PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA 19 Ord VITI B
MË 8-8-2021.
LEXIMI I UNGJILLIT: GJ, 6,41-51.
41 Judenjtë murmurisnin kundër tij pse tha: “Unë jam buka që zbriti prej qiellit.”
42 Ata thoshin: “Vallë, a nuk është ky Jezusi, biri i Jozefit? Po, a nuk ia njohim babain e nënën? Si mund të thotë tani: ‘Kam zbritur prej qiellit?’“
43 Jezusi iu përgjigj: “Mos murmurisni me njëri-tjetrin!
44 Askush s’mund të vijë tek unë,
po qe se Ati, që më dërgoi, nuk e tërheq.
Atë unë do ta ringjall në ditën e fundit.
45 Profetët shkruan: ‘Të gjithë do të jenë nxënës të Hyjit.’
Kushdo, pra e dëgjon Atin dhe e përvetëson mësimin e tij, vjen tek unë.
46 Kjo s’do të thotë se ndokush e pa Atin, përveç Atij që është te Hyji; vetëm Ai e pa Atin!
47 Përnjëmend, përnjëmend po ju them: ai që beson, ka jetën e pasosur.
48 Unë jam buka e jetës.
49 Etërit tuaj hëngrën manën në shkretëtirë dhe vdiqën.
50 Kjo është buka që zbret nga qielli: që, kush ta hajë atë, të mos vdesë askurrë.
51 Unë jam buka e gjallë që zbriti prej qiellit: nëse ndokush ha këtë bukë, do të jetojë për amshim. E buka që unë do ta jap është trupi im‑ për jetën e botës.”
LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA
FJALA E ZOTIT, USHQIMI I VETËM QË JEP JETËN.
Ky tekst është pjesë e fjalimit të Jezusit mbi bukën e jetës, në sinagogën e Kapernaumit. Jezusi sapo ka shpallur:
“Unë jam buka e jetës. Kush vjen tek unë nuk do të ketë më kurrë uri, kush beson në mua, nuk do të ketë më etje" (Gjoni 6,35).
E kjo, lexuar nëpër rreshta, është një pretendim i fortë. Sepse anëtarët e Popullit të Zgjedhur e dinë mirë se ka dy lloje ushqimesh, materiale dhe shpirtërore. Ata gjithashtu e dinë se ushqimi i vetëm i vlefshëm, vërtet jetëdhënës, ushqimi shpirtëror është Fjala e Perëndisë. Buka, ushqimi material, mban trupin dhe mban jetën biologjike. Fjala e Zotit, ushqimi shpirtëror, mbështet jetën shpirtërore. Një ditë jeta biologjike mbaron, por jeta shpirtërore është e përjetshme, nuk mbaron kurrë.
Jezusi dhe bashkëbiseduesit e tij janë mësuar të gjithë me këto lloj dallimesh. Të gjithë dëgjuesit e Jezusit, atë ditë, nuk do të kishin pasur problem të pranojnë mësimin e Jezusit deri në këtë pike.Por nuk mund ta ndjekin më Jezusin, kur ai pretendon të jetë vetë ai ushqimi që jep jetë. Ai madje shtoi "Unë jam buka që zbriti nga qielli"; që është saktësisht përkufizimi i Fjalës së Perëndisë në Besëlidhjen e Vjetër: "...për të jetuar njeriut nuk i del mjaft buka, thuhet në librin e Ligjit të Përtërirë, por i lypet edhe secila fjalë që del prej gojes së Zotit" (Dt 8,3). Ne mund të marrim me mend pyetjet që lindin: Si mund ta marrë Jezusi veten për Fjalën e Perëndisë? Si guxon të pretendojë se është ai që sjell jetën e përjetshme? Ne i njohim prindërit e tij, Jozefin dhe Marinë e Nazaretit. Ai është një njeri si gjithë të tjerët, as më shumë e as më pak: ai nuk zbret nga parajsa, por nga prindër shumë njerëzorë. A do ta merrte veten për Zotin vetë? Kjo është pyetja që është në zemër të misterit të krishterë: A mundet Jezusi, njeriu i vërtetë, të jetë Zoti i vërtetë?
Ky reagim nga dëgjuesit e Jezusit, kjo vështirësi në ndjekjen e tij duket se është e arsyeshme. Por Jezusi e interpreton atë ndryshe: ai e sheh atë si një refuzim serioz për të besuar. Ai u tha atyre:
“Mos murmurisni me njëri-tjetrin! Askush s’mund të vijë tek unë, po qe se Ati, që më dërgoi, nuk e tërheq. Atë unë do ta ringjall në ditën e fundit". Për veshët hebrenj, përdorimi i fjalës "murmurisni" është një qortim i ashpër: është një kujtesë e asaj që mund të quhet mëkati fillestar i Izraelit, murmuritjet e famshme në shkretëtirë. Dyzet vitet e Eksodit në Sinai u mbushën me kriza besimi: sapo hasën në një vështirësi të re, uri, etje, gjarpërinj helmues ose sulme nga fiset armike, ata murmurisin kundër Moisiut, kundër Aronit, madje edhe kundër Zotit. Ata dyshuan edhe te Moisiu dhe vetë Zoti, duke pretenduar se e kishin nxjerrë këtë mori të madhe njerëzish nga skllavëria e Egjiptit, sepse donin vdekjen e tyre. Kjo është ajo që frymëzoi frazën e famshme të Moisiut: “Le të të bjerë në mend dhe mos e harro assesi sesi e bëre të hidhërohet në shkretëtirë Zoti, Hyji yt. Që prej ditës që dole nga Egjipti, derisa arritët këtu, gjithmonë i keni kundërshtuar Zotit" (Dt 9,7). Pra, kjo vërejtje e Jezusi "Mos murmurisni" do të thotë "më besoni". Pranoni që të lini veten të privoheni nga ndjenjat juaj të “arsyeshme” dhe të mirë nga ana njerëzore dhe kini besim në atë që Ati ka dërguar: Lëreni veten të tërhiqeni nga Ati ".
Pastaj Jezusi rifillon me durim, pikë për pikë, këtë Zbulesë që bashkëbiseduesit e tij e kanë aq shumë të vështirë ta pranojnë. Po, ai është Fjala e Perëndisë; po, ai është ai që jep jetën e përjetshme; po ai është Biri i Perëndisë. Ne besojmë se dëgjojmë Prologun e Ungjillit të Gjonit:
"Në fillim ishte Fjala e Fjala ishte në Hyjin e Fjala ishte Hyj";
Jezusi thotë saktësisht të njëjtën gjë kur citon profetët:
“ Profetët shkruan: ‘Të gjithë do të jenë nxënës të Hyjit.’ Kushdo, pra e dëgjon Atin dhe e përvetëson mësimin e tij, vjen tek unë" (Gj 6,45).
LE TË PRANOJMË TË HYMË NË MISTERIN.
Pas shumëfizimit të bukëve, Galileasit e quanin Jezusin Profet të Madh, por ata ishin akoma shumë larg prej së vërtetës! Ai nuk është një Profet, sado i madh të jetë ai: ai është Fjala e Zotit. Ai është "buka e gjallë që zbriti nga qielli", domethënë Fjala e mishëruar; ai është ai që mbush urinë shpirtërore të njeriut; është ai që jep jetën e vërtetë. Ai flet për lidhjen unike që ekziston midis tij dhe Atit të tij në formulën e reciprocitetit: në një kuptim, Jezusi është i vetmi që mund të flasë në mënyrë të vlefshme për Atin (është vargu 46):
“ Kjo s’do të thotë se ndokush e pa Atin, përveç Atij që është te Hyji; vetëm Ai e pa Atin!".
Dhe në një drejtim tjetër, vetëm Ati mund të na çojë te Jezusi (ky është vargu 44): " Askush s’mund të vijë tek unë, po qe se Ati, që më dërgoi, nuk e tërheq. Atë unë do ta ringjall në ditën e fundit”).
Në punën e shpëtimit, është Zoti ai që merr iniciativën; por ai nuk na kufizon, ai kërkon përgjigjen tonë falas. Por për ata që janë të gatshëm të lënë veten të tërhiqen nga Ati, Jezusi përfundon Zbulesën: në këto pak vargje, ai përsërit "Unë jam" tri here: këto fjalë “Unë jam”, përsëri, për një vesh hebre, janë pohimi i hyjnisë së tij. Vetëm Zoti mund të thotë "Unë jam", madje është Emri që ai i zbuloi Moisiut (Eks 3).
Jezusi është i vetëdijshëm për vështirësinë që bashkëbiseduesit e tij, si edhe ne, të mund të ngrihen në këtë nivel. Kjo është arsyeja pse ai përdor frazën: "Amen, Amen, unë po ju them". Është një shprehje e zakonshme që tingëllonte dikur në në gojën e profetëve të Besëlidhjes së Vjetër: Shprehja "Orakulli i Zotit" në gojen e profetëve të Besëlidhjes së Vjetër ishte një mënyrë e të folurit: paralajmeronte që fjalët e profetit ishin të vështira pikërisht sepse ishin Fjalë të Zotit dhe për këtë arsye të paarritshme për arsyen tonë të varfër njerëzore, por ishin absolutisht të vërteta sepse vinin nga vetë Zoti që ishte garant i vërtetësisë dhe i rëndësisë së tyre.
Pastaj ai merr përsëri këtë dallim që besimtarët izraelit e njohin mirë midis ushqimit material dhe ushqimit shpirtëror dhe ai flet përsëri për manën. Mana ishte vetëm ushqim material: "Etërit tuaj hëngrën manën në shkretëtirë dhe vdiqën. Kjo është buka që zbret nga qielli: që, kush ta hajë atë,të mos vdesë askurrë"(Gj, 6, 49-50). Këtu dëgjojmë përsëri prologun e Gjonit: " E Fjala u bë njeri e banoi ndër ne. Ne e pamë lavdinë e tij, atë lavdi që prej Atit i përket Birit të vetëm plot hir e të vërtetë"(Gjoni 1,14).
Krijoni Kontakt