PËRGATITJA E LITURGJISË

FESTGA E KORPIT DHE GJAKUT TË KRISHTIT. VITI C.

MË 22 – 6 – 2025.


UNGJILLI: Lk. 9, 11-17.

11 Por, kur e mori vesh populli, iu vu mbrapa. Ai i pranoi me njerëzi e u predikonte mbi Mbretërinë e Hyjit dhe i shëronte ata që kishin nevojë shërimi.
12 Kur dita filloi të shkojë kah mbarimi, iu afruan të Dymbëdhjetët dhe i thanë: “Nise popullin të shkojë në fshatra e në katunde të rrethinës të gjejë strehim e ushqim, sepse këtu jemi në vend të shkretë.”
13 “Jepuni ju të hanë!” ‑ u tha ai. Ata iu përgjigjën: “Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!”
14 E ishin rreth pesë mijë burra. Atëherë u tha nxënësve të vet: “Vërini të rrinë në grupe nga pesëdhjetë vetë!”
15 Bënë ashtu: i ulën të gjithë. 16 Ai i mori pesë bukët e dy peshqit, shikoi kah qielli, i bekoi dhe i ndau. Pastaj ua dha nxënësve t’ia vënë popullit përpara.
17 Hëngrën të gjithë e u nginë. Prej çka u teproi çuan dymbëdhjetë shporta me copa.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Për festën e Trupit dhe Gjakut të Krishtit, ne lexojmë historinë e një mrekullie dhe më saktë të mrekullisë së shumëzimit të bukëve: kjo zgjedhje mund të na habisë; duke dëgjuar këtë shprehje "Trupi dhe Gjaku i Krishtit", menjëherë në mendojmë për Eukaristinë... dhe, në shikim të parë, çfarë lidhje ka midis Eukaristisë dhe një mrekullie të shumëzimit të bukëve? Vetë Shën Luka, megjithatë, me siguri donte ta shënonte këtë lidhje, sepse ai përshkruan gjestet e Jezusit me vetë termat e liturgjisë eukaristike: "Ai i mori pesë bukët e dy peshqit, shikoi kah qielli, i bekoi dhe i ndau. Pastaj ua dha nxënësve t’ia vënë popullit përpara" (v. 16).
Le të kthehemi te teksti, thjesht duke e ndjekur atë: fjalia e parë, së pari, "Ai i pranoi me njerëzi e u predikonte mbi Mbretërinë e Hyjit dhe i shëronte ata që kishin nevojë shërimi"(v.11). Ai shpalli mbretërimin e Zotit me fjalët dhe me veprat e tij. Shumëzimi i bukëve vjen menjëherë pas: prandaj është shkruar në këtë kontekst: shumëzimi i bukëve, gjithashtu, është mbretërimi i Perëndisë me vepra; të ushqesh të uriturin do të thotë të sjellësh mbretërinë e Perëndisë. (Ne e dimë se sa shumë i pëlqen Lukës të insistojë me koherencën e nevojshme midis fjalëve dhe veprimeve, midis besimit dhe jetës).
“Kur dita filloi të shkojë kah mbarimi”: dishepujt janë të shqetësuar për këta njerëz që do ta lënë veten jashtë, në atë fushë gjatë natës; me shumë mençuri ata sugjerojnë zgjidhjen: kjo turmë duhet të shpërndahet, të gjithë duhet të largohen; të jenë në gjendje të zgjidhin problemin e tyre të strehimit dhe të ushqimit; të gjejnë atë që u nevojitet atyre në zonë... me sa duket, sipas tekstit të Lukës, kjo gjë ishte e mundur.
Por Jezusit nuk i pëlqen kjo zgjidhje e shpërndarjes: dikush mund të pyesë pse? Ndoshta Mbretërimi i Perëndisë që ai shpall, nuk përputhet me zgjidhjet e shpërndarjes? Mbretëria e Perëndisë është një mister me qellim dhe fuqi për të bashkuar njerëzit: dihet se ai nuk ishte dakord me një urti vetëm njerëzore të shprehur me fjalët “çdo njeri për vete”.
Dhe Jezusi propozoi zgjidhjen e tij: "Jepuni ju të hanë!”; dishepujt duhet të kenë qenë pak të befasuar! Zgjidhja e tij ishte e lehtë për t'u thënë, por si ta bëjmë atë? Ata janë realistë: “Ne s’kemi më se pesë bukë e dy peshq. Vetëm nëse shkojmë e blejmë ushqim për gjithë këtë popull!”. Kjo mund të jetë mirë për një familje, ndoshta, por për pesë mijë burra, është qesharake. Kanë të drejtë, njëqind herë të drejtë... në aspektin njerëzor. Megjithatë, nëse Jezusi u tha atyre këtë frazë mjaft befasuese, kjo nuk ishte për t'i vënë në siklet; Jezusi kurrë nuk kërkon të turpërojë askënd: ata e dinë mirë; nëse ai u thotë që ta ushqejnë vetë turmën, kjo është sepse ata kanë mjetet për ta bërë këtë.
Kështu ata nxorën idenë e një zgjidhjeje të dytë: ne mund të "shkojmë të blejmë ushqim për të gjithë vetë". Tashmë është shumë më mirë; nuk është një zgjidhje shpërndarëse; dishepujt janë gati të veprojnë si kujdestarë, për të vënë veten në shërbim të kësaj turme. Por me sa duket kjo nuk i përshtatet ende: Jezusi nuk i lë të shkojnë në pazar. Natyrisht, ai ka një zgjidhje tjetër; ai nuk i qorton, ai thjesht u thotë: “Lërini të ulen në grupe prej pesëdhjetë”. Prandaj ai zgjedh zgjidhjen e mbledhjes; megjithatë, mund të vërejmë se nëse mbretërimi i Perëndisë është një tubim, nuk është një turmë e paqartë, është një tubim i organizuar; një bashkësi komunitetesh, një mbledhje e komuniteteve të veçanta, nëse preferohet.
Ai “bekon” bukët: nuk është një rit magjik mbi bukë; është të njihet buka si dhuratë nga Zoti dhe t'i kërkohet Atij që dishepujt të dinë ta përdorë atë për shërbimin e të uriturve. Njohja e bukës si dhuratë nga Zoti është një program shumë i mirë; pikërisht ky është kuptimi i procesit të përgatitjes së dhuratave për meshën: ajo që më parë quhej oferta; nëse Reforma Liturgjike e nisur në Koncilin e Dytë të Vatikanit e zëvendësoi fjalën "ofertë" me këtë shprehje: "Përgatitja e dhuratave", kjo është për të na ndihmuar të kuptojmë më mirë se çfarë përfshin: nuk jemi ne që japim diçka. Në formulën "Përgatitja e dhuratave", duhet të kuptojmë "Përgatitja e dhuratave të Zotit". Kur sjellim bukë dhe verë në altar, bukë dhe verë që janë simbole të gjithë kozmosit dhe të gjithë punës së njerëzimit, ne e kuptojmë se gjithçka është një dhuratë nga Zoti: në e kuptojmë që nuk zotërojmë gjithçka që na ka dhënë (qoftë gjëra materiale, ose pasuria jonë e të gjitha llojeve, fizike, intelektuale, shpirtërore...); ne nuk jemi pronarë të këtyre gjërave, ne jemi vetëm kujdestarë të tyre: dhe ky gjest i përsëritur në çdo Eukaristi do të na transformojë gradualisht dhe do të na bëjë vërtet kujdestarë të pasurisë sonë për të mirën e të gjithëve. Është ndoshta në këtë gjest të shpronësimit që ne mund të tërheqim guximin e mrekullive: duke u thënë dishepujve të tij: "Ju jepni diçka për të ngrënë", Jezusi donte që ata të zbulonin se kishin burime të padyshimta ... por me kusht që të njihnin çdo gjë si dhuratë nga Zoti.
Edhe një herë, kur Jezusi thotë: "Jepuni atyre diçka të hanë vetë", nuk është për t'i vënë në siklet: ata janë të aftë për këtë, por nuk e dinë ose nuk guxojnë të besojnë. Nëse ky tekst na propozohet sot, nga ana jonë, është sepse Jezusi, përpara njerëzve të uritur të mbarë botës, na thotë sot: “Ju jepni atyre diçka për të ngrënë”. Dhe ne gjithashtu, si dishepujt, kemi burime për të cilat nuk jemi në dijeni. Me kusht që ta njohim pasurinë tonë të të gjitha llojeve si dhuratë nga Zoti dhe ta konsiderojmë veten si kujdestarë të thjeshtë. Duhet të kujtojmë ende një gjë, e pamë pak më lart: duke refuzuar zgjidhjen e shpërndarjes së turmës së imagjinuar nga dishepujt, Jezusi na tregon se Mbretëria e Perëndisë nuk i përshtatet fjalisë "secili për vete".
Atëherë lidhja ndërmjet këtij shumëzimi të bukëve dhe festës së trupit dhe gjakut të Krishtit bëhet e qartë; është Ungjilli i Gjonit ai që na jep çelësin: ndërsa të tre ungjijtë sinoptikë raportojnë institucionin e Eukaristisë në mbrëmjen e të Enjtes së Madhe, në Lluka, me urdhrin e Zotit: "Ju do ta bëni këtë në kujtimin tim". Shën Gjoni rrëfen larjen e këmbëve dhe rekomandimin e Jezusit: “Atë që kam bërë për ju, bëjeni edhe ju. Që do të thotë se ka dy mënyra të pandashme për të kremtuar përkujtimin e Jezu Krishtit: jo vetëm të ndajmë Eukaristinë, por edhe të vëmë veten në shërbim të të tjerëve (shërbim i simbolizuar nga larja e këmbëve), domethënë, shumë. konkretisht, për të shumëfishuar pasuritë e botës për t'i ndarë ato me të gjithë njerëzit.