2004 misioni Hilari

[Zarathustra.]

Lufta ne Irak shpetoi ne rradhe te pare boten nga nje rregjim mesjetar, agresiv dhe lufte-nxites, qe kishte kohe qe mbante peng paqen ne rajon dhe ne bote.
Korea mesoi se papergjegjshmeria e saj me armet e shkaterrimit ne mase mund te paguhet shtrenjte. Huri ka dale nga xheneti- thote populli.
Nqs amerika e gjen veten ne gjendje kaq te veshtire sa te tjeret ti hipin ne qafe, duhet te themi se pari mjere bota.

Kurba e ekonomise amerikan nuk po rritet akoma, por eshte stabel, tani per tani. Ajo pak rritje qe u perjetua disa muaj me pare ishte shume e paqendrueshme. Ekonomia akom akerkon stimulus, ja pse perqindjet e interesave federale u ulen perseri.

Regresi ekonomik ne amerike ka me pak te bej me terrorizmin, sesa me arsye te tjera, njera nga te cilat ishte vete Iraku. Lufta ne Irak apo Afganistan nuk e keqesoi situaten ekonomike, pasiguria qe solli terrori po, por kjo tashme eshte minimizuar aq sa eshte bere e paperfillshme.

Ekzistenca e nje shteti lufte-nxites si Iraku kercenonte sigurine si rajonale dhe globale dhe solli nje tkurrje te investimeve, pikerisht se ku s'ka siguri asgje nuk investohet. Kjo e nderthurur me nje ekonomi qe po tenton te globalizohet eshte teper e rende.
Por edhe menyra se si Bushi e zhvilloi politiken anti-Irak ishte teper e demshme. Ai foli shume gjate per kete duke e kthyer shoqerine amerikane ne nje "War oriented society" qe sigurisht tek individi sjell nje lloj pasigurie sidomos kur vjen puna per te investuar para. Konflikti me Irakun duhet te finalizohej me shpejt.
Bushi te pakten ne aparence duhet te krijoje idene e nje situate te qete dhe te paqme si dhe deshiren e tij per zgjidhje te tilla. Fjalori i tij duhet te ndryshoje nga ai i fermerit ne ate te politikanit qe amerika vertet meriton, ne menyre qe shoqeria amerikane te dale nga ankthi i pasigurise se mentalitetit "bjeri ti biem", edhe sikur kjo dalje te jete vetem formale, apo e genjeshtert. Amerikanet duhet te besojne se lufta mbaroi dhe se triumfi i paqes dhe i parimeve te tyre tashme do ruhet dhe realizohet pa lufte. Ata duhet te besojne ne kete edhe sikur kjo te jete e genjeshtert. Vetem atehere ata do investojne dhe ekonomia do rimekembet plotesisht.

Ja pse Amerikes i duhet perseri nje Klinton. Padyshim nje nga presidentet me madheshtore te saj.

[Enri]

Fragment nga ditari i gruas së ish -presidentit Bill Klinton, botuar në Amerikë e njëkohësisht në shumë vende të tjera.


Nga Hillary Rodham Clinton

Në ditarin “Historia ime”, të publikuar në Amerikë dhe në shumë vende të tjera me shpejtësi, gruaja e ish-presidentit amerikan Bill Klinton ka rrëfyer vitet e luftës së çiftit Klinton për të marrë pushtetin dhe për ta ruajtur atë nga të gjitha dufet e stuhitë. Revista franceze “L'Express” ka publikuar pjesë nga ky libër ku gëlojnë episode dhe zbulime interesante. Ja disa fragmente nga ditari i Hillari Klinton:
“Mandej, të mërkurën, më 21 janar [1998], Billi më zgjoi ende pa gdhirë dita. U ul në cep të krevatit dhe më tha:
- Në gazetat e sotme shkruhet diçka që ti duhet ta dish.
- Ç’është, pra?
Më shpjegoi se shtypi shkruante për një lidhje të tij me një ish-stazhiere të Shtëpisë së Bardhë dhe që u kishte kërkuar avokatëve të Paula Jones të gënjenin rreth kësaj. Starr kishte kërkuar dhe marrë autorizim nga Janet Reno për të hetuar nëse vihej në dyshim si president. Billi më tha se Monika Levinski ishte stazhiere të cilën ai e kishte nxjerrë nga balta dy vjet më parë, kur ajo punonte vullnetarisht në krahun perëndimor, ndërsa qeveria kishte vendosur të hiqte pagesat. Ai i kishte folur disa herë dhe ajo i kishte kërkuar ta ndihmonte për të gjetur punë. Ishte kryekëput sipas karakterit të Billit. Më shpjegoi se ajo ishte zhgënjyer nga qëndrimi i tij – gjë të cilën e kisha konstatuar në shumë e shumë raste të tjera. Flitej për një skenar kaq të njohur saqë besova lehtësisht se këto akuza ishin të pabaza [...]
Nuk rreshtja së bëri pyetje Billit në lidhje me këtë histori. Ai vazhdonte të mohonte çdo ngasje por thoshte se mund t’i kishin keqkuptuar qëllimet e tij. Nuk e kuptova se ç’bluante në kokë im shoq atë ditë. E gjithë ç’di është se Billi u ka thënë bashkëpunëtorëve të vet dhe miqve tanë të njëjtën gjë që më tha mua: asnjë ngasje nuk kishte ndodhur. Që na mashtroi, mua dhe të tjerëve, kjo i përket vetëm atij dhe i takon po atij të japë shpjegime për këtë. Nëse kjo botë do të ishte pak më e mirë, ky lloj bashkëbisedimi mes burrit e gruas do t’u përkiste vetëm të interesuarve të drejtpërdrejtë, askujt tjetër. Për shumë kohë isha përpjekur të ruaja jetën tonë private, por në atë kohë nuk mund të bëja më asgjë. [...]
Ngatërrresa Levinski më dukej si një skandal i thjeshtë i shpikur nga kundërshtarë cmirëzinj. [...] Prisja që kjo histori të tkurrej, tek e fundit, në një shënim të shkurtër në fund të faqes për historinë e shtypit sensacional. I besova tim shoqi kur më pohoi se asgjë të vërtetë nuk kishte në akuzat që i bëheshin... E dija gjithashtu se rreziku politik ishte real. (...) Dukej se marrjet në pyetje kishin për qëllim vetëm përbetimin nga ana e presidentit- akuza që mund të përdoreshin për të justifikuar ose kërkuar dorëheqjen a shkatërrimin e tij.
Ishin shumë lajme të këqia për t’u marrë brenda një mëngjesi të vetëm. (...) Vendosa të vazhdoj përpara dhe të përgjigjesha flakë për flakë, por nuk ishte e këndshme të dëgjoje atë ç’ka thuhej për tim shoq. E dija që njerëzit thoshin me vete: “Si ia del ajo të zgjohet në mëngjes, pa folur pastaj për të dalë në publik? Edhe pse nuk i beson këto akuza, thjesht t’i dëgjojë për të duhet të jetë e tmerrshme”. Po, në fakt. Ndërsa kriza vazhdonte, bluaja me vete një thënie të Eleanor Roosevelt, sipas së cilës çdo grua që hyn në jetën politike duhej “të pajisej me një lëkurë si koraca e një rinoceronti”. Sigurisht me kalimin e viteve lëkura m’u bë shollë. Frikësohesha gjithashtu se mos armatura që kisha mbathur më largonte nga emocionet e mia të vërteta, megjithatë, në thelb, frikesha se mos shndërrohesha në atë karikaturën e pandjeshme që shihnin tek unë shkatërruesit e mi. E ke të vështirë t’i rrish besnike vetvetes nën vështrimin e publikut, por në atë kohë ishte dyfish më e vështirë për mua. (...) Pikasja tek vetja shenja të mbylljes së venave të mia afektive. Në stacionin “Baltimore” një ditë më prisnin një grumbull gazetarësh dhe ekipe televizive. Që prej vitesh nuk isha tronditur aq fort. Gazetarët vërshonin me pyetjet e tyre dhe njëri briti më fort se të tjerët:
“A besoni se akuzat janë të pavërteta”?
Ndalova dhe u ktheva drejt mikrofonave:
“Në fakt, po besoj se janë të pavërteta, madje jam e bindur, - thashë. Është gjithmonë e vështirë dhe e dhimshme të shohësh dikë të cilin e keni përzemër dhe e doni, e admironi, të bëhet pa pushim objekt i sulmeve dhe akuzave siç është rasti i tim shoqi”. [...]
Të nesërmen në mëngjes, [5 gusht 1998], Billi më zgjoi, siç kishte bërë disa muaj më parë, por këtë radhë nuk u ul në cep të shtratit por eci tutje tëhu, dhe më tha për herë të parë se gjendja ishte shumë më e rëndë nga ajo që kishte pohuar më parë.
Fundi i gushtit. Vatra jonë familjare nëse nuk ra në paqe, të paktën u shtendos. Edhe pse unë jam e tërbuar dhe e zhgënjyer nga Billi, orët e mia të gjata në vetmi më kishin bindur se e doja akoma. Ajo që nuk dija ende është në mund të vazhdonte më martesa jonë apo jo. (...) U kthyem në Uashington për një tjetër fazë të kësaj lufte politike të pambarimtë. Nuk e dija më nëse doja të luftoja për burrin tim dhe martesën tonë, por isha shumë e vendosur të luftoja për presidentin tim. [...] Kur u kthyem në Shtëpinë e Bardhë kisha në kokë disa sfida – po aq personale, sa edhe politike. Unë dhe Billi ramë dakord të takonim rregullisht një këshilltar martesor për të vendosur se si mund ta shpëtonim martesën tonë. (...) Vendi kishte nevojë që Billi të rrinte në detyrë. Sulmi ndaj Presidencës i zyrës së prokurorisë së pavarur ishte një luftë politike, dhe në këtë betejë unë isha në anën e Billit. Kongresitë demokratë më pyesnin se ç’kisha ndërmend të bëja. Njëri prej tyre më tha: “Hillari, po të ishit motra ime, do t’ia kisha thyer hundën Billit!”
Kur më pyesin si kam mundur të bëj përpara kur isha kaq e dërrmuar, unë përgjigjem se nuk ka asgjë të keqe të ngrihesh çdo mëngjes për të shkuar në punë edhe pse familjen e ke në krizë. Gjithsecilit prej nesh i është dashur të veprojë kështu në një moment të caktuar të jetës dhe dhuntitë që duhen shpalosur janë të njëjta si për një First Lady edhe për rrobalarësen. Ndryshimi i vetëm është se unë duhej të punoja nën vështrimin e publikut të gjerë. Isha ende e paqartë për të ardhmen time personale, por isha krejtësisht e bindur se bredhjet private të Billit, si edhe përpjekjet e tij nervoze për t’i fshehur, nuk përbënin, sipas Kushtetutës, një arsye të mjaftueshme, nga pikëpamja historike dhe juridike, që të niste një proces gjyqësor...”

Në intimitetin e çiftit Klinton

Nga Christopher Andersen

Nga ana tjetër, gazetari Christopher Andersen ka shkruar më parë gjithë peripecitë intime të çiftit Klinton, edhe sipas rrëfimeve të Monika Levinskit. “Ajo e thërriste atë me përkëdheli “Handsome” (simpatiku) por edhe me fjalë të tjera sipas kontekstit si “the Creep” dhe për t’u argëtuar “Butthead” sipas humorit. E konsideronte Billin si shpirtin e vet binjak seksualisht dhe i thoshte se e donte, ndërsa ai i përgjigjej se kjo gjë i pëlqente. Marrëdhëniet e tyre të para seksuale nisën në 15 nëntor të vitit 1995 në kohën më të keqe të krizës qeveritare dhe të krizës buxhetore që pasoi. “Ata shpesh përkëdheleshin në zyrë me të gjitha dyert e hapura, të rrezikuar për t’i gjetur bashkë... kur e shoqja ishte në Afrikë së bashku me të bijën, madje edhe nën hundën e saj...”, - shkruan gazetari Andersen. Një herë thotë ai, për desh i kishte kapur larësi i xhamave, ishte hera e fundit, kur Bill po i kërkonte që të ndaheshin.

Marrë nga “L’Express”