SHBA lehteson baren e sanksioneve per Iranin

[Eni]

Albasoul
President
Posts: 1392
(3/14/02 1:13:21 am)
Reply
Community Supporter
A e ka Iraku rradhen pas Afganistanit?
--------------------------------------------------------------------------------
Ne media, ne levizjet e administrates amerikane po shikohet nje pergatitje terreni per nje ofensive te re ushtarake kundrejt Irakut, nen kuadrin e luftes kunder terrorizmit.

Si mendoni ju, a eshte i drejte ky qendrim?
A do ta ndermare administrata amerikane nje hap te tille?
A do te gjeje kjo inisiative mbeshtetjen e vendeve aleate?
Po rajoni i Lindjes se Mesme si do te reagoje mendoni ju?

Cila duhet te jete politika e drejte qe duhet te ndiqet ndaj Irakut?



ILovePejaa
Moderator
Posts: 266
(3/14/02 12:15:57 pm)
Reply Re: A e ka Iraku rradhen pas Afganistanit?
--------------------------------------------------------------------------------
U.S.A duhet patjeter qe te shkatroj ato vende jo demokratike dhe qe prodhojne arme te shkatrimit ne mase.

Administrata Amerikane qdo dite eshte duke marre hapa drejt nje lufte ne Irake, qka shpresoj qe do te kore fitore, ne kanalin Channel 1 te Los Angelos-it kam pare keto dite nje emision mbi armet e shkatrimit ne mase. Pentagoni eshte urdheruare te pergadise arme me madhesi te vogel te shkatrimit ne mase. Neqofse e sulmon Kina Tajwanin, U.S eshte gjendje ta mbroje dhe ne analizen e gazetarit thuhet se bota po shkon ne drejtim te luftes se III boterore

Inciativa e vendeve aleate ka filluare te zbehet por U.S se bashku me Britanin e madhe jane ne gjendje te marrin masa dhe te shkatrojne ato arme ne Irak.

Konflikti i botes arabe me U.S eshte vetem per nje arsyje: kjo eshte Izraeli. Kur te kemi paqe ne lindjen e mesme atehere e gjithe bota ne nje form do te jete ne paqe.



freedom end
Anetar i respektuar
Posts: 62
(3/15/02 1:42:24 am)
Reply nuk eshte kaq e lehte
--------------------------------------------------------------------------------
Edhe une jam ne USa dhe po ndjek nga afer se cfare po ndosh ne lidhje me Irakuan.

Jam skeptik sepse kjo do te shkaterronte aleancen kunder terrorit.
Nje sulm mbi irakun tani nuk do kishte bekimin e ONU dhe kjo do te thote qe amerika do shkoje ne lufte e vetme.
Edhe parlamenti anglez ja kishte bere te qarte Blerit qe nuk do lejoj ushtrine e vet te luftoje ne Irak pa nje rezolute te ONU ne nje kohe qe anglia cilesohet si aleati me i fuqishem.
Amerika Sadamin e kishte nje here ne dore dhe e fali.

ReEdD
Administrator
Posts: 963
(3/16/02 12:15:14 am)
Reply Re: nuk eshte kaq e lehte
--------------------------------------------------------------------------------
Cdo tolerim i sotem do te jete me pasoja ne te ardhmen. Ashtu sic pati pasoja teper te medha per Ameriken dhe tere boten atentatet e 11 shtatorit te cilat erdhen si pasoje e politikes liberale dhe te verber te Klintonit, ashtu kane per patur pasoja ndofta akoma me te medha 11 shtatoret e ardhshem.
Te keqes dhe terrorit i duhet prere frymemarrja qe ne gjeneze, pasi me vone kur fuqizohet do te jete teper e veshtire, ashtu sic eshte tani ne keto momente ku bota duket sikur ka hyre ne nje lufte tjeter boterore.

peshk
Deputet
Posts: 130
(3/16/02 7:56:24 am)
Reply Re: nuk eshte kaq e lehte
--------------------------------------------------------------------------------
Cilat jane keto pasoja, mungesa e dritave dhe ujit ne Tirane, apo te tjera, s'e une si di.
Pastaj ç'fare quhet terrorizem, a eshte hakmarja e tille, dhe a mund te zhduket ajo.
Per kete amerikes do ti duhej te formonte njeriun e ri, gjithmone te qeshur dhe te vetkenaqur, qe rropatet pa u ankuar dhe renkuar, mnjf te lumtur.
A thua lufta ne Irak ose gjetke te sherbeje per kete.
A nuk eshte me e arsyeshme, qe kjo te arrihet nepermjet shkences, kllonimit human psh, bile mendoj qe ne kete menyre njeriu mund te behet jo vetem i lumtur por edhe i pavdekshem, neqofte se kllonohet me Zotin, psh.
pasi ta kemi arritur kete stad, atehere mund te luftojme lirisht me njeri-tjetrin, pa pasur frike nga humbjet ne njeres.
Keshtu te pakten do e perligjnim luften me burreri, ate qe sot s'po shihet gjekund.

amadeos001
Anetar i respektuar
Posts: 99
(3/19/02 12:57:12 pm)
Reply lufte apo paqe
--------------------------------------------------------------------------------
Sigurisht qe Iraku eshte shenjestra e rradhes , perjashto ndonje goditje te shpejte ne Somali.
Kuptohet qe pas luftes te Gjirit Persik , amerikanet menduan se Sadami do rrezohej automatikisht nga polpulli i vet, por nuk ndodhi ashtu.
Tashme i biri po perpiqet te rregulloje perfundimisht gabimin qe beri babai Bush.
Zv. pres. Cheney po vazhdon" tour"- in e tij per te fituar mbeshtetjen shteteve perqark Irakut. Por deri tani pervec Izraelit, vendet e tjera jane pergjithesisht kunder. Kjo per shkak te ndjenjave nder-islamike e antiamerikane qe po rriten ne rajon.
Edhe Turqia i tha Jo Amerikes , por Amerika i kujtoi asaj ndihmat e medha ekonomike qe i ka dhene dhe po i jep ekonomise se traumatizuar turke dhe kur te vije koha e luftes ndoshta Turqia do jete baza me e forte e "Desert storm 2".
Turqia ka humbur miliarda nga sanksionet mbi Irakun, pasi Iraku eshte shteti me te cilin ajo kish shkembime tregtare te medha. Tjeter problem eshte frika e kurdeve.
Vete iraku ka disa milione kurde dhe nqs Sadami rrezohet atehere ekziston mundesia qe keta kurde irakiane tu bashkohen kurdeve te Turqise dhe te kerkojne shtetin e tyre Kurdistan.
Gjithashtu rrezik jane edhe minoriteti i besimit shiit ne Irakun jugor, te cilet jane perkrahur vazhdimisht nga Irani.
Pra vendet perreth Irakut i druhen SHPERBERJES se shtetit irakian pasi( ashtu si ne Turqi), edhe ketu USHTRIA eshte ajo qe e mban vendin te bashkuar dhe nuk shihet asnje force opozitare qe te jete ne gjendje te marre pushtetin kur te rrezohet Sadami.
Po ashtu me kete eshte i lidhur edhe problemi i refugjateve te shumte qe do dynden ne keto shtete kufitare duke rritur friken edhe te trazirave e perleshjeve etnike e fetare.
Po ashtu Iraku zoteron edhe arme baktereologj. e kimike dhe shtetet perreth druhen se mund te goditen gjithashtu nqs perkrahin sulmin e Amerikes.
Sadami po pergatitet per kete sulm dhe ka shume raketa te tipit " Skud" , te cilat tani i ka montuar dhe mund ti leshoje edhe nga kamione te kamufluar. Gjate luftes se gjirit ne '91 amerikanet nuk shkaterruan dot asnje nga bazat nga leshoheshin keto raketa.
I vetmi qe kerkon shkaterrimi e Irakut eshte Izraeli dhe kur te filloje kjo lufte Izraeli e di mire se do jete i pari qe do goditet nga Skudet e Sadamit. Pas Iranit, Iraku eshte armiku me i madh i izraeliteve dha ata duan ti japin fund ketij kercenimi. Vete Sharon ka pohuar se fundmi se nqs Izraeli do goditet atehere edhe ne do kunderpergjigjemi (nderkohe Izraeli ka edhe arme me mbushje berthamore , kimike - per te cilat Amerika nuk i thote gje pasi e ka aleat ).
Puna eshte se Iraku po perpiqet diplomatikisht te shmange kete sulm , duke biseduar edhe me perfaqsues te Kombeve te Bashkuara per lejimin e te derguarve qe do vezhgojne bazat e qendrat ushtarake.
Por fakti eshte se Sadami eshte ne listen e Bushit dhe me apo pa aletate ,Amerika do ta sulmoje ate .
Tashme analistet thone se Bushi nuk po shikon me mbeshtetjen nderkombetare, por ate qe i jep populli amerikan ( tani eshte reth 70 % ) dhe nqs populli e mbeshtet atehere do kete lufte.
Po shihet nje pune e ethshme e agjenturave amerikane per te gjetur sa me shume te dhena per aktivitetet e paligjshme apo terroriste te irakut , gjera te cilat do e perligjnin me shume nje sulm kunder Sadamit.
Deri tani nuk eshte gjetur ndonje prove se irakianet ishin te lidhur me ngjarjet e 11 shtatorit, megjithese u perfol per takimin e 1 agjenti irakian me 1 nga rrembyesit ne Gjermani.
Po ashtu sot CIA dha pa u futur ne detaje per lidhje te njerezve te Al-Kaidas me agjenturen e Sadamit, i cili megjithse nuk e ka pelqyer kete organiztae , flitet se po e perkrah ate mqs kane te njejtin armik te perbashket.
Po ashtu flitet edhe per nje grup ekstremistesh islamike qe veprojn ne veri te Irakut dhe qe kane lidhje si me al-kaidan , ashtu edhe me njerzit e Sadamit.

megjithate nuk i dihet , ne kete bote ku jetojme gjithcka eshte e mundur

---------
paqja qofte me ne

reflektim10
Deputet
Posts: 107
(3/20/02 9:38:45 am)
Reply Re: lufte apo paqe
--------------------------------------------------------------------------------
Amadeos, nuk besoj se Bushi plak beri gabim kur nuk e permbysi Sadamin para 10 vjetesh. Ai e percaktoi qarte objektivin, dmth clirimin e Kuvajtit prej Irakut dhe jo pushtimin e Irakut. Bushi plak u nis nga pervoja e hidhur e Vietnamit, ku amerikanet hyne me objektiva te paqarta dhe pastaj u zhyten thelle sa mezi gjeten menyren per te dale. Pra ne kete aspekt plani i Presidentit Bush funksionoi pothuajse perkryer.

Mbase mund te ishin perdorur mjete me te efektshme, per asfiksimin e Sadamit. Nejse ne kemi luksin t'i bejme keto supozime pas 11 vjetesh.

Aktualisht une mendoj se shantazhi ushtarak amerikan ende mund te jape efektet e duhura pa qene nevoja te shkohet ne sulm. Megjithate problemi qendron ne kompaktesine qe amerikanet po perpiqen te krijojne pas vetes, detyre kjo shume me e veshtire se ne kohen e Bushit plak.

[Eni]

Enip
Moderatore
Posts: 1084
(3/27/02 3:22:28 am)
Reply
Re: A e ka Iraku rradhen pas Afganistanit?
--------------------------------------------------------------------------------
Po ju sjell nje analize te shkurter te H. Kissinger mbi kete problem,nderhyrjen amerikane ne Irak lidhur me ato qe kane ndodhur ne Afganistan dhe deklaratat e presindentit G.Bush..

-----------------------------------------------------------------------------------------------------



Beteja e dytë e Amerikës: Iraku


"Përse është e e domosdoshme të përmbyset Sadami"

Nga Henry Kissinger


Ndërsa operacionet ushtarake në Afganistan po përfundojnë, është mirë të mbahet mirë në mendje çfarë tha Presidenti Xhorxh Bush: Afganistani është vetëm beteja e parë e një lufte të gjatë. Ky ka qenë një hap i rëndësishëm drejt objektivit të shkatërrimit të lidhjes midis qeverive dhe grupeve terroriste që ato mbështesin ose tolerojnë, duke e vendosur luftën kundër terrorit në kontekstin e kërcënimit gjeopolitik që Iraku i Sadam Huseinit përbën për stabilitetin në rajon dhe për interesat e miqësitë amerikane në atë zonë. Por mbetet shumë për të bërë. Nëse do të tërhiqeshim prapa, suksesi në Afganistan do të interpretohej në kohë si një sfidë e lëshuar ndaj qendrës më të dobët e më të largët të terrorizmit, ndërsa lëmë të paprekur terrorizmin në vende ku problemi është goxha më I rëndë.
Tri janë rrugët e mundëshme të veprimit, në korelacion midis tyre:
1. Varja e shpresave sidomos mbi diplomacinë dhe koalicionin, duke besuar që fati i talebanëve të jape leksionet e përshtatëshme.
2. Këmbëngulja në një numër hapash specifikë korrigjues në vende që fshehin në mënyrë të njohur kampe stërvitjeje ose qendra terroriste, si Somalia apo Jemeni, apo janë të impenjuar në programe të rrezikëshme zhvillimi armësh të shkatërrimit në masë, si Iraku. Nëse këto masa hidhen poshtë, atëhere të procedohet me veprim ushtarak.
3. Përqëndrimi në përmbysjen e regjimit të Sadam Huseinit në Irak, për të ndryshuar dinamikat rajonale duke shfaqur vendosmërinë e Amerikës për të mbrojtur stabilitetin rajonal, interesat dhe miqtë e saj. (Kjo do të shërbente edhe për t'iu dërguar një mesazh të fortë shteteve të tjerë batakçinj).

Të besuarit vetëm tek diplomacia është rruga e preferuar nga disa anëtarë të koalicionit, sipas të cilëve ajo që mbetet për t'u bërë mund të kompletohet nga konsultimet dhe nga bashkëpunimi midis shërbimeve të inteligjencës e të sigurimit të të gjithë botës. Por të besosh vetëm tek diplomacia do të ishte përsëritje e gabimit me të cilin janë Shtetet e Bashkuara janë penguar në të gjitha luftërat e pesëdhjetë viteve të fundit. Duke trajtuar operacionet ushtarake dhe diplomacinë si gjëra të ndara, Shtetet e Bashkuara bllokuan operacionet ushtarake në Kore sapo kundërshtarët tanë u ulën në një tryezë bisedimesh; pushuan së bombarduari Vietnamin e Veriut si biletë hyrjeje në bisedimet e Parisit; ndaluan operacionet ushtarake në Gjirin Persik me tërheqjen e Irakut nga Kuvajti. Në secilin prej këtyre rasteve, përfundimi I presionit ushtarak prodhoi një ngecje diplomatike dhe një rezultat negativ: negociatat për armëpushimin me Korenë zgjatën dy vjet, gjatë të cilëve Amerika pësoi aq humbje sa kish pësuar në fazën e luftimeve; një situatë ngecjeje akoma më e papërtypëshme u prodhua në negociatat me Vietnamin; në Gji, Sadam Huseini I përdori divizionet e Gardës Republikane e kursyera nga armëpushimi për të rifituar kontrollin mbi territorin e tij.
Politika anti terrorizëm është e kotë nëqoftëse nuk mbështetet nga kërcënimi i forcës. Opozitarët intelektualë të veprimit ushtarak dhe të objektivave të tij të besueshëm do të zvarriten ose do të bien dakord mbi masa simbolike. Për ironi të fatit, qeveritë që tolerojnë terroristët në territorin e tyre do ta gjejnë veçanërisht të vështirë të bashkëpunojnë, përveç se pasojat ë të mos bërjes të rezultojnë shumë më të rrezikëshme se marrëveshja e heshtur me terroristët. Për pasojë, faza e dytë e fushatës kundër terrorizmit duhet të përfshijë një seri kërkesash koherente me një tabelë marshimi, mbështetur nga një fuqi e besueshme shtrënguese dhe duhet të fillojë ndërkohë që kujtimi i sulmit ndaj Shteteve të Bashkuara është akoma i freskët dhe forcat amerikane janë akoma të dislokuara. Faza e dytë nuk duhet ngatërruar me paqësimin në Afganistan. Objektivi strategjik amerikan ushte të shkatërronte rrjetin terrorist dhe dhe është arritur gjerësisht. Asnjë I huaj nuk ka arritur kurrë ta paqësojë Afganistanin dhe sigurisht që ky nuk mund të jetë objektivi I përpjekjeve ushtarake amerikane. Shtetet e Bashkuara duhet të jenë bujarë në asis- tencën ekonomike, por objektivi strategjik i fazës së dytë duhet të jetëshkatërrimi i rrjetit terrorist botëror, për të parandaluar një rishfaqje të tij në Afganistan, por jo një përfshirje në luftërat e brendëshme të këtij vendi.
Flitet shpesh për Somalinë dhe Jemenin si objektivë të mundëshëm të fushatës së ardhëshme: një vendim për t'u marrë vetëm nëse je i aftë të identifikosh objektivat specifike dhe nëse forcat amerikane janë të tilla që të shkojnë deri në fund të vetme, në rast se qeveritë lokale nuk do të mundnin ose nuk do të donin ta bënin. Duke parë këto limite, Shtetet e Bashkuara do të duhet të vendosin nëse veprimi është strategjik- isht produktiv.

Dhe arrijmë tek Iraku. Problemi nuk është nëse Bagdadi është I përfshirë ose jo në sulmin terrorist ndaj Shteteve të Bashkuara. Sfida është gjeopolitike. Iraku është armik i pandreqshëm ndaj Shteteve të Bashkuara dhe disa vendeve fqinje, zotëron skorta në rritje armësh kimike e biologjike, nuk lë hapësira negocimi me Uashingtonin, as motive për të besuar ne premtimet e bëra komunitetit ndërkombëtar. Nëse forcat e tij mbeten të paprekura, një ditë ato mund të përdoren për objektiva terroriste ose përmbysje rajonal-ndërkombëtare.
Nga një pikëpamje dritëgjatë, faza e dytë duhet ta çojë Irakun në një rol përgjegjës në rajon. Asnjë objektiv tjetër nuk do të kishte impakt të ngjashëm. Sikur Iraku të ish qeverisur nga një grup që nuk përfaqëson një kërcënim për fqinjët dhe të ish i gatshëm t'i braktiste armët e shkatërrimit në masë, stabiliteti i rajonit do të shihte një përmirësim të jashtëzaonëshëm. Regjimet e tjera që flirtojnë me fonda- mentalizmin terrorist ose që janë qejfpaprishur kundrejt zhvatjeve të tij, do të pushon së mbështeturi. Si minimum, duhet të këmbëngulim për inspektime më të thella të Kombeve të Bashkuara në arsenalet irakene.
Nëse më pas duhet të merret në konsideratë serioze përmbysja e Sadamit, atëhere tri janë kushtet paraprake:

zhvillimi i një plani ushtarak që të jetë I shpejtë dhe deçiziv;
një marrëveshje për atë që do të zërë vendin e Sadamit;
mbështetja ose konsensusi I heshtur i vendeve kyçe në planin ushtarak.

Një operacion ushtarak kundër Sadamit nuk mund të zvarritet gjatë, përndryshe beteja mund të transformohet në një luftë të islamit kundër Perendimit, me Sadamin që kërkon të përfshijë Izraelin duke i lëshuar sulme - ndoshta me armë kimike e biologjike - për të mbjellë konfuzion brenda botës muslimane. Me një luftë gjashtë muajëshe ose më shumë, do të ishte e vështirë të shmangej që ndonjë vend, si Rusia apo Kina, të ndahej formalisht nga ajo që me vështirësi do t'i bashkohej, por akoma më vështirë do t'i kundërvihej. Përpara se të procedojë në një përplasje me Irakun, Administrata Bush duhet të shqyrtojë me kujdes maksimal strategjinë ushtarake. Ka të ngjarë që do të duhen po aq forca sa u dislokuan një dekadë më parë në Luftën e Gjirit, por do të ishte e rrezikëshme që t'i besoje në mënyrë unike një kombinimi të fuqisë ajrore amerikane dhe forcave vendase opozitare, që akoma nuk ekzistojnë dhe kapaciteti luftarak i të cilave nuk është vënë në provë. Forcat irakene mund të shemben me përplasjen e parë, siç edhe mbështet dikush.
Një kusht i dytëparaprak për një fushatë ushtarake kundër Irakut është qartësia mbi rezultatin politik. Sipas çdo gjase, opozita vendase do të mbështetej nga pakica kurde në veri dhe ajo shiite në jug. Por nëqoftëse duam të rekrutojmë mazhorancën sunite që dominon tani në Irak në përmbysjen e Sadamit, duhet të qartësojmë se dizintegrimi i Irakut nuk është objektivi i politikës amerikane. Ky qartësim është po aq i rëndësishëm sa edhe një operacion ushtarak në Irak do të kërkonte mbështetjen e Turqisë dhe konsensusin e heshtur të Arabisë Saudite, që vështirë se do të bashkëpunonin nëse do të shikonin në horizont një shtet kurd të pavarur në veri dhe një një republikë shiite në jug. Një shtet kurd do t'i jepte zjarr pakicës kurde në Turqi dhe një shtet shiit do të kërcënonte rajonin e Dahranit në Arabinë Saudite ose mund t'i jepte Iranit një bazë nga ku të kërkonte të dominonte Gjirin. Një strukturë federale për një Irak të unifikuar mund të ishte një mënyrë për të përballuar problemin. Krijimi i një koalicioni në lartësinë e një impenjimi të tillë dhe gjetja e bazave për për dislokimin e trupave amerikane do të jetë e vështirë. Ka mundësi që faza e dytë t'i ndajë anëtarët e koalicionit midis kujt ka ndërmend t'u vërë veton veoprimeve amerikane dhe kujt është i vendosur të ndjekë një strategji të saktë, por diplomacia e aftë që i ka dhënë formë fazës së parë të fushatës antiterroriste ka akoma shumë karta në dorë. Sadami nuk ka miq në rajonin e Gjirit. Britania e Madhe nuk do ta braktisë lehtësisht rolin kyç që ka fituar në evolucionin e krizës dhe që bazohet në marrëdhënien speciale të saj me Shtetet e Bashkuara. Gjermania nuk do të bëjë një opozicion aktiv kundër Shteteve të Bashkuara - sidomos në një vit zgjedhjesh - edhe pse mbështetja e saj do të jetë akoma më ekuivoke se më parë. E njëjta gjë vlen për Rusinë, Kinën dhe Japoninë. Siç shihet, zgjedhjet politike amerikane reflektohen shumë më tepër nga sa mendohet përgjithësisht. Faza e dytë do të jetë më e vështirë se faza e parë. Rezistenca lokale - sidomos në Irak - do të jetë më e vendosur dhe më e pamëshirëshme. Opozita e brendëshme do të rritet në shumë vende. Opinioni publik amerikan do të jetë vendimtar në mbështetjen e këtij veprimi. Për ta udhëhequr në gjendjet e tij shpirtërore duhet të jetë po ajo dorë e vendosur dhe e zgjuar me të cilën Presidenti Xhorxh U.Bush ka mbajtur të bashkuar vendin në fazën e parë. (nga Global Viewpoint)

Përgatiti ARMIN TIRANA






AlbionLine
Gjirokastrit
Posts: 80
(3/27/02 4:21:56 am)
Reply
Re: A e ka Iraku rradhen pas Afganistanit?
--------------------------------------------------------------------------------
Pasoj e kujt qe sulmi i 11 shtatorit?
Kush jan keta terrorist islamik dhe si u formuan keto grupe per kaq kohe?
perse behet lufta ne Irak?
Si po futet ushtria Amerikane pak nga pak ne te gjitha vendet myslimane?
A nuk ju duket si nje skem e paramenduar, e cila po zbatohet ne kete fillim shekulli?


Edited by: AlbionLine at: 3/27/02 4:26:23 am

Albasoul
President
Posts: 1497
(4/10/02 1:13:41 am)
Reply
Community Supporter
Re: lufte apo paqe
--------------------------------------------------------------------------------
Sot per sot provat dhe faktet mungojne per nje implikim te mundshem te Irakut ne terrorizem. Megjithate, kjo nuk e pengon aspak US qe te ndermari nje ofensive ushtarake kundrejt Irakut per te perfunduar ate qe nisi 12 vjet me pare. Cilat jane faktoret qe e mundesojne kete:

- klima e fushates anti-terrorizem qe ka ndermare US
- Iraku me arsenalin e vet ushtarak perben nje kercenim per mbare rajonin, perfshi ketu vete fqinjet arabe qe nuk kane arsenal ushtarak. Sadami asnjehere nuk i ka fshehur qellimet e tij ekspansioniste sic qe rasti me Kuvajtin.
- Iraku me armet e shfarrosjes ne mase, perben nje rezik per boten e qyteteruar perendimore qe nuk mban kurrfare relatash me Irakun.
- me shume se kushdo, pasojat e rregjimit te Sadamit i vuajne vete irakienet qe shohin se si femijet e tyre vuajne nga uria, apo i tremben rregjimit te eger te Sadamit. Nga nje prej vendeve me te ardhurat me te medha per capita ne rajon para 1990, tani Iraku eshte nje nder vendet me te varfera te rajonit.

Amerikanet po pergatiten per nje nderhyrje te mundshme ne Irak dhe pengesa kryesore ne kete moment eshte konflikti ne lindjen e mesme. Amerikanet jane te gatshem te ndermarin nje ofensive edhe pa mbeshtetjen e aleateve dhe opsionet per tia arritur kesaj jane te shumta dhe te gjitha mbi tavoline. Thirrjet me te forta per nje goditje mbi Irakun po vine nga vete kongresi amerikan ku nje numer i madh kongresmenesh dhe senatoresh i kane rekomanduar presidentit Bush perfshirjen e Irakut ne luften kunder terrorizmit. Iraku ishte edhe ne axhenden e bisedimeve midis Bler dhe Bush week-endin qe kaloi.

[Eni]

i se djeles njofton se SHBA po pergatiten per te goditur Irakun nga fillimi i vitit tjeter (2003), pasi atehere mendohen se do te piqen kushtet diplomatike, ekonomike, strategjike etj. Nje mudesi ishet dhe kryerja e nje puçi ushtarak qe do te mudn te hiqte Sadam Huseinin,por ky rezulton e pamundur, pasi nuk jane gjetur apo nuk ekzistojne kushtet dhe njerezit e duhur nga brenda Irakut.

per me teper:

--------------------------------------------------------------------------------------------

April 28, 2002
U.S. Envisions Blueprint on Iraq Including Big Invasion Next Year
By THOM SHANKER and DAVID E. SANGER

WASHINGTON, April 27 — The Bush administration, in developing a potential approach for toppling President Saddam Hussein of Iraq, is concentrating its attention on a major air campaign and ground invasion, with initial estimates contemplating the use of 70,000 to 250,000 troops.

The administration is turning to that approach after concluding that a coup in Iraq would be unlikely to succeed and that a proxy battle using local forces there would be insufficient to bring a change in power.

But senior officials now acknowledge that any offensive would probably be delayed until early next year, allowing time to create the right military, economic and diplomatic conditions. These include avoiding summer combat in bulky chemical suits, preparing for a global oil price shock, and waiting until there is progress toward ending the Israeli-Palestinian conflict.

Until recently, the administration had contemplated a possible confrontation with Mr. Hussein this fall, after building a case at the United Nations that the Iraqi leader is unwilling to allow the kind of highly intrusive inspections needed to prove that he has no weapons of mass destruction.

Now that schedule seems less realistic. Conflict in the Middle East has widened a rift within the administration over whether military action can be undertaken without inflaming Arab states and prompting anti-American violence throughout the region.

In his public speeches, President Bush still sounds as intent as ever about ousting Mr. Hussein, making it clear that he will not let the Middle East crisis obscure his goal. But he has not issued any order for the Pentagon to mobilize its forces, and today there is no official "war plan."

Instead, policy makers and operational commanders are trying to sketch out the broad outlines of the confrontation they expect.

Among the many questions they must address is where to base air and ground forces in the region.

Even before Mr. Bush's tense meeting with Crown Prince Abdullah of Saudi Arabia on Thursday, the Pentagon was working on the assumption that it might have to carry out any military action without the use of bases in the kingdom.

The planning now anticipates the possible extensive use of bases for American forces in Turkey and Kuwait, with Qatar as the replacement for the sophisticated air operations center in Saudi Arabia, and with Oman and Bahrain playing important roles.

As to any war plan itself, the military expects to be asked for a more traditional approach than the unconventional campaign in Afghanistan. Such an approach would resemble the Persian Gulf war in style if not in size and would be fought with even more modern weapons and more dynamic tactics.

"The president has not made any decisions," a senior Defense Department official said. "But any efforts against Iraq will not look like what we did in Afghanistan."

Vice President Dick Cheney, Defense Secretary Donald H. Rumsfeld and their senior aides contend that Arab leaders would publicly protest but secretly celebrate Mr. Hussein's downfall — as long as the operation were decisive — and that ousting him would actually ease the job of calming violence between Israel and the Palestinians. They believe that warnings of uprisings among Arab populations are overblown and compare them to similar warnings before the gulf war, which proved unfounded.

"It has been the consistent drumbeat from our friends in the region that if we are serious, they will be with us," said an administration official in this camp.

But others at the State Department and the White House argue that efforts to topple Mr. Hussein would be viewed by Arabs as a confrontation with Islam, destabilizing the region and complicating the broader campaign against Osama bin Laden and his network, Al Qaeda.

The reaction in Saudi Arabia is already critical. The United States would need permission to use Saudi airspace adjacent to Iraq, if not Saudi air bases, officials said, but it is unclear whether Mr. Bush took up that subject with Crown Prince Abdullah when the topic of Iraq came up. Mr. Rumsfeld, who met with the Saudi leader a day ahead of Mr. Bush, said access to bases "was not a topic at all" of his discussions.

Turkish officials, for their part, said that no negotiations on basing American troops for a new campaign against Iraq had yet taken place; American officials confirmed that, calling such talks premature.

Kuwait's position, too, is uncertain. At an Arab League summit meeting in March, Iraq agreed to recognize Kuwait and pledged not to invade again in exchange for a declaration that an attack on Iraq would be considered an attack against all Arab states. But American officials said they could rely on Kuwait, whose very survival is owed to American military power after Iraq invaded the country in 1990.

Senior administration, Pentagon and military officials say that consensus has emerged that there is little chance for a military coup to unseat Mr. Hussein from within, even with the United States exerting economic and military pressure and providing covert assistance.

"There have been at least six coup attempts in the 1990's, and they consistently fail," an administration official said. In each instance, this official said, dissident Iraqi military officers "sent signals to us, `We're ready for a coup,' and the next thing you know these guys are murdered or it fails or people have cold feet at the end and leave the country."

"It's a horrific police state," the official said. "Nobody trusts anyone, so how can you pull off a coup?"

Similarly, officials say they do not believe that even an expanded version of the strategy used to oust the Taliban from Afghanistan would work. In that model, precision airstrikes combined with indigenous armed opposition under the leadership of American Special Operations forces and C.I.A. officers did the job.

The parallel strategy in Iraq would involve the Kurds in the north and the Shiites in the south. But Mr. Hussein's military, while only one-third its strength from before the gulf war, is strong enough to defeat any confrontation by proxy, officials said.

Officials said the nascent plans for a heavy air campaign and land assault already included rough numbers of troops, ranging from a minimum of about 70,000 to 100,000 — one Army corps or a reinforced corps — to a top of 250,000 troops, which still would be only half the number used in the gulf war. Other than troops from Britain, no significant contribution of allied forces is anticipated.

The military requirements for changing the government in Baghdad would be vastly different than the gulf war mission, which was to drive an entrenched enemy from a large occupied area, senior military officers said.

"We would not need to hold territory and protect our flanks to the same extent," one officer said. "You would see a higher level of maneuver and airborne assault, dropping in vertically and enveloping targets — less slogging mile by mile through the desert."

Even so, officers said, moving tens of thousands of troops to a region with access more limited than in the gulf war could be a logistical challenge. The modern American military has never fought the kind of dangerous and complicated urban battles that might be needed to oust the Hussein government.

Dealing with Mr. Hussein's suspected chemical and biological weapons would require pre-emptive strikes by precision weapons, as well as an element of heavy deterrence.

"One of the things we would want to do is say that any Iraqi officer or soldier who throws chemical or biological weapons at us will be held personally responsible," said Eliot A. Cohen, a professor at Johns Hopkins University who directed the Air Force's definitive study of the Persian Gulf war. "You say, `You guys operating the missile batteries: we will find you, and you will pay.' Saddam's people have no desire to go down in a blaze of glory with him."

While the Pentagon has focused on how to remove Mr. Hussein, the White House is also mindful of the effects of a war on oil supplies — either because the fighting itself would disrupt the flow of oil, or because Saudi Arabia and other Arab producers would feel obliged because of political pressure at home to cut exports to the United States.

R. Glenn Hubbard, chairman of the White House's Council of Economic Advisers, said the administration had examined the possible effects of a spike in oil prices caused by spreading unrest in the Middle East or an invasion of Iraq.

He said a surge in oil prices would probably not by itself have a large effect on the American economy. But he said it was more difficult to assess the possible effects on consumer and business confidence. One of the lessons of the gulf war, he said, was that consumer confidence recovered once the United States made clear that it intended to expel Iraqi forces from Kuwait and guarantee the security of the Saudi oilfields.

In November, Mr. Bush ordered that the government's Strategic Petroleum Reserve be filled to capacity. A review of the reserve's delivery schedule shows that many of the largest monthly deliveries are between September and January, another reason to put off any offensive against Iraq to early next year.

"We want to be in a position to go into the markets if speculators begin bidding up the price of oil, and settle them down fast," one official said.
------------------------------------------------------------------------------------------------------

p.s. pra SHBA sado te forta dhe lideri nr 1 i botes mund te jene, atyre u nevojitet ndihma e te tjereve ne rajon, plus jashte rajonit, dhe kesisoj dalim ne konkluzionin se i vetem nuk mund te besh cfare te duash, por te duhet bashkepunim !

[Kryeplaku]

perSHENDETje
Dje ne televizionin iranian presidenti i vendit M.Harami dha nje intervist qe sipas mendimit tim eshte "fillimi i fundit" per qeverine shi'ite te Iranit.
Ne kete interviste Haramiu tha se ne token iraniane jane gjetur shtresa Urani te cilat do te nxiren dhe do te perpunohen per prodhim energjie etj.
Mbas pak momentesh alarm u hap ne stacionet televizive amerikane dhe europiane dhe u shpreh frika se Irani do e perdori kete lende per prodhim armesh.
Pyetja ime esht, pse pikerisht ne kete moment krize gjeti Haramiu te bej nje interviste kaq te guximshme? A eshte gjetur me te vertet nje lende e tille ne Iran apo eshte dhe kjo nje nga "lojrat e prapaskenave" qe ne nuk njohim? A do e lej SHBAja pa e perdorur kete shans? Cilat jane interesat e Europes ne Iran?

Mendimi im: Kushdo qoft shkaku i kesaj levizjeje nga Irani , SHBAja do e perdori ne favor te saj. Sepse Irani nuk eshte nje shtet dosido eshte prodhuesi i dyt ne bote i naftes dhe Ameriika shume here i ka treguar deshirat e saj drejt Iranit, ne fillim me carmatosjen e Sadamit per te luftuar Iranin pastaj me embargon dhe me vone me venjen e Iranit ne listen e vendeve te rrezikshme per Ameriken. Shume Amerikan dhe Evropian analizues besojne se Irani fshihet mbrapa shume organizatave terroriste si psh. Hisbullah qe vepron ne Liban dhe ne vitin 1983 me nje bombe vrau mbi 300 ushtare angloamerikan.falemiNDERit

[Albo]

Dikur Irani ka qene aleati kryesor i USA ne ate rajon, duke u nisur nga fakti qe Irani eshte nje nder vendet me te medha te rajonit, si nga siperfaqja, popullsia dhe zhvillimi shoqeror. Ato ishin kohet kur Irani ishte vendi me rendesi strategjike ne Azine Qendrore, dhe boten arabe. Me ardhjen e revolucionit islamik, Irani njohu luften me Irakun dhe izolimin total te perendimit, vecanerisht USA.

Sot Irani vazhdon te ngelet nje vend i izoluar me nje shoqeri semi-demokratike. Kjo eshte vecori dalluese e Iranit, qe ndryshe nga vendet arabe qe qeverisen nga diktatore e monarke, Irani ka ngritur nje republike parlamentare. Feja dhe kleri vazhdon te luaje nje rol ne politikat e vendit, por ky rol eshte zbehur ndjeshem, dhe vitet e fundit jane shtuar perpjekjet brenda shoqerise iraniane per nje demokraci te mirefillte dhe ndarje totale te shtetit nga kleri.

Presidenti Bush, ne fjalimin e tij para kongresit amerikan ne fillimin e vitit 2002, pas goditjes se terrorizmit ne shtator, e futi Iranin ne listen e vendeve te "akseve te djallit", se bashku me Irakun dhe Korene e veriut.

Nje prej arsyeve qe presidenti Bush kembengul per rrezimin e Hysein dhe clirimin e Irakut, eshte edhe fakti se prezenca amerikane ne Irak ka per te pershpejtuar procesin e demokratizimit te Iranit, duke e hapur kete vend me mbare boten perendimore.

Me nje gurr, vriten dy zogj. Teherani i shikon me shqetesim te vecante zhvillimet ne Irak, dhe se bashku me Korene e Veriut, keta e shohin luften ne Irak si nje paralajmerim te fundit amerikan per te ndryshuar kurs ne politikat e tyre.

Amerikanet kane si qellim afatshkurter clirimin e Irakut, dhe perkrahjen e nje procesi demokratik ne Irak, kurse si objektiv strategjik afatgjate kane ri-organizimin politik te mbare lindjes se mesme, nga nje rajon ku mbreteron radikalizmi/terrorizmi islamik, ne nje rajon qe perqafon demokracine e perfaqesuar + kapitalizmin si sistem politiko-ekonomik.

Nese deri dje amerikanet conin thaset me $$ ne kete rajon, ne shkembim te naftes, duke bere syte qorr dhe veshet shurrdh per problemet e shumta ne shoqerite e shtypura te ketyre vendeve, sot amerikanet aplikojne te njejtat standarte ne rajonin e lindjes se mesme, sic i aplikojne ne Europe e ne cdo cep te botes.

Amerikanet e paguan shtrenjte ne 11 shtator 2001, indiferencen e tyre ndaj zhvillimeve ne kete rajon te botes, qe sot eshte vatra e terrorizmit.

[Kryeplaku]

perSHENDTEje
Albo, falemonderit per pergjigjen si dhe per lajmet qe parashtron.

Por une besoje qe neqoftese Amerika do te bej ate qe thua ti dmth. te kthej Iranin drejt Perendimit dhe Demokracise atehere nuk i duhet vetem te hedh poshte qeverine por edhe te shfaros popullin iranian, se ai popull e zgjodhi vet ate menyre jetese.
Nuk e di c'fare ndodhe sot ne Iran , por ne 78ten kur u vu qeveria shi'ite islamike, nuk u vu me "puc shteti" por me revolucion, populli ishte ai qe doli rrugeve dhe e hodhi Saqin *(mbretin). Pra do ishte gabim te "vejme ne nje thes" realitetin tone (europo-amerikan) me realitetin e vendeve te tjera, psh. te Lindjes se Mesme.
falemiNDERit

[Albo]

Khalid, eshte e vertete qe ishte revolucioni islamik qe solli ne pushtet kleriket ne Iran, dhe urrejtjen nga US. Urrejtja ndaj US erdhi per faktin se US mbeshteste Shahun e Iranit. Ashtu sic eshte e vertete, qe egziston nje levizje e re demokratike, brenda vete shoqerise Iraniane, pa kurrfare ndikimi nga jashte.

Ate rol strategjik qe dikur e luante Irani, e zuri Turqia, dhe eshte populli Iranian ai qe po vuan pasojat e nje izolimi karakteristik islamik.

[Orku]

Emrin mesa di une e ka Khatami dhe jo harami.

[iliria e para]

Psaojat e "revolucionit" jane te shumta .
Me par Irani ishte i zhvilluar ekonomikisht dhe intelektualisht.
Tashti as njeren as tjetren. Ne te gjithe e dim se cka ndoll ne Iran. Une ma se shumti kete e mesova nga mergata iraniane ne perendim.

Ti qe flet per zgjedhjen e popullit i harrove demostratat e njepasnjeshme te studentve rrugeve te Teheranit dhe se ne cfar menyre "shuhen" , harrove te cekesh denimet me vdekje te gazetareve, harrove te thuash qe nuk kapas zgjedhje te lira ne iran ku populli me voten e lir i ka zgjedhe udheheqesit e vet, harrove shume gjera!

Mund te ju them qe gadi te gjithe intelektualet kan emigruar dhe jetojne ne perendim.
Dallim i madh eshte ne mes te iranianve dhe arabve ne mergim.
Iranianet jane me shume per shkolle, arabet me shume si "parazite", kete e them se nuk jane puntorë e as ne shkolla nuk shkojne(´ka edhe ketu perjashtime), ne vend se te punojne keta filozofojne.Iranian takon njeri neper zyra, profesora, shkencetarë, mjek etj.
Une nuk e di se a i erdhi rradha iranit a jo, por e di qe popullit te Iranit i kan ardhur dite te veshtira.

[manoklla]

Pas Iranit ne liste jane menjehere 2. Siria
3. Sudani