Sot, një qershor, më shumë se çdo ditë kam parë qiellin. Që në mëngjes e ndjeva më shumë se ditë të tjera. Mbarova diçka të rëndësishme që kisha për të bërë, dhe qielli ishte pa re. Në motor dielli më rrihte shumë, saqë krahët më janë skuqur. Në shtëpi prap kam parë qiellin në ballkon, dhe për çudi syri më zinte më shumë avjona sesa zogj. Desha të isha në ajër, tek ai qiell, tek ajo frymarrje. Po e ndjej afër shumë ktë frymarrje, dhe koiçideca po më habit. Edhe në ëndërr dje i putha faqen, dhe ndjeva atë frymarrje. Dhe prap është ai qielli, është atje që realiteti më qorron. Më duket si një ëndërr, por më shumë më duket sikur ëndrra po puth realitetin. E mbaj mënd mirë atë ëndër, saqë s'po e kuptoj pse ndodhi tani. Pse ishte aq e fortë ajo ndjenjë në atë ëndërr. Çfarë s'di është si vazhdon, por nëse fillimi është çfarë pash at'here s'kam pse të pyes. Do të ngelet thjeshtë një fjalë e pathënë.
Krijoni Kontakt