Rrëfimi i ish-kryeredaktorit të gazetës: Kur New York Times humbi rrugën e drejtë

[Albo]

Kur New York Times humbi rrugën



Nga James Bennet

A jemi vërtet kaq të çmuar?” Dean Baquet, redaktori ekzekutiv i New York Times, më pyeti një të mërkurë në mbrëmje në qershor 2020. Unë isha redaktori i faqes editoriale të . Reforma thelbësore e policisë, e vonuar kaq shumë, papritur dukej si një mundësi reale, por edhe dhuna dhe reagimet politike. Në disa qytete kishin shpërthyer trazira dhe plaçkitje.protestuesit ishin në marshim. Ndërgjegjja e Amerikës ishte tronditur ditë më parë nga imazhet e një oficeri policie të bardhë i gjunjëzuar në qafën e një burri me ngjyrë, George Floyd, derisa ai vdiq. Ishte një kohë e tërbuar në Amerikë, e sulmuar nga Covid-19, e përvëluar nga barbaria e policisë. Në të gjithë vendin Times , një senator nga Arkansas, që po zemëronte shumë anëtarë të stafit të Tom Cotton, dhe sapo kishim botuar një shkrim nga Times

Ishte lloji i krizës në të cilën gazetaria mund të përmbushte ambiciet e saj më të larta për të ndihmuar lexuesit të kuptojnë botën, në mënyrë që ta rregullojnë atë, dhe në Times< seksioni Opinion i i=2>, të cilin unë e mbikëqyra, ne po ndiqnim rolin tonë për të paraqitur debat nga të gjitha anët. Ne kishim botuar artikuj që argumentonin kundër idesë për t'u mbështetur te trupat për të ndaluar dhunën dhe një që kërkonte heqjen e plotë të policisë. Por Cotton, një veteran i ushtrisë, po bënte thirrje për përdorimin e trupave për të mbrojtur jetët dhe bizneset nga rebelët. Disa Times raporterë dhe staf tjetër po shkonin në atë që atëherë quhej Twitter, tani quhet X, për të sulmuar vendimin për të publikuar argumentin e tij, nga frika se ai do të bindë lexuesit e Times të mbështesin propozimin e tij dhe ai do të miratohej. Ditën tjetër, bashkimi i Times—njësia e tij e NewsGuild-cwa—do të lëshonte një deklaratë duke e quajtur op-edin "një kërcënim të qartë për shëndetin dhe sigurinë e gazetarëve që përfaqësojmë".

Times kishte duruar shumë cikle zemërimi në Twitter për një histori apo artikull opinioni apo një tjetër. Nuk ishte kurrë argëtuese; dukej sikur të fusje kokën në një kovë metalike ndërsa njerëzit po e goditnin me çekiç. Botuesi, A.G. Sulzberger, i cili ishte rreth dy vjet në punë, e kuptoi pse ne kishim botuar shkrimin. Ai kishte disa kritika për paketimin; ai tha se redaktorët duhet të shtojnë lidhje me op-edet e tjera që ne kishim botuar me një pamje tjetër. Por ai më dërgoi email atë pasdite, duke thënë: "Unë e kuptoj dhe e mbështes arsyen e përfshirjes së pjesës", sepse, mendoi ai, pikëpamja e Cotton kishte mbështetjen e Shtëpisë së Bardhë, si dhe nga shumica e Senatit. Ndërsa zhurma u rrit, ai më kërkoi të telefonoja Baquet, redaktorin më të vjetër të gazetës.

Pavarësisht nëse demokracia amerikane do të zgjasë apo jo, një pyetje qendrore që historianët me siguri do të bëjnë për këtë epokë është se pse Amerika erdhi për të zgjedhur Donald Trump, duke e promovuar atë nga një simptomë e degradimit institucional, politik dhe social të vendit në agjentin e saj kryesor.

Ashtu si unë, Baquet dukej i befasuar nga kritikat që Times lexuesit nuk duhet të dëgjonin se çfarë kishte për të thënë Cotton. Cotton kishte shumë ndikim në Shtëpinë e Bardhë, vuri në dukje Baquet, dhe ai mund t'i bënte argumentin e tij drejtpërdrejt presidentit, Donald Trump. Lexuesit duhet të dinë për të. Pambuku ishte gjithashtu një pretendent i mundshëm në të ardhmen për vetë Shtëpinë e Bardhë, shtoi Baquet. Dhe, përveç kësaj, Cotton nuk ishte aspak i vetëm: shumë amerikanë u pajtuan me të – shumica prej tyre, sipas disa sondazheve. "A jemi vërtet kaq të çmuar?" Pyeti përsëri Baquet, me një notë habie dhe zhgënjimi.

Përgjigja, doli, ishte po. Më pak se tre ditë më vonë, të shtunën në mëngjes, Sulzberger më thirri në shtëpi dhe me një zemërim të akullt që ende më shqetëson dhe më trishton, kërkoi dorëheqjen time. Edhe unë u zemërova dhe thashë se do të më pushonte nga puna. Mendova më mirë për këtë më vonë. E thirra përsëri dhe pranova të jepja dorëheqjen, duke i bërë lajka vetes se isha fisnik.

Pavarësisht nëse demokracia amerikane do të zgjasë apo jo, një pyetje qendrore që historianët me siguri do të bëjnë për këtë epokë është se pse Amerika erdhi për të zgjedhur Donald Trump, duke e promovuar atë nga një simptomë e degradimit institucional, politik dhe social të vendit në agjentin e saj kryesor. Ka shumë arsye për ngjitjen e Trump, por ndryshimet në mediat amerikane të lajmeve luajtën një rol kritik. Manipulimi i Trump dhe çdo gënjeshtër e tij politike u bënë më të fuqishme sepse gazetarët kishin humbur atë që kishte qenë gjithmonë më e vlefshme për punën e tyre: besueshmërinë e tyre si arbitra të së vërtetës dhe ndërmjetësues të ideve, të cilat për më shumë se një shekull, pavarësisht nga të gjitha të metat e gazetarisë dhe dështimet, kishin qenë një mburojë sesi amerikanët qeverisnin veten.

Shpresoj se ata historianë do të jenë gjithashtu në gjendje të tregojnë historinë se si gazetaria gjeti përsëri themelet e saj - se si redaktorët, reporterët dhe lexuesit, gjithashtu, arritën të pranonin se gazetaria duhej të ndryshonte për të përmbushur potencialin e saj në rivendosjen e shëndetit të politikës amerikane. Ndërsa emërimi i Trump dhe rizgjedhja e mundshme e tij po afrohen, kjo punë nuk mund të jetë më urgjente.

Unë mendoj se Sulzberger ndan këtë analizë. Në intervistat dhe shkrimet e tij, duke përfshirë një ese në fillim të këtij viti për Columbia Journalism Review, ai ka mbrojtur "gazetarinë e pavarur", ose, siç e kuptoj unë atë, një gazetari me mendje të drejtë, në kërkim të së vërtetës që aspiron të jetë e hapur dhe objektive. Është mirë të dëgjosh botuesin të flasë në mbrojtje të vlerave të tilla, disa prej të cilave kanë dalë nga moda jo vetëm me gazetarët në Times dhe të tjera kryesore botime por në disa prej shkollave më prestigjioze të gazetarisë. Deri në atë mëngjes të mjerueshëm të së shtunës, mendova se po qëndroja krah për krah me të në një luftë për t'i ringjallur ata. Mendova, dhe ende mendoj, se asnjë institucion amerikan nuk mund të kishte një shans më të mirë se Times, për shkak të parimeve të tij, historisë së tij, njerëzve të tij dhe ajo mban vëmendjen e amerikanëve me ndikim, për të udhëhequr rezistencën ndaj korrupsionit të jetës politike dhe intelektuale, për të kapërcyer dogmatizmin dhe intolerancën shkelëse.


Tom Cotton duke folur në Komisionin e Përzgjedhur të Senatit për Inteligjencën në 2020

Por Sulzberger duket se e nënvlerëson luftën në të cilën është, në të cilën është e gjithë gazetaria dhe në të vërtetë Amerika vetë. Në përshkrimin e cilësive thelbësore të gazetarisë së pavarur në esenë e tij, ai zbuloi një listë tiparesh të admirueshme - ndjeshmëri, përulësi, kuriozitet e kështu me radhë. Këto cilësi kanë qenë të dobishme për breza në përballjen me problemin e njohur të Times, që është paragjykimi liberal. Nuk kam dyshim që Sulzberger beson në to. Vite më parë ai i demonstroi ata vetë si reporter, duke mbuluar Midwestin Amerikan si një vend të vërtetë plot me njerëz tredimensionale dhe do të ishte mirë sikur të mjaftonin për t'u përballur edhe me sfidën e kësaj epoke. Por, vetvetiu, këto cilësi nuk kanë asnjë shans kundër problemit të ri, më të rrezikshëm të Times, i cili në aspekte thelbësore është e kundërta e të vjetrit. një.

Problemi i Times ka metastazuar nga paragjykimi liberal në paragjykim joliberal, nga një prirje për të favorizuar njërën anë të debatit kombëtar në një impuls për të mbyllur debatin fare. E gjithë ndjeshmëria dhe përulësia në botë nuk do të thotë shumë kundër presioneve të intolerancës dhe tribalizmit pa një cilësi të paçmuar që Sulzberger nuk e theksoi: guximin.

Mos më keqkuptoni. Shumica e gazetarisë padyshim që nuk kërkon asgjë si guximi që pritet nga një ushtar, oficer policie apo protestues. Por shumë më tepër se kur nisa të bëhesha gazetar, të bësh punën siç duhet sot kërkon një lloj guximi të veçantë: jo vetëm djalli-mund të kujdeset për guximin për të zgjedhur një profesion në buzë të humnerës; jo vetëm guximi i bulldogut për të marrë veten pafund dhe për të përqafuar teknologjinë gjithnjë në zhvillim; por gjithashtu, në një epokë kur polarizimi dhe mediat sociale zbatojnë me egërsi ortodoksitë e ngurtë, guximin moral dhe intelektual për të marrë seriozisht palën tjetër dhe për të raportuar të vërtetat dhe idetë që pala juaj i demonizon nga frika se mos dëmtojnë kauzën e saj.

Një nga lavditë e përqafimit të joliberalizmit është se, ashtu si Trump, ju keni gjithmonë të drejtë për gjithçka, dhe kështu jeni të justifikuar të bërtisni mosmarrëveshjet. Përballë kësaj, drejtuesit e shumë vendeve të punës dhe sallave të këshillit në të gjithë Amerikën zbulojnë se është shumë më e lehtë për të bërë kompromis sesa për t'u përballur - të japin pak terren sot me besimin se në fund mund t'i afrosh njerëzit. Kjo është mënyra se si udhëheqësit e arsyeshëm republikanë humbën kontrollin e partisë së tyre ndaj Trump dhe se si presidentët e kolegjeve me mendje liberale humbën kontrollin e kampuseve të tyre. Dhe kjo është arsyeja pse udhëheqja e New York Times po humbet kontrollin mbi parimet e saj.

Është e vështirë të imagjinohet një rrugë e kthimit drejt politikës më të arsyeshme amerikane që nuk përshkon një bazë të përbashkët të fakteve të përbashkëta

Gjatë dekadave Times dhe organizatat e tjera kryesore të lajmeve dështuan shumë herë për të përmbushur angazhimet e tyre për integritet dhe mendje të hapur. Lufta e pamëshirshme kundër paragjykimeve dhe paragjykimeve, në vend të arritjes së një gjithëdijeje objektive mbinjerëzore, është ajo që ka rëndësi. Siç e dinë të gjithë, interneti e rrëzoi industrinë nga themelet e saj. Gazetat lokale ishin terreni provues midis kampuseve të kolegjit dhe redaksive kombëtare. Ndërsa u shpërbënë, media kombëtare e lajmeve humbi një burim gazetarësh me përvojë dhe shumë amerikanë humbën një gazetari të vërtetën e së cilës mund ta verifikonin me sytë e tyre. Ndërsa vendi u bë më i polarizuar, media kombëtare ndoqi paratë duke i shërbyer audiencës partizane versionet e realitetit që ata preferonin. Kjo marrëdhënie u tregua e vetëpërforcuar. Ndërsa amerikanët u bënë më të lirë për të zgjedhur midis versioneve alternative të realitetit, polarizimi i tyre u intensifikua. Kur isha në Times, redaktorët e redaksisë punuan më shumë për ta mbajtur mbulimin e Uashingtonit të hapur dhe të paanshëm, gjë që nuk ishte e lehtë në epokën e Trump. Dhe ka ende njerëz, në zyrën e Uashingtonit dhe nëpër Times, që bëjnë punë aq mirë sa mund të gjendet në gazetarinë amerikane. Por, ndërsa redaktorët kryesorë lejuan që paragjykimet të zvarriteshin në fusha të caktuara të mbulimit, si kultura, mënyra e jetesës dhe biznesi, gjë që e bëri bërthamën më të vështirë për t'u mbrojtur dhe minoi autoritetin edhe të gazetarëve më të mirë.

Ka pasur shenja se Times po përpiqet të rimarrë guximin e bindjeve të saj. Gazeta ishte e ngadaltë për të shfaqur shumë kuriozitet rreth çështjes së vështirë të protokolleve të duhura mjekësore për fëmijët trans; por sapo ndodhi, redaktorët mbrojtën mbulimin e tyre kundër kritikave të pashmangshme. Që çdo kundërrevolucion të ketë sukses, udhëheqja do të duhet të tregojë guximin e denjë për gazetarët dhe kolumnistët më të guximshëm të gazetës, ata që punojnë në zona lufte ose eksplorojnë ide që i bëjnë anëtarët joliberalë të stafit të dridhen. Siç më tha Sulzberger në të kaluarën, kthimi në standardet e vjetra do të kërkojë ndryshime të vështira. Ai e pa këtë si një punë graduale prej shumë vitesh, por mendoj se e ka gabim. Për të kapërcyer presionet kulturore dhe komerciale me të cilat përballet Times , veçanërisht duke pasur parasysh provën e rëndë të paraqitur nga një tjetër kandidaturë e Trump dhe presidenca e mundshme, botuesi dhe redaktorët e saj të lartë do të kenë të jesh më i guximshëm se kaq.

Që kur Adolph Ochs bleu letrën në vitin 1896, një nga gjërat më frymëzuese që Times ka thënë për veten është se ajo bën punën e saj "pa frikë apo favor". Kjo nuk është e vërtetë për institucionin sot - nuk mund të jetë, jo kur gazetarët e tij kanë frikë t'u besojnë lexuesve një argument konservator të zakonshëm si ai i Cotton-it, dhe drejtuesit e tij kanë frikë të thonë ndryshe. Sado i preokupuar me pyetjen se pse kaq shumë amerikanë kanë humbur besimin në të, Times po dështon të përballet me një arsye thelbësore: atë ka humbur besimin edhe te amerikanët.

Për momentin, të pohosh se Times luan sipas të njëjtave rregulla që ka gjithmonë është të bësh një hipokrizi që është transparente për konservatorët, e rrezikshme për liberalët dhe e keqe për vendin në tërësi. Kjo e bën Times shumë të lehtë për t'u hedhur poshtë nga konservatorët dhe shumë të lehtë për t'u besuar nga progresistët. Realiteti është se Times po bëhet botimi përmes të cilit elita progresive e Amerikës flet me vete për një Amerikë që nuk ekziston në të vërtetë.


James Bennet (i dyti majtas) me Hillary Clinton (djathtas në të djathtë) në udhëtimin e saj si Zonjë e Parë në Afrikën e Veriut në 1999

Është e vështirë të imagjinohet një rrugë e kthimit drejt politikës më të arsyeshme amerikane që nuk përshkon një bazë të përbashkët të fakteve të përbashkëta. Është po aq e vështirë të imagjinohet se si diversiteti i Amerikës mund të vazhdojë të jetë një burim force, në vend që të bëhet një e metë fatale, nëse amerikanët kanë frikë ose nuk dëshirojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin. Unë supozoj se është gjithashtu shumë madhështore të mendosh se mund të ndihmoni në rregullimin e gjithë kësaj. Por kjo shpresë, për mua, është ajo që e bën gazetarinë të vlefshme.

NYT më mësoi se si të bëj gazetari të përditshme. Unë u bashkua me gazetën, për qëndrimin tim të parë, në ditët para internetit, në një epokë të gazetarisë amerikane aq të ndryshme sa ishte pothuajse një profesion tjetër. Në vitin 1991 Times ishte në ankth jo për një biznes printimi që po shembet, por për një industri kaq të fuqishme sa Long Island Newsday po bënte një shtytje në qytetin e Nju Jorkut. Një luftë gazetash po zhvillohej dhe Times po luftonte duke zgjeruar zyrën e saj të Metro, duke punësuar reporterë dhe duke hapur zyra në Brooklyn, Queens dhe Bronx.

Aa jemi vërtet kaq të çmuar?” Dean Baquet, redaktori ekzekutiv i New York Times, më pyeti një të mërkurë në mbrëmje në qershor 2020. Unë isha redaktori i faqes editoriale të . Reforma thelbësore e policisë, e vonuar kaq shumë, papritur dukej si një mundësi reale, por edhe dhuna dhe reagimet politike. Në disa qytete kishin shpërthyer trazira dhe plaçkitje.protestuesit ishin në marshim. Ndërgjegjja e Amerikës ishte tronditur ditë më parë nga imazhet e një oficeri policie të bardhë i gjunjëzuar në qafën e një burri me ngjyrë, George Floyd, derisa ai vdiq. Ishte një kohë e tërbuar në Amerikë, e sulmuar nga Covid-19, e përvëluar nga barbaria e policisë. Në të gjithë vendin Times , një senator nga Arkansas, që po zemëronte shumë anëtarë të stafit të Tom Cotton, dhe sapo kishim botuar një shkrim nga Times

Ishte lloji i krizës në të cilën gazetaria mund të përmbushte ambiciet e saj më të larta për të ndihmuar lexuesit të kuptojnë botën, në mënyrë që ta rregullojnë atë, dhe në Times< seksioni Opinion i i=2>, të cilin unë e mbikëqyra, ne po ndiqnim rolin tonë për të paraqitur debat nga të gjitha anët. Ne kishim botuar artikuj që argumentonin kundër idesë për t'u mbështetur te trupat për të ndaluar dhunën dhe një që kërkonte heqjen e plotë të policisë. Por Cotton, një veteran i ushtrisë, po bënte thirrje për përdorimin e trupave për të mbrojtur jetët dhe bizneset nga rebelët. Disa Times raporterë dhe staf tjetër po shkonin në atë që atëherë quhej Twitter, tani quhet X, për të sulmuar vendimin për të publikuar argumentin e tij, nga frika se ai do të bindë lexuesit e Times të mbështesin propozimin e tij dhe ai do të miratohej. Ditën tjetër, bashkimi i Times—njësia e tij e NewsGuild-cwa—do të lëshonte një deklaratë duke e quajtur op-edin "një kërcënim të qartë për shëndetin dhe sigurinë e gazetarëve që përfaqësojmë".

Times kishte duruar shumë cikle zemërimi në Twitter për një histori apo artikull opinioni apo një tjetër. Nuk ishte kurrë argëtuese; dukej sikur të fusje kokën në një kovë metalike ndërsa njerëzit po e goditnin me çekiç. Botuesi, A.G. Sulzberger, i cili ishte rreth dy vjet në punë, e kuptoi pse ne kishim botuar shkrimin. Ai kishte disa kritika për paketimin; ai tha se redaktorët duhet të shtojnë lidhje me op-edet e tjera që ne kishim botuar me një pamje tjetër. Por ai më dërgoi email atë pasdite, duke thënë: "Unë e kuptoj dhe e mbështes arsyen e përfshirjes së pjesës", sepse, mendoi ai, pikëpamja e Cotton kishte mbështetjen e Shtëpisë së Bardhë, si dhe nga shumica e Senatit. Ndërsa zhurma u rrit, ai më kërkoi të telefonoja Baquet, redaktorin më të vjetër të gazetës.

Pavarësisht nëse demokracia amerikane do të zgjasë apo jo, një pyetje qendrore që historianët me siguri do të bëjnë për këtë epokë është se pse Amerika erdhi për të zgjedhur Donald Trump, duke e promovuar atë nga një simptomë e degradimit institucional, politik dhe social të vendit në agjentin e saj kryesor.
Ashtu si unë, Baquet dukej i befasuar nga kritikat që Times lexuesit nuk duhet të dëgjonin se çfarë kishte për të thënë Cotton. Cotton kishte shumë ndikim në Shtëpinë e Bardhë, vuri në dukje Baquet, dhe ai mund t'i bënte argumentin e tij drejtpërdrejt presidentit, Donald Trump. Lexuesit duhet të dinë për të. Pambuku ishte gjithashtu një pretendent i mundshëm në të ardhmen për vetë Shtëpinë e Bardhë, shtoi Baquet. Dhe, përveç kësaj, Cotton nuk ishte aspak i vetëm: shumë amerikanë u pajtuan me të – shumica prej tyre, sipas disa sondazheve. "A jemi vërtet kaq të çmuar?" Pyeti përsëri Baquet, me një notë habie dhe zhgënjimi.

Përgjigja, doli, ishte po. Më pak se tre ditë më vonë, të shtunën në mëngjes, Sulzberger më thirri në shtëpi dhe me një zemërim të akullt që ende më shqetëson dhe më trishton, kërkoi dorëheqjen time. Edhe unë u zemërova dhe thashë se do të më pushonte nga puna. Mendova më mirë për këtë më vonë. E thirra përsëri dhe pranova të jepja dorëheqjen, duke i bërë lajka vetes se isha fisnik.

Pavarësisht nëse demokracia amerikane do të zgjasë apo jo, një pyetje qendrore që historianët me siguri do të bëjnë për këtë epokë është se pse Amerika erdhi për të zgjedhur Donald Trump, duke e promovuar atë nga një simptomë e degradimit institucional, politik dhe social të vendit në agjentin e saj kryesor. Ka shumë arsye për ngjitjen e Trump, por ndryshimet në mediat amerikane të lajmeve luajtën një rol kritik. Manipulimi i Trump dhe çdo gënjeshtër e tij politike u bënë më të fuqishme sepse gazetarët kishin humbur atë që kishte qenë gjithmonë më e vlefshme për punën e tyre: besueshmërinë e tyre si arbitra të së vërtetës dhe ndërmjetësues të ideve, të cilat për më shumë se një shekull, pavarësisht nga të gjitha të metat e gazetarisë dhe dështimet, kishin qenë një mburojë sesi amerikanët qeverisnin veten.

Shpresoj se ata historianë do të jenë gjithashtu në gjendje të tregojnë historinë se si gazetaria gjeti përsëri themelet e saj - se si redaktorët, reporterët dhe lexuesit, gjithashtu, arritën të pranonin se gazetaria duhej të ndryshonte për të përmbushur potencialin e saj në rivendosjen e shëndetit të politikës amerikane. Ndërsa emërimi i Trump dhe rizgjedhja e mundshme e tij po afrohen, kjo punë nuk mund të jetë më urgjente.

Unë mendoj se Sulzberger ndan këtë analizë. Në intervistat dhe shkrimet e tij, duke përfshirë një ese në fillim të këtij viti për Columbia Journalism Review, ai ka mbrojtur "gazetarinë e pavarur", ose, siç e kuptoj unë atë, një gazetari me mendje të drejtë, në kërkim të së vërtetës që aspiron të jetë e hapur dhe objektive. Është mirë të dëgjosh botuesin të flasë në mbrojtje të vlerave të tilla, disa prej të cilave kanë dalë nga moda jo vetëm me gazetarët në Times dhe të tjera kryesore botime por në disa prej shkollave më prestigjioze të gazetarisë. Deri në atë mëngjes të mjerueshëm të së shtunës, mendova se po qëndroja krah për krah me të në një luftë për t'i ringjallur ata. Mendova, dhe ende mendoj, se asnjë institucion amerikan nuk mund të kishte një shans më të mirë se Times, për shkak të parimeve të tij, historisë së tij, njerëzve të tij dhe ajo mban vëmendjen e amerikanëve me ndikim, për të udhëhequr rezistencën ndaj korrupsionit të jetës politike dhe intelektuale, për të kapërcyer dogmatizmin dhe intolerancën shkelëse.


Tom Cotton duke folur në Komisionin e Përzgjedhur të Senatit për Inteligjencën në 2020
Por Sulzberger duket se e nënvlerëson luftën në të cilën është, në të cilën është e gjithë gazetaria dhe në të vërtetë Amerika vetë. Në përshkrimin e cilësive thelbësore të gazetarisë së pavarur në esenë e tij, ai zbuloi një listë tiparesh të admirueshme - ndjeshmëri, përulësi, kuriozitet e kështu me radhë. Këto cilësi kanë qenë të dobishme për breza në përballjen me problemin e njohur të Times, që është paragjykimi liberal. Nuk kam dyshim që Sulzberger beson në to. Vite më parë ai i demonstroi ata vetë si reporter, duke mbuluar Midwestin Amerikan si një vend të vërtetë plot me njerëz tredimensionale dhe do të ishte mirë sikur të mjaftonin për t'u përballur edhe me sfidën e kësaj epoke. Por, vetvetiu, këto cilësi nuk kanë asnjë shans kundër problemit të ri, më të rrezikshëm të Times, i cili në aspekte thelbësore është e kundërta e të vjetrit. një.

Problemi i Times ka metastazuar nga paragjykimi liberal në paragjykim joliberal, nga një prirje për të favorizuar njërën anë të debatit kombëtar në një impuls për të mbyllur debatin fare. E gjithë ndjeshmëria dhe përulësia në botë nuk do të thotë shumë kundër presioneve të intolerancës dhe tribalizmit pa një cilësi të paçmuar që Sulzberger nuk e theksoi: guximin.

Mos më keqkuptoni. Shumica e gazetarisë padyshim që nuk kërkon asgjë si guximi që pritet nga një ushtar, oficer policie apo protestues. Por shumë më tepër se kur nisa të bëhesha gazetar, të bësh punën siç duhet sot kërkon një lloj guximi të veçantë: jo vetëm djalli-mund të kujdeset për guximin për të zgjedhur një profesion në buzë të humnerës; jo vetëm guximi i bulldogut për të marrë veten pafund dhe për të përqafuar teknologjinë gjithnjë në zhvillim; por gjithashtu, në një epokë kur polarizimi dhe mediat sociale zbatojnë me egërsi ortodoksitë e ngurtë, guximin moral dhe intelektual për të marrë seriozisht palën tjetër dhe për të raportuar të vërtetat dhe idetë që pala juaj i demonizon nga frika se mos dëmtojnë kauzën e saj.

Një nga lavditë e përqafimit të joliberalizmit është se, ashtu si Trump, ju keni gjithmonë të drejtë për gjithçka, dhe kështu jeni të justifikuar të bërtisni mosmarrëveshjet. Përballë kësaj, drejtuesit e shumë vendeve të punës dhe sallave të këshillit në të gjithë Amerikën zbulojnë se është shumë më e lehtë për të bërë kompromis sesa për t'u përballur - të japin pak terren sot me besimin se në fund mund t'i afrosh njerëzit. Kjo është mënyra se si udhëheqësit e arsyeshëm republikanë humbën kontrollin e partisë së tyre ndaj Trump dhe se si presidentët e kolegjeve me mendje liberale humbën kontrollin e kampuseve të tyre. Dhe kjo është arsyeja pse udhëheqja e New York Times po humbet kontrollin mbi parimet e saj.

Është e vështirë të imagjinohet një rrugë e kthimit drejt politikës më të arsyeshme amerikane që nuk përshkon një bazë të përbashkët të fakteve të përbashkëta
Gjatë dekadave Times dhe organizatat e tjera kryesore të lajmeve dështuan shumë herë për të përmbushur angazhimet e tyre për integritet dhe mendje të hapur. Lufta e pamëshirshme kundër paragjykimeve dhe paragjykimeve, në vend të arritjes së një gjithëdijeje objektive mbinjerëzore, është ajo që ka rëndësi. Siç e dinë të gjithë, interneti e rrëzoi industrinë nga themelet e saj. Gazetat lokale ishin terreni provues midis kampuseve të kolegjit dhe redaksive kombëtare. Ndërsa u shpërbënë, media kombëtare e lajmeve humbi një burim gazetarësh me përvojë dhe shumë amerikanë humbën një gazetari të vërtetën e së cilës mund ta verifikonin me sytë e tyre. Ndërsa vendi u bë më i polarizuar, media kombëtare ndoqi paratë duke i shërbyer audiencës partizane versionet e realitetit që ata preferonin. Kjo marrëdhënie u tregua e vetëpërforcuar. Ndërsa amerikanët u bënë më të lirë për të zgjedhur midis versioneve alternative të realitetit, polarizimi i tyre u intensifikua. Kur isha në Times, redaktorët e redaksisë punuan më shumë për ta mbajtur mbulimin e Uashingtonit të hapur dhe të paanshëm, gjë që nuk ishte e lehtë në epokën e Trump. Dhe ka ende njerëz, në zyrën e Uashingtonit dhe nëpër Times, që bëjnë punë aq mirë sa mund të gjendet në gazetarinë amerikane. Por, ndërsa redaktorët kryesorë lejuan që paragjykimet të zvarriteshin në fusha të caktuara të mbulimit, si kultura, mënyra e jetesës dhe biznesi, gjë që e bëri bërthamën më të vështirë për t'u mbrojtur dhe minoi autoritetin edhe të gazetarëve më të mirë.

Ka pasur shenja se Times po përpiqet të rimarrë guximin e bindjeve të saj. Gazeta ishte e ngadaltë për të shfaqur shumë kuriozitet rreth çështjes së vështirë të protokolleve të duhura mjekësore për fëmijët trans; por sapo ndodhi, redaktorët mbrojtën mbulimin e tyre kundër kritikave të pashmangshme. Që çdo kundërrevolucion të ketë sukses, udhëheqja do të duhet të tregojë guximin e denjë për gazetarët dhe kolumnistët më të guximshëm të gazetës, ata që punojnë në zona lufte ose eksplorojnë ide që i bëjnë anëtarët joliberalë të stafit të dridhen. Siç më tha Sulzberger në të kaluarën, kthimi në standardet e vjetra do të kërkojë ndryshime të vështira. Ai e pa këtë si një punë graduale prej shumë vitesh, por mendoj se e ka gabim. Për të kapërcyer presionet kulturore dhe komerciale me të cilat përballet Times , veçanërisht duke pasur parasysh provën e rëndë të paraqitur nga një tjetër kandidaturë e Trump dhe presidenca e mundshme, botuesi dhe redaktorët e saj të lartë do të kenë të jesh më i guximshëm se kaq.

Që kur Adolph Ochs bleu letrën në vitin 1896, një nga gjërat më frymëzuese që Times ka thënë për veten është se ajo bën punën e saj "pa frikë apo favor". Kjo nuk është e vërtetë për institucionin sot - nuk mund të jetë, jo kur gazetarët e tij kanë frikë t'u besojnë lexuesve një argument konservator të zakonshëm si ai i Cotton-it, dhe drejtuesit e tij kanë frikë të thonë ndryshe. Sado i preokupuar me pyetjen se pse kaq shumë amerikanë kanë humbur besimin në të, Times po dështon të përballet me një arsye thelbësore: atë ka humbur besimin edhe te amerikanët.

Për momentin, të pohosh se Times luan sipas të njëjtave rregulla që ka gjithmonë është të bësh një hipokrizi që është transparente për konservatorët, e rrezikshme për liberalët dhe e keqe për vendin në tërësi. Kjo e bën Times shumë të lehtë për t'u hedhur poshtë nga konservatorët dhe shumë të lehtë për t'u besuar nga progresistët. Realiteti është se Times po bëhet botimi përmes të cilit elita progresive e Amerikës flet me vete për një Amerikë që nuk ekziston në të vërtetë.


James Bennet (i dyti majtas) me Hillary Clinton (djathtas në të djathtë) në udhëtimin e saj si Zonjë e Parë në Afrikën e Veriut në 1999
Është e vështirë të imagjinohet një rrugë e kthimit drejt politikës më të arsyeshme amerikane që nuk përshkon një bazë të përbashkët të fakteve të përbashkëta. Është po aq e vështirë të imagjinohet se si diversiteti i Amerikës mund të vazhdojë të jetë një burim force, në vend që të bëhet një e metë fatale, nëse amerikanët kanë frikë ose nuk dëshirojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin. Unë supozoj se është gjithashtu shumë madhështore të mendosh se mund të ndihmoni në rregullimin e gjithë kësaj. Por kjo shpresë, për mua, është ajo që e bën gazetarinë të vlefshme.

Tai Tim i Nju Jorkut më mësoi se si të bëj gazetari të përditshme. Unë u bashkua me gazetën, për qëndrimin tim të parë, në ditët para internetit, në një epokë të gazetarisë amerikane aq të ndryshme sa ishte pothuajse një profesion tjetër. Në vitin 1991 Times ishte në ankth jo për një biznes printimi që po shembet, por për një industri kaq të fuqishme sa Long Island Newsday po bënte një shtytje në qytetin e Nju Jorkut. Një luftë gazetash po zhvillohej dhe Times po luftonte duke zgjeruar zyrën e saj të Metro, duke punësuar reporterë dhe duke hapur zyra në Brooklyn, Queens dhe Bronx.

Metro ishte zyra më e madhe e lajmeve. Gazetarëve të rinj duhej të bënin rrotullime deri në një vit atje për të mësuar kulturën dhe mënyrat popullore të gazetës. Baquet, sigurisht ndër gazetarët investigativë më të mëdhenj që ka prodhuar Amerika, ishte atëherë në Metro. Më sollën si reporter në provë, me një vit për të provuar veten, dhe si të punësuarit e tjerë të rinj u futa në një sërë detyrash në fundin e ulët të hierarkisë.

Pas rreth gjashtë muajsh, redaktori i Metro, Gerald Boyd, më kërkoi të bëja një shëtitje me të, siç doli, për të dhënë një mësim të ashpër në Times ambicia dhe disiplina. Duke pirë duhan me zinxhir, duke folur me zërin e tij të pëshpëritshëm dhe të çuditshëm, ai më goditi bythën nga njëri skaj i Times Square në tjetrin. Ai kishte shfrytëzuar rastin të më punësonte dhe ishte i zhgënjyer. Nuk kishte asgjë të veçantë në tregimet e mia. Me ritmin që po shkoja, nuk kisha asnjë shans për ta bërë atë në letër.

Të nesërmen ishte një e shtunë, dhe unë arrita në Boyd në shtëpi përmes tavolinës së Metro-së për të zhurmuar fjalimin që kisha përsëritur pafundësisht ndërsa shikoja tavanin gjatë gjithë natës. Thelbi ishte se tavolina më kishte mbajtur duke ndjekur histori të vogla, bla bla bla. Bojdi dukej më pak i befasuar sesa i qeshur kur dëgjoi nga unë, dhe shpejt më dha një detyrë të re, duke më kërkuar që të kaloja tre muaj duke mbuluar të moshuarit, një nga disa "mini-rrahje" të reja për temat që tavolina kishte anashkaluar.

Isha i shqetësuar se kishte arsye të mira që kjo rrahje e veçantë ishte injoruar. Në moshën 26-vjeçare, si një nga gazetarët më të rinj në tavolinë, nuk isha gjithashtu një kandidat i dukshëm për rolin e ekspertit të shtëpisë për njerëzit e mençur dhe gri. Por Boyd më caktoi te një redaktore e shkëlqyer, Suzanne Daley, dhe ndërsa fillova të studioja të moshuarit e qytetit dhe të intervistoja ekspertë dhe të moshuar të vërtetë, fillova të zbuloja shpërblimet që i jepeshin çdo gazetari serioz: që kur të pranosh sa pak di, shiko në një botë nga jashtë sjell një qartësi të veçantë.

The Times po bëhet botimi përmes të cilit elita progresive e Amerikës flet me vete për një Amerikë që nuk ekziston në të vërtetë

Tema ishte më e ndërlikuar dhe më e pasur nga sa imagjinoja, dhe çdo person kishte histori për të treguar. Kam shkruar për urinë, sida dhe romancën mes të moshuarve, për humoristët e vjetër që u tregojnë barcaleta të vjetra të moshuarve në qendrat e të moshuarve. Ndërsa raportova për hebrenjtë që kishin ikur nga Gjermania për t'u vendosur në Washington Heights ose për amerikanët e zinj që ishin larguar nga Jim Crow në jug për t'u vendosur në Bushwick, Brooklyn, m'u duk se, falë Boyd, po mbuloja historinë e botës në shekulli i 20-të përmes syve të atyre që e kishin jetuar atë.

Pasi u bashkua me stafin e përhershëm, shkova, përsëri në injorancë përulëse, në Detroit, për të mbuluar luftën e kompanive të automjeteve – dhe të qytetit – për të rimarrë lavdinë e tyre të mëparshme. Dhe përsëri pata një shans të mësoja, në këtë rast, gjithçka, nga mënyra se si drejtoheshin kompanitë më të mëdha në botë, si ishte të punoje në linjën apo dyshemenë e shitjeve, deri te lufta dhe dinjiteti i jetës në një nga kompanitë e Amerikës. qytetet më tërheqëse. "Ne kemi ende një rrugë të gjatë për të bërë," më tha Rosa Parks, kur e intervistova pasi ajo ishte grabitur dhe rrahur në shtëpinë e saj në anën perëndimore të Detroitit një natë gushti në 1994. "Dhe kaq shumë nga fëmijët tanë po humbasin. .”

