Bishtra...

[Sokoli]

Muri mua

Vij vërdallë nëpër apartamentin e vogël që kam marrë me qera e nuk di nga t’ia mbaj. Rrotullohem sa andej-këndej. Gjithmonë ndesh në të njëjtat mobilje, të njëjtën VC, të njëjtin krevat, të njëjtën tavolinë buke si dhe të njëjtin televizor që jep gjithmonë të njetin filëm.
Fillova të mendoj për apartamentin tim të ardhshëm. "Me qera do e kem edhe atë apo do jetë imi përgjithmonë? Pastaj si do jete? I nxehtë a i freskët, i gjerë a i ngushte? Apo rrezik mbes përjashta fare mes katër rrugëve"?
I shkrova këto në mënyrë të ndjerë. Më pëlqeu, m’u duk e thellë. Ia lexova murit të ftohtë ngarkuar llaç e ngritur tulla. Nuk e pëlqeu. C’të bëja? E modifikova shkrimin. E bera të thellë sa themelet e tij, të ftohtë si ai. Muri tregoi ca vëmendje po shpejt u lodh e nuk ma vari sa desha. E mora shkrimin, e grisa. Shkrova diçka tjetër. I lexova murit shkrimin e ri me temë nga shkenca e muratorisë. I pëlqeu. Në atë moment u ndjeva mur. I trembur nga vetja e mora dhe e grisa përsëri ç’kisha shkruar. Muri i çuditur më bërtiti.
-C'ben...ësht i bukur ore!
-Mos u bej merak se do shkruaj diçka tjetër, akoma më te bukur.
Shkrova nxitimthi në këmbë diçka tjetër e ia lexova.
Kisha krahasuar rininë me momentin kur llaçin e kish akoma të njomë, karakterin me themelet e tij, lëkurën time me suvanë, gjakun që më vlon ndër deje me llaçin që fle i ftohtë në të, martesen me zgjerimin e aneksit ne kurris te banjes, frikërat me tërmetet, fatkeqsit e jetës me plasaritjet në të, pleqërin me vjetërimin e bojës, vdekjen me rrënimin.
Megjithse në sytë e tij gjith sklepa merimangash nuk vezulloi fare ajo shprehia e atij që merr vesh çka i thonë, u duk qartë se e pat ndjerë.
C’ti bësh... Në këtë shtëpi të vogël ku jetoj më duhet të socializoj dhe unë.

© SOKOL NIKA

[Agim Doçi]

Sokol i dashur!
Lexova tregimin tënd. Është tronditës! Ti sa vete dhe po më kujton stilin e Franz Joseph Kafka-s. Të lumtë. Ke një pendë plot dhëmbje e mall. Ndonse pasigurinë e shpreh me metaforë prej ustai, mos harro: - Je ti që e ke në dorë fitoren e betejës me jetën! Unë të lexoj me ëndje.
Të përqafoj Agimi.

[Sokoli]

Faleminderit, nuk e dija qe paska qen kaq kenaqsi te merrje komplimenta nga njerez te letres. E provova dhe une. Sa qef...

[Sokoli]

Lakuriq!!!


Megjithse të kam pranë çdo ditë, bile më pranë se çdo gjë tjetër, desha të të them disa gjëra i dashur Shpirt. Nuk kam burrërinë të t’i them në sy, prandaj të shkruaj këtë letër.

E di ç’ke o shpirt, po, më fal, s’kam ç’bëj. E di, të kam lënduar. Kam kohë që s’të përgjigjem, bëj sikur nuk dëgjoj renkimet e tua rrëzë veshit. Ke kohë që mërmërit sa vjen e më mekur, si i sëmuri në ethe, pa patur ndërmend të pushosh. Ka kohë që të injoroj, megjithse të dy e dimë se dhembim së bashku. Edhe pse zhurmat e Jetës që na bashkoi më shungullojn fuqishëm vesheve të mëndjes, vazhdoj të ta dëgjoj të qarën, që çuditërisht, sa vjen e bëhet më fëminore. Detyrohem ti zë dhe me duar, për mos të të ndier Ty, se dhembim të dy.
Më fal që kam lën Nevojen të të lidhë kaq keq me zinxhirët e saj. Te vrasin, e di! E ndiej përherë në kuisjet e tua, kur të shtrëngoj zinxhirët që nuk u ndryshkërkan kurrë, liruar pa dashje ndonjë momenti delirimi. Falmë për të gjitha herët që të kam shtytur të durosh kamzhikun e Vullnetit. Nuk e dija që ai hale Vullnet paskësh qën një dobiç konceptuar ditën që Nevoja përdhunoi të bijën e Endrrës, Dëshirën. Po ti ama, s’më ke vën re kur të mbyll gojën, përditë me shtupa materializmi. Sytë i kam të zënë prej balukeve të Dhimbjes, nuk të shoh dot ashtu...
Të dy e dimë që më shum borxh të kam se më ke. Prandaj e vetmja gjë që mund të bëj për ne është të të lutem, të më falësh.
Më fal që të tërhoqa zvarrë sokaqeve të zbrazur e të servira për ëmbëlsire çorba kazanësh gatuar Ti e ndien se ku. Më fal që të detyrova të ulesh pranë shpirtrash pa shpirt, bile dhe tu buzëqeshësh, tu japesh doren e copëza të vetes. Ti e dije mirë që ato fjalë e mendime që të vinin përkundrejt ndiqnin ate rrugën tradicionale që ti e urren aq shumë. Të lindura as ti s’e di se ku, merrnin forëm në mëndje me balle të parrudhur, për të dalë pastaj dhëmbëve me nerva të vdekur ngulur kucrave mishtore. Vinin e përplaseshin me zhurëm mbi fytyrën tënde që sa vjen e tingëllon më fëminore se dje. Po ti prapë buzëqeshje. E di, e bëje për mua.
Më fal që s’të gjeta dot një shoqe si të duhet. Po mos i pri shpresat, se kjo Jetë ka më shume fantazi se Ti e unë bashkë.
Kam përshtypjen se ti gabimisht ndihesh i grisur, po dhe ne qofsh, ka plot kohë të të arnoj, bazuar në teorinë e probabilitetit. Kam kohë të të arrnoj të sotmen, se të ardhmen e ndien dhe ti që ka hikur bashkë me të shkuarën, mbase dhe më parë.
Mos mu mërzit tani të lutem, po vetëm fal.
Fale nje rob të vogël lufte si unë, kapur nga ushtria e madhe e Egos, ndëshkuar mbase më rëndë nga të tjerët se luftoi ca më ashpër. Fale këtë gladiator shpatëthyer që ndeshet me lolot e oborrit për kënaqsi e konfirmim perandorak. Fale një dëshmor të mjerë pa lapidar, rënë në këtë betejë të shkurtër e të heshtur, si shum të tjerë. Fale këtë Don Kishot kaluar mbi gomar e veshur tebtil. Fale këtë sofist të mjerë që noton kaq bukur në halen e Jetës.
Falmë o mik, falmë!
Falmë në s’të nxjerr dot shëtitje lëndinës, por e di mirë që do marrësh shpatin më të thepisur të malit e s’do shohësh më prapa porsa të të liroj nga zinxhirët. Falmë që të kam mbyllur në këtë kolibe kaq të dyndur e bosh bashkë. Falmë që s’të nxorra njëher Hënës së plotë të gërvishje mirë bajamet mes ulërimave të tua. Shhh... se zgjon të tjerët, e të llahtarisur nga vetja vijnë të të vrasin për fare.
Po të vogël a më mban mend? Eh, Ti at’her ishe i madh... shum i madh. Më merrje prej dore e më fluturoje ti s’e di se ku. Un tani po rritem o Shpirt, ti po zvogëlohesh. E sa më tepër shtohen ditët ndër kalendarët e mi, aq më pak mbesin të tuat. E un rritem duke socializuar me këtë Jetë, ndërsa ti rinohesh i përgjumur sa vjen e më larg saj.
Po dhe Ti na ke një borxh të dyve ama. Pse vazhdon e më rri brenda, kur di fare mire se të gjitha ato që do, realizohen vetëm në më lënç.
Në qoftë se nuk je aq katil ndaj mishit e zemërmirë ndaj vetes, prit! Pritmë ca, të rrudhem e plakem që të rinohesh e bëhesh bebe, derisa të vije dita kur dhe ti të shkosh aty prej nga kam dal unë.


p.s.
Megjithse e dimë fare mirë, se që të dy shkojme në kahe të kundërt, asnjëri prej nesh nuk e di se cili po rritet e cili po zvogëlohet me të vërtetë. Matematkisht rezulton të takohemi njëherë, diku, në një pikë. Në qoftë e saktë, bëhu gati të tokim ca shpatullat. Kam mall per ty.

Të përqafoj tërthorazi.
Me admirim, i Yti Robërues.

© SOKOL NIKA

[Agim Doçi]

Sokol!
Nuk janë komplimente ato që të shkrova, janë vlersime! Ti shkruan bindshëm dhe me një kthjelltësi që mban brenda vizion. Unë e shoh tregimin tënd sepse ay ka vizion! Janë sekuencat e një dokumentari, ose më saktë copëza jete të një njeriu që shkruan kthjellët dhe me vërtetësi. Ti nuk bën stisje, ty penda të rrjedh! Të lutem shkruaj, shkruaj dhe kështu do të mund të shkarkosh artin tënd të brendshëm. Ajo që desha të theksoj, është se ti "nuk merr poza" kur shkruan! Pra nuk imiton! Të përgëzoj Sokol!
Përqafime Agimi

[Sokoli]

Agim! Te falenderoj, at'here per kurajon, se eshte si puna e baterive qe duhen karikuar here pas here(ne mos i karikofte ndonje tronditje Jete a ndonje harabel qe me cicerin dritares mi karikoka Agim Doci )
Nuk e di ne te thote gje mbiemri im, por mbase mban mend ate poeten qe te ka dhene librin Kaltersi dhe kthjelltesi me nje dedikim konstelacionesh e yjesh ...
Eshte ime me. U entuziazmua shume kur i tregova per vleresimet e tua e nisi te tregoje historira poezish te shkruara mitingjeve... Te dhjefsha diktature (a nje gje e perafert)

me respekt te sinqerte Sokol Nika

[macia_blu]

lavdi qe e morem vesh nje titull libri qe kemi aq shume kohe qe te kruajme me kurshtje.
jam e sigurt se duhet te jete liber i bukur.
duket nga i biri.
sapo ta gjej....do ta rrefej mrekullimin .
ne lidhje me tregimin (et) nuk kam c'i shtoj atyre qe tha..agimi me lart.
As atyre qe kam thene ke "zhgarravinat" vecse nuk kam perdorur emrat e lexuar me pare per te te bindur se jane vertete krijime te bukura.
Ndoshta ngaqe duhet te kem qene e harruar mbas biberonit, qe kot e mbaj se ne fakt nuk pajtohem...
C'ti besh disa jane rritur me tre thithje..dy gjinj dhe nje biberon.
(une nuk kisha asnjerin, edhe po ti gjej tani nuk me bejne pune... , loja me vargun me duket tjeter gje....dhe shume gje...po vec biberon nuk me duket.)


"me sa kam vene re ne krijimet e tua....
ty te pelqen me shume nje statuje antike,
nje mitologji(ndoshta ajo e bariut ke alk...)
nje tragjedi e filozofuar
se sa nje kenge lirike
here e kenduar here e pakenduar.

duke te dashur njesoj e te vleresuar me shume .
uruar po se po.
macia_blu.

[macia_blu]

sa per te thene se te rilexova....
dhe mos e tradheto murin
per nje dollap te maces.

(kisha pershtypjen se macia...kjo
ishte me shume se nje pis pis....
te perulem per sinqeritetin,
pa ta mohuar fisnikerine)

e jote mace se mace!

[Pentesilea]

Proza jote eshte e lodhshme, ka teprice fjalesh dhe nuk thote ndonje gje kushedi se cfare. Megjithate te gjitha keto ti i mbulon me nje krenari per tu pasur zili.

Take care...

[Sokoli]

Pentesilea, mbretereshe e Amazonave vrare nga Akili, nuk e dija qe ishe ringjallur
Fjalet e tua i kam per kompliment.
Megjithse komplimentat do kishin qene me te plote po te me kishe goditur edhe vargjet e jo vetem prozen.


p.s.
S'ka Rendesi ne mberriti a jo Odisea, rendesi ka rruga qe ndoqi...per te mberrire. Pa te (rrugen), as qe do kishte Odise.