Gjaku që helmoi Femijet

[ORIONI]

Gjaku që helmoi Femijet


Gjak i keq. I hedhur drejtpërdrejt në trupa të pafajshëm fëmijësh dhe çështje e përdorur politikisht. Infermiere të torturuara dhe një despot i llojit si ai. Janë më shumë se 400 fëmijë të infektuar me HIV, që nga pas i shikojnë pa shpresë prindër të trishtuar dhe pa rrugëzgjidhje. Kjo është me pak fjalë përmbajtja e krizës, e cila ka ndodhur në vendin e Moammar Gadafit, ku tragjedisë së madhe njerëzore nuk po i gjendet fundi. E për më keq akoma, ku edhe pas plot shtatë vitesh përpjekje të mëdha nga të gjitha palët, të tjera viktima presin rradhën drejt vdekjes.
Përpara se administrata e Bushit ta deklasifikonte Libinë në listën e shteteve-terroriste dhe të rivendoste marrëdhëniet, zyrtarët amerikanë insistonin me ngulm se Libia duhet që të gjente një zgjidhje për të liruar pesë infermieret bullgare dhe doktorin palestinez, të cilët ishin të burgosur nga viti 1999 dhe pastaj dënuar me vdekje për akuzën e infektimit të 434 fëmijëve në Benghazi me virusin e HIV, ku më vonë 52 prej tyre do të vdisnin prej AIDS. Por, kaq. Në ditët tona, qoftë edhe angazhimi i vetëm i Kolonel Kadafit, është një ndërmarrje politike e pamjaftueshme brenda Libisë për këtë katastrofë gati epidemike.

Si filloi Kriza
Kriza, ashtu si vetë epidemia, filloi dalëngadalë. Dr. Achris Ahmed, që drejtonte komitetin e Benghazi-t për HIV, komision të cilën qeveria mundi ta krijoi vetëm më 2005 dhe që kishte për qëllim që të adresonte krizën është shprehur se rasti i parë i AIDS mes fëmijëve të spitalit të fëmijëve të Al Fateh është diagnostikuar, që nga qershori i vitit 1997. Plot një vit para se mjekët bullgarë të kishin filluar punë në spitalin e Libisë. Pak muaj më vonë, doktorët diagnostikuan një rast të dytë me AIDS. “ Por ne, dinim fare pak për virusin sepse deri atëhere nuk kishte HIV në Libi”, ka thënë Dr. Ahmed, duke i konfuzuar pak fjalët e zyrtarëve për një gazetare amerikane. Vajza tetë vjeçare e Dris Lagha, Rokaya Lagha, ishte rasti i shtatë, që është diagnostikuar në shtator të vitit 1998. “Doktori është konfuzuar”, ka thënë ai. “Ai dukesh se nuk merrte vesh shumë nga virusi dhe ne nuk dinim se çfarë të bënim”. Shumë prindërve u thanë se nuk mund të bënin asgjë. “Doktori im më tha:’Kjo është nga Zoti”, shprehet Omar Mismari, biri i infektuar i të cilit tashmë është 10 vjeç.
Në dhjetor të vitit 1998, pasi kanë shpërthyer njëri pas tjetrit rastet me HIV, prindërit e fëmijëve Lagha dhe Mismari formuan Shoqërinë e Familjeve të fëmijëve, prekur HIV/AIDS të Benghazit, një grup që tani është i ngjashëm në forcën e lobingut në vend, me atë në SHBA për viktimat e familjeve të Pan Am 103. “Ne jemi tmerruar”, ka thënë Z. Lagha. “ Dinim se AIDS është një sëmundje seksualisht e transmetueshme. Nga kjo shumë nga fëmijët tanë ishin të tmerruar dhe të shpërfytyruar. Disa prej tyre nuk shkonin më në shkollë. Disa trajtoheshin si kafshë nga ana e prindërve të tyre. Ne, vetë, i izoluam fëmijët, duke menduar se ata do të infektonin dhe motrat e vëllezërit e tyre apo edhe ne vetë. Shumë janë përzënë dhe janë hedhur si qen”. Kur një revistë libiane publikoi një artikull për ndodhinë, por edhe për higjenën e varfër në spital, njerëzit në qytetin me 800.000 banorë, një bastion tradicional i rezistencës së Kolonel Gadhafit, kanë shpërthyer. Libianët kërkuan që të dinin se ku dhe pse ishin infektuar dhe si ishte përhapur virusi. Më 9 shkurt të vitit 1999, policia bëri bastisje në shtëpitë e shumë mjekëve dhe i përcolli ata në burg. Vetëm pak muaj më vonë, pesë infermieret bullgare dhe doktori palestinez janë dënuar me shpërndarjen e virusit për 426 fëmijë me gjakun e infektuar me HIV. Në majin e vitit 2004, një gjykatë e Bengazit i dënoi ata me vdekje me pushkatim “sepse kishin minuar sigurimin e shtetit”. Në të njëjtën kohë janë akuzuar dhe nëntë libianë, që punonin në spital.

