Ne kujtim te Kolonel Tahir Zemajt

[Thesphinx]

Po normal...krejt ata qe sjan si ju ja futin palidhje....po cka me bo se ju jeni minoritet ne Kosove

E vertete eshte se ne shqiptaret jemi minorritet ne Kosove,shume fjale me vend.Per kete edhe po i mbeshtetni gabelat si toni bleri klintoni e gjithe bashkesin gabelondekombtare qe e perkrah krye G.a.b.el.i.n Rugoviq,qe ia mundesoi juve me ndihmen e ketyre g.abelave dhe gabelat evropjan te silleni si ne shtepin tuaj,e ne shqiptaret po kqyrim anash...ne pune ju edhe gabelat nderkombtare,,,fjale qe i "shkon" ju dhe ga.be.lat nderkombtare,privilegje ju dhe g.nderkombtare,flamuri i juaj dhe i g.nderklombtare,gjuha e juaj dhe e g.nderkomtare,himni i juaj dhe i g.nderkomtare.Krejt kosoven e shnderruat ne g.a.b.e.l hone(mutietnike).tani keni edhe nje hero qe jau bani kryeGabeli i kosoves,valla jeni bo tamam shtet i forte..me siguri tashi vine nga e gjithe bota gabelodemokratike t'ju perkrahin se jeni ne rruge te mire,e gzofshi.

[mushkola]

Letër e hapur satrapit J. B. Tito
Benutzerbewertung: / 0
SchwachPerfekt
Sonntag, den 18. Juli 2010 um 20:17 Uhr





NJERIU KA NJË TË METË: AI DI TË MENDOJË!

( dordolecët dhe udbashët )



Nga Jusuf Gërvalla

Në të kaluarën tonë historike, para çdo vizite të sulltanëve në Shqipëri, thonë se nga Kryeqendra e Perandorisë çonin dofarë dordolecësh që e neverisnin dhe e shqetësonin popullin me të panjohurën që sillnin me vete. Pas tyre, bashkë me sulltanët, vinin edhe poetë kopukë, që kishin për detyrë ta madhëronin me këngë lavdinë e perandorëve. Në fund arrinte lartmadhëria e tij, sulltani, “fuqia e allahut në tokë”, i cili, duke pasur “mall të madh për shqiptarët”, s’e bënte as gjumin gjumë

Nga ata që dilnin për ta pritur disa përuleshin sa më poshtë, se atje, në uljen dhe poshtërimin sa më të madh, gjendej thesari që u duhej atyre në këtë botë; të tjerë, si të shpëlarë trush, bënin sehir duke u hamendur në është ati i sulltanit kalë apo pelë; të tretët, duke pasur punë shumë më të urta në rrethanat e jetës skëterrë në robëri, mezi prisnin të kryhej formaliteti i pritjes dhe pa e vrarë fare mendjen pse ishte kështu kjo e ashtu ajo punë, ktheheshin tek fëmijët, tek gratë e veta, tek plangjet e veta, te puna e vet e krahut. Ishte ndërmjet tyre një palë njerëz kokëturrjelë, të cilëve, thonë, hija e sulltanit mbi tokat e tyre ua shëmtonte ditën, se ia dinin gjithë marifetet atij, sulltanit, hijes së pejgamerit në tokë dhe kopukëve të tij që e prisnin me lepe-peqe, ia dinin të gjitha, edhe avazin këngës së poetëve kopukë. Prandaj, sa herë që vinte sulltani në trojet e tyre, ata seç bluanin plane të turbullta, sinkundër ishin mësuar të mendonin edhe kur sulltani gjendej në selinë e vet të shenjtë, se ndryshe nuk dinin të mendonin kurrë.



Shqiptarët prapa grilave!

_____________________________________________

Kish ilaç sulltani edhe për këta: litarin, burgun ose arratinë. Se ishin rebelë dhe rebelët i kishte rëndë toka e Perandorisë.

Në të sotmen e pjesës së robëruar të Shqipërisë, në Kosovë, vizitave të sulltanit Tito u prijnë agjentët dhe xhandarët e UDB’së, dukja e të cilëve është diçka më konkrete se ajo e dordolecëve, si në kohë kolendrash apo në kohë bajrami. Xhandarët hyjnë me rrëmbim shtëpi më shtëpi të shqiptarit, tym për tym marrin nga një mashkull (mundësisht më të mirët) dhe i bëjnë tok krye për krye në burgjet e Kosovës; e kur në këto burgje nuk mbetet vend, atëherë i mbyllin edhe nëpër bodrume të përshtatshme, duke ua lënë rojen përmbi kokë. Por, nëqoftëse as kjo nuk ka bërë punë për shuarjen e rebelimit të shqiptarëve, atëherë Titoja, si munxadhënësit e dikurshëm të perandorisë turke, nga Beogradi (selia e shenjtë e perandorisë jugosllave) kthehet me fytyrë nga Kosova, i drejton andej duart dhe ua përcjell shqiptarëve munxën: frikë sa më shumë për shqiptarët, mallkim të tmerrshëm për ta, o Zot! (O Karter! O Brezhnjev!) Atëherë, sa çel e mëshel sytë, burgjet jugosllave mbushen me vajza e djem të popullit, të cilët s’e kanë fort për lale t’i shtrohen robërisë pa e qitur së paku atë fuqi që kanë.

Ky rit mistik, ky maskemball i pashembullt u përsërit edhe në nëntorin e vitit të kaluar në Kosovë. (Në nëntor 1979 - Sh.B) Pa paralajmërimet e zakonshme pas të cilave Kosova përgatitet gjatë e gjatë, duke bërë mure dërrasash që ta fshehin realitetin për festën e pritjes së sulltanit Tito, ky bajloz i zi kësaj rradhe doli papritmas nga errësira dhe u sul mbi këtë pjesë të robëruar të Shqipërisë që revizionizmi jugoslav e ka dërmuar tej mase në planin ekonomik, social, kulturor...

Kumbuan daullet, që bien në Beograd e të shurdhojnë në Kosovë. Në faqet e "Rilindjes", Radio Prishtinës dhe të Televizionit të Prishtinës, ato sillnin breshër: "Rrofsh sa malet shoku Tito - e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja jonë"!

Dhe nuk na lëshoi toka nga kjo hata. (E kaluara jonë sikur filloka në vitet dyzet të këtij shekulli, e jo më se para tremijë vjetësh!) Është bërë imune Kosova ndaj kësaj fatkeqësie, që po tërbohet me dekada si një rrebesh i fëlliqur, por s'po na shfaros dot.

U turrën dordolecët e UDB’së shtëpi për shtëpi dhe morën me vete (së paku) nga një mashkull, për t'ua kthyer sigurinë dhe rehatinë rrugëve nga duhej të parakalonte sulltani.

Populli shqiptar i Kosovës: fëmijë të rritur (bërrr, të ngjethet lëkura), nxënës, studentë, nëpunës, punëtorë, fshatarë, me një inercion e neveri të papërshkrueshme, lejuan kësaj radhe t'i organizojnë me dhunë për pritjen që u desh t'i bëhet satrapit Tito.

E atje, në rrugë, në "festën e pritjes", në "pritjen madhështore", ç'të shohësh:

Ndërmjet rreshtave të pafundm të njerëzisë së nxjerr me dhunë në rrugë, ku për çdo njeri UDB’ja kishte siguruar nga një polic, kolona e automobilave të zez korb kaloi me një shpejtësi afro 80 km në orë. Sulltani i turpshëm i kishte lëshuar perdet në veturën e tij të zezë me gjashtë dyer!



Tito në Kosovë ( klikoni mbi foto)



( njeriu i vdekur dhe jonjeriu )



E para "Rilindja", Radioja dhe Televizioni u ranë me të madhe kambanave se kësaj radhe, ti, i dashuri i pejgamberit dhe fuqia e allahut në tokë, sulltani Tito, kishte ardhur jo vetëm "të çmalleshe me shqiptarët e tu të dashur", po edhe të ndërmerrje diçka konkretisht për zbatimin rigoroz "të ndihmave" të Federatës për "zhvillimin e shpejtuar" të Kosovës. Megjithë robërinë, sikur këto qëllime të kishin qenë të vërteta, janë punë që nuk mund të quhen apriori të këqija, të dënueshme. Prandaj, ç'të frikësoi te kosovarët? Ata nuk ia duan të keqen vetes dhe dinë ta dallojnë mikun nga anmiku. Prandaj, s'ka si të mendohet se ata nuk duan zhvillimin e vet dhe se nuk dinë kush është ai që ua do të mirën dhe që i ndihmon! Pastaj, edhe nëse qëllimin e keq në ty e keni ditur vetëm ti dhe klika jote dhe kështu jeni frikësuar nga ndërgjegja e juaj e ligur tej mase, ju për këtë s'kishit nevojë se njerëzit e "këqij", "rebelët", "rrugaqët" ishin "të siguruar" nëpër burgje e nëpër bodrume!

Ç'kishte që frikësoheshe aq shumë, "baba mbret"?!

Pse të shqetësoj aq shumë UDB’ja?

Rrugën ta shtruan me dafine, me lule nëntori; rrugën ta ngjeshën me valle, me zërat e brishtë të fëmijëve të posadalë nga mëndelat (bërrr, sa ftohtë bënte atë nëntor!), dhe poetët kopukë ia thanë në gazeta e revista, në Radio e në Televizion, me himnizimet e tyre emfatiko - euforike - muziko-kopuke, duke madhëruar lavdinë tënde. Renegatët që i ke krijuar ti vetë, e jo njerëzit nga gjiri i popullit tonë, t'i shtruan rreth sofre dhe ata të raportuan me përunjësinë më të madhe (sado që nuk dinin të lexonin as si fëmijët e brishtë në rrugë) edhe për të "mbërrimet e mëdha", edhe për "lojalitetin e pashembulltë" të kosovarëve edhe për disa "irredentistë, nacionalistë, njerëz të krisur, bukëpërmbysës", të cilët po kërkojnë diçka më shumë, "pa ditur as vetë ç'është ajo që kërkojnë, dhe po e sakatojnë mirëqenien në bashkësinë socialiste" të jetës në një "paqe e harmoni të bekuar"!

As kështu s'ta dëshmuam dot "dashurinë tonë të madhe"?!

Përveç hijes sate, s'të ndiqte kush, Tito, ty as renegatët shqiptarë, që kanë hyrë në shërbim të përjetshëm tek ti, as policinë që kish mugulluar si bari i keq.

Apo, mos ishte kjo, hija e ndërgjegjes, që nuk ju lente të qetë, megjithë të mirat që kishit përpara? Ç'ju dëftehet,vallë, në ëndërr, ty dhe klikës sate? Mos është fytyra jote, fytyra e dhunës, e kolonizimit të viseve shqiptare, fytyra e shfarosësit të shqiptarëve, që tani të del nga thellësitë e paqenësisë dhe të vjen përballë, duke të tmerruar edhe ty?

Ishe ti, Tito, me kliken tënde, që tradhtove idealet e shqiptarëve; ishe ti që ua shkele flamurin shqiptarëve, pasi ua ripushtove me tradhti një pjesë të tokave, se kështu të ndihmoi momenti i poshtër historik; ishte ti vetë që më 1947 ua rrëmbeve shqiptarëve të Kosovës edhe kokrrën e fundit të drithit dhe i le ata të ushqehen me barishte për më se një vit; ishte ti që patriotët shqiptarë, të cilët e kuptuan tradhtinë tënde, i hodhe në burgje, në kampet e tua të përqëndrimit, kurse me idenë e tyre të shenjtë luajte kapuç nëpër këmbë, duke i quajtur ata "informbyroistë", "tradhtarë të socializmit", "rrugaçë të thjeshtë"; ishe ti, e jo vetëm Rankoviqi - siç të pëlqen ty të mendoj bota - që poshtërove deri në shkallën më të ulët dinjitetin e shqiptarit, duke e zbruhur dru në të ashtuquajturin aksion të armëve, më 1956 dhe me një të goditur vrave dy lepuj: edhe dërmove shqiptarin edhe hoqe qafe rivalin e fronit tënd, Rankoviqin; ishe ti që qindra mijëra shqiptarëve ua dhe rrugën e mjerë të arratisë e të mërgimit në Turqi; ti, Tito studentët e Beogradit me demagogji, i përkdhele si "gjeneratë vigjilente" për ardhmërinë e vendit tënd, kur ata qenë ngritur në demostrata, kurse ata të Prishtinës të cilët kërkonin të drejtat elementare njerëzore e kombtare, i quajte "disa qindra rrugaçë, që egërsohen rrugëve, për modë, si në vendet e perëndimit"! Më në fund, ti me klikën tënde jeni ata që milni begatinë e pashterrshme të Kosovës, kurse shqiptarit që jeton në vend të vet e nën robërinë tënde, ia ke vënë këmbën në fyt dhe i kërcënohesh se do t'ia zesh frymën.



"Dhe kush nga ne pati uri, ai në betejë ra.

Dhe kush na vdiq ndër duar, ai nga dorë e tyre u vra.

Ai që e morën me policë, urinë (lexo: robërinë) nuk e pat pranuar.

Ai që ia thyen nofullat, veç bukë pat kërkuar.

Atij që bukë i premtuan, tani i hidhen mu në grykë.

Ai që e rrasin brenda, të vërtetën e thosh pa frikë.

Dhe ai që u besoi se qenkan miq me ne,

ai paskësh pritur kot që shiu nga toka të derdhej në re."



Ç'pate lum "dashamiri", që u drodhe me kaq frikë në Kosovë kësaj radhe? Ç'hetove ashtu, në ajri, që mund ta rrezikojë shëndetin tënd, shëndetin e "vetadministrimit" tënd specifik, të cilin e ke mbërthyer aq fort me demagogji, me fuqinë e mungesës së argumentit; "unitetin" e mbretërisë sate të shtrenjtë dyzetvjeçare?

Që nga viti 1947 e këtej, siç të ka treguar para tri vjetësh (në "Rilindje") bashkëkombësi yt sllav, Ilija Kovaçeviqi, për çdo dinarë të investuar në Kosovë, ke marrë prej Kosove dy dinarë e gjysmë. Prandaj, së paku njëherë për njëherë, s'ka frikë se kosovarët do të forcoheshin ekonomikisht deri në ndonjë shkallë që do ta rrezikonin ty vendin. Duke menduar se mund të paguash me kokë një hap të vetëm naiv, ti Krahinën e "shkarkove" nga përgjegjësia e saj si qendër ushtarake, dhe atë përgjegjësi ia "ngarkove" Nishit, ku rekrutohen tash shqiptarët; dhe s'të erdhi turp, as s'të ngau kush të arsyetoje këtë hap. Kurseve Kosovën nga brengat e tepërta! Prandaj, s'ke frikë se shqiptarët e robëruar mund të bëjnë ndonjë ditë edhe "komplot" ushtarak. Ti krerëve kosovarë, sikur t´u kishe dhënë të pinë hashash, ua mbushe gushën, dhe po i tërhek për hunde e po i sjell për kërpeshi si gjënë e gjallë në mazgjah, pasi ua ke topitur mirë ndjesitë me forcën e metodave të hartuara e të studiuara në Institutin për Shfarosjen e Shqiptarëve, në Beograd, dhe tash s´ke si të frikësohesh se të dalin dore vasalët.

Ti e “kurseve” qiellin kosovar nga tymi i industrisë: për nënshtetasit e tu shqiptarë ti ke dashuri të posaçme - nuk do që ata të sëmuren nga tymi i fabrikave e as të lodhen duke punuar në ndonjë fabrikë; më mirë e kanë të shëtisin rrugëve të lirë, me duar në xhepa, të thithin në lirinë e pafundme ajrin përmbi kokë, e në daçin, kur të mos kenë bukë, le të "hanë" ajër! Edhe për historianin shqiptar do të kish qenë ngarkesë e madhe sikur ai të zbriste më thellë kah rrënjët e historisë së vet. Edhe këtu ke bërë lehtësime: historiani apo nxënësi, apo studenti, përgjithësisht shqiptari, le ta mësojë historinë e Nemanjiqëve, ose së paku atë të LNÇ të Jugosllavisë, mjafton. Lidhur me LNÇ’në le të zgjedhin tema disertacionesh dhe ty le të thurin ditirambe. Çdo ngritje e vetëdijes kombëtare, që lindet nga përtrirja e kujtesës kombëtare me të mësuar të historisë së vërtetë, do të shkaktonte kokëçarje - do t'i bënte shqiptarët të kërkonin të dalin më vete, të bashkohen me shqiptarët tjerë, që i kanë vëllezër gjaku. Ç’do bëje ti pastaj pa shqiptarët "e tu të dashur", alias, pa pasurinë që ka atdheu i tyre dhe që ty po ta ndërton sot Serbinë, Malin e Zi etj?

"Gjeneral, njeriu është shumë i dobishëm. Ai mund të fluturojë dhe të vrasë njerëz. Por e ka një të metë: Ai di edhe të mendojë." Dhe, kur merr të mendoj shqiptari, çkado që ti thuash ti, ai e di se po i thua kështu:

Ti je shqiptar, pasardhës i popullit më të vjetër në Ballkan, me një civilizim të lashtë. Kot ke luftuar kundër Romakut, bizantit dhe turkut, që deshën të ta japin emrin e vet dhe të ta shkelin tokën. Historia jote aq e gjallë dhe qëndresa jote e paepur ndaj përpjekjeve të vazhdueshme të të huajit që ta zhdukë nga faqja e dheut emrin, gjuhën, kulturën dhe qenësinë tënde fizike kombëtare shqiptare duhet të ndalen, të hynë në një fazë ngurosjeje, e cila është e domosdoshme - jo pse është i tillë çasti yt historik e kombëtar, po pse kështu e do logjika ime pushtuese. Ti duhet të mburresh që po ta jap emrin tim - jugosllav (sllav i jugut), hymnin tim gjithësllav "Ej slaveni"; duhet të jesh i kënaqur nëse mëson të marrësh frymë si sllav, si pjesëtarë i një race më të lartë, ta ndërrosh bioritmin tënd kombëtar, duke shkelur vetëveten, historinë dhe atdheun tënd.

Këtë erdhe t'ia thuash edhe njëherë shqiptarit të Kosovës?

A s'e dite se s'ia duron midja?!

Gojët e këqija po flasin sikur të paska rënë diçka në vesh, atje, në selinë tënde të shtrenjtë, në Beograd. Të thanë kushedi se çka lugetërit hegjemonistë, të etshëm për të mbajtur ende nën thundër koloninë parajsore, Kosovën, dhe ti, në çastet e fundme të jetës prej matufi, në ankthin e halucinacioneve, që janë pasojë e poshtërsisë sate historike e cila tash të del para sysh me përmasa të shumëfishuara e me lëvizje të rrëmbyeshme, si lugati, si lubi, ke bërë dallash hesap: Shkova t'ua ndreq edhe njëherë samarin "shqiptarëve të mi" të pabindur! Për të arsyetuar para botës gjestin tënd, ti gjete pretekstin: “Kosova ka ngecur shumë prapa, ajo ka nevojë për zhvillim të shpejtuar, prandaj po shkoj... po u hedh atje poshtë, në koloni, pak hi syve, le të mendojnë se nuk kam tjetër punë pos halleve të shqiptarëve.”

Ç’thonë pastaj gojëkëqinjtë?

Aha, po! Po flitet se ke ardhur t’ua shtrëngosh edhe njëherë frerin vasalëve të tu, Fadilit (Hoxhës), Xhavitit (Nimani) me kompani, pse disa shqiptarë po marrin guxim të mendojnë ndryshe e jo si jugosllavë. Ç’të bëjnë edhe ata të shkretët, Fadili e Xhaviti! Ata e kanë punën edhe më ngushtë: ti kërkon prej tyre të të binden vetë dhe t’i detyrojnë edhe të tjerët të të binden ty. Kurse shqiptarëve s’po u bëhet vonë t’u shtrohen as Firmës Fadil & Co e as ty që të kanë “xhan”, por ja që s’po mbërrijnë, nga telashet e veta. S’po duan që s’po duan shqiptarët të mendojnë si ju; kanë marrë një avaz të ri, po duan të dalin më vete, të bashkohen me vendin e tyre amë, me Nënën Shqipëri, siç e quajnë me afsh atdheun e tyre, e kjo bën ta flakin robërinë jugosllave.

Kjo gjë të habit. Pos të tjerash, pos që me ekonomi në tokat shqiptare ke lejuar lojën “Laje, lyeje, kape maco, shkërryeje!”, ti ke marrë masa edhe për përçarjen e tyre: le të vriten sa më shumë vëllau me vëlla! Këtë fjalë e këtë ide i ka përfillur besnikërisht gjithë aparati yt i fëlliqur shtetëror. Dhe shqiptarët kanë zënë qëmoti dhe po vazhdojnë edhe sot të vriten, të gjakosen si armiqtë më të mëdhenj ndërmjet veti.

Ky fenomen, me të cilin krenohesh pse ka mbirë brenda kufijve të shtetit tënd, ngërtheu me vete dy momente të rëndësishme. I pari: “Më mirë ia lan shteti tatimin kriminelit që e lind vetë, sesa populli që i lan tatimin shtetit.” Duke u nisur nga shkalla e kriminalitetit të madh në Jugosllavi del se sistemi yt revizionist është nga më të tmerrshmet xheheneme të kësaj bote. Dhe e dyta: kur të ketë marrë vëllau të vritet me vëlla në kolonitë e botës, - po thotë një njeri i mençur, - vëllau e vret të vëllanë duke dashur ta vrasë në të gjithë poshtërimin e përbashkët të të kolonizuarit. Dhe siç ka dashur historia, siç po dëshmon kudo epoka e dekolonizimit në botë, nuk shkon gjatë dhe në vend të vëllait i kolonizuari do ta kthejë pushkën kah armiku i vërtetë, kolonizatori.

Ky proces është ngjizur moti te shqiptarët, a s’të duket edhe ty?

Fol drejt, a të ka shkuar ndonjëherë mendja se vjen edhe dita që shqiptari, i detyruar me dhunë për ta pritur “si miku” gjaksorin e vet më të madh, të dalë në shesh sikur pranë varreve të “shkjeve”, pa dashuri, pa ndjenjë egërsimi, pa gaz në buzë, po edhe pa pezmatim. A s’të duket se kjo është një ftohje e rrezikshme gjaku? Mendoje se dashuria pushon në themele të gënjeshtrës, të dhunës?! Apo s’çaje kokë si do të vente puna me shqiptarët. Metodat e tua të shfarosjes, të ka shkuar mendja, do të arrinin shpejt e shpejt efektin që s’e arritën dot me shekuj metodat romake, bizante, turke: asimilimin apo shfarosjen e shqiptarëve. (Kush kanë qenë romaku, bizanti, turku në krahasim me fuqinë tënde!).

Ti klithje që nga Beogradi: “Barazi për të gjithë kombet dhe kombësitë!”, se kjo të lypsej për demagogjinë tënde. Kurse në mbrëmje kokën e fusje, sa ishe më i ri e më i fortë, nën cepin e jastëkut me hingirizje, duke u gëzuar që ja, me rrena po kalon edhe një ditë në lumturi!

Dhe pati që të besuan dhe asish që mbetën duke bërë sehir, pa u përzier kurrë. Për të parët do të vijë dita t`ua këndojmë këngën:



“Turpin e madh si e durove

Dhe me ç`ilaç zemrën e mpive,

Kur me kasapët u pajtove´

Dhe për ata në llum u shtrive…

Mjerë ata që duart i kanë ndyrë

Me krime që as gurët nuk t`i falin”



Të dytët e dinë se “prej atyre që rrinë e bëjnë sehir presim që, të paktën t`u vijë turp!”

A e do edhe një nga lajtmotivet e tua më të preferuara, i cili po zvarritet që më se tridhjetë vjet përmbi Kosovën, si zahalli që të shpon veshët? “… në vjetin e ardhshëm, duhet të kemi parasysh që Krahinën tuaj (kuptohet Kosovën) të ndërtojmë deri në maksimumin e mundësive tona…”!

A e di kur i ke thënë këto fjalë?

Me 18 mars 1951!

Ku?

Në “Rilindje”.

Po e vëteta, ku qëndron ajo?

Gjashtë vjet më vonë, më 1957, të ardhurat për krye të një banori në Kosovë arritën në 49 për qind të mesatares në Jugosllavi. Ani mirë. Nga ky vit e tutje, puna ka ecur më tej. Por - së prapthi. Si gaforrja: me 1977, të ardhurat për krye të një banori në Kosovë ranë në shkallën 33 për qind të mesatares jugosllave! Sa do që nuk duam të të shqetësojm (pasi edhe atëherë kur ti je në shrtat dhe asnjë fuqi fizike nuk ke, don të jesh mbret!), dhe ta bëjmë me dije se s`ke pasur as do të kesh lojalitet te shqiptarët që bukës i thonë bukë, duhet të ta themi se kopallat e tua s`do t`ia hedhësh më askujt. Se, në shtëpin tënde vetëm gënjeshtra çirret fort…përreth të lavdrojnë shtypësit, kurse të shtypurit të fajësojnë. ”Në mos më besofsh mua, pyete B. Brehtin. Ose cilin do njeri që ka një lugë tru në kokë.

Ja ç`thotë me një rast një dijetar, ta zëmë, duke folur për të kolonizuarit në botë (e ç`vlen për këta, vlen edhe për shqiptarët, të pushtuar nga Jugosllavia, apo jo?). Luftëtari i lirisë ka parë tek ia heqin zvarrë, tek ia vrasin të jatin në mënyrë brutale…, dhe ka mbajtur mend. Dalngadal është rritur, është martuar dhe është bërë babë. Historia është përsëritur: atë e kanë marrë nga shtrati i gruas, e kanë rrahur ndër sy të saj e të fëmijëve, dhe pastaj e kanë rrasur në burg. Familja ka mbetur e tmerruar, pa bukë. Ai vetë ka „shkalluar“. Kur të dalë në liri, historia mund të përsëritet prapë edhe më, edhe më… Prandaj as që i shkon mendja se urtia, dashuria, lumturia e kësaj bote mund të kërkohet këndej guximit, këndej vdekjes, këndej robërisë: dhe ai i bije shkelm “gjithë të mirave” të kësaj bote këndej dhe takimin me çdo gjë të mirë e cakton përtej kufirit të guximit, matan vdekjes. Rrugë tjetër nuk ka. Në qoftë se merr guxim dhe s`ia ndan luftës kundër armikut të tërbuar, një ditë do të vritet, do të bëhet njeri i vdekur. Në qoftë se dorzohet, shtërngohet të përulet deri në baltë, dhe nuk do të jetë më njeri fare.

Ti i di këto. Nuk je armik për t`u përbuzur. Demagogjia jote me dekada po pi ujë edhe në Jugosllavi edhe gjetkë. Se mos nuk e ditka bota që gjithë „fillozofia” jote s`është tjetër veçse një demagogji, mbi të cilën pushon një rend i kalbur shoqëror? Merita jote: dite ta shfrytëzosh situatën që ha kopalla si të tuat! Prandaj s`je i pa mençur. Duke qenë i tillë, ti e di domosdo një gjë. Kur njeriu pajtohet me një fat, pra me luftën dhe me vdekjen, s`ka më vend për shqetësim, për nervozizëm.

Këtë dinë shqiptarët në Kosovë dhe në tokat tjera të tyre të pushtuara nga Jugosllavia. Sikur të mos e dinin ata do dëshproheshin dhe do të humbnin torruan për shkak të burgosjeve masive politike, që bëre ti në Kosovë dhe përgjithësisht ndër shqiptarët brenda shtetit jugosllav. Përkundrazi, për revolucionarët shqiptarë, këto burgime të papara janë shenjë e qartë se nervoza e gjandarmërisë jugosllave do të thotë që ky vend është buzë gremine dhe që po afron dita e luftës së hapur dhëmb për dhëmb e shqiptarëve të kolonizuar kundër armikut të tyre shekullor- Jugosllavisë.

Mjerë ti dhe klika jote kur të shpërthejë ithati ynë, i cili nuk e do të shtrydhet pak nga pak, se e ka kohën të shërohet përfundimisht.



“Duke marrë parasysh se çfarëdo që të na thotë, ne qeverisë (sate) kurrë s`do t`i besojmë, kemi vendosur që, nën drejtimin tonë e me besim të plotë, një jetë më të mirë për vete të ndërtojmë. Duke marrë parasysh se ju me siguri përveç gjuhës së topave të jetërr nuk kuptoni, kemi vendosur që grykat e tyre tani nga ju t`i drejtojmë që t´i shijoni!”

( Bertolt Brehti )



Në pastë qenë kjo frika jote gjatë vizitës së fundit ndër shqiptarë, atëhere je njëmend njeri i arsyshëm: frikësohu edhe më shumë!

( Janar, 1980 )



* ) Letra është botuar në gazetën ”Bashkimi”, (janar 1980). Kjo gazetë është përgatitur nga Jusuf Gërvalla, ndërsa numri i parë i ”Bashkimit” është nxjerrë në vitin 1979 nga Ibrahim Kelmendi.



Letra e hapur për satrapin J.B.Tito, e shkruar nga Jusuf Gërvalla -

në gazetën Bashkimi“, janar 1980.

më shumë dhe matriale të ngjajshme mund të lexoni në www.zeriikosoves.org

www.zeriikosoves.org

[derjansi]

nuk po e kuptoj pse ju dy po shai nermjet veti kur keni te njejtin menim ne ket tem.

[gimche]

nuk po e kuptoj pse ju dy po shai nermjet veti kur keni te njejtin menim ne ket tem.

Veç lexoj postimet e fundit, si mos ma mirë tu debatu, pa permend kerkush fe, pa hi kerkun puna e Islamit apo e Krishtit, ky qeni vjen edhe na e shilon krejtve, kush e duron?! Po krejt qa i pshurren ulur ja q*fsha

[G-2]

Mos na mer ne goje shum neve se qka po thojm na po bohet hahahah SHIK tha njoni sot ende eshte aktiv ne qeveri te Kosoves!
E ki parasysh qa don me thon?

mire eshte se ashtu e kerkon puna qe qeveria te jete shik e shiku qeveri!!
kjo eshte per siguri multinacionale tu kesoves!!

[kruja78]

Tradhtar edhe i madhe i kombit po e sigurte,,,zeza eshte ky si i dorzoj armet e liris djem,eve te uqk,,se po ja qka munde te ndodhe edhe tek ju ne kosove aaaaaaaaaa..
dhe tek ne shqiptaret..
Po se di se ka sejda kete guzim e ta shpall hero ket tradhtar,,,neser aj duhet ti shpall edhe serbet te cilet kan luftuar kunder kosoves dhe popllit te kosoves ne kosove,,,ti shpall hero aaaaaaaa ,,,dhe tani edhe ata jan luftatar te kosoves aaaaa sipas disave ketu turpi kerkand enuk e ka mbyture po do vije koha dhe do te tregoj te verteten per secilin ....

[Disa]

tradhetar!

[PLAKU]

Idriz Zeqiraj: Betaja e Loxhës - E vetmja betejë e fituar
E Merkure, 21-07-2010,


BETEJA E LOXHES - E VETMJA BETEJE E FITUAR


Kolonel Tahir Zemaj nuk është dezertor. Ai nuk ishte as anarshist. Ai ishte ushtarak kalibri dhe respektonte hierarkinë ushtarake. Sepse ushtria pa komandë është bashibuzukizëm e haxhiqamilizëm, që degjeneron në një bandë grabitëse e vrastare, siç ndodhi, realisht,në Kosovën tonë. Ai kishte epror dhe zbatoi urdhërin. Hapi ushtrimorën në Drojë të Kurbinit dhe përgatiti kuadrin luftarak për Kosharën dhe tërë Kosovën.

SHKRUAN: IDRIZ ZEQIRAJ


Të gjitha parashikimet e bëra nga hyjnori President Rugova, kanë rezultuar të sakta. Njëra nga këto parashikime ka qenë se në Kosovë nuk mund të ketë luftë të mirëfilltë, por masakër: Dhe, nga bilanci përmbyllës - rezultoi masakër. Kushdo që mundohet ta trajtojë ndryshe, do të ishte një batakçi e falsifikator i radhës.


Pas masakrave numerike, Kosova u boshatis dhe Serbia e shkeli anëpërtej Kosovën, me përjashtim të Kosharës, e cila mbijetonte në saje të sigurisë ajërore nga NATO - Pakti. Pra, është falsifikim i marrëzishëm të deklarosh se ne, shqiptarët e Kosovës, e çliruam Kosovën, ndërkohë që dështimi në fushë - betejë ishte i pritshëm dhe i tërësishëm.


Mund të ishim më dinjitoz në atë përballje hiç të barabartë, por e majta staliniste e Kosovës e sabotoi luftën, e shtyrë në intriga e krime nga agjentura serbe dhe Sigurimi shqiptar - enverist, që vepronin suksesshëm në Kosovë.


Policia zyrtare e paramilitare sëbashku me administratën serbo-sllave u larguan, "me bisht ndër shalë", nga Kosova, nën breshëritë e bombave të NATO-s, duke u zëvendësuar nga stalinistët e Kosovës, me SHIK-un e tyre, që bënte politikën e kuadrit në Kosovë. Përgjatë të gjithë luftës, kuadri komunist-stalinist nuk hodhi asnjë pushkë kundër pushtuesit. Përkundrazi, lëshoi në etër lum fjalësh, akuza e gënjeshtra të panumërta kundër Presidentit Rugova dhe partisë të tij - LDK-së, e cila, të paktën, rezistonte branda Kosovës, me aksione të rrufeshme dhe tërheqje të shpejt, për ta shmangur ndeshjen ballore me pushtuesin, gjë që ishte e papërballueshme.


Për habinë tonë, tashmë, në Kosovën e çliruar nga NATO, stalinistët pushtetarë, po aq të dhunshëm sa edhe pararendësit e tyre, u kujdesen të krijonin të ashtuquajturat shoqata dhe organizata "të dala nga lufta", edhepse nuk kishin hyrë fare në luftë!!! Këto do t`u shërbenin për demagogji e terror ndaj kundërshtarëve polititikë.


Janë këto shoqata famëkëqija, që, të instruktuara nga Serbia, në mars - prill 2004 , sulmuan serbët e kishat e tyre! U vranë djem të rinj shqiptarë, pa kuptuar djallëzinë serbe dhe të veglave të tyre shqipfolës, ndërkohë që organizatorët, përveç arrestimeve disa javore, asgjë nuk pësuan. Për rrjedhojë, Kosova u dëmtua me vrasje, me kallje, me fikje dhe koritje. Ishin këto sulme të marrëzishme, mirë të organizuara nga Serbia, me prijetarë shefat e shoqatave "të dala nga lufta", pa hyrë hiç në luftë, që shkaktuan krijimin fshat e enklavë, fshat e komunë serbe! Dhe, kjo e vërtetë, tashmë e njohur nga të gjithë, heshtet poshtërsisht, duke u lënë hapësirë hafijeve të Serbisë, që, më vonë, të djegin edhe flamujtë e Dardanisë, të denigrojnë, sot, personalitete dhe heronjtë e Kosovës, të cilët u sublimuan, pikërisht, për lirinë e Kosovës.


Populli i Kosovës, këto ditë, përkujtoi, me ndjenjen e krenarisë të ligjshme dhe të dhimbshme, betejën e Loxhës - betejën e vetme të fituar. Me këtë rast, Presidenti Fatmir Sejdiu jetësoi porosinë e Presidentit Rugova për dekorimin e kolonel Tahir Zemaj "Hero i Kosovës". Organizata fantomë e "veteranëve të luftës", duke keqpërdorur poshtërsisht dëshmorët dhe invalidët faktik të luftës, reagoi turpshëm, duke bërë etiketime të marrëzishme dhe tërësisht rrugaçërore, si "tradhtar" e "dezërtor" e tjera.


Pas dajakimit të deputetëve në Drenicë, ndërrimi i dhunshëm i komandantit të Dukagjinit, kolonel Tahir Zemaj, është sabotimi i dytë i madh i luftës, për të kulmuar me vrasjen e ministrit të mbrojtjes - Ahmet Krasniqi - sabotimi i tretë, që shënon edhe nismën e dështimit të rezistencës të armatosur në Kosovë.


Heroi i Kosovës, kolonel Tahir Zemaj, ishte jo vetëm ushtarak kalibri, por edhe një politikan për lakmi. Ai mençurisht shmangu provokimin e madh, të gatuar në Tiranë e Beoigrad, për menjanimin e kuadrit profesional nga lufta, duke e zëvendësuar me amator, të cilët,duke qenë të paaftë të përballën me pushtuesin, gjakosën shqiptarët.


Kolonel Zemaj kishte forca të mjaftueshme, për të qeruar hesapet me veglat e dirigjuara nga jashtë Kosovës, por nuk donte gjakderdhjen ndërshqiptare. Dhe, për të mos ndodhur kjo, ishte gati ta përsëriste aktin e bërë, gjatë Luftës Dytë Botërore, të profesor Safet Butkës, komandant i forcave balliste të Shqipërisë Juglindore (Korçës me rrethina), i cili, në momentin kur partizanët e ideologjisë sllaviste ishin gati të mos kursenin gjakun e shqiptarëve, sepse kjo ishte porosi e Dushan Mugoshës dhe e Milladin Popoviçit, e tërhoqi këmbëzën e revolës në temthin e kokës të tij.


Kolonel Tahir Zemaj as nuk tradhtoi dhe as nuk dezërtoi. Përkujdesja e Tij, sëbashku me komandantin e Rugovës - Smajl Hajdaraj, për mbrojtjen e popullatës civile, në tërheqje, ka qenë nga më të mençurat dhe më heroikët në tërë Kosovën. Është e pakuptueshme vonesa e mëtejme për dhënien e titullit të heroit të Kosovës edhe Smajl Hajdarajt.


Kolonel Tahir Zemaj nuk është dezërtor. Ai nuk ishte as anarshist. Ai ishte ushtarak kalibri dhe respektonte hierarkinë ushtarake. Sepse ushtriua pa komandë, është bashibukizëm e haxhiqamilizëm, që degjeneron në një bandë grabitëse e vrastare, siç ndodhi, realisht, në Kosovën tonë. Ai kishte epror dhe zbatoi urdhërin. Hapi ushtrimoren ushtarake në Drojë të Kurbinit dhe përgatiti kuadrin luftarak për Kosharën dhe tërë Kosovën.


Zhvillimet luftarake në Koshare ishin një sëri betejash heroike, një luftë në vijimësi, e cila përfundoi me ndërhyrjen e trupave tokësore të NATO-s në Kosovë. Është thënë dhe pranuar botërisht se Kosharja ishte legjitimim i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK-së). Por, përderisa të ndahet krimi dhe kriminelët, të "strehuar" brenda kësaj emërtese zëmadhe, le ta themi se Kosharja legjitimoi luftën në Kosovë.


Është fikësuar në prononcime të zëshme kasetore dhe në shkrimet e kolkonel Zemaj, mospajtimi i tij me kufizimin që iu bë për të mos u rikthyer në luftë në Kosovë, madje këtë e shpreh jo pa habi. Por, eprorët e dinin se qendrat armike të kohës, të zyrtarizimit të largimit të tij nga komanda e Dukagjinit, ishin të gatshme të shkonin edhe mëtej në veprimtarinë e tyre supërkriminale.


Beteja e Loxhës është betejë e vetme e fituar në Kosovë. Madje, ajo është edhe e vetmja betejë ballore me armikun. Dhe, për të vetmen betejë, Beogradi zyrtar ka thënë se "tashmë nuk kemi të bëjmë me grupe bashibuzuke, por me një detashment ushtarak mirë të organizuar e profesional".


Të gjitha rastet tjera, që dikjujt i pëlqen t`i quajë beteja, janë masakra, pa mundësi shpagimi. I tillë është edhe Prekazi, edhe Reçaku, edhe Llapashtica, Krusha e Landovica dhe dhjetra masakra të tjera. Kush i kremton si beteja, imiton Serbinë, si në cilësimin dhe kremtimin si fitore të "Luftës të Kosovës", e humbur shekuj më parë.


Kolonel Tahir Zemaj me shokë, qofshin ata të rënë apo të gjallë, janë heronj, qysh në ditën e betejës të vetme të suksesshme të Kosovës, të zhvilluar në fshatin Loxhë të Pejës.


Në qoftë se vlerësimi bëhet nga kriteret e luftës dhe të rezultatit të saj, siç veprohet kudo në botë, komanduesi dhe fitimtari i betejës të Loxhës - kolonel Tahir Zemaj është hero faktik qysh në përfundim të betejës të Loxhës .Dhe, nëse do ta bënim renditjern sipas përmasës të heroizmit, gjë që nuk këshillöhet, siç bëjnë komunistët, madje me subjektivizëm, kudo që ata sundojnë, Tahir Zemaj do të ishte DYSHI, pas Presidentit Rugova, i cili, gjithësesi, është NJËSHI i kësaj emërtese të lavdisë kulmore. Sepse po të mos ishte urtësia dhe maturia, tashmë, proverbiale e dr. Rugovës, nuk do t`i vinte radha as heroizmit të Tahir Zemaj me shokë.


Koha dëshmoi se liria e Kosovës është rezultat i paqës dhe jo i luftës. Sepse lufta e nxori tërësisht humbëse Kosovën. Ishte dekada e mençurisë dhe e urtësisë unikale e botërore e dr. Ibrahim Rugovës, me rezistencën aktive, të krijimit dhe të jetësimit të institucioneve paralele dhe e bojkotit masiv absolut të pushtetit serbo-sllav në Kosovë, me lutjet e Tij hyjnore e dinjitoze - në qendrat e vendosjes botërore, që solli bombarduesit e NATO-Paktit, mbi qiellin e ngrysur të Kosovës, Serbisë dhe Malit të Zi.


Këtë të vërtetë të madhe, tashmë ua kanë kujtuar dhe përsëritur manipulatorëve dhe falsifikatorëve stalinistë të Kosovës dy aktorët qendrorë të lirisë tonë: Presidenti amerikan Bill Klinton dhe Kryeministri britanik Tony Blair.


Kuadri i lartë i Ministrisë të Kulturës të Shqipërisë, zoti Enver Bytyqi, në shkrimin e tij me titull: "Heshtja si art i vrasjes të vlerave" shkruan: "Kur Töny Blear e filloi fjalën e tij në Kuvendin e Kosovës, me një mirënjohje dhe përkujtesë për rolin, personalitetin dhe figurën e shquar të Ibrahim Rugovës, kishte në atë sallë deputetë, të cilët ishin zverdhur, ishin nxirë ose ishin skuqur.


Kundërshtarët ekstremistë të Rugovës ishin zverdhur, sepse ende nuk pajtohen me vlerat monumentale që ai kishte prodhuar. Ata që nuk dëshironin vlerësimin dhe rivlerësimin e emrit të Rugovës, ngaqë u pakësohen "meritat", ishin nxirë. Një pjesë e vogël, e cila ka hedhur baltë mbi presidentin historik të vendit, por që e ndjen peshën e fajit për këtë, ishte skuqur.


Me gjithë dallimet midis tyre, të tri këto kategori "mëkatarësh" kanë diçka të përbashkët: - Duan me çdo kusht që jehona e asaj që pohoi ish-kreministri britanik për Presidentin Historik të Kosovës, të kufizohet në kohë dhe hapësirë, mundësisht të mbetej "pronë" e sallës të parlamentit, pra, të mos bëj vend në median e shkruar dhe elektronike".


Zotëri Bytyqi na e jep bindshëm ndjenjën inferiore dhe shqetësimin e madh që manifestojnë hiç-kushët kundërshtarë të dr. Rugovës dhe tendencën ngulmuese të tyre, për zvetnimin, deri në harresë, të personalitetit të Tij të papërsëritshëm.


Është koha t`u thuhet stop manipiulimeve dhe falsifikimeve të historisë. Pas arkitektit të vënies të themeleve të shkencës luftarake, për mbrojtjen dhe lirinë e Kosovës, të ministrit Ahmet Krasniqi si dhe të zbatuesit faktik të kësaj strategjie - kolonel Tahir Zemaj, tashmë, heronj të Kosovës, duhet të mendohet dhe të veprohet, mençurisht e vendosmërisht, për statusin moral të vlerësimit dhe të dekorimit edhe, për të paktën, të 950 viktimave, të rëna nga dora kriminale e të majtës staliniste e fashizoide të Kosovës.


Po citojmë vetëm njërin syrësh me emër - kuadrin e lartë të LDK-së, avokatin Shaban Manaj. Tashmë, dihen presionet ndaj Tij, për ta konvertuar partinë. Ai qëndroi stoik në kundërshtitë ndaj stalinistëve, edhepse e dinte përmasën e rrezikshmërisë kushtuese të këtij qëndrimi. Dhe, një kundërshti e kësaj natyre, duke i marrë parasysh pasojat fatale, është më shumë heroike, se sa rënia me pushkë në dorë në një fushë-betejë. Dhe,akti terrorist, i tipit alkaidian, i kryer në Ozdrim të Drenicës, i torturuar ngeshëm, madje deri në mbytje, i djegur deri në karbonizim, për të terrorizuar një popull të tërë, "ose ne, komunistët në pushtet, ose do t`ju karbonizojmë ju, rugovistëve si zotin Manaj", dëshmon për peshën e qëndresës dhe të krimit - njëherësh. Për të shkëputur fijen e krimit, vrasësit grupor ekzekutuan, më vonë, edhe kreun e tyre, si i akuzuar i parë. Atëherë, pse të mos shpallet "Hero i Kosovës" martiri i lirisë dhe i demokracisë të Kosovës - Shaban Manaj?!?


Presione të formave të ndryshme kanë përjetuar edhe viktimat e tjera të krimit stalinist në Kosovë, të cilët kanë rezistuar, duke mbrojtur idealet e parimet e lirisë dhe të demökracisë. Le të sjellim ndërmend, qoftë edhe për pak sekonda, skenat makabre të shantazhimeve dhe të kidnapimeve, që përshkruan, saktësisht e besmikërisht, vrasësi i penduar i SHIK-ut - Nazim Bllaca. Dhe, e gjithë kjo qëndresë, ndaj murtajës komuniste-staliniste, e përgatitur në kruzhokët fashizoide të Tiranës, nga sigurimsat vrastarë të Enver Hoxhës, meriton studim, vlerësim dhe shpërblim moral e material të viktimave seriale, kryesisht, kuadro dhe anëtarë të LDK-së dhe të së djathtës të Kosovës.


Presidenti i Republikës Fatmir Sejdiu, ka mbështetjern e pjesës dërmuese të popullit të Kosovës, për të vepruar në bazë të detyrimeve dhe të drejtave, që ia siguron Kushtetuta. Dekorimi i Komandantit të Dukagjinit dhe i strategut të betejës të vetme të fituar në Kosovë, kolonel Tahir Zemaj, është mirëpritur, por pa e justifikuar vonesën.


Presidenti duhet ta fillojë procedurën për dekorimin real e meritor edhe të tre dëshmorëve të kësaj beteje të lavdishme: Rrustem Bruçi, Lumni Surdulli dhe Enver Alaj, si dhe një dekoratë të përbashkët për luftëtarët e mbijetuar, sepse duhet të shquhet e vetmja betejë e fituar nga shumë dhjetra masakra, që, gjithësesi, duhert nominuar me emrin real e adekuat.


Ata që fshihen pas deklaratës të turpshme të "veteranëve të UÇK-së", të dëshmorëve dhe të invalidëve, janë disa të akuzuar dhe të burgosur, si vrasës të shqiptarëve dhe të liruar me marrëveshje të UNMIK-ut me Serbinë, për të vazhduar krimet, me qëllim të diskreditimit të Kosovës në sy të botës.


Familjet e dëshmorëve dhe invalidët faktik të luftës, duhet të distancohen nga deklarata të tilla politike të urryera. Ata duhet ta shpallin botërisht se emërtesa e UÇK-së, është bërë sinonim i krimit kundrashqiptar, sepse për 11 vjet radhazi vazhdojnë gjyqet e dënimet e kriminelëve vrastarë, politikë, ekonomikë dhe ordinierë. Dhe, çuditërisht, të gjithë të dënuarit mbajnë krenarishëm siglën e "UÇK-së"!!!


Për derisa të saktësohet se çfarë ishte "UÇK-e dhe çfarë janë kriminelët, që thirrën në emër të saj, familjet e nderuara të dëshmorëve dhe invalidët shumë të respektuar, duhet të emërtohen dëshmorë dhe invalidë të luftës të Kosovës, duke e shmangur tërësisht siglën "UÇK-e", ndonëse në të është "përzier gjithfarë ujemi". Dhe, ky ndryshim duhet bërë që sot.


Në vendet demokratike të Evropës, ngjitur formularit të kërkesës për shtetësi, ofrohet edhe një listë emërore të organizatave terroriste. Si e tillë figuron "Lëvizja Popullore e Kosovës" (LPK). Por, çdo ditë e më shumë po lakohet edhe emri i UÇK-së. Madje, në shtypin prestigjioz evropian , herëpashere, hasim tituj shkrimesh si: "Skandali Kosovë", "Krimi në Kosovë", "Palaçot e Kosovës" dhe të tjera xhevahire të ngjashme. Dikur UÇK-në e shpëtuan nga emërtesa fatale terroriste Presidenti Rugova, duke i justifikuar aksionet goditëse se, "njerëzit në Kosovë mbrojnë pragun e shtëpisë". Ndësa kolonel Tahir Zemaj, me formacionin e tij ushtarak e luftarak bashëkohor, dëshmoi se vetëmbrojtja e një populli është detyrë e shenjtë dhe larg çdo kualifikimi tjetër negativ.


Riaktualizimi për t`i dhënë ngjyrime terroriste UÇK-së, ka rrjedhur nga ato qindra krime të bëra në Kosovë, nga grupe bashibuzuke e kriminale, të cilat, paprejashtimisht, fshihen, fallso, pas emrit të UÇK-së.


Prandaj, për të ruajtur vlerat e mirëfillta të luftës në Kosovë, derisa vrastarët të qerohen dhe dënohen, për krimet e bëra, nuk ia vlen as të përdoret emërtesa, dikur simpatike, tre gërmëshe UÇK-e, sepse UÇK-ja e mirëfilltë ka qenë e angazhuar në luftë kundër pushtuesit dhe jo të vrasjes të shqiptarëve, në pusira e prapa shpine, gjatë dhe pas luftës, siç kanë bërë bashibuzukët e deklaratave të sotme.

[qeli3]

O PLAKUSHË të lumt që e kishe sjell kët artikull të këtij bashibuzuku Idriz zeqiroviqit se me të vërtet kishte afruar fakte se kosova ashët SHLIRUE vetem me dy beteja ata të LOXHES dhe KOSHAREN pse o shpirt ZI po e rreni vehten dhe opinjonin po e kini shum kallaj ti vërtetoni gjanat shkoni dhe pyetni ma së pari BACIN REXHEP MORINEN dhe të birin DUGAGJININ që ka qen pika e par në hymje të LOXHES nga peja me ju tregue se si ka shkue puna por vetem LLOMOTITNI këtu në forum që ajë ende i ka PES PLUMBA NË TRUP TË VETIN NGA AJO BETEJ dhe PES shtëpija të djegura e jeton me qira në PEJ e ajë din qka me ju kallxue për betejen e loxhes dhe përjetimet e tij në atë betej e jo shkarravina tani 10 vjet pasë luftes . FEJA E SHQIPTARITË ËSHTË SHQIPTARIA.

[Kavir]

Idriz Zeqiraj: Betaja e Loxhës - E vetmja betejë e fituar
E Merkure, 21-07-2010,

Të gjitha parashikimet e bëra nga hyjnori President Rugova, kanë rezultuar të sakta. Njëra nga këto parashikime ka qenë se në Kosovë nuk mund të ketë luftë të mirëfilltë, por masakër: Dhe, nga bilanci përmbyllës - rezultoi masakër. Kushdo që mundohet ta trajtojë ndryshe, do të ishte një batakçi e falsifikator i radhës.

Po, Hyjnori-i Beogradit ishte parashikues i Madh. Duhet te te fliste Perendia ne vesh qe te "parashikoje" qe nje ushtri e blinduar dhe paramilitare-jenicere do benin masakra mbi popullsine.
Duhet te ishe Nostradamus qe te "parashikoje" qe cetniket e "pacifistit" Sllobo do benin masakra.

Beteja e Loxhës është betejë e vetme e fituar në Kosovë. Madje, ajo është edhe e vetmja betejë ballore me armikun. Dhe, për të vetmen betejë, Beogradi zyrtar ka thënë se "tashmë nuk kemi të bëjmë me grupe bashibuzuke, por me një detashment ushtarak mirë të organizuar e profesional".

Asnjehere nuk kam pritur te me lavderojen Armiqte e Vendit Tim.
Abdyl Frasheri.

Beogradi qe quante Adem Jasharin terrorist, quajtka kete tjetrin "detashment ushtarak".

Beogradi qe vrau vellezerit Gervalla, e quante Hyjnorin Ibrahim "shqiptar i arsyeshem". Nuk e di pse ne shqipen time kjo perkthehet "sherbetori yne".

Të gjitha rastet tjera, që dikjujt i pëlqen t`i quajë beteja, janë masakra, pa mundësi shpagimi. I tillë është edhe Prekazi, edhe Reçaku, edhe Llapashtica, Krusha e Landovica dhe dhjetra masakra të tjera. Kush i kremton si beteja, imiton Serbinë, si në cilësimin dhe kremtimin si fitore të "Luftës të Kosovës", e humbur shekuj më parë.

Po, keto kane qene masakra. Jashari, Oso Kuka, Azem Galica, Ded Gjo Lul etj etj etj kane preferuar me mire MASAKRAT sesa NENSHTRIMIN!

Kurse te atyre qe "u dhembsej populli" kane preferuar me mire NENSHTRIMIN.
Nuk dihet ndonje rast ne Historine e Ballkanit qe nje popull ta kete fituar lirine duke kercyer tango neper ballo. Liria gjithmone ka ardhur nga masakrat.
Lirine e sjell Lufta. Dhe Lufta nuk do pula e raki po mish njeriu dhe gjak.

Kosoven e cliroi Nato... He he. Rugova po na flet edhe nga varri. Pasi kundershtoi Luften Clirimtare, pasi kundershtoi bombardimet e Natos, tani Rugova po na rrefen kush cliroi Kosoven.
Si jo.
Po a do nderhynte Nato pa masakrat e Racakut? Pa flijimin e Jashareve? Pa luften e UCK?

Apo nderhyri qe te perkrahte Hyinorin Ibrahim kur i jepte doren Milloshevicit?
Apo nderhyri per gallate kur Hyjnori i bente thirrje te "ndalte bombardimet" sepse "po merrej vesh" me Sllobon.
Ah ajo dreq NATO. Hyjnori Ibrahim sapo kishte puqur pipezat me Slobob. Po merreshin vesh per bukuri. Kur NATO i prishi bashkebisedimin e kendshem.

Mema Natyre, Zoti, ose quaje si te duash, ka qene me mend:
Gomarit i dha veshe, qe ta njihnin.
Derrit i dha fecke qe te njihej.
Dhe plehrave u dha ere te qelbur qe te kundermonin.