Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

FESTA E DEFTIMIT TË ZOTIT VITI B

MË 6-1-2024.


LEXIMI I DYTË: Ef. 3,2...6.

2 Mendoj se patjetër do të keni marrë vesh për hirin që Hyji, për ta çuar në vend synimin e vet, ma ka dhënë për të mirën tuaj, 3 [se] me zbulesë qesh vënë në njohuri të Misterit, për të cilin shkurtimisht posa ju vura në dijeni. 4 Duke e lexuar mund ta kuptoni se si unë e marr vesh Misterin e Krishtit, 5 i cili nuk u qe zbuluar njerëzve të breznive të shkuara sikurse tani u është zbuluar në Shpirt Shenjt apostujve të tij të shenjtë dhe profetëve: 6 se paganët ‑ në Jezu Krishtin ‑ janë bashkëpjesëtarë të të njëjtit trashëgim, bashkëgjymtyrë të të njëjtit trup, dhe bashkanëtarë të të njëjtit premtim në saje të Ungjillit.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

PERËNDIA BËRI TA NJOH MISTERIN.

Ky pasazh është marrë nga letra drejtuar Efesianëve në kapitullin 3. Tani është në kapitullin e parë të po kësaj letre që Pali përdori shprehjen e tij të famshme: “projektimi dashamirës i Perëndisë”; këtu, ne jemi plotësisht në të njëjtën linjë. Ju kujtoj disa fjalë nga kapitulli 1, 9-10:
“9 Ai na vuri në dijeni mbi misterin e vullnetit të vet ‑ synim që lirisht kishte vendosur që më parë ta kryente në Të ‑
10 kur të plotësohej koha: d. m. th. të vërë çdo gjë nën kryesinë e Krishtit, të gjitha qeniet që janë në qiell e në tokë”.
Në tekstin e sotëm, ne gjejmë këtë fjalë "mister". “Misteri”, te Shën Pali, nuk është një sekret që Zoti do ta mbante me xhelozi për vete; përkundrazi, është intimiteti i tij në të cilin ai na fut. Pali na thotë këtu: “Me anë të zbulesës Perëndia ma bëri të njohur misterin” këtë mister, domethënë projektin e tij dashamirës, Perëndia e zbulon në mënyrë progresive; gjatë gjithë historisë biblike, ne zbulojmë pedagogjinë e gjatë, të ngadaltë dhe të durueshme që Perëndia përdori për të sjellë njerëzit e tij të zgjedhur në misterin e tij; ne kemi këtë përvojë që nuk mund t'i mësojmë një fëmije çdo gjë menjëherë, e mësojmë me durim nga dita në ditë dhe sipas rrethanave; ne nuk i japim femijes leksione teorike paraprakisht për jetën, vdekjen, martesë, familjen... as për stinët apo lulet... femija e zbulon familjen duke perjetuar ditët e mira dhe të keqija te një familjeje shumë reale: zbulon lulet një nga një, kalon stinët me ne... kur familja feston një martesë apo një lindje, kur kalon një zi, atëherë fëmija i përjeton këto ngjarje me ne dhe, pak nga pak, ne ta shoqërojmë në zbulimin e jetë
Perëndia vendosi të njëjtën pedagogji mbështetjeje me popullin e tij dhe iu shfaq atyre gradualisht; për Shën Palin është e qartë se kjo zbulesë bëri një hap vendimtar me Krishtin; historia e njerëzimit ndahet qartë në dy periudha para Krishtit dhe që nga Krishti.
“…unë e marr vesh Misterin e Krishtit, 5 i cili nuk u qe zbuluar njerëzve të breznive të shkuara sikurse tani u është zbuluar në Shpirt Shenjt apostujve të tij të shenjtë dhe profetëve” (V. 4-5).Si të tillë, ne mund të gëzohemi që kalendarët tanë perëndimor i numërojnë vitet në dy periudha, vitet para J.C. dhe vitet pas J.C. Ky mister për të cilin Pali flet është se Krishti është qendra e botës dhe e historisë, se i gjithë universi një ditë do të bashkohet në të, pasi anëtarët janë në krye; për më tepër, në shprehjen “bashkoni gjithë universin nën një udhëheqës Krisht”, fjala greke që përkthejmë “udhëheqës” do të thotë kokë.
Është në të vërtetë "i gjithë universi" dhe këtu Pali specifikon "Të gjitha kombet janë të lidhur me të njëjtën trashëgimi, me të njëjtin trup, me ndarjen e të njëjtit premtim në Krishtin Jezus"; mund të themi edhe ndryshe Trashëgimia është Jezu Krishti... Premtimi është Jezus Krishti... Trupi është Jezu Krishti... Dizajni dashamirës i Zotit është që Jezu Krishti është qendra e botës, që i gjithë universi është i bashkuar në të. Tek Ati ynë, kur themi "U bëftë vullneti yt", ne flasim për këtë projekt të Perëndisë dhe, pak nga pak, duke përsëritur këtë frazë, mbushemi me dëshirën për këtë ditë kur më në fund ky projekt do të të realizohet plotësish


TË GJITHA KOMBET JANË TË LIDHUR ME TË NJËJTËN TRASHËGIM

Pra, plani i Zotit ka të bëjë me gjithë njerëzimin, dhe jo vetëm hebrenjtë; kjo është ajo që ne e quajmë universalizmin e planit të Zotit. Ky dimension universal i planit të Zotit ishte objekt i një zbulimi progresiv nga njerëzit e Biblës, por në fund të historisë biblike, ai ishte një bindje e vendosur mirë midis popullit të Izraelit, pasi i kthen Abrahamit premtimin e bekimi i gjithë njerëzimit “Në ju do të bekohen të gjitha familjet e tokës” (Zanafilla 12:3). Dhe fragmenti nga Isaia që lexuam në leximin e parë të kësaj feste të Epifanisë është pikërisht në këtë rresht. Natyrisht, nëse një profet si Isaia e pa të arsyeshme të këmbëngulte në të, kjo ishte sepse ne prireshim ta harronim atë.
Në të njëjtën mënyrë, në kohën e Krishtit, nëse Pali specifikon "Të gjitha kombet janë të lidhur me të njëjtën trashëgimi, me të njëjtin trup, me ndarjen e të njëjtit premtim në Krishtin Jezus", është sepse kjo nuk ishte e vetëkuptueshme. . Dhe këtu, ne duhet të bëjmë një përpjekje të vogël të imagjinatës, ne nuk jemi aspak në të njëjtën situatë si bashkëkohësit e Palit; për ne, në shekullin e njëzet e një, është e qartë se shumë prej nesh nuk janë hebrenj nga origjina dhe e konsiderojnë normale të marrin pjesë në shpëtimin e sjellë nga Mesia; edhe pak, pas dy mijë vjetësh të krishterimit, ndoshta do të kishim prirje të harrojmë se Izraeli mbetet populli i zgjedhur, sepse, siç thotë Shën Pali diku tjetër, "Perëndia nuk mund ta refuzojë veten" (2 Tim 2:13). Sot, ne mund të jemi pak të prirur të besojmë se jemi të vetmit dëshmitarë të Perëndisë në botë.
Por në kohën e Krishtit, ishte situata e kundërt; ishte populli hebre që mori për herë të parë zbulesën e Mesisë dhe Jezusi lindi brenda popullit hebre; ishte logjika e planit të Zotit dhe zgjedhja e Izraelit; duke qenë se hebrenjtë ishin populli i zgjedhur, ata u zgjodhën nga Perëndia për të qenë apostujt, dëshmitarët dhe instrumenti i shpëtimit të gjithë njerëzimit; dhe ne e dimë se hebrenjtë që u bënë të krishterë ndonjëherë kishin vështirësi të toleronin pranimin e ish-paganëve në komunitetet e tyre. Shën Pali vjen për t'u thënë: "Kini kujdes... edhe paganët, tash e tutje, mund të jenë edhe apostuj dhe dëshmitarë të shpëtimit". Meqë ra fjala, vërej se Mateu, në Ungjillin e vizitës së Dijetarëve, që lexohet edhe për Epifaninë, na thotë pikërisht të njëjtën gjë.
Fjalët e fundit të këtij teksti rezonojnë si një thirrje "Të gjitha kombet janë të lidhur me të njëjtën trashëgimi, me të njëjtin trup, me ndarjen e të njëjtit premtim në Krishtin Jezus nëpërmjet shpalljes së ungjillit" nëse e kuptoj mirë, Zoti po pret bashkëpunimin tonë në planin e tij dashamirës, njerëzit e mençur panë një yll, për të cilin u nisën; për shumë nga bashkëkohësit tanë, nuk do të ketë yll në qiell, por do të ketë nevojë për dëshmitarë të Lajmit të Mirë.

[ninoenina]

F. A. E DIELA E 2 ORD. VITI B UNGJILLI.

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 2 ORD. VITI B.

MË 14-1-2024.


UNGJILLI: Gj. 1, 35-42.

“35 Të nesërmen prapë ishte Gjoni bashkë me dy prej nxënësve të vet dhe, 36 kur e pa Jezusin duke kaluar andej, tha:
“Ja, Qengji i Hyjit!”
37 Dy nxënësit e tij dëgjuan ç’tha dhe u nisën pas Jezusit. 38 Jezusi, kur pa se po e ndiqnin, u kthye dhe i pyeti:
“Çka kërkoni?”
Ata iu përgjigjën:
“Rabbi, [që do të thotë: Mësues], ku banon?”
39 “Ejani e shihni!” ‑ iu përgjigj. Ata shkuan e panë ku banonte dhe atë ditë ndenjën tek ai. Ishte rreth orës dhjetë.
40 Njëri prej atyre të dyve që, kur e dëgjuan Gjonin, u nisën pas Jezusit, ishte Andreu, i vëllai i Simon Pjetrit. 41 Ky më të parin gjeti vëllanë e vet, Simonin, dhe i tha:
“E gjetëm Mesinë [që do të thotë: të Shuguruarin]!”
42 Dhe e solli te Jezusi. Jezusi e shikoi dhe i tha:
“Ti je Simoni, biri i Gjonit! Ti do të quhesh Kefë!” [që do të thotë: Pjetër‑Shkëmb]”.



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Ungjilli i sotëm fillon me një ndajfolje kohe: "Të nesërmen"...
Është e natyrshme pyetja: çfarë kishte ndodhur një ditë më parë?
Gjon Pagëzuesi ishte ende në skenë dhe duket se ishte vetëm, nuk përmendet se kishte njeri pranë tij, duke parë Jezusin që po vinte drejt tij, ai thirri: “Ja, Qengji i Hyjit! Ai që e shlyen mëkatin e botës!".
Ai nuk po i drejtohej askujt në veçanti sepse duket se vetëm ai dhe Jezusi ishin të pranishëm; prandaj është sikur Pagëzuesi po reflektonte me veten e tij për zbulimin që bëri për identitetin e atij personi që po shkon drejt tij.
Ai kuptoi identitetin e tij dhe tha:
"Ai është qengji i Hyjit".
Gjon Pagëzuesi, i cili njihte Shkrimet e Shenjta, kishte shumë imazhe të tjera në dispozicion për të treguar zbulimin që kishte bërë për Mesinë: ai mund të thoshte bariu, mbreti, mësuesi, rabini dhe madje edhe gjykatësi i ashpër, për të cilin në fakt kishte folur. Në fakt, kishte folur për Mesinë, duke thënë se:
"Ai e ka në dorën e vet terplotën e do ta pastrojë lëmin e vet; grurin e vet do ta mbledhë në grunar, kurse bykun do ta djegë në zjarr të pafikshëm” (Mt. 3, 12)…
E tani e kupton identitetin e Jezusit me imazhin e qengjit.
Si e mori këtë ndriçim të brendshëm?
Disa njohuri mund të kuptohen vetëm nga ata që i përjetojnë ato në meditim, në reflektim, në heshtje, në lutje dhe Gjon Pagëzuesi nuk ishte tipi që humbi kohë pas banaliteteve, gjërave kalimtare, modës, veshjeve të stilistëve... ai kishte shumë më tepër, gjëra shumë serioze në mendje.
Ai kishte jetuar në pritje, si gjithë populli i tij, për një ndryshim në botë që do të ndodhte kur Perëndia ta dërgonte birin e Davidit, Mesinë e vet.
Mirëpo, populli priste një luftëtar të fortë, fitimtar që do t'i mundte romakët... Gjon Pagëzuesi nuk e zbulon luanin që vjen për të shqyer bishat e liga në botë, ai zbulon identitetin e Mesisë si një qengj.
Kjo ndodhi një ditë më parë.
Të nesërmen skena përsëritet: këtë herë Gjoni nuk është vetëm, ai ka dy dishepuj me vete dhe duke e ngulitur shikimin te Jezusi që vjen drejt tij, ai bërtet:
"Ja. Qengji i Hyjit!"
Një hollësi duhet theksuar: kur thuhet se Gjon Pagëzuesi “pa” Jezusin, nuk përdoret folja “blepo”, por “emblepo” që do të thotë të shikosh brenda, të shohësh intimitetin, thellësinë e personit.
Kjo folje është aq e rëndësishme sa përdoret vetëm dy herë dhe do t'i dëgjojmë të dyja në ungjillin e sotëm, dhe pastaj nuk përdoret më nga ungjilltari Gjon.
Pra, duhet vënë në dukje vështrimi i Gjon Pagëzuesit që pa brenda, jo vetëm pamjen e jashtme, të gjithë e panë atë, e njihnin Jezusin, e kishin takuar, kishin vënë re se ai ishte një person i hollë, i këndshëm dhe i sjellshëm, por nuk e kishin parë brenda.
Kjo është pikërisht ajo që ndodh gjatë ketij takimi të dytë në praninë e shumë njerëzve që dëgjojnë Ungjillin... por çfarë shohin ata për Jezusin?
Se është njeri i urtë, i mirë, i drejtë... por a është vetëm kaq?
Këtu është pyetja që edhe ne duhet t'i bëjmë vetes: çfarë shohim te Jezusi?
A e shohim brenda identitetin e tij të vërtetë apo ndalemi te pamja e jashtme, mrekullibërëse?
Le të pyesim veten dhe të kemi parasysh se duhet kohë për të kuptuar këtë identitet si e kuptoi Gjon Pagëzuesi:
"Është qengji!"
Çfarë do të thotë të ndjekësh një qengj?
Duhet kohë!
Vëmë re se një ditë më parë, Gjon Pagëzuesi pa dhe filloi të kuptonte se ishte qengji i Zotit. Por vetëm të nesërmen, duke parë brenda, ai u komunikoi edhe dishepujve të tij:
"Ai është qengji i Hyjit!"
Prandaj, Gjon Pagëzuesi tani bëhet lajmëtari i zbulimit që ka bërë, sepse kushdo që zbulon identitetin e vërtetë të Jezusit dhe përgjigjet që Ai u jep pyetjeve më të thella që janë në zemrën e njeriut, nuk mund ta mbajë këtë zbulim për vete, ai ndjen nevojë e papërmbajtshme për t'ia komunikuar të gjithëve, sepse ai është i lumtur dhe dëshiron që të gjithë të përjetojnë gëzimin e takimit me qengjin e Zotit.
Çfarë do të thotë ky imazh?
Ka dy referenca biblike:
- e para është ajo e qengjit të Pashkëve, qengjit gjaku i të cilit vendoset në shtalkat e shtëpive të mbrojtura nga shfarosësi; Jezusi është një qengj në këtë kuptim, sepse dhurata e jetës që Ai do të japë, pra gjaku i tij, jeta e tij e dhënë, do të jetë ajo që do ta mbrojë njerëzimin nga sulmet e forcave të "jo-jetës", forcave të së keqes.
- Megjithatë, gjithçka është ende mjaft misterioze, ka një aludim të dytë me këtë imazh të qengjit, është një personazh enigmatik që shfaqet në "Librin e Isaisë", është një njeri i drejtë, i cili megjithatë përfundon në një mënyrë poshtëruese.
Profeti e përshkruan kështu udhëtimin e tij drejt vdekjes, ai thotë se “ai ishte si një qengj i çuar në thertore, si një dele që hesht para qethësve”; ai nuk kishte kryer asnjë dhunë, nuk u gjet asnjë mashtrim në gojën e tij, por si një qengj midis kafshëve të egra, midis njerëzve të ligj, ai kishte ndeshur një vdekje të turpshme.
Një dishepull, duke reflektuar për këtë vdekje, thotë:
"Ne ishim si një tufë në rrëmujë, secili ndoqi rrugët e veta të pakuptimta, me vdekjen e tij ky qengj na shëroi".
Është ky qengj që erdhi për të hequr mëkatin e botës.
Vëmë re këtë folje e cila është e rëndësishme, jo të "falësh" mëkatin, por të heqësh "airein" në greqisht do të thotë "të fshish", bën që mëkati të zhduket nga toka.

Çfarë është ky mëkat?
Ne kemi një ide për mëkatin që nuk është plotësisht e saktë: e imagjinojmë si vjedhje të diçkaje pozitive që nuk është e jona, por dikush e zotëron padrejtësisht dhe dënohet natyrshëm, por mëkati është diçka e bukur, e mirë... shumë keq është që të jetë e ndaluar, por është një gjë e bukur.
Jo! Nuk është kështu: Mëkati është një humbje e njerëzimit, ai që mëkaton, dehumanizon veten!
Vrasësi, i shthuri, i çoroditur, i korruptuari, i dhunshmi... nuk janë me të vërtetë njerëz, kanë humbur, mund të themi, dinjitetin e tyre njerëzore, kanë humbur tiparet që e dallojnë njeriun nga primatët dhe prandaj mëkati nuk është diçka që duhet ndëshkuar, por duhet shëruar!
Mëkati duhet fshirë sepse e shpërfytyron njeriun dhe vërejmë se këtu nuk bëhet fjalë për mëkat personal, por ka ardhur për të fshirë atë që është çnjerëzore në botë, sepse bota - dhe ne duhet të ndërgjegjësohemi për këtë - është e rregulluar me konkurrencë ku të gjithë përpiqen të dalin, të dominojnë, të robërojnë tjetrin... është një botë bishash, një botë e pajetueshme.
Të gjithë kanë pritur, dhe presin edhe sot, që dikush do të ndryshojë këtë botë!
Kush e ndryshon këtë botë?
Jo një bishë më e fortë, por një qengj!
Qengji është e kundërta e bishave që garojnë, që luftojnë mes tyre për të dominuar: qengji është imazhi i butësisë, i ëmbëlsisë, jo i shtypjes, i dhunës; është ky qengj që erdhi për të fshirë mëkatin e botës.
Le ta kemi parasysh këtë mëkat të botës, sepse shoqëria bazohet në vlera të rreme që nuk janë humanizuese: egoizmi, pasuria, pushteti, përçmimi për më të dobëtit... ky është mëkati i botës që duhet eliminuar dhe e eliminon qengji!
Le të ndërgjegjësohemi për këtë mëkat të botës, sepse kushdo që nuk dridhet përballë këtyre strukturave të mëkatit, nuk mund të jetë dishepull i Krishtit; kushdo që nuk e ndjen këtë uri për drejtësi për të cilën flet lumturia e shqiptuar nga Jezusi, nuk mund të jetë ai që hyn në harmoni me këtë qengj që dëshiron t'i japë fund botës së kafshëve.
“Dishepujt e tij, duke dëgjuar Gjon Pagëzuesin të fliste kështu, ndoqën Jezusin”.
Të ndjekësh një qengj kur jeton në një botë bishash që matin sukseset e tyre me forcën e tyre në rivalitet, do të thotë të nisesh
në një aventurë jashtëzakonisht të rrezikshme.
Le të dëgjojmë tani fjalët e para që Jezusi u drejton të dyve që duan ta ndjekin:
Atëherë: “38 Jezusi, kur pa se po e ndiqnin, u kthye dhe i pyeti:
“Çka kërkoni?”
Ata iu përgjigjën:
“Rabbi, [që do të thotë: Mësues], ku banon?”
39 “Ejani e shihni!” ‑ iu përgjigj. Ata shkuan e panë ku banonte dhe atë ditë ndenjën tek ai. Ishte rreth orës dhjetë”. (Gj. 1,38-39).
Kështu ata shkuan dhe e panë se ku banonte ai dhe ata qëndruan me të atë ditë: ishte rreth orës katër pasdite.
Dy dishepujve të Gjon Pagëzuesit që filluan ta ndiqnin, Jezusi u bën një pyetje:
"Çka po kërkoni?" Jo, kë po kërkoni? Por çka po kërkoni?”.
Këto janë fjalët e para që na tha Jezusi, sipas ungjilltarit Gjon.
Është një pyetje që Jezusi ia bën menjëherë kujtdo që dëshiron ta ndjekë:
“Çfarë po kërkoni? Çfarë prisni nga unë?
Sepse është më mirë të sqarohemi menjëherë për të mos hasur në zhgënjim më vonë, duke pritur nga unë atë që nuk kam premtuar kurrë”.
Ne madje mund të prisnim prej Tij atë që Ai përjashtoi në mënyrë eksplicite: fuqinë, vendet e nderit, privilegjet, dukshmërinë... kushdo që kultivon këto pritje nga Jezusi, kultivon keqkuptimin më të keq, sepse Jezusi premtoi vetëm vendin e fundit në të cilin, për t'u rritur, ne duhet të viheshim në shërbim të vëllait tonë; i madh nuk është ai që dominon, por ai që do, ai që u shërben atyre në nevojë, kjo është ajo që premtoi Jezusi!
Fatkeqësisht ne e dimë, në komunitetin e krishterë këto ëndrra madhështie të përjashtuara nga Jezusi, janë kultivuar.
Nuk është për t'u habitur, sepse vetë Apostujt e kishin ndjekur pikërisht për të marrë madhështinë e kësaj bote dhe vetë Jezusi vazhdimisht kujtonte atë që ai propozoi, por më pas nuk ishte në gjendje të ndryshonte pritshmëritë dhe shpresat e dishepujve të tij.
Dikush mund të ndiqte Jezusin për të marrë hire, mrekulli, shërime, favore në vështirësitë e jetës dhe pastaj ka zhgënjimet e atyre që nuk i marrin ato; ndonjëherë dëgjojmë:
“Jam lutur shumë për shërimin e këtij të afërmi tim që ishte aq serioz, pastaj nuk më dhanë hirin.
Çfarë kuptimi ka atëherë të lutesh? Për çfarë është besimi?”.
Këta janë njerëz të zhgënjyer sepse kanë pritshmëri për atë që Jezusi nuk e ka premtuar kurrë!
Ne e dimë se këto pritje, në të kaluarën ishin ato të kthimit te Jezusi dhe te shenjtërit për të marrë këto hire: sot këto pritshmëri plotësohen më mirë nga mjekësia.
Ata që kërkojnë Jezusin për këto arsye ose janë larguar, ose po largohen nga kisha duke e braktisur besimin.
Për këtë arsye kemi nevojë t'i sqarojmë vetes se çfarë presim nga Jezusi, pse e ndjekim atë.
Le të lëmë zemrën tonë të flasë sepse ka pritshmëri që vetëm Ai, jo shkenca dhe teknika, jo joga, as Zeni... këto mund të jenë praktika që ndihmojnë për të arritur qetësinë, paqen e brendshme, por nuk u përgjigjen pyetjeve më të thella të zemrës së njeriut, ose ndoshta ne kërkojmë nga Jezusi përgjigjen për diçka të pacaktuar që mbajmë brenda.
Rasti i Zakeut, i cili kishte të gjitha pasuritë, kënaqësitë... megjithatë ai ndjente një shqetësim të thellë të brendshëm që rishfaqej gjithmonë, edhe kur përpiqej t'i shuante këto ankthe me festa, gjithnjë rishfaqeshin këto pyetje, ai kërkonte diçka të pacaktuar.
Prandaj është nevoja për të lënë zemrat tona të flasin, për të lëshuar ankthet tona, nevoja për përgjigje për pyetjet ekzistenciale: çfarë po bëj? Ku po shkoj? Cili është fati im? Nga jam unë? Pse jeta? Pse vdekja? Dhe pas vdekjes?... vetëm Jezusi mund t'ju japë përgjigje për këto pyetje!
Kërkuesit e vërtetë të Jezusit janë kërkues të së bukurës, janë njerëz të etur për dashuri, për jetë dhe e kanë kuptuar se vetëm Ai mund t'u përgjigjet këtyre pritjeve!
Dy dishepujt përgjigjen: "Rabbi, ku jeton?"
Nuk do të thotë: “Na jep adresën e shtëpisë tënde”, jo, shtëpia me tulla nuk ka lidhje me të.
Në fund të fundit, ne e dimë se nuk janë muret që formojnë shtëpinë, shtëpia e vërtetë është ajo ku vendosen marrëdhëniet e dashurisë.
Këtu të dy duan të thonë: ne duam të jemi me ty, duam të të njohim, duam të lidhemi me ty.
Ashtu siç ndodh me të dashuruarit kur zbulojnë se sa i bukur është tjetri dhe sa e mrekullueshme është të jetosh me të, ata pyesin veten: ku jeton?
Pastaj të dy synojnë t'i thonë Jezusit: ne duam të jetojmë me ty, ne duam të jetojmë si ti, ne duam të ndajmë jetën tuaj.

“Ku jeton?”
Përgjigja e Jezusit: "Ejani dhe shikoni"
Eja, lëviz, nëse rri i ngecur aty ku je, nuk do të kesh kurrë përvojën e jetës sime.
"Eja dhe shiko"
Të shohësh, të njohësh Jezusin, nuk do të thotë vetëm të dëgjosh atë që Ai tha, do të thotë të soditësh personin e tij, sepse gjithçka në Të na flet për Perëndinë dhe na flet për njeriun e bukur, njeriun e suksesshëm, qengjin.
Duhet të shkosh tek Ai për ta parë dhe të dy shkuan dhe panë se ku jetonte.
Të dy marrin një vendim, nuk kërkojnë një informacion për të vazhduar më pas si më parë.
Kjo është ajo që ndodh me shumë të krishterë që thonë se duan të njohin Jezusin, por ende vazhdojnë në shtëpinë ku jetojnë, nuk lëvizin asnjë hap.
Ata dy nxënës largohen, bëjnë një zgjedhje vendimtare në jetën e tyre, duan ta njohin Jezusin duke jetuar me Të.
"Dhe ata mbetën me Të atë ditë".
Ata kanë shpërngulur shtëpinë, përpara se të kishin jetën, traditat, besimet e tyre, duke përfshirë edhe ato fetare. Tani kanë zbuluar një mënyrë të re jetese; përpara se të jetonin sipas kritereve të botës, atë botë që Jezusi tani ka ardhur për ta pastruar, për të fshirë gjithë të keqen që ekziston dhe tani ata kanë zbuluar një njeri të ri.
Koha që shënohet: “Ishte rreth orës 4 pasdite”
Të dashuruarit kujtojnë gjithmonë takimin e parë të jetës së tyre!
Për këta dy dishepuj ka ardhur fundi i ditës së vjetër, ora 4 shënon fundin e ditës sepse në orën 5 fillon dita e re.
Këta dy dishepuj, me këtë referencë për orarin, thonë se dita e re ka aguar për ta, drita e re që do të udhëheqë jetën e tyre përgjithmonë; është një lindje e re, sikur kanë lindur në këtë moment.
Kur me të vërtetë e kemi pasur këtë përvojë të të qenit me Jezusin, pastaj nuk do ta harrojmë këtë experience kurrë: do të na ndodhë ajo që kam thënë më pare: Të dashuruarit kujtojnë gjithmonë takimin e parë të jetës së tyre dhe fjalët e shkëmbyer atë ditë. Kur me të vërtetë kemi takuar Jezusin dhe kemi qenë me Të, madje mund të dalim nga rruga, mund të bëjmë një gabim të madh, por gjithmonë mbetet nostalgjia për momentet në të cilat kemi përjetuar gëzim të vërtetë, harmoni, paqe të brendshme: kur dikush ka banuar në shtëpinë e Jezusit, e kuptoi se vetëm kjo është jeta e vërtetë.
Ne gjithashtu mund të kemi një përvojë të dhimbshme të kishës, mund të ndjemi të zhgënjyer, të lënduar, të ofenduar dhe kjo është arsyeja pse kaq shumë janë distancuar vetë, madje janë bërë të këqij ndaj kishës dhe besimit: të gjitha dashuritë e vërteta, kur të mbarojnë, nuk janë si një dashuri që nuk filloi kurrë, por ato të lënë gjithmonë një mbresë që kujtohet gjatë gjithë jetës.
Ata që kanë pasur këtë përvojë të të qenit në shtëpinë e Jezusit si ata dy, dhe pastaj u larguan nga kisha e kanë braktisur fenë... nuk e harrojnë kurrë atë përvojë fillëstare. Le të jemi të kujdesshëm, le të mos kthehemi në shtëpi në të cilën banuam më parë, para se të kishim atë takim autentik, të thellë me Krishtin, para se të kishim jetuar me të. Nëse kthehemi mbrapa, është një dështim, është si kur dikush martohet dhe pastaj kthehet te nëna e vet, është dështimi i jetës së dashurisë. Kushdo që është bërë i vetëdijshëm për atë që do të thotë të ndjekësh qengjin, kushdo që e ka kuptuar se vetëm nëse dikush është një qengj, është një njeri i vërtetë, nuk mund ta mbajë vetes këtë zbulim që ai ka bërë dhe që i ka dhënë gëzim, gjë që e ka i dha kuptim jetës së tij.
Le të dëgjojmë se çfarë ndodhi me dy dishepujt që dëgjuan Gjon Pagëzuesin duke i ftuar ata të ndiqnin qengjin:
“40 Njëri prej atyre të dyve që, kur e dëgjuan Gjonin, u nisën pas Jezusit, ishte Andreu, i vëllai i Simon Pjetrit.
41 Ky më të parin gjeti vëllanë e vet, Simonin, dhe i tha:
“E gjetëm Mesinë [që do të thotë: të Shuguruarin]!”
42 Dhe e solli te Jezusi. Jezusi e shikoi dhe i tha:
“Ti je Simoni, biri i Gjonit! Ti do të quhesh Kefë!” [që do të thotë: Pjetër‑Shkëmb]” (v.40-42

Ata që e kanë takuar Krishtin, ata që kanë rënë në dashuri me Të, nuk mund ta mbajnë për vete gëzimin që kanë ndier, duhet t'ia tregojnë të gjithëve dhe ata që nuk e përjetojnë këtë nevojë, do të thotë se nuk e kanë njohur vërtet Krishtin, nuk e kanë njohur, nuk e kanë zbuluar këtë thesar, dhe me të vërtetë nuk e duan Jezusi, nuk ka lidhje dashurie me Të. Andrea, i cili ishte në shtëpi me Jezusin, vrapon menjëherë te vëllai i tij Simoni dhe i thotë: "E gjetëm Mesinë"
Mesia do të thotë ai që përmbush premtimet e profetëve, ai i pritur me shekuj, ai që do të fillojë një botë krejtësisht të re, jo më një botë për bishat skllavë të mëkatit, të dëshirave tëë papastra, të dëshirave për të pushtuar të tjerët, për të qenë shërbyer... kjo është rruga e bishave. Tani është bota e qengjave dhe ne gjithashtu, i thotë Andrea Simonit, do të përfshihemi në këtë botë krejtësisht të re.
Kjo është ëndrra e Zotit: themelimi i një njerëzimi të ri!
Kjo ëndërr duhet të rizgjohet sot në zemrat e të krishterëve, sepse ata e kanë lënë mënjanë, e kanë harruar, shumë kanë ngelur pas një praktike të lodhur fetare që nuk i jep më gëzim askujt, praktika të njëfarë përkushtimi, por gjithmonë një jetë shpirtërore të cilës i mungon ky ideal i madh që duhet rizgjuar, sidomos te të rinjtë. Ky ideal nuk është absolutisht fanatizëm, por një bindje e thellë për këtë përgjegjësi, për këtë ndërgjegjësimi, jo për të qenë më i mirë, por për të qenë ndërtues të kësaj bote të re.
Andrea e çon vëllanë e tij Simonin te Jezusi dhe kur Jezusi e sheh, ai ndryshon emrin e tij.
Para së gjithash, kjo folje "shih" ndodh për herë të dytë, nuk është një "shih" e thjeshtë, është një "shih brenda... emblepo", pastaj nuk do të ndodhë më në Ungjillin sipas Gjonit.
Këtu thuhet se Jezusi e kapi brendësinë e Pjetrit, identitetin e tij të vërtetë, "Simoni" nuk thotë kush është, "Pjetri" thotë identitetin e tij, çfarë është thirrur të jetë për t'u përshtatur në këtë ndërtim të botës së re.
Thirrja e krishterë është vetëm një, është ajo e të qenit shërbëtorë të vëllezërve tanë, pastaj ka identitete të ndryshme në realizimin e këtij plani të Zotit!
Jezusi e ndryshon emrin e Simonit, edhe ne kemi shumë emra, një është ai me të cilin na thërrasin të gjithë, që në kulturën semite nuk thotë asgjë sepse është thjesht një tingull, nuk tregon identitet; ka një emër tjetër, ai që i vendosim vetes: është secret! Ajo që mendojmë se jemi dhe është shprehur në emër secret, nuk është gjithmonë i vërtetë sepse shumë herë ne e mbivlerësojmë ose nënvlerësojmë veten dhe për këtë arsye nuk e kuptojmë identitetin tonë të vërtetë, për çfarë jemi krijuar.
Pastaj ka një emër i tretë, ai i vërtetë, ai me të cilin Zoti na njeh, ai që realizon identitetin tonë të vërtetë; ne duhet të mësojmë ta njohim këtë emër, që të kuptojmë se për çfarë jemi krijuar.
Jeta jonë është e suksesshme nëse e kuptojmë këtë identitet me të cilin Zoti na njeh.
Këtu është rëndësia e zbulimit të emrit me të cilin Zoti na thërret... për çfarë jam krijuar!
Jezusi kthehet nga Simon dhe i thotë: "Simon, bir i Gjonit, emri yt do të jetë Pjetër"
Pse biri i Gjonit?
Në Ungjillin e Mateut, kur Jezusi i drejtohet Pjetrit, ai i thotë:
"I bekuar je Simon, bir i Jonait"
Jonai ishte babai i Simonit dhe Andreas, pse e quan bir i Gjonit?
Cili Gjon?
Gjon Pagëzuesi!
Biri i Gjon Pagëzuesit do të thotë që deri tani Simoni ka qenë në shtëpinë e Gjon Pagëzuesit, ka përvetësuar mentalitetin e tij, vlerat shpirtërorë të tij (dhe kjo është një gjë e bukur!), por tani është thirrur të dalë nga kjo shtëpi për të hyrë në shtëpinë e re, së bashku më Andrean. Ti je biri i Gjonit, tani do të jesh biri i Perëndisë, vëllai i Krishtit dhe do të hysh në këtë familje të re.
“Ja qengji i Zotit” do të thotë: “Tani asimiloje këtë histori të re, edhe ti dëshiro të jesh qengj, bashkë me këtë qengj dhe prandaj të përfshihesh në këtë njerëzim të ri, merre e ha!”.
Pjetri nuk thotë asnjë fjalë, ai e njohu qengjin, në fakt ai do ta ftojë Jezusin të jetë mysafir në shtëpinë e tij në Kafarnaum dhe Jezusi do të qëndrojë atje për pothuajse tre vjet, gjatë gjithë jetës së tij publike.
Ne duam ta mbyllim meditimin mbi këtë fragment ungjillor, me atë që ndodh sot në kremtimin eukaristik për t'u ndërgjegjësuar për identitetin tonë si dishepuj të Krishtit.
Çfarë ndodh gjatë kremtimit eukaristik?
Ndodh që në një moment të kremtimit, mështari, duke na treguar bukën e shenjtëruar, na thotë:
"Ja Qengji i Hyjit"
Çfarë ndodhi me atë qengj që takoi një ditë Gjon Pagëzuesi?
E dimë se çfarë ka ndodhur me qengjin!
Ai u gjend në botën e ujqërve, bishave dhe mes ujqërve, fati i qengjit është vulosur.
Kjo është mënyra e zgjedhur nga Ati i Qiellit për të filluar botën e re, jo duke dërguar një bishë më të fortë se të tjerët, bota e lashtë do të kishte vazhduar si më parë, prandaj i prekur nga mëkati, ai dërgoi një qengj me një fat të vulosur, ai ishte e vetmja mënyrë për t'i bërë këto bisha të kuptojnë se ishin bisha.
Më parë ishte normale të ishim kafshë të egra, tani jo më, sepse ato kafshë e kanë njohur qengjin dhe vetëm qengji mishëron imazhin e birit të vërtetë të Zotit, atij që jep gjithçka nga dashuria.
Pra, çfarë ndodh në banketin eukaristik?
Ndodh që Jezusi, para se të përfundonte historinë e tij në këtë botë, gjatë "darkës së fundit" mori pak bukë dhe tha:
“Ky jam unë, kjo është e gjithë historia ime, e bëra veten bukën e jetës për ata që kishin nevojë për mua, kohën time, energjinë time, aftësitë e mia... gjithçka iu vu në dispozicion të vëllait si buka e jetës”.
Tani çfarë ndodh në banketin eukaristik?
Ndodh që Jezusi të fton të përvetësosh personin e tij, të përvetësosh të gjithë historinë e jetës së tij të dhënë si qengj!
“Ja qengji i Hyjit” do të thotë tani duhet të asimilohet kjo histori, duhet që edhe ti të dëshirosh të jesh qengj, bashkë me këtë qengj dhe prandaj të përfshihesh në këtë njerëzim të ri: prandaj merre e ha!
Është zotimi bashkëshortor që ne i bëjmë Krishtit.
A dëshiron të bashkon jetën tënde me timen duke ngrënë atë bukë?
Ne i themi po, Eukaristia është kjo dhe vetëm kjo.
Le të kujtojmë se kur na paraqitet buka që është Krishti, bëhemi të vetëdijshëm se edhe ne jemi ndërtues të botës së qengjave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 2 VITI B

MË 14-1-2O24.


LEXIMI I PARË: 1 Sam. 3, 3b-10.19.

3 Samueli po flinte në Tempullin e Zotit, aty ku ishte Arka e Hyjit. 4 Zoti e thirri Samuelin. Ai iu përgjigj: “Urdhëro!”, 5 u lëshua vrap tek Heliu e i tha: “Urdhëro! Ti më thirre”. Ai i tha: “Unë nuk të kam thirrur! Kthehu e fli”! Ai shkoi e ra të flinte.
6 Zoti përsëri e thirri Samuelin. Samueli u ngrit, shkoi tek Heliu e i tha: “Ja ku jam, sepse më thirre”! Ai iu përgjigj: “Nuk të kam thirrur, biri im. Kthehu e fli”! 7 Samueli ende nuk e njihte Zotin. Fjala e Zotit ende nuk i ishte zbuluar. 8 Por Zoti e thirri përsëri Samuelin për të tretën herë. Ky u ngrit e shkoi tek Heliu 9 e i tha: “Urdhëro, sepse më ke thirrur”! Atëherë Heliu e mori vesh se Zoti e kishte thirrur djaloshin dhe i tha Samuelit: “Shko e fli! Nëse të thërret përsëri, thuaji: ‘Fol, o Zot, se të dëgjon shërbëtori yt’!” Samueli shkoi e fjeti në vendin e vet. 10 Zoti erdhi e qëndroi pranë tij. E thirri siç e kishte thirrur më parë: “Samuel, o Samuel”! E Samueli u përgjigj: “Fol, shërbëtori yt dëgjon”…
19 Samueli u rrit. Zoti ishte me të, e nuk lejoi që asnjë prej fjalëve të tija të shkonte hupëse.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

THIRRJA E SAMUELIT.

Duhet të rilexohet libri i Samuelit nga fillimi: është pothuajse një roman, historia është kaq e bukur... por si gjithmonë, teksti biblik nuk është vetëm një kronikë; ju duhet të lexoni midis rreshtave. Ne e dimë historinë e Samuelit; ai është një fëmijë i mrekullisë, sepse nëna e tij, Ana, ishte dëshpërimisht sterile; një ditë pikëllimi të madh, ajo bëri një betim: nëse kam një djalë, ai do të shenjtërohet në shërbim të Zotit. Dhe Samueli lindi; Ana, natyrisht, e mbajti premtimin e saj dhe ja fëmija i është besuar priftit të vjetër Eli, i cili është rojtari i shenjtërores së Shilohut (le të të mos ngatërrohet me profetin Elia, i cili jetoi shumë më vonë).
Ku është Shilohu? Sot nuk është gjë tjetër veçse një fshat i vogël rreth tridhjetë kilometra në veri të Jeruzalemit; por ishte një vend i rëndësishëm grumbullimi për fiset e Izraelit për një periudhë. Në atë kohë një vend grumbullimi ishte mbi të gjitha një vend adhurimi: dhe është në këtë shenjtërore të Shilohut që një djalë i vogël, Samueli, pranon rreth vitit 1050 para Krishtit thirrjen e tij si profet. Nga atje, ai do të bëhej një nga figurat më domethënëse në historinë e Izraelit, sepse u bë i fundit i Gjyqtarëve. Aq sa më vonë Jeremia e krahasoi atë me vetë Moisiun:
“Zoti më tha: “Po të qëndronin edhe vetë Moisiu e Samueli përpara meje, zemra ime s’do të përkulej në të mirën e këtij populli! M’i flak larg syve të mi! Le të shkojnë! (Jr. 15, 1)
dhe Psalmi 99 bën të njëjtën gjë:
"6 Moisiu e Aroni ndër priftërinjtë e tij,
Samueli ndër ata që e thërrasin Emrin e tij:
e thërrisnin në ndihmë dhe Zoti i dëgjonte” (Ps. 99, 6).
Gjithashtu si Moisiu, Samueli ishte dukshëm një udhëheqës shpirtëror dhe politik: ne e shohim atë duke ushtruar funksionin e priftit, përgjegjës për të ofruar flijime, por edhe për dhënien e drejtësisë; është ai përsëri që do të ketë nderin të kurorëzojë dy mbretërit e parë të Izraelit, Saulin dhe Davidin; si i tillë, ai vetë e përjetoi dhe e solli popullin e Izraelit në një pikë kthese të vërtetë në historinë e tij; ai me siguri (gjithashtu) luan një rol të rëndësishëm në oborr: ne e shohim atë duke transmetuar vendimet e Zotit te mbretërit dhe në këto raste ai paraqitet si një profet i vërtetë.
Dy fjalitë që përshkruajnë historinë e thirrjes së Samuelit e theksojnë pikërisht këtë pike:
Ja ku janë: fillimi i kapitullit 3 thotë:
“Fjala e Zotit ishte asokohe e rrallë: nuk kishte vëgime të shpeshta” (1 Sam. 3, 1).
Dhe në fund të tregimit autori përfundon: “19 Samueli u rrit. Zoti ishte me të, e nuk lejoi që asnjë prej fjalëve të tija të shkonte hupëse. 20 Mbarë Izraeli, prej Danit e deri në Bersabe, e mori vesh se Samueli ishte bërë profet i Zotit. 21 Zoti vazhdoi të dëftohej në Silo. Zoti, në të vërtetë, i dëftohej në Silo Samuelit me anë të fjalës së Zotit” ( (1 S 3, 19s).
Fjala e Samuelit i drejtohej mbarë Izraelit.
Një theksim i tillë sugjeron se ky tekst u shkrua në një kohë kur ishte urgjente për të paralajmëruar njerëzit kundër profetëve të rremë, ata që e caktuan veten në vend që t'i përgjigjeshin thirrjes së Zotit. Përkundrazi, një profet i vërtetë është dikush si Samueli që i transmeton njerëzve të gjithë fjalën e Zotit dhe vetëm fjalën e Zotit. Ndoshta autori dëshiron të forcojë besimin e njerëzve në një kohë të vështirë: duke kujtuar se edhe kur Zoti hesht, ai nuk na harron dhe thirrja e tij kumbon... një mënyrë për të thënë: "Fjala e Zotit ishte e rrallë në ato ditë, vizioni nuk ishte një gjë e zakonshme”, epo ishte pikërisht në këtë moment heshtjeje të dukshme që Zoti thirri një nga profetët më të mëdhenj”.


…DHE THIRRJA E TË PAGËZUARVE.

Së fundi, natyrisht, kjo histori na ofron një shembull për kohën e tanishme; historia e thirrjes së Samuelit është një model i përgjigjes ndaj thirrjes së Zotit, një model i pranimit të një thirrjeje profetike. Ja, pra, disa vërejtje për thirrjen e Samuelit dhe nëpërmjet atyre për të gjithë thirrjen profetike; mund të vihen re tre pika:

Një apel, së pari: Samueli është ende vetëm një fëmijë; nuk ka nevojë të jesh i vjetër, i fortë, i fuqishëm, kompetent! Ne gjejmë edhe një herë paradoksin e zakonshëm: Zoti shfaqet në dobësinë njerëzore. Ndërsa Jeremia tha:
“Eheu, o Zot Hyj! Po, unë nuk di të flas, sepse jam fëmijë!”
Zoti iu përgjigj:
“Mos thuaj: ‘Jam fëmijë!’
Por shko te të gjithë ata që do të të dërgoj
dhe thuaju gjithçka do të të urdhëroj.
Mos ki kurrfarë frike para tyre,
sepse unë jam me ty për të të mbrojtur,
‑ është fjala e Zotit.
Atëherë Zoti e shtriu dorën e vet, ma preku gojën time
e më tha:
“Ja, unë po i vë fjalët e mia në gojën tënde” ((Jr. 1, 7-9).
Përsa i përket thirrjes përsëri, nuk ishte Samueli ai që e kuptoi i pari se ai ishte thirrur nga Perëndia: ishte prifti Eli. Ai dinte në kohën e duhur ta ndihmonte Samuelin të dallonte zërin e Perëndisë.
Edhe këtu, pa dyshim, autori i këtij teksti ofron një shembull për të ndjekur: Eli shuhet; ai nuk ndërhyn në atë që e njeh si iniciativë të Zotit; e ndriçon fëmijën dhe e lejon t'i përgjigjet thirrjes.
Së fundi, për përgjigjen: është shumë e thjeshtë! "Ja ku jam" përsëritet katër herë dhe në fund:
"Fol, Zot, shërbëtori yt po të dëgjon".
Është reflektimi i disponueshmërisë totale, e vetmja gjë që Zoti kërkon është që të ndiqet projekti i tij të aleancës me njerëzimin. Fjalia e fundit e këtij teksti është një mësim tjetër për secilin prej nesh:
"Samueli u rrit. Zoti ishte me të, e nuk lejoi që asnjë prej fjalëve të tija të shkonte hupëse” (1 Sam. 3,19)”.
Si pjesë e thirrjes sonë, ne jemi të siguruar në çdo moment për praninë dhe forcën e Perëndisë.
Më në fund, është e vërtetë, dhe është pothuajse një e vërtetë, që Samueli ishte në gjendje t'i përgjigjej thirrjes sepse e dëgjoi atë! Dhe ai e dëgjoi sepse ishte në shenjtërore: Hana, nëna e tij, e kishte çuar atje dhe Eli po kujdesej për të. Ndoshta duhet t'i japim vetes dhe atyre që janë përgjegjës për të kaluar nëpër dyert e shenjtërores, për të dëgjuar thirrjen e Perëndisë?

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 2 Ord VITI B

MË 14-2-2024.

PSALMI: 40,2.4.7-11.

2 Me shpresë të gjallë shpresova në Zotin
dhe ai u prit drejt meje.
4 Në gojë më vuri një këng të re,
himnin e Zotit Hyjit tonë.
7 Fli e dhurata ti nuk do.
Vetë ma zbulove vullnetin tend:
Fli shkrumbimi e pendestare nuk kërkon,
8 atëherë thashë: “Ja, po vij unë”.
Në Librin e Ligjit shkruann për mua:
9 Të kryej vullnetin tend, Hyji im, dëshiroj,
Ligji yt është në thellësinë e zemrës sime”.
10 Drejtësinë tënde e shpalla në kuvendin e dheut,
Shih, nuk i mbaj të mbyllura buzët, o Zot, ti e di.
Nuk e fsheha drejtësinë tënde në zemrën time.
Do ta kumptoj të vërtetën tënde…në kuvendin e dheut.


LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

EVOLUCIONI I SAKRIFIKAVE NË IZRAEL

“7 Fli e dhurata ti nuk do. Vetë ma zbulove vullnetin tënd: Fli shkrumbimi e pendestare nuk kërkon” (v. 7),
Ti nuk ke dashur as ofertë, as flijim, nuk ke kërkuar as olokaust, as viktimë...”.
Një fjali mahnitëse për ne që ndonjëherë besojmë se Zoti kërkon sakrifica; e megjithatë kjo fjali gjendet në Biblën:
“Nuk deshe as ofertë, as flijim, më hape veshët; tI nuk kërkon olokaust ose flijime,
prandaj thashë: "Ja, unë po vij”.
U desh një pedagogji e tërë e profetëve për të evoluar praktikën e flijimit. E gjithë Bibla është historia e një praktike të gjatë dhe, me këtë Psalm 40, ne jemi në fazën përfundimtare të këtij transformimi të ngadaltë të marrëdhënies midis Izraelit dhe Perëndisë së tij.
I kthehem shpejt kësaj historie të sakrificave në Izrael: ajo zhvillohet në të njëjtën kohë me përparimin e njohjes së Zotit. Është logjike: "të sakrifikosh" ("sacrum facere" në latinisht) do të thotë "të bësh diçka të shenjtë", të hysh në kontakt ose më mirë në bashkësi me Zotin. Gjithçka padyshim varet nga ideja që kemi për Zotin. Pra, ndërsa zbulojmë fytyrën e vërtetë të Perëndisë, praktika e flijimit do të ndryshojë.
Do të filloj në fillim: Gjëja e parë që duhet mbajtur mend: nuk ishte Izraeli ai që shpiku procesin e flijimit ose të ofertës: (ka disa nga popujt e tjerë të Lindjes së Mesme që u kanë ofruar sakrifica hyjnive të tyre shumë kohë përpara se populli hebre të meritonte emrin e popullit.
Pika e dytë, le të shikojmë praktikën e flijimit të Izraelit: ka pasur gjithmonë oferta dhe sakrifica në Izrael gjatë historisë biblike. Ka një shumëllojshmëri shumë të gjerë sakrificash, por të gjitha janë një mjet për të komunikuar me Perëndinë.
Pika e tretë: sakrificat e praktikuara nga Populli i Zgjedhur ngjajnë me ato të fqinjëve të tyre... po, por me një përjashtim dhe një përjashtim që është kolosal: specifika e sakrificave në Izrael është se, që nga fillimi i historisë biblike, flijimet njerëzore janë rreptësisht të ndaluara. Flitet në Biblën për disa sakrifica njerëzore, kjo ështe e vërtetë. Dhe, edhe sikur të ishin pak, nuk mund të mohohet se në Izrael kishte sakrifica njerëzore. Kjo nuk dëshmon se kjo ishte e lejuar dhe miratuar! Përkundrazi, është një konstante në Bibël: sakrificat njerëzore janë konsideruar gjithmonë një tmerr; Jeremia thotë në emër të Zotit:
“Ndërtuan vende të larta të Tofetit që është në luginën Benennom për t’i djegur bijtë e bijat e veta në zjarr ‑ çka kurrë nuk u kam urdhëruar as kurrë nuk më ka shkuar nëpër mend”… Këtë nuk e kam kërkuar kurrë dhe nuk e kam pasur kurrë idenë që të bëj një tmerr të tillë…” (Jer 7,31; 19,6; 32,35) . Dhe historia e famshme e sakrificës së Abrahamit, ajo që hebrenjtë e quajnë "lidhja e Isakut" lexohet pikërisht si dëshmi se, që nga fillimi i Aleancës midis Zotit dhe këtij populli që ai zgjodhi, flijimet njerëzore janë rreptësisht të ndaluara. Pikërisht, Abrahami do të zbulojë se "sakrificë" ("të bësh diçka të shenjtë") nuk do të thotë "të vrasësh"! I ofroi djalit, nuk e vrau.
Nëse mendoni për këtë, ka kuptim të përsosur! Zoti është Zoti i jetës: e paimagjinueshme që për t'iu afruar Atij, duhet të japim vdekjen! Ky ndalim i sakrificës njerëzore do të jetë theksi i parë i fesë së Besëlidhjes. Izraelitët do të vazhdojnë të praktikojnë vetëm sakrificën e kafshëve. Pastaj pak nga pak, me kalimin e shekujve, do të jemi dëshmitarë të një transformimi të vërtetë, mund të thuhet një konvertim i sakrificës. Ky konvertim do të fokusohet në dy pika:


MË THUAJ SI ËSHTË FLIA JOTE... E UNË DO TË THEM SI ËSHTË ZOTI YT.

Së pari për kuptimin e sakrificave, pastaj për materialin e sakrificave:
Së pari, pra, konvertimi do të ketë të bëjë me kuptimin e sakrificave: në Bibël, ndërsa zbulohet Perëndia, sakrificat do të evoluohen. Në fakt, mund të thuhet: "Më thuaj si është flia jote, unë do të them si është Zoti yt". A është Perëndia ynë një Perëndi që duhet zbutur me dhurata nga ai që i kërkon atij një favor? Është Hyji ynë një zot përballë të cilit duhet të paraqitemi me merita? Është Hyji ynë një zot i zemëruar që duhet qetësuar? Një Zot që kërkon mishin e të vdekurve të flijuar atij? Pra, nëse sakrificat tona do të bëhen me këtë shpirt, ato do të jenë rite magjike për të blerë Zotin në një farë mënyre.
Apo është Perëndia ynë një Zot që na do më së pari... një Zot, plani i të cilit është vetëm dashamirës... hiri i të cilit është fituar paraprakisht, sepse ai është vetëm Hiri... Perëndia i Dashurisë dhe i Jetës.
Dhe atëherë sakrificat tona do të jenë krejtësisht të ndryshme. Do të jenë gjeste dashurie dhe njohjeje. Ritet nuk do të jenë më gjeste magjike, por shenja të Aleancës të përfunduar me Zotin.
E gjithë Bibla është historia e këtij mësimi të ngadaltë për të kaluar nga imazhi i parë i Perëndisë tek i dyti. Jemi ne që duhet të zbutemi, që duhet të zbulojmë se gjithçka është një "dhuratë", që duhet të mësojmë të themi thjesht "FALEMINDERIT" (Atë që Bibla do ta quante më vonë "sakrifica e buzëve"). E gjithë pedagogjia biblike synon të na bëjë të largohemi nga logjika e “marr e jap”, e llogaritjes, e meritave, për të hyrë në logjikën e hirit, të dhuratës falas. Dhe mësimi ynë nuk përfundon kurrë.
Së dyti, konvertimi do të ketë të bëjë edhe me çështjen e sakrificave: profetët luajtën një rol të madh në këtë mësim të ngadaltë të Popullit të Zgjedhur. Ata e bënë që ai të zbulonte pak nga pak sakrificën e vërtetë që pret Zoti: të bësh sakrifica në kuptimin "sacrum-facere" ("të bësh diçka të shenjtë") është plotësisht e mirë, me kusht që të mos gabosh për atë që Perëndia pret nga ne! Gjithçka ndodh sikur profetët të na thoshin: “A doni të hyni në një marrëdhënie me Zotin...? Shume mirë ! ... me kusht që të mos e mashtrosh veten me Zotin!”
Është ndoshta një frazë e profetit Hozea (në shekullin e tetë p.e.s.) e cila e përmbledh në mënyrë më të përsosur këtë predikim të profetëve: “Është dashuria që dua dhe jo sakrificat” (Os 6.6).
Ne zbulojmë gradualisht se "sakrifica" e vërtetë, "bërja e shenjtë" nuk konsiston më në vrasjen, por në t'i bërë njerëzit të jetojnë. Zoti është Zoti i të gjallëve: vrasja nuk mund të jetë mënyra më e mirë për t'iu afruar Atij! Sjellja e jetës për vëllezërit tanë është e vetmja mënyrë për t'u afruar me Të.
Dhe faza e fundit e kësaj pedagogjie të profetëve do të na paraqesë idealin e sakrificës: është shërbimi i vëllezërve tanë. Këtë e gjejmë në katër Këngët e Shërbëtorit që përfshihen në librin e dytë të Isaisë. Ideali i Shërbëtorit, që është ideali i sakrificës, është "një jetë e dhënë që njerëzit të jetojnë".
Prandaj, Psalmi 40 e përmbledh në mënyrë të mrekullueshme zbulimin biblik mbi flijimin: "Ti nuk deshe as ofertë, as flijim, më hape veshët, nuk kërkove as olokaust, as viktimë, kështu që unë thashë: "Ja, po vij"! Nënkuptohet për të vënë veten në shërbimin tënd dhe në shërbim të vëllezërve tanë.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 2 Ord. VITI B

MË 14-1-2024


LEXIMI I 2: 1 Kor. 6,13... 20.

13 “E trupi nuk është për fëlligështi, por i përket Zotit, e Zoti për trupin. 14 Tani, Hyji që e ngjalli Zotërinë me fuqinë e vet, edhe ne do të na ngjallë.
15 A nuk e dini se trupat tuaj janë gjymtyrë të Krishtit? A do t’i marr, pra, gjymtyrët e Krishtit e do t’i bëj gjymtyrë të një lavireje? Mos e thashtë Zoti! 16 [Apo] A nuk e dini se ai që bashkohet me laviren, bëhet me të një trup? Sepse thuhet: ‘Do të jenë të dy një trup i vetëm.’ 17 Kurse ai që shpirtërisht bashkohet me Zotin, është me Të një shpirt. 18 Ikni prej fëlligështisë! Çdo mëkat që bën njeriu është jashtë trupit, kurse ai njeri që bën fëlligështi, mëkaton kundër trupit të vet. 19 Apo nuk e dini se trupi juaj është Tempulli i Shpirtit Shenjt që banon në ju, që e keni prej Hyjit dhe se ju nuk i përkitni më vetvetes? 20 Sepse jeni blerë me çmim të lartë. Prandaj, jepini lavdi Hyjit në trupin tuaj!



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

GJITHÇKA LEJOHET POR JO GJITHÇKA ESHTE E PERSHTATSHME.

Natyrisht, në Korint kishte probleme morale, pasi në këto pak rreshta Pali përdor fjalën "shthurje" tre herë: kjo ka të bëjë qartë me jetën seksuale, pasi fjala greke është "porneia" që jepte në shqip "pornografi". Ne e dimë mirë se morali ishte veçanërisht i dobët në Korint, deri në atë pikë sa shprehja "të jetosh në stilin korintik" (që nënkupton një jetë seksuale të shthurur) ishte proverbiale.
Për të justifikuar veten, disa pretenduan se seksualiteti është një nevojë e natyrshme në të njëjtën mënyrë si ushqimi dhe se zgjedhjet tona nuk na detyrojnë asgjë: ne duhet të hamë për të jetuar dhe jemi të lirë të hamë si të duam. Në të njëjtën mënyrë, jeta jonë seksuale është një gjë e mire për ne; secili prej nesh mund të sillet në këtë fushë si të dojë, gjithçka është e lejuar.
Prandaj Pali jep këtu një mësim moral; ajo që është shumë interesante është të shohim argumentet që ai përdor: ai nuk e vendos veten në bazë të asaj që është e lejuar dhe ajo që është e ndaluar: më thellë, ai na thotë: jini të qëndrueshëm me pagëzimin tuaj; ka një logjikë të krishterë. Ka sjellje të padenjë për një të krishterë. Në vargun që sapo i paraprin pasazhit tonë sot, Pali sqaroi: “Të gjitha gjërat janë të ligjshme për mua, por jo të gjitha gjërat janë të drejta për mua”.
“Lavdëroni në trupin tuaj Hyjin
“Për gjithçka kam leje... !”
“Por gjithçka nuk më sjell dobi!”
“Për gjithçka kam leje... !”
“Por ‑ s’dua që ndonjë gjë të më sundojë ” (1 Kor. 6, 11-12).
“Gjithçka lejohet”, tha Pali, duke nënkuptuar: meqenëse Shpirti Shenjt ka qenë në ju që nga pagëzimi juaj, ju nuk keni më nevojë as për një ligj që ju imponohet nga jashtë; ju mund të përcaktoni lirisht sjelljen tuaj: nëse ajo është e frymëzuar nga Shpirti Shenjt, ajo është domosdoshmërisht në përputhje me Ligjin e Perëndisë. Por padyshim, disa korintas përdorën shprehjen «të gjitha gjërat lejohen» për të justifikuar jetën e tyre të shthurur. Ata kujtuan "çdo gjë është e lejuar", por harruan se "çdo gjë nuk është e përshtatshme".
Pastaj Pali jep argumentet e tij:
Argumenti i parë: së pari, nuk mund të krahasojmë ushqimin dhe jetën seksuale: ushqimi është çështje e mbijetesës biologjike; ndërsa jeta seksuale përfshin të gjithë qenien tonë; kur Pali përdor fjalën "trup", ai nuk është kundër trupit dhe shpirtit, siç bëjmë ndonjëherë ne; për të, trupi është e gjithë qenia jonë në jetën e tij emocionale, sociale, relacionale; sepse përmes trupit tonë ne hyjmë në marrëdhënie me të tjerët. Ushqimi do të zhduket, jeta biologjike do të pushojë, por jeta jonë emocionale, sociale dhe relacionale ka një dimension të përjetësisë; prova është se ne do të ringjallemi: “Perëndia, me fuqinë e tij, ka ringjallur Zotin dhe do të na ringjallë edhe ne”.
E shihni që tek Paul nuk ka zhvlerësim të seksualitetit! Meqenëse përkundrazi, ai thotë se na angazhon tërësisht dhe përgjithmonë, madje edhe në përjetësi!
Argumenti i dytë: seksualiteti është një bashkim i vërtetë intim i të gjithë qenies tonë me një person tjetër, dhe që nga pagëzimi ynë, ne kemi qenë të lidhur ngushtë me Jezu Krishtin. Në nuk i përkasim më vetes! Emri “të krishterë” e thotë mirë: i krishterë do të thotë “i Krishtit”! Për ta shprehur këtë të vërtetë në një mënyrë të fortë, Pali shkon aq larg sa thotë:
“A nuk e dini? Trupat tuaj janë gjymtyrët e Krishtit”. Pak më tutje ai merr të njëjtën ide në një formë tjetër: “Ju nuk i përkisni më vetes suaj”.
Ndoshta Pali e zbuloi këtë të vërtetë në rrugën për në Damask? Fraza e Jezusit: “Saul, Saul, pse më përndjek?” i zbuloi atij lidhjen shumë intime që ekziston midis çdo të krishteri dhe vetë Krishtit.


TRUPI JUAJ ËSHTË NJË SHENJTORE E SHPIRTIT SHENJT.

Një tjetër shprehje shumë e fortë: "A nuk e dini?" Trupi juaj është një vend i shenjtë i Shpirtit Shenjt”. Për të kuptuar forcën e kësaj deklarate, mjafton të kujtojmë se si, në botën e lashtë, ekzistonte respekti më i thellë për tempujt, të konsideruar si vende të shenjta; për një hebre si Pali, Tempulli në Jerusalem ishte vendi i privilegjuar i Pranisë së Perëndisë; dhe për ta thënë atë, thuhej se Lavdia e Perëndisë (nënkupton shkëlqimin e Pranisë së tij) banonte në Tempull. Pra, kuptojmë fjalinë e fundit: “Sepse jeni blerë me çmim të lartë. Prandaj, jepini lavdi Hyjit në trupin tuaj!” (v.20).
Kjo do të thotë, dhe kjo është e pabesueshme, fantastike, që personi ynë, jeta jonë konkrete është një pasqyrim i pranisë së Zotit.
Prandaj Pali u paraqet këtu korintasve një teologji madhështore të trupit njerëzor: pjesë e trupit të Krishtit, tempulli i Shpirtit Shenjt, shkëlqimi i pranisë së Perëndisë, i destinuar për ringjallje; ne jemi të gjitha këto!
Mbetet një fjali e vështirë: "Zoti të ka blerë shtrenjtë". Sigurisht, ky nuk është një çmim me para! Dhe ne nuk shohim se kujt duhet t'i paguajë Zoti diçka! Pali i referohet këtu të gjithë punës së Zotit për të shpëtuar njerëzimin: ndonjëherë e dimë nga përvoja se sa përpjekje, durim, pagjumësi dhe lot na ka kushtuar shërimi i një njeriu të dashur... ose sa shumë fitorja ndaj duhanit, alkoolit apo çdo lidhje tjetër që mbante të burgosur, ua kushton disa njerëzve; do të themi edhe se dikush e pagoi me jetë këtë apo atë akt guximi... Kur Shën Pali thotë “Zoti të ka blerë shtrenjtë”, është i këtij renditje: nuk është tregti; por Zoti ka bërë gjithçka që është e mundur për të rivendosur lirinë tonë.
Që në agim, ai ka vënë gjithë durimin dhe dashurinë e tij për të shoqëruar njerëzimin në marshimin e tij drejt lirisë dhe solidaritetit. Dhe akti i fundit i kësaj vepre shpëtimi është dërgimi i Birit të Vetëm. Kjo tregon se sa të çmuar jemi në sytë e Perëndisë!
Është për këtë arsye që Shën Leoni në shekullin e pestë guxoi të thoshte: “Krishter, kujto se cilit udhëheqës i përkishesh dhe i cilit organ je... Kristian, kuptoje dinjitetin tënd...”

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 2 Ord. VITI B.

MË 14 – 1 20143.


UNGJILLI: Gj. 1, 35-42.

35 Të nesërmen prapë ishte Gjoni bashkë me dy prej nxënësve të vet dhe,
36 kur e pa Jezusin duke kaluar andej, tha: “Ja, Qengji i Hyjit!”
37 Dy nxënësit e tij dëgjuan ç’tha dhe u nisën pas Jezusit.
38 Jezusi, kur pa se po e ndiqnin, u kthye dhe i pyeti: “Çka kërkoni?”
Ata iu përgjigjën: “Rabbi, [që do të thotë: Mësues], ku banon?”
39 “Ejani e shihni!” ‑ iu përgjigj.
Ata shkuan e panë ku banonte dhe atë ditë ndenjën tek ai. Ishte rreth orës dhjetë.
40 Njëri prej atyre të dyve që, kur e dëgjuan Gjonin, u nisën pas Jezusit, ishte Andreu, i vëllai i Simon Pjetrit.
41 Ky më të parin gjeti vëllanë e vet, Simonin, dhe i tha: “E gjetëm Mesinë [që do të thotë: të Shuguruarin]!”
42 Dhe e solli te Jezusi. Jezusi e shikoi dhe i tha:
“Ti je Simoni, biri i Gjonit! Ti do të quhesh Kefë!” [që do të thotë: Pjetër‑Shkëmb].



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.


"QENGJI I HYJIT" NË BESËLIDHJEN E VJETËR.

Gjon Pagëzuesi predikon pranë Jordanit dhe atë ditë e shoqërojnë dy nga dishepujt e tij, Andrea, dhe një tjetër, emrin e të cilit nuk do ta dimë: disa mendojnë se ndoshta është vetë apostulli Gjon. Duke parë Jezusin, Gjon Pagëzuesi u tha dishepujve të tij: "Ja Qengji i Perëndisë" dhe nuk u desh më shumë që dy dishepujt të linin zotërinë e tyre (Gjon Pagëzuesin) për të filluar të ndiqnin Jezusin.
Shën Gjoni tregon: “Dy dishepujt e dëgjuan këtë fjalë dhe ndoqën Jezusin”.
Nga kjo mund të nxjerrim përfundimin se shprehja: "Qengji i Hyjit" ishte e zakonshme. Prandaj ndalem në këtë titull: "Qengji i Hyjit" i aplikuar për Jezusin.
Për njerëzit që e njihnin mirë Testamentin e Vjetër, siç është rasti me dishepujt e Gjon Pagëzuesit, shprehja: "Qengji i Hyjit" mund të evokojë katër imazhe shumë të ndryshme.
Së pari, ne mund të mendojmë për qengjin e Pashkës: riti i Pashkës, çdo vit, u kujtonte njerëzve se Perëndia i kishte liruar; natën e Eksodit nga Egjipti, Moisiu i kërkoi popullit të praktikonte ritin tradicional të qengjit të therur, por ai këmbënguli: “Që tani e tutje, çdo vit, ky rit do t'ju kujtojë se Zoti kaloi mes jush për t'ju çliruar. Gjaku i qengjit shënon çlirimin tuaj”.
Së dyti, fjala: “Qengj” na kujton Mesinë për të cilin foli profeti Isaia: ai e quajti atë Shërbëtori të Perëndisë dhe e krahasoi me një qengj: “I marrë me të keq, lejoi të përvujtërohet, nuk e çeli gojën e vet; porsi qengji që e çojnë për ta therur, porsi delja e pazë para qethtarëve, nuk e çeli gojën e vet” (Is. 53,7).
I brutalizuar, ai përul veten; nuk e hap gojën, si një qengj i tërhequr zvarrë në thertore, si një dele përpara atyre që e qethin; është memec; ai nuk e hap gojën.
Sipas Isaisë, Shërbëtorit të Zotit, Mesia pësoi përndjekje dhe vdekje (kjo është arsyeja pse profeti foli për thertoren), por më pas ai u njoh si shpëtimtari i gjithë njerëzimit: Isaia tha:
"Ja, Shërbëtorit tim për së mbari do t’i shkojnë punët, do të nderohet, do të lartësohet, do të jetë tejet i madhërishëm!” (Is. 52, 13).
Ja, shërbëtori im do të triumfojë, ai do të jetë i lartë, i lartësuar, i lartësuar në maksimum.
Së treti, përmendja e një qengji solli në mendje Isakun, djalin e dashur të Abrahamit. Tani Abrahami kishte besuar për një moment se Perëndia kërkoi vdekjen e Isakut si një flijim. Dhe ai ishte gati të bënte këtë gjest që na duket i tmerrshëm, sepse në kohën e tij e kërkonin fetë e tjera. Dhe kur Isaku i bëri të atit pyetjen: "Po ku është qengji për olokaustin?" Abrahami u përgjigj: "Është Perëndia ai që do të sigurojë qengjin për olokaustin, biri im". Dhe, Abrahami nuk mendonte se po e thoshte aq mirë: sepse në momentin që do t'i ofronte djalit të tij, Zoti ia kishte ndalur veprimin, siç e dinë të gjithë, duke i thënë: "Mos e vë dorën mbi fëmijën". Dhe ai vetë e kishte caktuar Abrahamin një kafshë për flijim. Dhe që nga ajo ditë, në Izrael, dihet gjithmonë se Zoti nuk dëshiron të shohë gjakun e njerëzve të derdhur me asnjë mënyrë.
Së fundi, së katërti, kur dëgjuan Gjon Pagëzuesin që fliste për një qengj, dishepujt mund të kenë menduar për Moisiun; sepse komentet e hebrenjve mbi Eksodin e krahasuan Moisiun me një qengj: ata imagjinuan një peshore: në njërën nga dy pjatë ishin mbledhur të gjitha forcat e Egjiptit: Faraoni, qerret e tij, ushtritë e tij, kuajt e tij, kalorësit e tij. Në pjatën tjetër, Moisiu paraqitej në formën e një qengji të vogël. Epo, përballë fuqisë së faraonëve, ishte dobësia dhe pafajësia që mbizotëronte.


JEZUSI, QENGJI I PERËNDISË

Natyrisht, ne nuk e dimë se çfarë kishte në mendje Gjon Pagëzuesi kur e krahasoi Jezusin me një qengj; por kur, shumë kohë më vonë, ungjilltari Gjon raporton skenën, ai na fton të bashkojmë të gjitha këto imazhe të ndryshme; është grupi i këtyre katër imazheve që vizaton portretin e Mesisë. Para së gjithash, ai është qengji i vërtetë i Pashkës, sepse e çliron njerëzimin nga skllavëria më e keqe, ajo e mëkatit. Ai heq mëkatin nga bota, që mund të përkthehet "ai shpërndan dashuri në botë", ai pajton njerëzimin me Zotin.
Aspekti i dytë i personit të tij, ai e meriton fare mirë titullin e Shërbëtorit të Zotit, pasi ai përmbush misionin e caktuar për Mesinë, atë të shpëtimit të njerëzimit; dhe si shërbëtori i vuajtur i përshkruar nga Isaia, ai përjetoi tmerr dhe persekutim (ky është kryqi) pastaj lavdi (dhe kjo është Ringjallja).
Së treti, Shën Gjoni na fton të shohim te Jezusi një Isaak të ri. Ai gjithashtu është një bir i dashuruar plotësisht i ofruar dhe i disponueshëm ndaj vullnetit të Atit. Siç thotë letra drejtuar Hebrenjve (duke kujtuar Psalmin 40): “Krishti, duke hyrë në botë, thotë:
“Fli e kushte Ti nuk desh
Por ma bërë gati trupin:
Holokaustet dhe flitë për mëkate
Nuk të pëlqyen.
Atëherë thashë: “Ja, po vij”
Sepse për mua shkruan në rrotullin e librit:
Pëër ta kryer, o Hyji, vullnetin tend” (Hb. 10, 5-6).

Së fundi, së katërti, ju kujtohet se vogëlsia e Moisiut përballë forcave të Faraonit krahasohej me atë të një qengji. Dhe, faleminderit Zotit, i vogli kishte arritur të fitonte lirinë e tij dhe të popullit të tij. Imazhi vlen po aq mirë për Jezusin, "zemrën zemërbutë dhe të përulur", siç tha ai vetë.

Ngjarjet e jetës, vdekjes dhe ringjalljes së Krishtit do të realizohen, pra, edhe më mirë sesa mund ta parashikonte Gjon Pagëzuesi këtë mister të qengjit viktimë dhe megjithatë triumfues; siç thotë Shën Pjetri në letrën e tij të parë:
“Dijeni mirë: nuk jeni shpërblyer nga mënyra e zbrazët e jetës suaj të trashëguar nga etërit me ndonjë gjë të shkatërrueshëm - argjend apo ar, por me gjak të paçmueshëm të Krishtit Qengjit të patëmetë e të panjollë” (1 Pt. 1, 18-19).
Dhe këtu, siç e dimë, "gjak" do të thotë "jeta e ofruar".

[ninoenina]

F.A. E DIELA E 3 Ord. VITI B.

PËRGATITJA E LITURGJISË.

E DIELA E 3 Ord. VITI B

MË 21-1-2024.


UNGJILLI: Mk. 1,14-20.

14 Pasi e burgosën Gjonin, Jezusi shkoi në Galile. Atje predikonte Ungjillin e Hyjit.
15 Thoshte: “Koha u plotësua e Mbretëria e Hyjit është afër! Kthehuni e besojini Ungjillit!”
16 Ndërsa po kalonte bregut të Detit të Galilesë, Jezusi pa Simonin e Andreun, të vëllanë e Simonit, duke gjuajtur peshk ‑ ishin peshkatarë.
17 Jezusi u tha: “Ejani pas meje e do t’ju bëj peshkatarë njerëzish!”
18 Ata aty për aty i lanë rrjetat e shkuan pas tij.
19 Si eci edhe pak, pa Jakobin e Zebedeut e vëllain e tij, Gjonin: ishin në lundër e po arnonin rrjetat.
20 Menjëherë i thirri edhe ata. Ata lanë të atin e vet Zebedeun në lundër bashkë me mëditësit dhe shkuan pas tij.



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Gjon Pagëzuesi na shoqëroi gjatë Ardhjes, na përgatiti për ardhjen e Zotit dhe gjithashtu na foli në fillim të vitit të ri; le të kujtojmë të dielën e kaluar, kur u tregoi qengjin dy dishepujve të tij: ai tregoi atë që do të fillonte botën e re.
Ungjilli i sotëm na thotë se ai ishte "dorëzuar" (paradothenaj) në pushtetin politik.
Kjo folje është shumë e rendësishme, sepse perdoret edhe në ungjitë e tjerë për Jezusin: nuk thuhet kurrë që Juda e tradhëtoi Zotin e tij, gjithmone thuhet se ia "dorëzoi" pushtetit fetar dhe pushtetit politik, sepse këto dy mbretëri gjithmonë bëjnë aleancë kur përballen me qengjin.
Nëse ai që vuri në dukje qengjin, ishte i burgosur, me qengjin nuk mund të ndodhë diçka ndryshe.
Pse mbretëritë e kësaj bote shqetësohen nga prania e këtij qengji?
Mbretëritë e kësaj bote janë ato që bazohen në forcën, dominimin, konkurrencën, rivalitetin: të fortët fitojnë dhe të dobëtit thyhen, të varfërit shfrytëzohen ose eliminohen.
Kjo është logjika e mbretërive të lashta dhe ata që e mbajnë këtë fuqi, besojnë se njeriu i madh, njeriu i suksesshëm, i madhi, është ai që fiton, ai që është i aftë të dërrmojë të dobëtit.
Tani hyn në një botë të re!
Pse prania e qengjit i shqetëson këto mbretëri?
Sepse më parë logjika e tyre ishte ajo e pranuar si "normale" nga të gjithë, tani nëse është prezent një qengj, bishat e kuptojnë se nuk janë njerëz, janë bisha dhe nëse duan të vazhdojnë me fuqinë e tyre, duhet të heqin qengjin.
Burgimi i Gjonit duhet të ishte një paralajmërim për Jezusin: ndoshta Jezusi duhet të kishte menduar, sipas logjikës njerëzore, duhet të ishte më mirë ta linte të qetë këtë botë të vjetër dhe të kthehej në Nazaret ku e priste nëna e tij... por ai kishte hyrë në këtë botë, jo për të futur në këtë botë një fuqi më të fortë se më parë, por për të nisur një botë krejtësisht të re, një shoqëri alternative, atë të qengjave.
Qengji na flet vetëm për butësinë, për ëmbëlsinë, qengji jep gjithçka, kur është i gjallë e kur është i vdekur.
Gjon Pagëzuesi tani përfundon misionin e tij, largohet nga skena, dhe Jezusi e fillon jetën publike e vet. Vendi që Ai zgjedh për të filluar, nuk është Judea, nuk është kryeqyteti Jeruzalemi, por Galilea, një tokë e përbuzur, e konsideruar gjysmë pagane, e kujtuar vetëm pak, në Besëlidhjen e Vjetër përmendet pesë herë, por pa asnjë rëndësi.
Jezusi e fillon jetën e vet publike duke thënë: "Ka ardhur koha"
Nuk thotë "Kronos" në greqisht, nga vjen kronologjia: thotë "Kairos" që në greqisht do të thotë ky është momenti i duhur, momenti vendimtar, mundësia që nuk duhet humbur, duhet ta kapni shpejt sepse është një mundësi që nuk duhet ta humbisni, mund të mos vijë më... është plotësia e kohës që është shpallur nga Profetët...

Çfarë po ndodh kaq e rëndësishme?
Jezusi e thotë: "Mbretëria e Hyjit është këtu"
Është afër, mund ta prekësh, mund ta marrësh, mos e lër të ikë se është një thesar, merre tani!
Çfarë është kjo mbretëri e Perëndisë? Ishte shpresa e madhe e të gjithë njerëzve, Izraeli kishte përjetuar monarkinë për 450 vjet dhe përfundimi nuk ishte zhgënjyes, por katastrofik!
Per cfare arsye? Sepse mbretërit e Izraelit, në vend që të udhëhiqeshin nga fjala e Profetëve, vazhduan të arsyetonin sipas logjikës së mbretërive paganë të asaj bote.
Mbretërit e Izraelit ishin sjellë si hajdutë dhe banditë, jo si barinj!
Këtu është pritshmëria e të gjithë njerëzve... më në fund prisnin një ndryshim në botë; nëse mbajmë parasysh këtë pritje të kultivuar me shekuj nga izraelitët, ne mund të kuptojmë ngarkesën shpërthyese të fjalëve me të cilat fillon jeta publike e Jezusit: "Koha e pritjes ka mbaruar, mbretëria e Hyjit, mbretëria e paqes, e ngushëllimit ka ardhur".
Nga se përbëhet kjo mbretëri? Mbretëria që Zoti dëshiron në këtë botë…Zoti dëshiron që në mbretërinë e tij njeriu të mos jetë një kafshë, por një njeri; njeriu është i tillë kur dashuron, kur ia hap zemrën nevojave të vëllait dhe e vë veten në shërbim të atyre që janë kundër asaj bote të lashtë.
Prandaj, bashkimi ynë në këtë mbretëri nuk konsiston në pjesëmarjen tonë në meshën dhe në mbledhje të tjerë të kishës, që janë sikgurisht një gjë e mirë, por në një ndryshim të thellë të mënyrës me të cilën në lidhemi me realitetin e kësaj bote; nëse ky ndryshim është e vërtetë, atëherë ndryshon e gjithë jeta e njerëzve: puna, mënyra e punës, administrimi i parave, jeta familjare... çdo gjë tani rregullohet nga një parim i ri që është ai i harrimit të egoizmit.
Më parë egoizmi ishte rregulli që menaxhonte të gjitha zgjedhjet: tani rregulli është dashuria, vëmendja ndaj të tjerëve, shërbimi... pikërisht sjellja që paraqitet me imazhin e qengjit.
Pra, ka një ndryshim regjimi dhe ne e dimë se çfarë ndodh kur një regjim bie dhe një tjetër fillon; ata që më parë konsideroheshin të mëdhenj tani nuk vlejnë asgjë; ata që ishin në burg më parë, tani dalin të lire; ata që ishin në krye, duhet të zënë vendin e fundit.
Çfarë nënkuptohet me mbretërinë e Perëndisë që prezanton Jezusi tani?
Se dominuesit nuk vlejnë më për asgjë, të mëdhenjtë janë shërbëtorët. Ata që ishin të pasur dhe grumbulluan pasuri, nuk vlejnë më për asgjë: më parë ishin njerëz të suksesshëm, por tani janë njerëz pa vlerë, që nuk vlejnë asgjë. Në mbretërinë e Zotit të mëdhenjtë tani janë ata që i bëjnë veten shërbëtorë. Më parë admiroheshin të fuqishmit, para të cilëve të varfërit përkuleshin. Tani në mbretërinë e predikuar nga Jezusi të mëdhenjtë e të pasurit e dikurshëm janë të përulur, para të vëgjelve e të mjerëve të dikurshëm: në fakt që që janë zemërbutë dhe të përvuajtur, janë anëtarsuar në mbretërinë e re, sepse i përgjajnë Zotëërisë së tyre.
Është njoftimi se bota ka ndryshuar dhe se nëse njerëzit mbeten të lidhur me parimet e botës së lashtë, ata janë të dështuar!
Si të hymë në këtë fushë? Jezusi thotë se ka dy kushte: ne duhet të konvertohemi dhe të besojmë në Ungjill.
Çfarë do të thotë fjala konvertim? Do të thotë përgatitje për një tërmet në mënyrën e arsyetimit dhe për një ndryshim rrënjësor që është pasojë e mënyrës së jetesës.
Tërmeti i parë duhet të ndodhë në mendje dhe është një konvertim në rrugën e përfytyrimit të Zotit. Jezusi erdhi para së gjithash për të korrigjuar imazhin e deformuar të Zotit që njerëzit kanë krijuar për veten e tyre, duke u nisur nga kriteret me të cilat menaxhuan shoqërinë.
Zoti i imagjinuar prej tyre bekoi fuqitë e kësaj bote: mbretërit, perandorët e mëdhenj konsideroheshin fëmijë të Zotit sepse ky ishte imazhi i rremë i Zotit.
Edhe Jezusi erdhi për të përmbysur imazhin ew vjedtër të Zotit: Zoti nuk është një dominues që duhet të shërbehet, ai nuk është ligjvënësi që jep urdhër dhe nëse dikush e shkel këtë urdhër dhe nuk kërkon falje, ai ndëshkohet. Mjaft me këtë imazh pagan të Zotit!
Nëse mbetemi të lidhur me imazhin pagan dhe të lashtë të Zotit, mbetemi në botën e vjetër, nuk i përmbahemi mbretërisë së Zotit të prezantuar nga Jezusi. Imazhi i Zotit është para së gjithash ai i Zotit që është vetëm i mirë!
Ky është kthimi i parë që kërkon Jezusi.
Pastaj vjen konvertimi moral, dmth nuk është fjala për t'u bërë pak më i mirë, nuk është fjala për të lutur pak më shumë, për të qenë më shumë bujarë kur bëjmë lëmoshë... jo, besimi ynë në Jezusi nuk funksionon kështu!
Ne duhet të ndryshojmë plotësisht jetën tonë, janë vlerat që drejtojnë zgjedhjet që tani janë kthyer mbrapsht.
Vetëm mendoni për shkallën e vlerave të cilave u referohen edhe sot shumë njerëz që vazhdojnë të jetojnëp në mbretërinë e
errësirës, në mbretërinë e lashtë, e nuk e kanë pranuar ende botën e re të prezantuar nga Jezusi.

Cila është kjo shkallë e vlerave?
Dikush e vendos në krye kërkimin e kënaqësisë, të shijuarit e jetës: për këta njerëz ia vlen të jetohet nëse mund ta shijojnë jetën.
Nëse kjo është vlera që është në krye të shkallës dhe vendos gjithçka tjetër, të gjitha zgjedhjet varen nga kjo zgjedhje themelore që bëhet zot i këtyre njerëzve, që bëhet ajo që dikton programin për gjithë ditën, ndoshta edhe braktisjen e gruaja e vet sepse është gjetur një më e mirë, sepse kënaqësia është ajo që vendos zgjedhjet e mia. Unë gjithashtu mund të shpërdoroj burimet e krijimit pa menduar për brezat e ardhshëm, sepse duhet ta shijoj jetën...
Për këta njerëz Zoti është kënaqësia, ajo që më pëlqen.
Vëmë re se ateizmi nuk ekziston, nuk ka ekzistuar kurrë, secili ka perëndinë e tij, që është ai që planifikon gjithë jetën e tij. Por nëse paratë vendosen në krye të shkallës së vlerave, siç ndodh me shumë njerëz që nuk kanë hyrë ende në botë të re. Në këtë rast të mirat që duhet të grumbullohen, që duhet të jenë shumfishuar gjithmonë, janë ato që vendosin ditën tonë. Dhe për të arritur qëllimin të bëhin gati për çdo krimë, për çdo padrejtësinë, për çdo mëkatë.
Ndaj që në mëngjes herët, kur zgjohem, dëgjoj programin që më jep zoti im, “paratë”, për rrjedhojë është llogaria bankare ajo që vendos se kë duhet të konsideroj mik e kë armik, mik është ai që më favorizon, armik është ai që nuk më ndihmon të marr para; janë paratë ato që më këshillojnë kur dhe si duhet të them të vërtetën ose kur duhet të gënjej; janë paratë që më tregojnë njerëzit për të admiruar, për të lajkatur dhe njerëzit për të përbuzur, për të shpifur, për të mëshiruar; është paraja që përcakton se çfarë është e drejtë dhe çfarë është e padrejtë, që më thotë se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe, gjithçka që rrit llogarinë time bankare është një gjë e mirë, madje edhe tradhtia, mashtrimi, nënshtrimi, shfrytëzimi...Do të bëhem i pasur, nëse paraja është në krye.
Kjo botë është çnjerëzore!
Të konvertohesh do të thotë të përmbysësh shkalën e vlerave që të shtyn të arsyetosh sipas mentalitetit, sipas parimëve të kësaj bote: paraja duhet të jetë në vend të saj, familja në vend të saj...Urdhri I dashurisëë ëshë në krye e gjithçkaje
Në krye nuk mund të jetë mendimi i rremë i një burri, por mësimi, mësazhi i një njeriu që të bën qengjin me Ungjillin e vet: ky njeri është prototipi i atij tek i cili duhet të konvertohemi!
Dhe pastaj le të besojmë në Ungjill! Le të mos besojmë në Ungjillin me një pohim të vlershëm vetën për një moment, që me jep emocion vetëm për një moment: feja, besimi nuk është një ndjenjë e fortë të provuar gjatë një eventi, një procesioni, një pelerinazhi në Laçin, është një akt me të cilin ia kushtoj Hyjit tërë jetën time e që në një farë mënyrë me bë në përgjasim të Jezusit, të shenjtit pa mëkat!
Besimi në Ungjill është si, mund të themi, gruaja që beson në burrin e saj, nuk i beson burrit të saj... "Beson në burrin e saj" do të thotë se ajo e vë në rrezik jetën e saj sepse e di se ai do ta bëjë të lumtur.
Jezusi tani, nëse dëshiron të ndryshojë botën, nëse dëshiron të prezantojë këtë shoqëri alternative, atë të qengjave, duhet të gjejë dikë që ndan projektin e tij, që e ndjek Atë.
Kështu është në fakt thirrja e dy dishepujve të parë:
“Ndërsa po kalonte bregut të Detit të Galilesë, Jezusi pa Simonin e Andreun, të vëllanë e Simonit, duke gjuajtur peshk ‑ ishin peshkatarë. Jezusi u tha: “Ejani pas meje e do t’ju bëj peshkatarë njerëzish!” Ata aty për aty i lanë rrjetat e shkuan pas tij” (v. 16-18).
Si një kronikë e një fakti, tregimi i Markut për thirrjen e dishepujve të pare, nuk ka gjasa.
Si është e mundur që njerëzit që nuk e kanë takuar kurrë më parë Jezusin, kur thirren, braktisin gjithçka dhe e ndjekin atë; jo vetëm që nuk ka gjasa, por është e vështirë të pajtohemi me atë që na thotë Gjoni.
Gjoni, ne e dëgjuam javën e kaluar, na tregon se dishepujt e parë ishin nxënës të Gjon Pagëzuesit dhe kur mësuesi i tyre u tregoi atyre Jezusin duke thënë: "Ja qengji i Hyjit", ata ndoqën mjeshtrin e ri Jezusin e Nazaretit, ata qëndruan me të atë ditë dhe Andrea, njëri nga të dy, i emocionuar shumë nga takimi me Krishtin, vrapoi te vëllai i tij Simoni dhe i tha: "Ne kemi gjetur Mesinë".
Prandaj, objektivi i Markut nuk është të ofrojë një kronikë të ngjarjes, por të shkruajë një faqe katekeze që na flet sot dhe dëshiron të na bëjë të reflektojmë se çfarë do të thotë të thirresh nga Krishti dhe ta ndjekësh atë.
Kjo sepse – kini kujdes – ka vetëm një profesion!
Kur flitet për thirrjet, përgjithësisht mendojmë për priftërinj, fretër, murgesha…!
Ka një thirrje të vetme pëër të gjithë: duke na thirrur, Jezusi na largon nga logjika e botës së vjetër, që është ajo e rivalitetit, konkurrencës, bishave të egra dhe dakord me të e pranojmë propozimin për të qenë qengja.
“Ndiqmë mua – që jam qengji I Hyjit qëë i shlyhen… – edhe bëhuni qengja si unë, me mua të gjithë”.
Një thirrje e vetme e cila realizohet më pas në situate dhe në kushte të ndryshme, në përputhje me personalitetin e secilit: prandaj jeta jonë në bashkim me Jezusi, qengj që na thirri që të jemi si ai, praktikohet në kontekste të ndryshme.
Jezusi u thotë atyre: "Ejani pas meje, unë do t'ju bëj peshkatarë njerëzish".
Ai nuk premton asgjë, ai vetëm jep një mision për të kryer.
Çfarë do të thotë të jesh peshkatar njerëzish?
Ne e dimë se uji i detit është vendi i përshtatshëm për jetën e peshqve, jo për jetën e njerëzve; nëse njerëzit zhyten në ujin e detit, ata nuk mund të jetojnë, ata duhet të nxirren jashtë që të mund të jetojnë.
Deti, në kulturën semite, është vendi i forcave të së keqes, selinë e djajve, dhe e çdo gjëje që është kundër jetës... mirë, ne duhet t'i nxjerrim njerëzit nga ato kushte.
Pra, cila është puna e dishepujve?
Atë të marrjes së këtyre vëllezërve që jetojnë në botën e vjetër, që ndjekin logjikën e botës së lashtë, plot me rreziqë, për t'i liruar nga një situatë vdekjeprurëse e t’i shpëtuar duke i anëtarsuar në mbretërinë e Perëndisë ku mund të jenë vërtet njerëz.
Dhe kjo duhet bërë menjëherë, në fakt: “I lanë rrjetat menjëherë dhe e ndjekin”.
Nuk ka kohë për të humbur: jeta është vetëm një dhe koha kalon, kështu ata që e duan vëllanë e tyre duhet ta nxjerrin atë nga këto ujëra që e pengojnë të jetojë dhe ta çojnë atje ku mund të ndjekë Krishtin.
Rrjetet nga të cilat duhet të shkëputen, janë shenja e gjithçkaje që i pengon të ndjekin menjëherë Krishtin: edhe nëse i përmbahen Krishtit, ende ka rrjete që i mbajnë në botën e vjetër, e nuk mund të shkojnë larg.
Nëse duam të jemi njerëz të rinj, duhet të shkëputemi nga e kaluara!
Le të mendojmë për rrjetet e ndryshme që vazhdojnë ende në jetën e kësaj bote: dembelizmi, komoditetet, zakonet, traditat, zilia, xhelozia, lidhja me paratë... nëse nuk dorëzohemi, gjendemi në një situatë ku aderimi ndaj Krishtit është ende e përzier me shumë logjika pagane dhe për këtë arsye, shfaqet një jetë që nuk është as pagane, as e krishterë, është ajo që quhet "vakët" në letrën e famshme që i Ringjalluri i dërgon Kishës së Laodicesë në librin e Apokalipsit, në kapitullin e tretë: “Shkruaji edhe engjëllit të Kishës në Laodice:
“Kështu thotë Ameni, Dëshmitari, Besniku i vërtetë, Parimi i krijesës së Hyjit:
i di veprat e tua: nuk je as i ftohtë as i nxehtë!
Oh, të ishe i ftohtë ose i nxehtë!
Por, pasi je i vakët - as i ftohtë as i nxehtë - do të vjell prej gojës sime!” (Zb. 3, 14-16).
Uji i vakët bëhet nga uji i nxehtë, simbol i dashurisë, pra nga prezenca e Krishtit, të përzjer me ujin e ftohtë që tregon botën e vjetër, botën e lashtë.
Krishti nuk e pranon këtë ujë të vakët: ose je në Krishtin ose nuk je; nëse preferon të qëndrosh në botën pagane, vazhdo në jetën pagane, por nëse vendos të ndjekësh Krishtin, bën një zgjedhje më të mirë dhe të pastër.
Shprehja shumë e vrazhdë e përdorur në librin e Zbulesës është:
“Ky ujë i vakët nuk pihet, më bën të vjell”.
Pra, Krishti nuk e pranon këtë jetë të rrëmujshme, ndiqni menjëherë Atë, vendosni këtë në mendjen tuaj, harroni të shkuarën.
Jezusi nuk kthehet për të parë nëse të dy e kanë pranuar propozimin që Ai bëri, Ai vazhdon të ecë sepse ka një qëllim për të arritur; duke shkuar përpara ai takon dy të tjerë, ende buzë liqenit të Genesaretit. Le të dëgjojmë:
“Si eci edhe pak, pa Jakobin e Zebedeut e vëllain e tij, Gjonin: ishin në lundër e po arnonin rrjetat. Menjëherë i thirri edhe ata. Ata lanë të atin e vet Zebedeun në lundër bashkë me mëditësit dhe shkuan pas tij” (v.19-20).
Historia e thirrjes së Jakobit dhe Gjonit duket se është një përsëritje e asaj të mëparshme, që kemi lexuar dielën e kaluar në ungjillin e shën Gjonit. Pse na tregohet me disa hollësi të ndryshëm nga Marku?
Sepse ka një mesazh të rëndësishëm për ne! Jezusi i takon të gjithë njerëzit, prandaj edhe ne, në gjendjen në të cilën gjendemi, me profesionin që po bëjmë. Nuk na bën të ndryshojmë profesion, na bën të jetojmë jetën në një mënyrë rrënjësisht ndryshe, sepse do të jetë një jetë e drejtuar jo më nga egoizmi, nga kërkimi i avantazhit personal, por nga vëmendje, dashuri dhe shërbim ndaj vëllezërve tanë.
Pra, kur Jezusi thërret, jeta vazhdon si më parë, por në një mënyrë krejtësisht të ndryshme, duke ndjekur vlerat që janë ato që Jezusi propozon.
Konkretisht ka shumë profesione... të mendojmë kur Jezusi e therret Mateun, fillimisht ishte hajdut, mblidhte taksa, por vidhte dhe mendonte me vete, pastaj behet dishepull i Krishtit, e do të vazhdojë te mbledhë taksa, sepse është një shërbim që duhet kryer, por duke menduar vetëm për të mirën e vëllezërve; dikush ka qenë mjek, ai do të vazhdojë të jetë mjek, por nëse më parë ndihej superior ndaj pacientit dhe ndoshta përdorte sëmundje për t'u pasuruar, tani nuk e bën më: ai ndihet shërbëtor i vëllait; dikush drejtonte një kompani dhe ishte për të grumbulluar paranë, pas kësaj, pas takimit me Krishtin do të mendojë për t'u siguruar që punonjësit e tij të jenë të lumtur dhe që ata të bëjnë një produkt që gëzon vërtet të gjithë ata që do ta përdorin.
Është ai ndryshim që ndodh, pas thirrjes së Jezusit, tek ata që duan ta ndjekin atë, e që bujarisht i lënë kriteret e botës së vjetër, e duke paguar, zgjedhin logjikën e Ungjillit.
Çfarë bëjnë këta dy vëllezër?
“Ata lanë babanë dhe djemtë e tyre”.
Këta të dy ishin më të pasur se Pjetër dhe Andrea sepse kishin edhe punonjës. “Ata lënë babanë e tyre”
Të largohesh nga babai do të thotë të largohesh nga tradita, nga mënyra e jetesës që ata kishin bërë gjithmonë. Në kulturën semite babai nënkupton lidhjen me atë që është bërë gjithmonë, prandaj me jetën, kriteret pagane të së shkuarës: tani duhet të ndërpritet marëdhënja me zakonet e të kaluarës, sepse anëtarësia i jepet Krishtit një risi absolute.
Jemi të vëmendshëm edhe ndaj traditave fetare që ndoshta i duam dhe me të cilat jemi të lidhur, por nëse Ungjilli i vë në dyshim këto tradita, ato duhet të lihen: babai braktiset.
Pastaj çirakët braktisen, nuk ka më shërbëtorë, nuk ka më njerëz mbi të cilët mund të imponojmë vullnetin tone: logjika e Ungjillit nuk e lejon këtë.
Këta dishepuj të parë dhanë aderimin e vendosur dhe kjo na tregon se sa e fortë është thirrja e Ungjillit.
Ne duhet të kemi besim në këtë Fjalë, sepse kur e shpallim atë për ata që bredhin akoma në ujërat e paganizmit e që nuk jetojnë si dishepuj të Krishtit, ajo arrin në zemër dhe e ka një forcë hyjnore në të.
Kur dëgjojnë Fjalën e Ungjillit, meqë jemi shëruar, zemra na thotë: “Krishti ka të drejtë”.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

E DIELA E 3 Ord. VITI B.

MË 21-1-2024.


LEXIMI I 1: JO 3, 1-5. 10.

1 Fjala e Zotit i qe drejtuar Jonës të dytën herë. I tha:
2 “Çohu, shko në qytetin e madh të Ninivës e kumtoju sa do të të them unë!”
3 Jona u ngrit e shkoi në Ninivë sipas urdhrit të Zotit. E Niniva ishte qytet tepër i madh: për ta përshkuar kërkoheshin tri ditë udhë!
4 Jona kaloi nëpër qytet një ditë udhë. Predikoi kështu: “Edhe dyzet ditë e Niniva do të rroposet!”
5 Ninivasit besuan në Hyjin. Shpallën agjërim e u veshën me grathore prej më të madhit e deri në më të voglin.
(6 I arriti lajmi edhe mbretit të Ninivës. U çua nga froni i vet, i hoqi petkat e veta, u vesh me thes e u ul në pluhur. 7 Atëherë shpallën në Ninivë me urdhër të mbretit e të të mëdhenjve të tij: “Njerëz e kafshë, të mëdha e të imëta, të mos kërkojnë gjë me gojë, as të mos kullotin, as ujë të mos pinë. 8 Njerëz e kafshë le të mbulohen me thasë e Hyji le të thirret në ndihmë me të gjitha fuqitë. Secili njeri le të kthehet nga sjellja e vet e mbrapshtë e nga dhuna që bën. 9 Kush e di: ndoshta Hyji ndërron mendimin, ka mëshirë e fal, e flak zemërimit e vet e nuk sharrojmë”).
10 Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi.


LECTIO DIVINA-MEDITIM-LUTJA.

Libri i Jonas është shumë i shkurtër: duhet të jetë jo më shumë se katër faqe. Është shkruar shumë vonë, rreth shekullit të katërt ose të tretë para Krishtit. Autori pretendon të tregojë një histori që do t'i kishte ndodhur një profeti të quajtur Jona, pesëqind vjet më parë; por në realitet është një tregim, një përrallë plot humor, por mbi të gjitha me mësime për bashkëkohësit e tij dhe për ne. Ne ende duhet të dimë se si të lexohet midis rreshtave.
Libri i Jonës tregon këtë njarje. Njëherë në Izrael ishte një profet pak i arsyeshëm me emrin Jona. Zoti i tha: nuk mjafton që ti të kërkosh të kthesh popullin tim në vendin tënd të vogël. Unë po të dërgoj në mision në Ninivë (në hartat e sotme, rrënojat e Ninives janë shumë afër Mossul në Irakun e sotëm verior). Jona do të kishte dashur t'i bindej Zotit, por mendja e shëndoshë foli më fort se vetë Zoti; Ninivë në atë kohë, (në shekullin e tetë), ishte një qytet i madh, kryeqyteti i përandorisë asiriane, në veriut të Irakut aktual.
Tashmë në shekullin Vlll kishte një armiqësi të betuar, dhe më tepër të rrezikshme për Izraelin, sepse kishte një fuqi të madhe ushtarake dhe planet për të pushtuar vendin duke qenë se ishte e etur për pushtim. Sigurisht, në atë kohë Asiria ishte një perandori pagane në të cilën një predikues i vogël hebre mund të rrezikonte jetën e tij pa nevojë. Dihet se sa e vështirë është me të vërtetë, tashmë, të konvertosh Izraelin ... jo thirrja e Zotit nuk është për mua, Ai kërkon prej meje një gjë tepër e madhe, ... një mision i pamundur ... me shumë rreziqe...lodhja për njerëzit e tu ende mund të merret... por për këta paganë! ... Dhe pastaj, Ninivë është një qytet shumë i madh! U deshën tre ditë për ta kaluar pa u ndalur. Po sikur të duhej të ndalohej për të predikuar në çdo rrugë ...
Jonas prandaj bëri veshin të shurdhë dhe u nis për në Mesdhe, në Jaffa (afër Tel Avivit të sotëm), në një anije që drejtohej për në Tarsis (me fjalë të tjera, në anën tjetër të botës, në perëndim ...kjo do të thotë, sa më shumë që të jetë e mundur larg nga Ninive, që është në lindjen, në brigjet e Tigrit). Pas këtyre arsyetimeve të kota Jonas arriti të qetësohej pak, por jo për shumë kohë. Ndërsa Jonas ishte duke fjetur në një varkë, shpërtheu një stuhi e furishme ... dhe duke qenë njeri i kohës së tij, ai nuk mund të mos mendonte se mosbindja e tij kishte lidhje me të ... dhe pasi ai ishte një njeri i ndershëm, gjithsesi, ai u tregoi shokëve të tij se çka bëri, një gjë që nuk i ka pëlqyer Qiellit. Sigurisht, marinarët kishin vetëm një ide në mendje: të hoqën qafe Jonën për të qetësuar elementët dhe t'i luteshin këtij Zoti të panjohur që Jona kishte zemëruar ... Profeti u hodh në det.
Por Zoti nuk e braktisi Jonën dhe dërgoi një peshk të madh që e gëlltiti për ta strehuar. I ngrohtë në barkun e peshkut Jonah lutej ... dhe, natyrisht, u konvertua. Kështu që kur peshku e pështyu në tokë të thatë, tre ditë më vonë, Zoti nuk kishte asgjë më për të thënë ... dhe Jonas u nis për në Ninivën, këtë herë pa u grindur. Dhe mrekullia ndodhi ... Qyteti ishte i madh, u deshën të paktën tre ditë për të udhëtuar nëpër të; mirë, në më pak se një ditë, nga më i vogli tek më i madhi, të gjithë Ninevitët ishin konvertuar. Edhe kafshët pendoheshin!
Vetëm një kishte mbetur për t'u kthyer në besim (dhe kjo është e gjitha vlera e këtij libri të vogël!) ... ishte vetë Jonas ... Jonas nuk ishte aspak i lumtur. .. sipas mendimit të tij, drejtësia do të donte që Zoti të ushtronte zemërimin e tij kundër këtyre paganëve, këtyre mëkatarëve. Dhe Jonas, i neveritur, shkoi në një vend jashtë qytetit. Por në mes të verës, po u mbyt në diellin e ndritshëm. Pra, Zoti, i cili patjetër nuk e harroi atë, bëri që një kaçubë (ata thonë se është një fasule pluhur) të rritej mbi kokën e tij për ta mbrojtur atë. Jonas tashmë ishte më i mirë ... jo për shumë kohë. Të nesërmen, Zoti hyri përsëri dhe bima e ricinit u prish. Kështu që Jona me të vërtetë u zemërua ... Dhe Zoti e priste atje. Ai i tha: "Çfarë historie për një pemë që po vdes mezi po rritet! ... Por këta Ninevitë ishin në rrezik të humbin jetën e tyre ... A nuk mendon ti se kjo do të kishte qenë një gjë më serioze? Ata janë fëmijët e mi të gjithë njësoj! "


MËSIME...

Kjo përrallë, me sa duket e lehtë, është në të vërtetë e mbushur me mësime:
1) së pari, dhe kjo është pika kryesore dhe arsyeja pse na ofrohet këtë të Dielë: "Zoti i do të gjithë njerëzit" dhe ai po pret vetëm një gjest prej tyre për t'i falur. Ky është kuptimi i fjalisë së fundit të leximit liturgjik: "Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi" (3,10).
Zoti po e priste vetëm këtë! Kërcënimet e profetit: "Edhe dyzet ditë e Niniva do të rroposet”, ishin një britmë alarmi: kur u shkrua përralla e Jonas, Besëlidhja e Vjetër tashmë e dinte mirë se dikush nuk dënohet përfundimisht, se Zoti gjithmonë fal; se ishte gjithashtu e nevojshme që veshët dhe zemrat e njerësve të ishin të hapura ndaj fjalës së tij të faljes.

2) Mësimi i dytë: Zoti është Zoti i universit; mund të lutet kudo, përtej kufijve të Izraelit, në një varkë dhe madje edhe në barkun e një peshku. Prania e Zotit nuk është e kufizuar në një vend, një popull, një parti ose një fe ...

3) Mësimi i tretë: ata që ne i konsiderojmë paganë ose mëkatarë shpesh janë më të gatshëm se ne për të dëgjuar Fjalën, për të dëgjuar Zotin.
Jezusi do të thotë: "Tagranbledhësit dhe prostitutat shkojnë para jush në Mbretëri». Me këtë temë, padyshim, autorit të librit të Jonas i pëlqen të tërheqë vëmendjen dhe të hyjë në disa holësi: në anije, tashmë, ne shohim marinarë që luten me zjarr dhe ofrojnë një flijim falënderimesh. Sa për Ninivet, kthimi i tyre i plotë dhe i menjëhershëm është një sfidë për çdo përpjekje baritore. "Jona eci nëpër qytet mezi një ditë ... Menjëherë njerëzit e Ninivës besuan në Zot". Kur Jezusi më vonë foli për «shenjën e Jonas», ai kujtoi qëndrimin e Jonas për tre ditë në barkun e peshkut, por mbi të gjitha ai u bëri bashkëkohësve të tij një pyetje: a mund ta shihnin ata tek Biri i Njeriut “shenjë"që Ninivitet qenë në gjendje të shihnin te Jona?

4) Mësimi i katërt: kjo përrallë u shpik, pas Mërgimit në Babiloni, në një kohë kur profetët donin të kujtonin se Zoti dëshiron të shpëtojë të gjithë njerëzimin dhe jo vetëm Popullin e Zgjedhur; ashtu si në një familje, djali i pari duhet të kuptojë se ai nuk është i vetëm: Eshtë I parëlinduri, jo gjithmonë biri unik. Profetët tanë mund të na thonin të njëjtën gjë.

5) Mësimi i pestë: historia e vogël e ricinit është një pedagogji e vërtetë; mënyra për ta bërë Jonën të kuptojë: "Ti nuk je një profet i mirë nëse nuk i do të gjithë njerëzit si unë".

Padyshim, Zoti është më i madh se zemra jonë!

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 3 Ord. VITI B

MË 21-1-2024.

PS. 25, 4-9:

4 Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua.
5 Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso, sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im, në ty shpresoj gjithmonë.
6 Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot, dhe dashuria jote që është e amshueshme.
7 Mos i kujto fajet e rinisë sime e paudhësitë: të të bie në mend për mua sipas dashurisë sate ‑ për hir të mirësisë sate, o Zot.
8 I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë,
9 të përvuajtëve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA.

Ninivitët e historisë së Jonës ishin njerëz shumë fajtorë: qyteti ishte aq i çoroditur sa Perëndia tha: “Çohu e shko në qytetin e madh të Ninivës e prediko në të se fajësia e tyre ka arritur deri tek unë”. "Fajësia e tyre ka arritur deri tek unë" ishte një frazë e zakonshme në Bibël për atë që mund t’i quajmë “raste të rënda”! E megjithatë Zoti u kishte dhënë atyre faljen e tij që nga gjesti i parë i kthimit në besim. Libri i Jonas thotë mirë: "Hyji i pa veprat e tyre: kishin hequr dorë nga sjellja e tyre e keqe. Kështu Hyjit i erdhi keq për të keqen, me të cilën i kishte kërcënuar se do t’ua çojë dhe nuk ua çoi (Jon. 3,10).
Me fjale të tjera: ju gjithmonë mund të ndryshoni sjelljen tuaj, të ktheheni nga rruga juaj e gabuar, ju nuk dënoheni kurrë për gjithmonë. Mjafton të ktheheni te Zoti, të ktheheni". Për më tepër, ky është kuptimi i vetë fjalës "kthimi" në hebraishtën.
Psalmi 25 është pikërisht lutja e një mëkatari: një mëkatar që dëshiron të ndërrojë rrugën e tij, të kthehet në besim; një mëkatar që e di se kthimi është gjithmonë i mundur, sepse ai është i sigurt në mëshirën e Zotit: " I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë, të përvuajtëve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet. Zoti u tregon mëkatarëve rrugën, Ai u mëson të përulurve rrugën e tij" (Ps. 25,8-9)... duke nënkuptuar që e vetmia gjë që duhet të kërkohet, edhe prej nesh, nuk është virtyti, por përulësi. Fjala "përulur", këtu përkthen fjalën hebraike "anawim", që përdoret shumë shpesh në Bibël: ka të bëjë me ata njerëz që quhen edhe "të varfërit e Zotit" (ata që ne i quajmë "të varfërit në shpirt). Të varfërit e Zotit-anawim janë ata që e njohin veten të pashpresë, të varfër, të pafuqishëm; janë ata, mund të themi, që e kanë gjithmonë kokën e ulur dhe "kurrizin e lakuar". Anawim-et janë ata, lutja e vetme e të cilëve është: "O Zot,ki mëshirë për mua, mëkatarin" si tagrambledhësi i taksave të ungjillit (Lk. 18, 13).

Këtyre njerëzve Zoti ua mëson rugën e tij: që të jem i qartë duhet të them se Zoti nuk i zgjedh dhe nuk i preferon ata; por të tjerët nuk duan të dëgjojnë shpjegimet pasi nuk e ndiejnë nevojën! Fjala "lutem" (precor në latinishtën) dhe fjala "pasiguri" (precarietas në latinishtën) kanë të njëjtën rrënjë prec në latinishtën!

Le të marrim një shembull: të gjithëve na ka ndodhur, një ditë apo një tjetër, të humbasim veten në një qytet apo në një rrugë të panjohur duke qenë reduktuar të kërkonim udhëzime nga një kalimtar ... nëse nuk e kemi dëgjuar mirë atë, atëherë shumë shpejt ne kemi humbur përsëri rrugën. Ndërsa ata që vërtet ndienin nevojë për shpjegime i dëgjonin; ata e gjejnin rrugën.

Kjo temë e rrugës është shumë e pranishme në këtë Psalm 25: në këto vargje të propozuara për këtë të Dielë të tretë, tashmë ekzistojnë fjalët "rrugë", "udhë", "shteg" dhe folja " me udhehiq ". "Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua. I ëmbël e i drejtë është Zoti, mëkatarët i kthen në udhë të drejtë, të përvuajturve u prin në drejtësi, të butëve ua mëson udhën e vet.Të gjitha udhët e Zotit janë mëshirë dhe e vërtetë"
Kjo është një temë tipike e psalmeve pendestare: sepse Ligji i Zotit (urdhërimet) konsiderohet të jetë kodi i autostradës në një farë mënyre; Zoti filloi duke çliruar popullin e tij, pastaj më pas, vetëm më pas, ai u diktoi atyre ligjin që është mënyra e përdorimit të kësaj lirie për të gjithë jetën fetare, familjare dhe shoqërore, nga A në Z, siç thuhet.
Prandaj mund të kuptohet pse ky Psalm është një prej atyre psalmeve që quhen "psalm alfabetik". Një psalm alfabetik përbëhet nga njëzet e dy vargje; secili prej tyre fillon me një shkronjë të alfabetit, sipas rendit alfabetik; Biblat tona ndonjëherë e tregojnë këtë duke shkruar shkronjën e parë të çdo vargu në kufijtë e psalmit; kjo formë letrare quhet akrostik; por këtu nuk jemi në letërsi: është një profesion i vërtetë i besimit. Hebreu besimtar e di se nëse Zoti i dha Ligjin njeriut, kjo ishte për lumturinë e tij: Ligji është pra një dhuratë e vërtetë nga Zoti. Në fakt, fjala "Tevrat" në hebraisht nuk vjen nga një kuptim rrënjësor "të përshkruaj", por nga një folje që do të thotë "të mësosh": ligji është një mësues i lirisë; ligji mëson rrugën për të shkuar te Zoti: "Bëj t’i njoh, o Zot, udhët e tua e m’i mëso shtigjet e tua. Më drejto me të vërtetën tënde dhe më mëso, sepse ti je Hyji im, Shëlbuesi im, në ty shpresoj gjithmonë" (Ps 25, 4-5).
Shkurtimisht mund të shtohet se ky psalm na ofron një varg ndryshimesh në temën e të kujtuarit dhe të harruarit: "Të të bien në mend mëshirat e tua, o Zot, dhe dashuria jote që është e amshueshme. Mos i kujto fajet e rinisë sime e paudhësitë" (v: 6-7).
Në thelb, ne i lutemi Zotit që të ketë një kujtesë selektive, një lloj filtri: "Harroji revoltat, mëkatet e rinisë sime" dhe përkundrazi "Mos harro, Zot, butësinë tënde, dashurinë tënde që është përjetë. Është njëkohësisht një prani e guximit dhe të përulësisë! Guximi që Besëlidhja lejon: mëkatari që flet këtu, siç e dimë, nuk është një individ, por është Populli i Zgjedhur në tërësi; është një kolektiv: Zoti e zgjodhi këtë popull dhe e la të lirë; dhe ai iu shfaq para tij si Perëndia i butësisë dhe i besnikërisë, i ngadalshëm në zemërim dhe plot dashuri "(Da 34: 6). Më shumë sesa lutja personale e një individi të izoluar, ky psalm sigurisht u krijua për festime pendimi në tempullin në Jeruzalem.
Duke medituar për besbkërinë e tyre ndaj Besëlidhjes dhe për besnikërinë e palëkundur të Zotit, njerëzit e kuptojnë shumë mirë se kanë shumëfishuar pabesitë; në mes të psalmit, në vargun 11, ekziston kjo lutje: “Më ke falur fajin tim, është një gjë e mrekullueshme!" Por meqenëse Zoti mbetet ai që do dhe fal, ne guxojmë t'i themi atij:« Harroji revoltat e mia »... dhe« Mos harro butësinë tuaj »... Është një gjë logjike, për më tepër: kur vërtet e duam dikë , është vetë dashuria që kemi për të që na lejon ta falim! Dhe nëse nuk falim ...Ai të cilit nuk i falim ofendimet, nuk na pëlqen vërtet, nuk e duam!
Më në fund, ky Psalm ka një mësim që duhet të ruajmë për ne: as në vargjet që lexojmë këtë të Dielë, as në pjesën tjetër të Psalmit, nuk ka diçka që mund të quhet një provim, një ekzaminim i ndërgjegjes; qendra e kësaj lutje pendese nuk është mëkati ynë, është Zoti dhe vepra e tij e shpëtimit, e çlirimit. Është vetëm një pyetje e tij: "Rrugët tuaja, sjellja juaj, e vërteta juaj, butësia juaj, dashuria juaj ..." dëshmojnë tashmë, një konvetim të thellë të zemrës? Kjo ndodh kur ne ndalojmë së shikuari veten, për t'u kthyer drejt Zotit.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 3 Ord. VITI B.

MË 21-1-2024.


LEXIMI I DYTË: 1 Kor. 7,29-31.

29 Ja, ç’dua të them, o vëllezër: koha është e shkurtër. Që tani edhe ata që i kanë gratë, të jenë si të mos i kishin, 30 ata që qajnë, sikurse të mos qanin; ata që gëzohen, sikurse të mos kishin gëzim; ata që blejnë, sikurse të mos kishin gjë të vetën; 31 ata që e gëzojnë këtë botë, sikurse të mos e gëzonin, sepse trajta e kësaj bote po kalon.



LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.

Shën Pali sapo ka kënduar për madhështinë e trupit të njeriut, i cili me Pagëzimin e tij është bërë tempull i Shpirtit Shenjt; ishte leximi ynë të dielën e kaluar. Prandaj sigurisht që do të kishte kontradiktë të lexonim në fragmentin e sotëm një zhvlerësim të martesës: “Që tani edhe ata që i kanë gratë, të jenë si të mos i kishin” (v.29).
Për të kuptuar këtë fjali, duhet të kërkojmë, me vendosmëri një shpjegim tjetër.
Pasazhi i sotëm është i përshtatur nga dy pohime pothuajse të ngjashme: e para: "Koha është e shkurtër", e dyta që është pasoja: "Trajta e kësaj bote po kalon".
"Koha është e shkurtër"; në fakt, në tekstin në greqisht, gjendet një term lundrues: “Koha ka kapur velat e saj”; imazhi është sugjestionues: kur një varkë vjen në sy të portit, në fund të udhëtimit të saj, ulen velat e saj, domethënë palosen për të hyrë pa problem në port. Pali e imagjinon njerëzimin si një varkë në fund të udhëtimit të saj: mbërritja në port është e sigurtë tani, domethënë e afërt dhe pa rreziqe. Mund të themi, si komentuesit tanë sportivë, “Ndeshja, gara gati mbaroi, koha mbaroi, fituam”. Atëherë ne e kuptojmë qartë fjalinë e fundit, e cila është pasoja e dukshme: nëse njerëzimi ka arritur në fund të aventurës së tij, "kjo botë siç e shohim, po kalon". Jemi në prag të një bote të re; atë që na premtoi Isaia:
“Ja, unë po krijoj
qiell të ri e tokë te re,
të kaluarat s’do të kujtohen,
më ndër mend nuk do të bien” (Is. 65,17).
Dhe kështu qendra e këtij pasazhi është një ftesë për të ngritur sytë mbi horizontin tonë të përditshëm, për të parë, në horizontin e Perëndisë, botën e re që po lind. Nuk është kryesisht një mësim moral, por një ftesë për t'u gëzuar: Lajmi i Mirë të afërsisë së Mbretërisë është i njëjtë për të gjithë, për të pasurit e për të varfrit, të martuar ose jo. Më pas, Pali kërkon t'i qetësojë lexuesit e tij për mënyrën e tyre të jetesës: nuk është fjala për të lënë gruan tuaj, nëse keni një të tillë, por për të jetuar që tani e tutje të gjitha realitetet e jetës sonë të përditshme në perspektivën e botës së re. Një perspektivë e afërt dhe e sigurte. Kush thotë “perspektiva” na fton të hapim sytë. Na thotë: “shiko”: është pikëpamja jonë për botën që duhet të ndryshojë dhe, si rezultat, e gjithë mënyra jonë e të jetuarit. Bota e sotme dhe bota e ardhshme nuk ndjekin njëra-tjetrën vetëm si dy faza të dallueshme të historisë; përkundrazi, bëhet fjalë për dy mënyra për të përjetuar të njëjtat realitete: mënyrën pagane dhe mënyrën e krishterë, rrugën e Adamit dhe rrugën e Krishtit.
Është ende, nën penën e Palit, një gjuhë lirie: një mënyrë për të thënë: “Asgjë të mos ju pengojë, të mos ju pengojë asgjë, as gjendja juaj e jetës, as pasuria juaj, as shqetësimet tuaja, as ngjarjet e lumtura apo të palumtura të jetës suaj..." Vetëm një gjë ka rëndësi: bota e re. Dhe të gjitha realitetet e ekzistencës sonë zbulojnë atëherë madhështinë e tyre: ata realitetet janë lënda e parë e mbretërisë.
Duket se në korrespondencën e tyre me Palin, drejtuesit e Kishës së Korinthit e kishin konsultuar për çështje shumë praktike dhe konkrete të jetës së përditshme, veçanërisht për martesën: a është jeta seksuale në përputhje me shenjtërinë? A duhet të martohen të krishterët? Dhe nëse jemi të martuar, si mund të jetojmë së bashku?... Pali nuk jep udhëzime të sakta, por çelësi i sjelljes së krishterë: cilado qoftë gjendja jonë e jetës, të jetojmë si të krishterë do të thotë të jetojmë me sytë e ngulur në mbretërinë, si vrapuesit që shikojnë n vetëm pikën e mberritjes, nuk shikojnë në këmbë!
Pali u drejtohet kategorive të ndryshme të të krishterëve: të martuar dhe të pamartuar; të lumtur dhe të pakënaqur; të pasur dhe të varfër; dhe u tha atyre: “Të gjithë ju keni vetëm një horizont, Mbretërinë”. Ata që kanë grua dhe ata që nuk kanë grua, ata që qajnë dhe ata që nuk qajnë, ata që janë të lumtur dhe ata që nuk janë të lumtur, ata që blejnë dhe ata që nuk kanë asgjë, ata që përfitojnë nga kjo botë dhe ata që nuk... Të gjithë, mund dhe duhet të jetojnë në botën e tanishme në rrugën e Krishtit.
Të krishterëve me origjinë hebreje (pra të rrethprerë) dhe atyre me origjinë pagane (pra të parrethprerë), Pali u jep të njëjtën këshillë:
“Sa për të tjerat, secili të jetojë ashtu si ia ka dhënë Zoti, ashtu si ka qenë kur Hyji e thirri. Kështu caktoj në të gjitha kishat. A u thirr ndokush si i rrethprerë? Mos të mundohet ta ndreqë rrethprerjen! Një tjetër ishte i parrethprerë? Mos të rrethpritet! Nuk është asgjë rrethprerja dhe nuk është asgjë parrethprerja ‑ vlen vetëm zbatimi i urdhërimeve të Hyjit” (1 Kor. 7, 17-19).
Pagëzimi ynë nuk na detyron të ndryshojmë gjendjen tonë të jetës, martesën ose beqarinë, për shembull, por mënyrën tonë të jetesës:
"Nuk është asgjë rrethprerja dhe nuk është asgjë parrethprerja ‑ vlen vetëm zbatimi i urdhërimeve të Hyjit. Secili le të rrijë në atë gjendje në të cilën ishte kur u thirr. Ishe ti skllav kur u ktheve në fe? Mos u prish, por, edhe nëse mund të bëhesh i lirë, më mirë përfito prej gjendjes sate” (1 Kor. 7, 19-21). E gjitha ka të bëjë me mbajtjen e urdhërimeve të Perëndisë. Dhe kjo është e mundur në të gjitha gjendjet e jetës. Tri herë në disa rreshta, Pali këmbëngul: “Secili le të mbetet në gjendjen në të cilën ishte kur u thirr. A ishe skllav kur u thirre? Mos u shqetësoni për këtë; përkundrazi, edhe pse mund të liroheshe, përfito nga situata jote si skllav” (1 Kor 7, 19-21).
Siç tha Imzot Coffy: “Të krishterët nuk jetojnë një jetë tjetër përveç jetës së zakonshme, ata jetojnë jetën e zakonshme ndryshe”, në një mënyrë të përsosur.
E gjithë kjo është e logjikshme: meqë ne jemi tharmi në brumë, sigurisht që nuk duhet ta lëmë brumin në të cilin jemi varrosur. Përkundrazi, çdo situatë, qoftë edhe ajo e një skllavi, mund të jetë një vend zbulimi të Mbretërisë, për ne dhe për të tjerët. Është në thelb të kësaj bote të tanishme dhe realiteteve të përditshme, të lumtur ose jo, që "Shpirti vazhdon punën e tij në botë dhe përfundon çdo shenjtërim", siç thotë lutja e katërt eukaristike. Kjo vepër e Shpirtit është një fekondim që e shpërfytyron realitetin dhe e bën atë të japë fryte, fryte që Pali i përshkruan në letrën drejtuar Galatasve:
"Dashuri, gëzim, paqe, durim, mirësi, vullnet të mirë, besim, vetëkontroll" (Ga 5 :22-23).
Komentin më të bukur të këtij fragmenti, vetë Pali na e jep pak më vonë, në të njëjtën letër drejtuar Korintasve (1 Kor, 10-31): “Nëse hani ose pini, çfarëdo që të bëni, bëni gjithçka për lavdinë e Perëndisë”.