Un dhe vetmija

[Arval]

Nje vit

kaloj nje vit
nje vit i trishtuar
qe jetes
qetesine ja prishi
qe zemres
plage i hapi
plage qe ndoshta
s'kane per tu sheruar
plage qe dhimbimbjet
vine duke i shtuar
plage qe diegin
dhe pa i ngacmuar
pranvere
ishte ate dite
pranvere
e nje viti me pare
qe edhe sot kur e kujtoj
dhimje akoma ndjej
ate dite te bukur maji
kalendari daten nje shenonte
kur ate dere
te bekuares dere
krrakun e lehte
per here te fundit ja degjova
fundi i nje kapitulli
qe fillim nuk pat kurre
ishte vetem vazhdim
vazhdim
pa ritem
pa harmoni
pa buzqeshje
pa perkedhelje
pa ledhatime
pa nje shikim te embel
pa nje fjale te mire
ndoshta ndoshta
pa dashuri
ishte po ai vazhdim
qe e kaluara
pas i la vetem
vuajtje
trishtim
urdhera
kercenime
dhune psiqike
te cilat
rrenje te thella
lene asaj kishin

kaloj nje vit
nje vit pa ju
pa ty Altin
pa ty Ardita
oh sa shume
sa shume endjej
mungesen
e shikimit tyre
te zerit tyre
qe aq shume
cicerimes i ngjan
cicerimes se embel te zogjve
qe per here te pare
ne fluturim kerkojne te ngrihen
e ndjej mungesen
e puthjes se fundit
te pernateshmes puthje
qe ju me keni dhuruar
te shoqeruar me fjalet
naten e mire babi
shume shume me mungojne
ndihem i vetmuar pa shprese
ketu ne vend te huaj

kaloj ne vit
qe memorjes time
me te freskta
kujtimet ja ben
qe dikur edhe un
kisha familjen time
enderrat e mija
shume enderra dikur un kisha
sot,sot ato jane ndrydhur
jane flakur diku
ne ndonje qoshe te erret
te memorjes time
duke pritur e shpresuar
qe edhe per to te vije
ajo dite e shumepritur
qe serisht te shohin
driten ediellit
aq shume te domosdoshme
qe ne realitet ato ti shendrroje
kur...kurr...kur...shprese...!


FJALET E NJE"KLANDESTINI"QE RASTESISHT E NJOHA,
ME PREKEN SHUME...
U MUNDOVA TI KTHEJ NE VARGJE...
MUK DI NESE SA JA KAM ARRITUR...!