Eksperimente me heshtjen

[Dita]

Kaçurrelat e rrezikshëm

Një kaçurrel i rrezikshëm mbiu mbi ballin e përgjumur
aty ku një rrudhë rioshe vulos mendimet.
I pakrehur ngryset në brendinë e floknajës
të pluhurosur netëve me forcën e magjive.

Masakroj kaçurrelat e bërë nyje
për të ndjekur mosvdekjen në vite.

[Dita]

Me miliona hëna mbushin terrin

Pasthirrma e një ylli trokiti
në dritaren e një nate të vonë.
„Kanë rrëmbyer Hënën” rënkoi dielli i largët
për ata që në ëndërr dëgjojnë.

Në këtë det pa brigje lundrojnë fjalët,
për t’u prehur në ishuj me koka hënash,
portrete të falura në çaste lindjesh
e vdekjesh ngjethëse ndjenjash.

Të dridhurit për humbjen e bijës së qiellit
me miliona hëna mbushin terrin.

[Dita]

Parandjenja

Në pusinë e zërit bie menda
brenda vreshtës së parandjenjave.
Shpirtin syçelur e hidhëron vjelja.

[Dita]

Vuajtja e krenarit

Kërruset ndjenja për t’u mbledhur në grushtin
e zgavrës së vëngër të stomakut në krenim.
Nga pusi i nëndhshëm buron lënda
për ta tretur shpirtin në pambarim.

[Dita]

Endërr-zana

(Mos e pyesni të pagojën,
si krijohet në tokën-mitër.)

Në natën lehonë e shohin ëndërr-zanën,
tek lahet në ujëra me kufij qarkorë,
që tkurrin rrezen drejt qendrës flakëruese,
ku njeriu është Zot,
larg përcjelljes së tregimeve biblike.
Në filllin e paskaj të mendimeve e nderin,
prej nga në trupa shirash i kullon ndjenja
mbi pastrime vargëtore të zemrave,
deri kur buzëtharë e mbyllin
në herbariumin e gjuhëve të gjalla.

(Në qarkun e jetës në tokën-mitër,
ëndërr-zana lind e vdes e çiltër.)

[Dita]

Në kopshtin e Edenit

Çastet bekojnë tokën me vazhdimësinë e qënieve.

Thonë se Evat vazhdojnë të rrethojnë brinjë
prej Adami lashtësie të librave të shenjtë.
Jeton besimi i ndrydhjes së fatit brenda gjinisë.

Ditën e terratisin trillet.

Mërgon shpirti i Evës në rritje
nga trupi i mbështjellë me vargonjtë e etiketave,
për të kënduar mbi jetën të vërtetën.

Në zbritje fryma helmatis parajsën.

Eva gëlltit lotët në liqenin e vetëmbrojtjes;
Kryengritëse i hakërrehet Adamit
me rrezet që i ndrisin në zemër.

Verdhuar si një qiell
nën shtegtimin ranor të Saharasë,
i tronditur çel buzët Adami:
“Në përdaljen time të radhës
gëlltis mllefin tim rrënues.
Ringjallje për ty, Evë!“

...

Në sythin e paqëtimit,
Adami i urtë dhe Eva kryengritëse
u kthyen në burim besimi,
se me mendje të shartuar
në kalldrëmin e kohës
gdhendet fitorja e të sotmes mbi të shkuarën.

…

Mendjelirët bluajnë mur(im)in.
Guximi blatohet me shenjtëri.

[Dita]

Tundimi

Tundim i gjuhës, që lëvrin në gjak me frymë lirie!
Të ndiej i dashur nën gishtat që shenjëzojnë qënien.
Tundim i gjuhës, që ngjiz paqen në shpërthime,
që rënkon në pjekje e rrëfen pendime!
Pushto, o djall i engjëllt i krisjes sime.

[Brari]

Me ty Dit asht e leht me komunikue sepse ti sic pret Komente prej tjereve edhe ban pa kursim komente tjereve.. pa pritue e pa keq dashesi .. natyrisht me zemren e mire qe e ke e me frymen pergezuese qe te dallon..

Pra dhe une spo rri dot pa komentue..


Sdi pse fjalet "ngjiz" dhe "qenie" nuk me pelqejne ne Poezi..

Ne cdo varg ke ndonji simbolik e ndonji "kthim 180 gradesh" te rrufeshem.. te fillit te mendimeve..

Kriptograme te verteta ca nga poezite e tua..

Po mire.. po ndonje Poezi qe kullufitet kollaj a do na besh a jo..

Edhe Fiori keshtu ben..vetem se ajo e ka mesazhin ndoshta per nje rreth te ngushte te miqve te saje.. qe mund te kuptojne ..se cka dashur te theshte (korcarshe) ajo ne x varg a y poezi..

Dit ke pa ca trandafilla .. Sa vshtir asht me i kput ose me i marr ere.. se jan mes gjembave..

Njashtu jan dhe disa Poezi tuat..

Dum ka i her dhe Lule qe nuk jan te rrethume me gjemba..

Cdo te mire..

[Dita]

Trëndafil mes gjembash


Në lindje dite Trëndafili ngre kryet dhe ngrohet nën rrezet e diellit. Eshtë fund-prill dhe ai rreh në zemrën e bukurisë së fushës së egër. Për çdo krisje errësire nga drita, bulëzat e ujit vihen në përpjekje me njëra-tjetrën, se cila prej tyre do të jetë e përzgjedhura që do të zgjohet në shtratin e trëndafilit me avullimin nën nxehtësinë e orëve që ngjiten në qiell njëra pas tjetrës. Gishtat e butë të vashave e ata të pabindurit e djelmoshave zgjaten drejt tij, por largohen gjithnjë duke pikuar gjak. Deri në këtë fund-prilli nuk ka mundur kush t’ia marrë frymën trëndafilit, as vashat t'i trëndafilojnë buzët me butësinë e petaleve e as djelmoshat të ndriçojnë sy vashash me madhështinë e së egrës. Trëndafili mbetet mes gjembave e dysia “e egër-e bukur“ është ajo që e bën të adhurueshëm, të dëshirueshëm, megjithë rrezikun e gjakosjes. Natyra nuk kishte ç’t’i ofronte më shumë kësaj rrënje trëndafili, janë njerëzit të vetmit, që mund ta tejkalojnë magjinë.

Mes mundësive të rrjedhës së të ardhmes, me egërsinë e dëshirës njerëzore për t'i trëndafiluar edhe unë buzët prej vashe, zgjedh të rrëfej për rrjedhën e kaltër të së ardhmes së trëndafilit.

Kur trëndafili është duke njohur shpërthimin prej miturisë së gonxhes në joshësinë petalehapur të pjekurisë, një a më shumë prej njerëzve vendosin të zgjasin gishtat nën doreza punëtorësh fushash e marrin farë prej trupit. E shtrojnë farën në shtratin, ku kirurgët e shkencës shkrijnë dijet e zbërthimit të trupit të natyrës për ta shartuar me trupa te huaj. Pasardhësin e shartimit e mbjellin në serë dhe e lënë të rritet nën frymën artificiale të një dielli të dytë. Eshtë akoma fund-prill, ndaj mos kërkoni që të shihni arritjet e eksperimentit shartues. Duhet pritur, duhet pritur.
Nga eksperiencat e mëparshme dihet, se me veçantësinë e pasardhësve të shartimeve krijohen gjini të reja. Mund të ndodhë që prej bijve të harrohet dikur edhe origjina, fusha në të cilën ati i tyre u ushqye me magji. Ata mbajnë titullin produkte të dijes dhe nga natyra pak iu ka mbetur. Brenda gjinisë njëjësohen e kthehen në ushtri që me uniformat e tyre zbukurojnë parqe, lulishte e sera kopshtesh botanike. E janë aq të butë e të pafuqishëm ndaj gishtave hajdute, sa nuk shkatojnë më as gjakosje. Nuk kanë mbetur buzë vashe pa u trëndafiluar e sy pa u ndriçuar me qetësinë e së butës. Djelmoshat ndërkohë vjelin të kuq faqesh e me frymë buzësh njomëzake ushqejnë krenarinë.

Nëse do të isha mesuesja juaj të dashur lexues, në këtë pikë, ku po e ndërpres rrëfimin, do t'ju lija për detyrë të rrëmonit brenda vetes për t'u ndriçuar me moralin e historisë. Në ditën e vlerësimit do të shtroheshim në një park të bukur me pemë të shëndetshme, ketrusha të trembur, me jetë lulesh e zogjsh që leshojnë mbi supet glasa fati, e do te flisnim mbi njeriun, trendafilat e Tokes dhe gjembat.
Sa keq që nuk jam mësuese; ndaj teksa jua shtroj këtë ide para syve, do t'i vihem punës për t’u ndriçuar edhe vetë.





P.S. Brari, flm per nderhyrjen. Ka gjasa qe sa me lart te vazhdoje.

[Dita]

Kryqëzimi
(Steganografi)

Në jetë zemër, se lënda e pazgjidhur e ëndrrës
rënkon si kombet e shkelur
nën putrat e arinjve që shuhen
në re të kaltra përmbi dhe.
Ndaj mbetem me diellin në perëndim,
tokën e rrënuar dhe hënën e plakur,
teksa hapi i vagëlluar tretet
mbi kurrizin e peshkatarit,
liqenin e mallit tënd.
Pa çeli sytë gonxhe,
bulëzat le të humbin trajtat në kufi.
Se ëndrrat e një pike uji,
mërgojnë në të padukshme tek Zoti,
qiejve i kryqëzuar me pyetjen vetë.
E përmallshme udha e zbritjes,
"urrejtje e diellshme" tha dashuria,
me gojë të njomur nga puthja.
Nëntor i pushimit të shpirtit
në pragun ku u burgos jeta,
plagë e pambyllur mirë prej zjarrit,
gjyshi i humbur i mjelmave,
dielli im i mirë.



(Me përkushtim dhe mirënjohje për një të parë, një të dytë, një të tretë....Cilët?)