Feja dhe qytetërimi

[Honezmi]

OIlir 88!
Dikur premtove se do te shkruaje dhe shkrime per "krishterizmin"....cfar pate qe nuk shkruajte ?! Mos te ka humbur gje FLETA ose (faqja e te dhenave )?Po behu burre o derbardhe e mbaje premtimin ...se ne jemi mprehur e po presim te degjojme nga (ti) "ZHEVAHIRET"
Apo mos harove?

[Nika]

Pajtohem se është e vërtetë se religjioni është i ngulitur, ekziston në civilizimin njerëzor, dhe ka ndikime në të edhe pozitive e më shumë negative. Niçe ka qenë ndër personat më të mençur - gjenial të civilizimit, dhe sipas mistikut Osho, ka shkuar në negativizëm, dhe, edhepse ka qenë afër përndritjes së shpirtit ajo nuk i ka ndodhur, por është çmendur. Jezusi, simbolikisht, për t'i bërë nxënësit e tij që të mos jenë krenarë /së tepërmi/ ua ka larë këmbët, u ka dhënë venë me pi, jo gjakun e vet, dhe bukë, e jo trupin e vet. Asnjë nga nxënësit e tij nuk e kanë kuptuar, por më së afërmi /që e ka kuptur më shumë se të tjerët/ ka qenë Toma - Thomai. Jezusi me qëllim e ka flijuar veten, për t'u ngulitur në kujtimin e njerëzve. Ai ka deklaruar se do shpëtojnë nëse i dëgjojnë fjalët e tij. Kurrë nuk ka deklaruar se ai do i marrë mëkatet e tyre. Pendimi është madhështor, dhe pendimi me gjithë qenien e të penduarit e pastron shpirtin nga krimet - më katet. Shkrimet janë shkruar rreth njëqind vjetë më vonë, dhe pajtohem me ata që thojnë se ka pasaktësi etj. etj.

[Iliri88]

Duhet kuptuar qe pa ndihmen e shkrimit si nje mjet te transmetimit te ideologjive nga nje gjenerate ne tjetren, fete semitike nuk do te kishin qendruar dot ne kembet e tyre. Idete dhe perrallat do te kishin egzistuar vetem per nje kohe te shkurter dhe me kalimin e kohes do te kishin ndryshuar. Prandaj, zbulimit te shkrimit, feja i ka shume borxh, bile me shume borxh sesa zotave qe ajo shpall si te vertete.

Shkrimi eshte komunikimi nepermjet simboleve dhe ka egzistuar qe nga koherat me te lashta te njerzimit. Mundimi per te organizaur simbolet ne mbeshtetje te nje gjuhe te tere ka filluar ne civilizimet e Egjyptit dhe te Babilonise ne mesin e te cilave sillej neper shkretetira fisi i hebrenjeve ne kerkim te dheut te premtuar. Ne keto shoqeri te lashta, shkrimi ka mbajtur nje vend shume te rendesishem dhe origjina mendohej shpesh qe te ishte hyjnore.

Dhjata e vjeter sipas mitologjise se hebrenjeve eshte zbritur tek Moses (Moisiu) nga Jahvehu, zoti i zgjedhur i cifuteve i cili i takonte panteonit syro-palestinez bashke me Elin (Allahun). Fillimi i saj eshte interesant sepse tregon qe fjala e zotit kthehet ne gjera fizike sic eshte vete toka etj. Kjo ka rendesi sepse kur shikon historine e shkrimit ne shoqerine e Egjyptit, gjen qe shkrimi eshte i lidhur me zotin Thoth (Dhwty ne gjuhen e vdekur Egjyptjane e cila tani eshte e zevendesuar me arabishten per shkak te islamit). Thoth jo vetem besohej te ishte shkrimtar i te gjithe zotave, por gjithashtu edhe si krijimtari i te folurit dhe KISHTE FUQINE PER TE KTHYER FJALET NE OBJEKTE FIZIKE. Pra hebrenjet jo vetem qe moren idene e shkrimit nga Egjypti, por edhe fjalet e para te Dhjates se Vjeter vijne nga mitologjia Egjyptiane e lidhur me shkrimin qe kishte egzistuar me mijera vjet para Moisiut.

Ne civilizimin e Babilonise e njejta ide e origjines se shkrimit egzistonte. Shkrimi besohej te kishte ardhur nga zoti Nabu i cili besohej te ishte shkrimtar i zotave dhe gjithashtu kishte fuqine per te krijuar objekte fizike me fjalen e tij hyjnore. Kur flasim per krijimin e objekteve fizike nga Thoth apo Nabu, nuk gjinden detaje te krijimeve te tyre, por ne letersine e hebrenjeve, Jahvehu tani duhej qe te ngrihej me lart se te tjeret me idene qe objektet e krijuara me fjale hyjnore te tij jane qielli dhe toka, pra gjera me te medhaja sesa ato te krijuara nga zotat Egjyptian apo Babilonas.

Duhet pare qe ketu kemi nje model semitik qe vazhdoi gjer ne shkrimin e Kuranit. Kjo ndjek keta hapa: Merr idene nga nje shoqeri e huaj, ktheje ate ide ne favorin tend duke krijuar nje zot me fuqi qe tejkalojne zotat e kombeve te tjera, shkruaje kete ide, dhe tani ke nje fe te fuqishme e cila mbi te gjitha i sherben kombit dhe rraces tende. Jahvehu krijoi token dhe ne dhjaten e vjeter eshte zot i izraeliteve, por kur arabet perdoren kete model semitik, ata ngriten zotin El (allah) mbi Jahvehun duke thene ne fillim te kuranit qe ai eshte zot i boterave (lexoni mesiper). Modeli nuk ndryshon shume ne shkrimin e Dhjates se Re por vetem disa tipare te Jezusit si zot ndryshojne. Ne vend te nje zotit arrogant, Jezusi behet i vetmi nga zotat semitik i cili jeton nje jete te tere ne mesin e njerzimit, ne trupin e nje cifuti dhe ben mrekullira te papara, dhe ringjallet. Do te flas me vone ne thellesi per ndertimin e karakterit te Jezusit ne letersine e hebrenjeve dhe qellimin e tipareve qe i jane ngjitur. Rendesi ka fakti qe ky nuk u pranua nga Hebrenjet, por u be ne fakt zot i civilizimit te Evropes dhe zevendesoi te gjithe zotat e saj madheshtor. Rendesi ka fakti qe vetem mbas futjes se kristjanizmit ne Evrope u be i mundur shkaterrimi i Romes dhe clirimi i hebrenjeve nga pushtimi Romak. Do te shikoni gjithashtu qe edhe ndertimi i Jezusit ishte i pamundur pa huazimin nga teologjia e lashte pagane.

Nga vete historia dhe origjina e shkrimit gjen qarte se nga vijne idete semitike te fese se tyre. Keto nuk jane aspak te reja, por jane ne fakt te vjedhura nga civilizimet e lashta, te njejtat civilizime qe u asgjesuan nga arabet dhe levizja e tyre nacionaliste islami. Keto besime te thjeshta pagane te Egjyptit dhe te Babilonise u kthyen ne favor te kombeve cifute dhe arabe duke ndertuar vepra letrare sic eshte Dhjata e Vjeter dhe Kurani ne te cilat pershkruhet nje zot i zgjedhur dhe i ngritur me lart se zotat e kombeve te tjera. Ne kuran, jo vetem ngrihet Eli mbi te tjeret, por ai ne fakt i asgjeson te gjithe zotat dhe besimet e kombeve te tjera.

Do ta vazhdoj temen me nje histori te shkurter te Moisiut si udheheqes nacionalist cifut dhe levizjen e tij me emrin Judeizem. Do te shikoni mundimin e tij per te ndertuar nje komb cifut, per te bere te mundur evolimin e hebrenjeve nga fisi tek kombi. Do te shikoni se si kjo ide perben thelbin e dhjates se vjeter.

[oti]

Iliri88.

Ndoshta njohurite e tua nuk jane edhe aq te zgjeruara sa do te besonte dikush. Nuk e di se cila eshte origjina shkrimeve qe ti perdor dmth se nga i ke marre por desha te te them se:

1) Persa i perket fese se krishtere. Me sa shoh nuk ke njohuri te plota te Dhiates se Vjeter. Diata e Vjeter nuk iu zbrit Moisiut ashtu sic pretendon, por Moisiut iu dha Ligji ose me sakte iu dha popullit Izraelit ne menyre qe te jetonte sipas vullnetit te Perendise. Dhe vete Perendia prezanton veten e Tij se kush eshte. Nese do te lexosh me tej ne faqet e DHV (Dhiata e Vjeter) do te shohesh se si Perendia e vertetoi me shume menyra ekzistencen e vet dhe se ishte, eshte dhe do te jete i vetmi Perendi qe ekziston ne kete Univers dhe ne kete bote ne te cilen jetojme. Do te me thuash qe kane ekzistuar dhe ekzistojne shume Perendi. Me lejo te te bej nje pyetje. Sa prej ketyre Perendive e kane provuar ekzistencen e vet? Nese po, ka pasur dhe a ka deshmitare te cilet mund te deshmojne per kete gje?
Persa i perket te krishtereve, ata mund te deshmojne fare mire per kete gje. Duke besuar tek Perendia i vertete atje gjeten prehjen dhe paqen e kerkuar dhe me kryesorja shpetimin. Persa i perket "perendive" te tjera anje nga ato nuk te premton dhe nuk i jep nje zgjidhje gjendjes ne te cilen ndodhesh/m/en/et cdo njeri. Perse? Thjesht sepse nuk ekzistojne.

2) Ligji qe iu dha popullit Izraelit nuk u shkrua nga Moisiu por nga vete Perendia. Keshtu atje nuk u perdor asnje shkrim i huazuar nga kombe te tjera. Per me teper DHV perben nje permbledhje librash te cilat u shkruan nga njerez te ndryshem te cilet i besonin dhe i sherbenin Perendise se vertete. Po ashtu me vone edhe Dhiata e Re.

Nese do te flasesh per fene do te ishte me mire qe ti te sillje ketu argumentet e tua te nxjerra nga studimi yt lidhur me kete ceshtje. Nese pohimet e tua bazohen ne theniet e tjeterkujt me mire ta mbyllesh kete teme sepse kjo do te shkaktonte irritim ketu ne forum. Ka shume te ashtuquajtur studiues te cilet kane nxjerre konkluzionet e tyre lidhur me fete por pasukses. Kjo ndodh sepse pohimet e tyre kane rene ne kundershtim me Historine e cila nuk perkrah ndonje fe. Nese kjo teme me te vertete te terheq atehere fillo te studiosh ashtu sic kane bere edhe shume te tjere (nder te cilet edhe une vete).

Pershendetje, ns

[Iliri88]

Oti,

Nuk pretendoj une qe Dhjata e Vjeter u zbrit tek Moisiu, pra ketu e kam fjalen per 5 librat e para te saj te njohura si Torah. Kete e ke pohuar edhe ti mesiper.

Vzhdoj me temen: Lindja e Levizjes Nacionaliste Cifute me Emrin Judeizem.

Shkrimi ne kohen e Moisiut ishte nje aftesi e rralle tek popujt. Ata qe shkruanin ishin te rralle jo vetem ne mesin e hebrenjeve, por edhe ne mesin e civilizimeve sic ishte Egjypti dhe Babilonia. Nuk ka ndonje fakt qe tregon qe Moisiu vete ka qene shkrimtar, madje ne disa vepra sic eshte Talmudi i Babilonise, fjaleve te librave u referohen si "Fjalet e Shkruesit." Shkruesit e ligjeve punonin kryesisht per udheheqesit e kohes. Nga arkeologjia gjejme qe Faraonet e Egjyptit kane patur prane tyre gjithnje shkrues qe shkruanin ligjet e tyre. Ne traditen semitike te shkrimit, e njejta teknike eshte perdorur gjithnje. Moisiu ka ndjekur te njejten teknike ne shkrimin e Talmudit dhe Tores. P.sh. ne Talmud Moisiu u thote hebrenjeve:

"Biri im, duhet te ndjekesh me me kujdes fjalet e Shkruesit (te talmudit) sesa fjalet qe jane ne Torah."
--Erubin 21b

Takimi i pare qe bejme me Moisiun ne Dhjaten e Vjeter eshte tek Eksodi 2:1 ku pershkruhet lindja e Moisiut, fshehja e tij sepse sipas perrallave, Faraoni kishte dhene urdher per te vrare te gjithe femijet meshkuj te hebrenjeve (kjo perralle perseritet ne shkrimin e Dhjates se Re), leshimin ne ujerat e lumit, dhe marrja e tij nen strehen e se bijes se Faraonit.

Ketu duhet te kuptoni qe pershkrimi i Moisiut si femije ndalon. Nuk eshte mire per nje veper nacionaliste sic eshte Torah per te pershkruar brenda saj ndonje virtyt njerzor te Egjyptianeve sepse keta bien ne klasen e xhentileve ne klasifikimin e rracave nga hebrenjte. Megjithese keta e rriten, e ushqyen, e mbajten si femije te vet Moisiun, Torah te jep zero pershkrime te jetes se Moisiut si femije. Ne vend te tyre, Eksodi 2:11 tergon kete:

"Nje dite, mbasi Moisiu ishte rritur, ai doli aty ku ishin njerezit e tij (hebrenjte) dhe i shikoi ata ne punen e rende. Ai shikoi nje Egjyptian duke rrahur nje Cifut, njenin nga njerezit e tij (kombit te tij). Shikoi (moisiu) rreth e rrotull dhe nuk shikoi kend dhe e vrau Egjyptianin dhe e fshehu trupin e tij ne rere." --Eksodi 2:11.

Pra qe nga fillimi i shkrimit rreth jetes se tij, Moisiu e paraqet vehten si luftetar i zjarrte i nacionalizmit cifut. Kjo ne vehten e saj ka si qellim ngritjen e moisiut si udheheqes i kombit. Do te shikojme ne vazhdimin e temes ngritjen e tij tek niveli i zotit, dhe ne disa pika te Tores, ngritjen e tij mbi nivelin e vete zotit ku publikisht sipas perrallave, ai e shan zotin dhe zoti i hap rrugen Moisiut. Po te lexoni nga Talmudi mesiper, do te shikoni qe kjo nuk eshte e rralle ne teologjine e hebrenjeve, madje edhe Rabinjet e lartesojne vehten mbi zotin. Kjo behet nga vetdija e c'pikjes se zotit sigurisht. Kjo eshte si puna e magjistarit qe ben nje magji, e tere audienca hap syte, por ai vete e di se eshte thjesht nje iluzion i vetkrijuar dhe se brenda tij nuk permban ndonje fuqi te mbinatyrshme.

Do ta vazhdoj temen me Moisiun si themelues dhe udheheqes i Judeizmit. Pershkrimi i ngjarjeve ne Torah eshte gjithnje ne kohen e kaluar. Ne fakt, Torah pasqyron luften nacionaliste te hebrenjeve, mundimin e tyre per te themeluar nje komb ne nje toke te quajtur "Dheu i Premtuar" , por tradita semitike kerkon qe lufta nacionaliste te kete brenda saj nje pershkrim hyjnor, nje qellim hyjnor, mbeshtetjen hyjnore nga nje fuqi e mbinatyrshme. Duke i dhene levizjes nacionaliste nje testament hyjnor, c'do gje qe behet ne emer te saj kthehet ne kismet. Kjo ide eshte mese e dukshme tek arabet.

Shendet,

I

[Iliri88]

Para se te vazhdoj me Judeizmin, Moisiun dhe Toren, desha te shkruaj rreth disa fakteve nga realiteti i historise sic eshte zbuluar nga arkeologet dhe historianet e antikuitetit.

Ajo qe eshte mese e qarte nga historia, nga kerkimet arkeologjike te rajonit ku sot qendron "Dheu i Premtuar", pra Izraeli, ajo eshte qe keto troje gjithnje kane qene nen kontrollin e Egjyptit, Babilonise, Sirise, Greqise, Romes, Persise. Kjo vertetohet nga zbulimet arkeologjike ne te cilat artifaktet gjithnje vijne nga civilizimet e mesiperme. Kjo ka sjellur mbi fisin e hebrenjeve tmerrin e zhdukjes se identitetit. Feja atehere behet vegla e zgjedhur e udheheqesve te fisit me te cilen ta ruajne identitetin e tyre. Duke i dhene rraces nje vend special "Popull i Zgjedhur," i japin asaj edhe krenarine e duhur pa te cilen ruajtja e kombit eshte e pamundur.

Fjala Izrael ka kuptim pagan, dhe tregon qarte historine e rajonit ne te cilin jane ngulur hebrenjte. "Is" ne gjuhen e lashte te Egjyptianeve do te thote Fron, "Ra" ka qene emri i zotit kryesor ne fene pagane te Egjyptianeve, dhe "El" ka qene emri i zotit kryesore te fese pagane te Sirise dhe Palestines. El ne arabisht njihet si "Allah" dhe ky zot pagan u zgjodh nga Muhamedi per te mbeshtetur levizjen e tij nacionaliste Islamin. Pra ai rajon quhej Israel apo thjesht "Froni i zotave Ra dhe El." Ishte pikerisht ne kete rajon ku fisi i Hebrenjeve sillej neper shkretetira dhe perfundimisht u ngulen.

Perdorimi i fese si vegel e nacionalizmit vazhdon edhe sot.
Muri Vajtues i cili supozohet nga hebrenjte te kete qene muri i tempullit te dytet, ne fakt na del se eshte nje mur qe rrethonte disa varreza cifute i ngritur gjate shekullit te 17te. Kur arkeologet arriten ne nje konkluzion te tille, ata u debuan nga Jeruzalemi. Ky mur paraqitet si nje mur shume i rendesishem per fene e hebrenjeve, por ne fakt eshte i rendesishem per synimet e tyre nacionaliste persa i perket Jeruzalemit Lindor per te cilin luftojne me palestinezet.

Do te vazhdoj temen me Moisiun. A eshte jeta e tij sic pershkruhet ne Dhjaten e Vjeter e vertete? A jane ngjarjet qe pershkruhen ne Toreah te verteta? A i mbeshtet ato ngjarje arkeologjia moderne? Keto pyetje do te mundohetm tu pergjigjem ne vazhdimin e temes. Duhet te keni parasysh, qe Moisiu eshte figura qendrore e tri feve semitike.

Do te kthehem,

I

[useid]

une se kuptoj kete llogjiken e ketyre paganeve ne fillim kane shpikur zotera per cdo komb pastaj do na shpikin per cdo qytet pastaj per cdo shpi.pastaj per cdo njeri pastaj per cdo qelize kshtu merradhe.jeni ne vete o njerez Zoti eshte nje nuk eshte as i arabeve as i cifuteve as i evropianeve ose i kristianeve i perket te gjitheve dhe i ka krijuar te gjithe.pastaj sipas veprave qe kryejne njerzit disa do ti ndeshkoje qofshin arab cifut ose evropiane edhe disa do ti shperbleje sipas besimit qe kane pasur ato ne lidhje me te kane besuar Zotin apo idhujt kane besuar gurte druret apo krijesat njerzit kafshet etj.o njerez cohuni nga gjumi litergjik i paganizmit zemrat tuaj po ju therresin per ne besimin monoteist(islamin)

[useid]

Muslimanët dhe civilizimi perëndimor

Na transmetojnë librat e sunnetit të pastër se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë: “Çdo çështje e fesë suaj është e imja (unë vendosi në te), kurse sa i përket çështjeve të kësaj bote, ju më mirë i dini ato punë” (Tra. Muslimi).


Ky hadithi sherif është thënë me rastin e pllenimit të hurmave. Një ditë duke kaluar Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pranë një grupi të sahabëve të tij i pa duke i pllenuar hurmat, e u tha: “Pse e bëni këtë?”. Duke u bazuar në këtë fjalë, ata e lanë këtë punë. Mirëpo fryti nuk doli i bollshëm, hurmat dolën pa farë. Kur kaloi për së dyti e pa këtë gjendje dhe i pyeti: “Ç’kanë hurmat tuaja?”, kurse ata i thanë: “O Resulull-llah, the kështu e kështu, e ne të dëgjuam dhe për këtë kështu dolën hurmat”. Në këtë rast Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e tha hadithin e lartëpërmendur.


Ky hadithi sherif konsiderohet rregull i rëndësishëm në Islam dhe është i domosdoshëm për kuptimin e logjikës së ndërtimit (ngritjes) të civilizimit Islam, ngase ky hadith ndanë aspektin thjesht shkencoro-material nga ai ideologjik, fetar dhe njerëzor. Në pëlqim me këtë rregull, muslimanët e parë ngritën civilizim të paparë deri në atë kohë, civilizim të ri por të fuqishëm materialisht, në të njëjtën kohë kur kjo ngritje e këtij civilizimi bazohej në akide, sheriat dhe ibadet, gjëra të cilat janë të lidhura me All-llahun [subhanehu ve teala], Zotin e botëve, dhe në udhëzimin e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ashtu që ndërlidhja, harmonia dhe baraspesha ishin cilësi të dalluara të civilizimit islam.


Vlera e kësaj analize për të kuptuar nocionin “Civilizim”


Kjo analizë dhe definim i nocionit kulturë, ka rëndësi dhe vlerë në orientimin e muslimanit bashkëkohor nga ajo që mundet ta pranojë dhe nuk mundet ta pranojë dhe kah ajo që duhet të jetë i kujdesshëm dhe të ruhet nga civilizimi bashkëkohor. Një qëndrim i tillë (kritiko-analitik) është hyrje e kushtëzuar për çdo mund Islam serioz, i cili kërkon se si të formulon projektin tonë civilizues Islam. Kjo i jep mundësi ummetit që të niset nga bazat e tij duke u shërbyer me të arriturat pozitive të civilizimit bashkëkohor drejt përparitmit, kalimit dhe mbisundimit civilizues, gjë e cila i siguron ummetit udhëheqjen e njerëzisë, sërish drejt udhëzimit të dritës. Ky qëndrim kritiko-analitik ndaj civilizimit bashkëkohor na mundëson që të zbulojmë ilizionin e madh të disa lapsave helmues që mundohen të futen në shpirtin dhe trurin e muslimanit, duke u nisur nga pohimi se civilizimi bashkëkohor është një tërësi e pandarë, dhe për këtë ose e marrim në tërësi, me të mirat dhe të këqijat që i posedon, ose e lëmë në tërësi. Një pohim i tillë, i cili është mashtrues, në të njëjtën kohë edhe i kotë, ka për qëllim që t’i sjellë muslimanët në pozitë të vështirë dhe situatë kritike në aspektin shpirtëror, ideor dhe njerëzor, bile ka për qëllim të shkaktojë ndarje në personalitetin njerëzor Islam në mes besimit të tij të fuqishëm dhe dëshirës së tij për realizimin e përparimit civilizues të shpresuar. Pra, metoda kritiko-analitike, bazat e së cilës i marrim nga udhëzimi pejgamberik, na e bënë të qartë kotësinë e këtyre pohimeve dhe na përforcon tezën se civilizimi është grumbullim i veprës së njeriut. Një pjesë e saj është e përbashkët ndërmjet gjithë popujve dhe normalisht nuk mban në vete shenja të ndonjë veçantie të ndonjë populli ose të ndonjë vendi. Ky është aspekti shkencoro-material i civilizimit. Kurse, pjesa tjetër përbëhet prej mendimeve të ndryshme njerëzore, të cilat dallojnë në përcaktimet e tyre mbi të mirën dhe mbi të keqen, mbi të bukurën dhe mbi të shumtuarën, ashtu që çdo popull që don ngritje civilizuese mund që nga gjithë ky prodhim të merr atë që përputhet me bazat, vlerat dhe besimet e tij dhe i cili këtë projekt e shtyn përpara. Normalisht nga ky civilizim ka mundësi të refuzojë çdo send që nuk përputhet me besimet dhe vlerat e tij ose e pengon përparimin e këtij populli.


Pas gjithë kësaj mbetet pyetja e madhe para mendimit Islam bashkëkohor, i cili kërkon kushtet e rilindjes, e cila është: Ç’pranojmë dhe ç’ka nuk pranojmë nga civilizimi bashkëkohor?


Çka pranojmë nga civilizimi bashkëkohor


Nga sqarimi i domethënies “Civilizim” na u ba e qartë se aspekti material nga ky civilizim, d.m.th. aspekti shkencoro-material, është ajo që mund ta konsiderojmë trashëgimi njerëzore e përgjithshme, e cila nuk është e veçantë për ndonjë popull. Çdo njeri, individ dhe popull ka marrë pjesë në ndërtimin e saj. Këtij përparimi shkencoro-material, duke përfshirë edhe teknologjinë e shkëlqyeshme gjë të cilën e dëshmon civilizimi bashkëkohor, bazat ia kanë venduar dijetarët dhe hulumtuesit e civilizimit Islam, siç janë shkencat e matematikës, medicinës, astronomisë etj., bile edhe vet metoda shkencore, është metoda eksperimentale, themelet i ka në civilizimin Islam, gjë e cila ka qenë pikënisje e ndryshimeve në civilizimin e ri.


Për këtë muslimanët kanë të drejtë, bile e kanë obligim që t’i arrijnë këto njohuri dhe shkenca dhe të japin mundin e tyre që të mbisundojnë metodologjitë dhe mundësitë e tyre, ngase kjo është kusht kryesor ose shtyllë e rilindjes së shpresuar. Nëse nuk i arrijmë dhe nuk i përvetësojmë këto shkenca, ummeti ynë do të mbetet edhe mëtej i dobët dhe i prapambetur, e me këtë u jep rast popujve tjerë që të bëhen tutor tanë ideologjik dhe joideologjik. Në të njëjtën kohë armiqtë tanë mund t’i destabilizojnë dhe t’i asgjësojnë lehtë pa lodhje përpjekjet që bëhen për rilindje.


Arritja e këtyre njohurive, shkencave, dhe bashkëpunimi serioz me to, nuk e ndalë fitimin material të umetit, por e tejkalon këtë saqë e përforcon edhe më tepër besimin e muslimanëve ne veten e tyre dhe në mundësitë e tyre, nxitë dëshirën e tij dhe e shtynë drejt përparimit. Në të kundërtën, mosposedimi i këtij aspekti, nga civilizimi bashkëkohor shkakton përhapjen e dëshpërimit dhe pasivitetit, sidomos në gjeneratën e re.


Me këtë trashëgimi “qytetëruese”, ummeti ynë mund të përfiton nga shpikjet e civilizimit bashkëkohor dhe duke marrë parasysh mjetet mënyrat e organizimit dhe administrimit, normalisht duke i përdorur në pëlqim me moralin Islam dhe për t’i shërbyer shoqërisë muslimane për t’i realizuar qëllimet e saja dhe për të përhapur misionin e saj njerëzor. Kjo është ajo që e pat bërë Omeri [radijall-llahu anhu] kur filloi t’i shfrytëzojë regjistrat për të regjistruar çështjet e shtetit duke u bazuar në përvojën e civilizimit persian në këtë aspekt.


Çka refuzojmë nga civilizimi bashkëkohor


Gjendja historike në të cilën lindi civilizimi evropian bashkëkohor detyroi shoqëritë evropiane që të përvetësojnë vlera, rregulla morale, mendime dhe ndjenja, që në esencë dallojnë nga shoqëria islame, nga vlerat, mendimet, shikimet dhe rregullat morale të saja, ngase civilizimi evropian bashkëkohor u themelua në atmosferë të konfrontimit mes fesë dhe shkencës, mes besimit dhe mendimit, mes mbisundimit të “institucionit kishtar” dhe dëshirës për shpikje, zbulim dhe përparim në shoqëri. E gjithë kjo, normalisht, ndikoi në këtë dhe si rezultat i kësaj lindi shpirti i armiqësisë ndaj fesë dhe dëshira e madhe dhe e fshehtë për t’u “liruar” nga çdo vlerë dhe kuptim që ka të bëjë me fenë, me çdo fe, e sidomos krishterimin.


Në këtë mënyrë shumica e drejtimeve ideologjike, kulturore, letrare, artistike dhe metodologjike janë të ngjyrosura me këtë ngjyrë e cila ëshë kundër çdo feje. Kjo është ajo që na detyron të përfundojmë se këto rezultate të ndryshme në civilizimin bashkëkohor konfrontohen me vlerat islame, normalisht duke pasur dallim njëri prej tjetrit. Megjithatë ne këtu do t’i regjistrojmë disa pika që paraqesin boshte të dukshme në drejtimet e civilizimit bashkëkohor, çështje të cilat nuk mund t’i pranojmë në shoqërinë islame dhe normalisht, nuk mundemi që në bazë të tyre ta ndërtojmë projektin tonë civilizues islam. Në këtë rast nuk na mbetet asgjë pos që t’i refuzojmë tërësisht.


Këto boshte të refuzuara janë:


1-Ateizmi i këtij civilizimi, largësia e saj prej All-llahut [subhanehu ve teala], tallja e tyre me shenjtëritë fetare dhe çdo send që rezulton nga ky qëndrim i tyre, siç është: hujnizimi i njeriut, ose hyjnizimi i epsheve dhe pasioneve të tyre, ngase ateizmi i këtij civilizimi sipas besimit të muslimanit është shkaku i mjerimit të tij, është shkak i mosrehatisë, kaotizmit dhe shqetësimit në shoqërinë perëndimore edhe pse kanë arritur në gradën e mbisundimit material. Nëse futjen e ateizmit në brendi të civilizimit perendimor bashkëkohor e kanë shkaktuar faktorët e veçantë të shoqërive evropiane, shoqëria jonë Islamike nuk i posedon këto faktorë, bile plotësisht e kundërta është ajo që ka ndodhur në ngritjen tonë civilizuese të kaluar. Civilizimi Islam buroi nga feja, jo nga armiqësimi i fesë, andaj e tillë duhet të jetë edhe ngritja e re e civilizimit Islam, e bazuar në fe dhe duke u nisur nga bazat e saja hyjnore.


2-Refuzojmë metodën laiciste (laike-sekulariste), në bazë të cilës janë ngritur shoqëritë e civilizimit bashkëkohor, ngase kjo metodë është dukje e një lloji të veçantë nga bejlegimet (thirrja në dyluftim) historike me fenë krishtere në realitetin evropian. Për këtë, kjo është e huaj në trashëgiminë tonë kulturore, në vlerat islame dhe në strukturën e shoqërisë islame, bile edhe më tepër se kjo, kjo metodë sipas studimeve dhe hulumtimeve islame, është rrënuese e metodës islame, në të cilën bashkohet feja me dynjanë, shoqëria me besimin dhe shteti me akiden.


3- Refuzojmë nga civilizimi bashkëkohor çdo send që ndërlidhet me amoralitet, me çorodi morale, me rrënimin e marrëdhënieve shoqërore, familjare dhe natyrore. Kjo çorodi morale nuk është çështje e patjetërsueshme e ngritjes civilizuese, e as që është kusht i përparimit njerëzor, por është dukje e sëmurë e cila i nënshtrohet shkaqeve njerëzore, me çka mund të përcjellen dhe zbulohen bartësit e saj, nën ngritjen shpirtërore, fetare dhe ideore të njeriut në të gjitha istitucionet të shoqërisë. Pra, kështu mund që të mbisundohen dhe të shërohen, ose të largohen nga lëvizja e përparimit në shoqëri, ngase këta janë shkaktarë të rrënimit të civilizimit, bile janë qortues historik të rrënimit, shkatërrimit dhe lajthitjes së popujvë, siç tregon Kur'ani: “Dhe kur Ne vendosim për të shkatërruar ndonjë vendbanim, Ne (më parë) dërgojmë urdhër të prerë (për t’iu bindur All-llahut e për të punuar drejt), atyre njerëzve nga mesi i tyre, (ose më parë Ne shtojmë numrin e popullsisë së tij) që bëjnë jetë luksoze. Kështu pra ata i tejkalojnë kufijtë në të dhe kësisoj përligjet Fjala (e ndëshkimit kundër tij e kundër tyre). Pastaj Ne e shkatërojmë atë nga rrënjët. (El-Isra; 16).


4-Refuzojme nocionin liri, ashtu siç është vendosur në ndërgjegjen e evropianit modern, e cila thotë: “Liria ime nuk ndalet përveç se në kufitë e lirisë së të tjerëve”, ngase është mendim kaotik. Kështu medoemos është hyrja çorodisë në shoqëri dhe shkatërrimin e saj, gjë që shkakton konflikt në shoqëri, ngase çdokush të tjerët i konsideron pengesë që pengojnë liritë e tij. Ndërsa, Islami është munduar ta vulosë në ndërgjegjen e njeriut vlerën e lirisë, e cila është në pëlqim me sistemin e vlerave, kuptimeve dhe rregullave, të cilat zbulojnë shenjat e të shëmtuarës dhe të bukurës, të mirës dhe të keqes në këtë çështje, ashtu që çdo musliman përgjigjet për këto vlera ndërmjet të cilave është edhe vlera e lirisë në vetveten e tij, por edhe në shoqëri. Për këtë edhe e ka bërë All-llahu [subhanehu ve teala] cilësinë e të urdhëruarit në të mirë dhe të ndaluarit nga e keqja prej shenjave më të rëndësishme të mirësisë së popullit islam: “Ju jeni populli më i mirë që i keni ardhë njerëzimit, urdhëroni në të mirë, ndaloni nga veprat e këqija dhe besonie All-llahun...” (Ali Imran; 110), ngase ky rregull i ndershëm, “urdhërimi në të mirë dhe ndalimi nga e keqja”, është ajo që i jep vlerë ekzistimit dhe aktivizimit të ndërgjegjes shoqërore, kurse domethënia e lirisë siç është në perëndim momentalisht, shkakton humbjen e kësaj ndërgjegje shoqërore dhe shkatërrimin e saj.


5- Refuzojmë nënçmimin e gruas dhe mashtrimin e saj me dëshmi dhe terme të shkëlqyeshme si p.sh. se: ”Gruaja përfaqëson gjysmën e shoqërisë” ose “Ajo duhet ta rikthejë nderin e saj që është marrë nëpër këmbë me mijëra vite me radhë” etj. Neve edhe pse besojmë se gjithë këto lëvizje nuk janë dalë në shesh rastësisht, por gishtat qëllimkëqinj dhe të fshehtë i kanë lëvizë këto thirrje, tani do të tregojmë vetëm gabimin e dukshëm në këto drejtime (orientime) të reja. Këto drejtime marrëdhëniet e shoqërisë së parë njerëzore i paraqesin të bazuara në konflikt, e jo, siç pohon Islami, në mëshirë dhe dashuri: “Dhe nga faktet (e madhërisë së) e Tij është që për të mirën tuaj, Ai krijoi nga vet lloji juaj palën (gratë), ashtu që të gjeni prehje tek ato dhe në mes jush krijoi dashuri dhe mëshirë...” (Err-Rrum; 21).


Këto thirrje vulosin nocion të rrezikshëm në shoqëri, saqë kujdesin (mbikqyrjen) e mjetit dhe “kopsës” e bën më të shenjtë dhe më të rëndësishëm se kujdesin (mbikqyrjen) e gjeneratës së re njerëzore, zhvillimin e materies e bën më të rëndësishëm se zhvillimin e njeriut, atëherë kur dëshiruan që t’ia zbukurojnë asaj daljen nga fortifikata dhe shtëpia e saj, duke e konsideruar rregull themelor dhe kusht për përparimin (emancipimin) e saj. Ja reaksionet e pandërprera në shoqëritë bashkëkohore evropiane, pasiqë gruaja zbuloi se ata nuk e nxjerrën vetëm nga shtëpia por e nxjerrën edhe nga njerëzia.


Këto janë pikat kryesore që i refuzojmë nga civilizimi bashkëkohorë dhe refuzojmë që në bazë të tyre ta ngrisim projektin tonë civilizues Islam të shpresuar. S’ka dyshim se ekzistojnë edhe rregulla edhe kuptime tjera që i refuzojnë, mirëpo këto që i përmendëm sipas meje janë burimi i gjithë sëmundjes dhe bazë e të gjitha problemeve.

[mitrovicalia_81]

Duke patur parasysh atë që është thënë deri tani, unë mund të përfundoja se në botë ka shumë fe. Ju të gjithë e dini ate. Por një gjë mund të them se feja apo besimi është ajo e cila neve na bën të mendojmë shumë për të arritur të vërtetën.

Ju shumë thatë rreth fesë! Kjo është një temë shumë interesante, e prekshme dhe sfiduese me qëllim të arritjes së të vërtetës. Kemi shumë të shprehmi lidhur me këtë temë. Unë kam takuar shumë njerëz të shumë feve të ndryshme nga të cilit edhe unë nxorra një mendim se njeriu si njeri e ka fenë e vet (nuk mund të them zotin e vet)! Feja e tij mund të ketë një zot apo më shumë.

Nuk dua të keqkuptohemi por të gjitha fetë i kanë ato pika të verteta dhe të pavërteta të saj. Le të marrim një shembull:

Nëse nje njeri me moral, sjellje shumë të mirë, i cili e do të mirën e secilit po i pa-fe çka mendoni ju a e meriton ai ferrin???

Por nuk do të thotë që një njeri egoist, laik, dhe fetar shumë i madh, do të meriton parajsën.

Pasi që neve na kanë dalur shumë besime apo fe duhet nga kjo ditur se diçka me të vërtetë ekziston jashtë kufijve të kësaj bote dhe gjithësie. D.m.th diçka ekziston. Është e pamundur që të gjitha fetë të jenë iluzione apo vetëm përralla të njerëzve.

Unë vetëm e di që jeta është PROVIM që njeriu duhet kaluar me sukses dhe suksesi i tij varet nga sjellja, morali, ndërgjegja, respekti ndaj feve (që besojnë vetëm në një zot) dhe të tjerëve. .

Por mos harroni se shkenca është diçka e cila neve na shfaq interesim në të ardhmen dhe ka shumë gjësende e cila e mahnit dhe e vunë njeriun në mendime por vetëm vdekja do të të bind se çka ekziston pas kufijve.



Me nderime

Mitrovicalia

[raku]

Feja dhe roli i saj ne bote keqkuptohet nga shumica e njerezve dhe popujve te botes ne pergjithesi.
Ky keqkuptim ka vlerat pozitive dhe gjithashtu negative.
Te fillojme me vlerat pozitive.....
Eshte pozitiv fakti qe feja i mbledh popujt dhe rracat e ndryshme te botes ne nje mentalitet dhe ne nje fare kulture te perbashket morale.
kjo eshte shume pozitive per arsyen se ndalonte perqindjen e urrejtjes rraciste ne kuptimin e rraces dhe ate te kombit.

vlera negative do ishte sepse feja eshte si nje kult i fuqishem moral dhe njerez qe e ndjekin kete kult me kaq pasion dhe devotshmeri mund ta keqkuptonin dhe ta keqperdornin per synimet e tyre personale rraciste dhe nacionaliste.
kjo po ndodh ne kohet e sotme dhe ka ndodhur gjithmone qy ne krijimin e fese .
toleranca do ishte zgjedhja perfekte por problemi eshte se njerezit nuk e kuptojne fjalen tolerance ose nuk i pelqen ta perdorin .
pikerisht ketu qendron problemi me fete e botes ne pergjithesi.
fete jane aq te ndryshme dhe aq percarese saqe e bejne te pamundur krijimin e tolerances fetare qe ato predikojne.