Eksperimente me heshtjen

[Dita]

Gurgullima


Në butësinë e zërit që nuk e humbi veten në lotë,
Të njomat, të pamësuarat fjalë derdhen me frymën
Si gurgullima e një burimi nën puthjen e dritës,
Ku rrezet e përthyera shkrihen me kaltërsinë e rrjedhës,
Mbi sytë e zgjuar, buzët e çelura, gushën e bardhë,
Mbi gurët e rrugës së trembur drejt të vrullshmit lumë,
me grykën që derdhjen gjen në detin e oqeanit të madh.
Megjithë vagëllimin pa u shuar përpjekja që zemrës i flet
Me gurgullimën më të ëmbël, shijen e të bukurës jetë.

[macia_blu]

duhet te mburresh me kete poezi. E ke mbretereshe te ciklit "ekpseriment me heshtjen"


Mos te dukem naive, nese vertete po e quaj MBRETERESHE...
Art i rrangullinave


Mëshirë e ditëve braktisur rrugëve,
Shpirtvrara në jetën mbetur pa ngjyrë,
Gëzim i netëve të pluhurosura,
Nën shkundje qiejsh mijëravjeçarë.

Nanuritje mes stërklash të përthara,
Puthjesh të ngrira pezull në ëndërrim,
Rrjedhje gjaku prej kamash të pabesa,
Pështyrje gojëve zënë në tradhëtim.

Art i dashurisë që e bënë disa
Zemërvrarë për ta qarë të tjerë,
Art i rrangullinave stolisur me finale,
Për t’i rënduar botës në gjoks gjithherë.


__________________

[macia_blu]

eshte bukur te kesh nje gjoks kaq te madh, sa te te dhemb rendesa e gji\oksit te botes....etj etj etj

[Dita]

Art i rrangullinave stolisur me finale,
Për t’i rënduar botës në gjoks gjithherë.

Eshte ky art me finale stolisur qe i rendon BOTES ne gjoks.
RENDESE per te madhin qe na perfshin te gjithe ne dhe gjithe ata qe do pasojne, trashegimise njerezore dhe gjithckaje tjeter qe e mbush me elemente kete bote, rendese per gjoksin e botes.

Falemnderit per nderhyrjen!

[Dita]

Gjembaçë a gonxhe


E pastër fytyra me rrudhat e pjekura,
Me ëndrrat e vdekura në brezninë e humbur,
Me shpirtin e gjallë për jetët e dhuruara,
Me dhimbje po e vrasin në vend të gëzimit.

Çamarrokë të mbytur me çmenduri të rritur,
Mirënjohje e shpërbërë në ndërrime stinësh.
Gonxhe që vite më vonë e çmojnë të mirën a
Gjembaçë u rritën në prehërin e trëndafilit?

[Dita]

Mbi pentagramin


Frymëzim i erës që në errësirë i thirri fëmijët
e ujërave të Tokës për të dhuruar flakë para
derdhjes së Zotit në butësi prej pikash të një shiu vere.
Notat e një melodie të largët mbi një piano të vjetër
përplasen në faqet e varkës si përkëdheljet e të dashurit
në fytyrën e vajzës, një fije floku t’i largojë prej syrit,
ëmbël t’i belbëzojë nën zbehtësinë e drapërit të Hënës.
Mbi rrjedhën që në ditë të nxehta fëmijë i fal qiellit,
Në mend i sjellin notat rrezet e diellit në ditën
kur Van Gogu e Moxarti u takuan në qytetin e Kripës.
Mbi pentagramin një luledielli me kokën e ngritur,
Pikturuar një buzëqeshje me dritë prej qielli
Kur i braktisur prej reve derdh blunë e shpirtit.



Qyteti i Kripës = Salcburg

[drini_në_TR]

Drita e ditës

Drita e ditës është
agimi i diellit
në mirëmëngjesin e herët.

Drita e ditës është
depërtimi i diellit
tek shikimi i të mjerit.

Drita e ditës është
qetësia e natës
nën gjumin e kapur.

Drita e ditës është
hija e shtëpisë
që të mbron prej zhurmërisë.

Dhe së fundi drita është
dhurimi i një buzëqeshje të sinqert
për t’u rrethuar prej korrnizës në portret.

p.s. i dedikohet nënshkrimit tënd "ndriçohem në pafundësi" Dita, dhe me shpresën se ja harrita, për të pasqyruar fjalët e tua që rrezatojnë DRITË, dhe ndaj të quajnë edhe DITË - Drita e Ditës!

Drini

[Dita]

Drin i mire,

nisur tre here shkrimi e tre here fshire ..... me ke befasuar, trishtuar e gezuar njekohesisht. Te falenderoj shume ... e ndoshta ngaqe fjale per falenderim e ndiej se kam shume, me behet se ma kane zene kete gryken nga nxirren mendimet e vec me sforcim po me dalin te radhitura ne fjali ... ndaj po e le me kaq dhe me ndje ... Te uroj nje vere te bukur ne Amerike e gezime sa me shume drite pac ne jeten tende. E nese tek kjo drite bejne (e do te bejne) pjese dhe ca rreze te mberritura tek ti nga ajo cka une shkruaj, ndiej (do te ndiej) se e kam permbushur dicka me vlere.






E kisha shkruar cka vijon tek tema "Kur drita..." tek meditimet, por po e sjell dhe ketu me rastin e firmes qe e kam pasur poshte emrit, qe e kam hequr e ti ma risolle ne jete




BB


Nga nje kishe me kryq te thyer vinin tingujt e nje kenge te gezueshme... ashtu si kryqi i thyer, ishin thyer brenda saj ritet normale per nje kishe ... normale?
Prifti rreshqiste kembet zvarre duke kercyer, djersitur e mbufatur ne fytyre nga tingujt e larte qe nxirrte.
Tek dera e kishes dy burra ... serioze? ... te dy veshur me kostume te zinj, kapele te zeze, syze te zeza dielli (megjithese diell nuk kish) ... ah dhe floket jo sipas modes ... ne fakt ata si figura ishin krejtesisht jashte mode ... por ne mision ... ne mision ne emer te Zotit ... te derguar ne ate kishe se aty do te gjenin pergjigje per ate qe kerkonin ... "I saw the light, i saw the light ... Elwood, I saw the light" ... dhe u shkrine dhe ta me tingujt e kenges qe po kendohej ... te pakten njeri prej tyre kish arritur te ndricohej ... me mundim per te ndricuar edhe te tjeret ... misioni i te ndricuarve ... misioni i pafundesise ... Ndriçohem me pafundesi



(Frymezim prej filmit tim te dashur)






Falenderim per ty Drin duke te uruar shendet e te mira!
Dita

[Dita]

Murtajë e mendjeve – Gjakmarrja


Me dhimbjen e zemrës së shkulur prej mishit
Me tmerrin e vdekjes çoi Nëna rënkimin:
“Fëmijët m’i morën që prej asaj dite,
t’i rrisin të mbyllur për Gjakun në pritje”.

A duhet të mbytemi nën thundër të huaj
Me gjëmën e mbjellë nga murtajë e mendjeve
Që tytat të ulen në Faljen e Madhe
Me Anton Çettën rilindur në vatrën shqiptare?

[Dita]

Krijim


I

Në bisqe netësh kur erërat e vdekjes përgjojnë frymët,
Zbresin mendimet e në një grusht dhimbjesh të lodhura
Lënë dëshminë për shkatërrimin e qelizave të jetës,
Që të qetë kujtoje se e ruaje brenda vetes.


II

Kur bregun e ka pllakosur qetësia e zbaticës,
Dallgëzimi i shpirtit zgjatet mbi tokën e vargjeve,
Me lapsin e finesës dënohen piklimet e përtejme,
Gjaku të skuqë vetëm aty ku ndodhen plagët,
Gjurmët e betejave të zhduken në të padukshmen,
Bregu të ndrisë prej gjerdanëve të bukurisë së përjetshme.


III

Të vërtetat mes kamave i gjen në bisqe netësh
Me gjakun e krijimit tek njomin buzët.