Ndahet nga jeta gazetari i Koha Jonë Zamir Dule

[Albo]

Pushon zemra e gazetarit legjendë të KOHA JONË, Zamir Dule



Ka ndërruar jetë gazetari i gazetës KOHA JONË, i viteve 1993-1997, Zamir Dule.

Zemra e tij pushoi pas një operacioni në zemër. Varrimi i Zamir Dules bëhet sot në fshatin Miras të Korçës, ora 13.00.

Ai mund të quhet pioneri i gazetarisë së kronikës se zezë dhe asaj investigative.

Zamir Dule ka punuar në gazetën “KOHA JONE” prej vitit 1993-1997, fillimisht si korespodent për Korçën dhe me pas në redaksinë qendrore në Tiranë.

Në ngjarjen e natës se 2 marsit duke u gdhirë 3 mars 1997, gazetari Zamir Dule para vënies së zjarrit të redaksisë së KOHA JONE nga SHIK-u, Policia dhe Garda e Republikës, u mor me forcë nga zyrat e gazetës, bashkë me punonjësin tjetër Anesti Nikolla, dhe u rrah e sakatua në qelitë e Komisariatit Nr.3 të Policisë në Tiranë.

Që prej asaj nate makabre për median e lirë, gazetari Zamir Dule nuk u bë më për punë, pas pasojave çnjerëzore ndaj tij prej agjentëve të SHIK-ut.

Ai ndërroi jetë në moshën 55-vjeçare.

Zamir Dule mbetet si një ndër ikonat e gazetës “KOHA JONË”.

Në vijim faksimile të punës ndër vite të Zamir Dules në gazetën “Koha Jonë”:















Koha Jone

[Albo]

Shkofshin në FERR ata që masakruan Zamir Dulen!

VIDEO

(Ky editorial mund të shikohet më i plotë si video ndaj kliko)

Gazetari që themeloi kronikën e zezë dhe gazetarinë investiguese në Shqipëri sot shkoi në Parajsë. Ndërroi jetë në moshën 55 vjeçare.

Që prej 3 marsit 1997, kur e masakruan forcat e pushtetit të kohës në Tiranë, ai nuk u bë më siç mund të ishte një njeri normal. Kjo për faktin se e rrahën dhe e torturuan forca e policisë sekrete të pushtetit të Berishës në atë vit të mbrapshtë, viti 1997.

Në lidhje me këtë ikje nga kjo jetë të gazetarit të KOHA JONE të viteve 1993-1997 kanë reaguar të gjithë gazetarët dhe mediat serioze.

Ndërkohë ka reaguar edhe Aleksandër Çipa, në emër të Sindikatës së Gazetarëve Shqiptarë.

Ja se çfarë shkruan ai:

Gazetari Zamir Dule, diku nga mesdita e kësaj dite, do të fshihet nën dhe. Shkon, duke lënë ndër të gjallë, emrin e tij si simbol i reporterit që udhëtoi me ambicien e fisme profesionale në atë kohë të 1997, por edhe me dramën e vet të mëpastajme…

U “martirizua” për lajmin dhe raportimin e thelluar të kronikës, duke tejkaluar vdekjen fizike, e cila e arriti, plot pas 27 vitesh, dhe pasi u përplas me të nëpër një kalvar spitalor dhe dashurie të vetme familjarësh e shumë pak miq e kolegësh.

Zamir Dule shkoi pasi iu ndal zemra e munduar, duke e qesëndisur sidomos pas vitit 1997, botën e vogël shqiptare të Shqipërisë, në mënyrën e tij. E qesëndisi nga një pozitë e individit të lënduar keqas në shëndetin e vet mendor, por si një Ezra Paund në periferi, shkroi aq shumë gjëra me talent dhe mendje sqimatare për anormalët e shumë të shoqërisë dhe bashkëkohësisë së vet.

Në orët dhe ditët e fundit të jetës, pranë iu ndodh motra e vet me vëllain, të afërm dhe gazetari Bardhyl Gostnishti e një avokat, mik i nderuar. Dhimbjen për ikjen e tij e ndajnë shumë e shumë të tjerë, por më të shumtë, janë lexuesit e tij të atëhershëm të “Koha jonë” dhe lexues të afërt që kanë patur rastin të njihen me një pjesë të dorëshkrimeve të tij.

Barrën e rëndë financiare të kurimit të tij të pasukseshëm në spitalion privat, edhe pse me lutje të ndryshme e kryesisht prej Unionit të Gazetarëve Shqiptarë, e përballojnë dhe e kanë peshë të rëndë edhe pas kësaj, motra dhe vëllai i tij i shtrenjtë. Zamir Dule ishte gazetar i lindur. Nuk iu shqit leximit edhe kur kishte dhimbje në mendje e në zemër. Ishte mençurisht i heshtur dhe refuzues, kontestues dhe meditues për paqen e natyrës dhe gërmadhësinë e kësaj bote.

Jeta e Zamir Dules është më shumë se një histori dhe aq më tepër një rast tronditës për historinë e gazetarisë shqiptare në kohë të demokracisë hibride. Korrespodenti i së përditshmes më të famshme të viteve ’90, gazetës “Koha jonë”, në Korçë, spikati për talentin raportues, për këmbënguljen, intelektin dhe sidomos pasionin kërkues dhe kurajon raportuese.

Në vitin 1994 botuesi Nikollë Lesi e afroi në Tiranë si reporter të parë të kronikës. Kulmin e vet të identifikimit profesional e arriti në vitin 1996 kur shkroi edhe librin e vetëm profesional ‘Përbindëshi i Tropojës’”. Pasioni profesional i tij e tërhoqi nëpër një rrugë dhimbjesh dhe pasojash dhe aspak shpërblimesh. Të vetmet shpërblime për këtë arsye, i pati pësime trupore, mendore dhe sociale. Nuk i ndau lëngimet me askënd dhe refuzoi të shfaqej si i viktimizuar, aq më tepër përçmues i ofertave keqardhëse.

Në kohën që vjen, Zamir Dule do t’u shfaqet protagonistëve politikë të tranzicionit shqiptar si një hije mundonjëse në mendjen e tyre të pandërgjegje. Pensioni modest i posacëm që iu dha nga qeverisja post ’97, mbetet e vetmja shenjë e pamjaftueshme respekti për kurajon e tij dhe trimërinë e pashoqe publike.

Unioni i Gazetarëve Shqiptarë ka humbur një koleg të dashur dhe të respektuar për shkak të bëmës së fisme profesionale të tij, për shkak të jetës së tij të ndërprerë profesionale, në detyrë dhe për detyrim publik.

Nga kjo lartësi morale shpirti i tij do të na sodisë prej kësaj dite e përherë. Do të na sodisë ne pjestarët e kësaj shoqërie duke na sfiduar me imazhin e qesëndisjes së tij që nuk u ngritëm dot nga pellgu ynë i anormalitetit mirënjohës e vlerësues.

Drita është me shpirtin tënd Zamir, hijet e gërmadhëshme janë në ndërgjegjen tonë të ardhme” – përfundon deklarata e Unionit të Gazetarëve.

Të gjithë kishin një kërkesë: Shkofshin në FERR ata që torturuan në qelitë e policisë gazetarin Zamir Dule!

Edhe ata që urdhëruan këtë krim ç’njerëzor!

Koha Jone

[Albo]

Një lamtumirë për gazetarin Zamir Dule

Aleksandër Çipa*



Gazetari Zamir Dule, diku nga mesdita e kësaj dite, do të fshihet nën dhe. Shkon, duke lënë ndër të gjallë, emrin e tij si simbol i reporterit që udhëtoi me ambicien e fisme profesionale në atë kohë të 1997, por edhe me dramën e vet të mëpastajme…

U “martirizua” për lajmin dhe raportimin e thelluar të kronikës, duke tejkaluar vdekjen fizike, e cila e arriti, plot pas 27 vitesh, dhe pasi u përplas me të nëpër një kalvar spitalor dhe dashurie të vetme familjarësh e shumë pak miq e kolegësh.

Zamir Dule shkoi pasi iu ndal zemra e munduar, duke e qesëndisur sidomos pas vitit 1997, botën e vogël shqiptare të Shqipërisë, në mënyrën e tij. E qesëndisi nga një pozitë e individit të lënduar keqas në shëndetin e vet mendor, por si një Ezra Paund në periferi, shkroi aq shumë gjëra me talent dhe mendje sqimatare për anormalët e shumë të shoqërisë dhe bashkëkohësisë së vet.

Në orët dhe ditët e fundit të jetës, pranë iu ndodh motra e vet me vëllain, të afërm dhe gazetari Bardhyl Gostnishti e një avokat, mik i nderuar. Dhimbjen për ikjen e tij e ndajnë shumë e shumë të tjerë, por më të shumtë, janë lexuesit e tij të atëhershëm të “Koha jonë” dhe lexues të afërt që kanë patur rastin të njihen me një pjesë të dorëshkrimeve të tij.

Barrën e rëndë financiare të kurimit të tij të pasukseshëm në spitalion privat, edhe pse me lutje të ndryshme e kryesisht prej Unionit të Gazetarëve Shqiptarë, e përballojnë dhe e kanë peshë të rëndë edhe pas kësaj, motra dhe vëllai i tij i shtrenjtë. Zamir Dule ishte gazetar i lindur. Nuk iu shqit leximit edhe kur kishte dhimbje në mendje e në zemër. Ishte mençurisht i heshtur dhe refuzues, kontestues dhe meditues për paqen e natyrës dhe gërmadhësinë e kësaj bote.

Jeta e Zamir Dules është më shumë se një histori dhe aq më tepër një rast tronditës për historinë e gazetarisë shqiptare në kohë të demokracisë hibride. Korrespodenti i së përditshmes më të famshme të viteve ’90, gazetës “Koha jonë”, në Korçë, spikati për talentin raportues, për këmbënguljen, intelektin dhe sidomos pasionin kërkues dhe kurajon raportuese.

Në vitin 1994 botuesi Nikollë Lesi e afroi në Tiranë si reporter të parë të kronikës. Kulmin e vet të identifikimit profesional e arriti në vitin 1996 kur shkroi edhe librin e vetëm profesional ‘Përbindëshi i Tropojës'”. Pasioni profesional i tij e tërhoqi nëpër një rrugë dhimbjesh dhe pasojash dhe aspak shpërblimesh. Të vetmet shpërblime për këtë arsye, i pati pësime trupore, mendore dhe sociale. Nuk i ndau lëngimet me askënd dhe refuzoi të shfaqej si i viktimizuar, aq më tepër përçmues i ofertave keqardhëse.

Në kohën që vjen, Zamir Dule do t’u shfaqet protagonistëve politikë të tranzicionit shqiptar si një hije mundonjëse në mendjen e tyre të pandërgjegje. Pensioni modest i posacëm që iu dha nga qeverisja post ’97, mbetet e vetmja shenjë e pamjaftueshme respekti për kurajon e tij dhe trimërinë e pashoqe publike.

Unioni i Gazetarëve Shqiptarë ka humbur një koleg të dashur dhe të respektuar për shkak të bëmës së fisme profesionale të tij, për shkak të jetës së tij të ndërprerë profesionale, në detyrë dhe për detyrim publik.

Nga kjo lartësi morale shpirti i tij do të na sodisë prej kësaj dite e përherë. Do të na sodisë ne pjestarët e kësaj shoqërie duke na sfiduar me imazhin e qesëndisjes së tij që nuk u ngritëm dot nga pellgu ynë i anormalitetit mirënjohës e vlerësues.

Drita është me shpirtin tënd Zamir, hijet e gërmadhëshme janë në ndërgjegjen tonë të ardhme.

*Kryetar i UGSH

Balkanweb