Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

NGJITJA E J. në qiell VITI B

MË 13 MAJ OSE 16 MAJ 2021


UNGJILLI: Mk 16,15-20.

15 Dhe u tha: “Dilni në mbarë botën e predikojani Ungjillin të gjithë njerëzve.
16 Kush do të besojë e do të pagëzohet, do të shëlbohet, ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet.
17 Shenjat që do t’i përcjellin ata që do të besojnë, janë këto:
në emër tim do t’i dëbojnë djajtë, do të flasin gjuhë të reja;
18 [në duar] do t’i marrin gjarpërinjtë e, nëse do të pijnë ndonjë gjë që sjell vdekjen,
nuk do t’u bëjë keq. Do t’i vënë duart mbi të sëmurë, e këta do të shërohen”.
19 Zotëria [Jezusi], pasi u tha kështu, u ngjit në qiell dhe rri në të djathtë të Hyjit.
20 Kurse ata dolën e predikuan gjithkund.
Zoti bashkëpunonte me ta dhe e përforconte Fjalën me mrekulli që e përcillnin.


LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.



ATA QË BESOJNË DHE QË PAGËZOHEN, DO TË SHPËTOHEN.

Ungjilli i Markut mbaron siç filloi: fjala "Ungjill" (fjalë për fjalë "lajm i mirë", në kuptimin e lajmit të madh) ndodh tre herë në kapitullin e parë, dhe dy herë këtu. Ungjilli fillon kështu: “Fillimi i Ungjillit të Jezu Krishtit, Birit të Hyjit" (1,1), dhe pak më tej, Mark vëren:" Jezusi shpalli Ungjillin e Zotit dhe tha: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!” (1.15). Ky rifillim i qëllimshëm i të njëjtit term në fund të librit sugjeron që Apostujt tani e kanë marrë përsipër shpalljen e Ungjillit: "Ata dolën e predikuan gjithkund" (v. 20) (Kuptohet se shkuan të shpallnin lajmin se Mbretëria e Zotit është përuruar në tokë).
Vetë Jezusi ua besoi atyre këtë mision që ishte i tij deri më tani: " “Dilni në mbarë botën e predikojani Ungjillin të gjithë njerëzve".
Dhe menjëherë ai shpjegon se cila është përmbajtja e këtij Lajmi: "Kush do të besojë e do të pagëzohet, do të shëlbohet, ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet" (v.16). Me fjalë të tjera, njerëzimi shpëtohet me një kusht, duke besuar në Jezu Krishtin. Spiralja e urrejtjes, luftërave, xhelozisë dhe dhunës nuk është më një fatalitet për të cilin njerëzimi është i dënuar nga shekulli në shekull. Jezu Krishti e theu këtë ingranazh; duke e ndjekur atë, ne mund të jetojmë si njerëz të lirë për sa kohë që jemi si ai.
Ky është kuptimi i fjalës "Besoj" që do të thotë "të aderosh duke ndjekur, të rregullosh jetën tënde që të jesh i ngjashëm me të, me atë që e ka shpallur ungjillin, të bashkëngjitesh me të që të jesh gjithmonë me të". Siç thotë Jezusi, mjafton të "qëndrosh" në të, ose të jesh si dega e bashkuar me hardhinë:
"Banoni në mua sikurse edhe unë në ju.
Sikurse shermendi nuk mund të japë fryt
prej vetvetes,
i shkëputur prej hardhisë,
po ashtu as ju, nëse nuk mbeteni në mua.
Unë jam hardhia,
ju jeni shermendet.
Kush mbetet në mua e unë në të,
ai jep shumë fryt,
sepse pa mua s’mund të bëni asgjë"(Gjn 15,4-5).
Kjo na lejon të kuptojmë pjesën e dytë të fjalisë: "Ndërsa kush s’do të besojë, do të dënohet" (v. 15).
Ai që nuk pranon të besojë, do të dënohet. Ne nuk jemi nën sëpatën e një gjykatësi që dënon sipas dëshirës së ti; ne jemi në duart e një Ati që mirëpret të gjithë ata që janë të gatshëm të shoqërojnë Birin e Hyjit të Madh; por ai na lë të lirë: ne mund të refuzojmë dhe të shkëputemi nga burimi i shpëtimit.


ZOTI BASHKËPUNONTE ME TA


Ja, pra, apostujt janë dërguar në botën mbarë, për të predikuar e të shpallur lajmin e shpëtimit. Dhe njoftimi i tyre shoqërohet me prova të prekshme: "Ata dolën e predikuan gjithkund. Zoti bashkëpunonte me ta dhe e përforconte Fjalën me mrekulli që e përcillnin" (v. 20). Jezusi u kishte premtuar atyre: "Shenjat që do t’i përcjellin ata që do të besojnë, janë këto: në emër tim do t’i dëbojnë djajtë, do të flasin gjuhë të reja; [në duar] do t’i marrin gjarpërinjtë e, nëse do të pijnë ndonjë gjë që sjell vdekjen, nuk do t’u bëjë keq. Do t’i vënë duart mbi të sëmurë, e këta do të shërohen” (v. 17-18). Në të vërtetë, Veprat e Apostujve tregojnë fakte të këtij lloji: “Turmat ua vinin veshin me kujdes mësimeve të Filipit, sepse i dëgjonin dhe i shikonin shenjat e mrekullueshme që bënte. E njëmend, prej shumë të djallosurish dilnin shpirtrat e ndytë duke bërtitur me zë të lartë, shëroheshin shumë të paralizuar e të çalë. Dhe u bë gëzim i madh në atë qytet” (Vap. 8,6-9) .
Mundësia e të folurit në gjuhë të tjera dëshmohet disa herë: në ditën e Rrëshajëve (2,4) dhe te centurioni Korneli (10,46), apo edhe kur Pali mbërriti në Efes: "Kur Pali i vuri duart mbi ta, në ta zbriti Shpirti Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme e të profetizojnë" (Vap, 19,6). Më në fund, Luka tregon se Pali, kur arriti në Maltë, shpëtoi prej kafshimit të një gjarpri: " Pali mblodhi një krah rrozga e i hodhi në zjarr. Kur, ja, prej të nxehtit doli një gjarpër dhe iu kap për dore... Pali e shkundi gjarprin në zjarr e nuk i ndodhi kurrnjë e keqe" (Vap. 28,3.5).
Sidoqoftë, Jezusi nuk u transmeton besimtarëve fuqi magjike; Luka mbajti një nga fjalët e tij që i paralajmëron apostujt mirë për këtë temë: "Ja, ju dhashë pushtet të shkelni përmbi gjarpërinj e përmbi akrepë dhe mbi çdo fuqi armike dhe asgjë s’do të mund t’ju bëjë keq. Por mos u gëzoni pse ju nënshtrohen shpirtrat, por gëzohuni pse emrat tuaj janë të shkruar në qiell!”(Lk 10,19-20).
Këto fakte të jashtëzakonshme janë shenja që krijimi i ri tashmë është përuruar; Këtu dëgjojmë profecinë e famshme të Isaisë që jehon:
"Ujku do të banojë me qengjin,
përbri kecit do të shtrihet leopardi,
viçi e këlyshi i luanit bashkë do të kullotin,
fëmija i vogël do t’i çojë e do t’i bjerë.
Lopa e arusha bashkë do të kullotin,
këlyshët e tyre së bashku do të rrinë,
luani kashtë do të hajë si kau.
Foshnja do të luajë
mbi vrimën e shlligës,
në strofullin e kapastrecit
fëmija dorën do ta futë.A!
S’do të bëhet dëm as s’do të vritet kush
në mbarë malin tim të shenjtë,
sepse plot do të mbushet vendi me dijen e Zotit,
porsi deti që mbushet me ujë" (Is 11,6-9).
Dhe Marku tashmë kishte aluduar në këtë ëndërr të vjetër të harmonisë universale në tregimin e tundimeve të Jezusit, duke vërejtur se Jezusi bashkëjetonte me kafshët e egra: " Në shkretëtirë qëndroi dyzet ditë, ku qe vënë në provë prej djallit. Rrinte me egërsira dhe engjëjt i shërbenin" (Mk 1,13).
Tregimi i Ngjitjes mund të përmblidhet me disa fjalë: “Zotëria [Jezusi], pasi u tha kështu, u ngjit në qiell dhe rri në të djathtë të Hyjit" (v.19). Por, për lexuesit e Markut, këto fjalë janë të rënda dhe kuptohen me vështirësi. Ato zgjojnë premtimet e Besëlidhjes së Vjetër në lidhje me Mesinë dhe në veçanti atë të profetit Daniel:
Ai i dha pushtetin, nderin e mbretërinë.
Të gjithë popujt, fiset e gjuhët
u shtruan nën shërbimin e tij:
pushteti i tij pushtet i amshuar
që kurrë s’do të merret,
mbretëria e tij
kurrë nuk do të prishet" Dn, 7,14) .
Biri i njeriut, që vjen mbi retë e qiellit,
merr sovranitetin, lavdinë dhe mbretërimin.
Ai e dëgjon Vetë Perëndinë duke shpallur frazën rituale
të kurorëzimit mbretëror:" Uluni në të djathtën time! ... "

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 7 E PASHKËS VITI B

MË 16 MAJ 2021


LEXIMI I PARE: Vap. 1, 15-26.

Po në ato ditë, u ngrit Pjetri në mes të vëllezërve ‑ ishin mbledhur afërsisht njëqind e njëzet vetë ‑ dhe tha:
16 “Vëllezër, është dashur të plotësohet Shkrimi i shenjtë të cilin me gojë të Davidit e parafoli Shpirti Shenjt për Judën, i cili u bë prijësi i atyre që e kapën Jezusin. 17 Ai ishte vërtet nga numri ynë dhe kishte pjesë në këtë shërbesë.
20 Dhe njëmend, në librin e Psalmeve shkruan: ‘Shtëpia e tij mbettë e shkretë, askush në të mos banoftë!’ dhe: ‘Parësinë e tij dikush tjetër e trashëgoftë!’
21 Duhet, pra, që njëri prej këtyre njerëzve, të cilët qenë me ne gjatë tërë kohës që Zotëria Jezus jetoi në mesin tonë, ‑ 22 duke filluar prej pagëzimit të Gjonit e deri atë ditë kur prej nesh u ngrit në qiell ‑ të bëhet bashkë me ne dëshmitari i ngjalljes së tij.”
23 Dhe paraqitën dy: Jozefin që quhet Barsabë me mbiemër Just dhe Matinë: 24 Atëherë u lutën: “Ti, o Zot, që njeh zemrat e të gjithë njerëzve, trego cilin prej këtyre të dyve e ke zgjedhur 25 për të marrë vendin e kësaj shërbese apostolike, prej të cilës u tërhoq Juda për të shkuar në vendin e vet.”
26 Atëherë hodhën short e shorti i ra Matisë, e kështu u radhit në numrin e të Njëmbëdhjetë apostujve.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI9 - LUTJA


DËSHMITARËT E ZOTIT TË NGJALLUR.

"Në ato ditë": këto janë ditët para Rrëshajëve. Pra, këtu kemi një dëshmi të një momenti akoma shumë afër Ringjalljes së Jezusit, shumë pak pas Ngjitjes së Jezusit në qiell. Tashmë është qartë se është Pjetri ai që drejton jetën e bashkësisë. Kjo është krejt normale pasi atij Jezusi i besoi delet e veta, siç tha ai. Ka ardhur koha, beson Pjetri, për të organizuar bashkësinë: dhe atje, në Cenaklin, ne shohim Pjetrin e marrë nga fryma e vendimit, iniciativës dhe shqetësimit për besnikëri ndaj Zotit të tij. Në anën e frymës së vendimit, ne vërejmë vendosmërinë e tij: ai thotë shumë qartë se çfarë do të bëjë: "Ja çfarë duhet të bëhet" ... "njëri prej tyre duhet të bëhet me ne dëshmitar i ringjalljes së tij".
Nga ana e besnikërisë, dhe kjo nuk na çudit fare në një hebre, ai frymëzohet nga Shkrimi i shenjtë: "Është shkruar në librin e Psalmeve: Le të kalojë shërbesa e tij te tjetri".
Pastaj, kriteret për zgjedhjen e kandidatit frymëzohen qartë nga shqetësimi për besnikëri: për të zëvendësuar Judën, ai kërkon dikë që i kishte shoqëruar apostujt që nga fillimi i jetës publike të Jezusit, domethënë nga pagëzimi i Jezusit nga Gjon Pagëzuesi, deri në Ngjitjen e tij në qiell. Deri më tani, në Ungjijtë, nuk kishim dëgjuar kurrë emrin e Joseph Barsabbas, me nofkën Justus, as atë të Matias; por këtu gjejmë se ata që ishin shumë afër Jezusit, ishin më shumë se sa mendohet zakonisht, më shumë se dymbëdhjetë. Pjetri e thotë qartë: " Duhet, pra, që njëri prej këtyre njerëzve, të cilët qenë me ne gjatë tërë kohës që Zotëria Jezus jetoi në mesin tonë, ‑ duke filluar prej pagëzimit të Gjonit e deri atë ditë kur prej nesh u ngrit në qiell ‑ të bëhet bashkë me ne dëshmitari i ngjalljes së tij” (v.21-22).
Kërkesa e bekuar nga ana e Pjetrit: është mbi këtë qëndrueshmëri që ne mund të bazojmë sigurinë e besimit tonë. Dëshmia e dhënë për ringjalljen e Krishtit u dha nga burra që kishin të drejtë të flisnin për të, sepse ata e kishin njohur mirë Jezusin nga fillimi deri në fund të jetës së tij publike. Çuditërisht, Pjetri nuk bën asnjë kërkesë tjetër përveç kësaj: ai nuk flet për cilësitë e karakterit ose për virtytet e atij që duhej të zgjedhej: e rëndësishme është besnikëria e tij për të ndjekur Jezusin që nga fillimi. . Kjo duhet të sigurojë ata prej nesh që e shohin veten me mungesë cilësish: me sa duket, kjo nuk është gjëja më e rëndësishme! Gjëja më e rëndësishme është të jesh një dëshmitar i thjeshtë i ringjalljes së Krishtit! Ky është misioni që Jezusi u besoi atyre: kur i la ata, ai u kishte thënë atyre: "Ju do të merrni fuqinë e Shpirtit Shenjt, i cili do të zbresë në ju dhe ju do të bëheni dëshmitarët e mi në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari, madje dhe deri në skajin e botës” (Vap 1,8). Ne gjithashtu mund të mendojmë se kjo fjali e Jezusit legjitimon të gjitha zotimet tona: "Edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim" (Gj 15,27).



NJË VENDIM KOLEGJIAL.

Pjetri ka treguar rrugën që duhet ndjekur, por ai nuk vendos vetëm: e kjo rrugë zhvillohet në tre faza; pas kërkesës së tij, paraqiten dy kandidatë, dhe në fund zgjedhja bëhet më short: kush janë ata që e kanë paraqitur këta dy candidate? Teksti nuk e thotë këtë, por sidoqoftë nuk është Pjeter; atëherë, mund të mendohet se i ka paraqitur asambleja e përbërë nga njëqind e njëzet veta të cituar nga Luka në fillim të tekstit. Dhe pastaj të gjithë fillojnë të luten: " “Ti, o Zot, që njeh zemrat e të gjithë njerëzve, trego cilin prej këtyre të dyve e ke zgjedhur për të marrë vendin e kësaj shërbese apostolike, prej të cilës u tërhoq Juda për të shkuar në vendin e vet” (v:24-25) ; dhe së fundmi, përdorimi i shortit tregon vendin që duhej t'i linin Shpirtit Shenjt në këtë zgjedhje: në mentalitetin e kohës, të hedhësh short do të thotë ta vendosësh zgjedhjen në duart e Zotit.
Çuditërisht, emri i Matias nuk do të përmendet më në Veprat e Apostujve: nëse Luka tregon shumë detajet në lidhjen e hyrjes së tij në grupin e Dymbëdhjetëve, kjo nuk është për shkak të personalitetit të Matias, por për shkak të këtij vullneti të Pjetrit për të rindërtuar grupin e dymbëdhjetëve pas mungesës së Judës. Ndoshta ky numër i dukej simbolik Pjetrit: a është sepse dymbëdhjetë është numri i fiseve të Izraelit? Luc nuk e thotë atë. Ndoshta, fare thjesht, kjo duhet të shihet si shqetësimi i Pjetrit për të qëndruar besnik ndaj dispozitave të vetë Jezusit: Jezusi kishte zgjedhur dymbëdhjetë apostuj, njëri nga të dymbëdhjetët, Juda, ka braktisur dhe po zëvendësohet.
Por, le të kthehemi në braktisjen e Judës: ai megjithatë kishte marrë, si Apostujt e tjerë, një pjesë në shërbesën apostolike, sepse ai ishte një nga dymbëdhjetë të zgjedhur nga Jezusi pas një nate lutjeje: "Ndër ato ditë Jezusi shkoi në një mal për t’u lutur. Natën e kaloi duke iu lutur Hyjit. Kur zbardhi drita, i thirri nxënësit e vet e prej tyre zgjodhi dymbëdhjetë, të cilët edhe i quajti apostuj: Simonin, të cilin e quajti edhe Pjetër, Andreun, vëllanë e tij, Jakobin e Gjonin, Filipin e Bartolomeun, Mateun, e Tomën, Jakobin e Alfeut, Simonin që quhej Zelltar, Judën e Jakobit edhe Judën Iskariot, i cili u bë tradhtar" (Lk 6,12-15).
Kjo do të thotë që, edhe i zgjedhur nga Jezusi, në një zgjedhje të frymëzuar nga Shpirti Shenjt, njeriu mbetet i lirë. Juda, i zgjedhur si të tjerët pas një nate lutjeje, mbeti i lirë të tradhtonte. Pjetri ka këtë formulë të hidhur: "Juda ka braktisur vendin e tij", një vend të cilin ai megjithatë e mbajti deri në mbrëmjen e së Enjtës së Madhe; ishte gjatë Darkës së Fundit që Jezusi tha: " Biri i njeriut njëmend po shkon ashtu siç u caktua, porse, i mjeri ai njeri që po e tradhton!” (Luka 22,22).
Dhe përsëri: “Por, ja, dora e atij që po më tradhton është me mua në tryezë!"(Lk 22:21). Tek Luka, kjo ndodh pas tregimit të institucionit të Eukaristisë; që do të thotë se Juda mori pjesë me apostujt e tjerë në vaktin e Besëlidhjes së Re. Por nuk duhet të ndalemi më në të kaluarën: "Është e nevojshme", tha Pjetri, "që shërbesa e tij të kalojë te një tjetër": sepse urgjenca e misionit është e tillë që ne nuk mund t'i lëmë vendet bosh!

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 7 E PASHKËS VITI B

MË 16-5-2021

Ps , 103, 1-2. 11-12. 19-20ab

1 Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë.
2 Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija.
11 Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë.
12 Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona.
19 Zoti e forcoi fronin e vet në qiell, mbretëria e tij mbizotëron të gjithë.
20 Bekojeni Zotin, të gjithë engjëjt e tij, ju të fortët nga fuqia, që kryeni urdhrat e tij, duke i dëgjuar urdhrat e tij.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


KËNGA E LAVDISË SË IZRAELIT ...

Ju kujtohet vizita e Pjetrit te centurioni romak Korneli; e lexuam tregimin te Veprat e Apostujve të Dielën e kaluar. Pjetri kishte dëgjuar Korneli që i këndonte lavdet Perëndisë dhe ai kishte nxjerrë përfundimin se Shpirti Shenjt ishte atje; ose, për ta thënë ndryshe, Pjetri kishte nxjerrë prova se Shpirti Shejnt ishte i pranishëm në këtë burrë dhe në të gjithë njerëzit që këndonin lavde për të falënderuar Zotin për gjithçka kishte bërë në ta.
" Besimtarët e rrethprerë që kishin ardhur me Pjetrin, u çuditën kur panë se edhe në paganë u ndikua dhurata ‑ Shpirti Shenjt. Sepse i dëgjuan duke folur gjuhë të ndryshme e duke madhëruar Hyjin. Atëherë Pjetri tha: “Vallë a mund ta ndalojë kush ujin të mos pagëzohen këta që e morën Shpirtin Shenjt sikurse edhe ne?” (Vap, 10, 45-47).
Prandaj nuk është çudi që (duke pasur para sysh leximin e parë të liturgjisë së sotme, që na përkujton në çdo resht praninë e Shpirtit, që e mbush gjithësinë), ne të jemi ftuar të këndojmë këtë psalm 103 që është nga fillimi deri në fund një këngë falënderimi për të gjitha bekimet me të cilat kompozitori (nënkuptohet me këtë fjalë Populli i Zgjedhur) u pasurua nga Zoti.
Në të vërtetë, nga fillimi e deri në fund, ky psalm rrezaton falënderime: kjo tashmë mund të shihet nga fakti se ai ka njëzet e dy vargje (liturgjia e kësaj të Dielë ofron vetëm gjashtë vargje, por në të vërtetë ajo ka njëzet e dy vargje). Siç dihet alfabeti hebraik ka njëzet e dy shkronja; kështu që ne themi për këtë psalm që është "alfabetik"; dhe kur një psalm është "alfabetik", dihet paraprakisht se është një psalm falënderimi për Besëlidhjen.
Pra nga fillimi e deri në fund ky psalm rrezaton falënderime! Fillohet me vargun e parë: “Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë" (Ps. 103,1). menjëherë, që nga fillimi na çudit "paralelizmi" midis dy rreshtave të këtij vargu që i përgjigjen njëra-tjetrës si një jehonë; dhe kjo përsëritet gjatë gjithë këtij psalmi; mënyra ideale për të kënduar do të ishte alternimi i saj, rresht për rresht; mund të jetë kompozuar që të jetë kënduar nga dy kore të alternuara. Këtë paralelizëm, këtë “bilancim”, shpesh e hasim në Bibël, në tekste poetike, por edhe në shumë fragmente në prozë.
Këtu, në veçanti, ekziston një paralelizëm i dyfishtë që është interesant:
- Paralelizëm i parë: "Beko Zotin" ... "Beko Emrin e tij më të shenjtë": në reshtin e dytë, nuk thuhet "Zoti", por thuhet "EMRI": edhe një herë, ne shohim se EMRI, në Bibël, është personi.
- Paralelizëm i dytë, gjithmonë në këtë varg të parë:
- " Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë": fjalët "shpirt" dhe "gjithë qënia ime" vendosen paralelisht: sepse, në mentalitetin e kulturën biblike, kur themi "shpirti", bëhet fjalë për tërë qenien.
Së fundi, është mirë gjithashtu të tërhiqet vëmendja jonë mbi ndërtimin e gjithë këtij psalmi: për këtë duhet le lexohen strofat e tij të parë dhe të fundit: strofa e parë:
"Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë. Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija".
Strofa e fundit: Bekojeni Zotin, të gjitha ushtritë e tija, shërbëtorët e tij që zbatoni vullnetin e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha veprat e Zotit, në çdo vend të sundimit të tij! Shpirti im, bekoje Zotin!"
Vërejtja e parë: psalmi është inkuadruar në fillim dhe në fund nga e njëjta fjali: "Bekoje shpirti im Zotin". Kjo përfshirje e parë, për faktin që psalmi është inkuadruar brenda këtyre dy fjali, shpreh qartë kuptimin e përgjithshëm të tij: për gjithçka Populli i Zgjedhur bekon dhe e falënderon Zotin e Besëlidhjes.
Vërejtja e dytë: tani krahasohen strofa e parë dhe të fundit në tërësinë e tyre: 1) Strofa e parë:
"Bekoje, shpirti im Zotin, dhe krejt qenia ime Emrin e tij të shenjtë. Bekoje, shpirti im Zotin, e mos i harro bamirësitë e tija.
Ne e dimë shumë mirë se ai që flet këtu në vetën e parë njëjës është Populli i Izraelit: ky "Unë" është kolektiv. Pra, në strofën e parë, ftesa për lutje i drejtohet Izraelit.
2) Strofa e fundit:
"Bekojeni Zotin, të gjithë engjëjt e tij, ju të fortët nga fuqia, që kryeni urdhrat e tij, duke i dëgjuar urdhrat e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha ushtritë e tija, shërbëtorët e tij që zbatoni vullnetin e tij. Bekojeni Zotin, të gjitha veprat e Zotit, në çdo vend të sundimit të tij!"
Engjejt janë lajmëtarët e Zotit; ne imagjinojmë, si në pikturat e Fra Angelicos, Engjëjt që, duke luajtur boritë, e shpallin me madhështi gjithçka bëri Zoti...."Të gjitha veprat e Zotit" është i gjithë krijimi, universi i dukshëm dhe i padukshëm që bekojnë Zotin.



... NË PRITJEN E KËNGËS LAVDËRIMI TË UNIVERSIT MBARË.

Përsëri, pra, kemi një përfshirje: në strofën e parë ftohen që të lavdërojnë Zotin shërbëtorët e Zotit që janë në tokë. Strofa e fundit është një ftesë që të lavdërojnë Zotin shërbëtorët e Zotit që janë në qiell dhe më në fund në të gjithë universin. Ja ajo që duhet të kuptojmë e të ndjejmë në zemrat tona për të kënduar këtë psalm si duhet.

Vërejtja e tretë mbi ndërtimin e këtij psalmi: strofa që është në qendër të pjesës së psalmit që lexohet në liturgjinë e kësaj të dielës, është gjithashtu ajo që është në qendër të komplet psalmit:
“Sepse sa është lartësia e qiellit mbi tokë, aq e madhe është mëshira e tij ndaj atyre që i druajnë.
Sa është lindja larg perëndimit aq larg i hedh prej nesh fajet tona" (v. 11v)
Kjo fjali është në qendër të psalmit ashtu si është në qendër të besimit të Izraelit, të zbulimit të tij të mrekullueshëm të fytyrës së vërtetë të Zotit: një Zot nga i cili nuk kemi asgjë për të pasur frikë sepse ai na do ne pandërprerë dhe na fal, sepse , pa pushim, ai na i fal mëkatet tona; fjala "druajnë” që gjejmë në vargun 11 në qëndër të psalmit, " ka ndryshuar përfundimisht kuptimin e saj; në kalimin e kohës ajo shpreh më mirë bindjen e thjeshtë dhe e sigurt të fëmijës në marrëdhënjen me babain e tij. Fjala “druajnë” në këtë psalm është sinonim i fjalës “duan”.
Mund të kthehemi tani te fjalët Lindje dhe Perëndim; për mentalitetin biblik, ato janë me të vërtetë pikat kryesore të gjeografisë, por jo vetëm të gjeografisë; sepse dielli lind në lindje, lindja ndjell dritë dhe veçanërisht atë të së vërtetës. Dhe, në të kundërt, Perëndimi evokon gabim dhe mëkat. Vargu: "Sa është lindja larg perëndimit, aq larg i hedh prej nesh fajet tona" thotë mirë distancën që ndan dritën nga errësira, të vërtetën nga gënjeshtra, nga gabimi; larg, larg gabimeve tona të së kaluarës, Zoti na tërheq te drita e tij dhe e vërteta e tij.
Ajo që është thelbësore në falënderimet e Izraelit tani, është falja gjithnjë e rinovuar e Zotit. Kthimi i vërtetë dhe i vetëm në besim që kërkohet nga ne, është që të besojmë se Zoti është dashuri.
Më në fund, në e dimë që kjo simbolikë e Lindjes dhe Perëndimit gjendet në liturgjinë e Pagëzimit të shekujve të parë: të pagëzuarit ktheheshin drejt Perëndit për të hequr dorë nga e keqja; pastaj ktheheshin prapa drejt lindjes: në drejtim të së mirës. Dhe bënin këtë për të treguar se, tani e tutje, ata vendosmërisht u binin mohit mëkatit dhe çdo gabimi dhe, duke u kthyer drejt Lindjes (nga vjen drita), bënin profesionin e besimit të tyre dhe më pas hynin në pagëzimore.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 7 E PASHKËS VITI B

MË 16 -5- 2021.


LEXIMI I UNGJILLIT: Gj 17,11b – 19.

11 Unë nuk rri më në botë e ata janë në botë, e unë po vij te ti.
O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne!
12 Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe,
dhe vërtet i ruajta ‑ asnjë nuk u bor përveç birit të bjerrjes ‑
në mënyrë që të plotësohej Shkrimi i shenjtë.
13 Tani po vij tek Ti e këto po i them ndërsa ende jam në botë,
që ata ta kenë në vetvete gëzimin tim të plotë.
14 Unë ua dorëzova fjalën tënde dhe bota i urreu,
pse nuk janë të kësaj bote sikurse as unë nuk i përkas kësaj bote.
15 Nuk po të lutem t’i marrësh prej botës, por t’i ruash nga i Keqi.
16 Ata nuk i përkasin botës, sikurse as unë nuk i përkas botës.
17 Shenjtëroji në të vërtetën: fjala jote është e vërteta.
18 Sikurse ti më dërgove në botë, po ashtu edhe unë i dërgova në botë.
19 Për ta [unë] e kushtoj vetveten, që edhe ata të jenë të shenjtëruar në të vërtetën.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.

PROJEKTI I ZOTIT PËR NJERËZIMIN.

Ndryshe nga Mateu dhe Luka, Ungjilli i Gjonit nuk ka të bëjë me lutjen “Ati ynë”, por ajo që lexojmë këtu, është krejt në të njëjtën atmosferë: "O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne" (v.11). e në Ungjillin e Sh. Mateut si jehonë: " Ati ynë që je në qiell, u shenjtëroftë emri yt ... ". Dhe në fund të këtij teksti: " Nuk po të lutem t’i marrësh prej botës, por t’i ruash nga i Keqi" (v.15), dhe si jehonë, në Ungjillin sipas Mateut: "E mos na lër të biem në tundim, por na shpëto nga i Keqi!" (6,13). Sa për frazën: "U bëftë vullneti yt si në qiell ashtu në tokë!" (Mt. 6, 10), nuk thuhet këtu asgjë, por Jezusi ka vetëm atë në mendje.
Kur largohet nga dishepujt e tij, Jezusi ka vetëm një shqetësim, ose më saktë një dëshirë, që të përmbushet plani i Zotit. Plani i Zotit është që bota e krijuar të bëhet një vend i dashurisë dhe të së vërtetës: një ndërrim i ngadaltë, mund të thuhet mbires, në të cilin të gjithë besimtarët ftohen të bashkëpunojnë. Pra, besimtarët nuk largohen nga bota, ata janë në botë, ata punojnë në të nga brenda; por nëse ata duan ta transformojnë atë, kjo do të thotë se ata dinë të qëndrojnë përgjithmonë të lirë, për të mbajtur një distancë nga sjelljet e botës që nuk përputhen me mënyrën e jetës së mbretërisë që ata duan të vendosin.
Ipeshkëvi Coffy tha: “Besimtarët nuk jetojnë një jetë tjetër sesa jeta e zakonshme, por ata e jetojnë jetën e zakonshme në një mënyrë të pa zakonshme. Pra, nuk u japin rëndësi përbuzjeve të botës, jetës tonë të përditshme, njerëzve që takojnë, shqetësimeve materiale, parate dhe të gjitha realiteteve njerëzore; përkundrazi, për ta ka rëndësi të banojnë në këtë botë në mënyrë që ajo të transformohet nga brenda. Atë Teilhard de Chardin tha: "Ju vetë konvertoni atë që doni".
Kur Jezusi po bën këtë lutje të fundit të madhe, ky plan i Zotit po ndërmerr një hap vendimtar: ai, Jezusi, e di shumë mirë që fati i tij është vulosur; çuditërisht, ai nuk lutet për veten e tij, ai lutet për ata të cilëve ua kalon shkopin: "Sikurse ti më dërgove në botë, po ashtu edhe unë i dërgova në botë" (v.18). Vetëm një gjë ka rëndësi, që bota të shpëtohet.
Shën Gjoni shpesh i kthehet kësaj teme në Ungjillin e tij: “Në të vërtetë Hyji nuk e dërgoi Birin që ta dënojë botën, por që bota të shpëtojë nëpër të" (Gjn 3,17); në kohën e shërimit të njeriut të verbër, Gjoni tregon se emri i pishinës, Siloam, do të thotë "i dërguar", një mënyrë për të thënë që Jezusi është "dërguar" për të hapur, për të shëruar sytë e njerëzve.
Gjatë gjithë historisë biblike, nga Abrahami, përmes Moisiut dhe përmes gjithë profetëve, sa herë që një njeri ose një grup (ose populli i Izraelit gjithashtu) është zgjedhur nga Zoti, këtë Zoti nuk e bën vetëm për përfitimin e tyre personal, por e bën gjithmonë për t'i dërguar në një mision, në shërbim të të tjerëve. Dhe Kisha, ajo që fillon ekzistencën e saj të dobët në mbrëmjen e së Enjtes së Madhe rreth Jezusit, dhe ajo që është e pranishme edhe sot në botë, nuk ka asnjë arsye tjetër që të ekzistojë, përveç misionit të saj në botë.
Në këtë lutje të madhe të Jezusit për dishepujt e tij, konstatohet se tre fjalë përsëriten shpesh: të cilat janë tre fjalë kryesore që kisha jonë dhe besimtarët nuk duhet të harrojnë gjatë misionit të tyre, tani e tutje: besnikëria, uniteti, e vërteta.
Së pari, besnikëria:
"O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tend ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne!
Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe, dhe vërtet i ruajta ‑ asnjë nuk u bor përveç birit të bjerrjes ‑ në mënyrë që të plotësohej Shkrimi i shenjtë". Kjo besnikëri, për Jezusin, konsistonte në të qenit mes njerëzve reflektimi besnik i Atit; tani e tutje, në mungesë të Jezusit, janë besimtarët ata që thirren të jenë reflektime besnike të Atit.

DUKE E KRYER MISIONIN TONË, JEMI DËSHMITARË TË ATIT.


“Uniteti” është fjala e dytë që nuk dduhet të harrohet:
"O Atë i shenjtë! Ruaji në Emër tënd ata që ti m’i dhe që të jenë një sikurse ne! Që të gjithë të jenë një. Derisa unë isha me ta i ruajta në Emër tënd ata që m’i dhe" (V. 10-11).
Dhe të gjithë kemi në mendje, natyrisht, fjalinë e cila thjesht e ndjek tekstin e sotëm: "Që të gjithë të jenë një. Sikurse ti, Atë, që je në mua dhe unë në ty, ashtu edhe ata të jenë në ne, që ta kuptojë bota se ti më dërgove" (v.21). Kjo do të thotë se uniteti nuk është një qëllim në vetvete! Ne nuk kemi pse ta kërkojmë atë; shenjtëria është një dhuratë e Zotit. Ai duke na shenjtëruar, bën që të jemi një. Por edhe kjo dhuratë nuk jepet vetëm për përfitimin e atij që e merr, qëllimi nuk është uniteti në vetveten: që të jetojmë të bashkuar në atë unitet që Jezusi dëshiron, ka si qellim që bota të besojë. Ndarjet tona, grindjet tona na hanë energjitë dhe janë një kundër-dëshmi skandaloze. Si të jemi dëshmitarë në botën e Trinisë së dashurisë nëse të gjithë ata që thërrasin Trinitetin nuk e duan njëri-tjetrin? Nga ana tjetër, nëse qëllimi i përbashkët i besimtarëve do të ishte që bota të besonte, ky qëllim i përbashkët do të ishte rruga më e mirë drejt unitetit tonë. Asgjë si një projekt i përbashkët në shërbim të të tjerëve nuk bën që bota të besojë në atë Zot që është dashuri.
Fjala e tretë kryesore e misionit që na është besuar nga Jezusi, është "e vërteta".
"Shenjtëroji në të vërtetën: fjala jote është e vërteta" (v.17).
Në fillim të historisë biblike, fjala "shenjtërim" do të thoshte "të jetosh në veçori", “i distancuar” nga bota dhe nga parimët e kësaj bote; tani, pas mishërimit të Krishtit Jezus, fjala "shenjtërim" ka një kuptim tjetër të ndryshuar. Do të thotë: "të marrësh pjesë në shenjtërinë e Zotit", dhe kjo mundësi u jepet besimtarëve, jo për të shkretuar botën duke u larguar prej saj, por për të banuar në të në mënyrë të Zotit, duke e dëshmuar prezencën e tij në të. Kjo pjesëmarrje në shenjtërinë e Zotit është fryti i Fjalës së së vërtetës: me siguri nuk besojmë sa duhet në efektivitetin e Fjalës së Zotit dhe shumë shpesh e zëvendësojmë atë me fjalët tona. Është një gabim: fjala e Zotit është e Vërtetë, e jona është vetëm një përafrim, një belbëzim (kur nuk është shpërfytyrues) mbi Atë që është i Gjithë-Tjetri që fjalët tona të dobëta nuk mund të zbulojnë.
Më në fund, në qendër të këtij pasazhi shumë solemn dhe të dendur, Jezusi flet për gëzimin! Ai thotë se në momentin kur ai parashikon konfrontimet e pashmangshme me mundimet dhe me kryqin duke paralajmëruar të njejta gjërat edhe për dishepujt e tij që do të persekutohen si Mjeshtri, ai premton edhe një dhuratë të madhe që do t’i mdihmojë të përballojnë edhe vështirësitë e misionit me të njejtën gëzim: do të marrin pjesë në mundimet, por edhe në gëzim të Jezusit:
"Unë ua dorëzova fjalën tënde dhe bota i urreu, pse nuk janë të kësaj bote sikurse as unë nuk i përkas kësaj bote" (V.14).
Në momentin e përballjes së orëve të tmerrshme për veten , ai ende flet për gëzimin! Ai guxon të thotë:
O Atë "Tani po vij tek Ti e këto po i them ndërsa ende jam në botë, që ata ta kenë në vetvete gëzimin tim të plotë" (v.13)
Tani që kam ardhur tek Ti, flas kështu, bëj që ata të kenë në vetveten në këtë botë gëzimin tim dhe që të mbushen me këtë gëzim.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

RRËSHAJËT VITI B.

MË 23 – 5 – 2021.


LEXIMI I PARË: Vap. 2, 1-11.

1 Kur erdhi dita e Rrëshajëve, të gjithë ishin së bashku në të njëjtin vend. 2 Dhe, ja, papritmas, u ndie një ushtimë nga qielli si shungullimë e erës së fortë dhe e mbushi të gjithë shtëpinë, ku ata ishin. 3 Atyre atëherë iu dukën gjuhë, si të ishin prej zjarri. Këto u ndanë e zunë vend nga një mbi secilin prej tyre. 4 Të gjithë u mbushën me Shpirtin Shenjt dhe filluan të flasin në gjuhë të ndryshme, ashtu si Shpirti Shenjt i shndriste të shpreheshin.
5 Dhe asohere në Jerusalem banonin judenj, njerëz të përshpirtshëm, të ardhur prej të gjitha kombeve të botës. 6 Dhe, kur u dëgjua ajo ushtimë, ngarendi një shumicë e madhe dhe mbetën të habitur, sepse secili i dëgjonte duke folur në gjuhën e vet. 7 Të gjithë çuditeshin e mrekulloheshin dhe thoshin: “Këta njerëz që po flasin, a thua vallë nuk janë të gjithë galileas? 8 Po si atëherë secili prej nesh i dëgjon duke folur në gjuhën e vet amtare? 9 Partë, medë, elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, 10 të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, 11 judenj e proselitë, kretas e arabë ‑ të gjithë ne po i dëgjojmë duke shpallur veprat e madhërueshme të Hyjit në gjuhët tona amtare.”




LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


JÉRUSALEM, QYTETI I DHURATËS SË SPIRTIT!

Gjëja e parë që duhet të kujtohet për të kuptuar këtë tekst: Jeruzalemi është qyteti i dhuratës së Shpirtit! Nuk është vetëm qyteti ku Jezusi themeloi Eukaristinë, qyteti ku ai u ngrit nga vdekja, por është gjithashtu qyteti ku Shpirti u derdh mbi njerëzimin.
Ishte viti kur Jezusi vdiq, por kush prej banorëve të Jeruzalemit e dinte këtë? Këtu qëllimisht shkruhet "vdekja" e Jezusit, për të mos përmendur Ringjalljen e tij; sepse tani për tani kujtimi i Ringjalljes së Jezusit është mbajtur në një mënyrë konfidenciale, në grupin e miqëve të Jezusit. Këta njerëz, që vinin në Jeruzalem nga vendet edhe shumë largëta, ndoshta nuk kishin dëgjuar kurrë për një Jezus nga Nazareti. Për këta njerëz ky vit ishte si gjithë të tjerët, kjo festë e Rrëshajëve do të kishte qenë si gjithë të tjerat. Por tashmë, për ta Ringjallja e Jezusit nuk ishte asgjë, Nuk dinin asgjë për këtë aveniment! Njerëzit vijnë në Jeruzalem të shtyrë nga dashuria, me besim, në entuziazmin e një pelegrinazhi për të rinovuar Besëlidhjen me Perëndinë.
Atë ditë, qyteti i Jeruzalemit ishte plot me njerëz nga kudo, mijëra hebrenj të devotshëm, që vini nga kombët më të ndrishme. Sepse, në kohën e Krishtit, Rrëshajët e Judenjve ishte një festë shumë e rëndësishme: ishte festa e dhënies së Ligjit, një nga tre festat e vitit për të cilat njerëzit shkonin në Jeruzalem për pelegrinazh. Lista e të gjitha kombësive të mbledhura në Jeruzalem për këtë festë është prova e kësaj gjëje.
" Partë, Medë, Elamitë, banorë të Mesopotamisë, të Judesë, të Kapadokisë, të Pontit e të Azisë, të Frigjisë e të Pamfilisë, të Egjiptit e të krahinave të Libisë rreth Cirenës, njerëz të ardhur nga Roma, Judenj e proselitë, Kretas e Arabë" (Vaë 2, 9-11).
Për dishepujt, natyrisht, kjo festë e Rrëshajëve, pesëdhjetë ditë pas Pashkës së Jezusit, atë që panë, dëgjuan, prekën.. pas Ringjalljes së tij ... festa e Rrëshajëve këtë vit ishte ndryshe nga gjthë të tjerët; për ta asgjë nuk ishte e njëjtë si më parë ... Që kjo nuk do të thotë se ata prisnin se çfarë do të kishte ndodhur!
Për të na bërë të kuptojmë se çfarë po ndodh, Luka na e tregon atë që ai ka shkruar ne fillimin e kapitullit të dytë të Veprave të Apostujve, tekstin që lexohet çdo vit në liturgjinë e Kishës. Luka ka përdorur fjalët që ai padyshim zgjodhi me shumë kujdes në Besëlidhjen e Vjetër, duke evokuar të paktën tre tekste që lexohen në të : këto tre tekste janë para së gjithash dhurata e Ligjit në Sinai; së dyti, një fjalë nga profeti Joel; së treti, episodi i Kullës së Babelit.
Mund të fillohet nga teofania në malin Sinai: gjuhët e zjarrit të Rrëshajëve, zhurma "si ajo e një ere të dhunshme" sugjerojnë që ne jemi këtu në linjën e asaj që ndodhi në Malin Sinai, kur Zoti i dha Moisiut 10 fjalë të shtypur në dy plaka ; ne e gjejmë këtë në librin e Eksodit: “Erdhi e treta ditë dhe zbardhi drita: u ndien bubullima, shpërthyen vetëtima, një re tejet e dendur e mbuloi malin. Boria jehoi thekshëm dhe u dridh populli që ishte në zemërimië. Atëherë Moisiu e bëri popullin të dalë nga zemërimia në takim me Hyjin. Populli qëndroi në këmbë rrëzë malit.
Krejt mali i Sinait s’ishte tjetër por tym, sepse Hyji kishte zbritur në zjarr mbi të e tymi i tij ngritej porsi tym furre. I tërë mali tundej tmerrësisht. Zëri i bririt vinte gjithnjë e rritej: Moisiu fliste me Hyjin e Hyji i përgjigjej me bubullimë" (Dal 19, 16-19).
Duke medituar gjithçka ndodhi në Malin Sinai, Shën Luka dëshiron që ne të kuptojmë se Rrëshajët, atë vit, ishin shumë më tepër sesa një pelegrinazh tradicional: atë vit, Rrëshajët ishin një Sinai i ri, një teofani e re. Në Malin Sinai Zoti i kishte dhënë Ligjin e tij popullit të tij për t'i mësuar të jetonin në Besëlidhje. Por tani e tutje Zoti i jep Shpirtin e tij popullit të tij ... Tani e tutje Ligji i Zotit (i cili është mënyra e vetme për të jetuar vërtet të lirë dhe të lumtur, nuk duhet të harrohet kjo) tani e tutje ky Ligj i Zotit nuk është shkruar më në pllaka guri, por në pllaka mishi, në zemrën e njeriut, për të përdorur një imazh të Ezekielit: “Unë do t’ju jap një zemër të re, një shpirt të ri do ta fus në ju, do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë e do t’ju jap një zemër mishi. Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia. Do të banoni në tokën që ua dhurova etërve tuaj: ju do të jeni populli im e unë do të jem Hyji juaj” (Ez. 36,26-28).


SHPIRTI I ZOTIT NË ZEMËR TË NJERIUT.

Së dyti, Luka me siguri donte të ndjellë një fjalë nga profeti Joel: "Do ta ndikoj Shpirtin tim mbi çdo njeri e do të bëhen profetë bijtë e bijat tuaja, pleqtë tuaj ëndrra do të shohin, djelmoshat tuaj do të kenë vegime. Madje edhe mbi skllevër të mi ‑ burra e gra, në ato ditë do ta ndikoj Shpirtin tim" (Jl 3, 1-2). Në sytë e Lukës, këta "hebrenj të zjarrtë, nga të gjitha kombet që janë nën qiell" siç i quan ai, simbolizojnë të gjithë njerëzimin për të cilin profecia e Joelit më në fund po përmbushet. Kjo do të thotë se ka mbërritur e famshmja "Dita e Zotit" e shumëpritur!
Së treti, episodi i Babelit: ju kujtohet historia e Babelit: duke e thjeshtuar atë shumë, mund të tregohet si një lojë në dy akte: Akti 1, të gjithë njerëzit flisnin të njëjtën gjuhë: ata kishin të njëjtën gjuhë dhe të njëjtë fjalët. Ata vendosnin të ndërmerrnin një punë të madhe e cila do të mobilizonte të gjitha energjitë e tyre: ndërtimin e një kulle të pamasë...
Akti 2, Zoti ndërhyn për të ndërprerë punimet: ai i shpërndan ata në sipërfaqen e tokës dhe fërkon gjuhët e tyre. Tani e tutje njerëzit nuk do të kuptohen më njëri-tjetri ... Ne shpesh pyesim veten se çfarë duhet të konkludohet nga kjo? ... Nëse nuk duam t'i vëmë në provë qëllimin e Zotit, është e pamundur të imagjinohet se ai ka vepruar për diçka tjetër sesa për lumturinë tonë ... Pra, nëse Zoti ndërhyn, është për t'i kursyer njerëzimit një udhë të rremë: pista e mendimit të vetëm, e projektit të vetëm; diçka si "fëmijët e mi të vegjël, ju po kërkoni unitet, kjo është mirë; por mos e ndiqni rrugën e gabuar: uniteti nuk është në uniformitet! Uniteti i vërtetë i dashurisë mund të gjendet vetëm në larmi ".
Rrëfimi për Rrëshajët në Luka përshtatet mirë në linjën e Babelit: në Babel, njerëzimi mëson shumëllojshmëri, në Rrëshajë, mëson unitet në larmi: tani e tutje të gjitha kombet që janë nën qiell dëgjojnë të shpallin në gjuhët e tyre mesazhin e vetëm: mrekullitë e Zotit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

RRËSHAJËT VITI B

MË 23 – 5 - 2021


PS. 103 (104), 1.24, 29-30, 31.34
1 Bekoje, shpirti im, Zotin! O Zot, Hyji im, sa i madh je!
24 Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua! Të gjitha i ke bërë me urti të madhe: plot është toka me krijesat e tua.
29 Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri.
30 Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut.
31 E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!
34 I pëlqeftë Zotit kënga ime, kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!




LECTIO DIVINA - MEDITIMI - LUTJA


SA TË SHUMTA JANË, O ZOT, VEPRAT E TUA!
Nëse e lexojmë tërë këtë psalm , do të jemi në gjendje të kuptojmë se ai është një psalm lavdërimi. Me tridhjetë e gjashtë vargje të tij, lavdërohet Zoti dhe ne e kundrojmë të çuditur veprat të mrekullueshmë që ai i bëri. Janë 36 "vargje" lavdërimi, sepse fjala “varg” është fjala e zakonshme për t’i ndarë psalmet pjesë pjesë, por do të ishtë më korrekt të thuhet se me të vërtetë psalmi 104 është një poezi shumë e bukur.
Ne nuk jemi të befasuar që na është propozuar për festën e Rrëshajëve pasi Luka, në librin e Veprave të apostujve, na tregon se në mëngjesin e Rrëshajëve, Apostujt, të mbushur me Shpirtin Shenjt, filluan të shpallnin në të gjitha gjuhët mrekullitë e Zotit: dhe në këtë psalm me të vërtetë shpallen vepra të mrekullueshme që i bëri Zoti.
Do të më thuhet që të mrekullohemi duke e kundruar Krijimin, nuk ka nevojë të kemi besim! Kjo është e vërtetë, dhe sigurisht poezi madhështore për bukuritë e natyrës mund të gjenden në të gjitha civilizimet. Në veçanti u gjet në Egjipt në varrin e një Faraoni një poezi të shkruar nga Faraoni i famshëm Akh-en-Aton (Amenophis IV): është një himn në nder të Perëndisë së tyre, në nder të Diellit: Amenophis IV jetoi rreth vitit 1350 pes. në një kohë kur Hebrenjtë ndoshta ishin në Egjipt; ata mund ta kenë njohur këtë poezi.
Midis poezisë së Faraonit dhe Psalmit 104 ka ngjashmëri në stil dhe fjalor, është e qartë: gjuha për të paraqitur gjerat e mrekullueshme që bëri Zoti, është e njëjtë në të gjitha gjerësitë gjeografike! Por ajo që është shumë interesante, janë ndryshimet: ato janë gjurmat e Zbulesës që iu bë njerëzve të Besëlidhjes.
Dallimi i parë, dhe është thelbësor për besimin e Izraelit, është që në Biblën vetëm YHVE është Zot; nuk ka Zot tjetër përveç tij; dhe prandaj dielli nuk është një zot!
Ne tashmë kemi mundësi ta konstatojmë këtë në lidhje me historinë e Krijimit ...
Për shembull, në historinë e Krijimit, në librin e Zanafillës, Bibla kujdeset shumë për të vendosur diellin dhe hënën në “vendet” e tyre: ata nuk janë perëndi, ato janë vetëm drita, kaq. Dhe ata janë krijesa, gjithashtu. Një nga vargjet thotë qartë, "Ti, o Zot, për të shënuar stinët, ke krijuar hënën edhe diellin që e njeh përëndimin e vet" (Ps. 104, 19).
Nuk ka nevojë që të ngurrohet shumë në këta vargje sepse janë vargje që nuk përdoren në liturgjinë e festës së Rrëshajëve…
Por duhet të themi se disa vargje paraqesin Zotin si mjeshtrin e vetëm të Krijimit; poeti përdor një fjalor të tërë mbretëror për të: Zoti paraqitet si një mbret i fortë, madhështor, dhe fitimtar. Për shembull, fjala "i madh" (në vargun i.rë që kemi dëgjuar, është një fjalë e përdorur për të folur për fitoren e mbretit në luftë. Padyshim, një mënyrë njerëzore shprehet zotërimi i Zotit mbi të gjithë elementët e qiellit, tokës dhe detit.
Veçori e dytë e Biblës: Krijimi është i mire, gjithçka është e mirë; këtu kemi një jehonë të asaj poezie të famshme nga Zanafilla, e cila përsëritet pa u lodhur si një refren: "Dhe Hyji Zoti e pa që ishte gjë mirë!" "...
Psalmi 104 evokon të gjithë elementët e Krijimit, me të njëjtën mrekulli:
"E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!”
dhe psalmisti shton (në një varg që nuk e dëgjojmë këtë të Dielë):
"Do t’i këndoj Zotit në jetën time, do ta lavdëroj Hyjin derisa të jem gjallë" (v. 33).
Sidoqoftë, e keqja nuk injorohet: fundi i psalmit e evokon qartë dhe dëshiron zhdukjen e tij: por njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër e kuptuan se e keqja nuk është vepër e Zotit, pasi e gjithë Krijimi në tërësi është i mirë. Dhe ne e dimë që një ditë Zoti do të bëjë që e gjithë e keqja të zhduket nga toka: mbreti fitimtar mbi elementët më në fund do të kapërcejë gjithçka që pengon lumturinë e njeriut.



TI E DËRGON FRYMËN TËNDE, DHE PËRTËRIHET FYTYRA E TOKËS.

Veçori e tretë e besimit të Izraelit: Krijimi nuk është një veprim i së kaluarës: sikur Zoti të kishte nisur tokën dhe njerëzit në hapësirë, njëherë e përgjithmonë. Me krijimin fillon marrëdhënie e qëndrueshme, e vazhdueshme midis Krijuesit dhe krijesave të tij; kur themi në Besim "Unë besoj në Zotin, Atin i gjithpushtetshëm, krijuesin e qiellit dhe të tokës", ne jo vetëm që pohojmë besimin tonë në një akt fillestar të Zotit, por ne e njohim vetveten në një marrëdhënie varësie nga ai: psalmi këtu thotë shumë mirë qëndrueshmëria e veprimit të Zotit:
“Të gjitha këto presin me shpresë, që t’u japësh ushqim në kohën e duhur...(v. 27) Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri (v. 29). Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut" (v.30).
Një tjetër veçori, përsëri, e besimit të Izraelit, një tjetër shenjë e zbulimit që i bëhet këtij populli: në majën e Krijimit, është njeriu; i krijuar për të qenë Mbreti i Krijimit, ai është i mbushur me vetë frymën e Zotit; duhej një zbulim që njerëzimi të guxonte të mendonte një gjë të tillë! Dhe kjo është ajo që ne festojmë në Rrëshajët: ky Shpirt i Zotit që është në ne vibron në praninë e tij: ai bën jehonë me të. Dhe kjo është arsyeja pse psalmisti mund të thotë:
"E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!"... kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!”.
Unë gëzohem në Zotin... Bekoje, im shpirti, Zotin!".
Më në fund, diçka shumë e rëndësishme: dihet se në Izrael çdo reflektim mbi Krijimin është shkruar në perspektivën e Besëlidhjes: Izraeli së pari përjetoi çlirimin nga Zoti dhe vetëm pas kësaj e meditoi Krijimin në dritën e kësaj përvoje. Në këtë psalm ne kemi gjurmët e këtij zbulimit:

1) Së pari emri i Zotit që përdoret këtu është emri i famshëm me katër shkronja, YHVH, të cilin ne e përkthejmë Zot, i cili është pikërisht zbulesa e Zotit të Besëlidhjes.
2) Në psalmin e liturgjisë së festës e Rrëshajëve mund të lexojmë këtë fjali: "Bekoje, shpirti im, Zotin!
O Zot, Hyji im, sa i madh je!
I veshur me madhëri e me bukuri" (v.1).
Shprehja: "O Zot, Zoti im, ti je kaq i madh!" Shprehja "O Zot, Zoti im" është gjithmonë një kujtesë e Besëlidhjes, pasi që plani i Zotit u zbulua në këtë Besëlidhje, kur Hyji tha saktësisht këtë formulë: "Ju do të jeni populli im dhe unë do të jem Zoti juaj". Ky premtim është përmbushur me dhuratën e Shpirtit "për çdo njeri", siç thotë profeti Joel. Tani e tutje, çdo njeri është ftuar të marrë dhuratën e Shpirtit në mënyrë që të bëhet me të vërtetë një bir i Zotit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

RRËSHAJËT VITI B

MË 23 – 5 - 2021


PS. 103 (104), 1.24, 29-30, 31.34
1 Bekoje, shpirti im, Zotin! O Zot, Hyji im, sa i madh je!
24 Sa të shumta janë, o Zot, veprat e tua! Të gjitha i ke bërë me urti të madhe: plot është toka me krijesat e tua.
29 Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri.
30 Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut.
31 E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!
34 I pëlqeftë Zotit kënga ime, kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!



LECTIO DIVINA - M3EDITIMI - LUTJA


SA TË SHUMTA JANË, O ZOT, VEPRAT E TUA!


Nëse e lexojmë tërë këtë psalm , do të jemi në gjendje të kuptojmë se ai është një psalm lavdërimi. Me tridhjetë e gjashtë vargje të tij, lavdërohet Zoti dhe ne e kundrojmë të çuditur veprat të mrekullueshmë që ai i bëri. Janë 36 "vargje" lavdërimi, sepse fjala “varg” është fjala e zakonshme për t’i ndarë psalmet pjesë pjesë, por do të ishtë më korrekt të thuhet se me të vërtetë psalmi 104 është një poezi shumë e bukur.
Ne nuk jemi të befasuar që na është propozuar për festën e Rrëshajëve pasi Luka, në librin e Veprave të apostujve, na tregon se në mëngjesin e Rrëshajëve, Apostujt, të mbushur me Shpirtin Shenjt, filluan të shpallnin në të gjitha gjuhët mrekullitë e Zotit: dhe në këtë psalm me të vërtetë shpallen vepra të mrekullueshme që i bëri Zoti.
Do të më thuhet që të mrekullohemi duke e kundruar Krijimin, nuk ka nevojë të kemi besim! Kjo është e vërtetë, dhe sigurisht poezi madhështore për bukuritë e natyrës mund të gjenden në të gjitha civilizimet. Në veçanti u gjet në Egjipt në varrin e një Faraoni një poezi të shkruar nga Faraoni i famshëm Akh-en-Aton (Amenophis IV): është një himn në nder të Perëndisë së tyre, në nder të Diellit: Amenophis IV jetoi rreth vitit 1350 pes. në një kohë kur Hebrenjtë ndoshta ishin në Egjipt; ata mund ta kenë njohur këtë poezi.
Midis poezisë së Faraonit dhe Psalmit 104 ka ngjashmëri në stil dhe fjalor, është e qartë: gjuha për të paraqitur gjerat e mrekullueshme që bëri Zoti, është e njëjtë në të gjitha gjerësitë gjeografike! Por ajo që është shumë interesante, janë ndryshimet: ato janë gjurmat e Zbulesës që iu bë njerëzve të Besëlidhjes.
Dallimi i parë, dhe është thelbësor për besimin e Izraelit, është që në Biblën vetëm YHVE është Zot; nuk ka Zot tjetër përveç tij; dhe prandaj dielli nuk është një zot!
Ne tashmë kemi mundësi ta konstatojmë këtë në lidhje me historinë e Krijimit ...
Për shembull, në historinë e Krijimit, në librin e Zanafillës, Bibla kujdeset shumë për të vendosur diellin dhe hënën në “vendet” e tyre: ata nuk janë perëndi, ato janë vetëm drita, kaq. Dhe ata janë krijesa, gjithashtu. Një nga vargjet thotë qartë, "Ti, o Zot, për të shënuar stinët, ke krijuar hënën edhe diellin që e njeh përëndimin e vet" (Ps. 104, 19).
Nuk ka nevojë që të ngurrohet shumë në këta vargje sepse janë vargje që nuk përdoren në liturgjinë e festës së Rrëshajëve…
Por duhet të themi se disa vargje paraqesin Zotin si mjeshtrin e vetëm të Krijimit; poeti përdor një fjalor të tërë mbretëror për të: Zoti paraqitet si një mbret i fortë, madhështor, dhe fitimtar. Për shembull, fjala "i madh" (në vargun i.rë që kemi dëgjuar, është një fjalë e përdorur për të folur për fitoren e mbretit në luftë. Padyshim, një mënyrë njerëzore shprehet zotërimi i Zotit mbi të gjithë elementët e qiellit, tokës dhe detit.
Veçori e dytë e Biblës: Krijimi është i mire, gjithçka është e mirë; këtu kemi një jehonë të asaj poezie të famshme nga Zanafilla, e cila përsëritet pa u lodhur si një refren: "Dhe Hyji Zoti e pa që ishte gjë mirë!" "...
Psalmi 104 evokon të gjithë elementët e Krijimit, me të njëjtën mrekulli:
"E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!”
dhe psalmisti shton (në një varg që nuk e dëgjojmë këtë të Dielë):
"Do t’i këndoj Zotit në jetën time, do ta lavdëroj Hyjin derisa të jem gjallë" (v. 33).
Sidoqoftë, e keqja nuk injorohet: fundi i psalmit e evokon qartë dhe dëshiron zhdukjen e tij: por njerëzit e Besëlidhjes së Vjetër e kuptuan se e keqja nuk është vepër e Zotit, pasi e gjithë Krijimi në tërësi është i mirë. Dhe ne e dimë që një ditë Zoti do të bëjë që e gjithë e keqja të zhduket nga toka: mbreti fitimtar mbi elementët më në fund do të kapërcejë gjithçka që pengon lumturinë e njeriut.




TI E DËRGON FRYMËN TËNDE, DHE PËRTËRIHET FYTYRA E TOKËS.


Veçori e tretë e besimit të Izraelit: Krijimi nuk është një veprim i së kaluarës: sikur Zoti të kishte nisur tokën dhe njerëzit në hapësirë, njëherë e përgjithmonë. Me krijimin fillon marrëdhënie e qëndrueshme, e vazhdueshme midis Krijuesit dhe krijesave të tij; kur themi në Besim "Unë besoj në Zotin, Atin i gjithpushtetshëm, krijuesin e qiellit dhe të tokës", ne jo vetëm që pohojmë besimin tonë në një akt fillestar të Zotit, por ne e njohim vetveten në një marrëdhënie varësie nga ai: psalmi këtu thotë shumë mirë qëndrueshmëria e veprimit të Zotit:
“Të gjitha këto presin me shpresë, që t’u japësh ushqim në kohën e duhur...(v. 27) Po e fshehe ti fytyrën, ato trazohen, po ua more frymën, ato ngordhin dhe kthehen në pluhur përsëri (v. 29). Po e dërgove frymën tënde, përsëri përtërihen dhe e rinon fytyrën e dheut" (v.30).
Një tjetër veçori, përsëri, e besimit të Izraelit, një tjetër shenjë e zbulimit që i bëhet këtij populli: në majën e Krijimit, është njeriu; i krijuar për të qenë Mbreti i Krijimit, ai është i mbushur me vetë frymën e Zotit; duhej një zbulim që njerëzimi të guxonte të mendonte një gjë të tillë! Dhe kjo është ajo që ne festojmë në Rrëshajët: ky Shpirt i Zotit që është në ne vibron në praninë e tij: ai bën jehonë me të. Dhe kjo është arsyeja pse psalmisti mund të thotë:
"E amshueshme qoftë lavdia e Zotit, u gëzoftë Zoti në veprat e veta!"... kënaqësinë time e kam vënë në Zotin!”.
Unë gëzohem në Zotin... Bekoje, im shpirti, Zotin!".
Më në fund, diçka shumë e rëndësishme: dihet se në Izrael çdo reflektim mbi Krijimin është shkruar në perspektivën e Besëlidhjes: Izraeli së pari përjetoi çlirimin nga Zoti dhe vetëm pas kësaj e meditoi Krijimin në dritën e kësaj përvoje. Në këtë psalm ne kemi gjurmët e këtij zbulimit:

1) Së pari emri i Zotit që përdoret këtu është emri i famshëm me katër shkronja, YHVH, të cilin ne e përkthejmë Zot, i cili është pikërisht zbulesa e Zotit të Besëlidhjes.
2) Në psalmin e liturgjisë së festës e Rrëshajëve mund të lexojmë këtë fjali: "Bekoje, shpirti im, Zotin!
O Zot, Hyji im, sa i madh je!
I veshur me madhëri e me bukuri" (v.1).
Shprehja: "O Zot, Zoti im, ti je kaq i madh!" Shprehja "O Zot, Zoti im" është gjithmonë një kujtesë e Besëlidhjes, pasi që plani i Zotit u zbulua në këtë Besëlidhje, kur Hyji tha saktësisht këtë formulë: "Ju do të jeni populli im dhe unë do të jem Zoti juaj". Ky premtim është përmbushur me dhuratën e Shpirtit "për çdo njeri", siç thotë profeti Joel. Tani e tutje, çdo njeri është ftuar të marrë dhuratën e Shpirtit në mënyrë që të bëhet me të vërtetë një bir i Zotit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

RRËSHAJËT VITI B

MË 23 – 5 – 2021.

UNGJILLI: Gj, 15,26-27.16,12-15

26 E kur të vijë Mbrojtësi, të cilin do t’jua dërgoj prej Atit ‑ Shpirti i së Vërtetës, që rrjedh prej Atit ‑ Ai do të dëshmojë për mua.
27 Por edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim.
12 Kam edhe shumë të tjera për t’ju thënë por tani s’mund t’i kuptoni.
13 E kur të vijë ai ‑ Shpirti i së Vërtetës ‑ Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen.
14 Ai do të më lëvdojë, sepse do të marrë prej simes e do t’ju zbulojë juve.
15 Gjithçka ka Ati, është imja. Prandaj edhe ju thashë: ‘Merr prej simes dhe do t’ju zbulojë juve’ ”.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


SHPIRTI I SË VËRTETËS...


Pesë herë, gjatë takimit të tij të fundit me dishepujt, Jezusi u premton atyre Shpirtin, i cili tani e tutje do të jetë mbështetja dhe forca e tyre. Në disa raste, ai i jep atij emrin “Paraclete”: Është një fjalë që vjen nga greqishtja e që përkthehet: ai që thirret dhe që nuk do t'i braktisë kurrë:
"Edhe unë do t’i lutem Atit dhe Ai do t’ju japë një Mbrojtës tjetër, që të jetë me ju përgjithmonë:
Shpirtin e së Vërtetës, që bota s’mund ta marrë, sepse nuk e sheh as nuk e njeh. Ju e njihni sepse Ai banon me ju e është në ju" (Gj. 14,16-17).
" E Shpirti Shenjt ‑ Mbrojtës, të cilin do t’jua dërgojë Ati në Emër tim, Ai do t’jua mësojë të gjitha dhe do t’ju përkujtojë gjithçka [unë] ju thashë. "(Gjn 14,26) ...
"E kur të vijë Mbrojtësi, të cilin do t’jua dërgoj prej Atit ‑ Shpirti i së Vërtetës, që rrjedh prej Atit ‑ Ai do të dëshmojë për mua. Por edhe ju gjithashtu do të dëshmoni për mua, sepse jeni me mua që në fillim” (Gjn 15,26-27).
"Por, unë po ju them të vërtetën: është më mirë për ju të shkoj, sepse, po s’shkova, Mbrojtësi nuk do të vijë te ju, kurse, po shkova, do ta dërgoj te ju."(Gjn 16,7) ..."
“E kur të vijë ai ‑ Shpirti i së Vërtetës ‑ Ai do t’ju udhëzojë ta njihni tërë të Vërtetën. Ai s’do të flasë prej vetvetes, por do të flasë çka të dëgjojë dhe do t’ju zbulojë të ardhmen" (Gjn 16,13).
Nëse Jezusi insiston aq shumë në dhuratën e Shpirtit, është për të ngushëlluar dishepujt e tij në orën e largimit të tij; janë ata që tani do të jenë në vijën e parë; po atë mbrëmje, ai i paralajmëron ata:
"Jua thashë këto që të mos moliset feja juaj. Do t’ju përjashtojnë prej sinagogave. Edhe më! Po vjen koha, kur secili, që t’ju vrasë, të mendojë se i bën shërbesë Hyjit. E do të veprojnë kështu, pse nuk e njohën as Atin as mua. Jua tregova këto gjëra që, kur të vijë koha, t’ju bjerë ndër mend se jua pata thënë” (Gj 16,1-4)
Jezusi e di shumë mirë që dishepujt e tij nuk do të trajtohen ndryshe nga ai: ata që dëshironin vdekjen e tij, vërtet besuan se po vepronin për nder të Zotit, duke shtypur dikë që blasfemoi. Kjo është ajo që Shën Gjoni raporton në historinë e Pasionit: "Judenjtë iu përgjigjën: “Ne kemi Ligjin dhe atij i duhet të vdesë sipas Ligjit se e bëri veten Bir të Hyjit”(Gj 19,7).
Gjithmonë na habit ky fakt i tmerrshëm: Biri i Zotit u kryqëzua nga mbrojtësit e Zotit. Nga ana e tyre, dishepujt e Birit do të persekutohen, njëri pas tjetrit i shtypur në emër të fesë autentike. Ata do të kenë nevojë për mbështetjen e Shpirtit të së vërtetës. Gjoni e quan atë Mbrojtës (në greqisht "Paraclete"): le të jemi të qartë, nuk është çështja e mbrojtjes së dishepujve kundër çdo gjykimi të Zotit, por është çështja e mbështetjes së tyre kur ata sillen para gjykatave njerëzore, në mënyrë që ata të mund të dëshmojnë vërtet Krishtin. Jezusi nuk e përcaktoi ndryshe thirrjen e tij; gjatë Pasionit, ai i tha Pilatit:
"E unë linda dhe erdha në botë për të dëshmuar të vërtetën. Kush e do të vërtetën, ai e dëgjon fjalën time” (Gj. 18, 37)
Dhe “Kurrfarë pushteti s’do të kishe mbi mua, po të mos të të ishte dhënë prej së Larti. Prandaj, ai njeri që më dorëzoi tek ti ka mëkat më të madh” (Gj. 19,.11).
Nga ana tjetër, dishepujt nuk kanë ndonjë arsye tjetër për të ekzistuar përveçse të dëshmojnë për Krishtin në mënyrë që bota të njohë më në fund të vërtetën e Atit.


SHPIRTI QË U JEPET BESIMTARVE QË TË JENË DËSHMITARË.

Aleanca përfundimtare midis Zotit dhe njerëzimit mund të vendoset vetëm kur njerëzimi më në fund e njeh Zotin e tij. Gabimi i tmerrshëm për të cilin po flisja më herët, injoranca e njerëzimit ndaj Zotit, është problemi që përshkon gjithë Biblën: nga dyshimi i Adamit te Kopshti i Zanafillës (Adami që imagjinon Zotin xheloz ndaj tij), nga dyshimi i njerëzve të etur në shkretëtirën e Sinait, kur populli guxoi të qortonte Zotin që i nxori nga Egjipti ... nga ata që kryqëzuan Birin e Zotit, thjesht sepse nuk u përgjigjej pritjeve të tyre, është gjithmonë e njëjta injorancë. Kot, profetët e lajmëruan popullin:
"2 Dëgjoni, o qiej, dëgjo, o tokë, sepse Zoti po flet: “Fëmijët i rrita, i burrërova, por ata më përbuzën. Kau e njeh të zotin edhe gomari grazhdin e pronarit të vet,
kurse Izraeli nuk njeh, populli im nuk merr vesh” (Is. 1,2-3).
Por Zoti nuk është i lodhur: ai e di shumë mirë që njerëzimi nuk mund ta zbulojë më atë, nuk mund ta njoh Hyjin, pasi ai është Gjithë-Tjetri; për këtë arsye Hyji do të ndërhyë; le të dëgjojmë Jeremian:
"Do t’u jap një zemër për të më njohur se unë jam Zoti; ata do të jenë populli im e unë do të jem Hyji i tyre, sepse do të kthehen kah unë me gjithë zemrën e tyre"(Jr 24,7).
Kjo duhet të ndriçojë të gjitha përpjekjet tona për të njohur Zotin: sepse Ai është Gjithë-Tjetri, ne nuk mund ta arrijmë atë me përpjekjet tona, është ai që vjen të na zbulojë veten. Kjo është arsyeja pse ai na jep dhuratën e Shpirtit të tij; sipas formulës së bukur të Lutjes Eukaristike: "Shpirti është dhurata e parë që u është dhënë besimtarëve", në mënyrë që, përmes dëshmisë së tyre, bota të arrijë në njohjen e së vërtetës së Zotit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

TRINIA E SH. VITI B

MË 30 MAJ 2021

LEXIMI I UNGJILLIT: Mt, 28, 16 – 20.

16 Ndërkaq të njëmbëdhjetë nxënësit shkuan në Galile, në atë mal, ku u kishte urdhëruar Jezusi.
17 Kur e panë, e adhuruan, por disa dyshuan.
18 Jezusi u afrua e u tha: “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë.
19 Prandaj, shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt!
Pagëzoni në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt!
20 Mësojini të zbatojnë gjithçka ju kam urdhëruar! Dhe, ja, unë jam me ju gjithmonë ‑ deri në të sosur të botës!”


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


SHKONI E BËJINI NXËNËS TË MI TË GJITHË POPUJT!

Menjëherë pas Ringjalljes, Mateu na jap një tregim shumë të shkurtër të lamtumirës së Jezusit. Kjo ndodh në Galile, e cila zakonisht quhej "kryqëzimi i johebrenjve" dhe "Galilea e Kombeve"; sepse tani e tutje misioni i Apostujve ka të bëjë me "të gjitha kombet". Ungjilli i Mateut duket se tregon gjithçka në mënyrë më të shkurt: por, në fakt, aventura fillon; është si në një film ku fjala "FUND" është gdhendur në një rrugë që hapet drejt pafundësisë. Sepse është vërtet drejt pafundësisë që Jezusi i dërgon dishepujt e vet: pafundësia e botës dhe pafundësia e shekujve: "Shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt!" deri në mbarim të botës".

Çuditërisht, ata nuk duken mjaft të përgatitur për këtë mision!
Nëse Jezusi do të ishte një sipërmarrës, ai nuk do të kishte marrë rrezikun që t’ia besonte pjesën tjetër të biznesit të tij bashkëpunëtorëve si këta: bashkëpunëtorë të cilët duket se nuk i kanë asimiluar të gjitha trajnimet që ai u siguroi atyre gjatë tre viteve. Ata gabojnë në lidhje me qëllimin, me afatet kohore, me natyrën e biznesit.
Ata madje shkojnë aq larg sa të dyshojnë në realitetin që po përjetojnë; meqenëse Mateu thotë qartë: "Por disa dyshuan". Misioni i besuar atyre dhe i cili është i mbushur me rreziqe, është promovimi i një mesazhi që ende i befason ata. Çmenduri, do të thonë njerëzit e mençur, Dituria e Zotit do t'i përgjigjej Shën Palit. Biznesi për të cilin bëhet fjalë nuk është i parëndësishëm: ai tejkalon gjithçka që mendja njerëzore mund të imagjinojë ose të konceptojë. Bëhet fjalë për komunikimin midis Zotit dhe njerëzve. Ai që erdhi për ta ndezur një flakë të vogël, ua beson dishepujve të vet detyrën e përhapjes së zjarrit: " “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. Prandaj, shkoni e bëjini nxënës të mi të gjithë popujt! Pagëzoni në Emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt!" (v.18-19).
“Në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. ": Ne shpesh nuk kemi mundësinë të ndalemi në këtë formulë të jashtëzakonshme të besimit tonë. Formulimi i parë i misterit të Trinitetit: shprehja "Në emër të", shumë e zakonshme në Bibël, do të thotë se është me të vërtetë një Zot i vetëm; në të njëjtën kohë tre personat janë emëruar dhe mjaft të dallueshme: “Në emër të Atit dhe të Birit dhe të Shpirtit të Shenjtë. "Nëse kujtojmë që EMRI, në Bibël, është personi, dhe se të pagëzosh do të thotë etimologjikisht" të zhytesh ", kjo do të thotë që Pagëzimi na zhyt në të vërtetë në Trinitet. Ne e kuptojmë urdhrin e dhënë nga Jezusit për dishepujt e tij "Shkoni!". Është diçka që duhet të bëhet urgjentisht. Si mund të mos ngutemi për të parë të gjithë njerëzimin të përfitojë nga ky propozim?



TË ZHYTUR NË TRININË.

Në të njëjtën kohë, duhet thënë se kjo formulë, kaq e zakonshme për ne sot, ishte për brezin e Krishtit një revolucion i vërtetë!
Si provë, kur apostujt, Pjetri dhe Gjoni, shëruan njeriun e çalë te Dera e bukur (Vap 3 dhe 4), autoritetet menjëherë i pyetën ata: “Me çfarë pushteti dhe në emër të kujt e bëtë këtë gjë?” (Ve 4,7): sepse nuk ishte e lejueshme të thirrej ndonjë emër tjetër përveç atij të Zotit.
Jezusi flet mirë për Zotin, por fjalia e tij citon tre njerëz, por Zoti ishte unik, profetët kishin thënë mjaft. Keqkuptimi i hebrenjve për pasuesit e Krishtit është shkruar këtu, përndjekja ishte e pashmangshme. Këtë e di Jezusi, i cili i paralajmëroi ata mbrëmjen e fundit:
"Do t’ju përjashtojnë prej sinagogave.
Edhe më! Po vjen koha,
kur secili, që t’ju vrasë,
të mendojë se i bën shërbesë Hyjit.
E do të veprojnë kështu,
pse nuk e njohën as Atin as mua" (Gjn 16,2-3).
Misioni i besuar apostujve duket një çmenduri; por ata nuk janë vetëm dhe kjo nuk duhet të harrohet kurrë: për sa kohë që angazhimi ynë nuk është i yni, por i tij, I Jezusit, nuk kemi asnjë arsye të shqetësohemi për rezultatet: “Më është dhënë çdo pushtet në qiell e në tokë. Shkoni! "... Me fjalë të tjera, jemi ne që po shkojmë, por është ai që i ka të gjitha fuqitë ...
Kjo është ajo që njerëzit thonë për Gjonin XXIII: disa ditë pas zgjedhjes së tij ai mori një vizitë nga një mik i cili i tha: "Ati Shumë i Shenjtë, sa e rëndë duhet të jetë ngarkesa!"
John XXIII përgjigjet: " Ishtë e vërtetë, në mbrëmje, kur shkoj në shtrat, mendova: "Angelo, ti je Papa" dhe e pata të vështirë të biem në gjumë; por, pas disa minutash i them vetes: "Angelo, sa budalla je, kryetari i Kishës nuk je ti, është Shpirti Shenjt ... Kështu që unë ktheva në anën tjetër dhe më zuri gjumi ...! Duket se edhe ne mund të flemë mirë: ungjillizimi duhet të jetë puna jonë, por jo ankthi! Jezusi e bëri të qartë: “I gjithë autoriteti më është dhënë në qiell dhe në tokë ".
Në vetvete, kjo fjali e vogël është një përmbledhje e jashtëzakonshme e jetës së Krishtit: kjo ndodh në një mal, tha Mateu; të cilën ne nuk e dimë, por evokon, natyrisht, atë të tundimit; në malin e tundimit, Jezusi nuk pranoi të merrte pushtet mbi Krijimin nga askush tjetër përveç Atit të tij: " Djalli e çoi sërish në një mal shumë të lartë, ia dëftoi të gjitha mbretëritë e kësaj bote dhe madhërinë e tyre e i tha:
“Të gjitha këto do të t’i jap nëse bie përmbys para meje e më adhuron”. “Atëherë Jezusi tha:
“Ik, o djall, sepse Shkrimi i shenjtë thotë:
‘Adhuroje Zotin, Hyjin tënd,
dhe shërbeji vetëm Atij!’“
Atëherë Jezusi i tha: Largohu nga Satanai! sepse është shkruar: Është Zoti, Perëndia juaj, të cilin do të adhuroni; adhuroni vetëm atë. ”(Mt 4,8).
Këtë fuqi që Jezusi nuk pretendoi, nuk e bleu, ia jep Ati i tij.
Dhe tani ajo fuqi është në duart tona! Na mbetet ne të besojmë ... "Eja! Dhe unë, shton Jezusi, jam me ju çdo ditë deri në fund të botës. Zoti i Prezencës i zbuloi Moisiut në shkurret që digjej, që ai është “Emmanuel” (që do të thotë "Zoti me ne") i premtuar nga Isaia. Tani na mbetet ne që t'i zbulojmë botës këtë prani të dashur të Trinisë së Zotit.

[ninoenina]

PËRTGATITJA E LITURGJISË

FESTA E TRINISË VITI B

MË 30-5-2021

LEXIMI I PARË: Dt, 4, 32-34.39-40


32 “Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje, që prej ditës kur Zoti e krijoi njeriun përmbi tokë,
shqyrto prej një skaji të rruzullit në tjetrin: A ka ndodhur ndonjë gjë kaq e madhe?
A është dëgjuar një gjë e tillë?
33 A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit,
siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?
34 Ose, a ka sprovuar ndonjë herë Hyji të hyjë
e të marrë për vete një komb në mes të një populli tjetër
me provë, me shenja e me mrekulli, me luftë, me dorë të fortë, me krah të ngritur e me tmerr të madh siç i bëri të gjitha këto
ndër sytë tuaj për ju Zoti, Hyji juaj, në Egjipt?!...
39 Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde
se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka!
40 Mbaji urdhërimet e tija dhe ligjet e tija që unë po t’i jap sot,
që të jesh mirë ti dhe bijtë e tu pas teje
e të qëndrosh për një kohë të gjatë mbi tokën që Zoti, Hyji yt, do të ta japë”.



LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


NJË ZBULIM PROGRESIV

Ne jemi duke e lexuar këtë tekst për festën e Trinisë, por ndërsa bëhet fjalë për Perëndinë, Zotin dhe gjithçka që ai ka bërë për popullin e tij, ne nuk e kemi dëgjuar fjalën "Trini"; thjesht sepse, kur u shkrua libri i Ligjit të përtërirë, nuk kishte akoma arritur momenti që të zbulohet ky mister. Zbulimi i misterit të Trinisë do të jetë hapi i fundit të zbulesës së Zotit për popullin e tij. Në ditët e Librit të Ligjit të Përtërirë dhe në të gjithë Besëlidhjen e Vjetër, shqetësimi i parë ishte çlirimi i njerëzve nga politeizmi. Sepse, në fillim të historisë së Izraelit, kur Zoti e zgjodhi Popullin e tij për t'u zbuluar Vetë njerëzimit, njerëzit e Lindjes së Mesme ishin politeistë; në këtë kontekst, ishte e pamundur që njeriu të dëgjonte mesazhin e dyfishtë: Zoti është një dhe ai është në tre persona. Hapi i parë në mësimin e Zotit ishte, pra, të zbulohej Vetja e tij, së pari si Një Zot i Vetëm (dhe ky është objekti i Besëlidhjes së Vjetër); faza e dytë do të jetë tema e Besëlidhjes së Re: ky Zot unik nuk është i vetmuar, ai është një bashkim dashurie midis tre personave.
Le t'i kthehemi këtij teksti nga Libri i Ligjit të Përtërirë. Ka këtu, në disa rreshta, të gjithë katekizmin e popullit të Izraelit; prandaj jemi në fazën e parë të pedagogjisë së Zotit; autori i frymëzuar insiston: "Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka!" (v. 39) Nënkuptohet se nuk ka perëndi të qiellit dhe të detit, dhe të ushtrive dhe të pjellorisë ... Vetëm Zoti është Zot.
Çuditërisht, në këtë katekizëm, nuk ka asnjë përkufizim i Zotit, as përshkrim i Zotit; nga ana tjetër, ekziston një numërim, i mahnitur prej kohësh, i veprave të Zotit për njerëzimin dhe më pas për Popullin e tij të Zgjedhur. Zoti e krijoi njerëzimin ("“Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje, që prej ditës kur Zoti e krijoi njeriun përmbi tokë, shqyrto prej një skaji të rruzullit në tjetrin: A ka ndodhur ndonjë gjë kaq e madhe?" (v. 32). Zoti i foli popullit të tij (" A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit, siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?" (v. 32). Bëhet fjalë për Sinain), Zoti e zgjodhi këtë popull dhe e liroi (" Ose, a ka sprovuar ndonjë herë Hyji të hyjë e të marrë për vete një komb në mes të një populli tjetër me provë, me shenja e me mrekulli, me luftë, me dorë të fortë, me krah të ngritur e me tmerr të madh siç i bëri të gjitha këto ndër sytë tuaj për ju Zoti, Hyji juaj, në Egjipt?!" (v. 34). Zoti i dha urdhërimet si një recetë për lumturinë për të gjithë (" Mbaji urdhërimet e tija dhe ligjet e tija që unë po t’i jap sot, që të jesh mirë ti dhe bijtë e tu pas teje e të qëndrosh për një kohë të gjatë mbi tokën që Zoti, Hyji yt, do të ta japë" (v. 40), dhe më në fund Zoti i dha popullit të tij tokën e tij.



NJË ZOT I PAPRITUR.

Unë fola me habi: “Shqyrtoji kohët e lashta që qenë para teje... A ka ndodhur diçka kaq e madhe, a është përjetuar ndonjëherë diçka e tillë?" (v. 32).
Kjo është njohja e Populli të Zgjedhur, të vetëdijshëm se është zgjedhur pa ndonjë meritë nga ana e tij.
Ekziston gjithashtu dhe mbi të gjitha befasia, habia, në këtë zbulim të një Zoti kaq të papritur, kaq të ndryshëm nga çdo gjë që mund të imagjinohej! Një Zot krijues, është e lehtë të imagjinohet, por një Zot që zbulon veten e tij, një Zot që zgjedh një komb, që vjen ta "marrë" atë, për ta dalluar, kush është i interesuar për të, i cili ndërhyn për të në shumë raste., që i jep një tokë, e cila i zbulon sekretet e lumturisë dhe jetës ...
Mund të imagjinohet spontanisht një Zot i fuqishëm, ai që ne e quajmë "Elohim"; por këtu zbulohet një Zot shumë më i mrekullueshëm: ose më mirë, nuk kemi zbuluar asgjë, është Zoti ai që e ka zbuluar veten e tij ... Vetëm Zoti mund të flasë në mënyrë të vlefshme për Zotin. Na duhet Zbulesa! Dhe Perëndia nuk e zbuloi veten si Elohim, Perëndia i fuqishëm, por si Zoti, Perëndia i Pranishëm. Emri i famshëm i Zotit, i zbuluar Moisiut, ky emër me katër shkronja "YHVH" që nuk shqiptohet kurrë, saktësisht thotë Prania e përhershme e Zotit me popullin e tij, dje, sot dhe nesër.
Kjo prani e përhershme e Zotit me popullin e tij, do të mbetet për t'u zbuluar se nuk është e rezervuar për Izraelin, sepse Zoti është Perëndia i të gjithë njerëzve; përsëri atje, është e nevojshme të deshifrojmë pedagogjinë e Zotit; në një kontekst historik, ku secili popull, për të vendosur vendin e tij në diell, beson se ka zotin e tij që lufton për të dhe me të, asnjë popull në botë, dhe as populli hebre, nuk mund të kishte konsideruar një Zot që do të kishte qenë për të pa marrë anën kundër të gjithë të tjerëve.
Pastaj, dalëngadalë, Populli do të zbulojë se është zgjedhur, jo për tu shkaktuar dëm të tjerëve, por për shërbim të të gjithë të tjerëve. Siç thotë André Chouraqui: "Njerëzit e Aleancës janë të destinuar të bëhen instrumenti i ardhshëm i Aleancës së popujve".

Libri i Ligjit të Përtërirë që po lexojmë sot është tashmë një libër i vonë i Biblës dhe fillon mirë këtë fazë të Zbulesës: në të njëjtën kohë Izraeli është Populli i Zgjedhur ("A ka ndokund ndonjë popull që e ka dëgjuar Hyjin duke folur prej mesit të zjarrit, siç e dëgjove ti dhe të ketë mbetur gjallë?" (v. 33). Dhe në të njëjtën kohë Zoti është Zoti i të gjithë popujve, pasi ai është i vetmi Zot.
«Mirë, pra, dije sot dhe thadroje thellë në zemrën tënde se Zoti është Hyj lart në qiell e poshtë mbi tokë ‑ e tjetër nuk ka" (v. 39).