Elitat globaliste kanë frikë nga ju
Elitat globaliste pëlqejnë të flasin për demokracinë. Por në realitet, ata nuk besojnë në demokraci.
Kur Mbretëria e Bashkuar votoi për Brexit në qershor 2016, globalistët mbetën të habitur. Nuk mund ta besonin. Më pas ata bënë gjithçka që mundën për të vonuar dhe luftuar Brexit.
Pastaj kur Donald Trump fitoi zgjedhjet si president në nëntor 2016, globalistët u mahnitën edhe më shumë. Ata hynë në mohim të plotë dhe vunë kokën në rërë.
Ata e ngushëlluan veten me mitin e përshtatshëm se ndërhyrja ruse i humbi zgjedhjet, jo me një refuzim popullor të ideologjisë së tyre.
Megjithatë, ajo vazhdoi të përkeqësohej për globalistët. Si Kina ashtu edhe Rusia janë bërë më nacionaliste dhe i kanë kthyer plotësisht shpinën globalizmit. Lufta në Ukrainë vetëm sa e ka intensifikuar këtë prirje.
Pandemia vetëm sa forcoi prirjen e largimit nga globalizmi dhe çështjet e vazhdueshme të zinxhirit të furnizimit që kemi parë ekspozojnë nënbarkun e brishtë të globalizmit.
Këto zinxhirë mund të jenë efikasë dhe ekonomikë, por kur prishen, kjo ka një efekt valëzues në ekonominë globale. Është si të tërheqësh një fije floku në një tapet. E gjithë kjo është prekur.
“Tarifat janë po aq amerikane sa Apple Pie”
Globalistët adhurojnë në altarin e tregtisë së lirë. Por tregtia e lirë është një mit. Nuk ekziston jashtë klasave. Franca subvencionon bujqësinë. SHBA subvencionon automjetet elektrike. Kina subvencionon një listë të gjatë kampionësh kombëtarë me kontrata qeveritare, kredi të lira dhe manipulim të monedhës.
Çdo ekonomi e madhe subvencionon një ose më shumë sektorë duke përdorur mjete fiskale dhe monetare dhe tarifa dhe barriera jotarifore për tregtinë.
Amerika u bë e pasur dhe e fuqishme nga 1787-1962, një periudhë prej 175 vjetësh, duke përdorur tarifat, subvencionet dhe barriera të tjera për tregtinë për të ushqyer industrinë vendase dhe për të mbrojtur punët e prodhimit me pagesë të lartë.
Në fakt, tarifat janë po aq amerikane sa byreku me mollë.
Duke filluar nga viti 1962, SHBA i ktheu shpinën një trashëgimie të suksesshme të mbrojtjes së vendeve të punës dhe industrisë dhe përqafoi teorinë e tregtisë së lirë. Kjo u bë fillimisht përmes Marrëveshjes së Përgjithshme për Tarifat dhe Tregtinë, ose GATT, një nga institucionet origjinale të Bretton Woods, përveç Bankës Botërore dhe FMN-së.
Kundër sistemit merkantilist ishte një teori e tregtisë së lirë e bazuar në avantazhin krahasues siç mbrohej nga ekonomisti britanik David Ricardo në fillim të shekullit të 19-të. Teoria e Rikardos thoshte se kombet tregtare janë të pajisura me atribute që u jepnin atyre një avantazh relativ në prodhimin e mallrave të caktuara kundrejt të tjerëve.
Këto atribute mund të përbëhen nga burimet natyrore, klima, popullsia, sistemet e lumenjve, arsimi, portet, kapaciteti financiar ose çdo faktor tjetër prodhimi. Kombet duhet të prodhojnë ato mallra për të cilat kanë një avantazh natyror dhe të tregtojnë me kombet e tjera për mallra ku përparësia nuk ishte aq e madhe.
Vendet duhet të specializohen në atë që bëjnë më mirë dhe t'i lënë të tjerët gjithashtu të specializohen në atë që bëjnë më mirë. Atëherë vendet thjesht mund të shkëmbejnë mallrat që prodhojnë me mallrat e prodhuara nga të tjerët. Të gjitha palët do të ishin më mirë sepse çmimet do të ishin më të ulëta si rezultat i specializimit në ato mallra ku keni një avantazh të natyrshëm.
Punon në teori, jo në fakt
Është një teori e bukur që shpesh përmblidhet në idenë që Tom Brady nuk duhet të kosit lëndinën e tij, sepse ka më shumë kuptim të paguash një peizazhist ndërsa ai praktikon futboll.
Për shembull, nëse Mbretëria e Bashkuar kishte një avantazh në prodhimin e tekstilit dhe Portugalia kishte një avantazh në prodhimin e verës, atëherë MB dhe Portugalia duhet të shkëmbejnë leshin me verë. Por nëse teoria e avantazhit krahasues do të ishte e vërtetë, Japonia do të vazhdonte të eksportonte peshk ton në vend të makinave, kompjuterëve, televizorëve, çelikut dhe shumë më tepër.
Problemi me teorinë e avantazhit krahasues është se faktorët e prodhimit nuk janë të përhershëm dhe nuk janë të palëvizshëm.
Nëse puna lëviz nga fshati në qytet në Kinë, atëherë befas Kina ka një avantazh krahasues në fuqinë e lirë të punës. Nëse kapitali financiar lëviz nga bankat e Nju Jorkut drejt investimeve të huaja direkte në fabrikat kineze, atëherë Kina ka avantazhin krahasues edhe në kapital.
S'kaloi shumë, Kina ka avantazhin në fuqinë punëtore dhe kapitalin dhe po mbart suficite të mëdha tregtare me SHBA-në, duke i lënë amerikanët pa punë dhe duke mbyllur fabrikat amerikane në proces.
Më keq akoma, vende të tilla si Kina mund të nxjerrin avantazhe krahasuese me subvencionet e qeverisë.
Ne kemi jetuar në një botë ku SHBA ka qenë një pinjoll i tregtisë së lirë dhe të gjithë të tjerët thyejnë rregullat. Në një botë ku disa parti janë tregtarë të lirë, por shumica janë merkantilistë, mercantilistët fitojnë çdo herë. Ata janë si parazitë që thithin tregtarët e lirë.
Globalizimi me çdo kusht
Por për globalistët, harku moral i universit përkulet në një drejtim, dhe ky është drejt rritjes së globalizimit. Prandaj, populizmi dhe proteksionizmi janë të këqija morale që duhen dënuar.
Por globalistët e kanë kuptuar ngadalë se tendenca nacionaliste nuk është një anomali, por një forcë e fuqishme që po përmbys politikat globaliste që kanë qenë në rritje që nga viti 1989, apo edhe që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, kur institucionet si FMN dhe Banka Botërore u krijuan për të. promovojnë qëllimet globaliste.
Por tani, tregtia e lirë është në litar, luftërat e monedhës janë të shfrenuara, ka një luftë aktuale në Evropën Lindore dhe pikat e nxehta gjeopolitike si Tajvani po bëhen më të rrezikshme.
Çfarë ndodhi me globalizmin?
Shefi i globalistit është akademiku i Universitetit të Kolumbisë, Jeffrey D. Sachs. Ai udhëhoqi akuzat për zgjidhjet e "tregut" në Rusi në vitet 1990, të cilat rezultuan të kundërta në marrjen e pushtetit nga oligarkët dhe ngritjen e Putinit.
Ai gjithashtu udhëhoqi akuzën për "hapjen" e Kinës në fillim të viteve 2000, gjë që çoi në ngritjen e Xi Jinping dhe formën më të fortë të komunizmit që nga vdekja e Mao Ce Dunit.
A është Sachs i gatshëm të pranojë ndonjë gabim? Jo. Ashtu si shumica e globalistëve që janë tepër arrogantë për të vënë në dyshim botëkuptimet dhe supozimet e tyre, Sachs në vend të kësaj thotë se problemi është vetë demokracia.
Në thelb, Sachs dëshiron të braktisë votimin tradicional në SHBA dhe MB për të krijuar një sistem më të favorshëm për globalistët. Sigurisht, ju mund t'i lini votuesit të zgjedhin kandidatin e qendrës së djathtë x ose kandidatin e qendrës së majtë y, të cilët mund të jenë 10% të ndryshëm për shumë çështje. Asnjëri prej tyre nuk do të lëkundet vërtet barkën dhe nuk do të ketë mosmarrëveshje thelbësore me globalizmin në përgjithësi.
Globalistët nuk ju besojnë
Për sa i përket globalistëve, votuesve nuk mund t'u besohet të votojnë për çështje themelore si Brexit. Ata gjithashtu nuk mund t'u besohet të votojnë kundër kandidatëve presidencialë si Trump. Vendime të tilla duhet të jenë përtej kontrollit demokratik, besojnë globalistët.
Në fakt, revista Time botoi një artikull ku thuhej se si elitat e korporatave dhe mediave komplotuan në thelb për të parandaluar që Trump të fitonte zgjedhjet e vitit 2020.
Refuzimi i medias për të mbuluar skandalin e laptopit Hunter Biden ishte vetëm një shembull. Ish-zyrtarët e inteligjencës u bashkuan duke pretenduar se mbante të gjitha markat tregtare të "dezinformimit rus". Sigurisht, ne të gjithë e dimë se laptopi ishte i vërtetë. Por ata nuk do ta lejonin të ndikonte në zgjedhje.
Ndërkohë, zbulimet e fundit nga Twitter zbuluan shkallën në të cilën kompania punoi me qeverinë federale për të censuruar pikëpamjet që nuk i pëlqenin.
Në fund të fundit, kur elitave nuk u pëlqen rezultati i mundshëm, thjesht ndryshoni rregullat.
Kali i Trojës për ndryshimet klimatike
Një çështje tjetër që bashkon globalistët është ndryshimi i klimës. Globalistët argumentojnë se ndryshimi i klimës është shumë i rëndësishëm për t'u besuar votuesve në vende të veçanta. Ndryshimet klimatike janë mbulesa perfekte për globalizmin, sepse luftimi i tij kërkon një politikë të koordinuar ndërkombëtarisht të drejtuar nga elitat.
Axhenda e tyre reale është të përcaktojnë një "problem global" në mënyrë që ata të mund të avancojnë "zgjidhje globale" si qeverisja botërore, taksat botërore dhe sundimi botëror nga elitat. Nuk ka rëndësi që shkenca aktuale pas alarmizmit histerik të klimës është jashtëzakonisht e dobët.
Fatkeqësisht, mediat, korporatat, qeveritë dhe organizatat ndërkombëtare drejtohen kryesisht nga globalistët.
Dhe shumë prej tyre po punojnë shumë për të heshtur mospajtimin. Jemi në një Botë të Re të guximshme.
James G. Rickards është redaktor i Inteligjencës Strategjike , Project Prophesy , Crash Speculator dhe Gold Speculator . Ai është një avokat, ekonomist dhe bankier i investimeve amerikane me 40 vjet përvojë pune në tregjet e kapitalit në Wall Street. Ai ishte negociatori kryesor i shpëtimit të Long-Term Capital Management LP (LTCM) nga Rezerva Federale e SHBA në 1998. Klientët e tij përfshijnë investitorë institucionalë dhe drejtori qeveritare.
Puna e tij shfaqet rregullisht në Financial Times, Evening Standard, New York Times, The Telegraph dhe Washington Post, dhe ai është shpesh i ftuar në BBC, RTE Radio National Irish, CNN, NPR, CSPAN, CNBC, Bloomberg, Fox, dhe The Wall Street Journal. Ai ka kontribuar si këshilltar për tregjet e kapitalit në komunitetin e inteligjencës amerikane dhe në Zyrën e Sekretarit të Mbrojtjes në Pentagon. Ai gjithashtu ka dëshmuar para Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA-së për krizën financiare të vitit 2008.
Rickards është autor i The New Case for Gold (prill 2016) dhe katër librave më të shitur të New York Times, Currency Wars (2011), Vdekja e parave (2014), Rruga drejt rrënimit (2016) dhe Pasojat (2019) nga Penguin Random House. Dhe libri i tij i fundit, Depresioni i Ri i Madh u botua në janar 2021.
Burimi: DailyReckoning.com
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt