Perleshje

[qyfyri]

Sot dita eshte fare e bute, e patendosur, e rrjedhshme si lumenjte e mi. Nisi sot me ulerima dhe dihatje ngulmuese, u nderpre nga cepat e diellit te papune e me tej e leshoi veten e patrazuar. Nadhenjimi eshte thjesht idiotesi e ekzaltuar, buzeqeshja – ngerdheshje serioze dhe hyrja ne portat e kohes tashme eshte mbyllur. Portat e kohes…..dyer te brishta qe nuk njohin celesa, vetem guximtare shpatullgjere qe u hakerrohen me shkopinj gungace nder duar. Vallezimi i atyre qe presin ne rradhe me durim te pashoq merr formen e nje celesi te stermadh, ndersa format e ngrohtesise qe leshojne trupat e tyre jane fare te papercaktueshme. Dikush leshohet nga zinxhiri gjarperues dhe pushon duke dihatur. Te tjere presin duke ferkuar cepat e syve tashme te cakerrisur. Karvani njerezor nuk ka fillim; vetem fndi i ndricon si zhgjenderr e keqe. Asnje nuk kthen koken per nga ai fund, shtrengohen fort ta harrojne dhe ai tashme ka marre formen e legjendes. Vallezimi eshte i cmendur aq sa perleshja e flokeve me qerpiket eshte dicka fare normale. Dikush nderhyn qe te qetesoje gjakrat e ndezura te pritesve plot durim, po ata nuk e njohin qetesine, ajo eshte vetmitare ne ate vorbull mundimesh. Portat e kohes qendrojne te mbyllura me kryenecesi, rojet ngjyre roze do te behen fli per te mbajtur dyert mbyllur, po ata nuk e dine. Dikush shkruan ne nje pusulle te vogel: “koha po afron..” dhe ajo kalohet dore me dore. Kjo i jep zemer varganit mishtor, dhe ata u bien daulleve gjithnje e me fort, te bindur qe vetem ashtu do t’ia terheqin vemendjen kohes, asaj perendeshe perverse qe qesh me pamundesine njerezore. Ja ku eshte edhe vetja ime, duke kercyer me vort se cdokush, e bindur qe kur te happen portat, do jete ajo qe do t’ia prese floket e me te do ta lidhe pergjate kufijve te te tashmes. E ardhmja do te lepihet e do t’i mburret te kaluares se trimi i saj eshte ngjizur me qumesht zanash dhe e ka bere kohen zap!!!!

[Henri]

Ti hyre brenda. Koha kish qelluar e dehur dhe ne fillim te mori per nje nga mbrojtesit e saj, portjeret e oreve te zgjatura dhe nervave tegel nga e perditshmja. E perditshmja qe kishte fuqine magjike te perendise per ata qe rrinin jashte, por qe rojet nuk e kishin kuptuar gjithsesi bujen rreth saj, apo elozhet qe i thureshin.
Kaq? Mbrapa kishe lene te tjeret, shpatullgjere e shpatull mbledhur, te aftet per t'u ngjitur majave vetem me nje gjerbe uje dhe ata qe mbanin syte veç lart, duke pritur hisen e tyre nga qielli, buza e te cilit levizte ne forme nenqeshje vetem ne raste festash. Te bluante ne koke e njejta pyetje: Pse vetem mua? Hodhe dhe nje here syte nga koha e shtriqur mbi nje postiqe lekure qe te ngjalli krupen. Ishte lekure me kembe e duar, me floke e dhembe, vetem masa e mishte e frymorit te cilit mund t'i kish perkitur dikur, mungonte. Kembet te kishin bulezuar pikeza te ftohta. Ajo zgjati doren dhe beri me shenje nga shishja plot musht aty prane. Shume kohe pa i sherbyer dikujt por prape se prape instiktet nuk ishin shuar; kupa e dores se kohes u permbush sakaq dhe disa pika te vogla moren arratine dhe midis gishtave. Pa pare se kush u perkul i pari - koha mbi pellemben e saj te skuqur a ti- e kape veten duke ndjekur rrekene qe po drejtohej per nga berryli. Zgjate buzet fort dhe i puthite mbi kyçin e zbehte te saj. E kuqja te vershoi mbi to, por ti vazhdoje t'i mbaje mbledhur, duke u kaperdire sa here lengu brenda fytit te behej me shume se nje gllenjke. Po i thethije dhe piken e fundit te derdhjes dhe fillove te ndjeje vershimin e saj ne mishrat e tua; teposhte fytit, ne stomak, ne kellqe. As nuk e ndjeve shpimin e ethshem mbi gurrmaz; buzet mavi te saj, te thara nga ajo qe po thithej me etje nga ty, po thithnin dhe ato. Trupi po te thahej si qielleza e hapur ne fluturim e siper. Brenda, perleshja e gjakut tend dhe asaj çka po pije nga derdhjet e saj kishte mare me shume formen e palevizshme te siperfaqes se liqenit ku gjithe trafiku i brendshem behet i parendesishem, per te mos zgjuar lagjet e banuara nga nenujoret. Pse mua? I hodhe dhe njehere syte mbi te; Ajo i kishte buzet te mbira mbi hapjen tende dhe nuk te kthente dot pergjigje... Thithje...

[qyfyri]

Mu mbushen syte me nje leng te njelmet dhe mu kthyen permbrapsht nga dhimbja. Buzet i ishin mbufatur nga mungesa e ajrit e megjithate ajo vijonte ne pangopesine e saj. Nuk me bente asgje te qarte, thjesht me shihte si e perdellyer nga poshte dhe qeshte me sy. Veshet i lekundeshin nga fergellimi qe i jepte e kuqja ime viskoze. Trupi i gjarperonte nepermes lekures se atij mishtorit te ngrate dhe si te ishte kallauz i rregjur me tregonte rrugen per ne qoftelargu. Ajo ngriti koken per te marre fryme thelle me te dyja buzet, dhe kur buzeqeshi zbuloi ca dhembe te purpurt, si fytyra e ndonje te mbyturi qe eshte bere vakti i peshqve jo-nazeli te ndonje pellgu rastesor. Lepiu buzet dhe me ciku fundin e barkut me thonj. Kerkonte me, dhe une nuk i thosha dot jo. Ia vura kembet rreth qafes dhe e lashe te lepinte vendin ku do te leshonte rrenje. Floket iu ndezen me nje ngjyre verbuese, thonjte iu zgjaten tejmase dhe gjuha filloi te hynte me kokefortesi ne dejet e mia. Une fillova te verbohesha nga te dy vegimet qe me peshperisnin lehte ne vesh: “Renko mik, leshoi lengjet dhe tingujt sic di ti….se erdhi koha” U rrufita dhe leshova koken ne butesine e leshrave te saj, vithet i ishin ngritur nga forca me te cilen kerkonte fundin tim, e kishte zene nje makth qe e cmendte. I dukej sikur fundi im nuk ishte larg dhe ajo do te ngelej perseri fare vetem. Vura buzet e cara ne cacke te kokes, ia thitha fort friken dhe shijova ate qe la pas. Me zuri nje e ndersyer marroke, ia shtrengoja fort mishin verbues dhe shihja rrathet qe linin gishtat. Ajo vuri kycin per ne gojen time dhe e zuri nje gjume i stermunduar. E leshoi koken ne jugun tim dhe kyci buzet per vetekontroll, floket iu shkrehen permbi shalet e mia dhe kembet i dhane nje shkundje te fundit per moszgjim. Dritat ulen koken si te shushatura dhe vershoi nje erresire e embel. Hunda ra permbys ne shijen e lengut te saj dhe une u perhumba nder THITHJE……..