Traktet e Ballit Kombëtar

[Brari]

gaz. Shqiptare

---------

DOSSIER II

Për herë të parë "Gazeta" publikon traktet e panjohura të Ballit Kombëtar të viteve 1943-44, ku akuzohet Partia Komuniste Shqiptare si pjellë e jugosllavëve dhe krimet e saj

Trakti i Ballit: "Komunistët i prenë kokën ballistit Hadi Kasimati"


------------------------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e së dilelës, u njohëm me lyftën propagandistike që zhvilluan ndërmjet tyre dy forcat politike kundërshtare, Balli Kombëtar dhe Partia Komuniste në vjeshtën e vitit 1943, menjëherë pas prishjes së njëanëshme prej komunistëve të Marrëveshjes së Mukjes, luftë e i cila u zhvillua me anë të trakteve, komunikatave, qarkoreve dhe shtypit ilegal që në atë kohë filluan të nxirrnin si ballistët ashtu dhe komunistët. Në një nga traktet e nxjerra prej organizatës nacionaliste të Ballit Kombëtar në vjeshtën e atij viti, ndërmjet të tjerave në hyrjen e tij thuhej se ajo rini që dikur pati luftuar në Vlorë, Mallakastër, Korçë etj, ajo djelmëri që la shkollat, familjet, motrat dhe vëllezërit për të dalë në male, ajo detyrohet prej Partisë Komuniste që të spiunojë prindërit, të ndjekë shokët, të luftojë profesorët e saj që e kanë rritur dhe edukuar atë me ndnjejat më atdhetare, detyrohet të pranojë që Safet Butka, organizatori i manifestimeve të Tiranës më 4,5 e 6 prill 1939, udhëheqësi i tyre të quhet tradhëtar edhe pas vdekjes. Po kështu në atë trakt jepen edhe bilancet tragjike të luftimeve në mes forcave ballistë dhe atyre të çetave partizane të udhëhequra prej komunistëve, si në Çermë, Divjakë, Libofshë, Tragjas të Vlorës etj, duke bërë fajtorë komunistët dhe krerët e çetave partizane që udhëhiqeshin prej Mehmet Shehut, Hysni Kapos, Rrahman Uruçit, Banush Plukut, Agush Gjergjevicës etj. Për të gjitha ato krime, në traktin e ballit Kombëtar, akuzohet direkt Partia Komuniste e cila ishte nën ndikimin e dy emisërëve jugosllavë, Miladin Popoviç dhe Dushan Mugosha, të cilët e filluan luftën duke eleminuar fizikisht shokët e tyre komunistë si Anastas Lula, Neki Ymeri, Xhemil Çakërri etj.(vijon nga numri i kaluar)


Thirrje popullit të Beratit
Që vija politike e kësaj organizate është thjesht Kombëtare, dhe jo e huaj, na e tregon mbledhja e famëshme e Mukajt. Këtu Nacional-gënjeshtarja tregoi fytyrën e saj jezuiti duke thënë se qendra e përgjithshme nuk e ka aprovuar; nuk e ka aprovuar një qendër që nuk ndodhet në Shqipëri por gjetkë. E kjo kallzon se Partia Komuniste Shqiptare nuk është thejtër veçse një filiale (pjellë) e Partisë Komuniste Jugosllave dhe se nuk e ka fituar kombëtarizimin e saj me shpërndarjen e Kominternit. Këtë bindje na e forcon çështja e Kosovës për të cilën komiteti qëndror i Partisë Komuniste Shqiptare ka pranuar të jetë autonome me përfaqësonjësit e saj në parlamentin Jugosllav. Nuk mjaftoi koha e zezë e martirizimit dhe e kaq lotëve e gjaku për Kosovën, por duan t'a çfarosin me fis e me farë krahinën më të bukur Arbënore. Eshtrat e fatosit legjendar të Dragobisë, Bajram Currit, dridhen prej varrit duke e parë këtë vepër kaq të poshtër e mizore, dhe mallkimi i tij bije i tmerrshëm mbi kokën e tradhëtarëve. Po si na përgjigjet Partia Komuniste? "Kështu ka folur edhe Mustafa Kruja për Kosovën" dhe si pasojë të vet-quajturit komunista nuk i përtojnë fjalët: tradhëtar, i poshtor, troskist; janë fjalët që ndodhen në krye të fjalorit të tyre. Le të vijmë më në fund në hyrjen e trupave Nacional-Çlirimtare (siç) në Berat. Ku e kini demokracinë e aq shumë trumbetuar? Ku është gjyqi i popullit që na lodhi veshët? Në vend të tyre na dhatë një terrorizëm alla fashiste me vrasje të pafajshmish si: Kadri Qajajasi, Lalush Nallbani, Riza Nishica dhe Skënder Toska; mashjtrime dhe shpifje bollëk, dhe bllofe politike si ai i hyrjes së Gjermanëve në qytet; për të rekrutuar rininë me anë të gënjeshtrës e violencës brutale. Na dhatë një Këshill Nacional-Çlirimtare me Kostaq Stefën dhe Vasil Qirjakon që kanë qenë fashistët më tipikë, na vutë në krye të çetave njerëz si Izet Agaçin, Selfo Kahremanin dhe Selman Pobratin (Vendreshën) që kanë qenë vegla qorre të kriminelit Isa Toska. Ja! Këto i dhatë popullit, i cili ju ka frikën por nuk ju simpatizon.

Vrasja e Hazis Sharrës
N'orën 16 të ditës së 8 Tetorit 1943 në një rrugë të Vlorës, dora tradhëtare e Komunistave, tradhëtisht mbas shpine, me gjashtë plumba shtriu të vdekur për tokë Vullnetarin Nasionalist, që militonte në rradhët e "Ballit Kombëtar", Aziz Sharrën, nga familja e mirënjohur patriotike Sharra e Vlorës. Edhe këtë herë komunistat-anarshista me anë të terrorismës, që është mjeti i tyre kryesor, deshnin të shembnin fuqin e Nasionalizmit Shqiptar, por hesapi nuk u dolli. Aziz Sharra ishte një nga të rinjtë më të fortë, dhe më trim të Vlorës. Vullnetar qysh nga ditët e para të aksioneve kundra armikut pushtonjës, kishte lënë shtëpinë dhe të dashurit e tij, kishte hedhur pushkën në krah dhe nëpër malet kreshnike të qarkut t'onë kishte luftuar trimërisht kundra ushtrisë italiane. Në Mifol, në aksionin e madh që çeta e Ballit Kombëtar e Topalltisë kreu për çarmatimin e armikut, luftoi si luan në vijën e zjarrit për nëntë orë rresht. Zemër pastër, sy patrembur, Azizi kishte përqafuar idealin kombëtar me dashuri përvëlonjëse. Komunistat, duke njohur cilësit e këtij trimi nasionalist, Komunistat, që kanë vendosur në shpirtin katran të tyre çfarrosjen e popullit shqiptar, Komunistat, që kanë ndjenja dhe mentalitetet aziatik, Komunistat, thomi, shtinë pa mëshirë dhe e vranë kur ishte bashkë me vullnetarin tjetër nasionalist, Hasan Brahimin nga Lepenica, trimi i aksioneve të Greshicës dhe Selenicës, i cili mbeti i plagosur lehtë në këtë atentat. Më 1913 Ceno Sharra u vra prej rrebelave tradhëtarë në Durrës; më 1943 Aziz Sharra u vra prej komunistave anarshistë në Vlorë. Nasionalizmi shqiptar gjynjëzohet sot përpara gjakut të dëshmorit Aziz Sharra, sot më tepër se kurdoherë, më i fortë, më i bashkuar dhe më i vendosur për çfarosjen e anarshisë dhe për shpëtimin e Atdheut. Ne apelohemi përpara popullit. Kemi predikuar bashkimin dhe vllazënimin e të gjithë Shqiptarëve; i kemi treguar vazhdimisht popullit vlonjat qëllimet satanike të komunistave, që kërkojnë shembjen e Shqipërisë. Komunistat thirrjes s'onë vllazërore iu përgjigjën me plumb e me gjak. Populli i Vlorës mendo: durimi i ynë sot mori fund: tmerrit i përgjigjemi me tmerr. Rroftë Shqipëria!

Vrasja e vëllezërve Bulgareci
Një barbarizëm pa shembull që ngjeth mishtë! Muajin e kaluar në rrethet e Korçës, në një pritë tradhëtare mbetën të masakruar nga një çetë komuniste gjashtë ushtarë të Ballit Kombëtar, ndërmjet të cilëve shënojmë Toger Zija Gashin, Kryetar çete dhe djaloshin Hadi Kasimati, student në mjekësi dhe luftëtar i orës së parë. Dihet botërisht se Hadi Kasimatit komunistat i prenë kokën me thikë! Këtë gjest barbar nuk kemi dashur t'a shpallim botërisht për mos t'u gjetur në Historinë Shqiptare një njollë e tillë antikombëtare dhe çnjerëzore. Por pa pritur dhe pa kujtuar një shëmtim më i rëndë, më i zi dhe më tmerrshëm vjen tani të na ngjethi mishtë. Zemrat, t'ona që pikojnë gjak që gufojnë pikëllimin e ngjarjes së fundit, që po tregojmë më poshtë, nuk mund, të durojnë dot dhe na shtyjnë të mendojmë se këto masakrime nuk janë të rastit, por i nënshtrohen një programi të caktuar nga njerëz kriminelë që duhet të damkosen në Historinë t'onë Kombëtare, me vulën e një barbarizme, që kalon edhe atë të Gjengjis Khanit! Në të gdhirë të ditës së Mërkurë, 13 Tetor 1943, çeta Komuniste e kryesuar nga Agush Gjergjevica, kapi në Melçan të Korçës Bexhet dhe Xhevdet Bulgarecin, i pari kryetar dhe i dyti pjestar i çetës së Ballit Kombëtar në Bulgarec. Këta dy djem idealistë, nasionalistë shqiptarë, u masakruan në mënyrë barbare të pashembulltë, duke iu prerë hundën dhe veshët, duke iu nxjerrë sytë, duke iu thyer nofulla dhe krahët dhe duke i prerë organet seksuale! Ky krim që kalon edhe masakrimet e fashistëve n'Abisini dhe të serbëve në Bihor, u krye, për faqe të zezë, nga shqiptarë të pashpirt kundra shqiptarëve të pafajshëm dhe idaistë, të cilët luftojnë dhe punojnë vetëm e vetëm për shlirimin e Shqipërisë. Edhe një ballist tjetër, Josif Frashëri, që ndodhej me të shoqen dhe me të bijën në teqen e Melçanit, u rrëmbye prej komunistave. Fati i tyre akoma nuk dihet! Vini duart në krye dhe vajtoni, o Shqiptarë!.

Një barbarizëm pa shembull!
Me këtë titull Balli Kombëtar, më 26 Tetuer 1943 nxuer nji trakt me anën e të cilit vehej në dijeni populli se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci, qi të dy Ballista të njohun në të gjithë prefekturën e Korçës, u vranë barbarisht në Melçan prej nji çete komuniste të kryesueme prej Agush Gjergjevicës. Trupat e tyne u gjetën të sakatuem: pa sy, pa veshë, pa hundë, pa dhambë, me krahët dhe gjynjët të thyem dhe me organet seksuale të preme. Katër ditë ma parë, me të njëjtin titull Partia Komuniste nxuer edhe ajo nji trakt, me anën e të c ilit pretendon me iu përgjigjë akuzave të Ballit. Partija Komuniste në këtë rast bahet si ngjalë: me çdo mënyrë ajo mundohet me rrëshqitë prej duerve: problemi si do qi të shtrohet, fakti nuk mbulohet dot. Në traktin e vet, të kuqtë ngatërrojnë punën me fashista, me nazista, me Gestapo, me Tempo, me Signale, me Hitlerin, me Musolinin, me shtypin e 1917-ës, me të Kuqt e Spanjës, me qenllëke, me kalemxhinj, me Mehdi benë, e me të tjera fjalë qi kush i këndon, harron punën e vëllazënve Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci dhe trulloset fare. Populli i jonë këto dokrra nuk i ha ma! Na të Ballit themi se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci u masakruen barbarisht ma keq se në kohën e Gjengjis Kanit, prej çetës partizane të kryesueme prej Agush Gjergjevicës. Ju të Partisë Komuniste na prgjigjeni tue na sha. Shamja nuk formon argument. Vetëm ata qi nuk kanë fakte, prova dhe argumenta, shajnë. Në të tillë gjendje jeni edhe ju. Para se me ardhë përsëri në themë, duem edhe na t'i përgjigjemi këtyne pikave qi na duket se vlejnë të përmenden. 1) Ju doni me dijtë emnin e kalemxhiut qi mshifet mbrapa tabllosë së Ballit Kombëtar. Emni i tij asht Balli Kombëtar. Po emri i kalemxhiut qi mshifet mbrapa tabllosë së Partisë Komuniste, cili asht? Gjithë bota e din; emri i tij asht… gënjeshtar dhe mashtrues! 2) Ju thoni se Agush Gjergjevica asht nasionalist i njoftun. Ne dijmë se Agush Gjergjevica asht kryetar i nji çete komuniste; si ai ashtu edhe të gjithë pjestarët e çetës së tij si shejë dalluese mbajnë yllin e kuq sovjetik. 3) Ju thoni se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci kanë qenë spiun t'italianëve. Kjo gja nuk asht e vërtetë; asht rrenë me bisht dhe ju e dini fort mirë, sepse nuk jeni si na qi s'e kemi mësue ende mirë zanatin. Ju jo vetëm qi e dini mirë zanatin por keni edhe një rreth spiunazhi mjaft të mirë. Djemt shqiptarë qi ndodhen sot në rradhët t'ueja, gjithë bota e din, janë të detyruem të spiunojnë jo vetëm të gjithë anëtarët e Ballit por shokët, vlleznit, motrat, prindët e vet! Rregjimi i juej s'ka asnji ndryshim prej regjimit fashist dhe prej regjimit nazist: qi të gjithë këta rregjime janë të bazuem mbi spiunazhin dhe mbi terrorin. Siç ra regjimi fashist, siç do të bjerë regjimi nazist, ashtu do të rrëzohet për së shpejti edhe regjimi i juej këtu në Shqipni! Por le të kthemei në themë. Këta dy martira jo vetëm qi s'kanë qenë kurrë në lidhje me qeverinë italjane, por deri në fruer 1943 ata ishin pjestarë të nji çete t'uej. Ata u ndanë prej jush vetëm atëhere kur ju i detyruat të vejshin mbi flamur yllin e kuq sovjetik! A e shifni tash qi kemi të drejtë qi themi se jeni rrenacakë e mashtrues? Tash, mbas këtij digrisioni, na ju themi se fakti i masakrimit barbar ashjt fatkeqësisht i vërtetë. Njerzit qi erdhën prej rretheve të Korçës ditën 20 tetuer na treguen ngjarjen, por na nuk e shkruejtëm se s'na besohej qi në vendin t'onë me tradita dhe zakone aq të bukura dhe fisnike sa qi na i kanë cmir bota, të ndodheshin njerz qi mund të bajshin nji monstruozitet të tillë. Mirpo, porsa na erdhi raporti i jonë zyrtar, atëhere u bindëm sepse çdo dyshim u zhduk. Dhe qe bile hollësitë: Ditën 13 tetuer 1943 çeta partizane e kryesueme prej Agush Gjergjevicës, kërkoi strehim në katundin nasionalist Melçan, ku ndodhej edhe nji çet e Ballit. Njerzit t'onë i pritën partizanët miqsisht dhe sinqerisht tue u lirue bile shumë shtëpi dhe tue ba vetë roje. Aty kah mesi i natës u ndigjuen dy krisma pushkë të cilave asnjeni s'u dha randësi. Mbas ndonjë ore Agush Gjergjevica lajmëron partizanët e vet, shtëpi për shtëpi, qi të mblidheshin, se kishin me u nisë për nji vend të pa caktuem. Dhe çeta e Ballit duel dhe i përcuell shokët, bashkëluftuesit partizanë tue ju urue udhën e mbarë. Mbasi partizanët u larguen, nji katundar lajmon se ndigjoi qi Agush Gjergjevica i kishte thanë nji shokut të vet:"shpejt, shpejt, t'ikim se kanë me na vra të gjithëve". Për këtë punë çeta e jonë u mërzit shumë se besonte qi Agush Gjergjevica nuk kishte besim në të. Me komentet e zakonshëm të rastit luftëtarët t'onë u kthyen nëpër shtëpija për me u shtri. Ma vonë, afër agimit, disa katundarë prunë në Melçan trupat e dy viktimave të mjerë, dhe atëhere u muer vesh pse Agushi ishte nisë ashtu pa pritun nën nji shi të rreptë me jerzit e vet, dhe se ç'kishte dashë të thonte me fjalët "shpejt, t'ikim se kanë me na vra të gjithve". Trupat e coptuem të Bexhedit dhe të Xhevdetit mbetën t'ekspozuem atë mëngjes dhe popullsia e Melçanit, e Bulgarecit dhe e gjithë katundeve rreth e përqark erdhi për me pamë me syt e veta mizorin e pabesueshme. Jo vetëm të vegjlit, gratë, pleqt e plakat qajshin dhe vajtojshin pa rreshtë, por edhe të gjithë burrat, trima të provuem në sa e sa lufta, qajshin me za si kalamaj! Në vorrimin qi u ba në teqe, muerën pjesë ma shumë se njimijë burra.

------------

[PLAKU]

DOSSIER

Për herë të parë "Gazeta" publikon traktet që organizata e Ballit Kombëtar nxorri në vitet 1943-44 dhe emrat e krerëve partizanë të cilët konsiderohen si kriminelë lufte

Ja lufta propagandistike që bënë komunistët me Ballin


--------------------------------------------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Fundi i verës së nxehtë dhe fillimi i vjeshtës së ftohtë me stuhira e shtërngata të vitit 1943, shënoi edhe fundin e një pakti bashkëjetese që kishin pasur ndërmjet tyre komunistët me Ballin Kombëtar, pakt i cili gjatë atyre dy-tre vjetëve pothuaj më shumë kishte funksionuar vetëm nga ana teorike. Pas prishjes së njëanëshme të Marrëveshjes së Mukjes nga anan e krerëve të Partisë Komuniste, kundërshtarët e tyre politikë, Balli dhe Legaliteti, filluan të quheshin armiq dhe ndaj tyre u shpall luftë e hapur dhe pa kompromis. Në një qarkore të asaj kohe që u lëshua për të gjithë qarqet politike nga kreu i Partisë Komuniste, Enver Hoxha, bëhej thirrje që të fillonte goditja e pamëshirëshme ndaj forcave të ballit dhe legalitetit, gjë e cila shënoi edhe fillimin e një lufte vëllavrasëse në mes komunistëve dhe forcave nacionaliste e cila shkaktoi me qindra të vrarë nga të dy palët. Por ajo luftë e ashpër ndërmjet forcave komuniste dhe atyre nacionaliste, nuk u zhvillua vetëm me armë, por të dyja palët u angazhuan edhe në një luftë të ashpër propagandistike që e zhvilluan nëpërmjet shtypit ilegal me anë të gazetave, trakteve dhe komunikatave të ndryshme që nxirreshin pothuaj në të gjithë vëndin. Nisur nga fakti se gjatë gjithë periudhës së regjimit komunist të Enver Hoxhës, traktet dhe komunikatat e ndryshme që u nxorrën nga Partia Komuniste gjatë luftës u publikuan në dhjetra botime të ndryshme, ne vendosëm të botojmë disa nga traktet e Ballit Kombëtar që vazhdojnë të ngelen ende të panjohura për lexuesin e gjerë. Një nga ato trakte të shumta që u nxorrën nga Balli Kombëtar gjatë vitit 1943, është dhe ky që po botojmë më poshtë integralisht.

Fillimi i mbarimit
Cila asht, kush e udhëheq dhe ç'po ban Partija Komuniste në Shqipni?
Djemt t'onë, fatosat e parë të luftës kundra anmikut qi ndodhen të varrosun, u trathtuen prej vllezënve të tyne. Sot ajo Djelmëni qi la shkollën, prindërit, vlleznit dhe motrat foshnje për me marrë malet, sot ajo Djelmëni heroike e demostratave, ajo Djelmëni qi dikur i gjente me tulla në rrugët e Tiranës tankset e korracueme t'anmikut, ajo Djelmëni e luftave të Vlonës, Mallakastrës, Korçës; sot ajo Djelmëni qi përsëriti me trimnit' e veta epopetë ma të shkëlqyeme të historisë së njerzimit, sot Djelmënia e jonë, shpirt i Kombit, Ylli i Lirisë, u tradhëtua. Djelmënia e jonë detyrohet sot prej Partisë Komuniste të spiunojë prindrit, të ndjeki shokët, të luftojë profesorët si Abaz Ermenji, të cilët e kanë rritun me ndjenjat ma të shqueme kombtare, detyrohet të pranojë qi Safet Butka, organizatori i manifestimeve të Tiranës më 4, 5 e 6 Prill 1939, udhëheqsi i tyne, të quhet tradhtar edhe mbas vdekjes. Me nji fjalë, sot Djelmënia Shqiptare detyrohet të vrasi vehten me duert e veta! Djelmënia e jonë, Krenarija e Kombit, nuk përdoret sot, për me luftue armikun, jo, njiqindmijë herë jo! Sot ajo përdoret, urdhnohet prej komandantave të saj për t'u turrun kundra vëllezënve qi ndodhen në çetat e Ballit Kombëtar, të marshojë në radhët e para për me u ba fli, jo ma për Shqipninë, por për Mehmet Shehun, jo ma për Shqipninë, por për Hysni Kapon e Banush Plykun, jo ma për Shqipninë, por për Serbët, Miladin dhe Dushan, jo ma për Shqipninë, por për Agush Gjergjevicën. Djelmënia e jonë, në kohën e rrobnimit rromak, nuk u përdor vetëm për m vra edhe bashkënxanësit e shokët e parë të tyne Xhemil Çakërin, Neki Ymerin, Anastas Lulen! Sot në kohën e robnimit nazist, Djelmënia e jonë, nuk përdoret për me vra Gjermanët, por për me therun shokët e shkollës Haki Kasimatin dhe Zija Gashin; je për me marë hakën e barbazirmave të Serbëve në Bihor, por për me përsëritë ato barbarizma mbi trupat e vëllazënve të tyne Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci! Në Berat djali i komandantit partizan, nuk vret Gjermanët për ushtarin e vet, djaloshin 20 vjeçar, komunistin Nikollaq Sallabandën! Serbët Dushan dhe Miladin, nën terrorin e të clëve ndodhet sot e gjithë djelmënia komuniste e këtij vendi, nuk duen, jo, njëqindmijë herë jo, të luftojnë Gjermanët, t cilët ka se kush i lufton, por duen, me anën e shqiptarve të luftojnë Shqiptarët. Dhe qëllimit të tyne ia arrijtën ma së miri.

Bilanci tragjik i vëllavrasjes
Por regjistrojmë disa fakte tragjike që t'i këndojë i gjithë populli shqiptar e sidomos Djelmënia komuniste. Më 11 tetues 1943 gjakpijsi Mehmet Shehu sulmoi me brigadën e vet çetat e Ballit Kombëtar, ndërmjt Çermes dhe Divjakës, në nënprefekturën e Lushnjës. Përfundimi i kësaj lufte civile qi vazhdoi 2 ditë rresht asht ma se tragjik: të vramë 109 partizanë dhe 18 Ballista! D.m.th. 127 shqiptarë ma pak! Në Libofshë ditën 16 tetuer 1943, çetat partizane nën urdhnat e kriminelave, bashkëpunëtor t'Isa Toskës, Banush Plyku dhe Rahman Uruçi, sulmojnë pa pritun nji çetë të Ballit qi po shplodhej në atë katund dhe vrasin 3 luftëtarë, prej të clëve 16 vjeçarin kosovar Rushit Sulejmanin. Të pakënaqur me kaq, me të nesërmen, po ato çeta vrasëse, sulmojnë edhe një herë tjetër. Mirpo këtë rradhë hataja asht e madhe, sepse në ndeshjen mbetën të vramun 21 partizanë dhe 7 Ballista. Çetat tona kapën 18 robër, midis të cilëve edhe 4 vajza. Robërit u liruen dhe 4 vajzat iu dorëzuen prindërve të tyne. Përfundimi: 31 shqiptarë ma pak! Të mërkurën 27 tetuer 1943 në mëngje, nji pjesë e bataljonit të Ballit Kombëtar "Hysni Lepenica" ndodhet në Tragjas të Vlonës. Nji çetë komuniste e përbame prej afër 400 vetësh, nën komandën e xhandarit të Mehmet Shehut, Hysni Kapos, zë pozicion për me sulmue. Komanda e Ballit ndalon ushtarët e vet të hapin zjarrin, sepse nuk beson qi komunistët të shtijshin, mirpo në këtë kohë 4 Ballista, qi mbushnin ujë në krue, sulmohen nga partizanët, të cilët u kërkojnë armët; ushtarët ballista refuzojnë dhe partizanët hapin zjarrin tue vra dy prej tyne. Nënkomandanti Ballist, Hodo Metua, del jashtë për me marë vesh, mirpo komunistat, mbasi mësuen se kush ishte, e gjyejnë dhe e plagosin. Bataljoni ballist, tue dashtë të mos derdhej gjak, tërhiqt. Në mbramje partizanët hynë nëpër shtëpi, tue terrorizue gra e fëmijë, dogjën shtëpinë e nasionalistit Mehmet Alemit, bir i atdhetarit të shquem, bashkëpunëtor t'Ismail Qemalit, Alem Mehmetit. Partizanët e tërbuem i dogjën edhe të gjithë bereqetin. Tre djemt e ç'natyrshëm t'arsimtarit të vjetër, nasionalistit Tahir Hoxha, shkuen në shtëpin' e tyne ku gjetën hallën. Mbasi e lidhën të mjeën grue, i vunë zjarrin shtëpisë së t'et. Ja pra, o popull shqiptar, ja pra o Djelmëni komuniste, se ku i ka çue djemtë e këtij vendi të shquem e të nderuem për tradisionet e veta, propaganda e huej! Djemtë qi djegin shtëpin e tyne, qi lidhin hallen e tyne! "Qaj o Shqipni, uluri o e mjerë!". Po ka edhe ma: komunistat hynë nëpër shtëpi tue plaçkitë ç'gjejshin mbrenda. Të nesërmen çeta e Ballit, e forcueme prej Dukatasve dhe Mesaplikasve, hyn në Tragjas, prej nga komunistat ia dhanë kambëve, të ngarkuem me plaçkat e vjedhuna katundarve. Njimbëdhetë partizanë mbetën të vramë! Por, sa e madhe qe habitja e katundarve kur panë se midis të vramit qe edhe nji mitralier Italian! O tmerr! Ushtarët e Zaninit qenkan ende në Shqipni nën urdhnin e komunistave për me vazhdue vrasjen e shqiptarve! Mbas këtyne ngjarjeve të tmerrshme, a ka ma Shqiptarë qi mund t'i besojnë Partisë Komuniste qi pretendon se lufton për çlirimin e Shqipnisë dhe t'i japij liri popullit? Por cilit popull do t'i japij liri, deri sa popullin shqiptar po e rrjep, po e djeg dhe po e vret?

Çetat maqedonase në Korçë
Sot nanat shqiptare kërkojnë djemt e tyne, të rritun me aq mundime e me aq kujdesje, të cilët janë të terrorizuem prej komandantave si Mehmet Shehu, si Rahman Uruçi, si Agush Gjergjevica, si komandantat e çetave greke e maqedhonase qi kanë fillue të veprojnë në qarkun e Korçës. Ndërsa nanat Shqiptare të Qemal Stafës, Perlat Rexhepit, Margarita Tutulanit, janë të qeta se djemt e tyne ranë me të vërtetë dëshmorë për Atdhe, kundra anmikut, nanat e tjera qi po mbeten sot pa djem, vajtojnë me ulurima sepse djemt e tyne Xhemil Çakeri, Anastas Lulo, Hadi Kasimati Zija Gashi, Aziz Sharra, Xhevdet dhe Bexhet Bulgareci, ua kishin falun Atdheut, Atdheut dhe vetëm Atdheut e jo katilave, kriminelave, të huejve! Nanat Shqiptare kërkojnë qi të gjithë djemt e tyne të kthehen n'udhën e drejtë si komunistat e Gjormit, si 60 djemt e Beratit qi u ndanë prej të huejve dhe me armë në dorë shkuen me profesorin e tyne Abaz Ermenjin. Abaz Ermenji me libra në dorë në bankat e shkollës u tregonte rrugën e vërtetë, Abaz Ermenji me pushkë në dorë, sot në mal po i tregon rrugën e vërtetë. Dje në bankat e shkollës Abaz Ermenji u tregonte si kanë ra për Shqipni dëshmorët t'onë Çerçiz Topulli dhe Themistokli Germenji; sot në malet e lirë të Shqipnisë, Abaz Ermenji po i udhëheq qi të përsërisin epopen e atyre dëshmorve, tue i ndritun me shembullat e gjallë të Jashar Cakranit e të Hysni Lepenicës! Rrini të qeta o 60 nana të 60 djemve të Beratit. Djemt tuej ndodhen sot në rradhët e shqiptarve dhe luftojnë për Shqipni! Sot djemtë tuej shpëtuen prej thojve të Mehemt Shehut, Banush Plykut dhe Rahman Uruçit. Qi sot e tutje djemtë t'uej nuk do të drithen ma tue pa edhe në andërr fytyrat e tmerrshme të këtyne bishve t'egra.

Thirrje popullit të Beratit
Kur bota po tronditej nga fuqitë e Fashizmit Italo-Gjerman dhe kur epoka e sanksioneve vazhdonte akoma, populli shqiptar vuante dhe agonizonte ndënë thundrën e invadonjësit mizor. Demagogjija e tradhëtarëve si Mustafa Merlika me shokë, ia kishin errur mendjen një pjese të popullit Shqiptar dhe asnjë njeri nuk kishte një ide të kjartë se si do të mundte "Nëna e Fatosave" të shpëtonte nga kjo greminë ku po lëkundej. Gjer më 1941 situata e brendëshme Shqiptare ishte e turbulltë. Në këtë kohë na del në skenë Partija Komuniste, e cila u formua nga shkrirja e tre grupeve të ndryshëm komunistë dhe u formua nga dy delegatë të Partisë Komuniste Jugosllave, anëtarë të Komiteti Qarkor të Metohisë: Miladin Popoviç dhe Dushani. Qysh prej kësaj kohe Partija Komuniste filloi aktivitetin azhitativ e luftarak jo më tepër për çështje Kombëtare se sa për t'i hequr barrën e luftës partizanëve jugosllavë, kështu që vërrejtja e Italo-Gjermanëve të drejtohej edhe nga Shqipërija. Nga ky aktivitet azhitativ-luftarak, një pjesë e popullit Shqiptar, nga urrejtja e tepëruar kundra invazorit dhe nga dashuria që ushqenin për këtë Atdhe të shum vuajtur, u hodh në krahët e asaj Partie. Por këtu Partija Komuniste ra në gafin më të madh politik. Në vend që të bënte një luftë për çlirimin kombëtar, simpas programit minimal të partive komuniste, ajo u hodh drejt për drejtë në luftë klasash, duke lënë mbas dore nacionalistat atdhedashës; kështu ajo krijoi, vetë divergjencat politike me nacionalizmin shqiptar. Fakti më i mirë për të vënë në dukje këtë gabim është Këshilli Nacional Çlirimtar, pjellë satanike e Partisë Komuniste, i paraqitur prej saj si përmbledhës i të gjitha rymave politike (ndërsa është absurde dhe qesharake një gjë e këtillë, që kuptohet lehtazi edhe nga një dritë shkurtër), mbasi të gjitha veprimet e këtyre këshillave janë thjeshtësisht Komuniste aq më tepër vërrehet në çetat Nasional-çlirimtare të cilat vetëquhen komuniste dhe mbajnë yllin e kuq, shenjë e komunistave të të gjithë botës. Ku qëndron pra solidariteti Nacionalist-Komunist për luftën Nacional-Çlirimtare? Mbas ca kohe shumë prej anëtarëve të Partisë, e veçanërisht nga grupi i të rinjve, që kërkonin të mos dipendoheshin nga Partia Jugosllave dhe të zbatohej praktikisht rezolucioni i parë i Partisë (shpërndarja e të gjitha celulave e mbledhja e tyre në luftë, dhe hipja në forumet më të lartë e elementave të rinj), u dëbuan nga gjiri i saj, prej Miladinit dhe Dushanit, duke u diskredituar me parrulat më të poshtra që mund t'ekzistonin. Shembull, Anastas Lulja, Sadik Premtja, Pal Terova etj. Më vonë del në skenë edhe organizata e Ballit Kombëtar me dekalogun e saj, ku paraqitet konstrukti i një Shqipërie të ardhëshme me baza ekonomike e sociale moderne. Kjo organizatë ka ecur gjithnjë me metrin kombëtar dhe ka ndjekur një vijë politike thjesht kombëtare. Balli Kombëtar nuk ësht pra një parti politike, por një organizatë Nacionaliste që përmbledh në gjirin e saj çdo tendencë politike.



