Shprehje....

[Dita]

Shprehje


Lejomëni të flas,
Lejomëni të vë buzën në gaz,
Lejomëni të ngre zërin lart,
Të thërras,
Të godas,
Të vuaj pas,
Ju lejoj unë më pas
Të flisni ju,
Të rrihni ju,
Me ujë, me zjarr,
me vetëtima, me bubullima,
nje zë më shumë,
nje zë më pak,
aty do të jemi
të gjithë ne bashkë,
duke buzëqeshur,
thërritur, goditur,
lebetitur,
rrëmujë e madhe
që pret per t’u zbavitur,
koha e re,
ajo e ditëve tona
çudi e madhe qenka
besomëni,
do t’lëndoni ju nga pak vetminë,
në këmbim do t’fitoni ciltërsinë,
do t’mundni ju hipokrizinë,
pabesinë, kotesinë.






Shqiptar i mirë


E mban në zemër një shkabë
Të bukur ti,
domethënia që ajo mbart
Të jep fletë,
Për të dhënë diç më shumë në jetë,
Ndoshta false ngjan marrëzia jote,
Përpjekja jote për më mirë
Gjithashtu,
Mos ki mërzi,
Nje ditë ndoshta do t’kuptohesh
S’do të jesh me shkabë në zemër
I vetmi ti,
I vërtetë atëherë do të ngjash,
Do pranohet se i marrë nuk ke qenë,
Kaltërsia me të cilën ti kohën
sot e sheh,
Do t’ketë kryer punën e vet,
Do t’mjaftojë që ti t’qëndrosh
Mënjanë
E ta lësh rrjedhën e fatit
Të shkojë e qetë .





Lëvizje


Oborrtarë të këtij pallati gjëmash
A ma shuani një kuriozitet,
A do të ketë një fund kjo marrëzi,
A do të vuajmë ne kështu përjetë?

E madhe dhimbja e shkaktuar,
Hidhërim i trishtë që mbetet pas,
Rënkim e frikë në sytë tanë,
Do t’lodhet kush të bëjë
Heroin në k’të cast?

Bukuri e lashtë e trashëguar,
Zgjoje forcën nga brenda ti,
Jep shpresën ti për një fitore,
Do t’ngrihen të gjithë nga vendi sërish.

Dhe vuajtje nuk do t’ketë më,
Njerëzit gjithcka do t’harrojnë,
Do t’harrojnë hidhërimin e rënkimin,
Do t’levizin
E në vend më s’do t’qëndrojnë.

[dimegeni]

shume te bukura dhe "shqiptar i mire" me e vecanta.

[Dita]

Falemnderit Dimegen!

[dikeafajtore]

Dita
Mos merr leje, fol, buzeqesh, bertit me ze te larte sepse i beke bukur.


Me pelqeu vecanerisht poezia e fundit... Dikea

[Dita]

Te falemnderit Poeteshe!



Edhe dy poezi te tjera ne kete tematike



Zgjim


Eshtë ditë,
S’kam frikë,
Gëzim, besim kam,
Aspak trishtim,
Vuajtjet i kam lënë pas
Në vendin tim;
Dëgjon, dëgjon, o vendi im,
Zëri nuk tutet asnjë grimë,
Të shoh siç je,
Me dritë t’mekur Ti,
Dëgjon, dëgjon, o shpirti im;
Tiranë, Prishtinë, Shkup e Janinë,
Mos humbni shpresën
N’hidhërim,
Një ditë do t’vijë,
Do t’ketë ndryshim;
Shqipni, o vuajtje n’pambarim,
T’jap pak nga forca e shpirtit tim,
Mbështete veten aty Ti,
Lufto Ti,
Errësira shpejt ka një mbarim,
Poshtërimi njeh asgjësim,
Shpirti njeh lartësim,
Lufto tash Ti për një zgjim.






Zemer e fortë (PER KOSOVEN)


E mos guxoni të më vrisni,
Ju o të marrë që më ndiqni,
Pa ejani, ejani pak më pranë,
T’ju shoh ata sy që kërkojnë gjak.

Deshironit zemrën të ma nxirrnit,
Ta shtrëngonit n’duar e ta vrisnit,
T’ia çirrnit formën, zhduknit përmbajtjen,
Të mjerët ju për dështimin që patët.

Ç’kish për t’u bërë, shkoi e kaloi,
Gjaku që rrodhi m’bëri t’rënkoj,
Por diç të mësoj, më detyroi,
Luftën t’luftoj e në fund ta çoj.

E ju o të marrë pa ideale,
Që jetën e shkoni me qejf e valle,
Kujtoni se zemrën do t’ma vrisni,
Gaboheni rëndë ju, kot më ndiqni.

[Shanon]

shume te bukura Dita. Suksese!

[Dita]

Falemnderit Shanon!!!

[Shanon]

n/p (detyre kur dicka eshte e bukur dhe terheqese)

[Dita]

Vrasja e dritës


Drita vritet me errësirë,
Me plumba të padukshëm
Në një natë pa hënë,
Në një natë me re t’errëta,
Që qiellin duan ta zaptojnë,
E tokën me lot ta mbulojnë,
Që njerëzit me frikë në zemër,
Ta ndiejnë se kundër kujt
Ata plumba po qëllojnë.

Ta vrasësh dritën
Me pretekstin e hakmarrjes,
Ta vrasësh dritën
Se qe aq e guximshme,
Sa sytë t’i nxirrte tradhëtisë,
Të përpiqesh ta zhdukësh
Shpresën me errësirë,
T’i bësh zemrat pa zë të qajnë,
Ta mbushin veten me dhimbje,
Me urrejtje e egërsi,

Ta vrasësh dritën
Dhe të mendosh se
Faji s’shlyhet në këtë dhé,
Gabimi më i madh për ty o errësirë
Që prej 60 vjetësh ngjyrë të kuqe merr,
Që qindra drita në kthetrat e tua ke mbytur,
Por që vrerin në zemra ke mbjellur
Moj e mjerë,
E hakën dikur do ta paguash.

Ajo natë pa hënë,
Me re dhe e zezë,
Përjetë do të mbetet në një kujtesë,
Në atë të një populli që nuk vdes,
Por që me gjithë vuajtjet rron me shpresë
E hijen tënde do arrijë ta vdesë,
O errësirë e zezë.

[Dita]

Me plagë në trup


Me zemrën e munduar,
Të njeriut që shpirt nxjerr,
mbërthyer në sytë e mikut
që si qiri u shua përmbi dhé,
me urrejtjen që frymën po ia merr
nga gjaku frika ka shkuar,


Pyllit që mbi kokat ngrihet
i flet me përmallim:
A do t’jesh përsëri pylli im?
E fushës i thërret që gati t’mbahet
Se me farë do të mbarset,
nga thundrat e bagëtisë do të rëndohet,


Ngritur, mbi këmbët që më nuk mbajnë
lufton ai me fytyrën
që të njëzetat në pragun e shtëpisë
së djegur me themel i la,
mbi trupin e pajetë të babait,
nënës e vëllezërve fëmijë,


Kapu forcë pas gjakut,
ta gëzojë edhe ai pakëz dritë
mbi themelet e gurta
të tokës së trashëguar,
Rrënjët t’i shtrojë për pemën bujare
t’Kosovës krenare.

[Dita]

Finesa kalorësiake


Fisnikëria në rrugët me kalorësa
E dama fine me kapelet e vellosura,
Me sytë lozonjarë e gishtat mbuluar,

Sot rrugët mbushur me hije,
Me emra të shumëllojshëm,
Pashpirt rrëfejnë gjepura
E damat fine kanë zhdukur vellot,
Dëgjojnë gjepurat e gajasen me falsitet
Shndërrim i hidhur i kalorësve pa kuaj,
E damave këmbëzbathura me fustane,

Janë ulur hijet nëpër makinat
Që lluksin e braktisën në rrugët
Prej nga u vodhën,
Ka humbur nderi emrin,
Pa emra lëkunden flokët e derdhur,
humben finesen,
E kalorësia nuk gjen më vend.

[Dita]

Bulëzat e djersës


E lënë të marrë frymë
Aq sa krej të mos shuhet
Ta gëzojë nga pak idenë e lirisë.
Në shtrëngim sytë i erren
e kujtohet për bulëzat e djersës
që në vrapin drejt të panjohurës
prej trupit i shpërthenin.
Humbur në ndjesinë e mbërthimit
as majtas mundet as djathtas jo
veç kryet lëkund në miratim.

Akoma s’ka mundur të kuptojë
kjo është vdekja e shpirtit.
Rob mbetet nën veshjen e çmuar
që të guximshmit ia kujtojnë
se shumë më tepër është
se veç lak i tij.
Mallkuar a dehur nga fitoret
Lirinë veç me gishtat e kujtesës
do mundet një ditë ta prekë
Të burgosurit të humbur bashkë me të.


(Pa shpëtuar mendjen nga errësimi
si trashëgimi do të njihet dënimi)

[Loti i shpirtit]

Dita,e di ti qe drita me shume se nga asgje vritet nga drita e rreme?Dhe te them se me pelqyen poezite po me duket pak.
Me respekt...

[Loti i shpirtit]

(me shume se nga cdo gje)

[Dita]

Dita,e di ti qe drita me shume se nga asgje vritet nga drita e rreme?

E di Lot, e di.

Por eshte tjeter drite ajo qe qendron pas fjaleve te mia ne poezi...eshte drita e idealit te mijera njerezve qe u denuan, u vrane dhe eshtrat nuk diehn se ku i prehen. Jane ata qe deshen te ndertonin nje Shqiperi te lire, demokratike, pa komunizem, jane qe luftuan per Kosoven e rane per te, qe nuk e tradhetuan e nuk ia shiten ate serbit. Jane ata qe u mbrojten vete neper gjyqe qe i torturuan neper burgje, se menduan ndryshe e nuk pranuan kurre te perulen. Eshte drita e secilit prej tyre qe sado te mundohen ta zbehe erresira, sic beri me percudnimin e emrave, te jeteve te ketyre njerezve e familjeve te tyre, mblidhet fuqishem ne nje drite qe i del ballehapur kesaj erresire. E asgje nuk mundet ta zbehe kete drite, as rremtesia e nje periudhe te erret diktatoriale.
Emrat e te gjithe ketyre njerezve, varret e te cileve nuk dihen jane botuar para disa vitesh ne nje gazete ne Shqiperi, gazeta "Liria", organ i shoqates se Ish-te perndjekurve politike.

Kjo eshte drita ime Lot.
Nje homazh per keta njerez e asaj ne shtator 1998 iu shtua dhe forca e idealit te heroit me te ri te Shqiperise pas-diktatoriale, Azem Hajdarit, nje homazh per idealin dhe idealistet. Jane ata qe e paguajne me jete.


Te falenderoj qe nderhyre me perceptimin tend per driten Sadik (Loti i shpirtit), se me bere te shprehem mbi DRITEN qe qendron pas fjaleve te mia.

Nje falenderim te perzemert!
Me respekt!
Dita

[Loti i shpirtit]

se pari ju pershendes dhe dua te ju them se respekti sjell respekt.
Se dyti ju siguroj se e kam kuptuar mesazhin e poezive.Ne kete kontekst dhe kam shkruar ato pak fjal.
Asgje me shume s`me ka "vrare" se ajo drite e rreme qe kam cekur atje dhe ndaj ja kam friken.
Dita,kohet kane ndryshuar,jane thyer mite,jane rrezuar tabu, te cilat e kane ndjekur popullin tone me shekuj.Per mua hero eshte dhe aji qe i dha fund jetes neper humnerat e Otrantos per nje jete me te mire te tijen dhe te familjes se vet.Ndaj dhe ajo finese ne poezite e tua me pelqeu.Me ate cka shkoj,iku dhe te treguarit atedhetar e patriot me "rrofte"e me "poshte"Ky shekull eshte "debil".Te jesh drite ne qiellin e atedheut tend do shume me shume se sa te vritesh per te.Te flm

[Dita]

Verejtjen ne kendveshtrimin tend e pranoj ashtu sikurse do ta pranoja edhe nga te tjere qe do te nderhynin ketu, sepse njerezit ndiejne e perceptojne ndryshe dhe e shkuara qe atyre u ka dhene emrin dhe gjakun neper deje eshte e ndryshme.
Mua kurrkush nuk do mundej te ma bente te ndieja ndryshe, sepse ka gjera ne historine e Shqiperise qe kane mbetur pa u sqaruar, ka gjera qe jane anashkaluar dhe ka te verteta qe duhen pare ne sy. Dhe eshte turp nese ato lihen pa nje emer.
Dhe ato jane lene pa emer ne Shqiperi. Ata qe dikur u vrane mbeten te vrare, ata qe dikur u burgosen akoma jane te burgosur. Shqiperine e drejtojne bijte e atyre qe vrane, e atyre qe burgosen. E vrasja vazhdon.


Per tragjedine shqiptare te klandestineve qe vazhdon ende mes brigjeve shqiptare dhe atyre italiane pavaresisht se ne heshtje, se ata qe mundet te vdesin jane vec nje ose dy shqiptare per gomone (apo sic talleshin dikur kur thonin me mire mbushe gomonen me kineze se ata zene me pak vend, dhe po vdiqen ne fund te fundit jane kineze e jo shqiptare) ka kenduar Aurela Gace nje kenge me titullin "NATA" qe per mua eshte nder me dometheneset e kenduara ne festivale ne periudhen e tranzicionit.

Fragment nga refreni, se me shume do te ngaterrrohesha.


Klandestinet hapin plage
ne brigjet mbeti dhembja
neser nene, dje isha vajze
e virgjer hena
erdh mengjesi i bardhe
zgjati doren dhe me mori
ti u zhduke bashke me naten
shkove, ike ike larg

etj..


Nese nuk e ke degjuar me pare mundesh ta degjosh tek seksioni i muzikes tek faqja e albasoul-it. Do shkosh tek disku The Best - Aurela Gace

ose thjesht ndiq kete link qe po vendos me poshte

KETU


Eshte tjeter dhembje kjo Lot dhe nuk e ngaterroj me ate qe kam dashur te sjell une. Ndoshta eshte e shkuar, ndoshta nuk pershtatet me moshen time te re, megjithate eshte me mire te MOS harrojme.

Te falenderoj per nderhyrjen dhe verejtjen tende.

Dita!

[guntheric]

guntheric vandali beson se poezite nuk jane te lehtekuptueshme. E kam fjalen per tre te parat.

Te poezia e pare, "shprehje", nuk po kuptoj cfare do te thuash. Ne fillim kerkon te te lejojme te buzeqeshesh, pastaj te vuash, ...pastaj te buzeqeshim e te lebetitemi te gjithe, kurse kater vargjet e fundit duken si keshilla, ose si premtim qe do dalim te fituar nese besojme te ty.

Te "shqipar i mire" jam ne medyshje per fjalen "domethenie". Zakonisht jane fjalet ato qe kane dhe mbartin domethenie, jo sendet. Kam nje shpjegim ne mendje por do te doja te degjoja tendin me pare. Te vargu i katert shkruan "te jep flete" dhe vazhdon me poshte me "per te dhene dic me shume ne jete". Pra fletet jane thjesht per te te dhene ate dickane tjeter?

E treta, "levizje", me duket me e dobeta. Do shpjegohem here tjeter me mire.

[Dita]

Poezite ke te drejte t'i interpretosh e t'i vleresosh si te duash. Por nenshkrimi poshte emrit tend, me ben qe as mos ta marr mundimin te nderhyj me interpretimet e mia. I ke harruar normat e miresjelljes ne tjeter vend e diskutim nuk kam ndermend te nis.

Nuk ka nevoje per shpjegime te metejshme.

[Elti...]

bravo bravo bravo complimenti ...........