* * *
Sokol qyrrani, keshtu i kishte mbetur nofka qe i vogel, fliste pa ndalur duke e shoqeruar rrefimin e tij me te qeshura kulime dhe terhequra hundesh, pa harruar te kalonte rreshqitas gishtin tregues nenhunde deri ne parakrah.
Spektatoret qe krijonin nje forme rrethore qeshin me te madhe duke kuptuar me se miri se kjo e qeshur ia shtonte zellin per ta bere sa me interesant ate rrefim.
Ishin djemt te ri pothuajse bashmoshatare te tij.
Ne qendren e asaj province ate dite do rrefehej skandali qe ndodhi nje dite me pare dhe u perhap ne te gjithe provincen si mjegull e keqe vjeshte
Sokol qyrrani ishte deshmitari okular
...........
Kur u afrova tha ai....degjova si renkime. U fsheha pas ne pishe te vogel ..ketu e ndrepreu pak fjalen duke qeshur me fyt...Pashe fustanin e saj me me kuadrate te kuqe...qe e kishte hellur pa kujdes. Ai dihaste si qeni ne zheg......ajo kishte mbyllur syte me fytyren nga qielli te dukej sikur mbi te po pikonte shi i vale qe te djeg.
Kam qendruar gjate duke pare.....hihihihih..Por diku nga e vona se ndala dot te kollituren.
Djemte perreth hapnin syte dhe qeshnin me syte lakmitare.
Ishte hera e pare qe Sokoli ndihej dinjitoz mes shokeve
Kur u kollita tha ai..ata u cuan shpejt e shpejt.. hahahahahahahahah plasi e qeshura......ajo u ngrit me gjoksin majeperpjete qe i tundej. ..hihihihihi kishte nje nishat te vogel tek gjiri i majte.. kete e tha qe ta bente sa me te besueshem kete rrefim qe atij i dukej me i rendesishme i jetes se tij.
Disa hala pishe i ishin ngulur ne bythet rrumbullake qe i ishin bere vija vija si rruget neper hartat te mesues Ndocit ..
Pasi tha kete qeshi edhe vete me te madhe sepse u bind se ishte bere vertet nje rrefyes i zoti edhe me humor.
...............
Te shkoj te mos shkoj,,ky mendim me brente neper lekuren e forte te trurit dhe grricte si dhembet e lepurit kercenjte e dimrit.
Te mos shkoj ..? asgje nuk do ndryshoje..me mire te shkoj .
Edhe pse ndihesha aq pezull sa as mendimet nuk i perqendroja dot. Edhe pyesja veten ...nderkohe qe isha nisur per te shkuar ne qender. E dija se shikime zhbiruese do me drejtohen.
Kalova mbi uren e drunjte mora kthesen per tek shtepia e kultures atje ku rrinim cdo dite. piva pak uje tek kroi qe zbriste nga guret e thepisur te sajuar bukur...Kjo ishte gjeja me e bukur ne ate qender province ku une jetoja .
Kerkova me sy mos shihja Violen..mes gjithe atyre levizjeve se dallova dot...bera disa hapa dhe qendrova. Ajo u shkeput diku nga ajo zagushi levisjesh dallova ecjen e saj elegante qe vinte drejt meje. Kur u afrua lexova ne syte e saj nje dicka krejt ndryshe...ishte e eger me sy te perlotur u afrua me tha...Ske turp,,!.......... dhe iku..
Kaloi mbi ure e shoqerova me sy derisa figura e saj u zvoglua dhe humbi nga syte neper zallishte e bardhe buze lumit.
Pasi isha i sigurte qe e pecolla ,,u ktheva prap tek vetja..."ske turp" ....fundja pse te kem turp..cfare donte te thoshte me kete..? Ajo e dinte shume mire qe nuk ishte faji im qe dikush na pa dje kur u takuam. fundja...asgje spo benim..Sa u takuam doja ti dhuroja nje puthje ,,kur dikush u kollit pas nesh diku tek pylli me pisha..Keshtu u ndame. U ndjeva keq aq keq sa ...doja te ndiqja ta arrija ..por cfare ti thoja...
Violen e njoha te fundit.
Ajo nuk me kishte rene ne sy me pare. ne ate fillim vjeshte kur filloi serish shkolla dhe ajo ishte ne vitin e dyte. Binte ne sy ecja e saj ,qepiket harkore te rrezuar mbi sy qe shikonin perdhe, me nje ecje indiferente ndaj cdo gjeje .Kalonte prane meje me buzet e rrumbullaketa e me dukej si nje kukull e madhe qe ecen.
Nuk e ngacmova kurre..edhe pse shume shpejt do gjindeshim tek pylli me pisha balle per balle , dhe do shkembenim puthjen e pare, si ate dite qe mbet pergjysem nga nje e kollitur.
Keto kujtime mi nderpreu nje e goditur mbi fytyre. U temba sikur u zgjova nga gjumi. Ishin copa letre te grisura qe te mbedhura ne grushtin e imet te Lules. Ishte kartolina qe i kisha shkruar per ditelindje nje jave me pare.
Lulja ishte ne nje klase me Violen. Me te takoheshim buzembremjeve tek disa tarraca te bukura me me molle. rrinim bashke derisa errej. Ajo kur qeshte dukej sikur dicka brenda saj shkrihej dhe tretej ne ate buzqeshje.
U perpoq te flase dicka por buza iu drodh ..dhe iku per tu bashkuar me ecjaket e mesdites te asaj province.
Asgje spo kuptoja...
E vertita mendimin ne te gjitha shtigjet..por sme shkoi mendja se te gjithe tashme e dinin se dikush me kishte pare me Violen tek pylli me pisha.
Qe te mos me zgjoje ndonje goditje tjeter filova te kerkoj me sy vajzat e mia. Ato qe permbushnin ditet e mia, dhe mbermjet dhe agimet. Une qe jetoja si i dehur
Ne fillim mendja me shkoi tek Anxhela.. mos valle edhe ajo e di??
Ku do jete..instiktivisht u nisa ta kerkoj.
Pasi kalova dyqanet duke mos vene re shikimet kureshtare te kalimtareve perballe meje u gjend Mimoza .
Provova ti ik shikimit te saj por nuk arrita, u afrua ne piken ku u gjend krejt afer meje .uli koken kaloi pa folur.
Mimozen e njihja kohe me pare..Ajo vinte shpesh tek kusheririnjte qe jetonin afer meje, pasditeve dilnim fshehurazi largoheshim larg derisa larg syve te botes..atje ku nuk ishte njeri.vetme une dhe ajo...ne mbremje ktheheshim dore per dore sikure zbrisnim nga parajsa.
Ktheva koken ta shoh ..ajo kaloi tek kthese e fundit dhe me iku nga syte.
E kuptova...kush e di cka sajuar ai Sokol qyrrani thashe me vete
Isha kthyer ne nje te dehur ..por i dehur me ashash. mendja nuk me punonte per asgje
Anxhela ..ku eshte anxhela ..te pakten ajo ..
U nisa te shkoj tek arra e madhe qe ishte pas shkolles, aty rrija gjithnje ..per te pare Anxhelen.edhe ajo atje me kerkonte
Ne qoshe tek kendi sportiv e pashe Ajo ishte me dy vajza tjera
Nuk doja te besoja qe ishin ato Nina dhe Zoga me Anxhelen
Kjo eshte goditja e fundit thashe me vete, edhe pse nje fije shprese me tundonte qe ajo nuk di gje dhe ato nuk po flasin per mua.
Nina ktheu koken ,, me shau dicka neper dhembe ..bera sikur se degjova Zoga uli koken
Anxhela largoi floket e zeza qe i binin mbi balle ..me pa kalimthi
Syte e saj kishin humbur ate drite qe mua me bente te marre. Ne netet me hene kur gjindeshim bashke, tek drita e bronxte shkelqente mbi kristalet e brymes se vjeshtes se vone Ngjesheshim afer njeritjeterit per tu ndjere grohte ne ato mbremje qe heshtnin mes puthjesh dhe ushtimes se lumit atje tek lekundeshin shelget e tradhtuara nga gjeteth tashme.
Anxhela ishte ajo qe me bente te ndihem gjalle. AJo ishte mbreteresha ime..Cdo vajze qe takoja i flisja duke menduar ate.
Mbase syte me tradhetonin .mbase fjalet..as vete se di..as sot...se si gjindesha ne perqafim tjeter.
I lashe vajzat duke marre me vete shikimin e ploget te Axneles dhe shkova tek arra e madhe. Atje doja te ndahesha. Nga ai vend qe shkembyem sa e sa here shikime ..doja te merrja shikimin e fundit.
Ajo u shkeput dhe erdhi ....pashe supet e saj qe mbanin floket e zes qe fijezoheshin nga ai fllad..mesdite. mendova te gjej nje fjale ti them te gjitha ato qe me gumzhinin brenda si bletet e ngujuara. por me kot...u meka
E pashe me etjes e syrit qe sheh dicka per here te fundit ,, qe asnjehere nuk u ngop duke e pare
U afrua .
Me nje ze si te bute pasi shtiu doren dhe mori lulen qe e mbaja mes gsihtave qe rrinin si atletet qe ne start , gati per tia dhene .........me tha
Eja sonte.
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt