Jorgo Bllaci

[pelin]

JORGO BLLACI

---------------------------

***
kaq deshira ne po mbajme fshehur,
sa dhe vetes trembemi t'ia themi,
rrugeve te jetes,si te dehur
endemi dhe s'dime se ku vemi...
1957(19vjec)

***
...........................
po nga mjegull' e kohes se ikur,
ndodh qe shpesh ndonje ze na jehon
mallengjenjes,i larget,i mbytur,
dhe padashur ne shpirt na trishton...
1960

***
.......................................
ja keshtu,moj mike,qenka jeta:
ndodh qe nganjehere,per cudi,
lodhet prej mesimeve te veta
edhe behet foshnje ,porsi ti .
.....................................
1961

***
...............................
ne vitet tona,s'duhet te genjejme
me lote shpirtin,se s'ia vlen,vella,
qe dashurine e vogel ta shperblejme,
keshtu si ti ,me dhembje te medha!
1963

***
dy hapa larg,e vite per t'arritur
atje,ku per cdo cast na vete malli,
atje,ku bujarisht fal jeten diell' i ndritur,
atje,ku po na qajne per se gjalli.

dy hapa larg,vella,dy hapa larg,matane
pas mureve te lagesht e te erret
po na vajton liria,qe prej saj na ndane,
sepse me fort e deshem nga te tjeret.
1964(ne burg)

***
gezimn' e dashurise syzezes a sykaltres
ia falim krejt,asgje per vete s'mbajme;
zhgenjimn' e dashurise me mikun me te afert
mundohemi vellazerisht ta ndajme;
kurse kujtimn' e saj e fshehim diku thelle,
porsi kopraci i prrallave thesarin,
dhe kycim dyert mire kur vemi e perkedhelim,
se trembemi mos vijne e na e marrin.
1984

***

L.Poradecit
"Naimi preu shkurret,shkuli ferrat,
pastaj qilizme truallin punoi;
fidanet mbollen me durim te tjeret
dhe vreshti i bukur shpatin gjelberoi.
kur vajta une atje--me tha Lasgushi,
nje mbremje buze gjolit tek shetisnim,--
hardhite kishin lidhur vile rrushi,
por,kemi etje,dukej sikur flisnin.
ahere c'bera? neper shkemb te malit,
nje brazde hapa deri te burimet
dhe me se fundi,ujerat si kristali
u derdhen neper te me mermerime."

si tha keto mbeshteti te dy duart
permbi bastun,dhe shtoi si neper lote:
" e keni rradhen ju per ta punuar
kete te bukur vresht,pa shok ne bote.
ta rritni te shendetshem,ta selitni,
ta doni si thesarin me me vlere;
dhe neve,qe aty e lame shpirtin,
na sillni neper mend ngandonjhere!.."
1989

***

kendej armik, andej edhe me zi,
edhe ne gjoks, edhe ne shpine plumba.
kurse,me klithma, neper qiellin gri
perplasin flatrat tufa me pellumba,
pa ditur nga t'ia mbajne...Eh ,o njerez!
c'e paskeni kaq me mllef per njeri tjetrin?
nje cast duroni,vec nje grimez here
pushojeni kete orgji te eger,
te pakten, gjersa ne te tjera vise
te cajne e t'ikin,mbase pergjithmone,
keta te mjere zogj te dashurise,
qe i tromaksi cmenduria jone!
1992

[Eagle]

Poezia per Lasgushin e jashtzakonshme.,

Jorgo Bllaci ka qene poet shume i mire, gjynah qe njihet kaq pak

[shigjeta]

* * * (1970)
Ne nje rreth miqsh me pyeten nje dite:
“Pse, kur ne vjersha titulli mungon,
shenohen shpesh tre yje? Kjo tradite
ka mbetur kot, apo dicka tregon?”

“Ka yj te ndezur, ka dhe yj te shuar
qe drita, - u thash, - vazhdon u vjen mbi dhe,
po ka me larg dhe yj te pazbuluar,
se rrezja s’u ka mbrritur gjer tek ne.

Dhe poezia, porsi galaktikat,
Keshtu tre llojesh yjte e vet I ka;
Prandaj, kur s’vihen tituj mbi lirika,
Shenohen shpesh tre yje… dhe nder ta,

I pari shpreh te bukuren q’e shohim,
I dyti, ate qe ne kujtime rron,
Kurse I treti, ate qe ne s’e njohim
Po vete poezia e zbulon.”


BALADE (1958)
S’di nga me vjen kjo kenge e mbytur shpendi,
Qe pa pushim ne zemer me bucet,
“ne nje kafaz te bukur prej argjendi,
dikur me mbylli mizorisht nje mbret”

Me roberine time zbukuroja,
Stolite e tij te ngurta ne saraje
Me kengen time brenges I tregoja
Sa me zhuriste shpirtin zeri I saj

Po nje mengjes dericken e kafazit
Se kush e hapi…une u bera plumb!
Ne xhamat e dritares u perplasa
I theva e cava qiellit pa fund

Dhe si pushtova duke fluturuar
Me krahet gjake te thella kaltersi
E prita vdekjen pa u deshperuar
Sepse e ngopa shpirtin me liri


NETES (1958)
Kushtuar P.J.
Kaq e shtrenjte kurre s’me je dukur,
Ti vertet nuk paske shembellim!
Ah, moj Neta, syte e tu te bukur
Cmendurisht I deshte miku im!

Nese kete cast I ngrysur meta
Duke te veshtruar ty keshtu
Ti mos m’u cudit aspak, moj Neta
Me kujtuan mikun syte e tu

Sa deshire do te kisha sonte
T’ju veshtroja bashke qe te dy:
Vetem ta degjoje te kendonte
Vargjet qe me zjarr t’I thuri ty!

Ndoshta sot, qe vite pas la jeta,
Miku prap ne shpirt te mban diku…
Ish e bukur dhembja e tij, moj Neta,
Aq sa c’jane edhe dy syte e tu


DIELLI DHE VLAGA (1988)
Nje djalosh si drita na takuan,
Duke shkuar rruges tri syzeza,
Dhe te trija befas fergelluan
Fshehtas njera-tjetres flake u ndezen.

Thote e para: “Nga na vjen or djale?”
“C’ere te ka sjelle?”- ia kthen e dyta,
Me se vogles lemsh iu mblodhen fjalet,
Pati turp e nuk I ngriti syte.

“Une jam – tha djali – vete dielli,
c’ere me ka sjelle? Dashuria.
Zbrita fluturim nga kup e qiellit,
te marr nuse nje nga ju te trija!”

Flet e para: “Po me zgjodhe mua
Behem hije, te flladis me ere.”
Hidhet tjetra: “Une behem krua
Te te shuaj zjarrin perngahere!”

Me e vogla prap nuk flet e gjora,
Flake s’eshte e digjet porsi flake,
Bore s’eshte e befas porsi bora,
Shkrihet e I behet tokes vlage.

Mbetet I habitur djali-diell,
Qysh u zhduk kjo vajze kaq papritur?
E kerkon gjithkund e neper qiell,
Me se fundi ngjitet I merzitur.

Thuhet se dhe sot pas kaq kohe,
Syte I hedh ai nga lartesite,
Gjithe mall mbi toke se mos shohe,
Vashezen e dashur ndonje dite.

Papo thuhet edhe se syzeza,
Shkrire e bere vlage e thellesive,
Sapo ndjen mbi dhe te parat rreze,
Zjarrin e te gjitha dashurive

Del e behet ves e ndrin e gjora,
Mbi kurora lulesh e mbi flete…
Vasheza qe shkriu porsi bora,
Vlaga e thelle e tokes, jeta vete.

[shigjeta]

VALLJA E OSMAN TAKES (1989)

Eh, mor Osman Taka,
Bir, Osman, me halle!
Vetetin me kordhe,
Shkrepetin me valle!

Ngrihesh si shqiponje,
Bie si fajkua,
Papo shkel mbi truall,
Si sorkadh mbi thua,

Sikur do te thuash:
"Ka barut kjo toke;
Rende po ta shkelesh,
Ben shaka me koke!"

"C'ben ky rrenjedale, -
Turfullon valiu,-
C'e pandeh litarin?
Loder cilimiu?"

Rreptas ti perdridhesh,
Porsi shakull ere!
C'i kujton halldupit
Pritat e limeret,

Pritat e asqeret,
Prere e grire strrallit...
Hijen e mehitit
C'i vervite ballit!

Eh, mor Osman Taka,
Bir, Osman me halle,
Nje pasha dovleti
Vrave me nje valle!

[Flava]

Dëshirë

Me vjen turp te qaj i heshtur,
si nje shelg perbri mocalit!
Dua te gjemoj pareshtur
Porsi lisi maje malit.

Rreth kurores , shpeseria
Le te mos me cicerojne
Qe prej zgavrave te mia
shkabat te te vigjelojne.

Deget e fuqishme dua
te me tunden neper ere
Papushuar permbi mua
bore e virgjer le te bjere.

Siper akujve te ftohte
do te ngjitem der te rete
S'do me vije keq ne ndodhte
te zhuritem nga rrufete!

Se n'u dashte te zhuritem
do zhuritem maje malit
Po s'do qaj e s'do nemitem
i perulur , bri mocalit.

[Flava]

Dy hapa larg

Dy hapa larg e vite per t'arritur
Atje ku bujarisht fal jeten djell i ndritur
Atje ku po na qajne per se gjalli

Dy hapa larg , dy hapa larg metane
Pas mureve te lagesht e te erret,
po na vajton liria , qe prej saj na ndane
sepse me fort e deshem nga te tjeret!

[shigjeta]

* * *

Shtegtar, qe kalon monopatit
Mos e nem kukuvajken e shkrete!
Lere zogn' e perbuzur prej fatit
Te kendoje pas qejfit te vet!

Kushedi c'i ka hypur ne koke
Kushedi se c'kujtim e gezon
Kete nate qe era mbi toke
Porsi kuje violinash ushton

1957

* * *

Kaq deshira ne po mbajme fshehur
Sa dhe vetes trembemi t'ia themi
Rrugeve te jetes, si te dehur
Endemi dhe s'dime se ku vemi...

1957

* * *

Brengen e madhe mbyta ne nje gote;
Si qenkam dehur sonte s'e kuptoj!
Per gjerat me te bukura ne bote
Sa me pelqen te rri e t'enderroj

Sa me pelqen gazmor t'i bie lires
Po ku te le mendimi te defresh?
Demon, demon i madh i hapesires
Akoma ti kerkon te me genjesh?

Ti po ma nxin me brenga djalerine
Ti po m'i shqyen brinjet, po me c'mend,-
Ose me kthe serishmi qetesine
Ose me sill ketu terbimin tend!

Se do t'i qepem qiellit kesaj nate
Per flokesh ta kap henen e me te
Te sillem hapesires se pamate
E te mos zbres mbi toke kurre me!

1957

[shigjeta]

***

Gjithe fusha humbi neper mjegull
E brengosur hena e plote ndrin
C’po me thua, moj fatlumja pjergull
Qe mbi gjoks te plepit shushurin?

Ti, perbri cdo druri te te mbillnin
Do ta dridhje shtatin plot harbim
S’do te ndieje brenga te te ndrydhnin
Se ti s’njeh as mall, as pikellim

Por, e shtrenjta ime larg, moj pjergull
Bri nje tjetri, brengen s’permban dot
Tret veshtrimn’ e dhembshur neper mjegull
Edhe, mbase, fshehtas qan me lot

1960


***

Ne fshehtazi shkembejme shpesh veshtrime
Po sot nje hon i thelle po na ndan;
Ne fund te tij, si foshnjeze jetime
Me dhembje dashuria jone qan

Pa ditur se perse, pa lot, pa fjale
Pa puthje, ne u ndame neper terr
Pasionet u roniten me ngadale
Dhe humben ne nje mjegull plot mister

Dhe sot, qe me pendim, me mall a vojtje
Te shkuaren sikush ne shpirt permban
Ne heshtim kryeulur e me drojtje
Si vjollca, anes honit qe na ndan

1961

[Diabolis]

më pëlqen kjo vera e këtushme
e vjetër dhe e mirë
mos më lini me dy gllënqka
kam kohë që s'kam pirë

[Shiu]

Kam pasur fatin te njoftohem me te bijen e Jorgo Bllacit, e cila ma dhuroi nje liber biografi te tij. Pranoj se ishte hera e pare qe degjoja kete emer, thjesht nga injoranca ime dhe pa e hapur librin nuk dija se cfare begatie do gjeja aty. Mora si dhurate edhe nje liber me poezi te Eseninit, dhe besoj se ato vargje te poetit rus tingellojne me bukur ne shqip se sa ne rusishten e vet origjinale. Jo kot e ka marre dekoraten si perkthyesi me i mire i rusishtes nga presidenti rus.

Shkepus ca vargje prekese te tij qe me kane pelqyer jashte mase:

Na zuri bora, pa na rënë fletët,
U zbardhëm para kohe, miku im!
E ç'i gëzuam, ç'i kuptuam jetës? -
Na shkoi e tëra hap dhe zhgënjim...

Ç'mallkim i rëndë, nga s'e dimë as vetë,
Na paska ndjekur prapa si ndëshkim?
Na mbuloi bora, pa na rënë fletët...
Si do ta shkojmë dimrin, miku im?