Eksperimente me heshtjen

[Dita]

Platforma pa fytyrë


Për cilin film e keni fjalën?
Për atë me titull “Platforma pa fytyrë”,
Ku emrat e shpirtrat pas tyre takohen,
Prej njëri-tjetrit për t’u zhdukur pa gjurmë.

Për cilën jetë e mbysni heshtjen?
Për ate me vulën e virtuales pa formë,
Ku dhimbjet e gëzimet njësoj përçohen,
Si mugëtira pikluar në qiellin pa zhurmë.

[Dita]

Gabimometri (femëror)

Më thonë se ekziston një gabimometër,
Që mat lëngëzimet e ëndrrave tona,
Prekjet me gishta të realiteteve të ngjizura
Që njohin rrëgjimin në mendjet lehona.

Kur çliruar nga mendimet, kokboshet e ëmbla,
Ndritur mes komplimentesh, trupave të veshur,
I kthehen mbrojtjes nën krahë të fortë,
“Dobësitë e femrës njësoj kanë mbetur.

[Dita]

I pandehuri


-Entuziazmi për njeriun-

Në ujëra të ndenjur pyetjesh zhyteni
E kërkojini llogari për zhgënjimet,
Për idealet njerëzore copash thyer,
Për pabesitë shndërruar në tradhëtime.


-Entuziazmi për zhvillimin-

Në gjëmime tellallësh shurdhojeni
E jepini dëshmitë e njerëzve pa emër,
Që sot i gjen në endje përqark botës,
Pa dashur të lodhen në Tokën ku u lindën.


-Entuziazmi për suksesin-

Në kristale akulli thjeshtësie ftoheni
E shtrydhjani lavdinë para dhunës së zgjimit,
Mikrobin që iu përçua të pamësuarve
Me përjetësinë e ngjitjes në mitin e Sizifit.

[Dita]

Gëzime jete


Dielli e hëna u poqën në udhëkryqin e mëngjesit,
Ku i mbledh koha të rrëfejnë ëndrrat e njerëzve,
të mbjellurat për t’u lindur në jetën përmbi dhe.
Me larminë mrekullon e gjelbra e fillimvjeshtës
nën retë e porsalindura që lodrojnë në gjoksin e qiellit.

Arrihet qielli në fluturim?

Gëzime jete në fluturimin drejt shkëmbit të qëllimeve,
Le të përpiqen engjëjt me djajtë aty në dhimbje,
Me zjarrin e gëzimeve ndriçoje mendjen-shkëmb
Në qiellin e buzëqeshjeve këndoje shpirtin tënd.

[Brari]

Mori Dita mendje thella
Bukur hyn ti nder zgafella
Nder zgafellat tru-mendore
Plot mistere natyrore
Diell e han i merr per dore
E me pika ves mengjesore
I shndrit kto dit vjeshtore
N shpresa t bukra njerezore.



bukur bukur...

[Dita]

-Vjeneze-

Thërrime buke...


Thërrime buke çukit kumria
në sheshin e katedrales hijerëndë,
ku kambanat këndojnë këngën e mëngjesit
e njerëzit me ngjyrat e botës ndezin qirinj
nën kryet e së shenjtës Nënë Terezë,
nënëmadhes së zogjve të plagosur
me dashurinë që ua fali si melhem.

Thërrime buke çukit kumria
në sheshin e rrahur nga thëllimi vjenez
që nuk dihet në cilin vit të lashtësisë
e nisi valsin për ta vazhduar në pambarim,
në stinë gjethesh të thara a të njomura me vesë.
Me manushaqen e butë në gushë
nuk i trembet thirrjeve për koncertin e radhës,
por vazhdon të çapitet ngadalë
e me sytë e qetë të shquajë grimcat
e dhembshurisë njerëzore të lëshuara përdhe.

