thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Rruga e shpëtimit dhe emancipimit është një proces i vazhdueshëm i evoluimit të brendshëm. Njeriun eshte një qenie e përhershme, që ka potencialin të kapërcejë kufizimet e natyrës materiale dhe të arrijë një unitet me fuqinë Supreme.
Jane katër faza të zhvillimit shpirtëror që çojnë në emancipimin dhe shpëtimin e plotë:

1. Faza e parë - Transformimi i vetëdijes individuale: Fillimisht, individi duhet të kuptojë se ai është më shumë sesa trup dhe mendje. Duhet të jetë në gjendje të heqë qafe iluzionin e individit të vogël dhe të fillojë të shikojë botën nga një perspektivë më e gjerë, më universale. Ky është fillimi i zgjerimit të vetedijes, ku individi kupton se nuk është i ndarë nga të tjerët dhe nga universi, por pjesë e një tërësie më të madhe.

2. Faza e dytë - Shkëputja nga egoizmi: Kjo fazë është e rëndësishme sepse ajo kërkon që individi të largojë çdo lloj anësie personale ose egoizmi që mund të mbajë. Ky është një hap në pastrimin e mendjes dhe shpirtit nga dëshirat dhe lidhjet që e mbajnë individin të ngushtë dhe të kufizuar. Kur egoja zhduket, individi fillon të ndjejë unitet me të tjerët dhe me botën përreth tij.

3. Faza e tretë - Harmonizimi me forcat kozmike: Ndërsa individi rrit fuqinë e tij shpirtërore dhe zgjeron mendjen, ai fillon të harmonizohet me ligjet dhe energjitë kozmike që udhëheqin gjithë universin. Ky harmonizim e çon atë në një gjendje të thellë paqeje dhe ekuilibri, ku mendimet dhe veprimet janë të lidhura me një forcë më të madhe dhe më të drejtë.

4. Faza e katërt - Bashkimi i plotë me Supremin: Ky është kulmi i zhvillimit shpirtëror, kur individi e arrin një lidhje të plotë me Supremin dhe bëhet një me të. Kjo është faza e shpëtimit dhe emancipimit përfundimtar, ku individi e njeh dhe e përjeton natyrën e tij të përjetshme dhe të pandashme. Në këtë fazë, individi arrin një gjendje të pafundme të paqes dhe dritës, ku çdo ndarje me realitetin universal zhduket.

Për të arritur këto faza, është e nevojshme të praktikohet një disiplinë shpirtërore, siç është meditimi, që ndihmon në pastrimin e mendjes dhe shpirtit. Meditimi dhe praktikat e tjera shpirtërore ndihmojnë në kalimin e barrierave të egoizmit dhe në zgjerimin e rrezes shpirtërore, duke mundësuar një lidhje më të ngushtë me forcën kozmike.

Ky është një proces që kërkon angazhim dhe përpjekje të vazhdueshme. Shpëtimi nuk është një gjendje që mund të arrihet përfundimisht në një moment, por një udhëtim i pafund që çon individin në një unitet të plotë me Zotin dhe universin, duke arritur një paqe të thellë dhe të qëndrueshme.

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Sa herë që krijohet diçka, duhet të ketë tre faktorë: së pari, krijuesi; së dyti, aftësia krijuese; dhe së treti, materiali. Në rastin e këtij universi, faktorë të tjerë përfshijnë Krijuesin Suprem ose Zotin e madh dhe Parimin Operativ ose energjia krijuese hyjnore e tij e cila krijon me shkathtësinë e krijimit. Atëherë, kush është Matrica-Rrenja thelbi Shkak? Jo Parimi Operativ, por Vetëdija Supreme, e cila dëshiron të krijojë.

Ky Entitet Suprem, kjo Vetëdije Supreme, është Matrica-Rrenja Shkakore dhe ky është një Entitet i vetëm. Entiteti krijues, Parimi Operativ funksionon sipas dëshirës dhe aftësisë së Tij krijuese, dhe kjo eshte shkathtësia absolute e Tij.

Një pyetje tjetër. Pse krijon Ai?

Cila është domosdoshmëria e krijimit?

Qeniet njerëzore dhe të gjitha krijesat e tjera vijnë këtu për të kaluar kaq shumë vuajtje. Atëherë, çfarë është,pse duhet ky krijim?

Kaq shumë miliona njerëz erdhën këtu në këtë tokë pergjate mijëra viteve të fundit, por ata nuk mundën t'i jepnin një përgjigje të kënaqshme kësaj pyetjeje të përjetshme. Kaq shumë njerëz, të angazhuar në kaq shumë lloje aftësish vepruese, erdhën. Ata u përpoqën të gjenin përgjigjen e duhur, por dështuan. Por kur erdhën devotet shpirterore, thanë: "Nuk është aspak një problem i ndërlikuar. Është një çështje shumë e thjeshtë. Ju dijetarë të ditur, nuk mund ta jepni përgjigjen. Edhe ju, heronjtë e aftësisë vepruese, nuk e dini përgjigjen. Por ne e dime cila është përgjigjja. Zoti im, Ati im Suprem, ishte vetëm në këtë univers para krijimit. Vetëm mendoni, nëse jeni vetëm në xhungël ose në një fshat apo qytet, jeta juaj bëhet e mjerueshme. Dhe, në këtë hapësirë ​​të gjerë, Ati im Suprem ishte vetëm. Vetëm për të shpëtuar veten nga vuajtjet e monotonisë Ai krijoi."

Dhe, nga erdhi materiali?

Materiali erdhi nga mendja e Tij, sepse gjithçka në këtë univers është brenda Tij; asgjë nuk është jashtë. Pra, asnjë material nuk mund të vijë nga jashtë. Në lëndën e Tij ektoplazmike, domethënë në mendjen e Tij, aty është materiali, dhe Ai krijon gjithçka brenda mendjes së Tij. Kaq shumë objekte të gjalla, kaq shumë objekte të pajetë janë atje, por të gjitha janë brenda mendjes së Tij dhe jo jashtë. Një njeri mund të jetë i arsimuar, mund të jetë analfabet, mund të jetë me ngjyrë të çelët, mund të jetë me ngjyrë të errët, mund të jetë i varfër ose mund të jetë i pasur, por të gjitha janë brenda mendjes së Tij. Të gjitha janë krijime të Tij psikike, të gjithe janë fëmijë të Tij të dashur, pasardhës të dashur të Paraardhësit të dashur. Pra, askush nuk është i parëndësishëm, askush nuk është i pavlefshem. Askush nuk duhet të shtypet, të shfrytezohet ose të perbuzet.

Këto qenie të krijuara, duke qenë pasardhës të të njëjtit prind kozmik krijues, Zotit, janë edhe anëtarë të së njëjtës Familje Universale. Ata kanë një lidhje të përbashkët të Vëllazërisë Universale. Nuk duhet ta harrojmë kurre këtë fakt Suprem. Të gjithë janë brenda mendjes së Tij. A mund të shkojë një mëkatar përtej periferisë së mendjes së Tij Supreme, aty nuk ka asgjë përtej mendjes së Tij? Jo, askush nuk mund të shkojë përtej periferisë (jashte) së mendjes së Tij. Dhe, Ai nuk mund të thotë: "O djalosh i keq mekatar, dil jashtë". Nëse Ai jep një urdhër të tillë, ai fëmijë i keq do të thotë atëherë aty per aty: “O Atë Suprem, ku duhet të shkoj? Ti je i pafund, gjithçka është brenda teje. Nëse me thua: ‘O djalosh i keq, dil jashtë’, atëherë me siguri ka diçka jashtë mendjes Tënde, dhe unë duhet të shkoj atje. Dhe, nëse ka diçka jashtë, atëherë Ti nuk je i pafund. Pra, të lutem, o Atë Suprem, tërhiqe urdhrin Tënd ose ndrysho emrin Tënd.”

Mëkatarët jane brenda mendjes së Tij, njerëzit e virtytshëm janë gjithashtu brenda mendjes së Tij. Mëkatarët janë fëmijët e Tij të keq, dhe Ai gjithmonë dëshiron që fëmijët e Tij të keq të bëhen fëmijë të mirë me sjelljen e tyre. Ai nuk mund të përjashtojë askënd nga mendja e Tij, nga arena e mendjes së Tij universale.

Tani, pas krijimit, pasi u çlirua nga torturat e monotonisë, çfarë bën Ai?

Ai po luan lojën e Tij të përjetshme me fëmijët e Tij të dashur, dhe kjo është bota. Pra, askush nuk duhet të vuajë nga psikologjia e melankolisë apo trishtimit. Askush nuk duhet të ndiejë se është vetëm në këtë Univers. Askush nuk duhet të ndiejë se është i pafuqishëm ose i pashpresë. Dhe askush nuk duhet të vuajë nga kompleksi i inferioritetit ose kompleksi i superioritetit. Kur Ati Suprem është me ju, kur jeni brenda mendjes së Tij, atëherë nuk duhet të keni frikë nga asnjë armik fizik ose psikik, që nuk do të ishte kurre më i fortë se Ati juaj Suprem. Kur Entiteti Suprem është i gjithëdijshëm dhe i gjithëpushtetshëm, asnjë fuqi në parajsë ose në ferr nuk mund t'i bëjë asgjë të keqe Atij.

Çfarë është sistemi i procesit të të menduarit?

Çfarë është mendimi?

Një pjesë e gjërave ektoplazmike merr një formë të veçantë, dhe ajo formë është një formë e grimcuar e ektoplazmës; kur projektohet nga brenda, ajo merr formë. Në mënyrë të ngjashme, ky univers pese-elementesh është një formë e grimcuar e krijuar e ektoplazmës Kozmike. Dhe, pas kësaj, për shkak të një shtytjeve të brendshme...dhe përplasje dhe kohezioni të jashtëm, krijohet energji, krijohet dritë, krijohet strukturë psikike tek individët. Dhe, si një sistem i procesit të të menduarit, më në fund bashkohet me bërthamën nga e cila erdhi.

Pra, qëllimi përfundimtar eshte, Dëshira Supreme e çdo qenieje të gjallë është që bashkohet me Zotin i Madh, është Ati Suprem. Pra, të gjitha qeniet e gjalla dhe të gjitha objektet e pajetë erdhën nga i njëjti burim, dhe jetojnë në të njëjtën fushë ektoplazmike të Entitetit Suprem. Dhe, qëllimi i tyre përfundimtar, dëshira e tyre është te kthehen te ajo Shtëpi Supreme.

Të gjitha qeniet njerëzore, të gjithë aspirantët shpirtërorë duhet ta kujtojnë gjithmonë këtë fakt dhe të ecin përgjatë rrugës së lumturisë, duke kënduar kolektivisht këngën e Zotit, duke kënduar lavdërimin e Atit Suprem.




Burimi: Matrica Shkaktare

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Harresa është një dekret providencial. Zakonisht qeniet njerëzore harrojnë jetët e tyre të kaluara. A është kjo harresë një bekim apo një mallkim? Është një bekim sepse qeniet njerëzore ndihen të ngarkuara nga pesha e një jete. Do të ishte e pamundur për ta të mbanin barrën e shumë jetëve së bashku.

Mendja njerëzore është sentimentale - plot dashuri, përzemërsi, shoqëri, etj. Njerëzit kanë një tërheqje të thellë ndaj kësaj bote; ata mbeten të preokupuar gjatë gjithë jetës së tyre me frikëra dhe ankthe për sigurinë e familjeve të tyre. Kaq shumë probleme duhet të përballen. Problemet e vetëm një jete janë të mjaftueshme për t'i bërë njerëzit të shqetësuar. Nëse do t'u duhej të përballeshin me problemet e disa jetëve, ata nuk do të ishin në gjendje të jetonin një jetë natyrale. Problemet e jetëve të kaluara, të përkeqësuara nga konfliktet e jetës së tanishme, do t'i çonin ata në prag të çmendurisë. Së dyti, është e vështirë për njerëzit të shkëputen nga dashuria dhe lidhja për një jetë. Kërkohet kaq shumë përpjekje për të kapërcyer prangat e lidhjes dhe për të marshuar drejt Parama Puruśa. Nëse kujtesa e jetëve të kaluara ringjallet, prangat e lidhjes do të shtrëngojnë fort, duke ndaluar përparimin shpirtëror. Njeriu do të kapet në kthetrat e lidhjes së kësaj bote. Kështu, dekreti i providencës së mëshirshme është: "Le të jenë qeniet njerëzore të pavëmendshme për jetët e tyre të kaluara".

Është gjithashtu e vërtetë se asgjë në këtë univers nuk humbet ose shkatërrohet, kështu që historia e shpresave dhe frustrimeve të një personi [të kësaj jete] mbetet e ruajtur në mendjen e tyre nënndërgjegjeshme [mendje delikate]. Për shkak të shqetësimit të mendjeve të papërpunuara dhe delikate, mendja shkakësore nuk mund t'i japë shprehje gjithëdijes së saj. Por e gjithë njohuria, e gjithë historia e kaluar e dikujt dhe shkëndijat e jetëve të mëparshme, mbeten të ruajtura në rend të njëpasnjëshëm në mendjen shkakësore, ashtu si një panoramë shumëngjyrëshe, një shtresë që përfaqëson një jetë, e ndjekur nga një boshllëk, e ndjekur nga një shtresë tjetër që përfaqëson një jetë tjetër, e kështu me radhë. Kjo është arsyeja pse poeti i madh Rabindranath Tagore tha, Bhule tháká se to nay bholá [“Të mbetesh në harresë nuk do të thotë të harrosh plotësisht”].

Qeniet njerëzore, nëse dëshirojnë, mund të përpiqen t’i rijetojnë ato përvoja në kujtimet e tyre. Kjo përpjekje quhet sádhaná ose praktikë shpirtërore. Sádhakas ose aspirantët shpirtërorë, me anë të sádhaná-s, pezullojnë mendjen e tyre të papërpunuar në mendjen delikate dhe mendjen delikate në mendjen shkakësore. Ata pastaj mund ta vizualizojnë qartë atë panoramë të ngjarjeve të njëpasnjëshme në mendjen shkakësore. Meqenëse kanë kontroll të plotë mbi faktorin kohë, ata...mund të kapërcejnë lehtësisht boshllëqet ndërmjet dy jetëve dhe të krijojnë një lidhje midis tyre. Një seri jetësh shpalosen ngadalë dhe gradualisht si një panoramë lëvizëse para syve të tyre.

A duhet të përpiqet dikush të shohë jetën e tij të kaluar? Përmes sádhaná-s, qeniet njerëzore arrijnë një shkallë të caktuar kontrolli mbi faktorët relativë. Pas një udhëtimi të gjatë qindravjeçar, njeriu fillon të vizualizojë saḿskárat e jetës së tij të kaluar. Të vizualizosh saḿskárat e të tjerëve është relativisht e lehtë për një sádhaka, por të vizualizosh saḿskárat e tua është shumë e vështirë. Pas kësaj qëndron edhe dekreti i providencës së mëshirshme. Imagjinoni një person që ishte mëkatar në jetën e tij ose të saj të kaluar, por në këtë jetë ka pasur mundësinë të jetojë një jetë shpirtërore, me anë të Hirit të Tij. Tani, nëse personi zbulon jetën e tij ose të saj të kaluar mëkatare, ai ose ajo do të humbasë të gjithë frymëzimin për të vazhduar sádhaná-n shpirtërore. Mendimi mbizotërues në mendjen e tij ose të saj do të jetë: "Unë jam mëkatar. Nuk kam saḿskára për sádhaná dhe nuk do të jem në gjendje ta bëj." Ky lloj mendimi negativ do ta pengojë përparimin e tij ose të saj shpirtëror. Jeta e kaluar e dikujt do ta tërheqë atë prapa. Sipas fjalëve të Rabindranath Tagore:

Adrśt́ere shudhhálem emani niśt́ur bale

Ke more tániche pashcáte.

Se kahila, "Phire dekh,"

Dekhilám ámi,

Pashcáte tániche more pashcáter ámi.

[E pyeta Zotin e jetës sime: "Kush po më tërheq nga pas me një forcë kaq të papërmbajtshme?" Ai më tha të shikoja prapa. E bëra dhe zbulova se momentet e mia mendore reaktive po më tërhiqnin prapa.]

Pashcáter ámi ["unë" pas meje] e poemës i referohet kujtesës jashtëcerebrale.
Në anën tjetër, nëse një sádhaka ka qenë një spiritualist i madh në jetën e tij ose të saj të kaluar, atëherë nëpërmjet fuqive të kujtesës së tij ose të saj jashtëcerebrale ai ose ajo do të frymëzohet më tej për të vazhduar jetën shpirtërore. Ai ose ajo do të mendojë: "Në jetën time të mëparshme nuk isha në gjendje ta përfundoja praktikën time shpirtërore. Tani në këtë jetë Parama Puruśa më ka dhënë mundësinë të arrij qëllimin tim të çmuar." Ai ose ajo do ta intensifikojë praktikën e tij ose të saj shpirtërore dhe do të përparojë me shpejtësi drejt Parama Puruśa me tërheqjen e Tij të ëmbël. Ai ose ajo do të recitojë: Sammukhe t́heliche more pashcáter ámi ["Momentet e mia reaktive po më shtyjnë përpara"].

Burimi: Kujtesa Cerebrale dhe Jashtë-Cerebrale

Botuar në: Psikologjia e Yogas

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Lëvizja e Mosbindjes Civile

Kur një elefant i keq bëhet i dhunshëm, ai nuk ndien uri dhe si pasojë mund të mos hajë ose të mos pijë për shumë ditë së bashku. Në një gjendje kaq anormale, truri i tij i mbinxehur e detyron atë të thyejë të gjitha rregullat dhe rregulloret… dhe madje sfidon vetë ligjet e natyrës.
E dini, ata që i nxisin të tjerët të thyejnë rregullat gjithmonë do të shkaktojnë pasoja të këqija. Le të marrim një shembull. Një udhëheqës i shquar i luftës së Indisë për pavarësi (Gandi) nisi një lëvizje mosbindjeje civile kundër britanikëve për të arritur pavarësinë politike të Indisë. Disa njerëz sugjerojnë se qëllimi i kësaj lëvizjeje nuk ishte të thyente ndonjë rregull ose të mos i bindej ligjit. Qëllimi ishte të shprehte të vërtetën pas zhdukjes së errësirës se zeze. Qëllimi ishte të rrëmbente pavarësinë nga kthetrat e forcave të errësirës. Ishte një përpjekje për të gjetur të vërtetën… ishte satyagraha. Megjithatë, nuk ka rëndësi se si e quani. Nëse njerëzit nuk e përfillin ligjin, ekziston çdo mundësi që ata të ndjekin rrugën e shkeljes së ligjit. Kjo psikologji i bën njerëzit të sfidojnë statutet ligjore dhe rezultati nuk është kurrë i mirë.
Sot, nëse njerëzit ndjekin gjurmët e së kaluarës, ata do të çohen drejt djegies së autobusëve dhe tramvajeve që vetë i kanë blerë… ata do të çohen drejt djegies së ndërtesave qeveritare dhe joqeveritare, duke shkatërruar pasurinë e tyre të fituar me shume mundime. Kur njerëzit i përvetësojnë këto metoda sot, kjo ndodh sepse psikologjia e lëvizjes së mosbindjes civile të kohës britanike është ende në funksion - me fjalë të tjera satyagraha. Megjithatë, njerëzit racionalë nuk do t'i përshkruanin metoda të tilla si satyagraha, por si duragraha - një mjet i keq për të shkatërruar shoqërinë.
Ata që mbajnë flamurin materjalist-komunist dhe sulmojnë njerëz të pafuqishëm në emër të revolucionit, duke humbur nga sytë vlerat njerëzore nën shtytjen e filozofisë së tyre të hutuar dhe irracionale, nxiten nga i njëjti lloj psikologjie.
Natyra nuk e pëlqen mosbindjen ose aktin e shkeljes së ligjit. Për sa kohë që ekzistojnë statute ligjore, ato duhet të zbatohen. Nëse ato jane të dëmshme ose pengojnë përparimin e shoqërisë, ose nëse pengojnë marshimin përpara të njerëzimit si një gjarpër i perdredhur rreth këmbëve të një personi, atehere këto statute duhet të shtypen dhe duhet të miratohen dhe zbatohen ligje të reja. Përndryshe, ligji i peshkut të madh që ha peshk të vogël do të dominojë shoqërinë, dhe kjo do të dëmtojë interesat si të individit ashtu edhe të kolektivit. Lëvizja e mosbindjes civile ka lënë pas një gjurmë kaotike në shoqëri.

Botuar në: Prout in a Nutshell

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Sipas përkufizimit në modë sot, demokracia përkufizohet si qeverisja e popullit, nga populli dhe për popullin. E drejta e votës së të rriturve luan një rol të rëndësishëm në demokraci. Në emër të formimit të një qeverie demokratike, parti të ndryshme politike hedhin programin e tyre në arenën zgjedhore. Çdo parti nxjerr manifestin e saj zgjedhor për të ndikuar te njerëzit në mënyrë që të fitojnë në betejën zgjedhore që do të pasojë. Përveç kësaj, parti të ndryshme i joshin votuesit përmes propagandës zgjedhore. Kur njerëzit e arsimuar janë në shumicë dhe vetëdija politike është e mjaftueshme, nuk është shumë e vështirë për njerëzit të peshojnë pro dhe kundrat e programit të një partie të caktuar dhe të përcaktojnë se çfarë është në interesin më të mirë të popullit. Por aty ku ka mungesë arsimi dhe vetëdije politike, dhe aty ku njerëzit nuk arrijnë ta kuptojnë realitetin dhe mashtrohen nga propaganda e gabuar, ata hedhin votat e tyre në favor të partive idealet e të cilave shkojnë në kundërshtim me interesin shoqëror. Si pasojë, partitë instalohen në pushtet dhe shkojnë kundër interesave të popullit.

Në sistemin aktual demokratik, e drejta për të votuar varet nga mosha. Supozoni se njerëzit fitojnë të drejtën e votës në moshën 21 vjeç. Kjo supozon se të gjithë personat që mbushin moshën 21 vjeç kanë një kuptim të problemeve themelore të popullit, por në realitet shumë njerëz mbi moshën 21 vjeç mbeten injorantë për këto probleme për shkak të mungesës së vetëdijes politike. Pra, e drejta e votës nuk duhet të bazohet në moshë. Kjo e drejtë duhet t'u jepet atyre që janë të arsimuar dhe të vetëdijshëm politikisht. Dhënia e të drejtave të votës në bazë të moshës do të thotë që njerëzit mund të hedhin votat e tyre pa kuptimin dhe njohuritë e duhura, ndërsa shumë njerëz të arsimuar dhe të vetëdijshëm politikisht përjashtohen nga votimi për shkak të moshës së tyre. Ky është boshllëku më i madh i demokracisë.(dmth mungesa e vetedijes se larte politike)

Boshllëku i dytë është se në sistemin demokratik njerëzit duhet të dëgjojnë leksione të gjata dhe të pabaza jo reale, të cilat janë gjithashtu edhe mashtruese. Udhëheqësit duhet të bëjnë fushatë me të gjithë për të marrë vota. Ata duhet të qetësojnë hajdutët, maskarenjte dhe hipokritët sepse këta të fundit kanë fuqi të madhe votuese. Kjo është arsyeja pse demokracia është qeverisja e hajdutëve, mashtruesve dhe hipokritëve. Qeveria nuk mund të ndërmarrë veprime kundër tyre sepse një qeveri që frenon aktivitetet e tyre të liga nuk mund të zgjasë shumë.

Është e mundur që në një qeveri demokratike anëtarët ose përfaqësuesit e zgjedhur të përbëjnë më shumë se pesëdhjetë përqind të numrit të përgjithshëm të kandidatëve që fitojnë në votime, ndërsa totali i votave të siguruara nga partia e tyre mund të jetë më pak se pesëdhjetë përqind. Në një gjendje të tillë, qeveria thuhet se është e një partie shumicë, por në realitet është qeveria e një partie të caktuar pakicë. Meqenëse qeveria formohet nga një parti e caktuar, mendimi i një partie tjetër ose partive të tjera nuk respektohet në legjislaturë. Megjithëse të gjitha Partitë marrin pjesë në miratimin e legjislacionit, projektligjet miratohen sipas dëshirave të partisë që është në shumicë. Kur aktet miratohen nga një parti e caktuar, ajo parti përfiton nga ligji i miratuar, ndërsa populli në përgjithësi nuk përfiton shumë prej tij.

Meqenëse qeveria formohet nga një parti e caktuar, pavarësia e nëpunësve të qeverisë dëmtohet gjithashtu. Anëtarët dhe udhëheqësit e partisë në pushtet ndërhyjnë në punën e ekzekutivit dhe e detyrojnë atë të ndjekë vijën e partisë. Nën presion bëhet punë që i sjell dobi një partie të caktuar, por dëmton interesat e popullit në përgjithësi. Në sistemin demokratik, zyrtarët qeveritarë nuk mund të shkojnë kundër dëshirave të udhëheqësve të qeverisë, pasi të parët punojnë nën drejtimin e sekretariatit i cili drejtohet nga kabineti i formuar nga partia në pushtet.

Në të ashtuquajturat demokraci, edhe gjyqësori nuk mund të funksionojë në mënyrë të pavarur, pasi partia në pushtet ushtron presion mbi gjyqtarët dhe zyrtarët gjyqësorë. Kështu, shpeshhere jepen gjykime që e pengojnë drejtësinë.

Pavarësia e departamentit të auditimit, gjithashtu, është e domosdoshme për funksionimin e duhur të thesarit publik. Por për shkak të presionit të partisë në pushtet, ai shpesh dështon të veprojë në mënyrë të pavarur. Për shkak të mungesës së një auditimi të duhur, fondet publike shpërdorohen dhe keqpërdoren. Si pasojë, aktiviteti i ndërtimit të kombit nuk kryhet siç duhet. Një qeveri duhet të qeverisë dhe t'i shërbejë popullit, por nuk është e mundur të qeveriset në sistemin demokratik, sepse kush është aty për t'u qeverisur? Publiku qetësohet për të siguruar vota, gjë që i bën sundimtarët e mundshëm të papërshtatshëm për të sunduar. Dhe sundimtarët e mundshëm janë vetë shfrytëzues të paaftë, imoralë, hipokritë, apo si do të zgjidheshin ndryshe? Ata përdorin strategji dinake dhe fuqinë e parave. Kjo është arsyeja pse nuk ka askush që të ofrojë udhëheqje të denjë. Dhe për sa i përket çështjes së popullit, kjo është e pakuptimtë në një demokraci. Në këtë sistem, partia dhe udhëheqësit i shërbejnë vetes në të gjitha mënyrat e mundshme.

Kështu, është shumë e qartë se forma demokratike e qeverisjes është e mbushur me boshllëqe. Pa i hequr ato, është e pamundur të drejtohet siç duhet administrata e një vendi.

Tani le të diskutojmë disa reforma në demokraci. Demokracia nuk mund të ketë sukses në vendet ku njerëzit janë analfabetë, imoralë ose të prapambetur.

Së pari, ligjvënësit duhet të zgjidhen me rekomandimet e popullit në përgjithësi. Në kohën e zgjedhjes së përfaqësuesve, populli duhet t'i kushtojë vëmendje edukimit, standardit moral dhe sakrificës së tyre për shoqërinë etj. Nëse përfaqësuesit zgjidhen duke pasur parasysh këta faktorë, ata nuk do të udhëhiqen nga interesat partiake, por nga interesat kolektive. Në mendjet e tyre do të dominojnë interesat e të gjithë racës njerëzore dhe shoqërisë, dhe jo interesat e ndonjë klase. Ata do të jenë në gjendje të miratojnë ligje duke pasur parasysh problemet e të gjithëve, duke përshpejtuar kështu shpejtësinë e rindërtimit shoqëror. Shërbimi i tyre i paanshëm do t'u sjellë lumturi të gjithëve.

E drejta e votës duhet t'u jepet personave të arsimuar që kanë vetëdije politike dhe vetëdije për problemet e njerëzve. Mosha nuk duhet të jetë pengesë për të drejtën e votës. Nëse njerëzve analfabetë u jepet e drejta e votës, ekziston mundësia që të zgjidhen përfaqësues antisocialë dhe të paaftë.

Për t'i siguruar administratës një ambient të patrembur dhe të pavarur, sekretariati duhet të mbahet i lirë nga presionet e kabinetit. Kabineti duhet të kufizohet vetëm në legjislacion, miratimin dhe miratimin e buxhetit, zbatimin e planeve dhe politikave të tij, mbrojtjen etj. Pushteti i ministrave duhet të mbetet i kufizuar në parlament dhe ata nuk duhet të fusin hundët në punët e sekretariatit. Sekretari kryesor nuk duhet të jetë nën presidentin ose kryeministrin, por duhet të veprojë në mënyrë të pavarur si kreu i ekzekutivit. Të gjithë sekretarët duhet të punojnë nën sekretarin kryesor. I lirë nga presionet e kabinetit, çdo departament do t'i shërbejë mirë popullit.

Në sistemin aktual, gjyqësori funksionon nën një ministër kabineti dhe presioni nga ministri mund të dëmtojë funksionimin e tij të pavarur. Për të hequr këtë defekt dhe për të siguruar drejtësi të paanshme, gjyqësori duhet të ketë të drejtën të funksionojë në mënyrë të pavarur. Në asnjë rast, kryetari i gjykatës nuk duhet të trajtohet si inferior ndaj presidentit ose kryeministrit. Vetëm moralistët dhe personat e ndershëm duhet të vendosen në karrigen e shenjtë të drejtësisë. Nëse njerëzit nuk arrijnë ta mbajnë këtë çështje nën mbikëqyrjen e tyre të ngushtë, padrejtësia do të zërë vendin e drejtësisë.

Së fundmi, për shfrytëzimin e duhur të të ardhurave të vendit dhe për të siguruar që çdo qindarke të shpenzohet për ndërtimin e kombit, është jashtëzakonisht e rëndësishme që edhe dega e auditimit të jetë e pavarur. Auditori i përgjithshëm duhet të jetë i pavarur nga presidenti. Vetëm pavarësia e auditorit te përgjithshëm mund të sigurojë që kjo degë do të jetë në gjendje të kontrollojë pa frikë llogaritë e çdo dege tjetër. Kështu, ajo duhet të jetë një degë e veçantë administrative e qeverisë dhe e pavarur nga partia që mban shumicën.

Të katër degëve të përmendura më sipër duhet t'u jepet mundësia të funksionojnë në mënyrë të pavarur. Kështu, do të ketë katër ndarje. Asnjë ndarje nuk do të funksionojë nën një tjetër, por do jene te ndara ne pushtetin e tyre.

Por në një situatë të tillë ekziston ende mundësia e padrejtësisë dhe shfrytëzimit. Pra, për të mbikëqyrur ose monitoruar funksionin e të gjitha këtyre ndarjeve, kërkohet kontrolli mirëdashës i bordit të Sadvipras në mënyrë që spiritualiteti të mbretërojë suprem.





Botuar në: Prout in a Nutshell


Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Ekzistojnë katër forma kryesore të vetdijes - gjendja e zgjimit, gjendja e ëndrrës, gjendja e gjumit të thellë dhe turiiya [gjendja e përthithjes së vetes në Vetedijen e Pastër]. Në fakt, në formën turiiya të vetedijes se paster, Qenia Supreme ekziston në formën ose natyrën e Tij. Prandaj kjo është forma kontrolluese e tre formave të tjera. Kjo është arsyeja pse Zoti quhet mjeshtri i tre lokave - tre lokat janë tre format e vetedijes: zgjimi, ëndërrimi dhe gjumi i thellë. Këto tre shprehje kanë tiparet kryesore dalluese të mëposhtme -

Zgjimi: Në këtë shprehje, mendja e ndërgjegjshme është më e forta. Njeriu është i prirur të besojë më shumë në të vërtetën e atyre gjërave të përjetuara drejtpërdrejt nga indriyat (organet) e tij sesa në gjërat e tjera si nga mendja - mendimet, etj.

Ëndërrimi: Në këtë gjendje, njeriu beson vetëm në funksionimin e mendjes si të vërtetën. Shqisat nuk funksionojnë drejtpërdrejt.

Gjumi i thellë: Në këtë gjendje, as shqisat [organet] dhe as mendja e vetëdijshme nuk punojnë drejtpërdrejt, dhe askush nuk di me për funksionimin e mendjes. Të dyja punojnë në mënyrë indirekte, dhe Qenia Supreme ruan funksionimin e tyre minimal thelbësor.

Në të gjitha këto forma të vetëdijes, njësia-individ është i pafuqishem të bëjë diçka vetë nëse Qenia Supreme nuk e mbështet funksionimin e individit duke qenë entiteti eshte dëshmues dhe kontrollues për të gjitha format. Për shembull, në një gjendje të zgjuar keni sy, veshë dhe organe të tjera që funksionojnë, por fuqia juaj për të parë, dëgjuar, etj., vjen nga Qenia Supreme. Zoti i Madh mund t'i rrëmbejë këto fuqi të tuaja. Ai mund t'jua rrëmbejë këto fuqi në çdo fazë të funksionimit. Për shembull, kur Ai të rrëmben fuqinë tënde të të folurit, do të kesh një gjuhë, por nuk do të kesh fuqi të flasësh. Pa mbështetjen e Tij ti nuk je asgjë, nuk mund të kryesh asgjë. Ai mund të të ndalojë pikërisht në fazën kur je gati të pohosh një fuqi të veçantë tënden.

Shprehjet e tua janë, pra, si ato në një shfaqje kukullash, ku vallëzimi dhe drama e bukur vazhdon, por vetëm për aq kohë sa dora që kontrollon fijet e lejon këtë të ndodhë.

Aktivitetet e mendjes që janë dominuese në ëndrra janë në mënyrë të ngjashme nën kontrollin e Entitetit Dëshmitar. Ai mund të të rrëmbejë fuqinë tënde të imagjinatës edhe para se një fjali në mendjen tënde në lidhje me dyshimin për ekzistencën e Tij të jetë e plotë.

Në gjumë të thellë, gjithashtu, është Zoti i Madh ai që rregullon funksionimin thelbësor të qenies kur mungojnë shprehjet e drejtpërdrejta. Nëse nuk do të ishte kështu, gjumi mund të bëhej një gjumë i përjetshëm nga i cili nuk do të kishte zgjim.

Turiiya - gjendja e përthithjes së vetes në Vetedijen e Pastër: Të mençurit ia dorëzojnë funksionimin e të gjitha shprehjeve të mësipërme formës turiiya të Qenies Supreme. Keta te mencur veprojnë si instrumente të Tij. Kjo u jep atyre një avantazh të madh. Ata nuk kanë ego, dhe për këtë arsye nuk kanë shanse për humbjen e prestigjit. Të qenit instrument i Supremit është një gjendje lumturie e madhe dhe shume efikase.

Prandaj, të mençurit marrin qëndrimin "Ti je i madh" që nga fillimi i praktikes shpirterore.

Por pa pëlqimin e Zotit, asnjë nga format e vetëdijes nuk do të shprehet. Ai është Entiteti Dëshmitar Suprem i të gjitha shprehjeve individuale dhe kolektive. Ai është absolut; tre format e tjera të vetëdijes janë relative. Kjo Qenie Supreme e mrekullueshme është e vërteta përfundimtare - është Sadáshiva [Vetëdija e Përjetshme].

Çfarëdo që të bësh, Zoti sheh gjithçka. Për Të, asnjë pjesë e trupit tënd nuk është e mbyllur ose e fshehur. Ai është pjesa më intime dhe e brendshme e qenies tënde. “Sot jam shumë i zënë dhe duhet të marr pjesë në një festë. Kështu që do të bëj meditim vetëm për tre ose katër minuta.” Ai e di që po e vendosni një festë mbi praktiken shpirterore. Ai i dëgjon si fjalët e tua të thëna, ashtu edhe fjalët e tua të pathëna. Në fakt, Ai i dëgjon fjalët e tua para se t’i dëgjosh ti, para se të bëhen mendore. Prandaj, Ai ka njohuri të plotë për gjithçka që ndodh brenda, jashtë dhe brenda mendjes. Përpiqu të fshehësh diçka prej Tij dhe nuk do të kesh kurre sukses.

Qëllimi yt duhet të jetë harmonizimi i mendjes tënde të brendshme dhe shprehjeve të tua të jashtme. Bëje mendjen tënde brenda dhe jashtë një dhe uniforme. Ka dy personalitete tek secili individ, ai i brendshëm dhe ai i jashtëm. Ai i brendshëm është më pak i komplikuar, por ai i jashtëm duket (por ne fakt nuk eshte) më i mirë. Qëllimi i praktikes shpirterore është t’i afrojë këto dy personalitete dhe t’i bëjë ato një.

Merrni një shembull. Kur një personi i afrohet dikush, personaliteti i jashtëm do të thotë: “Ejani këtu, zotëri, mirë se vini, sa i kënaqur që ju shoh”; por personaliteti (mendimi) i brendshëm thotë: “Ja ku vjen një tjetër shqetësim dhe merzitje.” Një aspirant shpirteror duhet te jetë i njëjtë si brenda vetes ashtu dhe jashtë.

Nëse je një dhe i njëjti, brenda dhe jashtë, atehere kur të gjitha shprehjet e vetëdijes tende janë në harmoni me Qenien Supreme, dualiteti i qenies sate do të zhduket dhe do të vendosesh në paqe dhe madhështi të përhershme.

Për mbrojtjen tonë ne kërkojmë mbështetjen e një polici. Ai polic ka nevojë për mbrojtje nga eprorët e tij. Eprori, megjithatë, duhet të varet nga Ai i madhi Zot për sigurinë e tij.

Prandaj, për liri të përhershme nga frika dhe nga të gjitha pengesat dhe kufizimet, dhe për të arritur pastërtinë dhe paqen më të lartë, dorëzoju Qenies Supreme. Vetëm kjo është rruga e lumturisë.


Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Rrjedha Kozmike e Kohës


E kaluara, e tashmja, dhe, e ardhmja - asnjëra nga këto të treja nuk është e ndarë dhe e dallueshme nga të tjerat. Asgjë nuk shfaqet ose zhduket papritur; të gjitha entitetet i binden me respekt ligjeve Kozmike në një mënyrë të disiplinuar dhe vazhdojnë nga e kaluara në të ardhmen edhe më të largët në rrjedhën panoramike të Ciklit Kozmik. Askush nuk mund t'i rezistojë vrullit të kësaj rrjedhe Kozmike - askush nuk mund ta përmbajë atë - askush nuk mund ta shtypë atë.

Në analet e historisë njerëzore, janë regjistruar shumë të vërteta dhe të pavërteta. Janë bërë përpjekje për të nënvlerësuar rëndësinë e personaliteteve të mëdha, për t'i fshirë ato nga faqet e historisë, dhe shpesh njerëz të vegjël dhe të parëndësishëm janë zmadhuar dhe paraqitur si të mëdhenj. Por asnjë nga këto përpjekje nuk ka qenë e suksesshme. Çdo gjë është shkruar në faqet e kohës së përjetshme pikërisht ashtu siç ka ndodhur; përpjekjet egoiste dhe të kota të njerëzve të vegjël kanë lënë pas vetëm përbuzje dhe të qeshura tallëse në kanavacën e gjerë të kohës së përjetshme.

Uŕiche tomdr dhvajá megharandhracyuta tapaner jvaladarcirekhá,

Karojoŕe ceye áchi úrdhvamukhe – paŕite jáni na, kii táháte lekhá.

[Flamuri juaj fluturon si një rreze dielli që shkëlqen nëpër re. Po shikoj me fytyrën lart dhe duart e kryqëzuara - por nuk mund ta lexoj atë që ke shkruar atje.]

Kjo shfaqje shumëngjyrëshe e historisë, këto fotografi të panjohura të së kaluarës, shkëlqimi i larmishëm i kësaj shfaqjeje, janë të gjitha ne çdo moment duke u ngritur dhe duke rënë në gjirin e përjetësisë. Historia thjesht po jep një goditje të lehte, një dridhje të butë të ekzistencës, mbi shkëmbin e fortë të kohës. Është thënë, Teśáḿ vilakśańo sákśii ["Ai është dëshmitari me karakteristika të kundërta"]. Paramashiva, Vetëdija Supreme, është lidhur ngushtë me të gjitha skenat e ndryshme të akteve të historisë, të së kaluarës, të tashmes dhe të ardhmes: Ai është dëshmitari i tyre i paanshëm. Entiteti Suprem nuk është vetëm një entitet dëshmitar - Ai është shumë më tepër se kaq - Ai është dëshmitari i paanshëm i të gjitha sekuencave të ngjarjeve. Ai nuk e shtrembëron historinë, as nuk i jep rëndësi të tepruar ndonjë çështjeje apo ndonjë entiteti. Ai është jashtë fushëveprimit të ligjit të shkakësisë, Ai është dëshmitari me "karakteristika të kundërta" për të gjitha ngjarjet. Dëshmia e tij nuk e përfshin Atë në asnjë ngjarje



Botuar në: Historitë përgjatë rrugës


Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Kriteret e një Guru të Vërtetë / Kush është Guru i Vërtetë?


Roli i shkrimit të shenjtë [shpirtëror] është t'i udhëheqë qeniet njerëzore drejt qëllimit suprem nëpërmjet disiplinës. Dharma (praktika shpirterore) është një aset i vlefshëm në jetën njerëzore. Ajo siguron një pozicion të veçantë për qeniet njerëzore, ndryshe nga kafshët. Njerzit konsiderohen kurora e krijimit, për shkak të dharmas së tyre. Qeniet njerëzore nxjerrin udhëzimet më fisnike për zhvillimin më të madh nga dharma. Kur qëllimi i vetëm i shkrimit të shenjtë, domethënë dharmashástra, është t'i vendosë qeniet njerëzore në pozicionin e qëndrueshëm dhe të lartësuar të ideacionit shpirtëror, ai duhet të jetë praktik, racional, i pagabueshëm dhe universal. Duhet të bazohet në të vërteta të thella të përjetshme. Duhet të jetë ápta vákya.("Ápta Vákya" do të thotë "fjalët e një autoriteti shpirtëror të besuar" — fjalë ose mësime që merren si të vërteta sepse vijnë nga një njeri i ndriçuar, i çliruar nga dëshirat personale dhe mashtrimi.)

Ndoshta e dini që fjala guru është një fjalë shumë e vjetër Vedike. Do të thotë "ai që largon errësirën". Tani, kjo shprehje "ai që largon errësirën" përdoret shpesh sot pa një kuptim më të thellë. Kjo errësirë ​​në të vërtetë nuk i përket vetëm shtresës psikike ose shtresës shpirtërore, por të gjitha shtresave të ekzistencës njerëzore. Domethënë, errësira qe mbizotëron në të tre shtresat - në sferën e papërpunuar fizike, në sferën psikike dhe në sferën shpirtërore. Pra, një guru domosdoshmërisht duhet të jetë në gjendje të largojë errësirën nga të tre shtresat. Nëse ai u mëson alfabetin ose ndonjë çështje akademike studentëve, ai do të quhet mësues - mësues në kuptimin akademik. Kjo nuk do të funksionojë. Nëse, përsëri, ai largon errësirën nga bota psikike, ai u jep njohuri intelektuale ndjekësve të tij, edhe kjo nuk do të jetë e mjaftueshme. Dhe nëse, më në fund, ai largon errësirën vetëm nga shtresa shpirtërore e dishepujve të tij, edhe kjo nuk do të funksionojë. Fakti është se një guru - nëse dikush do të pranohet si një guru i vërtetë - duhet të largojë errësirën nga të gjitha shtresat e botës fizike, të gjitha shtresat e botës psikike dhe gjithashtu të gjitha shtresat e botës shpirtërore.

Tani le të shohim botën shpirtërore. Në botën shpirtërore, vetëm ai mund të jetë një guru që mund ta ngrejë njerëzimin e shtypur në një nivel të lartë shpirtëror, që mund ta ndriçojë njerëzimin me shkëlqim shpirtëror. Domethënë, vetëm një Mahákaola ka kualifikimin e nevojshëm për të qenë një guru, të tjerët nuk mund të jenë guru. (Mahákáola do të thotë:
Një personalitet shpirtëror suprem që jo vetëm është i çliruar vetë, por ka fuqinë të transformojë dhe të çlirojë të tjerët përmes kontaktit të tij shpirtëror.)


Për të qenë një guru ideal në sferën shpirtërore, duhet të jesh plotësisht i njohur me detajet më të hollesishme të sádhaná-s, çdo aspekt të sádhaná-s, të rëndësishëm ose i pa parëndësishëm. Guru jo vetëm që duhet t'i mësojë këto gjëra, por duhet të ketë edhe aftësinë për t'ua mësuar këto praktika të tjerëve. Përndryshe, ai nuk duhet të trajtohet dhe te konsiderohet si një guru. Vetëm Mahákaola e ka këtë aftësi, askush tjetër. Kaolat janë ata që, nëpërmjet sádhaná-s, kanë ngritur me sukses qëndrimin e tyre mikrokozmik dhe e kanë vendosur atë në atë makrokozmik; por një Mahákaola është ai që është një kaola, sigurisht, por në të njëjtën kohë zotëron aftësinë për të ndihmuar edhe të tjerët të arrijnë atë pozicion të lartësuar kaola. Në të kaluarën, Zoti Shiva ishte një Mahákaola i tillë. Zoti Krśńa ishte një tjetër. Për të qenë një guru, duhet të jesh një Mahákaola. (Kaolat janë individë të avancuar shpirtërisht, të cilët jetojnë në harmoni të plotë me ritmin kozmik. Ata janë të përqendruar në zhvillimin e vetvetes përmes praktikave të brendshme tantrike shpirterore dhe mistike, por nuk kanë domosdoshmërisht një mision për të udhëhequr të tjerët, siç kanë Mahákaolat.)

Duhet të kesh njohuri në lidhje me sádhaná-n, jo vetëm njohuri të plota të shástrave [shkrimeve të shenjta]. Dhe për të fituar njohuri të plota të shkrimeve të shenjta, duhet të dish sa më shumë gjuhë që janë të nevojshme për këtë qëllim. Kjo do të thotë se nuk mjafton që një guru të fitojë kualifikimet e nevojshme për të qenë në gjendje të mësojë sádhaná (domethënë, të japë mësime mbi kultin praktik shpirteror); ai duhet të ketë edhe njohuri të mjaftueshme të teorisë. Kjo do të thotë, për të njohur sekretin e brendshëm të sádhaná-s, ai duhet të ketë njohuri të plota dhe autentike të shkrimeve të shenjta; vetëm atëherë duhet të pranohet si një guru i përsosur në sferën shpirtërore. Dikush që ka njohuri mjaft të mira të sádhaná-s dhe gjithashtu mund të ndihmojë të tjerët në atë fushë, por nese është i privuar nga intelekti, ose njohuritë e gjuhëve dhe shkrimeve të shenjta, nuk mund të jetë një guru plotësisht kompetent në sferën shpirtërore; sepse, duke qenë një guru, ai do të duhet të shpjegojë edhe anën teorike. Nëse, supozojmë, i them dikujt: “Bëje këtë”, duhet të shpjegoj edhe pse ai ose ajo duhet ta bëjë këtë, dhe në të njëjtën kohë duhet të jem në gjendje ta mbështes këtë në dritën e shastrave.

Mund të ngrini pyetjen: “Çfarë është një shastra?” Mund të tregoni me gisht një libër voluminoz dhe ta quani shastra, por kjo do të ishte mashtruese. Shastra në kuptimin e vërtetë do të thotë, Shásanát tárayet yastu sah shástrah parikiirtitah – domethënë, “Shástra është ajo që disiplinon dhe çliron njerëzit.” Pra, një guru duhet të jetë i aftë me shástra-n, përndryshe ai nuk mund t’i tregojë rrugën e duhur njerëzimit. Termi guru do të ishte një emërtim i gabuar mashtrues – gjë që nuk është kurrë e dëshirueshme. Shástra nuk do të thotë domosdoshmërisht Vedat; do të thotë rruga drejt emancipimit përmes ngulitjes së disiplinës rigoroze; është diçka që e pengon dikë të marrë liri në emër të lirisë. Do të thotë udhëzime të qarta që i udhëheqin të gjithë përgjatë rrugës, që çojnë në arritjen e prosperitetit dhe mirëqenies. (Shástra (śástra) vjen nga rrënja sanskrite "śás" që do të thotë të udhëzosh, të disiplinosh, të mësoj. Pra, shástra do të thotë: udhëzim, rregullore ose mësim i bazuar në dijeni të thellë.)


Një guru shpirtëror duhet të jetë i njohur mirë me të gjitha proceset e sádhaná-s, duhet të ketë aftësinë për të bindur të tjerët, duhet të ketë njohuri të plota të shkrimeve të shenjta, duhet të dijë shumë gjuhë dhe duhet të ketë njohuri dhe intelekt gjithëpërfshirës, ​​plus disa kualifikime shtesë. Cilat janë këto kualifikime? Nigrahánugrahe shakto gururityabhidhiiyate - "guru duhet të ketë aftësinë si për të ndëshkuar, ashtu edhe për të dashur, ose për të bekuar dishepujt e tij". Vetëm ndëshkimi, pa dashuri, nuk është i mirë. Dashuria dhe ndëshkimi duhet të shkojnë së bashku, dhe shkalla e ndëshkimit nuk duhet të kalojë kurrë shkallën e dashurisë. Vetëm atëherë mund të quhet një guru i vërtetë shpirtëror.

E kam thënë tashmë se një guru duhet të jetë një autoritet në të gjitha fushat dhe në të tre shtresat:

Si një guru shpirtëror, ai duhet të jetë plotësisht i përgatitur në shkencën shpirtërore - si në teori ashtu edhe në praktikë. Ai duhet të dijë se si Zoti i Madh e shoqëron Veten me jiivas [qenie njësi individ]; dhe ai duhet të dijë se si jiivat shoqërohen me Parama Puruśa-n (ata shoqërohen ashtu si lumenjte bashkohet me gjirin e detit apo oqeanit). Përndryshe, si mund t'ua mësojë këtë shkencë të tjerëve?

Dhe kush e di këtë shkencë? Vetëm Zoti i Madh e di, sepse Ai Vetë ka krijuar gjithçka. Ai ka krijuar organet tona shqisore dhe Ai ka krijuar tanmátra-t që organet tona shqisore i zbulojnë. (Tanmátrat janë elementet themelore të perceptimit shqisor – ndërmjetësuesit përmes të cilëve vetëdija njerëzore percepton botën e jashtme. Ato nuk janë objektet materiale vetë, por vibrimet më subtile që qëndrojnë pas perceptimit shqisor.)

Ai mund të krijojë çdo gjë që i pëlqen. Por mos harroni, Ai nuk bën asgjë. "Veprimi" i Tij do të thotë të menduarit e Tij. Gjërat marrin formë ndërsa Ai mendon. Askush përveç Atij nuk e di se si e bën Ai. Pra, si mund ta njohin njerëzit ATE nëse Ai nuk u mëson të tjerëve shkencën e njohjes së Tij? Vetëm Ai e di shkencën dhe metodën për ta realizuar Atë, për ta njohur Atë; sepse Ai ka krijuar si qeniet njerëzore ashtu edhe rrugën që ata duhet të ndjekin. Pra, njerëzit mund ta njohin metodën vetëm me anë të hirit dhe bekimit të Tij. Prandaj është thënë në Ánanda Sútram, Brahmaeva Gururekah náparah – domethënë, “Vetëm Brahma (Zoti) është Guru.” Përmes strukturës së Tij fizike, Ai u mëson shkencën aktuale aspirantëve shpirtërorë. Njerëzit duhet ta kuptojnë qartë dhe ta dine mire këtë.

Ka shumë njerëz që janë të prirur të mendojnë se në sferën shpirtërore nuk ka nevojë të fitohet njohuri intelektuale për realizimin e Zotit; dhe në mbështetje të tezës së tyre ata përmendin emrat e disa njerëzve të mëdhenj. Tani është e vërtetë se për realizimin e Zotit, kualifikimi akademik mund të mos jetë i nevojshëm: nuk ka dallim midis një personi të ditur dhe një analfabeti. Por për të qenë një guru, duhet të jesh një person i ditur. Realizimi i Zotit nuk është i mjaftueshëm për një guru, ai duhet të ketë edhe kualifikime të tjera. Pra, një person që është i privuar nga të mësuarit dhe njohuritë e shkrimeve të shenjta dhe aftësia për të mësuar të tjerët, dhe aftësitë e dyfishta për të ndëshkuar dhe shpërblyer dhe bekuar dishepujt e tij, nuk duhet të pranohet kurrë si një guru shpirtëror. Një guru nuk do të thotë vetëm një guru shpirtëror, ai duhet të jetë një guru edhe për botën intelektuale dhe fizike.

Pas sferës shpirtërore vjen sfera psikike, e cila është më e papërpunuar se e para. Domethënë, guru duhet të jetë i vetëdijshëm për natyrën e mendjes njerëzore - nga çfarë është bërë, si duhet të ngrihet hap pas hapi nga e papërpunuar në delikate, si të gjitha mendjet njësi mund të marshojnë së bashku në unison drejt qëllimit - me një fjalë, ai duhet të dijë si anën teorike ashtu edhe atë të aplikuar të psikologjisë. Ai duhet të dijë një mijë herë më shumë sesa është shkruar në libra. Ai duhet të asimilojë gjithçka përmes intelektit të tij të rafinuar. Dhe vetëm atëherë mund t'i mësojë të tjerët në mënyrë të përsosur. Kjo tregon se ai duhet të jetë jo vetëm një guru shpirtëror, por edhe një guru në botën psikike. Ekziston një ndjenjë mungese dhe boshlleku apo mangesie në mendjen njerëzore. Ai që mund ta largojë ndjenjën e mungeses është një guru. Për t'u kualifikuar si guru, duhet të ketë fuqinë për të mbushur kete boshllek ne dëshirat psikike.

Ashtu si në sferën shpirtërore, ashtu edhe në sferën psikike, një guru duhet të jetë i ditur. Ai duhet të jetë i aftë në shkencat humane; në fakt, duhet në të gjitha degët e njohurive njerëzore. Për të qenë një guru shpirtëror, do të jetë e mjaftueshme që ai të ketë zotërim mbi traktatet e shkrimeve të shenjta; por për të qenë një guru në sferën psikike, ai duhet të jetëi ditur në të gjitha degët e dijes njerëzore. Një njohuri e kufizuar e vetem disa shkrimeve të shenjta nuk do të mjaftojë. Dhe njëkohësisht, ai duhet të jetë i njohur me stilin dhe menyren në të cilin funksionon mendja njerëzore, si dhe me metodën për ta kontrolluar dhe udhëhequr atë siç duhet.

Më pas vjen bota fizike. Ndjekësit, dishepujt e guru-së, janë burra dhe gra prej mishi dhe gjaku që kanë struktura fizike. Ata kanë hidhërimet dhe mjerimet e tyre, lotët dhe buzëqeshjet e tyre. Kjo është jeta e tyre. Ata kanë problemin e tyre të ushqimit dhe veshjes; ata kanë kënaqësitë dhe dhimbjet e tyre, lotët e tyre të dhimbjes dhe lotët e gëzimit; ata ngazëllohen në rrethana të lumtura dhe bien ne trishtim kur gjërat shkojnë keq. Është detyra e një guru-je t'u sigurojë ndjekësve të tij mjetet për përparimin e tyre. Kjo është ajo që një guru ideal duhet të bëjë në sferën fizike. Si një guru në botën fizike, ai do të duhet t'u mësojë njerëzimit teknika të tilla që do të zgjidhin problemet e tyre ne boten fizike - problemet e ushqimit, veshjes, arsimit dhe trajtimit mjekësor. Një guru duhet të sigurohet që problemet e tyre të përditshme të zgjidhen.

Pra, për të qenë një guru, dikush duhet të vijë në këtë tokë me kualifikimet më të larta në fushën shpirtërore dhe me kapacitetin më të madh për t'u përballur me pengesat e medha në botën fizike.

Të marrësh përsipër përgjegjësinë e një guru nuk është lojë fëmijësh.


Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Kulmi i Devocionit



Ideja se "Unë jam në dispozicion të Tij dhe se Ai Zoti bën punën e Tij, unë jam vetëm një mjet në duart e Tij" njihet si "prapatti".

Një praktikues i “Prapatti”-t nuk e konsideron hidhërimin si hidhërim, gëzimin si gëzim, por e pranon hidhërimin dhe gëzimin me qetësi.

Ndjenja është krejt e kundërta në “viprapatti”. Në viprapatti, dikush ndien se është “Unë” që bën gjithçka – dhe askush tjetër. Si rezultat i kësaj, ai bëhet i papërpunuar. (Viprápatti – Dominimi i klasës intelektuale)

Në “prapatti”, ideja se “gjithçka po bëhet me dëshirën e Tij, se është me hirin e Tij që Ai po më përdor si mjet, se Ai mund të më përdorë ose jo si mjet, por ‘U bëftë vullneti i Tij’”, mbizotëron në mendjen e dikujt. Për të marrë gëzimin e plotë të prapatti-t, duhet t’i dorëzohesh plotësisht Atij.

I gjithë Misticizmi dhe Sufizmi varen nga prapatti. Një shprehje e duhur e prapatit gjendet në këngën:


Gjithçka është dëshira juaj,

Të gjitha dëshirat burojnë nga ju,

Ju bëni të gjitha veprimet,

Por njerëzit thonë: "unë jam, une bej".

“Ju i bllokoni elefantët në baltë

Ndërsa u mundëson çalamaneve të kalonin malin.

Disave u jep mokśa, shpetim shpirteror

Ndërsa të tjerët i bën të shthurur.

Unë jam makina,

Ti je mekaniku,

Unë jam shtëpia, Ti je banori,

Unë jam qerrja, Ti je karrocieri,

Dhe unë lëviz si të duash Ti."

Nga pikëpamja shpirtërore, nuk ka asgjë tjetër përveç prapatti-t. (prapatti vjen nga sanskrishtja dhe ka kuptimin e dorëzimit të plotë, nënshtrimit total ndaj Vullnetit Hyjnor ose dërgimit vetes me vetedije dhe dashuri te Zoti.)

Për t'ju thënë shkurt dhe qarte, një aspirant shpirteror ose praktikues i prapatti-t nuk angazhohet kurrë në veprime të këqija.

Materializmi bazohet në viprapatti; kjo është arsyeja pse ka trishtim kudo në materializëm dhe kurre dhe asnjehere nuk mund t'i besohet materializmit.

Prapattivádi-t thonë: –

Çfarë faji ka mendja e varfër?

O Zot, Ti je Mahnitesi Suprem.

Ne thjesht kërcejmë sipas melodisë tënde."

Vetëm ata kanë bere dorezim te plote shpirteror kane të drejtë të flasin për prapattiváda ata aspirante dhe praktikues qe kanë zhvilluar dorëzim të plotë. Njeriu duhet të jetë i qartë, i pastër dhe konkludues. Nuk duhet të ketë paqartësi në asnjë sferë të jetës.

Lëvizja është gjithmonë sistaltike, por entiteti në lëvizje duhet të jetë i drejtë.

Náhám manye suvedeti no na vedeti veda ca
Yo nastadveda tadveda no na vedeti veda ca.

Unë nuk them se e njoh Entitetin Suprem, nuk them se nuk e njoh Entitetin Suprem, sepse Entiteti Suprem është përtej fushëveprimit të dijes.

Pika fillestare e prapattiváda është "Unë jam, Ti je dhe Ti je i imi". Pika kulminante e prapattiváda-s është "Ti je, O Zoti im, VetemTi je".

Në mungesë të "Unë jam", prapattiváda nuk mund të fillojë; prandaj prania e "Unë jam" është thelbësore për prapattiváda-n në fillim; por në fund vetëm "Tvamasi, Tvaḿ Hi, Tvaḿ Hi" (Ti je - vetem Ti, Ti.)



Burimi: Kulmi i Devocionit

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam


Shrii Shrii Anandamurtiji

[ATMAN]

Vetëm Zoti i Madh është i pafund. Pavarësisht se si përpiqeni ta kuptoni Atë, qoftë nga pikëpamja e të mësuarit, edukimit, dashurisë, temperamentit apo autoritetit të Tij, ju nuk do të arrini ta kuptoni. Ai është i pamatshëm, Ai është i pafund. Kur dikush bie në kontakt me Të, ai arrin Lumturi të pafundme, jo kënaqësinë e kufizuar të një embelsire. Kur dikush përjeton vetëm pak gëzim shtesë, ai tenton të harrojë veten. Kur dikush përjeton gëzim të pafund, çfarë ndodh? Njeriu shkrihet në oqeanin e gëzimit të pafund duke arritur kështu "savikalpa samádhi".(Savikalpa Samádhi është, një gjendje ku mendja është përqendruar te një ide apo objekt hyjnor, por dallimi midis subjektit (praktikuesit) dhe (Zotit) ende ekziston.”)

Kur ajo rrjedhë gëzimi bëhet aq e madhe sa ai individ humbet identitetin dhe ekzistencën e vet, kjo quhet "nirvikalpa samádhi". Kjo ndodh për shkak të gëzimit ekstrem. (Nirvikalpa Samádhi është, një gjendje ku nuk ka asnjë lloj mendimi, koncepti apo formë në vetëdije. Vetë mendja ndalet. Ka vetëm përvojë të drejtpërdrejtë të ekzistencës absolute.)

Ky eshte shpjegimi per ánanda-n (lumturine e pafundme) nga pikëpamja gramatikore si dhe nga pikëpamja filozofike.

Bhakti (Devocioni) është mishërimi i Ananda-s. Ánanda mund të ketë edhe një manifestim të jashtëm. Ata që janë të vendosur në bhakti nuk mund të përfshihen në asnjë formë të dyfytyrësisë dhe hipokrizise. Duke rrezatuar dashuri të thellë për njerëzimin, ata punojnë pa u lodhur për të krijuar një Rend shoqëror ideal pa asnjë shfrytëzim, ku qeniet njerëzore të ngrihen dhe të luftojnë kundër çdo lloj forme padrejtësie.

Ekziston një shprehje tjetër e bhaktit që realizohet kur aspirantet shpirterore kuptojnë se të gjitha qeniet janë krijuar nga Ananda (Lumturia dhe Dashuria e pafundme), ekzistojnë në ánanda (Lumturia dhe Dashuria e pafundme) dhe kthehen në ánanda (Lumturia dhe Dashuria e pafundme).

Ky realizim shkakton një ndryshim rrënjësor në pikëpamjen e tyre - ata nuk mund të bëjnë më dallimin midis të pasurve dhe të varfërve, ndaj të lindurve me origjinë të lartë dhe atyre të ulët. Ata vëzhgojnë një oqean dashurie që rrjedh brenda dhe rreth të gjitha qenieve të krijuara. “Rasa vae sah” - të gjitha rrjedhin në të njëjtën rasa, ne të njëjtin oqean lumturie. Në atë rrjedhë hyjnore, aspirantet shpirterore e shohin Zotin duke kërcyer dhe manifestuar ne secilin individ apo qenje te gjalle. Në filozofi, kjo rrjedhe quhet "rásaliilá" [lojë hyjnore në rrjedhën e lumturisë]. Kjo nuk do të thotë që dikush po luan në flaut me të gjithë njerëzit dhe lopët po kërcejnë rreth tij. Përkundrazi, do të thotë që të gjitha qenjet e këtij universi të pafillim dhe të pafund po notojnë në oqeanin e lumturisë kozmike. Nuk ka vend për pikëllim, pasi pikëllimi ekziston vetëm aty ku interesat e vogla përplasen dhe konkurrojnë me njëra-tjetrën. Kur devotet e Zotit e kuptojnë qartë këtë, ata vendosen në "bhaktiránanda rupáca".("Bhaktiránanda rupáca" është një shprehje sanskrite dhe përbëhet nga disa pjesë dhe lidhen me konceptin e devocionit të lartë shpirtëror)

Kur të gjithë njerëzit kërcejnë në të njëjtin ritëm të te Madhit Zot, kur të gjithë lëvizin në të njëjtën rrjedhë ideacioni shpirteror, a duhet të ketë ndonjë dallim midis të pasurve dhe të varfërve, të racës së lartë dhe të racës së ulët?

Sigurisht që jo. Në këtë rrjedhë hyjnore nuk ka as dallim midis devoteve dhe jo-devoteve. A i përjashton ndonjëherë zoti i Madh mos besuesit dhe ateistet nga vallëzimi i Tij kozmik i pafund dhe i pamate?

A nuk i ushqen dhe i mbron Ai edhe ata?

Pse duhet që një ndjenjë e tillë dallimi të ndikojë në mendjen njerëzore?

Njerëzit duhet t'i mbajnë larg mendjeve të tyre ndarje dhe dallime të tilla. Kur të gjithë kërcejnë në të njëjtën rrjedhë lumturie hyjnore, çfarë të drejte ka dikush t'i diskriminojë ata?

Nëse një person e refuzon një tjetër, I Madhi Zot zemërohet.

Kush është i Madhi Zot?

"Brahmaeva Gururekah ná parah". Ai jo vetëm që është krijuesi i gjithçkaje, por është edhe Guru, udhërrëfyesi, mësuesi. Nëse ndonjë qenie e krijuar neglizhohet, Guru do të zemërohet. Në shastra (shkrimet e shenjta) është thënë;

"Shive ruśt́e gurustrátá gurao ruśt́ao na kashcana". Nëse Shiva zemërohet, Guru mund t'ju shpëtojë nga rreziku, por nëse Guru zemërohet, askush nuk mund t'ju shpëtojë. Zoti i Madh është ai Guru. Të gjithë kërcejnë në kete oqean ideacioni kozmik, ne ketë oqean lumturie. Askush nuk mund ta injorojë këtë rrjedhë hyjnore lumturie; askush nuk duhet të pengohet të shijojë kete lumturi kaq madheshtore.

Peshqit jetojnë në ujë - ekzistenca e tyre varet prej tij. Nëse nxirrni një peshk nga uji, ai ngordh. Njerëzit janë krijesa të tokës. Nëse e mbani një person të zhytur në ujë për një kohë të gjatë, ai ose ajo do të vdesë. Toka është jeta e një personi. Në mënyrë të ngjashme, nëse aspirantet shpirtrore nuk janë në gjendje të qëndrojnë në një mjedis devotshmërie dhe dashurie, ata me siguri do të vdesin. Kudo që të shkojnë, ata kërkojnë tokën, oqeanet dhe qiejt në kërkim të devoteve të tjerë. Kur dy devote takohen, ata kapen pas njëri-tjetrit në një përqafim të thellë afiniteti. Për ta, shoqëria e një jo-besimtari ateist është e padurueshme.

Përkushtimi është forca jetësore e një devoti dhe pa të asgjë nuk mund të arrihet. Kur forca jetësore largohet nga trupi i një personi, vdekja vjen shpejt. Në mënyrë të ngjashme, nëse përkushtimi u hiqet devoteve, ata, do të vdesin. Pra, devotet gjithmonë duan të dëgjojnë temat e dashurise altruiste dhe përkushtimit shpirteror - ata dëgjojnë dhe duhet të dëgjojnë. Kjo është arsyeja pse keta devote dhe aspirante shpirterore nuk do të tolerojnë kurrë asgjë që thuhet kundër Zotit ose asgjë që përhapet kundër Tij.



Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurtiji