Vdekja - Trillimi Më I Madh

[mitrovicalia_81]

Një njeri - po vdiste një njeri; ishte mjaft plak, e kishte jetuar të vetën dhe as që kishte nevojë të brengosej për vdekjen. Ishte koha e perëndimit të diellit. Nata lëshohej ngadalë anëkënd. Njeriu hapi sytë dhe e pyeti gruan, e cila i qëndronte pranë, nga ana e djathtë e krevatit: "Ku është djali i madh?"
"Ai është ulur pranë teje. Mos u brengos për të, mos u brengos për asgjë. Ti vetëm qetësohu dhe lutu!"
Mirëpo njeriu sërish pyet: "E ku është djali i dytë?"
Ai është afër të madhit" - ia kthen ajo. Plaku, i cili ishte buzë vdekjes, provon që të ngritet nga shtrati. Gruaja e pyet: "Çbën ashtu?". Ai i përgjigjet: "Shikoje ku e kam djalin e tretë". Gruaja dhe djemtë për një çast menduan se sa dashuri ndien ai për ta. "Edhe unë jam këtu, baba. Ti, vetëm qetësohu, të gjithë ne jemi këtu". Plaku vazhdon pa e zgjatur: "Të gjithë rrini këtu dhe kërkoni nga unë të qetësohem! E kush punon në dyçanin tonë?"

Në momentin e vdekjes ai brengoset për dyçanin e tij. Vdekja sjell në sipërfaqe të gjitha vetit tua themelore.
Një njeri po ashtu vdiste, ishte mjaft i pasur. E gjithë familja i qëndronte pranë. Befasisht djali i madh e pyet: "Ç'do të bëjmë kur të vdes? Duhet ta gjejmë një veturë që ta dërgojmë në varr". Djali i ri tha: "Ai gjithmonë ëndërronte "Rols Rojsin" ose "Fordin". I madhi ia ktheu me të shpejtë: "ti ende je i ri dhe nuk i kupton mirë këto gjëra. Trupi i vdekur nuk mund të bartet dosido. Unë e njoh një njeri që ka traktor dhe me të do të ishte më lehtë e më lirë." I riu nuk mund të përmbahet: "Unë nuk mund t'i toleroj gjitha këto marrëzira. Nuk është e nevojshme që të brengosemi për "Rols Rojs", "Ford" apo traktor. Mos e dërgojmë në kurorëzim? Ai duhet të varroset. Ne do ta gjuajm nga shtëpia në vendin ku hidhen mbeturinat. Shërbimi komunal mbi transportin e mbeturinave do ta merr menjëherë, dhe ne nuk do të kemi kurrëfar shpenzimesh." Në atë çast plaku i hapë sytë dhe shpërthen: "Ku i kam këpucët?" Ata e pyesin me habi: "Ç'të duhen këpucët, ti vetëm qetësohu!" Mirëpo plaku ngul këmbë. Djalit të madh nuk i durohet: "Ai është kokëfortë. Ndoshta dëshiron të vdesë me këpucë? Silljani këpucët!" Pasi ia mbathën ato, plaku thotë: "S'duhet të brengoseni për shpenzimet përderisa më ka mbetur edhe pak jetë. Do të shkoj vet deri te varri. Shihemi atje! Do të vdes pikërisht në varr. Më lëndon ekstravaganca e juaj. Unë vetëm kam ëndërruar "ROJS ROJSIN". Të ëndërrosh nuk kushton shtrenjtë". E thënë e bërë, dhe plaku shkoi te varezat. Pas tij shkuan edhe djemtë, të afërmit dhe shokët. Dhe saktësisht me të mbërrirë në vareza, plaku vdiq: Kështu i kurseu paratë.
Ideja e fundit e njeriut, që manifestohet në momentin e vdekjes, është karakteristikë për tërë jetën e tij, religjionin e tij. Djaloshi shkoi me të atin në kopshtin zoologji, ku e panë një luan të tërbuar në kafaz. Djali u frkua së tepërmi. Ai s'kishte më shumë se nëntë vjet. Sakaq e pyeti të atin: "Baba, nëse rastësisht ky luan del nga kafazi dhe të vërsulet ty, a mund të më tregosh se me cilin autobus mund të kthehem në shtëpi?" Në gjendje të tillë ai parashtroi një pyetje relevante. Ai asq ë mund të marr me m3end se nëse diçka e tmerrshme i ngjet t'etmund t'i ngjaj edhe atij poashtu; mirëpo nëse i ngkjet vetëm t'et dhe ai mbetet gjallë, atëherë ai duhet të dij numrin e autobusit që të kthehet në shtëpi. Njohuria mbi vdekjen befasisht heq të gjitha maskat, hipokrizitë, dhe ti për një çast bëhesh i vetëdijshëm se je vetëm dhe se raportet tua me të tjerët janë vetëm një mashtrim, një mënyrë që të harrosh vetminë tënde -nganjëherë madje edhe krijon familje vetëm që të mos ndihesh i vetmuar. Por, ja që vdekja zbulon çdo gjë. Ti do të vdesësh vetëm, si i huaj, pa emër, pa autoritet, pa respekt, pa fuqi, i zhveshur i tëri.
Koha është diçka që nuk mund të ngdalet, diçka që nuk mund të mbrohet, që nuk mund të kthehet. Ajo është njëdimenzionale. Nujë ditë e gjithë rëra do të bie në orën e rërës dhe ti bëhesh i zbrazur. Për këtë dhe vdes. Interesohu më tepër për vdekjen (kohën). Ajo ndodh pikërisht tash dhe këtu. Kur njëherë fillon të mirresh me të, atëherë edhe vetëdijësohesh për vdekjen.
Ta duash jetën është epsh i thellë, ndërsa të jesh i gatshëm për vdekje, me domosdo është jo e natyrshme. Dhe vërtet vdekja është gjëja më e natyrshme në botë. Ajo është shumë më e rëndësishme se jeta. Jeta, thjeshtë është sipërfaqësore. Vdekja është shumë e thellë. Përmes vdekjes ti arin në jetën e vërtetë... përderisa përmes jetës ti arrin vetëm deri në vdekje dhe asgjë më shumë.
Arial

[Puhiza]

Shume interesante kjo si teme madje dhe shembujt qe ishin sjelle per ilustrimin e ideve.
Persa i perket vdekjes, qe prej shume vjetesh e kam ndiere pranine e saj edhe ne familjen time. Nje njeri ne fakt largohet fizikisht por ngelet me shume ne kete jete. Ngelet dhe nuk zhduket kurre.
Nuk e di nese vertet ne thelb vdekja eshte e dhimbshme sepse jam e pafuqishme per te kuptuar se cfare ka pas vdekjes, jete?ndergjegje?gjume?
Nuk e di vertet.
Takimi me vdekjen, ose me mire po i them, ne nderrimin e jeteve, me tremb disi.
Para dy ditesh kam qene shume prane vdekjes. Isha me makine dhe gati u perplasa te ura e Farkes. Kush eshte nga Shqiperia e mesme e di fare mire se ku ndodhet kjo ure mes Tiranes dhe Elbasanit. Akoma edhe tani me rri ne mendje ai cast. E pabesueshme. Ne nje cast je, ne castin tjeter ke fluturuar. Pasi kembet e mia shkelen fuqishem ne pedalin e frenave e ndjeva serish forcen e dashurise qe kisha per jeten dhe megjithe tronditjen cdo gje m'u duk shume e bukur dhe me kuptim.
Ka shume gjera ne fakt qe me mbajne te lidhur me kete jete. Shume. Do ishte gjynah qe gjithcka te ishte shnderruar dje. Por qe isha tmerresisht afer vdekjes, isha.
E keshtu.
Shpresoj qe vdekja te me duket po kaq e bukur sa jeta, kuptohet, kur te vije momenti per t'i dhene lamtumiren kesaj bote.

[mitrovicalia_81]

Mua më vjen vjen mirë që i shprehët mendime të thukta sa i përket vdekjes. Të gjithë ne e dimë se do të vjen por për të siguruar se je një njeri shpirtmirë, vërtëdijshëm, me sjellje të mirë atëherë unë do të kisha thënë se as vdekjes nuk iu frikësohem. Po duke patur parasysh ata persona të përmendur mund të thuhet se ata nuk ishin fare të mirë gjatë jetës së tyre dhe më në fund vdekja iu tregoj të gjitha plaçkat.

Unë vetëm, në bazë të vetëdijësisë time, e di që kjo jetë është test apo provim i vetëdijës tënde dhe e di që ate që e mëson këtu do ta merr me veti d.m.th çdo gjësend që e posedon ajo është një lloj iluzioni të cilin e keni për një "Kohë të Caktuar". Duhet mësuar, duhet lexuar që nesër kur ti vije radha vdekjes, vetëm ate do ta keni me vete.


Përshëndetje të përzemërta Puhiza,

Mitrovicalia_81

[MtrX]

Teme interesante,
vertet kemi frike nga vdekja, sepse njeriu ka gjithmone frike nga ato gjera qe nuk i njeh, nuk ka pike dyshimi per kete...
sidoqofte, mundet, qe vdekja mos te jete dhe aq gjendje e keqe, nuk i dihet,
Sokrati psh, kur ishte gjalle , ka thene qe vdekja duhet te jete me e bukur se jeta, keshtu qe mos e vrisni hic mendjen o njerez po qe se ai ka pasur te drejte, se nuk do bini nga shiu ne bresher... bej dhe pak shaka ketu, po temes i nevojitet me shume humor, se perndryshe te veme shiritin e zi dhe t'ia fusim te qares...

[The Hobbit]

Filozofia e shumte mitrovicalia, permbi jeten dhe vdekjen te lodh mnedjen...
megjithate qe vdekja te jete aq e bukur sa jeta, duhet qe te jemi te sigurt se cfare na pret pas ketij momenti (dhe jo vetem kaq, duhet te marrim nje vendim....)

[Albo]

Te kuptosh se nje dite do te vdesesh, eshte filozofia me e madhe qe njeriu zbulon ne kete bote. Mendimi filozofik fillon pikerisht me vdekjen. Rruga e jetes kalon pikerisht permes deres se vdekjes dhe perpara se tia kesh friken apo mbash larg mga mendja vdekjen, a nuk do te ishte me mire qe ta kuptoje ate? Filozofia e jetes fillon pikerisht me mendimin qe nje dite do te vdesim dhe mbaron ne ate moment qe njerezit shkelin ne pragun e vdekjes.

[Veshtrusja]

Dikush ka then:


Te kesh frike nga vdekja eshte vetem nje form te menduari se je i mencur kur nuk je; eshte te mendosh se nje njeri di dicka qe nuk di. Asnjeri nuk e di nese vdekja eshte bekimi me i madhe qe mund ti ndodhi njerezis; por njerezit e kan frike sikur te ishte e keqja me e madhe; dhe kjo injorance, e cila mendon se di cfare nuk di, duhet te jete injoranca me fajeshme.

[kolombi]

Me vdekjen s'jam takuar kurre
Ndaj e pres nderuar ne shtepi
Per respekt nje qenjgj manar ne furre
Per humor nje shishe me raki.