Pas infektimit
Bullgaria, e cila e ka asistuar shpesh Libinë dhe madje edhe vetë Kolonelin Kadafin me doktorë dhe infermierë, duke dashur që të vazhdojë asistencën e saj, ka reaguar shumë e zemëruar si në të gjithë pjesën tjetër të Evropës. Por “komploti” i huaj për të infektuar Libinë ka luajtur shumë mirë kartën në shtëpi dhe e ka hequr përgjegjësinë nga spitali për mënyrën sesi ishte operuar deri më atëhere me ilaçet dhe nga qeveria, e cila e ka ngushtuar shumë shërbimin mjekësor për vite. Teoria e konspiracionit shpejt ka pasur një kampion të madh dhe të fuqishëm: vetë “liderin-vëlla”. Ai është shprehur se CIA apo MOSAD-i kanë përgatitur virusin-killer dhe ua kanë dhënë atë mjekëve për ta eksperimentuar tek fëmijët e Libisë. Besimi në fajin e të huajve nuk është tërhequr dhe nga disa pohime, që janë marrë falë torturave. Më vonë, Kolonel Kadafi ka propozuar që mjekët të liroheshin në shkëmbim të libianit, që ishte dënuar me vdekje për bombën e Pan Am 103, plus pagesën e 5.7 miliard dollarëve, për të kompesuar kujdesin për fëmijët dhe familjet e tyre.
Bullgaria nuk e pranoi këtë propozim të Libisë që i bënte një barazim moral dhe ekuivalent viktimave libiane të Pam Am dhe fëmijëve të sëmurë. Qëndrimi i saj mori mbështetje të fortë nga Bashkimi Evropian dhe SHBA. Në ditët tona, familjet, që janë kontaktuar sipas gazetares amerikane, duan të ikin në Evropë, kundrejt një shpërblimi elementar për mbijetesën e tyre dhe me një pagesë, që duhet të bëjë qeveria libiane për ta. Në fakt, trajtimi i huaj, është edhe një mënyrë për t’i ikur sëmundjes stigmatizuese në Libi. Problemi më i madh është në vetë spitalin e Al Fateh me 320 shtretër, ku ende sot, nuk dihet sesi është përhapur virusi. Dr. Abdelsalam al-Shakmak, drejtori i shërbimit mjekësor, ka mohuar me forcë raportin e Luc Montagnier, bashkë-zbuluesit të HIV, që ka dëshmuar në gjyqin Libian dhe i ka shkruar një letër Kolenel Kadafit duke i thënë se: fëmijët ka të ngjarë që të jenë infektuar për shkak të higjenës së varfër të spitalit dhe stafit të dobët: “Ekspertët tanë kanë konkluduar të kundërtën”, pretendon Dr. Shakmak . Si një vend afrikan, ndryshe nga legjenda libiane e pastërtisë ndaj HIV dhe si një vend ‘AIDS-free zone’, pranohet se në ditët tona ka HIV. Libianët janë në rrezik sepse nuk bëjnë kontrolle për të.

Asistenca
Kadafi e menjanoi këtë çështje krize në marsin e fundit në samitin arab në Algjer. Evropa i kërkoi që të merrte përsipër asistencën ndaj fëmijëve në shkëmbim të lirisë së jetës së infermiereve. Po ashtu, Komuniteti ndërkombëtar duke iu bashkëngjitur Kolegjit mjekësor Baylor në Houston, premtoi 25 ekspertë dhe 1.7 milionë dollarë me ilaçe dhe pajisje, për Qendrën Benghazi. Një qëndrim i tillë u duk se u gjet edhe mes diplomatëve, por deri më tani asgjë. Paradoksi erdhi edhe nga një fondacion i krijuar nga i biri i Kolonelit Kadafi dhe që punësoi Dr. Montagnier për ekspertizën. Nga ai u mor konfirmimi se infeksioni nuk është bio-terrorizëm. 100.000 USD, që iu dhanë për këtë raport, e vërtetojnë seriozitetin e punës së tij dhe do të shërbenin edhe që ky raport të lexohej në gjyq. Saif al-Islam, i biri i Kadafit, e ndryshon argumentin e të jatit dhe thotë se:”Nuk ka konspiracion. Nuk ka duar të CIA dhe Mosad. Por është çështje e menaxhimit të keq, neglizhencës apo fatit të keq, apo edhe të treja bashkë”. “Ne duhet të gjejmë një zgjidhje për këtë tragjedi”.

Bullgaret
Të burgosurat bullgare mbahen në burgun e Jdeida në Tripoli dhe gazetarja pretendon se ato janë mbajtur jo gjithë herët në kushte të mira. Kur i ka parë ajo, tre nga bullgaret ishin në disa si tip vilash ndërtuar enkas. Madje, kishin një kopsht të vogël ku kishin mbjellë pemë dhe bimë të ndryshme, ndërsa raftet ishin të mbushura me dhurata dhe ushqime të ardhura nga Bullgaria. Valentina Siropulo, 46 vjeçe, kishte një djal student me të cilin ishte takuar vetëm një herë; Valya Chervenyashka, 51 vjeçe, kishte dy vajza; Nasia Nenova, 39 vjeçe, ishte më e qeta, por edhe më e trembura. Vitin e parë janë torturuar, referuar gazetares prej pohimit të tyre, për çdo ditë. Me to është abuzuar, por edhe janë ngacmuar me rrymë elektrike ndër gishtërinj, kyçe, gjoks, gishtat e këmbës, qafë, veshë, gjuhë. Ato janë dënuar dhe së fundi i pret vdekja nëse nuk arrihet një marrëveshje. Kurse Kristiana Valceva, që flet anglisht më mirë nga të gjitha, ka akuzuar se është prekur me rrymë deri në gjenitalet e saj dhe në gjoks.
Çështja e tyre, pas dënimit me vdekje, është e hapur. Për fatin e keq të tyre, SHBA e ka hequr Libinë nga lista e vendeve terroriste dhe ka vendosur marrëdhënie diplomatike me Kadafin thjesht nga që ai denoncoi armët e dëmtimit në masë dhe u shkëput nga terrorizmi.
shkrimi i JUDITH MILLER për “The Wall Street Journal”