Nuk cudita kur mora vesh se Pajua kishte vendosur te ndalonte perpjekjet e tij per tu vetevrare.
Ai vete ua kishte thene ne sy mjekve te spitalit se kishte vendosur te hiqte dore nga vetevrasjet e tija, dhe se qe sot e tutje do te jetonte per te pare te tjeret te jepnin shpirt. Mbase ky kishte qene qellimi qe zoti e kish lene mbi toke. Une jam i paracaktuar te shikoj vdekjen e ketij qyteti, pati bertitur Pajua me sa ti hante fyti, dhe kjo i kishte trembur jo pak mjeket e spitalit.
Une do te jem ne vdekjen tende, bile edhe ne tenden, pati shenuar ai me gisht te pranishmit, dhe kishte zgurdulluar syte, sikur kishte dashur ta bente me profetik kete moment.
Qe prej asaj dite, Pajua nuk kishte lene varrim pa shkuar. I veshur gjithmone me te zeza ai shkruante ne nje bllok te zi, shenime qe askush nuk nuk dinte c'ishin, pasi askush nuk kishte patur rastin ti lexonte.
Kur ndokush nuk kishte dhene akoma shpirt, por lengonte i shtrire mbi ate cep jete qe ende vazhdonte te qendronte e gozhduar ne rutina frymemarrjeje, Pajua ia cukiste ballin me shkopin e tij, dhe i belbezonte ne vesh, ji i qet bir, shtriqu, dhe prit krahet e vdekjes, sepse tani ti je per udhe. Pastaj hapte bllokun e zi, dhe shkarraviste mbi te shenimet enigmatike. Kipi thoshte se Pajua po perpiqej te gjente rradhen e vdekjeve qe do te ndodhnin ne te ardhmen, dhe mbase nje dite do tia dilte te gjente se kush do te ishte rahmetliu i ardhshem.
Kur Mandrilla, ishte ne shtratin e vdekjes, te afermit e tij, nuk e kishin lene Pajon ti afrohej shtratit te te semurit, sepse mendonin se Pajua ndillte vdekjen, por kishte qene vete Mandrilla qe kishte kerkuar qe Pajua ta vizitonte. Kur Pajua kishte hyre ne dhome Mandrilla ia kishte ngulur syte, e zbehur me nje shprehje qe dukej se thoshte "me ler te shkoj, mos me mbaj me". Pastaj ai kishte mbyllur syte, dhe ze-fikur kishte mundur te shqiptonte,"po vdes Pajo, po vdes".
Pajua i kishte cukitir lehte ne ball me bastunin e tij dhe i pati thene ne vesh "Vdis i qete Mandrilla, vdis i qete, dhe te qofte dheu i lehet"
Pas kesaj Mandrilla kishte mbyllur syte, dhe kishte qendruar ashtu nje ore rresht, deri sa kishte nxjerr frymen e fundit e cila tek te vdekurit shoqerohet me nje renkim te lehte, nje zhurem te keputur, qe ligesht te rreshket mbi gjunje e te vjeth fuqine.
Vazh
Krijoni Kontakt