Perndjekja e endrres....

[Dita]

E kendshme.......epitet i kendshem Zarathustra

[Dita]

Ndjenjë e kaltër


Me sytë mbyllur
qiellin lejoj të më përfshijë,

Me peshë prej zogu,
ajrit i bashkohem,

Si gjethe vjeshte shoh
si tokës me butësi i afrohem,
në një kadife gjethesh
deri në tharje prehem,

Si rreze dielli zbres,
mbi sytë që zgjohen,
mbi xhamat trokas,
të ëmblat lule ngroh,
ujin që tokën me rrebesh
dje lagu, përthaj,

Si bulëz uji mbi buzët e
një trëndafili pres
nga era të përkundem,
diku në rënie mbi
kurrizin e një iriqi plas,

Ndiej hapat tek gjoksin
më shkelin,
Si tokë jam shtrirë
e qiellin nga poshtë
përshëndes,

Me ndjenjë të kaltër mbuluar,
Për lutjet e njerëzve,
Për sy ku t’zhyten,
prej nga t’mos t’dalin më,

Si zemër n’hare rrah,
me sytë mbyllur,
përkundur nga natyra
në erë jam kthyer,
kaltërsinë prek.

[Dita]

Cifla të mbetura


Në përkulje shpirti,
ndërkohë ti përtypesh,
mua më dhemb,

Me çdo buzëqeshje mbi
dhëmbët fort mirë t’rreshtuar
më bën t’rënkoj,

Me fjalët gjysmake më lodh,
që nuk mësuan mendimin
në fund ta çojnë,

Me monotoni m’i mbush
ato cifla shpirti që kafshimit
kanë mundur t’i shpëtojnë,

Të fundmet mbetje
të kësaj ciflosje si sonatë
e ëmbël në vesh i shkoj,

Me oshëtimën në zbehje të rënkimeve,
me stërzgjatjen e këtyre çasteve
lumturoj.

[Dita]

Me fjalët


Kanë mbetur fjalët
çarqeve që rrugës
kanë ngritur joshjet
e në vesh më vijnë
veç oshëtimat e thirrjes
së tyre për ndihmë,
Frikën prej vetmisë
Kam zhdukur e në
Një penë të gjallë
Jam kthyer unë,
Edhe memece
Do të dija të qaja,
e prej vetmisë t’largohesha,
si një koketë e përkryer
do t’dija heshtjen
ta përmalloja,
Me sytë e njerëzve,
me gojët, me buzët,
do t’nisja fjalët t’i rilindja,
Shpirtrat e heshtur,
në dhimbjet humbëse të lotuar,
me rrudhat e fjalëve do të gëzoja.

[Dita]

Frike e zgjuar


Plotesuar me heshtje
Pamja e kesaj dhimbje,
Me syte qe flasin
E zemren qe pret pergjigje,

E lagur brendia,
Pa u derdhur akoma lotet,
rrahjet e zemres
vazhdojne te meken,

Meshire per shpirtin,
tendosur, frikesuar,
me lotet e mendjes
ne dialog te pashuar,

Me tehun qe gjakun
pikuar mbi gishta,
mbledhur ne gojen
e athet plot dhimbje

te heshtjes se lodhshme
e frikes se zgjuar,
te zhgjendrres qe me shuarje
flaken e shpirtit ka denuar.

[Dita]

Motive në rizgjim


Rrethuar me shpresa të lodhura,
vrarë nga mospërmbushja e dëshirave,

Ndrydhur motivet brenda shpirtit,
frikësuar nga e mundshmja e orëve të sotshme,
e vrullit të arterieve të jetës,
Mbyllur e përhumbur në qetësinë e indiferencës,
tërhequr prej syve, vëmendjes njerëzore,
heshtin.....presin,

Lodhen, zgjohen, ngrihen,
kur një tjetër fytyrë, dy sy të ëmbël,
një dëshirë për t’u lodhur
ndiejnë se shpirtit i afrohet,
Një ideali të pëshpirtshëm, lartësisë
i përkulen..... rizgjohen,

Në një lumë plot rrjedhë jetësohen arteriet
E venat me gjakun e shpresave të humbura
në një liqen kujtimesh të hidhura,
në heshtjen e ngjyrave të vdekjes
të penelit plot jetë të një piktori
fiksohen.....ngurtësohen.

[Dita]

Deshirimi i Henes


E rënduar nga pesha e natës hëna
Në qiejt e poshtëm ka zbritur,
Rehatuar, lehtazi nga të çarturat pemë
preket që kryet mbajnë ngritur,

Që netëve të vona, braktisur nga cicërimat,
ngarkuar me foletë që gjumë bëjnë,
Me vetmi te mbytura ndihen,
pak ngrohtësi kërkojnë tek kjo hënë,

Gjysmë e ftohtë, gjysëm boshe,
me një bukë të papërfunduar ngjan ajo,
para gojës së lodhur të një mendimtari,
që dhimbjen ia kurseu botës sot,

E dëshirën për pak çmenduri e la
mbi të dashurën ta derdhte,
mbi të njomin trup që
fantazues sot kërkoi t’ia rrëmbente.