F. A. E DIELA 22 ORD. VITI B UNGJILLI.
PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 22 ORD. VITI B.
MË 1 – 9 2024.
UNGJILLI: Mk. 7, 1-8 . 14- 15 . 21-23.
7, 1 “Rreth Jezusit u bashkuan farisenjtë dhe disa skribë që kishin ardhur nga Jerusalemi. 2 Ata vunë re se disa prej nxënësve të tij po hanin bukë me duar “të papastra” – d.m.th. të palara.
3 Tashti farisenjtë dhe mbarë hebrenjtë nuk hanë bukë pa i larë duart deri në bërryl për arsye të zakoneve të të parëve. 4 As kur kthehen nga tregu nuk hanë gjë pa u larë më parë. Janë edhe shumë gjëra të tjera që i mbajnë për shkak të traditës: larje gotash, katrovash e enësh remi (tryezash).
5 Prandaj farisenjtë dhe skribët e pyetën Jezusin: “Pse nxënësit e tu nuk i mbajnë traditat e të parëve, por hanë bukë me duar “të papastra”?”
6 Ai u përgjigj: “Mirë parafoli për ju, o shtiracakë, Isaia, kur shkroi:
‘Ky popull më nderon me buzë,
kurse zemra e tyre është larg meje.
7 I kotë është kulti që më bëjnë,
kur mësojnë gjasme mësimin e Hyjit
‑ rregulloret që i qitën njerëzit’.
8 Ju lini pas dore urdhërimin e Hyjit e mbani traditat e njerëzve”...
14 Atëherë e thirri përsëri popullin rreth vetes dhe i tha:“Më dëgjoni të gjithë dhe mbani mend!
15 S’ka asgjë përjashta njeriut që mund ta bëjë atë të papastër duke hyrë në të, por çka del prej njeriut ‑ ajo e bën të papastër...
20 Dhe vazhdoi:“Çka del prej njeriut ajo e bën të papastër,
21 sepse prej brendisë ‑ prej zemrës së njeriut rrjedhin: mendimet e këqija, llojet e ndryshme të fëlligështisë, vjedhjet, vrasjet,
22 kurorë‑ thyerjet, dëshira e tepruar e pasurisë, mashtrimet, shfrenia, smira, blasfemitë, krenaria, marrëzia.
23 Të gjitha këto të këqija dalin nga brenda dhe e bëjnë njeriun të papastër”.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
Për pesë të diela me radhë u ndërpre leximi i Ungjillit sipas Markut, sepse liturgjia na bëri të meditojmë për fjalimin që bëri Jezusi në sinagogën e Kafarnaumit, pasi kishte dhënë shenjën e ndarjes së bukëve dhe peshqve.
Sot rifillojmë leximin e Ungjillit sipas Markut, i cili do të na shoqërojë deri në fillimin e Ardhjes.
Ne gjejmë Jezusin që është në mes të jetës së tij publike dhe ungjilltari tashmë ka vënë në dukje se derisa u transferua në Kafarnaumin, pasi u largua nga Nazareti, ai pati mosmarrëveshje shumë të ashpra me skribët dhe farisenjtë në lidhje me faljen e mëkateve që Ai e dha falas: as nuk pyeti nëse një person ishte i penduar; pastaj sa i përket agjërimit, iu drejtuan kritika të ashpra për sjelljen e tij, sepse hëngri me tagrambledhës dhe mëkatarë, festoi me ta, pastaj nuk respektoi urdhërat e të Shtunës...
Ungjilltari Marku, në kapitullin 3, na tregon se në Jerusalem, autoriteti fetar filloi të shqetësohej dhe dërgoi një grup skribësh për të verifikuar atë që po ndodhte dhe për t'i paralajmëruar njerëzit për rrezikun shpirtëror që po kalonin, atë të devijimit nga rruga e drejta, sepse Jezusi po mësonte herezitë.
Qytetarët reaguan duke thënë:
"Por Jezusi shëron të sëmurët, bën mrekulli".
Udhëzuesit shpirtërorë u përgjigjën:
"Ai shëron njerëzit sepse është në lidhje me Beelzebulin".
Beelzebuli nuk është djalli ynë, ai ishte një Zot pagan i adhuruar nga filistinët, ai kishte shenjtëroren e tij shumë të famshme në Ecron në rrafshinën përgjatë Mesdheut, fushën e Sharonit.
Ai ishte i famshëm sepse shëronte sëmundjet, aq sa edhe hebrenjtë iu drejtuan fshehurazi këtij Beelzebuli kur ishin të sëmurë dhe Zoti i tyre nuk u dha shërim.
Ja çfarë thanë autoritetet fetare:
“Ai shëron, por për shkak se është bashkë me Beelzebulin dhe Beelzebuli dëshiron të bëjë të devijosh nga rruga e drejtë, domethënë nga aderimi në Zotin e vërtetë, edhe Jezusi dëshiron të të devijojë”.
Sot, këta udhërrëfyes shpirtëror ndihen të detyruar të zbresin nga Jeruzalemi për herë të dytë... pse?
Sepse në Jerusalem ka mbërritur lajmi se Jezusi shkel një urdhër shumë të rëndë dhe gjithashtu i mëson dishepujt e tij të bëjnë të njëjtën gjë. Le të dëgjojmë se çfarë kishte bërë aq serioze:
“Rreth Jezusit u mblodhën farisenjtë dhe disa skribë që kishin ardhur nga Jeruzalemi. Ata panë se disa nga dishepujt e tij hanin me duar të papastra, domethënë të palara” (v.1-2).
Kjo është sjellja skandaloze e Jezusit... ai nuk kreu pastrime rituale dhe gjithashtu i mësoi dishepujt e tij që të mos i jepnin rëndësi kësaj praktike.
Le ta sqarojmë menjëherë, nuk ishte një praktikë higjienike, të gjitha pastrimet bëhen gjithmonë pasi të jetë larë mirë; këto pastrime përdoreshin për të pastruar çdo papastërti sepse dikush kishte pasur kontakt me diçka të papastër.
Në Librin e Levitikut, 6 kapituj i kushtohen këtij dallimi midis asaj që është e pastër dhe asaj që është e papastër; disa kafshë që mund të hahen janë të pastra dhe kafshë të tjera janë të papastra, derri, deveja, lepuri... të cilat duhen shmangur.
Tregohen edhe kushtet e papastërtisë, gjithçka që në një farë mënyre të kujton vdekjen: gjaku, sfera e lindjes, lindja, vdekja, sëmundje të tilla si lebra...
Ka pasur një evolucion në konceptin e pastër dhe të papastër në Bibël, por në kohën e Jezusit, mund të themi se gjithçka që kishte një referencë për vdekjen dhe për rrjedhojë largimin nga Zoti i jetës konsiderohej i papastër.
Kushdo që kishte marrë ndonjë papastërti nuk mund t'i afrohej Zotit, ai duhej të pastronte veten.
Në Librin e Daljes përcaktohet se çfarë duhet bërë për të pastruar veten, por dispozitat kishin të bënin vetëm me priftërinjtë e tempullit, të cilët, duke jetuar në kontakt të vazhdueshëm me Perëndinë, të shenjtën, të pastërtin, duhej të ruheshin gjithmonë në një gjendje pastërtie dhe për këtë arsye nuk kishte asnjë kujtesë për vdekjen në to: ata nuk mund të shkonin të varrosnin një të vdekur dhe më pas të shkonin në tempull për t'i shërbyer Zotit, ata nuk mund të mbanin as këpucë, ata gjithmonë duhej të shkonin në tempull të zbathur, edhe në dimër.
Për çfarë arsye?
Për shkak se këpucët janë prej lëkure, lëkura është një kafshë e ngordhur, ata nuk mund t'i mbanin.
Në kohën e Jezusit, farisenjtë kishin arritur të rrënjosnin në mendjet e njerëzve se këto receta në lidhje me priftërinjtë duhej të bëheshin një praktikë e zakonshme në jetën e përditshme të të gjithë izraelitëve, sepse izraelitët janë një popull i pastër, paganët janë të papastër.
Mosmarrëveshja e sotme midis Jezusit dhe skribëve, të zbritur nga Jeruzalemi, ka të bëjë me një pastrim të veçantë: ai i duarve që duhen larë para ngrënies quhet "netilat yadayim", "ngritja e duarve".
Ky gjest kishte një kuptim të bukur, ishte për t'i kujtuar izraelitëve se kur merrte bukën, ai preku diçka të pastër, në lidhje me jetën, ishte një dhuratë nga Zoti!
Ne e dimë se dhuratat kanë një kuptim shumë të ndryshëm, përtej vlerës së tyre ekonomike, sepse brenda ka dashuri.
Le të mendojmë, kur një nuse shikon unazën e saj të fejesës, e cila nuk ka një vlerë të madhe ekonomike, por për të ka shumë kuptim, sepse i kujton shumë vite jetë dashurie me dhëndrin.
Vini re, larja e duarve i kujtoi izraelitit se ai duhej ta merrte atë bukë si dhuratë nga qielli dhe për këtë arsye ta ndante me të gjithë fëmijët e Perëndisë.
Sigurisht, fëmijët e Perëndisë ishin ata të popullit të tij, jo paganët që ishin të papastër.
Ky rit, megjithatë, në kohën e Jezusit ishte kthyer në një rit gjysmë magjik për t'u mbrojtur nga forcat e liga që mund të hynin në njeriun kur ushqehej. Për këtë arsye u bë një rit magik për t’u mbrojtur nga këto forca të vdekjes, e kishte humbur këtë kuptim origjinal që ishte i bukur...
Në këtë pikë ungjilltari Marku, i cili shkruan për një audiencë që është ajo e Romës, e cila nuk i njeh këto zakone të hebrenjve, ndjen nevojën t'u shpjegojë lexuesve të tij këtë obsesion të hebrenjve për pastrime.
Le të dëgjojmë:
“3 Tashti farisenjtë dhe mbarë hebrenjtë nuk hanë bukë pa i larë duart deri në bërryl për arsye të zakoneve të të parëve. 4 As kur kthehen nga tregu nuk hanë gjë pa u larë më parë. Janë edhe shumë gjëra të tjera që i mbajnë për shkak të traditës: larje gotash, katrovash e enësh remi (tryezash)” (v.3-4).
Kushdo që del në treg, në mënyrë të pashmangshme bie në kontakt me njerëz, me sende, me ushqime që mund të jenë bartës të papastërtive.
Ai mund të prekë pa dashje një pagan, një objekt idhujtar, një grua gjatë menstruacioneve…
Pas kthimit në shtëpi, ai duhet të bëjë pastrimin dhe ritualin “netilat yadayim”, i cili duhet të kryhet me përpikëri siç përshkruhet në Talmud.
Do të përpiqem t'ju tregoj kështu që nëse shkoni në Jerusalem, kuptoni se çfarë po bëjnë.
Ena me të cilën duhet të bëhet pastrimi duhet të ketë doreza dhe duhet të ketë një skaj të sipërm të lëmuar, mirë të paprekur.
Më pas, uji duhet të derdhet në duart e personit, nuk mund të pastroni veten direkt në rubinet ose në një shatërvan.
Uji duhet të jetë i pastër, dhe sasia minimale duhet të përcaktohet, duhet të jetë së paku "1/4 log", që korrespondon me "një vezë e gjysmë" për çdo dorë.
Fillimisht uji duhet të derdhet në dorën e djathtë me të majtën, duhet të derdhet tri herë dhe gishtat duhet të mbeten të hapur që uji të depërtojë mirë, prandaj nuk duhet të ketë unaza; pastrimi duhet të arrijë të paktën deri në kyçin e dorës, në kohën e Jezusit arrinte deri në bërryl.
Pastaj, pasi të jetë pastruar dora e djathtë, ena merret me të djathtën për të pastruar të majtën dhe në këtë pikë ena mund të mbahet edhe me një pecetë, me të majtën nuk mund të mbahet me pecetë, pastaj në fund, duhet të lihet pak ujë në dorën e majtë dhe të fërkohet në dorën e djathtë, pastaj duart duhet të zgjaten lart.
Këtu është "netilat yadayim", "ngritja e duarve" për të shqiptuar bekimin që është i bukur:
“I bekuar je ti, Zot, Perëndi i gjithësisë, që na shenjtëron me urdhërimet e tua dhe që na urdhërove pastrimin e duarve tona”.
Fjalët e bekimit janë shumë të bukura!
Vetëm më pas mund t'i thani duart dhe që nga ai moment nuk duhet të shqiptoni asnjë fjalë para se të hani bukën, përndryshe duhet të përsërisni ritualin.
Pse insistova kaq shumë në këtë vëmendje ndaj ekzekutimit shumë të përpiktë të ritualit?
Sepse kur kjo vëmendje ndaj të gjitha detajeve bëhet e tepruar, kur insistojmë në ekzekutimin e tyre skrupuloz, bëhemi dyshues, sepse ndoshta po përqendrohemi në aspektin e jashtëm të ritualit, në ekzekutimin e përsosur dhe e humbasim kuptimin e tij.
Në rastin tonë përmenda kuptimin që ka ky rit, por në kohën e Jezusit ishte bërë shprehje e frikës se diçka e papastër mund të hynte te njeriu nëpërmjet ushqimit.
Edhe ne duhet të jemi të kujdesshëm me këto rite të kryera me përpikëri sepse mund të jenë të rrezikshme, mund të harrohet kuptimi, mund të qetësohet ndërgjegjja sepse është kryer një rit, por vlera e këtij riti ka humbur...
Kjo na ndodh edhe neve, mendojmë për një rit të shenjtë, atë që e bëjmë kaq shpesh, shenjën e kryqit... a mendojmë vërtet se çfarë do të thotë kur e dimë se për shumë është një gjest paksa supersticioz?
Le të dëgjojmë tani se si Jezusi i përgjigjet akuzës së bërë ndaj tij për neglizhencë të traditës së të lashtëve: 5 Prandaj farisenjtë dhe skribët e pyetën Jezusin: “Pse nxënësit e tu nuk i mbajnë traditat e të parëve, por hanë bukë me duar “të papastra”?”
6 Ai u përgjigj: “Mirë parafoli për ju, o shtiracakë, Isaia, kur shkroi: ‘Ky popull më nderon me buzë, kurse zemra e tyre është larg meje. 7 I kotë është kulti që më bëjnë, kur mësojnë gjasme mësimin e Hyjit ‑ rregulloret që i qitën njerëzit.’ 8 Ju lini pas dore urdhërimin e Hyjit e mbani traditat e njerëzve” (v. 5-8).
Duart janë simboli i veprimit, i veprave që kryejmë, me duart tona mund të bëjmë mirë ose dëm, të japim jetë ose të japim vdekje.
Pra prekja e një objekti, shtrëngimi i dorës me një pagan, përkëdhelja e lebrozit, varrosja e një të vdekuri... a i bën duart e papastra?
Jezusi përgjigjet: Jo! Sepse asnjë krijesë, asnjë person nuk është i papastër për Zotin dhe kështu, si mund t'i bëjmë duart tona të pastra?
Për farisenjtë ata janë gjithashtu duart që kryenin me përpikëri ritin e “netilat yadayim”.
Jezusi nuk pranon që të pastrojmë duart me një ritual me qëllim që ai ritual të na qetësojë ndërgjegjen dhe të bëjë të mendojmë gabimish, se duart tona janë të pastra.
Për Jezusin, ato janë gjithashtu duart që ushqejnë të uriturit, që u japin të pinë të eturve, që veshin të zhveshurit, që mirëpresin të pastrehët, duart që kujdesen për të sëmurët, që kanë ngritur të rënët.
Në kapitullin 11, 39-41 të Ungjillit të Lukës, Jezusi, i cili ende po diskuton për pastrimin me skribët dhe farisenjtë, thotë:
“Po! Ju farisenjtë lani përjashta gotën dhe kupëzën, ndërsa brendinë tuaj e keni plot rrëmbime e prapësi. 40 Të marrë! A thua se ai që përftoi përjashtësinë, nuk e përftoi edhe brendësinë? 41 Jepni, pra, për lëmoshë ç’është brenda gotës e kupës e do të jetë gjithçka e pastër për ju”.
Në këtë konsistopn diferenca e kuptimit të duarve të pastra për fariseun që kreu ritin, dhe për Jezusin që shkon tek gjërat thelbësore, veprat e dashurisë pastrojnë duart!
Dhe pastaj Jezusi vazhdon:
"Isaia profetizoi mirë për ju hipokritë".
Ky term "hipokrit" nuk ka kuptimin që ka marrë nga ne. Nga pikëpamja morale për ne identifikohen "farise" dhe "hipokrit", ne e kuptojmë fariseun si një person të rremë që predikon mirë dhe vepron keq. ..
Jo, nuk është e vërtetë! Farisenjtë nuk ishin njerëz të këqij. Pali i cili ishte një farise, në letrën drejtuar Romakëve në kapitullin 10,2 thotë: "Për të vërtetë, unë dëshmoj për ta: kanë zell për Hyjin, por mjerisht, jo në kuptimin e vërtetë”.
Fatkeqësisht ata ishin njerëz që ishin skllevër të traditave të tyre fetare dhe as Jezusi nuk mundi t'i lironte dhe t'i prezantonte me lirinë dhe gëzimin e dashurisë së pushtëzuar të Zotit.
Çfarë do të thoshte atëherë ky term "hipokrit"?
Termi “Hypokrités” u referohej aktorëve të teatrit: aktori ishte hipokrit.
Për çfarë arsye? Sepse në atë kohë, në shfaqjet teatrale, aktori nuk paraqitej kurrë me fytyrë të vet, por gjithmonë me maskë dhe prandaj simulonte atë që nuk ishte... ishte një fermer i varfër dhe paraqitej si filozof.
Ja, kur Jezusi u referohet farisenjve dhe skribëve, ai nuk thotë se ata janë të këqij, janë komedianët, dmth thotë se Zoti nuk ka nevojë për komeditë e tyre fetare, ata e bëjnë të ndjejë keqardhje për ta, ajo që pret është krejt ndryshe... dhe ai i referohet profetit Isaia:
“Ky popull më nderon me buzët e tij, por zemra, pra mendja, mendimet, zgjedhjet që bëjnë janë larg meje”.
Profeti Isaia në fillim të librit të tij, pikërisht në kapitullin e parë, 10-18, paraqet komedinë fetare që u zhvillua në Jerusalem:
“10 Dëgjojeni fjalën e Zotit, o prijës të Sodomës! Dëgjoje urdhrin e Hyjit tonë, o populli i Gomorrës!
11 “Ç’më duhen flitë tuaja të panumërta?”‑ thotë Zoti. ‑ “Jam ngopur me fli shkrumbimi deshësh, me dhjamë bagëtish të majura; e gjak demash, qengjash e cjepsh nuk dua!
12 Kur donit të dilni përpara meje, kush i kërkoi këto prej duarve tuaja që të shëtitni nëpër tremet e mia?
13 Pushoni së më sjelluri fli të padobi; inat e kam kemin. Hëna e re, e shtuna dhe tubimet... s’duroj dot paudhëri e festime bashkë!
14 Hënat e reja e festimet tuaja i urren shpirti im, u bënë barrë e rëndë për mua, s’mund t’i duroj më!
15 Kur i shtrini duart tuaja në lutje, unë i largoj sytë e mi prej jush; edhe nëse i shumoni lutjet tuaja, unë nuk ju dëgjoj. Duart tuaja pikojnë gjak.
16 Lahuni, pastrohuni, Hiqeni fajësinë tuaj prej syve të mi, pushoni të bëni keq!
17 Mësoni të bëni vepra të mira: kërkojeni drejtësinë, ndihmoni të shtypurit, jepini të drejtën bonjakut, mbrojeni të vejën!
18 “Atëherë, ejani të pleqërohemi”‑ thotë Zoti”.
Me fjalë të tjera,Zoti thotë:
“Ju, kur bëni komeditë tuaja fetare, unë kthehem nga ana tjetër; kur ju falni lutjet tuaja, unë i bllokoj veshët; aroma e temjanit dhe e olokausteve më bën të përzier".
Për çfarë arsye? “Sepse duart tuaja bëjnë dhunë, pikon gjak dhe pastaj vini këtu për të kryer liturgjitë tuaja… nuk më interesojnë ato, kjo që bëni është farsë”
Jezusi e merr këtë profet për të thënë se Ai pret një marrëdhënie tjetër me Të, një pastrim tjetër, është pastrimi i atyre që kryejnë vepra dashurie që janë të vetmet që i interesojnë Zotit, i vetmi adhurim që e kënaq Atë.
Dhe tani Jezusi u shpjegon të gjithëve se çfarë e bën njeriun të papastër. Le të dëgjojmë:
“14 Atëherë e thirri përsëri popullin rreth vetes dhe i tha: “Më dëgjoni të gjithë dhe mbani mend! 15 S’ka asgjë përjashta njeriut që mund ta bëjë atë të papastër duke hyrë në të, por çka del prej njeriut ‑ ajo e bën të papastër” (v.14-15)...
“Si? Po as ju nuk qenkeni në gjendje ta kuptoni? Po a nuk e kuptoni se asgjë që hyn nga jashtë në njeriun, nuk mund ta bëjë të papastër njeriun, 19 sepse nuk i hyn në zemër, por në bark e del në nevojtore?” (v.18-19)...
“Çka del prej njeriut ajo e bën të papastër, 21 sepse prej brendisë ‑ prej zemrës së njeriut rrjedhin: mendimet e këqija, llojet e ndryshme të fëlligështisë, vjedhjet, vrasjet, 22 kurorë‑ thyerjet, dëshira e tepruar e pasurisë, mashtrimet, shfrenia, smira, blasfemitë, krenaria, marrëzia. 23 Të gjitha këto të këqija dalin nga brenda dhe e bëjnë njeriun të papastër” (v. 20-23).
Jezusi është shumë i shqetësuar se ka një konfuzion midis asaj që është e pastër dhe asaj që është e papastër: disa gjëra konsiderohen të papastër, si disa ushqime si mishi i derrit. Edhe disa njerëz si paganët ose lebrozët konsiderohen të papastër dhe për më shumë mendohet se këta mund të komunikojnë papastërtitë e tyre.
Kjo frikë nga ndotja ishte shumë e rrënjosur, jo vetëm në Izrael, por midis të gjithë popujve të Lindjes së Mesme të lashtë, madje edhe dishepujt kishin shumë vështirësi të shkëputeshin nga konceptimi i tyre për t'iu përmbajtur atij të Mjeshtrit.
Ne kujtojmë në Jafa, Pjetrin, i cili gjatë lutjes ka atë zbulesë që vjen nga qielli:
“Pjetri ha! Të gjitha kafshët janë të pastra sepse janë krijesa të Zotit”.
Menjëherë pas kësaj Pjetri shkon në Cezare, hyn në shtëpinë e Kornelit dhe pagëzon familjen e tij, por kur u kthye në Jeruzalem, vëllezërit e tij në besim e qortuan ashpër. Ata i thanë:
“Pjetër, çfarë ke bërë? Ti ke hyrë në shtëpinë e një pagani, prandaj e ke bërë veten të papastër".
Jezusi dëshiron ta sqarojë shumë mirë këtë koncept të pastërtisë dhe papastërtisë. Ai pati një mosmarrëveshje me skribët dhe farisenjtë, dhe menjëherë më pas u gjend me dishepujt dhe dialogu me ta nuk është raportuar në pasazhin e sotëm ungjillor, por Jezusi u zemërua me të vërtetë me ta dhe në një moment të caktuar thotë:
“Si? Po as ju nuk qenkeni në gjendje ta kuptoni?” (v.18), "Por edhe ju jeni kaq pa inteligjencë?". Ky është përkthimki më i shpeshtë në biblat tona, por fjala greke "assūnetoi" do të thotë:
“Po a jeni vërtet kaq budalla sa nuk e kuptoni se asgjë që hyn nga jashtë në njeriun, nuk mund ta bëjë të papastër njeriun, 19 sepse nuk i hyn në zemër, por në bark e del në nevojtore?” (v.18-19).
Po! Jezusi ishte vërtet i zemëruar, përdori me të vërtetë fjala nevojtore,"afedron" në greqisht do të thotë "në tualet", kështu që ai përdori fjalë të forta, donte se kjo ide e pastërtisë duhej të ishte e qartë.
Prandaj thirri turmat... edhe ne jemi në mesin e turmave, sepse ne kemi nevojë për një përkujtim për këtë temë të pastërtisë, çfarë është e pastër dhe çfarë është e papastër.
Edhe sot ka dikush që ka frikë të marrë Kungimin në dorë se i konsideron duart e papastra, ka dikush që mbase vjen me një pecetë... jo, mjaft nga këto!
Të gjitha krijesat janë të pastra dhe mbi të gjitha duart e njeriut!
Jezusi thotë:
"Të gjithë më dëgjoni me vëmendje dhe përpiqeni të kuptoni atë që them: nuk ka asgjë jashtë njeriut që mund ta bëjë atë të papastër, është nga brenda, nga zemra e njeriut që papastërtitë vijnë!"
Dhe me fjalën zemër nuk nënkuptohet selia e ndjenjave afektive, e dashurisë siç e kuptojmë ne, por mendje, ndërgjegje, origjina e zgjedhjeve dhe vendimeve.
Pastaj Jezusi paraqet 12 sjellje që vijnë nga brenda, nga zemra e njeriut dhe që e bëjnë njeriun të papastër; dhe e papastër është gjithçka vret në njeriun atë që është me të vërtetë njerëzore, atë që e shkatëron si burrë.
Janë 12 sjellje, 6 në shumës dhe 6 në njëjës; ne duam t'i shqyrtojmë shpejt ato një nga një, kështu që kemi arsye për të medituar gjatë gjithë javës dhe mund të kontrollojmë nëse ka pastërti apo papastërti që del nga ne.
E para: "prostitucioni". Në tekstin e liturgjisë kemi: “Prej zemrës së njeriut rrjedhin: mendimet e këqija, llojet e ndryshme të fëlligështisë”.
Është në shumës sepse nuk ka vetëm një formë prostitucioni, atë që njohim, por ka shumë... të gjitha situatat në jetë në të cilat njeriu shet veten për interes, është prostitucioni!
Pra, ka shumë prostitucione, nëse për të marrë një shtysë në karrierë, për të përfituar një avantazh, një favor, përfundojmë duke shitur ndërgjegjen ose dinjitetin e tonë, kur e ulemi veten në lajka, mirësjellje... kjo është shitja e vetvetes nga interesi, është prostitucion, vjen nga zemra, të çnjerëzon.
2: "vjedhjet", në shumës...Jo vjedhje se ka shumë mënyra për të vjedhur, nuk ka vetëm heqje diçka nga tjetri, por menaxhimi i mallit të kësaj bote si zotër është vjedhje, sepse të mirat e kësaj bote janë të gjitha të Zotit.
Të kesh të tepërt kur tjetri është në nevojë është vjedhje; mund të vjedhësh edhe emrin e mirë të një personi, punën, pozicionin që i përket një tjetri sepse i njeh njerëzit e duhur.
Ka shumë mënyra për të kryer vjedhje, ato vijnë nga zemra dhe të çnjerëzojnë.
3°: “Vrasjet” në shumës.
Jo vetëm vrasje, marrja e jetës me armë, por çdo pakësim i jetës në një tjetër është vrasje. Atëherë mund t'ia heq buzëqeshjen, gëzimin e të jetuarit me shpifje, me qortimet që tjetri nuk meriton, mund të vrasësh me gjuhë.
Janë shumël forma të vrasjeve që planifikohen në zemër, nuk vijnë nga jashtë.
4: "Të kurorëshkelurit"
Ka shumë tradhti, pabesi ndaj dashurisë, të gjitha kërkimet e kënaqësisë egoiste që presupozojnë nënshtrimin e tjetrit, janë kurorëshkelje, tradhti ndaj dashurisë.
5° "Lakmitë"
Në shumës, vetëm dëshirat që të shtyjnë të duash të kesh gjithnjë e më shumë, të grumbullosh, të vendosësh lumturinë në të pasurit më shumë, është një lakmi e pangopur. Për Jezusin, gëzimi i njeriut nuk qëndron në të pasurit më shumë, por në dhënien e më shumë.
“Ka më shumë gëzim të japësh sesa të marrësh”. Është një frazë e Jezusit që na thuhet në Veprat e Apostujve, jo në Ungjijtë, në buzët e Palit. Ne e dimë mirë se çfarë bën fëmija, ai thotë "gjithçka është e imja", gjithçka që sheh, është e tij; nxitja që të shtyn të kesh gjithçka për vete është shtysa e një fëmije, ti nuk je rritur!
Fëmija i Zotit që është në ty, rritet kur jep të mirat që ke në dispozicion për të lumturuar vëllain tënd, pastaj rritesh si fëmijë i Zotit, përndryshe mbetesh fëmijë.
Të mos harrojmë që grumbullohemi, por kjo është çmenduri, ne gjithmonë dëshirojmë më shumë dhe harrojmë se shumë shpejt kërkohet gjithçka që nuk kemi dhuruar.
6) Sjellja e 6-të që vjen nga brenda: "e keqe"
Shumësi, janë mendime të liga, gjithmonë mendojnë keq për të tjerët, kërkojnë të keqen te të tjerët; sa njerëz të devotshëm dhe të intelligjente, e ndiejnë këtë nevojë të pakontrollueshme për të vëzhguar jetën e të tjerëve, pastaj dyshojnë, mendojnë keq dhe marrin një kënaqësi morbide duke komunikuar dyshimet e tyre me miqtë e tyre, madje duke shkuar deri aty sa të shpifin.
Efektet e këtyre sjelljeve në jetën e një komuniteti të krishterë janë shkatërruese.
Këta janë njerëz që shikojnë gjithmonë shtrembër veprimet e të tjerëve, shohin qëllime të liga dhe të këqija kudo.
Tani fillojnë sjelljet e veçanta.
7° “Mashtrimi” Është sjellja e atyre që mendojnë për interesat e tyre dhe janë të gatshëm të bëjnë çdo mashtrim për të arritur qëllimet e tyre.
Mashtrimi në greqisht quhet "dolos".
8) Sjellja e 8-të: "papastërti", "asselgheya" në greqisht.
Çfarë tregon kjo mungesë modesti?
Shfrenimi dhe jo vetëm në fushën seksuale, por në çdo kuptim, të mos kesh frena në asgjë, në pije, në ushqim, në argëtim, është mungesa e vetëkontrollit, është sjellja e atyre që norma jetësore është "Unë bëj çfarë më pëlqen".
Kjo është “asselgheya”, pamodesti.
9) Sjellja e 9-të: "zili"
Në greqisht është “sy i keq” “oftalmos puneros”.
Është një shprehje që gjendet në Besëlidhjen e Vjetër, tregon lakminë, frikën se dikush po më merr gjithmonë diçka, ndaj e mbaj në sy dhe më vjen keq që tjetri ka atë që unë nuk mund ta kem. Kjo është zili.
Le të shohim se si ndjejmë një gëzim të papërshkrueshëm kur jeta i buzëqesh dikujt që është i suksesshëm dhe më pas i ndodh diçka, e kemi zili.
Kur e përjetojmë këtë ndjesi na del zilia nga zemra, kemi sy të keq.
10: "Shpifje"
Kështu thotë përkthimi ynë, por “blasfemia” në greqisht është refuzimi i së vërtetës, kundërshtimi i së vërtetës sepse nuk më shkon dhe kështu përpiqem në çdo mënyrë ta pengoj të vërtetën, ta fsheh.
Kjo është blasfemi,
11) Sjellja e 11-të: "arrogancë"
Duke dashur të jemi gjithmonë në qendër të vëmendjes, kur hapim gojën, të tjerët duhet të na dëgjojnë në heshtje fetare, sepse nga goja jonë dalin vetëm orakujt.
Kjo është arrogancë,
12) Sjellja e fundit që vjen nga zemra dhe na shkatërron si burrë: "marrëzi"
Afrosūne në greqisht.
Një është budalla, mund të mos ketë faj edhe i gjori, kështu është, por nuk është kjo marrëzia për të cilën po flasim këtu; afrosūne në Ungjij nuk është orientimi i zgjedhjeve të jetës së dikujt në mënyrën e duhur.
Afroni në Ungjill, është njeriu i pasur për të cilin na tregon shëmbëlltyra e Jezusit në kapitullin 12 të Lukës, është ai që kishte grumbulluar mallin, quhet jo i keq, jo dembel... jo! I çmendur!
Sepse ju grumbulluat në atë mënyrë në vend që të shpërndanit mallin që kishit fatin t'i kishit në duar dhe zgjeruat magazinat për t'i mbajtur për vete.
Je i çmendur, çdo gjë po të merret këtë natë.
Kjo është marrëzi, sakrifikon të gjithë ekzistencën tënde për të grumbulluar në vend që të japësh dhe pastaj nuk ke ndërtuar asgjë përveç një personi që përfundoi në asgjë sepse nuk e ndërtove dashurinë.
“Të gjitha këto gjëra – përfundon Jezusi – që janë të liga, dalin nga brenda, këto e ndotin njeriun, e bëjnë njeriun të papastër”.
E papastër do të thotë që të bën të vdesësh si burrë.
Është kjo papastërti, kjo vdekje e brendshme që ne duhet të pastrojmë dhe nuk mund të pastrohet me ujin e pastrimeve, ai që pastron zemrën është zëri i Shpirtit që na ka dhënë Krishti, është Fjala e tij që na pastron.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt