F.A. SACRA FAMILIA VITI B.
PËRGATITJA E LITURGJISË
SACRA FAMILIA VITI B
MË 31 – 12 – 2023.
UNGJILLI: Lk. 2, 22 – 40.
22 Kur, sipas Ligjit të Moisiut, u mbushën ditët e pastrimit të tyre, e çuan në Jerusalem, për t’ia kushtuar Zotit, ‑ 23 siç shkruan në Ligjin e Zotit: ‘Çdo i parëlindur mashkull le t’i kushtohet Zotit’ ‑ 24 dhe për të dhënë flinë siç thuhet në Ligjin e Zotit; ‘një palë turtuj ose dy zogj pëllumbash.’ 25 Në Jerusalem asohere jetonte një njeri, që quhej Simon. Ishte njeri i drejtë dhe i përshpirtshëm. Priste Ngushëllimin e Izraelit e në të ishte Shpirti Shenjt. 26 Shpirti Shenjt ia kishte zbuluar se s’do të vdiste pa e parë Mesinë e Zotit. 27 I nxitur prej Shpirtit Shenjt erdhi në Temull. Kur prindërit e sollën Jezusin Foshnjë për të kryer rregulloren e Ligjit mbi të, 28 Simoni e mori para duarsh, falënderoi Hyjin e tha: 29 “Tani, o Zot, mund të lejosh të vdesë shërbëtori yt në paqe siç the ti vetë, 30 sepse me sytë e mi e pashë shëlbimin 31 që ti e bëre gati në sy të të gjithë popujve: 32 Dritën që bën të të njohin Ty paganët e që i jep nder popullit tënd, Izraelit”. 33 Prindërit e tij çuditeshin për sa thuhej për të. 34 Atëherë Simoni i bekoi dhe i tha Marisë, nënës së tij: “Shih! Hyji e caktoi këtë Fëmijë të shkaktojë rrënim e ngritje për shumëkënd në Izrael. Do të jetë edhe shenjë të cilës njerëzit do t’i kundërshtojnë. ‑ 35 (edhe ty vetë një shpatë do ta tejshkojë shpirtin) ‑ që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt”. 36 Ishte asohere edhe Ana profeteshë, bija e Fanuelit, prej fisit të Aserit, shumë e vjetër. Pas vajzërisë së vet jetoi në martesë gjithsej shtatë vjet 37 kurse, si grua e vejë, arriti deri në tetëdhjetekatër vjet. Ajo nuk e lëshonte Tempullin. I shërbente Hyjit ditë e natë me agjërim e me lutje. 38 Pikërisht në atë moment arriti edhe ajo dhe filloi të lëvdojë Hyjin dhe t’u tregojë për këtë foshnjë të gjithë atyre që prisnin shpërblimin e Jerusalemit.
39 Pasi kryen gjithçka duhej bërë sipas Ligjit të Zotit, u kthyen në Galile, në qytetin e vet, Nazaret. 40 Fëmija rritej, forcohej e merrte fuqi përplot me urti ‑ dhe hiri i Hyjit ishte në të.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
Kur lindte një fëmijë në Izrael, kryheshin dy rite të përcaktuara sipas traditës: i pari ishte pastrimi i nënës.
Ky rit ishte një trashëgim i frikës stërgjyshore të lidhur me derdhjen e gjakut; ndër të gjithë popujt e Lindjes së Mesme të lashtë, mendohej se derdhja e gjakut ishte e lidhur me negativitetet nga të cilat duhej imunizuar duke kryer ritet, ndaj nuk është për t'u habitur që këta rite ekzistonin edhe në Izrael.
Riti i dytë ka të bëjë me shpengimin e djalit të parëlindur.
Kishte një ligj në Tora që thoshte se të gjitha kafshët e paralindura duhet t'i flijoheshin Zotit si një shenjë se ato ishin një dhuratë nga Ai. Natyrisht, fëmijët e njerëzve nuk mund të flijoheshin dhe kështu ata shpengoheshin në dy mënyra: të pasurit ofronin një qengj, të varfërit një palë pëllumba. Këta janë dy rite të përmendur nga ungjilltari Luka.
Na intereson mesazhi që autori i shenjtë dëshiron të na jape: le të përpiqemi ta kuptojmë.
Mesazhin e parë e gjejmë në këmbënguljen me të cilën ungjilltari kujton besnikërinë e Marisë dhe Jozefit ndaj urdhrave të Tevratit: ai thotë 5 herë që i kryenin këta rite sepse i kërkonte Ligji i Zotit.
Është mesazhi i parë që ne dëgjojmë dhe pranojmë për familjet tona.
Pika e referimit për këtë çift që fillon jetën e tyre së bashku, është Tora, Fjala e Zotit; kur duhet të marrin vendime apo zgjedhje i referohen Fjalës së Zotit. Ata janë në fillim të jetës në çift dhe tregojnë se janë në harmoni me zgjedhjet që duhet të bëjnë, ky është një mesazh i rëndësishëm për ne dhe për familjet tona edhe sot.
Ndoshta në momente të caktuar do të duhet të bëjnë zgjedhje të guximshme: cila do të jetë pika e referimit? Këshillat e dhëna nga miqtë duhet të mbahen parasysh, por në fund ajo që vendos zgjedhjen, është Fjala e Zotit.
Ky është mesazhi i parë!
Dhe ja mesazhi i dytë: ata ia ofrojnë djalin Zotit!
Edhe këtu ka një mesazh të rëndësishëm për familjet tona; kur vjen një fëmijë në familje, është joshëse të mendosh se fëmija është i prindërve...!
Besimtarët e vërtetë e dine që djali është i Zotit. Djali u dorëzohet prindërve, u besohet atyre që ata të vënë veten në shërbim të planit që Zoti ka për atë fëmijë: Zoti e di emrin, ai e di identitetin e thellë të fëmijës që i dorëzon këtij çifti.
Çfarë duhet të bëjë çifti?
Prindërit duhet t’ ia dorëzojnë atë Zotit, që jeta e tij të jetë sipass planit që Zoti ka për atë fëmijë dhe për këtë arsye prindërit duhet të pyesin veten se çfarë dëshiron Zoti nga ai fëmijë, çfarë misioni është thirrur të kryejë në botë dhe prindërit duhet të vënë veten në shërbim të këtij plani të Zotit.
Vetëm kështu do të plotësohet jeta e fëmijës së tyre, ata nuk do të realizojnë ëndrrat e tyre tek fëmija, por ëndrrat e Zotit dhe atëherë fëmija do të jetë vërtet i lumtur sepse ai do të jetë në vendin e vet.
Edukimi në besim është shumë më tepër se mësimi i praktikave fetare, do të thotë të vendoset në zemrat e fëmijëve plani që Zoti ka për ta.
Kjo do të thotë t'i ofrohet një fëmijë të vet Zotit dhe çdo çift i krishterë duhet të kryejë, jo me një ritual, por me të vërtetë t'ia ofrojë fëmijën e tij Zotit dhe planit të tij.
Mesazhi i tretë: dy prindërit ofrojnë një palë pëllumba.
Ungjilltari dëshiron ta nënvizojë këtë, sepse ata janë një çift i varfër.
Jezusi që në fillim është në mesin e të varfërve, ai nuk erdhi në gjendjen e dominuesve, të të mëdhenjve të kësaj bote, por në familjen e më të varfërve.
Në këtë moment, Simeoni, një plak që siç do të na thonë e ka pritur këtë moment gjithë jetën, vjen për të takuar këtë çift:
“25 Në Jerusalem asohere jetonte një njeri, që quhej Simon. Ishte njeri i drejtë dhe i përshpirtshëm. Priste Ngushëllimin e Izraelit e në të ishte Shpirti Shenjt. 26 Shpirti Shenjt ia kishte zbuluar se s’do të vdiste pa e parë Mesinë e Zotit. 27 I nxitur prej Shpirtit Shenjt erdhi në Temull. Kur prindërit e sollën Jezusin Foshnjë për të kryer rregulloren e Ligjit mbi të, 28 Simoni e mori para duarsh, falënderoi Hyjin e tha:
29 “Tani, o Zot, mund të lejosh të vdesë
shërbëtori yt në paqe
siç the ti vetë,
30 sepse me sytë e mi e pashë shëlbimin
31 që ti e bëre gati
në sy të të gjithë popujve:
32 Dritën që bën të të njohin Ty paganët
e që i jep nder popullit tënd, Izraelit”.
33 Prindërit e tij çuditeshin për sa thuhej për të”.
Riti që do të kryenin Jozefi dhe Maria ndërpritet papritur nga dy personazhe tek të cilët Luka dëshiron të tërheqë vëmendjen tonë.
I pari është Simeoni, personazh për të cilin folën edhe apokrifët që na e paraqesin atë si kryeprift shumë të vjetër, ishte 112 vjeç. Protoevangjeli i Jakobit e paraqet atë kështu...!
Poir Simeoni nuk ishte i lidhur me ritin e tempullit, me flijimet, ai nuk ishte prift, ai ishte profet!
Mosha e tij e vjetër tregon pritjen e gjatë të Izraelit për përmbushjen e premtimeve që Perëndia i kishte bërë popullit të tij.
Tani do të shohim dy personazhe: Simeone në fillim dhe më pas Anna.
Tempulli, kur Maria dhe Jozefi shkonin në Jeruzalem për festat, ishte i mbushur me pelegrinët, kishte shumë njerëz, kishte shumë priftërinj, levitë... megjithatë kur arrin ai Mesia i shumëpritur, vetëm dy njerëz mund ta njohin atë.
Pse vetëm Simeoni dhe Ana e njohin atë fëmijë si Mesinë e Perëndisë?
Unë do të thosha se kjo është e ngjashme si ajo që ndodh edhe sot: Mesia i Zotit sot vjen vazhdimisht në botë me Fjalën e tij, me Ungjillin e tij... sa shumë janë në gjendje të njohin në atë Fjalë mesazhin nga qielli, mesazhin e Mesisë, mesazhin e Zotit që vjen të na shpëtojë jetën, të na nxjerrë jetën nga gjendja e mëkatit, e mosrealizimit të njeriut për të na dhënë një jetë autentike, një jetë që kalojmë në një liri të plotë, një jetë më të vërtetë njerëzore?
Si e njohën ata të dy Mesinë dhe pse vetëm ata e njohën atë?
Ka karakteristika në këta dy personazhe që i lejojnë ata të shohin atë që të tjerët nuk e shohin.
Ne gjithashtu do të duhet të shqyrtojmë jetën tonë për të verifikuar nëse karakteristikat që kanë këta dy personazhe janë realizuar tek ne, sepse nëse nuk i kemi ato, edhe ne nuk do të jemi në gjendje t'i njohim në Fjalën e Ungjillit dhe për rrjedhojë në mesazhin e Mesisë që na paraqitet sërish sot, në asnjë moment, nuk do të jemi në gjendje ta njohim lajmëtarin e qiellit.
Le t'i shohim më pas këto karakteristika duke filluar me ato që na paraqiten te Simeoni nga ungjilltari.
Karakteristika e parë: ai është "një njeri i drejtë dhe i devotshëm".
Dy karakteristika, dy mbiemra... do të thotë se ai është një njeri i sinqertë, besnik, një njeri me zemër të pastër.
Për të njohur Mesinë e Perëndisë, duhet të jemi njerëz që shohim atë që të tjerët nuk mund të shohin dhe për të pasur këtë vështrim, duhet të kemi një zemër të pastër. Jezusi do ta thotë më vonë këtë në Lumturitë e tij:
"Lum ata që janë të pastër nga zemra, sepse ata do të shohin të padukshmen, do të shohin Zotin".
Nëse nuk kemi pastërtinë e zemrës, nuk mund ta kuptojmë thirrjen e Perëndisë në atë Fjalë të Ungjillit që dëgjojmë sot.
Nëse jemi të lidhur me idhujt, ndoshta shkojmë edhe në kishë, por mendja dhe zemra jonë shkojnë në një drejtim krejtësisht tjetër, dhe nuk do ta njohim thirrjen e qiellit në atë Fjalë që dëgjojmë.
Pastaj ai është i devotshëm: "eulebes", në greqisht, do të thotë ai që është i kujdesshëm të mos humbasë.
Kjo është karakteristika e parë që pamë për këtë personazh. Kjo karakteristikë dudhet të dallohet edhe në jetën tone, duhet të jetë një kujtesë e vazhdueshme, madje edhe një shqyrtim ditor i jetës sonë, nesë dëshirojmë të kuptojmë arsyet pse nuk e njohim ardhjen e Zotit në jetën tonë, nëpërmjet Fjalës së tij.
Karakteristika e dytë: ishte dikush që priste “ngushëllimin e Izraelit”.
Ai është dikush që di të presë dhe vazhdon të besojë edhe në kohë të vështira: ndërsa shumë janë larguar nga Zoti, ai vazhdon të besojë në Fjalën e Zotit.
Kjo është pikërisht ajo që ndodh edhe sot, ne shohim shumë njerëz që largohen, që e braktisin fenë, që nuk besojnë më, që humbasin shpresën... këta njerëz kur e ndjejnë Zotin që hyn në jetën e tyre, nuk dinë ta njohin atë, kanë humbur shpresat, kanë rënë përsëri në qëllime të tjera, në ëndrra të tjera në jetën e tyre.
Karakteristika e tretë: Simeoni është një person që ka si këshilltar “Shpirtin e Zotit”.
Shpirti u flet zemrave tona kur jemi të pastër në zemrën.
Tri herë në këtë pasazh kujtohet se Simeoni ishte gjithmonë i vëmendshëm ndaj asaj që i sugjeron Shpirti. Është Ai që i jep sugjerime, këto sugjerime vijnë nga Shpirti Shenjtë, i Shenjtë do të thotë “ndryshëm” nga arsyetimi, nga kriteret, nga parimët e kësaj bote.
Karakteristika e katërt: ai është një njeri që shikon përpara.
Shpirti e bën atë të shikojë drejt së ardhmes, drejt shpresës; ne shikojmë të kaluarën, por pa keqardhje, nëse ndriçohemi dhe udhëhiqemi nga Shpirti.
Mund të themi se Simeoni na mëson të plakemi. Ky personazh nuk dëshiron të rikthehet në moshë të re, ka përfunduar jetën, nuk ankohet për të keqen që sheh rreth tij, e di që njeriu është bërë kështu, ka dikush më i ndjeshëm, dikush tjetër më pak i ndjeshëm ndaj zërit të Zotit... ai e di mire këtë, por nuk shan, nuk ankohet.
Ai nuk fajëson botën për pleqërinë e tij, ai tashmë e di këtë, nuk është më i ri, por nuk e fajëson moshën ose ankësat e pleqërisë për këtë, ai është i lumtur sepse i dha kuptim jetës së tij dhe jeta e tij kishte kuptim sepse ai gjithmonë udhëhiqet nga sugjerimet e Shpirtit.
Një karakteristikë tjetër: Simeoni është dikush që mirëpret të ardhmen. Ai e mirëpret Jezusin në krahët e tij dhe për të kuptuar këtë gjest të Simeonit, duhet të kemi parasysh se ai përfaqëson popullin e Izraelit që është besnik ndaj Fjalës së Perëndisë dhe ndaj premtimeve, që besojnë në besnikërinë e Zotit ndaj fjalës së dhënë...është si e gjithë historia e këtij populli të Izraelit që ishte një pritje për përmbushjen e premtimeve të Zotit.
Gjesti është shumë domethënës, ai mirëpret të ardhmen në krahë.
Midis popullit të Izraelit kishte nga ata që nuk e mirëpritën këtë risi në krahët e tyre dhe vazhduan të ruanin traditat e tyre, besimet e tyre. Simeoni jo, ai e mirëpriti të ardhmen!
Ky është një mesazh i rëndësishëm për ne: edhe ne vijmë nga shumë tradita fetare që kanë pasur domethënien e tyre, por e dimë se jo shumë dekada më parë, kjo Fjalë e Zotit hyri në Kishën e cila më parë ishte e lënë pas dore.
E ky me të vërtetë është lajmi i ri!
Ata që janë si Simeoni, hapin zemrat e tyre për të mirëpritur në krahët e tyre risinë, që është Ungjilli i Perëndisë, kjo Fjalë që është pika referimi për të gjitha zgjedhjet e jetës sonë.
Ungjilli i sotëm vazhdon me këngën e Simeonit.
Ai këndon, bekon Zotin që i ka dhënë kuptim gjithë jetës së tij:
“Dhe Tani, o Zot, mund të lejosh të vdesë
shërbëtori yt në paqe…
sepse me sytë e mi e pashë shëlbimin” (v.29-30).
Është kënga që ne recitojmë dhe këndojmë në fund të ditës sonë:
"Lëre shërbëtorin tënd të shkojë në paqe".
Teksti origjinal thotë "zgjidhe atë", ai nuk ka frikë nga vdekja sepse është vdekja, në fund të fundit, ajo që i jep kuptim jetës sonë.
Vdekja po na çliron nga lidhjet e kësaj gjendjeje që përbëhet nga shumë kufij, nga shumë brishtësi.
Simeoni i cili vërtet jetoi plotësisht, gjithmonë i udhëhequr nga Shpirti, tani i thotë Zotit:
"Ja e mbyll jetën time, jam i lumtur, jam i lumtur me jetën time, nuk jam penduar...
tani më zgjidh, o Zot, kështu që të mund të shkoj drejt paqes”.
Thotë: “Shërbëtori yt”… është bukur!
Shërbëtor! Në Bibël, të jesh shërbëtor, është një nder, nderimi më i madh; tregon atë që e ka vënë të gjithë ekzistencën e tij në shërbim të planit që Zoti kishte për jetën e tij.
Simeoni e përfundon këngën e tij duke thënë:
“Tani sytë e mi mund të mbyllen sepse kanë parë shpëtimin tënd”.
“Tani, o Zot, mund të lejosh të vdesë
shërbëtori yt në paqe…
sepse me sytë e mi e pashë shëlbimin
që ti e bëre gati
në sy të të gjithë popujve” (v.29-31).
Është si Moisiu kur, në malin Nebo, pa të ardhmen e popullit të tij:
"Tani mund t'i mbyll sytë në paqe".
Do të thosha se këta pleqtë na mësojnë si të jetojmë!
Të gjithë kemi njohur njerëz, pensionimi i të cilëve në fakt e përshpejtoi vdekjen e tyre, sepse ata nuk e zotëronin kuptimin e gjithë ekzistencës së tyre; për pleqtë e Biblës, pensioni është vdekja, vdekja është pension... punohet, jepet gjithçka që mund të jepet deri në momentin e fundit, sepse ky është vizioni autentik i jetës njerëzore, e gjithë jeta duhet kaluar në shërbim. në misionin për të cilin Zoti na dërgoi në botë.
Prindërit e Jezusit janë të befasuar nga ky njoftim i shpëtimit universal të dhënë nga Simeoni, i zbatuar për atë fëmijë.
Dhe tani Simeoni ia drejton nënës së tij profecinë misterioze të shpatës, le ta dëgjojmë:
“Atëherë Simoni i bekoi dhe i tha Marisë, nënës së tij:
“Shih! Hyji e caktoi këtë Fëmijë të shkaktojë rrënim e ngritje për shumëkënd në Izrael. Do të jetë edhe shenjë të cilës njerëzit do t’i kundërshtojnë. ‑ (edhe ty vetë një shpatë do ta tejshkojë shpirtin) ‑ që të zbulohen shestimet e zemrës së shumëkujt”.
Të gjithë e dimë interpretimin tradicional të kësaj profecie të një shpate që do të tejshkojë shpirtin e nënës së Jezusit... mos u shqetësoni për interpretimin e 7 shpatave që shpojnë zemrën e Marisë.
Shpata, si në Besëlidhjen e Vjetër ashtu edhe në Besëlidhjen e Re, është një imazh simbolik i efektshmërisë së Fjalës së Zotit kur depërton në zemrën e njeriut, nuk lë askënd të qetë, është si një shpatë me dy tehe.
Edhe këtu Simeoni tregon këtë Fjalë që është vetë Jezusi, që ka ardhur në botë dhe është një Fjalë që depërton në zemrat e njerëzve; edhe Jezusi do ta thotë: "Unë nuk kam ardhur për të sjellë paqen: Fjala ime është si një shpatë që ndan"... ajo shkakton zgjedhje dhe ndonjëherë ne e gjejmë veten përballë zgjedhjeve edhe dramatike kur dëgjojmë këtë Fjalë. Epo, unë do të thoja se ka dy interpretime të kësaj shpate, njëri është ai i imazhit simbolik të nënës.
Nëna e Mesisë është Izraeli dhe më pas shohim se kur erdhi shpata e kësaj Fjale, që është ajo e Ungjillit, u krijua një ndarje në Izrael, dikush e mirëpriti këtë Fjalë, dikush tjetër e kundërshtoi. Kjo është ndarja e krijuar nga Fjala e Zotit.
Një ndarje shumë e dhimbshme!
Le të kujtojmë se sa shumë vuajti Pali për shkak të mosmirëpritjes së Mesisë së Zotit nga i gjithë populli i tij. Ata donin të vazhdonin të lidhur me besimet e tyre, pritshmëritë e tyre dhe nuk ishin në gjendje të njihnin Mesinë e Perëndisë, donin Mesinë e tyre.
Kjo është ndarja e këtij populli, prandaj kjo Fjalë që erdhi në botë ishte si një shpatë që e ndau këtë popull në dy.
Është interpretimi i parë.
Një interpretim i dytë ka të bëjë me vetë Marinë, një interpretim individual i cili sot pranohet gjithnjë e më shumë edhe nga studiuesit biblikë.
Maria përjetoi brenda vetes, në shpirtin e saj, një ndarje në udhëtimin e saj të besimit.
Maria u rrit si të gjithë njerëzit e devotshëm të popullit të saj, sipas traditave, sipas katekezës që mësohej në sinagoga dhe kur erdhi kjo Fjalë nga qielli ishte një provokim edhe për të.
Ne e dimë se Maria kishte edhe momente në të cilat ajo nuk i kuptoi zgjedhjet e bëra nga Jezusi, kujtojmë kur nga fillimi, na kujtoi Luka, por gjithashtu në këtë pasazh, Maria dhe Jozefi nuk e kuptuan atë që thoshte Simeoni dhe më pas në tempull, kur Jezusi është 12 vjeç, prindërit nuk e kuptojnë se çfarë po zgjedh djali i tyre... mirë, kjo ndarje ndodhi edhe te Maria midis konceptimeve të së shkuarës dhe risive të kësaj Fjalë.
Marku, në kapitullin 3, na kujton se Maria dhe e gjithë familja e saj shkuan gjithashtu ta merrnin Jezusin në Kafarnaum sepse thanë: "Ai është çmendur, çfarë zgjedhjesh po bën?”.
Ndarja që ka ekzistuar edhe te Maria, është pikërisht ajo ndarje që përjetojmë edhe ne: kur vjen, Fjala e Zotit ka një provokim, një plagë të thellë sepse jemi të lidhur me besimet tona, me ëndrrat tona dhe kjo fjalë shumë herë na fton të bëni zgjedhje shumë të guximshme, ndonjëherë edhe dramatike.
Në këtë moment Simeoni largohet nga skena dhe Ana, Profetesha, shfaqet:
“Ishte asohere edhe Ana profeteshë, bija e Fanuelit, prej fisit të Aserit, shumë e vjetër. Pas vajzërisë së vet jetoi në martesë gjithsej shtatë vjet kurse, si grua e vejë, arriti deri në tetëdhjetekatër vjet. Ajo nuk e lëshonte Tempullin. I shërbente Hyjit ditë e natë me agjërim e me lutje. Pikërisht në atë moment arriti edhe ajo dhe filloi të lëvdojë Hyjin dhe t’u tregojë për këtë foshnjë të gjithë atyre që prisnin shpërblimin e Jerusalemit” (v.36-38).
Tani ky personazh i dytë hyn në skenë, Ana Profetesha.
Le të përpiqemi të kuptojmë në simbolikën që Luka i jep kësaj Profeteshe, mesazhe për jetën tonë në takim me Zotin.
Ajo paraqitet si e fisit të Aserit, ishte më i vogli, më i parëndësishëm nga fiset e Izraelit që ishin vendosur në pjesën veriore të Tokës së Shenjtë, afër Mesdheut, ishte një tokë shumë pjellore.
Cfare ndodhi?
Ndodhi se fisi i Aserit ishte bërë e pasur dhe me bekimet materiale kishin ardhur edhe tundimet.
Më pas ky fis iu dorëzua mendimeve dhe sjelljeve të popujve fqinjë, paganë; fisi i Asherit, i pasur por shpirtërisht sipërfaqësor, u largua nga skena sepse u përzie me paganët dhe me ardhjen e asirianëve u fshi, mori fund përgjithmonë.
Këtu Ana paraqitet si pjesëtare, një mbetje besnike e këtij fisi jobesimtar.
Historia e Anës ka një mesazh që mund të nxjerrim për jetën tonë: çfarëdo që të ndodhë, mund të ketë shumë braktisje, por ka edhe nga ata që qëndrojnë besnikë dhe vazhdojnë të presin premtimet e përmbushura, sepse Zoti është besnik ndaj Fjalës së tij.
E gjejmë Anën, ja të gjitha simbolika që i jep ungjilltari figurës së kësaj të moshuare: është e ve, 84 vjeçe, ishte besnike ndaj të shoqit me të cilin jetoi për 7 vjet.
Numri 7 tregon plotësinë, por më pas ajo u bë e ve dhe tani është 84 vjeç. Ne e dimë që edhe Izraeli, nusja e Zotit, paraqitet si e ve, prandaj ajo nuk ka më pjellori sepse burri i saj nuk është pranë saj.
Kjo grua është simboli i mbetjes besnike të Izraelit që mbetet në pritje të dhëndrit, edhe në mes të kaq shumë pabesive.
84 vjet, ky numër është rezultat i 7 × 12: 7 është përsosmëri dhe 12 tregon popullin e Izraelit; Ana përfaqëson Izraelin, i cili, pasi ka arritur në përfundimin e misionit të tij, tani ia prezanton botës Mesinë, e mirëpret atë në krahët e saj dhe më pas ia dorëzon njerëzimit.
Ana nuk e braktis shenjtëroren, nuk largohet nga tempulli i Zotit, sepse ajo është shtëpia e dhëndrit, nuk shkon në kërkim të të dashuruarve, nuk ka kohë për të humbur, nuk shkon nga shtëpia në shtëpi, duke kaluar mbrëmje me muhabet boshe, thashetheme, shpifje... ajo e di se ditët e jetës së saj janë të çmuara dhe duhen jetuar në shtëpinë e dhëndrit, ato duhet të kalohen në intimitet me Të dhe në shërbim të komunitetit.
Kush është dashuruar me Krishtin, është si nusja për dhëndrin, çfarë bën?
Ai jeton në harmoni, në harmoni me Të në tempull dhe më pas kryen një mision shumë të rëndësishëm, që është të flasë për Të, sepse ata që janë të dashuruar nuk mund ta mbajnë këtë gëzim për vete, ata që janë të dashuruar me Krishtin e shpallin atë. për të gjithë ata që kanë nevojë për këtë dritë për t'i dhënë kuptim jetës së tyre.
Ky është mesazhi i mënyrës së plakjes së kësaj gruaje!
Është një mesazh i rëndësishëm për ne. Të moshuarit, madje edhe të krishterët, ndonjëherë ndihen të padobishëm, por kur kanë kapur gëzimin e të qenit me Zotin dhe kanë kapur dritën e jetës së tyre që vjen nga Ungjilli, atëherë nuk humbin kurrë kohë dhe edhe vitet e fundit të jetës së tyre janë të mbushura me kuptim, sepse ata ende kanë një mision për të kryer, ndoshta shërbime modeste, por të çmuara, për t'u bërë vëllezërve të tyre dhe mbi të gjitha, si kjo profeteshë e moshuar, ata kanë për detyrë të flasin për Jezusin për të gjithë ata që janë në kërkim të kuptimit dhe një perspektive të gëzueshme për jetën e tyre.
Ata kanë një dëshmi për t’u dhënë, pikërisht sepse janë të moshuar, fëmijëve, nipërve dhe të rinjve të tyre në komunitet, për një jetë që ka kuptim, sepse është jetuar gjithmonë në besnikërinë e një marrëdhënieje dashurie me Zotin.
Le të dëgjojmë tani se si përfundoi kjo vizitë në tempullin e Jerusalemit të bërë nga dy prindërit me foshnjën Jezus:
“Pasi kryen gjithçka duhej bërë sipas Ligjit të Zotit, u kthyen në Galile, në qytetin e vet, Nazaret.
Fëmija rritej, forcohej e merrte fuqi përplot me urti ‑ dhe hiri i Hyjit ishte në të” (v.39-40).
Pasazhi i sotëm ungjillor përfundon me kthimin e kësaj familjeje në Nazaret dhe ka një shënim në lidhje me rritjen e Jezusit.
Jezusi nuk ndryshon në asgjë nga fëmijët e tjerë të fshatit të tij, ai rritet me ta, mëson me ta, luan me ta; ka vetëm një shënim që e dallon atë nga të gjithë:
“Ai është plot me diturinë dhe hirin e Perëndisë”.
"Urtësia" nuk është erudicion, është mençuria që mëson se si të jetosh një jetë autentike.
Që në fillim, Jezusi tregon se tek Ai ka një forcë që e shtyn të krijojë një jetë që është përsosmëria e qenies njerëzore.
Dhe pastaj "hiri i Zotit", në greqisht hiri është Haris, është bukuri!
Kushdo që e lë veten të preket nga ky Shpirt që Jezusi kishte në plotësi, ky bir hyjnor bëhet një person i shkëlqyer, një person që është i bukur para njerëzve, sepse ai është realizimi i njeriut autentik.
Edhe pse ishte Zot, biri i Marisë pranoi gjendjen njerëzore në çdo gjë dhe ndau të gjitha përvojat e jetës sonë që nga fëmijëria.
Jemi në fillim të këtij viti dhe duke dëgjuar çdo të diel rrugën dhe propozimet e jetës që Ai do të na bëjë, do ta ndjejmë gjithmonë pranë nesh.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt