Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

TRINI VITI B

MË 30-5-2021

Psalmi. 32 (33), 4-5. 6. 9. 18. 20. 21-22


4 Sepse e drejtë është fjala e Zotit
e të gjitha veprat e tija me besë.
5 E do drejtësinë e gjyqin,
plot është toka me mirësinë e Zotit.
6 Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt,
prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor;
9 Sepse ai foli ‑ gjithçka u bë,
ai urdhëroi ‑ gjithçka u përftua!
18 Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij:
20 Shpirti ynë shpreson në Zotin,
ai është ndihma dhe mburoja jonë.
21 Zemra jonë në të e ka shpresën,
shpresojmë në Emrin e tij të shenjtë.
22 Mirësia jote qoftë mbi ne, o Zot,
sikurse ne shpresojmë në ty.



LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.


TOKA ËSHTË MBUSHUR ME DASHURINË E ZOTIT

Asnjë fjalë e misterit të Trinisë në këtë psalm, është e qartë, pasi që ky Mister i Një Zoti në tre persona u zbulua nga besimtarët pas Rrëshajëve. Por nga ana tjetër, fjalët shumë të bukura që lexohen në këto pak vargje flasin për zbulimin e madh që njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër kishin bërë tashmë.

Për shembull, lexohet: "Toka është mbushur me dashurinë e tij": Kjo është një profesion i shkëlqyer i besimit! U desh një rrugë e gjatë e Zbulesës që njerëzimi të zbulonte këtë realitet themelor se Zoti është Dashuri dhe se toka ( Krijimi) është e mbushur me dashurinë e tij. Dhe kjo është shenja dalluese e besimtarëve, më duket: ata kalojnë nëpër ekzistencë dhe realitetet e saj me gëzim apo edhe me sprova, duke pohuar, çfarëdo që të ndodhë, se toka është e mbushur me dashurinë e Zotit. Kjo nuk do të thotë që dashuria mbretëron kudo në tokë! As dashuria universale dhe as lumturia nuk janë akoma atje. Tani për tani, ajo që është e sigurt është që Zoti e shikon kozmosin dhe njerëzimin me dashuri. Për pjesën tjetër, ajo ende nuk është përmbushur, por është thirrja e gjithë Krijimit të jetë vendi i dashurisë, ligjit dhe drejtësisë.
Duhet të lexohet i gjithë vargu 5:
“E do drejtësinë e gjyqin,
plot është toka me mirësinë e Zotit" (v. 5).
Dashuria e Zotit për njerëzimin është, pra, e vjetër sa bota; mund të thuhet: "Ky është kuptimi i kujtesës së Krijimit që dëgjojmë këtu:
"Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt,
prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor" (v.6).
Por Zoti nuk krijoi vetëm kozmosin dhe njerëzimin një ditë të bukur për t’ i braktisur ata më pas në fatin e tyre; që nga agimi i botës, ai na vëzhgon në çdo moment:
"Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë,
mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij" (v. 18).

Kjo siguri që na jep besimi, mbeshtetet në përvojën e Popullit të Zhgjedhur: për gjithmonë, nga fillimi kur Zoti krijoi qiellin dhe tokën, Zoti ka pasur kujdes për gjithçka kishte Krijuar me një dashuri të vëçantë.
Nga Abrahami, Isaku dhe Jakobi, nga Moisiu dhe shkurret që digjen dhe nga dalja nga Egjipti, dhe hyrja në tokën e premtuar ... dhe unë mund të çohen njëra pas tjetrës ngjarjet e historisë së popullit të zgjedhur, për secilin fazë e kemi njohur dhe përjetuar që Zoti po shikon dhe se toka është e mbushur me dashurinë e tij.



SYTË E ZOTIT JANË MBI ATA QË E DRUAJNË.[B][

Është mirë që të meditohet përsëri më mirë këtë varg të mrekullueshëm: “Ja, sytë e Zotit janë mbi ata që e druajnë, mbi ata që shpresojnë në mirësinë e tij”.
Mund të bëhet kjo gjë në dy momente:
Së pari, këtu kemi një përkufizim të fjalës "frikë" (druajnë, në tekst): ata që kanë frikë nga Zoti, janë pikërisht ata që shpresojnë te dashuria e tij, të cilët i besojnë atij në të gjitha rrethanat.
Së dyti, dikush mund të habitet nga formulimi: "Zoti i ruan ata që e druajnë atë"; sepse atëherë duhet të pyetet: "Dhe të tjerët? Ata që nuk janë besimtarë? A nuk po i do Zoti ata?" Sigurisht, Zoti kujdeset për të gjithë fëmijët e tij, por vetëm ata që e njohin, e dinë që Zoti i do dhe mund ta duan!
Karakteristikë tjetër e këtij psalmi është rëndësia që i kushtohet Ligjit! Dashuria e popullit të Izraelit për Ligjin ndonjëherë na mahnit; por për besimtarët, kjo shkon pa thënë sepse ata shohin në të shprehjen e përkujdesjes së Zotit për fëmijët e tij: Ligji i tij na shoqëron, ashtu si një kod autostradë mbron nga aksidentet dhe hapat e gabuar; prandaj konsiderohet një dhuratë e dashurisë së Zotit. Dhe nuk është rastësi që ky psalm ka saktësisht njëzet e dy vargje, (që korrespondojnë me njëzet e dy shkronjat e alfabetit hebraik), në nderim të Fjalës së Zotit që është e gjithë jeta jonë, nga A e deri në Z.
Dhe tani për besimtarët, qëndrimi i vetëm i vlefshëm, mënyra e vetme për të respektuar Zotin është t'i binden urdhërimeve, sepse ne e dimë se ata drejtohen vetëm nga dashuria. Ky është saktësisht kuptimi i profesionit hebre të besimit (Dt, 6, 4v): " Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde!", që. përkthehet: "Do ta duash, do t'i besosh dhe (sepse është e pandashme) do të mbash urdhërimet e tij, fjalën e tij "; ky është kuptimi i dytë i fjalës "fjalë"; vargu: "Po, është i drejtë, fjala e Zotit" (v.4) është një homazh për Fjalën krijuese, por edhe për Ligjin e dhënë nga Zoti.
Sepse nuk duhet të harrojmë se krijimi për të cilin mrekullohet më shumë në Izrael, nuk është ai i tokës, është krijimi i njerëzve. Në secilën periudhë të historisë së saj, fjala e Zotit e thërret atë drejt lirisë dhe i jep forcën për të fituar këtë liri; liria nga çdo idhujtari, liria nga çdo skllavëri.
Në shikim të parë, në këto vargje, siç thuhet në fillim, nuk gjejmë asnjë gjurmë të Trinisë. Na duhej të prisnim ardhjen e Krishtit për të kuptuar që Fjala e Zotit për të cilën ka folur kaq shumë ky psalm është një Person:
"Në fillim ishte Fjala ... Prej Saj u bë çdo gjë
e pa Të nuk u bë asgjë.
E çdo gjë që u bë, e pati në Të jetën
e Jeta është drita e njerëzve" (Gj 1,1.3-4)
mediton Shën Gjonin në prologun e tij; atëherë ne mund t'u japim të gjithë kuptimin e tyre pohimeve të Psalmit 32/33: "Sepse e drejtë është fjala e Zotit" (v.4a); ai është besnik në të gjitha ato që bën: "të gjitha veprat e tija me besë" (v. 4b) ... Zoti i bëri qiejtë me Fjalën e tij, universin, me frymën e gojës së tij: "Prej fjalës së Zotit u krijuan qiejt, prej frymës së gojës së tij çdo trup qiellor" (v. 6); ... "Sepse ai foli ‑ gjithçka u bë, ai urdhëroi ‑ gjithçka u përftua" (v. 9).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

CORPUS DOMINI VITI B

MË 6-6-2021

LEXIMI I PARË: Dal, 24,3-8.

3 Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit të gjitha fjalët e Zotit dhe rregulloret. Mbarë populli u përgjigj njëzëri: “Do t’i zbatojmë të gjitha fjalët që i tha Zoti”.
4 Moisiu i shkroi të gjitha fjalët e Zotit. Në mëngjes hëngri dhe e ndërtoi një lter rrëzë malit, me dymbëdhjetë gurngulur për dymbëdhjetë fiset e Izraelit. 5 Atëherë u urdhëroi të rinjve të Izraelit të flijojnë flitë e shkrumbimit. Flijuan edhe flitë e pajtimit viça në nder të Zotit. 6 Moisiu mori gjysmën e gjakut dhe e qiti në disa enë, kurse gjysmën tjetër e derdhi mbi lter. 7 Atëherë mori Librin e Besëlidhjes dhe ia lexoi me zë të lartë popullit e populli u përgjigj: “Gjithçka tha Zoti do të zbatojmë e do të jemi të dëgjueshëm”. 8 Atëherë Moisiu e mori gjakun dhe e stërpiku popullin e tha: “Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve”.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.


BESËLIDHJA E PËRFUNDUAR NË SINAI.
Ka disa gjëra befasuese në këtë tekst! Së pari, këto zakone janë larg nga tonat, dhe më pas theksimi i gjakut, me një shprehje që ne e njohim shumë mirë, natyrisht: "Gjaku i besëlidhjes".
Por, nëse zakonet e raportuara këtu, na befasojnë, nuk duhet të harrojmë se Moisiu jetoi rreth vitit 1250 para Krishtit. Këto zakone janë, pra, tre mijë vjeçare dhe madje edhe më shumë, sepse Moisiu nuk i ka shpikur ato; ato ishin të zakonshme në shumë popuj të tjerë në atë kohë. Ato ekzistojnë ende sot, në shekullin e njëzet e një, në popuj të caktuar historia e të cilëve nuk ka evoluar shumë shpejt. Teksti biblik këtu përshkruan ceremonialin e përdorur zakonisht për një Besòlidhje midis dy popujve deri më tani armiq. Por, kësaj here, kontraktorët janë vetë Zoti ... dhe një popull shumë i vogël.
Dhe, mbi të gjitha, ajo që është interesante është të shohim se si Moisiu rifilloi një rit të zakonshëm, por duke i dhënë atij një kuptim krejt të ri! Nëse shohim nga afër, dy realitetet (riti i vjetër, nga njëra anë, kuptimi i ri i dhënë nga Moisiu, nga ana tjetër),konstatojmë se janë të ndërthurur ngushtë në këtë tekst: gjërat që vijnë nga traditat e lashtë, si ndërtimi i një lteri me dymbëdhjetë gurngulur, flijimet e kafshëve, spërkatja e gjakut në një altar që përfaqëson hyjninë dhe gjithashtu spërkatja e gjakut mbi njerëzit. Ajo që është e re, nga ana tjetër, është vetë nocioni i Besëlidhjes i propozuar nga Zoti, është dhurata e Ligjit nga Zoti dhe së fundmi, angazhimi i njerëzve për t'iu bindur këtij ligji.
"Moisiu erdhi dhe i tregoi popullit të gjitha fjalët e Zotit dhe rregulloret. Mbarë populli u përgjigj njëzëri: “Do t’i zbatojmë të gjitha fjalët që i tha Zoti”..."Moisiu i shkroi të gjitha fjalët e Zotit".

Historia, pra, fillon me fjalën më të rëndësishme “fjalën e Zotit”. Kur pasardhësit e Moisiut shekuj më vonë e rilexonin këtë histori, ata menjëherë e kuptonin mesazhin: nuk janë gjërat që bëhen me gurët, me kafshët, me gjakun...që kanë rëndësi; vetëm Besëlidhja ka rëndësi, dhe besnikëria ndaj Fjalës së Zotit.
Pastaj në këtë tregim përshkruhen ritet e vetë flijimit: altari në rrëzë të malit, dymbëdhjetë gurët që përfaqësojnë dymbëdhjetë fiset e Izraelit, domethënë e gjithë populli. Fjala "njerës" del disa herë në tekst; sepse lidhet Besëlidhja me një popull dhe jo me një individ apo edhe individë! Të dymbëdhjetë gurët në këmbë nënkuptojnë që i gjithë populli është i thirrur dhe interesuar dhe se uniteti i popullit do të jetë rreth kësaj Besëlidhjeje. Përsëri, ekziston një mesazh për lexuesit e ardhshëm: mund të ketë qenë shumë e dobishme, nganjëherë, që të kujtonin dymbëdhjetë fiset atë që i bashkoi për kaq shumë kohë, pasi që kjo shkon prapa në fillimin e daljes nga Egjipti.
Disa të rinj sakrifikonin viçat: ky funksion nuk ishte rezervuar ende për priftërinjtë. Pastaj është riti i gjakut: Moisiu spërkat altarin që përfaqëson Perëndinë, dhe menjëherë ai merr librin e Besëlidhjes dhe lexon fjalët e Zotit për njerëzit dhe njerëzit premtojnë t'i binden:
“Gjithçka tha Zoti do të zbatojmë e do të jemi të dëgjueshëm” (v. 7).

FLIJIMI, GJESTI I BESËLIDHJES.

Më në fund, Moisiu spërkat njerëzit: ky rit i gjakut do të thotë që Besëlidhja të bëhet "jetike" për palët kontraktuese; mënyra për të thënë që tani e tutje, lidhja e re e krijuar kështu midis Zotit dhe njerëzve është "për jetën dhe vdekjen". Është për gjithmonë.
Dhe menjëherë, Moisiu kujton se flijimi ka kuptim vetëm kur i referohet Besëlidhjes që Zoti sapo ka vulosur me popullin e tij: “Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve” (v. 8).
Ajo që është e para, pra, nuk është flijimi për hir të flijimit, por është Besëlidhja, e formuluar në këtë Fjalë të Zotit.
Për ta thënë ndryshe, flijimi nuk është kurrë një qëllim në vetvete: flijimi ka vlerë vetëm përmes angazhimit të dashurisë dhe besnikërisë që vendos dhe kurorëzon midis Zotit dhe popullit të tij.
Me Moisiun, pra, bëhet një hap thelbësor: flijimi nuk është më një rit magjik, por është i endur nga fjala e angazhimit reciprok, bëhet një mister i besimit.

Por besimi nuk lind vetvetiu: dashuria birnore mund të lindë vetëm si përgjigje ndaj dashurisë atërore.
Moisiu e bën të qartë se ishte Zoti ai që mori iniciativën: ai tha:"Ky është gjaku i Besëlidhjes që Zoti e lidhi me ju në mbështetje të të gjitha këtyre fjalëve” (v. 8). Nuk ishte Izraeli ai që u përpoq të arrinte këtë Zot për të cilin nuk e kishte idenë, ishte vetë Zoti që erdhi ta kërkonte, t'i ofronte Besëlidhjen dhe që të zbulohej pak nga pak si Zoti që çliron dhe që jep jetë. Një nga veçoritë e mëdha të besimit të popullit hebre është të kuptojë se e gjithë iniciativa vjen nga Zoti; gjithçka që bën njeriu, lutja, sakrifica, blatimi, vjen vetëm si përgjigje e dashurisë së Zotit që është i pari.
Atëherë njerëzit mund të fillojnë të ecin në rrugën e bindjes ("Gjithçka që Zoti ka thënë, ne do t'i bindemi") sepse ata kanë pasur përvojë shumë konkrete të punës së Zotit në emër të tyre. Dhurata e ligjit supozohet të jetë pas largimit nga Egjipti, pra pas çlirimit nga skllavëria. Populli është bërë një popull i lirë falë nismës së Zotit; tani e tutje ai mund të besojë se bindja që tani i kërkohet është e lidhur drejtpërdrejt me këtë punë çlirimtare. Kjo është ajo që Shën Pali e quan "bindja e besimit", domethënë thjesht besimi.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË
CORPUS DOMINI VIT B
MË 6-6-2021


Ps 116,12-13.15-16ac.17-18

12 Si do t’ia shpërblej Zotit
për të gjitha të mirat që m’i ka dhënë?
13 Do të ngre gotën e shëlbimit
e me nderim do të thërras Emrin e Zotit.
15 E çmueshme është para Zotit
vdekja e shenjtërve të tij.
16 O Zot, unë jam shërbëtori yt,
shërbëtori yt dhe biri i shërbëtores sate.
Ti i këpute hekurat e mia:
17 ty do të ta kushtoj flinë e lavdit,
me nderim do të thërras Emrin e Zotit.
18 Do t’i kryej kushtet e mia bërë Zotit
nëpraninë e mbarë popullit të tij.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJE.


DUKE PËRKUJTUAR ÇLIRIMIN E POPULIT IZRAELIT NGA ROBËRIA E EGJIPTIT.

Përmblidhen në këtë psalm të gjithë elementët e rëndësishme të leximit të parë të kësaj feste të Trupit dhe Gjakut të Krishtit: së pari, veprën çliruese të Zotit, pastaj njohjen nga besimtarët të kësaj iniciative të Zotit dhe së fundmi angazhimin për bindje. "Unë zinxhirët e të cilit i theva" është vepër e Zotit; dhe dihet cilat janë zinxhirët për të cilët flet psalmisti: para së gjithash është çlirimi i Egjiptit; çdo vit, veçanërisht në kohën e Pashkës, pasardhësit e atyre që ishin skllevër në Egjipt rijetuan fazat kryesore të çlirimit të tyre: thirrjen e Moisiut, përpjekjet e tij të shumta për të marrë leje nga Faraoni për t'u larguar, pa pasur të gjithë ushtrinë në thembrat e tyre, kokëfortësia e Faraonit ... dhe ndërhyrjet e përsëritura të Zotit për të inkurajuar Moisiun të qëndrojë në ndërmarrjen e tij, pavarësisht nga gjithçka. Në fund, njerëzit ishin në gjendje të shpëtonin dhe mbijetonin për mrekulli, ndërsa kokëfortësia e Faraonit shkaktoi rrëzimin e tij.
Kur këndohet ky psalm, shekuj më vonë, në tempullin e Jeruzalemit, largimi i Izraelitëve nga Egjipti ishte bërë afërshisht shtatë shekuj më parë, por largimi shenonte vetëm një fazë e veprimtarisë së Zotit. Dihet mirë se nuk mjaftonte largimi nga Egjipti për të formuar me të vërtetë një popull të lirë: sa skllavëri individuale ose kolektive ende bënin kërdi në faqen e tokës! Skllavëria e varfërisë, madje edhe mjerimi në kaq shumë forma; skllavëria ndaj sëmundjeve dhe prishja fizike; skllavëria e ideologjisë, racizmit, dominimit në të gjitha format e saj ... Egjipti i Biblës ka marrë shekuj dhe ende merr edhe sot shumë fytyra në të gjitha gjerësitë gjeografike: por ne gjithashtu e dimë që, pa u lodhur, Zoti mbështet përpjekjet e Popullit të tij për të këputur zinxhirët e tij.
Sepse historia e popujve, që fatkeqësisht na jep një mijë shembuj skllavërie, gjithashtu na tregon (dhe kjo është gjëja më e madhe, është një gjë madhështore) etjen për liri e cila është e gdhendur në thellësitë e zemrës së njerëzve dhe që u reziston të gjitha përpjekjeve për ta mbytur atë. Këtë etje për liri, besimtarët e dinë mirë kush ia nguliti atë njeriut; e quajmë Shpirt. Psalmisti e di mire që i kushton shumë Zotit, që është gjë për të e padurueshme të shohë vetë të vdesë populli i tij!" "... dhe kjo i kushton atij aq shumë sa që Ai nderhyri në të gjitha luftërat për jetën dhe lirinë e çdo njeriu, sido që të jetë..


ZGJEDHJA PËR TË SHËRBYER LIRISHT.

Në këtë Zot, që e ka provuar veten e tij, si mund të thuhet, mund të kemi besim. Ai nuk është ai që do të na lidhë me zinxhirë, ai është shumë xheloz për lirinë tonë! Dhe, atëherë, për këtë dikush lirisht e ndjek, e dëgjon: "O Zot, unë jam shërbëtori yt, shërbëtori yt dhe biri i shërbëtores sate. Ti i këpute hekurat e mia". Fjala "shërbëtor" këtu mund të kuptohet më tepër si një dishepull. Në Bibël, nuk ka të bëjë me "shërbimin" e Zotit në kuptimin që ai ka nevojë për shërbëtorë ...
Kjo vlen për idhujt, perënditë që njeriu ka shpikur.Është një gjë shumë e çuditshme: kur imagjinojmë perëndi, ne besojmë se ata kanë nevojë për temjanin tonë, lavdërimet tona, komplimentet tona, shërbimet tona, se ata kanë nevojë për skllevër.
Përkundrazi, Zoti i Izraelit, Zoti çlirues, nuk ka nevojë për skllevër në këmbët e tij: ai vetëm na kërkon që të jemi dishepujt e tij sepse vetëm ai mund të na çojë përpara në rrugën e vështirë të lirisë. Dhe përvoja e Izraelit, si e jona, tregon se posa të ndalohet lejimi i vetes tonë të drejtohet nga Zoti dhe nga fjala e tij, shumë shpejt njeriu bie përsëri në një mori kurthesh, devijimesh dhe premtimesh të rremë.

Kjo është arsyeja pse në kët psalm thuhet me zë të lartë dhe të qartë:
"Ty do të ta kushtoj flinë e lavdit, me nderim do të thërras Emrin e Zotit". Është një vendim që përsëritet dy herë në disa vargje; është një zgjedhje e vërtetë, që të mos thirren perënditë të tjera, dhe t'i kthehet shpina përfundimisht idhujtarisë.

"Unë do të thërras emrin e Zotit", do të thotë: "Unë zotohem të mos thërras një zot tjetër". Dhe dihet që profetët luftuan për shumë shekuj kundër idhujtarisë
Duhet thënë se besnikëria ndaj marrjes së këtij vendimi kërkonte besim të madh te Zoti, por gjithashtu shumë shpesh guxim të jashtëzakonshëm përballë politeizmit të popujve fqinjë. Për shembull, gjatë sundimit grek mbi Palestinën, dhe kjo ndodhi shumë vonë në Bibël, pak para ardhjes së Krishtit, hebrenjve iu desh të përballeshin me përndjekjen e tmerrshme të Antiokut IV të Epifanit: të qëndronin besnikë ndaj premtimit që përmban kjo fjali "Unë do të thërras emrin e Zotit" ishte e barabartë me nënshkrimin e urdhrit të tij të vdekjes.
Marrja e këtij vendimi, e shprehur me fjalët: "Unë do të thërras emrin e Zotit", shoqërohej me rite: "Unë do të ngre kupën e shpëtimit" ... "Unë do të të ofroj flijimin e falënderieje". Gjendet këtu, si në librin e Eksodit që lexojmë në leximin e parë, transformimi rrënjësor të sjellë nga Moisiu: tani e tutje, gjestet e adhurimit nuk janë më rite magjike, ato janë shprehja e Besëlidhjes, njohja e Zotit, punë për njeriun. Kupa tani quhet "kupa e shpëtimit"; sakrifica, tani e tutje, është gjithmonë sakrifica e falënderieje sepse qëndrimi besimtar nuk është asgjë tjetër veç mirënjohjeje.
Më në fund, ky Psalmi 116 është pjesë e një grupi të vogël të quajtur Halle Psalmet, të cilat janë një lloj Hallelujah i madh që u kënduan gjatë tre festave kryesore vjetore, Pashkës, Rrëshajëve dhe festës së Çadrave.

Gjatë Pashkës së tij të fundit në Jeruzalem, Jezusi vetë këndoi këto psalme të Hallel dhe në veçanti psalmin tonë sot, në mbrëmjen e së Enjtës së Madhe, kur me dishepujt e tij, ai sapo kishte ngritur një herë të fundit kupën e shpëtimit, kur ishte gati për të ofruar jetën e tij si një flijim falënderimi: papritmas, për ne, ky psalm bëhet edhe më kuptimplotë; ne e dimë që është Jezu Krishti ai që çliron përfundimisht njerëzimin nga zinxhirët e tij. Pas tij, dhe madje edhe me të, ne mund të këndojmë, "Si mund ta shpërblej Zotin për të gjitha ato që më ka bërë? ".

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

CORPUS DOMINI VITI B

MË 6-6-2021


UNGJILLI: Mk. 14,12-16.22-26

12 Ditën e parë të Pabrumeve,
kur flijohej qengji i Pashkëve,
nxënësit e tij i thanë:
“Ku dëshiron të shkojmë e ta përgatisim darkën e Pashkëve?”
13 Jezusi i dërgoi dy prej nxënësve të vet dhe u tha:
“Shkoni në qytet e atje do t’ju takojë një njeri
që mbart një katrovë uji: shkoni pas tij.
14 Ku të hyjë ai, thuajini të zotit të shtëpisë:
‘Mësuesi thotë: ku është salloni im,
ku do të mund të ha Pashkë me nxënësit e mi?’
15 Ai do t’ju tregojë në katin e sipërm një sallon të madh,
të shtruar e të përgatitur. Aty na përgatitni darkën.”
16 Nxënësit u nisën, arritën në qytet
dhe gjetën gjithçka ashtu si u kishte thënë
dhe e përgatitën darkën e Pashkëve.
22 Ndërsa po hanin darkë, Jezusi mori bukën e bekoi Hyjin,
e theu, ua dha e tha: “Merrni, ky është trupi im!”
23 Pastaj mori gotën, u falënderua
e ua dha. Të gjithë pinë prej saj.
24 U tha:“Ky është gjaku im, gjaku i Besëlidhjes,
që derdhet për të gjithë.
25 Për të vërtetë, po ju them:
nuk do të pi më prej frytit të hardhisë deri atë ditë,
kur do ta pi të ri në Mbretërinë e Hyjit.”
26 Pasi kënduan himnin, u nisën drejt Malit të Ullinjve.



LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

PASHKËT E JUDENJVE.

Është e lehtë të imagjinohet atmosfera në të cilën Jezusi festoi këtë vakt të fundit: në Jeruzalem, Pashka po përgatitej; qengja të panumërt u therën në tempull për t'u ndarë me familjet; në shtëpi, ishte dita e parë e festës së bukës së ndorme ("pa maja"), gratë pastruan me përpikëri shtëpinë nga të gjitha gjurmët e tharmit të vitit të kaluar për të mirëpritur tharmin e ri, tetë ditë më vonë.
Për shekuj me radhë, këto dy rite përkujtuan çlirimin nga Egjipti në kohën e Moisiut: atë ditë Zoti kishte "kaluar" mes popullit të tij për t'i bërë ata një popull të lirë; pastaj, në Sinai, ai kishte bërë një Besëlidhje me këtë popull dhe njerëzit ishin zotuar për këtë Besëlidhje: "Gjithçka që Zoti ka thënë, do t'i bindemi" (e kemi dëgjuar në leximin e parë) sepse Populli kishte besim te Fjala të Zotit çlirimtar; dhe Psalmi 116 bëri jehonë "Unë jam, o Zot, shërbëtori yt… Ti i këpute hekurat e mia” (Ps 116, 16).
Tani e tutje, për të gjitha brezat e ardhshëm, për të festuar Pashkën populli duhej të hynte edhe ai në këtë Besëlidhje, për të jetuar në një mënyrë të re, të lirë nga fermentet e vjetra, të lirë nga të gjitha zinxhirët. Sepse të kujtosh nuk është vetëm të recitosh kujtime, por është të jetosh sot i zhytur në punën e palodhshme që Zoti bën edhe sot që të jemi njerëz të lirë.
Është e qartë, në këtë Ungjill, se Jezusi zgjodhi të vendosë momentet e tij të fundit në këtë perspektivë, perspektivën e Besëlidhjes, perspektivën e një jete të çliruar: “Ky është gjaku im, gjaku i Besëlidhjes, që derdhet për të gjithë". Atë mbrëmje, nuk ka dyshim se ai po flet për vdekjen e tij dhe është gjaku i tij që do të derdhet; por tani ai i jep vdekjes së tij kuptimin e një flijimi të Besëlidhjes me Zotin, në përputhje me atë të Moisiut në Sinai. Problemi ishte se nuk ishte e mundur që një hebre, edhe dishepujt e Jezusit , ta konsideronion Pasionin e Krishtit në minimum si një flijim: Jezusi nuk ishte një prift, ai nuk ishte i fisit të Levit, dhe veçanërisht ekzekutimi i tij ndodhi jashtë tempullit, madje edhe jashtë mureve të Jeruzalemit; megjithatë, vetëm një prift mund t'i ofronte flijime Zotit dhe kjo mund të ishte vetëm në tempullin në Jeruzalem. Më në fund, dhe kjo është shumë më serioze, nuk ishte e mundur në Izrael të konsideronte vdekjen e një njeriu si një sakrificë që ka të ngjarë t'i pëlqejë Zotit: kjo ishte e njohur me shekuj. Ata që ekzekutuan Jezusin kurrë nuk kishin ndërmend të bënin një sakrificë: ata besuan se po pastronin veten plotësisht nga një hebre i keq, i cili, në sytë e tyre, po trazonte jetën dhe fenë e popullit të Izraelit.



NJË SAKRIFICË I RI PËR NJË BESËLIDHJE TË RE

Megjithatë është e qartë se Jezusi i dha vdekjes së tij kuptimin e një flijimi, e një sakrifice të Besëlidhjes së Re: pra tani Jezusi i dha një kuptim krejt të ri fjalës "flijim", duke e ndjekur mësimin e profetit Hosea, i cili kishte thënë mirë: "Dua dashurinë e jo flinë, njohjen e Hyjit më se holokaustet" (Hos 6, 6). Për Hosean, kuptimi i vërtetë i fjalës "flijim" (sacrum facere, në latinisht, për ta bërë një gjë të shenjtë) është shumë thjesht: të njohësh Zotin dhe të jesh si ai duke bërë një punë mëshire; të dy, flijimi dhe meshira, shkojnë së bashku, kjo është e qartë. Jezusi erdhi për të na treguar se deri ku shkon kjo mëshirë e Zotit: shkon deri atje sa të falë ata që vrasin Zotin e jetës. Tani e tutje, ata që janë të gatshëm të shikojnë të kryqëzuarin dhe të njohin në të fytyrën e vërtetë të Zotit, janë vëllezër të Krishtit: ata e dinë siç është me të vërtetë Perëndinë e butësisë dhe e mëshirës dhe, nga ana e tyre, ata mund të jetojnë, me butësi e duke qenë të mëshirshme. Në fund të fundit, të jesh burrë i lire, konsiston në këtë. Sepse zinxhirët tanë më të këqij janë ata që ne u imponojmë të tjerëve e që të tjerët na imponojnë neve.

Kjo është jeta e re në të cilën ne jemi të ftuar dhe që simbolizohet nga bukë pa maja: kjo është arsyeja pse Kisha jonë ka qëndruar fort e lidhur me traditën e bukës së ndorme për të bërë mikpritës; kur Jezusi tha "Ky është korpi im", ai kishte në duar një copë bukë pa maja, një "matzah": kështu ai shpalli një mënyrë të re për të qenë njeri i pastër, domethënë i lirë.
Ai na ftoi, siç thotë letra drejtuar Efesianëve, që "të vishemi me njeriun e ri, të krijuar sipas Hyjit në drejtësi e shenjtëri që vjen prej së vërtetës” (Ep 4:24).
Atëherë, Jezusi mund të krahasohet me qengjin paskal: jo se ai do të ishte një viktimë e therur për të kënaqur Perëndinë, por sepse gjaku i qengjit paskal nënshkroi Besëlidhjen midis Zotit çlirimtar dhe popullit të tij; qengji i ri të pashës, sepse më në fund u zbulon syve të njerëzve, Fytyra e Vërtetë e Zotit, i çliron njerëzit nga të gjitha imazhet e tyre të rreme të Zotit dhe atëherë Besëlidhja është e mundur. Sepse ai është në vetvete mishërimi i Besëlidhjes dhe kështu ai mund të përjetojë të gjitha këto ngjarje si një njeri i lirë: "Prandaj edhe më do Ati, sepse e jap jetën timeqë ta marr përsëri. Askush nuk mund të ma marrë: por unë e jap prej vetes. Kam pushtet ta jap jetën e kam pushtet ta kthej prapë atë" (Gj 10,17-18).
Pranimi i lirë, vullnetar i vdekjes nga ana e një personi është me të vërtetë kulmi i lirisë; Jezusi ka forcën ta bëjë këtë sepse kurrë nuk dyshon në Atin e tij për asnjë moment. Në këtë rrugë ai, Jezusi, na tërheq.
Tani e tutje, për të marrë pjesë në "lumturinë që do të vijë" (leximi i dytë), ne bëjmë atë që Jezusi na tha të bëjmë "në përkujtim të tij". Kjo "lumturi e ardhshme" është njerëzimi i mbledhur përfundimisht në dashuri rreth tij deri në atë pikë sa të bëhet një Trup; për të qenë në bashkim me Zotin, tani duhet të jemi vetëm në bashkësi me Jezu Krishtin.

Kjo është një nga lutjet që thuhet gjatë Darkës së Pashkës Hebraike:
“Lum Ti, Hyji, Zoti ynë, Mbreti i botës,
që nxjerr bukë nga toka.
Lum ti, Hyji, Zoti ynë, Mbret i botës,
që na shenjtëron me dekretet e tua
dhe na urdhëron të hamë bukë të ndorme".
Shën Pali: “Po a nuk e dini se pak tharm e brumos mbarë brumin? Pastrohuni prej tharmit të vjetër që të bëheni brumë i ri, sikurse edhe jeni të pabrumë, sepse Krishti ‑ Qengji ynë i Pashkëve ‑ tanimë është flijuar. Andaj, le të kremtojmë, jo me tharmin e vjetër, as me tharmin e zemrës së keqe e të ligësisë, por me bukën e pabrumë të pastërtisë e të së vërtetës” (1 Co 5, 6-8).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 11 VITI B

MË 13-6-2021


LEXIMI I PARË: Ez. 17, 22 – 24.

22 Kështu thotë Zoti Hyj:
Edhe unë do ta marr
prej majës së cedrit të madh
prej majës së gemave të tij
do ta këpus një gemëz
e do ta mbëltoj mbi një mal
të lartë e të madhërishëm.
23 Do ta mbëltoj në mal të lartë të Izraelit:
do të shpërthejë në pinjolla e do të bëjë fruta:
cedër do të jetë i madhërueshëm.
Nën të do të banojnë të gjithë shpendët,
çdo shpend nën hijen e gemave të tij
çerdhen do ta bëjë.
24 Të gjitha pemët e fushës do ta dinë
se unë jam Zoti
që e zvogëlon pemën e madhe
dhe e lartëson të voglën,
e thaj lëndën e njomë
dhe e bëj të bulëzojë të thatën.
Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.


NJË FJALË QË JEP SHPRESË.


Për të kuptuar shëmbëlltyrën e Ezekielit, duhet të kujtohet konteksti historik në të cilin profeti flet: në vitin 597, NABUKODONOSORI, mbreti i Babilonisë, pushtoi Jeruzalemin; ai dëboi mbretin dhe një pjesë të banorëve (midis tyre, Ezekiel). Dhjetë vjet më vonë, në 587, një valë e re, dhe e madhe, një pjesë e re e banorëve të Jeruzalemit të shkatërruar dhe të plaçkitur plotësisht, u dëbuan nga ana e tyre në Babiloni.
Populli hebre mendon se ka humbur gjithçka: tokën e tij, një shenjë konkrete të bekimit të Zotit, mbretin e tij, ndërmjetës midis Zotit dhe njerëzve, Tempullin e tij, vendin e Pranisë hyjnore. Prandaj lind pyetja që i mundon të gjitha zemrat: A e ka braktisur Zoti popullin e tij? Kjo është, në kuptimin e vërtetë të fjalës, "çështja e besimit".
Mrekullia e besimit është saktësisht kjo: edhe në mes të sprovës, besimi pastrohet dhe thellohet: kjo është pikërisht ajo që ndodhi me Izraelin. Mërgimi në Babiloni ishte rasti i një rritjeje të jashtëzakonshme të besimit hebre; Ezekieli ishte një nga arkitektët e këtij fillimi: para katastrofës, ai e kishte paralajmëruar popullin për pasojat katastrofike dhe të pashmangshme të sjelljes së tij. Ai kishte bërë shumë kërcënime, me shpresën që Populli të konvertohej, të kthehej te Zoti. Tani, me katastrofën që ka ndodhur, ai është i përkushtuar për të rilindur, për të ngritur shpresën e dështuar. Këtij populli të poshtëruar në mërgim, ai i sjell një fjalë shprese. Kjo shëmbëlltyrë e kedrit që jam duke komentuar, është njëra prej tyre fjalëve.
Pse një kedër, së pari? Sepse kedri ishte simboli i dinastisë mbretërore. Ezekiel merr imazhin e kedrit për të folur për mbretin, ashtu si Ezopus, Fedrus e La Fontaine morën atë të luanit. Mbreti në mërgim është si një kedër i përmbysur (përdoret shprehja "përmbysje e një mbreti"), ai është si një pemë e përmbysur dhe e tharë ... Por Zoti do të marrë një filiz të butë nga pema e vjetër dhe do ta mbjellë vetë.
"Unë do ta marr prej majës së cedrit të madh prej majës së gemave të tij do ta këpus një gemëz e do ta mbëltoj mbi një mal të lartë e të madhërishëm":
"Mali i lartë i Izraelit" është padyshim Jeruzalemi; topografikisht, nuk është mali më i lartë në vend, por këtu flitet për një lartësi tjetër! Kjo fjali, pra, njofton dy gjëra: kthimin në vend dhe rivendosjen e mbretërisë së Jeruzalemit.
Dhe prerja e vogël do të kthehet në një kedër madhështor. Aq e gjerë sa të gjithë harabelat në botë do të vijnë të bëjnë foletë e tyre atje, të gjitha llojet e zogjve do të banojnë nën hijen e degëve të saj. "Të gjitha pemët e fushës do ta dinë se unë jam Zotii". "Të gjithë pemët e fushës", që do të thotë e gjithë bota, madje edhe paganët, ata që nuk kanë asnjë lidhje me kedrin e mbretërisë. Sa për shprehjen "ata do ta dinë që unë jam Zoti", ne tashmë e kemi takuar; do të thotë "Unë jam Zoti, nuk ka asnjë tjetër". Një temë shumë e zakonshme midis profetëve, në kontekstin e luftës së tyre kundër idhujtarisë. Pjesa tjetër e tekstit shkon në të njëjtin drejtim: kur një profet këmbëngul në fuqinë e Zotit, është gjithmonë për të shënuar kontrastin me idhujt që, nga ana e tyre, janë të paaftë për gjestin më të vogël, për veprimin më të vogël.




ASGJË NUK ËSHTË E PAMUNDUR PËR HYJIN.


"Unë jam Zoti që e zvogëlon pemën e madhe dhe e lartëson të voglën, e thaj lëndën e njomë dhe e bëj të bulëzojë të thatën".. Nuk është aspak ta paraqesim Zotin duke luajtur për kënaqësinë e tij me krijimin, me qejfin e ca tekave ... gjë që do të ishte shumë shqetësuese; përkundrazi, është një mënyrë për të na siguruar për stilin me të cilin Zoti vepron: "Asgjë nuk është e pamundur për Zotin". Ju, besimtarë, mos lejoni të mashtroheni nga askush dhe asgjë, besoni se gjithçka është në dorën e Zotit.
"Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu". Kjo do të thotë të paktën dy gjëra: 1) së pari, natyrisht në të njëjtin kuptim të të gjitha gjërave të thëna deri tani, për fuqinë e Zotit, dhe për efikacitetin e Fjalës së tij. Poema e Krijimit, në kapitullin e parë të Zanafillës, që u shkrua afërsisht në të njëjtën kohë të librit të Ezekielit, përsëritet si një refren: "Zoti tha ... dhe kështu u bë".
2) Së dyti ka sigurisht atje një kujtesë për hebrenjtë për atë që dikush mund ta quajë premtimin e madh, ose shpresën e madhe. Ajo që Ezekieli po thotë, mund të shvillohet kështu: "Është e vërtetë, me sa duket gjithçka ka humbur; por mos harroni kurrë që Zoti është besnik ndaj premtimeve të tij; prandaj, pa marrë parasysh çfarë duket, mos harroni se premtimi i dhënë mbretit David është akoma në fuqi". " Unë Zoti thashë dhe do të bëj ashtu" është si të thuash "Kam premtuar, prandaj do të mbaj". Ky premtim që i bëri Davidit profeti Natan katërqind vjet më parë paralajmëroi një mbret ideal të lindur nga pasardhësit e tij. Është në librin e dytë të Samuelit: "Kur të jenë mbushur ditët e tua e të kesh pushuar pranë etërve të tu, do të të ngre një pinjoll tënd pas teje, që do të rrjedhë prej teje, dhe mbretërinë e tij unë do ta bëj të qëndrueshme. Unë do t’i jem babë e ai do të jetë bir ... Shtëpia dhe mbretëria jote do të jenë përgjithmonë të qëndrueshme, froni yt i vendosur përgjithmonë" (2Sam 7, 12 ... 17).
Ky premtim, i përkujtuar vazhdimisht për shumë shekuj nga profetët, ushqeu shpresën e Izraelit në orët më të errëta. Shëmbëlltyra e kedrit, në Ezekiel, është rikuperimi i kësaj të vërtete me një imazh shumë domëthënëse. Në një kohë kur njerëzit që mbajnë premtimin, përjetojnë mizorisht pafuqinë e tyre, këmbëngulja e profetit për punën e Zotit dhe vetëm të Zotit, është burimi më i mirë i besimit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 11 Ord. VITI B

MË 13-6-2021.

Ps 92, 2-3, 13-14, 15-16

2 Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
3 Të shpallim dashurinë në mëngjes
e gjatë natës bësnikërinë tënde,
13 I drejti lulëzon si palma,
rritet porsi cedri i Libanit.
14 Të mbjellë në Shtëpinë e Jakobit
lulëzojnë në banesat e Hyjit tonë.
15 Japin fruta edhe në pleqëri,
janë të kërthndeztë e plot shëndet,
16 për të shpallur se Zoti është i drejtë:
Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta!


LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


KURTHI I DYSHIMIT.

"Asnjë hile në Zot, shkëmbi im": populli i Izraelit e di shumë mirë që e ka akuzuar Perëndinë për hile në disa raste; në shkretëtirën e Sinait, për shembull, në një ditë të etjes së madhe, kur dehidrimi kërcënoi kafshët dhe njerëzit, Moisiu dhe Zoti u akuzuan: ata na nxorën nga Egjipti, me mirazh të një jete në liri të plote, por në të vërtetë, ishte për të na humbur në këtë shkretëtirë. Ky është episodi i famshëm i Massës dhe Meribës (Da 17, 1-7); tani, përkundër këtyre murmuritjeve, këtyre thashethemeve të revoltës, Zoti kishte qenë më i madh se populli i tij i zemëruar; ai kishte bërë që të buronte uji nga një shkëmb. Nga ajo ditë e tutje, Populli e quajti Zotin "shkëmbi ynë", në përkujtimin e besnikërisë së Zotit më të fortë se të gjitha dyshimet e popullit të tij.
Nga ky shkëmb, Izraeli nxori ujin e mbijetesës së tij ... Por mbi të gjitha, gjatë shekujve, përkujtimi i shkëmbit që u dha atyre ujin, u bë burimi i besimit të tij. I besimit të tij ... është e njëjta gjë që gjendet në fund të psalmit: "Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta!" ose në fillim të psalmit: "Të shpallim dashurinë në mëngjes e gjatë natës bësnikërinë tënde". Kujtesa e shkëmbit është kujtesa e përvojës së shkretëtirës dhe e besnikërisë së Zotit më të fortë se të gjitha revoltat ... Dhe formula "dashuria jote dhe besnikëria jote", është gjithashtu kujtesa e përvojës së shkretëtirës: kjo është shprehja e përdorur nga vetë Zoti që Populli i tij ta njohë Atë si me të vërtetë ai është: “Zoti, Zoti, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë, që qëndron besnik me mijëra brezni" (Da 34, 6-7).
Episodi i Massës dhe Meribës (për të cilin flitet këtu, ose më saktë kjo sekuencë e kalvarit të shkretëtirës), epizodi i dyshimit ndaj njerëzve, dhe i revoltës ndaj Zotit u përsërit shumë herë, kur ishin të etur, por edhe kur uji ishte jo mirë ose kur ishin të uritur (kujto manën dhe thëllëzat dhe ujërat e hidhura të Marës). Ndodhte kaq shpesh saqë menduan se ishte një gjë pothuajse e pashmangshme, nëse nuk do të ishin të kujdesshme ... Sepse njeriu tundohet ta akuzojë Zotin për dinakëri sa herë që diçka nuk shkon sipas dëshirave të tij. Dhe kështu, për të kujtuar këtë mësim kapital, u shkrua historia e Kopshtit të Edenit: një gjarpër, veçanërisht dinak, bën që Adami dhe Eva të besojnë se Zoti është dinak me ta. Ai ngjall me marifet tek ata dyshimin, një mendim të keq: Zoti ju ndalon frutat më të mira nën pretekstin e mbajtjes nga rreziku, ai pretendon se këto fruta janë helmuese, kur është krejt e kundërta. Dhe burri dhe gruaja bien në grackë. Dhe është gjithmonë e njëjta histori që kur bota u krijua.

Si mund të mbrohemi njëherë e përgjithmonë nga ky rrezik? Ky psalm na tregon mënyrën e mbrojtjes së vetvetes: mjafton të mbillemi në tempull si një kedër, dhe të këndojmë për Perëndinë: "Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
Të shpallim dashurinë në mëngjes
e gjatë natës bësnikërinë tënde".
Ne duhet të përkthejmë: "Është mirë për ne të falënderojmë Zotin, është mirë për ne t’i këndojmë për emrit tënd, Zot Shumë i Larti". Sepse, në fakt, populli Izraelit shumë shpejt kuptoi se këngët e tij për Perëndinë ishin një gjë e mirë për popullin, një gjë që ia bëntë mire atij! Shën Augustini do të thotë: "Gjithçka që njeriu bën për Perëndinë, i bën dobi njeriut dhe jo Zotit". Të këndosh për Zotin, me vendosmëri, të hapësh sytë ndaj dashurisë dhe besnikërisë së tij, nga mëngjesi dhe gjatë gjithë netëve, do të thotë të mbrosh veten nga dredhitë e gjarprit.



SHPALLJA E BESNIKËRISË SË ZOTIT.

Duhet të kuptohet mirë! Psalmisti përdor shprehjen: "Sa e mirë ..."; Dhe fjala që përkthehet në shqip me "mirë" ështe "tov" në hebraisht. "Tov" përdoret për të thënë "mirë për të ngrënë". E për të thënë se një gjë është e mirë (e shijshme) duhet të jetë provuar, e shijuar.
Psalmi thotë pak më tej (në një varg i cili nuk është lexuar këtë të Dielë) "njeriu me mendje ngushtë nuk e di atë ... budallai nuk mund ta kuptojë atë" ... Por besimtari, ai e di, sepse ka provuar, ka bërë ekxperiencë: pra është mirë për të të këndojë dashurinë e Zotit dhe besnikërinë e tij, sepse dashuria e besnikëria e Zotit, sipas pervojes së tij, janë të vërteta dhe vetëm kjo siguri e pamposhtur në dashurinë e Zotit mund të ndriçojë jetën e tij në të gjitha rrethanat ... ndërsa mosbesimi e dyshimi shtrembërojnë plotësisht vështrimin njerëzor. Të dyshosh, duke menduar se Zoti është dinak, është një kurth në të cilin nuk duhet të biesh, një kurth vdekjeprurës.
Ai që mbron veten në këtë mënyrë është, thotë psalmi ynë, si një pemë që "mban lëngun dhe gjelbërimin e saj": në Tokën e Shenjtë, është një imazh shumë sugjestionues. Nëse kedrat e Libanit, dhe palmët e oazëve janë vetëm një ëndërr, kjo është për shkak se këtu problemi i ujit është thelbësor; uji është çështje jete a vdekjeje në vende ku ai është aq i pakët. Duhet të pritet me padurim shiu më të vogël të pranverës për të parë peisazhet e shkretëtirës shumë afër Jeruzalemit përsëri të gjelbërta. Për besimtarin, uji jetëdhënës është prania e Zotit të tij. Aq sa kur Jezusi më vonë flet për ujë të gjallë, ai do të përdorë vetë një imazh që tashmë është i njohur mirë.
Është mirë për ne të kuptojmë dhe të këndojmë se Zoti është Dashuri ... por është gjithashtu mirë për të tjerët që u themi atyre ...
Këtë e thotë përsëritja e fjalës "shpall" në fillim dhe në fund të psalmit. Këtu kemi një "përfshirje", një inkluzion:
në fillim:
"Është punë e mirë ta lavdërosh Zotin,
ti këndohet Emrit tënd, o Zot i tejetlartë.
Të shpallim dashurinë në mëngjes
e gjatë natës bësnikërinë tënde"
dhe në fund:

"I drejti lulëzon si palma,
rritet porsi cedri i Libanit.
Të mbjellë në Shtëpinë e Jakobit
ulëzojnë në banesat e Hyjit tone.
Japin fruta edhe në pleqëri,
janë të kërthndeztë e plot shëndet,
për të shpallur se Zoti është i drejtë:
Qeta ime, në të cilin nuk ka të meta! ".

I drejti është si një kedër i Libanit ..., ai akoma jep fryte në pleqëri duke shpallur: “Zoti është i drejtë!"Këtu, fjala"shpallur" do të thotë" t'u shpallesh veprat e Zotit të tjerëve, të jobesimtarëve ". Populli i Izraelit nuk e harron misionin e tij për të qenë dëshmitarë të dashurisë së Zotit për të gjithë njerëzit.

Vërejtja e fundit: ky psalm mban një mbishkrim në fillim: specifikon se është një psalm për ditën e Shabatit, kur këndohet dashuria dhe besnikëria e Zotit. Tani është dita për ta bërë këtë, natyrisht. Ne të krishterët mund ta këndojmë atë psalm në ditën e së Dielës; sepse e diela jonë e krishterë nuk është gjë tjetër: në këtë ditë edhe ne këndojmë dashurinë dhe besnikërinë e Zotit që është shfaqur plotësisht dhe përfundimisht në Jezu Krishtin, dashurinë dhe besnikërinë për të cilat kemi bërë eksperiencën.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 11 VITI B

MË 13-6-2021.

UNGJILLI: Mk. 4, 26-34

26 Dhe vazhdoi: “Mbretëria e Hyjit është porsi kur njeriu e hedh farën në dhe.
27 Si të flejë si të rrijë zgjuar natë e ditë, fara mbin, rritet ‑ pa ditur ai se si.
28 Toka vetvetiu qet bimën; më parë kërcyllin, pastaj kallirin e në fund kallirin plot kokrra.
29 E posa fryti piqet, i vë draprin, sepse është koha e korrjes.”
30 Dhe thoshte: “Me çka ta krahasojmë Mbretërinë e Hyjit? Ose me çfarë krahasimi ta paraqesim?
31 Ajo i përngjet kokrrës së sinapit që është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe;
32 por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj.
33 Me shumë shëmbëlltyra si këto ua shpallte Fjalën, ashtu si ishin të zotët ta kuptojnë;
34 por pa shëmbëlltyra atyre nuk u fliste asgjë, kurse nxënësve ua shtjellonte veçmas të gjitha.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

NJË MBRETËRI SI ASNJË TJETËR.

/SIZE][/B]Jezusi nuk i tha asgjë turmës pa përdorur shëmbëlltyra, Marku na thotë; ishte sigurisht mënyra e vetme për të pasur ndonjë shpresë për tu kuptuar! Sepse mësimi ishte ende i vështirë për tu kaluar! Vetë Jezusi njofton që nga fillimi se ai do të kishte folur për Mbretërinë e Zotit: por të gjithë tashmë kioshin ide të veta mbi këtë; dhe idetë e njerëzve nuk përkojnë aspak me idetë e Jezusit, me sa duket! Atëherë ai duhej të vendostë një pedagogji tjetër në linjën e konvertimit që Besëlidhja e Vjetër tashmë kishte ndërmarrë.
Në fillim, populli i Izraelit, si të gjithë popujt, mund të shihte Mbretërinë e Zotit vetëm në kuptimin e Sovranitetit.
Për shembull, Psalmet këndojnë për sovranitetin e Perëndisë mbi botën:
«Zoti e forcoi fronin e vet në qiell,
mbretëria e tij mbizotëron të gjithë" (Ps 103,19) ...
" Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm,
Mbreti i madh mbi tokën mbarë" (Ps 47, 3) ...
« Zoti është mbret, ai është i veshur me madhështi "(Ps 93, 1) ...
" Zoti mbretëron! Le të galdojë toka,
le të gëzohen ishujt e shumtë!"(Ps 97, 1).
Me këtë në mendje, të thuhet: "E jotja është mbretëria, fuqia dhe lavdia" është si të thuhet: "Ti je më i forti!". Nëse tekstet e librit të Eksodit na paraqesin gjithmonë takimet e Moisiut me Zotin në stuhi, rrufe, zjarr dhe dridhje të malit, kjo do të thotë se pa të gjitha këto prova të madhështisë dhe fuqisë, njerëzit kurrë nuk do të kishin marrë seriozisht këtë Zot!
Edhe profeti i madh Elia, në fillim të karrierës së tij, nuk mund ta imagjinonte Zotin përveç në shfaqje madhështore: dhe lutej që të zbriste zjarri nga qielli për t’u dhënë profetëve të idhujve një provë të fuqisë së Hyjit të tij. Ne e kujtojmë këtë demonstrim të madh që duhej të bënte të heshtnin përherë jobesimtarët: "36 Pasi erdhi koha që të kushtohej flia, si u afrua Elia profet,
tha: “O Zot, Hyji i Abrahamit, i Izakut dhe i Izraelit,
dëftoje sot se ti je Hyji në Izrael,
se unë jam shërbëtori yt
dhe se të gjitha këto i kam bërë me urdhrin tënd.
37 Më dëgjo, o Zot, më dëgjo,
që ky popull ta kuptojë se ti, o Zot, je Hyj
dhe se ti je ai që e kthen nga vetja zemrën e tyre përsëri”!
38 Dhe ra zjarri i Zotit dhe e përpiu flinë e shkrumbimit,
drutë, gurët, pluhurin, e thithi deri edhe ujin në kanal.
39 Populli, posa e pa këtë gjë, ra përmbys me fytyrë përdhe
e tha: “Zoti është Hyj, Zoti është Hyj!" (1 Mb 18,36-39).
Atë ditë, Zoti nuk e mohoi profetin e tij, por, ca kohë më vonë ...
Ne kujtojmë se si, më vonë, Zoti i zbuloi profetit Elia se fuqia e tij nuk ishte ajo që njeriu besonte spontanisht.
Ky është episodi i famshëm nga Elia në Horeb:
"Zoti i tha Elias: “Dil jashtë e qëndro në mal para Zotit”.
Dhe ja, po kalonte Zoti! Para tij u çua një stuhi: erë e fortë!
Tundte malet e thërmonte qetat para Zotit:
por Zoti nuk ishte në stuhi!
Pas stuhisë ra tërmeti! Por Zoti nuk ishte në tërmet!
12 Pas tërmetit erdhi zjarri! Por Zoti nuk ishte në zjarr!
Pas zjarri një puhi fryme të hollë.
13 Kur e dëgjoi këtë Elia, e mbuloi fytyrën me leshnik,
doli jashtë dhe qëndroi në derën e shpellës
dhe, ja një zë që i tha: “Çka po bën këtu, Eli”?

Ky paradoks, nëse mendohet pak, përshkon të gjithë Biblën, nga Besëlidhja e Vjetër: duke filluar me zgjedhjen befasuese të një populli shumë të vogël për të sjellë lajmet më të mëdha në botë. Dhe çfarë lidhje me zgjedhjen e një njeriu belbëzues (Moisiu) si zëdhënës dhe një çifti steril (Abrahami dhe Sara) për të mbajtur shpresën e një prejardhje aq të madhe sa yjet. Perëndia zgjodhi një bari të vogël nga Betlehemi për të mposhtur Goliathin gjigand; dhe shekuj më vonë, është gjithashtu nga Betlehemi, një fshat i vogël i parëndësishëm që vetë Biri i Zotit do të dalë; dhe ai do të jetojë i fshehur për tridhjetë vjet në një qytet të humbur për të cilin njerëzit thonin: " A mund të dalë gjë e mirë nga Nazareti?”.
Ajo që del nga Nazareti, saktësisht, është Fjala, siç thotë Shën Gjoni, Fjala e Hyjit: si një farë, ajo hidhet në të gjitha erërat, në rrezik që të bie në tokën e keqe dhe që ta shkelin njerëzit; dhe Zoti e di nëse Fjala është shkelur; dhe ai di edhe për rrezik që të quhet “i pushtuar nga demonët” (Béelzéboul: Mk 3,22); por ai rrezikon gjithsesi, vetëm sepse është e vetmja gjë për të bërë. Edhe përmes dështimeve të dukshme të Krishtit, rënies dhe vdekjes në Kryq, triumfi i dashurisë ka lindur në të gjithë botën.[/SIZE][/B]



KINI BESIM, KOHA E KORRJES DO TË VIJË.

I tillë është mësimi i këtyre shëmbëlltyrave, një mësim madhështor i besimit: Zoti vepron, mbretëria është një farë që mbin në mënyrë të papërmbajtshme, është ndoshta akoma e padukshme, por korrja do të vijë. Jezusi na tregon diçka si: “Ju e dini fuqinë e jetës që fshihet edhe në një farë shumë të vogël. Thjesht mbillni atë - është puna juaj si kopshtarë. Zoti ju beson kopshtin e tij që ta kultivoni. Nga ana juaj, kini besim në Të: fara do të rritet, sepse është Zoti që vepron ... Kjo është garancia juaj më e mirë".
Jezusi e kishte thënë mirë kur fliste për veten e tij:
“ Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
nëse kokrra e grurit e mbjellë në dhe nuk vdes,
mbetet e vetme; po nëse vdes jep shumë fryt!" (Gjn 12:24).

Këtu shfaqet fuqia e vërtetë e Zotit: fjala e mbjellë në varfëri dhe përulësi gradualisht bëhet një pemë e madhe, krahët e së cilës janë mjaft të mëdha për të mirëpritur tërë njerëzimin. Ky është qëllimi dashamirës i Zotit: "Të bashkojë të gjithë universin nën një kokë, Krishtin, atë që është në qiej dhe atë që është në tokë".
Kokrra e “sinapit është më e vogla ndër farëra kur hidhet në dhe; por, kur mbillet, rritet e bëhet më e madhe se të gjitha perimet; lëshon degë të mëdha, aq sa zogjtë e malit banojnë nën hijen e saj” (v.31-32).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 12Ord VITI B

MË 20-6-2021


LEXIMI I PARË: Job 38, 1. 8 – 11

1 Nga stuhia Zoti iu përgjigj Jobit e i tha:
8 Kush e mbylli brenda dyerve detin,
kur po dilte nga krah’rori i nënës?
9 Kur e vesha me re si me petka,
me errësirë si më shpërgenj e mbështolla?
10 Kur unë caqet atij ia vura,
e kyça me dyer e shula
11 dhe i thashë: ‘Deri këtu! Më tej mos shko!
Këtu le të thehen valët tua krenare!’[/SIZE][/B]


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

GJITHÇKA U KRIJUA, ËSHTË NË DUART E ZOTIT.

Studiojmë një tekst që na tregon se si paraardhësit tanë e imagjinuan Zotin në momentin në të cilin Ai krijoi botën! Ai e gjen veten para masave të zhurmshme të ujit: me një gjest të dorës i ndalon ata: "Ju do të vini këtu! Ju nuk do të shkoni më tej, këtu do të marrë fund krenaria e valëve tuaja!". Dhe, për t'i përmbajtur ato, ai instalon dyert me bulona; së fundmi, ai kap retë që e mbulojnë tokën si një shallë dhe që tërhiqen zvarrë në qiell dhe bën me to një pelenë për detin e qetësuar përfundimisht, duke e bërë atë si një foshnjë shumë të dobët në duart e Tij.
Në një civilizim që ka mbajtur kujtimin e një përmbytje vdekjeprurëse, por që njeh edhe thatësirë dhe etje, zotërimi i Zotit mbi ujërat është mënyra më e mirë për të shprehur Plotfuqinë e tij. Dhe nëse libri i Jobit thotë që Zoti flet "në mes të stuhisë", është gjithashtu një mënyrë për të thënë se ai është me të vërtetë qenia e vetme në botë që zotëron stuhinë deri në përdorimin e saj si nje megafon!
Kjo skenë është tashmë një përgjigje për problemet e Jobit; sepse, siç e dimë të gjithë, ka stuhi të të gjitha llojeve në jetën tonë, dhe ato që shpalosen në kokën tonë janë shumë më serioze sesa ato në oqeane. Por Jobi është në mes të një stuhie të brendshme, pikërisht.
Dihet se libri i Jobit nuk pretendon të tregojë një histori të vërtetë, ai është klasifikuar në mesin e librave të Urtësisë: prandaj është një reflektim që na ofrohet mbi problemet e mëdha të njerëzimit. Problemi në fjalë këtu është ai që na trondit të gjithëve, një ditë apo një tjetër, më i tmerrshmi i jetës sonë: ai që zakonisht quhet problemi i së keqes: përballet me sëmundje, vuajtje, vdekje, dështim të ëndrrave tona dhe projekteve tona; në mënyrë spontane, ne i kërkojmë llogari Zotit, sepse, në një mënyrë apo në një tjetër, ne mendojmë se ai është përgjegjësi i madh për fatkeqësitë tona.
Kjo është historia e Librit të Jobit. Duket si një përrallë: do të mund të fillonte me "një herë e një kohë": dikur ishte një burrë i quajtur Job; ai e kishte filluar jetën e tij në lumturi, pasuri, sukses; por papritmas i bien të gjitha fatkeqësitë: vdekja tragjike e të gjithë fëmijëve të tij, mjerimi më i tmerrshëm, sëmundja, rënia fizike ...
Megjithatë deri atëherë ai ishte një njeri i drejtë, besnik ndaj Zotit, dhe kështu, siç duhej të ishte, gjithçka ishte mirë për të. Pra, çfarë ndodhi?
Tani lind pyetja: pse këto vuajtje? Pse kjo fatkeqësi kundër meje, që jam një njeri i pafajshëm? Nëse do ta kisha fyer Zotin ose dike tjetër, do ta konsideroja veten të ndëshkuar për mëkatin tim dhe kjo do të ishte drejtësia, por pa marrë parasysh se sa duket, nuk kam asgjë për të qortuar veten për këto çeshtje. Këto pyetje, Jobi i drejton drejtpërdrejt Zotit, ai i bën ato pyetje, dhe i përsërit ato çdo ditë pa pushim.
Dhe pasazhi që tani jemi duke komentuar, është fillimi i përgjigjes së Zotit; ky nuk është një shpjegim i gjërave që sapo i kishin ndodhur Jobit, as nuk është për të thënë se është një gjë e turp guximi për t'i bërë Zotit pyetje, jo, është një përgjigje, por e papritur: është gjëja më e vogël që mund të themi.
Kjo përgjigje vjen në formën e një fjalimi të gjatë nga Zoti: fjalia e parë thotë: “Kush është ai që e errëson Provaninë me ca fjalë që kripë nuk kanë? (Fjalë për fjalë: "Kush e errëson planin e Zotit me fjalë pa mençuri?").
Pjesa tjetër është një himn i vërtetë për Krijimin.
Do të ishte gjë e mirë të lexohej përsëri në tërësinë e tij ky himn: por tani do të lexohet vetëm hyrja e himnit (është duke folur Zoti): "3 Ngjeshu, pra, siç ngjeshen trimat: unë dua të pyes e ti më mëso! 4 Kur themelet tokës ia vura ti ku ishe? Më trego nëse njëmend e di. 5 A e di: kush përmasat ia caktoi? Me litar kush e ka matur? 6 Përmbi çka i pushojnë themelet? Të këndit gurin kush ia vuri 7 ndërsa k’ndonin yjet e mëngjesit, brohorisnin të gjithë bijtë e Hyjit? "
Dhe Zoti, butësisht, në heshtje, por në mënyrë të vendosur, e vë Jobin, siç thuhet, në vendin e tij, ndersa Ai flet për këtë: nuk e krijove botën, nuk e zotërove detin (ky është teksti ynë sot). Ti s'dominon dritën, as borën, as breshrin, as ndonjë nga dukuritë natyrore, as marshimin e yjeve; ti nuk je zot i kafshëve, çfarë di për ushqimin e tyre dhe riprodhimin e tyre?



EDHE JETA JONË NJERËZORE ËSHTË NË DUART E ZOTIT.

Përballë këtyre përkujtimeve të vërtetave që nuk mund t'i vënë në diskutim, Jobi nuk gjen asgjë më shumë se këtë për të thënë:
“Heu! Pa mend fola! Si të përgjigj? Me dorë gojën po e kyç! Një herë fola: s’e përsëris dot! Dy herë fola: s’vazhdoj dot!" (Jb 40, 4-5).
Ai madje përsërit fjalinë që nga fillimi, (kësaj here është duke folur Jobi):
“Mirë e di se je i gjithëpushtetshëm, çka sheston, në gjendje je ta bësh! Kush është ai që me fjalë të marra provaninë hyjnore e errëson? Prandaj fola si i pamend për mrekullitë që s’i kuptoj".(Jb 42, 3).
Gjë që dëshmon se ai e ka dëgjuar dhe kuptuar mësimin.
Kjo vetëdije nuk e zgjidh problemin e Jobit, mund të kuptohet kjo lehtë; ai është po aq i sëmurë, fëmijët e tij janë me të vërtetë të vdekur, ai është viktima e murtajës mbi një pleherishte ... Atëherë si është e mundur që dikush të mendojë nëse ai është në gjendje të mrekullohet duke kundruar bukuritë e botës? Kur sytë janë të mbushur me lot, nuk mund të shojnë më asgjë ...
Pra, çfarë do të thotë ky himn për madhështinë e Zotit? Ne pothuajse besojmë se Zoti po mburret ... Kjo është koha për të kujtuar atë që tha shën Pali: " Tashti, gjithçka që dikur u shkrua, u shkrua për mësimin tonë, në mënyrë që, me anë të qëndresës e të ngushëllimit që vjen nga Shkrimi i shenjtë, të kemi shpresë. E Hyji që jep qëndresën dhe ngushëllimin, bëftë që ju të jeni plotësisht në përkim me njëri-tjetrin siç dëshiron Jezu Krishti, në mënyrë që, një mendimi e një goje, ta lëvdoni Hyjin, Atin e Zotit tonë, Jezu Krishtit" (Rm 15, 4-6); Zoti nuk mburret me fuqinë e tij, Zoti nuk ka nevojë për admirimin tonë; kur mrekullohemi me Krijimin e tij, kjo gjë na bën mirë neve!
Nëse Zoti i kujton Jobit fuqinë e tij, është për ta qetësuar atë, që ai të rifitojë shpresë ... Shumë më tepër sesa të lartësohet madhështi e të Plotfuqishmit, është çështje të nxitohet një njeri i pafuqishme që të ketë besim dhe shpresë. Meqenëse Zoti zotëron detin dhe valët, meqë ai u imponon atyre ligjin e tij, ai është zotëria i tyre. Ajo që autori i librit të Jobit dëshiron që ne të dëgjojmë këtu është: Kini besimi, ju jeni ndoshta të pafuqishëm, por jeni në dorën e Zotit; në çfarëdo stuhie në të cilën mund të ndodheni, ai nuk do t'i lejojë që të mbyteni.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 12Ord VITI B

MË 20-6-2021


PSALM, 106, 21-24. 25-26. 28-29. 30-31

21 Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të mëshirës të tij, për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve,
22 le t’i flijojnë flinë e lavdit, me hare le t’i shpallin veprat e tija!
24 ata i panë veprat e Zotit, mrekullitë e tija në thellësitë e detit.
25 Ai urdhëroi dhe u ngrit era e stuhisë, lart u ngritën valët e stuhishme.
26 Ngrihen deri në qiell, zbresin deri në humbnerë: shpirti i tyre mekej prej së keqes.
28 Atëherë të ngushtuar e thirrën në ndihmë Zotin, Ai i çliroi nga vështirësitë e tyre.
29 Stuhinë e shndërroi në puhi e valët e detit e shuan gjëmën e vet.
30 Iu gëzuan qetësimit të valëve, ai i nxorri në portin e dëshiruar.
31 Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të dhembshurisë së tij, për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA

NJË PSALM SI NJË EX-VOTO.

Unë tashmë ju kam thënë në lidhje me ofertat e kushtimit në formën e pikturave që mund të shihen në kisha të caktuara, veçanërisht në Jug të Francës: piktura evokon në detaje dramatike një situatë të dëshpëruar, për shembull marinarë në ankth; gjithçka është atje: deti i ashpër, anija në gropën e valëve të mëdha, marinarët e tmerruar, ndonjëherë madje, familjet që luten në breg ... Nëse piktura varet në murin e një kishe, ajo është përfunduar mirë! Dhe një ditë familjet, ende në lot, por me gëzim kësaj radhe, erdhën në kishë për të falënderuar për ndërhyrjen e Zotit që shpëtoi një të tyren.
Ky Psalmi 106 që komentohet këtu, është pak a shumë si muri i kishës që mbart këto piktura: evokon katër situata dramatike, katër rreziqe të vdekshme; numri katër nuk është për shkak të rastësisë, ai përfaqëson tërësinë, këtu është simbolik i të gjitha rreziqeve që kërcënojnë njerëzimin dhe në veçanti njerëzit e Zotit.
Piktura e parë paraqet njerëzit në shkretëtirën e Eksodit, duke u përballur me uri dhe etje në marshimin e tyre drejt lirisë, pasi u larguan nga Egjipti:
"U endën në shkretëtirë, në vend të thatë,
nuk e gjetën udhën drejt qytetit të banimit.
Të uritur e të etur shpirti i tyre ishte mekur në ta!
Të ngushtuar i lëshuan kushtrimin Zotit
dhe Ai i shpëtoi nga vështirësitë e tyre" (v 4-6).
Piktura e dytë na çon te mërgimtarët në Babiloni:
“ Banonin në errësirë e në hijen e vdekjes,
të lidhur në mjerim edhe në pranga,
Ai i shpëtoi nga vështirësitë e tyre.
I nxori nga errësira dhe nga hija e vdekjes
e i këputi zinxhirët e tyre" (v 10... ).
Tabela e tretë evokon shqetësim moral, dekurajim, sot do të thoshim “depresion":
" Të marrë për shkak të jetës së paudhë,
të mjeruar pse ndoqën udhën e mëkatit,
shpirtit të tyre iu neverit çdo ushqim,
arritën në dyert e vdekjes.
Atëherë të ngushtuar e thirrën në ndihmë Zotin,
Ai i çliroi nga vështirësitë e tyre"(v.17...).
… Më në fund, piktura e fundit është ajo që na paraqitet sot, piktura e marinarëve të shkatërruar në stuhi:
" Ata që me anije lundruan deteve
që nëpër ujëra të mëdha të bënin tregti,
ata i panë veprat e Zotit,
mrekullitë e tija në thellësitë e detit.
Ai urdhëroi dhe u ngrit era e stuhisë,
lart u ngritën valët e stuhishme.
Ngrihen deri në qiell,
zbresin deri në humbnerë:
shpirti i tyre mekej prej së keqes.
Çohu e rrëzohu si të ishin të dehur,
asgjë s’u ndihmonte mjeshtëria e tyre" (v 23...) .
Këta njerëz ishin besimtarë; dhe për këtë arsye, ata kishin refleksin e duhur, atë të thirrjes së Zotit në ndihmën e tyre. Katër herë Psalmi përsëritet si një refren:
"Në ankthin e tyre ata i klithën Zotit
dhe ai i nxori nga fatkeqësia".
Dhe psalmi rendit zellin e ndërhyrjeve të Zotit për të shpëtuar fatkeqin, në secilën nga këto situata.
Të parët janë ata që kërkonin rrugën e tyre në shkretëtirë.
Ai, Zoti, i udhëheq në rrugën e drejtë, i çon në një qytet për t'u vendosur ...
Ai u shuan etjen e tyre, i mbush të uriturit me gjëra të mira!
Ata që ishin në mërgim në Babiloni, Zoti i çliron nga errësira e vdekshme,
bën që zinxhirët e tyre të bien ... Ai thyen dyert prej bronzi, ai thyen shufrat e hekurta!
Për ata që ishin në depresion, Ai dërgon fjalën e tij, Ai i shëron ata, ua rrëmben jetën nga gropa ...
Sa për ata që ishin në humbje, ai heshti stuhinë, duke heshtur valët ... dhe ai i ka çuar ata në portin që ata dëshironin".



QË TË DIMË TË FALËNDEROJMË!

Logjikisht, përfundimi i këtyre besimtarëve është një falënderim i madh; përsëri, psalmi përsëritet si një refren:
" Le ta lëvdojnë Zotin për shkak të dhembshurisë së tij,
për mrekullitë e tija ndaj bijve të njerëzve.
Le ta falënderojnë Zotin për dashurinë e tij,
për mrekullitë e tij për njerëzit ..."
Këta besimtarë, siç kuptohet mirë, janë Populli i Izraelit: është Populli që i ka hasur këto katër situata dramatike gjatë historisë së tij... Dhe ai mund të thotë nga përvoja (dhe ky është vargu i parë i këtij psalmi):
"Falënderoni Zotin: Ai është i mirë!
E amsuheshme është dashuria e saj!”
Dhe, ky popull, duke kaluar nëpër tërë historinë e tij, ende zgjeron falënderimet e tij; është një litan i vërtetë i mrekullive të Zotit në favor të Izraelit:
"Është ai që i kthen lumenjtë në një shkretëtirë,
burimet e ujit në një vend të etjes ...
Është ai që e kthen shkretëtirën në një pellg, tokën e thatë në një burim uji; atje ai e vendosi një Popull i uriturit për të themeluar një qytet... Perëndia i çon të fuqishmit në përbuzje, ai i drejton ata në një situatë kaotike pa rrugëdalje. Por ai e lehtëson të varfrin nga mjerimi i tij; ai bën familje dhe tufa të begata. Të drejtët shohin, ata po festojnë; dhe padrejtësia e mbyll gojën.
Shekuj më vonë, një vajzë e re në Nazareth, e cila ishte jashtëzakonisht e mençur , gjeti të njëjtat mendime; pa dyshim, kjo pjesë e psalmit tonë sot ka një ngjashmëri të çuditshme me Magnificat.
Nuk është çudi: Maria, si çdo besimtare e vërtetë, përjeton veprimin e Zotit dhe rilexon të historinë e saj në këtë dritë:
“Mëshira e tij brezni më brezni për ata që e druajnë.
E tregoi fuqinë e krahut të vet:
i hodhi poshtë qëllimet e krenarëve,
i rrëzoi princat prej froneve të tyre
e i lartësoi të përvuajturit…
I ndihmoi Izraelit, shërbëtorit të vet,
duke e sjellë në mend mëshirën".
Vargu i fundit i këtij psalmi nxjerr mësimin e fundit, që është një përmbledhje e mesaxhit të psalmit:
"Kush është i mençur le t’i kujtojë këto,
do ta shohë mirësinë e Zotit” (v. 43).
Ky është ndoshta vërtet çelësi i mençurisë: në çdo kohë, në stuhitë e jetës sonë Zoti është i pranishëm dhe mbetet Zot i valëve. Spontanisht, kur përballemi me ndonjë fatkeqësi, ne, si Jobi, tundohemi të themi se nuk është e drejtë dhe se Zoti na ka braktisur. Si Jobi, nuk do të gjejmë një shpjegim të kënaqshëm për vuajtjet që po kalojmë, por si ai, ne jemi të ftuar ta jetojmë fatkeqësitë me besim. Ne gjithmonë duhet të kemi parasysh fjalën e profetit Haggai:
“Besa që e lidha me ju kur dolët nga dheu i Egjiptit
dhe shpirti im qëndron mes jush: mos u trembni!” (Ag 2, 5).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 12Ord VITI B

MË 20-6-2021

UNGJILLI: Mk 4, 35 – 41

35 Po atë ditë, kur u err, u tha nxënësve: “Të kalojmë matanë!”
36 Ata e nisën popullin, kurse Jezusin e morën ashtu siç ishte në lundër.
E përcillnin edhe lundra të tjera.
37 Ndërkaq, u çua një stuhi e madhe. Valët e detit u tërbuan aq sa hidheshin brenda e gati e mbushën me ujë.
38 Jezusi në pope flinte në nënkresë. E zgjuan dhe i thanë:
“Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?”
39 Ai u zgjua i urdhëroi erës dhe i tha detit: “Qetësohu! Shuaj!”
Era pushoi e u bë fashë e madhe.
40 Atëherë u tha: “Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”
41 Ata i kapi frikë e madhe dhe i thoshin njëri‑tjetrit:
“Vallë, kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”


LECTIO DIVINA – MEDITIMI- LUTJA.


“KUSH ËSHTË KY TË CILIT I NËNSHTROHEN ERA DHE DETI”.

Dhe është e qartë, elementët e tërbuar i binden atij. Mark këmbëngul: ”Ishte një stuhi e dhunshme. Valët po hidheshin në barkë, kështu që ajo tashmë po mbushej me ujë. Të shqetësuar, dishepujt e zgjojnë Jezusin; ai thjesht duhet t'i thotë detit dhe erës: " : “Qetësohu! Shuaj!”. Kështu që menjëherë era u shua dhe pati një qetësi të madhe.
Kush është atëherë ky njeri?" Kjo është pyetja e madhe e Markut gjatë gjithë Ungjillit të tij ... dhe këtu përgjigjja është në pyetje. Kush ka pushtet mbi detin, si mbi gjithë Krijimin, nëse jo vetë Zoti? Kujto librin e Jobit kur Zoti i tha Jobit:
8 “Kush e mbylli brenda dyerve detin,
kur po dilte nga krah’rori i nënës?
9 Kur e vesha me re si me petka,
me errësirë si më shpërgenj e mbështolla?
10 Kur unë caqet atij ia vura,
e kyça me dyer e shula” (Jb 38, 8-10).
Psalmet këndojnë për këtë mjeshtëri të Zotit: "Tokën e vendose mbi qëndrueshmërinë e saj, nuk do të lëkundet në shekuj të shekujve. E mbulove si me petk me ujërat e humnerave, majat e maleve i mbulonin ujërat: Ti u kërcënohesh e ato tërhiqen, dridhen nga zëri i bubullimës sate: ngjiten në male, zbresin në lugina drejt vendit që ti u cakton: u ke vënë cakun që s’guxojnë ta kalojnë, që përsëri të mos e mbulojnë tokën” (Ps 103, 5-9)… “Ti qetëson tërbimin e deteve, gjëmën e valëve të tija dhe rrëmujën e popujve” (Ps 64, 8).
Zoti i zotëron aq shumë elementet, thotë Bibla, sa i vë në shërbim të popullit të tij:
"Deti i Kuq u bë një rrugë pa pengesa, vërshimi i andejshëm bën një fushë të gjelbër, nëpër të cilën kalonte një popull i tërë, i mbrojtur nga dora jote” (Urt. 19, 7-8). “Të panë ujërat, o Hyj, të panë ujërat e u zmbrapsën, u trazuan deri edhe humnerat!” (Ps 76, 17).
Në këtë moment, prandaj, kur ata bëjnë pyetjen: "Kush është ky të cilit po i nënshtrohen era dhe deti?”, dishepujt gjetën përgjigjen: ky njeri është një lajmëtar i Zotit! Dhe kjo është arsyeja pse “ata i kapi frikò e madhe”, siç thotë Mark. Deri më tani, ata ishin të tmerruar nga stuhia e ndezur, tani që qetësia është rivendosur për mrekulli, ata janë mbushur me frikën e pranisë së Zotit.
Por gjëja më e habitshme në lidhje me këtë tekst nuk është frika e dishepujve: as frika e tyre e parë, para stuhisë, as frika e tyre e dytë, para atij që ata e njohin si të dërguarin e Zotit. Gjëja më e habitshme në lidhje me këtë tekst është pyetja që Jezusi u bën atyre:
"Pse jeni frikacakë? Po a ende nuk besoni?”.
Ajo që është e mahnitshme, është se mosbesimi i dishepujve e mahnit Jezusin! Dhe përveç kësaj, ai madje kritikon! Megjithatë, a nuk është frika nga stuhia fillimi i Urtësisë? Ndërgjegjësim i thjeshtë për pafuqinë tonë, për kufijtë tanë, a nuk është fillimi i urtësisë?. Kur jeni në një varkë të kontrolluar keq, kur era fillon të rritet, ju shpejt trembeni; kështu që kur një stuhi e vërtetë godet, duhet të jetë e tmerrshme! Po në lidhje me stuhitë e jetës sonë dhe të botës?
“Mësues! A nuk shqetësohesh që po mbytemi?” Me kënaqësi ia bëjnë këtë pyetje! Marku thekson këtu tundimin për të interpretuar heshtjen e Zotit si një shenjë indiference. Por ai, Jezusi, duket se thotë: “Të keni frikë do të thotë të mos keni besim: "Si ndodh që ju nuk keni besim?”. Ndërsa ai, me shumë qetësi, zotëron elementet; ai nuk u frikësua për asnjë sekondë, sepse ai kishte besim. Ai e di që Ati i tij i jep atij aftësinë për të komanduar detin dhe erën. Nëse e kuptoj drejt, është vetë ndjenja jonë e pafuqisë që është mungesa e besimit!
Ajo që është thënë deri tani, nuk ka të bëjë me marrjen e ëndrrave tona për realitet: nuk na garantohet që, duke besuar, jemi të plotfuqishëm tani; realiteti do të na dekurajonte shumë shpejt. Por ka të bëjë me besimin, domethënë me bindje që tek Ai tani mund të bëjmë gjithçka! Përfshirë zotërimin e detit dhe, e kjo gjë është edhe më e rëndësishme, fitoren mbi forcat e së keqes.



NJË BOTË E RE TASHMË LINDI.


“Shtohuni e shumohuni e mbusheni tokën
dhe sundojeni atë!
Bëhuni zotëruesit e peshqve të detit,
të shpendëve të qiellit
dhe të çdo gjallese që lëviz përmbi tokë”! ,
u tha Zoti burrit dhe gruas ndërsa i krijoi ato. Nuk ishte një fjalë boshe! Ishte, dhe prandaj është ende, plani i Zotit për ne. Ky plan i Zotit për njerëzimin është përmbushur në Jezu Krishtin; nga ana tjetër ai na thotë "E gjithë pushteti më është dhënë në qiell dhe në tokë ... Shko atëherë". Tani, siç thotë Pali në letrën e dytë drejtuar Korintasve, 5,14-17, "Dashuria e Krishtit na nxit kur mendojmë se Njëri vdiq për të gjithë, prandaj, të gjithë vdiqën; e Ai vdiq për të gjithë, në mënyrë që ata që jetojnë, të mos jetojnë më për vete, por për atë që vdiq dhe u ngjall për ta. Kështu, pra, që tani nuk njohim më askënd në mënyrën thjesht njerëzore; po edhe nëse e kemi njohur Krishtin në mënyrën thjesht njerëzore, nuk e njohim më ashtu. Pra, nëse ndokush është në Krishtin, është krijesë e re: e vjetra u zhduk, dhe, ja, u bë e reja!”.!
Dashuria e Krishtit na zë" (leximi ynë i dytë këtë të Dielë); tani e tutje asgjë nuk do të na ndajë nga kjo dashuri në të cilën ne jemi zhytur që nga Pagëzimi ynë; dhe nëse ai na kap, sigurisht që është për të na çuar përpara e kush është në Krishtin Jezus, ai është një krijim i ri. Bota e vjetër është zhdukur, një botë e re tashmë ka lindur. Tani, ne nuk jemi më në Krijimin e parë. Na mbetet ndoshta të marrim masën e përmbysjes që u prezantua në botë nga Ringjallja e Krishtit. "Një botë e re tashmë ka lindur". Tani! Një i krishterë është dikush që thotë "Tani e tutje! "Tani, asgjë nuk është e njëjtë. Njerëzimi është i ri, është sikur sapo ka lindur.
Tani e tutje ne jetojmë jetën e re të Jezusit të Ringjallur, një jetë e përbërë nga solidariteti, drejtësia, ndarja; tani e tutje ne mund të jetojmë si Krishti jo për t'u shërbyer, por për të shërbyer; nëse jetojmë të shartuar me të, ne jetojmë jetën e tij, në shërbim ndaj të tjerëve; ne jemi në gjendje, që tani e tutje, të qajmë me ata që qajnë dhe të përballemi me të njëjtat luftëra me të cilat u përballua Jezusi, për të zotëruar të gjitha stuhitë e njerëzve: të keqen dhe urrejtjen në të gjitha format e saj. Çdo i krishterë mund të thotë si Shën Pali "Nuk jetoj më unë, është Krishti që jeton në mua ...Na mjafton, siç thotë letra drejtuar Hebrenjve, të mbajmë " shikim të drejtuar mbi Autorin dhe Përkryesin e fesë, Jezusin, i cili, në vend të gëzimit që i takonte, duroi kryqin duke e përbuzur turpin..."(Heb 12: 2).
Në fund fare, nëse kuptohet mirë mesaxhi i liturgjisë, fjala "e pamundur" nuk është e krishterë!