Me dhimbje?...

[kot]

Kjo dite e nxehte vere s'kishte te mbaruar.Mesnata po vononte dhe ne pritje te saj me shkoi mendja te freskohesha ne menyre simbolike duke sjelle ndermend nje dite dimri prej diteve te mija. S’di pse e mora aq seriozisht kete pune dhe se pari kerkova andej nga fillimi i shkurtit nje dite vertete te ftohte.Mirepo asnjera prej tyre s’m’u duk e vecante ; te gjitha kishin qene tejet te ftohta vertete dhe mbase per kete arsye itenerari im qenkish reduktuar ne shkuarje ne pune,kthim nga puna,gjume e perseri shkuarje ne pune ,kthim nga puna, gjume,shkuarje…Vazhdova me tej deri nga mesi i marsit i bindur se me ngrohjen e motit do te gjeja patjeter dite interesante.Si per cudi vazhdonte e njejta skene me ato vajtje-ardhjet e pamunguara kurre pune-shtepi.M’u kujtua se ate fund dimri s’kisha qene mire me shendet,me kishte munduar rrufa shume, dhe sigurisht qe as qe mund te shpresoja te gjeja dicka per te qene vec vajtje-ardhjeve qe asnje semundje nuk mund t’i anullonte.Arsyetimi me semundjen me lehtesoi mjaft sepse sigurisht qe nje i semure nuk mund te kete mjaft gjera interesante ne ditet e veta ,kjo dihet.Bile fillova te mendoj se me siguri do te kisha qene i semure qe prej fillimit te vitit te ri dhe mbas pak u ndjeva krejt i sigurte per kete .Me pushtoi kenaqesia e justifikimit aq sa dhe ajo bezdia qe me jepte dyshimi se a mund te quhet rrufa nje semundje, u harrua krejt. Atehere fillova te kerkoj ne dhjetor, ne nentor, pershkova gjithe tetorin ,bile hyra ne ditet e shtatorit.E cuditshme, ditet ishin aq shume te ngjashme mes syresh saqe mund t’i merrje per kopje te njera tjetres. Kjo ishte nje e papritur per mua, s’e kisha vene re’ aspak kete ngjashmeri,s’i kisha krahasuar kurre…U ndjeva i hutuar dhe i zhgenjyer, e humba fare dhe nuk dija c’te beja , c’te mendoja.Nje cast te shkurter tentova te gjej nje justifikim tjeter por atehere me hipi nje zemerim me vetveten : -Mjaft me,mjaft me keto ! Dhe ashtu ne inat e siper mendova se aq me mire qe qenkeshin te ngjashme, s’po lodhem se kerkuari,po marr njeren , cilendo, bile gjysmen,pasditen se gjysma tjeter,paraditja dihet…
Mora nje rastesisht por ne fund s’ndjeva as ftohte ,as ngrohte:

".... Mbremja kishte ardhur pa u ndjere,dritat ishin ndezur kudo dhe mbas pirgjeve te debores po zgjateshin hijet e para te nates. Duke kaperxyer glleqken e pare te kafes ndjeva se me erdhi si per te fiket dhe u kujtova se tere diten kisha pire vetem cigare.U mbeshteta i gjithi pas karriges duke ngrohur duart pas filxhanit te madh te kafes.Ne lokal ishte ngrohte dhe qete,po me vinte gjume.
Para meje ,mbeshtetur me bryla tek banaku i larte ,nje mulat trupmadh ,ishte duke ngrene.Kishte lene menjane pirunin dhe thiken dhe hante me duar me nje kenaqesi qe te bente per vete. Ishte i tere i dhene pas atij veprimi te thjeshte ,fytyra i shkelqente nga nje ndjenje e brendshme,kishte shkeputur cdo lidhje,ishte vetem ai me ushqimin qe hante,i perqendruar dhe i perkushtuar ,si i vetflijuar.Zgjaste doren ne pjaten prej kartoni mbushur me fije patatesh te gjata me aq kujdes e pasion dhe mua me dukej si dora e nje pianisti qe bie mbi tasiere,pastaj i fuste ne goje nje nga nje,ngadale dhe fillonte pertypej lehtesisht, me kujdes dhe fytyra i merrte nje pamje enderrimtare sikur ne koken e tij me kacurrelat e pakrehur prej javesh te jehonte tingulli qe sapo kishte prekur.’I lumtur’ mendova per te dhe ndjeva zili. Fillova te imagjinoj se c’mundim do te ishte jeta per te ne pauzen midis dy te ngrenave,me c’ankth ai priste te kalonin oret e gjata dhe pastaj minutat e pambaruara deri sa te vinte casti i aqepritur te nisej perseri drejt lumturise. E shikoja i palevizur, me syte gjysme te mbyllur me frike se nga casti ne cast do te filloja te mendoja dhe do te humbisja gjithcka,ate ndjenje lehtesuese se jeta mund te ishte fare e thjeshte dhe e kendshme.
-Nje cigare per mua ?-
Nje ze i ngrohte si peshperime erdhi nga diku anash meje.Me mbeti fryma dhe nje mall i befte m’u ngjit lart kraharorit duke mbetur pezull ne fyt: ’ajo?’.Nuk guxoja te kthehesha;ndjeja frymemarrjen e lehte anash fytyres sime,midis qafes dhe veshit, ne kend te syrit kisha hijen e turbullt te flokeve te saj dhe papritur m’u duk vetja si nje statuje e ngurte qe nis te levize pakngapak nga nje prekje e lehte magjike. Ajo u zgjat edhe me ne kerkim te pergjigjes,floket iu zvarrisen mbi supin tim,beri nje hap anash, pastaj nje perpara dhe u ndal para meje , fare prane. Nje fytyre e bukur,teper e bukur , sy qe digjeshin si nje turre drush ne oxhakun e dhomes se erret dhe luhatjet e flakes krijonin figura te mistershme ne muret dhe tavanin e larte. Buzeqeshte lehte,fare lehte dhe ishte e pamundur te mos e shikoje ne syte e ngrohte e te embel.Tundi koken fare pak sikur te pyeste’,he pra’,dhe kur une, nuk di pse bera po ate levizje me koke si ajo,zgjati doren drejt paketes e me gishtat e holle mori nje cigare pastaj edhe nje tjeter duke folur si me peshperime –dy? Ne castin qe terhoqi cigaret ,terhoqi dhe trupin pas, buzeqeshja u mek dhe flaka u fik ne syte e saj sikur befas te ishte hapur dritarja me vertik dhe te frynte brenda era e dimrit me shtjella debore.Drejtoi trupin dhe me kembet e gjata u gjend tek dera te cilen e hapi duke e shtyre me trupin e saj dhe humbi jashte ,ne erresire.
Kisha mbetur i palevizur me ndjenjen se dicka kishte ndodhur aty para meje.Brenda meje.Duart e mija ishin akoma per rreth gotes me kafe qe ishte ftohur prej kohesh;paketa me cigare po aty,edhe shkrepsja ;mulati vazhdonte te hante si gjithmone; ne tavolinen ngjitur nga kopertina e nje reviste dikush me shikonte me nje buzeqeshje prej letre,jashte dritareve te mbuluara me avuj nxinte nata,poshte zemres vijonte te me sembonte njelloj… brenda meje.
Brenda vetes sime. Nuk mendoja dot,vetem ndjeja nje drite te vogel ,te larget ,diku ne erresiren e trurit tim,si nje drite qiriri qe lekundej,pothuaj fikej nga nje frymemarrje aty prane. Papritur kuptova se ishin nje pale sy qe me kishin munguar tere jeten,se i kisha kerkuar ata sy parreshtur,me mundim,ne te gjithe syte qe kisha puthur,ne te gjithe syte qe me kishin qendruar prane,ne syte qe ishin kryqezuar me te mijte.Kisha kerkuar ate flaken e mistershme qe te binte ne syte e mij,kisha kerkuar afshin e ngrohte qe vinte prej tyre dhe s’shuhej kurre;kisha kerkuar dy sy qe te me rrinin prane,te me shikonin papushim tere jeten…Po nuk i kisha gjetur kurre;dhe atehere i kisha krijuar vete,u kisha besuar, kisha perfytyruar flaken ne ta ,e kisha ndezur po ajo gjithmone me fikej;gjithmone frynte nje ere…

*
Dikur u ngrita dhe dola.Ndofta sepse lokali do te mbyllej,kamerieret dhe pastruesit do te shkonin ne shtepite e tyre.Dikush nga ato kur te futej ne shtratin e ngrohte,duke u ngjeshur pas trupit te tij do ta zgjuante, do te degjonte zerin e pergjumur ‘erdhe?’,do te shtyhej akoma me prane per te ndjere aromen e njohur dhe ndofta ashtu,njeri duke u zgjuar e tjetri duke u pergjumur do te benin dashuri.
Jashte ishte ftohte,debora kishte rreshtur dhe kish filluar te ngrinte ne siperfaqe.Kur zbrita ne trotuar dritat e lokalit u fiken dhe dritaret e medha ashtu te erresuara papritur u bene pa aq te largeta e te ftohta sa edhe rruga e zbrazet me konturet e makinave te mbuluara nga debora parkuar ne brinje te saj.Ndjeva nevojen te thoshja ‘lamtumire’.
Nuk mbaja mend ku e kisha parkuar makinen,as qe mund ta gjeja nen ato kodreza debore dhe u nisa me kembe.Ndjeja krakun e cipezes se debores qe thyhej ne hapat e mija dhe shikoja gropezat qe lija pas si gremina te vogla.Krak,nje gremine;krak-krak,dy te tjera,krak…gjithcka krisej,thyhej,gjithcka gremisej..
Ne kthese te rruges nje telefon publik i ngrire e i vetmuar;era kishte hedhur mbi receptorin dhe butonat e numrave pluhur debore si pluhur shkretetire,sikur sapo e kishin nxjerre nga poshte piramidave .”Ajo” mendova prape,qe “s’ishte me e imja”,qe “s’kishte qene kurre e imja”.Nuk ndjeva dhimbje,edhe ajo kishte ngrire varur tek ai sembimi poshte zemres.
Ne kryqezim te rrugeve,era ndjehej me e fuqishme dhe arrinte te ngrinte ca fjolla te bardha si te tejdukshme ; i mblidhte prej gjurmeve te fresketa dhe i leshonte e lodhur ne mes te rruges .”Si te ishin jetime’-dhe ktheva koken pas drejt gjurmeve te mija qe tani m’u duken si ca kupa te rralla harruar mbi trapezen e bardhe te mbushura me leng te zi pikellimi. “gostia mbaroi,miqte shkuan…”-ku e kisha lexuar kete varg? Ndofta asgjekundi,ndofta po e krijoja vete,tani, kete cast; ndofta kishte kohe qe rrinte brenda meje, gjekundi,mbase prapa brinjeve te kraharorit si ne nje burg dhe ndofta sot i kishte ardhur dita e egzekutimit …
Kisha mbetur ne kryqezim te rrugeve ,prane telefonit te heshtur,sikur te mendohesha cilen te zgjidhja;te gjitha ishin njesoj ,te zbrazura,te heshtura,me kodrat e bardha te makinave anash si brenga , hijet e pemeve te xhveshura midis si skelete te shprishura,llampat e vetmuara qe lekundeshin trishtueshem dhe derdhnin nje drite te mekur poshte tyre.
Ktheva perseri koken pas ,andej nga kisha ardhur si per te kerkuar ndihme.E njejta gje,koderza,hije,brenga,skelete.Perseri perpara ,pastaj pas e serish perpara.Befas ndjeva se ato rruge s’te conin asgjekundi ,se aty rruga ndalej se pas pak koha mund te heshtte, gjunjet mund te me perkuleshin, te mbeshteteshin ngadale ne token e ngrire,pastaj trupi te leshohej perpara e te binte dhe ai me krahet e hapura si nje kryq…Jeta do te mbetej matane atyre kodrave brenge,skeletet e viteve te hedhura aty ketu ne mes te rruges,pikellimi do te ngrinte ne gjurmet e mija dhe era do te shperndante kujtimet e derdhura prej zemres si prej nje torbe qe perplaset pertoke e i hapet gryka…
Midis krakeve dhe greminave qe lija pas fillova te mendoj se nese do te kishte te nesermen ne gazeten lokale ndonje njoftim per ate qe mund te kishte ndodhur ne nje kryqezim rrugesh naten e shkuar.Te pakten dy rreshta te vegjel sa per ngushellim…Po kush do t’i lexonte…?
Hapa deren e shtepise,ne fund te rrugices se ngushte e te ftohte ,me dritaret e erreta si zgavra sysh, u shtriva ,ndjeva mjaullimen e maces qe po vinte drejt meje dhe padashur mendova se s’kisha vdekur akoma,kisha jetuar dhe nje dite me shume,mbase edhe neser s’do te vdisja,edhe pasneser...
O zot- u ankova me kot duke me zene gjumi-keshtu do te jene ditet e mija...?

[kot]

(...Tundim

E shikoja kur kalonte para dritares sime.Ne mengjez kur ikte dhe ne mbremje kur kthehej.E holle, e hajthme ,me kembet e gjata,te bukura.E shikoja vetem per nje cast,arrija te kapja vetem dy ose tre hapa te saj per shkak te pozicionit te pjerret te dritares mbi rrugen.Ne mengjez hapat i bente te medha dhe arrija te shikoja vetem dy,por kur kthehej ata ishin me te shkurter, me te ngadalte dhe pothuaj gjithmone shikoja tre. Ishte nje cast i shkurter si nje vegim qe une e riktheja dhe e riktheja vazhdimisht pas ne kujtesen time derisa krijoja dhjetra hapa kembesh te drejta,te gjata.Nje mengjez dimri kembet e saj mbi debore papritur me kishin shembellyer me nje varg qiparizesh pergjate rrugezes se nje manastiri dhe me kishte pushtuar nje deshire t’i therrisja nga pas : -Ku shkon o murgeshe ? E bukur-kisha shtuar me nxitim pas nje casti ndonse s’e kisha pare kurre ne fytyre. O murgeshe e bukur ! - dhe kisha ndjere se si brenda meje rritej pak nga pak,pike-pike,pas cdo mengjezi,pas cdo mbremjeje, nje tundim pervelues te shtrihesha midis atyre qiparizave,nen nje diell te kuq qe s’perendonte kurre, atje lart ku takoheshin majat e tyre....)

[kot]

(shkruar per D. ne Londer)


U ula dhe ne cast u pendova.
Ne fillim me erdhi rende te ikja e te gjeja nje vend tjeter sepse mund te fyhej,me pas nuk e di pse ndjehesha si i mpire dhe i gozhduar perpara asaj fytyre vertete te shemtuar.Nuk i mbaja dot syte mbi te dhe fillova te shoh nga dritarja peisazhin e larget.Me mire,thashe me vete,me mire keshtu.Gjithmone me kishte pelqyer te mbetesha vetem kur udhetoja.Kurre s’me kishin terhequr miqesite e reja,bisedat e rastit ,pa kuptim.Me lodhte ajo miresjellje hipokrite mbushur gjithe pasthirrma qe si nje vel i tejdukshem perpiqej te mbulonte indiferencen e plote per tjetrin.Terhiqesha ne heshtjen time si nje larve brenda meshikezes se vet te erret dhe shpejt harroja fqinjet e rastit qe me siguri me merrnin per nje tip antipatik. E lija veten te rreshkisja ngadale jashte kontrollit te vetedijes dhe behesha pre e mendimeve qe mbinin ne koken time pa asnje rregull,qe kurre s’shkonin deri ne fund,nderpriteshin e nderroheshin si stacionet jashte dritares. Me pelqente,me dukej sikur dilja jashte vetes dhe shikoja se c’behej brenda meje,ne trurin tim.Ndodhte shpesh qe filloja e debatoja me veten ,si ne nje ndeshje shahu e luajtur nga i njejti lojtar, dhe ndjehesha i shkeputur, larg gjithckaje qe me rrethonte. Kishte nje shije enigme qe me joshte e me terhiqte.
Ndofta nga qe shpejtova ta fus vetveten me dhune ne ate gjendje gjysme ireale, apo ,ndofta nga qe isha duke udhetuar drejt nje qyteti te panjohur dhe kisha nje ndjenje bezdie,nje fare frike brenda vetes,mbase te dyja,nuk e di,por s’po ndjehesha mire ne ritualin e zakonshem,s’po funksiononte.Ankthshem ndjeja nje shtytje qe sa vinte e me mposhtte per te kthyer syte drejt tij.
Me ne fund,nuk di sa rezistova,u ktheva dhe e pashe.Koken e mbante gjysme te perkulur sikur te mbulonte shemtimin e vet,po mua m’u duk se e hetoi shprehjen time dhe me alarm u ktheva serishmi nga dritarja.Tani isha une viktima e tij,me dukej sikur me shikonte ngultas me perbuzje dhe mbeta i ngrire me syte ngulur tek asgjeja jashte dritares.Me kishte pushtuar nje ndjenje faji dhe me torturonte pasiguria nese faji im ishte zbuluar.Mendoja me ngulm,si ne ethe,po pa mundur te gjej asnje rrugedalje dhe kthehesha vazhdimisht ne te njejtin mendim qe te ngrihesha e te ikja nderkohe qe ndjeja se s’do mund ta beja kurre. Nuk di sa zgjati,minuta apo ore,po dikur ndjeva se po leviste,dicka bente me duar, nje kercitje dhe ,lehte ,shume lehte,(sikur te kishin qene aty qysh me pare po s’i kisha vene re),nje trumbe tingujsh te bute, te qete e te embel,zoterues , kercyen si prej qenies se tij , nje nga nje, drejt dritares dhe rreshkiten poshte qelqit te saj si rrekeza shiu.
Nuk mund t’ju rezistoje dhe ,duke harruar gjithcka, u ktheva drejt tij.
-Clayderman- tha akoma me koken ulur,- “A” comme amour(*) , dhe ngriti syte drejt meje.Dy sy te kalter, jo, blu,thellesisht blu, te zhytur ne nje leng te kthjellet e te dlire , qe cuditerisht nuk di si mbahej brenda qepallave te tij e nuk derdhej teposhte mollezave , me shume rremba si perrenj te vegjel qe venin e derdheshin te gjithe ne irisin e erret. Kishte nje qetesi tronditese ne ata sy, qe ne fytyren e tij te shemtuar,tere gunga , gropa, shkrepa, te nxire e te deformuar si nje mal i shkaterruar nga erupsioni vullkanik,kishin mbetur si kratere te mbushur plot me ujin e kulluar te ardhur nga thellesite e virgjera te nentokes.Si nje kujtim i dikurshem.I nje kohe tjeter.
Me pa vetem nje cast edhe ai drejt e ne sy,qetesisht e i sigurte,pa meri,pa fyerje,ndofta me nje xixellime dashurie ne thellesine e tyre, dhe pastaj i mbylli perseri ngadale sikur te me thoshte lamtumire. Prita i perhumbur nuk di cfare po asgje nuk ndodhi me,ai zbriti diku ne nje stacion ,qete,pa folur,pa me pare duke lene pas vetes tingujt qe i ngjanin dashurise.



(*) titulli i nje melodie interpretuar nga R.Clayderman.Ne shqip do te mund te thuhej : “D” si dashuria.


(vijon)

[kot]

Si zakonisht te prita,
si cdo mengjez.
Porten hapa per te ardhur ti,
dhe befas...mbi pyllin qe pikonte vese
nata tinzisht kishte hedhur
vjeshten,
ne mijera ngjyra
dhe vdekjen brenda.

Si zakonisht te prita,
si zakonisht.
Ate mengjez.