Perndjekja e endrres....

[Dita]

Dy poezi te tjera!






Të vërtetës


Pas të vërtetës kokën t’përplasësh,
Të biesh n’gjunjë
E ndjenjën t’humbasësh,
Kuptimin për botën po ashtu;
Sytë të t’puliten,
Oshëtimën e mendimeve që ikin
Ta ndjesh duke u zbehur,
E t’mos dish si t’sillesh,
Por frikës t’i bindesh,
E t’dëshirosh t’qëndrosh e fshehur;
Lotët t’i fshish para se ata
Fytyrën ta lënë,
Të zgjatësh duart e aty t’i lësh
Të zënë vend,
T’i mbash mënjanë,
T’i mbledhësh, t’i numërosh,
Ta dish se sa do t’duhet
Të vajtosh,
Kur t’vërtetën përsëri t’nisësh
T’rrëmosh,
Derisa kokën pas saj
Sërish të përplasësh,
E mendimet t’i ndjesh
Sesi rinisin t’vrapojnë.

[Dita]

Vajtimi i yjeve


Të trishtuar m’u dukën
Yjet sot,
Zbehtësia e ngjyrës
Më verboi,
U çudita prej aromës s’natës
Që dukej se më ftoi
Ta ndiqja ëndërrimin e yj’ve
Në errësirën që mbulon;
Si ish e mundur që
shquarja e tyre sot mungoi,
reve ia vura fajin,
por më kot,
duket harresa e përhershme
më mundoi e të vërtetën
tash s’kam dyshim
se e largoi;
Yjet qiellin më nuk e gjallërojnë,
Prej ditësh t’tëra ata kanë zbritur
në tokë,
Janë shuar ngadalë
E janë larguar,
E qiellin mbi ne e rreth nesh
Jetim e kanë lënë;
Sikur poetët e qëmotit
Të ngriheshin në këmbë,
Lebetia do t’i zinte,
Po ku janë - do të pyesnin,
E qielli duke lotuar
Ndoshta do t’u përgjigjej:
Tani as ju nuk do t’mundni
Të këndoni,
të uleni mënjanë
E të vështroni
Sesi ylli yllin e gjëmon,
Me ngadalë i afrohet,
I pëshpërit dhe e fton që
Të dy bashkë të vallëzojnë
E të digjen nga dëshira
Që i përshkon.
Yjet tash në tokë janë fshehur,
Ngjyrën e kanë derdhur,
Në fronin e dritares, une,
Me sytë ngjyrë qielli
Të vjedhur prej poeti,
E shoh qiellin tek loton,
E di se ai do të vetmojë,
Shpirtrat e endshëm
Që s’dinë ç’të kërkojnë
Në netët e heshtura
Poshtë në tokë,
Romantizmi i shkretë,
Duket mbet’ pa jetë,
Po yjet prapë qëndrojnë në jetë,
Mënjanë, të zbehtë,
Mbi mua, të qetë,
M’buzëqeshin e m’thonë,
Vajzë, fli e qetë,
Se kapakët e syve do t’i
Mbulojmë me pakëz jetë,
Me pak zbehtësi,
Do të t’i puthim me lehtësi,
E ti e qetë,
Gjumin fli.

[Dita]

N’udhë me Trishtimin


Për të mos vrarë sytë me lot te rinj
Shtrëngova dhimbjen në brendì,
Lëngimit t’i vidhesha
U mundova,
N’fshehtësi t’i tretesha, t’i largohesha.

Trishtimit t’lotëve që dritë
Më s’panë dorën i dhashë,
Iu luta me vete
të më tërhiqte në
Një rrugëtim të gjatë, të gjatë.

Endjes së ngeshme
N’oborre ngjarjesh
Pafund të zemrave të çara,
Ia hapa shpirtin e me të prita
Që unë ta merrja një përgjigje.

Se e vetmja s’isha
Që po e njihja këtë çast
Të dhimbjes e t’lotëve t’gozhduar,
Po plot si veten n’udhë i gjeta
T’përhumbur e me shpirt të gjunjëzuar.



2 qershor 2002

[Dita]

Idhnimit te qiellit


I idhnuar nga shikimet e mia
Qielli m’përgjon lodhjen
E retë rrudhos mbi mua.

Mundohet t’ma fshehë fytyrën,
ngjyrën gri m’përplas
E mua më dhemb,

Si një goditje ere
Mbi lulet e brishta
Që janë duke mbirë,

Retë derdhen mbi sytë e mi
Me pika të mëdha të kaltra
Mbi gjethet e një manjole bien
E më vjen aroma e një shijimi të mirë,
me erë qielli që ngjyrë përcjell


Qershor 2002

[Dita]

Të shoh


Përkulur pranë një vale të shoh,
duke prekur ftohtësinë e detit,
duke ngjyer sytë me pak blu prej tij,
I përhumbur më ngjan në mendime,
në ëndrra që më duket se i thur,

E ke ulur pranë vetes zemrën,
e ke lënë të pushojë, të marrë pak frymë,
të dalë nga ngushtësia e trupit,
ku e lënduan me pabesi,

E ke zbrazur qetësinë mbi natyrën,
mbi erën që merr ngjyrë e pëshpërit,
mbi diellin që dritën me nxitim e derdh,
mbi vetullat e reve te shëndetshme,
që bardhoshe të kanë mbështjellë,

I bukur më ngjan,
të të përpij me sy më vjen,
të të dhuroj pak nga nxehtësia
që ftohtësine e detit do shpërbëjë,

Të të përkund në ato pak dëshira
që guxojnë e më përfshijnë
kur sytë më ndizen furishëm
e qiellit me penel jetë i dhurojnë

I madh më shfaqesh para valës,
po mos m'u largo nga sytë,
do të më trishtojë mungesa jote,
do të më mungojë vështrimi yt,

Hija jote që e huaj mbetet,
do t'ia hiqte fytyrës sime atë dritë,
atë ngjyrë të bukur prej marrie,
të stolisur me pak çiltërsi,

Valën do ta mbledh me duar,
do ta përpij në fytin tim,
që sa herë të duash ta takosh,
t'më shohësh e
të duash të më përfshish.

[shiu i verës]

Drita,
poezitë tuaja më kanë pëlqyer, andaj të përgëzoj përzemërsishtë.
Si përshëndetje po të dërgoj një poezi, e cila është botuar kohë më parë në revistën "Fjala" të Kosovës.
Me respekt, Sabiti


Qiellore


E dashur
kur po e vrasin qiellin
dielli po vjen kot
në sytë e tu.
Ti po e sheh trishtimin
dhe tash merresh me plagët !

Emrat i ke harruar
dhe të tjerë të duhen...
Më shumë dashuri për vetën
në kohën e portokallëve të llamarintë.

E dashur
heshtja jote po më vret !

E di se nuk jam ai i librave
as i netëve të pa gjumë
nuk jam më hije hëne
që të puth yjet e buzëve...

Jam veç hi
nën këmbët tua
krejt i djegur është malli !
Për sytë e tu
harrova emrin tim
dhe natën që më solli te ti

E tash
ky hark i qiellit në shi
kurorë e jona le të mbetet
kjo vetull e këputur le të shkrihet në mallë
për sytë tanë të mekur
s`ka kush të qajë më
në lot s`ka kush të vdes..(!)

[Dita]

Pershendetje Sabit!

Poezia qenka e mrekullueshme. Te falenderoj qe e solle.....edhe per fjalet qe ke shprehur.........vetem se me lejo nje korrigjim...........emri im nuk eshte DRITA, por Dita


Me respekt!
Dita

[Dita]

Mashtruese po vjen


Nuk mundesh sot të më thuash
Moj ditë se ti nuk linde,
të pashë kur erdhe, u ngjite
e më pas nga lart zbrite,
për të filluar me lajkat e tua
të dashurisë për zemrën e njeriut,
Sot shtive dashuri me mua,
më pe të përkulur, të lodhur,
me gjumin në sy, me
buzët e varura mbi ajrin e ngrohtë
m’i zgjate gishtat, më gudulise,
sa e paturpshme je,
këtë dashuri kushedi me
sa të tjerë e ke shtënë,
mashtruese me fjalën ndritëse
që më lëshon,
e varfër në përkëdhelje
të pranoj për sot,
më freskove pak me ngjyrë,
e ëmbël gudulisja jote,
syri yt do më çmendë e di,
po të fal siç të falin
edhe të tjerë të mjerë,
Të puth para se ta bësh ti,
mbaje mend puthjen time
deri në një mashtrim të ri.

[Dita]

Këmbëzbathur


Këmbëzbathur zbres
Në errësirën e kësaj nate,
Me një muzikë në ajër
Që si sonambul
Më bën të vërtitem
E nga hapat të
Kaloj në fluturim,
në kërcim prej
një shpendi të panjohur
që flatrat shtrënguar
me zgjim ëndrre i mban;

Symbyllur në kërkim,
humbas ndjenjën e kohës,
zhytem në dëgjim,
afshi i kësaj nate
po më bën të marrosem,
të shoh muzikë me formë
shifrash e të ndiej
gjakun sesi vlon;

Më lodhin hapat
Derisa zemrën e natës gjej,
i pres nervat që më lidhin,
çlodhem me ajër djegës,
lodhem me frymën e njerëzve
që në ajër mungon,
eci këmbëzbathur,
djegja më mundon.

[zarathustra]

Nese jeta eshte nej enderr me lini ta enderroj...mos me zgjoni...nese enderroj...
Poezi te kendshme Dita