BRARI i ndeuar, kjo eshte pjesa e pare e keti dosieri,kuqaloshave ky realitet nuk ju pelqen,Ju pershendes juve dhe te gjithe te djathetit shqipetar anti komunist, PLAKU

[Brari]

Plaku flmn per plotesimin e Temes.

Urime.


-------Gaz Shqiptare -------

DOSSIER II

Për herë të parë "Gazeta" publikon traktet e panjohura të Ballit Kombëtar të viteve 1943-44, ku akuzohet Partia Komuniste Shqiptare si pjellë e jugosllavëve dhe krimet e saj

Trakti i Ballit: "Komunistët i prenë kokën ballistit Hadi Kasimati"


---------------------------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e së dilelës, u njohëm me lyftën propagandistike që zhvilluan ndërmjet tyre dy forcat politike kundërshtare, Balli Kombëtar dhe Partia Komuniste në vjeshtën e vitit 1943, menjëherë pas prishjes së njëanëshme prej komunistëve të Marrëveshjes së Mukjes, luftë e i cila u zhvillua me anë të trakteve, komunikatave, qarkoreve dhe shtypit ilegal që në atë kohë filluan të nxirrnin si ballistët ashtu dhe komunistët. Në një nga traktet e nxjerra prej organizatës nacionaliste të Ballit Kombëtar në vjeshtën e atij viti, ndërmjet të tjerave në hyrjen e tij thuhej se ajo rini që dikur pati luftuar në Vlorë, Mallakastër, Korçë etj, ajo djelmëri që la shkollat, familjet, motrat dhe vëllezërit për të dalë në male, ajo detyrohet prej Partisë Komuniste që të spiunojë prindërit, të ndjekë shokët, të luftojë profesorët e saj që e kanë rritur dhe edukuar atë me ndnjejat më atdhetare, detyrohet të pranojë që Safet Butka, organizatori i manifestimeve të Tiranës më 4,5 e 6 prill 1939, udhëheqësi i tyre të quhet tradhëtar edhe pas vdekjes. Po kështu në atë trakt jepen edhe bilancet tragjike të luftimeve në mes forcave ballistë dhe atyre të çetave partizane të udhëhequra prej komunistëve, si në Çermë, Divjakë, Libofshë, Tragjas të Vlorës etj, duke bërë fajtorë komunistët dhe krerët e çetave partizane që udhëhiqeshin prej Mehmet Shehut, Hysni Kapos, Rrahman Uruçit, Banush Plukut, Agush Gjergjevicës etj. Për të gjitha ato krime, në traktin e ballit Kombëtar, akuzohet direkt Partia Komuniste e cila ishte nën ndikimin e dy emisërëve jugosllavë, Miladin Popoviç dhe Dushan Mugosha, të cilët e filluan luftën duke eleminuar fizikisht shokët e tyre komunistë si Anastas Lula, Neki Ymeri, Xhemil Çakërri etj.(vijon nga numri i kaluar)


Thirrje popullit të Beratit
Që vija politike e kësaj organizate është thjesht Kombëtare, dhe jo e huaj, na e tregon mbledhja e famëshme e Mukajt. Këtu Nacional-gënjeshtarja tregoi fytyrën e saj jezuiti duke thënë se qendra e përgjithshme nuk e ka aprovuar; nuk e ka aprovuar një qendër që nuk ndodhet në Shqipëri por gjetkë. E kjo kallzon se Partia Komuniste Shqiptare nuk është thejtër veçse një filiale (pjellë) e Partisë Komuniste Jugosllave dhe se nuk e ka fituar kombëtarizimin e saj me shpërndarjen e Kominternit. Këtë bindje na e forcon çështja e Kosovës për të cilën komiteti qëndror i Partisë Komuniste Shqiptare ka pranuar të jetë autonome me përfaqësonjësit e saj në parlamentin Jugosllav. Nuk mjaftoi koha e zezë e martirizimit dhe e kaq lotëve e gjaku për Kosovën, por duan t'a çfarosin me fis e me farë krahinën më të bukur Arbënore. Eshtrat e fatosit legjendar të Dragobisë, Bajram Currit, dridhen prej varrit duke e parë këtë vepër kaq të poshtër e mizore, dhe mallkimi i tij bije i tmerrshëm mbi kokën e tradhëtarëve. Po si na përgjigjet Partia Komuniste? "Kështu ka folur edhe Mustafa Kruja për Kosovën" dhe si pasojë të vet-quajturit komunista nuk i përtojnë fjalët: tradhëtar, i poshtor, troskist; janë fjalët që ndodhen në krye të fjalorit të tyre. Le të vijmë më në fund në hyrjen e trupave Nacional-Çlirimtare (siç) në Berat. Ku e kini demokracinë e aq shumë trumbetuar? Ku është gjyqi i popullit që na lodhi veshët? Në vend të tyre na dhatë një terrorizëm alla fashiste me vrasje të pafajshmish si: Kadri Qajajasi, Lalush Nallbani, Riza Nishica dhe Skënder Toska; mashjtrime dhe shpifje bollëk, dhe bllofe politike si ai i hyrjes së Gjermanëve në qytet; për të rekrutuar rininë me anë të gënjeshtrës e violencës brutale. Na dhatë një Këshill Nacional-Çlirimtare me Kostaq Stefën dhe Vasil Qirjakon që kanë qenë fashistët më tipikë, na vutë në krye të çetave njerëz si Izet Agaçin, Selfo Kahremanin dhe Selman Pobratin (Vendreshën) që kanë qenë vegla qorre të kriminelit Isa Toska. Ja! Këto i dhatë popullit, i cili ju ka frikën por nuk ju simpatizon.

Vrasja e Hazis Sharrës
N'orën 16 të ditës së 8 Tetorit 1943 në një rrugë të Vlorës, dora tradhëtare e Komunistave, tradhëtisht mbas shpine, me gjashtë plumba shtriu të vdekur për tokë Vullnetarin Nasionalist, që militonte në rradhët e "Ballit Kombëtar", Aziz Sharrën, nga familja e mirënjohur patriotike Sharra e Vlorës. Edhe këtë herë komunistat-anarshista me anë të terrorismës, që është mjeti i tyre kryesor, deshnin të shembnin fuqin e Nasionalizmit Shqiptar, por hesapi nuk u dolli. Aziz Sharra ishte një nga të rinjtë më të fortë, dhe më trim të Vlorës. Vullnetar qysh nga ditët e para të aksioneve kundra armikut pushtonjës, kishte lënë shtëpinë dhe të dashurit e tij, kishte hedhur pushkën në krah dhe nëpër malet kreshnike të qarkut t'onë kishte luftuar trimërisht kundra ushtrisë italiane. Në Mifol, në aksionin e madh që çeta e Ballit Kombëtar e Topalltisë kreu për çarmatimin e armikut, luftoi si luan në vijën e zjarrit për nëntë orë rresht. Zemër pastër, sy patrembur, Azizi kishte përqafuar idealin kombëtar me dashuri përvëlonjëse. Komunistat, duke njohur cilësit e këtij trimi nasionalist, Komunistat, që kanë vendosur në shpirtin katran të tyre çfarrosjen e popullit shqiptar, Komunistat, që kanë ndjenja dhe mentalitetet aziatik, Komunistat, thomi, shtinë pa mëshirë dhe e vranë kur ishte bashkë me vullnetarin tjetër nasionalist, Hasan Brahimin nga Lepenica, trimi i aksioneve të Greshicës dhe Selenicës, i cili mbeti i plagosur lehtë në këtë atentat. Më 1913 Ceno Sharra u vra prej rrebelave tradhëtarë në Durrës; më 1943 Aziz Sharra u vra prej komunistave anarshistë në Vlorë. Nasionalizmi shqiptar gjynjëzohet sot përpara gjakut të dëshmorit Aziz Sharra, sot më tepër se kurdoherë, më i fortë, më i bashkuar dhe më i vendosur për çfarosjen e anarshisë dhe për shpëtimin e Atdheut. Ne apelohemi përpara popullit. Kemi predikuar bashkimin dhe vllazënimin e të gjithë Shqiptarëve; i kemi treguar vazhdimisht popullit vlonjat qëllimet satanike të komunistave, që kërkojnë shembjen e Shqipërisë. Komunistat thirrjes s'onë vllazërore iu përgjigjën me plumb e me gjak. Populli i Vlorës mendo: durimi i ynë sot mori fund: tmerrit i përgjigjemi me tmerr. Rroftë Shqipëria!

Vrasja e vëllezërve Bulgareci
Një barbarizëm pa shembull që ngjeth mishtë! Muajin e kaluar në rrethet e Korçës, në një pritë tradhëtare mbetën të masakruar nga një çetë komuniste gjashtë ushtarë të Ballit Kombëtar, ndërmjet të cilëve shënojmë Toger Zija Gashin, Kryetar çete dhe djaloshin Hadi Kasimati, student në mjekësi dhe luftëtar i orës së parë. Dihet botërisht se Hadi Kasimatit komunistat i prenë kokën me thikë! Këtë gjest barbar nuk kemi dashur t'a shpallim botërisht për mos t'u gjetur në Historinë Shqiptare një njollë e tillë antikombëtare dhe çnjerëzore. Por pa pritur dhe pa kujtuar një shëmtim më i rëndë, më i zi dhe më tmerrshëm vjen tani të na ngjethi mishtë. Zemrat, t'ona që pikojnë gjak që gufojnë pikëllimin e ngjarjes së fundit, që po tregojmë më poshtë, nuk mund, të durojnë dot dhe na shtyjnë të mendojmë se këto masakrime nuk janë të rastit, por i nënshtrohen një programi të caktuar nga njerëz kriminelë që duhet të damkosen në Historinë t'onë Kombëtare, me vulën e një barbarizme, që kalon edhe atë të Gjengjis Khanit! Në të gdhirë të ditës së Mërkurë, 13 Tetor 1943, çeta Komuniste e kryesuar nga Agush Gjergjevica, kapi në Melçan të Korçës Bexhet dhe Xhevdet Bulgarecin, i pari kryetar dhe i dyti pjestar i çetës së Ballit Kombëtar në Bulgarec. Këta dy djem idealistë, nasionalistë shqiptarë, u masakruan në mënyrë barbare të pashembulltë, duke iu prerë hundën dhe veshët, duke iu nxjerrë sytë, duke iu thyer nofulla dhe krahët dhe duke i prerë organet seksuale! Ky krim që kalon edhe masakrimet e fashistëve n'Abisini dhe të serbëve në Bihor, u krye, për faqe të zezë, nga shqiptarë të pashpirt kundra shqiptarëve të pafajshëm dhe idaistë, të cilët luftojnë dhe punojnë vetëm e vetëm për shlirimin e Shqipërisë. Edhe një ballist tjetër, Josif Frashëri, që ndodhej me të shoqen dhe me të bijën në teqen e Melçanit, u rrëmbye prej komunistave. Fati i tyre akoma nuk dihet! Vini duart në krye dhe vajtoni, o Shqiptarë!.

Një barbarizëm pa shembull!
Me këtë titull Balli Kombëtar, më 26 Tetuer 1943 nxuer nji trakt me anën e të cilit vehej në dijeni populli se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci, qi të dy Ballista të njohun në të gjithë prefekturën e Korçës, u vranë barbarisht në Melçan prej nji çete komuniste të kryesueme prej Agush Gjergjevicës. Trupat e tyne u gjetën të sakatuem: pa sy, pa veshë, pa hundë, pa dhambë, me krahët dhe gjynjët të thyem dhe me organet seksuale të preme. Katër ditë ma parë, me të njëjtin titull Partia Komuniste nxuer edhe ajo nji trakt, me anën e të c ilit pretendon me iu përgjigjë akuzave të Ballit. Partija Komuniste në këtë rast bahet si ngjalë: me çdo mënyrë ajo mundohet me rrëshqitë prej duerve: problemi si do qi të shtrohet, fakti nuk mbulohet dot. Në traktin e vet, të kuqtë ngatërrojnë punën me fashista, me nazista, me Gestapo, me Tempo, me Signale, me Hitlerin, me Musolinin, me shtypin e 1917-ës, me të Kuqt e Spanjës, me qenllëke, me kalemxhinj, me Mehdi benë, e me të tjera fjalë qi kush i këndon, harron punën e vëllazënve Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci dhe trulloset fare. Populli i jonë këto dokrra nuk i ha ma! Na të Ballit themi se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci u masakruen barbarisht ma keq se në kohën e Gjengjis Kanit, prej çetës partizane të kryesueme prej Agush Gjergjevicës. Ju të Partisë Komuniste na prgjigjeni tue na sha. Shamja nuk formon argument. Vetëm ata qi nuk kanë fakte, prova dhe argumenta, shajnë. Në të tillë gjendje jeni edhe ju. Para se me ardhë përsëri në themë, duem edhe na t'i përgjigjemi këtyne pikave qi na duket se vlejnë të përmenden. 1) Ju doni me dijtë emnin e kalemxhiut qi mshifet mbrapa tabllosë së Ballit Kombëtar. Emni i tij asht Balli Kombëtar. Po emri i kalemxhiut qi mshifet mbrapa tabllosë së Partisë Komuniste, cili asht? Gjithë bota e din; emri i tij asht… gënjeshtar dhe mashtrues! 2) Ju thoni se Agush Gjergjevica asht nasionalist i njoftun. Ne dijmë se Agush Gjergjevica asht kryetar i nji çete komuniste; si ai ashtu edhe të gjithë pjestarët e çetës së tij si shejë dalluese mbajnë yllin e kuq sovjetik. 3) Ju thoni se Bexhet dhe Xhevdet Bulgareci kanë qenë spiun t'italianëve. Kjo gja nuk asht e vërtetë; asht rrenë me bisht dhe ju e dini fort mirë, sepse nuk jeni si na qi s'e kemi mësue ende mirë zanatin. Ju jo vetëm qi e dini mirë zanatin por keni edhe një rreth spiunazhi mjaft të mirë. Djemt shqiptarë qi ndodhen sot në rradhët t'ueja, gjithë bota e din, janë të detyruem të spiunojnë jo vetëm të gjithë anëtarët e Ballit por shokët, vlleznit, motrat, prindët e vet! Rregjimi i juej s'ka asnji ndryshim prej regjimit fashist dhe prej regjimit nazist: qi të gjithë këta rregjime janë të bazuem mbi spiunazhin dhe mbi terrorin. Siç ra regjimi fashist, siç do të bjerë regjimi nazist, ashtu do të rrëzohet për së shpejti edhe regjimi i juej këtu në Shqipni! Por le të kthemei në themë. Këta dy martira jo vetëm qi s'kanë qenë kurrë në lidhje me qeverinë italjane, por deri në fruer 1943 ata ishin pjestarë të nji çete t'uej. Ata u ndanë prej jush vetëm atëhere kur ju i detyruat të vejshin mbi flamur yllin e kuq sovjetik! A e shifni tash qi kemi të drejtë qi themi se jeni rrenacakë e mashtrues? Tash, mbas këtij digrisioni, na ju themi se fakti i masakrimit barbar ashjt fatkeqësisht i vërtetë. Njerzit qi erdhën prej rretheve të Korçës ditën 20 tetuer na treguen ngjarjen, por na nuk e shkruejtëm se s'na besohej qi në vendin t'onë me tradita dhe zakone aq të bukura dhe fisnike sa qi na i kanë cmir bota, të ndodheshin njerz qi mund të bajshin nji monstruozitet të tillë. Mirpo, porsa na erdhi raporti i jonë zyrtar, atëhere u bindëm sepse çdo dyshim u zhduk. Dhe qe bile hollësitë: Ditën 13 tetuer 1943 çeta partizane e kryesueme prej Agush Gjergjevicës, kërkoi strehim në katundin nasionalist Melçan, ku ndodhej edhe nji çet e Ballit. Njerzit t'onë i pritën partizanët miqsisht dhe sinqerisht tue u lirue bile shumë shtëpi dhe tue ba vetë roje. Aty kah mesi i natës u ndigjuen dy krisma pushkë të cilave asnjeni s'u dha randësi. Mbas ndonjë ore Agush Gjergjevica lajmëron partizanët e vet, shtëpi për shtëpi, qi të mblidheshin, se kishin me u nisë për nji vend të pa caktuem. Dhe çeta e Ballit duel dhe i përcuell shokët, bashkëluftuesit partizanë tue ju urue udhën e mbarë. Mbasi partizanët u larguen, nji katundar lajmon se ndigjoi qi Agush Gjergjevica i kishte thanë nji shokut të vet:"shpejt, shpejt, t'ikim se kanë me na vra të gjithëve". Për këtë punë çeta e jonë u mërzit shumë se besonte qi Agush Gjergjevica nuk kishte besim në të. Me komentet e zakonshëm të rastit luftëtarët t'onë u kthyen nëpër shtëpija për me u shtri. Ma vonë, afër agimit, disa katundarë prunë në Melçan trupat e dy viktimave të mjerë, dhe atëhere u muer vesh pse Agushi ishte nisë ashtu pa pritun nën nji shi të rreptë me jerzit e vet, dhe se ç'kishte dashë të thonte me fjalët "shpejt, t'ikim se kanë me na vra të gjithve". Trupat e coptuem të Bexhedit dhe të Xhevdetit mbetën t'ekspozuem atë mëngjes dhe popullsia e Melçanit, e Bulgarecit dhe e gjithë katundeve rreth e përqark erdhi për me pamë me syt e veta mizorin e pabesueshme. Jo vetëm të vegjlit, gratë, pleqt e plakat qajshin dhe vajtojshin pa rreshtë, por edhe të gjithë burrat, trima të provuem në sa e sa lufta, qajshin me za si kalamaj! Në vorrimin qi u ba në teqe, muerën pjesë ma shumë se njimijë burra.


-----------