Vallja

[deti_bajri]

Ne shtepine e vjeter

Nese zjarri digjet brenda, ne vetvete hidh pak prush
Une ashtu e bera vatren, mbushur plot me dru te kuq,
Rrotull vura pak gure lumi, dhe ne ball nje gure te bardh,
Qe te ngjaj me babain tim, pran oxhakut kapuçbardh.

Une perkulem marr nje gac’, djeg cigaren gjere ne buze
Fshij nje pike te vogel loti, qe rreshqet e ndal ne gushe…
Ne oborr kendon hutini…pran perroit dredharak,
Afer agut me ze gjumi…bashk me babën tim plak.

[Henri]

Det, te falemnderit qe e postove dhe nje here kete me lart. E kisha harruar sa me pat pelqyer kur e lexova per here te pare.

PS: Kopja e librit nuk me ka ardhur akoma.

[Diabolis]

Një prej vjershave të bukura që ka zënë vend tek ato që i mbaj mend.
Megjithatë duke marrë një lupë në dorë shoh se gurët i ke marrë nga lumi, ndërsa ulesh pranë përroit. Jam për lumin tek të dy strofat.
E mendoj se rreshtit “... dhe në ball një gur të bardh” mund ti shkonte “... dhe në ball një gur që zbardh”. Në të dy rastet jepet ajo që ke kërkuar dhe nuk prishet rima, por sipas meje një gur i bardhë është i lindur i tillë, një gur që zbardh është bërë kështu nga vitet.
E për ta mbyllur një vatre “plot me dru...” që i ke hedhur “pak prush” i ve rrotull “pak gurë lumi”. Në një vjershë ku me pak prush fjalësh ke ndezur një zjarr të madh pse ti vesh rrotull “pak”. Për veshin tim tingëllon më mirë papërcaktuar sa.

[deti_bajri]

U lind në verë të thatë fije bari,
E zbehtë nën rrënjë të lisit lëngon në vaj
Ka vetëm vesën që i lag qerpikun,
Nuk ka një rreze dielli rreth e përskaj

Nën flokët e purpurta të endërrimit
Si një vajzë e ëmbël rri trishtimi
Për këtë fije bari shpresë nuk ka,
Plot me bula vjen agimi…

[ALBA]

Si nuk e paskam zbuluar kete poet fantastik qe paska shkruar ne forumin Shqiptar. Poezit e tij qenkan perlat e letersis Shqiptare . I lexova me shume kenaqesi poezit e tuaja dhe me lan nje pershtypje sikur te kisha lexuar Pushkinin

Simbas nje ideje time ky poet do jete nga veriu , dhe uroj te jesh Shkodran .

Po me vjen keq qe paska mbi 6 muaj qe nuk ka shkruar .

Te uroj suksese ne krijime te reja .


Me respekt Alba

[mbreta]

Ne shtepine e vjeter

Nese zjarri digjet brenda, ne vetvete hidh pak prush
Une ashtu e bera vatren, mbushur plot me dru te kuq,
Rrotull vura pak gure lumi, dhe ne ball nje gure te bardh,
Qe te ngjaj me babain tim, pran oxhakut kapuçbardh.

Une perkulem marr nje gac’, djeg cigaren gjere ne buze
Fshij nje pike te vogel loti, qe rreshqet e ndal ne gushe…
Ne oborr kendon hutini…pran perroit dredharak,
Afer agut me ze gjumi…bashk me babën tim plak.

Kjo eshte e mrekullueshme dhe nuk e di se a kam lexuar ndonjeher poezi me te bukura se kjo, me pelqeu pa mase dhe sec futem nga kjo poezi ne nje bote te mrekullueshme

faliminderit Deti per kete kenaqesi qe sjell ne forum

[deti_bajri]

Mbreta, Alba,

Ju falenderoj me gjithe shpirte per fjalet e jashtzakonshme qe keni shkruar per poezine time. Pa dashur te bej aspak retorike, por eshte e vertete se kur thuhen fjale te tilla, per autorin kane shume vlere.
Alba,
Po, une jam nga Veriu, por jo nga Shkodra. Nuk jam as nga Dibra. E gjen dote se nga jam?
Edhe nje here ju falenderoj,

Gjithe te mirat,

Deti

[ALBA]

vlere.
Alba,
Po, une jam nga Veriu, por jo nga Shkodra. Nuk jam as nga Dibra. E gjen dote se nga jam?


Deti

Tropoja as qe e diskutoj lool .

[deti_bajri]

Është e gjatë kjo rruga ime, krejt e veshur me purpur,
Në çdo hap me gurë e mbushur, edhe gjemba, edhe zhur
Nuk ka lule grindavece, asnjë pemë që rritet anës,
Gjarpëron e sillet rrotull, skuqet diellit, zverrdhet hanës.

Endërron kjo rruga ime, mes një zhegu lemeri
Për një pikë të vogël uji, për bordura, për stoli
Mblidhet lëmsh e pastaj shtrihet tej përtej në fushë e mal,
Nuk lëngon e nuk rënkon, vetëm ecën dalngadal.

Ka mes vapës edhe shiut, një ylber që bie hark
Rruga ime nis e qesh, fshinë balluket, shtrihet pak..
Përsëri në ditë, në natë, rri e veshur me mërzi,
Edhe rritet, edhe plaket, rruga ime, përsëri.


Tiranë, 14/08/2004

[bajko]

det, je fantastik...
te perulem... duke shkruar edhe une nje 'te shkrete'

asgjë

rrezet e diellit
notonin në valët e imta të detit
era freskonte trupat e tulatur
në gjithë atë freski e qetësi
vargjet e fundit hudhen në ujë
ato edhe asgjë nga unë në mos
rrëmbejnë diç

në Jallovë s’i mori kush
në Stamboll s’i priste njeri
endeshin në pafajsinë e detit
nga larg dukeshin si treten
ato edhe asgjë tjetër…
miliona njerëz ishin të panjohur
e panjohur gjuha që flisnin
ç‘humbje e madhe shfaqet
ato të rrëmbejnë…

në njërën dorë hidhërimin
në tjetrën gëzimin
në shpirtë shtangim i pamasë

natë e braktisur e vargjeve
ah
në Jallovë a Stamboll s’u din kush varrin
ato edhe asgjë tjetër në mos
rrëmbejnë diç