Fillova të shkruaj për politikën presidenciale dy vjet më vonë, në vitin 1996, dhe si anëtari më i papërvojë i ekipit u caktua të mbulonte një kandidat republikan, Pat Buchanan. Bëja një çantë për një udhëtim katërditor raportimi dhe nuk u ktheva në shtëpi për gjashtë javë. Buchanan bëri fushatë për një shkrirje të çuditshme të konservatorizmit social dhe politikave ekonomike statiste, së bashku me thirrjet e koduara për racizmin dhe antisemitizmin, që 30 vjet më parë kishin ngritur lart George Wallace dhe 20 vjet më vonë do të riemëroheshin si Trumpizëm. Ai gjithashtu bëri fushatë me bindje, humor e madje edhe gëzim, një kombinim të cilin rrallë e kam parë. Si një demokrat nga një familje demokratësh, i diplomuar në Yale dhe një lulëzim i meritokracisë së imagjinuar, pata shansin tim të parë të vërtetë, në mitingjet e Buchanan, për ta parë botën përmes syve të kundërshtarëve të fortë të abortit, emigracionit dhe rritjes së pandërprerë. valën e modernitetit.

Detyra për ta bërë botën të kuptueshme ishte edhe më e madhe në detyrën time të parë jashtë vendit. Arrita në Jerusalem një javë përpara sulmeve të 11 shtatorit 2001, menjëherë pasi kishte shpërthyer intifada e dytë. Unë kisha qenë në Lindjen e Mesme vetëm një herë, si një reporter i Shtëpisë së Bardhë që mbulonte Presidentin Bill Clinton. "Epo, në fund të fundit," më tha redaktori i huaj, Roger Cohen, para se të largohesha. Të kalosh kohë me autorët dhe viktimat e dhunës në Lindjen e Mesme, të dëgjosh fort historitë reciproke dhe përforcuese të ankesave të reja dhe të lashta, do të thotë të përballesh me të vërtetën tragjike se mund të ketë drejtësi në më shumë se një anë të një konflikti. Më shumë se kurrë, më dukej se një gazetar hoqi dorë nga diçka duke hequr dorë nga mbajtja e anëve: ndoshta niveli i lartë moral, sigurisht kënaqësia psikologjike e zemërimit të drejtë.


Pat Buchanan gjatë zgjedhjeve paraprake në New Hampshire

Por kishte një privilegj kompensues moral dhe psikologjik që erdhi me aspiratën për neutralitet gazetaresk dhe mendjehapur, të përbuzur siç mund të kuptohej nga partizanët. Ndryshe nga politikanët në duel dhe avokatët e të gjitha llojeve, ndryshe nga krerët e korporatave dhe kritikët e tyre, ndryshe edhe nga punëtorët e shenjtë jofitimprurës, nuk duhej të pretendonit se gjërat ishin më të thjeshta se sa ishin në të vërtetë. Ju nuk duhej të shkonit me gjithçka që thoshte ndonjë fis. Nuk duhej të pretendonit se djemtë e mirë, aq sa mund t'i kishit respektuar, kishin të drejtë për gjithçka, ose se të këqijtë, aq sa mund t'i kishit përbuzur, nuk kishin kurrë një pikë. Me fjalë të tjera, nuk ju është dashur të gënjeni kurrë.

Kjo ndershmëri themelore ishte jetike për lexuesit, sepse i pajisi ata të bënin gjykime më të mira dhe më të informuara për botën. Ndonjëherë mund t'i tronditë ose t'i shqetësojë ata duke dështuar të përputhen me pamjen e tyre të realitetit. Por u dha atyre edhe respektin për të pranuar se ishin në gjendje t'i zgjidhnin gjërat vetë.

Sa dhuratë ishte të mësohej dhe të më besohej nga redaktorët e mi – të isha reporter me licencë për të pyetur këdo, të përjetoja të gjithë botën si shkollë dhe çdo burim dhe lëndë si mësues. U largova pas 15 vitesh, në vitin 2006, kur pata rastin të bëhesha redaktor i Atlantic. Në vend që të filloja me një tjetër ritëm në Times, u ndjeva gati për të vënë në punë përvojën time dhe ambicioze për përgjegjësinë për të formuar vetë mbulimin. Ishte gjithashtu e qartë se sa shumë po e ndryshonte interneti gazetarinë. Isha i etur të kuptoja se si ta përdorja dhe isha në ankth për të qenë në mëshirën e zgjedhjeve të të tjerëve, në një kohë jo vetëm rreziku ekzistencial për industrinë, por ndoshta mundësish.

Atlantiku nuk aspiroi të njëjtin rol si Times. Nuk premtoi se do t'i jepte lajmet e ditës pa asnjë paragjykim. Por ishte për gazetarinë e opinionit ajo që supozohej të ishte raportimi i Times për lajmet: i sinqertë dhe i hapur ndaj botës. Pyetja ishte se çfarë duhet të nënkuptojë pretendimi i revistës i shekullit të 19-të për pavarësinë intelektuale – të jetë “pa parti apo klikë” – në epokën dixhitale.

Një gazetari që fillon duke supozuar se i di përgjigjet mund të jetë shumë më pak e vlefshme për lexuesin sesa një gazetari që fillon me një vetëdije përulëse se nuk di asgjë.

Ato ishin ditët e lavdisë së blogut dhe ne u nisëm me idenë për të krijuar një faqe op-ed të gjallë, një kolektiv blogerësh me këndvështrime të ndryshme, por një ndershmëri intelektuale të përbashkët, të cilët do të argumentonin kuptimin e lajmeve të ditës. . Ata ishin shkrimtarë të shkëlqyeshëm, të guximshëm dhe mosmarrëveshjet e tyre ishin aq të thella sa që unë bëja shaka se puna ime kryesore si redaktor ishte të parandaloja grindjet me grushte.

Mësimet që mësuam nga përshtatja e Atlantikut në internet u shpërndanë përsëri në shtyp. Nën pronarin e tij, David Bradley, kolegët e mi dhe unë distiluam qëllimin tonë si publikimin e argumenteve të mëdha rreth ideve të mëdha. Ne bëmë disa gabime – kjo shkon së bashku me çdo gazetari serioze që është ambicioze për të bërë një ndryshim dhe për të përqafuar vetë ndryshimin – por gjithashtu filluam të prodhojmë disa nga veprat më të rëndësishme në gazetarinë amerikane: Nicholas Carr nëse Google po “na bënte budallenj”. ; Hanna Rosin për "fundin e njerëzve"; Dega e Taylor për "turpin e sportit të kolegjit"; Ta-Nehisi Coates mbi “çështjen e reparacioneve”; Greg Lukianoff dhe Jonathan Haidt mbi "përkëdheljen e mendjes amerikane".

Po filloja të shihja disa efekte të politikës së re të kampusit brenda Atlantikut. Një redaktore e re premtuese kishte krijuar një formular dixhital për profesionistët e pavarur që aspirojnë të plotësonin, dhe ajo donte t'u kërkonte atyre të zbulonin identitetin e tyre racor dhe seksual. Pse? Sepse, tha ajo, nëse do të shkruanim për komunitetin trans, për shembull, do t'i kërkonim një personi trans të shkruante historinë. Kishte një argument të mirë për këtë, e pranova, dhe ndonjëherë mund të jetë përgjigja e duhur. Por ndërsa mendoja për të moshuarit, punëtorët e automobilave dhe kundërshtarët e abortit nga të cilët kisha mësuar, i thashë se kishte gjithashtu një argument për korrespondentët që sollën injorancën e një të huaji, së bashku me kuriozitetin dhe ndjeshmërinë, në histori.

Një gazetari që fillon duke supozuar se i di përgjigjet, më dukej atëherë, dhe më duket akoma më shumë tani, mund të jetë shumë më pak e vlefshme për lexuesin sesa një gazetari që fillon me një vetëdije përulëse se nuk di asgje. "Në të menduarit vërtet efektiv", shkroi Walter Lippmann 100 vjet më parë në "Opinion Publik", "domosdoshmëria kryesore është të likuidoni gjykimet, të rifitoni një sy të pafajshëm, të shkëputni ndjenjat, të jeni kurioz dhe zemërhapur". I alarmuar nga gazetaria e dobët e kohës së tij, Lippmann u bënte thirrje gazetarëve të luftonin kundër injorancës dhe supozimeve të tyre, në mënyrë që të ndihmonin amerikanët t'i rezistonin mjeteve gjithnjë e më të sofistikuara të propaganduesve. Ndërsa Atlantiku bëri tranzicionin e tij dixhital, një gjë që unë predikova ishte se ne nuk mund të kapemi pas asnjë tradite apo konvente, sado e shenjtë të jetë, për hir të saj, por vetëm nëse do të ishte relevante për nevojat e lexuesve sot. Në epokën e internetit është e vështirë edhe për një fëmijë të mbajë një “sy të pafajshëm”, por alternativa e gazetarëve mbetet po aq e rrezikshme sa kurrë, që të bëhen propagandues. Amerika tashmë ka më shumë se mjaftueshëm prej tyre.

Ajo që bëmë së bashku në Atlantik funksionoi. Rritëm në mënyrë dramatike audiencën dhe ndikimin e revistës duke e bërë atë fitimprurëse për herë të parë në breza. Pasi kisha kaluar dhjetë vjet si redaktor, disa të fundit si bashkë-president, botuesi, babai i A.G. Sulzberger, gjithashtu një Arthur Sulzberger, më kërkoi të kthehesha në Times < a i=4>si redaktues i faqes editoriale.

Oferta e tij, mendova, do të më jepte mundësinë të bëja atë lloj gazetarie që doja me më shumë burime dhe efekt më të madh. Liria Opinion duhej të eksperimentonte me zërin dhe këndvështrimin do të thoshte se do të ishte më e aftë sesa redaksia e Times të përfitonte nga mjetet e gazetarisë dixhitale. , nga audio në video te grafika. Shkrimtarët e opinioneve gjithashtu mund të dalin nga konventat kufizuese të shtypit dhe të bëjnë më shumë kolona dhe editoriale të raportuara në thellësi. Ndonëse departamenti i Opinionit, i cili atëherë kishte rreth 100 staf, ishte një fraksion sa madhësia e redaksisë, me më shumë se 1300, puna e Opinion kishte një shtrirje të madhe. Më e rëndësishmja, Times, ndoshta më shumë se çdo institucion tjetër amerikan, mund të ndikojë në mënyrën se si shoqëria iu afrua debatit dhe angazhimit me pikëpamje të kundërta. Nëse Times Opinion tregoi të njëjtin lloj guximi dhe kurioziteti intelektual që kolegët e mi në Atlantik< a i=8> kishte treguar, shpresoja se pjesa tjetër e mediave do ta ndiqnin.


A.G. Sulzberger, botues i New York Times

Pa dyshim që oferta e Sulzberger-it tërhoqi jo vetëm besnikërinë time ndaj Times, por edhe ambicien time. Do të raportoja drejtpërdrejt te botuesi dhe u pashë menjëherë, brenda dhe jashtë gazetës, si kandidat për postin e lartë. Kisha shpresuar se të qenit në Opinion do të më përjashtonte nga lojërat famëkeqe politike të redaksisë, por nuk ndodhi, dhe pa dyshim kolegët e mi të vjetër e ndjenin që unë po luaja vetë lojëra të tilla. Megjithatë, mjaft shpejt kuptova dy gjëra: së pari, që nëse do ta bëja punën time ashtu siç mendoja se duhej bërë, dhe siç thanë Sulzbergerët se donin ta bëja, unë do të isha shumë i polarizuar nga brenda për të drejtuar redaksinë; e dyta, se nuk e doja atë punë, megjithëse askush përveç gruas sime nuk më besoi kur e thashë këtë.

Ishte viti 2016, një vit zgjedhjesh presidenciale dhe unë isha larguar nga Times për një dekadë. Edhe pse shumë nga kolegët e mi të vjetër ishin larguar gjithashtu përkohësisht dhe Times ishin zhvendosur në një kullë të re prej xhami dhe çeliku, përndryshe nuk e kisha idenë sa shumë kishin ndryshuar gjërat. Kur shikova rreth departamentit të Opinionit, ndryshimi nuk ishte ai që perceptova. Shkrimtarë dhe redaktorë të shkëlqyer po bënin punë të shkëlqyera. Por gazetaria e departamentit u konsumua nga politika dhe punët e jashtme në një epokë kur lexuesit ishin gjithashtu të magjepsur nga ndryshimet në teknologji, biznes, shkencë dhe kulturë.

Departamenti i Opinionit u tall me pretendimin e gazetës për të vlerësuar diversitetin. Nuk kishte një redaktues të vetëm të zi. Stafi i madh i redaktorëve të shkrimeve përmbante vetëm disa gra. Edhe pse 11 kolumnistët ishin individualisht të admirueshëm, vetëm dy prej tyre ishin gra dhe vetëm një ishte një person me ngjyrë. (Times nuk kishte emëruar një kolumnist me ngjyrë deri në vitet 1990 dhe kishte punësuar vetëm dy gjithsej.) Jo vetëm që të gjithë u fokusuan në politikë dhe të huaj çështjet, por gjatë fushatës së 2016-ës, asnjë kolumnist nuk ndau, në terma të gjerë, botëkuptimin e progresistëve në rritje të Partisë Demokratike, të mishëruar nga Bernie Sanders. Dhe vetëm dy ishin konservatorë.

Ky fakt i fundit ishte veçanërisht i shqetësuar për plakun Sulzberger. Ai më tha se Times kishte nevojë për më shumë zëra konservatorë dhe se linja e saj editoriale ishte bërë e parashikueshme e majtë. "Shumë liberalë," lexuan shënimet e mia për formacionin e Opinion nga një takim që pata me të dhe Mark Thompson, në atë kohë shef ekzekutiv, ndërsa po përgatitesha t'i bashkohesha sërish gazetës. "Edhe konservatorët janë ideja e liberalëve për një konservator." Shënimi i fundit që mora nga ai takim ishte: "Nuk mund të injorohen 150 milionë amerikanë konservatorë."

Mbeta i habitur nga furia e kolegëve të mi të Times . E gjeta veten përballë një bashkie të brendshme të zemëruar, duke u përpjekur të justifikoja atë që për mua ishte një vendim i qartë gazetaresk


Me kolegët e mi të Opinion, vendosa të merrem me këtë listë të gjatë nevojash. Unë e ristrukturova departamentin, duke ndryshuar rolin e të gjithëve dhe, duke përdorur blerjet, duke ndryshuar gjithashtu njerëzit. Ishte shumë, shumë shpejt; ajo tronditi departamentin dhe kolegët e mi dhe unë bëmë gabime në mes të trazirave, duke përfshirë atë që solli një padi për shpifje nga kandidatja e zëvendëspresidentit të John McCain, Sarah Palin, e shkarkuar dy herë nga një gjyqtar dhe një herë nga një juri, por u apelua pafundësisht. baza procedurale. Megjithatë, ne gjithashtu bëmë më shumë në katër vjet për të diversifikuar renditjen e shkrimtarëve sipas identitetit, ideologjisë dhe ekspertizës sesa Times të kishte pasur në shekullin e kaluar; ne publikuam projekte më ambicioze sesa kishte provuar ndonjëherë Opinion. Ne fituam dy çmime Pulitzer në katër vjet - aq sa kishte departamenti në 20 vitet e mëparshme.

Siç e dija që nga koha ime në Atlantik, ky lloj transformimi strukturor mund të jetë i frikshëm dhe madje i tërbuar për ata që janë të kuptueshëm krenarë për gjërat siç janë. Është e vështirë për të gjithë. Por përvoja në Atlantik gjithashtu më mësoi se ndjekja e mënyrave të reja të të bërit gazetari në ndjekje të parimeve të nderuara institucionale krijoi entuziazëm për ndryshim. Prisja që e njëjta dinamikë të qetësonte shqetësimet në Times.

Në të njëjtën deklaratë në 1896, pasi kreu Times për të ndjekur lajmin pa frikë apo favor, Ochs premtoi të “ftonte diskutime inteligjente nga të gjitha hijet e opinionit”. Pra, shtimi i zërave të rinj, disa më përparimtarë dhe të tjerë më konservatorë, dhe më shumë gazetarë me identitete dhe prejardhje të ndryshme, përmbushi qëllimin historik të gazetës. Nëse Opinion publikonte një gamë më të gjerë pikëpamjesh, do të ndihmonte në hartimin e një sërë argumentesh të përbashkëta që korrespondonin dhe bazoheshin në grupin e fakteve të përbashkëta që vinin nga redaksia. Në të djathtë dhe në të majtë, elitat e Amerikës tani flasin brenda fiseve të tyre dhe zemërohen ose përçmohen në ato raste kur dëgjojnë konklavën tjetër. Nëse ata mund të nxiteshin të pajtoheshin për atë që po debatonin dhe rregullat me të cilat ata do të argumentonin për këtë, gazetaria e opinionit mund t'i shërbente një nevoje themelore të demokracisë duke nxitur debate të larmishme dhe gjithëpërfshirëse. Kush mund të jetë kundër kësaj?

Nga naiviteti ose arroganca, isha i ngadaltë ta kuptoja këtë në Times, ndryshe nga Atlantik, këto vlera nuk ishin më të pranuara në të gjithë botën, e lëre më të vlerësoheshin. Kur mora punën për herë të parë, disa ditë u ndjeva sikur kisha hedhur me parashutë në një nga ata ishujt e Paqësorit të mbajtur ende nga ushtarët japonezë që nuk e dinin se bota përtej valëve kishte ndryshuar. Përfundimisht, u zhyt në faktin se shaka ime e ndyrë ishte në të vërtetë me mua: unë isha ai që luftoja me injorancë një betejë që tashmë ishte e humbur. Përqafimi i vjetër liberal i debatit gjithëpërfshirës që pasqyronte gjerësinë e pikëpamjeve të vendit i kishte lënë vendin një intolerance të re për opinionet e afërsisht gjysmës së votuesve amerikanë. Zërat e rinj përparimtarë u festuan brenda Times. Por ndryshe nga Wall Street Journal dhe Washington Post, konservatore zërat - madje edhe zërat elokuentë konservatorë anti-Trump - u përbuzën, pavarësisht se sa të majtë mund t'i rrethonin. (Vetë presidenti Trump paraqiti një shkrim gjatë kohës sime, por ne nuk mund ta ngrinim atë në standardet tona - njerëzit e tij nuk pranuan redaktimet që kërkuam.)



Rreth një vit pas zgjedhjeve të 2016, redaksia e Times publikoi një profil të një burri nga Ohajo, i cili kishte marrë pjesë në mitingun në Charlottesville, Virxhinia, në të cilën një nacionalist i bardhë futi makinën e tij në një turmë protestuesish, duke vrarë një. Ishte një pjesë e frikshme. Burri kishte katër mace, dëgjonte Radion Publike Kombëtare dhe ishte regjistruar në Target për një tigan me kifle përpara dasmës së tij të fundit. Në eksplorimin e evolucionit të tij nga "muzikanti i paqartë i majtë i rockut në një libertar të flaktë në aktivist fashist", artikulli dha alarmin se si "zgjedhja e Presidentit Donald Trump ndihmoi të hapej një hapësirë ​​për njerëz si ai".

Profili ishte në përputhje me traditën e Times për ballafaqimin e lexuesve me realitetin ngatërrues të botës përreth tyre. Pas sulmeve të 11 shtatorit, si shef i zyrës në Jerusalem, kalova shumë kohë në Rripin e Gazës duke intervistuar udhëheqësit, rekrutuesit dhe këmbësorët e Hamasit, duke u përpjekur të kuptoja dhe përshkruaja ideologjinë e tyre vrasëse. Disa lexues u ankuan se po ofroja një platformë për terroristët, por kurrë nuk pati ndonjë kundërshtim nga brenda Times. (As nuk më shkoi mendja të ankohesha se duke botuar opeda kritike për Hamasin, departamenti i Opinionit po vinte jetën time në rrezik.) Roli ynë, e dinim, ishte t'i ndihmonim lexuesit të kuptonin kërcënime të tilla dhe kjo kërkonte empatikë - jo dhembshuri. - raportimi. Ky nuk është një dallim i lehtë, por gazetarët e mirë e bëjnë atë: ata mësojnë të kuptojnë dhe të komunikojnë burimet dhe natyrën e një ideologjie toksike pa e justifikuar atë, aq më pak duke e mbrojtur atë.

Redaksia e sotme e kthen në kokë këtë logjikë morale, të paktën kur bëhet fjalë për amerikanët e tjerë. Ndryshe nga pikëpamjet e Hamasit, pikëpamjet e shumë amerikanëve duken të rrezikshme për t'u përfshirë në mungesë të dënimit të qartë. Përqendrimi te autorët e mundshëm – “platformimi” i tyre duke i shpjeguar dhe jo duke gjykuar pikëpamjet e tyre – besohet se i fuqizon ata të bëjnë më shumë dëm. Pas publikimit të profilit të burrit të Ohajos, media Twitter u ndez me sulme ndaj artikullit si "normalizimi" i nazizmit dhe nacionalizmit të bardhë, dhe Times trondisi nga brenda. Times përfundoi duke botuar një shënim rrënqethës të redaktorit që e mbylli shkrimtarin për t'u tharë dhe citoi në mënyrë miratuese disa nga kritikat, duke përfshirë një cicërimë nga një i mungonte besimi për të mbrojtur punën e vet. (Siç ndodh, të qenit në platformë nuk bëri shumë për të rritur fuqinë e atij burri nga Ohajo. Ai, gruaja dhe vëllai i tij humbën punën dhe çifti i sapomartuar humbi shtëpinë e destinuar për tavën e kifleve.)Times profiloi viktimat e ideologjive të tilla; dhe vetë titulli i artikullit - "Zëri i urrejtjes në zemër të Amerikës" - minoi pretendimin se ishte "shkëlqyes". Por Times pyet: “Në vend të profileve të gjata e të ndezura të nazistëve/nacionalistëve të bardhë, pse të mos i profilizojmë viktimat e ideologjive të tyre”? Washington Post

Ndjeva disa ditë sikur kisha hedhur me parashutë në një nga ata ishujt e Paqësorit të mbajtur ende nga ushtarët japonezë që nuk e dinin se bota përtej valëve kishte ndryshuar

Shënimi i redaktorit parakalonte parimin e botimit të artikujve të tillë, duke thënë se ishte e rëndësishme të "hedhim më shumë dritë, jo më pak, në qoshet më ekstreme të jetës amerikane". Por më pak dritë është ajo që morën lexuesit. Si reporter në redaksi, do të duhej të ishe idiot pas atij shpërthimi për të tentuar një profil të tillë. Raportimi empatik për mbështetësit e Trump u bë edhe më i rrallë. U bë një klishe mes kolumnistëve dhe redaktorëve me ndikim të krahut të majtë që gazetarët politikë intervistuan disa mbështetës të Trump në darka dhe erdhën të zhytur në mendimin se kishte diçka përveç racizmit që mund të shpjegonte mbështetjen e kujtdo për njeriun.

Nuk arrita ta pranoja sugjerimin. Me afrimin e përvjetorit të parë të inaugurimit të Trump, redaktorët që përpilojnë letra drejtuar Times, pjesë e departamentit tim, u kishin bërë një kërkesë lexuesve që mbështesnin presidenti të thotë se çfarë mendojnë për të tani. Rezultatet kishin disa nuanca. "Po, ai është i turpshëm," shkroi një lexues. “Po, ai zgjedh luftime të panevojshme. Por ai gjithashtu shtyu reformën e taksave, ka mposhtur kryesisht isis në Irak,” e kështu me radhë. Pas një viti të kaluar duke botuar editoriale duke sulmuar Trumpin dhe politikat e tij, mendova se do të ishte një demonstrim i Timesmendjes së hapur për t'u dhënë mbështetësve të tij fjalën e tyre. Gjithashtu, mendova se letrat ishin interesante, kështu që ia ktheva të gjithë faqen editoriale letrave të Trump.

Nuk u befasova që morëm disa kritika në Twitter. Por unë u habita nga furia e kolegëve të mi Times . E gjeta veten përballë një bashkie të brendshme të zemëruar, duke u përpjekur të justifikoja atë që për mua ishte një vendim i qartë gazetaresk. Gjatë seancës, një nga gazetarët e redaksisë kërkoi të dinte se kur do të publikoja një faqe letrash nga mbështetësit e Barack Obamës. I belbëzova një lloj përgjigjeje. Pyetja thjesht nuk kishte kuptim për mua. Pothuajse çdo ditë publikonim letra nga njerëz që mbështesnin Obamën dhe kritikonin Trump. A nuk e dinte se Obama nuk ishte më president? A nuk mendoi ai se lexuesit e tjerë të Times duhet të kuptonin burimet e mbështetjes së Trump? A nuk e pa ai gjithashtu se ishte një gjë e mrekullueshme që disa mbështetës të Trump jo vetëm që hodhën poshtë Times si lajme të rreme, por ende besuan në të mjaftueshëm për të përgjigjuni me mend një ftese për të ndarë pikëpamjet e tyre?

Dhe nëse Times nuk mund të duronte të publikonte pikëpamjet e amerikanëve që mbështetën Trumpin, pse duhet të habitet që ata votues nuk do të besoj? Dy vjet më vonë, në vitin 2020, Baquet pranoi se në vitin 2016 Times kishte dështuar të merrte seriozisht idenë se Trump mund të bëhej president pjesërisht sepse nuk arriti të dërgonte reporterët e saj shkojnë në Amerikë për të dëgjuar votuesit dhe për të kuptuar "trazirat në vend". Dhe, vazhdoi ai, Times ende nuk i kuptonte pikëpamjet e shumë amerikanëve. “Një nga enigmat më të mëdha të vitit 2016 mbetet një enigmë e madhe,” tha ai. "Pse miliona e miliona amerikanë votuan për një djalë që është një kandidat kaq i pazakontë?" Duke folur katër muaj përpara se të publikonim shkrimin e Cotton, ai tha se të argumentosh se pikëpamjet e votuesve të tillë nuk duhet të shfaqen në Times nuk ishte " gazetareske”.



Argumentet konservatore në faqet e Opinion filluan në mënyrë të besueshme zhurmë brenda Times. Ndonjëherë dëgjoja drejtpërdrejt nga kolegët që kishin hirin të më përballnin me shqetësimet e tyre; më shpesh ata shkonin në kanalet Slack të kompanisë ose Twitter për të reklamuar shqetësimin e tyre përballë njëri-tjetrit. Në të kundërt, në katër vitet e mia si redaktor i Opinion, mora vetëm dy ankesa nga stafi i redaksisë për artikujt që publikuam nga e majta. Kur po vizitoja një nga zyrat e Bregut Perëndimor të Times, një gazetar më tërhoqi mënjanë për të thënë se ishte i shqetësuar se një kolumnist liberal ishte i angazhuar në ad hominem sulme; një gazetar në zyrën e Uashingtonit më shkroi për të kundërshtuar një artikull op-ed që vë në dyshim vlerën e mbrojtjes së fjalës së lirë për grupet e krahut të djathtë.

Ky mjedis i të menduarit në grup, brenda dhe jashtë gazetës, ishte i vështirë edhe për opinionistët liberalë. Një kolumnist i qendrës së majtë më tha se ai hezitonte të shfaqej në zyrën e Nju Jorkut nga frika se mos e ndeshej nga kolegët. (Një sondazh i brendshëm pak pasi u largova nga gazeta zbuloi se mezi gjysma e stafit, brenda një ndërmarrjeje të përkushtuar në dukje për të thënë të vërtetën, ranë dakord "ka një shkëmbim të lirë pikëpamjesh në këtë kompani" dhe "njerëzit nuk kanë frikë të thonë atë që ata Mendo me të vërtetë”.) Edhe kolumnistët me bonfidë të patëmetë të majtë u tërhoqën nga trajtimi i temave kur këndvështrimi i tyre mund të largohej nga ortodoksia progresive. Një herë e komplimentova një shkrimtar të Opinionit për një kohë të gjatë, me prirje të majtë, për një rubrikë që kritikonte demokratët në Kongres se kishin bërë diçka marrëzi. Duke u përpjekur për të inkurajuar më shumë gazetari të tillë dhe kështu më pak marrëzi të tillë, vura re se ky lloj argumenti kishte më shumë ndikim se një tjetër rubrikë "Trump është një djall". "E di," u përgjigj ai me pikëllim. "Por Twitter e urren atë."

Paragjykimi ishte bërë aq i përhapur, edhe në rangjet e larta të redaktimit të redaksisë, saqë ishte i pavetëdijshëm. Duke u përpjekur të jem i dobishëm, një nga redaktorët kryesorë të redaksisë më kërkoi të filloja t'i bashkëngjisja paralajmërimet e shkasave në pjesë nga konservatorët. Nuk i kishte shkuar në mendje se si kjo do të stigmatizonte disa kolegë, ose çfarë do t'i thoshte botës për paragjykimin e vetë Times. Për nga natyra e tyre, flluskat e informacionit janë fuqimisht vetë-përforcuese dhe mendoj se shumë Times kanë pak ide se sa e mbyllur është bota e tyre, ose sa larg ata janë nga përmbushja e kompaktës së tyre me lexuesit për t'i treguar botës "pa frikë apo favor". Dhe ndonjëherë paragjykimi ishte i qartë: një redaktor i redaksisë më tha se, për shkak se po botoja më shumë konservatorë, ai ndjeu se duhej ta shtynte departamentin e tij më tej në të majtë.

Edhe kolumnistët me bonfide të patëmetë të majtë u tërhoqën nga trajtimi i temave kur këndvështrimi i tyre mund të largohej nga ortodoksia progresive

Dështimi i Times për të respektuar parimet e tij të deklaruara të hapjes ndaj një sërë pikëpamjesh ishte veçanërisht i vështirë për një pjesë të vogël të shkrimtarëve konservatorë , disa prej të cilëve do të ankoheshin se kolegët i kishin mashtruar dhe abuzuar. Një ditë kur ia tregova shqetësimin e një konservatori për standardet e dyfishta te Sulzberger, ai humbi durimin. Ai më tha të informoja konservatorin ankues se ishte kështu: kishte një standard të dyfishtë dhe ai duhet të mësohej me të. Një botim që u premton lexuesve të tij të qëndrojë larg politikës nuk duhet të ketë standarde të ndryshme për shkrimtarë të ndryshëm bazuar në politikën e tyre. Por unë e dërgova mesazhin. Ka shumë gjëra për të cilat pendohem për qëndrimin tim si redaktor i faqeve editoriale. Ky është i vetmi akt për të cilin më vjen turp.

As kuptova se sa e ndryshme kohët ishin bërë nga e vjetra që më stërviti, fillova ta mendoj veten jo si një veteran i benatë në një ishull të largët, por si Rip Van Winkle. Kisha lënë një gazetë, pata një ëndërr të këndshme për dhjetë vjet dhe u ktheva në një vend që mezi e njihja. I ri New York Times ishte produkt i dy goditjeve – kolapsit të papritur dhe më pas suksesit të papritur. Gazeta pothuajse falimentoi gjatë krizës financiare dhe paniku që pasoi provokoi një krizë besimi midis drejtuesve të saj. Konkurrentët dixhitalë si HuffPost po fitonin lexues dhe po fitonin lavdërime brenda industrisë së medias si inovative. Ata ishin fëmijët e lezetshëm; Kohët njerëzit ishin rrudha me bojë.

Në panikun e saj, Times bleu reporterë dhe redaktorë me përvojë dhe filloi të punësonte gazetarë nga botime si HuffPost të cilët konsideroheshin “vendas dixhitalë” sepse nuk kishin punuar kurrë në shtyp. Ky punësim u bë shpejt më i lehtë, pasi shumica e botimeve dixhitale të financuara nga kapitali sipërmarrës rezultuan të ishin biznese të këqija. Reklamimi që supozohej t'i financonte ata, në vend të kësaj rrodhi te kompanitë gjigante të mediave sociale. HuffPosts dhe Buzzfeed filluan të prishen dhe abonimet dhe stafi i Times filluan të rriteshin.

Kam qenë me fat në karrierën time që lëviz midis gazetarisë lokale dhe kombëtare dhe ndërkombëtare, gazetave dhe revistave, opinionit dhe lajmeve, dhe botës së shkruar dhe dixhitale. Unë kam qenë edhe më me fat në këto role të ndryshme që kam redaktorë me një kuptim të thellë të formës së tyre të veçantë dhe një ndjenjë detyre për ta mësuar atë. Zhdukja e gazetave lokale dhe transformimi i dëshpëruar i të mbijetuarve si Times kanë lënë gazetarët e rinj sot me më pak mundësi të tilla.

Megjithëse atyre mund t'u mungonte sfondi i thellë ose i larmishëm i raportimit, disa nga punësimet e reja të Times sollën aftësi në video dhe audio; të tjerët u praktikuan në marketingun e tyre - duke ndërtuar markat e tyre, siç e thonë tani gazetarët - në mediat sociale. Disa ishin të shkëlqyer dhe jashtëzakonisht të sinqertë, në përputhje me aspiratat e vjetra të gazetës. Por, në mënyrë kritike, Times braktisi praktikën e saj të kulturimit, duke përfshirë ato detyra mujore në Metro që mbulonin policët dhe krimin ose strehimin. Shumë të punësuar të rinj që nuk kaluan kurrë kohë në rrugë u futën drejtpërdrejt në rolet e shkrimit dhe redaktimit të lartë. Ndërkohë, gazeta filloi të nxiste shitësit e saj të epokës së shtypit dhe të punësonte të rinj, si dhe të punësonte qindra inxhinierë për të ndërtuar infrastrukturën e saj dixhitale. Të gjithë këta rekrutë mbërritën me idetë e tyre për qëllimin e Times. Për mua, botimi i konservatorëve ndihmoi në përmbushjen e misionit të gazetës; ndaj tyre, mendoj se e tradhtoi atë mision.


Dean Baquet, ish-redaktor ekzekutiv i New York Times duke iu drejtuar redaksisë

Dhe më pas, për tronditjen dhe tmerrin e redaksisë, Trump fitoi presidencën. Në artikullin e tij për Columbia Journalism Review, Sulzberger citon Times's dështimi për t'i marrë seriozisht shanset e Trump si një shembull se si "mbyllja e parakohshme e hetimit dhe debatit" mund të lejojë "mençurinë konvencionale të mprehtë në një mënyrë që verbon shoqërinë". Shumë Times anëtarë të stafit – të frikësuar, të zemëruar – supozuan se Times supozohej për të ndihmuar në udhëheqjen e rezistencës. Në ankth për rritje, ekipi i marketingut i Times e miratoi në mënyrë implicite edhe atë ide.

Me rritjen e numrit të abonentëve, departamenti i marketingut gjurmoi pritshmëritë e tyre dhe arriti në një përfundim të nuancuar. Më shumë se 95% e abonentëve të Times e përshkruan veten si demokratë ose të pavarur dhe një shumicë dërrmuese e tyre besonin Times ishte gjithashtu liberal. Një shumicë e ngjashme e përshëndeti atë paragjykim; ishte bërë "një pikë shitjeje", raportoi një memo e marketingut të brendshëm. Megjithatë, në të njëjtën kohë, përfunduan tregtarët, abonentët donin të besonin se Times ishte i pavarur.

Kur mendoni për këtë, kjo kontradiktë zgjidhet lehtësisht. Është natyra njerëzore të dëshirojë të shohë të konfirmuar paragjykimet tuaja; megjithatë, është gjithashtu natyra njerëzore të dëshirojë të sigurohet se paragjykimi juaj nuk është thjesht një paragjykim, por mbështetet nga gazetaria që është "e drejtë dhe e balancuar", siç e thoshte një rrjet i caktuar lajmesh kabllore në pronësi të Murdoch. Siç argumentoi ai memo, edhe nëse Times shihej politikisht në të majtë, ishte kritike për markën e saj që gjithashtu të shihej si zgjerim i lexuesve të saj. horizontet, dhe kjo kërkonte “një perceptim të pavarësisë”.

Perceptimi është një gjë dhe pavarësia aktuale një gjë tjetër. Lexuesit mund të anulojnë abonimet e tyre nëse Times sfidojnë botëkuptimin e tyre duke raportuar të vërtetën pa marrë parasysh politikën. Si rezultat, vlera qytetare afatgjatë e Times po vinte në konflikt me vlerën afatshkurtër të aksionerit të gazetës. Siç kanë treguar rrjetet kabllore, ju mund të ndërtoni një biznes të denjë duke bërë thirrje për miliona amerikanë që përbëjnë një nga fiset partizane të elektoratit. Times ka çdo të drejtë të ndjekë strategjinë tregtare që i jep më shumë para. Por animi në një audiencë partizane krijon një dinamikë të fuqishme. Askush nuk i paralajmëroi abonentët e rinj të Times se mund t'i zhgënjejë duke raportuar të vërteta që bien ndesh me pritshmëritë e tyre. Kur produkti juaj është "gazetari e pavarur", ajo strategji tregtare është e ndërlikuar, sepse shumë pavarësi mund të tjetërsojë audiencën tuaj, ndërsa shumë pak mund të çojë në akuza hipokrizie që godasin në zemër të markës.

Për tmerrin e redaksisë, Trump fitoi presidencën. Shumë Times anëtarë të stafit – të frikësuar, të zemëruar – supozuan se Times duhej të ndihmonte në udhëheqjen e rezistencës

U bë një nga batutat e shpeshta të ashpra të Dean Baquet se atij i mungonte modeli i vjetër i biznesit të bazuar në reklama, sepse, krahasuar me abonentët, reklamuesit ndjenin shumë më pak ndjenjën e pronësisë mbi gazetarinë. Më kujtohet habia e tij, mjaft herët në administratën Trump, pasi gazetarët e Times zhvilluan një intervistë me Trump. Abonentët ishin të zemëruar për pyetjet që kishte bërë Times . Dukej sikur ata do të kënaqeshin vetëm, tha Baquet, nëse gazetarët do të hidheshin nëpër tavolinë dhe do të përpiqeshin të shtrëngonin qafën e presidentit. Times ishte i ngadalshëm për t'u thënë lexuesve të tij se lidhjet e Trump me Rusinë kishin më pak sesa shpresonin, dhe më shumë për laptopin e Hunter Biden, që Trump mund të ketë të drejtë që Covid erdhi nga një laborator kinez, se maskat nuk ishin gjithmonë efektive kundër virusit, se mbyllja e shkollave për shumë muaj ishte një ide e keqe.

Në përvojën time, gazetarët mbështesin në masë të madhe politikat dhe kandidatët demokratë. Ata në përgjithësi janë gjithashtu të motivuar nga dëshira për një botë më të drejtë. Asnjëra nga këto tendenca nuk është e re. Por ka pasur një ndryshim rrënjësor gjatë dhjetë viteve të fundit në mënyrën se si gazetarët mendojnë për ndjekjen e drejtësisë. Kredoja e reporterëve e kishte themelin e saj në liberalizëm, në kuptimin klasik filozofik. Ushtrimi i kureshtjes dhe ndjeshmërisë së një gazetari, të dhënë nga mbrojtja kushtetuese e fjalës së lirë, do t'i pajiste lexuesit me informacionin më të mirë për të formuar gjykimet e tyre. Idetë dhe argumentet më të mira do të fitonin. Roli i gazetarit ishte të ishte dëshmitar i betuar; roli i lexuesve ishte të ishin gjyqtar dhe juri. Në formën e saj të idealizuar, gazetaria ishte punë e vetmuar, me gjemba, jopopullore, sepse shoqëria mund të përparonte vetëm përmes skepticizmit të pandërprerë dhe pyetjeve. Nëse të gjithë gazetarët që njihte mendonin se X, roli i reporterit ishte të pyeste: pse X?

Gazetarët iliberalë kanë një filozofi tjetër dhe kanë arsyet e tyre për këtë. Ata shqetësohen më shumë për të drejtat e grupit sesa për të drejtat individuale, të cilat i konsiderojnë si një mburojë për privilegjet e burrave të bardhë. Ata e kanë parë parimin e fjalës së lirë të përdorur për të mbrojtur veshjet e krahut të djathtë si Project Veritas dhe Breitbart News dhe janë të shqetësuar me të. Ata kishin dyshimet e tyre për gjykimin e bashkëqytetarëve të tyre të konfirmuar nga zgjedhja e Trump dhe nuk besojnë se lexuesve mund t'u besohen ide ose fakte potencialisht të rrezikshme. Ata nuk synojnë të arrijnë drejtësinë sociale si efekt tronditës i ndjekjes së së vërtetës; duan ta ndjekin kokë më kokë. Termi "objektivitet" për ta është kod për të injoruar të varfërit dhe të dobëtit dhe për t'u çlodhur në pushtet, siç kanë bërë shpesh gazetarët.

Dhe ata nuk duan vetëm të jenë pjesë e turmës së lezetshme. Ata duhet të jenë. Për t'u vlerësuar më shumë nga bashkëmoshatarët dhe kontaktet e tyre - dhe për të mbajtur nën ndikimin e shefave të tyre - ata kanë nevojë për shumë ndjekës në mediat sociale. Kjo do të thotë se ata duhet të shihen për të duartrokitur ndjenjat e duhura të njerëzve të duhur në mediat sociale. Gazetari i kastingut qendror dikur ishte i vetmuar, i kundërt ose i papërshtatshëm. Tani gazetaria po bëhet një punë tjetër për bashkuesit, ose, për të marrë hua gjuhën e Twitter-it, "ndjekës", një term që tallet me thelbin e rolit të një gazetari.

Ky është pak paradoks. Ideologjia e re e redaksisë duket idealiste, megjithatë ajo është rritur nga rrënjët cinike në akademi: nga ideja se nuk ka gjë të tillë si e vërteta objektive; se ka vetëm narrativë, dhe prandaj kushdo që kontrollon narrativën – kushdo që arrin të tregojë versionin e historisë që dëgjon publiku – ka dorën e kamzhikut. Me fjalë të tjera, ajo që ka rëndësi nuk është e vërteta dhe idetë në vetvete, por fuqia për të përcaktuar të dyja në mendjen e publikut.



Në të kundërt, ideologjia e vjetër e redaksisë duket cinike në sipërfaqe. Më shqetësonte që redaktorët e mi në Times supozonin se çdo fjalë nga goja e çdo personi në pushtet ishte një gënjeshtër. Dhe ndjekja e objektivitetit mund të duket zvarranike, madje edhe nihiliste, në heqjen e një pozicioni fiks në garat morale. Por baza e asaj qasjeje të vjetër të redaksisë ishte idealiste: nocioni se pushteti në fund të fundit qëndron në të vërtetën dhe idetë, dhe se qytetarëve të një demokracie pluraliste, jo udhëheqësve të çfarëdo lloji, duhet t'u besohet për të gjykuar të dyja.

Roli ynë në Times Opinion, i nxisja kolegët e mi, nuk ishte t'u tregonim njerëzve se çfarë të mendojnë, por t'i ndihmojmë ata të përmbushin dëshira e tyre për të menduar vetë. Më duket se vënia e kërkimit të së vërtetës, në vend të drejtësisë, në krye të hierarkisë së vlerave të një botimi i shërben më mirë jo vetëm të vërtetës, por edhe drejtësisë: në një kohë të gjatë gazetaria që nuk është gjithashtu skeptike ndaj avokatëve të çdo formë e drejtësisë dhe programet që ata parashtrojnë, dhe që nuk lufton me ndershmëri për të kuptuar dhe shpjeguar burimet e rezistencës, nuk do të sigurojë që ato programe do të funksionojnë, dhe gjithashtu nuk ka asnjë pretendim legjitim për besimin e njerëzve të arsyeshëm që shohin bota shumë ndryshe. Në vend që të avancojë kuptimin dhe ndryshimin e qëndrueshëm, ai provokon reagime.

Padurimi brenda redaksisë me mënyra të tilla të vjetra u intensifikua nga dështimi i brezave të Times për të punësuar dhe promovuar gra dhe jo të bardhë njerëzit, veçanërisht njerëzit e zinj. Në vitet 1990, dhe në fillim të këtij shekulli, kur punova në zyrën e profilit të lartë në Uashington të Times, zakonisht më së shumti dy dhjetëra gazetarët e vendosur aty ishin të zinj. Përpara se Baquet të bëhej redaktor ekzekutiv, gazetari me ngjyrë më të lartë në Times kishte qenë redaktori im i vjetër i Metro, Gerald Boyd. Ai u bë redaktor menaxhues përpara se babai i A.G. Sulzberger ta largonte atë, së bashku me redaktorin ekzekutiv, Howell Raines, kur një reporter me ngjyrë i quajtur Jayson Blair u zbulua se ishte një fabulist. Thuhej se Boyd kishte mbrojtur Blerin, një akuzë që ai e mohoi dhe ia atribuoi racizmit.

Akuza kundër Boyd-it nuk kishte kurrë kuptim për mua. Në përvojën time ai ishte edhe më i ashpër me gazetarët zezakë dhe kafe sesa me ne të bardhët. Ai e kuptoi më mirë se kushdo se çfarë do të duhej që ata të kishin sukses në Times. “Times ishte një vend ku zezakët mendonin se duhej të bindin bashkëmoshatarët e tyre të bardhë se ishin mjaftueshëm të mirë për të qenë atje”, shkroi ai në kujtimet e tij zemërthyese. , botuar pas vdekjes. Ai vdiq në vitin 2006 nga kanceri në mushkëri, tre vjet pasi u hodh poshtë.

Gazetarët joliberalë nuk janë të gatshëm të arrijnë drejtësinë sociale si efekt tronditës i ndjekjes së së vërtetës; duan ta ndjekin kokë më kokë. Termi "objektivitet" për ta është kod për të injoruar të varfërit dhe të dobëtit dhe komoditetin e pushtetit.

Kini vëmendje nëse jeni të bardhë në Times dhe do të dëgjoni redaktorët me ngjyrë të flasin për punësimin e konsulentëve me shpenzimet e tyre për të kuptuar se si për të marrë stafin e bardhë për t'i respektuar ata. Ju mund të dëgjoni se si një gazetar me ngjyrë, duke kaluar nëpër redaksi, u pyet nga një koleg i bardhë nëse ai ishte "djaloshi i telefonit" i dërguar për të rregulluar zgjatjen e tij. Sigurisht që nuk më është bërë kurrë një pyetje e tillë. Mes gazetarëve me përvojë në Times, gazetarët me ngjyrë kishin më pak gjasa, mendova, të shfaqnin brishtësi dhe sjellje të tufës.

Ndërsa valë pas vale dhimbjesh dhe zemërimi përfshiu Times, mbi një titull që nuk ishte sa duhet për Trumpin ose postimet e neveritshme të dikujt në Twitter , Më erdhi në mendje njerëzit që ishin të brishtë, ata që u kapën nga stuhitë e Slack ose Twitter, si njerëz që vetëm kohët e fundit kishin zbuluar se ishin të bardhë dhe ende po e kalonin tronditjen. Pasi arritën në përfundimin se kishin ecur përpara duke punuar shumë, ishte një zbulim për ta se ngjyra e lëkurës së tyre nuk ishte vetëm pjesë e sfondit të jetës amerikane, por një burim fuqie, mbrojtjeje dhe përparimi. Ata mund të dinë shumë për televizionin, pasuritë e paluajtshme, ose si të redaktoni skedarët audio, por puna e tyre nuk i çon në strehimore, në zona policie ose në shtëpitë e njerëzve që e shohin botën shumë ndryshe. Asnjëherë nuk i ka ekspozuar ndaj zjarrit të gjallë. Ideja e tyre për dhunën përfshin fjalorin.

Unë ndaj hutimin që kaq shumë njerëz mund ta mbështesin Trumpin, duke pasur parasysh gjërat që ai thotë dhe bën, dhe kjo më bën të dëshiroj të kuptoj pse e bëjnë ata: gjerësia dhe diversiteti i mbështetjes së tij sugjeron që jo vetëm racizmi është në punë . Megjithatë, ky staf elitar Times me qëllime të mira nuk duket se e shtrin ndjeshmërinë që po mësojnë të zgjerojnë te njerëzit me një ngjyrë të ndryshme lëkure për të përfshirë ata, çfarëdo race, të cilët kanë politikë të ndryshme.

Vendasit dixhitalë megjithatë ishin të vlefshëm, jo ​​vetëm për aftësitë e tyre, por edhe sepse ishin të emocionuar që Times të përqafonte të ardhmen e saj. Kjo i bëri ata aleatë të rëndësishëm të editorialeve dhe drejtuesve të biznesit, ndërsa ata kërkuan të zhvendosnin Times në gazetarinë dixhitale dhe të zëvendësonin stafin e zhytur në mënyrat e shtypit. Pjesërisht për këtë arsye, dhe pjesërisht nga frika, udhëheqja iu nënshtrua sulmeve të brendshme ndaj gazetarisë Times , pavarësisht lutjeve nga unë dhe të tjerët, ndaj tyre dhe kompanisë. në tërësi, që Times njerëzit duhet ta trajtojnë njëri-tjetrin me më shumë respekt. Unë dhe kolegët e mi në Opinion erdhëm për shumë përbuzje, por nuk ishim vetëm. Korrespondentët në zyrën e Uashingtonit dhe reporterët politikë do të rraheshin gjithashtu, kur shiheshin se kryenin mëkate si "balanca e rreme" për shkak të nuancës në tregimet e tyre.

Bashkë drejtuesit e redaksisë dhe komercialit e dinin mirë se si kishte ndryshuar kultura e institucionit. Sado të kënaqur që ishin nga transformimi dixhital i Times, ata nuk ishin të verbër ndaj ndryshimit ideologjik që erdhi me të. Ata ishin të pakënaqur me bullizmin dhe mendimin në grup; Probleme të tilla kulturore diskutonim shpesh në mbledhjet javore të komitetit ekzekutiv, të përbërë nga drejtuesit kryesorë të redaksisë dhe biznesit, duke përfshirë edhe botuesin. Në mënyrë të pashmangshme, këto sesione kurve do të përfundonin me dikë që do të thoshte një version të: "Epo, në një moment ne duhet t'u themi atyre se kjo është ajo që ne besojmë si gazetë, dhe nëse nuk u pëlqen, ata duhet të punojnë diku tjetër." M'u deshën disa vite për të kuptuar se ky moment nuk do të vinte kurrë.


Arthur Sulzberger, ish-botues i New York Times (majtas) me djalin e tij A.G. Sulzberger në ndërtesën Times në 2017

Më shumë se 30 vjet më parë, një reporter i ri politik i quajtur Todd Purdum pyeti me drithërimë një takim me të gjithë stafin se çfarë do të bëhej në lidhje me "klimën e frikës" brenda redaksisë në të cilën gazetarët ndiheshin të frikësuar nga shefat e tyre? Momenti hyri menjëherë në Times lore. Ka shumë për të mos humbur për ditët kur redaktorë si Boyd mund të tmerronin gazetarët e rinj si unë dhe Purdum. Por lavjerrësi ka lëvizur aq shumë në drejtimin tjetër, saqë redaktorët tani dridhen para gazetarëve dhe madje edhe praktikantëve të tyre. "Më mungon klima e vjetër e frikës," thoshte Baquet me një buzëqeshje, në një tjetër shaka të tij me gjemba.

Dnë takimin e parë të Times bordit të drejtorëve ku mora pjesë, në 2016, Baquet dhe unë organizuam një pyetje të përbashkët-dhe- sesion përgjigjeje. Në një moment, Baquet, duke menduar se si po ndryshonte Times , vuri re se një nga kritikët kulturorë të redaksisë ishte bërë kolumnisti më i mirë i opinionit politik të gazetës. Duke e çuar këtë mendim një hap më tej, më pas vura re se kjo ngriti një pyetje të qartë: pse gazeta kishte ende një departament Opinion të ndarë nga redaksia, me redaktorin e vet që i raportonte drejtpërdrejt botuesit? Nëse redaksia po botonte gazetarinë më të mirë të opinionit në gazetë - nëse publikonte opinione fare - pse Times mbante një departament të veçantë që pretendonte në mënyrë të rreme të kesh monopol mbi një gazetari të tillë?

Të gjithë qeshën. Por unë e kisha fjalën për këtë dhe do të doja të kisha ndjekur pikën time dhe të kisha hequr dorë nga puna. Kjo garë mbi kontrollin e gazetarisë së opinionit brenda Times nuk ishte thjesht një betejë burokratike në terren (megjithëse ishte edhe ashtu). Përqafimi i gazetarisë së opinionit nga redaksia ka komprometuar pavarësinë e Times, ka mashtruar lexuesit e saj dhe ka nxitur një kulturë të intolerancës dhe konformitetit.

Departamenti i Opinionit është një relike e epokës kur Times zbatoi një vijë midis gazetarisë së lajmeve dhe opinionit. Redaktorët në redaksi nuk e prekën kopjen e opinionit, që të mos kontaminoheshin prej saj, dhe gazetarët dhe redaktorët e opinionit e mbanin kryesisht në katin e tyre, të largët brenda Times ndërtesa. Një ngurtësi e tillë mund të dukej e tepruar, por ajo detyroi një etikë që reporterët e Times u detyroheshin lexuesve të tyre një luftë të pandërprerë kundër paragjykimeve në lajme. Por në kohën kur u ktheva si redaktor i faqes editoriale, më shumë kolumnistë dhe kritikë po shkruanin për redaksinë sesa për Opinion. Ashtu si në rrjetet kabllore të lajmeve, kufijtë midis komenteve dhe lajmeve po zhdukeshin dhe lexuesit kishin pak arsye për të besuar se Times gazetarët po rezistonin në vend që të kënaqeshin paragjykimet.

Botuesi më telefonoi për të më thënë se kompania po përjetonte ditën e saj të sëmurë më të madhe në histori; njerëzit po refuzonin ofertat për punë për shkak të op-ed-it dhe, tha ai, disa njerëz po largoheshin

Redaksi Times kishte shtuar më shumë kritikë kulturorë dhe, siç vuri në dukje Baquet, ata ishin të lirë të shprehnin mendimin për politikën. Departamentet në të gjithë redaksinë e Times kishin filluar gjithashtu të caktojnë "kolumnistët" e tyre, pa përcaktuar ndonjë rregull që mund t'i dallonte ata nga kolumnistët në Opinion. U bë një shaka vrapuese. Çdo disa muaj, ndonjë redaktor i dobët në redaksi ose Opinion do të ngarkohej të shkruante udhëzime që do të dallonin opinionin e gazetarëve të redaksisë nga ato të Opinion, dhe sa herë që ata në fund do të ngrinin duart lart.

Më kujtohet se sa i tronditur ishte A.G. Sulzberger një ditë kur u fut në qoshe nga një kritik kulturor, i cili kishte marrë erë që mund të vendoseshin parmakë të tillë. Kritiku këmbënguli se ai ishte një shkrimtar i opinionit, ashtu si çdokush në departamentin e Opinionit, dhe ai nuk do të frenohej. Ai nuk ishte. (Kam kontrolluar për të parë nëse, që kur u largova nga Times, ai kishte zhvilluar udhëzime që shpjegonin ndryshimin, nëse ka, midis një kolumnisti të lajmeve dhe kolumnistit të opinionit. Zëdhënësja e gazetës, Danielle Rhoades Ha, nuk iu përgjigj pyetjes.)

Interneti shpërblen punën e opinionit dhe, ndërsa redaktorët e lajmeve ndjenin presion në rritje për të gjeneruar shikime të faqeve, ata filluan jo vetëm të punësonin më shumë opinionistë, por edhe të ekzekutonin versionet e tyre të eseve me opinione nga zëra të jashtëm – historikisht, krahina e Opinion departamenti op-ed. Megjithatë, për shkak se gazeta vazhdoi të respektonte shkronjën e parimeve të saj të vjetra, asnjë nga kjo punë nuk mund të etiketohej "opinion" (akoma nuk është). Në fund të fundit, nuk ka ardhur nga departamenti i Opinionit. Dhe kështu një kolumnist i teknologjisë së redaksisë mund të kërkojë, të themi, bashkimin e fuqisë punëtore të Silicon Valley, siç bëri dikush, ose një shkrimtar i jashtëm mund të argumentojë në seksionin e biznesit për dëmshpërblime për skllavërinë, siç bëri dikush, dhe për lexuesin e zakonshëm puna e tyre do të duket i padallueshëm nga Times artikuj të lajmeve.

Me një logjikë të ngjashme rrethore, gazetaria e opinionit të redaksisë thyen një tjetër nga angazhimet e Times ndaj lexuesve të saj. Për shkak se redaksia zyrtarisht nuk bën opinione – edhe pse punëson dhe publikon hapur gazetarë të opinionit – ajo ndjehet e lirë të injorojë mandatin e Opinion për të ofruar një shumëllojshmëri pikëpamjesh. Kur isha redaktor i faqes editoriale, kishte disa kolumnistë të redaksisë, politika e të cilëve nuk ishte e dukshme. Por kolumnistët e tjerë të redaksisë dhe kritikët lexonin si progresistë të pasionuar.

Unë i kërkova Baquet disa herë të shtonte një konservator në listën e redaksisë së kritikëve kulturorë. Kjo do t'u shërbente lexuesve duke diversifikuar analizën e kulturës të Times, ku paragjykimet e majta të gazetës ishin bërë më flagrante dhe do të tregonte se redaksia besonte gjithashtu në rivendosjen e angazhimit të Times për të marrë seriozisht konservatorët. Ai tha se kjo ishte një ide e mirë, por ai kurrë nuk veproi sipas saj. Nuk mund të mos e provoja idenë edhe te një prej redaktorëve kryesorë kulturorë të gazetës: ai më tha se nuk mendonte se Times lexuesit do të ishin të interesuar në atë këndvështrim.



Ndërsa Times përpiqej të konkurronte për më shumë lexues në internet, opinioni homogjen po përhapej nëpër redaksi në mënyra të tjera. Tavolinat e lajmeve po i nxisnin gazetarët të shkruanin në vetën e parë dhe të përdornin më shumë "zë", por pak redaktorë të redaksisë kishin përvojë në trajtimin e asaj lloj gazetarie dhe askush nuk dukej i sigurt se ku ndaloi "zëri" dhe ku filloi "opinioni". Revista Times , ndërkohë, u bë një botim progresiv kryqëzues. Baquet-it i pëlqente të thoshte se revista ishte Zvicra, me çka donte të thoshte se ajo ishte mes redaksisë dhe Opinion. Por u raportua vetëm për anën e lajmeve. Puna e saj nuk u etiketua si opinion dhe ishte e lirë të hiqte pikëpamjet konservatore.

Kjo zvarritje e politikës në gazetarinë e redaksisë e ndihmoi Times të mposhtte disa nga sfiduesit e saj të rinj, të paktën ata në të majtë. Konkurrentët si Vox dhe HuffPost po përzienin politikën e majtë me raportimin dhe shkrimin atë në bashkëbisedim në vetën e parë. Imitimi i qasjes së tyre, së bashku me punësimin e disa prej stafit të tyre, i ndihmoi Times t'i zmbrapsnin ata. Por kjo erdhi me një kosto. Rritja e gazetarisë së opinionit gjatë 15 viteve të fundit ndryshoi mbulimin e redaksisë dhe kulturën e saj. Dyshimi i vogël i konservatorëve që nuk kanë qenë kurrë Trump në Opinion mbytet çdo ditë jo vetëm nga shumë përparimtarë në atë departament, por edhe nga përforcimet e tyre mes kritikëve, kolumnistëve dhe shkrimtarëve të revistave në redaksi. Ata janë përgjithësisht të shkëlqyer, por homogjeniteti i tyre do të thotë Times lexuesve po u ofrohet një gamë shumë e kufizuar pikëpamjesh, disa prej tyre të paraqitura si lajme të drejtpërdrejta nga një botim që ende e mban veten si të pavarur nga çdo politikë. Dhe për shkak se kritikët, kolumnistët e redaksisë dhe shkrimtarët e revistave janë gazetarët më të famshëm të redaksisë, ata kanë ndikim joproporcional mbi kulturën e gazetës.

E megjithatë Times i këmbëngul publikut se asgjë nuk ka ndryshuar. Duke thënë se ende i përmbahet standardit të vjetër të ndarjes së rreptë të gazetarëve të lajmeve dhe opinioneve, gazeta i çon lexuesit e saj më tej në grackën e të menduarit se ajo që po lexojnë është e pavarur dhe e paanshme – dhe kjo i mashtron ata për qendrën e vendit të tyre. graviteti politik dhe kulturor. “Edhe pse opinionet e çdo dite janë zakonisht ndër gazetarët tanë më të njohur dhe kolumnistët tanë janë ndër zërat tanë më të besuar, ne besojmë se opinioni është dytësor ndaj misionit tonë parësor të raportimit dhe duhet të përfaqësojë vetëm një pjesë të një diete të shëndetshme lajmesh,” shkroi Sulzberger. në Revista e Gazetarisë së Kolumbisë. “Për këtë arsye, ne e kemi mbajtur prej kohësh departamentin e Opinionit qëllimisht të vogël – ai përfaqëson shumë më pak se një të dhjetën e stafit tonë gazetaresk – dhe siguroi që vendimmarrja editoriale e saj të jetë e ndarë nga redaksia.”

Më erdhi në mendje ata që u kapën nga stuhitë e Slack ose Twitter si njerëz që sapo kishin zbuluar se ishin të bardhë dhe ende po e kalonin tronditjen

Kur isha redaktor i faqes editoriale, Sulzberger, i cili nuk pranoi të intervistohej në regjistrimin e këtij artikulli, shqetësohej shumë për ndarjen e kufijve midis lajmit dhe opinionit. Në një bashki, ai u përball me një punonjës të mërzitur që ne në Opinion kishim filluar të bënim raportime më origjinale, gjë që ishte një prioritet për mua. Sulzberger u përgjigj se ai ishte shumë më pak i shqetësuar për raportimin në mbulimin e Opinion sesa për opinionin në raportin e lajmeve - një moment i bukur, mendova atëherë dhe mendoj tani, në udhëheqjen e tij. Ai më tha një herë se do të donte të ristrukturonte gazetën që një redaktor të mbikëqyrte të gjithë reporterët e saj të lajmeve, një tjetër të gjithë gazetarët e opinionit dhe një të tretë të gjithë gazetarët e shërbimit, ata që ofrojnë udhëzime për blerjen e gizmos ose udhëtimin jashtë vendit. Secili prej këtyre redaktorëve do t'i raportonte atij. Ky është lloji i veprimit që Times duhet të ndërmarrë tani për t'u përballur me hipokrizinë e saj dhe për të filluar rivendosjen e pavarësisë së saj.

Times mund të mësojë diçka nga Wall Street Journal, e cila ka ruajtur ekuilibrin e saj gazetaresk. Ajo ka mbajtur një ndarje më të rreptë midis gazetarisë së saj të lajmeve dhe opinionit, duke përfshirë kritikën e saj kulturore, dhe kjo ka mbrojtur integritetin e punës së saj. Pasi u përzua nga gazetarët e Times, Journal dhe stafi tjetër tentoi një sulm të ngjashëm ndaj departamentit të tyre të opinionit. Rreth 280 prej tyre nënshkruan një letër ku renditeshin pjesë që ata i konsideronin fyese dhe kërkuan ndryshime në mënyrën se si kolegët e tyre të mendimit i qaseshin punës së tyre. "Shqetësimet e tyre nuk janë përgjegjësia jonë," ngriti supet bordi redaktues i Journal në një shënim për lexuesit pas publikimit të letrës. "Nënshkruesit raportojnë te redaktorët e lajmeve ose pjesë të tjera të biznesit." Editoriali shtoi, në rast se dikush e humbiste pikën, "Ne nuk jemi New York Times." Ky ishte fundi.

Ndryshe nga botuesit e Journal, megjithatë, Sulzberger është në një pengesë, ose të paktën e percepton veten të tillë. Konfuzioni brenda Times mbi rolin e tij dhe rryma në rritje e intolerancës midis gazetarëve, inxhinierëve, stafit të biznesit, madje edhe abonentëve – këto janë të gjitha problemet që ai trashëgoi, në më shumë se një. Ai duket se ndihet i shtrënguar në përballjen me joliberalizmin e gazetës nga vetë burimi i autoritetit të tij. Ai është i ndjeshëm në lidhje me mënyrën idiosinkratike që ai arriti majat e mediave amerikane të lajmeve, nëpërmjet kontrollit të familjes së tij të aksioneve votuese të gazetës. Një herë, kur i thashë se po përgatisnim një seri editoriale mbi nepotizmin brenda Shtëpisë së Bardhë të Trump, ai shpejt vuri në dukje se Times ishte në një gotë shtëpi kur bëhej fjalë për kritika të tilla.

Paradoksi është se në gjeneratat e mëparshme kontrolli i Sulzberger-ëve ishte mburoja e pavarësisë së gazetës. Për këtë botues, duket se është gjithashtu një dobësi. Ai vuri në dukje në Columbia Journalism Review se ai është “një burrë i bardhë i pasur, i cili pasoi një sërë burrash të tjerë të pasur të bardhë me të njëjtin emër dhe mbiemër. ” Sfondi i tij, shkroi ai, mund ta bëjë atë "në mënyrë unike, ndoshta edhe komike, jo bindëse" në debatin mbi parimet gazetareske. Ky rrëfim u lexua si pastrim i fytit përpara ekspozimit të tij të gjatë të "gazetarisë së pavarur" dhe është e drejtë që njerëzit të jenë të vetëdijshëm për verbimet dhe paragjykimet e krijuara nga edukimi i tyre. Por nëse ai do të rrënjos parimet në të cilat beson, ai duhet të ndalojë së shqetësuari aq shumë për fuqitë e tij të bindjes dhe të fillojë të përdorë fuqinë që ka aq fat që ka.

Tom Cotton kishte shkruar dy op-ede për ne në Opinion, duke ngritur çështjen për blerjen e Groenlandës dhe duke mbrojtur vendimin e Trump për të vrarë kreun e Forcës Quds të Gardës Revolucionare iraniane, gjeneralin Qassem Suleimani. Adam Rubenstein, një talent në rritje në Opinion, kishte ndihmuar në redaktimin e pjesës së dytë të këtyre pjesëve. Rubenstein kishte sjellë deri atëherë dhjetëra opeda që pasqyronin një larmi zërash, idesh dhe politikash dhe kishte marrë një notë lavdërimi nga vetë Sulzberger, për një shkrim nga një ish-kongresmen, Joe Walsh, një i preferuar i Tea Party i cili kishte bëri thirrje për një sfidë parësore ndaj Trump. Por Rubenstein kishte një sfond në gazetarinë konservatore dhe brenda Times puna e tij në kërkimin e artikujve nga konservatorët i kishte vënë një objektiv në shpinë.


Donald Trump me Cotton (majtas) duke folur në Shtëpinë e Bardhë në 2017

Në fillim të qershorit 2020, zyra e Cotton publikoi një artikull rreth kurimit të platformës së tij nga Twitter. Cotton kishte postuar në Twitter se Trump duhet të thërriste trupat për të ndaluar "anarkinë, trazirat dhe plaçkitjet" nëse "zbatimi i ligjit lokal është i mbingarkuar", dhe Twitter kishte kërcënuar se do të censuronte llogarinë e tij. Jim Dao, redaktori i op-ed-it, ishte më i interesuar për thelbin e tweet-it dhe, nëpërmjet Rubenstein, i kërkoi Cotton të shkruante një op-ed për këtë.

Kjo ishte gjëja e duhur për të bërë. Trump kishte filluar të bënte thirrje për përdorimin e trupave dhe më 31 maj kryebashkiaku i Uashingtonit, DC, kishte kërkuar që Garda Kombëtare të vendosej në qytetin e saj. Pasi policia goditi me gaz protestuesit përpara se Trump të pozonte për një foto në sheshin Lafayette më 1 qershor, bordi redaktues, të cilin unë e drejtoja, peshoi kundër përdorimit të forcës dhe "sjelljes ndezëse" të Trump dhe ekipi i op-edit kishte pjesë të planifikuara për qershorin. 3-të duke argumentuar se ai nuk kishte një bazë të shëndoshë për të thirrur forcat federale dhe do të ishte gabim ta bënte këtë. Në përputhje me praktikën bazë të faqes op-ed, e cila u krijua për të paraqitur këndvështrime në kundërshtim me editorialet e Times, Dao u detyrohej lexuesve numëruesin -argument. Ata gjithashtu kishin nevojë të dinin se dikush me kaq ndikim te presidenti po e bënte këtë argument dhe se si po e bënte atë.

E dija se pjesa po vinte dhe se Dao kishte kërkuar rishikime thelbësore të draftit të parë. Në atë kohë, Rubenstein po më ndihmonte me kërkime për një buletin të përditshëm që po shkruaja dhe e pyeta kur u takuam në mëngjesin e 3 qershorit për t'u siguruar që Cotton po bënte dallimin e qartë midis rebelëve dhe protestuesve. Ai bëri: "Një shumicë që kërkon të protestojë në mënyrë paqësore nuk duhet të ngatërrohet me grupet e keqbërësve," shkroi Cotton. Nga këndvështrimi i Cotton-it, ishin elitat e majta ato që po i ngatërronin të dyja. Në shkrimin e tij, ai dënoi çdo "ekuivalencë morale revoltuese të rebelëve dhe grabitësve me protestuesit paqësorë, që i binden ligjit".

Rubenstein më tha gjithashtu se në një draft Cotton ishte lidhur në mënyrë mosmiratuese me një cicërimë nga një reporter i Times që mund të lexohej se shprehte mbështetje për trazirat. I thashë Rubenstein të sigurohej që kjo lidhje të hiqej. E kisha ndaluar kritikimin e çdo pune, duke përfshirë çdo aktivitet të mediave sociale, nga redaksia, përveç nëse e drejtoja idenë fillimisht nga një redaktor i lartë i redaksisë.

Menjëherë pasi botuam shkrimin atë të mërkurën pasdite, disa reporterë postuan në Twitter kundërshtimin e tyre ndaj argumentit të Cotton. Por veprimi i vërtetë ishte në kanalet Slack të Times, ku gazetarët dhe stafi tjetër filluan jo vetëm të shfryheshin, por edhe të organizoheshin. Ata iu drejtuan sindikatës për të hartuar një ankesë në vendin e punës për autorin. Të paktën një nga reporterët që mbuloi median e lajmeve mori një pozicion të fortë në këtë debat të brendshëm: "Amplifikimi i një mesazhi që argumenton për MË SHUMË forcë vetëm i vë njerëzit tanë në rrugën e keqe dhe minon angazhimin e gazetës për sigurinë e tyre," argumentoi ky reporter. kolegëve në Slack, duke vazhduar t'u ofrojë sugjerime se si sindikata duhet të sulmojë autorin: "Mendoj se është mirë që shumë prej nesh do t'i dënojnë ashpër emrat tanë."

Puna e tyre nuk i çon ata në strehimore, në zona policie, apo në shtëpitë e njerëzve që e shohin botën shumë ndryshe. Asnjëherë nuk i ka ekspozuar ndaj zjarrit të gjallë. Ideja e tyre për dhunën përfshin fjalorin

Të nesërmen, ky reporter ndau linjën anësore në historinë e Times rreth shkrimit. Ai artikull nuk përmendi se Cotton kishte bërë dallimin midis "protestuesve paqësorë, që i binden ligjit" dhe "rebelëve dhe grabitësve". Në fakt, fjalia e parë raportonte se Cotton kishte bërë thirrje që "ushtaracia të shtypte protestat kundër dhunës policore".

Kjo ishte – dhe është – e gabuar. Ju nuk duhet të pranoni fjalën time për këtë. Ju mund të merrni Times. Tre ditë më vonë, në artikullin e tij mbi dorëheqjen time, ai gjithashtu raportoi fillimisht se Cotton kishte bërë thirrje "për forcë ushtarake kundër protestuesve në qytetet amerikane". Këtë herë, pasi artikulli u publikua në faqen e internetit Times , redaktorët u përpoqën ta rishkruanin atë, duke zëvendësuar fjalën "forcë ushtarake" me "përgjigje ushtarake" dhe " protestues” me “trazira qytetare”. Ky ishte një rregullim i çuditshëm - Cotton shkroi për kriminalitetin, jo për "trazirat" - por artikulli të paktën nuk e keqinterpretoi më në mënyrë të qartë argumentin e Cotton për të bërë të duket se ai ishte në favor të shtypjes së protestës demokratike. Times nuk publikoi një korrigjim ose ndonjë shënim që pranonte se historia ishte ndryshuar.

Përpjekja për të ndikuar në rezultatin e një historie që mbulon, veçanërisht pa ia bërë të ditur lexuesit, shkel parimet bazë për të cilat u ngrita në Times. Pyeta Times nëse sjellja e reporterit të medias ishte etike. Zëdhënësja, zonja Rhoades Ha, nuk iu përgjigj pyetjes, por në vend të kësaj shkroi në një email se gazetari ishte caktuar për këtë histori pasi postoi mesazhet në Slack dhe "redaktorët nuk ishin në dijeni të atyre mesazheve të Slack". Gazetari, me sa duket i kërkuar nga Times të më shkruante, menjëherë pasoi një email që thoshte: “Në momentin e nxehtë, bëra komente në një kanal të brendshëm Slack që, si reporter i medias, nuk duhet ta kisha” por që “raportimi faktik që kam kontribuar në histori nuk është në diskutim”. (Nuk po e emëroj këtë gazetar sepse nuk dua të drejtoj gishtin tek një gazetar i vetëm kur, sipas mendimit tim, një redaktor duhet të marrë përgjegjësinë për mbulimin.) Znj. Rhoades Ha kundërshton karakterizimin tim të faktit të mëvonshëm redaktimi i tregimit për dorëheqjen time. Ajo tha se redaktorët e ndryshuan historinë pasi u publikua në uebsajt me qëllim që ta "përsosin" atë dhe "të shtojnë kontekstin" dhe kështu historia nuk meritonte një korrigjim për t'i zbuluar lexuesit se ndryshimet ishin bërë.

E pyeta nëse ishte e saktë dhe e drejtë të raportohej se Cotton bëri thirrje që "ushtria të shtypte protestat kundër dhunës policore", siç bën ende historia e 4 qershorit. Si përgjigje, zonja Rhoades Ha dha një opinion nga një avokat i Times i cili vuri në dukje se Cotton bëri thirrje për një prani ushtarake për të "frenuar shkelësit e ligjit". Avokati argumentoi se për shkak se disa protestues shkelën shtetrrethimin, nuk arritën të merrnin leje ose u shpërndanë kur policia i urdhëroi, ata mund të konsideroheshin "shkelës të ligjit", ashtu si rebelët dhe grabitësit të cilëve u referohej shprehimisht Cotton. E vazhdova, duke thënë se po kërkoja një editorial dhe jo një opinion ligjor dhe pyeta përsëri nëse Times besonte se karakterizimi i argumentit të Cotton nuk ishte thjesht i saktë , por e drejtë. Zonja Rhoades Ha përsëri më referoi mendimin e avokatit.

Ajo gjithashtu mbrojti Times më gjerësisht: “The New York Times < a i=4>beson pa mëdyshje në parimin e pavarësisë, siç është demonstruar vazhdimisht nga gazetaria jonë para dhe pas atij episodi. Ka shembuj të panumërt të Times që qëndrojnë të fortë kundër presionit dhe protestës, qoftë nga qeveritë, kompanitë, politikanët, grupet aktiviste apo edhe nga brenda. Në rastin e op-ed-it të Tom Cotton, trajtimi i një pjese kaq të ndjeshme, veçanërisht vendimi për ta botuar shpejt atë pa e lexuar drejtuesit kryesorë sepse ishte "lajm", e bëri atë jashtëzakonisht të prekshëm ndaj sulmeve. Parimet e mira, siç tregoi shkrimi i Cotton, nuk mund të jenë një justifikim për ekzekutim të keq.”


Një burrë thyen një arkë pas vdekjes së George Floyd në 2020

vijon...

[Albo]

Në retrospektivë ajo që duket pothuajse komike është se ndërsa konflikti mbi op-edin e Cotton u shpalos brenda Times u veprua sikur të ishte në niveli, sikur stafi i Times do të kishte një debat me besim të mirë rreth pjesës së Cotton dhe vendimit për ta botuar atë. Në vend të kësaj, njerëzit donin të shfrynin dhe të arrinin atë që ata e konsideronin drejtësi, qoftë përmes Twitter, Slack, sindikatës apo vetë faqeve të lajmeve. Angazhimi fare me ta ishte një gabim. Natën e parë pas botimit të shkrimit, kur telefonova Baquet, këshilla e tij e urtë ishte të mos thoshte asgjë. Jepini kohë, tha ai. Lëreni këtë të luajë. Botuesi nuk u pajtua. Ai mendoi se duhej të thoshim diçka atë natë për të shpjeguar pse zgjodhëm ta botonim artikullin dhe kështu vazhduam të grumbullonim më shumë shkrime në zjarr.

Kolegët e mi në Opinion, së bashku me ekipin pr, përpiluan një sërë postimesh të lidhura në Twitter që përshkruan qëllimin e publikimit të shkrimit të Cotton . Në vend që t'i publikoja këto cicërima nga llogaria e përgjithshme e Times Opinion në Twitter, Sulzberger më inkurajoi ta bëja nga llogaria ime personale, me teorinë se kjo do të humanizonte tonë mbrojtjes. Dyshova se kjo do të bënte ndonjë ndryshim, por sigurisht që ishte detyra ime të merrja përgjegjësi. Kështu që i dërgova tweet-et, duke e futur kokën në një kovë Twitter që tingëllon, herë pas here, edhe sot e kësaj dite. Me udhëzimin e botuesit, më pas shkrova një shpjegim të vendimit për të botuar op-edin për edicionin e ditës tjetër të buletinit Opinion. Duke e lexuar atë pjesë tani, mendoj se qëndron. Nuk ishte në mbrojtje dhe u përball me kritikat më të forta. Përfundoi me një ndjenjë që gjithmonë kam menduar se gazetarët duhet ta sjellin në të gjithë punën e tyre, dhe të cilën e kam menduar si një ftesë për debat. ("Është e pamundur të ndihesh i drejtë për ndonjë nga këto. Unë e di që pikëpamja ime mund të jetë e gabuar.") Por askush nuk më pranoi për këtë.

Çfarë ia vlen të kujtohet tani nga shtrati i dy ditëve të ardhshme? Unë supozoj se mund të ketë mësime për dikë të interesuar se si të mos menaxhojë një krizë korporative. Fillova të bëj gabimet e mia atë të enjte. Sindikata dënoi botimin tonë të Cotton, për gjoja vënien në rrezik të gazetarëve, duke pretenduar se ai i kishte bërë thirrje ushtrisë "të "arrestojë" dhe "të nënshtrojë" amerikanët që protestojnë kundër racizmit dhe brutalitetit të policisë" - përsëri, një keqinterpretim i argumentit të tij. Botuesi më telefonoi për të më thënë se kompania po përjetonte ditën e saj të sëmurë më të madhe në histori; njerëzit po refuzonin ofertat për punë për shkak të op-ed-it dhe, tha ai, disa njerëz po largoheshin. Prej disa kohësh ai priste që sindikata të kërkonte një zë në vendimmarrjen editoriale; ai tha se mendonte se ky ishte momenti që sindikata po bënte lëvizjen e saj. Ai kishte ndryshuar qartë mendjen e tij për vlerën e botimit të botimit të shkrimit të Cotton.

Lexuesve të Times po u ofrohet një gamë shumë e kufizuar pikëpamjesh, disa prej tyre të paraqitura si lajme të drejtpërdrejta nga një botim që ende e mban veten si të pavarur nga çdo politikë

I kërkova Daos që kontrolluesit tanë të fakteve të shqyrtojnë pretendimet e sindikatës. Por më pas shkova një hap më tej: me kërkesën e botuesit, e nxita që të rishikonte vetë modifikimin e pjesës dhe të kthehej tek unë me një listë hapash që mund të kishim ndërmarrë për ta përmirësuar atë. Refleksi i Daos - i duhuri - ishte mbrojtja e pjesës siç u botua. Ai dhe tre redaktorë të tjerë të moshave, gjinive dhe racave të ndryshme kishin ndihmuar në redaktimin e tij; ishte kontrolluar faktikisht, ashtu si gjithë puna jonë. Por unë rezistova, i shqetësuar se e kishim vënë Sulzberger në një pozitë të vështirë. Në Opinion ishim mësuar me zemërimin e kolegëve tanë, por këtë herë edhe botuesi ishte në vijën e zjarrit.

I thashë vetes se nuk kishte asgjë të rreme për këtë. Nuk ka asnjë artikull nga mijëra që kam shkruar ose redaktuar që nuk mendoj se, në retrospektivë, mund të ketë përmbushur një standard më të lartë në një farë mënyre – dhe shkrimi i Cotton nuk bën përjashtim. Dhe mendova se duke thënë se mund ta kishim bërë disi më të mirë pjesën, ne do të largonim nxehtësinë brenda Times por pohojmë parimin se ishte e llojit pjesë që duhet të publikojmë. Kjo ishte përpjekja ime e fundit e dështuar për të zhvilluar debatin brenda Times që kisha kërkuar për katër vjet, se pse ishte e rëndësishme të prezantoja argument?ky konservatore? Pse kjo , por pse Timeslexues me argumente si ai i Cotton. Stafi i gazetës nuk ka dashur kurrë ta ketë atë debat. Zhurma e pambukut ishte versioni më ekstrem i reagimit të brendshëm me të cilin përballeshim sa herë që publikonim argumente konservatore që nuk ishin thjesht kundër Trump. Po, po, sigurisht që ne besojmë në parimin e publikimit të pikëpamjeve të ndryshme, do të thoshin kolegët e mi Times

Shumica e pohimeve të sindikatës ishin të gabuara, por në kthimin e artikullit kontrolluesi i fakteve gjeti një gabim të vogël. Pambuku kishte lënë rastësisht disa fjalë nga një opinion juridik në thonjëza që duhej t'i kishte vënë në zërin e tij. Dao gjithashtu përmbledhi me përkushtim gjuhën që mund ta kishim zbutur dhe tha se titulli "Dërgo trupat" në retrospektivë duhet të ishte bërë më i këndshëm, nëse ishte më i shurdhër. Dyshoj se këto ndryshime do të kishin pasur rëndësi, dhe të nxirrja këtë listë nga Dao do të ishte të përfshihesha pikërisht në hipokrizinë që pretendoja se e përbuzja – që në fakt, e përçmoj. Nëse Cotton duhej të mbahej sipas standardeve të tilla të mirësjelljes, kështu bënë të gjithë të tjerët. Titujt si "Oped-i fashist i Tom Cotton", titulli i një artikulli pasues, gjithashtu duhet të ishin qetësuar.

Ndërsa ajo e enjte e mjerë po kalonte, Sulzberger, Baquet dhe unë mbajtëm një sërë takimesh të Zoom me reporterë dhe redaktorë nga redaksia që donin të diskutonin artikullin. Megjithëse një pjesë e vogël e pjesëmarrësve ishin aty për të mbajtur qëndrimin, këto ishin përgjithësisht biseda konstruktive. Disa njerëz, përfshirë Baquet, madje kishin guximin të flisnin në favor të botimit të shkrimit. Dy momente dalin jashtë. Në një moment, në përgjigje të një pyetjeje, Sulzberger dhe Baquet të dy thanë se mendonin se shkrimi – siç po thoshte sindikata Times dhe shumë gazetarë – në fakt kishte vënë në rrezik gazetarët. Ishte hera e parë që kuptova se mund të isha në fund të rrugës. Tjetra ishte kur një gazetar i pop-kulturës më pyeti nëse e kisha lexuar op-ed para se të publikohej. Unë thashë se nuk e kisha. Ai menjëherë uli kokën dhe filloi të shkruante, dhe unë duhej t'i kisha kushtuar vëmendje në vend që të kaloja në pyetjen tjetër. Me sa duket ai po ndante lajmin me kompaninë mbi Slack.


Baquet (i dyti majtas) dhe Bennet (i treti majtas) duke duartrokitur një fitues të çmimit Pulitzer nga Times në 2019

Nëse ai do të kishte ndjekur, ose unë, mund të kisha shpjeguar se kjo ishte praktikë standarde. Emri i Daos ishte në krye të New York Times sepse ai ishte përgjegjës për seksionin e opcioneve. Nëse do të insistoja të rishikoja çdo pjesë, do të kisha bërë punën e tij për të - dhe do të kisha tradhtuar një mungesë gjymtuese të besimit në një nga redaktorët më të mirë të gazetave. Pasi u largova unë dhe stafi tjetër i Opinion u largua ose u ricaktua, Times më vonë e bëri atë redaktor të Metro, një shenjë e besimit të vazhdueshëm tek ai. Çdo rishikim i punës që kisha në Times më nxiti të tërhiqesha nga mbulimi ditor për t'u fokusuar në afat të gjatë. (Për të qeshur, një rishikim, duke më nxitur të lëviz më shpejt në përmbysjen e departamentit të Opinionit, më udhëzoi të merrja rreziqe dhe "kërkoj falje jo leje".)


Ishte e rëndësishme për mua të lexoja paraprakisht pjesë që mund të shkaktonin zhurmë dhe i kisha kërkuar Daos dhe zëvendësit të tij të më lajmëronin për çdo gjë që ata mendonin se do të ishte veçanërisht e ndjeshme, por ata nuk mendonin se pjesa e pambukut u ngrit në atë nivel. Unë kisha krijuar gjithashtu një politikë "nëse-she-diçka-thoni-diçka" në Opinion në tërësi. Askush nuk ngriti një flamur të kuq me mua. Për të qenë i qartë - unë nuk fajësoj askënd për këtë; E përmend vetëm si një tregues se sa më e lehtë ishte të gjykoje në prapavijë, pas botimit, kur një pjesë ishte shpërthyese. Në çdo rast, nëse dikush do të kishte alarmuar, unë mund ta kisha redaktuar pjesën tjetër, por kjo nuk do ta ndryshonte rezultatin. Duke pasur parasysh pjesët që kishim botuar tashmë dhe planifikonim të botonim në kundërshtim me pozicionin që Cotton argumentoi, ne do ta kishim botuar atë – sipas mendimit tim në atë kohë, ishte lloji i këndvështrimit që Sulzbergerët kishin thënë se dëshironin ta shihnin të përfaqësuar gjithashtu në Kohët. Dhe kritikët vështirë se do të ishin zbutur nëse do të ishte më bindëse.

Kur mbaruan këto takime mësova se kishte pasur një shpërthim të ri në Slack. Times stafi po thoshte se Rubenstein kishte qenë redaktori i vetëm i shkrimit. Si përgjigje, Dao kishte shkuar në Slack për t'i sqaruar të gjithë kompanisë se e kishte redaktuar edhe vetë. Por kur Times postoi artikullin e lajmeve atë mbrëmje, raportoi, "Op-Ed u redaktua nga Adam Rubenstein" dhe nuk përmendi deklaratën e Dao. . Një nga ironitë e këtij episodi ishte se nuk ishte ndonjë reporter i redaksisë por Rubenstein ai që përfundoi duke marrë kërcënime me vdekje për shkak të shkrimit të Cotton dhe ishte redaksia ajo që e vuri në rrezik. Unë do të vendosja Times Standardet e Opinion për redaktimin e op-edit të Cotton kundër Times < Standardet e një i=8>redaksisë për mbulimin e artikullit në çdo ditë të javës.

Në mënyrë të pakënaqur – por, me të vërtetë, edhe mjaft qesharake – rastësi, një takim i të gjithë kompanisë ishte planifikuar në Zoom për mëngjesin tjetër. Plani ishte që redaksia të fliste për mbulimin e protestave. Tani subjekti i vetëm do të ishte op-ed. Herët atë mëngjes, mora një email nga Sam Dolnick, një kushëri i Sulzberger dhe një redaktor kryesor në gazetë, i cili tha se ndjente se "ne" - ai mund të kishte menduar vetëm mua - i detyrohej të gjithë stafit "një falje që u shfaq për të vendosur një ide abstrakte si një debat i hapur mbi vlerën e jetës së kolegëve tanë dhe sigurinë e tyre”. Ai ishte i shqetësuar se unë dhe kolegët e mi u kishim dërguar pa dashje një mesazh njerëzve të tjerë në Times që: “Ne nuk na intereson për njerëzimin e tyre të plotë dhe siguria e tyre po aq sa ne kujdesemi për idetë tona.”

Një nga ironitë ishte se nuk ishte ndonjë reporter i redaksisë, por një redaktor komentesh që përfundoi duke marrë kërcënime me vdekje dhe ishte redaksia ajo që e vuri në rrezik.


Ashtu si kushëriri i tij, botuesi, Dolnick është një djalë i zgjuar me zemër të mirë, dhe e di që donte të thoshte mirë. Por unë u trondita nga emaili i tij, nga sa i ndryshëm ishte konceptimi i tij për rolin e gazetarisë dhe për angazhimin tim ndaj tij. A mendoi ai vërtet se unë e pashë këtë si një ushtrim akademik, apo një lloj loje? Nëna ime i mbijetoi Holokaustit në Poloni dhe u deshën vite që ajo dhe pjesa e mbetur e familjes sonë të pranoheshin në Shtetet e Bashkuara. A mendoi ai vërtet se unë besoja se idetë nuk kishin pasoja për jetën e njerëzve? Unë mendoj se edhe unë isha i ngopur. I shkrova botuesit, i cili ishte kopjuar në shënimin e Dolnick.

"E di që nuk ju pëlqen kur flas për parime në një moment si ky," fillova. Por e pashë gazetarinë që kisha bërë, në Times dhe më parë në Atlantik , në terma shumë të ndryshëm nga ato që supozonte Dolnick. "Unë nuk e mendoj punën tonë si një abstraksion pa kuptim për jetën e njerëzve - krejt e kundërta," vazhdova unë. “E gjithë çështja – arsyeja pse e bëj këtë – është të kem ndikim në jetën e tyre për të mirë. Gjithmonë kam besuar se nxjerrja në publik e ideve, përfshirë ato potencialisht të rrezikshme, është jetike për të siguruar që ato të debatohen dhe, nëse janë të rrezikshme, të hidhen poshtë.” Ishte, argumentova, në "raste të skajshme si ky që parimet testohen", dhe nëse pozicioni im u gjykua i gabuar, atëherë "unë nuk jam në hap me kohën". Por, përfundova, "Unë nuk mendoj për ne si një lloj shoqërie debatuese pa implikime për botën reale dhe kurrë nuk kam qenë i pavëmendshëm ndaj humanizmit të kolegëve të mi."

Sulzberger nuk u përgjigj. Por në fund, një gjë për të cilën ai dhe unë me siguri pajtohemi është se në fakt nuk isha në hap me Times. Mund të më ketë rritur si gazetar – dhe ka investuar kaq shumë për të më edukuar sipas standardeve të dikurshme – por unë nuk i përkisja më atje.

Në retrospektivë, duket qartë se kisha mbaruar deri atëherë. Komiteti ekzekutiv u mblodh atë mëngjes për t'u përgatitur dhe për herë të parë nuk më ftuan të bashkohesha me ta. Ata kishin kërkuar pyetje paraprakisht, dhe unë pashë një paraqitje të shkurtër në listë vetëm kur takimi në mbarë kompaninë ishte gati të fillonte. Nuk mora vesh nga Sulzberger, por shkrimtari i fjalimit që hartoi shumë nga vërejtjet e tij, Alex Levy, më kontaktoi pak përpara se të fillonte takimi dhe më tha që të përdorja çfarëdo pyetjeje që merrja fillimisht për të kërkuar falje dhe në një moment për të njohur privilegjin tim.

Një telefonatë Zoom me disa mijëra njerëz është një përvojë çorientuese, veçanërisht kur shumë prej tyre nuk janë veçanërisht të ndërgjegjshëm për "njerëzimin tuaj të plotë". Unë nuk e rekomandoj atë. Kur erdhi radha ime e parë për të folur, unë ende po luftoja me atë për të cilën duhet të kërkoja falje. Nuk do të kërkoja falje për mohimin e humanizmit të kolegëve të mi ose rrezikimin e jetës së tyre. Unë nuk i kisha bërë ato gjëra. Nuk do të kërkoja falje për publikimin e shkrimit. Më në fund, dola me diçka që ndihej e vërtetë. Në mbledhje i thashë se më vjen keq për dhimbjen që kishte shkaktuar lidershipi im i Opinionit. Sa gjë patetike të thuash. Nuk mendova të shtoja, sepse e kisha humbur vetë gjurmën e kësaj të vërtete deri atëherë, se gazetaria e opinionit që nuk shkakton kurrë dhimbje nuk është gazetari. Nuk mund të shpresojë për ta çuar shoqërinë përpara.


Një protestë Black Lives Matter në Nju Jork, katër ditë pas vdekjes së George Floyd, më 15 maj 2020


Baquet foli me emocion se si, si një burrë me ngjyrë, ai ishte i prekshëm në mënyrat që nuk ishte një i bardhë kur u largua nga apartamenti i tij i veshur me kapuç dhe maskë, për të shmangur Covid-in. Duke folur në boshllëk, përmes syrit që nuk mbyllet sipër ekranit të kompjuterit tim, thashë se e dija, si një burrë i bardhë, isha në një pozicion shumë të ndryshëm. Kur dola në rrugë, më mbronte privilegji im. Por shtova se e dija se si ishte të jesh një reporter në terren, i vetëm, i rrethuar nga njerëz të armatosur dhe armiqësor. E dija se si ishte të qëllohej dhe të shihje një koleg gazetar të qëlluar para meje. Dhe kështu i mora për zemër kritikat se kisha rrezikuar kolegët e mi. Unë isha rritur – i rritur në Times – për të besuar se mënyra më e mirë për t'u përballur me idetë që disa njerëz mund t'i konsideronin të rrezikshme ishte nxjerrja e tyre në hapur. Por e kuptova se shumë nga kolegët e mi mendonin se ishte e gabuar. Dhe thashë se do të doja të debatoja me ta nëse ishte koha për të hedhur poshtë qasjen e vjetër dhe, nëse ishte kështu, çfarë roli duhet të kishte gazetaria e opinionit në Times .

Ndërsa shikoj përsëri në shënimet e mia të asaj dite të tmerrshme, nuk pendohem për atë që thashë. Edhe gjatë atij takimi, unë ende shpresoja se shpërthimi mund të më jepte më në fund mundësinë ose të fitoja mbështetje për atë që më kërkuan të bëja, ose të sqaroja një herë e mirë se rregullat për gazetarinë kishin ndryshuar në < /span>.Times

Por askush nuk donte të fliste për këtë. As nuk donin të dëgjonin për të gjithë zërat e njerëzve vulnerabël apo të paprivilegjuar që kishim shfaqur në Opinion, apo gazetarinë e re ambicioze që po bënim. Në vend të kësaj, kolegët e mi të Times kërkuan të dinin gjëra të tilla si emrat e çdo redaktori që kishte pasur një rol në artikullin "Cotton". Pasi pashë se çfarë ndodhi me Rubenstein, nuk pranova t'u tregoja atyre. Një kanal Slack ishte krijuar për të kërkuar reagime në kohë reale gjatë takimit dhe ishte i mbushur me urrejtje. Takimi zgjati shumë dhe më në fund përfundoi pas 90 minutash.

Një telefonatë Zoom me disa mijëra njerëz është një përvojë çorientuese, veçanërisht kur shumë prej tyre nuk janë veçanërisht të ndërgjegjshëm për "njerëzimin tuaj të plotë". Unë nuk e rekomandoj atë

Një detyrë e fundit e turpshme ishte përpara. Unë kisha rënë dakord të bëja hapin e rrallë të postimit të një "Shënimi i redaktorit" në artikullin "Cotton" duke përshkruar atë që supozohej se nuk shkonte me të dhe botuesi i kishte kërkuar një redaktori të redaksisë që t'ia hartonte atë. Megjithëse i kisha kërkuar Daos të dilte me kritika "procesore", u përpoqa të këmbëngulja, ashtu si edhe Dao, që shënimi të bënte të qartë se pjesa "Cotton" ishte brenda kufijve tanë editorial. Sulzberger tha se ai ndjeu se Times mund të përballonte të "heshste" për këtë pyetje. Në fund, shënimi shkoi shumë më tej në mohimin e pjesës nga sa prisja, duke thënë se nuk duhej të ishte botuar kurrë fare. Të nesërmen në mëngjes më thanë të jepja dorëheqjen.

Çfarë periudhe intensive që ishte, brenda Times dhe në mbarë Amerikën. Në pranverën e vitit 2020, Covid-19 i ndoqi njerëzit në shtëpitë e tyre me frikë dhe më pas, ndërsa pranvera u kthye në verë, vrasja e George Floyd nxori shumë prej tyre në rrugë të zemëruar. Apo ndoshta emocionet ishin anasjelltas. Ne ishim gjithashtu të zemëruar me virusin, me trajtimin e tij nga qeveria dhe me punëdhënësit tanë; dhe ne kishim frikë nga policia, ose nga rebelët, ose nga njerëzit e bardhë ose zezakët, demokratët ose republikanët. Ishte një moment i tmerrshëm për vendin. Nga logjika tradicionale – dhe perverse – e gazetarisë, kjo duhet ta kishte bërë gjithashtu një kohë frymëzuese për të qenë reporter, shkrimtar apo redaktor. Gazetarët supozohet të vrapojnë drejt skenave nga të cilat të tjerët po ikin, drejt të vërtetave të vështira që të tjerët duhet të dinë, drejt ideve të rëndësishme që do të preferonin t'i shpërfillnin.

Por frika u ngatërrua me zemërimin brenda Times gjithashtu, së bashku me dëshirën për të vepruar në nivel lokal në solidaritet me lëvizjen kombëtare . Ajo energji gjeti një fokus në shkrimin e Cotton. Të shpërndarë siç ishim nga Covid, asnjëri prej nesh në Times nuk mund të fliste ballë për ballë dhe askush nuk po mendonte shumë qartë. Kjo duket e kuptueshme, duke pasur parasysh grumbullimin furishëm të rrethanave. Do të ishte e arsyeshme tani që të gjithë ne – unë, Sulzberger, gazetarët që po deklaronin frikën e tyre në Twitter – të kthenim kokën pas, të tundnim kokën dhe të thonim se ishte një kohë e çmendur dhe të gjithë kemi bërë disa gabime.

Por Times nuk është i mirë në pranimin e gabimeve. Në të vërtetë, një nga unë, brenda kulturës Times , ishte të merrja përgjegjësinë për çdo gabim që departamenti im bënte, madje edhe disa që nuk i bëri. Për Sulzberger-in, shpërbërja e shkrimit të Cotton-it dhe largimi im i turpshëm shpjegohen dhe justifikohen me një dështim të "procesit" editorial. Siç tha ai në një intervistë me New Yorker këtë verë, pasi publikoi artikullin e tij në Columbia Journalism Review , pjesa e Cotton nuk ishte “kontrolluar në mënyrë të përsosur faktesh” dhe redaktorët nuk kishin “menduar për titullin dhe prezantimin”. Ai e krahasoi ekzekutimin e opinionit të Cotton me atë të një hetimi një mujor që redaksia bëri për taksat e Donald Trump (i cili nuk ishte "i kontrolluar plotësisht nga faktet", siç ndodh - kërkonte një korrigjim). Ai nuk shpjegoi pse, nëse Times ishte një botim i pavarur, një shkrim që bën një argument konservator të zakonshëm duhet të përmbushte standarde kaq të ndryshme nga një op-ed duke bërë çdo lloj argumenti tjetër, si për shfuqizimin e policisë. "Nuk mjafton vetëm të kesh parimin dhe ta tundësh atë," tha ai. "Duhet gjithashtu të ekzekutoni në të."

Për mua, lavdërimi i virtytit të gazetarisë së pavarur në faqet e Revistës së Gazetarisë së Kolumbisë është mënyra se si tundni një parim përreth. Publikimi i një pjese si ajo e Cotton është mënyra se si e ekzekutoni atë. Siç shkroi edhe Sulzberger në Review, “Gazetaria e pavarur, veçanërisht në një demokraci pluraliste, duhet të gabojë. trajtimi i zonave të kontesteve serioze politike si të hapura, të pazgjidhura dhe që kanë nevojë për hetime të mëtejshme.” Rëndësi ka që pikëpamjet kontradiktore të mos shfaqen vetëm para audiencave të ndryshme në publikimet rivale politike ose rrjetet e lajmeve kabllore, por në vend të kësaj në të njëjtin forum, përpara të njëjtëve lexues, duke iu nënshtruar të njëjtave standarde për fakte dhe argumentime. Ky është gjithashtu, meqë ra fjala, një mjet i rëndësishëm me të cilin politikanët, si Cotton, mund të mësojnë, duke folur me audiencë që nuk janë të prirur të tundin kokën së bashku me ta. Kjo ishte ambicia jonë për Times Opinion – ose e imja, mendoj. Amerikanët mund të bërtasin për mungesën e fjalës së lirë sa të duan, por ata kurrë nuk do të jenë në gjendje të kapërcejnë dallimet e tyre dhe të merren me ndonjë nga problemet e tyre reale, nëse nuk mësojnë të dëgjojnë përsëri njëri-tjetrin.


Baquet jashtë ndërtesës New York Times në 2019

Nëse Sulzberger duhet të insistojë në krahasimin e ekzekutimit të shkrimit të Cotton me atë të projekteve më ambicioze të redaksisë, le ta krahasojë atë me diçka vërtet të rëndësishme, Projektin 1619, i cili përkujtoi 400 vjetorin e mbërritjes. e afrikanëve të skllavëruar në Virxhinia. Ashtu si pjesa e Cotton-it, Projekti 1619 u kontrollua me fakte dhe u kopjua (shumica e artikujve të Times nuk kontrollojnë fakte ose kopjojnë-redaktojnë artikuj, por revista e bën). Por megjithatë përmbante gabime, siç bën shpesh gazetaria. Disa nga këto gabime ndezën një stuhi zjarri midis historianëve dhe lexuesve të tjerë.

Dhe, si pjesa e Cotton, Projekti 1619 u prezantua në një mënyrë që Times më vonë u gjykua si tepër provokues. Times deklaroi se Projekti i 1619 “synon të riformulojë historinë e vendit, duke e kuptuar 1619-ën si themelimin tonë të vërtetë”. Ajo deklaratë e guximshme – një deklaratë e Times fakteve, jo opinionit, pasi erdhi nga redaksia – zemëroi shumë amerikanë që nderuan 1776 si themelues. Times më vonë e fshiu atë fshehurazi nga versioni dixhital i projektit, por u kap duke e bërë këtë nga një shkrimtar për botimin Quillette. Sulzberger më tha gjatë zhurmës fillestare se redaktorët kryesorë në redaksi – jo vetëm Baquet por zëvendësi i tij – nuk e kishin shqyrtuar deklaratën e guximshme të qëllimit, një nga pretendimet më të mëdha editoriale që gazeta ka bërë ndonjëherë. Ata gjithashtu, natyrisht, nuk i redaktuan të gjitha pjesët vetë, duke u besuar redaktorëve të revistës për ta bërë atë punë.

Nëse 1619 Project and the Cotton op-ed ndanë të njëjtat të meta të supozuara dhe ngacmuan zemërim të ngjashëm, si mundet që njëri të lavdërohet si një sukses historik dhe tjetri të jetë një vepër që mund të shkarkohet? Duke e pyetur këtë, unë nuk po e mbyll Projektin 1619. Ishte i shkëlqyer, mbi të gjitha sepse bëri argumente që lexuesit duhet të dëgjojnë dhe të marrin në konsideratë. Dhe për të qenë i qartë: ndryshe nga Sulzberger, unë nuk shoh ndonjë ekuivalencë midis ndonjë projekti të madh si ai dhe një artikulli të vetëm op-ed. Paralelizimi është absurd. Po i krahasoj vetëm për të takuar Sulzbergerin sipas kushteve të tij, për të ndriçuar atë që ai po përpiqet të shmangë. Ajo që e dalloi copën "Cotton" nuk ishte një gabim, apo një gjuhë e fortë, apo që nuk e redaktova personalisht. Ajo që e dallonte atë op-ed nuk ishte procesi. Ishte politikë. Është një gjë për Times të përkeqësojë historianët, konservatorët, apo edhe liberalët e vjetër të shkollës që besojnë në debatin e hapur. Është bërë krejt tjetër për Times të sfidojë disa anëtarë të stafit të vet me ide që mund të kundërshtojnë pikëpamjen e tyre për botën.

Mësimet e incidentit nuk kanë të bëjnë me atë se si të shkruhet një titull, por se sa shumë ka ndryshuar Times – se si teknologjia dixhitale, modeli i ri i biznesit të gazetës dhe rritja e idealeve të reja në mesin e stafit të saj kanë ndryshuar kuptimin e saj për kufirin midis lajmit dhe opinionit, si dhe për marrëdhënien midis së vërtetës dhe drejtësisë. Heqja më ishte një mënyrë për të shmangur përballjen me pyetjen se për cilat vlera është përkushtuar Times. Të tundësh rreth fjalës "proces" është një tjetër.

Ajo që duket ende më e habitshme në lidhje me episodin e Cotton është se sa të pa sinkronizuar ishin drejtuesit e gazetës me vlerat ashendente, joliberale brenda tij. Eseja e Cotton solli në fokus konfliktet mbi rolin e gazetarisë që ishte rritur brenda Times për vite me radhë, dhe që udhëheqja është larguar kryesisht nga. A është roli i gazetarisë të kripos plagët apo t'i shërojë ato, të promovojë debate apo t'i zgjidhë ato, të pyesë apo të përgjigjet? A është qëndrimi i tij i duhur i përulur apo i drejtë? Ndërsa gazetarët stërviteshin në atë që dikur ishte mënyra konvencionale, me grupin e vjetër të parimeve, Sulzberger, Baquet dhe unë reaguam në mënyrë të ngjashme ndaj esesë së Cotton: ja një ide potencialisht konsekuente nga një zë me ndikim. Kjo mund t'i bëjë lexuesit të mos ndihen rehat dhe ata duhet ta dinë dhe ta vlerësojnë pjesërisht për këtë arsye.

Ajo që duket ende më e habitshme në lidhje me episodin e "Cotton" është se sa të pa sinkronizuar ishin drejtuesit e gazetës me vlerat ashendente, joliberale brenda saj.

Kolegët e Times që ishin të frikësuar ose të zemëruar për artikullin kishin pikëpamjen e kundërt: që lexuesit të mos dëgjonin argumentin e Cotton. Për t'i ekspozuar ata ndaj tij ishte rreziku që ata mund të binden nga një politikan i zgjedhur.

Ndërsa ai pohon pavarësinë e Times gazetarisë, Sulzberger po e sheh të nevojshme të kthehet pas disa vitesh në një artikull tjetër që zgjodha të drejtoja, për provë se Times mbetet e gatshme të publikojë pikëpamje që mund të ofendojnë stafin e saj. “Ne kemi botuar një rubrikë nga kreu i pjesës së talebanëve që rrëmbeu një nga gazetarët tanë,” i tha ai New Yorker. Atij i mungon edhe mësimi i vërtetë i asaj pjese.

Ai shkrim ishte një thirrje e vështirë editoriale. Më shqetëson ndërgjegjen pasi botimi i Tom Cotton nuk e ka pasur kurrë. Por arsyeja nuk është se shkrimtari Sirajuddin Haqqani, nënkryetari i talebanëve, rrëmbeu një reporter të Times (David Rohde, tani i të terroristëve më të kërkuar, mund të ketë vrarë amerikanë. Është e çuditshme: në cilin univers moral mund të jetë krenari të botosh një artikull nga një armik që mund të ketë gjak amerikan në duart e tij, dhe një çështje turpi të botosh një artikull të një senatori amerikan që argumenton që trupat amerikane të mbrojnë amerikanët ? fbiÇështja kundër kësaj pjese është se Haqqani, i cili mbetet në listën e me të cilin kam mbuluar rrethimin izraelit të Jeninit në Bregun Perëndimor 20 vjet më parë; ai kurrë nuk do të kishte frikë nga një op-ed).nbc,

Siç tha Mitch McConnell, asokohe lideri i shumicës, në foltoren e Senatit për panikun e Times mbi shkrimin e Cotton, duke renditur disa zgjedhje të tjera të diskutueshme, “Vladimir Putin? Nuk ka problem. Propaganda iraniane? Sigurisht. Por asgjë, asgjë nuk mund t'i kishte përgatitur për 800 fjalë nga senatori i vogël nga Arkansas. Anëtarët e stafit të Times nuk shqetësohen shpesh nga pikëpamjet e neveritshme kur ato mbahen nga të huajt. Kjo është një arsye e rëndësishme që mbulimi i jashtëm i gazetës, të paktën për disa rajone, mbetet i jashtëzakonshëm. Është relativisht i sigurt nga censurimi i brendshëm. Më pak se katër muaj pasi u dëbova, ish-departamenti im botoi një op-ed tronditës duke lavdëruar goditjen ushtarake të Kinës ndaj protestuesve në Hong Kong. Nuk do ta kisha botuar atë ese, e cila, ndryshe nga shkrimi i Cotton-it, në fakt festoi protestën dërrmuese demokratike. Por nuk pati asnjë zhurmë të brendshme.

Mundësia që Times hodhi poshtë duke mohuar copën e Pambukut shkon më thellë se sa një pengesë për shpresat e Sulzberger se gazeta do të shihet si e pavarur nga kushdo që nuk është i prirur për të tundur kokën së bashku me përfaqësimin e realitetit. Ajo që duket më e rëndësishme dhe më pak e kuptuar në lidhje me atë episod është se ai tregoi në kohë reale vlerën e idealeve që unë i mbrojta dobët në këtë moment, ideale që jo vetëm Times < Stafi i një i=4>por shumë amerikanë të tjerë të arsimuar në kolegj po braktisin.

Në fund të fundit, ne zhvilluam eksperimentin; ne publikuam pjesën. A u lëndua ndonjë Times gazetar? Jo. Askush në vend nuk ishte. Në fakt, megjithëse është e pamundur të dihet efekti i saktë i op-ed-it, sondazhi tregoi se mbështetja për një opsion ushtarak ra pasi Times publikoi esenë, siç ka shkruar kritiku mediatik i Washington Post, Erik Wemple. Me fjalë të tjera, publikimi i pjesës nxiti debat që e bëri më pak të ngjarë që pozicioni i Cotton të mbizotëronte. Parimi liberal, gazetaresk i debatit të hapur u vërtetua pikërisht në momentin që Times po ikte prej tij. Ndoshta nëse Times do t'i besonte përsëri inteligjencës dhe mirësjelljes së amerikanëve, më shumë amerikanë do t'i besonin përsëri Kohët. Gazetaria, ashtu si demokracia, funksionon më mirë kur njerëzit refuzojnë t'i dorëzohen frikës. ■

James Bennet është The Economist kolumnist i Lexington


Burimi: The Economist