23 prill 1405 - 620 vjet me pare lindi heroi kombetar gjergj kastriori- skenderbeu

[pirro2020]

Ditëlindja e Heroit tonë kombëtar ka qenë më 23 Prill 1405. Kjo datë përkon me kalendarin e vjetër orthodoks ose ai Julian dhe ne kete date eshte dita e Shen Gjergjit. Zakonisht familjet e asaj kohe i vinin emrat e te porsalindurve sipas emrit te shenjtorit te asaj dite qe lindnin. Prandaj Heroi yne Kombetar mori ate emer Gjergj per nder dhe kujtim te Shenjtorit Shen Gjergj qe perkujtohet me 23 prill edhe nga Kisha Orthodokse por edhe nga kisha katolike. Data 6 maj ne te cilen duan ta festojne ne Shqiperi ditlindjen e Heroit Kombetar Gjergj Kastrioti-Skenderbeu- nuk do te thote asgje as ne kalendarin e vjeter dhe as te ri te Kishave respektive orthodokse dhe katolike. Praktikisht ne 6 maj kisha katolike perkujton dhe kremton të dielën e 6-të e Pashkëve, gjithnjë më 6 maj, kalendari kishtar përkujton Shën Marjanin e Shën Jakun, martirë.
Kisha orthodokse kremton dhe perkujton Jovi i Shenjte por ka transferuar artificialisht Shen Gjergjin me dt. 6 maj (https://sq.wikipedia.org/wiki/Dita_e_Sh%C3%ABn_Gjergjit).
Pra sipas kalendarit Gregorian që përdoret sot i bie të jetë data 6 maj. Në atë datë e ëma e Gjergj Kastriotit, Vojsava pa një ëndërr sikur lindi një Dragua, i cili do të mposhtte armiqtë, dhe ëndrrën e saj, ajo ia tregoi të shoqit Gjon Kastriotit, apo siç e quanin miqtë e tij, Gjon Dibrani. Gjergj Kastrioti ishte djali i tretë pas Stanisha dhe Reposh Kastriotit dhe pas tij, e ëma Vojsava lindi edhe një djalë të katërt Kostandinin.
Njihen fare mirë se kjo familje orthodokse bleu Kullën e Shën Gjergjit në Manastirin Hilandar, Mali i Shenjtë Athos (Mali i Atit), e cila sot egziston vetëm si Pirgu Arbanas (arbanski Pirg), i cili vërteton katërcipërisht se familja Kastrioti nuk ishte sllave por arbër-epirote (sipas vetë Gjergj Kastriotit i cili ka shkruar në një letër se jemi familje epirotësh të Maqedonisë, dhe pas ardhës të Aleksandrit të Madh dhe të Pirros së Epirit). Nuk është e rastit që përkrenarja e Skënderbeut ka të skalitur Dhinë Amaltea (që ka qumësht të ëmbël) si mjaltë, kurse vula e tij sekrete të cilën e kishte në formë unaze kishte të stampuar Perëndeshën iliro-pellazge Leda.
Emrin Gjergj, Vojsava dhe i ati Gjoni e vendosën në pagëzim sepse data e lindjes përkoi me emrin e Shën Gjergjit sipas kalendarit orthodoks dhe dihet që edhe sot e kësaj dite , familjet fetare i vendosin emrat e fëmijëve të tyre sipas emrin të shenjtorit apo martirit sipas kalendarit. Sidoqoftë Gjergj Kastrioti pa i hyrë historisë që e dimë shumë mirë i përngjau shumë Shën Gjergjit të Kalendarit Orthodoks, por se këtë emër e kanë dhe kalendarët katolikë dhe protestantë.
Historia shkurtimisht e Shëngjergjit që përmbajnë kalendarët religjiozë të të tre feve është e njëjtë, dhe ky shenjtor njihet se vrau kuçedrën që donte të hante vajzën e mbretit.
Shën Gjergji (rr. 275/280 – 23 prill 303) ishte një ushtari perandorisë Romake që u bë më vonë dëshmori krishterimit. U bë i pavdekshëm në tregimin e Shën Gjergjit dhe kuçedrës. Ai është Shenjti mbrojtësi disa vendeve dhe qyteteve, si Anglia, Gjeorgjia, Katalonia dhe Moska, si edhe shumë profesioneve, organizatave dhe të sëmurëve.
Emri i Shën Gjergjit është i lidhur ngushtë me eliminimin e dragoit. Për këtë dragua thuhen shumë gjera. Disa thonë se ishte një bishë nga anët e Lindjes dhe kishte shpellën afër burimit të vetëm të një qyteti të madh dhe pengonte njerëzit të merrnin ujë. Thuhet se dragoi ndodhej në krahinën e Atalisë në qytetin e Allajas. Mbret aty ishte Selviou, një kundërshtar i të krishterëve. Shën Gjergji atëherë, pasi kërkoi ndihmën e Zotit u hodh në luftë kundër dragoit dhe arriti ta mundte atë. E nxori jashtë shpellës së tij dhe e tërhoqi zvarrë deri në sheshin e qytetit. Aty pasi deklaroi se arriti të burgoste dragoin me ndihmën e Zotit, dhe kërkoi nga të gjithë të pranishmit të ndiqnin besimin e tij, vret dragoin dhe shpëton banorët nga rreziku i zhdukjes. Në këmbim për këtë të mirë që bëri, mbreti i dha vajzën e tij për grua.
Miti i Shën Gjergjit është një mit mijëravjeçar që ekziston në shumë mitologji dhe shumë fe në të gjithë botën. Kështu ekziston miti i lashtë grek për çlirimin e Andromedës nga Perseu, Apoloni që vret gjarprin, miti i Zigfridit në mitologjinë gjermane, Uicilopocli tek Azteket që vret gjarprin që nxjerr flakë nga goja, etj (https://sq.wikipedia.org/wiki/Sh%C3%ABn_Gjergji...).
Profecia e nënë Vojsavës ishte e saktë se Gjergj Kastrioti shkëlqeu në luftën e tij për liri e pavarësi për të mbrojtur atdheun dhe Fenë me të gjitha mjetet. Rënia e Kostandinopojës në vitin 1453 në fillim të qershorit, shkaktoi dhe rrënimin e Orthodoksisë në ish Perandorinë Bizantine e për pasojë dhe në Arbërinë e atëhershme dhe në Epir. 10 vite më vonë, pas vdekjes së Gjergj Kastriotit me 17 janar 1468, pas pushtimi të Shkodrës, Arbëria dhe Epiri ranë përfundimisht nën pushtimin Osman.
Sulltan Menhmet Fatihu nxori një dekret për të shkatërruar çdo kështjellë dhe të vriteshin të gjithë banorët, fëmijët të merreshin peng dhe grate të merreshin skllave për harrem e shitje.
Ndodhi Katastrofa dhe një genocid i pafund.
Kjo është arsyeja që të gjitha kalatë në Shqipërinë e sotme janë të rrafshuara (ato që janë të ngritura janë bërë më vonë nga shteti shqiptar). Popullsia e pësoi keq, ajo ose u largua në:
– Itali me mijëra, rreth 250.000 banorë, sidomos popullata e madhe orthodokse, në jugun e saj Kalabri dhe në Napoli ku shkoi dhe Donika Kastrioti me të birin; aty ishte dhe nipi i Gjergj Kastriotit –Hamzai, i cili u martua me një serbe dhe shkoi tek i ati, Stanisha në Kostandinopojë dhe aty vdiq, siç thuhet i varfër.
Një pjesë, disa mijëra, mendohet 10.000 banorë, shkoi në Venedik dhe në Raguza (Dubrovnik) sidomos katolikët e Shkodrës, Lezhës dhe të Drishtit.
Një pjesë iku në Rumani dhe Ukrainë apo ndenji në rrethinat e Kostandinopojës (e gjitha popullatë orthodokse).
Një pjesë u vra nga osmanët.
Një pjesë u konvertua në islam.
Arbëria mbeti e shkretë par disa dhjetëra vite, por pastaj politika osmane bëri që të vijnë në këto toka bujkrobër nga Anadolli, cerkeze, sirianë, abhazë, persianë, turq, irakianë, të cilët populluan kryesisht fushat e Arbërisë (përfshi Kosovën).
Pas Programit FIDE në fillimet e viteve 1600, me urdhër të Papës erdhën në Shqipëri, katolikë nga Libani, Tunizia, Maroku.
Në fund të viteve 1600 erdhën arumunë dhe çobanë, të cilët u vendosën kryesisht në jug të vendit që më vonë mori emrin Shqipëri për shkak të përzierjes së popullatës vendase malësore që kishte mbetur, për të cilën kam folur më përpara.
Sidoqoftë kjo katastrofë demografike shërbeu për diçka, për rilindjen e kombeve të tjerë:
-Arbër&epirotë orthodoksë ne veri - dolën shkiet të cilët lanë atdheun për të ruajtur fenë dhe pronat, dhe formuan Serbinë me një shenjtore Arbër Angjelina Arianitin, kunatën e Gjergj Kastriot-Skënderbeut.
-Arber&Epirotet ne lindje-riformuan Maqedoninë sepse i u afruan kishes bullgare per te ruajtur pronat dhe fene orthodokse u quajten maqedonas
-Arbër&epirotë orthodoksë +rumunë+arumunë, formuan Rumaninë dhe kryeqytetin e tyre Bukureshtin, të formuar nga Princi Arbër orthodoks Gjika,
– Arbëreshët+Italianë e sicilianë formuan Italine me ndihmën e Garibaldit dhe me Kryeministrin e parë arbëreshin z. Krispi.
Në Greqi Arvanitasit+ bizantin-folësit formuan Greqinë, me kryeqytet Athinën.
Në Kroaci Arbër katolikët ndihmuan së bashku me serbët katolikët formuan Kroacinë.
Nga ana tjetër, Arbërit e islamizuar së bashku me të ardhurit formuan Shqipërinë e sotme.
Emri shqiptar për herë të parë u dëgjua në Koncilin e Arbërit në Gomsiqe të Lezhës më 1703.
Në Turqi, Perandoria osmane u mbush me arbër&epirotë të islamizuar që drejtonin ushtrinë dhe shtetin Osman. Sot në çdo 5 turq 2 janë me origjinë shqiptare sipas të dhënave të një gjenerali turk të ditëve të sotme.
Në Egjipt Arnautët formuan Mbretërinë e Egjiptit të pavarur nga Turqia.
Në Siri, arnautët formuan një mbretëri siriane aleate me Turqinë.
Kjo ishte pak a shumë problem që shkaktoi pushtimi Osman pas vdekjes së Heroit Kombëtar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu.
Në Arbëri dhe Epir është karakteristike vendosja e emrave Gjergj si në familjet orthodokse ashtu dhe në ato katolikë apo dhe në ato ateiste për ndër të Heroit tonë kombëtar i cili mbrojti atdheun dhe Fenë nga invazioni Osman deri kur vdiq më 17 janar 1468 në moshën 63 vjeç nga ethet e Malaries.
Shteti shqiptar e ka nderuar Gjergj Kastriotin –Skënderbeun me titullin Hero Kombëtar. Gjithashtu dhe Kisha Katolike i ka dhënë një titull `Atlet i Krishtit` nga Papa Klementi, duke e ditur që individi nuk ishte katolik.
Për Heroin tonë kombëtar kanë shkruar pothuajse të gjithë poetet dhe shkrimtarët e Rilindjes Europiane. Shumë rrugë dhe qytetet kanë emrin ose përmendoren e Gjergj Kastriotit-Skënderbeut që njihet si një nga 5 Heronjtë më të mëdhenj të Botës si strategë e Trima të luftës.
Vetëm një institucion akoma nuk pranon që të vlerësojë Heroi tonë Kombëtar dhe kjo është KOASH, e cila megjithë përpjekjet e intelektualëve heziton të ndërmarrë një hap tashmë të vonuar por të domosdoshëm për të vënë në vendin që meriton në kalendarin orthodoks dhe në Komunitetin orthodoks emrin e Heroit Kombëtar Gjergj Kastrioti –Skënderbeu.
Shpresojmë të reflektojë dhe të plotësojë më në fund një vepër që duhej të ishte bërë që kur u krijua Autoqefalia shqiptare. I Përjetshëm qoftë kujtimi i Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu. Amen.

Nga Prof. Pirro Prifti

priftipirro2017@gmail.com