Shën Theofan i Vetmuari: Jeta Shpirtërore - dhe si ti përshtatemi asaj

[Albo]

Letra e Tetë

Zemra dhe Aspekti i Ndjesisë

Aspekti i ndjesisë - zemra.
Rëndësia e thellë e zemrës në jetën e njeriut.
Ndikimi i pasioneve mbi zemrën.


Aspekti i Ndjesisë: Zemra. Kush është ai njeri që nuk e di rëndësine e madhe që ka zemra në jetën tonë? Çdo gjë që hyn në shpirt nga jashtë, dhe që i jepet formë nga aspekti aktiv dhe intelektual, bie brenda në zemër; çdo gjë që shpirti vrojton nga jashtë gjithashtu kalon nga zemra. Prandaj zemrën e quajmë qendrën e jetës.

Detyra e zemrës është që të ndjejë gjithçka që ka lidhje me personin tonë. Pa pushim dhe në mënyrë të vazhdueshme ndjeson gjendjen e shpirtit dhe trupit, dhe së bashku me to edhe përshtypjet e ndryshme të lëna nga veprimet individuale të shpirtit dhe trupit, nga objektet përreth që has, nga rrethanat e jashtme, dhe përgjithësisht nga drejtimi që merr jeta, prej nga zemra e nxit dhe detyron njeriun ta furnizojë me gjithçka që është e këndshme për të, dhe t'iu qëndrojë larg gjërave të pakëndshme për të. Shëndeti dhe sëmundja e trupit, vitaliteti dhe lëngata, lodhja dhe fuqia, gjallëria dhe letargjia, së bashku me ato që janë parë, dëgjuar, ndjerë, nuhatur, shijuar, dhe atyre që kemi sjellë ndërmend dhe imagjinuar, ato që kemi bërë, dhe ato që jemi duke bërë apo kemi në plan të bëjmë, ato që kemi marrë apo jemi duke marrë, ato gjëra që na leverdisin apo nuk na leverdisin, ato gjëra që kanë lidhje me një person apo me një konvergjim rrethanash - të gjitha këto reflektohen në zemër dhe ndikojnë mbi të për mirë apo për keq. Duke pasur parasysh të gjitha këto, është e pamundur për zemrën që të çlodhet qoftë edhe për një moment të vetëm; përkundrazi, është gjatë gjithë kohës në një gjendje konstante shqetësimi dhe fluksi, tamam si ai barometri para se të fillojë stuhia. Por zemra ndjen shumë gjëra që kalojnë përmes zemrës pa lënë asnjë gjurmë. Këtë mund ta verifikosh për shembull kur jemi duke vizituar një vend për herë të parë: çdo gjë në atë vend na e tërheq vëmendjen, por kur e vizitojmë për herë të dytë apo të tretë, nuk ndodh më kështu.

Çdo ndikim mbi zemrën prodhon një ndjenjë unike brenda saj, por nuk kemi fjalë në gjuhën që përdorim për të bërë dallimin mes këtyre ndjenjave. Ne i shprehim ndjenjat tona në linja të përgjithshme: e këndshme / e pakëndshme; pëlqej / nuk pëlqej; i lumtur / i mërzitur; gëzim / vajtim; pikëllim / kënaqësi; qetësi / ankth; zhgënjim / kënaqësi; frikë / besim; apati / simpati. Vrojtoje veten dhe ke për të gjetur një ndjenjë brenda zemrës dhe pastaj një tjetër.

Sidoqoftë, rëndësia e zemrës në ekonominë e jetës sonë nuk është vetëm që të jetë objekt përshtypjesh pasive, dhe të na tregojë nëse këto prodhojnë kënaqësi apo pakënaqësi në gjendjen tonë. Zemra mirëmban edhe energjinë e gjithë fuqive të shpirtit dhe trupit. Shiko se sa shpejt arrihet të realizohet diçka kur e vëmë zemrën në punë! Por kur zemra nuk është në punë, duart na varen dhe këmbët nuk na lëvizin nga vendi. Kjo është arsyeja që vetëm ata që e kanë veten nën kontroll, kur përballen me diçka që duhet bërë, edhe nëse zemra nuk e miraton këtë gjë, nxitojnë që të gjejnë një anë të këndshme të saj, dhe pasi e kanë pajtuar zemrën me të, mbajnë brenda tyre energjinë e nevojshme për ta kryer detyrën. Zelli, që është forca motivuese e vullnetit, vjen nga zemra. Eshtë e njëjta gjë edhe për punët mendore; subjekti që vjen në zemër diskutohet urgjentisht nga të gjitha drejtimet. Në këtë rast, mendimet lindin vetvetiu, dhe puna, sado kohë të gjatë që mund të na kërkojë, nuk na duket si punë.

Jo të gjithë pëlqejnë të gjitha gjërat dhe jo kushdo e ka zemrën të dedikuar njësoj në të njëjtat gjëra; përkundrazi, disave u pëlqen një gjë më shumë se të tjerat, kurse disa të tjerë pëlqejnë më shumë diçka tjetër. Kjo ndodh në këtë mënyrë: çdo person ka shijen e vetë. Kjo varet nga një anë nga prirja natyrale e gjithësecilit, dhe nga ana tjetër - a nuk është kjo edhe ana më e madhe - nga përshtypjet e para, përshtypjet e krijuara nga rritja në familje dhe ngjarjet e jetës. Por pavarësisht se si janë krijuar këto shije, këto e detyrojnë njeriun që ta drejtojë jetën e tij në një mënyrë ku e rrethon veten me objekte dhe ndërmarëdhenie të tilla që shfaqin shijen e tij, dhe me të cilat ai është në paqe, i kënaqur prej tyre. Kënaqësia e dëshirave të zemrës së tij i fal qetësi, qetësi të ëmbël, e cila përfaqëson në vetvete masën matëse për çdo kënaqësi. Asgjë nuk e shqetëson; kjo është lumturia.

Nëse një person ruan kthejlltësinë në pjesët e tij mendore, dhe tregon maturi në veprimet e tij, ka për të hasur në jetë shumë pak ngjarje të pakëndshme për zemrën e tij, dhe kështu arrin një masë më të madhe lumturie. Por, ashtu edhe siç e kemi shpjeguar më lart, pjesa mendore shumë rrallë mbahet ashtu siç duhet, duke u dhënë pas ëndërrave boshe dhe shpërqëndrimeve, ndërsa pjesa aktive devijon nga puna normale, duke u joshur nga dëshira të paqëndrueshme, që lindin jo nga nevojat e natyrës, por nga pasionet e huaja. Kjo është arsyeja përse zemra nuk gjen prehje, dhe, për aq kohë sa këto aspekte janë në këtë gjendje, asnjëherë nuk ka për të gjetur prehje. Pasionet, më shumë se çdo gjë tjetër, e tiranizojnë zemrën. Po të mos kishim fare pasione, sigurisht që zemra do të haste prapë gjëra të pakëndshme për të, por këto nuk do ta mundonin zemrën aq shumë sa e mundojnë pasionet. Si e mbyt inati zemrën! Si e copëton urrejtja zemrën! Si e bluan zilia e keqe atë! Sa shumë shqetësime dhe mundime shkaktojnë pakënaqësi apo mashtrim të pahijshëm! Sa shumë hidhërim na krijohet kur na lëndohet krenaria! Me të vërtetë, po të shqyrtonim gjërat me pak më shumë imtësi, kemi për të kuptuar se të gjitha shqetësimet dhe dhimbjet e zemrës na shkaktohen nga pasionet tona. Këto pasione të djallëzuara, kur i përmbushim, na japin gëzim, por ky gëzim është jetëshkurtër; dhe kur këto pasione të djallëzuara nuk përmbushen, por përkundrazi hasin në kundërshtimin tonë, ato na krijojnë një hidhërim të gjatë e të padurueshëm.

Në këtë mënyrë, është e dukshme që zemra jonë është me të vërtetë rrënja dhe qendra e jetës sonë. Duke u informuar mbi gjendjen e mirë apo të keqe të një personi, zemra vë në lëvizje forca të tjera, dhe pret brenda vetes veprimet e kryera nga këto forca, që sjellin intensifikimin ose dobësimin e ndjenjës nëpërmjet së cilës përcaktohet gjendja e personit. Na duket sikur zemrës i duhet dhënë pushtet i plotë mbi drejtimin e jetës sonë, siç ndodh me të vërtetë me shumë njerëz; për shumë njerëz zemra ka kontroll të plotë, kurse për të tjerët ka kontroll vetëm mbi disa gjëra. Kështu na duket se - dhe mbase ky ishte funksioni natyral origjinal - pasionet na lindën dhe trazuan gjithçka. Në praninë e pasioneve, edhe gjendja jonë nuk tregohet siç duhet nga zemra, as përshtypjet nuk janë ato që duhet të jenë, dhe shijet na prishen, dhe shqetësimet e forcave të tjera shkojnë në drejtimin e gabuar. Kjo është arsyeja pse ne kemi atë rregullin e frenimit të zemrës sonë dhe ti nënshtrojmë të gjitha ndjenjat, dëshirat dhe prirjet tona ndaj një kritikimi strikt. Në diskush pastrohet nga pasionet, le t'ia japi vullnetin e tij zemrës; por për aq kohë sa pasionet janë në fuqi, ti japësh vullnetin zemrës do të thotë të dënosh me siguri vetveten për të provuar çdo lloj pasigurie. Më keq nga të gjithë është sjellja e atyre personave qëllimi i të cilëve në jetë është ti japin kënaqësi të ëmbla zemrës dhe aspirojnë, ashtu siç thonë edhe vetë, për jetën e mirë. Duke qenë se dëshirat e ëmbla dhe kënaqësitë trupore dhe shqisore bëjnë të ndihen fort, të tillë njerëz bien gjithmonë në ndjesi vullgare, ndjesi që janë më të ulëta se veçoria që e dallojn njeriun nga krijesat e tjera të gjalla.

Ky pra është shpirti dhe jeta noetike për ty, e parë nga të gjitha aspektet e saj! Qëllimisht të tregova gjërat që janë natyrale dhe të duhura për çdo aspekt, dhe çfarë nuk është natyrale dhe e duhur. Pa të kujtuar këto gjëra ty, shikoj fare mirë brenda teje një gadishmëri për të ndjekur të parën dhe për ti qëndruar larg së dytës! Zot, jepe bekimin!

[Albo]

Letra e Nëntë

Jeta Shpirtërore

Sfera e tretë e jetës njerëzore - jeta shpirtërore.
Shfaqja kryesore e jetës shpirtërore: frika ndaj Zotit, ndërgjegjia dhe dëshira e madhe për Zotin.
Dinjiteti i njeriut.


Ti më shkruan, "U mundova që ti mbaja mendimet të lidhura me diçka të rëndësishme, por nuk ia dola dot këtij qëllimi. Mendova se arsyeja përse nuk ia dola dot kish të bënte me faktin se nuk jam mësuar me të menduarit. Kështu që mora një libër të mirë, duke shpresuar që me ndihmën e librit të mund ta mbaja mendjen të fokusuar në kornizën e duhur, por rezultati ishte po i njëjtë. Mendja ime gjithmonë shpërqëndrohet, dhe shpërqëndrohet edhe nga gjërat më të vogla. Një ditë u zhyta në një fantazi... a nuk më ndodh kështu nga hera? Një shoqe më nxorri nga fantazia duke më pyetur, "Çfarë je duke menduar?" Por unë nuk isha duke menduar, isha duke ëndërruar me sy hapur në mes të ditës. Kështu më ka ndodhur gjithmonë, por më parë nuk e kisha vënë re këtë gjë. Tani e vë re, dhe mendoj se nuk duhet të më ndodhi kështu, por vallë si duhet të jetë? Asnjëherë nuk do të jem në gjendje që ti kontrolloj mendimet e mia."

Do të të tregoj se duhet të jetë më vonë, por tani po të kërkoj që të shtosh diçka tjetër vrojtimit që ke bërë: Mundohu që një ditë të vetme ta kalosh pa inat dhe pa bezdisje, dhe më trego nëse ia dole dot apo jo.

Pastaj më bën një pyetje: "E mbylle duke thënë, "Ky është shpirti dhe jeta noetike për ty." Por nuk më treguar gjë akoma brenda shpirtit. Nuk ke zënë në gojë virtytet e nuk ke thënë gjë për devotshmërinë, as një fjalë të vetme. Por unë kam parë brenda familjes time, tek të afërmit tanë, dhe në shumë të njohurit tanë, se si këto gjëra zënë vendin e parë jo vetëm në fjalë por edhe në vepra. Si mund të mos i zësh këto në gojë?"

Kisha në plan të të shkruaj për këto gjëra tani. Desha edhe ta zija në gojë në letrën e kaluar që do të shkruaja për këto gjëra në këtë letër, por e mendova dhe vendosa të pres dhe të shikoj se si do të reagoje për gjithë ato që të shkruaja. Dhe ja tek ma bëre ti vetë pyetjen! Dua të të falenderoj që ke konsideruar seriozisht ato që të shkruaja. Kjo është me të vërtetë diçka e vlefshme për mendjen tënde të vogël e të mirëinformuar. Ajo që ty tu duk si diçka e anashkaluar, në fakt do të ishte komplet e pavend po ta zija në gojë në atë letër. Nuk është detyra e shpirtit të njeriut që të merret me të tilla gjëra. Eshtë detyra e frymës, teksa shpirti i njeriut i përkushtohet eksluzivisht strukturës së eksitencës sonë të përkohshme - që është ekzistenca mbi tokë. Dija e shpirtit të njeriut është e ndërtuar krejtësisht vetëm mbi bazamentin e gjërave të përjetuara, dhe aktiviteti i vetë i përkushtohet përmbushjes së nevojave të jetës së përkohshme, dhe shqisat e veta janë të lidhura me përbëhen vetëm nga gjendjet dhe kushtet e dallueshme. Çdo gjë tjetër që qëndron më lart se kjo nuk ka lidhje me shpirtin e njeriut. Sigurisht, ka gjëra që ndodhin brenda shpirtit të njeriut që qëndrojnë më lart nga sa kemi zënë në gojë, por këta janë vizitorë që bien nga një sferë më e lartë, sfera e frymës.

Çfarë është fryma? Eshtë ajo forca me të cilën Zoti i fryu njeriut kur Ai e krijoi njeriun. Toka i nxorri të gjitha speciet e krijesave tokësore me urdhër të Zotit. Nga toka erdhën edhe të gjitha llojet e shpirtrave të krijesave të gjalla. Shpirti i njeriut, edhe pse i ngjan shpritit të kafshëve në pjesën e vetë të ulët, është pakrahasueshmërisht superior me shpirtin e kafshëve në pjesën e lartë të tij. Ndodh kështu tek njerëzit falë lidhjes së frymës me shpirtin e njeriut. Fryma, e fryjtur nga Zoti, u bashkua me shpirtin e njeriut dhe e ngriti atë shumë herë më lart se çdo shpirt tjetër jo-njerëzor. Pranda vëmë re brenda vetes sonë, si shtesë nga ajo që vëmë re edhe tek kafshët, atë që është karakteristike për shpirtin e frymëzuar të njeriut, dhe në një plan më të lartë, edhe atë që është karakteristike vetëm për frymën.

Fryma, si një forcë e ardhur nga Zoti, e njeh Zotin, e kërkon Zotin, dhe vetëm tek Ai gjen prehje. Me një ndjenjë që buron nga thellësia e brendshme që na dëshmon se na vjen nga Zoti, shpirti ndjen varësinë e plotë ndaj Tij dhe e pranon edhe vetë se është i detyruar që të kënaqi Zotin në çdo gjë që bën dhe jeton vetëm me Të dhe për Të.

Shfaqjet më preçize të lëvizjes të jetës së frymës janë: 1) Frika e Zotit. Të gjithë njerëzit, pavarësisht nga niveli i tyre i zhvillimit, e dinë që ekziston një Krijesë Supreme, Zoti, i Cili krijoi gjithçka, mirëmban gjithçka dhe sundon gjithçka, dhe varen prej Tij në gjithçka, dhe duhet ta kënaqin Atë, dhe Ai është Gjykatësi dhe Shpërblyesi, Ai u jep të gjithëve atë që u takon sipas veprave të tyre. I tillë është besimi natyral që është gdhendur në shpirt. Duke e rrëfyer këtë besim, shpirti nderon Zotit dhe mbushet me frikën e Zotit. 2) Ndërgjegjia. Duke e pranuar se e ka për detyrë që të kënaqi Zotin, shpirti i njeriut nuk e di se si ta përmbushi këtë detyrim, po të mos ishte për ndërgjegjen e cila e sundon shpirtin në këtë fushë. Duke vendosur në shpirtin e njeriut një grimcë të Gjithëditurisë së Tij në lidhje me kredon natyrale që Ai vetë krijoi, Zoti gdhendi brenda shpirtit kërkesat e shenjtërisë së Tij, të vërtetave dhe të dashamirësisë të Tij, duke ia besuar shpirtit të njeriut që ti mbajë e bëjë realitet këto kërkesa dhe të bëhet edhe gjukatës i vetes se çfarë është e drejtë dhe çfarë është e gabuar. Ky aspekt i shpirtit të njeriut është ndërgjegjia, që na tregon se çfarë është e drejtë dhe e gabuar, çfarë i pëlqen dhe çfarë nuk i pëlqen Zotit, çfarë duhet të bëjmë dhe çfarë nuk duhet të bëjmë. Pasi na i tregon këto gjëra, ndërgjegjia duhet patjetër që ti përmbushi ato, dhe na shpërblen përmbushjen me qetësi dhe mospërmbushjen me keqardhje. Ndërgjegjia është ligjvënësi, ruajtësi i ligjit, gjykatësi dhe ekzekutuesi. Ky është kodiku natyral i urdhërimeve të Zotit, të cilat të gjithë njerëzit duhet ti respektojnë. Dhe i shohim veprimet e ndërgjegjes së bashku me frikën e Zotit tek të gjithë njerëzit. 3) Dëshira e madhe për Zotin.. Kjo shprehet nëpërmjet etjes universale për të mirën supreme, dhe shikohet më qartë edhe tek pakënaqësia universale me çdo gjë të krijuar. Çfarë përfaqëson kjo pakënaqësi? Përfaqëson atë që çdo gjë e krijuar nuk mund të kënaqi frymën. Fryma vjen nga Zoti, e kërkon Zotin, kërkon që ta shijojë Atë dhe, duke u lidhur me kungimin e lidhjen e gjallë me Të, prehet tek Zoti. Kur e arrin këtë gjë, shpirti është në paqe, dhe për aq kohë sa nuk e arrin këtë gjë, nuk mund të ketë paqe. Pavarësisht se sa bekime dhe ngushëllime krijesash një person mund të ketë marrë, ai person ka shumë pak. Të gjithë, siç e ke vënë re edhe vetë, janë gjithmonë duke kërkuar. Kërkojnë dhe gjejnë diçka, por pasi e gjejnë, e hedhin mënjanë dhe fillojnë e kërkojnë përsëri nga fillimi, dhe prapë hedhin mënjanë atë që gjejnë. Dhe vazhdojnë në këtë mënyrë në pafundësi. Kjo do të thotë se janë duke kërkuar gjënë e gabuar në vendin e gabuar, dhe jo atë që duhet të kërkojnë, dhe jo në vendin ku duhet ta kërkojnë. A nuk është kjo një provë konkrete që brenda nesh kemi një forcë që na largon nga toka dhe nga hidhërimet tokësore dhe na shtyn drejt Parajsës?

Nuk jam duke të dhënë një shpjegim të detajuar të gjithë këtyre shfaqjeve të frymës, thjeshtë po të drejtoj mendimet e tua tek prezenca e frymës brenda nesh, dhe të kërkoj që ti mendosh këto gjëra pak më shumë që ta bindësh veten plotësisht që brenda nesh kemi një frymë. Sepse veçoria dalluese e njeriut është brenda tij. Shpirti i njeriut na bën të qëndrojmë pak më të lart se kafshët, kurse fryma na bën të qëndrojmë pak më poshtë se engjëjt. Ti sigurisht që i kupton kuptimet e frazave të ndryshme që ne kemi si "shpirti i shkrimtarit", "shpirti i popullit", dhe kështu me rradhë. Eshtë shuma totale e karakteristikave dalluese - karakteristikave konkrete, por në një farë mase karakteristika ideale, parë me syrin konstatues si të pakapshme dhe jo-konkrete. "Shpirti njerëzor" është njësoj; nga ana tjetër, "shpirti i shkrimtarit" shikohet si diçka e idealizuar ndërsa shpirti i njeriut është prezent brenda personit si një forcë e gjallë, me lëvizje të dukshme dhe të ndjeshme që dëshmojnë prezencën e tij.

Nga çfarë kemi trajtuar, shpresoj që të dalësh me përfundimin e mëposhtëm: Një person brenda të cilit nuk ka lëvizje apo veprim të frymës, ai person nuk qëndron në nivelin e dinjitetit njerëzor.



Shënimi i përkthyesit: Në gjuhën shqipe, fjala shpirt përfaqëson shpirtin e njeriut dhe shpirtin e Zotit. Për të bërë dallimin mes të dyjave, shpirtit të njeriut dhe shpirtit të Zotit, fjalën shpirt e kemi përdorur për të përfaqësuar shpirtin brenda njeriut dhe fjalën frymë e kemi përdorur për të përfaqësuar Frymën e Zotit. Fryma e Shenjtë e Zotit do ta gjeni të përkthyer edhe si Shpirti i Shenjtë. Eshtë e rëndësishme që lexuesi të bëjë dallimin mes të dyjave, për të marrë mesazhin e duhur nga letrat e përkthyera.

[Albo]

Letra e Dhjetë

Besimi në Ekzistencën e Zotit

Universaliteti i besimit tek ekzistenca e Zotit si një manifestim i jetës shpirtërore.


Ti më pyet, "Si mund të thuash se kushdo ka një frymë me shfaqjet që ti zure në gojë? Gjithashtu, a nuk kemi edhe njerëz që nuk e njohin akoma Zotin?" Këta njerëz mund të mos ta njohin Zotin e vërtetë, por e dinë që Ai ekziston; të gjithë e rrëfejnë këtë gjë. Duke besuar se ekziston një Zot dhe duke dashur ta përshkruajnë më saktësisht ekzistencën e Tij, kanë gabuar duke quajtur Zot atë që nuk është Zot: disa njerëz quajnë diellin Zot, të tjerë quajnë hënën ose yjet, njerëz të tjerë thonë diçka krejt tjetër. Por jo të gjithë kanë gabuar në një mënyrë kaq trashanike. Kur Zoti i shpërndau popujt mbi faqen e tokës pas kullës së Babelit, këta popuj mbajtën me vete konceptet tradicionale e të qarta të Zotit, si Fryma e padukshme, Krijuesi, Mbrojtësi, Gjykatësi, dhe Shpërblyesi. Të gjithë popujt e shohin Atë si Krijuesin, Mbrojtësin dhe Shpërblyesin; por jo të gjithë popujt e njohin si një Frymë jomateriale, arritën deri aty sa ndryshuan lavdinë e Zotit të pakorruptueshëm në imazhin e një njeriu të korruptuar, dhe si zogj, dhe si kafshë me katër këmbë. (Romakëve 1:23) Kur e njihnin Zotin, që do të thotë, e dinin se Zoti ekziston, këta popuj e lavdëruan Atë jo si Zot (Romakëve 1:21). Nga popujt e lindjes, persianët dhe indianët, si indianët e Azisë edhe ata të Amerikës, kanë konceptin më të lartësuar të Zotit. Grekët dhe romakët e nënvleftësuan Zotin, si me thënë. Indianët e Amerikës për shembull, e quajnë Zotin Fryma Universale; i padukshëm dhe gjithëpërfshirës. Ky është një nocion tepër fisnik, dhe brenda vetes, ky nocion nuk ka ku të shkojë më tej. Indianët e Azisë shkuan më thellë në njohjen e tyre të Zotit; por, duke mbajtur konceptin e padukshmërisë të Tij, gjithë-pushtetin dhe veprimin në gjithçka, deshën që të përkufizojnë aktivitetin e Tij krijues dhe plot zell më qartësisht, dhe ngritën plot koncepte që nuk kishin themel, dhe shkruan plot tregime të fantazisë së tyre.

Kështu pra parë me këtë sy ka popuj që nuk e njohin Zotin! Nuk duhet ta shohim me syrin se ka njerëz që nuk besojnë në ekzistencën e Zotit. Disa udhëtarë pretendojnë se kanë hasur në popuj që nuk e njihnin Zotin fare dhe as nuk e nderonin Atë. Ka të ngjarë, që ata nuk kanë dëgjuar me veshët e tyre një rrëfim besimi apo të shohin me sytë e tyre një adhurim të Zotit nga këta popuj, dhe në mënyrë që të përcaktonin siç duhet atë që hasën, duhet të kishin jetuar më gjatë mes këtyre popujve. Becker, në kohën tonë, jetoi për plot një muaj mes një populli të tillë afër një liqeni prej të cilit rrjedh uji i lumit Nil. Na tregon se ai nuk pa asnjë shenjë adhurimi të asnjë zoti, derisa erdhi nata me hënë të plotë, dhe pa mbretin dhe pleqtë e popullit që po përgatisnin një dem. Erdhi dita e caktuar, dhe shkuan në një vend ku bashkoheshin dy kodra, duke e marrë demin me vete për ta flijuar. "Po të kisha ikur dy ose tre ditë më përpara", na thotë Becker, "do tu kisha thënë me sinqeritet të plotë se ky popull nuk e adhuronte Zotin."

Kështu, që fshije nga mendja tënde idenë se ka popuj që nuk e pranojnë ekzistencën e Zotit. Kemi ca shkencëtarë që mendojnë se ia dalin vetë në jetë pa ndihmën e Zotit, dhe na bëjnë ligjërata dhe na shkruajnë libra ku na thonë se Zoti nuk ekziston. Por teksa pena e tyre shkruan këto fjalë boshe, zemrat e tyre thotë diçka tjetër. E mbajnë veten si jobesimtarë, por nuk janë fort të sigurt për këtë, duke dashur ti shpëtojnë në këtë mënyrë me sukses gjykimit të ndërgjegjes të tyre.

Duke e njohur Zotin, ne të gjithë kemi një ndërgjegje, që e nderon dhe i lutet Zotit, dhe beson edhe në jetën e ardhshme, ku të gjithë njerëzit do të marrin shpërblimin që u takon sipas veprave të tyre. Fryma është forca që i mban gjallë të gjitha këto bindje dhe shpresëtari. Do të pranojmë si të vërtetë se brenda çdo personi kemi një frymë, që është aspekti më i lartë i jetës njerëzore. Eshtë forca që e tërheq personin nga e dukshmja tek e padukshmja, nga e përkohshmja tek e përjetshmja, nga krijesa tek Krijuesi; kjo është karakteristika e njeriut që e dallon nga të gjitha krijesat e tjera të gjalla mbi tokë. Eshtë e mundur që ta dobësosh këtë forë në një farë mase, ose të ndalosh kërkesat e saj, por nuk është aspak e mundur që ta bllokosh apo zhdukësh krejtësisht. Eshtë një pjesë e pandarë e natyrës sonë njerëzore, dhe shfaqet tek personi i secilit prej nesh në mënyrën e vetë.

Më bërë të të flas në këtë mënyrë me pyetjen që më bëre. Nuk prish punë. Desha të të shkruaj jo për këto gjëra, por për atë që ndodhi dhe vazhdon të ndodhi brenda shpirtit të njeriut falë ndikimit të frymës kur bashkohet me shpirtin e njeriut. Do të shkruaj për të në letrën tjetër.

[Albo]

Letra e Njëmbëdhjetë

Ndikimi i Frymës mbi Shpirtin

Ndikimi i frymës mbi shpirtin e njerëzimit dhe shfaqja që prodhohet prej saj mbi sferën intelektuale, sferën aktive (që varet nga vullneti) dhe sferën ndjesore (zemra).


Do ta filloj atje ku e lamë herën e kaluar, që është pyetja, çfarë i ndodhi shpirtit të njeriut nga bashkimi me frymën që vjen nga Zoti. Falë këtij bashkimi, i gjithë shpirti i njeriut u transformua nga një shpirt kafshe, si i tillë nga natyra, në një shpirt njerëzor që mbart brenda tij ato fuqitë dhe veprimet që i zumë në gojë më parë. Por ky nuk është subjekti i diskutimit tonë tani. Shpirti i njeriut, duke qenë ai që e kemi përshkruar, shfaq aspirata mbi të gjitha këto dhe ngjitet një hap më lart, sepse është një shpirt i frymëzuar.

Këto frymëzume janë të dukshme në çdo aspekt të jetës njerëzore: aspektin intelektual, aspektin aktiv dhe atë ndjesor. Në pjesën mendore, dëshira e zjarrtë për idealen brenda shpirtit shfaqet nga veprimi i frymës. Në fakt, gjithë proçesi i intelektit udhëzohet nga përjetimi dhe vrojtimi. Nga gjërat që mëson rastësisht dhe pa lidhje me këtë metodë, shpirti i njeriut krijon përgjithësime, nxjerr përfundime, si rrjedhim krijon supozime të thjeshta mbi një sferë gjërash të njohura. Ky është bazamenti mbi të cilin shpirti qëndron në këmbë. Nga ana tjetër, shpirti i njeriut nuk kënaqet asnjëherë nga kjo gjë, por kërkon të ngjitet më lart, duke dashur të përcaktojë rëndësinë e çdo sfere gjërash në kuadrin e shumës totale të krijesës. Për shembull, ne e dimë se çfarë është njeriu nga vrojtimi që i bëjmë atij, përgjithësimeve që kemi krijuar për të dhe konkluzionet me të cilat kemi dalë për të. Duke qenë se nuk jemi të kënaqur me këtë gjë, fillojmë e dalim me pyetjen: "Cila është rëndësia e njeriut në shumën e krijesës?" Duke u munduar që ti japi përgjigje kësaj pyetjeje, dikush do të dali në përfundimin se njeriu është koka dhe kurora e krijesës. Dikush tjetër do të dali e thotë se njeriu është kryeprifti, në kuptimin që të gjitha zërat krijesave të tjera e lavdërojnë Zotin instiktivisht, kurse njeriu i thurr lavde Krijuesit të Gjithësisë me këngë të arsyeshme. Shpirti i njeriut është i prirur që të krijojë koncepte të këtij lloji, që kanë lidhje me çdo lloj tjetër krijese, dhe me vetë krijesën si të gjithë. Kështu i krijon këto koncepte. Nëse këto koncepte kanë lidhje me realitetin apo jo është një çështje tjetër, por pa pikë dyshimi mund të themi se shpirti i njeriut është i prirur ti kërkojë këto koncepte; i kërkon dhe i krijon ato. Kjo, pra, është dëshira e zjarrtë për idealen, sepse kuptimi i diçkaje është ideja e vetë.

Kjo etje është universale dhe të gjithë njerëzit e ndjejnë. Edhe ata që nuk vlerësojnë asnjë lloj dije përveç dijes së përjetuar, ashtu si paditur nuk janë në gjendje që të frenohen nga idealizimi edhe pse dalin kundër vullnetit të tyre. Këta njerëz i refuzojnë idete me gjuhën e tyre, por aktualisht i ndërtojnë vetë këto ide. Këta i pranojnë hamendjet, që janë klasa më e ulët e dijes, por që pa të cilën nuk do të kishim asnjë lëm dijeje.

Metafizika dhe filozofia e vërtetë, të cilat kanë qenë dhe do të vazhdojnë gjithnjë të jenë në sferën e dijes njerëzore, janë mënyra ideale për ti parë gjërat. Fryma e cila është gjithmonë e pranishme brenda nesh si një fuqi e madhe, sodit Zotin si Krijues dhe Mbrojtës, dhe kjo e tërheq shpirtin tonë në sferën e padukshme dhe të pafund. Mbase fryme, falë ngjashmërisë hyjnore të saj, u krijua që ti soditi të gjitha gjërat në Zot: do ta bënte këtë gjë, po të mos kish ndodhur Rënia. Por në ditët e sotme është e nevojshme për këdo që do të soditi gjithë realitetin, ta bëjë këtë në mënyrë ideale nëpërmjet Zotit ose nëpërmjet Kredos së Besimit, që u shkruajt nga vetë Zoti në frymë. Të gjithë mendimtarët që nuk e bejnë këtë gjë, falë këtij fakti nuk janë filozofë. Duke mos u besuar ideve e krijuara nga shpirti i njeriut mbi themelin e frymëzimit të frymës, sillen në mënyrë të padrejtë duke mos besuar se këto gjëra krijojnë përmbajtjen e vetë frymës, sepse njëra është vepër e njeriut, e tjera vepër e Zotit.

Në pjesën aktive, është falë veprimeve të shpirtit të njeriut që na shfaqen dëshira dhe prodhimi i veprave joegoiste ose virtuteve, ose edhe më lart se këto - dëshirja e zjarrtë për tu bërë të virtytshëm. Ashtu siç duhet, puna e shpirtit të njeriut në këtë pjesë (vullneti) është krijimi i kushteve të përkohshme të jetesës për njeriun, që njeriu të jetë në gjendje të mirë. Duke e përmbush këtë funksion, shpirti i njeriut e bën diçka me bindjen se ajo që po bën është ose e këndshme, ose për të mirën, ose e nevojshme për kushtet e jetesës që po krijohen. Nga ana tjetër, nuk është i kënaqur më këtë gjë, por del nga ky lëm dhe dhe bën punë e merr nisma - jo të gjitha sepse janë të nevojshme, për të mirën e tij apo të këndshme, por sepse janë të mira, të virtytshme dhe të drejta - dhe përpiqet që ti arrijë ato me gjithë zellin e tij, pavarësisht nga fakti se këto nuk ndihmojnë jetën e përkohshme dhe mund të jenë edhe të pakëndshme për të, dhe fatkeqësi mund të bien mbi të falë tyre. Në disa njerëz, dëshira të tilla të zjarrta shfaqen me një fuqi të tillë sa që sakrifikojnë gjithë rehatitë e jetës në mënyrë që të jetojnë duke hequr dorë nga gjithçka. Shfaqje të këtyre dëshirave të zjarrta i gjen kudo, edhe jashtë Krishtërimit. Prej nga vijnë? Nga fryma.

Standardi i jetës së shenjtë, të virtytshme dhe të drejtë është gdhendur në ndërgjegje. Fryma, duke u bashkuar me shpirtin e njeriut, dhe duke u informuar për këtë jetë, tërhiqet nga madhështia dhe bukuria e vetë e padukshme, dhe vendos që ti japi të njohur kësaj jete me jetën e saj (të shpirtit të njeriut) dhe lëmin e veprave, duke e transformuar edhe këto sipas kërkesave të kësaj jete. Dhe të gjithë tregojnë simpati për dëshira të tilla të zjarrta, edhe pse jo të gjithë jepen totalisht pas tyre; por nuk ke për të gjetur një njeri të vetëm që në një moment të caktuar të jetës së tij nuk i ka përkushtuar punët e tij dhe thelbin e veprave të tij, kësaj fryme.

Në pjesën ndjesore të shpirtit të njeriut, shfaqet një dëshirë e zjarrtë dhe dashur për të bukurën. Puna e duhur e kësaj pjese është të perceptojë brenda shpirtit të njeriut nëpërmjet shqisave kushtet e veta të këndshme apo të pakëndshme, dhe ndikimet nga jashtë, sipas masës së kënaqësisë apo pakënaqësisë të kërkesave mendore-trupore. Por shohim në sferën e shqisave së bashku me sferën e shqisave mercenare - do t'i quajmë të tilla - një mori ndjenjash joegoiste që lindin krejt të ndara nga kënaqja apo moskënaqja e kërkesave; këto janë ndjenja që lindin nga endja në të bukurën. Syri nuk do të shkëputet nga lulja dhe veshi nuk do të shkëputet nga kënga, sepse si e para edhe e dyta janë të bukura. Të gjithë e mirëmbajnë dhe dekorojnë ambientin ku jetojnë sipas shijeve të tyre, sepse kështu u duket më e bukur atyre. Dalim shëtitje dhe zgjedhim një vend për të vetmen arsye se është i bukur. Mbi gjithë këto që zumë në gojë, qëndron kënaqësia që marrim nga pikturat, veprat e skulpturës, muzika dhe të kënduarit, dhe akoma më lart se këto, kënaqësia që marrim nga poezia. Veprat e arteve të bukura janë të këndshme jo vetëm nga bukuria e formës së jashtme, por në mënyrë të veçantë për nga bukuria e përmbajtjes së brendshme, bukuria e soditjes intelektuale mendore, bukuria ideale. Prej nga vijnë fenomene të tilla brenda shpirtit të njeriut? Këta janë vizitorë nga një sferë tjetër, nga sfera e frymës. Fryma, e cila e njeh Zotin, e kupton bukurinë hyjnore në mënyrë natyrale dhe kërkon që të kënaqet vetëm brenda saj. Fryma nuk arrin dot të vërtetojë siç duhet se çfarë është bukuria hyjnore, por duke mbajtur brenda vetes skicën e saj, është në gjendje që të vërtetojë atë që bukuria hyjnore nuk është, dhe e shpreh këtë gjë me provën e faktit se nuk kënaqet nga asgjë e krijuar. Të soditësh bukurinë hyjnore, të bëhesh pjesë e saj e të kënaqesh brenda saj, është një kërkësë e frymës dhe jetës së saj - jetës në Parajsë. Pasi merr informacion mbi bukurinë hyjnore nga bashkimi me frymën, edhe shpirti i njeriut ecën në hapat e frymës, dhe duke kuptuar bukurinë hyjnore nëpërmjet mjetit të imazhit të vetë mendor, kërcen nga gëzimi sepse brenda kësaj sfere përballet me reflektimin e bukurisë hyjnore (ëndjes), pastaj dhe vetë sajon dhe prodhon gjëra me të cilat shpreson të reflektojë këtë bukuri hyjnore ashtu siç i shfaqet (artistët dhe aktorët). Prej këtej na vijnë këta vizitorë - plot ëndje, të shkëputur nga çdo gjë ndjesore, duke e ngritur shpirtin e njeriut lart tek fryma dhe duke e frymëzuar atë! Dua të zë në gojë, në lidhje me veprat artistike, po përfshij në këtë klasë vetëm ato vepra në të cilat bukuria hyjnore e gjërave të padukshme hyjnore shërben si përmbajtje, dhe jo ato vepra të cilat edhe pse mund të jenë të bukura, prapësëprapi përfaqësojnë jetën e zakonshme mendore-trupore, apo ato gjërat e tjera që përbëjnë rrethanat e kësaj jete të përditshme. Shpirti i njeriut nuk kërkon vetëm atë që është e bukur, i udhëzuar nga fryma, por edhe shprehinë e të bukurës në forma të bukura të botës së padukshme, prej nga fryma me anën e veprimeve të veta na bekon.

Kështu frymëzohet shpirti i njeriut nga çfarë i jep fryma me të cilën shpirti është bashkuar! Nuk besoj se këto që zura në gojë janë të vështira për ty; por prapësëprapi do të kërkoj që të mos ti kalosh këto që të kam shkruar shpejt e shpejt, por ti shqyrtosh me kujdes, dhe t'ia aplikosh vetes. A është shpirti yt i frymëzuar? Jo për gjë, por ti je këngëtare dhe muzikante! Kur të vijë koha, unë dhe ti do të peshojmë pikëpamjen tënde, sipas proçedurës që shpalosëm këtu, për atë që përfaqësojnë artet e bukura.

[Albo]

Letra e Dymbëdhjetë

Epërsia e Jetës Shpirtërore

Përfundimi i atyre që kemi thënë rreth sferës së jetës njerëzore. Mundësia e lëvizjes nga një sferë në tjetrën dhe mbizotërimi i njërit prej aspekteve të jetës. Mbizotërimi i aspektit intelektual dhe mishor si një gjendje me mëkat. Epërsia e jetës shpirtërore si norma e jetës së vërtetë të njeriut.


Në këtë pikë, le ti rikujtojmë dhe dalim me përfundimet e duhura për të gjitha ato gjëra që kemi thënë. Ti mund ta shikosh se sa shumë aspekte - ose më mirë të themi se sa shumë shkallë - ka jeta jonë! Kemi aspektin apo shkallën e jetës intelektuale; kemi atë të shpirtëroro-intelektual; kemi atë që është ekskluzivisht intelektual; kemi atë që është intelektualo-fizik (më duket se nuk e kam përshkruar këtë siç duhet. Këtij kombinimi aspektesh i përkasin vrojtimet e imagjinatës dhe kujtesës, dëshirat që lindin nga nevojat fizike, dhe ndjesitë e kushteve trupore dhe përshtypjeve); kemi edhe atë fiziken. Kemi gjithsej pesë shtresa, por vetëm një person në një njeri, dhe ky person jeton në fillim vetëm një jetë, pastaj një jetë tjetër, e më pas një jetë të tretë. Duke u bazuar në këto gjykojmë se një person fiton një karakter të caktuar falë jetë që është duke jetuar, dhe ky karakter reflektohet tek pikëpamjet dhe sjelljet e tij, zakonet e tij, dhe ndjenjat e tij. Që do të dotë se jeta e tij mund të jetë ose shpirtërore, me pikëpamje, zakone e ndjenja shpirtërore; ose intelektuale, me koncepte intelektuale, zakone dhe ndjenja; ose mund të jetë mishore, me mendime, vepra dhe ndjenja mishore. (Nuk jam duke marrë në konsideratë gjendjet midis këtyre - intelektualo-shpirtërore ose fiziko-shpirtërore sepse nuk dua të kem shumë kategori). Kjo nuk do të thotë se kur një njeri është shpirtëror, intelektualen dhe fiziken nuk i gjejmë brenda tij, por do të thotë vetëm se shpirtërorja mbizotëron, duke i nënshtruar dhe depërtuar pjesët intelektuale dhe fizike. Po ashtu, nuk do të thotë që kur një njeri është intelektual pjesët shpirtërore dhe fizike nuk ekzitojnë më; por do të thotë se kur intelektualia mbizotëron, sundon gjithçka dhe i jep tonin gjthçkaje, dhe mbështjesh shpirtëroren me mbulesën e intelektit. As nuk do të thotë se kur një njeri është mishor, pjesët shpirtërore dhe intelektuale nuk ekzistojnë më; por do të thotë se gjithçka reth tij kthehet në mishore, si pjesa shpirtërore dhe intelektuale kthehen në mishore, i nënshtrohen mishit të trupit dhe shkelen me këmbë nga mishi i trupit dhe lidhen me zinxhirë nga ky mish i trupit.

Pavarësisht nga shkalla që ka arritur një person, aspektet e tjera të jetës së tij trashëgohen brenda tij. Ky person nuk është aq i skllavëruar nga një shkallë e vetme aqsa nuk mund të çlirohet nga zinxhirët që e mbajnë lidhur, por gjithmonë e ka mundësinë që të ndryshojë nga një shkallë tek tjetra, pasi dobëson një aspekt të jetës dhe forcon një tjetër aspekt të jetës së tij. Prandaj, edhe një njeri shpirtëror mund të bier në intelektualitet dhe mishërim, dhe një njeri i mishëruar mund të ngrihet në shpirtëror, kur njeriu i parë dashurohet pas intelektualies dhe mishores dhe njeriu i dytë dashurohet pas jetës shpirtërore. Njeriu është gjithmonë i lirë. Liria i është dhënë njeriut së bashku me ndërgjegjen e vetes, dhe këto të dyja së bashku përbëjnë esencën e frymës dhe standardin e njerëzimit. Shuaj lirinë dhe ndërgjegjen e vetes dhe ke për të shuar frymën, dhe njeriu nuk është më njeri.

Sidoqoftë, edhe pse unë mbaj qëndrimin se njeriu ka lirinë për të lëvizuar lart e poshtë përgjatë shkallëve të jetës së tij, në të njëjtën kohë më duhet të sqaroj se unë nuk mendoj se është e mundur të lëvizësh lirshëm dhe kollaj kur lëviz nga kreu në fund, apo nga fundi në krye, as nuk pretendoj se këto lëvizje njeriu mund ti bëjë aq kollaj siç lëviz nga një dhomë tek tretja, ashtu siç bëjmë disa herë në ditë. Me këtë dua të them vetëm se njeriu që është krejtësisht i ndërgjegjshëm për veten dhe i lirë, është fajtori brenda gjendjes së brendshme të tij, dhe nëse ky njeri ka rënë në një gjendje zullumqare, dhe qëndron brenda kësaj gjendje, vetë ky njeri është fajtor, dhe mban përgjegjësi përpara Zotit dhe njerëzve për këtë gjendje të tij.

Secila prej shkallëve apo shfaqjeve të jetës sonë që na është shfaqur në mënyrë të natyrshme brenda nesh, dhe rrjedhimisht nuk mund të mos miratohet vetvetiu. Gjendja që nuk është e natyrshme, rrjedhimisht është edhe zullumqare vetvetiu, në këtë gjendje mendimet na arrakaten, nxjerrin avull e vlojnë, dhe në këtë gjendje dëshirat janë të paqëndrueshme, trazohen nga pasionet. Pasionet nuk janë të natyrshme por të huaja për ne; dhe emocionet e zemrës irritohen dhe shqetësohen falë këtyre pasioneve. Qëllimisht ti përshkrova këto gjëra të panatyrshme brenda nesh kur të flisja për jetën mendore, që të fiksoja vëmendjen tënde tek to. Qëllimisht po ta zë në gojë tani, që të të bëj ta kuptosh këtë çështje pak më mirë, dhe ta trajtosh ashtu siç duhet. Shpërndarja e mendimeve, paqëndrueshmëria e dëshirave pasionante dhe ankthi i zemrës na shqetësojnë pa pushim, duke na penguar që të bëjmë një gjë të vetme ashtu siç duhet, dhe na shpien gjithmonë në rrugë të gabuar. Kjo sëmundje, edhe pse është universale dhe endemike, nuk është e natyrshme; por e zëmë si sëmundje me dashje. Armiku e di se sa shumë e ndihmon kjo gjë, dhe kur përpiqet që të joshi dikë, në fillim mundohet që ta shtyjë brenda vorbullës; që do të thotë, se para së gjithash, armiku hyn në rrjedhën e mendimeve të tij; dhe poshtë këtyre mendimeve u vë flakën dëshirave pasionante, dhe me këto dëshira trazon zemrën.

Një person brenda të cilit tundimet janë pjekur arrin në këtë pikë. Nëse nuk vjen në vete, rrëzohet. Pasi rrëzohet, tërhiqet brenda një vorbulle me lëvizje turbulluese të mendimeve, dëshirave, emocioneve, nganjëherë për një kohë të shkurtër, nganjëherë për një kohë të gjatë, dhe jo rallë herë edhe për gjithmonë. Një jetë e tillë, një pjesë të së cilës, ti e mban mend, ti e përjetove, kalohet plotësisht brenda kësaj vorbulle, dhe, duke gjykuar nga grupet e ndryshme, në disa vende është më turbulluese, në disa vende të tjera pak më e qetë, në disa vende të tjera më e përulur, në disa vende të tjera një rrëmujë e plotë me gjithë lakuriqësinë dhe turpin e vetë. Pavarësisht nga këto, është e rrallë për një njeri që të jetë çliruar nga i gjithë turbullimi i brendshëm. Herët apo vonë njeriu ka për tu prishur. Nuk e di nëse dikush ka arritur të çlirohet nga këto mendimet e nocionet e shpërndara. Të lutem që ti vësh veshin kësaj sëmundjes sonë (në fakt duke u ankuar për papërgjegjshmërinë e mendimeve, ti ia ke vënë vetë veshin pjesërisht). Pasi ti vësh veshin, fillo punën e shërrimit. Mos e largo fare nga mendja idenë se brenda teje ke për të gjetur gjithmonë diçka që nuk është e mirë, dhe që është gati të të devijojë nga rruga e duhur dhe të të mashtrojë.

Përsa i përket pjesëve intelektuale dhe fizike, ato janë, ashtu edhe siç e kemi zënë në gojë, vetvetiu të pa mëkatshme dhe e natyrshme për ne; por njeriu që është brumosur nga inteliktualiteti, apo akoma më keq, nga mishorja, nuk është i pa mëkat. Ky njeri është fajtor që i ka falur epërsi brenda vetes së tij këtyre aspekteve që nuk u krijuan për të patur epërsi por të jenë në një pozicion nënshtrimi ndaj aspekteve të tjera. Na del që edhe pse aspekti intelektual është i natyrshëm, për njeriun të qenit intelektual është i panatyrshëm; në të njëjtën mënyrë edhe aspekti mishor është i natyrshëm, por për njeriun të qenit mishor është i panatyrshëm. Gabimi këtu është tek mbizotërimi ekskluziv i asaj që duhet të ishte e nënshtruar.

Kur shpirtërorja sundon në mënyrë supreme brenda dikujt, edhe pse ky është karakteri dhe qëndrimi i tij ekskluziv, ai njeri nuk gabon. Ndodh kështu sepse, së pari, shpirtërorja është norma e jetës njerëzore, dhe si rezultat, të qenit shpirtëror, ai është një person i vërtetë, kurse njeriu intelektual apo mishor nuk është një person i vërtetë. Së dyti, pavarësisht se sa shpirtëror mund të jetë dikush, nuk ka se si mos tu japi vendin që u takon pjesëve intelektuale dhe mishore; mban vetëm pak prej tyre, të nënshtruara karshi frymës. Mos e lejo intelektualitetin që të zgjerohet shumë brenda teje (në dijen shkencore, artet dhe subjektet e tjera) dhe kufizoje rreptësisht mishoren - kështu ai bëhet i vërtetë, person i plotë. Por njeriu i intelektit (eksperti, specialisti, njeriu mendjeprehtë) - dhe akoma më shumë njeriu mishor - nuk është një person i vërtetë, pavarësisht se tërheqës mund të na duket nga pamja e jashtme. Ai është budalla. Prandaj njeriu i thjeshtë që ia ka frikën Zotit është më i ngritur se njeriu që është i ditur dhe elegant, por që i mungon qëllimi dhe dëshira e zjarrtë që të kënaqi Zotin. Mund të përdorësh të njëjtin gjykim edhe për veprat e letërsisë dhe artit. Veprat brenda të cilave gjithçka është mishore janë krejtësisht të këqija; ato vepra tek të cilat intelektualiteti është suprem nuk u përgjigjen qëllimit të tyre, edhe pse qëndrojnë më lart se sa veprat mishore. Ky gjykim ka lidhje me ato vepra që nuk kanë asnjë element shpirtëror; ato vepra që janë komplet në armiqësi me gjithçka që është shpirtërore, që do të thotë ndaj gjithçkaje që i drejtohet Zotit dhe gjithë gjërave hyjnore, këto janë sugjerime direkte të armikut dhe nuk duhen toleruar.

Nga kjo e shikon se sipas qëllimit të natyrshëm, njeriu duhet të jetojë në frymë, t'ia nënshtrojë gjithçka frymës, dhe të depërtohet nga fryma në gjithçka që i përket shpirtit të njeriut, dhe akoma më shumë fryma të depërtojë gjithçka që është fizike, - dhe më tej se këto, dhe në gjërat e jashtme, që janë familja dhe jeta shoqërore. Kjo është norma!

Nuk do të përpiqem të të mbush mendjen që të jetosh në frymë dhe t'ia nënshtrosh gjithçka frymës, sepse supozoj se pasi të kesh shqyrtuar imtësisht gjithçka që po të shkruaj, vendimi për të jetuar në këtë mënyrë është marrë me kohë brenda teje. Ti e ke shprehur me kohë dëshirën e fortë të qëndrosh në nivelin e jetës njerëzore ashtu edhe siç ishte planifikuar nga fillimi. E shikon tani se ky ishte plani që nga fillimi dhe sigurisht që edhe ti dëshiron të jetë kështu. Po, vërtet, deri më tani ke jetuar brenda familjes dhe rrethit të të afërmve në mënyrën që të përshkrova, sipas frymës, edhe pse ti ke studiuar shkencat, di si të mbash një familje, dhe je mjeshtre e muzikës dhe këngës. Nuk ke përse të shqetësohesh për të krijuar shpirtëroren brenda teje, por duhet vetëm ta mbështetësh e mirëmbash, duke e mbrojtur veten nga ndikimet dhe tërheqjet e jetës intelektualo-mishore, në vorbullën e së cilës fillove të biesh. Kjo është tamam ajo që ramë dakord të diskutojmë. Sigurisht, ti je duke pritur një zgjidhje sa më shpejt të jetë e mundur për pyetjen se si duhet të jetë një jetë e tillë.

[Albo]

Letra e Trembëdhjetë

Jeta sipas Frymës

Lumturia e vërtetë për njeriun është një jetë e jetuar sipas frymës. Mbulesa e hollë e shpirtit të njeriut shërben si ndërmjetëse mes frymës dhe trupit të njeriut dhe si një mjet komunikimi i shpirtrave të njerëzve mes tyre dhe me botën e shenjtorëve dhe engjëjve. Gjendja rrezatuese dhe e errët e mbulesës së shpirtit të njeriut.


Desha t'i përgjigjesha kësaj pyetjeje në fund të letrës së fundit, por dita e emrit tënd po afronte, dhe mendova të të dërgoj urimet e mia më të mira me këtë rast.

Të uroj para së gjithash shëndet të mirë, sepse ky është parakushti për të marrë çdo bekim tjetër që njeriu e konsideron të jetë bekim, dhe për të mundur të kënaqesh e gëzohesh nga këto bekime. Me të vërtetë, për një njeri të sëmurë e të dobët, cilat kënaqësi janë të mundshme, kur të gjitha shqisat janë në një gjendje anormale? Një përjashtim duhet bërë vetëm për çlodhjet shpirtërore. Ato nuk varen në të njëjtën mënyrë nga shëndeti i dikujt, dhe mund të jenë të pranishme edhe kur dikush përjeton vuajtje trupore. Martirët, duke iu nënshtruar proçesit të martirizimit, gëzojnë me të vërtetë; dhe e dëshmojnë këtë gëzim hapur, jo vetëm me gjuhën e tyre.

Çfarë të të uroj në vazhdim? Zakonisht, dikujt i urohet lumturi në këtë pikë. Kështu që edhe unë të uroj ty lumturi. Po përse urojmë kështu? Vërtetë, deri më sot askush nuk e ka përkufizuar dot se çfarë është lumturia, apo kush është me të vërtetë i lumtur. Ashtu siç e kuptoj unë, kushdo që e konsideron veten si të lumtur, është i lumtur. Prandaj, duke të uruar ty lumturi, jam duke të uruar edhe këtë gjë. Të uroj që gjithmonë ta konsiderosh veten të lumtur! Pse ta uroj këtë gjë? Njerëzit kanë kaq shumë konceptime dhe shije të ndryshme kur vjen puna tek lumturia, aqsa asgjë nuk mund të kuptosh nga ato. Por unë po të them në mënyrë konfidenciale, se për aq kohë sa nuk je duke jetuar në frymë, mos prit lumturi.. Jeta intelektuale dhe fizike, kur janë në drejtimin e duhur, prodhojnë diçka të ngjashme me lumturinë, por është një iluzion kalimtar i lumturisë, dhe ka për tu zhdukur shpejt. Gjithashtu, në prezencën e tyre ndodhet një zonë e stuhishme mes shpirtit dhe trupit që përbëhet nga mendime pasionante, dëshira dhe ndjenja të zgjuara; që është gjithmonë e fuqishme. Me prezencën e vetë, nëpërmjet helmit të pasioneve, e vetmja mundësi është dehja, që e harron vuajtjen, tamam si opiumi; kjo harresë e vuajtjeve nuk vjen si rezultat i mungesës së pasioneve dhe sëmundjes së zemrës. Sëmundja e zemrës përbën një pjesë thelbësore të jetës në këtë botë. Fryma, nga ana tjetër, fluturon përtej kufijve të gjithë halleve dhe merr me vete personin që banon brenda frymës, dhe duke e lejuar që të shijojë bekimet e veta, që janë gjithmonë të pranishme, e bën me të vërtetë dhe plotësisht të lumtur.

Pra, atëherë, mos duhet ta mbyll këtu urimin e mirë për ty? Jo, nuk besoj se është e mjaftueshme. Nëse jeta jonë do të përfundonte me këtë jetë, atëherë sigurisht që do të mjaftonte të thoshim "Të jesh e shëndetshme dhe e lumtur." Duke qenë se jeta nuk mbaron me kaq, por vazhdon edhe përtej varrit, dhe vetëm atje kemi për të gjetur jetën e vërtetë, atëherë, për hir të të përmbushjes së urimit tim për mirë, nuk mundem se si të mos të të uroj që të konsiderohesh e denjë dhe të bekohesh atje. Qofsh e bekuar në atë vend. Ta uroj me gjithë zemrën time, dhe i lutem Zotit me plot zell: që Ai të të sjelli jetën e vërtetë me mjete pa probleme, dhe pas asaj të të vendosi në mbretërinë e Tij të gjithëbekuar.

Me këtë, sigurisht, do të lindin rrethana shumë të ashpra në ndërgjegjen tënde. Sigurisht, që kemi rrethana jetike, por a janë me të vërtetë të ashpra? Do të bëj një koment të përgjithësuar në këtë moment: po dhe jo, duke gjykuar se si një individ është brumosur nga fëmijëria e tij, dhe duke gjykuar vetëm nga ajo, do të thosha se në rastin tuaj, këto rrethana nuk janë shumë të ashpra. Je duke i kaluar ato. Vetëm ruaje veten dhe mos u tërhiq.

Një tjetër mendim më erdhi, të të dërgoj sheqerka në ditën e emrit tuaj, por nuk e di akoma nëse do të mundem ti gjej. Do mundohem.

Nëse nuk e ke harruar, në një moment fillova të të flisja për një element tejet delikat që është më i hollë se drita. Quhet eter. Le të supozojme se ekziston faktikisht dhe nuk është thjeshtë një emër. Unë e pranoj se një element kaq shumë delikat ekziston, dhe dërpërton dhe kalon kudo, duke shërbyer si grimca më e vogël e substancës materiale. Së bashku me të, supozoj se brenda këtij elementi fluturojnë gjithë frymët e bekuara - engjëjt dhe shenjtorët hyjnorë - që janë vetë të veshur me një lloj rrobe të prodhuar nga i njëjti element. Mbulesa e shpirtit tonë (kuptoje këtë fjalë si referencë edhe të frymës, që është shpirti i shpirtit njerëzor) përbëhet po nga ky element. Vetë shpirti i njeriut është fryma jomateriale; por mbulesa e shpirtit është bërë nga ky element jomaterial eterial. Trupat tanë janë të trashë; por ajo mbulesa e shpirtit është shumë e hollë dhe shërben si ndërmjetëse mes shpirtit dhe trupit. Nëpërmjet asaj shpirti vepron mbi trupin dhe trupi mbi shpirtin. Ama po ta zë në gojë këtë gjë vetëm shkarrazi. Vetëm ki parasysh se shpirti ka këtë mbulesë të hollë dhe që shpirtrat tanë kanë të njëjtën mbulesë si të gjitha frymët. Prej këtej, nuk do të jetë e vështirë për ty të dalësh në përfundimin se ky element shumë i hollë dhe i kudondodhur, prej të cilit këto mbulesa janë bërë dhe me anë të të cilit frymët fluturojnë, është edhe ndërmjetësi për përzierien e shpirtrave tanë me këto frymë.

Sa për tani, largoje mendjen nga kjo ide, dhe ktheje vëmendjen nga çështjet tona të zakonshme. Je duke jetuar aktualisht në Moskë, je e ulur mes murreve të apartamentit jot, je e rrethuar nga godina kudo, dhe s'ka rëndësi nga i kthen sytë, has në pengesa kudo. Shumë gjëra e pengojnë shikimin tënd të mprehtë dhe pamjen e largët. Por ama nëse do të ngriheshe mbi Moskën në ndonjë balonë ajri, do të shikoje jo vetëm gjithë qytetin e Moskës por edhe rrethinat e qytetit. Po të ngjiteshe akoma më lart, do të mundje të shikoje përreth akoma më tej. Mprehe shikimin dhe ngjitu lart e më lart: do të shikosh Shën Petersburg, Parisin, Londrën, etj. E gjitha kjo pasi shikimi yt është bërë i mprehtë, dhe nuk ka pengesa në atë që shikon.

Hajde tu kthehemi shenjtorëve hyjnorë. Ai elementi që zumë në gojë është kudo, dhe nuk has asnjë pengesë asgjëkundi. Drita e diellit e depërton qelqin; edhe elementi ynë e depërton qelqin por depërton edhe murret, tokën dhe çdo gjë tjetër. Ashtus siç arrin të kalojë mes gjithçkaje, po ashtu edhe ata që fluturojnë me elementin mund të kalojnë gjithçka, kur është e nevojshme për ta (ashtu si Shpëtimtari hyri në dhomë kur Apostujt e kishin kyçur derën e dhomës). Ata qëndrojnë në një hapësirë të caktuar, por kur i urdhërojnë të bëjnë diçka ose u jepet leja, transferon menjëherë atje ku duan të shkojnë me anën e këtij elementi, dhe jo vetëm që nuk hasin asnjë pengesë, por as nuk i shohin këto pengesa. Transferohen kur është e nevojshme, por kur nuk është e nevojshmë, qëndrojnë në hapësirën e tyre dhe shikojnë në çdo drejtim se çfarë ka dhe çfarë po ndodh atje. Kur shenjtorët i kthejnë sytë e tyre nga toka, kur i kthejnë nga ne mëkatarët, na shikojnë edhe ne qartë, gjithashtu. Jo në trupat tona të trashë, nuk na shohin në atë mënyrë. Por na shohin shpirtrat tanë, ashtu siç janë. Nuk na shohin drejt për së drejti, por nëpërmjet mbulesës së shpirtit, që është si mbulesa e shpirtit të tyre, dhe si elementi brenda të cilit ata jetojnë, sepse gjendja e shpirtit reflektohet saktësisht nga mbulesa e vetë.

Imagjino, nëse mundesh tani, dy njerëz që janë ulur e po flasin me njëri-tjetrin. Gjatë kësaj, shpirti i secilit ka prirjet e veta. As njeri dhe as tjetri nuk shikon dot se çfarë ka në shpirtin e tjetrit për faj të mbulesës së trashë të trupit, poshtë të cilit fshihet shpirti. Por engjëjt dhe shenjtorët, por ti vështronin këta njerëz, do t'i shikonin shpirtrat e tyre ashtu siç janë dhe çfarë kanë brenda tyre, sepse gjendja në të cilën këta njerëz janë, dhe gjërat që kanë brenda në shpirt, reflektohen në mbulesën e shpirtit të tyre. Nëse brenda shpirtit ka mendime dhe ndjenja të shenjta, atëherë mbulesa është e ndritshme; me çdo ndjenjë të shenjtë, ndriçimi ka karakterin e vetë. Por nëse mendimet dhe ndjenjat nuk janë fort të pastra, edhe mbulesa e shpirtit nuk është e ndritshme; dhe çdo ndjenjë e papastër ka errësirën e vetë karakteristike, që duket nganjëherë si mjegull, dhe herë të tjera si errësira e natës. Supozo sikur të mund të ngjiteshe lart në qiell e të mund të perceptoje me një shikim engjëllor (pasi sigurisht të merrje një trup engjëllor). Dhe pasi ta ktheje vështrimin tënd mbi tokën, do të shikoje mbi masat e ndryshme të njerëzve hije të ndritshme, gjysëm të ndritshme, të mjegullta, të errëta. Nuk do të ishte aspak e çuditshme që ata njerëz që ishin veshur me rroba të ndritshme të të dukeshin të errët ty, nëse shpirtrat e tyre ishin të këqij, kurse ata që ishin veshur me lecka, të të dukeshin të ndritshëm ty, nëse shpirtrat e tyre ishin të pastër. Kështu na shohin banuesit e qiellit ne, dhe duke.u bazuar në atë që shohin, gëzohen ose hidhërohen për ne.

Më lejo të të pyes se si të shikon ai shenjtori, emrin e të cilit ti mban, sidomos në këtë moment, që është duke u kujdesur për ty më me vëmendje, sepse i lutesh asaj më me zjarr? Si të shikon Engjëlli yt Mbrojtës, dhe Vetë Zoti, i Cili ulet me trup në krahun e djathtë të Atit, por që ne Ai na ka premtuar se do të jetë me ne gjithmonë? Si të shikojnë ty ashtu edhe je në fakt. Po hezitoj pak pasi nuk dua të të mërzis dhe të ta prish edhe festën me këtë pyetje; përkundrazi, dua të të sjell çlodhje shpirtërore dhe gëzim. Se as nuk e imagjinoj dot të të shohin ty nga qielli si të trazuar e të errët. Akoma nuk ke patur kohë që të bëhesh e zymtë, kështu që ke një pamje të ndritshme. Urimi im i sinqertë në ditën tënde të emrit është që të jesh kështu gjithmonë, që banorët e qiellit të të shohin si të ndritshme. Pastaj pas kësaj jete ke për të shkuar direkt tek ata. Këtë urim ta bëj me gjithë zemrën time.

[Albo]

Letra e Katërmbëdhjetë

Mbulesa e Shpirtit

Mbulesa e shpirtit bëhet e ndritshme ose e errët duke i korresponduar në këtë mënyrë gjendjes së brendshme të shpirtit. Shembujt. Demonët shikojnë një shpirt të errësuar.


Dua të bëj disa komente shtesë për diskutimin e mëparshëm dhe të flas pak më gjatë mbi të njëjtin subjekt. Do të të rrëfej disa përjetime që tregojnë se mbulesa e shpirtit adopton pikërisht pamjen që korrespondon me qëndrimin e brendshëm të shpirtit. Gjatë jetës së Shën Ndreut Budallait-pas-Krishtit, jetonte një hieromurg (murg prift) që mbante kreshmë, jetonte në vetmi dhe ishte njeri i lutjes. Të gjithë e nderonin hieromurgun, që do të thotë e mbanin si njeri të nderuar. Por kur e takoi Shën Ndreu, e pa si të mbulur nga një farë mjegulle e errët dhe rreth qafës i ishte përdredhur një gjarpër që mbante mbishkrimin "gjarpri i kopracisë". Të tillë shpirt kish ky njeri.(1) Por ama askush nuk mundej ta shikonte shpirtin e tij. Sytë shpirtërorë të ndriçuar të Shën Ndreut e panë. Por sytë e banorëve të qiellit janë akoma edhe më të ndriçuar. Kështu që, edhe pse ne kujtojmë se askush nuk na shikon se si jemi, në fakt na shikojnë një mori sysh të panumërt. Shiko se sa yje ka në qiell! Numri i syve që na shikojnë ne është akoma edhe më i madh se ai i yjeve në qiell.

Me të vërtetë, edhe ne jemi të aftë, që edhe nëse nuk e shohim dot me sytë tanë, të mund të arrijmë të përcaktojmë se çfarë jemi. Ndërgjegjia jonë, gjykatësi i pakorruptueshëm, na tregon. Qëllon që me kohën edhe ta ndrydhim ndërgjegjen tonë, por gjithmonë ia del që të çlirohet nga sundimi, dhe e ngre zërin edhe brenda atyre që nuk kanë asnjë fije turpi. Tek ata që janë të pafajshëm, zëri i ndërgjegjes është gjithmonë i pastërt si një kambanë. Ndërgjegjia njihet edhe si zëri hyjnor në frymën njerëzore. Brenda saj reflektohet edhe çdo lloj mendimi ose pikëpamje që banorët e qiellit kanë për ne. Prandaj, kur ndërgjegjia thotë se ne jemi të pastërt në çdo gjë para Zotit dhe njeriut, kjo dëshmi e ndërgjegjes reflekton dritën pranë shpirtit tonë dhe të gjithë në qiell na shikojnë si të ndritshëm. Kur ndërgjegjia na qorton, duke na thënë në këtë mënyre se jemi të papastërt, atëherë ne dukemi të errët. Por engjëjt mbrojtës janë më pranë nesh se kushdo tjetër, dhe ata e dinë kush është i ndritshëm dhe kush është i errët, dhe jemi në gjendje që të gjykojmë bazuar mbi qëndrimin tonë të brendshëm nëse kemi të bëjmë me një gjendje të tillë të përkohshme apo të përhershme.

Përveç engjëjve dhe shenjtorëve, ka edhe fuqi të errëta që janë të padukshëm për sytë tanë por që mund të na shohin gjithashtu. Ama, kur shpirti është i ndritshëm, ata nuk janë në gjendje që ta shikojnë, si lakuriqët e natës që e kanë frikë dritën. Arrijnë ta shikojnë shpirtin vetëm kur ai nis të errësohet. Vrapojnë në kope gjithandej, dhe sa dallojnë një shpirt të errësuar, bien mbi të dhe fillojnë ta lodhin poshtë e lart me mendime, dëshira pasionante dhe trazim të ndjenjave. Kjo sfera e trazuar që të përshkrova, e vendos veten në mënyrë të paligjshme midis trupit dhe shpirtit të njeriut, dhe ky është vendi ku demonët ulen pranë shpirtit dhe fillojnë ta trazojnë atë, ashtu si pluhuri që trazohet nga era. Këta demonë përpiqen që tu shfaqen edhe shpirtrave të ndritshëm, por shmangen dhe goditen nga rrezet e dritës, që i godasin si shigjeta. Në Antiok jetonte një magjistar me emrin Qipriot. Një djalosh i ri i kërkoi që të përdorte magjinë e tij që të bënte për vete Justinën, e cilia ishte një e Krishterë shembullore, dhe të cilën donte ta merrte për grua, por ajo as që ia hidhte sytë. Qiprioti i dërgoi Justinës disa herë demonë që i shërbenin atij. Këta demonë duhej që të përdornin mjetet e tyre për të ndezur brenda Justinës dashurinë për djaloshin e ri, por sa herë që i afroheshin shtëpisë së saj, demonët zbrapseshin dhe digjeshin nga një dritë që vinte nga brenda shtëpisë: se kjo Justina ishte e mbështjellë nga drita, sikur ishte mbështjellë nga një lloj reje, dhe demonët nuk arrinin ta shikonin dot.(2)

A ka shembull tjetër të një shpirti më të ndritshëm, se ai i të Krishterit, i kulluar në ndërgjegje dhe i përkushtuar ndaj Zotit? Kur ndërgjegjia është e kulluar, frika e Zotit mbush shpirtin dhe e mban të padhunueshëm dot. Pastaj Vetë Zoti, që është i kudondodhur dhe mbush gjithçka, e viziton shpirtin, dhe shpirti bëhet dritë dhe shkëlqen si një yll i vogël.

Nëse e ka mbajtur një pastërti dhe ndriçim të tillë, pastaj shpirti kur ndahet nga trupi, kalon në anën e dritës, me anën e së njëjtit ndriçim. Njëherë, Shën Andoni po bisedonte me dishepujt e tij, dhe syri i zuri një brez drite që u ngjit lart në qiej. Pasi u interesua dhe e dalloi se çfarë ishte, ai tha: "Eshtë Shën Amoni që po ngjitet në qiell me engjëjt që e shoqërojnë."

Kështu që bëhu e zellshme për këtë. Mos u nis vetëm nga pamja e jashtme, sepse është e mundur që kemi edhe ndonjë gjë tjetër të dukshme brenda nesh, dhe kjo është ajo që jemi në të vërtetë. Sigurisht, mund të jemi edhe më të mirë se sa dukemi. Më vijnë ndërmend fjalët e Shën Vasilit të Madh, që thotë: "Trupi është toni; përveç këtij trupi, ajo që kemi, duke filluar me rrobat tona, është ajo që na rrethon. Po çfarë jemi ne? Ne jemi shpirt (me një frymë)." Kështu që kur të shkëputesh nga të gjitha gjërat e jashtme për ty, dhe nga vetë trupi yt, të duhet të mbledhësh veten dhe të hysh brenda vetes, dhe të shqyrtosh gjithçka për pak kohë dhe të vendosësh: Çfarë je ti matushka (3) ime e shtrenjtë?

Kjo na sjell prapë tek pika prej së cilës devijuam pak, që është, vendimi: Si duhet njeriu të jetë që të jetojë me frymë dhe të përmbushi me frymë shpirtin dhe trupin dhe gjithçka të jashtme për të? Do flasim për këtë një herë tjetër.


1. Shën Ndreu foli me këtë prift në privat, e bëri të pendohet, dhe prifti e korrigjoi veten e tij.

2. Ajo që ndodhi më pas nuk na hyn në punë në këto që po diskutojmë këtu. Të dy këta, si djaloshi dhe magjistari u kthyen në të Krishterë. Shiko Menaion.

3. Nëna - rusisht

[Albo]

Letra e Pesëmbëdhjetë

Si i dëgjojnë Lutjet tona Shenjtorët

Si i dëgjojnë shenjtorët lutjet tona.
Një shënim shtesë në lidhje me lutjen.


U gëzova shumë që të pëlqeu ajo që çfarë të shkruaja për atë elementin. Pranoje, ngulite në mendje fort, dhe gjithmonë mbaje në mendimin tënd. Ke për të parë se si ka për të të ndihmuar me gjithçka. Sa shumë gjëra që shpjegon, dhe sa ngushëllim që na jep!

Ti mbase e ke dëgjuar më parë pyetjen se si shenjtorët i dëgjojnë lutjet tona, dhe mbase edhe ti vetë ke bërë të njëjtën pyetje. Në përgjigjen e kësaj pyetjeje, do të hasësh në shpjegime, dhe në akoma më shumë shpjegime - por pyetja prapë ngelet pyetje. Sipas mendimit tim, duke supozuar mbi ekzistencën e elementit që të përshkrova më parë, si mundet që shenjtori të mos i dëgjojë lutjet tona? A e di se si punon telegrafi elektrik? Për shembul, në qytetin Shën Pjetërsburg, fillojnë e ndezin një paisje të veçantë; në po atë çast, ai veprim në Shën Pjetërsburg reflektohet në një paisje tjetër po si ajo në Moskë, dhe i njejta lëvizje ekzakte bëhet edhe atje. Pse ndodh kështu? Sepse është paisje e të njëjtit lloji, dhe janë të lidhura me telin e duhur të dyja. Veprimi i telegrafit është tamam si lutja jonë. Ne, së bashku me shenjtorët, jemi si dy pjesët e të njëjtit lloji paisje, the mjedisi në të cilin jetojnë shenjtorët dhe prej të cilit janë rrethuar shpirtrat tanë - ai është teli. Kur lutja e vërtetë - që është lutja e sinqertë - lëviz brenda shpirtit, atëherë lutja, nëpërmjet veprimit të elementit që vepron mbi të, fluturon si një rreze drite tek shenjtorët, dhe u tregon se çfarë duam dhe për çfarë jemi duke u lutur. Nuk ka asnjë hendek nga koha që ne bëjmë lutjen dhe kur lutja dëgjohet nga shenjtorët; e vetmja gjë e nevojshme është që lutja të dali nga zemra jonë. Kjo është linja jonë telegrafike me Parajsën. Të njëjtat lutja që mund të bëjmë, që nuk dalin nga zemra, por që dalin vetëm nga gjuha dhe mendja jonë, nuk prodhojnë një rreze drite që ngjitet lart në qiell, dhe nuk dëgjohen fare atje. Ato nuk janë as lutje, por vetëm gjendje të ngjashme me lutjen.

Mbase ke përjetuar edhe vetë provën e kësaj që po flasim por mbase nuk e ke vëne re një gjë të tillë. Më shkruaje se si luteshe pa pushim, dhe që u qetësova menjëherë kur more sigurinë e brendshme që ajo që do të shpëtoje nga ajo e keqe që po të mundonte, dhe kështu ndodhi vërtet. Që do të thotë, se krahasimi im me telegrafin e lutjeve të ndjera nga zemra që ngjiten lart në mënyrë të padukshme në qiell nëpërmjet elementit, është i saktë. Nga zemra jote doli një bubëllimi ose një rreze që u ngjit në Parajsë; përgjatë të njëjtit shtegu, apo përgjatë një shtegu të ngjashëm, erdhi një rreze nga Parajsa për atë që ti kishe nevojë. Kështu ndodh gjithmonë me të gjitha lutjet që dalin nga zemra. Aftësia për tu lutur në këtë mënyrë nuk na lind menjëherë, por dëgjimi i lutjes është i menjëhershëm.

Mos ia bëj qejfin vetes për atë që ndodhi. Zoti të dhuroftë një dhuratë të tillë sa më shpesh. Kujto gjithmonë se si u lutu në atë moment, dhe përpiqu që gjithmonë të lutesh ashtu, nga zemra, jo thjeshtë të nxjerrësh fjalë nga gjuha dhe të mendosh diçka me mendjen.

Po e bëre kështu, atëherë ke për të patur një zgjidhje të mirë për pyetjen se si duhet të jemi që të jetojmë në frymë. Se një lutje si kjo është jeta e frymës. Këtu fryma banon në Zot dhe bashkohet me Të, dhe brenda saj gjejmë gjithë forcën e jetës. Ta dish, se shpirti i njeriut jeton vetëm kur lutet në këtë mënyrë, siç u lute edhe ti atë ditë. Kur nuk ka lutje të tilla, do të thotë se shpirti i njeriut ka ndaluar, për të mos thënë se ka vdekur fare.

Nuk kam për të të fshehur faktin se edhe pse munde që të lutesh në atë mënyrë njëherë, do ta kesh të vështirë të jesh në gjendje të lutesh ashtu gjithmonë. Eshtë Zoti ai që të dhuron lutje të tilla, ose Engjëlli Mbrojtës të stimulon lutjen. Lutja e tillë të vjen dhe ikën. Mos nxirr përfundimin e gabuar nga kjo gjë, se ne duhet te braktisim punën tonë të lutjes. Lutja i vjen atij që mundohet me lutjen por nuk i shkon atij që nuk e merr mundimin fare të lutet. Shohim se Etërit e Shenjtë u munduan shumë me lutjen, dhe falë këtyre mundimeve arritën që të ndezin brenda tyre një frymë plot lutje. Kjo ishte mënyra se si e gjetën këtë frymë plot lutje, imazhin e të cilës na e kanë lënë në shkrimet e tyre. Gjithçka e thënë prej tyre mbi këtë çështje përbën një shkencë lutjeje, që është edhe shkenca e shkencave. Po afron koha që do ta zëmë në gojë edhe këtë, por për momentin po e zë në gojë vetëm kalimthi. Dua edhe të shtoj se nuk ka asgjë tjetër më të rëndësishme se lutja. Prandaj, është e nevojshme që të punosh me të plot zell, dhe më shumë se çdo gjë tjetër. Zoti të faltë zell në këtë punë.

Mendimet dhe ndjenjat e tua të përulura për veten tënde janë ndjenja engjëllore. Sa të përsosur dhe të lehtë janë engjëjt! Por janë të gjithë të përulur, më të përulur se çdo person. Një shpirt i përulur është gjithmonë i ndritshëm. Errësimi i shpirtit fillon kur fillon të mendojë për vetveten shumë, se të tilla janë fuqitë e errëta. Zoti e dhëntë që ti të mos i humbësh asnjëherë këto ndjenja, që të mund të jesh gjithmonë në dritë.

Prapë i bëmë bisht pyetjes sonë. Bëj pak durim më gjatë.

[Albo]

Letra e Gjashtëmbëdhjetë

Qëllimi i Vërtetë i Jetës

Qëllimi i vërtetë i jetës.
Mënyra se si ti jeton tregon qëllimin tënd të jetës.


Çfarë të ngjau? Ç'pyetje janë këto që më bën? "Nuk di se çfarë të bëj me jetën time. A duhet të merrem me diçka të veçantë? A duhet të përcaktoj një qëllim të caktuar për jetën time?" I lexova këto fjalë dhe u shushata; nga mund të të kenë ardhur këto mendime të çuditshme? Në fakt, ti e mblodhe mendjen që kur shprehe dëshirën në nivelin e dinjitetit njerëzor, ashtu siç e ka caktuar Zoti. Për çfarë kujton se kemi qenë duke diskutuar, kemi diskutuar pikërisht për këtë! Prej nga lindën këto probleme?! E marr me mend se mes shoqërisë sate ka mendimtarë progresistë, ose ti je bërë antare e ndonjë shoqërie që ka njerëz mendime të tilla brenda saj, dhe ti kanë shpërndarë mendimet e mira nga mendja. Të tillë njerëz tërbohen në këtë mënyrë. Fraza si "e mira e njerëzimit" dhe "e mira e popullit" i kanë gjithmonë në majë të gjuhës. Mbase edhe ti, pasi ke dëgjuar gjithë këto ide të thella, u magjepse prej tyre dhe kur i ktheve sytë nga jeta jote e vërtetë, pe me brengosje se ke gjëluar në rrethin tënd familjar pa pasur ndonjë përfitim apo qëllim. Oh! Vetëm tani ti hapi dikush sytë e tua!

Nëse hamendësimi im është i drejtë, atëherë duhet të më kërkosh të falur, sepse nuk më shkruajte fare për këto gjëra, edhe pse më premtove se do të më shkruaje sinqerisht për gjithçka. Pavarësisht nëse ka ndodhur kështu me ty apo jo, nuk mundem ti anashkaloj problemet e tua pa të ofruar më parë një zgjidhje. Gjithë diskutimi ynë do të shërbejë si një zgjidhje e plotë. Për momentin, do të të them vetëm shkurtimisht një mendim të përgjithshëm, në mënyrë që të kuptosh që jeta që ti ke jetuar deri në këtë pikë, dhe që po jeton tani, është jeta e vërtetë, dhe nuk ka asgjë brenda kësaj jete që duhet ndryshuar.

Njeriu duhet ta dijë me siguri qëllimin ekzakt të jetës. Por ama, është e mençur një gjë e tillë? A nuk e dimë me kohë ne një gjë të tillë? Supozimi i përgjithshëm është se, meqënëse kemi një jetë përtej varrit, qëllimi i jetës së vërtetë, pa përjashtim, duhet ta kërkojmë në jetën përtej varrit dhe jo këtu. Këtë supozim e njohin të gjithë, dhe nuk e shoh të arsyeshme ta trajtoj më gjatë, edhe pse në realitet na vjen në mendje më rrallë se gjithë supozimet e tjera. Por bëje ligj të jetës tënde që ta ndjekësh këtë qëllim me gjithë fuqinë tënde; ke për të parë se se çfarë drite ka për të dalë prej saj dhe ka për të të ndriçuar qëndrimin tënd të shkurtër mbi tokë dhe gjithë punërat e tua. Gjëja e parë që do të hapet është bindja se vetëm këtu mbi tokë kemi të gjitha mjetet që na duhen për atë jetën tjetër përtej varrit. Ka vetëm një rregull në lidhje me këto mjetet: Ti përdorësh këto mjete, dhe ti përdorësh në një mënyrë të tillë që të të udhëzojnë drejt qëllimit tënd dhe të të mos të largojnë prej tij, apo të të sjellin keqkuptime rreth tij. Ja pra tek e ke zgjidhjen e enigmës tënde: "Nuk di se çfarë të bëj me jetën time." Ktheji sytë nga Parajsa, dhe mate çdo hap të jetës tënde para se ta hedhësh, që të sigurohesh që është një hap drejt Parajsës. Më duket si diçka kaq e thjeshtë por në të njëjtën kohë gjithëpërfshirëse.

Ti më pyet, "A nuk duhet të bëj diçka?" Sigurisht që kjo është diçka e nevojshme. Bëj çdo gjë që të bie në duar, në rrethin tënd shoqëror dhe në rrethanat e tua - dhe beso që kjo është dhe do të jetë vepra jote e vërtetë; nuk të kërkohet të bësh asgjë tjetër me shumë. Eshtë një gabim i madh të mendosh se të duhet të ndërmarrësh punëra të mëdha e të rëndësishme, qoftë për Parajsën, apo siç mendojnë progresistët, për ti dhënë kontributin tonë njerëzimit. Kjo nuk është aspak e nevojshme. Eshtë e nevojshme që të bëjmë gjithçka sipas urdhërimeve të Perëndisë. Çfarë na kërkohet që të bëjmë ekzaktësisht? Asgjë të veçantë, vetëm atë që na shfaqet bazuar në rrethanat e jetës sonë dhe atë që na e kërkojnë ngjarjet individuale që hasim në jetë. Kjo është e gjitha. Zoti e përgatit shortin e çdo personi, dhe gjithë rrjedha e jetës sonë është prapë prodhim i industrisë së gjithëmirë të Tij, ashtu siç janë edhe të gjitha çastet dhe të gjitha takimet tona. Ja të marrim një shembull: Një njeri i varfër na vjen; Zoti na e solli. Çfarë duhët të bëjmë me të? Ta ndihmojmë. Zoti, i Cili ta solli këtë njeri të varfër ty, sigurisht me dëshirën që t'i sillesh atij në një mënyrë që i pëlqen Atij, të shikon ty se si do të sillesh në fakt ndaj tij. Ai do të kënaqet nëse ti e ndihmon njeriun e varfër. A do ta ndihmosh? Po ta bëje këtë gjë, do të bëjë atë që i pëlqen Zotit, dhe do të kishe bërë një hap të madh përpara drejt qëllimit final: shpërblimit në Parajsë. Po ta përgjithësosh këtë shembush, ke për të dalë në përfundimin se në të gjitha rastet, dhe në çdo takim, është e rëndësishme të bëjmë atë që Zoti dëshiron prej nesh. Përsa i përket se çfarë Zoti dëshiron preje nesh, na e ka treguar këtë gjë me urdhërimet e Tij që na ka dhënë. Po të kërkon dikush ndihmë? Ndihmoje. Të ka ofenduar njeri? Fale. Ke ofenduar njeri? Nxito që ti kërkosh të falur e të bësh paqe me atë njeri. Të lavdëroi dikush? Mos u bëj krenar. Të qortoi dikush? Mos u nevrikos. A është koha për tu lutur? Lutu. A është koha për të punuar? Puno. Etj., etj., etj. Nëse, pasi të gjitha gjërat të të jenë sqaruar, ti vendos që të sillesh në këtë mënyrë në të gjitha rastet, duke bërë që veprat e tua ti pëlqejnë Zotit, duke vepruar gjithmonë sipas urdhërimeve të Zotit pa devijme prej tyre, atëherë të gjithë problemet e jetës tënde kanë për tu zgjidhur plotësisht dhe shkëlqyeshëm. Qëllimi është jeta e bekuar përtej varrit; mjetet janë veprat sipas urdhërimeve, bërja e këtyre veprave është i nevojshëm në çdo çast të jetës. Më duket se e gjitha kjo është e qartë dhe e thjeshtë; nuk ka arsye përse ta torturosh veten me probleme të vështira. Duhet të përzesh nga mendja jote çdo plan për aktivitet "shumë-bamirëse, gjithë-përfshirëse, të përbashkët-për-gjithë-njerëzimin" për të cilat flasin pa pushim progresistët. Vetëm atëherë jeta jote do të duket si e kufizuar nga kufij plot paqe, dhe duke ecur pa pengesa drejt qëllimit të fundit. Kije parasysh, që Zoti nuk harron as një gotë uji të ftohtë që i jep dikujt që vuan nga etja.

Ti ke për të thënë, "Duke ditur të gjithë këto, është prapë e nevojshme që njeriu të zgjedhi dhe përcaktojë drejtimin e jetës së tij!" Me të vërtetë, si mund ta përcaktojmë një gjë të tillë? Do të fillojmë ta bluajmë në mendje dhe kemi për të përfunduar me një konfuzion tëpër të madh në kokën tonë. Gjëja më e mirë dhe më shpresëdhënëse është që ta pranojmë më bindje, mirënjohje, dhe dashuri atë përcaktimin që Zoti nxjerr nga goja në rrjedhën e rrethanave të jetës sonë. Po marr rastin tënd! Ti je aktualisht nën kujdesin e prindërve të tu. Cila është gjëja më e mirë që mund të dëshirosh? Ngrohtësi, siguri, liri. Jeto, pa fluturuar shumë larg në mendimin tënd, por bëj me zell çdo gjë që të kërkohet. "Po prapë, mendo sa e pamundur është që të qëndrosh gjithmonë në këtë gjendje. Më duhet, në një moment, që të filloj edhe unë jetën time. Si duhet të jem? Dhe si mos t'i mendoj këto gjëra?" Ja tek është, edhe linja jote më e mirë e mendimit në të çështje! Vendose veten në duart e Zotit dhe lutu që Ai të të vendosi në një vend që Ai e gjykon më të mirin për ty, që fati të mos të të pengojë, por të të ndihmojë që të arrish jetën e bekuar matanë varrit, pa ëndërruar për ndonjë short të shkëlqyer. Pasi ta kesh mbushur mendjen tënde në këtë mënyrë, prit me durim për orën kur Zoti do të të flasi. Zoti do të të flasi nëpërmjet bashkëveprimit të rrethanave dhe vullnetit të prindërve të tu. Pasi të jesh fuqizuar me këto mendime dhe të kesh gjetur paqe me Zotin, jeto pa bërë plane boshe, por bëj punët që të bien ty në lidhje me prindërit, vëllezërit, motrat, të afërmve të tjerë dhe gjithë njerëzve. Mos mendo aspak se kjo jetë është boshe. Çdo gjë që bën në këtë jetë, pavarësisht se çfarë është, do të jetë një punë, dhe po e bërë këtë me ndërgjegje të plotë se kjo punë është sipas urdhërimeve dhe Zoti ma kërkon që ta bëj këtë punë, atëherë puna jote ka për të kënaqur Zotin. Dhe kështu është me çdo gjë sado të vogël.

Më duket se të shpjegova gjithçka. Dua të shtoj vetëm shpresën time se ti je përpjekur që ti kuptosh mirë këto që po të shkruaj, ti përforcosh akoma më shumë, dhe të të jetë mbushur mendja. Po të parashikoj se ke për të gjetur paqe të plotë, dhe nuk ke për tu tunduar më nga mendime të tilla si "Jeta ime ngeli në vend numëro... Nuk po bëj asgjë të vlefshme." Dhe diçka tjetër; është e rëndësishme që ta mbash zemrën nën kontroll, sepse zemra krenohet me këto gjepura. Eshtë e vërtetë, nuk është mirë pa zemrën, se çfarë lloj jete mund të bësh pa zemrën? Por në të njëjtën kohë, nuk është mirë që ti japësh zemrës liri të plotë. Zemra është e verbër dhe pa udhëzime strikte çdokush mund të bier në kanal!

Zoti të bekoftë!