Dokumentari: Historia e panjohur e Jezuitëve, grupi ushtarak sekret i Vatikanit

[ATMAN]

Një fakt tjetër interesant rreth jezuitëve është se ata kanë kontribuar në shumë fusha të kulturës dhe artit. Për shembull, në Barokun e hershëm, jezuitët kanë ndërtuar kisha dhe katedralje të mrekullueshme në të gjithë Evropën, duke krijuar një stil të veçantë të artit barok që vazhdon të ndikojë në artin dhe arkitekturën e kishave katolike edhe sot.

Një tjetër fakt interesant është se jezuitët kanë qenë të angazhuar në shumë fusha të shkencës dhe teknologjisë. Për shembull, në shekullin e 17, jezuitët kanë ndërtuar observatorë të mrekullueshëm për të studiuar qiellin dhe kanë bërë kontributet e tyre në fushën e matematikës, fizikës dhe astronomisë. Ata kanë ndikuar gjithashtu në zhvillimin e teknologjisë së shtypjes së librave dhe kanë qenë ndër të parët që kanë përdorur teknologjinë e shtypjes me presion të lartë.

Një fakt tjetër interesant rreth jezuitëve është se ata kanë pasur një rol të rëndësishëm në misionet katolike në Afrikë, Amerikën Latine dhe në Azinë. Ata kanë qenë të angazhuar në shumë fusha të veprimtarisë në këto vende, duke përfshirë arsimin, shëndetësinë, zhvillimin e komuniteteve, dhe kanë ndihmuar në promovimin e krishterimit dhe dialogut ndërfetar.

Një fakt tjetër interesant rreth jezuitëve është se ata kanë pasur një rol të rëndësishëm në zhvillimin e edukimit në nivel global. Ata kanë ndihmuar në themelimin e shkollave dhe universiteteve në të gjithë botën dhe kanë kontribuar në zhvillimin e kurrikulave të shumë fushave të studimit. Jezuitët kanë ndihmuar gjithashtu në promovimin e arsimit në mesin e grupeve të ndryshme shoqërore dhe kanë kërkuar që arsimi të jetë i arritshëm për të gjithë.

[ATMAN]

O komandant, Papa Francesku aktual eshte jezuit, dhe ishte I vetmi jezuit kardinal i pranishëm aty ne salle kur u zgjodh Pape

[Albo]

Papa Françesku i rezistoi hakmarrjes ndaj Klementit XIV të shekullit të 18-të


Papa Françesku I lutet përpara kopjes së Shpellës së Lourdes në Kopshtet e Vatikanit në Vatikan, 16 mars 2013. REUTERS/Osservatore Romano

VATIKAN (Reuters) - Papa Françesku, pontifi i parë jezuit, shpjegoi të shtunën se si i rezistoi tundimit për t'u hakmarrë ndaj Papa Klementit XIV, i cili shtypi rendin priftëror në shekullin e 18-të.

Shoqëria e Jezusit, siç quhen zyrtarisht jezuitët, është një urdhër fetar legjendar i njohur për intelektualët, edukatorët dhe misionarët që bëjnë një betim të veçantë bindjeje ndaj Papës.

Gjatë shekujve rendi është përballur me momente tensioni në marrëdhëniet e tij me Vatikanin. Ata arritën një pikë të ulët nën Papa Klementin XIV, i cili e shtypi rendin në 1773 me një dokument të njohur si "Dominus ac Redemptor".

Klementi po kërkonte të qetësonte monarkët në një numër shtetesh evropiane, të cilët ishin të shqetësuar për ndikimin në rritje të jezuitëve. Urdhri u rivendos në hiret e mira të Vatikanit nga Papa Piu VII në 1814.

Françesku u tha gazetarëve në një audiencë të posaçme për median se pas zgjedhjes së tij të mërkurën mbrëma, disa kardinalë kishin sugjeruar me shaka se ai duhet të quhej Papa Klementi XV.

"Në këtë mënyrë mund të hakmerresh ndaj Klementit XIV për shtypjen e Shoqërisë së Jezusit," citoi Françesku një kardinal të bënte shaka me të menjëherë pasi ai u zgjodh.

Gazetarët gjëmuan të qeshura.

Më herët ai shpjegoi se kishte zgjedhur emrin Françesku sipas Shën Françeskut të Asizit, i cili lidhet me masat shtrënguese dhe ndihmën e të varfërve në shekullin e 13-të.

Papa Françesku, duke dhënë indikacionet e tij më të qarta se do një kishë katolike më të rreptë, tha të shtunën se ajo duhet të jetë e varfër dhe të kujtojë se misioni i saj është t'u shërbejë të varfërve.


Burimi: Reuters

[Albo]

Dominus ac Redemptor

Dominus ac Redemptor është përmbledhja papale e shpallur më 21 korrik 1773 , me anë të së cilës Klementi XIV shtypi Shoqërinë e Jezusit.

Rrethanat

Jezuitët ishin dëbuar nga Brazili (1754), Portugalia (1759), Franca (1764), Spanja dhe kolonitë e saj (1767) dhe Parma (1768). Ndonëse iu desh të përballej me presion të fortë nga ana e ambasadorëve të gjykatave Burbone , Klementi XIII refuzonte gjithmonë të dorëzohej ndaj kërkesave të tyre për të shtypur Shoqërinë e Jezusit. Megjithatë çështja kishte arritur në një pikë të tillë krize saqë çështja duket se ishte çështja kryesore që përcaktonte rezultatin e konklavës së vitit 1769 që u thirr për të zgjedhur një pasardhës të Klementit XIII. Kardinali Giovanni Ganganelli , një françeskan ( Konventual) u zgjodh frat dhe mori emrin e Klementit XIV .

Për disa vite, Klementi XIV u përpoq të qetësonte armiqtë e jezuitëve duke i trajtuar ashpër: ai nuk pranoi të takonte eprorin e përgjithshëm , Lorenzo Ricci , i urdhëroi ata të mos pranonin fillestarë, etj. Pa dobi. Presioni vazhdoi të rritet deri në atë pikë sa vendet katolike po kërcënonin të shkëputeshin nga Kisha. Klementi XIV përfundimisht u dorëzua 'në emër të paqes së Kishës dhe për të shmangur shkëputjen në Evropë' dhe e shtypi Shoqërinë e Jezusit nga Dominus ac Redemptor i shkurtër i 21 korrikut 1773.

Përmbajtja
Dokumenti i gjatë është 45 paragrafë. Në paragrafin hyrës Klementi XIV jep tonin: Zoti ynë ka ardhur në tokë si 'Princi i paqes'. Ky mision paqeje, i transmetuar te apostujt, është një detyrë e pasardhësve të Shën Pjetrit , një përgjegjësi që Papa e përmbush duke inkurajuar institucionet që nxisin paqen dhe duke hequr, nëse është e nevojshme, të tjera që pengojnë paqen. Jo vetëm nëse është fajtor, edhe në bazën më të gjerë të harmonisë dhe qetësisë në Kishë, mund të justifikohet të shtypet një rend fetar.

Pason një pjesë të gjatë në të cilën Klementi XIV shqyrton arsyet që, sipas gjykimit të tij, po bëjnë thirrje për 'zhdukjen' e Shoqërisë së Jezusit . (1) Është numëruar një listë e gjatë e akuzave kundër Shoqatës (por nuk merret asnjë gjykim mbi vlefshmërinë e akuzave). (2) Ai kujton se, në historinë e saj, Shoqëria ka hasur në kritika të ashpra (por ai mbetet i heshtur nëse kritika është e justifikuar). (3) Shqetësimi i shkaktuar papëve të mëparshëm nga përplasjet mes katolikëve në lidhje me doktrinën jezuite është evokuar (por Shoqëria nuk fajësohet në mënyrë të qartë për këtë).

Në një seksion të fundit - më teknik - Klementi XIV shqipton dënimin aktual të shtypjes së Shoqërisë së Jezusit . Për zbatimin e përmbledhjes janë diktuar disa dispozita.

Në fakt: përmbledhja e shtyp Shoqërinë pa e dënuar atë.

Ekzekutimi i shkurtër
Një përmbledhje e dytë e shkurtër Gravissimis ex causis (16 gusht) krijoi një komision prej 5 kardinalësh, të cilëve iu besua detyra për të informuar jezuitët dhe për të trajtuar shumë probleme praktike të shkaktuara nga shtypja. Dy ditë më vonë, një letër e presidentit kardinal të komisionit urdhëroi të gjithë peshkopët e Kishës që të shpallnin dhe publikonin përmbledhjen në çdo shtëpi, vendbanim ose shkollë jezuitësh, në prani të komunitetit të mbledhur të jezuitëve. Kjo qasje e pazakontë krijoi një numër të madh problemesh. Vendet jo-katolike si Prusia dhe Rusia i ndaluan peshkopët të shpallin përmbledhjen dhe urdhëruan jezuitët të vazhdonin aktivitetet e tyre akademike sikur të mos kishte ndodhur asgjë.

Bibliografi
Teksti i plotë i përmbledhjes, në latinisht dhe frëngjisht, mund të gjendet në Bref de NSP le Pape Clément XIV en date du XXI juillet 1773 portant suppression de l'Ordre régulier dit Société de Jésus , nd
BANGERT, William: A History of the Society of Jesus , Saint-Louis, 1972.


Burimi: Religious Fandom

[Albo]

Si jezuitet helmuan Papa Klementin XIV dhe u hakemorren me pas mizorisht ndaj gjithe monarkeve katolike te Evropes qe i kerkuan Papes shtypjen e Jezuiteve.



Papa Klementi XIV

(L ORENZO —ose G IOVANNI V INCENZO A NTONIO —G ANGANELLI ).

Lindur në Sant' Arcangelo, afër Rimini , 31 tetor, 1705; vdiq në Romë , më 22 shtator 1774.

Me vdekjen e Klementit XIII, Kisha ishte në ankth të madh. Gallicanizmi dhe jansenizmi , febronianizmi dhe racionalizmi ishin ngritur në kryengritje kundër autoritetit të papës romake ; sundimtarët e Francës , Spanjës , Napolit , Portugalisë , Parmës ishin në anën e sektarëve që lajkatën paragjykimet e tyre dinastike dhe, të paktën në dukje, punonin për forcimin e fuqisë së përkohshme kundër shpirtërores. Papa i ri do të duhej të përballej me një koalicion forcash morale dhe politike që Klementi XIIIme të vërtetë kishte rezistuar burrërisht, por nuk arriti të ulej, madje as materialisht të kontrollohej. Çështja e madhe midis Romës dhe princave Burbon ishte shtypja e Shoqërisë së Jezusit . Në Francë , Spanjë dhe Portugali shtypja kishte ndodhur de facto ; Hyrja e një Pape të ri u bë shkak për të këmbëngulur për heqjen e rendit rrënjë dhe degë, de facto dhe de jure, në Evropë dhe në mbarë botën.

Konklava u mblodh më 15 shkurt 1769. Rrallë, nëse ndonjëherë, një konklava ka qenë viktimë e një ndërhyrjeje kaq të madhe, intrigave të ulëta dhe presionit të pajustifikuar . Ambasadorët e Francës (d'Aubeterre) dhe Spanjës (Azpuru) dhe Kardinalët de Bernis ( Francë ) dhe Orsini (Napoli) drejtuan fushatën. Kolegji i Shenjtë, i përbërë nga dyzet e shtatë kardinalë , u nda në kardinalë të gjykatës dhe Zelanti . Kjo e fundit, e favorshme për jezuitëtdhe kundër laikeve shkelëse, ishin në shumicë. “Është e lehtë të parashikohen vështirësitë e negociatave tona në një skenë ku më shumë se tre të katërtat e aktorëve janë kundër nesh”. Kështu i shkroi Bernis Choiseul-it , ministrit të Louis XV. Objekti i menjëhershëm i intrigantëve ishte të fitonin mbi një numër të mjaftueshëm Zelanti. D'Aubeterre, i frymëzuar nga Azpuru, i kërkoi Bernisit të këmbëngulte që zgjedhja e papës së ardhshme të varet nga angazhimi i tij me shkrim për të shtypur jezuitët . Kardinali , megjithatë, refuzoi . Në një memorandum drejtuar Choiseul-it , të datës 12 prill 1769, ai thotë: "Të kërkojmë nga Papa i ardhshëmnjë premtim i bërë me shkrim ose para dëshmitarëve, për të shkatërruar jezuitët , do të ishte një shkelje flagrante e ligjit kanunor dhe për rrjedhojë një njollë për nderin e kurorave." Mbreti i Spanjës (Karli III) ishte i gatshëm të mbante përgjegjësinë. D'Aubeterre mendoi se simonia dhe ligji kanunor nuk kishin asnjë qëndrim kundër arsyes, e cila pretendonte shfuqizimin e Shoqërisë për paqen e botës. Tani u përdorën kërcënimet; Bernis la të kuptohet për një bllokadë të Romës dhe kryengritje popullore për të kapërcyer rezistencën e Zelanti, Franca dhe Spanja , në bazë të së drejtës së vetos, përjashtuan njëzet e tre nga dyzet e shtatëkardinalët ; nëntë ose dhjetë të tjerë, për shkak të moshës së tyre ose për ndonjë arsye tjetër, nuk ishin papabili ; vetëm katër ose pesë mbetën të kualifikuar. Ndoshta Kolegji i Shenjtë , siç kishte frikë Bernisi, do të protestonte kundër dhunës dhe do të ndahej me kërkesën për të mos qenë i lirë për të zgjedhur një kandidat të përshtatshëm. Por d'Aubeterre ishte i pamëshirshëm. Ai donte të frikësonte kardinalët . "Një papë i zgjedhur kundër dëshirave të Gjykatave", shkruante ai, "nuk do të njihet"; dhe përsëri, "Unë mendoj se një papë e asaj [ filozofike] temperamenti, domethënë pa skrupuj, duke mos mbajtur asnjë mendim dhe duke u konsultuar vetëm me interesat e veta, mund të pranohet nga gjykatat". Ambasadorët kërcënuan se do të largoheshin nga Roma nëse konklava nuk i dorëzohej diktimit të tyre. Ardhja e dy kardinalëve spanjollë , Solis dhe La Cerda, i shtuan forcë të re partisë së gjykatës. Solis këmbënguli në një premtim me shkrim për të shtypur jezuitët, të dhënë nga Papa i ardhshëm , por Bernis nuk duhej të fitohej nga një shkelje e tillë e ligjit . mbështetur në konklavë nga kardinali Malvazzi dhe jashtë nga ambasadorët e Francës dhe Spanjës, e mori çështjen në duart e tij. Ai filloi duke i thënë kardinalit Ganganelli për gatishmërinë e tij për të dhënë premtimin e kërkuar nga princat Burbon si një kusht të domosdoshëm për zgjedhje. — Pse Ganganelli? Ky kardinal ishte frati i vetëm në Kolegjin e Shenjtë . Me një lindje modeste (babai i tij kishte qenë kirurg në Sant' Arcangelo), ai kishte marrë arsimin e tij nga jezuitët e Rimini dhe piaristët e Urbinos dhe, në 1724, në moshën nëntëmbëdhjetë vjeç, kishte hyrë në Urdhrin e Friars Minor. të Shën Françeskut dhe ndryshoi emrin e pagëzimit(Giovanni Vincenzo Antonio) për atë të Lorencos. Talentet dhe virtytet e tij e kishin ngritur atë në dinjitetin e definitor generalis të rendit të tij (1741); Benedikti XIV e bëri atë Konsulent të Zyrës së Shenjtë dhe Klementi XIII i dha atij kapelën e kardinalit (1759), siç thuhet, të At Ricci , gjeneralit të jezuitëve . Gjatë konklavës ai u përpoq të kënaqte si Zelantin ashtu edhe palën e Gjykatës pa u angazhuar për asnjërën. Në çdo rast, ai nënshkroi një letër që e kënaqte Solisin. Crétineau-Joly , historiani i jezuitëve , jep tekstin e tij; Papa i ardhshëmdeklaroi "se ai i njihte Papës sovran të drejtën për të shuar, me ndërgjegje të pastër , shoqërinë e Jezusit , me kusht që të respektonte ligjin kanunor; dhe se ishte e dëshirueshme që Papa të bënte gjithçka që ishte në fuqinë e tij për të kënaqur dëshirat e Kurora”. Megjithatë, dokumenti origjinal nuk gjendet askund, por ekzistenca e tij duket e vërtetuar nga ngjarjet e mëvonshme, si dhe nga dëshmia e Bernis në letrat drejtuar Choiseul ( 28 korrik dhe 20 nëntor 1769). Ganganelli kishte siguruar kështu votat e kardinalëve të Gjykatës ; Zelanti e shikonin atë si indiferent apo edhe të favorshëm për jezuitët; d'Aubeterre kishte qenë gjithmonë në favor të tij si "një teolog i mençur dhe i moderuar "; dhe Choiseul e kishte shënuar si "shumë të mirë" në listën e papabilit . Bernis, i shqetësuar për të pasur pjesën e tij në fitoren e sovranëve, kërkoi zgjedhjet. Më 18 maj 1769, Ganganelli u zgjodh me dyzet e gjashtë vota nga dyzet e shtatë, e dyzet e shtatë ishte e tija që ia kishte dhënë kardinalit Rezzonico, një nipi i Klementit XIII . Ai mori emrin e Klementit XIV.

Enciklika e parë e Papës së re e përcaktoi qartë politikën e tij: të ruante paqen me princat katolikë për të siguruar mbështetjen e tyre në luftën kundër mosfesë. Paraardhësi i tij i kishte lënë atij një trashëgimi të gërmadhave me pothuajse çdo fuqi katolike në Evropë . Klementi nxitoi të vendoste sa më shumë që mundi me lëshime dhe masa pajtuese. Pa revokuar kushtetutën e Klementit XIII kundër ndërhyrjeve të Dukës së ri të Parmës mbi të drejtat e Kishës , ai u përmbajt nga nxitja e ekzekutimit të saj dhe me dashamirësi i dha atij një përjashtimtë martohej me kushërirën e tij, kryedukeshën Amelia, vajzën e Maria Terezës së Austrisë . Mbreti i Spanjës , i qetësuar nga këto lëshime, tërhoqi dekretin jokanonik të cilin, një vit më parë, ai e kishte nxjerrë si kundërshpërthim ndaj procesit të Papës kundër Dukës së mitur të Parmës , nipit të mbretit; ai gjithashtu rithemeloi gjykatën e nunciut dhe dënoi disa shkrime kundër Romës . Portugalia ishte shkëputur nga Roma që nga viti 1760; Klementi XIV filloi përpjekjen e tij për pajtim duke u ngritur në Kolegjin e Shenjtë Paulo de Carvalho, vëllai i ministrit të famshëm Pombal .; negociatat aktive përfunduan me revokimin, nga Mbreti Jozef I, i urdhëresave të vitit 1760, origjinës dhe shkakut të përçarjes midis Portugalisë dhe Selisë së Shenjtë . Një ankesë e zakonshme për princat katolikë ishte publikimi vjetor, të Enjten e Madhe , i censurave që i rezervoheshin papës ; Klementi e shfuqizoi këtë zakon në Kreshmën e parë të pontifikatit të tij. Por mbeti pyetja ogurzezë e jezuitëve . Princat Burbon, edhe pse mirënjohës për lëshimet më të vogla, nuk do të pushonin derisa të kishin marrë objektin e madh të makinacioneve të tyre, shtypjen totale të Shoqërisë . Edhe pse i persekutuarnë Francë , Spanjë , Siçili dhe Portugali , jezuitët kishin ende shumë mbrojtës të fuqishëm: sundimtarët, si dhe ndërgjegjja publike , i mbronin ata dhe institucionet e tyre të shumta në elektoratet kishtare të Gjermanisë , në Palatinat, Bavari , Silesia , Poloni . , Zvicra dhe shumë vende që i nënshtrohen skeptrit të Maria Terezës , pa përmendur shtetet e kishës dhe misionet e huaja. Princat Burbon u prekën nga persekutimi i tyrenga fryma e kohës, e përfaqësuar në vendet latine nga filozofia jofetare franceze, nga jansenizmi , galikanizmi dhe erastianizmi; ndoshta edhe nga dëshira e natyrshme për të marrë sanksionin papnor për procedurat e tyre të padrejta kundër rendit, për të cilin ata u akuzuan në lokalin e ndërgjegjes katolike . Viktima e padrejtësisë së një njeriu shpesh bëhet objekt i urrejtjes së tij ; kështu mund të llogaritet vetëm sjellja e Charles III, e Pombal , Tanucci , Aranda, Moniño.

Një ankesë e përsëritur dhe pothuajse e vetme kundër Shoqërisë ishte se Etërit prishën paqen kudo që ishin vendosur fort. Akuza nuk është e pabazë: jezuitët me të vërtetë prishën paqen e armiqve të Kishës , sepse, sipas fjalëve të d'Alembert drejtuar Frederikut II , ata ishin "granadierët e gardës së Papës ". Kardinali de Bernis, tani ambasador francez në Romë , u udhëzua nga Choiseul të ndiqte drejtimin e Spanjës në fushatën e rinovuar kundër jezuitëve . Më 22 korrik 1769, ai iu paraqit Papësnjë memorandum në emër të tre ministrave të mbretërve Burbon, "Tre monarkët", shkruhej, "ende besojnë se shkatërrimi i jezuitëve është i dobishëm dhe i domosdoshëm ; ata tashmë ia kanë bërë kërkesën Shenjtërisë suaj dhe ripërtërijnë është sot”. Klementi u përgjigj se "kishte ndërgjegjen dhe nderin të konsultohej"; ai kërkoi një vonesë. Më 30 shtator ai i bëri disa premtime të paqarta Louis XV, i cili ishte më pak i etur në përleshje se Charles III. Ky i fundit, i vendosur për shtypjen e menjëhershme të urdhrit , të marrë nga Klementi XIV, nën presionin e fortë të Azpurut, premtimin e shkruar "" (30 nëntor 1769). Për të vërtetuar sinqeritetin e tij, Papa filloi armiqësitë e hapura kundër jezuitëve . Ai refuzoi të takonte gjeneralin e tyre, At Ricci , dhe largoi gradualisht nga shoqëria e tij miqtë e tyre më të mirë; të besuarit e tij të vetëm ishin dy fretër të tij. urdhri i vet, Buontempo dhe Francesco; asnjë princ apo kardinal nuk e rrethoi fronin e tij. Populli romak, i pakënaqur me këtë gjendje dhe i vuajtur nga uria nga keqadministrimi, tregoi hapur pakënaqësinë e tij, por Klementi, i lidhur me premtimet e tij dhe i kapur në rrjetat e Diplomacia Burbon, nuk ishte në gjendje të rikthente hapat e tij. Kolegji dhe seminari i Frascatit u morën ngajezuitët dhe iu dorëzua peshkopit të qytetit, Kardinalit të Jorkut. Katekizmat e tyre të Kreshmës u ndaluan për vitin 1770. Një kongregacion kardinalësh armiqësor ndaj urdhrit vizitoi Kolegjin Romak dhe i dëboi Etërit; u sulmuan edhe noviati dhe Kolegji Gjerman . Kolegji Gjerman fitoi kauzën e tij, por dënimi nuk u ekzekutua kurrë. Fillestarët dhe studentët u kthyen te familjet e tyre . Një sistem i ngjashëm persekutimi u shtri në Bolonja, Ravenna , Ferrara , Modena , Macerata.. Askund jezuitët nuk bënë rezistencë; ata e dinin se përpjekjet e tyre ishin të kota. At Garnier shkroi: "Ju më pyesni pse jezuitët nuk ofrojnë mbrojtje: ata nuk mund të bëjnë asgjë këtu. Të gjitha qasjet, të drejtpërdrejta dhe të tërthorta, janë plotësisht të mbyllura, të rrethuara me mure të dyfishta. Jo memorandumi më i parëndësishëm mund të gjejë rrugën e tij. Atje askush nuk do të merrte përsipër ta dorëzonte atë" (19 janar 1773).

Më 4 korrik 1772, u shfaq në skenë një ambasador i ri spanjoll, Joseph Moniño, Konti i Floridës Blanca. Menjëherë ai bëri një sulm mbi papën e hutuar . Ai e kërcënoi haptazi me një përçarje në Spanjë dhe ndoshta në shtetet e tjera Burbon, siç kishte ekzistuar në Portugali nga 1760 deri në 1770. Nga ana tjetër, ai premtoi rikthimin e Avignon dhe Benevento , të mbajtur ende nga Franca dhe Napoli . Ndërsa zemërimi i Klementit u zgjua nga ky propozim i fundit simoniakal , zemra e tij e mirë, por e dobët, nuk mundi ta kapërcejë frikën e një përçarjeje të përhapur.. Moniño kishte pushtuar. Tani ai plaçkiti arkivat e Romës dhe Spanjës për të furnizuar Klementin me fakte që justifikonin shtypjen e premtuar . Moniño duhet të mbahet përgjegjës për çështjen e shkurtër "Dominus ac Redemptor", dmth për faktet dhe dispozitat e tij; Papa kontribuoi pak më shumë për të sesa forma e autoritetit të tij suprem. Ndërkohë Klementi vazhdoi të ngacmonte jezuitët e zotërimeve të tij, ndoshta me synimin për të përgatitur botën katolike për Shtypjen e Shkurtër , ose ndoshta duke shpresuar nga ashpërsia e tij për të zbutur zemërimin .të Karlit III dhe për të penguar shfuqizimin e të gjithë rendit. Deri në fund të vitit 1772 ai gjeti ende njëfarë mbështetjeje kundër Burbonëve te mbreti Charles Emmanuel i Sardenjës dhe te Perandoresha Maria Theresa e Austrisë . Por Charles Emmanuel vdiq dhe Maria Theresa , duke i lënë vendin lutjeve të rënda të djalit të saj Jozef II dhe vajzës së saj Mbretëreshës së Napolit , pushoi së luturi për mirëmbajtjen e Shoqërisë . Kështu i lënë në dorën e tij, ose më mirë në vullnetin e Karlit III dhe dredhive të Moniño-s, Klementi filloi, në nëntor 1772, kompozimin e Shkurtimtarit .të heqjes, të cilit iu deshën shtatë muaj për ta përfunduar. Ajo u nënshkrua më 8 qershor 1773; në të njëjtën kohë u caktua një kongregacion kardinalësh për të administruar pronën e rendit të shtypur. Më 21 korrik, kambanat e Gesù-s ranë në hapjen e novenës vjetore që i paraprin festës së Shën Ignatit; Papa , duke i dëgjuar, tha: "Ata nuk po tingëllojnë për shenjtorët, por për të vdekurit". Përmbledhja e shtypjes , e nënshkruar më 8 qershor, mban datën 21 korrik 1773. Ajo iu bë e njohur në Gesù gjeneralit ( At Ricci) dhe ndihmësit e tij në mbrëmjen e 16 gushtit; Të nesërmen ata u dërguan fillimisht në Kolegjin Anglez, pastaj në Castel Sant' Angelo, ku filloi gjyqi i tyre i gjatë. Ricci kurrë nuk e pa fundin e saj. Ai vdiq në burg , deri në momentin e fundit duke protestuar për pafajësinë e tij dhe atë të urdhërit të tij. Shokët e tij u lanë të lirë nën Piun VI , gjykatësit e tyre i kishin shpallur "të pafajshëm".

Shkurtimi , "Dominus ac Redemptor" hapet me deklaratën se është zyra e Papës të sigurojë në botë unitetin e mendjes në lidhjet e paqes . Prandaj, ai duhet të jetë i përgatitur, për hir të bamirësisë, të shkulë e të shkatërrojë gjërat më të dashura për të, çfarëdo dhimbje dhe hidhërim që mund të sjellë humbja e tyre. Shpesh papët , paraardhësit e tij, kanë përdorur autoritetin e tyre suprem për të reformuar, madje edhe për të shpërbërë urdhrat fetarë , të cilët ishin bërë të dëmshëm dhe prishën paqen e kombeve në vend që ta promovonin atë. Citohen shembuj të shumtë, më pas Shkurtesa vazhdon: “Paraardhësit tanë, për shkak të fuqisë së plotë që është e tyre si famullitarë të Krishtit ., kanë shtypur urdhra të tillë pa i lejuar ata të deklarojnë pretendimet e tyre ose të hedhin poshtë akuzat e rënda të ngritura kundër tyre, ose të kundërshtojnë motivet e papës . " Klementi duhet të merret tani me një rast të ngjashëm, atë të Shoqërisë së Jezusit . duke numëruar favoret kryesore që i janë dhënë nga ish- papët , ai vëren se "vetë forca dhe kushtet e kushtetutave apostolike të lartpërmendura tregojnë se Shoqëria qysh në ditët e saj të hershme mbarti mikrobet e mosmarrëveshjeve dhe xhelozive, të cilat i copëtuan anëtarët e saj, i shtynë ata të ngriheshin. kundër urdhrave të tjerë fetarë , kundër klerit laik dhe universiteteve, madje edhe kundër sovranëve që i kishin marrë në shtetet e tyre". Më pas vijon një listë e grindjeve në të cilat ishin përfshirë jezuitët , nga Sixtus V deri te Benedikti XIV . Klementi XIII kishte shpresuar t'u mbyllte gojën armiqve të tyre duke rinovuar miratimin e Instituti i tyre, "por Selia e Shenjtë nuk nxori asnjë ngushëllim, Shoqëria asnjë ndihmë, krishterimi asnjë avantazh nga letrat apostolike të Klementit XIII , të kujtimit të bekuar, letra që iu hodhën atij në vend se u dhanë lirisht". Në fund të këtij papambretërojnë "klithmat dhe ankesat kundër Shoqërisë shtohen dita-ditës, pikërisht princat, devotshmëria dhe dashamirësia e trashëguar e të cilëve ndaj saj njihen në mënyrë të favorshme nga të gjitha kombet - Bijtë tanë të dashur në Jezus Krishtin , Mbretërit e Francës , Spanjës , Portugalisë dhe të dyve. Siçilitë – u detyruan të dëbonin nga mbretëritë, shtetet dhe provincat e tyre, të gjithë fetarët e këtij Rendi, duke e ditur mirë se kjo masë ekstreme ishte i vetmi ilaç për të këqija të tilla të mëdha”. Tani heqja e plotë e rendit kërkohet nga të njëjtët princa. Pas shqyrtimit të gjatë dhe të pjekur, Papa , "i detyruar nga detyra e tij, e cila i imponon atij detyriminpër të siguruar, ruajtur dhe konsoliduar me gjithë fuqinë e tij paqen dhe qetësinë e popullit të krishterë - i bindur, për më tepër, se Shoqëria e Jezusit nuk është më në gjendje të prodhojë frytin e bollshëm dhe të mirën e madhe për të cilën u krijua - dhe duke marrë parasysh se, për sa kohë që ky urdhër ekziston, është e pamundur që Kisha të gëzojë paqe të lirë dhe të qëndrueshme", vendos të "shtypë dhe shfuqizojë" Shoqërinë , "të anulojë dhe shfuqizojë të gjitha dhe secilën nga zyrat, funksionet dhe administratat e saj". Autoriteti i eprorëve iu kalua ipeshkvijve , u morën masa për mbajtjen dhe punësimin e anëtarëve të urdhrit .përfundon me një ndalim për të pezulluar ose penguar ekzekutimin e tij, për ta bërë atë rast për të fyer ose sulmuar dikë, më pak të gjithë ish- jezuitët ; më në fund i nxit besimtarët të jetojnë në paqe me të gjithë njerëzit dhe ta duan njëri-tjetrin.

Motivi i vetëm dhe i vetëm për shtypjen e Shoqërisë, i paraqitur në këtë Përmbledhje , është rivendosja e paqes së Kishës duke hequr një nga palët kundërshtare nga fusha e betejës. Papa nuk fajëson rregullat e rendit, sjelljen personale të anëtarëve të tij, ose ortodoksinë e mësimit të tyre. Për më tepër, At Sydney Smith, SJ (në "The Month", CII, 62, korrik 1903), vëren: "Fakti mbetet se dënimi nuk shqiptohet në gjuhën e drejtpërdrejtë të deklaratës së drejtpërdrejtë, por thjesht nënkuptohet me ndihmën e shprehje e shkathët"; dhe ai kundërshton këtë metodë të deklarimit të arsyeve për shtypjen e Shoqërisëme gjuhën e fuqishme dhe të drejtpërdrejtë të përdorur nga ish -papët në shtypjen e Humiliatëve dhe urdhrave të tjerë. Nëse Klementi XIV shpresonte të ndalonte stuhinë e mosbesimit që shpërtheu kundër Lëvores së Pjetrit duke hedhur rremtarët e saj më të mirë në det, ai gaboi rëndë. Por nuk ka gjasa që ai të ketë pasur një gabim të tillë. Ai i donte jezuitët , të cilët kishin qenë mësuesit e tij të parë, këshilltarët e tij të besueshëm, mbrojtësit më të mirë të Kishës mbi të cilën ai sundonte. Asnjë armiqësi personale nuk e udhëhoqi veprimin e tij; vetë jezuitët , në marrëveshje me të gjithë historianët seriozë, ia atribuojnë shtypjen e tyre dobësisë së karakterit të Klementit, diplomacisë së pakualifikuar dhe atij llojimirësia e zemrës e cila është më e prirur për të bërë atë që është e pëlqyeshme sesa atë që është e drejtë. Ai nuk ishte ndërtuar për të mbajtur kokën mbi furtunë; hezitimet e tij dhe betejat e tij nuk ishin të dobishme kundër armiqve të rendit dhe miqtë e tij nuk gjetën justifikim më të mirë për të sesa ai i Shën Alfonsit : Çfarë mund të bënte Papa i gjorë kur të gjitha gjykatat këmbëngulnin për shtypjen ? Jezuiti Cordara shpreh të njëjtën mendje: "Unë mendoj se ne nuk duhet të dënojmë papën, i cili, pas kaq shumë hezitimesh, e ka gjykuar si detyrë të tij të shtypë Shoqërinë e Jezusit . Unë e dua urdhrin tim si çdo njeri, megjithatë, sikur të kisha ka qenë në papëvend që unë ndoshta duhet të kisha vepruar si ai. Xompany, i themeluar dhe i mirëmbajtur për të mirën e Kishës , u zhduk për të njëjtën të mirë; nuk mund të kishte përfunduar më lavdishëm”.

Duhet të theksohet se Përmbledhja nuk u shpall në formën e zakonshme për Kushtetutat papale të destinuara si ligje të Kishës . Nuk ishte një Bull , por një Shkurt , dmth një dekret me më pak forcë detyruese dhe më të lehtë revokimi; nuk ishte ngjitur në portat e Shën Pjetrit ose në Campo di Fiore; as nuk iu komunikua në formë ligjore jezuitëve në Romë ; vetëm gjenerali dhe ndihmësit e tij morën njoftimin për shtypjen e tyre . Në Francë nuk u botua, Kisha Galike, dhe veçanërisht Beaumont,Kryepeshkopi i Parisit , duke e kundërshtuar me vendosmëri atë si vepër personale të Papës , e pambështetur nga e gjithë Kisha dhe për rrjedhojë jo e detyrueshme për Kishën e Francës . Mbreti i Spanjës e mendoi Shkurtimin shumë të butë, sepse nuk dënonte as doktrinën , as moralin , as disiplinën e viktimave të tij. Gjykata e Napolit e ndaloi botimin e saj nën dhimbjen e vdekjes. Maria Theresa lejoi djalin e saj Jozef II të kapte pronën e jezuitëve(rreth 10.000.000 dollarë) dhe më pas, “duke i rezervuar të drejtat e saj”, pranoi shtypjen “ për paqen e Kishës ”. Polonia rezistoi pak; kantonet zvicerane të Lucernit , Friburgut dhe Solothurnit nuk i lejuan kurrë Etërit të hiqnin dorë nga kolegjet e tyre. Dy sovranë jo-katolikë, Frederiku i Prusisë dhe Katerina e Rusisë , i morën jezuitët nën mbrojtjen e tyre. Cilatdo qofshin motivet e tyre, qoftë për të keqardhjen e papës dhe gjykatave të Burbonit apo për të kënaqur katolikët e tyresubjektet dhe të ruajnë për ta shërbimet e edukatorëve më të mirë, ndërhyrja e tyre e mbajti gjallë rendin deri në restaurimin e plotë të tij në 1804. Frederiku qëndroi në kundërshtimin e tij vetëm për disa vjet; në 1780 Shkurti u shpall në zotërimet e tij. Jezuitët mbajtën zotërimin e të gjitha kolegjeve të tyre dhe të Universitetit të Breslaut deri në 1806 dhe 1811, por ata u renditën si priftërinj laikë dhe nuk pranuan më rishtar . Por Katerina II rezistoi deri në fund. Me urdhërin e saj, peshkopët e Rusisë së Bardhë e injoruan Shkurtimin e shtypjes dhe urdhëruan jezuitëttë vazhdojnë të jetojnë në komunitete dhe të vazhdojnë me punën e tyre të zakonshme. Klementi XIV duket se e ka miratuar sjelljen e tyre. Perandoresha, për të qetësuar skrupujt e Etërve, u angazhua në disa negociata me papën dhe kishte vullnetin e saj. Edhe në Francë , jezuitët e persekutuar nuk ishin fare pa miq. Madame Louise de France, e bija e Louis XV, e cila kishte hyrë në Urdhrin Karmelit dhe ishte, me motrat e saj, udhëheqëse e një grupi grash të devotshme në oborrin e babait të saj mbretëror, kishte hartuar një skemë për rivendosjen e jezuitëve . në gjashtë provinca nën autoritetin e peshkopëve . Bernis, megjithatë, i mposhti qëllimet e tyre të mira. Ai mori nga Papa një Përmbledhje të re , drejtuar vetes dhe i kërkoi atij të shihte që peshkopët francezë , secili në dioqezën e tij , të përshtateshin me Shkurtimin "Dominus ac Redemptor".

Pas vdekjes së Klementit XIV u përfol se ai e kishte tërhequr Shkurtimin e heqjes me një letër të 29 qershorit 1774. Ajo letër, siç thuhej, i ishte besuar rrëfimtarit të tij për t'ia dhënë Papës së ardhshme . U botua për herë të parë në 1789, në Cyrih , në "Allgemeine Geschichte der Jesuiten" të P. Ph. Wolf. Edhe pse Piu VI nuk ka protestuar kurrë kundër kësaj deklarate, autenticiteti i dokumentit në fjalë nuk është vërtetuar mjaftueshëm (De la Serviére).

Avantazhi i parë dhe pothuajse i vetëm që papa korri nga politika e tij e lëshimeve ishte rivendosja në Selinë e Shenjtë të Avignon dhe Benevento . Këto provinca ishin pushtuar nga mbretërit e Francës dhe Napolit kur Klementi XIII kishte shkishëruar të afërmin e tyre Dukën e ri të Parmës (1768). Shpërblimi, duke ndjekur kaq nga afër shtypjen e jezuitëve , dukej çmimi i paguar për të, megjithëse, për të shpëtuar pamjen, duka ndërmjetësoi me dy mbretërit në favor të papës ., dhe Klementi, në konsistencën e 17 janarit 1774, mori rastin prej saj për t'i ngarkuar princat Burbon me lëvdata që pak i meritonin. Manovrat armiqësore dhe skizmatike kundër Kishës vazhduan të pandërprera në shumë vende katolike . Në Francë kishte disa vite që punonte një komision mbretëror për reformimin e urdhrave fetarë , pavarësisht nga protestat energjike të Klementit XIII ; pa pëlqimin e papës ajo kishte shfuqizuar në 1770 kongregacionet e Grandmont dhe të benediktinëve të përjashtuar ; i kishte kërcënuar Premonstratensianët, Trinitarët dhe Minimët me të njëjtin fat. Papa protestoi, nëpërmjet nunciut të tij në Paris , kundër abuzimeve të tilla të pushtetit laik , por më kot. Celestines dhe Camaldolese u laicizuan në të njëjtin vit, 1770. E vetmja lëshim që Louis XV denjoi të bënte ishte t'i dorëzonte Klementit dekretin e përgjithshëm për reformimin e fesë franceze përpara botimit të tij . Kjo ndodhi në vitin 1773. Papa arriti të merrte modifikimin e tij në disa pika.

Në 1768 Genova ia kishte lënë Francës ishullin e Korsikës . Menjëherë lindi një konflikt për futjen e "përdorimeve galike". Papa dërgoi një vizitor Apostolik në ishull dhe pati kënaqësinë të pengonte adoptimin e përdorimeve në kundërshtim me praktikën romake . Luigji XV, megjithatë, u hakmor duke refuzuar absolutisht të pranojë sundimin e Papës mbi Korsikën . Luigji XV vdiq në 1774, dhe njeriu habitet me lavdinë që Klementi XIV shqiptoi në një konsistencë mbi " dashurinë e thellë të mbretit për kishën dhe zellin e tij të admirueshëm për mbrojtjen e katolikëve ".feja". Ai gjithashtu shpresonte se vdekja e penduar e princit i kishte siguruar shpëtimin . Mund të supozohet se ai ishte nxitur nga një dëshirë për të kënaqur vajzën më të vogël të mbretit, Zonjën Louise de France, Prioreshë e Karmelitëve të Saint-Denis, për të cilën ai kishte treguar gjithmonë një dashuri të madhe, të dëshmuar nga favore të shumta që i ishin dhënë asaj dhe manastirit të saj .

Gjatë pontifikatit të Klementit XIV, sundimtarët kryesorë në tokat gjermane ishin Maria Tereza , nga Austria dhe Frederiku i Madh, nga Prusia . Frederiku, duke i ruajtur jezuitët në zotërimet e tij, i bëri Kishës një shërbim të mirë, ndonëse të paqëllimtë. Ai autorizoi gjithashtu ngritjen e një kishe katolike në Berlin; Papa dërgoi një kontribut bujar dhe urdhëroi që të bëhen koleksione për të njëjtin qëllim në Belgjikë , Rheinland dhe Austri . Maria Theresa jetoi në lartësinë e titullit Regina Apostolica që i ishte dhënë nga Klementi XIII. Por doktrinat e Febronius ishin të përhapura në oborrin e saj dhe më shumë se një herë ajo ra në konflikt me papën . Ajo refuzoi të shtypte një botim të ri të Febronius , siç kërkoi Klementi XIV; ajo dëgjoi me dëshirë "Ankimet e kombit gjerman", një skemë reformash në Kishë duke e bërë atë më të varur nga princi sesa nga Papa ; ajo ligjëroi për urdhrat fetarë të zotërimeve të saj pa u konsultuar me Romën . Ajo e mbajti dekretin e saj për fetarët kundër të gjitha protestave të papës , por tërhoqi mbrojtjen e saj nga autorët e "Ankimeve", Zgjedhësit e Këlnit, Mainz ., dhe Trier . Ajo gjithashtu mori nga Klementi në 1770 institucionin e një peshkopi rus për katolikët ruthenë të Hungarisë . Në pjesë të tjera të Gjermanisë, papës iu desh të përballej me vështirësi të ngjashme. Numri dhe pasuria e shtëpive fetare , në disa raste padobishmëria e tyre, dhe herë pas here çrregullimet e tyre, i tunduan princat të vendosnin duart e dhunshme dhe të dhunshme mbi to. Shtëpi të shumta do të shtypeshin në Bavari për dhurimin e Universitetit të ri të Ebersberg, në Palatinat pritja e fetarëve të rinj do të ndalohej; Klementi i kundërshtoi të dyja masat me sukses. Westphalia i detyrohet atij për Universitetin e Münster-it, i ngritur më 27 maj 1773.

Në Spanjë , Klementi miratoi Urdhrin e Kalorësve të Konceptimit të Papërlyer, të krijuar nga Charles III. Mbreti gjithashtu dëshironte që ai të përcaktonte dogmën e ngjizjes së papërlyer, por Franca e bllokoi rrugën. Portugalia , ndonëse shfaqi njëfarë vullneti të mirë ndaj Romës , vazhdoi të ndërhynte në çështjet kishtare dhe t'u impononte kolegjeve dhe seminareve një edukim më shumë në përputhje me filozofinë franceze sesa me frymën e Kishës . Në Napoli ministri Tanucci pengoi rekrutimin e fetarëveporositë; aktet episkopale kërkonin vendin mbretëror ; shtypi antifetar gëzonte mbrojtje të lartë. Polonia dhe Rusia ishin një burim tjetër pikëllimi i thellë për Klementin XIV. Ndërsa, politikisht, Polonia po përgatiste rrënimin e saj, piaristët mësonin hapur filozofinë më të keqe në shkollat ​​e tyre dhe refuzuan që shtëpitë e tyre të vizitoheshin nga nunci papal në Varshavë . Mbreti Stanislaus planifikoi shuarjen e urdhrave fetarë dhe favorizoi Frimasonët . Papa ishte i pafuqishëm ; disa lëshime që ai mori nga Katerina II përKatolikët e provincës së saj të re u lanë në asgjë nga ajo grua kokëfortë , sapo kjo i përshtatej politikës së saj. Me autoritetin e saj ajo krijoi për rutenët katolikë të aneksuar një dioqezë të re (Mohileff) të administruar nga një peshkop (Siestrencewicz) me karakter skizmatik . Klementi XIV pati kënaqësinë të shihte nuncin e tij , Caprara, të pritur mirë në Gjykatën e Anglisë dhe të niste masat për emancipimin e katolikëve anglezë . Kjo kthesë në marrëdhëniet midis Romës dhe Anglisë ishte për shkak të dhënies së nderimeve mbretërore për vëllain e mbretit kur ai vizitoi Romën në 1772; të njëjtat nderime duke iu refuzuar Pretenderit. Në Lindje, Patriarku Nestorian , Mar Simeon, dhe gjashtë nga sufraganët e tij, u ribashkuan në Romë . Në Romë, Papa gjeti pak favore as nga patriciati romak, as nga Kolegji i Shenjtë ; asnjë nga masat e shumta që ai mori për të mirën e popullit të tij nuk mund të shlyente, në sytë e tyre, për nënshtrimin e tij ndaj gjykatave të Burbonit dhe për shtypjen e jezuitëve. Muajt ​​e fundit të jetës së tij u hidhëruan nga vetëdija e dështimeve të tij; herë-herë dukej i dërrmuar nën peshën e pikëllimit. Më 10 shtator 1774, ai shkoi në shtratin e tij, mori Unction ekstrem më 21 dhe vdiq i devotshëm më 22 të të njëjtit muaj. Shumë dëshmitarë në procesin e kanonizimit të Shën Alfonsit të Liguorit dëshmuan se shenjtori kishte qenë mrekullisht i pranishëm në shtratin e vdekjes së Klementit XIV për ta ngushëlluar dhe forcuar atë në orën e tij të fundit. Mjekët _, i cili hapi trupin e pajetë në prani të shumë spektatorëve, ia atribuoi vdekjen prirjeve skorbutike dhe hemorroidale të qëndrimit të gjatë, të rënduara nga puna e tepërt dhe nga zakoni për të provokuar djersitje artificiale edhe gjatë vapës më të madhe. Pavarësisht certifikatës së mjekëve , "partia spanjolle" dhe romancët historikë ia atribuuan vdekjen helmit të administruar nga jezuitët. Mbetjet mortore të Klementit XIV prehen në kishën e Dymbëdhjetë Apostujve . (Shih gjithashtu S SOCIETY OF J ESUS .)

Burimet
Bullarium Romanum: Clementis XIV epistolæ et brevia, ed. THEINER (Paris, 1852); CORDARA, Kujtime mbi shtypjen e jezuitëve, botuar nga DÖLLINGER në Beitrage zur politischen, kirchlichen u. Culturgeschichte (Vjenë, 1882). - Sa i përket Lettres intéressantes de Clément XIV, botuar nga MARCHESE CARACCIOLO në 1776, thotë At Sydney Smith, SJ, në një shënim për një nga artikujt në The Month(CI, 180, Shkurt, 1903) përmendur më poshtë: "Ka pasur shumë diskutime rreth këtyre letrave. Marchese Caracciolo në Parathënien e tij është në mënyrë të dyshimtë i rezervuar për sa i përket kanaleve përmes të cilave ai i ka marrë ato dhe i jep ato në një përkthim frëngjisht në vend të italishtes origjinale. Për këtë arsye, dhe për shkak se është e vështirë të besohet se disa nga përmbajtjet vijnë nga Fra Lorenzo [siç quhej Klementi XIV në fe], shumë kritikë e kanë hedhur poshtë të gjithë koleksionin si të rremë. Por VON REUTMONT mendon ( Ganganelli-Papst Clement-seine Briefe und seine Zeit,1847, Parathënie 40-42) se në thelb është një koleksion i vërtetë, megjithëse disa nga letrat janë të rreme dhe të ndërthurura. Von Reumont argumenton me shumë të drejtë se vështirë se do të ishte e mundur të fabrikoheshin kaq shumë letra, drejtuar korrespondentëve, shumica e të cilëve ishin gjallë në kohën e botimit, dhe megjithatë t'u jepte atyre unitetin, dallueshmërinë dhe spontanitetin e një karakteri të gjallë." —CHRETINEAUJOLY, Clément XIV et les Jésuites (Paris, 1847); Le Pape Clément XIV, Lettres au P. Theiner ; MASSON, Le Cardinal de Bernis (Paris, 1884); ROUSSEAU, Expulsion des Jésuites en Espag (70,19); DE LA SERVIÉRE në VACANT, Dict. de théol. cath. (Paris, 1907), sv Clément XIV; The Dublin Review(1855), XXXIX, 107; SMITH, The Suppression of the Society of Jesus, artikuj në The Month (Londër, 1902-3), XCIX, C, CI, CII; RAVIGNAN, Clément XIII et Clément XIV (Paris, 1854).

Rreth kësaj faqeje
Citimi i APA. Wilhelm, J. (1908). Papa Klementi XIV. Në Enciklopedinë Katolike. Nju Jork: Kompania Robert Appleton. Marrë më 3 maj 2023 nga New Advent: http://www.newadvent.org/cathen/04034a.htm

Citimi i MLA. Vilhelm, Jozef. "Papa Klementi XIV". Enciklopedia Katolike. Vëll. 4. New York: Robert Appleton Company, 1908. 3 maj 2023 .

Transkriptimi. Ky artikull u transkriptua për New Advent nga WGKofron. Falënderime për Kishën e Shën Marisë, Akron, Ohio.

Miratimi kishtar. Nihil Obstat. Remy Lafort, Censor. Imprimatur. +John M. Farley, Kryepeshkop i Nju Jorkut.

Informacioni i kontaktit. Redaktori i New Advent është Kevin Knight. Adresa ime e emailit është webmaster në newadvent.org. Fatkeqësisht, nuk mund t'i përgjigjem çdo letre, por e vlerësoj shumë komentin tuaj - veçanërisht njoftimet për gabime shtypi dhe reklama të papërshtatshme.


Burimi: New Advent

[ATMAN]

Dominus ac Redemptor ishte përmbledhja papale e shpallur nga Klementi XIV në vitin 1773, me anë të së cilës ai shtypi Shoqërinë e Jezusit. Kjo vendim ishte rezultat i presionit të forcave politike dhe morale që kishin kërkuar ndalimin e Shoqërisë në disa vende katolike, dhe kishte shkaktuar një reagim të fortë nga anëtarët e Shoqërisë dhe nga disa sektorë të Kishës. Dominus ac Redemptor ishte një dokument i shkurtër që argumentonte se vendimi për të shtypur Shoqërinë ishte i nevojshëm për të mbrojtur autoritetin e papës dhe për të siguruar harmoninë dhe paqen në Kishë.

Vendimi për të shtypur Shoqërinë e Jezusit ishte një ngjarje e rëndësishme në historinë e Kishës Katolike, dhe u konsiderua si një ndërhyrje e paprecedent në autonomine e rendeve klerikale. Megjithatë, Klementi XIV vazhdoi të shihte vendimin e tij si të nevojshëm për të mbrojtur autoritetin e papës dhe për të parandaluar shkëputjen në Kishë. Dominus ac Redemptor mbeti në fuqi deri në vitin 1814, kur Papa Piu VII e lejoi Shoqërinë të rinisë aktivitetin e saj.

[ATMAN]

Pavarësisht certifikatës së mjekëve , "partia spanjolle" dhe romancët historikë ia atribuuan vdekjen helmit të administruar nga jezuitët. Mbetjet mortore të Klementit XIV prehen në kishën e Dymbëdhjetë Apostujve . (Shih gjithashtu S SOCIETY OF J ESUS .)

Kjo është një teori konspirative që ka qarkulluar për një kohë të gjatë në lidhje me vdekjen e Klementit XIV, por nuk ka asnjë bazë të vërtetë ose provë për t'u mbështetur në fakt. Certifikata mjekësore për vdekjen e tij raportonte se ai kishte vdekur nga një infeksion i veshit, dhe kjo është edhe versioni zyrtar i vdekjes së tij. Teoritë konspirative për ndonjë lloj helmi të administruar nga jezuitët janë të pabaza dhe nuk kanë asnjë provë për t'u mbështetur.

Mbetjet mortore të Klementit XIV gjenden në kishën e Dymbëdhjetë Apostujve në Romë, ku ai u varros në vitin 1774. Shoqëria e Jezusit u rikthye në aktivitetin e saj në vitin 1814, pasi Papa Piu VII revokoi vendimin e ndalimit të saj të shpallur nga Klementi XIV në vitin 1773.


Për fat të keq, në historinë e Kishës ka pasur raste kur disa papa kanë vdekur në kushte të dyshimta, dhe kjo ka shkaktuar spekulime dhe teori konspirative. Në disa raste, këto teori kanë qenë të pabaza dhe kanë dëmtuar reputacionin e papave dhe të Kishës. Megjithatë, nuk ka asnjë teori të besueshme për vdekjen e Klementit XIV që i kundërvihet versionit zyrtar të certifikatës mjekësore që raportonte se ai kishte vdekur nga një infeksion i veshit.

Klementi XIV vdiq në moshën 69 vjeçare në datën 22 shtator 1774. Certifikata mjekësore për vdekjen e tij raportonte se ai kishte vdekur nga "febra përgjithshme" dhe "inflamacion në veshin e majtë". Kjo do të ishte një infeksion në vesh, i cili mund të ketë shkaktuar komplikacione të tjera, siç është sepsa, dhe në fund të fundit, vdekjen.

Një infeksion në vesh mund të shkaktohet nga një numër faktorësh, si infeksionet virale ose bakteriale, dëmtime fizike, ose alergji. Infeksionet virale janë shpesh shkaktarët më të zakonshëm të infeksioneve të veshit, duke përfshirë viruset e ftohjes, virusin e gripit dhe virusin e rubeolës. Infeksionet bakteriale, siç është otiti media, mund të shkaktohen nga bakteret si Streptococcus pneumoniae ose Haemophilus influenzae. Simptomat e një infeksioni në vesh përfshijnë dhimbje në vesh, humbje dëgjimi, ndjesi të plotësimit të veshit dhe ndjesi të rëndësishme të sëmundjes.

Në rastin e Klementit XIV, infeksioni në vesh mund të ketë shkaktuar komplikacione të tjera, siç është sepsa (infeksion i shpërndarë në gjak), që mund të ketë përfunduar me vdekjen. Megjithatë, nuk ka më shumë detaje në dispozicion rreth saktësisë së infeksionit në vesh që shkaktoi vdekjen e tij.

Klementi XIV vdiq në vitin 1774 nga një infeksion në veshin e majtë që shkaktoi inflamacion dhe sepsë. Infeksionet në vesh janë të zakonshme, sidomos tek fëmijët, por mund të ndodhin edhe tek të rriturit. Infeksionet në vesh zakonisht shkaktohen nga bakteret, por mund të jenë edhe virale.

Infeksionet bakteriale në vesh janë të njohura si otiti media. Këto infeksione zakonisht ndodhin kur bakteret hyjnë në veshin e mesëm dhe shkaktojnë inflamacion dhe dëmtime në indet e veshit. Otiti media mund të shkaktojë dhimbje të veshit, humbje dëgjimi, ndjesi të plotësimit të veshit dhe ndjesi të rëndësishme të sëmundjes.

Në rastin e Klementit XIV, infeksioni në vesh mund të ketë shkaktuar komplikacione të tjera, siç është sepsa, e cila është një infeksion i shpërndarë në gjak. Sepsa mund të shkaktojë dëmtime të rënda në organe dhe sisteme të ndryshme të trupit dhe në raste të rënda mund të përfundojë me vdekjen.

Infeksionet në vesh janë të trajtuara zakonisht me antibiotikë dhe mjete të tjera simptomatike për të ndihmuar në lehtësimin e dhimbjes dhe ndjesive të tjera të sëmundjes. Megjithatë, në kohën e Klementit XIV, antibiotikët nuk ishin ende të njohur dhe të përdorur, kështu që trajtimi ishte më i vështirë dhe me rrezik më të lartë për komplikacione.

[Albo]

ATMAN,

Se pari, duhet ti besh pyetjen vetes, cila ishte arsyeja qe gjithe keto mbreteri katolike evropiane, me Spanjen ne krye, kerkuan me ngulm nga Papa qe te shtypte krejtesisht jezuitet? Dhe Spanja ishte vetem nje nder shume vende evropiane. Arsyeja ishte e njejte ne te gjitha keto vende: jezuitet nuk benin punen e Zotit Krisht apo te Kishes se Shenjte dhe Apostolike. Jezuitet ishin ne misionin e tyre per te shtene ne dore pushtetin, ne te treja format e tij: religjoz, politik dhe ekonomik. Praktike qe e ndjekin edhe sot e kesaj dite ne Amerike.

Se dyti, me te vertete e beson se Papa vdiq nga infeksioni i veshit? Eshte qesharake te besosh nje version te tille historie. Artistet italiane te kohes, e perjetesuan aktin e helmimit te Papa Klementit XIV edhe ne art. Shiko vepren e artit me poshte, te artistit italian Tancredi Scarpelli (1866–1937). Papa qendron ne krah te tavolines se bukes, mban doren ne zemer, dhe gjithe skena le te kuptohet qe ai u helmua nga jezuitet. Nuk do te ishte as Papa i pare e as i fundit qe jezuitet hoqen qafe. Vete keto vepra arti deshmojne qe populli i thjeshte nuk e hengri genjeshtren e jezuiteve qe Papa vdiq nga nje infeksion veshi. Ata besojne se ai u helmua me qellim nga jezuitet.



Burimi: LookAndLearn

Po te kishe pare dokumentarin qe te solla, do te mesoje se jezuitet jane pergjegjes edhe per vrasjen e gjithe presidenteve amerikane me te degjuar, duke filluar me George Washington, John Adams, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln..... Presidentet John Adams dhe Thomas Jefferson u vrane ne te njejten dite, diten e pavaresise se Amerikes, 4 korrik, ne diten e festimit te 50 vjetorit te shpalljes se pavaresise! Rastesi, apo jo? Dy trupave te tyre te pajete nuk u be autopsia per te mesuar shkakun e vdekjes. Helmimi ishte menyra e tyre e preferuar, pasi sillnin vdekjen duke fshehur doren vrasese.

Interesant eshte edhe citati i vete Papa Klementit XIV ne prag te vdekjes pas helmimit:

“Mjerisht, e dija se ata [d.m.th., jezuitët] do të më helmonin; por nuk prisja të vdisja në një mënyrë kaq të ngadaltë dhe mizore.” (1774)


Dhe pa harruar fjalet e Zotit tone Jisu Krisht:

"Ruhuni nga profetët e rremë, të cilët ju vijnë të veshur nga jashtë me lëkurë deleje, por përbrenda janë ujqër grabitqarë."

Matteu 7:15



"Çdo gjë që është e fshehur do të zbulohet dhe çdo sekret do të njihet. Çfarëdo që të thuash në errësirë do të dëgjohet kur të jetë ditë."

Luka 12:2-3

[ATMAN]

Nuk merrem me teori komploti dhe konspiracioni , e kam kalu me sukses kete faze,dhe nuk jam infektuar

[Albo]

Betimi sekret i Jezuitëve, Kalorësve të Kolombit dhe Masonëve të Lirë para Luciferit, demonëve, engjëjve të rënë nga qielli.