F. A. E DIELA Xl ORD. VITI B.
PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA Xl ORD. VITI B.
MË 16 – 6 – 2024.
UNGJILLI: Mk. 4, 26-34.
26 Dhe vazhdoi: “Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe. 27 Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si. 28 Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra. 29 E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes”.
30 Dhe thoshte: “Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim? 31 Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; 32 por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj”.
33 Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë; 34 por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
Sot do të dëgjojmë dy shëmbëlltyra të Jezusit të vëna në një mjedis bujqësor në të cilën ai u rrit.
E para është një xhevahir i çmuar, i cili na është ruajtur nga Ungjilltari Marku, sepse nuk është raportuar nga ungjilltarët e tjerë. Jezusi na tregoi një shëmbëlltyrë tjetër, shëmbëlltyrën e mbjellësit, që ne e dimë shumë mirë, atë të katër vendeve në të cilët bie fara e Fjalës së Ungjillit: në këtë shëmbëlltyrë të parë Jezusi donte të paraqiste vështirësitë që has fara e fjalës për t'u mirëpritur dhe për t'u rrënjosur në zemra, dhe për të prodhuar fryt. Ai kishte folur për tre toka në të cilat fara nuk mund të prodhojë asgjë, por tha se ka një tokë të katërta të mirë që për këtë arsye jep shumë fruta. Ai nuk po i referohej katër llojeve të njerëzve, kështu që ata që duken më pak të hapur, duhet të hidhen poshtë, sepse shpallja e fjalës duhet të rezervohet për ata që janë më të hapur. Nuk është ky mesazhi.
Jezusi donte t'i inkurajonte predikuesit duke thënë: "Kini parasysh se shumë nga fara që mbillni, do të humbasin, sepse në zemrat e çdo njeriu ka ato gjemba, ata gurë, atë tokë të fortë, në të cilën mesazhi nuk mund të depërtojë, por terreni i bukur është i pranishëm në çdo person, prandaj ju duhet ta shpallni mesazhin ungjillor me besim”. Por në këtë shëmbëlltyrë të parë, Jezusi u referohej mbi të gjitha atyre njerëzve të pagëzuar që kuptojnë, në jetën e tyre, se ungjilli që ata dëgjojnë, prodhon shumë pak dhe më pas ftesa ishte që të verifikohej pse ky Ungjill nuk po jepte rezultate të mëdha dhe arsyeja ishte se terreni nuk ishte i përgatitur për ta marrë atë.
Nuk është faji i farës, nuk është faji i predikuesve. Jezusi tha: "Kontrolloni tokën, nëse ka shumë gjemba, shumë gurë, nëse toka është e fortë, përpiquni ta punoni".
Shëmbëlltyra e sotme nuk u drejtohet atyre që e marrin Fjalën, por atyre që e shpallin atë. Le të përpiqemi të kujtojmë fjalimet që dëgjojmë shpesh nga priftërinjtë, katekistët, prindërit, të cilët duan të ngulitin Mesazhin e Ungjillit në zemrat dhe mendjet e fëmijëve të tyre, për të cilët ata dëshmojnë edhe me jetën e tyre, dhe më pas edhe nga të gjithë të krishterët, veçanërisht ata më të përkushtuarit, të cilët i referohen Ungjillit në kuadrin e punës së tyre profesionale ose në takime dhe me miqtë. Kur ata paraqesin propozimet e tyre për një jetë të krishterë, gjykimet e tyre mbi realitetin politik, ata gjithashtu angazhohen për të mishëruar këtë Ungjill, por kanë përshtypje që ashkush nuk i dëgjon.
Çfarë fjalimesh kanë të krishterët? Duke filluar nga priftërinjtë: këta janë fjalime të njerëzve të shkurajuar, të atyre që e ndjekin jetën e Kishës me pasion më të madh, të cilët mendojnë se janë anëtarë të gjallë; mund të shohim vuajtjet në fytyrat e tyre kur dëgjojnë të dhënat e pamëshirshme të raportuara në gazeta, qindra kisha në Evropë të mbyllura ose të dekonkretuara, të shndërruara në librari, muze, dyqane ose thjesht të lëna në një gjendje të braktisur. Le të mendojmë për Holandën, ku katedralja e mrekullueshme të Utrehtit, e cila nuk është më e nevojshme, u shit me çmimin simbolik të një euro muzeumit aty pranë.
Epo, njerëzit, të krishterët më të përkushtuar vuajnë kur ndjejnë këtë realitet kishtar: braktisjen e praktikës fetare dhe më pas propozimet e jetës që na rrethojnë, të cilat joshin veçanërisht brezat e rinj dhe këto propozime për jetë nuk janë ato të ungjillit, janë të tjera. Deri para disa dekadash, shoqëria jonë nuk mund të kuptohej pa iu referuar Zotit dhe vlerave të predikuara nga krishterimi. Sot ne mund ta kuptojmë shumë mirë botën, shoqërinë pa përmendur Zotin, sot njeriu nuk kuptohet nëse nuk u referohemi parasë, kënaqësisë, argëtimit.
Bota laike gëzohet për këtë situatë dhe vazhdon të na përsërisë neve të krishterëve se tani e kemi kaluar ditën dhe se duhet të dorëzohemi për t'u zhdukur. Në këtë kontekst, dekurajimi mund të shihet në fytyrat e priftërinjve, katekistëve dhe prindërve të krishterë; nuk e thonë, por mendojnë se është më mirë të jepet dorëheqja. Pse duhet të vazhdohet shpallja e Ungjillit për ata njerëz që nuk janë të interesuar, ose më saktë janë të interesuar për diçka krejtësisht të ndryshme? A ka Jezusi ndonjë gjë për t'u thënë këtyre dishepujve të shkurajuar? Pyetjeve tona ai sot u përgjigjet me një shëmbëlltyrë të parë, pikërisht këtyre pyetjeve që përmenda. Le të dëgjojmë pjesën e parë të kësaj shëmbëlltyre, atë në të cilën një fermer është në punë.
Është shumë e shkurtër.
Jezusi tha: “Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe […]”.
Jezusi po ia shpjegon turmës Mbretërinë e Perëndisë. E dime, me fjalët “Mbretëria e Hyjit” nuk nënkuptohet këtu parajsa, ose një botë tjetër. Është pikërisht në këtë botë ku jetojmë ne sot që Jezusi dëshiron të vendosë Mbretërinë e tij, të cilën e filloi me personin e tij, me mesazhin e tij; këtu ai dëshiron të fillojë një shoqëri alternative dhe vërtetë humane.
Atëherë, natyrisht, kjo Mbretëri e Perëndisë do të realizohet plotësisht në shtëpinë e Atit.
"Mbretëria e Perëndisë është si një njeri që hedh farën në tokë" (v. 26). Por kush është ky mbjellës? Është ai, Jezusi dhe pas tij vijnë dishepujt, që thirren për t'i dhënë vazhdimësi misionit të tij: ata duhet të hedhin këtë farë, që është mesazhi ungjillor.
Dhe vërejmë se nuk thuhet se njeriu mbjell farën, por thuhet se që “hedh farën” që do të thotë se po hedh farën me dorë gjerësisht, ku bie bie, e hedh me bollëk. Do të thotë se mesazhi ungjillor do t'u shpallet të gjithëve, ai nuk është i rezervuar për askënd në veçanti, sepse të gjithë njerëzit duhet të kenë mundësi të përfitojnë nga ky propozim.
Dishepujt e Krishtit duhet të shpallin Ungjillin për të gjithë njerëzit, për cilindo popull, për çfarëdo kulture, për çfarëdo feje që ata i përkasin: kjo Fjalë e Shpëtimit duhet të shpallet gjithkund!
Dhe ku bie kjo farë? Jezusi e zgjodhi mirë imazhin që përdor, sepse dëgjuesit e tij e njohin vendin e tyre. Tokat në të gjithë Izraelin janë plot me gurë, aq sa rabinët thoshin se Zoti, kur krijoi botën, kishte katër masa gurë, dhe tre u përdorën për Izraelin. Dhe në fakt çdo metër fushë duhet pushtuar duke hequr gurët që më pas përdoren për të ndërtuar ato mure prej guri të thatë që shënojnë kufirin dhe mbrojnë nga kafshët e egra, të cilat shkatërrojnë të mbjellat: derrat e egër, dhelprat...
Dhe pastaj ka, përtej gurëve, shumë shkurre, degëza, gjemba, barërat e këqija... dhe pastaj në Izrael ka shumë diell dhe pak shi, dhe kështu mbjellja në këtë lloj toke për fermerët është një akt besimi: besimi në forcën e farës, e cila ka forcën e jetës, e cila u reziston të gjitha vështirësive dhe në fund mbin, por është edhe besim në dhe, sepse pavarësisht nga të gjitha pengesat që natyra dhe agjentët e jashtëm i vendos rrugës, në fund fermeri është i sigurt se ajo tokë do të japë fryte.
E njëjta gjë ndodh, thotë Jezusi, me shpalljen e Fjalës: është një akt besimi nga ana e predikuesit; besimi në forcën jetësore të kësaj fjale, e cila është e aftë të japë fryte të jashtëzakonshme, të ndryshojë zemrat e njerëzve, të krijojë një botë të re. Dhe është besimi, jo vetëm te forca e farës ungjillore, por besimi te njeriu që është shëruar, që është bërë pikërisht për ta mirëpritur këtë fjalë dhe është një besim që duhet kultivuar. Për çfarë arsye?
Çfarë sheh mbjellësi i Ungjillit? Çfarë sheh prifti pas predikimit, prifti që e përgatiti me kujdes të dielën a mendon gjithashtu se i doli mirë? Çfarë fryti sheh pasi e hedh këtë farë në arë? Kur, te dera e kishës i dëgjon njerëzit që ende mendojnë si më parë, sikur të mos e kishin dëgjuar predikimin? Ata besimtarët e lënë veten të ndikohen nga arsyetimi i të gjithëve, fillojnë të bëjnë sërish të njëjtat fjalime të vjetra dhe ende arsyetojnë duke folur për banalitete.
Çfarë sheh katekisti, i cili me përkushtim prekës e kalon gjithë pasditen e së shtunës në famulli? Çfarë sheh ai? Fëmijët largohen nga katekizmi, kthehen në futboll dhe fillojnë të debatojnë si më parë, sikur të mos e kishin dëgjuar mësimin e katekizmit. Ata janë të interesuar për modelin më të fundit të iPad-it, për lojërat elektronike dhe ndajnë çdo rekord që kanë arritur të vendosin.
Çfarë sheh nëna, e cila ka rrënjosur vlerat ungjillore në zemrën e të birit? Kur i mbush tetëmbëdhjetë vjeç, nuk dëshiron më të shkojë në kishë.
Pra, ishte një punë e kotë, ajo e këtyre mbjellësve të Ungjillit. Kujdes nga gabimi: mos prisni të shihni rezultatin menjëherë.
Ashtu si fara, edhe mesazhi ungjillor kërkon kohë për t'u asimiluar dhe për të dhënë fryte.
Mbjellësit e Fjalës së Ungjillit duhet të kenë durim, të kultivojnë shpresën që është siguria në vitalitetin e farës ungjillore.
Edhe mbjellësi Jezusi duhej të kishte këtë durim. Le të përpiqemi të mendojmë për atë që ai pa tek dishepujt e tij të shkurajuar.
U them shpesh prindërve dhe katekistëve: “Ju keni mbjellë, keni punuar shumë, besoni tani në farën e Ungjillit. Nëse ajo që keni shpallur, ishte një ungjill autentik, jo mendjemprehtësi apo banalitet, djali juaj, studentët tuaj të katekizmit, nuk do ta heqin kurrë qafe atë, mund të kalojnë dhjetë, njëzet vjet, por ajo farë do të përfundojë duke mbirë dhe ndoshta ju nuk do të jetoni mjaft për të parë rezultatet e punës suaj. Prandaj jini të sigurt: këto rezultate do të jenë atje një ditë ose në një tjetër, kur fara do të mbijë”.
"Tani," u them ndonjëherë prindërve, "duhet të pushoni, duhet të flini", siç do të thotë së shpejti shëmbëlltyra.
Mbjellësi e ka mbaruar punën, duhet të largohet mënjanë. Tani ai nuk ka të bëjë më me të, është fara që duhet të merret me tokën. Farës nuk duhet t'i mësohet se çfarë duhet të bëjë.
Pra, le të dëgjojmë tani se çfarë na thotë Jezusi për atë që ndodh nën tokë.
“Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si. Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra. E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes” (v.27-29).
Në pjesën e parë të shëmbëlltyrës pamë se Jezusi e paraqiti punën e fermerit në mënyrë shumë të nxituar: "Hidhe farën".
Tani shëmbëlltyra, megjithatë, vazhdon shumë ngadalë, sepse Jezusi dëshiron të paraqesë atë që ndodh nën tokë, kur fermeri nuk ka më asgjë me të: "Fli ose rri zgjuar".
Fermeri bën jetën e tij të qetë, duke mos menduar më për atë që ndodh në tokë, sepse ai nuk mund të bëjë më asgjë për këtë, nuk varet më prej tij, ai as nuk e di se çfarë po ndodh nën tokë.
Është pikërisht eksperienca që kam edhe unë: mund të kem bërë një konferencë në një sallë apo në streaming, dhe pastaj mund të kem shkuar të fle, nuk kam më asgjë për të bërë, tani është fjala e Ungjillit që merret me zemrat e njerëzve që e kanë dëgjuar. Unë nuk kam më rëndësi, më duhet vetëm të fle i qetë, duhet të largohem mënjanë.
Pastaj Jezusi e konsideron kohën që kalon: "natën ose ditën", pastaj kalojnë ditët dhe netët, pastaj stinët pasojnë njëra-tjetrën. Pas mbjelljes së vjeshtës vjen dimri, ftohti, bora. Bujku rri në shtëpi dhe pushon. Pastaj vjen pranvera, kur fara fillon të mbijë, të rritet, atëherë fermeri mund të kundrojë mrekullinë e natyrës. “Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra”. Mund të shohim se si Jezusi ishte një vëzhgues i vëmendshëm i natyrës. Këtu, kjo shëmbëlltyrë jeton pikërisht në këtë kontrast midis pasivitetit të bujkut, i cili pushon pas mbjelljes, dhe vitalitetit të farës, i cili lëshon të gjithë forcën e tij jetësore nga toka dhe jep fryt. Është ftesa e Jezusit për sigurinë se fara e Ungjillit, kur hidhet në tokë, përfundon duke mbirë dhe duke dhënë fryt. Në fakt, ne dëgjojmë përfundimin e shëmbëlltyrës.
Dhe kur fryti piqet, bujku vendos menjëherë dorën në drapër, sepse koha e të korrave ka ardhur.
Fermeri ka durim, di të presë të piqet fruti. Kur fruti piqet, e vë dorën te drapëri, jo më parë. Jetojmë në një botë gjithnjë e më të përshpejtuar, ku duam të shohim menjëherë rezultatin, ku besojmë vetëm në atë që mund të verifikohet; sot, prandaj planifikimi i shpejtë dhe ndërhyrjet vendimtare janë normë, sepse ritmi i prodhimit është i ngutshëm.
Kjo nxitim, ky padurim është i kuptueshëm tek ata që drejtojnë një kompani dhe kujdesen për prodhimin, por këtu nuk jemi në kontekstin e prodhimit, por në kopntekstin të një bote të dashurisë, ku vendimet nuk mund të merren me nxitim, por duhet të merren me kujdes dhe lirisht.
Ne e dimë se shkëndija e dashurisë mund të godasë e papritur si dashuria me shikim të pare. Ka dashuri me shikim të parë edhe tek ata që dëgjojnë Ungjillin: ata entuziazëm të menjëhershëm, që megjithatë nuk zgjasin shumë. Nxitimi nuk është i Zotit, nuk është i Krishtit dhe nuk duhet të jetë i të krishterëve, sepse nxitimi nuk favorizon zgjedhjet e lira, të menduara, të pjekura me urtësi.
Ajo që Jezusi dëshiron të kuptojë dishepulli që shpall Ungjillin e tij, është se ai nuk duhet të jetë me nxitim, ai nuk duhet të presë të shohë menjëherë ose thjesht të shohë frytin e punës së tij, por ai duhet të kultivojë sigurinë se ky frut do të jetë atje. Pas përpjekjes së mbjelljes, dishepullit nuk i mbetet gjë tjetër veçse të jetë i durueshëm duke pritur me besim.
Jezusi paraqiti në shëmbëlltyrë mesazhin e gëzimit dhe të shpresës, të pranishëm në tekstin e famshëm të Isaias, të cilin Jezusi e njihte shumë mirë dhe që predikuesit e Ungjillit duhet ta kenë gjithmonë parasysh; ky tekst i mrekullueshëm gjendet në kapitullin 55,10-11 të Isaisë:
"…sikurse zbret shiu e bora nga qielli
e atje nuk kthehet,
por e ujit tokën, e zbrun
dhe i jep fuqi të blerojë,
i jep bujkut farën dhe bukën për ushqim,
kështu edhe fjala ime që del prej gojës sime,
s’do të kthehet tek unë pa fryt,
pa pasë kryer gjithçka më pëlqen
dhe pa pasë zbatuar atë për çka e nisa”.
Dhe tani le të dëgjojmë shëmbëlltyrën e dytë.
“Dhe thoshte:
“Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim? Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj”.
Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë; por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha” (v.30-35).
Shëmbëlltyrën e dytë e prezanton Jezusi me dy pyetje: “Me çfarë mund ta krahasojmë Mbretërinë e Perëndisë? Me çfarë shëmbëlltyre mund ta përshkruajmë?”
Këto janë pyetje retorike: dëgjuesit e tij, turmat dhe dishepujt që e ndiqnin e kishin gati përgjigjen: "Mbretëria e Perëndisë do të jetë si kedri i Libanit". Ata nuk e shpikën këtë imazh, por gjendet tek profeti Ezekiel, i cili për të përshkruar Sirinë në kulmin e shkëlqimit të saj, në kapitullin 31, 2-7 thotë:
“2 “Biri i njeriut, thuaji faraonit, mbretit të Egjiptit, e krenarisë madhështore të tij: Kujt i përngjan në madhështinë tënde? 3 Je si bredh, porsi cedri i Libanit, me gema të bukur, me gjethe të njoma, me shtat të lartë; maja ndër re i ka arritur! 4 E ushqyen ujërat, e rriti humnera, lumenjtë e tij rridhnin gjithreth rrënjëve të tij, përrenjtë i lëshoi përreth të gjitha pemëve të fushës! 5 Prandaj edhe u rrit i lartë përmbi të gjitha pemët e fushës, u shumuan degët e tij morën lart gemat e tij, sepse ujët kurrë s’i mungoi. 6 Kur e shtriu hijen e vet, në degët e tij i bënë foletë të gjithë fluturakët e qiellit, e nën gema plot me gjethe egërsirat e fushës pollën, e nën hije të tij banonin popuj të shumtë! 7 Ishte i hijshëm në madhëri të vet, në shtrirjen e degëve të veta, sepse rrënjët e veta i kishte përbri ujit që s’mungon”.
Ishte bërë si kedri i Libanit, i bukur me degë, i trashë me degë, i gjatë me trung dhe maja e tij ishte deri te retë, siç do të bëhej një ditë Izraeli.
Izraeli është një popull që ka qenë gjithmonë i parëndësishëm, në skenën ndërkombëtare, sepse e gjen veten në mes të perandorive të mëdha, që e kishin shtypur gjithmonë, ato të Lindjes së Mesopotamisë dhe të Egjiptit, por një ditë, thotë profeti Ezekieli, "Zoti do të marrë një degë kedri dhe do ta mbjellë në një mal të lartë, në malin e Izraelit, dhe ky kedri do të bëhet i madh, do të lëshojë degë, do të japë fryt, do të bëhet madhështor, nën të do të banojnë të gjithë zogjtë, çdo zog do të pushojë në hijen e degëve të tij".
Për kë po fliste? Për Izraelin, i cili një ditë do të bëhej Mbretëria nën të cilën do të kërkonin strehë të gjitha mbretëritë e tjera, të gjithë popujt e tjerë: madhështia, pra, e kedrit. Kjo është ajo që dishepujt do t'i kishin sugjeruar Jezusit: "Edhe ne duhet të bëhemi të tillë". Madhësia e kedrit ishte gjithashtu proverbiale për të drejtët: në Psalmin 92, 13-16:
"I drejti lulëzon si palma, rritet porsi cedri i Libanit. Të mbjellë në Shtëpinë e Jakobit lulëzojnë në banesat e Hyjit tonë. Japin fruta edhe në pleqëri, janë të kërthndeztë e plot shëndet, për të shpallur se Zoti është i drejtë: Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta!”.
Jezusi i zhgënjen: ai merr imazhin që ata kanë në mendje, imazhin madhështor të kedrit, e zhvillon atë sipas mënyrës së tij, e rrënon, rrënon këtë madhështi; ka një madhësi, por nuk është ajo e kedrit, dhe merr imazhin e farës më të vogël, farës së mustardës. Ai imazh ishte proverbial për vogëlsinë e fares së saj.
Cili është imazhi që përdor Jezusi? Është krahasimi midis vogëlsisë së asaj fare dhe asaj që zhvillohet në një stinë të vetme. Ajo farë krijon një shkurre, e cila mund të arrijë dy, madje edhe tre metra; nuk është një kedër i Libanit, është një madhësi tjetër: "Rritet", thotë Jezusi, "bëhet më e madhe se të gjitha perimet e kopshtit". Flitet për një madhështi mes perimeve të kopshtit: “lachanon” në greqisht do të thotë "një shkurre", por është për t'u habitur që ajo lloj madhështie del nga një farë e vogël; një bimë e zakonshme, pra, nuk ka asgjë që të bie në sy, rritet mes perimeve të shtëpisë, patëllxhanëve, angjinarëve… por ka përmasat e saj, jo përmasat që vlerësojne ata që admirojnë kedrat e medhenj... është një madhësi të ndryshme.
Prandaj Jezusi nuk ka ndërmend të bëjë profeci për të ardhmen e ndritur të Kishës, e cila filloi me peshkatarët e varfër, por më pas është e destinuar të bëhet një shoqëri e madhe dhe të fortë, të aftë për të marrë respekt edhe nga mbretëritë, nga perandoritë e kësaj bote. Jo, përparimi i Mbretërisë së Zotit nuk vlerësohet në këtë mënyrë, sepse në Ungjillin e Lukës, 17,20vv thuhet:
"20 I pyetur prej farisenjve: “Kur do të vijë Mbretëria e Hyjit?” ai iu përgjigj: “Mbretëria e Hyjit nuk vjen në mënyrë të dukshme, 21 as nuk do të mund të thuhet: ‘Qe këtu!’ Ose ‘Qe atje! ‘Porse, ja, Mbretëria e Hyjit është mes jush!”
22 Atëherë u tha nxënësve të vet: “Do të vijë koha, kur do të dëshironi të shihni një ditë të vetme të Birit të njeriut, por nuk do ta shihni. 23 Do t’ju thonë: ‘Qe, këtu është! Ja, atje!’ Mos shkoni as mos i ndiqni! 24 Sepse, sikurse vetëtima që vetëton në njërin skaj e ndrit deri në skajin tjetër të qiellit, ashtu do të jetë edhe Biri i Njeriut [Ditën e tij]. 25 Por, më parë i duhet të vuajë shumë e të përbuzet prej kësaj breznie”. Mbretëria e Zotit nuk mund të shihet nga jashtë, ajo është brenda, në zemrën e çdo njeriu. Në kapitullin 17 të Lukës ka kjo thënie e Jezusit, çfarë do të thotë? Çfarë është kjo farë e vogël?
Aty ku mirëpritet Ungjilli, aty fillon Mbretëria e Zotit, diçka e jashtëzakonshme ndodh në zemrat e njerëzve, ndodh një ngjarje e papritur, një transformim i brendshëm që i lë të gjithë të habitur, por asgjë si habia të "yjeve" të suksesshme në këtë botë; jo, është një madhësi tjetër. Koprrac, që shfrytëzon më të dëshpëruarit për të grumbulluar para, ka humbur mendjen për të mirat e kësaj bote: një ditë gjen një farë të vogël, një thërrime të ungjillit. Kjo farë zhvillohet tek ai dhe shkakton diçka të jashtëzakonshme. Një zgjedhje e papritur, ai fillon të shohë nevojën e të varfërve, ai fillon të ndihmojë ata që kanë nevojë. Këtu është një madhështi që nuk ndodh jashtë, por brenda zemrave të njerëzve. Kjo nuk është madhështia e kedrave para së cilës të gjithë mbeten të mahnitur, të magjepsur, është madhështia e brendshme, ajo e dashurisë, e cila është e vetmja madhështi e vërtetë.
Jezusi përdor edhe një herë imazhin e farës së sinapit për të folur për efektet e jashtëzakonshme, befasuese të besimit, që i jepet atij. Në kapitullin 17,20 të Mateut ai thotë:
"Përnjëmend po ju them: në paçit fe edhe vetëm sa një kokërr sinapi e i thoni këtij mali: ‘Dil këndej e shko atje!’, do të kalojë dhe asgjë s’do t’ju jetë e pamundshme!”
Besimi në Ungjill prodhon diçka të jashtëzakonshme, diçka që është e pamundur për njerëzit, si lëvizja e një mali. Ka male që na ndajnë: disa urrejtje, pakënaqësi të caktuara që “nuk do të lëvizin kurrë”, themi; jo, Ungjilli është i aftë t'i lëvizë ata, nëse i japim mbështetjen tonë.
“Por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj” (v. 32
Zogjtë e qiellit kujtojnë profecinë e bërë nga profeti Ezekiel, të gjithë zogjtë do të zbarkonin më pas në një kedër. Çfarë janë këta zogj? Në Bibël, këta zogj përfaqësojnë popujt paganë. Libri i Zanafillës thotë se këta zogj, këta popuj paganë, donin të pengonin aleancën e Abrahamit me Perëndinë dhe Abrahami i kishte përzënë. “Tani”, thotë Jezusi, “do të kërkojnë strehim edhe këta popuj që janë larg Mbretërisë së Perëndisë, do të afrohen dhe do të mirëpriten në krahët, në degët e kësaj kaçube, që ka dalë nga një farë e vogël”.
Është komuniteti i krishterë që përfaqësohet këtu nga ky fidan mustardë dhe çfarë donte të thoshte Jezusi? Mbretëria e Zotit është një vend mikpritës për të gjithë, është një realitet modest që nuk poshtëron askënd, nuk e bën askënd të ndihet i padenjë dhe secili mund ta gjejë shtëpinë e tij nën hijen e kësaj mustarde, që është Mbretëria e Zotit; edhe ata që ndihen të larguar nga Zoti sepse jetojnë në kushte mëkati nuk duhet të ndihen të refuzuar, duhet të ndihen të mirëpritur në degët e kësaj mustarde, që janë krahët mikpritës të bashkësisë së krishterë.
Me këto dy shëmbëlltyra sot, Jezusi dëshiron të na rrënjosë gëzimin dhe optimizmin. Shumë madhështi të Kishës sonë do të pakësohen në madhësi. Këto janë madhështia e kedrave të Libanit, ato të mbretërive të kësaj bote, të cilat gjatë shekujve gjithashtu na kanë joshur; dhe lidhja me këto madhështi e ka errësuar identitetin tonë si dishepuj dhe të atij që u bë shërbëtor i të gjithëve: Providenca po na zhvesh nga këto madhështi, por thellë brenda njerëzve, fara e Ungjillit dhe e Mbretërisë së Perëndisë do të vazhdojë të zhvillohet në mënyrë të pandalshme, sepse në këtë farë ka një forcë që nuk është e kësaj bote, por vjen nga qielli. Kjo është arsyeja e shpresës sonë.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt