thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Katër Llojet e Qasjes


E dini, shprehjet njerëzore janë të trefishta në karakter. Qeniet njerëzore kanë kaq shumë manifestime fizike, dëshira dhe dëshira psikike, si dhe një etje shpirtërore. Kjo etje shpirtërore është specialiteti, ose më mirë karakteristikë e veçantë e qenieve njerëzore, dhe këtu qëndron dallimi mes njeriut dhe kafshëve të tjera. Aty ku një njeri nuk ka etje shpirtërore, ai fizikisht mund të jetë si një burrë, por në të vërtetë, psikologjikisht, ai nuk është burrë. Pra, ky zakon i veçantë i qenieve njerëzore duhet të inkurajohet gjithmonë, në mënyrë që njeriu të mund të zhvillohet nga një qenie njerëzore e zakonshme në një mbinjeri.

Pozicioni i tij duhet të lartësohet në atë të mbinjeriut. Dhe kjo është mënyra e vetme, e vetmja e fshehtë, për të nxitur prirjen supreme njerëzore drejt Qenies Supreme.

Po, shprehjet njerëzore janë të trefishta në karakter, por qasjet njerëzore nuk janë të trefishta. Ekzistojnë katër lloje të qasjes njerëzore. Një, qasja fizike: Qeniet njerëzore bëjnë kaq shumë gjëra, kanë kaq shumë qasje fizike, ata kanë krijuar kaq shumë shkenca, vetëm për të marrë më shumë kënaqësi fizike. Kaq shumë lëndë shkencore janë shpikur dhe do të shpiken.

Këtu – pra duke shpikur kaq shumë lëndë shkencore – njeriu nuk e dallon veten nga kafshët, sepse shkenca në një formë apo tjetër është duke u shpikur, po ndiqet, edhe nga kafshë të tjera. Zogjtë dinë të përgatisin foletë e tyre në një stil shumë shkencor. Milingonat gjithashtu kanë shkencë shumë të zhvilluar në shoqërinë e tyre. Pra, kjo shkencë, kjo shkencë fizike, nuk është diçka që mund ta dallojë njeriun nga kafsha.

Qasja e dytë njerëzore është qasja fiziko-psikike dhe/ose qasja e kundërt, psiko-fizike. Këtu qëndrojnë disa ndryshime midis njeriut dhe kafshës. Në rastin e kafshëve apo krijesave të tjera, qasja është fiziko-psikike, pa dyshim, por nuk është asnjëherë psiko-fizike. Në rastin e njeriut është edhe fiziko-psikik edhe psiko-fizik.

Dhe qasja e tretë njerëzore është thjesht psikike. Ka disa krijesa të zhvilluara – qen, majmunë – ku ekziston kjo qasje psikike; Kafshët pak të zhvilluara psikikisht e kanë këtë zakon.

Dhe e fundit, që mungon në të gjitha kafshët e tjera, është qasja psiko-shpirtërore. Kjo qasje psiko-shpirtërore zhvillohet ose krijohet ose mund të gjendet vetëm në një fazë të caktuar të mendjes së zhvilluar. Është një specialitet i njerëzve. Nëse duam të vendosemi në lavdinë e plotë të njerëzimit, duhet të inkurajojmë këtë qasje psiko-shpirtërore, domethënë sádhaná shpirtërore.

Kjo qasje psiko-shpirtërore fillon nga sfera e mendjes dhe përfundon në juridiksionin e Bërthamës Supreme. Tani për këtë, lëvizja e ekzistencës sonë duhet të mbajë një paralelizëm me lëvizjen e idesë sonë. Valët entitative që mbajnë një paralelizëm me valët inkantative. Dhe për këtë kam thënë se e jona është një qasje subjektive me rregullime objektive.

Ato shprehje fizike, ato shprehje psiko-fizike ose fiziko-psikike, si dhe shprehjet e pastra psikike, të gjitha hyjnë në sferën e përshtatjes objektive; dhe e fundit, pra qasja psiko-shpirtërore, është qasja subjektive. E jona duhet të jetë një përzierje e lumtur e këtyre të dyjave.

Në rastin e qasjes psiko-shpirtërore, ose lëvizjes psiko-shpirtërore, duhet të kujtojmë gjithmonë se qeniet njerëzore janë njësoj si elektronet që lëvizin rreth bërthamës së një atomi. Dhe për shkak të kultit tonë shpirtëror, ne do të duhet të zvogëlojmë dallimin midis elektronit në lëvizje dhe bërthamës së tij. Gjatësia e rrezes duhet të zvogëlohet nga ndarja e sádhaná-it tonë. Dhe me siguri do të vijë një ditë kur gjatësia e kësaj rreze do të bëhet zero dhe elektroni do të bëhet një me bërthamën; domethënë, jiiva, aspiranti shpirtëror, do të jetë një me Parama Puruśa.

Ndërsa bëjmë praktikë shpirtërore, sádhaná shpirtërore, ndërsa këndojmë kiirtana dhe kërcejmë, duhet të kujtojmë faktin se të gjitha aktivitetet tona shpirtërore janë vetëm një vallëzim rreth Parama Puruśa, duke pakësuar distancën, duke zvogëluar gjatësinë e rrezes, duke ardhur nga afër në afërsi me Desideratumin tonë ideologjik. Duhet ta kujtojmë gjithmonë këtë fakt. Dhe nuk mund të ketë paqe, lumturi apo lumturi derisa aspiranti të vijë në kontakt taktual me Veten Suprem.



Burimi: The Four Kinds of Approach

Publikuar ne: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Mbajtja e një shoqërie të mirë



Njerëzit duhet të jenë gjithmonë të kujdesshëm për shoqërinë që mbajnë. Cili është rezultati i mbajtjes së shoqërisë së mirë? Duke kaluar kohë me njerëz të mirë, në mendje ngulitet një përshtypje e thellë, duke bërë që në mendje të ngrihet dëshira për të qenë i mirë. Nga ana tjetër, nëse dikush zgjedh të shoqërohet me një pijanec, më në fund do të vijë në mendje një mendim: "Çfarë dëmi ka nëse pi pak verë?" Dhe nëse dikush shoqërohet me hajdutë, do të mendojë: "Çfarë dëmi ka nëse vjedh diçka?"

Për të dhënë një shembull, supozoni se një person është duke qëndruar pranë një tezge çaji. Aty era e çajit përhapet në hundën e personit. Më pas personi do të thotë: "Më jep edhe mua një filxhan". Në këtë incident, aroma e çajit ndikon në mendje. Nëse ai person nuk do të kishte mbetur pranë stallës së çajit, era nuk do të kishte arritur në hundë dhe ndoshta ai person nuk do të kishte pirë çaj për dy ose tre ditë. Ky është ndikimi që shoqëria ka në mendje.

Prandaj njerëzit duhet të zgjedhin shoqërinë e tyre me shumë kujdes, sepse një gabim në këtë do t'i bëjë ata të pendohen gjatë gjithë jetës së tyre. Edhe prindërit që e kuptojnë se ata vetë nuk janë të mirë, duhet t'i dërgojnë fëmijët e tyre të jetojnë në një bujtinë të mirë studentore, ose t'i mbajnë me disa nga të afërmit e tyre që janë të mirë - që ndikimi i tyre të mos shkaktojë dëm për fëmijët. Njeriu duhet të jetë shumë i rreptë për këtë. Në Tantra thuhet,

Satsauṋgena bhavenmuktirasatsauṋgeśu bandhanam;

Tasmádasatsauṋgamudrańaḿ sá mudrá parikiirttitá.

[Mbajtja e shoqërisë së mirë çon në çlirim, ndërsa shoqëria e njerëzve të këqij çon në skllavëri më të madhe.]

Mudrańam – shmangia – e shoqërisë së keqe quhet mudrá sádhaná.

Praktika tantrike e mudrá sádhaná do të thotë të shoqërohesh me qenie njerëzore të mira për të arritur çlirimin. Këtu duhet të mbani mend se shpëtimi [apo çlirimi] nuk është vetëm shpirtëror, ai është në të gjitha sferat e jetës, në të gjitha shtresat e jetës. Në të gjitha sferat e jetës – sociale, ekonomike, etj. – duhet nisur lufta. Kudo që nuk ka ushqim, filloni kerkimin për të; nëse nevojiten veshje, atëherë duhet të ketë perpjekje për të; nëse nuk ka sistem vaditjeje, luftoni për të; nëse nuk ka strehim, luftoni për të. Dhe [çlirimi] më i madh është të çlirosh shpirtin nga të gjitha robëritë – vetëm ky është çlirimi i vërtetë. Çlirimi shpirtëror është i vetmi çlirim [përfundimtar], çlirimet e tjera nuk janë [çlirimi përfundimtar]. Kjo ndodh sepse sot dikush mund të çlirohet nga ndonjë skllavërim fizik, por nesër do të kthehet përsëri. Sot njeriu mund të jetë i lirë nga uria, por nesër uria do të kthehet. Çlirimi shpirtëror, megjithatë, është çlirim i përhershëm, liri e përjetshme. Shoqërimi i mirë rezulton në shpëtim dhe shoqërimi i keq rezulton në skllavëri. Prandaj shoqëria e keqe duhet të shmanget.

Në gjuhën sanskrite, mudrańam ka dy kuptime. Njëra është "për të shtypur", dhe tjetra është "të shmangesh". Fjalët asatsauṋga mudrańam këtu do të thotë "të shmangësh shoqërinë e keqe". Por mudrańam do të thotë gjithashtu "të shtypësh" - për shembull, pustak mudrań kará [për të shtypur një libër - në Bengalin]. Gabimisht njerëzit thonë pustak mudrita kará. Në sanskritisht, mudrita do të thotë "të shmangesh" - për shembull, Cakśu mudrita kará hala do të thotë, "Sytë e dikujt iu shmangën botës [duke u mbyllur]". Pustak mudrita kará do të thotë, “të mbyllësh librin”; [por pustak mudrita kará nuk do të thotë "të shtypësh librin";] "të shtypësh librin" duhet të shkruhet pustak mudráunkita kará.

Sido që të jetë kjo, Asatsauṋga mudrańa kará do të thotë "të shmangësh shoqërinë e keqe" dhe kjo është praktika e mudrá sádhaná. Shankaracharya tha se nëse i shmangeni shoqërisë së keqe dhe shoqëroheni me njerëz shumë të mirë, do të jeni në gjendje t'i bëni mirë shoqërisë dhe do të vazhdoni të bëni vepra të virtytshme.



Burimi: Keeping Good Company

Botuar në: Diskurse mbi Tantra

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Párvatii, Bashkëshortja e Shivës


Le të marrim rastin e Párvatii-t. Cili është kuptimi i fjalës Párvatii? Disa mund ta nxjerrin atë si Párvatasya duhitá, párvatasya kanyá (duke përdorur śaśt́hii tatpuruśa(1)) - domethënë, "bija e një kodre". Natyrisht do të lindë pyetja, dhe logjikisht, si mundet një vajzë njerëzore, trupi i së cilës përbëhet nga pesë faktorë themelorë, të jetë vajza e një kodre? Një lumë mund të quhet bija e një kodre, por në rastin e një vajze njerëzore nuk mund ta themi këtë. Pra, derivimi i Párvatii si párvatasya kanyá nuk është logjikisht i pranueshëm; përkundrazi prejardhja e duhur është párvatadeshiiyá kanyá ityarthe Párvatii (duke përdorur madhyapadalopii karmadháray(2)): "një vajzë e lindur në shtetin kodrinor". Pra, kur njerëzit thonë se Párvatii ishte e bija e Himalajeve, nuk do të thotë se ajo ishte e bija e një personi të quajtur Himalaja, por se ajo ishte një person i lindur në vargmalin Himalayan. Ky Párvatii ishte me kompleks; domethënë ishte një vajzë ariane.

Në Indinë e atëhershme, marrëdhëniet e ndërsjella midis banorëve fillestarë të Indisë (austriko-mongolo-negroidët) dhe të huajve, arianëve, nuk ishin aspak të përzemërta. Arianët, nga përbuzja e rrënjosur thellë për njerëzit indigjenë të Indisë, i quanin ata herë asura [përbindësha], herë dánavas [demonë], herë dásas [skllevër], nganjëherë shúdra. Arianët nuk i pranuan ata njerëz në shoqërinë e tyre; përkundrazi, ata i shpallën si të dëbuar. Por këta njerëz të lashtë të Indisë, me gjak austriko-mongolo-negroid, kishin qytetërimin dhe kulturën e tyre. Ata ishin gjithashtu njerëz të zhvilluar: ata kishin shkencën e tyre për Tantra dhe mjekësinë e tyre. Kishte një konflikt të zgjatur midis këtyre njerëzve dhe arianëve.

Párvatii ishte e bija e një mbreti arian, Daksha, i cili sundonte në rajonet e Himalajeve. Shumë njerëz shpresonin se pas martesës midis Párvatii dhe Shiva, marrëdhëniet midis arianëve dhe jo-arianëve do të përmirësoheshin. Gjatë periudhës së pendimit që Gaorii (një emër tjetër për Párvatii) ndërmori për të arritur Shivain si bashkëshortin e saj, ajo vishej në modën e vajzave Shavara (shavarat ishin një nga komunitetet jo-ariane.) qepni gjethet e shafranit së Indisë për të bërë veshje të jashtme të improvizuara. Një nga sinonimet sanskrite për "gjethet e shafranit të Indisë" është paŕńa. Duke qenë se ajo do të vishte paŕńa si rroba, ajo u quajt paŕńashavarii. Më vonë, pasi ajo u bë e suksesshme në pendimin e saj, njerëzit i kërkuan asaj: "Tani të lutem lër mënjanë gjethet e shafranit të Indisë dhe vish rroba të bukura". Kur ajo hodhi në fakt gjethet e papërpunuara të shafranit të Indisë, ajo u mbiquajt Apaŕńá ["pa gjethe"]. Fatkeqësisht, edhe pas martesës midis Shivait dhe Párvatii-t, marrëdhëniet midis arianëve dhe jo-arianëve nuk u përmirësuan; përkundrazi u tensionuan më shumë – konfliktet u bënë më të mprehta se më parë. Babai i Gaoriit, Daksha dhe arianët vazhduan fushatën e tyre shpifëse kundër Shivait dhe më në fund, për të poshtëruar Shivain, ata mbajtën një yajiṋa [ceremoni sakrifikuese] në të cilën Shiva nuk ishte ftuar. Párvatii shkoi për të marrë pjesë në Yajiṋa dhe, në pamundësi për të duruar fyerjet ndaj burrit të saj të dashur, u vetëdënua në zjarrin e flijimit.

Kśánta hao go pitá Shivanindá ár sahe ná

Kuver yár bháńd́árii Brahmá Viśńu dvárer dvárii

Ámi tánri ájiṋákárii jeneo ki tá jána ná.

“Unë jam një ndjekës i Sadáshivës, shkëlqimi i pranisë hyjnore të së cilës ia kalon edhe shkëlqimit verbues të xhevahireve të thesarit të Kuveras; zhdërvjelltësia e pashoqe e të cilit në krijim tejkalon edhe atë të vetë krijuesit Brahmá; dashuria e pashoqe e të cilit tejkalon edhe atë të vetë Maheshvarës shpërbërëse; në strehën e dashur të të cilit jo vetëm njerëzit, por edhe kafshët dhe bimët ndihen absolutisht të sigurt. Ju me siguri e dini këtë. Nuk mund ta duroj më këtë fyerje për Shivain. Ndal, baba, ndalo!” Pas atij vetëflijimi marrëdhëniet midis arianëve dhe jo-arianëve u përmirësuan.


Burimi: Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Giribhúh. Nëse e përdorni këtë fjalë në gjininë femërore, duhet të përdorni një visarga [“ah” (ঃ – গিরিভূঃ)]. Do të thotë Párvatii, "Kush lindi në male". Sipas mitologjisë Sati, e bija e mbretit Daksha dhe Prasuti, u vetëdigj në zjarrin e flijimit në pallatin e Daksha's dhe u rilind si Párvatii, ose Gaorii, e bija e Himalajës dhe Menakës. Ajo fitoi Shivain si bashkëshortin e saj duke praktikuar pendesë të rënda. Meqenëse lindi në rajonin malor, siç u përmend më lart, ajo u quajt "Giribhúh". (Giri do të thotë "mal" dhe bhúh do të thotë "i lindur nga".)

Edhe pse thuhet se në shoqërinë e lashtë ariane gratë gëzonin njëfarë statusi, atyre nuk iu akordohej respekt i plotë. Por në shoqërinë jo-ariane të Indisë, statusi i grave ishte i barabartë me atë të burrave. Ata gëzonin të drejta të barabarta me homologët e tyre meshkuj; ata ecnin krah për krah. Zoti Shiva donte që gratë të trajtoheshin ashtu siç e meritonin, pavarësisht nëse ishin ariane apo jo-ariane. Shumica e arianëve arrogantë e kundërshtuan Atë, edhe pse disa, natyrisht, e mbështetën Atë. Párvatii ishte në ballë në luftën për të drejtat e grave.

Në atë kohë, visarga përdorej me fjalët me numër të parë njëjës për të dhënë nder të veçantë. Párvatii përdorte gjithmonë visargën me emrin e saj vetëm për të pohuar ndjenjën e dinjitetit të saj. Që atëherë, visarga është pranuar në drejtshkrimin e "Giribhúh". Nëse kjo histori është në të vërtetë një fakt apo jo, unë nuk kam asnjë kundërshtim dhe as nuk ka ndonjë arsye për kundërshtim, nëse visarga ruhet.




Burimi: Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Bashkëshortja e Shivait ishte Gaorii. Ajo njihej gjithashtu si Párvatii. Në sanskritisht parvat do të thotë "mal". Gaorii ishte një vajzë malesore, vajzë himalajane; kjo është arsyeja pse ajo njihet zakonisht si "Párvatii". Ajo ishte gjithashtu një jogi e shkëlqyer. Tani, Shiva dhe Párvatii trajtohen si idealë. Ata shihen si idealet e çdo jogi, qoftë familjar apo asket.

Për një burrë familjar, një jogi që është familjar, Shiva është ideali. Për një zonjë që është jogi dhe një [person] familjar, Párvatii është ideali. Për një asket, mashkull , Shiva është ideali, dhe për një avadhútiká [një avadhútiká është një asket femër], Gaorii është ideali, Párvatii është ideali.

Tani mendoj se e keni kuptuar historinë? Nuk është një histori, është një fakt, dhe shumica e librave mbi jogën nuk janë gjë tjetër veçse biseda, dialogë, midis Shivait dhe Párvatii-t. Shiva trajtohet si mashkulli ideal dhe Párvatii si zonja ideale.


Burimi: Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Në ditët-kohet e vjetra, Párvatii ishte përfaqësimi simbolik i të gjitha çështjeve shpirtërore të qenieve njerëzore. Párvatii, si përfaqësues i njerëzimit, do t'i bënte Sadashivës të gjitha pyetjet e përjetshme të mendjes njerëzore. Përgjigjet e Shivait për këto pyetje janë me të vërtetë xhevahiret e bukura të të gjitha moshave. Pyetjet e Párvatii gjithashtu janë aq të bukura sa duke i dëgjuar ato, njerëzit e ditur mendojnë: "Në të vërtetë, kjo është gjithashtu pyetja ime". Kjo është arsyeja pse pyetjet e saj janë rregulluar në mënyrë të përsosur dhe njihen kolektivisht si nigama shastra. Kjo nigama shastra është një koleksion pyetjesh shpirtërore të një niveli shumë të lartë. Megjithëse përgjigjet e Shivait janë shumë ndriçuese në ekspozimin e tyre të shkëlqyer filozofik, vlera e tyre praktike e tejkalon shumë vlerën e tyre filozofike. Në të vërtetë, shpjegimet filozofike të Shivait janë më ndriçuese për shkak të vlerës së tyre praktike.

Në Tantra, nigama, domethënë koleksioni i pyetjeve të Párvatii-t, dhe ágama, përmbledhja e përgjigjeve të Shivait, janë krahasuar me dy krahët e një mjellme. Një zog nuk mund të fluturojë në një krah; në mënyrë të ngjashme, filozofia Tantra, me nigamën dhe ágamën e saj është e plotë. Nëse përjashtohet një nga aspektet, thelbi i brendshëm i Tantra është i rrezikuar.


Burimi: Párvatii, Bashkëshortja e Shivës

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

shtatë sekretet e Shivait



Unë do të shpjegoj vetëm një shloka.

Keni dëgjuar kaq shumë për Shivain dhe Párvatiin. Párvatii ishte bashkëshorti i Shivait.

Çfarë është Tantra? Në Tantra ka dy pjesë, ágama dhe nigama, ashtu si dy krahët e një zogu. Nigama është pyetje filozofike dhe ágama është kulti praktik. Ana e kultit është ágama dhe ana filozofike është nigama. Këto janë tamam si dy krahët e një zogu, dhe zogu është Tantra.

Ágataḿ Shiva vaktebhyaḿ

Gataḿ ca girijá shrutam,

Mataḿ ca vásudesya

Tasmád ágama ucyate.

Párvatii pyeti dhe Shiva u përgjigj. Një pyetje e Párvatii ishte: “O Zot, cilat janë sekretet e suksesit?

Shumë njerëz bëjnë shumë gjëra, por jo të gjithë janë të suksesshëm në jetën e tyre. Cili është sekreti i suksesit?”

Shiva tha, "Ka shtatë sekrete":

Phaliśyatiiti vishvása siddherprathama lakśańam

Dvitiiyaḿ shraddhayá yuktaḿ

Trtiiyaḿ gurupújanam.

Caturtho samatábhávo

Paiṋcamendriya nigraha,

Śaśt́haiṋca pramitáhárah

Saptamaḿ naeva vidyate.

""Unë duhet të jem i suksesshëm në misionin tim." Kjo vendosmëri e patundur e palekundure është faktori i parë." Ky përcaktim i vendosur është faktori i parë i nevojshëm nga këta shtatë faktorë. Dhe cili është ky përcaktim i vendosur?

Nindantu niitinipuńah yad vá stavantu,

Lakśmii samávishatu grahaḿ gacchatu vá yatheśt́ham;

Adyaeva marańamastu yugántare vá,

Nyáyát pathi pravicalanti na dhiiráh.

Prárabhyate na khalu vighna bhayena niicaeh,

Vighnavihitá viramante madhyá,

Vighnaer muhur muhur api pratihanyamánáh,

Prárabhya uttamajano na parityájanti.

Çfarë do të bëj në lidhje me misionin e jetës? Nëse logjikistët dhe filozofët më dënojnë, duke thënë: "Ky është një njeri shumë i keq", le ta thonë këtë. Ose nëse, për shkak të misionit tim, për shkak të lëvizjes sime drejt qëllimit tim, një pjesë e caktuar e shoqërisë e vlerëson veprimin tim, le ta vlerësojë atë - kjo nuk do të më ndikojë. Nuk do të më sulmojnë vlerësime të tilla. Dhe nëse, për shkak të veprimit tim, Lakśmii (Lakśmii është perëndeshë mitologjike e pasurisë) vjen dhe banon në shtëpinë time, është mirë. Nëse Lakśmii thotë: "Jo, unë do të të lë përgjithmonë, nuk do të jem me ty" - domethënë, do të duhet të vuash nga varfëria - le të largohet Lakśmii nga shtëpia ime. Dhe nëse, për shkak të veprimit tim, për shkak të ideologjisë sime, Plutoni, domethënë perëndia i vdekjes, vjen dhe thotë: "Unë do të të marr ty", le ta bëjë Plutoni! Nuk me intereson! Ose nëse, për shkak të veprimit tim, për shkak të ideologjisë sime, jam i detyruar të jetoj këtu për një periudhë të pacaktuar, jam gati të jetoj këtu. Ju e dini se jeta bëhet e mërzitshme nëse dikush jeton për një periudhë të gjatë, por unë jam gati të kaloj atë mërzitje, atë monotoni, për hir të ideologjisë sime.

Unë e di se midis qenieve njerëzore ekzistojnë tre kategori. Kategoria e tretë nuk do të marrë asnjë përgjegjësi nga frika e humbjes. Dhe në kategorinë e dytë, ata marrin përsipër detyrat dhe përgjegjësitë, por kur përballen me reagimet, kur forcat armiqësore i dalin përpara dhe i ngacmojnë, e lënë punën. Ata janë kategoria e dytë e njerëzve. Dhe në kategorinë e parë, pra kategorinë më të mirë, thonë: “Sa të kem marrë përsipër detyrën, do ta bëj. Unë do ta përmbush punën plotësisht. Përpara kësaj nuk do të pushoj”.

Pra, kjo është vendosmëri e fortë. Është faktori i parë i nevojshëm, siç tha Lord Shiva. Phaliśyatiiti vishvása siddherprathama lakśańam.

Dvitiiyaḿ shraddhayá yuktam. Një njeri duhet të ketë shraddhá për ideologjinë e tij. Çfarë është shraddhá? Shraddhá është një term shumë i vjetër Vedic. Shrat do të thotë "status i njohur i vërtetësisë", dhe "dha" do të thotë "lëvizje drejt tij". Kjo do të thotë, kur qëllimi ideologjik të jetë pranuar, e gjithë fuqia ime, të gjitha prirjet e mia duhet të lëvizin drejt atij qëllimi. Ky është shraddhá.

Trtiiyaḿ gurupújanam. Duhet të kem nderim për gurun. Çfarë është guru? Gu do të thotë "errësirë", domethënë errësirë në sferën psiko-shpirtërore. Dhe ru do të thotë "agjent shpërbërës". Domethënë, ai që largon errësirën nga trupi im psikik dhe shpirtëror është guru. Gu do të thotë "errësirë", ru do të thotë "shpërndarës". “Trtiiyaḿ gurupújanam. Kjo është, ju duhet të keni respekt për mësuesin.

Caturtho samatábhávo. Dhe faktori i katërt i nevojshëm është që ju duhet të ruani një ekuilibër mendor, më tepër, një ekuilibër mendor; ju nuk duhet të vuani nga asnjë lloj kompleksi inferioriteti, ose kompleksi superioriteti, ose kompleksi disfatës, ose kompleksi i dëshpërimit ose dështimit. Kjo do të thotë, mendja juaj duhet të jetë gjithmonë në një gjendje të ekuilibruar. Caturtho samatábhávo. Ky është faktori i katërt, pra faktori i katërt i nevojshëm - nuk duhet të vuani nga një inferior kompleks ose nga një kompleks superioriteti.

Paiṋcamendriya nigraha. Duhet të keni vetëpërmbajtje. Pa vetëpërmbajtje, asgjë konkrete nuk mund të bëhet.



Śaśt́haiṋca pramitáhára, domethënë dietë e ekuilibruar, ushqim i ekuilibruar. Ju nuk duhet të merrni kaq shumë [shtrin krahët larg njëri-tjetrit]. Por ushqimi duhet të jetë i konsiderueshëm. Dhe jo vetëm kaq, ajo duhet të jetë e mirë për trupin, mendjen dhe shpirtin tuaj. Mishi dhe produktet e tjera shtazore mund të jenë të mira për trupin, por jo për mendjen dhe shpirtin. Kështu që e juaja duhet të jetë një përzgjedhje e kujdesshme e ushqimit. Quhet pramitáhára - pramita do të thotë "e ekuilibruar", áhára do të thotë "ushqim".

"Dhe i shtati", thotë Zoti Shiva - Ai tha se janë shtatë faktorë, tani Ai thotë, saptamaḿ naeva vidyate

- "Nuk ka faktor të shtatë."

- zbatimi me sukses i ketyre faktoreve ne jete eshte sekreti i shtate

Ju duhet të mbani mend këta shtatë faktorë. Këto janë sekretet e suksesit.





Burimi: Shiva's Seven Secrets

Publikuar ne: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Shkenca intuitive e Vedave

Në kohët e lashta, kur dëshira për të adhuruar u zgjua për herë të parë në mendjet e njerëzve primitivë, në atë fazë fillestare ata morën si objekt adhurimi njerëz me urtësi dhe forcë të madhe. Para kësaj ata kishin qenë adhurues të natyrës ose fiziolatorë. Kur uria e tyre mendore nuk plotësohej më nga adhurimi i maleve dhe lumenjve, pemëve dhe rrëshqanorëve, pyjeve dhe deteve, agimit dhe muzgut, apo bubullimave dhe vetëtimave, ata hodhën hapin e tyre të parë drejt soditjes së Zotit me anë të adhurimit të heroit. Si rezultat, një lloj doktrine mishërimi erdhi në ekzistencë, e cila i atribuoi një aspekt të manifestimit të plotë brahma. Kjo praktikë u adoptua në emër të fesë dhe ishte e njohur në shoqëri për shumë breza më pas. Por nxitjet e zemrës njerëzore janë të pakufishme. Dëshira për të njohur natyrën e tyre të brendshme i çoi njerëzit në rrugën filozofike, dhe si rezultat i disertacionit dhe diskutimit filozofik, mënyra e tyre e të menduarit ndryshoi gradualisht. Ata filluan të mendojnë se si ishte e mundur të arrihet vetvetja e pafilluar, e pandashme, super-ngazëllyese nëpërmjet një adhurimi të tillë – nëpërmjet adhurimit të së fundmit. Kur në mendjet e tyre zbardhi kuptimi, ata ndjenë një agjitacion të madh – një trazim i brendshëm i fuqishëm në zemrat e tyre të uritura, një dëshirë e zjarrtë për të njohur Entin e pafilluar, të pafund, të pashfaqur, gjithëpërfshirës. Si dhe çfarë është ajo që mendja do ta kuptojë me gjithë qenien e saj?

Aludimi i parë i Brahmabhávaná-s ose shkencës intuitive u përmend në shkrimin e lashtë të Rgveda-s. Kjo farë e parë u rrit në një pemë të madhe në Yajurveda me degë dhe degë të shumta. Në atë moment të favorshëm, intelekti njerëzor pa përmes rrezatimit të dijes së tij mbibotërore, përmes mprehtësisë së tij, se çdo gjë që donte në botën materiale buronte nga dhe i përket Lumturisë Supreme Absolute - të gjitha nuk janë veçse njësi-manifestime të Supremit. Njësia ekonomike. Asnjëra nga këto nuk është e gjithë vetvetja. Por nuk mund t'i neglizhojë këto njësi, sepse edhe ato nuk janë jashtë saj. Edhe ata janë pjesë e pandashme e Entit Suprem.

Njerëzit e thjeshtë nuk mund ta kuptonin teorinë e thellë Brahmatattva ose Intuitale, dhe kështu ata u përpoqën të mbaheshin pas grackave sipërfaqësore, të jashtme të fesë si sakrificat, ritet dhe ritualet, duke i bërë ata mjetin për shprehjen e tyre fetare. Por njerëzit e mençur dhe të shkolluar e kuptuan se si rezultat i këtij adhurimi të brutos, njerëzit me intelekt dhe vetëdije të zhvilluar gradualisht do të ktheheshin drejt vrazhdësisë dhe gradualisht do të shndërroheshin në vrazhdësi. Sidoqoftë, duhet të pranojmë se nuk është e mundur të heqim dorë nga përpjekja për të arritur brutonë në formën e nevojave fizike. Megjithatë, ushqimi, veshmbathja dhe nevoja të tjera fizike nuk mund të kënaqin plotësisht urinë e zemrës njerëzore. Në kohë të ndryshme, qeniet njerëzore kanë mbetur pa rroba apo asgjë për vite me rradhë ose kanë hequr dorë vullnetarisht nga bota kur ajo ka rezultuar antagoniste me nxitjet më të thella të zemrës së tyre. Pra, nuk do t'u bëjë njerëzve që të mendojnë vetëm për t'i siguruar vetes nevojat e papërpunuara. Nëse dikush bën këtë lloj jete, ata kurrë nuk do të përjetojnë lumturi - ata gjithmonë do të ndjejnë brenda tyre zbrazëtinë e dhembshme të shkretëtirës.

Kështu që qeniet njerëzore arritën në përfundimin pas mendimit të duhur: meqenëse nuk ishte e mundur të hiqnin dorë nga njësitë dhe pasi në fund të fundit do t'u duhej të hynin në "të gjithë", ata po aq mirë do të parandalonin lidhjen e tyre për të fundmin duke qëndruar gjithmonë zgjuar në mendjet e tyre, edhe kur përdorin njësitë, një ndjenjë se janë imazhi i atij Shpirti Suprem. Tendenca për kënaqësinë e lidhjes do të devijohej më pas drejt vetë kursit të Bliss-uar. Duke i atribuar hyjninë çdo gjëje dhe duke eliminuar kufizimin e vogëlësisë së saj, njerëzit do të kuptonin dhe gëzonin Lumturinë Supreme. Në Vájasaneyii Samhitá (Kodi) i Yajurveda thuhet, -

Ishá vásysamidaḿ sarvaḿ yat kiiṋca jagatyáḿ jagat

Tena tyaktena bhuiṋjiithámá grdhah kasyasviddhanam.

Kjo botë po ndryshon, po lëviz. Fjala jagat (botë) rrjedh nga rrënja gam-kvip, që do të thotë lëvizje. Ky univers është manifestimi psikik i Brahmës. Të gjitha proceset e të menduarit janë lëvizëse dhe të shqetësuara dhe kjo është arsyeja pse kjo botë, manifestimi psikik i Saguńa Brahma (Transhendentaliteti i Subjektivuar), është lëvizës dhe i shqetësuar. Një gjë që duket e bukur sot nuk është domosdoshmërisht e tillë nesër. Një sandesh (mish i ëmbël) që është e shijshme sot nuk do të jetë e përshtatshme për konsum pas disa ditësh. Në të vërtetë, nuk mund të garantohet që forma e saj është ende e paprekur. Çdo njësi është në një gjendje ndryshimi dhe për këtë arsye kënaqësia që rrjedh nga objektet e njësive nuk mund të zgjasë përgjithmonë. Pra, çfarë duhet të bëjë një Sádhaka (aspirant shpirtëror)? Ai ose ajo duhet t'i atribuojë hyjninë çdo objekti njësi. Gjithçka është shfaqja e Zotit. Qoftë tokë, shtëpi, lumë, mal, respekt, fyerje, ditë apo natë – gjithçka është Ai dhe manifestimi i Tij si njësi. Përdorni siç duhet të gjitha objektet duke menduar se ato janë dhuratat e Tij për ne. Të gëzosh ose të durosh çdo gjë do të thotë të kënaqesh ose të durosh Atë. Shmangni tërheqjen e njësisë dhe vini në kontakt me tërësinë integrale. Kur të jeni në gjendje të jetoni në këtë mënyrë, dëshira për të vjedhur pronën e të tjerëve do të zhduket plotësisht. Në Ananda Marga ka një proces të veçantë përmes të cilit njeriu mund t'i kushtohet per gjithçka Zotit. Atribuimi i hyjnisë objekteve do të thotë ndjekja e së Pafundmes, duke lënë pas të fundmin. A po e ushqeni djalin tuaj? Jo, jo, ju po ushqeni manifestimin e djalit tuaj si Brahma. Po punoni fushën? Jo, jo ju po i shërbeni manifestimit të fundëm të Brahmës me parmendën tuaj. Në të vërtetë, atribuimi i hyjnisë objekteve e përjashton kënaqësinë e tyre materiale, pasi objektet më pas bashkohen në Brahma e Lartë jomateriale. Kështu, mendja e dikujt që e ka vendosur veten në Vaerágya reale (heqja dorë nga të gjitha kënaqësitë sensuale) nuk mund të lidhet kurrë me objektet e fundme. Edhe në mesin e tyre ai ose ajo mbetet përtej mundësive të tërheqjes së tyre dhe fiton paqen e përjetshme pas vdekjes.



As fatkeqësitë, as pikëllimet nuk do të dëmtojnë kurrë

I pa lagur zhytem në det.

Dedikuar Zotit natë e ditë

Të jetë zgjuar, në gjumë ose në ëndërr

Asnjë joshje e botës apo dëshira për gay

Guxoni ndonjëherë të vini mes Atij dhe meje.

Bëni punën tuaj, por mos u kapni pas saj.

Këtu merimanga përfaqëson njësinë e vogël, Sádhaka. Një Sádhaka do të kuptojë se si është dashuria hyjnore vetëm kur ai ose ajo të përgatisë rrjetën e përkushtimit dhe të lidhë elefantin, Entin Suprem me të.

Jeta është e lidhur ngushtë me punën Nëse njerëzit bëjnë punën e tyre duke i atribuar hyjninë çdo objekti me të cilin janë të përfshirë, atëherë, për shkak të moslidhjes së tyre me kënaqësinë materiale, ata nuk mund të kufizohen nga reagimet e veprimeve të tyre. Jeta gjithashtu nuk mund të jetë shkaku i një robërie të tillë, as reagimet e veprimeve të dikujt nuk mund të jenë shkaku i jetës së ardhshme. Përndryshe një person që jeton një jetë të gjatë do të kryejë shumë veprime, duke krijuar kështu shumë reagime të pikëllimit më të madh për t'u përjetuar dhe do të jetë viktimë e ciklit aksional jetë pas jete.

Kurvanneveha karmáni jijiivisecchataḿ samáh

Evaḿ tvayi nányathetoʼsti na karma lipyate nare.

Gjithmonë mendoni për Brahma dhe ushqeni dëshirën për të jetuar për njëqind vjet. Kështu nuk do të kapeni nga reagimet ndaj veprimeve tuaja. Kjo është mënyra e vetme me të cilën mund të shpëtoni veten nga skllavëria e reagimeve tuaja.

Atribuimi i Brahmahood për të gjitha aktivitetet është i mundur vetëm për një Sádhaka – është i mundur vetëm nëpërmjet praktikave shpirtërore ose Sádhaná-s së átman (shpirtit). Për t'u vendosur në Brahma nuk është e mundur nëpërmjet Sádhaná-s së mendjes, duke vrapuar lart e poshtë në thirrjen dhe thirrjen e shqisave. Personi që merret me Sádhaná-n e mendjes në vend të asaj të Átmaná-it, në fakt po vrapon pas errësirës ose një të ardhmeje të pasigurt.

Asúryyá náma te loká andhena tamasávrtáh;

Táḿste pretyábhigacchanti ye ke cátmahano janáh.

Ata që janë të prirur sensualisht dhe materialisht shkatërrojnë veten e tyre, sepse përmes veprimeve të tyre ata mohojnë shpirtrat e tyre. Pavarësisht nëse ata deklarojnë se e njohin ekzistencën e shpirtit apo jo, veprimet e tyre sigurisht që janë të dëmshme për vetë-zhvillimin e tyre. Në këtë botë materiale mund të keni hasur në shumë njerëz që e pranojnë ekzistencën e Brahma-s, të cilët thonë se e njohin ekzistencën e shpirtit, debatojnë mbi të dhe nuk kanë frikë as të derdhin gjak për ruajtjen e fesë së tyre, por në individin e tyre. jetët që ata janë gjithmonë të ndjekur pas kënaqësive sensuale. Janë të llojit të mësipërm. Ata gradualisht largohen nga drita drejt errësirës, duke u kthyer nga një jetë e zhvilluar njerëzore drejt jetës së kafshëve. Edhe pse kanë arritur një trup njerëzor, ata nuk kanë treguar ndonjë interes për t'u sjellë në një mënyrë që është e denjë për një qenie njerëzore. Detyra kryesore e një qenieje njerëzore është Brahma-sádhaná ose adhurimi i Perëndisë.

Në thelb shpirti dhe Thelbi suprem janë të njëjtë. Janë objektet e mendjes që janë të ndryshme. Një person, mendja e të cilit e ka pranuar Pafundësinë si objekt të saj, me të vërtetë ka idene te lidhi veten me Shpirtin Suprem. Tani mund të lindë pyetja; kur Shpirti Suprem është i pafund në natyrë, si lind ideja e shtrembëruar e individualitetit dhe çfarë lidhje ka midis njësi-shpirt dhe kësaj bote të vëzhgueshme? Dharma ose karakteristika e një individi është të përparojë nga e fundmja drejt së pafundmes, nga një pjesë në të tërën. Kjo karakteristikë buron nga dëshira për të arritur lumturinë - për vetë-ruajtje. Për sa kohë që qëllimi nuk është i pakufishëm, nuk mund të fitohet lumturia e përjetshme e të gjitha entiteteve të imagjinueshme dhe të paimagjinueshme. Vetëm Shpirti Suprem është i pafillim dhe i pafund, dhe kjo është arsyeja pse lumturia e pakufishme është e mundur vetëm nëpërmjet Shpirtit Suprem. Dhimbja e humbjes së objekteve të njësisë është shumë më e madhe se kënaqësia që na japin. Vuajtja që dikush sheh në botë është thjesht dhimbja e shkaktuar nga ajo humbje. Por njerëzit e mençur nuk preken kurrë nga dhimbja e humbjes, sepse ata e dinë se shkaku i të gjitha vuajtjeve janë Saḿskárat e dikujt. Këto Saḿskára janë reagimet që rrjedhin nga veprimet e dikujt, në të kaluarën dhe të tashmen.

Saḿskára e lindur nga kënaqësia dhe dhimbja ose vrullin konsekuent që krijon gjendjen e subjektivitetit mikrokozmik në Ndërgjegjen Makrokozmike dhe vulos Trupin Integral me vulën e njësisë së kufizuar, e ka marrë shkakun e saj themelor në Saḿskárat e fituar nga Qenia Supreme në gjendjen e robërisë. Në fakt, do të ishte më e saktë ta quajmë atë reflektim mendor i veprimit dhe reagimit në vend që ta quajmë shtrembërim të Shpirtit Suprem.

Individualiteti i njësisë nuk është i plotë në vetvete. Pra, derisa dikush të shkrihet në Të gjithë Entitetin, vuajtja e dikujt nuk mund të lehtësohet. Unë kam thënë tashmë se vuajtjet e Sádhakës shkaktohen nga Saḿskárat që krijoi njeriu vetë. Prandaj nuk duhet të ketë frikë nga përjetimi i këtyre reagimeve ose të akuzohet Brahma për padrejtësi për këtë arsye. Njerëzit shpesh ankohen: "Zot, kështu që ti e kishe rezervuar këtë për mua. A është ky shpërblimi im për aq shumë ibadet dhe aq sadaka?” Ankesa të tilla janë marrëzi, madje edhe mëkatare. Në kohën e vuajtjes, një Sádhaka duhet të qortojë veten për keqbërjet e tij të së shkuarës dhe të përmbahet nga veprimet e liga, në mënyrë që të shmangë më shumë vuajtje në të ardhmen. Të gjithë duhet të kenë parasysh se për sa kohë që zjarri i mjerimeve nuk shuhet – për sa kohë sa Saskárat nuk digjen, njeriu duhet të vuajë. Kjo është arsyeja pse unë them që ju nuk duhet të gjeni faj te të tjerët për shkak të Saḿskáras tuaj; ato janë thjesht reagime të shkaktuara nga gabimet dhe sjelljet tuaja të pahijshme. A nuk e shihni në reflektim të njëjtën kurorë që vendosni në qafën e një hije? Poeti Vidyápati tha:

Milje dhe mosha të panumërta gënjejnë

Jetë në jetë, mes meje dhe Atij.

I përndjekur nga Fati dhe ja ku jam!

Faji nuk është i tij, por i imi dhe i zymtë,

Mos u mërzitni për vuajtjet dhe vështirësitë tuaja. Mësoni nga përvojat dhe veprimet tuaja të dhimbshme dhe silluni me mençuri në jetën tuaj të ardhshme. Pranoni entitetin e pafillim dhe të pafund si objekt të ideimit tuaj dhe silluni në përputhje me rrethanat.

Anejadekaḿ manaso javiiyo naenaddevá ápnuvan púrvamarśat;

Taddhávatoʼnyánatyeti tiśt́hat tasminnápo mátarishvá dadháti.

Ai është i vetmi thelb që nuk lëviz. Aty ku nuk ka dallime vendesh, nuk ka lëvizje. Si mund të ketë lëvizje entiteti gjithëpërfshirës në të cilin ekziston gjithçka? Ai është më i shpejtë se mendja, pasi forca lëvizëse që ekziston në trupin e Tij psikik, pra forca lëvizëse e procesit të mendimit të Tij, dikton lëvizjet e të gjitha entiteteve të botës; është nga kjo që ata marrin shtysën për të lëvizur. Shqisat nuk janë në gjendje të kuptojnë. Kjo ndodh sepse lëvizja e shqisave është drejt objekteve, dhe të ashtuquajturat objekte të palëvizshme janë thjesht forma të jashtme të shprehjeve të Tij mendore, valët e mendimit të Tij eferent. Enti i Tij i Lumtur është i shkëlqyeshëm në gjendjen e tij origjinale përtej sferës së mendjes. Është për shkak të entitetit njohës që jeta dhe energjia ekzistojnë në botë dhe se të gjitha proceset e krijimit po vazhdojnë në një mënyrë të planifikuar.

Tadejati tannaejati tad dúre tadvantike;

Tadantarasya sarvasya tadu sarvasyásya báhyatah.

Ai është duke lëvizur. Jo, jo, Ai nuk është. Ai është i palëvizshëm si trungu i një peme. Ai është larg. Jo, jo, Ai nuk është. Ai është shumë afër. Ai është jeta e jetës sime. Ai është brenda jush dhe meje. Ai është brenda dhe jashtë çdo gjëje kudo. Kur një Sádhaka njihet mirë me Entin e Tij të Lumtur, ne themi se ai ose ajo është vendosur në Brahma. Në atë fazë ka unitet të brendshëm dhe të jashtëm. Mendja mbetet indiferente ndaj tërheqjeve të kësaj bote dhe njeriu bën njohje reale me Qenien Supreme. Edhe pse trupi mbetet në botën e vdekshme, shpirti është shkrirë në Shpirtin Suprem. Më pas mendja bëhet e panjohshme. E kujt është mendja në fund të fundit? Poeti Cand́idása ka shkruar, -

Çfarë dhimbjesh qëndrojnë në zemrën e Radhës,

Duke mos dëgjuar, ajo ulet vetëm në vetmi.

Edhe në mburrje, sytë e saj fiksoheshin, pushonin drejt qiellit

Si një i vetmuar me shafran, averse te ushqimi.

Duke lëshuar fijet, ajo shikon bishtalecin

Nga flokët e saj të pasur dhe të zbukuruar me lule

Me vështrim të qeshur në retë e ngelura

Ajo pëshpërit diçka me duar të shtrira.

Si një çift pavoni, me sy të palëvizur,

Shkëmbimi i mendimeve me një vështrim të pasionuar,

Duke përshëndetur Kaliya si të përtërirë,

Candidasa thotë, një qëndrim i ri.

Ky manifestim i kësaj bote të vëzhgueshme quhet Saiṋcara ose Ekstroversion gjatë lëvizjes së tij nga delikate në të papërpunuar, dhe lëvizja e njësive të krijuara dhe botës nga e papërpunuara në delikate quhet Pratisaiṋcara ose Introversion.

Ekstroversioni (Saiṋcara)

Introversioni (Pratisaiṋcara)

Kështu shkon cikli i evolucionit nga delikate në të papërpunuar dhe nga e papërpunuar në delikate. Lëvizja e njësisë është nga e papërpunuara në delikate. Rruga e përbërë nga lëvizja ekstroverse larg nga dhe lëvizja introverse drejt Brahmës, quhet Sistemi Brahmik ose Kozmik, i cili rrotullohet nën forcat e Saiṋcara dhe Pratisaiṋcara.

Nën ndikimin e Vidyámáyá (Forca Introversive ose Forca e tërheqjes makrokozmike) njësia aktivizon vrullin centripetal ose introvers të procesit të mendimit të Tij përmes Sádhaná-s së tij dhe duke adhuruar Avidyámáyá (Forca ose Forca Ekstroversive e Shpërqëndrimit Mikrokozmik që zgjeron shpërqendrimin ose shpërqendrimin mikrokozmik). veprimin e procesit të mendimit të Tij dhe zgjat kohëzgjatjen e tij. Në Vidyá mbizotëron njohja, ndërsa në Avidyá mbizotëron veprimi (Vidyá është një forcë njohëse dhe Avidyá është një forcë aktivizuese pa njohje). Njohja dhe veprimi duhet të jenë të balancuara në jetën e një Sádhaka, ose përndryshe do të jetë e vështirë të lëvizësh drejt Brahmës.

Andhaḿ tamah pravishanti yeʼvidya mupásate

Tato bhuyáiva te tamo ya u vidyáyáḿratáh.

Personi që adhuron Avidán shkon drejt errësirës dhe personi që adhuron Vidyá shkon edhe më thellë në errësirë.

Anyadeváhurvidayányadáhuravidyaya

Iti shushruma dhiiráńaḿ ye nastadvicacakśire.

Vidyá dhe Avidyá kanë shoqërues të kundërt. Asnjëri prej tyre nuk ka lëvizje të ekuilibruara. Njerëz me intelekt të qetë dhe të mbledhur, Sádhakas me intuitë të zhvilluar, të cilët mund t'i kuptonin shumë mirë këto gjëra për shkak të gjykimit të tyre, kanë bërë deklaratën e mësipërme në lidhje me Vidyá-n dhe Avidyá-n, d.m.th. shpëtimi nuk është i mundur përmes kultivimit të vetëm njërit prej këtyre dy parimeve. . Për të arritur shpëtimin, duhet të ketë ekuilibër midis Vidyá dhe Avidá për të ecur përpara. Edhe pse lëvizja drejt Brahmës duhet të jetë introverte (Vidyá), nuk duhet të heqësh dorë plotësisht nga Avidyá në lidhje me botën praktike. Kjo gjithashtu duhet të bëhet e përputhshme me mënyrën shpirtërore të jetës së dikujt, duke i dhënë asaj sjellje normale dhe hyjnore. Këtu ekuilibri midis Vidyá dhe Avidyá i referohet sjelljes dhe sjelljes së barabartë gjatë periudhës së kënaqësisë materiale.

Vidyá incávidyá inca yastadvedobhayaḿ saha

Avidyá mrtyaḿ tiirtvá vidyayá mrtamashnuvte.

Janë ata Sadhakas që janë të aftë për njohuritë intuitive, të cilët janë në gjendje ta kuptojnë siç duhet këtë Shkencë ekstroversive dhe introversive. Ata nuk mohojnë asnjë nga parimet e krijimit, ruajtjes dhe shkatërrimit. Parandaloni vdekjen përmes Karma-Sádhaná́ të duhur, një ndjekje veprimi pa e mohuar atë dhe arrini pavdekësinë përmes njohurive të vlefshme.

Yastu sarváńi bhútá ni átmanyevá nupashyati

Sarvá bhúteśu cátḿánam tato na bijugupsate.

Një person që e sheh veten në gjithçka dhe gjithçka në vetvete nuk mund të urrejë askënd dhe asgjë. Kapaciteti për të kapërcyer urrejtjen është karakteristika kryesore e Brahamajiṋána-s ose e një personi të aftë për shkencën intuitive. Për shkak të vizionit të tyre të përhapur egalitar, nuk ka as më të voglin mundësi që ata të kryejnë ndonjë mëkat në fshehtësi.

Yasmin sarváni bhútániátmaevábhúdvijánatah

Tatra ko mohah kah shoka ekatvamanupashyatah.

Kur në mendjen e njeriut zgjohet ndjenja e bindjes së shpirtit në të gjitha sendet e gjalla dhe jo të gjalla, njeriu as nuk dëshiron asgjë dhe as nuk ka frikë të humbasë diçka. Njeriu ndien një ndjenjë uniteti me të gjitha objektet dhe lidhja dhe pikëllimi zhduken.

Sa paryagácchukramakáyamavraḿamasúviraḿ shuddhampápaviddham

Kavirmaniiśii paribhúh svayambhúryáthá tatyatoʼrthán vyadadháccháshvatiibhayah samábhyah.

Karakteristika e asaj Qenie Supreme është gjithëpërfshirja e saj. Sádhaka ose praktikuesi i shkencës intuitive instalohet tek Ai dhe me mbajtjen e Tij sádhaka përfundimisht e identifikon veten me Të. Në atë mbajtje të Tij qëndron shkëlqimi i plotësimit të plotë - fara e gjithëdijes. "Tatra niratishavam sarvajiṋavijam." Qenia Supreme nuk ka trup të papërpunuar. Ai është absolutisht i patëmetë, i pastër, pa mëkat, i gjithëfuqishëm, i gjithëvëzhgues, i gjithëdijshëm, i vetëkontrolluar dhe Svayambhu ose vetëkrijues. Ai nuk është i krahasueshëm me asgjë dhe askënd - "Na tasya pratimá asti", d.m.th., Ai nuk ka imazh. Tek Ai ka falje të pakufizuar. Që në fillimAi u ka dhënë gjithçka njësive dhe do të vazhdojë ta bëjë këtë. I tillë është qëndrimi i kesaj Qenieje të Madhe. Ai që mahnitet nga shkëlqimi sipërfaqësor i krijimit të Tij dhe ngatërrohet në të nëpërmjet prirjeve të jashtme të dikujt, harron Krijuesin e madh e fisnik që qëndron pas këtij krijimi. A nuk është marrëzi të harrosh Zotin e krijimit për të krijuarit? Nëna është duke gatuar. I biri qan papritmas për nënën e tij. Nëna i jep atij një lodër dhe djali është aq i magjepsur nga lodra sa harron gjithçka për nënën e tij. Por kur një djalë nuk e harron nënën e tij dhe nuk e qan më me gjithë lodrën në dorë, atëherë nëna detyrohet ta përqafojë dhe ta marrë në prehër.

Edhe djali mban nënën me njërën dorë, lodrën me tjetrën. Perëndia detyrohet t'i dorëzohet Sádhakës së urtë, e cila nuk e harron Atë për dashurinë e këtij krijimi si lodër - që nuk i qetëson përpjekjet e tij për të arritur Zotin.

Andham tamah previshanti yeʼ sambhútimupásate

Tato bhúya iva te tamo ya u sambhútyaḿ ratáh.

Ata që vrapojnë pas Sambhutit ose magjepsjes së krijimit dhe ata që janë të fiksuar nga frika e Asambhutit ose nga mundësia e shkatërrimit, janë të dy në garë drejt botës së errësirës. Një Sádhaka duhet të shikojë si Sambhuti ashtu edhe Asambhúti, d.m.th., krijimin dhe shkatërrimin, në mënyrë të barabartë dhe me qetësi. Shkencëtarët që i janë përkushtuar tërësisht dhe vetëm adhurimit të Sambhutit dhe vetmitarëve që jetojnë në frikë të vazhdueshme nga shkatërrimi, janë të dy në rrugën e gabuar: ata nuk janë në rrugën e shpëtimit. Vetëm ai që përdor gjykimin dhe i pranon të dyja, arrin pavdekësinë.

Sambhutiiṋca vináshaiṋca yastadvedobhayaḿ saha

Vináshena mrtyuḿ tiirtvá sambhútyámrtamashnute.

Ai që e njeh të vërtetën rreth krijimit dhe shkatërrimit vendoset përtej vdekjes. Bota e vëzhgueshme i nënshtrohet krijimit dhe shkatërrimit. Lëvizja nga krijimi në shkatërrim në shikim të parë duket të jetë absolute, por personi që ka kuptuar sekretin e krijimit dhe shkatërrimit dhe ka kuptuar plotësisht sistemin botëror, është i vetëm në gjendje të vendoset përtej gamës së këtij sistemi.

Pengesa e fundit në rrugën drejt arritjes së pavdekshmërisë dhe realizimit të Brahma është Hirańyamaya Kośa e njësisë. Për sa kohë që ekziston Hirańyamaya Kośa, Sádhaka nuk mund ta kuptojë të Vërtetën Absolute. Magjia e krijimit dhe frika e shkatërrimit e shqetësojnë gjithmonë një Sádhaka. Qenia Supreme në lavdinë e Tij të pafund ndodhet mbi mendjen shkakësore (Hirańyamaya Kośa).

Hirańmayena pátreńa satyasyá pihitaḿ mukham

Tattvaḿ púśannapávrńu satyadharamáya drśtaye.

O Zot! Hiq velin e ndritur të Hirańyamaya Kośa, në mënyrë që ne të vendosemi në Satyaloka (rajoni i së Vërtetës) vendbanimin Tënd, në mënyrë që mendjet tona të mos tërhiqen nga shkëlqimi i Hirańyamaya Kośa. Kjo ishte gjithçka që u tha për Brahma në Ishopanisad.

Kur një person përparon nga e papërpunuara në delikate si rezultat i Sádhaná-s së tij, të gjitha robëritë fillojnë gradualisht të zhduken vetvetiu dhe kur një dëshirë e fortë zgjohet në mendje për të arritur atë vetëdije të pastër brenda, Hirańyamaya Kośa gjithashtu shkatërrohet. Në secilën nga pesë fazat e ndryshme të mendjes, d.m.th. (1) Kámamaya Kośa (Mendja e papërpunuar ose e ndërgjegjshme), (2) Manomaya Kośa (Mendja delikate ose nënndërgjegjeshme, (3) Atimánas Kośa (mendja siper mendore), (4) Vijiṋánamaya Kośa (Mendja subliminale), (5) Hirańyamaya Kośa (Mendja Delikate-Kozmike) - (tre të fundit quhen kolektivisht mendje shkakësore ose astrale ose e pavetëdijshme) një lloj objekti i kufizuar në mënyrë të drejtpërdrejtë ose të tërthortë mbetet, dhe ky objekt bëhet shkaku i robërise – “Mana eva mauśya nám kárańam bandha mokśayo.” Me fjalë të tjera, njësia arrin shpëtimin vetëm kur ajo/ai e zbraz mendjen nga të gjitha sendet. Ashtu si një shpatë e hekurt mund të kryejë akte mizore ose thjesht të presë litarin dhe lidhjen e kafshës, në mënyrë të ngjashme, sipas prirjeve të saj objektive, mendja mund të jetë edhe shkaku i skllavërisë ose edhe i çlirimit.

Të gjitha objektet e njësisë janë të jashtme. Dashuria për objekte të tilla njësi nuk mund të jetë kurrë e qëndrueshme, sepse mendja vazhdon gjithmonë të kërcejë nga një objekt në tjetrin. Kjo është arsyeja pse unë them, tërhiqeni dashurinë tuaj nga njësia dhe bashkojeni veten në tërësi. Mos e ngatërroni njësinë për shpirtin ose Perëndinë. Arritja e vetvetes së brendshme është e mundur vetëm nëpërmjet dashurisë për Pafundësinë. Mos pretendoni të jeni inferiorë dhe si rezultat te bëheni dembelë. Mbusheni zemrën tuaj me dashurinë për Pafundësinë dhe shpirti juaj do të shndërrohet në Shpirtin Suprem. Asnjë lumturi e kësaj bote nuk është e pakufishme. Përkushtojuni plotësisht oqeanit të begatshëm të Shpirtit Suprem. Vetëm atëherë do të kuptoni se çfarë është në të vërtetë lumturia. Këtë rrugë për të arritur lumturinë, këtë Sádhaná të vetëdorëzimit, unë e quaj përkushtim absolut. Vazhdoni t'i kryeni detyrat tuaja të kësaj bote me sinqeritet dhe në të njëjtën kohë mendoni për veten e pastër brenda jush. Vetëm atëherë Sádhaná juaj do të shfaqet. Mendimi i vazhdueshëm për pastërtinë tuajVetja e brendshme sigurisht që një ditë do t'ju vendosë në burimin tuaj origjinal dhe ky është qëllimi përfundimtar i Sádhaná. Shpirti është nga natyra karakteristikisht i pastër. Mendja lidhet me Saḿskáras (reagimet e mundshme) për shkak të veprimeve të saj, dhe kjo është arsyeja pse njësia bëhet skllav i jetës dhe vdekjes. Kur të gjithë Saḿskárat shkatërrohen nëpërmjet Sádhaná-së shpirtërore dhe pastrimit mendor, njeriu shkon përtej jetës dhe vdekjes në rajonin e përjetshëm të pavdekësisë, ku nuk ka dallim midis shpirtit dhe Shpirtit të Tij Suprem!



Burimi: Shkenca Intuitive e Vedave

Publikuar ne: Ananda Marga Ideologjia dhe Mënyra e Jetës me pak fjalë



Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Ndërveprimi i kulturës dhe qytetërimit



Me shoqëri zakonisht nënkuptojmë një trup kolektiv të burrave dhe grave, por fryma e lindur e fjalës "shoqëri" nuk është kjo. Samaja ose shoqëria në kuptimin e vërtetë të termit nënkupton një veprim të lëvizjes së bashku (Samanam ejate). Ne hasim në grupe personash në autobusë, tramvaje dhe trena që lëvizin së bashku; por kjo lëvizje e rastësishme nuk mund të quhet as shoqëri. Duke qenë të frymëzuar nga një ideologji e përbashkët, kur individë të ndryshëm lëvizin drejt qëllimit të përbashkët dhe aktivizohen për arritjen e tij, kjo mund të quhet shoqëri. Prandaj, ekuivalenti i duhur në anglisht për samája nuk duhet të jetë shoqëria. Përparimi shoqëror, i cili është një lloj veprimi shoqëror, do të thotë se lidhja e unitetit të ndërsjellë midis personave që lëvizin së bashku është bërë e fortë.

Që nga kohërat e lashta ka pasur jetë shoqërore, por jo shoqëri të qëndrueshme. Ky stabilitet në jetën shoqërore është, deri diku, dhurata e epokës Kśatriya (epoka e luftëtarëve) dhe e epokës post-Vaeshya (epoka post-kapitaliste). Epoka Vaeshya çon në revolucionin Shúdra. Për sa kohë që nuk krijohet një atmosferë e duhur për revolucionin e Shúdrës, mund të thuhet se nuk është krijuar asnjë ndërgjegje shoqërore. Si mund të arrihet vetëdija sociale?

Vetëdija shoqërore nënkupton ndikimin e një ideologjie të caktuar dhe një zgjim të ri midis njerëzve për shkak të kësaj ideologjie. Kjo varet nga shumë faktorë, ndër të cilët më i rëndësishmi është udhëheqja e një personaliteti të madh. Prandaj, revolucioni Shúdra ka nevojë për një personalitet të fortë dhe përderisa kjo mungon, një shoqëri e fortë nuk mund të formohet, çfarë të flasim për revolucionin shoqëror. Për ta udhëhequr shoqërinë në rrugën e duhur janë pra thelbësore dy faktorë – një ideologji e madhe dhe një personalitet i madh. Ata që flasin me zë të lartë për shoqërinë dhe duken të tmerruar nga shkatërrimi i saj i pritshëm, nuk e dinë se shoqëria në frymën e vërtetë të termit ende nuk është formuar në botë. Pra, detyra jonë kryesore tani është të formojmë një shoqëri. Fara e ndërgjegjes sociale është e natyrshme në Mantrën tonë "Saḿgacchadhvaḿ saḿvadadhvaḿ". Aty ku nuk ka Mantra të tillë, nuk ka ideologji, dhe ku nuk ka ideologji, jeta është një udhëtim pa qëllime.

Shprehjet njerëzore janë shumëpalëshe. Mënyrat e jetës janë të shumëllojshme. Mes këtyre aktiviteteve të shumëllojshme, tabloja e qenieve njerëzore që marrim është kultura e tyre. Shuma totale e shprehjeve të ndryshme të jetës njerëzore quhet Saḿskrti ose kulturë. Mënyrat e të shprehurit mund të ndryshojnë nga një grup njerëzish në tjetrin: disa hanë me duar, disa përdorin lugë, të tjerët përdorin shkopinj, por të gjithë duhet të hanë. Prandaj, kultura njerëzore është një dhe e pandashme. Përdorimi i shprehjeve si kultura hindu, kultura myslimane, kultura indiane apo kultura europiane është absurde. Ata që i mbajnë këto ide partiake nuk janë dashamirës të njerëzimit.

Shprehjet e jetës mund të rriten me zhvillimin intelektual. Nuk ka vend për artet figurative, letërsinë dhe muzikën në të ashtuquajturat grupe të pazhvilluara njerëzish, ndaj shprehjet e jetës janë të pakta në numër në rastin e tyre. Aty ku numri i shprehjeve është më i madh mund të thuhet se ka pasur më shumë zhvillim kulturor në kuptimin material. Personat me shprehje më të larmishme të jetës mund të quhen më të kulturuar.

Aty ku shprehjet e jetës devijohen në objektivitete të vrazhda, quhet krśt́i, që është pjesë e Saḿskrti. Shfaqjet e vrazhda të shprehjeve quhen krśt́i. Shuma totale e manifestimeve të papërpunuara dhe delikate të shprehjeve është Saḿskrti. Krśt́i mund të ndryshojë nga një grup njerëzish te tjetri, por Saḿskrti i qenieve njerëzore është një.

Shprehjet kulturore dhe qytetërimi nuk janë sinonime. Aty ku ka kontroll dhe racionalitet në shprehjet e ndryshme të jetës, aty është qytetërimi. Për të marrë një shembull konkret, të ngrënit është një shprehje kulturore e jetës. Ata që racionalizojnë mendojnë se ngrënia e tepërt është e keqe, mendojnë se përmbajtja ndaj saj mund të quhet e civilizuar. Shprehjet kulturore tek njerëzit janë të shumta. Njerëzit që nuk mund të kontrollojnë shprehjet e ndryshme mund të quhen të avancuar kulturalisht, por jo të civilizuar.

Njerëzit e përparuar kulturalisht mund të mos jenë domosdoshmërisht të civilizuar nëse në shprehjen e tyre mungon racionaliteti, arsyetimi dhe kontrolli.

Në mënyrë të ngjashme, një i ashtuquajtur popull i prapambetur kulturalisht mund të mos jetë domosdoshmërisht i prapambetur shoqërisht. Ka shumë që i trajtojnë Adivasis si të prapambetur. Por një konsideratë pa pasion do të zbulojë se megjithëse mund të jenë kulturalisht të prapambetur për shkak të më pak shprehjeve të jetës, ata kanë bërë përparim të konsiderueshëm shoqëror dhe kështu janë më të avancuar shoqërisht. Similar është rasti me afrikanët.

Që nga kohërat e lashta, qeniet njerëzore kanë luftuar kundër pengesave të tyre. Lufta është thelbi i jetës. Ata që qajnë për çarmatim janë armiq të qenieve njerëzore. Ata ngurrojnë të luftojnë edhe kundër kriminelëve. Natyrisht, me përhapjen e qytetërimit qeniet njerëzore nuk do të sulmojnë të paarmatosurit dhe të dobëtit. Fatkeqësisht, ka shumë njerëz në këtë botë që mendojnë se janë të civilizuar, por pa mëshirë shtypin të pafuqishmit dhe të pafajshmit. Shkatërrimi i mjerueshëm i Hiroshimës dhe Nagasakit dëshmon për veprimin e paqytetëruar të të ashtuquajturve kombe të qytetëruara. Megjithëse janë të avancuar kulturalisht, ata janë më të prapambeturit në qytetërim. Ata duhet të ulen në këmbët e Adivasis Indian dhe të mësojnë për qytetërimin. Ata që posedojnë bomba atomike dhe hidrogjenore duhet t'u mësohet mësimi se ky univers është për qeniet njerëzore dhe jo për demonët. Duhen shpikur armë më të fuqishme për t'iu kundërvënë këtyre personave të paqytetëruar.

Sot duhet t'i kushtohet kujdes i veçantë shoqërisë dhe qytetërimit. Me zhvillimin intelektual do të ketë përparim kulturor, por duhet të ushtrohet kufizim dhe racionalitet në shprehjet kulturore. Në jetë sot ka mungesë të plotë të këtyre cilësive. Është detyrë e detyrueshme e liderëve të kësaj bote që të formojnë një shoqëri të fortë njerëzore mbi bazën e një ideologjie konstruktive dhe të përhapin qytetërimin në to. Nëse kjo bëhet, zhvillimi kulturor do të ndodhë automatikisht.



Burimi: Ndërthurja e Kulturës dhe Qytetërimit

Publikuar ne : Disa probleme të zgjidhura

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

"Lumturi e pafundme vetëm në Parama Puruśa"



Qeniet njerëzore po udhëtojnë përgjatë një shtegu që të çon nga errësira në dritë. Kjo rrugë nuk është një rrugë e zemrës por e mendjes. Njerëzit gradualisht përparojnë si rezultat i përvojave të tyre të një lëvizjeje të tillë. Progresi i tyre, natyrisht, ndihmohet nga kërkimet. Konstatojmë se ekzistojnë dy kategori intelektualësh. Ka nga ata që kanë aftësinë për reflektim të thellë. Ato mund të depërtojnë deri në thelbin e një objekti ose ideje. Ata quhen muni. Dhe ka nga ata që jo vetëm mendojnë, por i shtyjnë kufijtë e dijes përmes hetimeve dhe kërkimeve të tyre. Ata quhen rśi. Për shembull, një lule e caktuar nuk ka aromë, por pas njëfarë kohe, për shkak të kërkimit dhe eksperimentimit, lulja merr një aromë ose një frutë i thartë bëhet i ëmbël. Në sanskritisht, folja r përdoret në kuptimin e "kulturës". Pra, një person që merret me kulturë quhet rśi.

Ekzistojnë dy lloje të hulumtimit. Në sferën fizike, në sferën e çështjeve të kësaj bote, vrapimi pas një objekti quhet kërkim (gaveśańá). Një hetim serioz në sferën mendore quhet kërkimi psikik. Shtrirja për kërkime në sferën materiale është shumë e kufizuar. Por në sferën psikike ka një shtrirje shumë më të madhe. Megjithatë, përpara se të hyjmë në këtë çështje, le të diskutojmë etimologjinë e termit giveśańá [kërkim].

Shko + eśańá = Gaveśańá. Në kohët e lashta, për t'u bërë bujqësi, për të mësuar shkencën e bujqësisë, duhej të zotëroheshin aftësitë e zbutjes së kafshëve. Për shembull, njerëzit duhej të ishin në gjendje të rritnin dhi, dele, kuaj dhe bagëti. Vetëm pesë mijë vjet më parë njerëzit mësuan për herë të parë se si të rritnin buallet dhe vetëm kohët e fundit mësuan se si t'i zbusnin ato. Kjo është arsyeja pse, edhe sot, buallicat kanë ende karakteristikat e kafshëve të egra. Për të dhënë një shembull, supozoni se po shkoni diku në një karrocë që tërhiqet nga buallet. Rrugës arrini te një pellg. Buallicat do të zhyten menjëherë në ujë duke tërhequr zvarrë karrocën me vete, sepse edhe sot ruajnë natyrën e tyre të egër. Natyra e lopëve dhe e demave është shumë më e urtë.

Pra, siç thashë, rritja e kafshëve ishte puna kryesore e njerëzve në ato ditë. Fshat përbëhej nga shtrirje të mëdha të xhunglës me shumë pak fusha të kultivuara. Kjo është arsyeja pse njerëzit duhej të mësonin se si të rritnin kafshë përpara se të fillonin bujqësinë. Supozoni se një dem po kullot në xhungël. Një ditë në mbrëmje, pasi ka kullotur gjithë ditën në xhungël, nuk kthehet në shtëpi. Më pas mjeshtri (Guru) i kërkon dishepullit të tij të shkojë në xhungël për të kërkuar demin. Pra, siç drejtohet nga Guru, dishepulli kërkon gjerësisht për demin e humbur. Një përpjekje e tillë e përqendruar për të gjetur demin e humbur në xhungël quhet giveśańá. Go do të thotë goru [dem], eśańá do të thotë "sondë" ose "kërkim".

Shtrirja e hulumtimit në planin material është shumë e kufizuar. Edhe pse sfera psikike ka kufij, ajo është shumë e madhe. Shumica e studiuesve i kufizojnë aktivitetet e tyre në planin material. Zbulimet mjekësore janë shembuj të kërkimit material. Por kërkimet psikologjike hetojnë sferën psikike. Pra, fjala muni u referohet mendimtarëve të thellë, ndërsa fjala rśi përshkruan njerëzit që jo vetëm mendojnë thellë, por edhe ndërmarrin kërkime. Kjo është arsyeja pse rśi dhe muni nuk kanë të njëjtin konotacion. Muni është një person që zotëron një natyrë reflektuese. Na munih dugdhah bálakah munih saḿliinamánasah [“Një muni nuk është një fëmijë i vogël në gjoksin e nënës së tij, një muni është ai që ka shkrirë mendjen e tij në Supremin.”]

Jogët thonë se dikush mund të ulet i qetë për ca kohë, duke menduar për diçka. Nuk do të thotë se janë bërë muni. Për shembull, një person mund të mbyllë sytë dhe të mendojë për një lloj ëmbëlsie të veçantë (jilepi) [një ëmbëlsirë indiane]. Edhe pse mendja e tyre është plotësisht e preokupuar me mendimin e xhilepit, ata nuk mund të konsiderohen si muni. Në gjuhën e jogës, muni do të thotë saḿliina mánasah; domethënë një person që ka shkrirë mendjen e tyre në Parama Puruśa dhe është bërë një me Të. Prandaj thuhet, Na munih dugdhah bálakah munih saḿliinamánasah. Nga ana tjetër, një rśi është ai që është i angazhuar në kërkime dhe hetime.

Pas kërkimeve intensive dhe të gjera në sferën psikike, u zbulua se njerëzit priren të mos jenë të kënaqur me asgjë të kufizuar ose të limituar. Për shembull, një biznesmen fiton një shume prej dhjetë lakh në muaj. Nëse pyetet se sa fitim ka fituar këtë muaj, ai do të përgjigjet: “Ku është fitimi? Në fakt, nuk ka fare fitim. Disi po e kaloj ditën ju duhet t'i inkurajoni ata të kërkojnë të pafundmën. Për shembull, mund të thuhet se njerëzit i pëlqejnë rasagollat, por rasagollat janë të kufizuara. Sapo një rasagolla kalon nga goja në fyt, ju nuk e shijoni më atë. Rasagollat janë të shijshme. Kjo është arsyeja pse një person mund të marrë deri në dyqind deri në katërqind rasagolla. Por kjo sigurisht që do të krijojë disa vështirësi. Kapaciteti i njerëzve për të ngrënë është gjithashtu i kufizuar. Për shkak të kapacitetit të kufizuar të trupit fizik, nëse dikujt i kërkohet të marrë rasagolla të pakufizuara, atëherë nuk mund t'i hajë të gjitha. Kjo është arsyeja pse ky trup nuk mund të ngopet plotësisht me asnjë objekt të fundëm. Nga ana tjetër, mendja ka aftësinë të përmbajë një numër të pafund objektesh. Nëse një numër i pafund rasagollash i jepen mendjes, ajo mund t'i hajë të gjitha. Por trupi nuk mund ta bëjë këtë.

Kjo është arsyeja pse qeniet njerëzore duhet të kërkojnë për entitetin e pafund për të ngopur urinë e tyre, dhe Parama Puruśa është ai entitet i pafund. Nëse qeniet njerëzore duan kënaqësi, lumturi, atëherë ata duhet të bashkojnë mendjet e tyre në Paramátmá [vetja supreme], sepse Ai është i pafund. Pra, gjëja më e mençur për qeniet njerëzore është të kërkojnë për Parama Puruśa. Nálpe sukhamasti bhúmaeva sukham – kjo është alternativa e vetme për të mençurit. Nuk ka rrugë tjetër. Një person i zgjuar, një person inteligjent do të kërkojë ushqimin e duhur psikik për mendjen. Ushqimi i mendjes quhet ábhoga në shkrimet e shenjta. Kënaqësia dhe pakënaqësia janë gjendje shpirtërore. Parama Puruśa është ushqimi më i mirë për mendjen, pasi njohuria, mençuria, inteligjenca dhe intuita e Tij nuk kanë kufi. Pra, nëse Parama Puruśa dëshiron t'i japë një personi pasuri dhe lumturi, famë, njohje ose fuqi, atëherë ata duhet të thonë, "O Parama Puruśa, unë nuk kam nevojë për gjëra të tilla. Ata janë të gjithë të kufizuar dhe përfundimisht do të zhduken. Nëse vërtet dëshironi të më jepni diçka, atëherë më jepni veten. Unë nuk kam nevojë për objektet tuaja. Unë kam nevojë vetëm për ty.”


Burimi: “Lumturia e pafund në Parama Puruśa Alone”

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurti