Civilizimi në Islam

[forum126]

Farmakologjia

Gustav Le Bon shkruan:

"Muslimanët i kanë aplikuar shumë zbulime në metodën e shërimit të padentëve, e në mesin e tyre edhe përdorimin e ujit të ftohtë për shërimin e etheve të tifos. Ketë metodë Evropa e ka braktisur disa shekuj, per t'iu kthyer sërish. Muslimanët e kanë zbuluar artin e kombinimit të ilaçeve kimike në tableta dhe shurupa, prej cilëve shumë janë në përdorim edhe sot e kësaj dite, ndonëse për disa prej tyre pohohet se janë zbulime krejtësisht të reja të këtij shekulli nga' ana e klmisteve të cilet nuk kanë oene të njohur me historiatin e tyre. Islami ka pasur dispanzerë në të cilët ilaçet për të sëmurët janë dhënë pa pagesë, ndërsa në ato pjesë të vendit ku nuk ka pasur spitale, mjekët kanë shkuar në vizita të rregullta tek padentët me instrumente dhe ilaçe" (Civilizimi islamoarab, f. 65 dhe 637).

Georgi Zejdon shkruan:
"Farmaceutët bashkëkohorë evropian qg kanë studjuar historinë e profesionit të tyre, kanë zbuluar se ekspertët muslimanë në prindpe shkencore kanë themeluar farmakologjinë si shkencë. Ata e kanë shpikur metodën e sajimit të ilaçeve dhe kanë sajuar ilaçe krejtëslsht të reja. Ata, per herë të parë, kanë hapur dyoane të spedalizuara për përpunimin dhe shitjen e ilaçeve, siç janë sot barnatoret. Mek Kap ka shënuar se vetëm në Bagdad janë rreth 60 barnatore të dlat kanë dhënë rregullisht reçetat dlët janë paguar nga arka e shtetit (bejtulmal), sipas urdhërit të kalifit." (Madhështia e Spanjës muslimane, f. 183.)

Argumente për këto të dhëna mund të gjenden në emërtimet që Evropa ua ka dhënë një sërë ilaçeve dhe barërave, e cilët zbulojnë prejardhjen e tyre arabe, hinduse apo persiane. Të tillë janë: alkooli, alkalet (bazat), alkenet, aprikoti, arseni. Këta janë vetëm disa emërtime që fillojnë me shkronjën A. (Për një regjistër më të gjerë shih në 'Historia e civilizimit araboislam, 3/279.)

[forum126]

Spitalet

Georgi Zejdoni vazhdon:

"që në fiind të shekullit II hixhrie, Meka, Medina dhe qytete të tjera të mëdha muslimane kanë pasur spitale, gjersa guvernatorët dhe ministrat e tyre garonin në mes tyre oe regjionte e tyre të kenë institudonin më të mirë për shërimin e të sëmurëve. Vetëm Bagdadi i kishte katër spitale të mëdha. Në vitin treoind e gjashtëdhjetë e tetë, guvernatorl Dejlemy izeduddevlet, kishte themeluar spitalin Abdudi me 24 spedalistë, secili ekspert për Iëminë e tij. Ky spital shumë shpejt arriti një reputadon të atillë sa i tejkaloi të gjitha spitalet në botën islame, ndonëse me kohë, edhe ajo u tejkalua."

Në një vend tjetër shkruan:
"Rendi dhe rregullim! i spitaleve islame ishte i atillë sa cje mundësonte trajtim të drejtë për të gjithë padentët pa marra parasysh përkat&inë e medhhebit apo profesionin, ndërsa shërimi ofrohej me respekt të duhur ndaj secilit pacient. Ekzistonin sektorë të posaçëm për padentët me sëmundje specifike. Në afersi të spitaleve studjohej mjekësia dhe hulumtoheshin ilaçet. Keto ishin vende ku studentët mësonin teorinë, ndërsa në spitale e kryenin praktikën.
Më tej, ekzistonin spitale udhëtuese (siç ekzistojnë edhe sot) me mjekë dhe pajisje të bartura me deve ose mushka në çdo vis. Sulitani Mahmud Sebchuku kishte udhëtuar me spitalin në të cilës i janë dashur rreth 40 deve per transport." (Historia e civilizimit araboislam, 3/282.)

Dr. Gustav Le Bon shkruan:

"Spitalet muslimane janë ndërtuar sipas standardeve më të larta shëndetësore dhe mjekësore. Mund të thuhet se per kohën e tyre kanë qgnë më të furnlzuar se spitalet e sotëm evropiane. Ata ishin të gjerë, të ndriçuara mirë dhe më shumë ujë rrjedhës. Muhammed bin Zahariu (Rhazes) Ishte caktuar nga sulltani të gjejë vendin më të përshtatshëm në rrethin e Bagdadit për ndërtimin e spitalit të ri. Ai e kishte vizituar çdo vend në qytet dhe periferi, kishte varur copa mishi në disa vende, ndërsa në ndërkohë vizitonte sëmundjet ngjitëse në foinjësi dhe studjonte konditat klimatike, në veçanti gjendjen e ujrave. Kishte krahasuar pastaj të gjitha testet e ndryshme eksperimentale dhe në fund vendosi se të gjitha rezultatet dëshmonin se vendi ku mishi i ishte nënshtruar procesit të prishjes më së fundi, ishte i përshtashëm për ndërtimin e spitalit. Këto spitale kanë pasur reparte të mëdha të perbashkëta, si dhe reparte të posaçme per studentët e mjekësisë. Studentët mësonin diagnostikë dhe persosje përmes njohurive teorike dhe përvojës eksperimentale e proves, vezhgimit e përvojës. Gjithashtu, ekzistonin edhe spitale të posaçme për sëmundjet mentale dhe barnatoret që kanë dërguar ilaçe të reja pa para." (Civilizimi araboislam, f. 635.)

Mek Kap shkruan:
"Kairo kishte spitale të mëdha me fontana, kopshte me Iule dhe 40 oborre të gjerë. Çdo padent i varfer trajtohej denjësisht dhe pas shërimit dërgohej në shtëpi me një monedhë ari."
(Madhështia e Spanjës muslimane, f. 183.)
Në historinë e Madhështisë së Spanjës muslimane shkruhet se:
"Kordoba ka pasur 50 spitale, 500 hamama dhe 600 xhamia." (Bota e islamit, f. 8283.)

[forum126]

Kimia


Xhabir ibni Hajjani (Jabir ibn Hayyan), nxënës i imam Xhafer EsSadikut r.a., është bërë i njohur anë e kënd botës si njohës i madh i kimisë. Maks Mejerhof lidhur me te shkruan:

"Xhabir ibni Hajjani sot në botë është i njohur si baba i Hmise. Sot prej tij kemi 9 libra nga kjo fushë. Ndikimi i veprave të tij në historin6 e kimise në Evropë është i njohur mirë." (Trashëgimia e islamit, f. 112).

Hibetuddini Shehrestani në veprën e tij thotë:
"I kam shikuar rreth pesëdhjetë dorëshkrime të vjetra, vepra të Xhabirit, në të dlat, kryesisht, transmetohen njohuri nga imam Xhaferi. Më se S00 vepra të tij janë botuar në Gjermani para më se 300 vjetësh, ndërsa shumica e tyre janë zbuluar midis thesarit të bibliotekave në Paris dhe Berlin, ndërkohë oe shumë evropianë nga simpatia e kanë ouajtur mësues i urtësisë dhe ia kanë përshkruajtur zbulimin e 19 elementeve klmike prej gjithsejt 100 sa janë të njohur sot. Atij i përshkruhet edhe teoria mbi bashkëdyzimin e elementeve në bazë të cilës është energjia introverte me atomin e materies. Vetëm Evropa moderne është deklaruar mbi të ashtUquajturën energji atomike." (AdDalail va alMasail, AsSayyld Hiban vadDin AshShehrestani, Bagdad. f. 5153).

Dr. Gustav Le Bon shkruan:

"Muslimanët i kanë zbuluar një sërë elementesh, të cilët edhe sot janë të domosdoshëm në prodhimtarinë kimike dhe industriale. Muslimanët tërë këtë e kanë ditur fare mirë, mirëpo, mjerisht, shumë libra të tyre nga kjo fushë janë asgjësuar. Nëse shikojmë çfarë përbërje klmike përmbajnë Iibrat e tyre, do të dëshmohemi sa kanë qenë përparimtarë në kohën e tyre. Përvoja dhe shkathtësia e tyre në prodhimin e ngjyrave, mihjen e xeheve dhe metaleve, prodhimin e çelikut, përpunimin e Iëkurës, dëshmojnë për shfrytëzimin maksimal të kimisë dhe arritjeve në këtë fushë. Ndërsa disa thonë oë La Voazje është i pari qg e ka zbuluar këtë shkence nuk është fare e vërtetë. Ngase, duhet ditur se asnjë shkencë nuk mund të lindë për një moment, prandaj as kimia. Sikur të mos kishin oenë laboratorët muslimanë dhe zbulimet e tyre të rendësishme në këtë rrafsh oe para 1.000 vjetësh, La Voazje nuk do të bente kurrfare lëvizje në kimi."
(Civilizimi araboislamik, f. 612.)

Georgi Zejdon shkruan:

"S'ka dyshim se muslimanët kanë zbuluar shumë perbërje kimike, të dlat janë themel i arritjeve bashkëkohore në rrafshin e klmisë. Muslimanët meritojnë mirënjohje për zbulimin e acidit nitro, acidit sulfurik, nitroglicerinës, addit klorik, potashës, ujit të amoniakut, kripës së amoniakut, klorurit sulfurik, kaliumnitratit, alkoolit, alkalieve, auripigmentit (arseni i verdhë trisulfid), boraksit etj. Përgjithsisht e dijmë se kimistët muslimanë kanë realizuar edhe shumë zbulime të tjera, por per të nuk kemi informadone të detajuara." (Historia e civilizimit araboislamik, 1/279.)

Ser Eduardi në veprën e tij 'Nga historia e kimisë' shkruan:
"Kimia ka përparuar dukshëm në kohën e kalifeve abasidë. Muslimanët që atëherë e kanë njohur mjeshtrinë e destilimit, avullimit dhe sintezes. Për herë të parë ata e kanë përdorur natriumin, karbonin, karbonatnatriumin, aluminin, kaliumin, amoniumkloridin etj."

Duke folur mbi Raziun si figurë e ndritshme në kimi, dr. Mejerhof deklaron:
"Vepra e tij madhështore 'Sina'ah alkemiya', më në fund është gjetur në bibliotekën e njërit prej princërve te Indisë. Në këtë libër Raziu ka ndarë të gjitha elementet kimikë sipas grupeve, pastaj i ka soaruar të gjitha vetitë kimike të çdo grupi." (Trashëgimia islame, f. 12.)

Vil Durant shkruan:

"Mund të thuhet se kimia si shkencë është vepër e muslimanëve. Ngase, ajo oë kanë bërë grekët ka qgnë kufizuar vetëm në disa eksperimente dhe supozime të paoarta. Muslimanët kësaj i kanë shtuar vrojtimet e tyre tejet të sakta, analizat shkencore dhe kanë vërtetuar rezultatet. Muslimanët i kanë zbërthyer shumë elemente. Ata kanë bërë edhe libra mbi gurët e çmueshëm. Kanë zbërthyer Ilojet e glicerinës dhe elementeve bazikë. Kanë hulumtuar qindra ilaçe, ndërsa oindra të tjera i kanë sajuar vetë. Me perzierjen e disa elementeve, e në veçanti arit dhe argjendit, e kanë arritur nivelin e kimisë autentike. Me ndihmën e shumë librave, të autoriteteve anonime muslimane, qÇ janë përkthyer në gjuhën latine, është shënuar progresi i kimisë në Evrope." (Historia e civilizimit, 1 l/l 55.)

[forum126]

Industria

Prodhimi i parë industrial tek muslimanët ka qenë ora, që në kohën e kalifit abasid Harun elReshidit. Ai ia kishte dërguar atë orë mbretit francez Çarlsit të Madh si shpërblim. Lidhur me këtë Gustav Le Bon shkruan:
"Përmes ambasadorit të mbretit francez, ai I kishte dërguar Çarlsit të Madh shumë shpërblime. Shpërblimi më i rëndësishëm ishte ora e cila bënte matjen e saktë të kohës. Mbreti firancez dhe suita e tij ishin të mahnitur kur e shikuan orën. Në pallatin e tij ai nuk gjeti asnjërin që do të mund të sajonte diç të tillë."

Dr. Gustav Le Bon më tej shkruan:

"Masakra dhe dëbimi i muslimanëve në Spanjë nga ana e krishterëve shkaktoi mbylljen e shumë reparteve industriale qg i kishin ngritur në Spanjë Arabët muslimanë. U tret çdo gjë që paraogt progres dhe prosperitet të një vendi dhe populli: dituria, arti, mjeshtria dhe gjithçka tjetër. qytetet filluan të shndërrohen në rrënoja për shkak të pazotësisë së muratorëve. Madridi kishte rëne prej 400.000 në 200.000 banorë; Sevila, e cila posedonte 1.600 fabrika gjersa ishte nën muslimanët,! kishte humbur të gjitha pos 300 syresh, ndërsa 130.000 punetore të dikurshëm kishin mbetur pa punë, ndërkohë oe numri i banorëve, në bazë të regjistrimit të Filipit IV kishte dëshmuar rënie prej 75%." (Civilizimi araboislamik).

Ai më tej shkruan:
"Në mesjetë në Evrope per një kohë të gjatë është shkruajtur në lëkurën e regjur. Për shkak të çmimit të Iartë librat nuk mund të shumëzoheshin dhe shperndaheshin. Priftërinjtë në kisha mbledhnin librat e vjetra dhe Iargonin prej tyre atë oe është shkruajtur më herët, në mënyrë qÇ të shkruanin në to trajtesat e tyre fetare. Sikur muslimanët.të mos e ldshin zbuluar letrën, priftërinjtë grekë e romakë do t'i asgjësonin të gjitha librat që u kanë rënë në duar."
Ai më tej shkruan se ky zbulim i muslimanëve u ka bërë një shërbim të madh botës së shkencës dhe vërtetësisë.

"Qasiri në bibliotekën "Eskorial" kishte gjetur një libër e dla është shkruajtur në vitin 1009. dihet se ky është dorëshkrimi më i vjetër në bibliotekat e Evropës. Prej saj mësojmë se muslimanët Janë të parët qg kanë shkruajtur në Ietër në vend të lëkurës së regjur. Evropa nuk ka mundur ta shfrytëzojë letrën e mëndafshtë kineze, ngase nuk kishte mëndafsh as fluturën e mëndafshit, por kishte pambuk. Muslimanët e sajuan letrën nga pambuku me çka i bënë shërbim të madh Evropes, Nga librat e vjetra muslimane mund të mësojmë sa kanë përparuar muslimanët në prodhimin e letrës. As deri në ditën e sotme nuk është prodhura letër më kualitative se kjo. Është fakt se muslimanët janë të parët oe e kanë prodhuar letrën nga rrobat e vjetëruara, ndonëse ky ishte proces tejet i rëndë." (Civilizimi araboislamik.)

[forum126]

Matematika

Baroni Carra de Vaux, autor i kaptinës mbi 'Astronominë dhe matematikën' në "Trashëgiminë islame' (OUP 193 I, f. 376398), shkruan:
"Muslimanët kanë qgnë tejet përparimtarë në shumë fiisha të shkencës. Ata ia kanë mësuar njerëzimit përdorimin e numrave, ndërsa algjebrën e kanë vënë në themele shkencore, siç ia kanë vënë themelet edhe gjeometrisë analitike. Dihet mirëfilli oe ata e kanë zbuluar trigonometrinë sferike dhe drejtëvizore, e dla fere nuk ka oenë e njohur tek grekët e vjetër. Kur bota perëndimore krishtere zhvillonte luftra barbare, muslimanët arabë merreshin me shkencë dhe i ruanin me kujdes vlerat e tyre fetare dhe morale."

Për një kohë tejet të shkurtër, muslimanët përparuan në shumë shkenca, e ndër të tjera edhe në matematikë. Ata e zbuluan algjebrën dhe trigonometrinë. Sot të gjithë e dijnë se një numër i madh i shkencës së matematikës Evropa e ka huazuar nga muslimanët. Dëshmia më e mirë për këtë është terminologjia matematikore, e cila e ka ruajtur ende origjinën e saj arabe. Për shembull, shprehja algjebër ka origjinë arabe (AL+GABER), si dhe përdorimi i numrave arabë. Muslimanët kanë pasur matematikanë të shouar zbulimet e mëdha të cilëve Evropës i interesojnë edhe sot. Muslimanët e kanë zbuluar aparaturën për matjen e largësisë së yjeve (ASTROLAB), trigonometrinë dhe terminologjinë e saj. Edhe shumë dijetarë muslimanë iranianë kanë lënë gjurmë në matematikë, si për shembull Ebu Reihan al Biruni dhe Omer el Hajjami.

Anglezi VVailz në historinë e tij të përgjithshme thotë: "Krejt çka kemi sot në fushën e matematikës rrjedh nga muslimanët." (Transmetuar nga publikacioni 'Dar tablici islamijj.)
Nuk synojmë të lëshohemi në analiza më të thella të arritjeve muslimane në matematikë dhe astronomi. Mjafton të përmendim edhe një herë kalendarin Xhelali të Omer Khajamit, për llogaritjen e saktë të kohës së rrotullimit të Tokës rreth Diellit, për çka tanimë është bërë fjalë.

[forum126]

Gjeografia




Historiani i njohur francez dr. Gustav Le Bon shkruan:

"Muslimanët gjithnjë kanë oenë detarë të guxlmshëm. Kurrë nuk kanë hezituar qg të udhëtojnë nëper det në vende të largëta. Është e ditur se nga fillimi i shtetit islam kanë vënë marrëdhënie tregtare me vendet e largëta, siç janë Kina dhe disa pjesë të Rusisë dhe Afrikës. Evropianët, atëbotë, as që e kishin kuptuar rëndësinë e detarisë."

Udhëpërshkruesi Sulejmani kishte publikuar shënimet e tij nga Kina. Kjo për Evropën ka cjenë libri i parë mbi Kinën. Në fillim të shekullit tonë (XX vër. e përkth.) k_y udhpërshkrim është përkthyer në gjuhën franceze.
Gjeografi Ibni Havakali afërsisht rreth vitit 975 kishte shkruajtur në parathënien e tij:
"I kam shënuar gjerësitë dhe gjatësitë gjeografike të vendeve të kësaj Toke në të gjitha shtetet dhe vendet muslimane të saj, me një hartë të bërë me kujdes për çdo mjedis ku kamë shënuar shumë vende, për shembull qytetet, kasabhane, lumej, Iioej, të Iashta, tipe të bujoesisë, rrugë, distancat në mes vendeve, mallrat me të cilat tregtohet dhe të gjitha nga fusha e shkencës së gjeografisë e q£ mund të jetë e dobishme për sundimtarët dhe ministrat e tyre dhe oë mund të jetë intersant edhe për të gjithë njerëzit tjerë."

Dr. Gustav Le Bon pastaj thekson emrat e disa gjeografëve muslimanë:

"Si për shembull, Ebu Reihani elBiruni, Ibni Batuta dhe Ebu1Hasani, pastaj shton: "Muslimanët kanë bërë progres të madh në gjeografi, ndërsa arsyeja kryesore e progresit të tyre oendron në faktin se kanë pasur mjaft të dhëna dhe njohuri për fushat e astronomisë, si dhe qÇ kanë organizuar udhëtime të mëdha nëpër botë." (Civilizimi araboislam.)
95

[forum126]

Arti

Gustav Le Bon shkruan:

"Nëse shikojmë xhamitë dhe shkollat, tempujt muslimanë, do të kuptojmë sa feja islame është e integruar në cMlizim në atë masë sa nuk mund të ndahet. Ndjenja estetike e një populli mund të kuptohet pikërisht në ndryshimet të dlat ai popull i futë në atë q£ e merr nga të tjerët, pastaj në procesin e adaptimit dhe absorbimit të përmbajtjeve të huazuara, duke formuar trajta krejtësisht të reja. Në bazë të mbetjeve që! kemi sot, mund të vërehet se asnjë popull nuk i ka tejkaluar muslimanët në këtë aspekt. Duke shikuar godinat e vjetra islame mund të shohim tërë fuqinë e kreatMtetit dhe krijimtarisë muslimane. Shembulli më i mirë per këtë është xhamia në Korodoba, e ndërtuar në stilin karakteristik andaluzian me shumë elemente moderne arkltektonike: dyer madhështore, minbera dhe tavane të stolisura, si në shumë xhamia anë e kënd botës islame, me mozaik të disejnuar me mjeshtri, fildish të skalitur, dru dhe zbukurime gjipsi, si dhe me pjesë të gëdhendura druri të dlat kombinohen mes tyre me shkathtësi të përsosur. Drur! dhe fildishi i gdhendur dhe gravuar ndodhen gjithandej. Shembuj të tillë janë: altari i kishës së Shën Isidorit Hispalensis (aroipeshkv i Seviles në vitet e parë të shekullit shtate), si dhe gdhendjet e fildishit si kuti për stoli e punuar për mbretëreshën Izabela në shekullin 11, si dhe kutia e punuar prej fildishit e dla tani gjendet në kishën Bayeux nga shek 12 (me siguri pre e ndonjë Iuftërari kryoëzatash), e dla është flakëruar me argjend dhe ari. Ky art dëshmon për famën e Llndjes islame.

Të gjitha këto punime dore predze dhe të bukura janë punuar me ndihmën e mjeteve të vrazhda dhe jo të rrafshta, e oe vetvetiu dëshmon për mjeshtrinë e autorëve të tyre.
Kutitë e stolisura me xhevahirë, sandëkë dhe kasaforta mund të shihen në shumë vende, edhepese më të mirët janë ekspozuar në muzetë e Damaskut dhe Kairos. Mirë e ka thënë Sa'diu: "Artisti lindor mund t'i shpenzojë 40 vjet në punimin e një vaze porcelani, Perëndiml i hedh në treg me mijra, të gjitha të njejta. Prandaj mund të merrni me mend çferë është viera krahasuese e këtyre dy prodhimeve!"
"Muslimanët në të kaluarën, gjithashtu, kanë oenë mjeshtër të artit të gdhendjes dhe ngjyrosjes së gjipsit në stilin i cili ekziston edhe sot, ndonëse teknologjitë moderne tërë kohën, mjerisht, e kalojnë q£ kjo mjeshtri të bëhet gjithnjë e me e rrallë. Shembujt nga shekulli 10, disa të punuar në emajl, mund të hasen në Spanjë. Alhambra ka kryeveprat e këtij lloji nga shekulli 13, oe shkëloejnë me dritën si majolika e mëvonshme italiane. Italianët këtë mjeshtri e kanë mësuar nga muslimanët. Vaza e njohur per lule në Alhambra e lartë 1,5 metra është shembull unikal i këtij Hoji." (Civilizimi araboislam.)
Në këtë pjesë të librit tonë, kemi skicuar në mënyrë të shkurtër trashëgiminë e begatshme shpirtërore të cilën njerëzimi ia ka borxh ngritjes së islamit. Nuk kemi dashur të jenë hymnizim i intelektit dhe mendjes islame, porse i kemi prezentuar si grumbull faktesh nga historia njerëzore. Tepër gjatë kanë oenë të harruara dhe injoruar, jo vetëm nga ata që i kanë shfrytëzuar direkt apo indirekt, por madje edhe prej vetë pasardhësve të krijuesëve të tyre.

Dr. Maks Mejerhof shkruan:
"Sot gradualisht po tregohet tërë begatia e shkencës së popujve muslimanë, e cila, tekstualisht, i shfiytëzon bota e kohës moderne. Ajo qÇ eshtë zbuluar kohëve të fiindit hedh dritë të re në historinë e Iashtë të shkencës së botës islame. Mirëpo, kjo ende nuk mjafton, ndërsa bota ende pritet ta zbulojë tërë vlerën e shkencës Islame.
Dituritë islame janë si hëna e plotë, e cila ndriçon netët e errëta të Evropës mesjetare. Me shfaojen e shkencave të reja, plotënia e dritës së hënës paksa është zbehur, porse ajo megjithatë ka oenë hënë, e cila ka qenë orientiryni në këto netë të errëta me ndihmën e dlës kemi arritur deri këtu ku jemi sot. Madje, mund të themi se drita e saj ende është me ne." (Trashëgimia islame, f, 100, 101, 134).

Zhan Bertrand, profesor në universitetin Kembrixh, shkruan:
"Kur Evropa po mbytej në pikëllim, mjerim, varferia materiale dhe shpirtërore, muslimanët e Spanjës ndërtojnë një cMlizim të madh, me një sistem të jashtëzakonshëm ekonomik. Spanja muslimane ka Iuajtur rol të rëndësishëm në shfaojen dhe zhvillimin e industrisë, shkencës, filozofise dhe poezise. Ne shekullin 13 Islami kishte bërë ndiklm tek mendimtaret më të shouar të Evropes, siç janë Dante dhe Toma Akuini. Prandaj Spanjën duhet emërtuar si fanar të cMllzimit evropian." (Trashëgimia islame, f. 152).

Historiani anglez Xhemberi shkruan:
"Vërtete lapsi nuk është ne gjendje t'i shkruaj tërë kontributin musliman për kulturën, civllizimin dhe lumturinë e jetës së njerëzve. Ata ishin q£ kultivuan Evropianët dhe promovuan progresin e tyre. Sikur muslimanët, nën udhëheojen e Tarik bin Zijadit të mos kishin zbarkuar në vitin 711 në kodrën Xhebel Tarik (deri atëherë Gjibraltar) dhe sikur prej andej të mos ishin nisur më tej kah Evropa, vetëm atëherë popujt evropian do të ishin të vetëdishëm për humbjen e tyre, dhe sa shumë do të kishim ngelur prapa progresit të sotëm." (Futuh ulArab ve Kunuz'ulAdab, f. 26.)

Një dijetar tjetër anglez Bugoldi shkruan:
"Universitetet islame, posaçërisht në Bagdad dhe Spanjë, me dëshirë i kanë pranuar studentët krishterë dhe hebrejë, ndërsa shkollimi i tyre ka qenë i mbuluar nga arka shtetërore. Muslimanët i nderonin, për ç'arsye Oindra të rinjë evropianë e kanë shfrytëzuar këtë ndihmë dhe liri, duke u arsimuar në oendrat e mëdha shkollore islame."

Historiani i shquar amerikan Darbari shkruan:

"Dijetarët muslimanë kanë pasur hise në të gjitha shkencat e lashta dhe moderne. Kanë oenë tejet të shkathtë dhe me shumë pervojë në shkencat teknike dhe të natyrës: hidrostatikë, dinamikë, zgjidhjen e formulave kimike, fizikë, destilim dhe avullim. Në universitete islame mësohej fizika, kimia, astronomia, bujoësia, mjekësia, etika etj. Studentët i mësonin profesorë dhe filozofe të shouar. Asnjë universitet atëbotë nuk i kishte 6.000 studentë, sa ! kishte universiteti islamik."

Filip Hiti, në librin e tij 'Historia e Arabëve' shkruan:
"Se mjeshtrinë e ndërtimit të rrugëve e kishin zhvilluar ao^mirë në vendet islame sa Kordoba kishte me mila rrugë të shtruara me pllaka, të ndriçuara natën nga të dy anët nga dritaret e shtëpive, ashtu oe njerëzit mund të shetisnin të sigurt, ndërkaqqë, njëkohësisht në Londër dhe Parsi, sedli që del në sheti në natën me shi, rrezikonte të sharronte në baltë deri në gju. Kështu ishte plot shtatë shekuj në këto dy kryeoendra evropiane, pasi që rrugët dhe sheshet e Kordobës ishin të shtruara me kalldërm! Në kohën kur Universiteti në Oksford konsideronte se Iarja është praktikë e idhujtarisë, gjeneratat e studentëve të Kordobës kënaoeshin në hamamat e gjerë publikë."

Në librin e tij 'Krijimi i njerëzimit' Brouls shkruan:

"Nuk ka dyshim se bazat e të gjitha shkencave dhe arteve mund ti kërkojmë në themelet e kulturës islame. Shkencat e lashta kanë oenë dhuratë të dlën muslimanët ia kanë ofruar shkencës moderne. Dëshmitë e kulturës islame bëhen evidente kur i shikojmë gjurmët e saj në këtë energji kolosale e dla njerëzimit ia ka dhuruar atë fuol të pakuflshme, atë energji të shpirtit per krijimtari shkencore dhe shkencat e natyrës. Ajo oë shkenca moderne ua ka borxh muslimanëve nuk janë vetëm zbulimet befasuese, porse është diç shumë më e madhe seç mund të marrim me mend. Për ekzistimin e vet shkenca moderne ia ka borxh muslimanëve. Ne e dijmë shumë mirë me çfarë lidhje janë të lidhura shkencat tona moderne me shkencën e lashtë. Shkencat moderne kanë qgnë pa rrënjë. AJo që ne sot në Evropë e studjojmë dhe e ouajmë shkencë është rezultat i metodave bashkëkohore oe janë paraoitur në domenin e vrojtimit eksperimental dhe vlerësimeve precize. Shkencat matematike kanë përparuar, posaçërisht në Greoi. Mirëpo fryma ambidoze dhe metodat shkencore i kanë shprehur muslimanët të dlat ia kanë dhuruar Evropes."

Nëse ne jemi trashëgimtarë të këtij civilizimi islam, përse atëherë jetojmë sot në këtë mënyrë. Ç'është ajo që na ka larguar nga pozita prijtare në botë? Përse është dobësuar civilizimi_ynë, shkenca jonë dhe fuoja jonë politike? Përse është ndalur ngritja jonë? Përse i kemi ndërruar rolet me perëndimorët dhe i përdorim shpikjet e tyre, në prodhimtari dhe industri, e përkundrazi nuk u ofrojmë asgjë? Ku është shkaku i këtij poshtërimi të jetës së muslimanëve, përkundër faoeve të ndritshme të historisë në Lindje dhe në Perëndim?

Muslimanët nuk e kanë arritur këtë ngritje të shkëlqyeshme duke rrahur ujë në havan dhe duke bërë kosmetikë në formën e jashtme. Si pasojë e edukimit dhe arsimimit islam, është realizuar ky progres mahnitës. Komuniteti që ka oenë larg ndonjë sistemi shoqëror, cili tërë fuqinë e vet e ka shpenzuar në luftra dhe grindjet e brendshme, është bërë komunitet unikal dhe për një kohë tejet të shkurtër muslimanët u bënë forca kryesore në botë.
Për rregullimin e çdo bashkësie të fuqishme nevojiten themele, parime dhe moral të shëndoshë dhe të fortë si dhe harmoni e plotë shpirtërore, nëse dëshiron të mbijetojë, ekzistojë, zhvillohet dhe përparojë. Islami ymetit të tij nuk ia ka dhënë forcën dhe pushtetin me armë, topa dhe tanksa. Islami, fillimisht, ka nxitur të menduarit dhe idetë e njerëzve për rrugë të drejtë, si dhe u ka frymëzuar frymën e vëllazërisë, afërisë dhe drejtësisë.

Historia ka treguar qartë, se sa herë që muslimanët i kanë braktisur parimet kur'anore, i kanë kapluar valët e poshtërimit dhe mjerimit. Muslimanët, të cilët në të kaluarën i kanë vënë themelet njërit nga civilizimet më të fuqishëm, kanë cjenë të afërt më frymën e islamit. Dinamika e jetës individuale dhe shoqërore në vendet islame është dobësuar, ndërsa dielli i civilizimit islam ka filluar të perëndojë kur është humbur harmonia në mes idesë dhe shkencës, në mes shpirtit dhe materies, kur është tretur ambicia dhe zelli, ndërsa vlerat e morrën popujt perëndimorë dhe u nisën rrugës së rilindjes, gjersa shkenca dhe civilizimi i tyre nuk u përhapën në mbarë botën, ndonëse në librat e tyre fetarë nuk ka asnjë fjalë mbi këtë. Edhe në plarrn moral muslimanët janë berë dekadentë. E kanë braktisur pastërtinë e vëllazërimit, sinoeritetit dhe drejtësisë në fjalë dhe vepër, si dhe vlerat tjera morale.

Kur muslimanët i tejkaluan këto kufinj, e braktisën edhe besimin e vet islamin. Rrugën e tyre e vazhduan në shenjë të paditurisë dhe mashtrimit, larg nga ligji i përsosur i shpallur nga Allahu. Sikur muslimanët të mos ishin larguar nga islami burimor, në komunitetin e tyre unik nuk do të shfaoeshin çarje aojë thella. Sikur të qëndronin ithtarë besnikë të islamit, do të bëheshin sundimtarë të mbarë botës dhe në të do të sundonte islami.

Lakasi, një nga miqtë e Napoleonit në ishullin Sant Helen, rrëfen:

"Kur Napoleoni jetonte në Egjipt, i mrekulluar pyeste: 'Si kanë mundur këta njerëz (muslimanët) të mposhtin aqshumë vende duke i mbajtur nën kontroll?' Ky edhe ishte një nga shkaoet qg Napoleoni kishte mendim të lartë mb! islamin. Ai deklaronte: 'Mendoj se do ta pranoj islamin'."
Sot islami thuaja tërësisht është eliminuar nga sistemet shoqërore, ekonomike, politike dhe legjislative, por edhe nga jeta e muslimanëve. Shoqëria e sotme muslimane dallon tërësisht nga ajo e asaj kohe. Shooëria e sotme muslimane pason dhe aplikon ligjet dhe sistemet joislame, ndërsa shooëritë e tilla janë joislame.

Shoqëritë e sotme muslimane nuk i posedojnë dituritë dhe moralin islam. Asnjë pjesë e civilizimit të tij nuk është ndërtuar në bazë të parimeve islame. Midis fesë së muslimanit dhe veprës së tij nuk ka mbetur asnjë lidhje. Prandaj vetë muslimanët janë përgjegjës për dështimet dhe stagnimin e sotëm. Nëse muslimanët dëshirojnë ta kenë një ndikim të dukshëm në botë, atëherë duhet të kuptojnë situatën e përgjithshme në të cilën ajo botë ndodhet dhe të përcaktojnë oartë vendin e vet në të. Në këtë mënyrë do të mund ta përmirësojnë situatën e vet dhe sërish t'i kthehen porosisë shpirtërore që e mbajnë në vete.
Nëse muslimanët nuk u kthehen burimeve të përgjithshme të civilizimit të vet, burimeve islame dhe parimeve të tij, nuk mund ta rikthejnë famën e dikurshme. Prandaj, për muslimanët nuk mbetet asgjë tjetër pos t'i kthehen islamit, i cili u ofron zgjidhje për këtë dhe botën tjetër; ta forcojnë lidhjen e vet me metodologjinë e mendimit islam; ta ruajnë dinjitetin dhe shenjtërinë e Marrëveshjes, me të cilën i janë betuar Allahut. Vetëm në këtë mënyrë mund ta rikthejnë famën e dikurshme.

[forum126]

Islami dhe alkoolizmi


Islami është fë që i drejtohet arsyes dhe ndërgjegjes së njeriut. Shumë ajete kur'anore në mënyrë të argumentuar pasqyrojnë dituri fetare dhe praktike. Islami i kushton vëmendje dhe rëndësi të duhur mundësive njohëse të njeriut. Meoë njeriu është një kategori specifike e krijimit i cili me mendje dallon nga qeniet tjera, islami inicon prosperitetin e tij në drejtim të oëllimit imanent të konstrukcionit të tij ekzistencial me ndihmën e njohjes dhe ndjenjës natyrore.
Rregullimi i çështjeve individuale dhe shoqërore islami ia ka lënë në dispozicion mendjes, si autoritet i brendshëm suprem. Prandaj vendosmërisht i ndalon gjithë atë që pengon aktivitetin e mendjes, madje edhe për një moment. Alkooli është vetëm një nga faktorët që ndikojnë në mendje dhe lënë pasoja tragjike morale, shëndetësore dhe psikologjike për shooërinë njerëzore. Është e mjerueshme që njeriu ta humbë aftësinë e mendjes së shëndoshë përmes konsumimit të miliona litrave alkool dhe kështu të devijojë nga rruga të cilën njeriut ia ka përcaktuar Allahu. Nuk mund të presësh një shoqëri të lumtur në mjediset ku konsumohet aikooli, ku njeriu humbë aftësinë e persiatjes së shëndoshë; ku provohet nga ajo që e dallon nga shtaza. Ligjëdhënësi islam, i cili e njeh atë që është mirë dhe e keqe për njeriun, e ka ndaluar tërësisht konsumimin e alkoolit, ngase ai trazon mendjen dhe mbytë fliqinë e arsyetimit.

Islami është paraqitur në një shoqëri në të cilën konsumimi i alkoolit ka oenë e përhapur dhe jo vetëm që e ka ndaluar këtë ves, por e kishte çrrënjosur bashkë me paditurinë dhe pandershmërinë, egoizmin dhe dhunën, varfërinë e pastajme që e shkakton alkooli. Të gjitha këto dobi të bekuara për njerëzimin i ka inicuar një njeri i frymëzuar, një njeri i Zotit i cili me fuojnë e besimit të vet është ngritur kundër tiranisë dhe varshmërisë, duke ftuar njerëzit që të liroheh nga robërimi këtyre nxitjeve të ulëta, duke i orientuar në rrugë më të lehtë në jetë.
Ndonëse Kur'ani gradualisht i qaset këtij problemi social, megjithatë nuk e lëshon rastin që nisjen e parë të tregojë dëmin individual dhe shoqëror, duke e kualiflkuar me termin ism (dëm i madh.)

Në ajetin 219 të sures El Bekare, thuhet: "Të pyesim ty për verën dhe bixhozin. Thuaj: "që të dyja janë të dëmshëm, e ka edhe dobl në to, por dëmi është më i madh se dobla."
Mirëpo në porosinë e fundit Kur'ani në citatin 91 të sures el Maide, qartas dhe haptas thekson tërë dëmin dhe humbjen e alkoolit dhe sjell dispozitën përfundimtare mbi ndalimin:
"Shejtani nuk dëshiron tjetër, përveç se nëpërmjet verës dhe bixhozit të hedh armiqësi mes jush, t'ju pengojë nga të përmendurit Zotit dhe t'ju largofë nga namszi. Pra, a po ijepni fund (alkoolit e bixhozit?)"

Grupi i atyre që ishin duke pirë në momentin kur është shpallur ky ajet po atë çast dolën në rrugë dhe derdhën verën, duke thiyer edhe shtambat. Enes bin Maliku kishte thënë: "Kur u shpall ky ajet, pikërisht ishim duke pirë në shtëpinë e Ebu Talhas dhe atëherë deri te ne arriti zëri i Pejgamberit:

"O ju që besuat, s'ka dyshim se vera, bixozi, idhujt dhe hedhja e shigjetes (për fall) fanë vepra të ndyta nga shejtanl. Pra, largohuni prej tyre qe tëjeni të shpëtuar. (El Maide, 90)

"Ebu Talha më luti", vazhdon Enesi, "që ta hedh jashtë shtëpisë së tij tërë verën, dhe t'i derdhë në vend të tij, gjë që unë e bëra duke i derdhur në rrugë, me ç'rast disa nga shtambat u thyen, kurse të tjerët u pastruan dhe u lanë. Aq shumë pije ishte derdhur në rrugët e Medinës atë ditë, sa shumë kohë më pas, sa herë që binte shi, delte nga toka ngjyra dhe era e verës."

Ndalimi i konsumimit të alkoolit së shpejti u respektua në të gjitha vendet nën pushtetin islam. Edhe sot, kur në mesin e muslimanëve është përhapur jomorali dhe mashtrimi si dhuratë e civilizimit bashkëkohor, megjithatë, përkundër kësaj hasim miliona muslimanë anë e mbanë botës, të cilët kurrë në jetën e tyre nuk e kanë ndotur gojën me alkool. Vërtetë, shumëkujt prej tyre madje as që u ka shkuar ndonjëherë në mendje ta provojnë. Aq. thellë është ngulitur kjo shprehi e arsyeshme.

Njëri prej mangësive të ligjeve njerëzore reflektohet në format e ndikimeve të shumë ndurta në natyrën e ndryshueshme të njeriut, për ç'arsye me ndryshimin e ligjeve ndryshojnë edhe jeta e njeriut. Kushtoni vëmendje këtyre dy përvojave për ndalimin e alkoolit: ndalimi islam dhe synimet e amerikanëve oë ta ndalojnë përdorimin e alkoolit me fuqinë e ligjit.

Para se të vendoset neni 18 i Kushtetutës amerikane mbi ndalimin e alkoolit ishte zhvilluar një fushatë e madhe nga ana e një grupi njerëzish të shcyjar të shooërisë amerikane. Gjatë 10 vjetëve ata potencuan të gjitha dëmet flzike, shpirtërore, morale dhe ekonomike që i shkakton alkooli.
Lidhur me këtë ata kanë Iigjëruar, kanë shkruajtur libra, kanë shfaour filma mbi familjet e shkatërruara etj. Kjo fushatë ka fllluar në vitin 1925 dhe ka zgjatur deri më 1933. Për këtë fushatë janë shpenzuar 65 milionë dollarë amerikanë. Pastaj është paraqitur projekti i ligjit dhe pas një diskutimi gjithpërfshirës në të dy dhomat e parlamentit amerikan ligji është aprovuar.

Pas diç më se 10 vjet të aplikimit të këtij ligji, njerëzit u dorëzuan para këtij vesi dhe filluan masovikisht të hapin dyoane të fshehtë për shitjen dhe kontrabandimin e alkoolit. Për shitblerjen dhe prodhimin e alkoolit janë shfrytëzuar mjete dhe metoda të ndryshme, përkundër standardeve të njohura prodhuese, duke synuar të anashkalohet dënimi për shkak të thyerjes së ligjit. Numri i shitoreve të alkoolit shtohej shumëflsh në krahasim me numrin që ishte para sjelljes së Iigjit. Para aprovimit të ligjit të përmendur ishin shënuar 400 vende ku prodhohej alkooli, ndërsa pas shtatë vjetëve të aplikimit të tij, ai numër ishte shtuar në 80.000. Kosumimi i alkoolit u përhap edhe midis pubertelinjve të dy gjinive, ndërsa shitësit e rrugës vizitonin shtëpitë, parcjet publike, hotelet, madje edhe shkollat e mesme dhe universitetet, më pas edhe fshatrat. Numri i krimeve dhe kundërvajtjeve u shtua shumëfish. Sipas statistikave të gjyoësisë amerikane 200 njerëz janë vrarë duke aplikuar këtë Iigj, 400 milionë dollarë ishin konfiskuar, ndërsa për dënime ishin marrur 1,5 milion dollarë. Gjithnjë e më shumë kundërvajtje shënohen në mesin e fëmijve. Gjyqtarët amerikanë kishin deklaruar se kurrë më herët nuk kishte ndodhur të arrestohet një numër kaoj madh i delikventëve alkoolikë në mesin e fëmijve. Sipas një raporti policor, konsumimi i alkoolit ishte shtuar edhe në mesin e rinisë. Për vetëm 8 vjet numri i vartësve nga ai ishte shtuar tri herë. Në ndërkohë ishte shtuar edhe numri i vdekjeve. Në vitin 1918 numri i të sëmurve nga alkooli në Nju Jork ka qenë 3.741 raste, ndërsa numri i të vdekurve ishte 252 persona. Në vitin 1927 pas 8 vjet aplikimi të ligjit) numri i të sëmurve kishte tejkaluar I I mijë, ndërsa numri i të vdekurve ishte 7500. pas 14 vjetësh të përvojës tragjike të aplikimit të ligjit mbi ndalimin e pijeve alkoolike, shteti u dorëzua, kështu që në prill të vitit 1933, ndryshoi ligjin i cili tani lejonte përdorimin e pijeve alkoolike përqindja e alkoolit te cili nuk kalon 32. Në dhjetor po të këtij viti, neni 18 definitivhst është abroguar dhe populli sërish mundte lirisht të konsumonte alkool.


Anglia, gjithashtu, kishte provuar, përmes tatimeve të larta, ta zvogëlojë konsumimin e aikoolit, porse edhe ajo kishte përjetuar një përvojë të ngjashme si amerikanët. Lumturia dhe mirëoenia e shooërisë në islam vijnë në vend të parë pa marrë parasysh dëshirat dhe nevojat e pjestarëve të saj. Sa më shumë oë parparinë shkenca, gjithnjë e më shumë po del në shesh dëmi i alkoolit, e të mos flasim për të gjitha format e krimit, vrasjet masive dhe çrregullime të tjera shociërore dhe përçarje familjare. Pa marrë parasysh librat, mijra revista dhe shumë aktivitete të tjera në planin e braktisjes së alkoolit, rezultatet e këtyre përpjekjeve nuk mund t'i krahasojmë me rezultatin të cilin e ka arritur islami me masat e veta për ndalimin e alkoolit.


Islamit nuk iu desht fushatë kundër alkoolozimit, ndërsa për aplikimin e ligjit të tij nuk është shpenzuar asnjë para. Pejgamberi i Allahut, s.a.v.s., ka bërë të ditur njerëzve që Allahu i Madhëruar e kishte ndaluar përdorimin e alkoolit, i cili atëbotë kishte kënaoësinë më të madhe për arabët. Megjithatë ata shumë shpejt iu përgjegjën kërkesës fetare të Pejgamberit dhe përgjithnjë e braktisën alkoolin.
Një nga vlerat më të larta të ligjit Hyjnor, në raport me ligjet pozitive të njeriut qëndron në faktin se këta të dytët nuk i respektojnë ndjenjat fetare të njeriut si faktor, i fuqishëm deri në përmasa të pakufishme. Ata nuk kanë mënyra t'i nxitin njerëzit për ta respektuar ligjin. Këto ligje njerëzit i respektojnë dhe i përmbahen atyre vetëm nga frika prej dënimeve. Mirëpo, ligji Hyjnor mbështetet në sensibilitetin shoisor të njeriut. Këto ligje në rend të parë janë harmonizuar me pastërtinë e natyrës njerëzore. Njerëzit i frikohen ligjit, mirëpo ekzistojnë edhe domene ku ligji nuk mund të depërtojë. Njerëzit, për nga natyra e tyre, janë më të prirur për kënaoësi dhe nuk janë të gatshëm që për hir të shtetit të heoin dorë mga këto kënaoësi.
Përkundrazi, ai do të bëjë gjithçka për të plotësuar nevojat dhe pasionet e tij, madje edhe kur shteti i kundërvihet krimit, me ligje valide, nuk do të jetë në gjendje ta eliminojë tërësisht krimin, madje edhe nëse do t'i ndjekë të gjithë kriminelët. Shumë krime mbeten të pazbuluar, ndërsa kriminelët mbesin pa dënuar.

Çdo provë për përmirësimin e gjendjes do të përfunojë me dështim, nëse njerëzit nuk kanë të formuar një gjykim në vete, diç që do të ndalë pasionet dhe kërkesat e tyre. Kur njerëzit besojnë te Zoti, pushteti dhe fucya e cilit sundojnë në qiej dhe tokë, dhe kur janë të vetëdishëm për dënimin dhe shpërblimin e Tij, atëherë janë krejt të vetëdishëm se nuk mund të ikin dhe se askush nuk mund t'i mbrojë. Prandaj besimi te Zoti është garant i vetëm që njerëzit do të largohen nga krimi. Besimi te Zoti e plotëson jetën. Kur njeriu beson se kjo jetë nuk përfundon me këtë botë, me fundin e tij historik, ai e ndien, është krejt e qartë, oetësim të thellë, e qÇ veprimit të tij i jep harmoni dhe masë. Pos kësaj ligji i Zotit është i përhershëm dhe nuk i nënshtrohet ndryshimeve. Diç që është e ndaluar nuk mund të jetë e lejuar. qëllimi i vetëm i këtij ligji është aplikimi i së vërtetës, ndërsa e vërteta është një dhe e pandryshueshme. Dëshirat e njerëzve dhe synimet e tyre këtu nuk kanë kurrfarë rëndësie.

Njerëzimi modern lavdërohet me ruajtjen e 'lirisë', ndërsa Perëndimi pushtetin e tij e bazon në 'vullnetin publik' të shprehur përmes përfaoësuesve të oeverisë.Mirëpo, është pyetja të kujt janë ata përfaoësues? Siç është theksuar më sipër.'shumica' prej 51 % automatikisht nënkupton ngulfatje të vullnetit të atyre 49% që nuk janë 'përfaoësuar'. Sipas parimit 'një njeri një votë', nëse janë 51% gangsterë, kombi do të vinte në gjendje të përfaoësohej 100% nga gangsterët. A ekziston ndonjë dallim në mes 'oeverisjes së shumicës' dhe shtypjes së pakicave? Vetëm nënshtrimi ndaj një autoriteti unik absolut, Ligjdhënësit të Lartësuar, do të shpiejë njerëzimin deri në 'respektimin e njërit ndaj tjetrit dhe në kërkimin e së mirës'. Arsimimi këtë nuk do ta bëjë. Të jesh hajn është keo, nëse je hajn i arsimuar është edhe me keo, të jesh hajn i mësuar të qeverisësh me të gjitha armët e teknologjisë moderne është shumë më keq.
Një lider anglez kishte publikuar se Perëndimi duhet të pendohet mbi puluhurin dhe hirin e të vdekurve për shkak të katastrofës oë e kishin shkaktuar duke ua mësuar alkoolin racave të pambrojtura dhe të pafajshme dhe për shkak të josuksesit që t'i mbrojnë para këtij vesi shkatërrues. Alkooli i shndërron kokat e ftohta të veriut të ngrirë në marroçë, ndërsa zemrat e ngrohta të vendeve të nxehta në demonë', thotë ai me këtë rast.

Volteri ka shkruajtur:

"Islami është fë e pastër, e arsyeshme dhe serioze. Ai ia dëshiron të mirën njerëzimit; është e arsyeshme ngase ka shkëputur Iidhjet me marrëzinë e idhujtarisë dhe politeizmit, si dhe q£ nuk është vendosur në parimin e fshehtësive kontradiktore iracionale. Është serioze që e ndaloi bixhozin, alkoolin dhe Hojet tjera të Iojrave për kotësi dhe bjerrakohë, ndërsa në vend të tyre ka caktuar pesë namaze gjatë ditës. Islami është i pastër ngase e ka kufizuar numrin e grave në vetëm katër. Islami ia don të mirën njerëzimit ngase zeoatin dhe ndihmën ndaj nevojtarit e ka bërë më të vlefshtne se haxhi. Të gjitha këto janë karakteristikat e islamit."

Jules Le Boum shkruan:

"Para islamit arabët pinin shumë, luanin bixhoz dhe martoheshin sa të donin dhe shkurorëzoheshin kur t'i tekej. Gratë e veja kanë qgnë pjesë e trashëgimisë së
pasardhësve të dlat kanë pasur të drejtë tradicionale të martohen me to ose t'i falin. Islami e ndaloi këtë traditë."

Profesori Edvvard Montay shton:

"Kur'ani e ndaloi viktimizimin e njeriut, vrasjen e fëmijve, alkoolin dhe bixhozin, që ishin tejet të përhapura ndër arabë. Rezultatet e këtyre reformave manifestohen në kulturën kolosale, e cila ia siguronte një status të bëmirësit më të madh të njerëzimit në histori."

[forum126]

Islami dhe racizmi


Teuhidi, besimi në njësinë e Zotit, është themeli kryesor i islamit dhe njëkohësisht është themel i filosofisë së tij të shooërisë. Mbarë njerëzimi është një bashkësi e madhe. Secili individ është pjestar i saj, ndërsa zhvillimi i madh shpirtëror i shjyen të gjitha faktorët e mosbarazisë dhe grindjeve brenda kësaj bashkësie. Islami në vete impregnon lidhjet e forta të vëllazërisë, dashurisë dhje miqësisë midis të gjithë pjestarëve të bashkësisë njerëzore.

Meqë islami ka ofruar themelet e një bashkësie universale shoqërore, ai nuk i kushton kujdes çështjeve që e speciflkojnë kombin, e cilat shkaktonë ndarje dhe grindje. Themeli i parë dhe kryesor i bashkëpunimit reciprok paraoet respektimi i të gjithë pjestarëve të bashkësisë. Islami i kushton kujdes të posaçëm faktit mbi origjinën e përbashkët të njerëzve. Në cilësitë themelore njerëzore marrin pjesë të gjithë barabart, edhe burri edhe gruaja, i bardhi dhe i ziu, skamnori dhe pasaniku, i civilizuari etj. Prandaj, islami mohon të gjitha llojet e racizmit dhe ndasisë. Ai konfirmon se nuk ka dallim në mes njerëzve në ngjyrën e lëkurës, origjinën dhe të ngjashme.

Në suren EnNisa shkruan: "O ju njerëzl Kinie frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje (njeriu.)"

Islami nuk lë hapësirë për dallime në baza nacionale. Dallimet në ngjyrë të lëkurës dhe gjuhë janë vetëm shenja të fuojsë së Allahut. Islami fton njerëzit ta studjojnë këtë temë; se njerëzit janë krijuar prej një njeriu, e megjithatë, si rezultat i faktorëve natyrorë dhe konstruktivë flasin gjuhë të ndryshme dhe dallojnë sipas ngjyrës dhe pamjes.
Në sure Er Rum, 22 Allahu i Madhëruar thotë: "Nga argumentet e Tij është krijim i qiejve e i tokës, ndryshiml i gjuhëve tuaja dhe i ngjyrave tuaja. Edhe në këtë ka argumente për njerëz."

Në ajetin 213 të sures ElBekare është thënë: "Njerëzit ishin një popull (të fesë së natyrshme islame) e (kur u përçanë) Allllahu dërgoi pejgamberët përgëzues dhe qertues, dhe atyre Ai u zbriti edhe librin me fakte të sakta për të gjykuar në atë çe u kundërshtuan vetëm ata qe kishin libër (ithëtarët e librit). E përpos atyre që iu kishte dhënë ai (libri) dhe u kishin ardhur argumente të qarta, nuk kundërshtoi kush në te (në librin), po edhe atë (kundërshtim e bënë), nga zilia ndërmjet tyre, mirëpo AllHahu me mëshirën eTifi udhëzoi ata që besuan te e vërteta e asajpër çka ishin kundërshtuar. Allllahu e vënë në rrugë të drejtë atë që dëshiron."

Ky ajet zbulon që njerëzimi rrjedh nga një popull i vetëm pa dallim, grindje dhe konflikte, si dhe që në unitet, bashkëpunim dhe harmoni është themeli dhe baza e njerëzimit.
Prijësi besimdrejtëve Hazreti Aliu k.v., na ka lënë një trashëgimi shumë të çmueshme të fjalimeve të tij, në cilën është e përmbledhur edhe letra e tij historike dërguar komandantit Malik elAshtarit.

Në këtë letër shkruan: "Mësoje zemrën tënde për mëshirë ndaj vartësve tu, me disponim dhe butësi ndaj tyre. Mos u bërë si bishat gjakpirëse që ndiejnë kënaoësi duke i ngrënë. Dije se ata janë dy llojesh: ose vëllezërit tu në fe ose dikush i ngjashmë me ty në krijim."

Një pikëpamje e tillë e gjërë i përfshinë të gjitha racat, të gjitha kulturat dhe të gjitha gjuhët. Uniteti shpirtëror dhe fetar dhe bashkimi midis njerëzve mbetet si mbështetje e fortë dhe e përhershme e komunitetit. Nëse shoqëria bie në ndasi të mendimeve dhe bindjeve, do të dobësohen lidhjet e dashurisë, ndërsa kur paraoiten mospajtime, nevojat materiale do t'i shtojnë dallimet, grindjet dhe tensionet. Prandaj lidhja më e fortë e unitetit midis popujve është lidhja fetare, pa marrë parasysh të gjitha daliimet midis njerëzve.

Kjo është lidhje e bashkimit me cilën islami i ka lidhur njerëzit duke i liruar nga prangat e përçarjeve dhe dallimeve duke i ftuar për krijimin e parimeve të pajtimit dhe bashkimit në shooëri e cila është gjendje e natyrshme e njeriut.
Prandaj, lidhja mes vëllazërisë është manifestimi më i plotë i lidhjes së plotë shpirtërore midis njerëzve. Prandaj Kur'ani me ftesën e vet i vën themelet e dashurisë më të lartë reciproke midis muslimanëve. Kur'ani na mëson se muslimanët janë vëllezër ndërmjet vete. Me këtë maksimë Kur'ani i udhëzon muslimanët për dashuri, miqësi të sinoertë dhe formën më të mirë të barazaisë midis tyre. Vëllazëria islame nuk është e natyrës ceremoniale. qëllimi kryesor i kësaj vëllazërie është që secili musliman ta bëjë atë për çka është i obliguar ndaj vëllaut të vet. S'ka dyshim që besimi i çdo besimtari, është vlera më e shenjtë dhe më e dashur për te. Prandaj edhe lidhja midis muslimanëve, që buron nga vëllazëria fetare dhe shpirtërore është më e thella dhe më e larta, ajo tejkalon madje edhe ndjenjën e vëllazërisë së zakonshme, ngase e simplifikon bashkimin e qëllimit të përbashkët, unitetin e bindjeve të përbashkëta, unitetin e besimit dhe unitetin e zemrës.

Në suren El Huxhurat: 10, thuhet: "S'ka dyshim se beslmtarët janë vëllezër, pra bëni pajtim ndërmjet vëllezërve tuaj dhe kinie frikë Allllahun, q0 të Jeni të meshlruar (nga Zoti.)"

Pejgamberi, s.a.v.s., ka deklaruar: "Në mëshirën dhe solidaritetin e ndërsjellë muslimanët janë si një trup. Nëse sëmuret një organ i tij, tërë trupi do t'i ndiejë ethet dhe pagjumësinë." (Bukhari 1/13)

[forum126]

Islami, Iiria dhe drejtësia


Islami është fë e lirisë dhe drejtësisë; lirisë nga pushteti i tiranëve dhe dhunuesve, të cilët i shfrytëzojnë potencialet njerëzore për hir të interesave dhe qëllimeve personale, të cilët atakojnë nr!erin dhe dinjitetin e tyre, pasuritë dhe jetën, të cilët i nënshtrojnë me pasionet e tyre të ulëta. Regjimet diktatoriale, kapitalizmi dhe komunizmi vendosin diktaturën e interesave grupore dhe vullnetit ndaj njerëzve dhe komuniteteve të tëra, duke i detyruar të pasojnë ligjet dhe dispozitat e tyre. Në islam tërë pushteti dhe autoriteti i përket vetëm Allahut. Me këtë ai e liron njeriun nga raporti i robërimit, në rrugën e arritjeve të lirisë së vërtetë reale.

Islami tek çdo njeri dëshiron ta kultivojë ndjenjën e vetërespektit, ndërsa kjo ndjenjë është e mundur të realizohet vetëm nëse të gjithë pjestarët e komunitetit i nënshtrohen vetëm Allahut të Lavdishëm. Vetëm, në këtë rast, asnjë anëtar i bashkësisë nuk mund të shtypë të tjerët, as mund të lartësohet mbi ta. Islami i pranon vlerat njerëzore. qëllimi i tij është, në kuptimin e përgjithshëm, të ruajë të gjitha të drejtat e natyrshme të njeriut dhe të vendosë drejtësinë në të gjitha aspektet e jetës individuale dhe shooërore. Ligji islam ka siguruar shkallën më të lartë të barazisë për të gjithë njerëzit. Para këtij ligji të gjithë janë krejtësisht të barabartë. Ky dimension i islamit është shkak i zhvillimit marramendës gjatë vetëm një shekulli. Popuj të ndryshëm e kanë pranuar jashtëzakonisht ngrohtë.

Historia tregon se çdo kohë ka pasur bindje të pabaza dhe drejtime të ndryshme ideologjike, siç është racizmi dhe nacionalizmi, e që ka penguar realizimin e uniteit të komunitetit. Përkundër, kjo ka shkaktuar gjakderdhje dhe luftra ndërmjet popujve. Para çdo shprehje të dallimeve midis popujve, islami insiston në unitet dhe bashkim. Kjo është konstanta e tij kryesore.

Kur'ani në suren Ali Imran, ajeti 64, i drejtohet hebrejve, zjarrputistëve dhe krishterëve me fjalët: "Thuaju (o i dërguar): "'O ithtarë tëlibrit (Tevrat e Inxhil), efani (të bashkohemi) te një Fjalë që është e nfejtë (e drejtë) mes nesh dhe mes Jush: të mos adhurojmë, pos AllIIahut, të mos ia bëjmëAtij asnjë sendshok, të mos konsiderojmë njëri tjetrin zotërpos Allllahutlq E në qpftë se ata refuzojnë, ju thoni: "Dëshmoni pra, se nejemi muslimanë (besuam një Zot)!"
Popujt, të cilët sot e synojnë bashkimin, drejtësinë dhe çlirimin nga kolonializmi dhe racizmi, këtë zgjidhje mund ta gjejnë brenda sistemit islam, ku të gjithë popujt janë të barabartë. Pa marrë parasysh racën, ngjyrën e lëkurës, të gjithë mund të jetojnë në liri të plotë dhe barazi. Islami i vlerëson njerëzit sipas diturisë dhe veprës. Më i mirë është ai që është moralisht i pastër, ndërsa themel i kësaj është 'takvaja", dmth. vetëdija për Allahun në çdo kohë dhe në çdo vend.
Islami nuk e pranon asnjë veti tjetër. "O fu njerëz, vërtetë Ne fu krijuam fu prej një mashkulli dhe nfë femre, ju bëmë popuj e fise qÇ të njihent ndërmjet vete, es'ka dyshim se te AllUahu më i ndershml ndër ju është ai qÇ më tepër është ruajtur (nga të këojjat) e Allllahu është I dijshëm dhe hollësisht I njohur përçdogjë." (ElHuxhurat, 13)

Muhammedi, s.a.v.s., është shprehur: "Arabët nuk janë më të mirë se joarabët, as janë të bardhët më të mirë se të zinjtë. Allahu e pranon vetëm një devotshmërinë." Kur Pejgamberi sërish u kthye në Mekë, iu drejtua një gurpi që e preferonin gjuhën dhe racën e tyre, dhe me këtë rast ka thënë: "Falëmnderoj Allahun, i cili prej jush e ka larguar xhahilijetin, mendjemadhësinë dhe mburrjen e tij." Sekush i kishte thënë imam Ridait r.a.:"Për Allahun, në Tokë nuk ekziston njeri me origjinë më fisnike se e juaja." Ky iu përgjegj: "Vetëdija e tyre ndaj Allahut (takvallëku) dhe devotshmëria i kanë ngritur në këtë shkallë." (Tefsir elBahrain, 4/211)

Me këto fjalë, imami e qprtoi njeriun, i cili deshi ta lëndojë duke lartësuar prejardhjen e tij, ndërsa njëkohësisht ia kujtoi vlerën e takvallëkut në islam. Njeriu tjetër i tha: "Për Allahun, ti je njeriu më i mirë nga të gjithë." Imami u përgjegj: Mos u beto, o njeri! Më i mirë se unë është ai që është më i vetëdishëm për Allahun dhe më i devotshëm ndaj Tij. Për Allahun, nuk është abroguar ajeti në të cilin thuhet: "O ju njerëz, vërtetë Ne ju krijuam Ju prej një mashkulli dhe nfë femre, ju bëmëpopuj e fise çë të njiheni ndërmjet vete, es'ka dyshim se te Allllahu më i ndershmi ndërju është ai qe më tepër është ruajtur (nga të këojjat"... (
Takvallëku është i lirë, dhe jo robër, ngase robëria nuk mund të ofrojë lumturi për njeriun. Takvallëku është mbrojtje shpirtërore për njeriun, që i ofron liri dhe e çliron nga robërimi i pasioneve. Takvallëku i ofron liri secilit individ brenda shoqërisë. Ata që i robërojnë pasurisë apo pozitës në shoqëri nuk janë të lirë.
Prijësi i besimdrejtëve Hazreti Aliu, thotë: "Vërtetë takvallëku (vëtëdijesimi për Allahun) është çelës i drejtësisë, deponimit për atë botë, çlirim nga çdo robëri dhe shpëtim nga shkatërrimi. Me ndihmën e takvallëkut do t'ia dalë ai që kërkon, do të shpëtojë ai që ikë dhe do të kënaoë dëshirat ai që i posedon." (Shtegu i elekuencës, f. 351)

Islami i ka proklamuar këto vlera në kohën kur tirania, shtypja, padrejtësia dhe konfliktet racore ishin duke valuar midis njerëzve. Vetitë në kundërshtim me mendjen, virtytit dhe lirisë kanë qenë më dominante. Të varfërit dhe të dobëtit kanë qenë të privuar nga çdo e drejtë njerëzore dhe siguri shooërore. Me guxim të jashtëzakonshëm moral, Pejgamberi i islamit ka hedhur jashtë ligjit të gjitha ato mosbarazi dhe konflikte. Ai shpalli barazinë e plotë midis njerëzve duke ua kthyer lirinë në kuadër të devotshmërisë vetëm Allahut Një. Në një mjedis të tillë, në suaza të ligjeve të drejta islame, klasët e shtypura shoqërore, të cilat deri atëherë nuk kishin guxim t'i kundërvihen vullnetit të të fortëve, përjetuan afirmim të plotë.

Të gjithë që mendojnë se ka drejtime dhe ideologji të tjera që janë të afta të mbrojnë të shtypurit dhe të abuzuaixt, ashtu siç e ka bërë këtë islami, janë gabim dhe nuk kanë kuptuar asgjë nga islami. Islami, vërtet, e ka proklamuar dispozitën më të plotë të drejtësisë sociale. Asnjë sistem tjetër deri më tani nuk ka mundur të realizojë një drejtësi të tillë dhe ta zbatojë atë me efikasitet në praktikë.

Madje edhe komunistët, armicjtë e fesë, e pranojnë haptas rolin e cjëndror të parimeve islame në lirimin e popullit. E përmuajshmja "Madrum", zëdhënësi i partisë marksiste (nr. 2 v. 3) shkruan: "Fenomeni i islamit në fillim të shekullit të shtatë paraoet kthesë rrënjësore në histori. Ai ka ndryshuar civilizimin njerëzor dhe ka lënë gjurmë të thella në zhvillimin e njerëzimit që do të pasojnë më vonë. Ky zhvillim mahnitës, për më pak se një shekull, nga atdheu i Arabëve deri në Loarë në perëndim dhe Sind e Amu Darja në lindje, ka shkruajtur facje fascinuese. Gadishulli i Arabisë paraoet djepin nga cili janë përhapur besime të ndryshme, ndërkohë që banorët e Mekës kanë cjenë idhujtarë. Meka ka oenë qgndër tregtare e tërë gadishullit të Arabisë. Ajo ka qenë edhe oendër e nacionalizmit arab, dhe njëkohësisht edhe qendër i pikëpjekjes së shumë besimeve. Sistemi fisnor është shndërruar në feudalizëm. Islami në flllim i pushton zemrat e të shtypurve dhe skamnorëve, fshatarëve dhe robërve. Atëbotë ai ishte një lëvizje e fuqishme demokratike kundër robërimit dhe oligarkisë së fajdexhijve. S\ dhe besimet tjera edhe islami kishte veçoritë e veta. Ate e karakterizonte ana vitale materiale. Kështu që ai dallonte nga besimet tjera në bazë të asaj që e kishte mohuar monakizmin, kishte barazuar të gjithë njerëzit, kishte barazuar mashkullin dhe femrën në të drejta, mbronte robërit dhe skamnorët. Themelet dhe parimet e tij janë unikë. Kjo i ka mundësuar ta zbatojë atë transformim të madh shooëror. Islami ka qgnë goditja më e fortë për sundimtarët gjakpirës të kohës, mëshirë dhe shpëtim për të shtypurit dhe skamnorët. Në momentin e duhur ai i dha goditje finale dy perandorive të mëdha (romake dhe persiane) dhe vendosi pushtetin e vet në një territor prej Kinës në lindje deri në Spanjë në perëndim."
Islami kundërshton dallimet klasore dhe e mohon raportin 'zotëri' dhe "vartës'. Imam Aliun k.v. e kishin informuar lidhur me një ndejë të organizuar në Basra për nder të guvernatorit, përfaqësuesit të tij, Othman (Othman bin Hunaif). Ishte zemëruar për atë që guvernatori i tij i kishte lejuar vetit të sillet në lidhje të posaçme me 'fisnikërinë' e Basrës dhe të bëhet simbol i theksimit të posaçëm të klasës sunduse. Aliu ia dërgoi një letër Othmanit në të cilën e oprtonte ashpër. Letra është shënuar në "Shtegun e elekuencës".

Në luftë kundër racizimit, islami është shumë më efikas se besimet dhe drejtimet ideologjike tjera. Sot në mbarë botën dëgjojmë thirrjen për barazimin juridik të të bardhëve dhe të zinjve, mirëpo në realitet ekziston një humnerë e madhe në mes teorisë dhe praktikës. Ndërkohë racizmi me të gjitha format e tij është i pranishëm si në kohrat më të errëta. Çfarë është dobia e thirrjeve për barazi dhe liri, nëse pas tyre fshehet një realitet i tillë i hidhur. Si mund t'u besohet pastaj thirrjeve të tyre?

Pas luftës së dytë botërore të gjitha oeveritë e botës janë marrur me problemet e lirisë dhe barazisë. Është sjellur edhe Deklarata e universale mbi të drejtat e njeriut për t'i bërë të vlershme këto ide. Nga Deklarat dhe dokumenteve të ngjashme me të është praktikuar ajo që ka qenë në interes të klasës sunduese. Vendet e zhvilluara e kanë pasur të vështirë të pranojnë se dallimet në ngjyrë dhe racë nuk janë kriter për përsosmëri dhe progres. Islami e ka kuptuar këtë fakt që nga fillimi dhe racizmi në te kurrë nuk ka qenë problem.

Pejgamberi i Allahut praktikisht e ka praktikuar parimin e barazisë në atë kohën e errët që para shekullit 14. në këtë aspekt ai e kishte martuar kusherirën e tij me shërbëtorin e vet Zejd b. Harithin. Na transmeton Imam Bakiri r.a., të ketë deklaruar Pejgamberis.a.v.s.: "Një njeri nga Jemeni, i quajtur Xhuvejbir ((uvvayber), kishte ardhur te Pejgamberi, s.a.v.s., dhe e pranoi islamin. Ishte bërë musliman i mirë, ndërkaqqë ishte i njeri trupshkurtër, i shëmtuar dhe i varfër. Për shkak të gjendjes në cilën ndodhej, Pejgamberi e pranoi afër tij. Për ushqim i caktoi një sa' hurme për çdo ditë, i dhuroi dy guna dhe e lejoi të flinte në xhami. Ashtu kishte jetuar një kohë të gjatë. Numri i rasteve të tilla shumë shpejt u shtua aqshumë sa xhamia u bë e ngushtë për t'i pranuar të gjithë. Atëherë Pejgamberi i Allahut urdhëroi oë xhamia të zbrazej. Mandej urdhëroi t'u bëhet një hapësirë e posaçme për vendosjen e tyre, gjë që edhe u bë në xhaminë e Pejgamberit në Medinë, ndërsa ky vend është i njohur me emrin 'sofa1. Ishte ky vend i qëndrimit për skamnorë dhe nevojtarët.

Pejgamberi, por edhe muslimanët tjerë i vizitonin rregullisht, u sillnin ushoim dhe i ndihmonin. Një ditë Pejgamberi i thotë Xhuvejbirit: "Sa mirë do të ishte ta marrësh një grua me të cilën do ta ndash jetën dhe cila do të ndihmojë edhe në këtë edhe në botën tjetër!"
Xhuvejbiri u përgjegj: "O Pejgamber i Allahut, do ta flijoja edhe babain edhe nënën për ty!Për Allahun, as jam njeri me pozitë, as me prejardhje. Nuk jam as i pasur, as i bukur, andaj cila grua do të mund të martohej me mua?" Pa kësaj Pejgamberi, s.a.v.s., i tha: "Allahu me islam i ka ngritur ata që kanë qenë të poshtëruar. Islami ka eliminuar mendjei.iadhësinë e xhahilietit, ka heour prestigjin sipas përkatësisë fisnore dhe familjarizmit. Sot janë të barabartë të gjithë, arabë e joarabë, të bardhë e të zinj. Të gjithë janë nga Ademi, ndërsa Allahu e krijoi Ademin nga argjila. Më i dashuri për Allahun Ditën e gjykimit është ai që është më i vetëdishëm për Te dhe oë është më i përkushtuar. Prandaj, o Xhuvejbir, sot mund të jetë më i mirë se ti ai që është më i vetdishëm për Allahun dhe cili është më i përkushtuar ndaj Tij." Pastaj i tha edhe: "Shko menjëherë te Zijad bin Lubeidi, më fisnikut nga Beni Mijade dhe i thuaj: 'Unë jam zëdhënës i Pejgamberit të Allahut, ndërsa ai të porositë: 'Martoje vajzën tënde për Xhuvejbirin.'
Me të shkuar Xhuvejbiri e gjeti Zijadin në shtëpinë e tij duke ndejtur me bashkëfamiljarët e tij. Kërkoi leje të hynte, ndërsa pasi hyri, u dha selam të pranishëmve dhe iu drejtua Zijadit: 'Unë jam zëdhënës i Pejgamberit të Allahut. Kam ardhur me një punë të posaçme. Dëshiron të ta them këtu apo sy më sy?
Zijadi u përgjegj: "Thuaje këtu para të gjithve. Porosia nga Pejgamberi është nderë dhe respekt për mua."
"Mirë, atëherë" tha Xhuvejbiri, per të vazhduar:
"Pejgamberi i Allahut më ka dërguar të t'i transmetoj fjalët e tij: 'Martoje vajzën tënde për Xhuvejbirin.'
"Për këtë punë të ka dërguar Pejgamberi i Allahut?" e pyeti Zijadi.
"Kurrë nuk do të gënjeja për Pejgamberin, s.a.v.s." u përgjegj Xhuvejbiri.

Pas kësaj Zijadi deklaroi: "Ne, ensaritët (dmth. ndihmësit e Pejgamberit në ditët e para të tij) i martojmë vajzat tona vetëm për ata që janë të barabartë me neve. Prandaj shko, ti Xhuvejbir, ndërsa unë do të shihem me Pejgamberin dhe do të lajmëroj për këtë."
Duke dalur nga shtëpia Xhuvejbiri deklaroi: "Për Allahun, Kur'ani nuk thotë kështu, as suneti i Pejgamberit, s.a.v.s., këtë nuk e dëshmon."
Vajza e Zijadit, Zulfa, i kishte dëgjuar këto fjalë në dhomën e saj.
Ajo e ftoi babain, ndërsa kur ky hyri, i tha: "Si bisedon kështu me Xhuvejbirin?"
"Më tha" filloi ai "se Pejgamberi e kishte dërguar me porosi, që të martoj ty me te."
"Për Allahun" tha ajo. "Xhuvejbiri nuk do të gënjente për Pejgamberin. Prandaj dërgo një njeri oë ta kthejë prapa."
Kështu edhe bënë. Kur e kthyen, Zijadi i tha: "Më fal, o Xhuvejbir. Ulu këtu dhe prit gjersa të kthehem." Në ndërkohë Zijadi shkoi te Pejgamberi i Allahut dhe i tha: "O Pejgamber i Allahut, për ty do ta flijoja babanë dhe nënën. Xhuvejbiri erdhi nga ti me një porosi që t'ia jap vajzën time për grua. Unë, ndërkaa nuk isha i butë me përgjegjen time, andaj erdha te ti të ta them, se ne, ensaritët, vajzat tona i martojmë vetëm me ata oë janë, midis nesh, të barabartë me ne."
Pejgamberi i Allahut, s.a.v.s., u përgjegj: "O Zijad, Xhuvejbiri është mu'min (besimtar), ndërsa mu'mini është rast për mu'minen; muslimani është rast për muslimanen. Jepja vajzën, Zijad, dhe mos e përçmo. Zijadi shkoi në shtëpi dhe i tha vajzës ç'kishte ndodhur.
Ajo ia ktheu: "Bab i dashur! Nëse e kundërshton Pejgamberin, atëherë del nga feja. Më marto me Xhuvejbirin."
Zijadi doli nga dhomat e vajzës së tij, e kapi Xhuvejbirin për dore dhe e solli në mesin e bashkëfamiljarëve duke e prezentuar si dhëndërrin e tij. Vetë ai e siguroi pajën e vajzës dhe shpenzimet e dasmës, ndërtoi një shtëpi për ta dhe e furnizoi atë tërësisht, në të cilën pastaj u vendosën Zulfa dhe Xhuvejbiri. (AlKafi, 5/339).
Kështu Pejgamberi i martoi një zezak të varfër, por besimtar të vërtetë musliman, me vajzën e njërit prej prijësve më të shouar të fisit.

Francezi Gustav le Bon shkruan:

"Barazia te muslimanët e ka arritur përsosmërinë, barazia e dli proklamohet në tërë gojën në Evropë, nuk ka kurrfarë efekti në realitet. Muslimanët praktikisht e kanë vënë ne jetë parimin e barazisë. Në mesin e muslimanëve nuk ka dallime klasore, të dlat sot i vërejmë ndër trashëgimtarët e Revulucionit francez. Islami i ka eliminuar të gjitha dallimet klasore, femiljare dhe individuale, ndërsa të gjitnë muslimanët janë vëllezgr. Në botën arabe një personalitet i madh ka bashkuar flse të ndryshme në gjirin e një fjale. Kjo fjalë i ka Iidhur në një sistem ligjesh, sipas dlit jane të barabarta të gjitha racat në të gjitha kontinetet dhe ata nuk janë të huaj njëri për tjetrin. Për shembull, muslimani kinez ka të drejta krejtësisht të njejta në shtetin islam siç i ka edhe arabi musliman, përkundër të gjitha dallimeve ekzistuese midis tyre." (Civilizimi araboislamik, f. 516 dhe 517.)

Dr. Louelaj shkruan:
"Shoqgritë muslimane kurrë nuk janë goditur nga pasojat negative per punëtorët dhe skamnorët, e që ndodhë zakonisht me sistemet reformatore. Muslimanët kanë sisteme oe forcojnë themelet e unitetit dhe tolerancës midis të pasurve dhe të varfërve. Mjafton nëse themi qÇ Evropa, e dla perndryshe pohon oe muslimanët duhet të mësojnë prej saj, në realitet duhet të mësojë nga muslimanët. Në islam nuk ka klasa të privilegjuara, as pozita trashëguese. Themelet e sistemit politik në islam janë të thjeshtë, ndërsa ata qg jetojnë në këtë sistem, pa marrë parasysh pozitën, respektin, pasurinë dhe varferinë e tyre ose ngjyrën e Iëkurës, janë të barabartë." (Civilizimi araboislamik, f. 515, 516).


Jobi shkruan:

"Vetëm islami është i aftë të tubojë popuj të ndryshëm në një front edhe atë në bazë të barazisë. Komuniteti musliman në Kinë, Japoni, Indonezi, Indi, Afrikë, tregon se vetëm islami mund të ndikojë tek popujt dhe racat e ndryshme. Nëse i vështrojmë inë mirë dallimet ndërmjet Lindjes dhe Perëndimit të sotëm, do të kuptojmë se shpëtimi nga këto dallime qgndron vetëm në islam."
Ceremoniali i haxhit në islam është, gjithashtu, i bazuar në parimet e barazisë dhe bashkimit. Në kohën e haxhit nuk ka asnjë gjurmë të dallimeve të jashtme. qabja i joshë të gjithë, kurse ata, pa marrë parasysh ngjyrën e lëkurës, qëndrojnë në një saf dhe pa kurrfarë dallimesh. Filip Hiti shkruan:
"Ceremoniali i haxhit në islam me kohë është shndërruar në fektor tejet të rëndësishëm social, përmes haxhit më së miri pasqyrohet uniteti i popullit musliman. Çdo musliman, qÇ ka mundësi, duhet të paktën një herë në jetë ta kryejë këtë obligim. Ky ceremonial i tubon muslimanët nga mbarë bota dhe arrin ndikim të pakontestueshëm. Atje, afer Shtëpisë së Allahut, tubohen zezakë, berberë, kinezë, iranianë, turoë, hindusë, arabe nga Siria, Jordania, Libani dhe viset tjera, pastaj të varfer dhe të pasur. Me këtë rast ata ia shtrijnë njëri tjetrit dorën në mënyrë vëllazerore dhe bashkërisht e përsëritin shehadetin. Vetëm islarrii ia ka dalur të eliminojë dallimet midis popujve dhe racave të ndryshme. Dallimi i vetëm që e bën islami ndër njerëz është besimi dhe mosbesimi. Është e pamohueshme oe ky tubim është manifestim i madh i unitetit dhe barazisë midls njerëzve. Ai më së miri e prezenton islamin për miliona njerëz të cilët jetojnë në tërë rruzullin tokësor." (Islam nazar kah daushmendan garb, f. 329 dhe 240.)
Tregohet se në kohrat e lashta tre muslimanë me origjinë të ndryshme racore, Selman farisiu, bizantinasi Sahib dhe etiopiasi Bilall, po rrini bashkë kur ishte afruar një arab i quajtur Kais. Duke shikuar këtë pamje të mrekullueshme të tre muslimanëve zemërbardhë dhe të devotshëm, arabi kishte deklaruar: "Pjestarët e fisit Avs dhe Hazrexh janë arabë që kanë qenë pranë Pejgamberit me rastin e lutjes dhe flijimit. Ç'kanë këta tre për të thënë? Kush i ka ftuar këta të jenë nga ndihmësit e Pejgamberit?"

Fjalët e tij arritën në veshin e Pejgamberit. Ai u ngrit dhe ftoi njerëzit të tubohen në xhami ku u tha me zemërim: "Zoti është një. Ademi, babai i parë i të gjithë neve, është një. Besimi juaj është një. Pastaj arabizmi, sado krenarë opfshi me këtë, nuk vie as nga babai as nga nëna juaj por vetëm nga gjuha juaj." Pejgamberi synonte eliminimin e racizmit dhe kishte shpallur vendimin me cilin barazinë e kishte bërë dispozitë ligjore dhe kishte mallkuar çdo kundërvënie kësaj.
Një ditë Pejgamberi e kishte pranuar një njeri babai i cilit ishte zezak. Ebu Dherr Gafari, i cili një kohë të gjatë e kishte shprehur urrejtjen ndaj tij, i kishte thënë në prezencë të Pejgamberit: "O biri i zezakut!" Pejgamberi, me ta dëgjuar këtë fyerje, e kishte oprtuar me fjalët: "Përse ngjyra e zezë lëkurës së nënës së tij të shkakton urrejtje?" Ebu Dherri ra në gjunj, duke puthur këmbët dhe duart e Pejgamberit, duke u penduar me krejt sinoeritetin e tij dhe duke u hedhur pluhur mbi kokë derisa Pejgamberi ia fali."

Duhet pranuar se parullat e ideologjive klasore dhe raciste viteve të fundit kanë depërtuar në disa shtete islame, me rezultat tragjik të krijimit të ndasive klasore dhe kombëtare, të cilat janë në kundërshtim të ashpër me parimet e islamit.
Barazinë midis pjestarëve të komunitetit njerëzor të cilën e projekton ligji islam duhet pranuar si model social në botë. Harun elRashidi, kalif abasid, kishte dëshmuar nën betim në sallën e gjyojt, ndërsa shërbëtori i tij, Fadl b. Rabi kishte dëshmuar në favor të tij. Gjyotari kishte refuzuar ta pranojë dëshminë e Fadlit. Kalifi kishte kërkuar shpjegim, ndërsa gjyqtari kishte deklaruar: "Fadli vetë e thotë se është shërbëtoryti. Nëse e thotë të vërtetën, gjyoj islam nuk do ta pranojë dëshminë e shërbëtorit në favor të zotëriut të vet. Por edhe nëse gënjen, dëshmia e tij nuk pranohet."

Kalifi i dytë abasid, Mensuri, kishte marrë me qera shumë deve për të shkuar në haxh. Pas kthimit, kalifl e shtynte pagesën e qerasë. Pronarët e deveve rastin e hodhën në gjyo, Gjyotari e ftoi në gjykatore dhe e vuri përballë pronarëve të deveve. Kur dëgjoi dëshmitë, vendosi në dëm të kaliflt dhe e dety
roi oë pronarëve të deveve t'ua paguajë borxhin para se t'i lejohej ta braktisë gjyqin. Ky vendim i prerë i gjyojt dhe zbatimi i vendimit aty për aty është i njohur nga juristët perëndimorë si një nga përparësitë më të mëdha të gjyoit islam. Me këtë kursehet koha dhe shpenzimet për paditësin, por gjithashtu edhe për mbrojtjen dhe giyojn.

Dr. Gustav Le Bon lidhur me këtë sjell disa vrojtime të veta nga prezentimi në gjyqin e qytetit Marakesh të Marokut.

"Prokurori dhe mbrojtja me juristë dhe letra hyjnë në gjykatore. Hyn gjyor tari dhe të pranishmit ngriten. Secila palë menjëherë e paraoet rastin. Gjyotari i fton për ekspoze, pastaj e merr vendimin i dll menjëherë ekzekutohet, në fevor të madh të gjithëve qg janë të implikuar në këtë rast. Sikur gjyoete perëndimore të mos i zhagisnin aqshumë rastet, do të mësonin këtë mjeshtri të ndarjes së drejtësisë me nder, shpejt dhe në mënyrë ekonomike."
Kur të gjithë pjestarët e shooërisë të jenë të bindur se karshi tyre po zbatohen Iigjet e drejta të Zotit, se edhe wtë sundimtari nuk ka fare më shumë të drejta se ata, që gjykatësi gjykon vetëm në bazë të ligjit të Allahut, dhe jo në bazë të afiniteteve dhe emocioneve të tij atëherë shoqëria vërtetë do të jetë stabile, e oetë dhe e sigurtë. Nëse bota dëshiron të gjitha dallimet dhe përçarjet brenda bashkësisë njerëzore, me qëllim të jetës së oetë dhe të lumtur, atëherë do të duhej të shfrytëzojë parimet dhe principet islame, si dhe sistemin social e politik islam. Duke marrur parasysh që aleancat botërore dhe asociacionet juridike oarkojnë përbrenda suazave të ngushta nacionale, gjeografike dhe racore dhe s\ të tilla nuk janë në gjendje të zgjidhin problemet botërore, ngase edhe vetë janë të ndarë. Ata nuk janë në pozitë të ndërtojnë një botë të re në themelet e drejtësisë dhe barazisë. Përkundrazi, nacionalizmi bashkëkohor, të cilin e mbështesin shumë vende, është shkaktar i grindjeve dhe konflikteve midis popujve.

Këtë të vërtetë e ka publikuar edhe profesori i një universiteti amerikan, dr. Lusi Snajder, i cili thotë:

"Nacionalizmi bashkëkohorë ka shbktuar shumë konflikte në kufijtë historikë dhe natyrorë ndërmjet popujve. Kanë dështuar lidhjet kulturore dhe ekonomike midis grupeve etnike, e qg shkaktoi humbjen e sigurisë, kufizimin e Iirive të njeriut, shtimin e armatimit dhe tendosjen e marrëdhënieve ndërkombëtare. Mund të pritet zgjërimi i pavarësisë dhe pavarësimit të shteteve në dekadën e flindit të këtij shekulli (shekullit XX S.S.), por megjithatë, këta dy nuk janë rrugë e sigurtë deri te liria indMduale dhe paoa botërore." (Cihad der karn bistem, 34 dhe 35)…
Gjëja e vetme që mund t'i bashkojë popujt nën një flamur, duke bërë në këtë tnënyrë shërbim bashkësisë njerëzore është uniteti në themelet e fesës në Një Zot, si dhe nga fakti i vlerave të dala morale dhe shpirtërore. Vetëm një unitet i tillë e zgjon frymën e vëllazërimit dhe miqësisë së vërtetë, oë bashkon mendjet dhe zemrat. Asfarë mundësie materialc, as dallimet kombëtare, gjeografike e racore, nuk mund ta prishin. Të gjithë pjestarët e bashkësisë muslimane jetojnë jetë të oetë dhe të lumtur, ngase të gjithë besojnë në Një Zot të Vetëm dhe në bazat e parimeve islame, në ndjenjën e brendshme të obligimit njerëzor, por njëkohësisht e respektojnë të gjitha veçoritë dalluese midis tyre, siç janë raca, gjuha, arti, zakonet etj.

Islami nuk ka ndërmend ta degradojë një shoqëri, por synon ta lartësojë në nivelin më të lartë të mundur, ku ndodhet bashkëndiesia e vërtetë dhe dashuria e njëmendtë midis pjestarëve i afron ata në një bashkësi integrale, duke i dhënë tonin e bashkimit zemrës i cili bazohet në besimin që Zoti është Një. Allahu nuk i ka krijuar njerëzit në mënyrë që midis tyre të bëjë dallime, për t'i ndarë ashtu që të mos njohen mes vete.

Në suren El Huxhurat, ajetin 13 thuhet: "Ojunjerëz, vërtetë Ne ju krijuam fu prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuf e fise qÇ të njiheni ndërmjet vete, e s'ka dyshim se te Allllahu më i ndershmi ndërju është ai që më tepër është ruajtur (nga të këojjat) eAllIIahu është I dijshëm dhe hollësisht i njohur për çdo gjë."
Vëllazëria islame nuk është kategori boshe. Ajo është një vlerë e vërtetë, burim i dashurisë dhe solidaritetit të ndërsjellë i të gjithë individëve dhe vëllazërisë. Dallimet e popujve dhe grupeve etnike janë vetëm motiv shtesë për njeriun që vetë të lidhë marrëdhënie me pjestarët tjerë të bashkësisë njerëzore, si dhe që në kuadër të këtyre marrëdhënieve të zhvillohet dhe përsoset. Përkundër ndikimeve të materializmit perëndimor në shooërinë islame, muslimanët ende janë të pushtuar nga solidariteti njerëzor, miqësia e sinoertë dhe vlerat tjera morale.
Filozofi i shouar Lajuter, i prekur thellë nga këto vlera, shkruan:
"Nën ndiklmin e sistemit islam të vlerave, Iindorët janë tejet të kujdesshëm, bujarë dhe mikpritës ndaj të huajve. Kjo i dallon per nga nderi dhe sinoeriteti. Ndërsa asgjë prej kësaj nuk mund të gjendet në mjedisin materialist perëndimor, midis prefiksave të vrazhdë dhe pashpirt perëndimorë."