Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL VITI C.

MË 1-6-2025


Ps. 47, 2-3, 6-7, 8-9

2 Duartrokitni, o popuj të gjithë,
brohoritni Hyjit me zë gëzimi!
3 Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm,
Mbreti i madh mbi tokën mbarë.
6 Ngjitet Hyji me brohori,
Zoti me zë trumbete.
7 Këndoni Hyjit, këndoni,
këndoni mbretit tonë, këndoni!
8 Sepse Hyji është mbreti i mbarë tokës:
këndoni këngë me mjeshtëri!
9 Hyji mbretëron mbi mbarë popujt,
Hyji rri mbi fronin e vet të shenjtë.


LECTIO DIVINA – MEDITIM- LUTJE


ZOTI HYJI, MBRETI I IZRAELIT

Është Populli i Izraelit, Populli i Zhgjedhur që lutet me kòtò psalm, ose më mirë që këndon, duke e brohoritur Zotin si mbretin e tyre. Kjo nuk na habit. Por, çuditërisht, ai thotë se Zoti është mbreti i tokës mbarë. Sidoqoftë, kjo nuk është menduar gjithmonë në Izrael. Para Mërgimit Babilonas, askush nga mbretërit e Izraelit nuk e kishte imagjinuar kurrë që Zoti ishte Sunduesi i Universit. Kjo do të thotë që ky psalm u krijua vonë në historinë e Popullit të Zgjedhur.
Unë kthehem në deklaratën e parë shumë të fortë të këtij psalmi: Zoti është Mbreti i Izraelit. Përgjatë një periudhe të historisë biblike, populli i Izraelit ka pasur mbretër, ashtu si popujt fqinjë, por konceptimi i tyre i mbretërimit ishte i veçantë dhe ky kuptim i veçantë ka zgjatur shumë gjatë historisë së Popullit të Zgjedhur. Në Izrael, mbreti kurrë nuk mund të pretendonte të ishte personi më i lartë në tokë. Për këtë ai nuk i kishte të gjitha fuqitë: Zoti mbeti zot. Për ta thënë ndryshe, mbreti i vërtetë në Izrael nuk ishte askush tjetër përveç Zotit.
Mbreti, për shembull, nuk bënte ligjet siç i pëlqente atij; ai, si gjithë të tjerët, duhej t'i nënshtrohej Ligjit të Zotit, domethënë, Ligjeve të dhëna nga Zoti Moisiut në Sinai. Sipas librit të Ligjit të Përtërirë, ai duhej të lexonte Ligjin çdo ditë të jetës së tij. Edhe i ulur në fronin e tij, ai ishte vetëm një zbatues i urdhrave të Zotit të dhëna nga profetët. Për shembull, në Librat e Mbretërve, njëri ose tjetri mbret shpesh shihet duke kërkuar pëlqimin e profetit të momentit përpara se të nisë një fushatë ose madje, në rastin e Davidit, para se të ndërmarrë ndërtimin e një tempulli. Dhe ne vazhdimisht i shohim profetët që ndërhynin lirshëm në jetën e mbretërve dhe ndonjëherë i kritikonin me force veprimet e tyre.
Ky pohim i sovranitetit të Zotit ishte madje një frenim në institucionin e monarkisë. Kujtohet reagimi shumë i dhunshëm të profetit Samuel, në kohën e Gjyqtarëve, kur krerët e fiseve të Izraelit erdhën për t'i thënë se ata donin të kishin një mbret "si kombet e tjerë". Që të dëshironin të ishin "si kombet e tjerë" kur kishin nderin të ishin Populli i Zgjedhur nga Zoti për të bërë një Besëlidhje, ishte blasfemi në sytë e tij. Ai përfundimisht e pranoi dëshirën dhe planin e shefave të fiseve, por jo pa i paralajmëruar ata se po rrezikonin të shkaktonin fatkeqësinë e tyre.
Dhe kur e shuguroi mbretin e parë, Saulin, Samueli qe i kujdesshëm për të bërë të qartë që Sauli u bë kreu i trashëgimisë së Perëndisë. Izraelitët mbetën Populli i Zotit dhe jo i mbretit, dhe mbreti ishte vetëm një shërbëtor i Zotit. Dhe, në kohën e monarkisë, në Izrael, profetët morën përsipër t'u kujtonin mbretërve këtë të vërtetë elementare. Librat e Mbretërve, kur vlerësojnë mbretërime të njëpasnjëshme, kanë vetëm një kriter: besnikërinë e secilit prej mbretërve ndaj vullnetit të Zotit. Një formulë del gjatë gjithë kohës: "Ashtu si mbreti bëri atë që është e drejtë në sytë e Zotit", ose përkundrazi "Ashtu si mbreti bëri atë që ishte e keqe në sytë e Zotit".


ZOTI, MBRETI I NJERZIMIT MBARË.

Prandaj është për nder të Zotit që psalmi ynë këtu përdor të gjithë fjalorin që u drejtohej diku tjetër mbretërve të tokës. Edhe fjala "i tmërrshëm" është një kompliment, është një fjalë e zakonshme në fjalorin e obortarëve të mbretit. Sigurisht, mbreti nuk është "i tmërrshëm" për nënshtetasit e tij, por pòr armiqtë e Popullit të tij. Prandaj, termi perdoret për të qetësuar Izraelitët, dhe armiqtë paralajmërohen: mbreti ynë do të jetë i pathyeshëm, i tmërrshëm për ju nëse....
Në çdo rresht të këtij psalmi, është e qartë se është me të vërtetë Perëndia, Hyji i historisë së popullit të çliruar nga Egjipti , ai i Sinait, që është “i tmërrshëm”. Është e qartë që Ai nuk është vetëm mbreti i Popullit të Zgjedhur, por që në të njëjtën kohë, ai vlerësohet si Zoti dhe mbreti i gjithë universit. Nuk ka diskutim për ta mbajtur atë për vete: ai është "mbreti i madh mbi të gjithë tokën" dhe të gjithë popujt shoqërohen me festën:
"Duartrokitni, o popuj të gjithë, brohoritni Hyjit me zë gëzimi! Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm, Mbreti i madh mbi tokën mbarë" (v. 2-3).
Ky dimension universal është shumë i pranishëm në këtë psalm, dhe arrihet që të thotë: "Zoti mbretëron mbi mbarë popujt" (v.9), edhe mbi paganët.
Sidoqoftë, zbulimi i monoteizmit daton vetëm nga Mërgimi në Babiloni: deri atëherë, populli i Izraelit nuk ishte ende monoteist: të jesh monoteist do të thotë të pohosh se ekziston vetëm një Zot, i njëjti për të gjithë popujt e tokës. Para Mërgimit, nuk ishte kështu: thuhet se Izraeli ishte monolatrik: domethënë, ai adhuronte vetëm një Zot e pranonte për veten vetëm një Zot, atë të Besëlidhjes së Sinait. Por ai konsideroi se popujt e tjerë kishin perënditë e tyre që sundonin mbi vendet e tyre dhe luftonin për ta.
Ky psalm ndoshta u krijua pas kthimit nga Mërgimi dhe këto brohoritje nuk kumbuan në pallatin e mbretërve, në dhomën e fronit të tyre, por në tempullin e rindërtuar në Jeruzalem. Me rastin e një kremtimi liturgjik, vëllezërit tanë hebrenj evokojnë projektin e madh të Zotit për njerëzimin dhe ata e parashikojnë. Ata tashmë po imagjinojnë Ditën kur më në fund Zoti do të njihet për atë që është, Ati i të gjitha mirësive.
Ne të krishterët e këndojmë këtë psalm në liturgjinë tonë shpesh, dhe veçanërisht në festën e Ngjitjes e Jezusit në Qiell. Dhe fraza: " Ngjitet Hyji me brohori, Zoti me zë trumbete" na duket se është veçanërisht e përshtatshme për kremtimin e Ngjitjes së Jezu Krishtit, edhe nëse duhet të pranohet, për fat të keq, që mbretërimi i Krishtit zakonisht kremtohet në një mënyrë shumë të matur: ungjilltarët nuk kanë një ceremoni kurorëzimi në nder të Jezusit mbret. Aq më tepër arsyeja për t'i dhënë atij tashmë këtë homazh madhështor parashikon vetëm këngën që do të këndohet ditën e fundit nga bijtë e Zotit të mbledhur për gjyqin më në fund: "Duartrokitni, o popuj të gjithë, brohoritni Hyjit me zë gëzimi!".

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL. VITI C.

MË 1-6-2025.


LEXIMI I DYTË: Hb. 9, 24-28 ; 10,19-23

24 Sepse Krishti nuk hyri në Shenjtëroren e Shenjtëroreve të punuar me dorë, që është vetëm shëmbëllesë e thjeshtë e asaj të vërtetës, por drejt në qiell: që tani të ndërmjetësojë për ne para fytyrës së Hyjit. 25 Jo veç, që shumë herë ta flijojë vetveten sikurse kryeprifti çdo vit hyn në Shenjtëroren e Shenjtëroreve me gjak të huaj; 26 - përndryshe do t’i ishte dashur të pësojë shumë herë që prejkrijimit të rruzullit. Por tani u dëftua një herë të vetme - në mbarimin e kohës - për ta asgjësuar mëkatin me anën e flijimit të vetvetes.
27 Dhe, sikurse njerëzve u duhet një herë të vdesin - e pastaj vjen gjyqi - 28 kështu edhe Krishti: u flijua vetëm një herë për të shlyer mëkatet e të gjithëve, kurse herën e dytë - jo më në lidhje me mëkate - do t’u duket atyre që e presin për t’u shëlbuar.
10,19 Pra, o vëllezër, duke pasur hyrje të lirë në Shenjtërorën e Shenjtërorëve në fuqi të gjakut të Jezusit, 20 nëpër këtë rrugë të re dhe të gjallë që na e hapi Krishti më anën të tisit që është trupi I tij; 21 dhe duke pasur një prift të shkëlqyeshëm në krye të Shtepisë së Hyjit: 22 t’i afrohemi me zemër të çiltër me fe të plotë me shpirt të pastruar nga ndërgjegija e keqe dhe me trup të larë me ujë të pastër. 23 Ta ruajmë të palëkundshme dëshminë e shpresës sepse ai që I dha premtimet është besnik.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

BESËLIDHJA E RE, TEMPULLI I RI.

Teksti që na ofrohet këtu ka dy pjesë: në të parën, autori i letrës drejtuar Hebrenjve mediton mbi misterin e Krishtit; në të dytën, ai nxjerr pasojat për jetën tonë të besimit. Natyrisht, ai dëshiron t’i qetësojë lexuesit e tij. Për çfarë? Sepse u drejtohet të krishterëve me origjinë hebraike që ndoshta kanë njëfarë nostalgjie për kultin e lashtë; në praktikën e krishterë, nuk ka më tempull, nuk ka më flijime të përgjakshme. A është kjo ajo që Zoti dëshiron? Pra, autori ynë i trajton një nga një të gjitha realitetet, të gjitha praktikat e fesë hebraike dhe tregon se e gjithë kjo është e vjetëruar.
Këtu, bëhet fjalë kryesisht për Tempullin, të quajtur “shenjtëror”. Autori specifikon: duhet të bëjmë dallimin midis shenjtërores së vërtetë në të cilën banon Perëndia, domethënë vetë qielli, dhe tempullit të ndërtuar nga njerëzit, i cili padyshim është vetëm një kopje e zbehtë. Hebrenjtë ishin veçanërisht krenarë, dhe me të drejtë, për Tempullin e tyre madhështor në Jerusalem. Megjithatë, ata kurrë nuk harruan se çdo ndërtim njerëzor mbetet njerëzor sipas përkufizimit dhe për këtë arsye i dobët, i papërsosur, i prishshëm. Për më tepër, askush në Izrael nuk pretendonte se e mbyllte praninë e Perëndisë në një tempull, madje as në një tempull shumë të madh. Ndërtuesi i parë i Tempullit të Jerusalemit, Mbreti Solomon, tha tashmë:
“Dhe njëmend, a mund të merret me mend se Hyji banon mbi tokë me të vërtetë? Qielli vetë e qiejt e qiejve ty nuk mund të të zënë! Aq më pak kjo Shtëpi që unë ta ndërtova!” (1 Mbr. 8,27). Prandaj, që nga Besëlishja e Vjetër, ne e kemi ditur gjithmonë se Prania e Perëndisë nuk ishte e kufizuar vetëm në Tendën e Takimit gjatë Eksodit, as, më vonë, në Tempullin e Jerusalemit. Por ky vend lutjeje u pranua si një dhuratë: në mëshirën e tij, Perëndia kishte rënë dakord t’i jepte popullit të tij një shenjë të dukshme të Pranisë së tij.
Që tani e tutje, për të krishterët, Tempulli i vërtetë, vendi ku takojmë Zotin, nuk është më një ndërtesë: Mishërimi i Jezu Krishtit ka ndryshuar gjithçka. Që tani e tutje, vendi i takimit midis Perëndisë dhe njeriut është Jezu Krishti, Perëndia i bërë njeri. Në një formë tjetër, kjo është ajo që Shën Gjoni ua shpjegon lexuesve të Ungjillit të tij, në episodin e shitësve të dëbuar nga Tempulli: pak para festës hebraike të Pashkës, Jezusi, i cili ishte ngjitur në Jerusalem me dishepujt e tij, kishte marrë lirinë të dëbonte nga rrethimi i Tempullit të gjithë këmbyesit e parave dhe tregtarët e bagëtive për flijime. Dhe Gjoni, më vonë, e kuptoi: së shpejti e gjithë kjo do të dilte jashtë mode. Një dialog, ose më saktë një grindje, kishte filluar midis Judenjve dhe Jezusit: Judenjtë e pyetën: "Çfarë shenje mund të na japësh për të vepruar kështu?"(përkthehet “në emër të kujt mund ta lejosh veten të bësh një revolucion?”) Dhe Jezusi ishte përgjigjur: “Shkatërroni këtë tempull dhe unë do ta ngre përsëri brenda tre ditësh”. Më vonë, pas Ringjalljes, dishepujt e kuptuan: “Porse Jezusi foli për tempullin e trupit të vet” (Gj. 2,13-21).


BESËLIDHJA E RE, MESHTARI E RE.

Po kthehem te teksti ynë: letra drejtuar Hebrenjve thotë të njëjtën gjë: le të mbetemi të shartuar në Jezu Krishtin, le të ushqehemi me trupin e tij, kështu jemi vendosur në prani të Perëndisë: ai hyri njëherë e përgjithmonë në shenjtëroren e vërtetë dhe “qëndron para fytyrës së Perëndisë” (këto janë termat që përdoren për të folur për priftërinë). “Krishti nuk hyri në një shenjtërore të bërë me duar njerëzore, një shëmbëlltyrë e shenjtërores së vërtetë. Ai hyri në vetë qiellin, tani për të qëndruar para Perëndisë për ne”.
Kur hyri ai në të? Sigurisht, me vdekjen e tij. Edhe një herë e shohim vendin qendror të Kryqit në misterin e krishterë, për të gjithë autorët e Besëlidhjes së Re. Pak më tej (Heb 10), autori i letrës drejtuar Hebrenjve do të specifikojë se kjo vdekje e Krishtit është vetëm kulmi i një jete të tërë të ofruar dhe se kur flasim për sakrificën e tij, duhet të kuptojmë "aktin e shenjtë që ishte e gjithë jeta e tij" dhe jo vetëm orët e fundit të Pasionit. Për momentin, teksti që kemi përpara flet vetëm për Pasionin e Krishtit dhe sakrificën e tij, pa specifikuar asgjë më tej. Ai e krahason sakrificën e Krishtit me atë që ofrohet nga kryeprifti i Izraelit çdo vit në Yom Kippur (fjalë për fjalë "Dita e Faljes"): atë ditë, kryeprifti hynte i vetëm në Shenjtërorën e Shenjtërorëve: duke shqiptuar Emrin e shenjtë (YHVH) dhe duke derdhur gjakun e një demi (për fajet e tij) dhe atë të një cjapi (për fajet e popullit), ai rinovonte solemnisht Besëlidhjen me Perëndinë. Ndërsa kryeprifti dilte nga Shenjtërorja e Shenjtërorëve, njerëzit e mbledhur jashtë e dinin se mëkatet e tyre ishin falur. Por kjo ripërtëritje e Besëlidhjes ishte e pasigurt dhe duhej të rifillonte çdo vit: “Kryeprifti, çdo vit, hynte në shenjtëroren duke ofruar gjak që nuk ishte i tiji”.
Ndërsa Besëlidhja që Jezu Krishti lidhi me Atin në emrin tonë është e përsosur dhe përfundimtare: në Fytyrën e Krishtit në kryq, besimtarët kanë zbuluar Fytyrën e vërtetë të Zotit që i do të vetët deri në fund; tani ata nuk e keqkuptojnë më Perëndinë, ata e dinë se Perëndia është Ati i tyre, ashtu siç është Ati i Jezusit; ata më në fund mund ta jetojnë me gjithë zemër Besëlidhjen që Zoti u ofron atyre. E gjithë kjo është risia, Besëlidhja e Re e sjellë nga Krishti. Pra, nuk kemi më frikë nga gjykimi i Perëndisë: ne besojmë dhe pohojmë se "Jezusi do të vijë përsëri për të gjykuar të gjallët dhe të vdekurit" (në Kredon tonë), por tani e dimë se, në Perëndi, gjykimi është sinonim i shpëtimit: "Krishti e ofroi veten një herë për të hequr mëkatet e shumë njerëzve; Ai do të shfaqet një herë të dytë, jo më për shkak të mëkatit, por për shpëtimin e atyre që e presin".
Këto janë siguritë që na jep besimi! Kjo është arsyeja pse ne mund ta jetojmë marrëdhënien tonë me Zotin në qetësi dhe falënderim të plotë. E tëra çfarë mbetet është të dëshmojmë për këtë: “Le të vazhdojmë ta pohojmë shpresën tonë pa u lëkundur, sepse besnik është ai që premtoi”.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL. VITI C
.
MË 1-6-2025.

UNGJILLI: Lk. 24, 46-53.

45 Në atë kohë Jezusi u shfaq dishepujve të vet dhe u tha:
“Kështu është në Shkrimin e shenjtë: ‘Mesisë i duhet të pësojë e të ngjallet së vdekuri të tretën ditë. 47 Në Emër të tij do të predikohet ndër të gjithë popujt, duke filluar prej Jerusalemit, kthimi dhe falja e mëkateve. 48 Ju jeni dëshmitarët e kësaj gjëje.
49 Dhe, ja, unë do ta dërgoj mbi ju Premtimin e Atit tim. Qëndroni, prandaj, në qytet derisa të visheni me Fuqinë prej së Larti.”
50 Atëherë i mori me vete deri në Betani, i çoi duart dhe i bekoi. 51 E, ndërsa po i bekonte, u nda prej tyre dhe u ngrit në qiell. 52 Ata ranë përmbys para tij dhe e adhuruan e me gëzim të madh u kthyen në Jerusalem 53 dhe vazhdimisht ishin në Tempull duke i dhënë lavdi Hyjit.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

DO TË BËHENI DËSHMITARËT E MI.

Mateu e vendosi Ngjitjen në Qiell në një mal në Galile, ku Jezusi ishte caktuar të takohej me apostujt e tij. Marku nuk jep asnjë detaj gjeografik. Luka, përkundrazi, e vendos ngjarjen në Malin e Ullinjve “pranë Betanisë”. Kështu ungjilli i tij përfundon aty ku filloi, në Jerusalem: qyteti i shenjtë i popullit të zgjedhur, nga ku zbulesa e të vetmit Perëndi shkëlqeu mbi botën, qyteti i Tempullit - shenjë e Pranisë së Perëndisë midis njerëzve, është gjithashtu qyteti i arritjes së shpëtimit me anë të vdekjes dhe ringjalljes së Krishtit, qyteti i dhuratës së Shpirtit dhe së fundmi, qyteti nga ku zbulesa përfundimtare duhet të shkëlqejë mbi botën. Edhe një herë, Luka na sjell në vesh fjalët e Jezusit:
“O të pamend e të ngadalshëm që të besoni gjithçka paralajmëruan profetët! 26 Po a nuk u desh që Mesia t’i pësojë të gjitha e kështu të hyjë në lavdinë e vet?” (Lk. 24, 25-26).
Ajo që është e re këtu, krahasuar me tre njoftimet e Pasionit të tij, nga Jezusi, para ngjarjeve, dhe krahasuar me dy fjalitë paraprake, në mëngjesin e ringjalljes dhe në rrugën për në Emaus, është fundi i fjalisë që është një lloj dërgimi i apostujve në një mision:
“Kështu është në Shkrimin e shenjtë: ‘Mesisë i duhet të pësojë e të ngjallet së vdekuri të tretën ditë. Në Emër të tij do të predikohet ndër të gjithë popujt, duke filluar prej Jerusalemit, kthimi dhe falja e mëkateve. Ju jeni dëshmitarët e kësaj gjëje” (v. 46-48).
Është shkruar se Krishti do të vuante, se ai do të ringjallej nga të vdekurit ditën e tretë dhe se pendimi do të shpallej në emrin e tij, për faljen e mëkateve, për të gjitha kombet, duke filluar nga Jerusalemi. Varet nga ju ta dëshmoni atë.
Sigurisht që ishte e vështirë për të krishterët e hershëm të thoshin qartë se çfarë parathoshin në Shkrimet vuajtjet e Mesisë dhe ringjalljen e tij në ditën e tretë. Nga ana tjetër, "konvertimi i të gjitha kombeve, duke filluar nga Jerusalemi" ishte një temë e përhapur midis profetëve të mëvonshëm të Besëlidhjes së Vjetër. Në veçanti te Jeremia:
“Në atë kohë Jerusalemi do të quhet: ‘Froni i Zotit’; të gjithë popujt, atje, në Jerusalem, do të bashkohen në emër të Zotit, dhe më nuk do të jetojnë sipas pabesisë së zemrës së tyre tejet të prishur” (Jer. 3,17); e gjejmë veçanërisht te Isaia i tretë: “Shtëpia ime do të quhet ‘Shtëpi lutjeje për të gjithë popujt’” (Is. 56,7); dhe përsëri: “Pastaj nga hëna e re në hënë të re, dhe nga e shtuna në të shtunën, çdo mish do të vijë dhe do të adhurojë para meje” (Is. 66,23).

PËR KTHIMIN E TË GJITHË KOMBEVE.

Dhe Zakaria e zhvilloi këtë temë: “Atë ditë shumë kombe do të bashkohen me Zotin; ata do të jenë një popull për mua” (Zk. 2,15)… “Shumë popuj dhe kombe të fuqishme do të vijnë në Jerusalem për të kërkuar Zotin e ushtrive” (Zk. 8, 22). E njëjta temë gjendet edhe në shumë psalme.
Por, edhe një herë, ishin këngët e Shërbëtorit në librin e dytë të Isaisë (kapitujt 42, 49, 50 dhe 52-53) që frymëzuan meditimin e ungjilltarëve dhe i lejuan ata të kuptonin këtë shprehje të famshme të Jezusit "Ishte e nevojshme". Sepse në të katër këto këngë mund të lexojmë figurën e Mesisë, shpëtimtarit, si të vuajtur ashtu edhe të lavdëruar, si dhe lajmërimin e shpëtimit të të gjitha kombeve; për shembull: “Unë, Zoti, të thirra në drejtësi
e për dore të kam marrë;
të kam trajtuar e caktuar besëlidhje të popullit
edhe dritë për të gjithë popujt” (Is. 42,6).
“11 Për shkak të vuajtjes së shpirtit të tij
do ta shohë dritën
e do të ngihet me njohjen e saj.
Shërbëtori im i drejtë do të shfajësojë shumë,
mbi vete fajet e tyre do t’i marrë.
12 Prandaj turmat do t’ia jap për shpërblim,
pre e tij do të jenë popuj të panumërt,
sepse e dorëzoi veten për vdekje
dhe qe numëruar ndër keqbërës
që mbi vete t’i marrë fajet e turmave
e lutet për ata që mëkatojnë” (Is. 53, 11-12).
Fundi i historisë së Lukës i ngjan një Liturgjie: Jezusi, kryeprifti i vërtetë, i bekon të vetët dhe i dërgon ata në botë. Dhe populli përkulet dhe falënderon Perëndinë: “Duke ngritur duart, ai i bekoi. Ndërsa po i bekonte, u largua prej tyre dhe u ngjit në qiell. Ata u përkulën para tij dhe u kthyen në Jerusalem me gëzim të madh. Dhe ishin vazhdimisht në tempull, duke bekuar Perëndinë”.
Kështu përfundon Ungjilli i Lukës, ku filloi kur Zakaria, prifti i Besëlidhjes së Vjetër, mori njoftimin e shpëtimit të Perëndisë (Lk. 1,5-19). Imazhi i fundit që dishepujt ruajtën për Mësuesin e tyre është ai i një gjesti bekimi: ne e kuptojmë pse ata ishin në gjendje të ktheheshin në Jerusalem, "me gëzim të madh".

[ninoenina]

F.A. JAVA. NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL. TRE LEXIME.

PËRGATITJA E LITURGJISË.

NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL. VITI C.

MË 1-6-2025.

NGJITJA E JEZUSIT NË QIELL: AI ËSHTË AFËR ÇDO NJERIU, PËR GJITHMONË!

Me hyrjen e Jezusit në Lavdinë e Atit, diçka ndryshoi në tokë?
Nga jashtë asgjë. Jeta e një njeriu ka vazhduar të jetë ajo që ishte: të mbjellë e të korrë, të bëjë tregti, të ndërtojë një shtëpi, të udhëtojë, të pjekë bukë në furrën dhe të bëjë festë, gjithçka si më parë. Edhe, apostujt e Jezusit kanë vazhdhuar të përjetonin vështerësitë dhe ankthet e njerëzve të tjerë. Megjithatë diçka absolutisht e re dhe të pabesueshme ka ndodhur: në jetën e njerësve u hedh një dritë e re.
Në një ditë me mjegull, dielli shfaqet papritur. Malet, deti, fushat, pemët në pyll, aromat e luleve, kënga e zogjve mbeten të njëjta, por mënyra e të parit dhe e perceptimit të tyre është e ndryshme.
Kjo u ndodh edhe atyre që janë të ndriçuar nga besimi në Jezusin e ngjitur në qiell: ata e shohin botën me sy të ripërtërirë. Gjithçka ka kuptim, asgjë nuk trishton, asgjë nuk frikëson më.
Përtej fatkeqësive, vdekjeve, mjerimeve, gabimeve të njeriut, ne gjithmonë mund ta shohim Zotin duke ndërtuar mbretërinë e tij.
Një shembull i kësaj perspektive krejtësisht të re mund të jetë mënyra se si i shohim vitet e jetës. Ne të gjithë e dimë, dhe ndoshta buzëqeshim, të tetëdhjetëvjeçarët që kanë zili ata që janë më të rinj se ata, turpërohen për moshën e tyre... shkurt, ata shikojnë nga e kaluara, jo nga e ardhmja. Siguria e Ngjitjes e përmbys këtë perspektivë. Ndërsa vitet kalojnë, i krishteri është i kënaqur sepse e sheh ditën e takimit përfundimtar me Krishtin duke afruar. Ai është i lumtur që ka jetuar, nuk i ka zili më të rinjtë, i shikon me butësi.
Për ta përvetësuar mesazhin, do të përsërisim:
“Unë mendoj se të gjitha vuajtjet e tanishme nuk janë të denja të krahasohen me lumturinë e ardhshme që do të zbulohet në ne” (Rm. 8,18).


LEXIMI I PARË: At 1,1-11.

1 Në librin e parë, o Teofil, fola për gjithçka që Jezusi bëri dhe mësoi që prejfillimit 2 e deri në ditën kur u ngrit në qiell, pasi u dha porositë apostujve, të cilët i pati zgjedhur nëpërmjet Shpirtit Shenjt.
3 Ai, pas mundimit të vet, me shumë prova ua vërtetoi apostujve se ishte i gjallë duke u shfaqur për dyzet ditë para tyre dhe duke u folur për Mbretërinë e Hyjit. 4 Dhe, njëherë, ndërsa po hante bukë bashkë me ta, u urdhëroi të mos e lënë Jerusalemin, por ta presin Premtimin e Atit: “Atë që dëgjuat prej meje: 5 Gjoni ka pagëzuar me ujë, ndërsa ju, pas pak ditësh, do të pagëzoheni me Shpirtin Shenjt.”
6 Tani, ata që ndodhën bashkë me të, e pyetën: “Zotëri, a thua do ta ripërtërish në këtë kohë mbretërinë e Izraelit?” 7 Ai iu përgjigj: “Nuk është puna juaj ta njihni kohën dhe momentin që Ati ia ka përcaktuar pushtetit të vet. 8 Por ju do të merrni fuqinë e Shpirtit Shenjt, i cili do të zbresë në ju dhe ju do të bëheni dëshmitarët e mi në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari, madje dhe deri në skajin e botës.”
9 Dhe, kur i tha këto fjalë, ndër sy të tyre, u ngjit në qiell dhe një re menjëherë ua zuri para syve të tyre. 10 Dhe, ndërsa ata me ngulm shikonin se si ai ngritej në qiell, ia behën dy njerëz të veshur me petka të bardha, zunë vend para tyre 11 dhe u thanë: “O burra galileas, pse rrini kështu duke shikuar kah qielli? Ky Jezus, që prej jush u ngrit në qiell, do të kthehet pikërisht kështu, si e patë se shkoi në qiell!”


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Në Malin e Ullinjve, një shenjtërore e vogël tetëkëndëshe u ndërtua nga Kryqtarët. Ajo tani nuk ekziston më: nga myslimanët më vonë, në vitin 1200 u transformua në xhami. Kjo faltore e vogël sot ka një çati, por fillimisht u zbulua për të përkujtuar Ngjitjen e Jezusit në qiell. Dikush mund të komentonte: “Nuk kishte çati sepse përndryshe, kur të ngjitej lart, Jezusi do të kishte goditur kokën”. Disa nuk e vlerësuan shakanë pa respekt, por disa të tjerë e konsideruan si provokim për të thelluar kuptimin e tekstit të Veprave të Apostujve.
Në shikim të parë, historia e Ngjitjes rrjedh pa probleme, por kur shqyrtohen të gjitha detajet, fillon të krijohet një farë sikleti: duket mjaft e pamundur që Jezusi të jetë sjellë si një astronaut që largohet nga toka, ngrihet drejt qiellit dhe zhduket përtej reve. Ekzistojnë gjithashtu disa mospërputhje që janë të vështira për t'u shpjeguar.
Në fund të Ungjillit të tij, Luka – i njëjti autor i Veprave – pohon se i Ngjalluri i udhëhoqi dishepujt e tij drejt Betanisë dhe “ndërsa po i bekonte, u nda prej tyre dhe u ngjit në qiell. Ata e adhuruan dhe u kthyen në Jerusalem me gëzim të madh” (Lk. 24,50-53). Le ta lëmë mënjanë shënimin e çuditshëm për "gëzimin e madh" (kush prej nesh gëzohet kur largohet një mik?) dhe mosmarrëveshjen për vendndodhjen (Betania është pak larg Malit të Ullinjve). Ajo që është e habitshme është divergjenca e qartë në datë: sipas ungjillit të Lukës Kapitull 24, Ngjitja në Qiell ndodh në të njëjtën ditë të Pashkës, ndërsa në Veprat e Apostujve vendoset dyzet ditë më vonë (Vap.1,3). Është për t'u habitur që i njëjti autor ofron dy informacione kontradiktore.
Nëse e marrim versionin e dytë (atë për dyzet ditët) si të saktë, natyrshëm na lind pyetja: çfarë bëri Jezusi gjatë kësaj kohe? Në Kalvar, a nuk i kishte premtuar hajdutit: Sot do të jesh me mua në parajsë? Pse nuk shkoi atje menjëherë?
Vështirësitë e listuara janë të mjaftueshme për të na vënë në gatishmëri: ndoshta qëllimi i Lukës nuk është të na informojë se ku, si dhe kur u ngjit Jezusi në qiell. Ndoshta (ose më saktë, ndoshta pa!) shqetësimi i tij është një tjetër: ai dëshiron t'u përgjigjet problemeve dhe të zgjidhë dyshimet që kanë lindur në komunitetet e tij, ai dëshiron t'i ndriçojë të krishterët e kohës së tij mbi misterin e patreguar të Pashkëve. Për këtë arsye, si një artist i penës që është, ai kompozon një faqe teologjie duke përdorur një gjeni letrar dhe imazhe që ishin lehtësisht të kuptueshme për bashkëkohësit e tij. Prandaj, hapi i parë që duhet ndërmarrë është të kuptojmë gjuhën e përdorur.
Në kohën e Jezusit, pritja e mbretërisë së Perëndisë ishte shumë e gjallë dhe shkrimtarët apokaliptikë e shpallën atë si të afërt. Ata presin: një përmbytje zjarri pastrues nga qielli, ringjalljen e të drejtëve dhe fillimin e një bote të re. Edhe në mendjet e disa dishepujve krijohet një klimë ekzaltimi, e nxitur nga disa shprehje të Jezusit që mund të keqkuptohen lehtë:
“Kur t’ju salvojnë në njërin qytet, ikni në tjetrin! Përnjëmend, po ju them: nuk do t’i përshkoni qytetet e Izraelit para se të vijë Biri i njeriut”(Mt 10:23);
“ Përnjëmend po ju them: Disa nga këta këtu të pranishëm nuk kanë për të vdekur derisa ta shohin Birin e njeriut duke ardhur me mbretërinë e vet” (Mt. 16,28).
Megjithatë, me vdekjen e Mjeshtrit, të gjitha shpresat shuhen:
"Ne shpresonim se ai do ta çlironte Izraelin. E, përmbi të gjitha këto ‑ sot është e treta ditë që ndodhën këto ngjarje" - do të thonë të dy nga Emausi (Lk. 24,21).
Ringjallja rizgjon pritjet: bindja për kthimin e menjëhershëm të Krishtit përhapet midis dishepujve. Disa fanatikë, bazuar në zbulime të supozuara, madje kanë filluar të shpallin datën e saj. Në të gjitha komunitetet përsëritet lutja: “Marana tha”, eja Zot!
Vitet kalojnë, por Zoti nuk vjen. Shumë veta fillojnë të bëjnë shaka, dhe pyesin duke provokuar:
“Ku është premtimi i Ardhjes së tij? Sepse, që kur vdiqën të parët tanë, gjithçka mbetet si në fillim të krijimit!” (2 Pj 3:4).
LuKa shkruan në këtë situatë krize. Ai e kupton se një keqkuptim është në rrënjë të zhgënjimit të hidhur të të krishterëve: ringjallja e Jezusit shënoi fillimin e mbretërisë së Perëndisë, por jo fundin e historisë.
Ndërtimi i botës së re sapo ka filluar, do të kërkojë një kohë të gjatë dhe shumë përkushtim nga ana e dishepujve.
Si të korrigjohen pritjet e gabuara? Luka prezanton një dialog midis Jezusit dhe apostujve në faqen e parë të librit të Veprave.
Le të shqyrtojmë pyetjen që bëjnë ata: Kur do të vijë mbretëria e Perëndisë? (v. 6). Është e njëjta pyetje që, në fund të shekullit të parë, të gjithë të krishterët do të donin t’ia drejtonin Mjeshtrit. Përgjigja e të Ringjallurit u drejtohet shumë anëtarëve të bashkësive të Lukës sesa të Dymbëdhjetëve: mos u debatoni më për kohët dhe momentet e fundit të botës, këto i di vetëm Ati. Përkundrazi, angazhohuni për të kryer misionin që ju është besuar: të jeni dëshmitarët e mi “në Jerusalem, në gjithë Judenë dhe Samarinë, dhe deri në skajet e dheut” (v. 7-8)!
Ky dialog pasohet nga skena e Ngjitjes në Qiell (v. 9-11).
Jezusi dhe dishepujt e tij janë ulur në tryezë (Vap. 1,4), pra në shtëpi. Pse nuk u përshëndetën atje, pasi hëngrën darkë? Çfarë nevoje kishte për të shkuar në Malin e Ullinjve? Dhe detajet e tjera: reja, shikimet e kthyera nga qielli, dy burrat me rroba të bardha, a janë shënime lajmesh apo mjete letrare?
Në Besëlidhjen e Vjetër ekziston një histori shumë e ngjashme me tonën, është "rrëmbimi" i Elisë (2 Mbr. 2,9-15).

Një ditë, ky profet i madh është pranë lumit Jordan me dishepullin e tij, Eliseun. Ky i fundit, duke mësuar se zotëria është gati ta lërë, guxon t’i kërkojë dy të tretat e shpirtit të tij si trashëgimi. Elia i premton ato, por vetëm me një kusht: nëse do të më shohësh kur të më marrin prej teje. Papritmas, shfaqet një qerre me kuaj zjarri dhe, ndërsa Eliseu ngre sytë drejt qiellit, Elija përfshihet në një vorbull ere. Që nga ai moment, Eliseu merr frymën e mjeshtrit dhe është në gjendje të vazhdojë misionin e tij në këtë botë. Libri i Mbretërve do të tregojë më pas për veprat e Eliseut: ato janë të njëjtat që bëri Elia.
Është e lehtë të dallohen elementët e përbashkët me historinë në Veprat e Apostujve dhe për këtë arsye përfundimi nuk mund të jetë tjetër veçse ky: Luka përdori mjedisin madhështor dhe solemn të rrëmbimit të Elisë për të shprehur një realitet që nuk mund të verifikohet me shqisat dhe as të përshkruhet në mënyrë të mjaftueshme me fjalë: Pashkët e Jezusit, Ringjallja e tij dhe hyrja e tij në lavdinë e Atit.
Në Besëlidhjen e Vjetër, reja tregon praninë e Perëndisë në një vend të caktuar (Dal. 13,22). Luka e përdor atë për të pohuar se Jezusi, i munduri, guri i hedhur poshtë nga ndërtuesit, ai që armiqtë e tij do të donin të mbetej përgjithmonë rob i vdekjes, në vend të kësaj u mirëprit nga Perëndia dhe u shpall Zot. Dy burrat e veshur me të bardha janë të njëjtët që shfaqen te varri ditën e Pashkëve (Lk. 24,4). Ngjyra e bardhë përfaqëson, sipas simbolizmit biblik, botën e Zotit. Fjalët e vendosura në gojën e dy burrave janë shpjegimi i dhënë nga Perëndia për ngjarjet e Pashkëve: Jezusi, Shërbëtori besnik, i vrarë nga njerëzit, është përlëvduar. Fjalët e tyre janë të vërteta (duke qenë dy, ata janë dëshmitarë të besueshëm).
Më në fund: shikimi u kthye nga qielli. Ashtu si Eliseu, apostujt dhe të krishterët e kohës së Lukës gjithashtu vazhdojnë të sodisin Mjeshtrin ndërsa ai largohet. Vështrimi i tyre tregon shpresën e kthimit të tij të menjëhershëm, dëshirën që, pas një intervali të shkurtër, ai të rifillojë punën e ndërprerë. Por zëri nga qielli e bën të qartë: nuk do të jetë ai që do ta çojë deri në fund, do të jesh ti. Ti do ta bësh, je i aftësuar ta bësh sepse ke kaluar dyzet ditë me të (në gjuhën e judaizmit ishte koha e nevojshme për përgatitjen e dishepullit) dhe ke marrë Shpirtin e tij.
Për apostujt, ashtu si për Eliseun, imazhi i “rrëmbimit të zotit” tregon dorëzimin.
Që në kohën e Lukës kishte të krishterë që "shikonin drejt qiellit", domethënë, që e konsideronin fenë si një arratisje, jo si një stimul për t'u angazhuar konkretisht për përmirësimin e jetës së njerëzve. Atyre, Zoti u thotë “mos e shikoni më qiellin”, është në tokë që duhet të provoni vërtetësinë e besimit tuaj. Jezusi do të kthehet, po, por kjo shpresë nuk duhet të jetë një arsye për t'ju larguar nga problemet e kësaj bote. Të lumtur do të jenë ata shërbëtorë që Zoti, kur të kthehet, do t’i gjejë të zënë duke punuar për vëllezërit e tyre (Lk. 12,37).
A u ngjit Jezusi në qiell? Sigurisht, por të thuash se ai u ngjit në qiell është ekuivalente me të thuash: ai u ringjall, ai u përlëvdua, ai hyri në lavdinë e Perëndisë. Trupi i tij, është e vërtetë, u vendos në varr, por Perëndisë nuk i duheshin atomet e kufomës së tij për t’i dhënë atij atë “trup të ringjallur” që Pali e quan: “trup shpirtëror” (1 Kor. 15,35-50).
Dyzet ditë pas Pashkëve nuk kishte lëvizje në hapësirë, asnjë “rrëmbim” nga Mali i Ullinjve në qiell. Ngjitja në qiell ndodhi pikërisht në momentin e vdekjes, edhe nëse dishepujt filluan ta kuptonin dhe ta besonin vetëm nga "dita e tretë".

Historia e Lukës është një faqe teologjie, jo një kronikë. Në këtë faqe ai dëshiron të na tregojë se Jezusi ishte i pari që kaloi "velin e tempullit" që ndante botën e njerëzve nga ajo e Zotit dhe tregoi se si gjithçka që ndodh në tokë: sukseset dhe fatkeqësitë, padrejtësitë, vuajtjet dhe madje edhe ngjarjet më absurde, siç është një vdekje e turpshme, nuk i shpëtojnë planit të Zotit.
Ngjitja e Jezusit është e gjitha kjo. Pra, nuk duhet të habitemi që ajo u prit nga apostujt me gëzim të madh (Lk. 24,52).


LEXIMI I DYTË: Heb. 9,24-28. 10,19-23.

24 Sepse Krishti nuk hyri në Shenjtëroren e Shenjtëroreve të punuar me dorë, që është vetëm shëmbëllesë e thjeshtë e asaj të vërtetës, por drejt në qiell: që tani të ndërmjetësojë për ne para fytyrës së Hyjit. 25 Jo veç, që shumë herë ta flijojë vetveten sikurse kryeprifti çdo vit hyn në Shenjtëroren e Shenjtëroreve me gjak të huaj; 26 - përndryshe do t’i ishte dashur të pësojë shumë herë që prejkrijimit të rruzullit. Por tani u dëftua një herë të vetme - në mbarimin e kohës - për ta asgjësuar mëkatin me anën e flijimit të vetvetes.
27 Dhe, sikurse njerëzve u duhet një herë të vdesin - e pastaj vjen gjyqi - 28 kështu edhe Krishti: u flijua vetëm një herë për të shlyer mëkatet e të gjithëve, kurse herën e dytë - jo më në lidhje me mëkate - do t’u duket atyre që e presin për t’u shëlbuar.
10,19 Pra, o vëllezër, duke pasur hyrje të lirë në Shenjtërorën e Shenjtërorëve në fuqi të gjakut të Jezusit, 20 nëpër këtë rrugë të re dhe të gjallë që na e hapi Krishti më anën të tisit që është trupi I tij; 21 dhe duke pasur një prift të shkëlqyeshëm në krye të Shtepisë së Hyjit: 22 t’i afrohemi me zemër të çiltër me fe të plotë me shpirt të pastruar nga ndërgjegija e keqe dhe me trup të larë me ujë të pastër. 23 Ta ruajmë të palëkundshme dëshminë e shpresës sepse ai që I dha premtimet është besnik.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Sot vazhdojmë të flasim për meshtarët për të treguar presbiterët, për t'iu referuar ministrave të Eukaristisë dhe të Pajtimit; por Koncili i Dytë i Vatikanit e shmangu me kujdes këtë dhe e rezervoi termin meshtar - siç bën gjithë Besëlidhja e Re - për Krishtin dhe popullin e Perëndisë të bashkuar me Krishtin në ofrimin e flijimeve shpirtërore që i pëlqejnë Atit.
Fragmenti nga Letra drejtuar Hebrenjve që na paraqitet sot fillon duke treguar dy arsye pse Jezusi është i vetmi meshtar i vërtetë.
E para është se priftërinjtë e lashtë ofronin oferta të djegura në një tempull material, të bërë prej gurësh, ndërsa Jezusi kryente shërbesën e tij në qiell, në një shenjtërore që nuk ishte bërë nga duart e njeriut (Heb. 9,24).
Pastaj, priftëria e Besëlidhjes së Vjetër kishte si objektiv pastrimin e popullit nga mëkatet e tyre. Për të shlyer mëkatet e tij, kryeprifti hynte – vetëm dhe me frikë – në pjesën më të shenjtë të tempullit, në Shenjtoren e Shenjtëroreve, dhe derdhte gjakun e kafshëve të flijuara mbi gurin që besohej se ishte vendosur nga Zoti si themeli i botës. Thuhej gjithashtu se ky gur ishte tapa që bllokonte ujërat e humnerës. Nëse, në ditën e Yom Kippur, mëkatet e njerëzve nuk do të ishin shlyer, nëpërmjet kryerjes së kujdesshme dhe të përpiktë të të gjitha riteve të pastrimit, ujërat e ferrit do të ishin derdhur përsëri mbi botën.
Kryeprifti i përsëriste këto gjeste liturgjike çdo vit, por nuk merrte asnjë falje të mëkatit. Burrat vazhduan të ishin të ligj dhe në nevojë për shlyerje faji.

Meshtaria e Jezusit është krejtësisht e ndryshme: ai ofroi një flijim unik dhe të përsosur dhe nuk derdhi gjakun e kafshëve, por dha gjakun e tij dhe, me gjestin e tij të dashurisë, e zhduku mëkatin përgjithmonë (Heb. 9,25-27).
Ai do të vijë përsëri, jo për të përsëritur flijimet, por për të marrë me vete njerëzit që flijimi i tij unik dhe i përsosur i ka shpenguar nga çdo faj (Heb. 9,28).
Në pjesën e dytë të leximit (Heb. 10,19-23) autori nxjerr në pah rezultatin e sakrificës së ofruar nga Krishti dhe paraqet në gjuhë teologjike ngjitjen në qiell që festojmë sot.
Ai u drejtohet marrësve të letrës së tij duke i quajtur vëllezër dhe u shpall atyre: kulti i vjetër ka mbaruar, Krishti ka përuruar atë të riun. Në Veprat e Apostujve, Luka e paraqiti këtë të vërtetë duke përdorur një imazh hapësinor, ai na ftoi të sodisim Jezusin duke u ngjitur në qiell.
Autori i Letrës drejtuar Hebrenjve e prezanton të njëjtën ngjarje me gjuhë teologjike, duke iu referuar liturgjisë së tempullit të Jerusalemit: Jezusi është Kryeprifti i vërtetë, i vetmi, i cili, pasi kaloi velin që ndante botën e njerëzve nga ajo e Perëndisë, hyri në Shenjtëroren e përjetshme të qiellit. Ai hyri dhe ia paraqiti Atit flijimin e tij: jo ofertën e kafshëve që nuk i interesojnë kurrë Perëndisë, por jetën e tij të dhënë njerëzve, nga dashuria. Kështu ai hapi hyrjen e shtëpisë së Atit për të gjithë.
Këshilla e fundit për dishepullin, i cili tani e ka zemrën të pastruar nga gjaku i tij dhe trupin të larë nga uji i Pagëzimit, është të jetë besnik, të mos lëkundet në rrëfimin e kësaj shprese (v. 21-23).


UNGJILLI: Lk. 24,46-53.

45 Në atë kohë, Jezusi u shfaq apostuive të vet 46 dhe u tha: “Kështu është në Shkrimin e shenjtë: ‘Mesisë i duhet të pësojë e të ngjallet së vdekuri të tretën ditë. 47 Në Emër të tij do të predikohet ndër të gjithë popujt, duke filluar prej Jerusalemit, kthimi dhe falja e mëkateve. 48 Ju jeni dëshmitarët e kësaj gjëje. 49 Dhe, ja, unë do ta dërgoj mbi ju Premtimin e Atit tim. Qëndroni, prandaj, në qytet derisa të visheni me Fuqinë prej së Larti”.
50 Atëherë i mori me vete deri në Betani, i çoi duart dhe i bekoi. 51 E, ndërsa po i bekonte, u nda prej tyre dhe u ngrit në qiell. 52 Ata ranë përmbys para tij dhe e adhuruan e me gëzim të madh u kthyen në Jerusalem 53 dhe vazhdimisht ishin në Tempull duke i dhënë lavdi Hyjit.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Ne jemi në gjendje të studiojmë dhe kuptojmë realitetet materiale, vetëm duhet të jemi në gjendje të aplikojmë inteligjencën dhe mprehtësinë.
Megjithatë, misteret e Zotit na shpëtojnë, ato janë të pakuptueshme, vetëm ai mund t'i zbulojë ato.
Nëse i afrohemi Jezusit, nëse ripërsëritim fazat e jetës së tij të udhëhequr vetëm nga mençuria njerëzore, e gjejmë veten përballë një misteri të dendur, kërkojmë me ngulm në errësirë. Nga fillimi deri në fund, ajo që i ndodh atij mbetet një enigmë. Vetë nëna, Maria, habitet dhe mahnitet kur plani i Perëndisë fillon të bëhet realitet në të birin (Lk. 2,33.50). Me besim, edhe ajo duhet t’i “bashkojë” ngjarjet e ndryshme si copëza (Lk. 2,19), për të zbuluar enigmën e Zotit. Si ta kapësh kuptimin?
I Ngjalluri i përgjigjet kësaj pyetjeje në vargjet e para të Ungjillit të sotëm (v. 46-47). Ai – raporton Luka – ua hapi mendjen dishepujve drejt kuptimit të Shkrimeve të Shenjta: “Kështu është shkruar...”. Vetëm nga fjala e Zotit e shpallur nga profetët mund të vijë drita që ndriçon ngjarjet e Pashkëve. Në Bibël – thotë Jezusi – ishte parashikuar që Mesia do të vuante, do të vdiste dhe do të ringjallej.
Është e vështirë të gjesh deklarata kaq të qarta në Besëlidhjen e Vjetër. Megjithatë, nuk ka dyshim se ajo që ndryshoi mendjet e dishepujve dhe i bëri të kuptonin se Mesia i Perëndisë ishte shumë i ndryshëm nga ajo që prisnin, ishin tekstet e profetit Isaia, të cilët flasin për Shërbëtorin e Zotit "të përçmuar dhe të hedhur poshtë nga njerëzit, një njeri i dhembjeve dhe i njohur me hidhërimin... Por ai do të ketë pasardhës dhe do ta zgjasë jetën e tij, dhe pas mundimit të shpirtit të tij do të shohë dritën" (Is 53).
Një ngjarje tjetër – thotë i Ngjalluri – është shpallur në Shkrimet e Shenjta: “Në emër të tij do të predikohet kthimi dhe falja e mëkateve në të gjitha kombet” (v. 47).
Këtu referenca ndaj tekstit biblik është e qartë. I referohet misionit të Shërbëtorit të Zotit: “Të kam bërë dritë për kombet, që të çosh shpëtimin deri në skajet e tokës” (Is. 49,6).
Sipas profetit, detyra e Mesisë është t'u sjellë shpëtim të gjithë njerëzve. Si do të përmbushet kjo profeci nëse Jezusi e kufizoi aktivitetin e tij vetëm te populli i tij, nëse u ofroi shpëtim vetëm izraelitëve (Mt.15,24)?

Në pjesën e dytë të Ungjillit të sotëm (v. 48-49) kësaj pyetjeje i jepet përgjigje: Jezusi do të bëhet "drita e johebrenjve" nëpërmjet dëshmisë së dishepujve të tij.
Kjo është një detyrë përtej aftësive njerëzore. Për të kryer misionin e Krishtit, vullneti i mirë dhe cilësitë e mira nuk janë të mjaftueshme; duhet të jesh në gjendje të mbështetesh në forcën e tij. Ja arsyeja për premtimin: “Qëndroni në qytet derisa të visheni me fuqi nga lart” (v. 49).
Është njoftimi i dërgimit të Shpirtit, i Atij që do të bëhet protagonisti i kohës së Kishës. Në Veprat e Apostujve, prania e tij në momentet kyçe dhe ndihma e tij në zgjedhjet vendimtare të bëra nga dishepujt do të kujtohen shpesh.
Ungjilli i Lukës përfundon me historinë e Ngjitjes në Qiell (v. 50-53).
Përpara se të hyjë në lavdinë e Atit, Jezusi i bekon dishepujt (vargu 51).

Pasi mbaruan kremtimet liturgjike në tempull, prifti largohej nga vendi i shenjtë dhe shqiptonte një bekim solemn mbi besimtarët e mbledhur për lutje (Sir. 50,20). Pas bekimit, ata u kthyen në punët e tyre, të sigurt se Zoti do t’i çonte të gjitha përpjekjet dhe mundin e tyre në një përfundim të suksesshëm. Bekimi i Jezusit shoqëron bashkësinë e dishepujve të tij dhe është premtimi dhe garancia e suksesit të plotë të veprës që ata janë gati të fillojnë.
Thirrja e fundit mund të ishte vetëm për gëzim: dishepujt “u kthyen në Jerusalem me gëzim të madh” (v. 52).
Luka është ungjilltari i gëzimit. Që në faqen e parë të Ungjillit të tij hasim engjëllin e Zotit që i thotë Zakarias: “Do të kesh gëzim dhe hare, dhe shumë do të gëzohen për lindjen e tij” (Lk. 1, 14). Pak më vonë, në historinë e lindjes së Jezusit, engjëlli shfaqet përsëri dhe u thotë barinjve: “Mos kini frikë; sepse ja, unë po ju sjell lajmin e mirë të një gëzimi të madh që do të jetë për të gjithë popullin” (Lk. 2,10).
Arsyeja e parë pse dishepujt gëzohen, edhe pse nuk e kanë më Mjeshtrin dukshëm me vete, është fakti se ata e kanë kuptuar se ai nuk ka mbetur, siç mendonin armiqtë e tij, një rob i vdekjes.
Ata e kanë përjetuar ringjalljen e tij, janë të sigurt se ai ishte i pari që kaloi "perden e tempullit" që ndante botën e njerëzve nga ajo e Zotit. Kështu ai tregoi se gjithçka që ndodh në tokë: sukseset dhe fatkeqësitë, padrejtësitë, vuajtjet dhe madje edhe ngjarjet më absurde, si ato që i ndodhën atij, nuk i shpëtojnë planit të Zotit. Nëse ky është fati i çdo njeriu, vdekja nuk është më e frikshme, Jezusi e shndërroi atë në një lindje për jetën me Perëndinë. Kjo është arsyeja e parë për t'u përballur me shpresë edhe me situatat më dramatike dhe të ndërlikuara.

Drita e Shkrimeve të Shenjta i bëri ata të kuptonin se Jezusi nuk shkoi në një vend tjetër, ai nuk u largua, por qëndroi me njerëzit. Mënyra e tij e të qenit i pranishëm nuk është më e njëjtë, por nuk është më pak reale. Përpara Pashkëve, ai ishte i kushtëzuar nga të gjitha kufizimet ndaj të cilave ne jemi të nënshtruar. Tani jo më dhe ai mund të jetë pranë çdo burri, gjithmonë. Me Ngjitjen në Qiell, prania e tij nuk u pakësua, përkundrazi u shumëfishua! Ja arsyeja e dytë për gëzimin e dishepujve dhe tonën.