Thërrime buke çukit kumria
në sheshin e katedrales Shën Stefan,
ndaj dhe ndoshta nuk e ndjen rrëfimin,
se aty pranë qëndron Motra Shqiptare
t’u falë shpirtërave të humbur në heshtje
mirësinë përtej rrudhave në buzëqeshjen
mbetur viteve në kujtesën e njerëzve.





P.S: Brari, falemnderit per vargjet. Me ke kujtuar me kete rast fjalen "zgafelle"

[Sokoli]

Nice! Me pelqen shume sidomos melodia e vargjeve me te cilet fillon cdo strofe.

[Pentesilea]

Dita..ti me kujton ate pjesen me te mire qe kemi brenda vetes

thnx

[Dita]

Sokol falemnderit.

Pentesilea, me ke vene ne pozite te veshtire, ndoshta me teper se c’mund te kene arritur te tjere njerez me pare. Nje falenderim te madh per ty. Nese e njeh poemen „Deti i Veriut“ nga viti 1825 te Heinrich Heine te pershendes me dy pjese prej saj, „Qetesia e detit“ dhe „Pastrim“. Po munda vete do perpiqem t’i perkthej, ndoshta sheh dhe nje variant te vitit 2003 dhe pershendetjen do ta marresh te dyfishte.

Dita

[Dita]

Në fillin e hekurt...


Në fillin e hekurt ndodhemi, që gjarpëron në ditën
e porsangritur në këtë pjesë të Tokës,
me dremitjen mbërthyer në trupin tënd nënë
e shpirtin që më gërricet nga malli i muajve që do të vijnë.
Qetësohem me buzëqeshjen që të lëviz në fytyrë,
tek thinjat nxjerrin krye nëpër flokët e rënë qetazi mbi ballë.

I kaluam tunelet, një, dy, ... me radhë,
në të ftohtin e Semeringut me emrin e Gegës të skalitur në këto anë.

„Grüß Gott“ në përshëndetjen e kontrollit e ti i çele më në fund sytë.


...

Kodra në afrim ka kohë që është zgjuar
Me viçokët e nënat me gjunjët në bar,
që shohin përreth e përtypen ngadalë.
(Për sytë e lopëve thonë se dinë të qajnë
me lotët më të bukur që piktorët kanë parë.)

Tronditje në sytë e nënës për vajzën e mbetur në det,
kur një varke në lundrim ia ndalën vrullin.
Nga shpirti në rrezik buroi forca
për mbytjen e jetës së vrapuar si një film llahtari në sy;
Në delfin u shndërrua trupi i trembur,
në vajzë-zanë për ta çikur bregun,
me mushkëritë e lodhura të prehej pak aty.

Lotë nën qiellin që nuk njohu rrudhë,
për t’ia lënë fatin e brazdave të lindurve nën të.
Përtypen viçokët me nënat që hedhin sytë rreth e qark,
ata sy me lotët e mëdhenj që jetojnë zgavrave deri në varr,
nga frika e trashëguar ndoshta për humbjen e të „Lëpirëve“ në ballë.


...

Një bohçe lëkundet nga era brenda kurorës
Atje lart, ku i kanë rënë flokët e gjelbër.
Qesh ti me mornicat që zunë krahët e mi
Për sëmundjen e huaj në pemën e vjetër.


...

Sa herë jam nisur në fillin e hekurt me çantat në shpinë
e njëherë të vetme s’e mora rrugën për në Trenin tënd,
të njerëzve të urtë që zgjojnë ditën me punë,
t’u mëkojnë çlodhjen kockave kur nata zë vend.

Thonë me trishtim se në thëllime dimrash,
në kohë mbjelljesh e korrjesh që viti i sjell në jetë,
frymët e të shumtëve të rropatur fushash e kodrash
zgjohen nën flamurin fqinj që i shkel me këmbë.


...

Në fillin e hekurt ndodhemi, që na njeh sot për banorë
E po e ndrydhim ajrin me fjalët e përcjelljes ne të tre.
Edhe pak do të mbërrijmë në stacionin e zhurmshëm,
në krahët e një zogu të të nisim për në atdhe.