Maestro!
Maestro nje tango ju lutem.
Nje plak i cili dukej me i vjeter nga cishte ne te vertete, i veshur me nje xhaket te piset, me floket e krehur me kujdes, e me mustaqet spic, u perkul perpara nje grupi kureshtaresh qe kishin bere nje rreth ne qender te te cilit ndodhej nje ulok.
Pastaj plaku nxorri nga menga e xhaketes nje shkop dirigjimi,beri nje levizje te shpejte ne ajer, shtypi butoni play te nje manjetofoni te vjeter, dhe u drejtua per nga orkestra imagjinare, duke pretenduar se po e drejtonte ate, nderkohe qe tingujt e tangos buciten cjerrurazi nga magnetofoni.
"Kjo dite eshte e nxehte, e nxehte si sqetulla e diellit, a si skutat e magjes ku ti ruan vezoret e tua"- nisi deklamimin e tij uloku ndersa turma heshti.
Une jam bir gjunjeprere, i rrezuar mbi meshiren e botes, nje cop ulok qe ti meme, spate meshire dhe e polle, tek turravrap ndiqje deshirat e tua.
Une ulok jam, bir ulokeje, por nganjehere jam edhe luledielliqe vec shperndaj polen nga lekura ime e verdhe qe dielli nuk mund ta prekte, a thua ai qe boten ngroh do te ndiente neveri nga shemtia e trupit tim. Po jam i shemtuar, lekura nuk mund te mbuloj deformimin e kockave te mija, vec i bindet formave te tyre rrebele, e kercen deformimeve kryenece ashtu si meshira u kercen prej buzeve atyre qe me shohin.
Eshte bukur te jesh luledielli, por une nuk jam vec luledielli, apo nuk eshte keshtu maestro?
Plaku pohoi me koke ndersa vazhdonte me levizje energjike te ndiqte tingujt e muzikes qe prodhonte manjetofoni i vjeter.
Une jam ndjekesi i dragonjeve te kuq, qe rendin mbi letren e varakut e shkrihen ne flegrat e hundes sime. Pastaj parajsa zbret tek une, e qetesia me qendron mbi koke si re qe e fryn pergjumja, dija eshte kotje. Heshtja eshte qartesi, e zerat qe me vijne nga brenda eksperience e kulluar. Une mund te vrapoj pas tyre, me shpejt sec vrapon gjaku ne dammar e kercen ne hedhje te pabindura pulsi, une mund te vrapoj me shpejt se mendimi ne koken tende njeri I mire, me shpejt se keqardhja jote zonje, pra mos flisni, heshtni, e bindiuni qartesise sime, trembiuni asaj, trembiuni forces sime per te lexuar ate cka eshte brenda jush .
Frika eshte dashuri, ose me mire nuk munde te duash dike pa e patur frike ate!
Me lodh kjo qartesi, me lodh ideja qe di gjithcka qe jo dini, me lodh fakti qe arrij te shoh gjithcka kaq qarte, e i lodhur fle.
Fle, i drobitur nga rendja pas dragonjve te kuq qe humbin ne mushkrite e mia. Une nuk jam heroi, une jam legjenda uloke, qe flas cmendurine e nenes sime, qe spati meshire por me polli, une jam nje grup kockash qe nuk paten mundesi ti bindeshin funksionit per te cilen u krijuan, e ceshte me absurdja une jetoj ne saje te shtremberise se tyre. Sa me deformuara kockat, aq me e madhe keqardhja, e aq me shume kureshtare qe mblidhen rreth meje per te degjuar ate cka do te thote ai qe sdo te kish preferuar te kish lindur.
Vazh
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt