HISTORIA E MESUESIT 28-VJEÇAR NGA PESHKOPIA
"Si rroj me veshkën e nënës time"
Flet Olsi Tonuzi: Mjekët më thanë ke dy ditë jetë
--------------------------------------------------------------------------------
Ilir Bushi
Jetoj me veshkën e nënës dhe me gjakun e babait, por gjendja ime po vështirësohet dhe kam nevojë për ndihmën e shtetit". Kështu është shprehur dje 28-vjeçari nga Peshkopia, Olsi Tonuzi, të cilit në vitin 1999, gjatë një operacioni në spitalin e Selanikut, i kanë hequr të dyja veshkat, duke i transplantuar veshkën e nënës së tij 55-vjeçare. "Unë dhe nëna ime tani jetojmë me një veshkë, ndërsa babai pjesën më të madhe të gjakut ma ka dhuruar mua, duke përballuar me vështirësi sëmundjet e pleqërisë", nënvizon ai.
Historia
Olsi ka lindur në Maqellarë të Peshkopisë në vitin 1975, pranë fshatit që quhet Burim. Pas mbarimit të Fakultetit Ekonomik ai ka marrë pjesë në skuadrën e futbollit të vendlindjes së tij dhe asnjëherë nuk e kishte menduar se një ditë do të endej spitaleve në kërkim të një veshke. "Ishte viti 1998 kur unë punoja si mësues në fshatin Klloçisht dhe gjatë një mbrëmjeje vallëzimi më kapën krizat në veshka, duke përfunduar përnjëherësh në spital". Kështu e fillon historinë e vuajtjeve të tij, Olsi i cili shton se pas analizave të para u dërgua menjëherë në spitalin e Tiranës. Aty mjekët konstatuan një azotemi të lartë në shifrën 520 dhe hoqën dorë nga çdo mundësi kurimi. "Mjekët shqiptarë i deklaruan babait tim se unë kisha vetëm dy ditë jetë, në mënyrë që familja të përgatitej për vdekjen. Por njerëzit e mi më ndihmuan, duke më dërguar në Selanik".
Operacioni
Mjekët grekë në spitalin e "Hipokrati" të Selanikut më thanë se, përveç pagesës së lartë, problem kryesor mbetej gjetja e një veshke të cilën duhet të ma dhuronin njerëzit e mi". Kështu shprehet Olsi, i cili shton se babai i tij shprehu menjëherë gatishmërinë për t'ia dhuruar veshkën, por, pas analizave ,mjekët thanë se ai ishte tepër i vjetër në moshë, por atij i kërkuan të më jepte gjak dhe babai tha: "Ma merrni të gjithë gjakun, vetëm djali të më shpëtojë". "Sapo e mori vesh nëna për hallin tim, erdhi menjëherë në Selanik dhe, kur hyri në spital, u tha mjekëve ta fusnin menjëherë në sallën e operacionit për t'ia hequr veshkën", vazhdon Olsi. Dhe kështu, pas analizave paraprake të cilat kushtuan 7 milionë lekë, nëna e Olsit, Fatrija, u paraqit në operacion më 16 dhjetor të vitit 1999. Nënë e bir iu nënshtruan kështu procesit të transplantimit, ndërkohë që nëna para se vihej nën narkozë, tha: "Nëse nuk mjafton një veshkë, m'i hiqni të dyja, vetëm tim biri t'i zgjatet jeta". Dhe ashtu u bë. Për një moment nënës ia hoqën të dyja veshkat dhe njërën prej tyre e transplantuan tek Olsi, ndërsa tjetrën e rivunë në trupin e gruas. "Operacioni i nënës vazhdoi 6 orë, ndërsa operacioni im vazhdoi 12 orë", tregon Olsi duke shtuar se, pasi u kthyen në fshat, familja dhe farefisi i tij shtruan darkë nga gëzimi.
Babai im shiti tokat për operacionin 100-milionësh
"Kur mjekët shqiptarë ma prenë shpresën e jetës, atëherë babai im, Izet Tonuzi, mblodhi farefisin në Peshkopi dhe kërkoi parà borxh për ta përballuar operacionin në Greqi, i cili kushtonte 100 milionë". Kështu tregon 28-vjeçari përpjekjet e familjes së tij për përballimin e shpenzimeve. Ai shton se babai i tij, vëllezërit, xhaxhai dhe vjehrri shitën të gjitha tokat dhe plaçkat e shtëpisë, por përsëri paratë nuk plotësoheshin. Madje për këtë gjë në spitalin e Selanikut mëbrriti një mëngjes policia spitalore, për ta nxjerrë jashtë dhomës. Por farefesi dhe miqtë e mi morën përsipër gjithçka dhe arritën ta plotësojnë shumën e kërkuar", përfundon Olsi.
Vizën për të shkuar në Greqi e bleva 500 mijë lekë
"Ministria e Shëndetësisë nuk më ndihmoi, prandaj, për të bërë operacionin në Greqi, unë e kam blerë vizën 500 mijë lekë". Kështu tregon Olsi Tonuzi vështirësitë e kalimit të tij në tokën fqinje, ku do të bëhej transplantimi. Por ai shton se edhe babai i tij, nëna dhe e shoqja i kanë blerë vizat e pasaportave për në Greqi me të njëjtin çmim. Duke vazhduar me odisenë e vizave Olsi tregon se, sipas porosisë së mjekëve, ai duhet të paraqitet në spital një herë në 6 muaj, por tani ka një vit që nuk është paraqitur, sepse nuk ka më parà për të blerë vizën. "Iu lutem pushtetarëve që ta kuptojnë se, kur kisha mundësi, unë e bleva vizën dhe nuk iu luta askujt, por tani gjendja ime financiare është rënduar dhe ata duhet të më ndihmojnë për ta kaluar kufirin drejt spitalit të Selanikut", shton ai.
..........................
...........................
Shikoni deri ku ka arritur absurditeti i kesaj bote te qelbur.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt