thënie të bukura dhe shprehje nga njerëz të mëdhenj

[ATMAN]

Ngritja e klasave të prapambetura




Në mbarë botën shumë grupe njerëzish kanë nevojë urgjente për ndihmë. Ata po vuajnë nga privimi fizik, psikik dhe shpirtëror, sepse sistemet e ndryshme socio-ekonomike në modë prekin vetëm pjesë të veçanta të shoqërisë, duke lënë pas dore ata në nevojë dhe shoqërinë në tërësi.

Marksizmi, për shembull, e ndan shoqërinë në kapitalistë dhe proletariat. Shteti është teorikisht për mirëqenien e proletariatit ose shúdras, dhe joproletariati janë të shtypur ose të shtypur. Ky është rregulli i shúdras. Por në fakt nuk mund të ketë asnjë rregull të shúdras. Vetë koncepti i diktaturës së proletariatit është jorealist, jopraktik dhe joshkencor. Marksizmi është një ideal utopik që nuk i ka rrënjët në tokën e realitetit.

Në vitin 1977 pati një ndryshim të madh në kushtetutën e Bashkimit Sovjetik. Ajo hoqi dorë nga parimi i saj budalla e sundimit të proletariatit dhe e shpalli veten një shtet të mirëqenies. Por akoma, marksizmi është si një shtëpi rere që do të shembet pas një goditjeje të lehtë me çekan. Nuk do të lërë asnjë ndikim në këtë botë praktike.

Në kapitalizëm apo demokraci shteti është teorikisht për mirëqenien e shumicës, por në praktikë është sundimi i pakicës vaeshyas. Grupe të tjera njerëzish detyrohen të bëhen qytetarë të klasës së dytë.

Rendi shoqëror proutist ndjek parimin sarva jana hitáya – domethënë, PROUT është për mirëqenien e të gjithëve. Askush nuk është i shtypur apo i shtypur. PROUT mbështet rregullin e sadvipras.

Vetëm sadvipras mund të garantojnë mirëqenien e gjithanshme të të gjitha grupeve të njerëzve, sepse sadvipras përfaqësojnë interesat e të gjitha klasave në shoqëri.

Megjithatë, derisa të krijohet PROUT, duhen bërë përpjekje të veçanta për të mbrojtur interesat e klasave të prapambetura. Për shembull, njerëzit e afert janë ndër më të privuarit nga klasat e prapambetura. Në Tripura dhe shumë pjesë të Indisë, si dhe në vende të tjera të botës, njerëzit fisnorë janë të varfër dhe analfabetë. Duhet të ndërmerren menjëherë hapa të veçantë për të rritur zhvillimin e tyre socio-ekonomik. Hapat e tillë duhet të përfshijnë heqjen e të gjitha pabarazive arsimore; krijimi i gjerë i industrive të vilave; objektet e duhura bujqësore, veçanërisht uji për vaditje; mbështetja te vetja në prodhimin e energjisë, siç është energjia elektrike; rritja e lehtësive të komunikimit, si telefonat; dhe infrastrukturë më të mirë të transportit, siç janë hekurudhat.

Përveç kësaj, popullsia e disa grupeve të tjera në botë po zvogëlohet me shpejtësi, dhe disa grupe janë në rrezik të zhdukjes. Këto përfshijnë Zulus dhe Pygmees të Afrikës; Lodhas e Bengalit; Birharët e Chotanagpur; Mala e Maldës; Angarët e Rohtas në Bihar, gjuha e të cilëve është Bhojpurii; Ladakhit e Kashmirit; Kastat e planifikuara të Kinnaur; romet e Evropës; dhe Maoritë e Australisë dhe Zelandës së Re. Megjithëse Kaevartas nuk janë në rrezik zhdukjeje, shkalla e rritjes së popullsisë së tyre është më e vogël se norma normale.

Në disa vende të botës si në Indi, rezervimi i vendeve të punës është futur për të siguruar punësim për klasat e prapambetura dhe për të siguruar avancimin e tyre ekonomik.

Megjithatë, rezervimi i punës nuk është në përputhje me ideologjinë e PROUT. Kjo do të thotë, kur të krijohet PROUT, askush nuk do të ndjejë domosdoshmërinë e rezervimit të punës, sepse përparimi i të gjithëve është i garantuar në PROUT. Në sistemin proutist njerëzit nuk do të kërkojnë punë - punët do të kërkojnë njerëz.

Në mjedisin aktual social-ekonomik, megjithatë, nëse si masë e përkohshme miratohet sistemi i mëposhtëm preferencial, atëherë vuajtjet e njerëzve mund të lehtësohen. Së pari, njerëzit e varfër që vijnë nga familje të prapambetura duhet të kenë përparësinë e parë në fushën e shërbimeve dhe arsimit, pavarësisht nga përkatësia e tyre e lindjes. Preferenca e dytë duhet të jetë për njerëzit e varfër që vijnë nga familje jo të prapambetura. Preferenca e tretë duhet të jetë për njerëzit jo të varfër që vijnë nga familje të prapambetura. Preferenca e fundit duhet të jetë tek njerëzit jo të varfër që vijnë nga familje jo të prapambetura. Këtu, "të prapambetura" nënkupton familjet që nuk kanë marrë asnjë shërbim apo arsim në të kaluarën. Familje të tilla duhet të vazhdojnë t'i marrin këto lehtësira deri sa të mos ketë varfëri në vend – pra derisa të garantohen kërkesat minimale.

Pra, kriteri për marrjen e shërbimeve dhe arsimimit preferencial nuk duhet të jetë përkatësia e lindjes, por gjendja ekonomike e një personi. Një i ashtuquajtur riparues këpucësh me kastë të ulët mund të jetë ekonomikisht i pasur, kështu që avantazhi i rezervimit të punës është i jashtëzakonshëme lakmueshme për të dhe mashtruese për shoqërinë. Nuk ka nevojë për rezervim pune në këto rrethana. Nga ana tjetër, mund të jetë një Maethil Brahmin që vjen nga një familje e ashtuquajtur e kastës së lartë, por është shumë e varfër ekonomikisht. Rezervimi i punës është thelbësor për të dhe do të rriste standardin ekonomik të të gjithë shoqërisë.

Shumë vende të pazhvilluara dhe në zhvillim po luftojnë për të ngritur klasat e tyre të prapambetura. Për shembull, Bihar është në luftë për çështjen e klasave të prapambetura dhe të përparuara. Nëse ndiqet sistemi i mësipërm, sigurisht që do t'i jepte fund të gjitha mundësive të luftës midis klasave të prapambetura dhe të përparuara në Indi dhe vende të tjera të botës. Në të njëjtën kohë, ai automatikisht do t'u ofronte njerëzve mundësinë për drejtësi sociale dhe vetë-mjaftueshmëri ekonomike. Pa marrë parasysh kastën, besimin, fenë, racën, gjuhën ose seksin, qeveritë do të ishin në gjendje të krijonin një mjedis të përshtatshëm për zhvillimin e gjithanshëm dhe të shpejtë të të gjithë banorëve vendas, duke u siguruar atyre ushqim, veshje, strehim, arsim dhe edukim dhe trajtim mjekësor. Kjo do të eliminonte çdo ndjenjë inferioriteti nga mendjet e tyre dhe të gjithë do të kishin mundësinë për të siguruar jetesën e tyre në bazë të aftësive të tyre.


Burimi: Ngritja e klasave të prapambetura

Publikuar ne: Prout me pak fjalë

Shrii Shrii Ánandamúrti

[ATMAN]

Barazia në sferën psiko-shpirtërore



Çdo realizim shpirtëror – nga sfera më e lartë shpirtërore në sferën psiko-shpirtërore relativisht të ulët – vjen nëpërmjet emetimit të hormoneve të sekretuara nga cakra ájiṋá dhe sahasrára cakra (këto hormone quhen sudhá në gjuhën e shkrimeve të shenjta). Sipas disa njerëzve, gratë nuk kanë të drejtë për këtë lloj realizimi më të lartë shpirtëror për shkak të disa mangësive fizike.

Në këtë drejtim, dua të them qartë se sigurisht që ka dallime midis burrave dhe grave në disa vrttis [prirje] të papërpunuara. (Ky nuk është rasti apo koha e duhur për ta shpjeguar, por nëse gjej kohë në të ardhmen do të shpjegoj në detaje për prirjet njerëzore.) Është e vërtetë se meqë ka disa dallime në shprehjen e disa vrtëve, do të ketë edhe të jenë dallime në gjëndrat e poshtme dhe nëngjëndrat midis burrave dhe grave Numri i gjëndrave dhe nëngjëndrave është gjithashtu i ndryshëm. Sigurisht gjithashtu, ka disa ndryshime delikate në cakras ájiṋá dhe sahasrára, pasi këto qendra kontrollojnë drejtpërdrejt gjëndrat dhe nëngjëndrat e poshtme, por duhet të kujtojmë se këto dallime u përkasin vetëm disa prirjeve të papërpunuara. (Për shembull, lidhja. Kur një grua e shikon dikë si armik, ajo e sheh atë si një armik të ashpër dhe nëse e shikon dikë si mik, ajo gjithashtu e çon atë në ekstremin më të largët, e kështu me radhë.) Por në sferën shpirtërore, mbimendore dhe psiko-shpirtërore, nuk ka dallime midis burrave dhe grave. Përkundrazi, gratë mund të arrijnë përvojat më të larta shpirtërore që mund të arrijnë burrat. Nuk ka asnjë logjikë që të justifikojë privimin e panevojshëm të grave ose duke e bërë rrugën e tyre të përparimit me gjemba. Nuk ka asnjë logjikë në pretendimet se vetëm meshkujt kanë të drejtë për çlirim ose shpëtim ose se gratë duhet të rilindin si burra për të arritur çlirimin ose shpëtimin. Përkundrazi, këto deklarata nënkuptojnë një psikologji të natyrshme egoiste, shfrytëzuese dhe interesat personale dhe kolektive të njerëzve. Nëse dikush përpiqet të nxjerrë argumente të palogjikshme për të përjetësuar një shfrytëzim të tillë, ai lloj dinake nuk do të zgjasë shumë.

Të dy djemtë dhe vajzat marrin dashurinë e Parama Puruśa, të dy janë fëmijët e Tij të dashur. Logjika na thotë se Parama Puruśa nuk mund të bëjë dallime apo dallime midis bijve dhe vajzave të Tij. Nuk është e arsyeshme të mendohet se Ai, duke qenë Ati Suprem, do t'i marrë djemtë në prehër dhe do t'i ushqejë me ëmbëlsira dhe do t'i heqë vajzat të gjitha mundësitë.

Siŕii náŕu khábe shudhu khoka kole bazë,

Ár khuku tomár ela bujhi váner jale bheseʼ!

[A do ta ulësh djalin në prehër dhe do ta ushqesh me ëmbëlsira dhe do ta konsiderosh vajzën tënde vetëm si barrë?]



Burimi: Barazia në sferën psiko-shpirtërore

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Ánandamúrti

[ATMAN]

O miku më i dashur,
më udhëhiq.
Më çoni te burimi i shkëlqimit.

O miku më i dashur,
më udhëhiq.
Nuk mund ta duroj më dhimbjen e errësirës në zemrën time.

O miku më i dashur,
më udhëhiq.
Me këngët e Tua ma thyej gjumin e thellë.

O miku më i dashur,
më udhëhiq.



Kuptimi:
Paramapurus'a (Ndërgjegjja Supreme) është miku i vërtetë. O Paramapurus'a,
më drejto te burimi i shkëlqimit hyjnor. Unë isha duke fjetur në errësirën cimeriane.
Unë isha një njeri i zakonshëm. Por tani nuk mund ta duroj më staticitetin e errësirës.
O Paramapurus'a, këndo para meje këngën që do të më zgjojë nga gjumi im i thellë.
Këndo para meje atë këngë që do të më tregojë se çfarë është çfarë dhe cila është çfarë.

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

KËNGA E ÇLIRIMIT SHPIRTEROR

Kjo këngë e imja është një burim shkëlqimi.

Në këtë shteg shkëmbor, ditë e natë vazhdoj të rrjedh,
të pavëmendshëm ndaj të gjitha pengesave.

Kjo këngë e imja është një burim shkëlqimi.

Kjo rrugë ime është e thyer dhe plot gjemba.
Përroi i rrjedhshëm që buron nga burimi i jetës
do të thyejë muret e burgut të granitit.

Kjo këngë e imja është një burim shkëlqimi.

................................................ ................................


Kjo këngë e imja
është si një rrjedhë drite.

Në terrenin e thyer shkëmbor,
ditë e natë, unë rrjedh së bashku,
Unë rrjedh pa pengesa.

Kjo rrugë ime është e pabarabartë,
plot gjemba.

Me një rrjedhë të fuqishme të jetës,
Unë rrjedh, duke u copëtuar,
Unë lëviz duke thyer muret e burgut.



Kuptimi:
Për ata që ecin në rrugën e madhështisë dhe madhështisë, aq shumë poshtërsi dhe
vogëlsia qëndron si pengesa të pakapërcyeshme. Ata e dinë këtë dhe kënga e tyre është si një
burimi i shkëlqimit hyjnor nuk është një këngë materialiste. Kënga e tyre nuk lëviz
përgjatë një rruge të qetë. Në rrugën e tyre ka kaq shumë gjemba, aq shumë ulje-ngritje
si një lume që rrjedh përgjatë pragjeve të ndryshme dhe më në fund shkrihet në det. Ata
nuk njohin asnjë pengesë, duke thënë: "Ne vazhdojmë dhe vazhdojmë, me gjithë vitalitetin tonë të lindur, gjithmonë
duke thyer të gjitha muret e hekurt të burgut rreth nesh”.

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Të drejta të barabarta për burrat dhe gratë



Gjithçka në këtë botë panoramike po ndryshon. Ekziston një thënie që kur një breg i një lumi shembet, bregu tjetër ndërtohet. Që nga fillimi i qytetërimit njerëzor e deri më sot kanë lindur kaq shumë vendbanime të reja, të begata njerëzore, kaq shumë qytete dhe qytete, porte dhe metropole mbresëlënëse. Pas një periudhe ekzistence të lavdishme, ato janë shembur në rrëmujën e kohës. Ato janë kthyer në gërmadha, thjesht relike për t'u hulumtuar nga historianët kureshtarë.

[Ky model ndryshimi nuk është i kufizuar në fushën e fizikës, bota psikike gjithashtu ka pësuar shumë ndryshime, shumë transformime. Dallimi midis modeleve të të menduarit të atyre njerëzve primitivë që në fazën më të hershme të qytetërimit njerëzor menduan për herë të parë ndërtimin e një shoqërie njerëzore dhe atyre të njerëzve sot është vërtet i madh.

Në epokën primitive, shoqëria ishte matriarkale. Edhe pse në atë shoqëri të lashtë, burrave dhe grave u jepej liri e barabartë, në jetën praktike grave iu kushtohej rëndësi më e madhe. Ndërsa dominimi i grave rritej gjithnjë e më shumë me kalimin e kohës, e gjithë struktura shoqërore u bë matriarkale dhe u themelua mbi një rend matrilineal. Në atë epokë parahistorike, siç e kam thënë në raste të mëparshme, njerëzit e identifikonin veten me nënat e tyre. Duke u prezantuar ata përmendnin emrat e nënave, gjysheve dhe stërgjysheve të tyre. Këto janë shenja të një rendi matrilineal. Së bashku me këtë erdhi edhe sistemi matriarkal, domethënë kalimi i pronave nga nëna te vajza. Kështu rendi matrilineal si dhe sistemi matriarkal vazhduan për një kohë mjaft të gjatë. Gjurmët e rendit matrilineal dhe sistemit shoqëror matriarkal mund të gjenden edhe sot në Indinë jugore, veçanërisht në Kerala, Mizoram dhe disa rajone të tjera kodrinore të Indisë lindore.]

Si çdo gjë tjetër, shoqëria njerëzore pëson ndryshime. Me kalimin e kohës, nga nevoja historike, me shfaqjen e problemeve të ndryshme individuale dhe kolektive të shoqërisë, modeli i dominimit të burrave, në krahasim me atë të grave, u bë i përhapur. Ka të ngjarë që rëndësia e forcës fizike të rritet në procesin e zgjidhjes së problemeve të brendshme të shoqërisë dhe të rezistencës ndaj sulmit të jashtëm. Kështu, ashtu si në një kohë sistemi shoqëror matrilineal dhe matriarkal evoluoi për të përmbushur një domosdoshmëri të veçantë historike, në mënyrë të ngjashme, për të përmbushur një lloj tjetër domosdoshmërie historike, u ngrit rendi shoqëror patrilineal dhe patriarkal. Që atëherë, e gjithë pushteti u përqendrua në duart e një gotrapitá [patriarku] në vend të një matriarku. Në historinë indiane, një periudhë e tillë tranzicioni shoqëror ndodhi në kohën e Lord Shiva.

Me vendosjen e dominimit mashkullor në shoqëri, e gjithë pushteti u përqendrua në duart e burrave. Gratë gradualisht u privuan nga të gjitha të drejtat e tyre – sociale, kulturore, fetare, politike dhe ekonomike. Disa mësues fetarë deklaruan në emër të Zotit se gratë ishin inferiore ndaj burrave në të gjitha aspektet dhe lëshuan shumë urdhërime kundër tyre. Të gjithë e dinë se shumë letrarë, filozofë dhe novelistë shkruan vërejtje që degradonin gratë. Si rezultat i gjithë kësaj, nga njëra anë ligjvënësit meshkuj formuluan shumë rregulla sociale, kode penale e kështu me radhë kundër grave, dhe nga ana tjetër gratë filluan të frenojnë të drejtat e tyre duke menduar dhe thënë: “Ne gratë jemi të dobëta, ne. nuk mund të ndërmarrë detyra kaq të mëdha si burrat; si mund të zgjidhim ne gratë probleme kaq të mëdha dhe komplekse?” "O Zot! Kjo është punë për burrat, si mund ta arrijmë këtë ne gratë?” Si rezultat i mbajtjes së mendimeve të tilla të dobëta, gratë humbën vetëbesimin e tyre. Ju e dini fjalën e urtë: "Si mendon, ashtu bëhesh". Nëse analizohen thellësisht analet e dy mijë viteve të fundit si në Lindje ashtu edhe në Perëndim, shihet se gratë, në krahasim me burrat, nuk mund të arrinin ndonjë punë të madhe në sfera të ndryshme të jetës.

Për fat të mirë, asgjë nuk është e përhershme në këtë botë. Kohët po ndryshojnë; psikologjia njerëzore po ndryshon gjithashtu; dhe krahas psikologjisë po ndryshon edhe trendi i historisë. Sepse historia është shprehje e psikologjisë kolektive njerëzore. Burrat sot kanë filluar të kuptojnë se gratë nuk mund të trajtohen më si mall. Ato ditë kanë ikur. Gratë po ashtu mendojnë: “Nuk do të mbetemi më të dobëta, të dobëta apo joaktive. Ne nuk do të tolerojmë më në mënyrë pasive padrejtësinë, torturën, shfrytëzimin, fyerjet dhe urrejtjen nga duart e shfrytëzuesve meshkuj.” Lëvizjet çlirimtare të grave në Lindje dhe Perëndim kanë lindur nga kjo psikologji e ndryshuar kolektive. Shenjat e favorshme të zgjimit të grave janë qartë të dukshme në çdo sferë të jetës shoqërore.

Ata që janë dashamirës ndaj gjithë njerëzimit me siguri do të pranojnë se të gjitha entitetet e gjalla dhe të pajetë janëe krijimit të Atit Suprem. Ai i dha të gjithëve inteligjencë, kompetencë dhe fuqi fizike. Prandaj, të gjithë burrat dhe gratë kanë të drejtën dhe mundësinë për t'u vendosur në shoqëri, në varësi të përpjekjeve të tyre të sinqerta. Sot kjo mundësi u ka ardhur grave. Tani nuk ka shumë mundësi për të përdorur fuqinë fizike. Kjo është mosha që i jep rëndësi intelektit. Njerëzit mund të shohin se nuk i kushtohet më shumë rëndësi forcës fizike – më shumë i jepet intelektit. Në epokat e mëparshme, njerëzit përdornin çekiçët e zakonshëm me forcën e tyre të jashtëzakonshme, por sot ata përdorin çekiçët elektrikë një mijë herë më të fuqishëm duke shtypur një buton të thjeshtë. Kjo do të thotë, rëndësia e forcës fizike është zvogëluar dhe rëndësia e forcës intelektuale është rritur. Pra, avantazhet fizike që u përdorën nga shoqëria e dominuar nga meshkujt për të shtyrë avulloren e shtypjes ndaj grave, sot thjesht nuk do të bëjnë.

Në këtë atmosferë sociale të ndryshuar, e ardhmja e grave është e ndritshme. Masat e zakonshme do të zgjohen, vetëbesimi dhe inteligjenca e tyre do të rritet. Mënyra e shkrimit të historisë do të ndryshojë. Tashmë ka filluar të ndryshojë. Në të ardhmen do të ndryshojë më shumë. Duhet të mbani mend se askush në shoqërinë njerëzore nuk është i papërfillshëm. Në këtë univers ka vlerë edhe jeta e një gruaje të ve njëqindvjeçare. Ajo nuk duhet të lihet pas dore apo e padëshiruar. Ne nuk i kemi dhënë nderimin apo shërbimin e duhur, duke menduar gabimisht se ajo është një barrë për botën. Ky është një shembull i injorancës sonë; nuk është faji i saj.

Gjithçka mund të shpjegohet me ndonjë domosdoshmëri historike. Ne nuk e kemi vënë mendjen në këtë detyrë. Sikur të shqetësoheshim vërtet për ta bërë këtë, do të kishim dalluar se pas çdo incidenti, pas çdo kreshte dhe lug ngjarjesh, fshihet një qëllim historik. Nëse mendojmë thellë, do të gjejmë qëllimin historik dhe do të shohim se asgjë nuk është e kotë apo e paqëllimshme. Gjithçka ndodh për një mundësi të madhe në të ardhmen.

Një ndryshim i madh po vjen në psikologjinë kolektive. Vlera e intelektualitetit po rritet në krahasim me forcën fizike. Dhe nuk është se intelekti është vetëm për një grusht njerëzish, ai po rritet në të gjithë trupin kolektiv. Kështu po vjen ndryshimi. Ritmi i këtij ndryshimi do të përshpejtohet gjithnjë e më shumë.


Burimi: Të Drejtat e Barabarta për Burrat dhe Gratë

Botuar në: Zgjimi i grave

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Më e hershme fillon Dharma Sádhaná aq më mirë


Sukhaḿ váiṋchati sarvo hi tacca dharma samudbhútah;

Tasmáddharma sadákárya sarvavarńae prayatnatah.

Kërkesa për lumturi është një instinkt natyror për çdo qenie të krijuar. Çdo qenie e gjallë përpiqet të arrijë lumturinë dhe të shmangë pikëllimin. Të gjitha qeniet e krijuara të botës janë të angazhuara në një përpjekje të vazhdueshme për të arritur paqen dhe lumturinë.

Njerëzit janë më të zhvilluarat, më inteligjentët nga të gjitha qeniet. Ata me siguri nuk mund të klasifikohen si kafshë. Cili është ndryshimi themelor midis qenieve njerëzore dhe kafshëve? Kënaqësia e një kafshe është kryesisht e përqendruar te trupi. Nëse u jepet ushqim i mirë dhe një vend i rehatshëm për të fjetur ata janë shumë të lumtur. Shumë pak kafshë shqetësohen për kërkimin e paqes mendore. Megjithatë, kjo nuk është e vërtetë për njerëzit, pasi ata janë qenie inteligjente. Ata e dinë se lumturia e kësaj bote është e kufizuar dhe nuk do t'u sigurojë atyre lumturi të përjetshme. Që nga kohra të lashta, që nga ardhja e jetës njerëzore, ata kanë qenë në kërkim të lumturisë së përjetshme. Ky kërkim i ka mësuar se kënaqësitë e zakonshme – ushqimi i mirë, akomodimi i rehatshëm, etj. – nuk do të zgjasin kurrë shumë. Një person që i do rasagolla mund të ketë njëfarë kënaqësie kur një rasagolla vendoset fillimisht në gojë, por nuk do të marrë asgjë pasi të gëlltitet. Rasagollat janë të fundme: shija e tyre nuk do të qëndrojë gjatë në gjuhë.

Cili është burimi i lumturisë së përhershme? Vetëm ai objekt që është në vetvete i pakufizuar mund t'u sigurojë lumturi të pakufishme dhe të përhershme qenieve njerëzore. Si mund të japë një objekt i kufizuar lumturi të pafund? Sot ekziston; nesër zhduket. "Yah ágacchati sah gacchati" - Çfarëdo që vjen, shkon. Çdo objekt i kufizuar vjen dhe në fund shkon. Kur vini në kontakt me një entitet të pafund, do të vazhdoni të shijoni lumturinë e përjetshme edhe pse jeni një entitet i kufizuar. Sa njohuri të zakonshme do të jetë në gjendje të thithë një person në kërkim të dijes? Njohuritë e botës janë të kufizuara në libra. Supozoni se ka një miliard libra në botë: sasia e njohurive që ato përmbajnë është e kufizuar. Edhe nëse do të kishte dy miliardë libra, njohuria që përmbanin do të ishte ende e kufizuar. Por njohuria intuitale (brahmavidya ose brahmavijiṋána) është e pakufizuar. Në shkrimet e shenjta, brahmavidya quhet vijiṋána (shkencë shpirtërore). Degët e tjera të shkencës nga të cilat njerëzit marrin njohuri të zakonshme quhen avidyá në Saḿskrta. Nëse njerëzit nuk e arrijnë atë entitet të pafund, ata kurrë nuk do të jenë në gjendje të arrijnë lumturinë e përhershme.

"Sukhaḿ váiṋchati sarva hi tacca dharmah samudbhútah." Në kërkimin e tyre për lumturinë, qeniet njerëzore formuluan konceptin e Dharma. Me ndihmën e intelektit të tyre të kufizuar ata kuptuan se të vraposh pas objekteve të fundme është marrëzi. Njerëzit e mençur nuk do ta bëjnë kurrë këtë, por përkundrazi do të ecin përgjatë shtegut të dharma sádhaná në kërkim të entitetit të pafund. Dharma sádhaná ose kulti shpirtëror është i detyrueshëm për çdo qenie njerëzore, si të moshuar ashtu edhe të rinj. Disa nga ata që janë të rinj sot mund të mos e shohin kurrë pleqërinë; ata mund të vdesin në moshën njëzet e pesë vjeçare. Nëse e shtyjnë praktikën e dharma sádhaná-s deri në moshën e tyre të vjetër, ata do të humbasin shansin e tyre për ta praktikuar atë në këtë jetë. Dharma sádhaná nuk varet nga mosha. Është e këshillueshme që njerëzit të fillojnë të praktikojnë kultin shpirtëror në moshën pesë ose gjashtë vjeç. Nëse dikush jeton një jetë të gjatë, aq më mirë, pasi do të ketë hapësirë të mjaftueshme për të eksploruar kultin shpirtëror për një periudhë më të gjatë. Megjithatë, nëse dikush, për fat të keq, vdes nga një vdekje e parakohshme, nuk do të ketë rëndësi pasi ai do ta ketë filluar tashmë kultin shpirtëror në fëmijërinë e hershme dhe do ta vazhdojë atë derisa ishte gjallë.

"Tasmáddharmah sadákáryah". Praktika e dharma është e detyrueshme për të gjitha qeniet njerëzore: për të rinj dhe të moshuar, të pasur dhe të varfër, meshkuj dhe femra.

Ju të gjithë e dini se ishte një besimtar i madh i Narayan, i quajtur Dhruva, i cili filloi meditimin intensiv në moshën pesë vjeçare. Duke parë një djalë kaq të ri të zhytur në meditim të thellë, besimtarët më të vjetër u ndjenë të kërcënuar - zemrat e tyre humbën një rrahje nga mendimi se ky besimtar i ri, pasi kishte filluar meditimin e tij kaq herët, do t'i kalonte ata shpirtërisht, do të bënte më shumë përparim se ata në kohën e duhur. ai ishte rritur. Kështu që Narayan e pyeti Naradën: "A mund të shkosh ta testosh djalin dhe të zbulosh se sa besimtar i zjarrtë është ai?" Narada shkoi atje ku Dhruva po meditonte dhe tha: “Pse shqetësohesh duke bërë meditim kaq të thellë? Pse nuk prisni derisa të rriteni?”

Dhruva u përgjigj: “Së pari, disa djem vdesin kur janë ende shumë të vegjël. Prandaj, nuk do të ishte e mençur të prisja derisa të rritesha. Së dyti, është e rrallëpër të arritur një trup njerëzor. Krimbat, insektet, mizat, zogjtë dhe kafshët janë të gjitha shprehje e Parama Puruśa. Problemi me ta, megjithatë, është se për shkak të intelektit të tyre të vogël, ata nuk e ndjejnë domosdoshmërinë e praktikimit të spiritualitetit. Por unë, pasi kam arritur një trup njerëzor, ndjej fuqimisht nevojën për të ndjekur dharma. Pse duhet të humbas kohën time? Narada, fjalët e tua janë të pasakta. Duke qenë një i moshuar, pse më devijoni? Ju nuk duhet ta bëni këtë.”

Trupi i njeriut është më i rrallë nga të gjithë, dhe si rrjedhim më i vështiri për t'u fituar. Vetëm pas kalimit të miliona jetëve, përmes përplasjes dhe kohezionit të vazhdueshëm, njeriu arrin një trup njerëzor. Jeta e njeriut është e rrallë, por më i rrallë është ai person që e ka kuptuar kuptimin e jetës përmes praktikës shpirtërore. Kështu, Narada, qeniet njerëzore duhet të fillojnë praktikat shpirtërore sa më shpejt që të jetë e mundur në jetën e tyre. Ata nuk duhet të humbin kohë duke pritur deri në pleqëri. Kjo nuk do të ishte e mençur. Prandaj është thënë: "Durlabhaḿ mánuśaḿ janma tadapyadhruamurthadam".

Sukhaḿ váiṋchati sarva hi tacca dharma samudbhútah;

Tasmáddharma sadákárya sarvavarńae prayatnatah.

Ata që janë intelektualë, ata që janë inteligjentë, duhet të kuptojnë se praktika shpirtërore duhet të fillojë pikërisht nga ky moment. Ata që nuk janë të lexuar mirë, jo intelektualë, por që janë njerëz heroikë ose kśatriya (të përfaqësuar nga ngjyra e kuqe) gjithashtu ndiejnë nevojën për të filluar dharma sádhaná në një moshë të re, pasi forca fizike dhe kapaciteti i qenieve njerëzore nuk mbeten konstante. . Forca fizike arrin kulmin dhe më pas zbehet. Njerëzit me mendje biznesi (vaeshyas) gjithashtu mendojnë se duhet të fillojnë praktikat shpirtërore herët në jetë pasi e gjithë pasuria që ata zotërojnë sot nuk do të mbetet me ta pas vdekjes. E vetmja gjë që shoqëron një qenie njerëzore pas vdekjes është dharma.

“Ekameva suhrdharma”. Qeniet njerëzore kanë vetëm një mik besnik: Dharma. Dharma mbetet besnike edhe pas vdekjes. Çfarë duhet të bëjmë për të siguruar që Dharma të na shoqërojë pas vdekjes? Gjatë kryerjes së detyrave tona të kësaj bote, ne duhet të bëjmë praktika shpirtërore.

Klasa e fundit e njerëzve, klasa e punëtorëve, masat e munduara që varen nga puna fizike për jetesën e tyre, duhet gjithashtu të kujtojnë se edhe ata kanë arritur një trup fizik me hirin e Parama Puruśa-s. Kur e humbasin këtë trup, nuk ka asnjë garanci se do ta rikthejnë përsëri – ata mund të rilindin si dhi, qen, lopë apo dema. Pra, është gjithashtu e detyrueshme që ata të ndërmarrin praktika shpirtërore.

Prandaj është thënë: "Tasmáddharmah sadákáryah sarvavarńae prayatnatah". Për njerëzit e të gjitha klasave dhe profesioneve, për çdo qenie njerëzore, praktika shpirtërore është një domosdoshmëri - është e detyrueshme për të gjithë.



Burimi: Earlier One Starts Dharma Sádhaná the Better

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

Kërkimi i pafund për Të


Kur qeniet njerëzore ulen për të gjykuar gjërat e mëdha apo të vogla, ata pa ndryshim bëjnë gabime. Meqenëse mendja e njeriut është e kufizuar, si mund të jetë i saktë gjykimi i tyre? Pra, vetëm shikoni se sa i papërshtatshëm është shkopi matës i gjykimit që në fillim. Duke përdorur krahët, mund të themi se sa këmbë është thellësia e ujit të lumit, por nëse përpiqemi të masim thellësinë e oqeanit në të njëjtën mënyrë, jemi të pafuqishëm. Dhe nëse do të kishte një rezervuar më të thellë se oqeani, detyra do të ishte pothuajse e pakapërcyeshme. Megjithatë, qeniet njerëzore përpiqen vazhdimisht të masin gjërat.

Diçka që është e madhe, por ende brenda fushës së matjes, quhet "vishála" në Sakrta. Edhe pse Himalajet janë të pamasë, ato ende mund të maten. Ne e dimë se sa larg shtrihet vargu i Himalajeve nga veriu në jug dhe nga lindja në perëndim. Por ajo që është e vështirë të matet me një shkop matëse shumë të shkurtër – në këtë rast mendja e njeriut që kthehet e zhgënjyer herë pas here pasi nuk matet – quhet “brhat”. Parama Puruśa quhet "Brhat", sepse mendja e njeriut kthehet gjithmonë e zhgënjyer pasi tenton ta masë Atë.

Yato váco nivartante aprápya manasá saha,

Ánandaḿ brahmańo vidván na vibheti kutashcana.

Duke u përpjekur pa sukses për të matur Entin Suprem, mendja kthehet, duke thënë: "Unë nuk jam në gjendje ta mas Atë". Dhe kështu Ai quhet "Brhat". Në fakt, nuk mjafton ta quash Brhat – Ai e tejkalon edhe atë. Ai është një entitet kaq i jashtëzakonshëm saqë kushdo që i afrohet bëhet po aq i madh sa Ai dhe bëhet i Vet. Jo vetëm që Ai i tërheq të gjitha entitetet e tjera në prehrin e Tij, por Ai gjithashtu i bën ata të humbasin identitetet e tyre individuale në Të - ata përthithen në Të. Kjo është arsyeja pse Ai quhet edhe "Vipula". Dhe si Ai është Vipula, Ai quhet gjithashtu "Brahma". Nëse Ai nuk do të kishte cilësinë për t'i bërë të tjerët aq të mëdhenj sa ai vetë, ne do ta kishim quajtur Atë Brhat, por sigurisht jo Brahma. Nëse Ai dëshiron të ruajë shenjtërinë e emrit të Tij, Ai është i detyruar t'i bëjë besimtarët e Tij, të cilët meditojnë mbi Të, që mendojnë për Të, po aq të mëdhenj sa Ai. Përndryshe ne thjesht do t'i kërkojmë Atij "Të lutem mos e quani veten Brahma".

Të devotshmit e quajnë Brhat dhe gjithashtu i drejtohen si Divyam. Divyam do të thotë "zotërim i fuqive hyjnore". Çfarë është fuqia hyjnore? Forca fizike që përdorim në jetën tonë të përditshme njihet si "energji" në anglisht: energji elektrike, energji mekanike etj. Kjo energji nuk është gjë tjetër veçse një forcë fizike dhe nëse nuk udhëhiqet nga intelekti, nuk mund të funksionojë në mënyrë të pavarur. Energjia elektrike e formuar në retë shpërdorohet në shumicën e rasteve sepse asnjë qenie intelektuale si njeriu nuk e shfrytëzon atë. Energjia elektrike e prodhuar në termocentrale, megjithatë, përdoret lehtësisht sepse është produkt i intelektit dhe inteligjencës njerëzore. Kjo është arsyeja pse ne themi se energjia fizike nuk mund të shërbejë nëse nuk udhëhiqet nga ndonjë forcë intelektuale.

Forca fizike është një forcë e verbër. Ata që nuk janë të vetëdijshëm për ndryshimin themelor midis forcës fizike dhe forcës hyjnore, shpesh bëjnë vërejtjen e kotë se gjithçka ka ardhur nga natyra. Por si është e mundur kjo? Natyra nuk ka intelektin e vet, por është thjesht mënyra në të cilën forca fizike është shfaqur. Natyra nuk mund të bëjë asgjë origjinale - ajo nuk mund të krijojë vetë një univers kaq të rregulluar. Nuk është një forcë intelektuale, por një forcë e verbër. Forca hyjnore ecën pas saj.

Mendja, kontrolluesi i forcës fizike, ka evoluar nga ektoplazma. Krijuesi i ektoplazmës është një entitet edhe më delikat, dhe kjo është ajo që ne e quajmë forcë hyjnore. Kjo do të thotë, forca supreme vibruese qëndron pas të gjitha entiteteve vibruese. Ai entitet që është i madh ose Brhat është forca hyjnore e cila, në shumicën e rasteve, drejton drejtpërdrejt forcën fizike. Ky udhëzim rezultoi në krijimin e universit tonë i cili ndjek një grup rregullash fikse. Në asnjë rrethanë nuk mund të shkelen këto rregulla.

Ndonjëherë Enti Suprem kontrollon forcën fizike përmes intelektit njerëzor. Qeniet njerëzore ndërtojnë qytete dhe qyteza, ndërtojnë termocentrale, organizojnë ekspedita të ndryshme etj, me përdorimin e intelektit të tyre. Dhe kështu Enti Suprem e kryen punën përmes kornizave njerëzore. Nëse njerëzit mendojnë se punojnë në mënyrë të pavarur nga forca hyjnore, gabohen. Supozoni se një dijetar i madh ka një MA në tridhjetë lëndë. Nëse ai bëhet i çmendur, çfarë do të ndodhë me intelektin e tij? Njerëzit do ta tregojnë me gisht dhe do të thonë: "Ai njeri ishte një dijetar i madh, por që atëherë është bërë i çmendur". I tillë është kufizimi i intelektit njerëzor.

Brhacca taddivyamcintyarúpaḿ súkśmáccatat súkśmataram vibháti,

Dúrát sudúre tadihántike ca pashyatsvihaeva nihitaḿ guháyám.

Ajo që mendojnë qeniet njerëzore, ose njohuritë që marrin nga bota e jashtme përmes nervave të tyre eferente, quhet "cintya". Dikush që ka parë një rinoceront do të jetë lehtësisht në gjendje të rikrijojë një imazh të tij në mendje. Por personi që nuk ka parë kurrë një rinoceront ose që nuk ka vizituar kurrë një kopsht zoologjik, nuk është në gjendje të mendojë mendërisht për një kafshë të tillë. Njerëzit nuk janë në gjendje të mendojnë asgjë origjinale: ata mund të mendojnë vetëm për ato objekte që kanë parë më parë në botën e jashtme. Prandaj, duke qenë se njerëzit nuk mund ta shohin ose njohin Parama Puruśa-n në botën e jashtme me organet e tyre shqisore (vetë aftësia e organeve shqisore për të parë ose dëgjuar diçka është dhënë nga vetë Parama Puruśa), ata nuk janë në gjendje të mendojnë për Të. Ai nuk mund të arrihet përmes mendimit pasi nuk ka mundësi për ta parë Atë në botën e jashtme. Pra, ne mund t'i themi vetëm Atij, "Unë nuk e di se si dukesh, por unë të dërgoj përshëndetjet e mia për ty në çfarëdo forme që të jesh".

Parama Puruśa mbetet gjithmonë përtej fushëveprimit të mendimit njerëzor. Të devotshmit (bhaktas) janë shumë inteligjentë, ndërsa intelektualët (jiṋánis) janë budallenj sepse e konsiderojnë veten të vetmit intelektualë të vërtetë. Prandaj ata janë budallenjtë më të mëdhenj dhe janë gjithmonë të mundur në luftën për ekzistencë. Bhaktas-et, megjithatë, e dinë atë që ia vlen të dihet. Ata thonë: “A nuk e dini pse Parama Puruśa mbetet përtej intelektit? Po, është e vërtetë që Ai është acintá, por mos harroni se Ai u ka dhënë njerëzve kaq shumë mençuri, intelekt dhe inteligjencë nga dashuria e tij e thellë për ta. Çfarë prove më të mirë të dashurisë së Tij dëshironi? Ai i ka ndihmuar shumë njerëzit që të ecin përpara.” Pra, përse Ai duhet të mbetet i acaruar? Sipas besimtarëve, arsyeja është se po të kishte hyrë në sferën e mendimit, të gjitha qeniet njerëzore do ta kishin arritur Atë dhe ky do të ishte fundi i dashurisë së tyre - nuk do të kishte më dëshirë për ta arritur Atë. Avantazhi i acintisë së Tij të mbetur është se ekziston një dëshirë e pandërprerë për ta arritur Atë. Vetë kjo dëshirë për ta arritur Atë do t'i bëjë njerëzit gjithnjë e më të mëdhenj. Prandaj një poet tha:

“Ti je bërë i pafund,

Vërtetë vendimi i duhur

Siç do të mbeteni të pafund përgjithmonë.

Sikur të kishit arritur në dorën tonë,

Askush nuk do të kishte kërkuar më tej të të përqafonte.”



Burimi: Kërkimi i pafund për të

Botuar në: Ánanda Vacanámrtam

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

KËNGA E NEOHUMANIZMIT

Duke i thirrur të gjithë, do të këndoj lavditë e këtij agimi të kuq
në mbretërinë e dritës hyjnore,


përtej pragut të errësirës.

Qielli lart është i mbushur me yje,
Ajri është i dehur me aromë.
Me të gjitha entitetet që ekzistoj,
duke e lyer mendjen time me pjalmin e luleve.

Duke i thirrur të gjithë, do të këndoj lavditë e këtij agimi të kuq
në mbretërinë e dritës hyjnore,


përtej pragut të errësirës.

Kjo tokë në të cilën unë eci
është më i pastër se ari më i pastër.
Në hijen e saj të gjelbër,
të gjitha krijesat janë të dashura.
Ajo kërcen, e bekuar me jetë të re.

Duke i thirrur të gjithë, do të këndoj lavditë e këtij agimi të kuq
në mbretërinë e dritës hyjnore,


përtej pragut të errësirës.


................................................ .........

Duke i thirrur të gjithë, do të këndoj lavditë e agimit të kuq
në mbretërinë e dritës hyjnore,


përtej pragut të errësirës.

Qielli është i mbushur me yje.
Ajri është me aromë të ëmbël.
Në të gjitha entitetet që ekzistoj,
duke e lyer mendjen time me pjalmin e luleve.

Kjo tokë në të cilën unë eci
është më i pastër se ari më i pastër,
në hijen e saj të gjelbër,
të gjitha krijesat janë të dashura.
Ajo kërcen, e bekuar me jetë të re.



Kuptimi:

Errësira ka marrë fund, duke kaluar pragun në buzë të dritës. Tani është
koha e duhur për të thirrur të gjithë dhe për të njoftuar se ka ardhur agimi i kuq. Qielli i bukur është
i mbushur me kaq shumë yje, ajri është me aromë të ëmbël. Atmosfera, litosfera,
hidrosferë gjithçka është e lidhur ngushtë me mua. Të gjithë florën dhe faunën duhet të ruaj;
Duhet t'i shpëtoj nga zhdukja e parakohshme, sepse dua gjithçka në këtë tokë. une jam nje
Neohumanist. I bëj thirrje të gjithëve të vijnë dhe të krijojnë një ritëm të ri.

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

KËNGË E ËMBELSISE

Luan lirat e të gjitha mendjeve
në të njëjtën melodi sot.
Ka aromë në të gjitha zemrat.

Ti ke ardhur në këtë tokë
me pamjen tuaj të shkëlqyer
dhe u dha të gjithëve të njëjtën ndjenjë.

Mos e gris kurorën time me lule,
gjithë pasuria ime e dhembshurisë.

Eja pranë meje,
afrohu, akoma më afër,
merr gjithçka që kam.

Shrii Shrii Anandamurti

[ATMAN]

KËNGA E PLOTËSIMIT

Udhëtari i lashtë i panjohur ka ardhur.
Me rezonancën e lumtur të vetëdijes,
jeta ime mbushet me këngë.

Në formën e ëmbël të humbjes së të gjithëve,
në skamje të harresës,
me ritmin dhe këngën e arritjes,
me thirrjen e të bukurës gjithnjë,
jeta ime mbushet me këngë.

................................................ ..........


Udhëtari i panjohur ka ardhur,
pas kaq epokash,
me thirrjen e ëmbël të ndërgjegjes.
Jeta ime është e mbushur me këngë.

Në dhimbjet e humbjes së gjithçkaje,
në zbrazëtinë e harresës së plotë,
në ritmin dhe këngën e përmbushjes supreme,
në thirrjen e së bukurës përjetësisht,
jeta ime u mbush me këngë.

Shrii Shrii Anandamurti