Përgatitja e liturgjisë së festave të urdhëruara. Komente postohen disa ditë përpara festave.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

E DIElA E 4 E PASHKËS VITI B

MË 25 – 4 – 2021


Ps 117 (118), 1. 8-9. 21-23. 26. 28-29.


1 ALELUJA!
Lavdërojeni Zotin, sepse është i mirë, sepse e amshuar është dashuria e tij!
8 Më mirë është të strehohesh te Zoti se të kesh besim në njerëz.
9 Më mirë është të strehohesh te Zoti, se të kesh besim në princa.
21 Do të të falënderoj, sepse më ke vështruar, dhe u bëre Shpëtimtari im.
22 Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit, erdhi e u bë guri i këndit;
23 Zoti e bëri këtë gjë: sa mrekulli për sytë tanë!
26 Bekuar qoftë ai që vjen në emër të Zotit! Po ju bekojmë nga shtëpia e Zotit.
28 Ti je Hyji im, ty të falënderoj, Ti je Hyji im, unë të madhëroj!
29 Lavdërojeni Zotin, sepse është i mirë, sepse e amshuar është dashuria e tij!



LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA


Vargjet e para dhe të fundit janë saktësisht të njëjtat: "Lavdërojeni Zotin, sepse është i mirë, sepse e amshuar është dashuria e tij!"
Këto dy vargje flasin për përvojën e Izraelit, për zbulimin që ai bëri, me ndihmën e Zotit, të misterit të tij ; ai është me të vërtetë Zoti i dashurisë, një Zot besnik: Zbulesa ishte e nevojshme që të mund të guxohej të mendohej për një gjë të tillë!
Në zemër të meditimit të këtij psalmi, ne gjejmë edhe një herë këtë frazë që ne e kemi lexuar shpesh në liturgjinë e kohës së Pashkës:
"Guri, që e qitën jashtë përdorimit ndërtuesit, erdhi e u bë guri i këndit"; Zoti e bëri këtë gjë: sa mrekulli për sytë tanë!".
Për të filluar, Jezusi vetë citoi këtë frazë disa kohë para Pasionit të tij: që do të thotë se iu duk se ajo e ndriçonte një aspekt të misterit të tij.

JEZUSI, GURI I KËNDIT.

Kjo ndodhi gjatë diskutimeve të tij me kryepriftërinjtë dhe pleqtë: ai u kishte thënë atyre një shëmbëlltyrë, atë që quhet "Shëmbëlltyrë e vreshtarëve" (Mt 21: 33-46): " Ishte një zot shtëpie që kishte mbjellë një vresht. E thuri me gardh, punoi shtrydhësin e rrushit, ndërtoi kullën, ua dha vreshtarëve ta punojnë për gjysmë dhe shkoi në vend të huaj". Për bashkëbiseduesit e Jezusit, të gjitha këto detaje kishin një rëndësi të madhe; ata kuptuan menjëherë për cilën hardhi dëshironte të fliste Jezusi. Sepse Is. 5, 1-7 i kishte përdorur pikërisht ato fjalë për të folur për Popullin e Zgjedhur. Dhe pronari përfaqësonte Zotin, natyrisht. Në shëmbëlltyrën e Isaisë, pronari u ankua sepse, përkundër gjithë kujdesit të tij, kjo hardhi nuk dha asgjë. Jezusi e merr këtë shëmbëlltyrë, por ai i shton një pjesë të re: pronari u ka besuar vreshtin e tij vreshtarëve dhe ai ka shkuar për një udhëtim. Kjo gjë vërteton, tashmë, se ai kishte besim në ata vreshtarët. Kur erdhi koha e frutave, ai dërgoi shërbëtorët e tij të kërkonin shpërblimin e tij nga vreshtarët. Por vreshtarët kapën shërbëtorët; e rrahën të parin për vdekje, e vranë të dytin, e vranë me gurë të tretin; çfarë bëri pronari? Ai dërgoi shërbëtorë të tjerë, gjithnjë e më shumë, por ata pësuan të njëjtin fat; më në fund, pronari dërgoi Birin e tij; atë vreshtarët do ta respektonin, mendonte ai. Përkundrazi, vreshtarët e vranë atë, pikërisht sepse ai ishte djali dhe për këtë arsye trashëgimtari.
Si ndodh shpesh, në fund të një shëmbëlltyre, Jezusi u bën dëgjuesve të tij një pyetje: Çfarë mendoni se do të bëjë zotëria i vreshtit më pas? Përgjigja ishtë e qartë: ai do të trajtojë këta prodhues të hershëm të verës ashtu siç e meritojnë dhe ua beson vreshtin e tij të tjerëve. Atëherë Jezusi vazhdon: “A nuk e lexuat asnjëherë në Shkrimin e shenjtë:
‘Guri që ndërtuesit e qitën jashtë përdorimit
u bë guri i këndit;
kjo është vepër e Zotit,
sa mrekulli në sytë tanë!’
Ky është citimi i drejtpërdrejtë nga psalmi ynë sot. Por Jezusi vazhdon: "Prandaj ‑ po ju them ‑ juve do t’ju hiqet dore Mbretëria e Hyjit e do t’i jepet një populli që i prodhon frytet e saj!" . Kush do të bjerë mbi këtë gur do të thyhet dhe kushdo që do të bjerë, do të shtypet". Prandaj, ky gur themeli është një shpatë me dy presa, d.m.th.: së pari, disa e çmojnë këtë gur, mbështeten mbi të, dhe, duke folur për këtë gur, mund të pranojnë se personi i përfaqësuar nga ky gur e këndit është Shpëtimtari i njerëzimit të dërguar prej Atit për këtë vepër të mrekullueshme, dhe së dytë ky gur mund të jetë i frikshëm për të tjerët. Kur bëhet fjalë për ndërtimin, figura e gurit të qitur jashtë përdorimit ka një kuptim: guri i papërdorur i lënë në vendin e punës, bëhet një pengesë për çdo kalimtar.


Gurët e përdorur për ndërtimin e murit të Tempullit në Jeruzalem janë të gjithë shumë të medhenj: kjo sigurisht thotë diçka për soliditetin i tyre, por thotë edhe diçka për rrezikun që ata përfaqësojnë për këdo që në ta gjejnë një i pengesë. Besimi në soliditetin e Tempullit i pengon ata që ndjekin Besëlidhjen e Vjetër të njohin shpëtimin e jetës së re ofruar nga Zoti nëpërmjet Birit të vet.


GJITHÇKA KONSISTON NË KËTË: TË BESOSH APO TË MOS BESOSH.


Isaia e përdori tashmë këtë imazh për të folur për Zotin: "Zotin e Ushtrive atë shenjtëroni, Ai le të jetë frika juaj, tmerri juaj. Ai duhet të jetë shenjtërorja, guri ku merret në thua, qeta nga thyhet qafa për dy shtëpitë e Izraelit”(Is. 8, 13-14).
Me këtë ai do të thotë që Zoti është burimi i jetës për besimtarët, por që ata që e përçmojnë janë shkaku i fatkeqësisë së tyre.
Këtu gjejmë, në një farë mënyre, një temë shumë të zakonshme të Biblës: ka dy rrugë të mundshme në jetë: ajo që na çon te Zoti dhe rruga e kundërt; (dhe karakteristikë e një shtegu është se ajo shkon diku nëse marrim drejtimin e duhur, secili hap na çon më afër qëllimit; nëse bëjmë një gabim në udhëkryq, çdo hap na largon nga qëllimi; ata që kanë pranuar të besojnë në Jezusin, që e kanë “pranuar” atë, siç thotë Ungjilli i Gjonit, po rriten çdo ditë në paqe, në dritë, në njohjen e Zotit. Ata që, përkundrazi, dhe thjesht për injorancën e tyre, nuk pranojnë të besojnë në të, tërhiqen nga verbëria nga rruga e shëlbimit e për këtë nuk rriten çdo ditë në paqe, në dritë, në njohjen e Zotit. Në tekstin e Veprave të Apostujve për këtë të Dielë, për shembull, është e habitshme të shohim se si autoritetet fetare të Jeruzalemit janë mbyllur dhe, pasi kanë likuiduar Jezusin, mendojnë vetëm të heshtin dishepujt e tij pa rënë dakord të lejojnë të diskutojnë sigurinë e tyre , edhe kur mrekullitë janë në sytë e tyre.
Për ata që pranuan të besonin, përkundrazi, gjithçka u bë e ndritshme, Shpirti Shenjt i hapi ato pak nga pak për të kuptuar Shkrimet. Duke deshifruar planin e Zotit që po realizohet gradualisht në historinë e njerëzve, ata mund të thonë: “Falënderojmë dhe "Lavdërojmë Zotin, sepse është i mirë, sepse e amshuar është dashuria e tij!
Zoti: Ai është i mirë! E amsueshme është dashuria e tij! ".

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 4 E PASHKËS VITI B

MË 25 – 4- 2021.


LEXIMI I UNGJILLIT: Gj 10,11-18.



11 Unë jam Bariu i mirë. Bariu i mirë e jep jetën e vet për delet. 12 Rrogëtari ‑ që s’është bari, të cilit nuk i përkasin delet ‑ kur sheh se po vjen ujku, lë delet e ikën ‑ e ujku i rrëmben dhe i shpërndan: 13 është rrogëtar dhe nuk shkqetësohet për delet. 14 Unë jam Bariu i mirë: i njoh të miat dhe ato më njohin mua. 15 Sikurse Ati më njeh mua dhe unë e njoh Atin edhe jetën e jap për delet. 16 Kam edhe të tjera dele, që nuk janë të kësaj vathe. Edhe ato më duhet t’i bashkoj dhe do ta dëgjojnë zërin tim, do të bëhet një grigjë e vetme e një Bari i vetëm. 17 Prandaj edhe më do Ati, sepse e jap jetën time që ta marr përsëri. 18 Askush nuk mund të ma marrë: por unë e jap prej vetes. Kam pushtet ta jap jetën e kam pushtet ta kthej prapë atë. Këtë urdhër e mora prej Atit tim.”


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.



ZOTI SI BARIU I POPULLIT TË TIJ.


Ky krahasim i bariut padyshim që flet më pak për ne sesa për bashkëkohësit e Jezusit; dhe na flet akoma shumë më pak sesa fjala bari fjala tufë, sepse ne nuk ëndërrojmë të krahasohemi me një tufë! Ne nuk e shohim këtë fjalë shumë e bukur; prandaj për të kuptuar mësaxhin e liturgjisë së sotme ne duhet ta vendosim veten në kontekstin biblik.
Në kohët biblike, tufa ishte mbase pasuria e vetme e pronarit të saj; duhet vetëm të shihet se si libri i Jobit përshkruan pasurinë e tij dhe më pas rrëzimin e heroit të tij. Ishtë vlerësuar sipas numrit të e fëmijëve, së pari, pastaj sipas numrit të kafshëve, menjëherë pas: " Na ishte dikur në tokën Hus një burrë që quhej Job. Ishte njeri i patëmeta dhe i drejtë, i cili e kishte frikë Hyjin dhe i shmangej të së keqes. I kishin lindur shtatë djem e tri vajza. Kishte shtatë mijë dele, tri mijë deve, pesëqind pendë qe, pesëqind gomare dhe shumë shërbëtorë. Ishte ky njeri shumë i madh ndër të gjithë njerëzit e Lindjes" (Job 1,1-3). Në tokën e Hus ishte një njeri me emrin Job. Ai ishte, një njeri i mirë dhe i drejtë, kishte frikë nga Zoti dhe qëndroi larg së keqes. Shtatë djem dhe tre vajza i lindën. Ai zotëronte shtatë mijë dele, tre mijë deve, pesëqind palë qe, pesëqind gomarë dhe një shtëpi të madhe. Jobi ishte njeriu më i madh në Lindje. Dhe kur dikush vjen t'i njoftojë Jobit të gjitha fatkeqësitë që i ndodhnin, kjo ka të bëjë me kopetë e tij dhe bijtë e tij.
Edhe disa shekuj më parë, për Abrahamin, u tha: " Abrami ishte shumë i pasur. Kishte bagëti, argjend dhe ar" (Zan 13,2). Vërejtja e parë: nëse tufat konsiderohen një pasuri nga pronarët e tyre, ne mund të guxojmë të mendojmë se Zoti na konsideron si një nga pasuritë e tij. E që të mendojmë kështu është diçka që na bën shumë guximtarë në nivelin teologjik! Në fakt, Zoti zakonisht krahasohet me një bari, tufa e të cilit është populli i Izraelit; për shembull: "Zoti është bariu im, asgjë nuk më mungon!" (Ps 23, 1). Ose përsëri: " Dëgjo ti, o Bariu i Izraelit, ti që i prin Jozefit si grigjës, shkelqe...zgjoje pushtetin tënd dhe eja në ndihmë" (Ps 80, 2.4).
Imazhi i bariut flet për përkujdesjen e Zotit që mbledh njerëzit e tij, Popullin e tij; dhe shumë shpesh kjo temë e bariut shoqërohet me përvojën e Eksodit, me çlirimin nga robëria e Egjiptit. Pa ndihmën e Zotit, izraelitët kurrë nuk do të kishin qenë në gjendje ta bënim atë, të formonin një popull të aftë të jetojë në liri. Për shembull, Psalmi 95 thotë: "Ejani ta adhurojmë, të biem përmbys para tij, të biem në gjunjë para Zotit që na krijoi!
Sepse ai është Hyji ynë,
ne jemi populli i kullotës së tij,
grigja që ai ruan" (Ps 95, 6-7).


MBRETI, BARIU SIPAS IMAZHIT TË ZOTIT.


Tufën e tij Zoti ua beson zëvendësve të tij; në këtë dritë, mbretërit e Izraelit krahasohen me barinjtë; dhe një ideologji e tërë e familjes mbretërore do të zhvillohet mbi këtë temë: e përbërë nga soliditeti dhe qëndrueshmëria. Sepse një bari serioz di të demonstrojë të dyja: me të njëjtën shkop, shkopin e tij të ecjes, bariu drejton dhe mbledh delet që kanë vështirësi për t'i ndjekur, por gjithashtu i mban të padëshiruarit larg, që të ndajë delet dhe dhitë ... dhe le ta dëbojë kafshët e egra që kërcënojnë kopenë. Dhe ne e dimë shumë mirë se, fillimisht, skeptri i mbretërve ishte një shkop bariu. Rreth vitit 1750 para Krishtit. mbreti i famshëm Hamurabi i Babilonisë tashmë e krahasoi veten me një bari dhe tha "Unë jam bariu që kursen dhe skeptri i të cilit është i drejtë".
Fatkeqësisht, ekzistojnë ëndrrat, idealët, dhe më pas realiteti ... mbretërit e Izraelit, si shumë të tjerë, kanë dështuar shumë shpesh në misionin e tyre: ata harruan se ishin vetëm zëvendësit e Zotit - e për këtë ata kërkonin interesat e tyre dhe jo interesat e njerëzve të tyre. Në vend që të ruanin kopenë e tyre, ata kujdeseshin për veten, pasurinë, nderin, madhështinë e tyre; dhe në vend që të sillnin drejtësi në tokë, ata lejuan që padrejtësia të përvetësohej për të mirën e disave, duke rrezikuar mjerimin e të tjerëve. Profetët kanë thënë fjalë shumë të ashpra: ”Biri i njeriut, profetizo kundër barinjve të Izraelit, profetizo! Thuaju barinjve: Kështu thotë Zoti Hyj: Mjerë barinjtë e Izraelit, që kullotin vetveten! Vallë, a nuk e kanë për detyrë barinjtë t’i kullotin grigjat?" (Ez 34,2).



MESSIA DO TË JETË NJË BARI I DENJË PËR ZOTIN.


Por, përmes ose pavarësisht nga të gjitha zhgënjimet, besimtarët kurrë nuk e kanë humbur shpresën: meqenëse Bariu i vërtetë i Izraelit është vetë Zoti dhe meqenëse Zoti është besnik, besimtarët e Izraelit e dinë se janë në duar të mira. Dhe vazhdojnë të presin mbretin ideal, atë që do të mbajë kopenë në emër të Zotit, i cili do të jetë një instrument i bindur në dorën e Zotit. Për shembull, në librin e Ezekielit mund të lexojmë: "Ja, unë vetë do ti kërkoj delet e mia e do të kujdesem për to. Sikurse bariu që kujdeset për grigjën e vet kur gjendet mes deleve të veta të shpërndara, po ashtu edhe unë do të përkujdesem për delet e mia. Unë do t’i bashkoj nga çdo vend ku kanë qenë shpërndarë ditën e thellimit e të territ. Do t’i nxjerr nga popujt e do t’i bashkoj nga vendet e huaja, do t’i sjell në tokën e tyre, do t’i kullot në bjeshkë të Izraelit, në fushë dhe në të gjitha vendet e banuara. Do t’i kullot në kullota të pasura: kullotat e tyre do të jenë në bjeshkët e larta të Izraelit. Do të mrizojnë në bar të gjelbër, do të kullotin në kullota të shijshme nëpër male të Izraelit! Unë vetë do t’i mballoj delet e mia, unë vetë do t’i mrizoj ‑ thotë Zoti Hyj. Të humburën do ta kërkoj, të ndarën do ta kthej, të thyerën do ta lidh me kshtalla, të ligshtuarën do ta kërthndez, të majmen e të fortën do ta ruaj: do t’i ruaj me drejtësi"(Ez 34,16).
Pra, kur Jezusi merr për veten titullin e Bariut të Mirë, është tamam si të thoshte: “Unë jam Mesia, ai që ju jeni duke pritur. Unë jam Shpëtimtari". Për më tepër, bashkëbiseduesit e tij nuk gabuan; meqenëse Shën Gjoni vëren në vargjet vijuese se kjo deklaratë përsëri shkaktoi përçarje midis hebrenjve. Priftërinjtë dhe udhëheqësit e popullit e kuptuan shumë mirë pas fjalëve të Jezusit një sulm mezi të maskuar ndaj tyre që ishin bartësit titullarë të kopesë që u ishte besuar nga Zoti. Më vonë, të krishterët do të zbulojnë atë që Ezekiel ende nuk mund ta merrte me mend: se, me të vërtetë, Mesia jo vetëm që do të ishte në vend të Zotit por edhe do të kishte qenë Biri i Zotit. Skeptri i tij është kryqi i tij: "E unë, kur të jem lartësuar nga toka, do t’i tërheq tek unë të gjithë njerëzit”(Gj.12,3)
Jezusi (bariu i mirë që jep jetën e tij) i përgjigjet mirë portretit të Shërbëtorit të Zotit profetizuar nga Isaia.
Unë jap jetën time për delet e mia.
Gjoni kujtoi me kujdes të gjitha fjalitë e zotërisë së tij të cilat shprehnin vendosmërinë e tij për të dhënë jetën e tij për kopenë: "Prandaj edhe më do Ati,
sepse e jap jetën time që ta marr përsëri.
Askush nuk mund të ma marrë: por unë e jap prej vetes.
Kam pushtet ta jap jetën e kam pushtet ta kthej prapë atë.
Këtë urdhër e mora prej Atit tim” (Gj. 10, 17-18).
Me këto fjali Gjoni thekson lirinë e Jezusit: a nuk është liria atributi i parë i një mbreti? Aty e ke, thotë Gjoni, mbreti që ne prisnim, jo mbreti që na paraqitet nga revistat, por ai që do të bëjë gjithçka për të shpëtuar popullin e tij. Padyshim, pikëpamjet e Zotit nuk janë tonat!
Gjoni do ta shënojë këtë përsëri kur Jezusi u arrestua "Jezusi e dinte mirë çka kishte për t’i ndodhur" (Gj. 18,4) dhe, edhe brenda historisë së Pasionit, ai vë në dukje qëndrimin e lirë sovran të Jezusit (Jezusi, i vetëdijshëm se u krye gjithçka, që të shkojë në vend fjala e Shkrimit të shenjtë..." (Gj. 19,28).
Dhe Jezusi do të vazhdojë duke thënë: “Kam edhe të tjera dele, që nuk janë të kësaj vathe. Edhe ato më duhet t’i bashkoj dhe do ta dëgjojnë zërin tim, do të bëhet një grigjë e vetme e një Bari i vetëm”Gj. 10,16).
Ky horizont është larg nga arritja, ne e dimë atë shumë mirë. Dhe kjo dëshirë e Jezusit nuk ishte realizuar edhe në kohën kur Gjoni shkroi ungjillin e tij dhe megjithatë ai guxoi ta pohonte atë, ta shpallte atë. Që nga Ringjallja, Gjoni e di se asgjë nuk mund t'i ndalojë që këto premtime të Jezusit të përmbushen.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 5 E PASHKËS VITI B

MË 2 MAI 2021


LEXIMI I PARË: Vap. 9, 26-31.

26 Kur erdhi në Jerusalem, përpiqej të bashkohej me nxënës, porse të gjithë ia kishin drojën sepse nuk mund ta besonin se me të vërtetë ishte bërë nxënës.
27 Atëherë Barnaba e mori dhe e çoi te apostujt dhe u tregoi se Sauli e kishte parë Zotërinë gjatë një udhëtimi, se si Jezusi foli me të dhe se si Sauli ka predikuar me plot guxim në Damask në Emër të Jezusit.
28 Që atëherë shkonte e vinte bashkë me ta nëpër Jerusalem dhe predikonte me vendosmëri në Emër të Zotërisë.
29 U drejtohej edhe hebrenjve që flisnin greqisht dhe diskutonte me ta, por edhe ata synonin ta vritnin.
30 Kur e morën vesh këtë gjë vëllezërit, e përcollën deri në Cezare e së andejmi e nisën për Tars.
31 Kisha, pra, ishte në paqe në mbarë Judenë, Galilenë e Samarinë; ndërtohej dhe përparonte në frikën e Zotërisë dhe rritej në saje të hirit të Shpirtit Shenjt.



LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


SAULI, I SAPOARDHURI TEK TË KRISHTERPËT.


Me këtë tekst të leximit të parë të liturgjisë se fjalës, ne jemi duke hyrë në një pjesë të re të librit të Veprave të Apostujve: deri më tani, Luka na tregoi për fillimet e Kishës pas Rrëshajave; dhe Pjetri dhe Gjoni ishin në qendër të historisë; në këtë pjesë të parë të Veprave të Apostujve, gjatë martirizimit të Shtjefnit, Luka bën që të hyjë në skenën një djalosh shumë i ri, Sauli nga Tarsusi. Ndërsa Shtjefni po vritej me gurë, ai i mbante rrobat e të gjithëve. Është i njëjti që kthehet në Jeruzalem ca kohë më vonë, i konvertuar, i pagëzuar; padyshim, reputacioni i tij si një përndjekës e ndjek atë; sepse ai nuk e miratoi vetëm ekzekutimin e Shtjefnit; për një kohë të gjatë, e cila nuk do të harrohet, ai ishte armiku numër një publik i të krishterëve; veprimtaria e tij shkoi edhe përtej Jeruzalemit dhe ai e kishte mbartur zellin e tij deri atje sa të kërkonte nga kryeprifti një urdhër misioni për të shkuar deri në Damask, për t'u dëbuar dhe arrestuar të gjithë të krishterët.
Dhe kështu, kur e shohin që ai kthehet dhe që përpiqet të hyjë në bashkësinë e tyre të krishterë, ata bëhen shumë të dyshimtë! Është e kuptueshme! Kush u garanton atyre që më pas nuk përpiqet të prezantojë veten për të denoncuar me më shumë njohuri të krishterët?
Çuditërisht, ishte dikush, emri i të cilit të krishterët pothuajse e kishin harruar, Barnabë, i cili më pas luajti rolin e domosdoshëm për të garantuar vullnetin e mirë të Saulit; Barnabë, në fakt, nuk ishte emri i tij i vërtetë: emri i tij ishte Jozef dhe ai ishte një hebre, një levit, me origjinë nga Qiproja; ai padyshim që kishte një reputacion të mirë mes të krishterëve që kur iu dha nofka Barnabë që do të thotë "biri i ngushëllimit”... që tashmë ishte një kompliment i bukur! Dihet gjithashtu se ai ishte një nga ata që shitën arat e tyre dhe ua sollën apostujve paratë , që të ishin në dispozicion të komunitetit. Ai sigurisht ishte mikpritës pasi shpejt pranoi t'i besonte këtij të kthyeri të ri, Saulit; ai padyshim nuk ishte me Saulin në rrugën për në Damask kur u kthye në besim nga Jezusi; por kur Sauli mbërriti në Jeruzalem disa vjet më vonë, Barnabë pati besim në të dhe pranoi të mbronte çështjen e tij me dishepujt. "Atëherë Barnabë e mori dhe e çoi te apostujt dhe u tregoi se Sauli e kishte parë Zotërinë gjatë një udhëtimi, se si Jezusi foli me të dhe se si Sauli ka predikuar me plot guxim në Damask në Emër të Jezusit" (Vap. 9,27).
Dy herë me radhë Luka përsërit: "Sauli foli me guxim në emër të Jezusit". Tani e tutje ai do të vërë në shërbim të besimit të krishterë të njëjtën energji dhe të njëjtin pasion që ai përdori për ta shkatërruar atë deri më tani. Sepse papritmas sytë iu hapën dhe gjithçka u bë e qartë për të. Ai nuk e ndjen për asnjë sekondë se po mohon besimin e etërve të tij duke u bërë i krishterë; përkundrazi ishtë për shkak se ai ishte një hebre, që ai bëhet i krishterë: pritja e popullit hebre, për kaq shumë shekuj, tani është përmbushur nga Jezusi. Disa vjet më vonë, gjatë gjykimit të tij, Pali do të thotë: “Me ndihmën e Hyjit, ja, deri në ditën e sotme po vazhdoj t’i jap dëshmi të madhit e të voglit, pa thënë tjetër vetëm çka kanë parafolur profetët e Moisiu se do të ndodhë: Krishti do të pësojë dhe se Ai, i pari i ngjallur ndër të vdekurit, do t’i lajmërojë Popullit hebre dhe paganëve dritën e shëlbimit” (Vap. 26, 22-23).
Por ajo që duket e qartë për të tani nuk është e qartë për të gjithë! Tashmë në Damask, pas konvertimit të tij, filluan telashet: Judenjtë kërkuan ta vrisnin; ata shkuan aq larg sa të ruanin portat e qytetit, ditë e natë, në mënyrë që ai të mos mund t'u shpëtonte atyre. Më në fund, dishepujt e tij të rinj të krishterë e zbritën natën, përgjatë murit, në një shportë.



PROBLEMET JANË VETËM DUKE FILLUAR.


Në Jeruzalem, ishte e njëjta gjë: (mund ta shohim qartë në tekstin e sotëm), Ishte para së gjithash kalvari i pranimit nga të krishterët e Jeruzalemit, të cilët dyshonin për të më pas, pas konvertimit të tij, për shkak të kaluarës të tij si përndjekës; dhe në një moment të dytë, gjithmonë në Jeruzalem, Pali duhet të përballej me vëllezërit e tij të racës, hebrenjtë që nuk ishin konvertuar në Krishtin: Luka na thotë: "U drejtohej edhe hebrenjve që flisnin greqisht dhe diskutonte me ta, por edhe ata synonin ta vritnin" (Vap. 9,29).
Për ta, ai është një renegat, i rënë në këtë sekt të krishterëve. Prandaj duhet të fillonte të largohej nga ata përsëri. Edhe një herë, kuptohet se priteshin ata persekutimet me të cilat Pali do të duhet të përballej gjatë gjithë jetës së tij misionare: atëherë miqtë e tij të rinj të krishterë menduan se ishte më e sigurt ta ndihmonin të merrtë anijen e parë për në Tarsun, qytetin e tij të lindjes, në jug të Turqisë së sotme. (Pikërisht atje Barnaba do të shkojë ta kërkojë disa vjet më vonë, për ta çuar në Antioki në Siri).
E gjithë kjo nuk e pengon rritjen e Kishës: fraza e Lukës jep siguri: “Kisha, pra, ishte në paqe në mbarë Judenë, Galilenë e Samarinë; ndërtohej dhe përparonte në frikën e Zotërisë dhe rritej në saje të hirit të Shpirtit Shenjt" (Vap. 9,31). Ne e gjejmë këtë fjalë" frikë ", tashmë të njohur nga Besëlidhja e Vjetër; përsëri, është e qartë se "frika", në kuptimin biblik, nuk është e rendit të frikës së një rreziku të madh që na kërcënon, nuk është diçka që ndalon ecjen përpara ose na paralizon! Kisha " ndërtohej dhe përparonte në frikën e Zotërisë" ... Atë që Bibla e quan frikë nga Zoti, është thjesht qëndrimi i së vërtetës së dikujt që e njeh veten shumë të vogël, por edhe të dashur dhe të mbrojtur nga Zoti. Frika e Zotit është burimi i asaj sigurie të të krishterëve të hershëm që i mahniti aq bashkëkohësit e tyre; mos harroni, historia e shërimit të një njeriu të çalë te dera "e Bukur" e Tempullit; kur Pjetri dhe Gjon u sollën para gjykatës që kishte ndërmend t’i frikësonte për t’i heshtur, gjykatësit u habitën: " Krerët e pleqtë kur panë guximin e patrandshëm të Pjetrit e të Gjonit e, pasi e dinin se ishin njerëz të thjeshtë e të pashkollë, mbetën thellësisht të habitur. E dinin se kishin qenë me Jezusin..."(Ve 4,13).
Vetë Pali nuk është i paarsimuar; ai është një farise, me respekt të rreptë, i formuar në shkollën e Gamalielit; por siguria e tij nuk i vjen nga atje; i vjen fare thjesht që kur ai takoi Jezusin e ringjallur dhe e la veten të drejtohej nga Shpirti i Shenjtë.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA E 5 E PASHKËS VITI B

MË 2 MAI 2021.

Ps. 22, 26b-27.28-29.31-32

26 Prandaj do të të lëvdoj në kuvendin e dheut,
ndër sy të besimtarëve të tu do t’i kryej kushtet.
27 Do të hanë skamnorët e do të ngihen,
do ta lavdërojnë Zotin ata që e kërkojnë:
‘Rroftë zemra e tyre për amshim!’
28 Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti
mbarë skajet e tokës,
do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve.
29 Sepse Zoti është mbret! Ai i sundon kombet!
31 në shërbim të tij do të jetë fara ime,
breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin,
32 për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen:
“Kështu bëri Zoti”!



LECIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA

SURPRIZAT E PSALMIT 22.

Në shikim të parë, Psalmi 22 është shumë kurioz! Përfundon me këto vargje të ndritshme, plot falënderime që lexojmë sot:
"28 Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti mbarë skajet e tokës, do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve".
Dhe: "31 në shërbim të tij do të jetë fara ime, breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin, 32 për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen: “Kështu bëri Zoti”!
Por Psalmi 22 është edhe ai që fillon me atë britmë ankthi që ne e dimë mirë: "O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje?"
Fillimi dhe mbarimi i Psalmit janë absolutisht të ndryshme, për të thënë të paktën. E megjithatë ... meqenëse është me të vërtetë i njëjti psalm, ne duhet të zbulojmë se ku është uniteti i tij. Së pari, nuk duhet të harrojmë se ky psalm, si gjithë të tjerët, ka të bëjë me tërë popullin: ai që bërtet në dëshpërimin e tij në fillim të psalmit dhe që, në fund, falënderon, nuk është askush tjetër përveç Popullit të Zgjedhur, Izraelit. Nëse ai falënderon, në fund të fundit, kjo është për shkak se ai shpëtoi; por kjo nuk i fshin vuajtjet e kaluara; ato nuk mund të harrohen, përkundrazi, populli falënderon për vuajtjet, që janë tani vetëm në kujtesë, dhe njëkohesisht edhe për ditët e bukura që gëzon pas çlirimit nga robëria e Babilonisë. Madje, pas çlirimit mund të shpërthen në thirrje gëzimi, sepse më parë ka vuajtur shumë...

Por cili është konteksti i përbërjes së këtij psalmi? Pas çlirimit të ofruar nga Kiri Populli izraelit po kthehet në vendin e tij nga Mërgimi në Babiloni. Më parë në vitin 587 pes, pas kapjes së Jeruzalemit nga Nabukodonozor, Populli përjetoi rrënimin e Qytetit të Shenjtë, rrënimin e Tempullit, mizoritë e një rrethimi të pamëshirshëm dhe internimin larg vendit të tij; përjetoi edhe përbuzjet dhe talljet e fitimtarëve që u kërkonin atyre t'u këndonin këngët e Sionit, klëngët popullore të tyre... Zoti kishte premtuar që do të kishte banuar përgjithmonë në Tempullin e Jeruzalemit ... por mergimtarët në Babiloni pyesnin veten nëse Zoti do te kishte jetuar midis tyre! Zoti kishte premtuar gjithashtu, që nuk do të kishte braktisur kurrë popullin e tij ... por çfarë kishte mbetur nga ato premtime të bukura? E megjithatë, për të mbajtur durimin, nuk kishte zgjidhje tjetër përveç se të kujtonin gjithmonë premtimet e Zotit dhe veprat e tij për të mirën e popullit të tij për kaq shumë shekuj.
Në këtë situatë të mjerueshme Populli bëri një premtim, një kushte: nëse shpëtojmë, kur të kthehemi në vend, do të rindërtojmë tempullin e Jeruzalemit dhe do të shkojmë në procesion për të ofruar një flijim. Dhe ky psalm ishte kënga që duhej të shoqëronte festën e kthimit, festën e shugurimit të Tempullit dhe procesionin e flijimit; aty është, çelësi i këtij Psalmi 22: "Para atyre që kanë frikë prej teje, unë do të mbaj premtimet e mia". (Kjo nënkupton premtimet e mia për një festë falënderimesh në Tempullin në Jeruzalem). Prandaj mund ta krahasojmë këtë psalm me ex-voto të ofruar nga besimtarët: në kishat tona, për shembull, gjendhen piktura që përfaqësojnë në një mënyrë jashtëzakonisht realiste një rrezik të madh nga i cili njerëzit besojnë se i ka shpëtuar Zoti ose Virgjëra Mari… dhe pikturat që shihen në kishat janë shenja falënderimi për shpëtimin e fituar për ndërmjetësimin e pajtorit të tyre; mund të jetë, për shembull, fotografia e një mbytjeje anijeje: të rinjtë po mbyten nën sytë e tmerruar të prindërve të tyre që luten; në një cep të pikturës, Zoja e Bekuar, në një re, përkulet në të gjithë këtë botë të vogël: një mënyrë për ata që e ekzekutuan pikturën për të thënë: "Është një mrekulli e vërtetë, ata janë shpëtuar nga Zoja Mari".


PSALMI 22, NJË EX-VOTO

Po kështu, Psalmi 22 fillon duke thënë sprovat e mërgimit dhe ndjenjën e braktisjes që vuajti çdo mergimtar: "O Hyj, Hyji im, pse hoqe dorë prej meje? Larg nga Shëlbimi im fjalët e dënesës sime! Hyji im, kërkoj ndihmë ditën e ti nuk më përgjigjesh, qes kushtrimin natën e nuk gjej pushim... Gjithkush më shikon, më përqesh, shtrembërojnë buzët, luajnë me kokë... Më rrethuan qen me shumicë, turmë keqbërësish më rrethuan gjithkah.
M’i shporuan duart e këmbët"(vv 2 -3.8.17).
Izraelitët gjatë mergimit në Babiloni nuk gjendeshin më mirë se një njeri i dënuar, i kryqëzuar, i vrarë dhe i braktisur në rrugë si ushqim për kafshët. Ishin gjëra që shiheshin shpesh: "M’i shporuan duart e këmbët mund t’i numëroj të gjithë eshtrat e mi, e këta më shikojnë e nuk m’i ndajnë sytë" (vv.17v) .
Mrekullia e parë e këtij Mërgimi, para çlirimit, është padyshim vërshimi i shpresës që ngjalli: atje, në robërinë e Babilonisë, Izraelitët në merguim nuk ndalen së luturi, duke shpresuar në Zotin dhe për këtë luteshin: "E, pra, ti je Shenjti që banon në lavditë e Izraelit. Në ty shpresuan etërit tanë, shpresuan e ti i shpëtove! Ty të thirrrën në ndihmë e gjetën shpëtim, në ty e vunë shpresën e nuk u turpëruan!" (Vv 4-6).
Sa herë mun të kenë përsëritur: "Ti, Zot, mos u largo: ankthi është afër, nuk kam askënd për të më ndihmuar... Por ti, o Zot, mos rri larg meje, fuqia ime shpejto të më ndihmosh!... Më shpëto prej gojës së luanit, prej brirëve të buajve të egër mua të gjorin.”(vv 12,20,22).
Dhe ashtu si Zoti kishte dëgjuar thirrjet e popullit të tij në Egjipt dhe i kishte ngjallur Moisiut energjinë për t'i çliruar ata, këtë herë Zoti dëgjoi thirrjet e popullit të tij të mërguar në Babiloni dhe ai zgjoi në Kirin, mjeshtrin e ri të historisë, vendimin për të liruar popullin e tij që të kthente në tokën e vet. Dhe sa më i ashpër ishte kalvari i Mërgimit, aq më i madh ishte gëzimi i kthimit. Po, Zoti e dëgjoi britmën e të mërguarve. Ai iu përgjigj ankesës së tyre:
"E unë do t’ua shpall vëllezërve Emrin tënd, do të të lavdëroj në kuvendin e dheut: “Ju që e druani Zotin, lëvdojeni atë, mbarë fara e Jakobit, lëvdojeni atë! Të gjithë pasardhësit e Izraelit, nderojeni atë (vv23v) ... sepse nuk e përbuzi as s’e qiti në harresë mjerimin e skamnorit, nuk e fshehu fytyrën e vet prej tij, por, kur i kërkoi ndihmë, e dëgjoi”...(vv 24v).
Këtu fillojnë vargjet që kemi lexuar e që kërkojmë të kuptojmë.. Izraeli i kthyer në vendin e tij, e përmbushi kushtin, premtimin që ia bëri Zotit; dhe si të gjithë ata që kanë pasur një përvojë të vërtetë besimi, bijtë e Izraelit duan të ndajnë me të gjithë falënderimet e tyre dhe lavdet e tyre: "Do të të lëvdoj në kuvendin e dheut, ndër sy të besimtarëve të tu do t’i kryej kushtet. Do të hanë skamnorët e do të ngihen, do ta lavdërojnë Zotin ata që e kërkojnë: ‘Rroftë zemra e tyre për amshim!’ Do të kujtohen e do të kthehen te Zoti mbarë skajet e tokës, do të adhurojnë para tij mbarë familjet e kombeve..." (vv. 26-28).
Jezusi sigurisht e këndoi këtë psalm disa herë gjatë jetës së tij tokësore, madje edhe para Pasionit të tij; çdo herë, ai ndau të vuajtjet, shpresën dhe falënderimet e popullit të tij; ai e dinte, më mirë se kushdo, që i gjithë njerëzimi ende pret çlirimin përfundimtar nga e keqja dhe nga ankthi përpara vdekjes. Ditën e fundit, në kryq, ai u lut me këtë psalm: ai që dha lirshëm jetën e tij për çlirimin përfundimtar të turmave, përsëri gjeti forcën, në mes të dhimbjes së tij, për të njoftuar veprën e Zotit: "Në shërbim të tij do të jetë fara ime, breznisë së ardhshme do t’i tregohet për Zotin, për drejtësinë e tij do t’i tregohet popullit që vjen: “Kështu bëri Zoti”!" (vv 31-32).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 5 E PASHKËS VITI B

MË 2 MAI 2O21.


LEXIMI I UNGJILLIT: Gj.15,1-8

1 “Unë jam hardhia e vërtetë, e im Atë është vreshtari. 2 Çdo shermend në mua, që nuk jep fryt, Ai e pret,kurse secilin që jep fryt, Ai e pastron, që të japë më shumë fryt. 3 Tashmë ju jeni të pastruar me anën e fjalës që ju thashë. 4 Banoni në mua sikurse edhe unë në ju. Sikurse shermendi nuk mund të japë fryt prej vetvetes, i shkëputur prej hardhisë, po ashtu as ju, nëse nuk mbeteni në mua. 5 Unë jam hardhia, ju jeni shermendet. Kush mbetet në mua e unë në të, ai jep shumë fryt, sepse pa mua s’mund të bëni asgjë. 6 Nëse ndokush nuk mbetet në mua, hidhet jashtë porsi shermendi i prerë e thahet. Të tillët i bashkojnë, i qesin në zjarr e digjen. 7 Nëse mbeteni në mua, dhe, nëse fjalët e mia qëndrojnë në ju, kërkoni gjithçka të doni dhe do t’ju jepet. 8 Me këtë gjë lavdërohet im Atë: nëse jepni shumë fryt e dëftoheni nxënës të mi.




LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


ZOTI KUJDESET PËR POPULLIN E VET SI NJË VRESHTAR PËR VRESHTIN E VET.

Jezusi ndahet nga miqtë e vet: në mbrëmjen e fundit, ai lau këmbët e dishepujve të tij; pastaj njoftoi largimin e tij të afërt prej kësaj bote dhe dërgimin e Shpirtit Shenjt. Çuditërisht, Gjoni nuk shkruan asgjë për institucionin e Eukaristisë: por këtu Jezusi po flet për hardhinë në termat që na përkujtojnë Besëlidhjen. Në lutjet eukaristike institucioni i këtij sakramenti është përkujtuar ndër të tjera me këto fjalë: “Merrni e pini…ky është kelku i gjakut tim, i Besëlidhjes së re dhe të amshuar”. Pra larja e këmbëve dhe ligjeratat e Jezusit në darken e fundit mund të mendohet se janë një meditim i vërtetë eukaristik, propozuar nga vetë Jezusi. Nuk duhet të harrohet se, në Besëlidhjen e Vjetër, hardhia ishte imazhi i privilegjuar i Besëlidhjës midis Zotit dhe Izraelit: Zoti, sigurisht, pronari i hardhisë dhe Izraeli vreshti.

Profeti Isaia kishte bërë një lloj shëmbëlltyre për të shpjeguar kuptimin e kësaj Besëlidhjeje:
«Do t’ia këndoj të dashurit tim këngën e mikut tim mbi vreshtin e tij. Miku im kishte vreshtin në një kodër pjellore.
E thuri, ia qëroi gurët, e mbëltoi me hardhi të zgjedhura, në mes të tij e ndërtoi kullën, në të punoi edhe shtrydhësin.
Priste se do t’i bënte rrush, por i bëri vetëm larushk”(Is 5,1).
Besnikëria e Zotit u shpreh nga përkujdesja e vreshtarit, një përkujdesje e cila mund të përzihet me pasionin, me dashurinë, që mund të tejkalojë kufirin e saj për të thënë se marrëdhënjet e Zotit me Popullin e tij karakterizohen nga një dashuri e vërtetë. Sa i përket qëndrimit të Popullit të Zgjedhur, herë të bindur, herë të pabesë, ai përfaqësohej nga cilësia e rrushit:
" Shermendmadhe hardhi Izraeli, jepte fruta me mbushulli; sipas shumësisë së frutave të saj, edhe lterët i shumoi, sipas begatisë së tokës së vet, i stolisi tempujt e vet. Izraeli, një hardhi e lulëzuar, prodhoi fruta për t'u përputhur ..." (Os 10,1).
Por ndodhi shumë shpesh që rrushi të ishte i keq (përktheni që Izraeli ishte i pabesë ndaj Besëlidhjes). Sidoqoftë, posa dikush të pushojë së praktikuari urdhërimet, e gjithë jeta shoqërore prishet.


Atëherë vreshtari ankohej:
" Priste se do t’i bënte rrush, por i bëri vetëm larushk. Tani, banorë të Jerusalemit e ju burrat e Judesë, ndajeni këtë pleqëri mes meje e vreshtit tim. Ç’u desh tjetër të bëj për vreshtin që s’e bëra? Shpresoja se do të më jepte rrush, përse më bëri veç larushk? Juve tani po ju dëftoj ç’do t’i bëj unë vreshtit tim: do ta shthur gardhin e tij, që të bëhet djerr; do t’rrëzoj ledhet e tij që të shkelmohet. Le të mbesë shkretë mos të kihet as mos të mihet, le ta mbulojnë halluga e ferra; reve unë do t’u urdhëroj një pikë shi mbi të të mos bjerë. Vreshti i Zotit të Ushtrive është shtëpia e Izraelit, fidanët e zgjedhur të tij janë banorët e Judesë. Prita të ushtrojnë virtytet, dhe ja, vetëm paudhësi, drejtësinë prita, ja ofshamat! Vreshti i Zotit të Plotfuqishëm është Shtëpia e Izraelit dhe populli i Judës është bima që ai çmonte. Ai priste të drejtën për ta bërë këtë dhe është padrejtësi. Ai priste drejtësi prej saj dhe ai gjeti vetëm britmën e të pafatit .... Ai priste rrush të imët prej tyre, ai kishte vetëm të këqij. Tani, banorë të Jeruzalemit dhe njerëz të Judës, gjykoni midis meje dhe vreshtit tim. A mund të bëj më shumë për vreshtin tim sesa bëra? Unë prisja rrush të bukur prej tij, pse prodhoi të këqija? ... "(Is 5,1 ... 7).
Pse kjo braktisje në duart e fatit? Sepse, shumë shpesh, kanë qenë udhëheqësit e popullit që e kanë nxitur atë ndaj së keqes: ky është shpjegimi i Jeremias: " Barinj të shumtë e shkretuan vreshtin tim, e shkelmuan pronën time, pjesën time, atë më të dashurën, e kanë kthyer në djerrishtë të shkretë!" (Jer 12,10).

Por kur vreshtari është vetë Zoti, nuk mund të japë dorëheqjen për fatkeqësinë e vreshtit të tij, për dështimin e Besëlidhjes midis tij dhe Izraelit: prandaj ai njofton se një ditë, hardhia do të japë fruta të mira:
"Atë ditë do të jetë një vresht i ëmbël: këndojini atij!
Unë, Zoti, atë e ruaj, çdo kohë vetë e ujis,
roje i rri natë e ditë, që askush të mos e dëmtojë.
Kundër tij nuk jam zemëruar.
A qet kokë ferrë e hallugë?
Në luftë do të sulem kundër tyre,
në flakë të zjarrit do t’i djeg!
O, më mirë, le të bjerë në ndore,
le të bëjë me mua paqe,
me mua paqe le të bëjë.
Hir Jakobit e ndëshkim ndrydhësit
6 Në ditë të ardhshme rrënjë do të lëshojë Jakobi,
do të qesë pipa e lule Izraeli (Is. 27,2 ... 6).


SHERIMI I VRESHTIT

Dhe, në disa raste, ai kishte shpallur një Besëlidhje të Re. Për shembull, te Jeremia: " Ja, po vijnë ditët ‑është fjala e Zotit ‑ kur do të lidh me shtëpinë e Izraelit e me shtëpinë e Judës një Besëlidhje të re. Jo si Besëlidhja që e pata bërë me etërit e tyre, atë ditë kur i mora për dore, për t’i nxjerrë nga toka e Egjiptit. Këtë Besëlidhje qenë ata që e thyen. Atëherë unë u dëftova se jam zotëria i tyre ‑është fjala e Zotit. Por ja Besëlidhja që unë do ta lidh pas këtyre ditëve me shtëpinë e Izraelit ‑është fjala e Zotit ‑ : Në shpirtin e tyre do ta fus Ligjin tim, do ta shkruaj në zemrën e tyre. Atëherë do të jem Hyji i tyre e ata do të jenë populli im. Dhe atëherë s’do të kenë nevojë ta mësojë njëri‑tjetrin e vëllai vëllanë: ‘Njihe Zotin!’, sepse të gjithë do të më njohin, prej më të voglit e deri në më të madhin ‑ thotë Zoti ‑ sepse do ta fal fajësinë e tyre e s’do ta kujtoj më mëkatin e tyre "(Jr. 31,31-34).

Prandaj është krejt natyrshme që Jezusi, i cili realizon këtë Besëlidhje të Re, do të kishte marrë imazhin e hardhisë për të shpjeguar në çfarë konsiston me të vërtetë kjo Besëlidhje e Re në gjakun e tij; ai madje nuk ka nevojë të shqiptojë fjalën "Besëlidhje", sepse të gjithë e kuptojnë se kur ai flet për hardhinë, është e qartë se ai po flet për Besëlidhjen dhe se ai njofton se Besëlidhja e Re me gjakun e vet po hyn në fuqi. Zoti dhe njerëzit marrin pjesë në këtë aventurë të re. "Unë jam hardhia e vërtetë dhe Ati im është vreshtar ... Qëndroni në mua, ashtu si unë jam në ju ... Unë, unë jam hardhia, dhe ju jeni degët" ... Tani ai që sipas fjalëve të Jezusit, qëndron “në të", duhet tò mbushet me fjalët e tij: " Nëse qëndroni në mua, dhe fjalët e mia qëndrojnë në ju!"; këtu përsëri, ne gjejmë një temë që është ndjerë kudo: njerëzit e injorojnë Zotin, nuk e konsiderojnë atë si Atë. Pak më vonë, po atë mbrëmje, Jezusi do të thotë përsëri:
"Atë i drejtë! Bota nuk të njohu e unë të njoha. Edhe këta e kuptuan se ti më dërgove..." (Gj 17,25).
Kur populli i Izraelit ishte i pabesë ndaj Besëlidhjes, ishte për shkak se anëtarët e tij nuk e përfillën Zotin dhe lejuan që të çoheshin nëpër rrugë të rreme, të cilat Besëlidhja e Vjetër i quante idhujtari. Përkundrazi, Jezusi e njeh Atin dhe prandaj jeton në Besëlidhje të përhershme me Të. Dhe kur ai thotë "Tani ju jeni pastruar tashmë, falë Fjalës që unë ju kam thënë", ai do të thotë që, falë Fjalës së tij, ne më në fund e njohim Atin ashtu siç është. Një Atë që thjesht na fton të hyjmë në besnikërinë e Birit të tij, duke qëndruar fort i shartuar tek ai.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 6 E PASHKËS VITI B

MË 9 MAJ 2021.


LEXIMI I PARË: Vap. 10, 25-26.34-35.44-48.

25 Kur Pjetri arriti, Korneli i doli para e, duke rënë ndër këmbët e tij, e adhuroi. 26 Pjetri e ngriti në këmbë dhe i tha: “Çohu në këmbë se edhe vetë jam vetëm njeri!”
34 Atëherë Pjetri mori fjalën e tha: “Tani me të vërtetë po e marr vesh se Hyji nuk i mban kujt krah,
35 përkundrazi ‑ në çdo kombësi i pëlqen ai që e ka frikën e tij dhe që e zbaton drejtësinë.
44 Ndërsa Pjetri ende po i thoshte këto fjalë, Shpirti Shenjt zbriti mbi të gjithë ata që po dëgjonin predikimin. 45 Besimtarët e rrethprerë që kishin ardhur me Pjetrin, u çuditën kur panë se edhe në paganë u ndikua dhurata ‑ Shpirti Shenjt. 46 Sepse i dëgjuan duke folur gjuhë të ndryshme e duke madhëruar Hyjin. Atëherë Pjetri tha: 47 “Vallë a mund ta ndalojë kush ujin të mos pagëzohen këta që e morën Shpirtin Shenjt sikurse edhe ne?” 48 Dhe urdhëroi të pagëzohen në emër të Jezu Krishtit. Atëherë iu lutën të qëndrojë me ta disa ditë.



LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.



KUR SHPIRTI SHENJT I ANULON PENGESAT.

Ne duhet të kuptojmë rëndësinë e fjalisë së parë të tekstit që mësojmë tani: "Pjetri arriti në Cezare, në shtëpinë e Kornelit, centurionit të ushtrisë romake..."
Deri një ditë më parë, Pjetrit nuk do t'i kishte shkuar kurrë në mendje ideja për të bërë një gjë të tillë!
Gjithçka i dallon këta dy burra: Pjetri, hebre, besimtar i bindur, në kohën e fundit dishepull i Jezusit ... dhe Korneli, një pagan, dikush që nuk duhet të frekuentohet: sepse, nga njëra anë, ai është okupatori, por aq më tepër sepse ai është një pagan ... Dhe, për më tepër, nuk ishte Pjetri krejt i vetëm, ai që kishte pasur këtë ide të çuditshme për të shkuar te Korneli në Cezare. Ishte Zoti ai që organizoi gjithçka, nëse mund të thuhet kështu: ai i përgatiti të dy burra për atë që do të ishte një ngjarje shumë e rëndësishme për komunitetin e ri të krishterë. Secili prej të dy burrave kishte pasur një vegim atë ditë: Korneli dëgjoi një engjëll të Zotit, që i thoshte: “Ti tani dërgoji disa njerëz në Jopë dhe grishe Simonin që quhet Pjetër" (Vap.10,5), që të vijë këtu në shtëpinë tënde, në vendin tënd .
Edhe Pjetri, disa kilometra larg prej Cornelit, pati një vegim: një vegim kurioz, i cili duket se ishte bërë për t’i vënë në krizë zakonet e tij. Në këtë vizion, ai ka para syve të tij shumë kafshë, disa prej të cilave konsiderohen nga ligji hebre si të papastra dhe për këtë arsye ishin rreptësisht të ndaluara dhe dëgjon një zë që e nxit atë të mos ndjekë zakonet, të mos bindet: “Çohu, Pjetër, prej e ha!” (Vap, 10,13). Pjetri, i cili është skrupuloz, nuk dëshiron të shkelë rregullat e fëmijërisë së tij; atëherë zëri i tregon atij se i takon vetëm Zotit të vendosë se çfarë është e pastër ose e papastër ... për momentin, ka vetëm kjo çështje e lehtë për ushqimin, por, tashmë, siguria e tij mbi rregullat e shenjta hebraike të pastërtisë janë minuar seriozisht. Duhet të ndodhë kjo gjë, që Pjetri të përgatitet për të përballuar atë që e pret!
Tri herë me radhë, ky vizion kurioz përsëritet ... dhe Pjetër mbetet i hutuar.
Pikërisht në këtë moment të saktë të dërguarit e Kornelit arrijnë; ata vijnë për të kërkuar Pjetrin për diçka edhe më serioze sesa shkelja e rregullave mbi ushqimin që duhet të ndiqen në shtëpi: ata vijnë për ta kërkuar që ai të shkojë te ai pagan, te Korneli!

Kujtohet zhurma kur Jezusi shkoi për të ngrënë në shtëpinë e ndokujt! Dhe përsëri, ata që e ftonin, ishin hebrenj; këtë herë është një i parrethprerë, siç thuhej në atë kohë në Palestinë, një paggan qò e ftonte në shtëpinë e tij.
Por, siç e dinë të gjithë, Zoti ka vazhdimësi në ide; Luka specifikon se vetë Shpirti Shenjt e qetëson Pjetrin për atë që do të bëjë: “ Ndërsa Pjetri gjithnjë po mendonte lidhur me vegimin, Shpirti Shenjt i tha: “Ja, po të kërkojnë disa [dy] burra. Çohu, pra, e shko me ta pa farë dyshimi se unë i kam dërguar”. Pjetri zbriti te njerëzit dhe tha: “Ja, unë jam ai të cilin kërkoni. Për çka keni ardhur?” (Vap. 10,19-21). Për një moment, vëmë re se është Shpirti Shenjt që i thotë Pjetrit: " Shko me ta pa farë dyshimi", që mund të përkthehet: "Duke mos i dhënë vetes në skrupuj" ... E kjo provon të paktën që të gjithë skrupuj tanë nuk janë gjithmonë të frymëzuar nga Shpirti Shenjt ... Dhe që ne duhet të mësojmë të dallojmë midis skrupujve tanë ata që janë të frymëzuar mirë ... nga ata që janë më pak. Padyshim, Pjetri iu bind këtij zëri dhe ai shkon te Korneli.
Dhe teksti që komentohet tani, fillon pikërisht në momentin në të cilin Pjetri arrin në shtëpinë e Kornelit. Korneli, duke parë Pjetrin që hyri, u hodh te këmbët e tij, por Pjetri e ngriti: «Çohu. Edhe unë jam thjesht një burrë". Padyshim që Pjetri nuk mund të pranojë një shenjë respekti që i detyrohet vetëm Zotit.
Dhe, papritur, Pjetri e kuptoi vizionin që e kishte shqetësuar aq shumë: kafshët ishin vetëm një imaxh për të bërë që ai të kuptonte diçka tjetër; në tryezë, ne e dimë se ishte e ndaluar nga ligji fetar të hahej një kafshë e konsideruar e papastër: megjithatë vizioni i famshëm e ftoi atë të shkonte përtej këtij ndalimi sepse vetëm Zoti në fund të fundit mund të përcaktojë se çfarë është e pastër ose e papastër.



NJË ZBULIM QË SHENON NJË KTESË VENDIMTARE NË HISTORINË E SHËLBIMIT!


Por ishte gjithashtu e ndaluar çdo takim dhe marrëveshje me paganët. Pjetri ftohet të zbulojë se edhe kjo pengesë duhet të rrëzohet. Pse për hebrenjtë ky ndalim që i pengonte të takoheshin me paganët? Nuk ishte përbuzje; por, fare thjesht, vetëm frikë që praktikat e tyre, që ishin të ndryshme, mund të vënë në rrezik fenë e hebrenjve dhe praktikat e tyre. Pjetri kupton: Zoti e fton të shkojë përtej këtij ligji; ashtu vizioni e ftoi Pjetrin të mos bënte më dallimin midis kafshëve të pastra dhe atyre të papastra, tani e tutje ne nuk duhet të bëjmë më dallimin midis njerëzve të pastër dhe atyre të papastër; kjo do t'i lejojë të gjithë të rrijnë pa skrupull.
Është një ndryshim vendimtar që fillon: si t'ua shpallim Lajmin e Mirë paganëve nëse përmbahemi nga shoqërimi me ta? Në një fazë të parë të planit të Zotit për shpëtim, populli hebre u zgjodh dhe, gjatë një periudhe të tërë të pjekjes së nevojshme, ishte e nevojshme të ruhej besimi dhe për këtë arsye të qëndronim midis besimtarëve. Por tani ka filluar një etapë e re: dyert duhet t'u hapen paganëve që të jenë në gjendje ta dëgjonin edhe ata Lajmin e Mirë. Edhe Jezusi, disa herë, ua kishte bërë të qartë apostujve të tij se tani ligji i etërve ishte i vjetruar dhe se po hapej një etapë e re. Të jesh besnik ndaj besimit të etërve nuk do të thotë të përsëritësh mënyrat e tyre të veprimit dhe të flasësh pa pushim. Problemëve të rinj, u nevojteshin zgjidhje të reja.
Kjo është ajo që Pjetri papritur e kupton dhe u shpjegon Kornelit dhe shoqëruesve të tij: “Ju e dini mirë se një hebre e ka të ndaluar shoqërimin me të huaj ose t’u hyjë në shtëpi, porse vetë Hyji më mësoi se s’është e lejueshme të quhet i ndytë ose i papastër asnjë njeri" (Vap. 10,28). Dhe Pjetri fillon katekezën për këta të krishterë të rinj; dhe atje përsëri, Shpirti Shenjt ndërhyn: Shën Luka vëren: " Ndërsa Pjetri ende po i thoshte këto fjalë, Shpirti Shenjt zbriti mbi të gjithë ata që po dëgjonin predikimin. Besimtarët e rrethprerë që kishin ardhur me Pjetrin, u çuditën kur panë se edhe në paganë u ndikua dhurata ‑ Shpirti Shenjt. Sepse i dëgjuan duke folur gjuhë të ndryshme e duke madhëruar Hyjin. Atëherë Pjetri tha: “Vallë a mund ta ndalojë kush të mos pagëzohen këta që e morën Shpirtin Shenjt sikurse edhe ne?” Dhe urdhëroi të pagëzohen në emër të Jezu Krishtit" (Vap. 10, 44-48).
Me vendosmëri, është gjithmonë falë Shpirtit Shenjt që Kisha përparon!

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DIELA 6 E PASHKËS VITI B

MË 9-5-2021

Ps, 98, 1. 2-3ab. 3cd-4


1 Këndoni Zotit një këngë të re, sepse bëri vepra të mrekullueshme! Ngadhënjeu me fuqi të së djathtës së vet, me fuqi të krahut të vet të shenjtë.
2 Zoti e dëftoi shpëtimin e vet, përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet. 3 I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet kundrejt shtëpisë së Izraelit. Të gjitha skajet e botës e panë shëlbimin e Hyjit tonë.
4 Mbarë toka le t’i brohorisë Zotit, le të gëzojë, të duartrokasë e të këndojë.



LECTIO DIVINA-MEDITIMI-LUTJA


DY GJËRA QË ZOTI I DO.


"E gjithë toka ka parë fitoren e Zotit tonë": Populli Izraelit flet këtu dhe thotë: "Zoti ynë", duke treguar kështu marrëdhënien mjaft të privilegjuar që ekziston midis këtij populli të vogël dhe Zotit të universit; por Izraeli gradualisht e ka kuptuar që misioni i tij në botë nuk është pikërisht të mbajë me xhelozi këtë marrëdhënie të privilegjuar për vete, por ka kuptuar që misioni i tij është të shpallë dashurinë e Zotit për të gjithë njerëzit, në mënyrë që të integrojë gradualisht gjithë njerëzimin në Aleancë. Meqenëse e gjithë toka nuk është thirrur vetëm për të parë fitoren e Zotit të saj, por është thirrur të përfitojë prej saj.
Ky psalm thotë shumë mirë atë që mund të quhen "dy dashuritë e Zotit": dashuria e tij për njerëzit e tij të thirrur, të zgjedhur, për Izraelin ... DHE dashuria e tij për të gjithë njerëzimin, që psalmisti nganjëherë i quan "kombet" dhe ndonjëherë "E gjithë toka". "Kombet" janë të gjithë të tjerët, paganët, ata që nuk janë pjesë e Popullit të Zgjedhur. Një nga siguritë e mëdha që njerëzit e Biblës kanë fituar pak nga pak, është se Zoti e do gjithë njerëzimin, dhe jo vetëm Izraelin.
Në këtë psalm, kjo siguri paraqitet nga vetë përbërja e tekstit; meqenëse fjalia qendrore, që flet për atë që quhet "Zgjedhja e Izraelit”, hartohet nga dy fjali për të gjithë njerëzimin. Zgjedhja e Izraelit është thelbësore, por nuk duhet të harrohet se ajo duhet të shkëlqejë në të gjithë njerëzimin dhe kjo ndërtim e tregon atë mirë.
Mund të lexohen tani vargjet 2 dhe 3:
"Zoti e dëftoi shpëtimin e vet, përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet.
I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet kundrejt shtëpisë së Izraelit.
Të gjitha skajet e botës e panë shëlbimin e Hyjit tonë".
Zoti ka bërë të njohur fitoren e tij dhe u ka treguar kombeve drejtësinë e tij ... ai ka kujtuar besnikërinë e tij, dashurinë e tij për shtëpinë e Izraelit ... e gjithë toka ka parë fitoren e Zotit tonë ”. Fraza qendrore (" I ra ndër mend dashuria dhe besnikëria e vet kundrejt shtëpisë së Izraelit") është fraza e përdorur për të kujtuar atë që quhet "Zgjedhja e Izraelit". Pas kësaj fjalie shumë të vogël, ne duhet të mendojmë të gjithë peshën e historisë së shëlbimit, të gjithë peshën e së kaluarës: fjalët e thjeshta "besnikëria e tij", "dashuria e tij" janë kujtesa e gjallë e Aleancës: pikërisht nga këto fjalë, atje , në shkretëtirë, Zoti u bë i njohur nga Populli i Zgjedhur, si "Zoti i dashurisë dhe besnikërisë". Kjo fjali do të thotë: po, Izraeli është populli i thirrur, po, Israeli është Populli i zgjedhur, po, Izraeli është Populli që Zoti e do dhe ndaj të cilit ai është dhe do të jetë gjithmonë besnik.
Por dy fjalitë që e rrethojnë fjalinë qendrore që flet për Zhjedjen e Izraelit, të cilat flasin për kombet, janë një kujtesë e mirë se, nëse Izraeli zgjidhet, nuk është për ta shijuar në një mënyrë egoiste këtë dhuratë, nuk është për të konsideruar veten si një fëmijë të vetëm, por për t'u sjellë si një vëlla i madh.
Dhe kur Izraelitët, gjatë Festës së Tendave në Jeruzalem, e brohorasin Perëndinë si mbret, e bëjnë këtë që popujt e tjerë ta dinë shumë mirë se Populli i Zhgjedhur tashmë po e bën këtë në emër të njerëzimit; duke kënduar këtë, Populli i Izraelit e di se në një farë mënyre, ai tashmë e imagjinon (sepse e di se do të vijë) ditën kur Zoti do të jetë me të vërtetë mbreti i të gjithëve, domethënë i njohur nga të gjithë popuj të tokës.
Dimensioni i parë i këtij psalmi, shumë i rëndësishëm, është, pra, theksimi i asaj që mund të quhet "dy dashuritë e Zotit", për njerëzit e tij të zgjedhur dhe për të gjithë njerëzimin. Një dimension i dytë i këtij psalmi është shpallja e fortë e mbretërisë së Zotit.



PRITJA E FITORES SË FUNDIT.


Për shembull, në tempullin e Jeruzalemit, këndohet: " Këndoni Zotit një këngë të re, sepse bëri vepra të mrekullueshme!"
Por kur përdoren këto folje ("këndohet" apo "këndojmë"), fjala e përdorur është shumë e dobët; në fakt, sipas fjalorit të përdorur në hebraisht, ky psalm është një britmë fitoreje, britma e dhënë në fushën e betejës pas fitores, një "teruah" për nder të fitimtarit. Fjala “fitore” nuk ndodh në Biblen tonë katolike, në përkthimin e ketyre tre vargjeve, por ndodhen tre "sinonime" të saj tri herë:
"Ngadhënjeu me fuqi të së djathtës së vet,
me fuqi të krahut të vet të shenjtë" ...
" Zoti e dëftoi shpëtimin e vet,
përpara paganëve e zbuloi drejtësinë e vet" ...
"Të gjitha skajet e botës e panë
shëlbimin e Hyjit tonë”.
Fjalët "sinonime" janë : ngadhënjeu, dhe dy herë shëlbimi.
Fitorja e Zotit për të cilën flitet këtu është e dyfishtë: së pari, fitorja e çlirimit të Egjiptit; fjalët "me fuqi të së djathtës së vet, me fuqi të krahut të vet të shenjtë" janë një aluzion për nderhyrjen e parë të Zotit në favor të bijve të Izraelit, për kalimin e mrekullueshëm të detit që i ndau ata përfundimisht nga Egjipti, vendi i tyre i skllavërisë.
Shprehja: "Nga Egjipti të ka nxjerrë me dorë të fuqishme e me krah të tendur Zoti, Hyji yt" (Dt 5:15) ishte bërë formula standarde për çlirimin e Egjiptit; e gjejmë për shembull në librin e Ligjit të përtërirë dhe në psalmet. Edhe fraza: "Ai bëri vepra të mrekulliueshme" është gjithashtu një kujtesë e çlirimit nga Egjipti.
Por kur këndohet fitorja e Zotit, gjithashtu këndohet fitorja e pritur për mbarimin e botës, në fund të kohës, fitorja përfundimtare të Zotit kundër të gjitha fuqive të së keqes. Dhe tashmë, duke kënduar, lavdërohet Zoti ashtu si në të kaluarën populli e ka brohoritur mbretin e ri në ditën e kurorëzimit të tij, duke thirrur fitore nën tingujt e borive, brirëve dhe duartrokitjeve të turmës. Por ndërsa me mbretërit e tokës, gjithmonë po shkohet drejt një zhgënjimi, këtë herë, dihet se nuk do të ketë zhgënjimin; dhe, aq më shumë janë arsye për të besuar që "terouah" të jetë veçanërisht e gjallë këtë herë!
Tani e tutje të krishterët e brohorisin Zotin edhe më me forcë sepse ata e kanë parë me sytë e tyre mbretin e botës: që nga Mishërimi i Birit, ata e dinë dhe pohojnë ( kundër të gjitha ngjarjeve të dukshme të kundërta), se Mbretëria e Zoti, domethënë Mbretëria e dashurisë, tashmë ka filluar.

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

E DILA E 6 E PASHKËS VITI B

MË 9-5-2021


UNGJILLI: Gj, 15,9-17.

9 Sikurse Ati më ka dashur mua, ashtu edhe unë ju kam dashur ju. Qëndroni në dashurinë time!
10 Nëse i mbani urdhërimet e mia, do të qëndroni në dashurinë time, sikurse edhe unë që i mbajta urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në të.
11 Jua thashë këto, që gëzimi im të jetë në ju e gëzimi juaj të jetë i plotë.
12 Ky është urdhri im: duajeni njëri‑tjetrin sikurse unë ju desha ju!
13 Dashuria më e madhe që ndokush mund të tregojë është: të japë jetën e vet për miqtë e vet.
14 Ju jeni miqtë e mi nëse bëni çka ju urdhëroj unë.
15 Nuk ju thërras më shërbëtorë, sepse shërbëtori nuk di çka bën zotëria i tij; unë ju quajta miq, sepse ju zbulova gjithçka që dëgjova prej Atit tim.
16 Ju nuk më zgjodhët mua, por unë ju zgjodha ju dhe ju caktova të shkoni e të jepni fryt e fryti juaj të qëndrojë; dhe që Ati t’ju japë çkado të kërkoni në Emër tim.
17 Këtë gjë ju urdhëroj; duajeni njëri‑tjetrin!”



LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.



ZOTI DO QË NE TË JETOJMË NË GËZIM.

“Jua thashë këto, që gëzimi im të jetë në ju e gëzimi juaj të jetë i plotë" (V.11). Ky është lajmi i mirë, që Jezusi shpalli për ne e që lexojmë sot në këtë tekst! Kur Krishti u flet apostujve të tij, është për t'i mbushur ata me gëzim. Dhe arsyeja për këtë gëzim është se jeta e Jezusit ishte vetëm dashuri, në imazhin e jetës së Atit, që është dashuri: "Sikurse Ati më ka dashur mua, ashtu edhe unë ju kam dashur ju. Qëndroni në dashurinë time" (v. 9). Ripërsëritet këtu një mësaxh që mund të lexojmë në leximin e dytë të kësaj të dielës: kur njerëzimi më në fund e njeh Zotin ashtu siç është, ata janë në gëzim, janë të lumtur. Sa më shumë që një person lexon Biblën, aq më shumë goditet nga fakti që Fjala e Zotit këmbëngulë në këtë mesaxh: problemi i vetëm i njerëzimit është që nuk e njeh Zotin, që ka mendime jo korektë për Të. Shumë herë njerëzit e marrin atë për një Gjykatës të tmerrshëm, kur ai është një Atë që gëzohet në gëzimin e fëmijëve të tij.
Nga Besilidhja e Vjetër e në vazhdim, puna e profetëve konsistonte në zbulimin e kësaj fytyre të vërtetë të Zotit, të butësisë së tij, dhe mëshirës së tij, siç thonë psalmet, një Zot që dëshiron të jetojmë në gëzim. Këtu janë disa fraza nga Isaia; për shembull: "Do të kthehen të shpërblyerit prej Zotit.
Do të hyjnë në Sion me britma gëzimi,
do t’u qeshë fytyra me gëzim të përhershëm,
do t’i shoqërojnë gëzimi e hareja,
do të zhduket trishtimi e dënesa" (Is 35,10) ...
"Por do të gëzohet e do të galdohet përgjithmonë në ato që unë po krijoj:
Jerusalemin do ta bëj gëzim, popullin e tij do ta bëj hare.
Do të galdoj mbi Jerusalem, do të kënaqem me popullin tim.
Në të më nuk do të dëgjohet zë vajtimi as zë dënesjeje" (Is 65,18-19).
Vini re se këto citime janë tekste të vona nga Besëlidhja e Vjetër, që do të thotë se Zbulesa tashmë ka bërë një rrugë të gjatë. Nga ana e tij, Sofonia këmbëngul në gëzimin e Perëndisë kur ai sheh që fëmijët e tij janë të lumtur :
"14 Këndo hareshëm, bija e Sionit, thuaja gëzueshëm këngës, o Izrael! Gëzo e galdo me gjithë zemër, ti, bija e Jerusalemit! 15 E tërhoq Zoti dënimin tënd, i shpërndau larg armiqtë e tu. Mbret i Izraelit është Zoti mes teje, s’ke pse më ta druash të keqen!
16 Jerusalemit atë ditë do t’i thuhet: “Frikë aspak mos ki, Sion, assesi të mos mpaken duart!
17 Në mesin tënd është Zoti Hyji yt, trim mbi trima Shpëtimtar! Do të galdojë për ty hareshëm, i përmalluar nga dashuria, do të kërcejë për ty me gëzim
18 porsi në ditë feste”(So. 3,14-18).
Fatkeqësisht, është e vështirë se mund ta besojmë një gjë të tille, që na duket sikur të jetë tepër e mirë. Vetëm në fund të kohës njerëzimi do ta njohë më në fund Zotin dhe për këtë arsye do të jetojë në gëzim. Kjo është arsyeja pse, në besëlidhjen e Vjetër, gëzimi gjithmonë paraqitet si një karakteristikë e shpëtimit që njerëzimi pret. Kur Zoti "Do ta ndikojë Shpirtin e tij mbi çdo njeri", siç thotë profeti Joel (3,1), atëherë ne do ta dimë se Zoti është dashuri dhe ne do të jemi në gëzim.



NJË GËZIM QË ASKUSH NUK DO TË NA MARRË.


Besëlidhja e Re thotë se çfarë gëzimi e ka shoqëruar tashmë ardhjen e Atij që erdhi t'u zbulojë njerëzve fytyrën e Zotit. Për shembull, në lidhje me lindjen e Gjon Pagëzuesit, engjëlli i tha Zakarisë: “Mos u tremb, Zakari! Lutja jote u pranua dhe Elizabeta, gruaja jote, do të lindë një djalë. Ti ngjitja emrin Gjon. 14 Do të gëzohesh e do të galdosh, po edhe shumë të tjerë do t’i gëzohen lindjes së tij”(Lk 1,13-14). Pastaj, për lindjen e Jezusit, engjëlli u tha barinjve: "“Mos kini frikë! Ja, unë po ju sjell një lajm të mirë: gëzim të madh për mbarë popullin! 11 Sot, në qytetin e Davidit ju lindi Shëlbuesi ‑ Krishti Zot!"(Lk, 2,10-11).
Padyshim, kjo është një temë që e shënoi shumë Gjonin; nga mbrëmja e fundit e Mjeshtrit të tij, ai (Jezusi) mbajti një ndjenjë të madhe gëzimi, më të fortë se Kalvari që ishte kaq afër. Për shembull:
" Ju dëgjuat se ju thashë:
‘Po shkoj dhe do të kthehem tek ju’.
Po të më donit, do të galdonit
se po shkoj tek Ati,
sepse Ati është më i madh se unë"(Gjn 14,28) ..." Për të vërtetë, për të vërtetë po ju them: ju do të qani e do të vajtoni e bota do të gëzojë.
Ju do të trishtoheni,
por trishtimi juaj do të kthehet në gëzim.
21 Gruaja, kur i lind fëmija, është në trishtim,
sepse i erdhi ora e saj,
porse, pasi i lind fëmija,
nuk i bie më ndërmend vuajtja
prej gëzimit që lindi një njeri në botë.
22 Kështu edhe ju: tani jeni të trishtuar,
por unë prapë do të vij t’ju shoh
e zemra juaj do të galdojë
dhe askush s’do t’jua marrë gëzimin tuaj.
23 Atë ditë nuk do të më pyetni më për asgjë.
Përnjëmend, përnjëmend po ju them:
çdo gjë që t’i kërkoni Atit në emër tim,
do t’jua japë.
24 Deri tani asgjë nuk kërkuat në emër tim.
Kërkoni dhe do të merrni
që gëzimi juaj të jetë i plotë” (Gjn 16,20-24).
Dhe në lutjen e tij të fundit, Jezusi i tha Atit të tij:
"Tani po vij tek Ti e këto po i them ndërsa ende jam në botë, që ata ta kenë në vetvete gëzimin tim të plotë" (Gjn 17,13).
Nga ana e tyre, apostujt u premtojnë njerëzve gëzim: Shën Gjoni këmbëngul për këtë në letrat e tij: “ Po ju shkruajmë këto që gëzimi ynë të jetë i plotë"(1 Gjn 1,4) ..." Edhe pse kam shumë për t’iu shkruar, s’desha ta bëj këtë me letër e me ngjyrë, sepse shpresoj se do të vij te ju dhe do të flas gojarisht që gëzimi ynë të jetë i plotë" (2 Gjn, 12).
Ndoshta kështu i njohim profetët ose apostujt: janë ata që u zbulojnë njerëzve fytyrën e vërtetë të Zotit të gëzimit. Ata, kur të vijë ora e tyre, do të dëgjojnë veten e tyre duke thënë: Të lumtë, shërbëtor i mirë e besnik! Pse u dëftove besnik në gjëra të vogla, do të bëj të parë mbi pasuri të mëdha: hyr në gëzimin e zotërisë tënd!’" (Mt 25,21).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË

NGJITJA VITI B

MË 13-5-2021 OSE MË 16-5-2021


LEXIMI I PARË: Vap 1,1-11.

1 Në librin e parë, o Teofil, fola për gjithçka që Jezusi bëri dhe mësoi që prejfillimit 2 e deri në ditën kur u ngrit në qiell, pasi u dha porositë apostujve, të cilët i pati zgjedhur nëpërmjet Shpirtit Shenjt. 3 Ai, pas mundimit të vet, me shumë prova ua vërtetoi apostujve se ishte i gjallë duke u shfaqur për dyzet ditë para tyre dhe duke u folur për Mbretërinë e Hyjit. 4 Dhe, njëherë, ndërsa po hante bukë bashkë me ta, u urdhëroi të mos e lënë Jerusalemin, por ta presin Premtimin e Atit: “Atë që dëgjuat prej meje: 5 Gjoni ka pagëzuar me ujë, ndërsa ju, pas pak ditësh, do të pagëzoheni me Shpirtin Shenjt. 6 Tani, ata që ndodhën bashkë me të, e pyetën: “Zotëri, a thua do ta ripërtërish në këtë kohë mbretërinë e Izraelit?” 7 Ai iu përgjigj: “Nuk është puna juaj ta njihni kohën dhe momentin që Ati ia ka përcaktuar pushtetit të vet. 8 Por ju do të merrni fuqinë e Shpirtit Shenjt, i cili do të zbresë në ju dhe ju do të bëheni dëshmitarët e mi në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari, madje dhe deri në skajin e botës. 9 Dhe, kur i tha këto fjalë, ndër sy të tyre, u ngjit në qiell dhe një re menjëherë ua zuri para syve të tyre. 10 Dhe, ndërsa ata me ngulm shikonin se si ai ngritej në qiell, ia behën dy njerëz të veshur me petka të bardha, zunë vend para tyre 11 dhe u thanë: “O burra galileas, pse rrini kështu duke shikuar kah qielli? Ky Jezus, që prej jush u ngrit në qiell, do të kthehet pikërisht kështu, si e patë se shkoi në qiell!”.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI – LUTJA.


NGA JËRUZALEMI DERI NË SKAJET E TOKËS.


Ne jemi në fillim të Veprave të Apostujve: vargjet e para bëjnë lidhjen me Ungjillin e Lukës, drejtuar gjithashtu një Teofili; nuk ka dyshim se Veprat e Apostujve dhe Ungjilli i Lukës janë nga i njëjti autor; "Veprat e Apostujve" fillojnë atje ku mbaron Ungjilli i Lukës, domethënë me tregimin e Ngjitjes së Jezusit në qiell, edhe nëse këta dy tregimet nuk bien dakord saktësisht. Por do të shpjegohet kjo në vitin liturgjik C. Për të kuptuar mirë liturgjinë e propozuar këtë vit, mjafton që të dihet që Libri i parë, Ungjilli , raporton misionin dhe predikimin e Jezusit, ndërsa libri i dytë u kushtohet misionit dhe predikimit të Apostujve, prandaj emri i tij është "Veprat e Apostujve".
Mund të shtyhet paralelizmi pak më tej: ungjilli fillon dhe mbaron në Jeruzalem, qendra e botës hebraike dhe e Besëlidhjes së Vjetër; Veprat e Apostujve fillojnë në Jeruzalem, (sepse Besëlidhja e Re është vazhdimi i Besëlidhjes së Vjetër), por ato përfundojnë në Romë, kryqëzimin e të gjitha rrugëve të botës së njohur në atë kohë: Besëlidhja e Re tani shkon përtej kufijve të Izraelit. Për Lukën, është e qartë se kjo zgjerim është fryti i Shpirtit Shenjt; ai është vetë Shpirti i Jezusit dhe do të jetë frymëzimi i Apostujve, nga Rrëshajët e deri në martirizimin e tyre, në një masë të tillë që Veprat e Apostujve shpesh quhen "Ungjilli i Shpirtit Shenjt".
Dhe si Jezusi u përgatit për misionin e tij për dyzet ditë në shkretëtirë pas Pagëzimit, kështu nga ana e tij Shpirti Shenjt e përgatiti Kishën e tij për dyzet ditë: "Ai, pas mundimit të vet, me shumë prova ua vërtetoi apostujve se ishte i gjallë duke u shfaqur për dyzet ditë para tyre dhe duke u folur për Mbretërinë e Hyjit. Dhe, njëherë, ndërsa po hante bukë bashkë me ta, u urdhëroi të mos e lënë Jerusalemin, por ta presin Premtimin e Atit: “Atë që dëgjuat prej meje: Gjoni ka pagëzuar me ujë, ndërsa ju, pas pak ditësh, do të pagëzoheni me Shpirtin Shenjt” (v.5-7) Për dyzet ditë ai u ishte shfaqur atyre dhe u kishte folur atyre për mbretërinë e Zotit. Gjatë një vakt të fundit, ai u dha atyre udhëzimet e tij: një urdhër, një premtim, një mision.
1) Urdhri është gati i habitshëm: prisni dhe mos lëvizni: "Dhe, njëherë, ndërsa po hante bukë bashkë me ta, u urdhëroi të mos e lënë Jerusalemin, por ta presin Premtimin e Atit" (v.4) Fakti që premtimet e Atit bëhen realitet në Jeruzalem sigurisht që nuk i mahniti të njëmbëdhjetët që ishin të gjithë Judenj: të gjitha predikimet e profetëve i dhanë Jeruzalemit një pjesë pararendëse në përmbushjen e planit të Zotit: mjafton të kujtojmë Isainë:
"Ngrihu, shkëlqe, se po vjen drita jote, mbi ty po lind Lavdia e Zotit!
Sepse tokën po e mbulon terri dhe një errësirë e madhe popujt,
kurse mbi ty, dritë bën Zoti
e Lavdia e tij mbi ty, do të shihet!
Në dritën tënde, do të ecin popujt
edhe mbretërit, në lindjen e shkëlqimit tënd" (Is. 60,1-3).
Ose përsëri:
"Për shkak të Sionit unë nuk do të hesht,
për shkak të Jerusalemit s’do t’i jap vetes pushim
derisa drejtësia e tij të dalë porsi drita,
e shpëtimi i tij të mos ndizet si llamba!
Të gjithë popujt do ta shohin drejtësinë tënde,
të gjithë mbretërit lavdinë tënde;
do të quhesh me një emër të ri,
që do ta caktojë goja e Zotit" (Is. 62,1-2).


JU DO TË JENI DËSHMITARËT E MI.


2) Luka sqaron përmbajtjen e premtimit: "Gjoni ka pagëzuar me ujë, ndërsa ju, pas pak ditësh, do të pagëzoheni me Shpirtin Shenjt" (v. 5).
Edhe kjo ishte e njohur nga apostujt; ata kishin në mendje fjalinë e profetit Joel:
"Do ta ndikoj Shpirtin tim mbi çdo njeri
e do të bëhen profetë bijtë e bijat tuaj"(Jl 3,1),
dhe gjithashtu atë të Zakarisë:
"Në atë ditë do të jetë kroi rrjedhës për shtëpinë e Davidit e për banorët e Jerusalemit për larje të mëkateve e të papastërtive ... Mbi shtëpinë e Davidit e mbi banorët e Jerusalemit do ta ndikoj shpirtin e hirit e të lutjes, e ata do t’i drejtojnë sytë kah unë" (Za. 13,1; 12,10);
ose përsëri:
"Atëherë do të zbraz mbi ju një ujë të pastër dhe do të pastroheni nga të gjitha ndyrësitë tuaja. Do t’ju pastroj nga të gjithë idhujt tuaj! Unë do t’ju jap një zemër të re, një shpirt të ri do ta fus në ju, do ta nxjerr nga mishi juaj zemrën e gurtë e do t’ju jap një zemër mishi. Shpirtin tim do ta fus në ju e do të bëj që të ecni urdhërimeve të mia e t’i zbatoni e t’i vini në veprim gjyqet e mia"(Ez 36,25… 27).
3) Pyetja e apostujve: “Zotëri, a thua do ta ripërtërish në këtë kohë mbretërinë e Izraelit?” (v. 6), prandaj nuk është e pa logjike, e papajtueshme; tregon se ata e kanë kuptuar që Dita e famshme e Zotit ka gdhirë. Përgjigja e Jezusit nuk duhet të na befasojë sepse Zoti kërkon bashkëpunimin e njerëzve për të realizuar projektin e tij; shpëtimi i Zotit erdhi përmes Jezu Krishtit, njerëzit kanë lirinë të hyjnë në të; për këtë, ata ende duhet të kuptojnë shumë gjëra e të dinë në çfarë konsiston kjo hyrje. Prandaj misioni dhe përgjegjësia e Apostujve varet nja prania e tyre. Shpirti u është dhënë atyre për këtë: " Ju do të merrni fuqinë e Shpirtit Shenjt, i cili do të zbresë në ju dhe ju do të bëheni dëshmitarët e mi në Jerusalem, në mbarë Judenë, në Samari, madje dhe deri në skajin e botës” (v. 8). Kjo do të thotë që midis dhuratës së Shpirtit dhe ardhjes përfundimtare të Mbretërisë, ekziston një hapësirë kohore, që është koha e dëshmimit kur Apostujt dhe kisha janë thjrrur të dëshmojnë Ringjalljen e Jezusit. Gjatë kësaj kohe Apostujt dhe Kisha kanë një mssion, që konsiton në mbartjen e Lajmit të Mirë për të gjithë njerëzimin. "Ju do të jeni dëshmitarët e mi në Jeruzalem, në të gjithë Judenë dhe Samarinë dhe deri në skajet e tokës”. Libri i Veprave ndjek pikërisht këtë plan.
Në mëngjesin e Pashkëve, "dy burra me rroba verbuese" i kishin shqyer gratë nga përsiatja e tyre duke u thënë atyre "Pse po kërkoni të Gjallin midis të vdekurve?" Ai nuk është këtu, ai është ringjallur ". Në Ditën e Ngjitjes, dy burra me rroba të bardha luajnë të njëjtin rol me Apostujt:"Dy njerëz të veshur me petka të bardha, zunë vend para tyre dhe u thanë: “O burra galileas, pse rrini kështu duke shikuar kah qielli? Ky Jezus, që prej jush u ngrit në qiell, do të kthehet pikërisht kështu, si e patë se shkoi në qiell!” (v. 10-11).
Ai do të kthehet, për këtë ne jemi të sigurt, prandaj e themi këtë në çdo Eukaristi: Çdo herë që ne e kremtojmë, ne jemi duke pritur lumturinë përfundimtare që Jezusi na ka premtuar e që është garantuar nga ardhja e Jezu Krishtit, Shpëtimtarit tonë".(Nga Prefacionet e liturgjisë: Na liro, po të lutemi, o Zot...Do të jemi të sigurt...duke pritur ardhjen e Shpëtimtarit tonë, Jezu Krishtit).

[ninoenina]

PËRGATITJA E LITURGJISË.

NGJITJA VITI B

MË 13-5-2021 OSE 16-5-2021

Ps. 47, 2-3, 6-7, 8-9


2 Duartrokitni, o popuj të gjithë,
brohoritni Hyjit me zë gëzimi!
3 Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm,
Mbreti i madh mbi tokën mbarë.
6 Ngjitet Hyji me brohori,
Zoti me zë trumbete.
7 Këndoni Hyjit, këndoni,
këndoni mbretit tonë, këndoni!
8 Sepse Hyji është mbreti i mbarë tokës:
këndoni këngë me mjeshtëri!
9 Hyji mbretëron mbi mbarë popujt,
Hyji rri mbi fronin e vet të shenjtë.


LECTIO DIVINA – MEDITIMI - LUTJA


ZOTI HYJI, MBRETI I IZRAELIT

Është Populli i Izraelit, Populli i Zhgjedhur që lutet me kòtò psalm, ose më mirë që këndon, duke e brohoritur Zotin si mbretin e tyre. Kjo nuk na habit. Por, çuditërisht, ai thotë se Zoti është mbreti i tokës mbarë. Sidoqoftë, kjo nuk është menduar gjithmonë në Izrael. Para Mërgimit Babilonas, askush nga mbretërit e Izraelit nuk e kishte imagjinuar kurrë që Zoti ishte Sunduesi i Universit. Kjo do të thotë që ky psalm u krijua vonë në historinë e Popullit të Zgjedhur.
Unë kthehem në deklaratën e parë shumë të fortë të këtij psalmi: Zoti është Mbreti i Izraelit. Përgjatë një periudhe të historisë biblike, populli i Izraelit ka pasur mbretër, ashtu si popujt fqinjë, por konceptimi i tyre i mbretërimit ishte i veçantë dhe ky kuptim i veçantë ka zgjatur shumë gjatë historisë së Popullit të Zgjedhur. Në Izrael, mbreti kurrë nuk mund të pretendonte të ishte personi më i lartë në tokë. Për këtë ai nuk i kishte të gjitha fuqitë: Zoti mbeti zot. Për ta thënë ndryshe, mbreti i vërtetë në Izrael nuk ishte askush tjetër përveç Zotit.
Mbreti, për shembull, nuk bënte ligjet siç i pëlqente atij; ai, si gjithë të tjerët, duhej t'i nënshtrohej Ligjit të Zotit, domethënë, Ligjeve të dhëna nga Zoti Moisiut në Sinai. Sipas librit të Ligjit të Përtërirë, ai duhej të lexonte Ligjin çdo ditë të jetës së tij. Edhe i ulur në fronin e tij, ai ishte vetëm një zbatues i urdhrave të Zotit të dhëna nga profetët. Për shembull, në Librat e Mbretërve, njëri ose tjetri mbret shpesh shihet duke kërkuar pëlqimin e profetit të momentit përpara se të nisë një fushatë ose madje, në rastin e Davidit, para se të ndërmarrë ndërtimin e një tempulli. Dhe ne vazhdimisht i shohim profetët që ndërhynin lirshëm në jetën e mbretërve dhe ndonjëherë i kritikonin me force veprimet e tyre.
Ky pohim i sovranitetit të Zotit ishte madje një frenim në institucionin e monarkisë. Kujtohet reagimi shumë i dhunshëm të profetit Samuel, në kohën e Gjyqtarëve, kur krerët e fiseve të Izraelit erdhën për t'i thënë se ata donin të kishin një mbret "si kombet e tjerë". Që të dëshironin të ishin "si kombet e tjerë" kur kishin nderin të ishin Populli i Zgjedhur nga Zoti për të bërë një Besëlidhje, ishte blasfemi në sytë e tij. Ai përfundimisht e pranoi dëshirën dhe planin e shefave të fiseve, por jo pa i paralajmëruar ata se po rrezikonin të shkaktonin fatkeqësinë e tyre.
Dhe kur e shuguroi mbretin e parë, Saulin, Samueli qe i kujdesshëm për të bërë të qartë që Sauli u bë kreu i trashëgimisë së Perëndisë. Izraelitët mbetën Populli i Zotit dhe jo i mbretit, dhe mbreti ishte vetëm një shërbëtor i Zotit. Dhe, në kohën e monarkisë, në Izrael, profetët morën përsipër t'u kujtonin mbretërve këtë të vërtetë elementare. Librat e Mbretërve, kur vlerësojnë mbretërime të njëpasnjëshme, kanë vetëm një kriter: besnikërinë e secilit prej mbretërve ndaj vullnetit të Zotit. Një formulë del gjatë gjithë kohës: "Ashtu si mbreti bëri atë që është e drejtë në sytë e Zotit", ose përkundrazi "Ashtu si mbreti bëri atë që ishte e keqe në sytë e Zotit".



ZOTI, MBRETI I NJERZIMIT MBARË.

Prandaj është për nder të Zotit që psalmi ynë këtu përdor të gjithë fjalorin që u drejtohej diku tjetër mbretërve të tokës. Edhe fjala "i tmërrshëm" është një kompliment, është një fjalë e zakonshme në fjalorin e obortarëve të mbretit. Sigurisht, mbreti nuk është "i tmërrshëm" për nënshtetasit e tij, por pòr armiqtë e Popullit të tij. Prandaj, termi perdoret për të qetësuar Izraelitët, dhe armiqtë paralajmërohen: mbreti ynë do të jetë i pathyeshëm, i tmërrshëm për ju nëse....
Në çdo rresht të këtij psalmi, është e qartë se është me të vërtetë Perëndia, Hyji i historisë së popullit të çliruar nga Egjipti , ai i Sinait, që është “i tmërrshëm”. Është e qartë që Ai nuk është vetëm mbreti i Popullit të Zgjedhur, por që në të njëjtën kohë, ai vlerësohet si Zoti dhe mbreti i gjithë universit. Nuk ka diskutim për ta mbajtur atë për vete: ai është "mbreti i madh mbi të gjithë tokën" dhe të gjithë popujt shoqërohen me festën:
"Duartrokitni, o popuj të gjithë, brohoritni Hyjit me zë gëzimi! Sepse Hyji është i tejetlartë, i tmerrshëm, Mbreti i madh mbi tokën mbarë" (v. 2-3).
Ky dimension universal është shumë i pranishëm në këtë psalm, dhe arrihet që të thotë: "Zoti mbretëron mbi mbarë popujt" (v.9), edhe mbi paganët.
Sidoqoftë, zbulimi i monoteizmit daton vetëm nga Mërgimi në Babiloni: deri atëherë, populli i Izraelit nuk ishte ende monoteist: të jesh monoteist do të thotë të pohosh se ekziston vetëm një Zot, i njëjti për të gjithë popujt e tokës. Para Mërgimit, nuk ishte kështu: thuhet se Izraeli ishte monolatrik: domethënë, ai adhuronte vetëm një Zot e pranonte për veten vetëm një Zot, atë të Besëlidhjes së Sinait. Por ai konsideroi se popujt e tjerë kishin perënditë e tyre që sundonin mbi vendet e tyre dhe luftonin për ta.
Ky psalm ndoshta u krijua pas kthimit nga Mërgimi dhe këto brohoritje nuk kumbuan në pallatin e mbretërve, në dhomën e fronit të tyre, por në tempullin e rindërtuar në Jeruzalem. Me rastin e një kremtimi liturgjik, vëllezërit tanë hebrenj evokojnë projektin e madh të Zotit për njerëzimin dhe ata e parashikojnë. Ata tashmë po imagjinojnë Ditën kur më në fund Zoti do të njihet për atë që është, Ati i të gjitha mirësive.
Ne të krishterët e këndojmë këtë psalm në liturgjinë tonë shpesh, dhe veçanërisht në festën e Ngjitjes e Jezusit në Qiell. Dhe fraza: " Ngjitet Hyji me brohori, Zoti me zë trumbete" na duket se është veçanërisht e përshtatshme për kremtimin e Ngjitjes së Jezu Krishtit, edhe nëse duhet të pranohet, për fat të keq, që mbretërimi i Krishtit zakonisht kremtohet në një mënyrë shumë të matur: ungjilltarët nuk kanë një ceremoni kurorëzimi në nder të Jezusit mbret. Aq më tepër arsyeja për t'i dhënë atij tashmë këtë homazh madhështor parashikon vetëm këngën që do të këndohet ditën e fundit nga bijtë e Zotit të mbledhur për gjyqin më në fund: "Duartrokitni, o popuj të gjithë, brohoritni Hyjit me zë gëzimi!".