PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 23 Ord. VITI C
MË 4 -9-2022.
UNGJILLI: Lk 14,25-33.
25 Një mori e madhe e popullit po bënte rrugë me të. Ai u kthye kah ata dhe u tha:
26 “Nëse ndokush vjen tek unë e do më tepër babain, nënën, gruan, fëmijët, vëllezërit, motrat, madje edhe jetën e vet se sa mua, nuk mund të jetë nxënësi im.
27 Kush nuk e mbart kryqin e vet e nuk më vjen pas, nuk mund të jetë nxënësi im!
28 Cili prej jush, nëse mendon të ndërtojë kullën, nuk ulet më parë të llogarisë shpenzimet se a ka sa i duhen për ta kryer?
29 Që, kur t’i shtjerë themelet e të mos mund ta kryejë ‑ të mos fillojë ta vërë në lojë gjithkush ta shohë
30 duke thënë: ‘Ky njeri filloi të ndërtojë e nuk mundi ta kryejë!’
31 Ose ‑ cili mbret, kur do të niset të luftojë kundër një mbreti tjetër, nuk ulet më parë të pleqërojë a është i zoti me dhjetë mijë ushtarë t’i dalë përballë atij, që i vjen me njëzet mijë?
32 Nëse nuk mundet, çon delegacionin derisa ai është ende larg e kërkon qyshket për paqe.
33 Kështu, pra, secili prej jush që nuk i bie mohit tërë pasurisë së vet, nuk mund të jetë nxënësi im”.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
KËRKESAT E JEZUSIT PËR NXËNËZIT E VET.
Le të fillojmë me fjalinë e Jezusit mbi lidhjet tona familjare; ai nuk na thotë që tash e tutje t'i numërojmë ato kot: kjo do të ishte padrejtësisht dhe pa nevojë mizore, për ata që na rrethojnë; dhe kjo do të ishte në kundërshtim me të gjithë mësimet e tij për dashurinë dhe thjesht me urdhërimet (“do të nderosh babanë dhe nënën tënde”). Mësimi që na jep Jezusi më Ungjillin e sotëm pa dyshim do të thotë: këto lidhje janë të mira, por nuk duhet të jenë pengesa; një lidhje që do të na pengonte të ndiqnim Krishtin, nuk do të ishte dashuri e vërtetë. Tani e tutje, lidhja që na bashkon me Krishtin nëpërmjet Pagëzimit, është më e fortë se çdo lidhje tjetër tokësore. Ne mund të meditojmë diçka krejt të ngjashme në letrën e Palit drejtuar Filemonit, e cila është leximi ynë i dytë këtë të diel.
Por vështirësia e këtij ungjilli është diku tjetër: sepse, në pamje të parë, njeriu nuk e sheh shumë mirë marrëdhënien midis pjesëve të ndryshme: fjalia e parë e Jezusit: “Nëse ndokush vjen tek unë e do më tepër babain, nënën, gruan, fëmijët, vëllezërit, motrat, madje edhe jetën e vet se sa mua, nuk mund të jetë nxënësi im” (v..26), do të ketë jehonë (përfshirë) në fjalinë e fundit: "Kështu, pra, secili prej jush që nuk i bie mohit tërë pasurisë së vet, nuk mund të jetë nxënësi im” (v. 33). Midis këtyre dy fjalive, ka dy shëmbëlltyra të vogla: ajo e njeriut që dëshiron të ndërtojë një kullë dhe ajo e mbretit që shkon në luftë; mësimet e tyre janë të ngjashme: kur dëshiron të ndërtosh një kullë, duhet të fillosh duke bërë llogaritë nëse nuk dëshiron të futesh në çmenduri; sa i përket mbretit që mendon për një luftë, edhe për atë do ishte mire të bënte fillimisht një bilanc të mundësive të tij: mençuria konsiston në përshtatjen e ambicieve të tij në nivelin e mjeteve të tij; kjo është e vërtetë në të gjitha fushat, me sa duket. Sa biznese u ndërprenë sepse u hapën shumë shpejt, pa u menduar; të dish të numërosh, të dish të parashikosh, të dish të llogaritësh rreziqet, kjo është mençuria elementare, sekreti i suksesit.
Ne themi “të qeverisësh do të thotë të parashikosh” dhe a nuk mund të mendojmë se bëhemi të rritur në ditën kur, pikërisht, më në fund, kemi mësuar të llogarisim pasojat e veprimeve tona?
Por a nuk është kjo kontradiktore me mesazhin e fjalive që i kornizojnë dy shëmbëlltyrat? Sepse ato duket se përdorin një gjuhë aspak të mençur dhe të matur: kërkesa e parë, për të qenë dishepull i Krishtit, është ta preferosh atë ndaj të gjithë të tjerëve, t'i përkushtohesh trupit dhe shpirtit për ta ndjekur atë; megjithatë, mençuria, madje edhe drejtësia e thjeshtë na urdhërojnë përkundrazi të respektojmë lidhjet e natyrshme të familjes dhe të rrethit... dhe përveç kësaj, mund të kemi nevojë për njëri-tjetrin më vonë. Kërkesa e dytë, pra, njeriu duhet të mbajë me vendosmëri kryqin e tij (domethënë të pranojë rrezikun e persekutimit); kërkesa e tretë së fundi, është e nevojshme të heqësh dorë nga të gjitha pasuritë e saj. E gjithë kjo do të thotë t'i lëmë atij të gjitha siguritë tona afektive dhe materiale; eshte shume i kujdesshem? Me sa duket jemi larg përllogaritjeve aritmetike për të cilat na flasin dy shëmbëlltyrat!
HIRI I JEZUSIT NA MJAFTON!
E megjithatë, është mjaft e qartë se Jezusi nuk kënaqet me kultivimin e paradoksit; ai nuk kundërshton vetveten; na takon ne të kuptojmë mesazhin e tij dhe se si dy shëmbëlltyrat e vogla hedhin dritë mbi zgjedhjet që duhet të bëjmë për ta ndjekur atë. Në fakt, Jezusi po thotë të njëjtën gjë gjatë gjithë këtij Ungjilli: ai thotë “përpara se të nisesh (qoftë të më ndjekësh, qoftë të ndërtosh një kullë apo të shkosh në luftë), bëji llogaritë me kujdes... vetëm këtu, mos i merr llogaritë e gabuara! Ai që ndërton një kullë llogarit çmimin e kostos; ai që shkon në luftë i vlerëson forcat në njerëz dhe municione... ai që ecën në gjurmët e Krishtit duhet të bëjë edhe llogaritë e tij, por nuk janë njësoj! Ai heq dorë nga çdo gjë që mund ta pengonte, në mënyrë që të mund ta vërë në shërbim të Mbretërisë pasurinë e tij të të gjitha llojeve, përfshirë ato emocionale dhe materiale. Dhe, mbi të gjitha, ai mbështetet në fuqinë e Shpirtit që “vazhdon punën e tij në botë dhe përfundon çdo shenjtërim”, siç thotë lutja e katërt eukaristike.
Ne jemi mirë, edhe atje, në një perspektivë të rrezikut të llogaritur; për të ndjekur Jezusin, ai na tregon rreziqet: të dimë të lëmë gjithçka, të pranojmë moskuptimin dhe ndonjëherë përndjekjen, të pranojmë të heqim dorë nga përfitimi i menjëhershëm. Të jesh i krishterë, llogaritja e vërtetë, urtësia e vërtetë, nuk është të mbështetesh në asnjë nga letrat tona me vlerë tokësore; është pak sikur të na thoshte: “Pranoni të mos keni siguri: ju mjafton hiri im”. Tashmë, leximi i parë i marrë pikërisht nga libri i Urtësisë na kishte thënë mirë: Zoti nuk është i njerëzve; ajo që do të dukej marrëzi në sytë e njerëzve është e vetmja urtësi e vlefshme në sytë e Perëndisë. Me të jemi gjithmonë në logjikën e kokrrës së grurit: ai pranon të varroset, por me këtë çmim mbin dhe jep fryte.
Lum, pra, ata që do të dinë të heqin qafe masat paraprake të rreme... Ndoshta kjo është duke u përgatitur për të kaluar përmes derës së ngushtë të përmendur të dielën e njëzet e një (Lk 13:24)?
- Ajo që Jezusi po zhvillon këtu është ajo që ne sot do ta quajmë "parimi paraprak". Në të dyja shëmbëlltyrat, është e qartë: "të ulesh" për të llogaritur rreziqet dhe shpenzimet është mençuria më elementare.
Në rastin e tretë, atë të dishepujve, të dhënat e llogaritjes janë të gjitha të ndryshme. Flisnim për pasuri, ekuilibër të fuqive... E dimë mirë se e vetmja pasuri është tek ai, forca jonë e vetme gjithashtu. Dhe madje edhe vlerësimi i rreziqeve na shmang: siç thotë libri i Urtësisë:
“Cili njeri mund të zbulojë qëllimet e Perëndisë? Kush mund ta kuptojë vullnetin e Zotit? Reflektimet e njerëzve të vdekshëm janë të vogla dhe mendimet tona janë të lëkundura”.
Krijoni Kontakt