Ca poezi nga...

[Flava]

Isa Beqiri

BRAKTISJA

E lashë se s´mund t´a mbaja,
Kaçubave, gropave, përrenjve.
Nga afër ndjeva flliqësirat e botës
Të konstruktuar me ato,
Kufijve, shteteve...
I zhveshur deri në padukshmëri
I ushqyer me turpin që nuk më perkiste
E mora me mend se për të ekzistuar
S’ke pse kërkon arsye,
Tash kjo mbetje e braktisur
Vuan mëkatin e mizorisë.


DUHET TË VAZHDOJ PA TY

Shtëpi të heshtura,
Nën qiellin e rënduar,
Shiu dhe Unë,
Të ftohur në vetmi,
Në këtë qytet që asgjë s’ka marrë nga Ti.

Në pritje harrova hapat e tu,
Më ngjan si në ëndërr,
Eh...! kur largohesh Ti...
Më duhet të filloj përsëri.

[Flava]

Roje

Erdhe në detin e gjakosur
një mijë e nëntëqind e tetëdhjetë e nëntë
derisa prisja një këngë kushtrimi
Erdhe..
ma vodhe qetësinë
tani je...
roje në jetën time...

Bie ora

Ora i bie kohës
symbyllur nisem
ta prek qiellin këngën
Ora bie e bie
si nata pa mbarim
vallë po digjet bota
apo shpirti im??

[*London girl*]

PELEGRIN nga Dritero Agolli

Une jam prej kohesh pelegrin
Udhetar ne vendin e shpreses se thyer
Jam ndare padashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gerryer

kerkoj karvanin tim ne rere e ne shpat
karvanin qe e ka nderruar drejtimin me kohe
Ndaj ne udhe jam krejt i humbur, jam fillikat
Me shami te grisur lidhur ne koke

Per uje buza ime u be zhur
Dhe syte me shpojne nga shterrja e lotit
Me duhet te arrije karvanin e tretur qekur
Capitur mes vapes, mes shiut e te fothtit

Une jam prej kohesh pelegrin
Shtegtar i karvanit te humbur
Dhe bart ne kurriz nje premtim
Te dhene ne hirin e gjysherve te mundur.

[Flava]

Të Lutem



Mjegullat nëpër sy
më janë verbuar sytë
me duket se jam ne qiell,
e prek gjithësinë
sa abraztirë
era e ftohtë
yjet pa dritë,
edhe ato të vetmuara
askund askush,
zbraztirë e pafund,
i shqetësuar jam
nuk di katë shkoj
Cila rrugë më shpie në drejtim të duhur
jam në udhëkryq
pa emër,
i humbur e i hutuar
qëndrojë në gjithësi,
i mjeri i humburi unë
në kozmosin e pafund..


Dua të zgjohem
në jetën që isha
dua të bërtasë LIBERTAS,
dua të jem ai që isha
dua të dal nga ky labirint
dua të gjej rugën e humbur.
Endem anë e mbanë kozmosit të pafundë
kërkojë atë...


Kërkojë kohën e humbur
kërkojë jetën kur isha fëmijë,
kërkojë ditën kur u dashurova
për herë të parë,
kërkojë atë që kam humbur e që nuk vjen dot!
e dashura koh
të lutem kthehu vetëm pak ...

[Flava]

Sdua të flas



Mos më bëni të flas
Nuk dua
Të shpalos
Dhimbjen,dashurinë
Në kengë shoh gjak
Gjak
Të një të pafajshmi
Kurse valët e detit vjedhin jetën
Fëmije të posalindur
Mos më bëni të flas


Alistar Ramadani

[Flava]

BIOGRAFIA

Jam një viktimë
E rritur pa dashuri,
E skamur, e cfilur,

Mbi gërmadhat e fatit
Mbijetuar virtytet e mia.

DASHURIA IME

U linde si feniks në zemrën time,
Dhe zjarre përhape në shpirtin tim
Ma mbushe jetën plot gëzime,
E unë fitova një amshim.

O Zot, o shpirti im,
O, jeta ime e shtrenjtë,
O, fat i syve të mi e gëzim,
Kulm i dëshirave të mia besim.

Para teje shpirti po shkrihet, e di,
Dhe në vetmi zemra më tretet,
Sikur të gjithë i shohin eshtrat e mi,
E mu vetëm të vdes më mbetet.

Me zgjove nga vdekja, më the
jeto,
Preke shpirtin tim dhe i the gëzo,
Ke jetën time që e la pa gaz.

Po unë nuk do të vdes,
Se dua të jetoj.
Sa të jem gjallë do të pres,
Do të jetoj edhe kur ti vdes..
Agim Haziri

ISHTE AJO

Sa e çuditshme jeta,
Me te parajsë, pa te ferr.
Si i vdekuri në arkivol
Pa pikë shpresë
Për diellin,
Aromën e saj
Ndriçimin e hënës dhe...
Po përsëritet e njejta
E fytyrën e saj
E ruaj në kujtesën time.
E fotografia e saj
Qëndron e mbyllur
Brenda dyerve të zemrës sime.
Ishte ajo.

[Flava]

VAJI I ASAJ PA EMËR

Shtrëngimin e urrejtjeve tua
Për qirinjët e djegur
I shpërlan loti...
E loti abuzon organin e kohës,
Por jo gjatë.
Se pasioni yt
Shembë kullat e vetmisë
Dhe kthen besimin e humbur,
Të shkëmbijt e rrahur
Nga stina e thyer.
Dhe shpirti flen,
Kur skeletet e kalbura të skamjës
Shndërrohen në unaza të komplikuara
Në theshtësinë e këtij fundshekulli
Driton Shaipi

Për ty që je larg meje

Në këtë natë të qetë
Pranë dritares qendroj
Shiqoj yjet lartë
Dhe për ty mendoj.

U bë kohë e gjatë
Që je larguar
U bënë, e dashur, disa muaj
Që s'të kam takuar.

Rangut të të verbuarve
Unë, tani, i takoj
Se sytë mi more
Kur u largove.

E tani me foton tënde në dorë
Nga largësia të përqafoj
Nga zemra të fala
Dhe të puthura të dërgojë.
Nebi Totaj

Shembja e nje nate dashurie:

Ktheva koken, mbajta hapat:
binin tjegullat, binin traret,
binte qielli i nje nate dashurie.
Atje mbi papafingo, prane yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, behen pluhur.
Dritare s'ka, ka sy te zgavert,
s'ka mure me plasaritje te etshme,
skelete fjalesh ne gjysmerresire,
skelete enderrash, premtimesh te neserme.
Ngrihet tymi si nje mjegull e bardhe,
nje grusht eshtrash te nje nate germadhe.
Ne cep te rrenimit
dy burra po pine qete-qete cigare.
Ej, ju atje! Nuk degjoni si ulerijne brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do te dale jashte meje si tek vullkanet.
Mos u kthe ne kujtim, i thashe
mos u kthe ne harrim, me tha;
botes i falem nje nate dashurie
dhe kjo s'eshte pak.
Nje nate. Dhe çfare nate!
Dora mbi sup,
hena mbi mal,
qielli i kalter i botes mbi krye...
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie....
Dhe ishte nje nate e paemer,
siç ishin te paemert yjet.
Kini meshire, mos e shembni ate nate!
Eshte renkimi im apo klithma e saj?
Kini meshire, kini meshire!
Ajo ishte nje nate dashurie
qe kurre s'duhej te kish gdhire.
Kini meshire,
ne mos po atje nen gure,
nen peshen e nates se shembur do te shembem,
i vrare jo nga urrejtja, po nga dashuria,
qe, perjetesisht quhet dhembje............
XHEVAHIR sPAHIU

[Flava]

ISMAIL KADARE

Pa ty

Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.
Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.
C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?
Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.


Ti qave

Ti qave dhe me the me zë te ulet
Se une te trajtoja si prostitute.
Athere loteve te tu s'ua vura veshin
Te desha, pa ditur se te desha.

Vec nje mengjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m'u duk,
Athere kuptova c'kisha humbur,
C'kisha fituar kuptova gjithashtu.

Me rrezellinte si smerald merzitja,
Dhe lumturia ngrysej si nje muzg me re...
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse seicila m'e bukur se tjetra qe.

Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr leshonte njekohesisht,
Qe njeqindfish etjen per jeten shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njeqindfish.

[Flava]

"Love"-Ylli Jasa
Dashuri, fjale e varfer
qe vetem ti jep
nga shpirti ne shpirt
Dhe perseri ne shpirt
Dhe pas ikjes..
Dhe pas...
pas...pas...pas

O Zot e di cdo te thote "Pas"..
njemije vjet ne syte e tu jane nje dite
Nje dite eshte nje cast
Nje cast eshte njemije vete
Ku hena eshte nje tjeter shtepi
Dhe yjet ndricojne leximin e poezise...

[Flava]

SEPSE NJË DITË TË PASHË ME DETIN

Aherë, për të mbrritë tek dashuria
ishim akoma të pakrahë.
Si zogj të porsalindur prisnim dashuria
të na hidhej vetiu në gojë.
Prekjet janë të dëmshme për fëmijët
me thoje,
puthjet janë të rrezikshme
si loja me zjarrin.
Të bësh dashuri, pa u rritur,
jo, jo shtoje.
Por unë merrja frymë
prej mushkërive tuaja.
Tek flija, ti ishe ëndrra
ku akoma
lumturia dhe ndrojtja ime
lëkundeshin të ekuilibruara.
Tek ecja, ti më mbaje në ajër
rrugëve baltore të Bajzës
të mos njollosja pantallonat
e hekurosur vetëm për ty.
Çdo e rrahur zemre
më qarkullonte në gjak emrin tënd.
Larg teje
isha si njeriu larg syzeve të tij optike -
ngjyrat e universit më ngjanin
po aq të lodhura sa unë.
Imazhi yt ishte shkrirë
në materiet e botës që thirrja në ndihmë.
Pra, unë dhe ti, ishim një trup,
një shpirt, një dashuri;
po të mblidhnim moshën e ne të dyve
do të ishim tamam 32 vjeç.
Megjithatë
je akoma i vogël, akoma, përsëritje.
E prapë më gënjeje se të pëlqente
të ishe e pacikëshme.
Them më gënjeje
sepse një ditë të pashë me detin.
Krahët e tij muskulozë
të tërhiqnin fort rreth thellësisë.
Ai, deti, ti puthte sytë e tu
si të ishin të parët sy që shihte.
Ti madje, për ca sekonda,
harrove frymëmarrjen.
Të mbushëm ajër
harrova edhe unë duke ju parë.
Ti largoheshe në bluhtësinë e gjoksit të tij
si një ëngjëll i bardhë.
Po, po, e pashë atë detin
tek i petëzonte gishtërinjët e ujët
dhe si për inatin tim
t’i preku lëmueshëm flokët, fytyrën.
Madje i shtriu si nëperka tinzare
edhe nën kostumin tënd të banjës.
Ti e di. Këto gjëra
vetëm unë dudet t’i kisha bërë me ty.
Po, po! Atë që ti e bëre me detin
duhet ta kishe bërë vetëm me mua.
E ku ta dija unë
se po ta lëshë dashurinë për më vonë ajo brymoset.

GJeke Marinaj