Pse bankat qendrore po blejnë ar?

[Albo]

Nga Martin Armstrong

Kurioziteti i investitorëve ka arritur kulmin pasi bankat qendrore po rrisin blerjet e tyre të arit. Ne nuk do të kthehemi në një situatë të tipit Bretton Woods dhe kjo nuk është çështja. Ju duhet të kuptoni se ari është neutral. Bankat qendrore po blejnë ar sepse Neokonët kanë armatosur dollarin.

Rusia u hoq nga sistemi SWIFT dhe pasuritë e qytetarëve privatë u konfiskuan. Kur asetet ruse u hoqën nga SWIFT, një kërcënim për botën u lëshua për të thënë: "Hej, nëse nuk bëni atë që ju themi të bëni, ne do t'ju nxjerrim nga SWIFT".

Ky nuk është fundi i dollarit. Paratë vazhdojnë të derdhen në aksionet amerikane, veçanërisht në Dow. Pse? Kur daullja e luftës po bie, institucionet kryesore nxitojnë t'i transferojnë paratë e tyre në një strehë të sigurt, që ndodh të jetë SHBA në këtë moment në kohë. Paratë e mëdha nuk janë blerja e aksioneve fillestare në Nasdaq, për shembull, pasi ata nuk do ta marrin atë rrezik. Modeli ynë kompjuterik tregon se Dow do të vazhdojë të rritet deri në vitin 2032 pasi mbetet një nga parajsat e fundit të sigurta.

Perëndimi është bërë jashtëzakonisht agresiv në gjeopolitikën e tij. Ju thjesht nuk e blini borxhin e armikut tuaj. Bankat qendrore po blejnë ar sepse dollari amerikan (USD) është kthye në armë politike.

Ekziston një ndryshim i madh midis bondeve afatshkurtra dhe afatgjata. Bankat qendrore kanë zero kontroll mbi periudhën afatshkurtër dhe kështu filloi e gjithë kjo fiasko e QE-së pasi bankat qendrore filluan blerjen e borxhit afatgjatë në një përpjekje për të ulur interesin afatgjatë. Pse do të blini afatgjatë kur lufta, nxitësi kryesor i inflacionit, po afrohet? Kjo është një situatë serioze që neokonët që kanë armatosur dollarin thjesht nuk e kuptojnë.

Burimi: Armstrong Economics Blog

[Albo]

Rendi botëror skizofrenik: Perëndimi është i gatshëm të shkatërrojë sistemin e tij financiar për të ndëshkuar Rusinë

Udhëheqësit e sotëm perëndimorë shfaqin një përzierje të çuditshme të vetëbesimit dhe ankthit që është karakteristikë e atyre që mbrojnë status quo-në gjatë kohërave të ndryshimeve gjithëpërfshirëse

Nga Henry Johnston , një redaktor i RT. Ai ka punuar për më shumë se një dekadë në financë dhe është mbajtës i licencës FINRA Series 7 dhe Series 24.


© Getty Images / KeVeR

Sekretarja e Thesarit e SHBA-së, Janet Yellen është bërë e fundit që ka shtuar zërin e saj në korin në rritje të zyrtarëve perëndimorë që bëjnë thirrje për sekuestrimin e 300 miliardë dollarëve të rezervave të ngrira të këmbimit valutor të Rusisë për të mirën e Ukrainës. Kjo vjen pasi kryeministri i Mbretërisë së Bashkuar Rishi Sunak shkroi një shkrim gjatë fundjavës, në të cilin ai bëri thirrje që Perëndimi të jetë "më i guximshëm" në lëvizjen drejt konfiskimit të aseteve.

Pavarësisht rezervës që po shfaqet në disa qarqe të Evropës dhe paralajmërimeve të ndryshme se një veprim i tillë do të ishte haptazi i paligjshëm dhe gjithashtu i dëmshëm për integritetin e sistemit financiar, ideja duket se po merr një vrull të vetin, veçanërisht në Uashington dhe Londra.

Ajo që po shohim është një shembull i gjallë i llojit të të menduarit që vendos përfitimet e perceptuara afatshkurtra përpara një angazhimi për të ruajtur integritetin e një institucioni që e merr fuqinë e tij pikërisht nga besimi i përhapur në atë integritet. Është gjithashtu, siç do ta shohim, një manifestim i një lloji të veçantë impulsi paradoksal që lind gjatë kohërave të ndryshimeve të rëndësishme.

Në këtë rast, institucioni në fjalë është sistemi financiar global i udhëhequr nga perëndimi, në qendër të të cilit është dollari amerikan. Konfiskimi i drejtpërdrejtë i rezervave të bankës qendrore ruse, të cilat janë bllokuar menjëherë pas fillimit të konfliktit në Ukrainë në shkurt 2022, do t'i jepte një goditje tjetër tronditëse besueshmërisë së këtij sistemi. Edhe pse shumica e aseteve mbahen në të vërtetë në Evropë, nuk do të ketë konfuzion rreth asaj se kush i bëri të shtënat dhe besueshmëria e kujt është në linjë.

Natyrisht, pikëpamjet ndryshojnë në lidhje me atë se sa integritet ka pasur ndonjëherë sistemi i përqendruar në dollarë, dhe sigurisht i gjithë kuadri i Bretton Woods i krijuar në ditët e fundit të Luftës së Dytë Botërore i shërbeu shumë interesave të amerikanëve fitimtarë. Por nuk mund të diskutohet se për dekada dollari shihej gjerësisht në të gjithë spektrin gjeopolitik jo vetëm si një pikë referimi dhe monedhë e përcaktuar nga tregu për tregtinë, por si një magazinë e sigurt e vlerës. Ndërsa tregtia u liberalizua gjithnjë e më shumë, supozimet për një sistem të sigurt dhe të besueshëm të dollarit u ndërtuan në të gjitha llojet e politikave ekonomike dhe tregtare. Supozime të tilla u bënë pjesë e strukturës së sistemit financiar global.

Aty ku rreziqet që lidhen me dollarin kuptohej se ekzistonin, ato shiheshin kryesisht si të shtrira në fushën e politikës së normave të interesit – me fjalë të tjera, këto ishin rreziqe tregu dhe jo rreziqe të qenësishme për vetë sistemin. Një seri krizash në tregjet në zhvillim në vitet 1980 dhe 1990 lanë shumë vende të qortuara për rreziqet e borxhit të tepërt të dollarit dhe rreziqet që rritja e normave të interesit në SHBA mund të lëshojë.

Por një nga konkluzionet që nxorrën shumë vende nga këto episode ishte nevoja e mbajtjes së rezervave më të mëdha të dollarit si një mburojë kundër goditjeve. Midis 2000 dhe 2005, pikërisht në prag të dy dekadave të krizave të shkaktuara shpesh nga rritja e normave të interesit të dollarit, tregjet në zhvillim akumuluan në fakt rezerva dollarësh me një ritëm rekord prej rreth 250 miliardë dollarë në vit, ose 3.5% të PBB-së – një nivel pesë herë më i lartë se në fillim të viteve 1990.

Me fjalë të tjera, vendet iu përgjigjën goditjeve që buronin nga sfera e dollarit duke rritur zotërimet e dollarëve. Kjo vetëm nënvizon natyrën se si rreziku i lidhur me dollarin u perceptua në atë kohë. Thjesht, askujt nuk i shkoi mendja se ekspozimi më i madh ndaj dollarit ishte në vetvete një rrezik. Ideja se rezervat me vlerë qindra miliarda dollarë thjesht mund të konfiskoheshin nëse një vend e gjente veten në kundërshtim me mbikëqyrësit e sistemit, nuk përfshihej në asnjë nga ekuacionet.

Armatizimi i dollarit në vitet e fundit ka sjellë një burim rreziku të paimagjinuar deri më tani. Fakti që tani ka një premium rreziku politik për përdorimin e dollarit është tashmë një devijim serioz nga mënyra se si është parë monedha për dekada. Pasojat e kësaj janë tashmë të dukshme për të gjithë për t'i parë – tendenca e përhapur e dedollarizimit – edhe pse shumë në sallat e pushtetit perëndimor mbeten mospërfillës për atë që po ndodh.

Por ndoshta edhe më tinëzare është se ata që mbrojnë kapjen e rezervave të Rusisë kanë kthyer në kokë një parim themelor të të gjithë idesë liberale. Kjo mendohet më së miri si një ngatërrim i rezultateve dhe proceseve. Një shoqëri liberale ose një sistem i bazuar në sundimin e ligjit - quani si të doni - mbahet së bashku jo sepse të gjithë bien dakord për rezultatet dhe politikat, por sepse ekziston një konsensus mbi grupin e proceseve dhe rregullave me të cilat ato rezultate dhe politika zbatohen. Proceset dhe rregullat nuk ekzistojnë për të siguruar rezultate të veçanta dhe, në fakt, mund të prodhojnë rezultate që janë në kundërshtim me interesat e atyre që kryesojnë ato rregulla.

Me planin për konfiskimin e aseteve ruse, ajo që po shohim është një rezultat i dëshiruar që trumbetohet si një akt i bërë në mbrojtje të rendit liberal (të ndëshkojë Rusinë që shkel vlerat liberale dhe të mbështesë Ukrainën që aspiron liberal-demokraci), ndërsa integriteti i proceseve tani është tërësisht dytësor. Meqenëse rezultati i dëshiruar nuk del nga ndonjë aplikim i arsyeshëm i proceseve ekzistuese, ajo që po kërkohet është një interpretim rrënjësisht i ndryshëm i atyre proceseve. Kur zyrtarët perëndimorë bëjnë thirrje për gjetjen e "një mënyrë ligjore" për konfiskimin e aseteve, ajo që ata në të vërtetë nënkuptojnë është se rezultati është parësor dhe se çdo fletë fiku e ligjshme do të bëjë.

Për ta thënë qartë, rendi liberal nuk po mbrohet më nga një apel ndaj parimeve të tij më të thella, por nga përpjekjet për të mbrojtur rezultate që sipërfaqësisht duken se avancojnë interesat e tij – edhe nëse ato rezultate dalin nga një qasje e qartë joliberale.

Kur ky dallim jashtëzakonisht kritik i nënshtrohet korrozionit – siç po ndodh tani – sfida është të shihet ndryshimi më i thellë jo në termat e një rezultati të ndryshëm, por në termat e një transformimi të proceseve që prodhojnë rezultatin. Për geeks sasior, mendoni për atë në drejtim të kontrollit të procesit statistikor, ku dikush përpiqet të përcaktojë nëse një proces ka mbetur apo jo brenda specifikave ose ka pësuar një lloj ndryshimi.


Udhëheqësit e G7 pozojnë për një foto në grup gjatë Samitit të G7 në Hotelin Grand Prince në Hiroshima, Japoni, 20 maj 2023. © Getty Images / aleancë foto / Kontributor

Filozofi spanjoll i shekullit të 20-të Jose Ortega y Gasset përshkroi ngritjen në rëndësi në qytetërimin perëndimor të një lloji të caktuar personi që i merr si të mirëqenë institucionet që ai ka trashëguar dhe kryeson, duke shijuar përfitimet e tyre, duke menduar pak se si u krijuan këto institucione dhe çfarë. duhet bërë për t'i ruajtur ato. Ortega e krahasoi një person të tillë me një fëmijë të llastuar ose një aristokrat të trashëguar. I paditur për brishtësinë e trashëgimisë së tij dhe tepër i sigurt në vetvete, ai në mënyrë të pashmangshme çon në një degradim të vetë institucioneve që i janë besuar.

I tillë është thelbi i të ardhurave aktuale të liderëve perëndimorë, veçanërisht atyre në Uashington. Të lindur kryesisht në dekadat menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, ata marrin si të dhënë supremacinë e rendit liberal, të bazuar në rregulla dhe krahut të tij ekonomik – sistemin financiar të bazuar në dollarë. Ata flasin për këtë rend botëror jo me nderim dhe një kuptim të thellë të rrënjëve të tij, por në klishe të lavdëruara emocionalisht, por të zbrazëta. Ndërsa përfitojnë shumë nga rendi liberal, ata tregojnë pak interes për parimet aktuale që synojnë ta mbështesin atë. Ata e thërrasin atë vazhdimisht, por kryesisht për të goditur armiqtë dhe kundërshtarët e ndryshëm.

Një shkrim i kohëve të fundit në New York Times nga Bret Stephens i titulluar "Si Biden mund të hakmerret për vdekjen e Navalny" renditi sekuestrimin e fondeve të ngrira prej 300 miliardë dollarësh të Rusisë si një rrugë të mundshme për të përmbushur një paralajmërim që Biden i dha presidentit rus Vladimir Putin në 2021 për Pasoja “shkatërruese” nëse lideri i opozitës vdes në burg.

Stephens përmend shqetësimet se një lëvizje e tillë mund të nxisë largimin nga dollari, por arrin në përfundimin se një argument i tillë “mund të ishte bindës nëse nevoja për të shpëtuar Ukrainën dhe ndëshkuar Rusinë nuk do të ishte më urgjente”. Me fjalë të tjera, vetë sistemi i dollarit në të cilin SHBA mbështetet për atë që ka mbetur nga prosperiteti i saj mund të sakrifikohet në altarin e gjestit simbolik të, siç thotë Stephens, ndjekja e “imperativit strategjik për t'i demonstruar një diktatori se kërcënimet amerikane janë nuk është bosh."

Janet Yellen, një kampione e rendit global liberal nëse ka pasur ndonjëherë, ishte shpërfillëse në komentet e fundit për kërcënimet që kapja e rezervave të Rusisë do të përbënte për vetë sistemin. Është "jashtëzakonisht e pamundur" që përdorimi i fondeve do të dëmtonte pozitën e dollarit sepse "realisht nuk ka alternativa", beson ajo. Për Yellen, mbështetja e saj shënon një pamje nga pikëpamja e saj e mëparshme se një veprim i tillë "nuk ishte ligjërisht i lejueshëm në Shtetet e Bashkuara". Por erërat tani kanë ndryshuar dhe çështja ligjore mesa duket duket më premtuese.

E tillë është mosmarrëveshja mbizotëruese mes klasës sunduese. Ashtu si një mbret që do të rrëzohet së shpejti, i cili merr për të mirëqenë qëndrueshmërinë e monarkisë, udhëheqësit e sotëm thjesht nuk mund të mendojnë në asnjë thellësi se çfarë përbën themelin e vërtetë të sistemit që ata kryesojnë.

Por ka diçka tjetër në lojë. Në radhë të parë duhet të kujtojmë atë që ka nxitur diskutimin e sekuestros së aseteve të Rusisë në javët e fundit: është paniku i krijuar mbi tharjen e fondeve për luftën e qartë të dështuar të Ukrainës kundër Rusisë. Me fjalë të tjera, pavarësisht nga tonet e sigurta në vetvete nga njerëz si Yellen, plani nuk ka dalë nga një vend i fortë. Gatishmëria për të ndërmarrë një hap kaq të rrezikshëm për qëllime shumë afatshkurtra (duke lënë mënjanë pyetjen nëse 300 miliardë dollarë mund të shpëtojnë edhe projektin e Ukrainës së Perëndimit) mund të shihet si djegia e mobiljeve si mjeti i fundit për të qëndruar ngrohtë – bie erë. të dëshpërimit.

Kështu mund të themi se lloji i të menduarit që nxit shtytjen për të kapur asetet ruse rrjedh nga vetësiguria për të cilën flet Ortega, por edhe nga një ankth në rritje. E para është për shkak të besimit të dukshëm të liderëve perëndimorë në pashkatërrueshmërinë e institucioneve që ata në fakt po i minojnë; këto të fundit sepse po përballen me një kaskadë krizash dhe janë gjithnjë e më të furishëm në kërkimin e zgjidhjeve të ndalimit me çfarëdo kostoje afatgjatë.

Përmbysja e rezultateve dhe proceseve për të cilat folëm më parë është një tjetër manifestim i kësaj mendësie thelbësisht skizofrenike. Ekziston një besim se sistemi mund t'i rezistojë goditjeve të tilla ndaj integritetit të tij: pasuritë mund të vidhen dhe rregullat të përmbysen, por dollari do të jetë gjithmonë në krye. E megjithatë akti i nënshtrimit të proceseve ndaj rezultateve është në vetvete një reflektim i frikës se sistemi është shumë i brishtë për t'i bërë ballë rezultateve të padëshiruara. Nëse Rusia ruan zotërimin e rezervave të saj prej 300 miliardë dollarësh është një rezultat shumë i rrezikshëm për të mbijetuar rendi liberal, atëherë gjërat janë në gjendje të keqe.

Këto dy tipare në dukje të papajtueshme – siguria në vetvete dhe ankthi i thellë – gjenden shpesh duke bashkëjetuar mes atyre në pozita të pushtetit që përpiqen të kapen pas status quo-së gjatë kohërave të ndryshimeve epokale. Është ajo që e shtyu udhëheqësin arrogant dhe të paditur rumun Nicolae Çaushesku të thërriste një tubim të madh në Bukuresht në 1989 që do të ishte zhbërja e tij e fundit. Historianët mund të shikojnë fare mirë prapa te Janet Yellens dhe Rishi Sunaks arrogante dhe të paditur si të kapur në procese historike që ata as nuk mund t'i kuptonin dhe as t'i kontrollonin.


Burimi: RT

[Albo]

Një transferim i madh i pasurisë është duke ndodhur: Si e humbi Perëndimi kontrollin e tregut të arit

Fuqia e çmimeve në një treg të dominuar prej kohësh nga paratë institucionale perëndimore po lëviz drejt Lindjes dhe implikimet janë të thella


© Getty Images/brightstars

Çmimi i arit ka vuajtur nga një sërë nivelesh të reja më të larta të të gjitha kohërave kohët e fundit, një zhvillim që ka marrë vetëm vëmendje të përciptë në mediat kryesore financiare. Por siç është rasti me shumë gjëra të tjera këto ditë, po ndodh shumë më tepër nga sa duket. Në fakt, rritja e çmimit të arit në dollarë është pothuajse aspekti më pak interesant i kësaj historie.

