Debati i Madh i Bardhë
“Bardhësia” është më e prekshme se identiteti etnik në Amerikë
Nga Scott Greer
“Bardhësia është e mrekullueshme. Jini krenarë për atë që jeni.”
Kështu shkroi në Twitter Charlie Kirk themeluesi i Turning Point USA. Ky mesazh i thjeshtë shkaktoi një stuhi zjarri.
Aktivisti kundër "woke", Christopher Rufo, e konsideroi këtë postim në Twitter si një "lëvizje retorike". Burri i Meghan McCain, Ben Domenech e denoncoi atë në mënyrë më të qartë. "Është budallallëk," pohoi Domenech. “E bardha është një ngjyrë. Të jesh krenar që je irlandez, francez, holandez apo, nuk e di, amerikan?"
"Ka diçka më të prekshme për identitetet dhe traditat specifike etnike," u përgjigj Rufo. "Unë jam krenar për prejardhjen time anglo-amerikane dhe prejardhjen time italiane, por nuk gjej kuptim në konceptin e 'bardhësisë', e cila sinjalizon një thelb racor."
Asnjë prej këtyre refreneve të zakonshme nuk është i vërtetë. "E bardha" nuk është vetëm një ngjyrë në një shoqëri që feston Muajin e Historisë së Zezakëve, promovon studimet e zezakëve në çdo kolegj dhe ka një rrjet televiziv për argëtim të zi. Është një kategori racore operative, e identifikueshme. Të gjithë e dinë se çfarë do të thotë të jesh një djalë i bardhë. Ka madje një sërë stereotipash të bashkangjitur në etiketë.
Të thuash se e zeza është "vetëm një ngjyrë" do të ishte një shkelje e anulueshme në Amerikën bashkëkohore. Kjo për shkak se e zeza nuk është vetëm një ngjyrë, ajo konsiderohet një bazë legjitime për identifikimin e grupit të rreth 47 milionë njerëzve. E majta përgjithëson edhe më tej nga kjo. Ata thonë se njerëzit me ngjyrë kanë gjithashtu një identitet kolektiv të dallueshëm dhe të vlefshëm në bazë të asgjë më shumë se ngjyrës së lëkurës së tyre.
Kjo nuk është rastësi. Në fakt, është pjesë e synimit të qartë të së majtës. E bardha është zbritur në statusin "vetëm një ngjyrë" në 50 vitet e fundit. Gjatë të njëjtës periudhë, ne kemi inkurajuar identitarizmin racor për çdo grup jo të bardhë.
Pretendimi i identitetit etnik është më i rëndësishëm sesa raca mohon përvojën historike dhe moderne në Amerikë. Raca ka më shumë rëndësi se përkatësia etnike që nga themelimi ynë. Akti i Natyralizimit i vitit 1790 kufizoi shtetësinë tek të bardhët e lirë - dhe nuk bëri dallime midis përkatësisë etnike. Ligjet e segregacionit dhe anti-miscegjenimit, të cilat vazhduan në disa shtete deri në vitet 1960, nuk parashikuan ndalime ligjore kundër italianëve apo polakëve. Që nga viti 1830, Regjistrimi i SHBA-së ka kërkuar "Raca" si pyetje.
Kufiri detyroi etni të ndryshme të bardhë të bashkoheshin së bashku kundër indianëve. Ata nuk e shihnin njëri-tjetrin si gjerman, irlandez apo anglo. Ata e panë veten si të bardhë në një luftë të dëshpëruar për mbijetesë kundër një të huaji racor. E famshmja "Tenxherja e shkrirjes" i referohej "Shkrirjes së madhe ku të gjitha racat e Evropës po shkrihen dhe po reformohen". Është dashur të kthejë evropianë të ndryshëm në amerikanë të bardhë.
Regjimi i të Drejtave Civile miratoi anashkalime të veçanta racore. Këto statute nuk zbatoheshin kurrë për italianët apo irlandezët, ato zbatoheshin vetëm për zezakët, amerikanët vendas, hispanikët dhe (ndonjëherë) aziatikët.The Civil Rights Regime enacted special racial set-asides. These statutes never applied to Italians or Irish, they only applied to blacks, Native Americans, Hispanics, and (sometimes) Asians.
Bardhësia, jo ndonjë identitet etnik evropian, ka qenë gjithmonë tipari përcaktues i popullit historik amerikan.
Identiteti etnik kishte rëndësi në ditët e enklavave etnike. Shumë italianë, irlandezë dhe polakë kanë këmbëngulur që përkatësia e tyre etnike përcakton se kush janë ata për pjesën më të madhe të shekullit të njëzetë. Por ato ditë kanë kaluar prej kohësh. Në Amerikën moderne, identiteti etnik është shumë më pak i prekshëm sesa bardhësia. Shumica dërrmuese e të bardhëve janë të etnisë së përzier. Ata nuk janë rritur në bashkësi etnike dhe nuk kanë lidhje me atdheun e vjetër. E vetmja pamje e identitetit etnik për të bardhët është një dashuri e veçantë për kuzhinën italiane ose ditën e Shën Patrikut. Përndryshe, një trashëgimi e veçantë evropiane është diçka që një person i bardhë tregon në 23&Me të tyre.
Ndërkohë, bardhësia përcakton se si njerëzit ju shohin në rrugë, si visheni, nëse hyni në universitetin që dëshironi, ku jetoni, çfarë muzike dëgjoni dhe shumë gjëra të tjera. “Bardhësia” prek shumë më tepër njeriun mesatar të bardhë sesa të qenit pjesërisht italian.
Amerikanët e bardhë janë një grup etnik. Shumica e anëtarëve të saj nuk ndihen rehat me këtë dhe thjesht duan të shihen si "individë". Por e gjithë bota i sheh ata si një grup të veçantë, sepse pikërisht të tillë janë.
Krahu i djathtë, Anon Lomez argumenton se të bardhët tani po përjetojnë një "etnogjenezë" përballë racizmit të paepur kundër të bardhëve nga pushteti. Por të bardhët tashmë ishin pjesë e një etnogjeneze. Gjatë gjithë historisë së saj, fjala "amerikan" ka qenë praktikisht sinonim i njerëzve të bardhë. Kultura e bardhë, vlerat, zakonet dhe traditat shërbyen si norma kombëtare. Të bardhët ishin shumica solide e vendit dhe përbënin pothuajse të gjithë heronjtë dhe udhëheqësit e tij të mëdhenj. Të bardhët e identifikuan veten si amerikanë sepse kombi pasqyronte se kush janë ata. Kjo ka ndryshuar vetëm me transformimin demografik të Amerikës. Tani amerikanizmi nuk është më sinonim i bardhësisë.
Të bardhët kanë luksin të supozojnë se nuk kanë garë sepse janë shumica e kombit. Të zgjuarit kanë një pikë kur ankohen për privilegjin e bardhë. Legjendat, trashëgimia, traditat, standardet dhe njerëzit e kombit tonë janë jashtëzakonisht të bardhë. Njerëzit e bardhë e shohin këtë trashëgimi kulturore si përgjithësisht amerikane, jo si produkt të një grupi të veçantë racor. Amerikanët e bardhë në të kaluarën ishin të gatshëm të pranonin aspektet racore të identitetit kombëtar. Sot, vetëm liberalët e zgjuar do të na kujtojnë këtë të vërtetë.
Amerikanët e bardhë ende identifikohen kryesisht me Amerikën, jo me përkatësinë e tyre të veçantë etnike. Ky vend dhe trashëgimia e tij përcaktojnë se kush janë ata. Një etnogjenezë e re do të krijonte një identitet të bardhë në mënyrë eksplicite të ndarë nga Amerika. Deri më tani, pak të bardhë duken të interesuar për këtë. Modelet aktuale nuk janë aq tërheqëse.
Krahët e djathtë tregojnë bandat e burgjeve të bardha si një model të ardhshëm për shoqërinë tonë. Por kjo mund të ndodhë vetëm pasi rendi të prishet plotësisht dhe Amerika të kthehet në një ferr të botës së tretë ku të bardhët janë një pakicë e urryer. Amerika ka shumë probleme dhe racizmi kundër të bardhëve po rritet, por ne jemi larg kushteve barbare të një burgu të sigurisë maksimale. Në fakt, bandat e burgjeve të bardha adoptojnë mënyrat e fqinjëve të tyre jo të bardhë. Ata humbasin bardhësinë e botës së jashtme dhe marrin një pasqyrë të kulturës së getos së zezë. Shumica e të bardhëve do të preferonin të shiheshin si individë sesa të hynin në kastën kriminale.
Disa duan që të bardhët të imitojnë grupet e avokimit të zezakëve, por kjo vetëm do t'i reduktonte të bardhët në varfëri dhe pafuqi. Grupet e avokimit do të nxirrnin në pah personazhet më të dëmshëm për amerikanët e bardhë. Ne do të kërkojmë ndihma në vend që të kontrollojmë fatin tonë. NAACP, UnidosUS dhe Kongresi Kombëtar i Indianëve të Amerikës ekzistojnë për të tërhequr sa më shumë pengesa nga qeveria. Ata nuk janë të interesuar të krijojnë atdheun e tyre – ata janë thjesht qiramarrës. Kjo nuk është një rrugë që të bardhët duan të ecin poshtë.
Politika e identitetit të bardhë do të duket ndryshe nga politika e identitetit të pakicave. Ndërsa grupet e presionit të pakicave kërkojnë të pasurohen në kurriz të kombit, "identitarët" e bardhë do të kërkojnë të përmirësojnë Amerikën në tërësi. Një Amerikë ku të bardhët janë ende popullsia kryesore, kultura e bardhë është norma kombëtare dhe të bardhët ende menaxhojnë gjërat është një komb për të cilin duhet të krenohemi. Reduktimi i imigracionit, përfundimi i veprimeve afirmative, ndëshkimi i krimit, inkurajimi i lirisë së shoqërimit, rrëzimi i regjimit të të drejtave civile dhe dëbimi i racizmit kundër të bardhëve u shërbejnë interesave të të bardhëve dhe Amerikës.
Fati i Amerikës dhe popullsisë së saj të bardhë janë të ndërthurura. Ju nuk mund t'i ndani të dyja.
Nëse strategjia më e mirë për të bardhët është ndjekja e strategjive "të verbëra ndaj ngjyrave" kundrejt politikave më të qarta të identitetit të bardhë, është një diskutim që ia vlen të bëhet. Por ky diskutim duhet të heqë dorë nga iluzionet. Armiqtë tanë janë të sinqertë në lidhje me trashëgiminë amerikane dhe se si politikat "anti-zgjim" u sjellin përfitim të bardhëve. Ne nuk duhet të ikim nga këto implikime. Një konservatorizëm serioz gjithmonë do të jetë politika e identitetit të bardhë, pavarësisht se sa e mohojnë avokatët e tij. Sa më shpejt ta pranojmë këtë, aq më shpejt mund ta bëjmë Amerikën përsëri madhështore.
Burimi: Substack
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt