Përkthime (të ndryshme)

[ChuChu]

Johann Wolfgang Goethe (Gëte)

"Te porta jashtë ç'bëhet ashtu,
Ç'është ajo këngë, vallë!
Pa shkoni vrap - e dua këtu,
Le ta dëgjojmë në sallë!"
Kështu tha mbreti - e pazhi doli,
U kthye sakaq - prapë mbreti foli:
"Ma futni plakun brenda!"

"Ju përshëndes të gjithë sa jeni,
Fisnikë e dama, mbushur me inxhi!
Si yje qenki, por më ndjeni
Që emrat s'ua di!
Në këtë vend që s'ka të dytë
Do bëj më mirë t'i mbyll sytë,
Se sa t'i zgurdulloj."

Dhe këngëtari sytë i fiku,
Me harpë këngën e filloi;
I ndriti syri çdo fisniku
E damat malli i pushtoi.
Dhe mbretit vetë zemra iu shkri,
E një gjerdan safi flori
Desh plakut t'ia blatonte.

"Ah, mos ma jep mua gjerdanin,
Por jepjua trimave që ke!
Ata tmerr janë për dushmanin,
Kur sulen si rrufe!
Ose ta marrë kancelari,
Ta mbajë si një barrë ari.
Tok me të tjera barrë.

Se unë jam si zog i lirë
Dhe si ai këndoj.
Me këngën që më del e dlirë
Tjetër shpërblim s'lakmoj!...
Por ti, në daç, më shtjer sapak
Nga vera jote kuq si gjak
Në kupë prej floriri!"

Dhe plaku kupën çoi në buzë
Dhe ëndjeplot e zbrazi,
Dhe piu zjarr e flakë e shpuzë
Me shpirtin afsh nga gazi! -
"Ju përshëndes - dhe më kujtoni!
Ju falenderoj - dhe, po të doni,
Mbajeni mend ç'ju thashë!"

Përktheu: Robert Shvarc

[ChuChu]

MAURICE CHAPPAZ

Mbidoza

...Ai u ul në kolltukun më të mirë para se markezi ta ftonte. Ky i fundit nisi të flasë:
- Dëgjo, miku im, kam bërë testamentin ku të njoh si të vetmin trashëgimtar. Gruaja është mbyllur në manastir dhe djemtë jo vonë kanë për të merituar nderimet e luftës, domethënë së shpejti do të jenë varreza. Sigurisht, nëse nuk marr disa masa, pas vdekjes sime do të të futin në burg sa të hapësh e të mbyllësh gojën. Kështu, në këtë kuti, kam një letër të dyllosur dhe të firmosur nga unë. Ajo dëshmon se mendtë i kam në kokë dhe aty deklaroj në formë të prerë se vdekja ime, nëse është mizore, nuk është për fajin tënd. Mirë, siç të thashë, jam ende gjallë dhe ky testament tani për tani nuk hyn në punë, ti do vazhdosh të më rrahësh. Ndoshta vdes ti më përpara dhe pse je më i shëndetshëm se unë. Dihet se nga ferra e vogël del lepuri i madh. Ta zëmë se të ra damllaja. Si t'ia bëjmë pastaj? Ke ndonjë gjë për të thënë?
Zhuli kruajti ballin me synimin për të nxjerrë andej ndonjë mendim. Pas pak, kërkoi të shihte letrën mbi të cilën ishte shkruar se "Zoti Markez më bën trashëgimtar". Ai nuk dinte të lexonte, por, pa vulën e kuqe, u bind. Markezi u ngrit dhe shkoi te vitrina nga ku nxorri bastunin prej oniksi. E peshoi në duar dhe tha:
- Pa shih, Zhul, shpesh thoshja me vete se këtë nuk e kemi provuar kurrë. Dhe pyesja veten se çfarë efekti do krijonte po të më përkëdhelje kafkën me këtë dorezë të mrekullueshme, për të cilën çdo tregtar do të më jepte aty për aty tridhjetë mijë eku. Ke për ta provuar në kokën time, por të paralajmëroj se kafkën e kam të brishtë. Jepi, pra! - Dhe, buzagaz u përkul sikur të vallëzonte minuetin dhe i zgjati qafën Zhulit.
Djaloshi i stallës kishte mbërthyer bastunin me mendjen mbushur plot historira testamentesh, rublash dhe damllash të papritura. Dhe, pothuajse pa e pasur mendjen, i dha kafkës së markezit një goditje jo me të gjitha fuqitë, të dhjetëfishuar nga pesha e dorezës prej oniksi.
Kështu ndërroi jetë, nga mbidoza e kënaqësisë, Markezi Amedé Baptist Honore i Tur dë Sadëmazos.

Përktheu: Nonda Varfi

[ChuChu]

Nga "Romancat e mungesave"

27.Jam xheloz per nje te vdekur
jo per nje te gjalle
Jam xheloz per nje te vdekur
qe kurre s'te ka pare.

31. Nuk mund te harroj
qe s'kam krahe
qe s'kam det
qe shteg as kurrgje s'kam
...qe te vij per te te puthur.

7. Nen nje shege te ndezur
si pasioni im
qava e dashur qava
me mall e me trishtim

Dhe nje kokerr shege
gjithe kercellim
u ca e rrodhi gjak,
si pasioni im...

[ChuChu]

NGA: PËRRALLAT E ITALISË

Pepeja e ndjen veten si jo më mirë kur rri në ndonjë gur dhe vështron i menduar të çarat e shkëmbinjve, sikur lexon aty historinë e errët të jetës së gurit. Në këto çaste sytë e tij të gjallë zgjerohen e vishen me një cipë të bukur, duart e holla i mban prapa, koka pak si e përkulur i lëkundet lehtë - Pepeja këndon ngaherë.
E ndjen veten mirë dhe kur vështron lulet: glicinat derdhen në mur si përrenj ngjyrë manushaqe; përpara tyre ky vogëlush zgjatet si teli i një vegle muzikore, sikur mban vesh për të dëgjuar fërgëllimën e qetë të petaleve të mëndafshta kur fryn era e detit.
Vështron dhe këndon:
- Fiorino-o... Fiorino-o...
Nga larg, si bubullima e një deti të stërmadh, vijnë psherëtimat e mbytura të detit... Fluturat sillen mbi lule. Pepeja ngre kokën dhe i ndjek duke picërruar sytë, që ia vret dielli, buzëqesh pakëz me zili dhe pikëllim, por sidoqoftë me buzëqeshjen e butë të plakut.
- Hajt! - thërret ai, duke përpjekur duart për të trembur një hardhucë ngjyrë smeraldi.
Dhe, kur deti është i qetë si pasqyrë dhe kur nëpër shkëmbinjtë s'ka shkumë të bardhë valësh, Pepeja rri në ndonjë shkëmb dhe ia ngul sytë e tij të mprehtë ujit të tejpashëm: aty, midis leshterikëve të kuqërremtë, notojnë të qetë peshqit, duken e zhduken shpejt krevetat, vraritet së prapthi ndonjë karavidhe. Dhe, në qetësi, mbi ujin e kaltër, rrjedh i qetë zëri kumbues i vogëlushit:
- O det... det...
Të rriturit thonë kur e shohin Pepen:
- Ky do të bëhet anarkist!
Por ata që kanë zemër të mirë, ata që e vërejnë me vëmendje njëri-tjetrin, thonë ndryshe:
- Pepeja do të bëhet poet...
Por Paskualinoja, marangozi, një plak me kokën si të mbuluar me argjend dhe me fytyrën si të një monedhe të lashtë romane, Paskualinoja i mençur, të cilin e nderojnë të gjithë, thotë:
- Fëmijët do të jenë më të mirë se ne dhe do të rrojnë më mirë!
Të shumtë janë ata që u zenë besë fjalëve të tij.

Përktheu: Dhimitër Pasko

[ChuChu]

Shkurtima nga Maksim Gorki

NGA MËRZIA

... Duke vjellë ca shtëllunga të murrme, të trasha e të rënda tymi, treni i pasagjerëve u zhduk si një zvarranik i madh nëpër largësitë e stepës, përmes detit të verdhë të grunjërave. Bashkë me tymin e trenit, tretej në ajrin e përvëluar të zhegut edhe zhurma e tij e rreptë, që kishte prishur ca pak minuta heshtjen asnjanjëse, të patrazuar të asaj rrafshire të gjerë dhe të shkretë, në mes të së cilës stacioni i vogël hekurudhor ndillte, me vetminë e tij, një ndjenjë të thellë trishtimi.
Dhe, kur rrapëllima e mbytur, por gjallëruese e trenit, së fundi u shkoq nën qemerin e qëruar të qiellit të rimët, heshtja rreth e rrotull stacionit nisi të rëndonte përsëri me tërë monotoninë e saj shpirtndrydhëse.
Stepa ishte e verdhë si flori i shkrirë, qielli ishte i kaltër dhe rrezor. Dhe qenë që të dy, si njëra, ashtu dhe tjetri, të mëdhenj pa cak, aq sa ngrehinat e kuqërremshme të stacionit, si të derdhura gabimisht mes tyre, të jepnin përshtypjen e një njolle të rastësishme, që kishte shpëtuar në një çast pakujdesie nga dora e një piktori të zellshëm, por pa fantazi, autor i duruar dhe i murrmë i asaj tabloje të përkohshme melankolike.
Çdo ditë, në orën dymbëdhjetë të mëngjesit dhe në orën katër të pasdrekës, vinin nga stepat trenat, që qëndronin aty dy minuta. Dhe ato katër minuta, të ndara dy e nga dy, qenë e vetmja zbavitje, si edhe i vetmi burim mbresash të reja flladitëse për nëpunësit e stacionit.
Treni mbarte aty një turmë të larmishme njerëzish të veshur me lloj-lloj rrobash. Dhe shfaqeshin këta njerëz vetëm një çast, dhe vetëm si nëpër ëndërr dhe vetimthi vezullonin fytyrat e tyre e tyre të lodhura, plot ankth, të nxituara, indiferente, se menjëherë binte zilja, fërshëllenin bilbilat dhe stepa i rrëmbente sërish në gjirirn e saj, më tërsëllëm, me rrapëllimë duke i degdisur larg e më larg, atje tej, në qytete, ku jeta ziente zhurmëmadhe dhe e gjallë.
Nëpunësit e stacionin hetonin me kureshtje ato fytyra dhe, pasi e përcillnin trenin, zinin e shkëmbenin me njeri-tjetrin të rejat, ca thërrmija bisedash që u kishin ardhur në vesh shkarazi dhe rastësisht kur nga një vagon, kur nga një tjetër. Rreth tyre stepa shtrihet e heshtur dhe e qetë, mbi ta qielli rëndon i shtangur dhe i nemitur dhe në zemrat e tyre lëvrin në të turbullt një zili e përmbajtur me pahir për ata njerëz që arratisen ashtu fluturimthi përpara syve të tyre të çakërritur nga kureshtja dhe nga dëshira, ndërsa ata vetë mbeten atje, si të mbërthyer, si të zënë rob nga shkretëtira, dhe sikur duke rrojtur ashtu jashtë jetës.
Dhe ja, pasi e kanë përcjellë trenin, ata vazhdojnë të qëndrojnë në këmbë mbi peron, duke ndjekur me zy shiritin e zi, që zhduket ngadalë dhe kridhet thellë e më thellë në detin e artë të grunjërave, dhe s'flasin, dhe s'ndihen, nën peshën e mbresave të shumta e të ngatërruara të jetës së madhe, të jetës së vërtetë, që u shkau pranë...

Përktheu: Petro Zheji

[ChuChu]

Poezi nga Thomas Stearns Eliot (Tomas Eliot)


La figlia che piange

Qëndron në shkallën më të lartë të shkallëve,
Mbështetur në një vazo lulesh -
Ende, ende dritën e diellit në flokët e tu.
Shtrëngoji lulet e tua me një befasim plot dhembje -
Përplasi përtokë dhe kthehu
Me një fyerje vrapuese në sytë e tu:
Por ende, ende dritën e diellit në flokët e tu.

Vetëm kështu mund të bëja që ai të largohej,
Vetëm kështu mund të bëja që ajo të ishte e brengosur,
Vetëm kështu ai mund të largohej
Si shpirti që largohet nga trupi i shqyer dhe i mavijosur
Si truri që brakstis trupin që e ka përdorur.
Më duhet të gjej
Në mënyrë të pakrahasueshme me dritë dhe gjallëri
Një mënyrë me të cilën ne të dy të kuptohemi
Thjeshtë dhe besnikërisht, si një e qeshur a një tundje dore.
Ajo u kthye pas, por kur erdhi vjeshta
Imagjinata ime u mbush me shumë ditë,
Me shumë ditë e me shumë orë:
Flokët e saj mbi krahët e saj, dhe krahët e saj të mbushura me lule,
Dhe unë vras mendjen si kanë mundur të kenë qenë së bashku!
Duhet të kisha humbur shtirjen time.
Shpesh kjo lojë ende habit
Mesnatën e shqetësuar dhe pushimin e pasdrekës.
Përtheu: Rudolf Marku

[Diabolis]

T. S. Eliot

Vajza që qan

O quam te memorem virgo...

Qëndron mbi më të lartin shesh të shkallareve--
Mbështetur në një shtambë parku--
Të endet, të endet rrezedielli mes flokëve--
Ti përqafon lulet e tua me një përlindje të dhimbur--
I përplas ato deri përdhe dhe rihyn
Në sytë e tua me një zëmëratë arratisur:
Por të endet, të endet rrezedielli mes flokëve.
Ndaj unë duhet të ta kisha larguar,
Ndaj unë duhet të të ngrija pikëlluar,
Që ai të shkonte
Si shpirti që le trupin copë e shkretuar,
Si mendja në trupin që ka merituar.
Duhet të gjeja
Rrugën më pakrahasim të lehtë dhe të shkathët,
Rrugën që për të dy të kishte kuptim,
Të thjeshtë dhe të pabesë si një qeshje e duarshtrëngim.
Ajo bëri tutje, por me ajrin vjeshtak
Ndrydhi imagjinatën time shumë ditë,
Shumë ditë dhe shumë orë:
Flokët e saj përmbi krahë dhe krahët plot me lule.
Dhe unë çuditesha si ja kishin kaluar bashkë!
Unë duhet të kisha humbur ndonjë gjest a pozim.
Ndonjëherë këto përsiatje ende më habisin
Mesnatën e shqetësuar dhe mbasdites në pushim.

La Figlia Che Piange
O quam te memorem Virgo ...

Stand on the highest pavement of the stair--
Lean on a garden urn--
Weave, weave the sunlight in your hair--
Clasp your flowers to you with a pained surprise--
Fling them to the ground and turn
With a fugitive resentment in your eyes:
But weave, weave the sunlight in your hair.
So I would have had him leave,
So I would have had her stand and grieve,
So he would have left
As the soul leaves the body torn and bruised,
As the mind deserts the body it has used.
I should find
Some way incomparably light and deft,
Some way we both should understand,
Simple and faithless as a smile and shake of the hand.
She turned away, but with the autumn weather
Compelled my imagination many days,
Many days and many hours:
Her hair over her arms and her arms full of flowers.
And I wonder how they should have been together!
I should have lost a gesture and a pose.
Sometimes these cogitations still amaze
The troubled midnight and the noon's repose.

[ChuChu]

POEZI NGA MARIN SORESKU

UDHËTOJMË

Çdo ditë jemi në një tjetër vend,
ngaqë toka rrotullohet.
Udhëtojmë si shenjtorët mbi një re
që e këmbejmë çdo tri-katër vjorsta
kur lodhet.

Dëgjon? Në çdo fije bari
fishkëllen për nisje një lokomotivë...
Kridhi flokët nëpër gishtat e mi
të harruar aty në një përqafim.

Nesër do të jemi në një tjetër ndjenjë,
të cilën do ta quajmë sipas vendit.
Zakonet e kushedi ç'toke të zjarrtë
si një fustan ti ke për t'i provuar.

Dhe, duke buzëqeshur me mendimet e mia,
që të vjetra do të duken tanimë,
do të mbledh një tufë pendësh ngjyra-ngjyra
që ti në vesh ke për ta vënë.

Oh, dhe bukur shumë do të jetë
në çdo vend që të na qëllojë!
Gjynah që toka s'ndal askund
më shumë se njëzet e katër orë.

Vetëm mbrapa mos i hidh sytë,
se gjithçka tretet me shpejtësi.
Shpejt të arrijmë atë lartësinë atje
për sa kemi ende largësi.



Përkthyer nga: Aurel Plasari

[marsela]

kjo eshte nje poezi nga robert desnos

Edhe sikur te isha 1000 vjec, do te kisha ende force
Te te te prisja, o e neserme, me tere shpresen qe jep dhembja.
Koha, kjo plake qe therje ka thelle deri ne kocke
me kot renkon ri eshte mengjesi, e re eshte dhe mbremja
Ne rrime zgjuar me drite ndezur e zjarr ne vater
U beme kaq muaj qe jetojme vetem duke pritur
Flasim me ze te ulet e veshet i bejme kater
Per te kapur ndonje zhurme qe pa ardhur mire ka ikur
Megjithate, nga thellesia e nates ne jemi ende deshmitare
Per shkelqimin pafund te dites qe sjell dhurata plot
Ne nuk fleme se duam te presim rrezen e saj te pare
Qe do te na thote me ne fund qe dhe ne jetojme sot ..

[ChuChu]

Seamus Heaney - TË LEXOSH PRANË SHTRATIT

E gjithë hapësira e ajrosur mirë. Drunj të mëdhenj verorë
Të trazuar para syve tanë kur zgjohemi
E sulme të vogla të dredhkës e cila përvidhet brenda
Veçse pa qenë ushtar si kujtimet
Që i ke ushqyer aq gjatë e që tani edhe mund të duken
E të mbajnë distancë njëkohësisht. Drepresioni gojëbardhë
Del me not nga hija e vet si ndonjë delfin
me sy të lagësht, të palexueshëm, të patrembur.

Notoj në Homerin. Në librin njëzet e tre.
Më në fund Odiseu dhe Penelopa
Zgjohen së bashku. Njëra nga këmbëzat e krevatit
Eshtë trungu i gjallë i një ulliri të moçëm
Eshtë sekreti i tyre. Siç mund të ketë qenë dredhka sekreti ynë,
Gjithmonë e gjelbër, e dridhshme dhe e paartikuluar.


Përktheu: Suzana Çapriqi