Për mijëra vjet, ari ishte ruajtja përfundimtare e vlerës dhe ishte sinonim i konceptit të 'parave'. Tregtia shpesh shlyhej ose në vetë ar ose në kartëmonedha të mbështetura nga ari dhe të këmbyeshme drejtpërdrejt me të. Monedhat e mbështetura nga asgjë tjetër veç dekretit të qeverisë – të quajtura monedha “fiat” – kanë tendencë të dështojnë përfundimisht.

Megjithatë, në vitin 1971, ari e gjeti veten të përjashtuar nga ky rol antik kur SHBA pezulloi në mënyrë të njëanshme konvertueshmërinë e dollarit në ar, siç parashikohet në marrëveshjen e Bretton Woods që krijoi kuadrin për ekonominë e pasluftës. Menjëherë pas kësaj, në një akt që alkimistët mesjetarë vetëm e ëndërronin, ari u krijua nga ajri i hollë në formën e kontratave të së ardhmes, që do të thotë se shufrat mund të bliheshin dhe shiteshin pa ndryshuar dorën e metalit - apo edhe pa ekzistuar.

Përveç degëzimit të dukshëm të gjithë kësaj - heqja e mbështetjes së arit ndaj dollarit dhe kështu në mënyrë të nënkuptuar për pothuajse të gjitha monedhat - ekzistojnë dy tipare të rëndësishme se si tregu i arit ka funksionuar më pas: së pari, ari në thelb është reduktuar në tregtim si çdo tjetër. aktive të tjera financiare ciklike; së dyti, çmimi i arit është përcaktuar kryesisht nga investitorët institucionalë perëndimorë.

Të dyja këto tendenca të vjetra tani po shemben. Siç do të shohim, rëndësia e këtij zhvillimi është e vështirë të mbivlerësohet. Por le të fillojmë me një ekzaminim shumë të shpejtë se si ari u shndërrua nga burimi përfundimtar i vlerës në një tregues tjetër që lëviz në modele të parashikueshme në plejadën e instrumenteve financiare.

Si e zëvendësoi letra metalin

Rënia e Bretton Woods në fund të viteve '60 dhe në fillim të viteve '70 - duke kulmuar me mbylljen e dritares së artë në 1971 - ishte një periudhë e çrregullt tranzicioni, pasigurie dhe paqëndrueshmërie. Dollari u zhvlerësua dhe një sistem me normë fikse u negociua dhe shpejt pas kësaj u braktis. Por ajo që ishte e qartë ishte se SHBA po e largonte botën nga ari dhe drejt një standardi të dollarit.

Jelle Zijlstra, president i bankës qendrore holandeze, kryetar i Bankës së Shlyerjeve Ndërkombëtare nga viti 1967 deri në 1981, dhe një figurë e shquar në atë kohë, kujtoi në kujtimet e tij se si "ari u zhduk si spiranca e stabilitetit monetar" dhe se "rruga … përmes peripecive të pafundme drejt një hegjemonie të re dollari u shtrua me shumë konferenca, me histori besnike, mendjemprehta dhe nganjëherë mashtruese, me vizione idealiste për të ardhmen dhe fjalime mbresëlënëse profesorësh.” Por, përfundoi ai, realiteti përfundimtar politik ishte se "amerikanët mbështetën ose luftuan çdo ndryshim, në varësi të faktit nëse ata e shihnin pozicionin e dollarit të forcuar apo të kërcënuar".

Megjithatë, ari fshihej në hije si një monark i rrëzuar, por ende i gjallë dhe kështu përfaqësonte një roje të nënkuptuar kundër abuzimit të atyre që ishin bërë monedha fiat. Nëse asgjë tjetër, ndërsa dollarët vazhdonin të shtypeshin, çmimi i arit do të rritej dhe do të sinjalizonte një zhvlerësim të monedhës së gjelbër. Dhe kjo është pak a shumë ajo që ndodhi në vitet 1970 pas mbylljes së dritares së artë. Pas thyerjes së kufirit prej 35 dollarësh për ons në vitin 1971, ari arriti deri në 850 dollarë deri në vitin 1980.

Pra, qeveria amerikane kishte një interes të fortë për të menaxhuar perceptimin e dollarit përmes arit. Më e rëndësishmja, ajo nuk donte të shihte ari të rikrijonte një pseudo monedhë rezervë duke u forcuar ndjeshëm. Kryetari legjendar i Fed-it, Paul Volcker, dikur tha se "ari është armiku im". Dhe me të vërtetë ajo tradicionalisht kishte qenë armiku i bankave qendrore: i detyroi ato të shtrëngonin normat kur nuk donin dhe u vendosi atyre një disiplinë të caktuar.

Ky kuadër ndihmon në kuptimin e rritjes së tregut të paalokuar – dmth “letër” – arit në vitet 1980 dhe derivateve të panumërta të arit që u shfaqën. Kjo në fakt filloi në 1974 me fillimin e tregtimit të arit të së ardhmes, por shpërtheu në dekadën e ardhshme. Ajo që ndodhi është se bankat me shufra ari ose argjendi filluan të shesin pretendime letre për arin për të cilin nuk kishte ar të bashkangjitur. Dhe blerësit nuk u kërkohej të paguanin paraprakisht, por thjesht mund të linin një diferencë parash.

Instalimi të kujton batutën e vjetër komuniste që thoshte "ne pretendojmë se punojmë dhe ju pretendoni se na paguani". Në këtë rast, investitori pretendon të paguajë për arin dhe shitësi pretendon se e zotëron atë. Kjo është afërsisht sa më afër spekulimeve të pastra.

Kështu lindi skema e arit me rezervë të pjesshme të letrës që vazhdon edhe sot e kësaj dite. Dhe në të vërtetë, tani ka shumë më shumë ar letre sesa fizik, rreth 200-300 trilion dollarë krahasuar me 11 trilion dollarë, sipas një vlerësimi nga revista Forbes. Të tjerë e vendosin mospërputhjen edhe më të lartë. Askush nuk e di vërtet. Comex, tregu kryesor i të ardhmes dhe opsioneve për arin, është bërë gjithashtu më i drejtuar nga letra. Sipas analistit Luke Gromen, ndërsa 25 vjet më parë rreth 20% e vëllimit të arit në Comex lidhej me një ons fizike, ky numër ka rënë në rreth 2%.

Ari si një tjetër aset ciklik

Ajo që është e rëndësishme të kuptohet këtu është se krijimi i një tregu derivatesh plotëson kërkesën për ar që përndryshe do të shkonte në tregun fizik. Ekziston vetëm një sasi e kufizuar ari dhe mund të minohet, por një sasi e pakufizuar e derivateve të arit mund të nënshkruhet. Siç shpjegon Gromen, kur ekspansioni monetar nxit kërkesën për ar (për shkak të inflacionit që sjell), ka dy mënyra për të trajtuar këtë kërkesë: le të rritet çmimi i arit ndërsa më shumë dollarë ndjekin të njëjtën sasi ari; ose lejojnë të krijohen më shumë pretendime letre për të njëjtën sasi ari, gjë që lejon menaxhimin e ritmit të rritjes së arit.

Ka disa implikime të rëndësishme të kësaj. Rritja e tregut të letrës ka luajtur qartë një rol të rëndësishëm në zbutjen e arit në rolin e tij si një kufizim i fortë ndaj politikës ekspansioniste, duke përforcuar kështu në mënyrë implicite besueshmërinë e dollarit. Por kjo ka nënkuptuar gjithashtu se çmimi i arit është përcaktuar kryesisht nga flukset e investimeve dhe jo nga kërkesa fizike. Dhe kur flasim për flukset e investimeve, para së gjithash nënkuptojmë investitorët institucionalë perëndimorë.

Duke pasur parasysh se ari tregtohet në thelb si një aktiv ciklik, investitorët institucionalë kanë tregtuar kryesisht arin bazuar në lëvizjet në normat reale të interesit në SHBA - që do të thotë norma interesi të përshtatura për inflacionin. Ari blihet kur normat reale bien dhe anasjelltas. Logjika është se kur normat e interesit rriten, menaxherët e parave mund të fitojnë më shumë duke kaluar në obligacione ose para, duke rritur kështu koston oportune të mbajtjes së aktiveve jo-interesore si ari. Në të njëjtën mënyrë, normat më të ulëta e bëjnë arin – i parë si një mbrojtje kundër inflacionit – më tërheqës. Ky korrelacion ka qenë veçanërisht i fortë gjatë 15 viteve të fundit dhe shumë analistë e datojnë atë më tej se kaq.

Pra, le të shkojmë një hap më tej dhe të bëjmë pyetjen e mëposhtme: Nëse paratë institucionale perëndimore kanë nxitur çmimin, kush ka qenë në anën tjetër të tregtisë kur ari aktual ndryshon duart?

Për ta thjeshtuar pak, modeli funksionoi përafërsisht si më poshtë, siç është shpjeguar nga analisti i arit Jan Nieuwenhuijs: institucionet perëndimore kontrollonin në thelb çmimin e arit dhe blinin nga Lindja në tregjet e demit dhe shisnin në Lindje në tregjet e ariut. Kjo ka kuptim, sepse ana perëndimore e kësaj tregtie në thelb përbëhej nga investitorë të cilët në çdo klasë aktivesh priren të ndjekin çmimin më të lartë. Lindja ndërkohë u karakterizua më shumë nga kërkesa konsumatore. Për shkak se konsumatorët janë të ndjeshëm ndaj çmimit, ata priren të blejnë kur çmimi është i ulët dhe janë të lumtur të shesin në një treg në rritje.

Pra, ari rrodhi nga Lindja në Perëndim në tregjet e demave dhe nga perëndimi në lindje në tregjet e ariut. Por, siç e përmendëm më lart, në karrigen e shoferit në këtë tregti ishin investitorët institucionalë perëndimorë.

Kjo ishte gjendja e mirë-krijuar e punëve deri në vitin 2022, që ndodh të jetë kur filloi lufta me përfaqësues të Ukrainës dhe SHBA ndërmori hapin e guximshëm për të ngrirë rreth 300 miliardë dollarë në asetet e bankës qendrore ruse.

Fundi i një korrelacioni të gjatë

Një rastësi apo jo, ajo që ndodhi atë vit ishte se korrelacioni midis normave reale të SHBA dhe arit u prish dhe nuk është rivendosur. Shenja e parë e një ndryshimi të afërt ishte se, në muajt e parë pasi Fed filloi një cikël të mprehtë të rritjes së normës në mars 2022, ari u ul, por u tregua shumë më elastik ndaj normave në rritje sesa do të sugjeronin modelet e korrelacionit. Por prishja reale e korrelacionit filloi rreth shtatorit të atij viti, kur çmimet e arit në fakt filluan të rriteshin edhe pse normat reale mbetën të sheshta. Në fakt, nga fundi i tetorit 2022 deri në qershor 2023, çmimi i arit u rrit 17%.

Ndërkohë, gjatë vitit 2023, yield-et reale në SHBA u rritën (megjithë një luhatshmëri të vogël), që, sipas korrelacionit të vjetër, duhet të kishte nënkuptuar një rënie të çmimeve të arit, pasi yield-et më të larta diku tjetër do ta bënin arin pa rendiment më pak tërheqës. Megjithatë, ari u rrit 15% për vitin.

Një aspekt tjetër i dukshëm i kësaj është se investitorët institucionalë perëndimorë kanë qenë shitës neto të arit, siç dëshmohet nga rënia e inventarit të mbajtur nga fondet perëndimore të tregtuara në shkëmbim (ETF) dhe rënia e interesit të hapur për Comex gjatë periudhës tetor 2022-qershor 2023 të përmendur më sipër (kur korrelacioni u prish). Në vitin 2023, ETF-të e arit postuan dalje neto për vitin, pavarësisht rritjes së çmimit të arit. Ndërkohë, deri më tani këtë vit deri në shkurt, shifra e daljes së ETF arriti në 5.7 miliardë dollarë, 4.7 miliardë prej të cilave erdhën nga Amerika e Veriut – të gjitha ndërkohë që çmimet e arit janë rritur në nivelet më të larta të të gjitha kohërave.

Pra, vënia në fokus është një pamje e investitorëve institucionalë perëndimorë që reagojnë si qentë e Pavlovit ndaj rritjes së normave të interesit dhe heqjes së arit në favor të aseteve me rendiment më të lartë si obligacionet, aksionet, fondet e tregut të parasë – ju përmendni. Dhe normalisht, si ora, kjo do të kishte ulur çmimin.

Por nuk ndodhi. Dhe dy arsyet kryesore janë oreksi i pangopur për arin fizik të ekspozuar nga bankat qendrore dhe kërkesa jashtëzakonisht e fortë e sektorit privat për arin fizik nga Kina. Është e vështirë të dihet saktësisht se cilat banka qendrore po blejnë dhe sa po blejnë, sepse këto blerje kryhen në tregun e errët pa bursë. Bankat qendrore raportojnë blerjet e tyre të arit në FMN, por, siç ka theksuar Financial Times, flukset globale të metalit sugjerojnë se niveli real i blerjes nga institucionet zyrtare financiare – veçanërisht në Kinë dhe Rusi – ka tejkaluar shumë atë që është raportuar. .

Sipas Këshillit Botëror të Arit, i cili përpiqet të gjurmojë këto blerje të fshehta, bankat qendrore blenë një rekord të të gjitha kohërave 1,082 tonë në vitin 2022 dhe pothuajse e përputhën këtë shifër vitin e ardhshëm. Deri tani, blerësi më i madh ka qenë Banka Popullore e Kinës, e cila që nga shkurti i kaluar kishte shtuar rezervat e saj për 16 muaj rresht.

Nieuwenhuijs vlerëson se Banka Popullore e Kinës bleu një rekord prej 735 tonësh ar në vitin 2023, rreth dy të tretat e të cilave u blenë fshehurazi. Ndërkohë, sipas shifrave të tij, importet neto të sektorit privat kinez arritën në 1,411 ton në vitin 2023 dhe 228 ton vetëm në janar të 2024.

Ku të çon e gjithë kjo?

Tani le të zmadhojmë pak dhe të përpiqemi ta vendosim këtë në një lloj perspektive. Pika e parë e dukshme këtu është se çmimi i arit po përcaktohet gjithnjë e më shumë nga kërkesa për arin fizik dhe jo nga spekulimet e thjeshta. Le të jemi të qartë: Banka Popullore e Kinës nuk po ngarkon kontratat e së ardhmes së arit me levë 25:1 me shlyerje në para. As Rusia. Ata po mbështesin kamionët e ngarkuar me gjërat e vërteta në kasafortë. Dhe në fakt ne kemi parë eksporte neto nga tregjet me shumicë në Londër dhe Zvicër – pra që përfaqësojnë arin institucional perëndimor. Ai ari ka lëvizur në Lindje.

Nieuwenhuijs argumenton se blerjet e fshehta të arit përfaqësojnë një lloj "dedollarizimi të fshehur". Kjo po kryhet jo vetëm sepse armatizimi i dollarit ka sjellë një kërcënim deri tani të paimagjinueshëm për rezervat e dollarit, por edhe për shkak të krizës në rritje të borxhit në SHBA, e cila po ngjan gjithnjë e më shumë si një spirale. Ajo që ka filluar të shfaqet si fundi i pashmangshëm i sagës së borxhit të SHBA-së është ulja e normave të interesit për të ulur koston e financimit të qeverisë, sepse shpenzimi aktual i interesit është i paqëndrueshëm. Ulja e normave të interesit dhe lejimi i rritjes së inflacionit ndoshta përfaqëson më të mirën nga një përzgjedhje e opsioneve të këqija me të cilat përballen politikëbërësit amerikanë.

Kjo, natyrisht, do të ulë më tej dollarin. Për ata që mbajnë shuma të konsiderueshme të aktiveve në dollarë, si Kina, kjo është një perspektivë e zymtë dhe shkon shumë drejt kuptimit të zbavitjes aktuale të blerjes së arit.

Një aspekt tjetër i kësaj është se ndërsa vendet e BRICS tregtojnë gjithnjë e më shumë në monedhat vendase, nevojitet një aset rezervë neutrale për të zgjidhur disbalancat tregtare. Në vend të një monedhe BRICS, e cila mund të dalë ose jo në të ardhmen e afërt, Luke Gromen beson se ky rol tashmë ka filluar të kryhet nga ari fizik. Nëse është kështu, ai shënon kthimin e arit në një vend të spikatur në sistemin financiar, si një rezervë vlere dhe një mjet shlyerjeje. Ky, gjithashtu, paraqet një hap jashtëzakonisht të rëndësishëm.

Ndërsa këto ndërrime të rëndësishme tektonike marrin formë, shitja e arit nga investitorët perëndimorë gjatë dy viteve të fundit ka një ndjenjë të një ndjesie të një ndjenje të tillë si të hedhësh fatin me Habsburgët rreth vitit 1913. Banorët e Wall Street kanë qenë të ngadaltë për të kuptuar se rrota është kthyer. Analistët kryesorë perëndimorë kanë shprehur vazhdimisht habinë që ritmi i pamëshirshëm i blerjeve nga banka qendrore nuk është ulur.

Ka raste në histori kur ngjarjet kapërcejnë ata që jetojnë përmes tyre dhe kur ndryshimi është aq i thellë sa shumica e vëzhguesve nuk kanë kategoritë mendore për ta perceptuar atë. Në vitin 1936, Carl Jung tha: "Një uragan ka shpërthyer në Gjermani, ndërsa ne ende besojmë se është mot i mirë."

Uragani që po godet botën perëndimore është zhvlerësimi i dollarit për shkak të armatizimit të sistemit financiar dhe krizës spirale të borxhit në SHBA. Këto janë zhvillime epokale që janë kombinuar për të thyer botën e njohur financiare përtej riparimit. Rrjedha e arit nga Perëndimi në Lindje është njëkohësisht një transferim i vërtetë i pasurisë, por është gjithashtu simbolik se sa thellësisht Perëndimi ka nënvlerësuar rëndësinë e asaj që po ndodh.


Burimi: RT