Fete ne bote dhe Islami

[Norça.li]

Per ata qe nuk e dijne definicionin per shprehjen "civilizim" le te lexojne libra tjere!

Ata qe e quajne veten ateist apo jobesimtare jo qe nuk kane te drejte te bejne rekomandime por as te japin shpjegime per dicka neper forumet me titull "Bota shpirterore". Jo pse per ta nuk eshte i njohur fenomeni i quajtur SHPIRT, por per shkak se nuk e kane fare vendin ketu.

Meqenese ne kete forum nuk e ndien veten askush pergjegjes per perverzitetet e dikujt, atehere edhe nuk eshte habi kur i njejti forum behte "ushqim" i preferuar per dhelpera dinake e "shtaze" te tjera nga skutat me te erreta te botes!

[Iliri88]

"Jo pse per ta nuk eshte i njohur fenomeni i quajtur SHPIRT, por per shkak se nuk e kane fare vendin ketu."

Shoku Norcali,

Kur shikon se ku e ke gjetur ti konceptin dhe interpretimin e "fenomenit SHPIRT" del qe ateistet apo mosbesimtaret jane ne fakt me qindra here me te njohur me kete koncept.

Interpretimi i fenomenit shpirt per ty vjen nga nje arab me nje histori kriminele krimet e te cilit vetem nje person i pashpirt mund ti bente. Lexo tek Feja dhe Civilizimi per faktet e verteta. Sot ne bote ke me miljarda shpirtra qe sipas islamit dhe profetit tend atyre u eshte hapur nje ferr per vuajtje te pafund sepse nuk kane ndjekur ate qe e ka bere vehten si zot te dites se gjykimit, pra muhamedin.

Me vjen keq kur te shikoj se humbet kohen kot me perralla te tilla ketu sepse jetojme ne shekullin e 21te dhe te gjithe kane mundesine tani per te nxjerr konkluzionet e tyre per fete ne bote dhe islamin. Un kam qene ne Shqiperi te vizitoj dhe nje gje eshte e qarte: Xhamiat jane bosh. E njejta gje ne Kosove megjithese nuk ka patur komunizem per ti ndaluar te besojne ne islam.

Nuk eshte nevoja per te lexuar libra te tille si kete qe po mundohesh te perkthesh ketu sepse vetem lexo lajmet dhe gjen realitetin e fese islame. Vetem para ca diteve, sunnet e sektit tend minosen xhamine e Shiiteve ne pakistan duke vrare e masakruar muslimane te sektit tjeter. Islami nuk eshte ai qe paraqitet ne kete liber. Koncepti i shpirtit nuk mesohet nga kriminelet, vrasesit, pedofilet. Shpirti i njeriut tregohet nepermjet veprave te tij/saj dhe jo nepermjet disa shkrimeve nacionaliste arabe. Megjithate, vazhdo me iluzionet se ndoshta te ndihmojne me veshtiresite e dites. Enderrimi per nje parajse me 70 mije virgjeresha etj. por realiteti nuk ndryshohet.


I

[Norça.li]

Lexoje ti i nderuar "terminator" temen e botuar ketu: "Cfare kuptoni me fjalen terrorist"? Lexoe vetem perfundimin, megjithese ai perfundim eshte vetemse maja e Eisberg-ut.


P.S. A mos dashte ndoshta te ta botoj ketu biografine tende?

[Norça.li]

“ Kjo është mjaft interesante!” thirri Christiani.”Mirëpo, a nuk është kjo diçka si shumë e tepërt për një besimtar të thjeshtë”?





Natyrisht se po, por unë jam duke shpjeguar këtu edhe në cilësinë e historianes së religjionit, ndërsa krahasimet e tilla na ndihmojnë për të kuptuar edhe më shumë lidhje me zhvillimin e adhurimit të Muhammadit. Pastaj duhet të mendojmë edhe në atë se sipas Kur’anit Muhammadi ka qenë i dërguar edhe si “Mëshirë për botërat” (21:107); pra, se edhe vet emri i tij sjell bekim. Një legjendë e vjetër thot se sejcili njeri që quhet Muhammad do të shkojë në parajsë. Për këtë arsye kemi një numër shumë të madh njerëzish me emrin Muhammad apo në të shqiptuarit turqisht Mehmet, mu ashtu siç kemi edhe shumë njerëz të tjerë që mbajnë emrat tjerë të profetit si Ahmad apo Mustafa. Edhe fjalët kur’anore, si p.sh. emrat nga sure 20 Taha dhe sure 36 Yasin, përdoren si emra njerëzish, kurse shumë njerëz kanë pasur rastin të lexojnë për emrin e teologut të madh reformues të Egjiptit Muhammad Abduh.





Abduhu dtth “i Tij”, në të vërtetë, shërbyes “i Zotit” dhe çdo njeri cilësohet si abd, “shërbyes” i Zotit. Emri abduhu në Kur’an paraqitet në dy vende të rëndësishme si cilësim (emërtim) i Muhammadit; njëra që aludon në udhëtimin qiellor të profetit (17:1) si dhe tjetra në përshkrimin e vizionit të madh të tij në suren 53. Për muslimanin kjo don të thotë se profeti cilësohet (emërtohet) si “shërbyes i Zotit” në përvojat e tij më të larta mendore ndaj dhe kjo gjë është shkalla më e lartë që mund ta arrij një njeri. Me këtë e kemi njëkohësisht edhe definimin e pamjes së njeriut në Kur’an.






“ A nuk ekzistojnë faktikisht pamje (fotofrafi, piktura a skulptura) të profetit ashtu siç është rasti te ne me Marinë (Merjemen) apo Jezusin?”





Jo, meqenëse duhet shmangur paraqitjeve të figurave të njerëzve. Kurse në disa dorëshkrime historike nga koha e mesjetës që ka pasur paraqitje “naturalistike” të profetit, atyre më vonë u ishte vënë një velo e hollë mbi fytyrë kurse në ditët e sodit një paraqitje e tillë vlen si e ndaluar; në të vërtetë këtu shkon gjithë e duke u bërë situata më e rreptë! Megjithatë kemi diçka tjetër në këtë drejtim, diçka si paraqitje verbale; cilësitë e tij të mira trupore e shpirtërore siç kanë qenë të rrëfyera tradicionalisht janë përshkruar për bukuri nga kaligrafistët. Ka mundësi të gjinden, para së gjithash në Turqi, kaligrafi të ashtuquajtura hilya, të cilat varen nëpër mure të shtëpisë për ta pasur bekimin mu sikurse i krishteri kur var në mur pikturën (ikonën) e Krishtit apo Madonës.





Nën dikimin e mistikëve profeti ishte bërë qenie e ndritshme e cila nuk qet hije; ai ishte e para gjë e krijuar e madje për hir të tij ishin krijuar qiejt e toka, ashtu siç thot një thënie jashtëkur’anore. Ai është i dashuri i Zotit dhe në të janë të bashkuara bukuria e urtësia e të gjithë profetëve paraprakë. Shenja që e kishte ndërmjet supeve, një e qitur/enjtur (si tumor) e madhe sa veza e pëllumbit, dëshmonte edhe së jashtmi se ai është vula e profetëve (33:40), i fundit në radhën e profetëve, pas të cilit nuk do të paraqitet asnjë profet ligjvënës. Për këtë arsye janë përndjekur e përndiqen mizorisht të gjithë ata që marrin qëndrim profetik së bashku me ithtarët e tyre. Mendoni një herë në bahaitët, religjioni i të cilëve ishte zhvilluar gjat shekullit të 19-të nga një rrymë shiite. Apo përkujtoni ahmadiyyitët, themeluesi i të cilës kishte qenë e fajësuar se ka vepruar si një lloj profeti kah fundi i shekullit të 19-të, megjithëse ahmadiyyitët kishin bërë shumë në përhapjen e islamit përmes propagandës së tyre internacionale.




“Edhe unë kam pasur rastin ta njoh një familje bahaite që më kishte rrëfyer për këto gjëra ashtuqë nuk mund ta mirrja me mend se si mund të përndiqen njerëz të tillë paqedashës...”





Ky është faktikisht një problem i madh që na shqetëson të gjithëve! Por, t’i kthehemi edhe një herë Muhammadit. Sipas pikëpamjeve islame ai është i mbrojtur nga gabimet dhe mëkatet, meqenëse ai është një “shembull i bukur” (sure 33:45) për bashkësinë e vet. Në këtë mënyrë ai nuk do të ketë mundur të mëkatojë, meqenëse mëkatimi do të kishte qenë obligues edhe për bashkësinë e tij! Kështu, meqenëse besimtari është i obliguar që ta kopjojë (imitojë) atë sa më mirë që është e mundur, ta ndjekë atë sipas sunna-së, “zakonit” të tij. Pa marrë parasysh se ai i kishte përsëritur ai të gjitha fjalët dhe veprat tri herë. Kishte hyrë diku vetëmse me këmbë të djathtë apo ia ka pasur ëndja trangujt – njerëzit përpiqe(shi)n ta imitojnë sa më origjinal. Një besimtar indas kishte refuzuar p.sh. të hante mango, frut ky shumë i njohur e i preferuar në Indi, meqenëse nuk gjente shënime se të njëjtën e ka ngrënë edhe profeti. Imitimi (kopjimi) i Muhammadit e ka skalitur shumë pamjen e qëndrimit të njësishëm musliman. Pa marrë parasysh se ç’kishte bërë profeti ishte vështruar me përpikëri dhe ishte rrëfyer me tutje (gjeneratave të ardhshme) kurse të ashtuquajtur hadithe, “trashëgimitë/traditat”, na japin imazhe të nduarnduarshme për jetën e tij të përditshme. Natyrisht se kishte qenë e paevitueshme që me kalimin e kohës kanë vërshuar edhe hadithe, të cilat më tepër kishin pasqyruar idetë e besimtarëve sa sa të vërtetën historike. Ne e dijmë edhe nga përvoja se sa shpejtë përhapen fjalë të paqena për ndonjë personalitet të njohur, për të cilat thashetheme as që e ka idenë ai vet.



Herën tjetër:


“Po atëherë si mund të konstatohet fare sa a ka thënë apo ka bërë dikush me të vërtetë ashtu?”

[Norça.li]

“Po atëherë si mund të konstatohet fare sa a ka thënë apo ka bërë dikush me të vërtetë ashtu?”




Për ta konstatuar vërtetësinë e këtyre haditheve ishte zbatuar sitje (shoshitje) me themel. Kjo bëhej duke u kontrolluar zinxhiri, isnad-i, duke filluar prej rrëfyesit të tashëm e deri te ata të kohës së profetit: “A-ja kishte thënë se e kam dëgjur prej B-së, i cili kishte thënë se e kam ndëgjuar prej C-së, i cili kishte thënë se i ati im kishte ndëgjuar të ketë thënë E-ja që ia kishte rrëfyer F-ja se profetit ia kishte pasur ëndja mjaltin.” Korrektësia e transmetuesve, në mesin e të cilëve ekziston edhe një numër i madh femrash, ishte testuar me saktësi: A mund ta kishte takuar me të vërtetë E-ja F-në apo kishte jetuar më vonë e kështu me radhë. Në këte mënyrë ishte krijuar një korpus për hadithe të besueshme, të cilat ishin kodifikuar kah fundi i shekullit 9-të. Sipas mendimit të përmbledhësve të haditheve janë dy përmbledhje nga më të njohurat, të cilat janë cilësuar si salih, “i shëndoshë”, kanë qenë të përmbledhura nga Buhari (vd. 870) dhe Muslimi (vd. 875). Veprës së Buharit besimtari i fortë ia kushton rëndësinë më të madhe pas Kur’anit ashtuqë vepra e tij komentohet gjithnjë e më shpesh. Më vonë ishin përmbledhur hadithe të caktuara për temë të caktuar si p.sh për të shkruarit e tj. Megjithatë kishte edhe kritikues, ndërsa kah fundi i shekullit të 19-të ishin sulmuar rreptë trashëgimitë e traditave, pothuajse në të njëjtën kohë kur Ignatz Goldziher mundohej t’i dëshmonte Europës se shumë fjalë dhe vepra që iu kishin mveshur profetëve në të vërtetë kishin pasqyruar rrymat e ndryshme politike e religjioze të kohërave të hershme. Sot mund të hasen edhe aso muslimanë që i refuzojnë disa apo të gjitha hadithet, meqenëse mendojnë se ndër to (hadithe) ka shumë të vjetra e që nuk i përshtaten kushteve të kohës; të tjerët, nga ana tjetër, i konsiderojnë të gjitha hadithet “e shëndoshë” (salih) të obligueshëm për muslimanin kurse të tjerët, siç është rasti me moderinistin pakistanez Fazlur Rahman, mendojnë se hadithet kanë pasqyruar mënyrën e muslimanëve të hershëm se si e kishin kuptuar religjionin e tyre dhe rregullat e jetës; për këtë arsye njeriu modern duhet t’i zbërdhejë në mënyrë gjegjëse ndaj të kuptuarit të kohës së sotme. Mirëpo, kundër kësaj janë mbrojtur përsëri besimtarët e vjetër (me koncept të vjetër).





“Po atëherë si mund ta dijë njeriu se çka e ka burimin në Kur’an e çka nga profeti?”




Kjo në fillim kishte qenë problem edhe për vet besimtarët, të cilët nuk donin t’i shënonin fjalët e profetit për shkak që të mos vinte deri te ngatërrimi. Megjithatë kjo është gjë e thjeshtë: Në tekstet arabe citati kur’anor fillon me fjalët qala ta’ala, “ i Lartëmadhëruari tha”, kurse hadithi fillon me “ profeti, Zoti e bekoftë e i dhashtë lumturi, ka thënë”. Këtë apo ndonjë formulë bekuese gjegjëse do të duhej ta përdorte çdo musliman sa herë që ta përmend emrin e profetit, meqenëse Kur’ani thot se “ Zoti dhe engjujt e bekojnë profetin” (33:56) dhe njeriu bashkohet me këtë bekim. Unë njoh besimtarë të fortë të cilët çdo veprim të rëndësishëm nuk e fillojnë vetëmse me basmala (bismilah), që dtth me fjalët “Në emër të Zotit”, por edhe me formulën bekuese “ Zot, bekoje Muhammadin, shërbyesin dhe të dërguarin Tënd dhe familjen e tij të dëlirë dhe shokët e tij”. Kështu, meqenëse besohet se kësaj do t’i gëzohej profeti dhe se edhe do të vijë në tubim përkujtimor atje ku thuhet shpesh bekimi për të.





“ A ekzistojnë relike nga ai?”





Po, megjithëse kundrejt kultit të relikeve – qoftë kur është fjala për profetin apo miqtë e Zotit – othodhoksia nuk qëndron aq miqësisht, mu ashtu sikurse adhurimi i tepërt i profetit që nuk është legjitim sipas mendimit të tyre, meqenëse nuk është profeti por Kur’ani qendër e vëmendjes në Islam. Mirëpo, qysh në kohët e hershme mendohej se flokët e Muhammadit posedojnë me energji të madhe bekuese, meqë flokët në sejcilin religjion janë bartës i fuqisë mbinatyrore, kurse ne e dijmë se qysh në kohën e hershme të Islamit disa besimtarë të fortë kanë marrë flokë të tij duke i vendosur ato në turban, me qëllim që kështu të jenë të mbrojtur (nga të ligat!). Thirrja “për mjekrrën e profetit”, të cilën e njohim nga letërsia e përrallave, tregon më së miri për këtë; meqenëse njeriu betohet në atë çka është nga më të vlershmet për të. Disa besimtarë të fortë shkojnë edhe aq larg për të besuar se flokët e tij ende rriten dhe mund të shumohen, meqenëse profeti është ende i gjallë në varrin e tij në Medinë. Ndërkaq, është e mundur të keni ndëgjuar për protestat që ishin bërë për shkak të zhdukjes së flokëve të tilla nga një xhami në Srinagar të Kashmirit. Atje ekziston nje xhami e bukur moderne e emërtuar Hazratbal, “flokët dinjitoze”. Në disa vende reliket e tilla, të ruajtura në sanduqe nga qelqi i fisëm e të mbështjellura me shami mëndafshi, nuk guxojnë t’i shohin apo vizitojnë gratë apo jomuslimanët. Gjithashtu edhe petkat e Muhammadit, para së gjithash burda, petku i endur jemenit, të cilin ia kishte hedhur në trup një poeti si shenjë për të falur (kërkim faljeje) bën pjesë këtu. Si në Stamboll ashtu edhe në Kandahar të Afganistanit mund të gjinden chirqa-i sharif, “palltoja e fisme” – meqenëse çdo gjë që ka të bëjë me të mban para/prapashtesën sharif, “i/e fisme”. Edhe sandalet e tij jane shumë të adhuruara; ekzistojnë poezi për energjinë e tyre bekuese e në disa vende mund të gjinden edhe vizatime të sandaleve të tilla.



Në vazhdim:



“Ju pohoni se çdo gjë që ka të bëjë me Muhammadin quhet sharif”, më ndërpreu Christiani. “ A ka të bëjë kjo me sherifët nga Marokko, për të cilët hasim shkrime të herëpashershme”?

[Norça.li]

“Ju pohoni se çdo gjë që ka të bëjë me Muhammadin quhet sharif”, më ndërpreu Christiani. “ A ka të bëjë kjo me sherifët nga Marokko, për të cilët hasim shkrime të herëpashershme”?




Ashtu është! Sharif është pasardhës i Muhammadit nga ana e të bijës së tij Fatima. Edhe më shpesh pasardhësve të tij i jipet titulli sayyid, “zotëri”, kurse në shumë regjione, para së gjithash në regjionet lindore, për sayyidët ekzistojnë tabu të shumta. Njëra nga këto është se një vajzë sayyide nuk ka të drejtë të martohet me një djalë që nuk është sayyid. Kjo rregull ka qenë e rreptë deri para ca kohësh, kurse sot ka pak lëshime në këtë aspekt. Në përgjithësi femrat me prejardhje sayyide në raste të shumta janë të mbuluara më rreptë se gratë tjera, meqë ato janë më të përafërta me bashkëshortet e profetit; prandaj edhe urdhëresat kur’anore (sipas tyre) duhet të jenë edhe më të rrepta për këto femra.





“Meqë Muhammadi paska kësofarë pozite të lartë në besim e të cilit i përshkruhen aq shumë mrekulli, atëherë a vlen kjo edhe për kohën tonë?”




Natyrisht. Fyerja e cilitdoqoftë profeti, para së gjithash e Muhammadit si të dërguar të Zotit par excellence është e ndëshkueshme. Janë shumë të paktë ata njerëz që mund ta marrin me mend sa sa është e thellë dashuria e muslimanëve ndaj profetit, i cili është udhëheqës i drejtë i bashkësisë së vet e të cilit i është besuar ndërmjetësimi për bashkësinë e tij në Ditën e Gjyqit. Thash edhe më parë se sipas legjendës atij i ishte dhënë e drejta e ndërmjetësimit për të cilën ishte lutur gjat kohës së udhëtimit të tij qiellor nën praninë e Zotit. Mirëpo, përderisa në kohërat e hershme ishin kënduar përshkrime gjithnjë e më entuziaste për mrekullitë dhe ekzistencën e tij shumë të ndritshme, në kohën e re potencohet gjithnjë e më shpesh roli i tij si themelues shteti, politikan, reformues që i kishte emancipuar beduinët e pacivilizuar, politikan social që kishte vënë barazi ndër besimtarët, barazi kjo në të cilën vlen përshpirtshmëria e jo të hollat apo pushteti. Mund të haset shumë herë, mvarësisht nga pikëpamjet e autorëve të ndryshëm, që ai të cilësohet si komunist apo “Imam i socializmit”, por para së gjithash si njeri që i kishte thyer përfytyrimet e trashëguara (vjetra) duke krijuar kështu një tip njeriu modern. Sidomos Iqbali ka krijuar imazh shumë të pasur për profetin me poezine dhe prozën e tij duke shkuar aq larg duke thënë se: “Mund ta mohosh Zotin por jo edhe profetin.”


Iqbali me këtë kishte menduar se profeti është lajmësues/përhapës i dukshëm i vullnetit të Zotit, të cilin duhet njohur me çdo kusht përnga detyra e tij historike. Mendime të tilla janë vështirë të kuptohen nga ata njerëz që kanë qenë të ballafaquar me shekuj të tërë më një imazh të tillë negativ mbi Muhammadin. Mirëpo unë besoj se këtu si edhe në tërë këtë libër bëhet fjalë për atë se jemi duke u përpjekur për t’i kuptuar deridiku përfytyrimet e besimit të miqve tanë muslimanë.




“Ah! Ja tash m’u kujtua...” ndërhyri Christiani, “arsyeja pse pyeta për Muhammadin. Ajo ishte për atë meqë bashkëpunëtorët e mij turq kishin ndërmend të më ftonin për festën e ditlindjes së profetit që i bie pas 14 ditësh. Meqë jam bërë kurreshtar a bën të shkoj unë atje?”


Natyrisht! Mevluti (arabisht maulud), ashtu siç quhet festa e ditëlindjes së profetit, është gjithmonë diçka e bukur. Me siguri se do të keni mundësi për të dëgjuar recitime poezie shumë të njohur të autorit Sylejman Çelebi, i cili e këndon me fjalë shumë të thjeshta lindjen e Muhammadit dhe mrekullitë që kanë të bëjnë me të. Në Turqi këto këndime bëhen që nga fundi i shekullit 15, kurse ka përkthime edhe në gjuhet ballkanike.



Herën tjetër:



“Tash e kemi muajin prill. Po ta llogaritnim kështu, atëherë na del se ditëlindja e tij bie gjithmonë më 17 prill...”